[1,11] Κἀγὼ δέ, "Μεγάλα μέν," ἔφην, "ἐφόδια μοι δέδωκας καὶ εὔχομαι τυχεῖν, Κλεινία. φοβοῦμαι δὲ ὅμως μὴ κακῶν γένηταί μοι τὸ εὐτύχημα μειζόνων ἀρχὴ καὶ ἐπιτρίψῃ με πρὸς ἔρωτα πλείονα, ἂν γοῦν αὐξηθῇ τὸ δεινόν, τί δράσω; (2) γαμεῖν μὲν οὐκ ἂν δυναίμην· ἄλλῃ γὰρ δέδομαι παρθένῳ. ἐπίκειται δέ μοι πρὸς τοῦτον τὸν γάμον ὁ πατήρ, δίκαια αἰτῶν, οὐ ξένην οὐδὲ αἰσχρὰν γῆμαι κόρην, οὐδὲ ὡς Χαρικλέα πλούτῳ με πωλεῖ, ἀλλ' αὑτοῦ μοι δίδωσι θυγατέρα, καλὴν μέν, ὦ θεοί, πρὶν Λευκίππην ἰδεῖν. νῦν δὲ καὶ πρὸς τὸ κάλλος αὐτῆς τυφλώττω καὶ πρὸς (3) Λευκίππην μόνην τοὺς ὀφθαλμοὺς ἔχω. ἐν μεθορίῳ κεῖμαι δύο ἐναντίων· ἔρως ἀνταγωνίζεται καὶ πατήρ. ὁ μὲν ἕστηκεν αἰδοῖ κρατῶν, ὁ δὲ κάθηται πυρπολῶν. πῶς κρίνω τὴν δίκην; ἀνάγκη μάχεται καὶ φύσις. καὶ θέλω μἐν σοὶ δικάσαι, πάτερ, ἀλλ' ἀντίδικον ἔχω χαλεπώτερον. βασανίζει τὸν δικαστήν, ἕστηκε μετὰ βελῶν, κρίνεται μετὰ πυρός. ἂν ἀπειθήσω, πάτερ, αὐτοῦ καίομαι τῷ πυρί."

[1,11] — Mon cher Clinias, dis-je alors, vous me donnez là de grandes espérances ; je ne doute pas de leur succès, votre secours et vos conseils m'en assurent ; mais je crains que ce bonheur ne soit pour moi la source d'une longue suite de disgrâces. Le plaisir ne fera qu'augmenter ma flamme. Où trouverai-je du repos, lorsque cette maladie aura pris racine dans mon coeur ? Je ne puis me marier avec Leucippe ; car mon père, dont j'ai toujours respecté les lois, veut que j'épouse Calligone, et Calligone est belle. Mais à présent je suis aveugle pour ses charmes, mes yeux ne voient que Leucippe. Quel dieu favorable accordera les passions diverses qui me tyrannisent ? La nature me dit d'obéir à mon père, l'Amour me prescrit d'autres maximes, il parle en maître absolu, les armes à la main, et je sens malgré moi qu'il emporte la balance. »

[1,12] ῾Ημεῖς μὲν οὖν ταῦτα ἐφιλοσοφοῦμεν περὶ τοῦ θεοῦ· ἐξαίφνης δέ τις εἰστρέχει τῶν τοῦ Χαρικλέους οἰκετῶν, ἔχων ἐπὶ τοῦ προσώπου τὴν ἀγγελίαν τοῦ κακοῦ, ὡς καὶ τὸν Κλεινίαν εὐθὺς. ἀνακραγεῖν θεασάμενον, "Κακόν τι γέγονε Χαρικλεῖ." ἅμα δὲ αὐτοῦ λέγοντος, συνεξεφώνησεν (2) ὁ οἰκέτης, "Τέθνηκε Χαρικλῆς." τὸν μὲν οὖν Κλεινίαν πρὸς τὴν ἀγγελίαν ἀφῆκεν ἡ φωνὴ καὶ ἔμεινεν ἀκίνητος, ὥσπερ τυφῶνι βεβλημένος τῶ λόγῳ, ὁ δὲ οἰκέτης διηγεῖται· "᾽Επὶ τὸν ἱππον τὸν σὸν ἐκάθισεν, ὦ Κλεινία, ὃς τὰ μὲν πρῶτα ἤλαυνεν ἠρέμα, δύο δὲ ἢ τρεῖς δρόμους περιελθών, τὴν ἱππασίαν ἐπέσχε καὶ τὸν ἵππον ἱδροῦντα κατέψα καθήμενος, τοῦ ῥυτῆρος ἀμελήσας. (3) ἀπομάττοντος δὲ τῆς ἕδρας τοὺς ἱδρῶτας, ψόφος κατόπιν γίνεται, καὶ ὁ ἵππος ἐκταραχθεὶς πηδᾷ ὄρθιος ἀρθεὶς καὶ ἀλογίστως ἐφέρετο. τὸν γὰρ χαλινὸν ἐνδακὼν καὶ τὸν αὐχένα σιμώσας, φρίξας τε τὴν κόμην, οἰστρῃθεὶς τῷ φόβῳ διαέριος ἵπτατο. τῶν δὲ ποδῶν οἱ μὲν ἔμπροσθεν ἥλλοντο, οἱ δὲ ὄπισθεν τοὺς ἔμπροσθεν ἐπειγόμενοι φθάσαι, τὸν δρόμον ἐπέσπευδον, (4) διώκοντες τὸν ἵππον. ὁ δὲ ἵππος τῇ τῶν ποδῶν κυρτούμενος ἁμίλλῃ, ἄνω τε καὶ κάτω πηδῶν πρὸς τὴν ἐκατέρων σπουδὴν δίκην νεὼς χειμαζομένης τοῖς νώτοις ἐκυμαίνετο. ὁ δὲ κακοδαίμων Χαρικλῆς ὑπὸ τοῦ τῆς ἱππείας ταλαντευόμενος κύματος, ἐκ τῆς ἕδρας ἐσφαιρίζετο, ποτὲ μὲν ἐπ᾽ οὐρὰν κατολισθάνων, ποτὲ δὲ ἐπὶ τράχηλον κυριστῶν· ὁ δὲ τοῦ κλύδωνος ἐπίεζεν αὐτὸν (5) χειμών. τῶν δὲ ῥυτήρων οὐκέτι κρατεῖν δυνάμενος, δοὺς δὲ ἑαυτὸν τῷ τοῦ δρόμου πνεύματι, ὅλος τῆς τύχης ἦν. ὁ δὲ ἵππος ῥύμῃ θέων ἐκτρέπεται τῆς λεωφόρου καὶ ἐς ὕλην ἐπήδησε καὶ εὐθὺς τὸν ἄθλιον Χαρικλέα περιρρήγνυσι δένδρῳ. ὁ δέ, ὡς ἀπὸ μηχανῆς προσαραχθείς, ἐκκρούεται μὲν τῆς ἕδρας, ὑπὸ δὲ τῶν τοῦ δένδρου κλάδων τὸ πρόσωπον αἰσχύνεται καὶ τοσούτοις περιδρύπτεται τραύμασιν, ὅσαι τῶν (6) κλάδων ἦσαν αἱ αἰχμαί, οἱ δὲ ῥυτῆρες αὐτῷ περιδεθέντες οὐκ ἤθελον ἀφεῖναι τὸ σῶμα, ἀλλ᾽ ἀνθεῖλκον αὐτό, περισύροντες θανάτου τρίβον. ὁ δὲ ἵππος ἔτι μᾶλλον ἐκταραχθεὶς τῷ πτώματι καὶ ἐμποδιζόμενος εἰς τὸν δρόμον τῷ σώματι κατεπάτει τὸν ἄθλιον, ἐκλακτίζων τὸν δεσμὸν τῆς φυγῆς. ὥστε οὐκ ἂν αὐτόν τις ἰδὼν οὐδὲ γνωρίσειεν."

[1,12] En ce moment, un domestique de Chariclès entra dans la chambre où nous étions. A son air troublé, nous connûmes qu'il venait nous annoncer une mauvaise nouvelle. Clinias s'écria : « Certainement, il est arrivé quelque malheur à Chariclès. » Le serviteur lui dit qu'il était mort. Si la foudre fût tombée sur l'infortuné Clinias, elle l'eût moins accablé que ce coup imprévu. Il en perdit le mouvement et la parole. L'autre, poursuivant son discours : « L'aimable Chariclès, continua-t-il, se promenait sur le cheval que vous lui avez donné, lorsqu'un bruit soudain, ayant épouvanté ce coursier naturellement fougueux, lui a fait prendre le mors aux dents. Ni la force ni l'adresse n'ont été d'aucun secours à Chariclès. L'animal indompté, après l'avoir mis en désordre par des secousses terribles, lui a écrasé la tête contre un arbre, et, le traînant ensuite au gré de sa fureur à travers des chemins raboteux, il l'a si cruellement défiguré qu'il n'est plus reconnaissable. »