[1,6] Ὀλίγον δὲ ἀπέχει τὸ ἱερὸν τοῦ ἐν Κολοφῶνι Ἀπόλλωνος διάπλουν ἀπὸν Ἐφέσου σταδίων ὀγδοήκοντα. Ἐνταῦθα οἱ παρ´ ἑκατέρων ἀφικόμενοι δέονται τοῦ θεοῦ ἀληθῆ μαντεύεσθαι· ἐληλύθεσαν δὴ κατὰ ταὐτά. Χρᾷ δὲ ὁ θεὸς κοινὰ ἀμφοτέροις τὰ μαντεύματα ἐμμέτρως. Τὰ δ´ ἔπη τάδε· Τίπτε ποθεῖτε μαθεῖν νούσου τέλος ἠδὲ καὶ ἀρχήν; Ἀμφοτέρους μία νοῦσος ἔχει, λύσις ἔνθεν ἀνέστη. Δεινὰ δ´ ὁρῶ τοῖσδεσσι πάθη καὶ ἀνήνυτα ἔργα· ἀμφότεροι φεύξονται ὑπεὶρ ἅλα λῃστοδίωκτοι, δεσμὰ δὲ μοχθήσουσι παρ´ ἀνδράσι μιξοθαλάσσοις καὶ τάφος ἀμφοτέροις θάλαμος καὶ πῦρ ἀΐδηλον, καὶ ποταμοῦ Νείλου παρὰ ῥεύμασιν Ἴσιδι σεμνῇ σωτείρῃ μετόπισθε παραστῇς ὄλβια δῶρα. Ἀλλ´ ἔτι που μετὰ πήματ´ ἀρείονα πότμον ἔχουσι.

[1,6] Il y avait à Colophon, éloigné d'Ephèse d'un trajet d'environ dix mille, un temple d'Apollon, renommé par ses oracles. Les parents d'Abrocome et d'Anthia y députèrent de concert pour apprendre le sort de ces malheureux amants, et l'oracle interrogé ne rendit pour tous les deux qu'une seule réponse contenue dans ces vers : "Pères infortunés d'enfants trop malheureux, Unissez-les des plus saints nœuds. Et qu'aussitôt errant parmi le monde, ils aillent à travers mille périls affreux chercher sur la terre et sur l'onde à calmer le courroux des dieux".