[1,4] Ὅτι πόλεμος μεταξὺ Κωνσταντίνου καὶ Λικιννίου διὰ Χριστιανοὺς ἐγένετο. Ἐκ δὲ τούτου͵ πρὸς ἀπέχθειαν μεγίστην τὸν βασιλέα Κωνσταντῖνον ἐκίνησεν· ἦσάν τε πολέμιοι͵ διακοπείσης αὐτοῖς τῆς ἐπι πλάστου φιλίας. Οὐκ εἰς μακράν τε εἰς τὸ πολεμεῖν ἀλλήλους ἐτράπησαν. Καὶ πολλῶν γενομένων συμβολῶν καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν͵ τέλος πρὸς Χρυσόπολιν τῆς Βιθυνίας͵ ἐπίνειον δὲ τοῦτο τῆς Χαλκηδόνος ἐστὶν͵ ἡττηθεὶς ἐξέδωκεν ἑαυτόν. Ζῶντα οὖν συλλαβὼν φιλανθρωπεύεται· καὶ κτείνει μὲν οὐδαμῶς͵ οἰκεῖν δὲ τὴν Θεσσαλονικὴν προσέταξεν ἡσυχάζοντα. Ὁ δὲ πρὸς ὀλίγον ἡσυχάσας͵ ὕστερον βαρβάρους τινὰς συναγαγὼν͵ ἀναμαχέσασθαι τὴν ἧτταν ἐσπούδαζεν. Τοῦτο γνοὺς ὁ βασιλεὺς͵ ἀναιρεθῆναι αὐτὸν προσέταξε· καὶ κελεύσαντος αὐτοῦ ἀνῃρέθη. Κωνσταντῖνος τοίνυν πάντων γενόμενος ἐγκρατὴς͵ αὐτοκράτωρ τε βασιλεὺς ἀναδειχθεὶς͵ τὰ Χριστιανῶν αὖθις αὔξειν ἐσπούδαζεν· ἐποίει τε τοῦτο διαφόρως· καὶ ἦν ἐν βαθείᾳ εἰρήνῃ τὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ δι΄ αὐτόν. Ἀλλὰ δὴ τὴν τηλικαύτην εἰρήνην ἐμφύλιος τῶν Χριστιανῶν πόλεμος διαδέχεται· τίς δὲ ἦν οὗτος͵ καὶ ὅπως ἔλαβε τὴν ἀρχὴν͵ ὡς οἷόν τε διηγήσομαι.

[1,4] CHAPITRE IV. Guerre entre Constantin et Licinius à l'occasion des Chrétiens. CONSTANTIN ne pouvant dissimuler l'indignation que lui donnait cette perfidie, ils rompirent la fausse amitié, par laquelle ils semblaient unis, prirent les armes, et en étant venus plusieurs fois aux mains, tant sur mer que sur terre, Licinius fut défait proche de Chrysopole qui est le Port de Calcédoine, et contraint de le rendre à Constantin. Ce Prince au lieu de le punir, comme il méritait, lui permit de demeurer en repos à Thessalonique. Mais au lieu de cela il amassa secrètement des soldats, pour réparer les pertes, dont Constantin ayant eu avis, il commanda de le faire mourir. S'étant mis de la sorte en possession de tout l'Empire, il s'appliqua à favoriser la Religion Chrétienne, et à lui procurer une profonde paix. Mais cette paix fut troublée par une guerre qui s'émut entre les Chrétiens. Je dirai ici de quelle manière cela arriva.