Livre, Chap.
[2, 22]	κἂν μὴ γινώσκωμεν παρὰ τί	τὸ	ἀπατηλὸν ἔχει. Ὥσπερ γὰρ οὐδ´
[2, 7]	τῆς ἐποχῆς ἐπελογισάμην. Ὥσπερ γὰρ	ὁ	ἀγνοῶν μὲν Σωκράτην, εἰκόνα δὲ
[2, 5]	ποιεῖν, ὅταν τι λέγῃ οὗτος	ὁ	ἀγχίνους, οὐκ εἰσόμεθα πότερόν ποτε,
[2, 13]	συνακτικὸς καλούμενος λόγος. Ἀλλὰ καὶ	ὁ	ἀληθὴς λόγος ἀνεύρετός ἐστι διά
[2, 13]	ἢ ψευδής, καὶ ἀνεύρετος ἔσται	ὁ	ἀληθὴς λόγος. Ἵνα δὲ καὶ
[2, 5]	εἰ μὲν γυναῖκα δείκνυσί τις,	ὁ	ἀνὴρ οὐκ ἔσται ἄνθρωπος, εἰ
[2, 5]	γὰρ κατ´ ἀλήθειαν ὑπάρχειν φησὶν	ὁ	ἀνὴρ τὰ ἄτομα καὶ τὸ
[2, 5]	κατὰ συγχώρησιν, ὅτι ἐπινοεῖσθαι δύναται	ὁ	ἄνθρωπος, ἀκατάληπτος εὑρεθήσεται. Συνέστηκε μὲν
[2, 5]	τάχα οὔτε ἡ ψυχή· οὐδὲ	ὁ	ἄνθρωπος ἄρα. Καὶ ὅτι μὲν
[2, 11]	εἰ ἔστιν ἄνθρωπος· ζῷον γὰρ	ὁ	ἄνθρωπος. Ἄτοπον δὲ τὸ ζητούμενον
[2, 5]	Καὶ κατὰ τοῦτον δέ, ἐπεὶ	ὁ	ἄνθρωπος δείξει ἐμφανίζεται, ὁ μὴ
[2, 5]	τοῦτο ἐκτίθεσθαι· εἰ γὰρ καὶ	ὁ	ἄνθρωπος ἕν τί ἐστι τῶν
[2, 3]	προσβολὴ τῆς φαντασίας, καθ´ ἣν	ὁ	ἄνθρωπος ἐπιβάλλει κρίνειν διά τινος
[2, 20]	γένος πᾶν, ὡς ὑπολαμβάνουσιν, οὐδὲ	ὁ	ἄνθρωπος ἔσται ζῷον ἀλλὰ μέρος
[2, 5]	ὅτι τὸ ὑφ´ οὗ κριτήριον	ὁ	ἄνθρωπός ἐστιν; Οὐ γὰρ δὴ
[2, 5]	τοῦ σώματος ἀμφισβήτησιν παρῶμεν, πάλιν	ὁ	ἄνθρωπος εὑρίσκεται ἀκατάληπτος διὰ τὸ
[2, 5]	καὶ ἀκατάληπτός ἐστιν. Ὅθεν οὐδὲ	ὁ	ἄνθρωπος καταλαμβάνοιτ´ ἄν. Ἵνα δὲ
[2, 5]	δὲ καὶ δῶμεν, ὅτι καταλαμβάνεται	ὁ	ἄνθρωπος, μήποτε οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο
[2, 5]	~εʹ Περὶ τοῦ ὑφ´ οὗ.	Ὁ	ἄνθρωπος τοίνυν δοκεῖ μοι, ὅσον
[2, 5]	τὸ ὑφ´ οὗ κριτήριόν ἐστιν	ὁ	ἄνθρωπος. Ὑπὸ τίνος δὲ καὶ
[2, 6]	ἐπικρίνεσθαι προσήκει. Διὰ ταῦτα καὶ	ὁ	ἀξιῶν τοῖς μὲν κατὰ φύσιν
[2, 20]	θεάσασθαι ἄξιον. Ὥσπερ γὰρ, ἐπεὶ	ὁ	αὐτός ἐστιν Ἀλέξανδρος καὶ Πάρις,
[2, 6]	ἄλλων αἰσθήσεών τε καὶ αἰσθητῶν	ὁ	αὐτὸς λόγος. Οὕτως ἀπὸ τῶν
[2, 13]	δογμάτων, ὧν εἰσιν αἱ ἀποδείξεις,	ὁ	αὐτὸς λόγος. Πᾶσα τοίνυν ἀπόδειξις
[2, 13]	τὸ ἐν φαύλῳ σχήματι ἠρωτῆσθαι·	ὁ	γὰρ κατασκευάζων ὅτι μοχθηρόν τι
[2, 13]	καὶ ἀνεπινόητον εὑρήσομεν τὴν ἀπόδειξιν.	Ὁ	γὰρ λέγων εἶναι ἀπόδειξιν ἤτοι
[2, 5]	αὐτοῦ κρίνεσθαι δεῖ τὰ πράγματα.	Ὁ	γὰρ λέγων, ὅτι ὑπ´ ἀνθρώπου
[2, 11]	πίστιν τοῦ λεκτὸν εἶναι παραλαμβάνεσθαι	(ὁ	γὰρ μὴ διδοὺς εἶναι λεκτὸν
[2, 1]	περὶ τοῦ μὴ οὕτως κατειλημμένου.	Ὁ	γὰρ περί τινος ἀδήλου πράγματος
[2, 5]	πέφηνεν ἡ ἐπίνοια τοῦ ἀνθρώπου.	Ὁ	γὰρ Πλάτων, ὅταν ἀποφαίνηται τὸν
[2, 12]	δὲ οἱ μὴ οὕτως ἔχοντες.	Ὁ	γὰρ τοιοῦτος λόγος εἰ νὺξ
[2, 5]	ζῴων καὶ εἰλικρινῶς νοῆσαι δυνησόμεθα.	Ὁ	δ´ Ἐπίκουρός φησιν ἄνθρωπον εἶναι
[2, 6]	ἐπ´ ἴσης αὐτῷ ζητουμένων ἐπίκρισιν.	Ὁ	δὲ αὐτὸς καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 13]	οὐκ ἄρα {ὅτι} ἡμέρα ἔστιν	Ὁ	δὲ αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ
[2, 16]	τὸ μὴ γινωσκόμενον αὐτῷ ὁρίσασθαι,	ὁ	δὲ γινώσκων, εἶθ´ ὁριζόμενος οὐκ
[2, 23]	τῶν ὀνομάτων κατὰ τῶν σημαινομένων,	ὁ	δὲ διαλεκτικὸς οὐδαμῶς, οἷον ὡς
[2, 11]	εἰ ἡμέρα ἔστιν, ἐγὼ διαλέγομαι	ὁ	δὲ Διόδωρος, ὃ μήτε ἐνεδέχετο
[2, 13]	τὸ ἀντικείμενον τῷ ἡγουμένῳ συνάγων·	ὁ	δὲ ἐκ συνημμένου καὶ τοῦ
[2, 6]	γλυκὺ αὐτὸ εἶναι μήτε πικρόν,	ὁ	δὲ Ἡράκλειτος ἀμφότερα. Καὶ ἐπὶ
[2, 22]	τοῦ λόγου, καίτοι χρησίμην οὖσαν,	ὁ	δὲ ἰατρὸς διαλύσεται τὸ σόφισμα,
[2, 22]	ψυχρόν ὁ μὲν διαλεκτικὸς ἡσυχάσει,	ὁ	δὲ ἰατρός, εἰδὼς τίνα μέν
[2, 6]	μὲν κεφαλαλγικὸς ἀηδὲς εἶναί φησιν,	ὁ	δὲ μὴ οὕτως ἔχων ἡδύ.
[2, 2]	λεγόμενα κρίσεως χρῄζει καὶ κριτηρίου,	ὁ	δὲ περὶ κριτηρίου λόγος ἐμπεριέχεσθαι
[2, 12]	ἐστὶν αὐτοῦ συμπέρασμα, πρόδηλόν ἐστιν.	Ὁ	δὲ τοιοῦτος εἰ ἱδρῶτες ῥέουσι
[2, 9]	αὐτὰ ἐπιχειρῶν εἰς ἄπειρον ἐκβάλλεται,	ὁ	δὲ φαινομένῳ ἢ ἀεὶ φαινόμενον
[2, 14]	καὶ τοῦ τῆς συμπλοκῆς ἀποφατικοῦ,	ὁ	δι´ ἀλλήλων εἰσάγεται τρόπος, μὴ
[2, 13]	δεομένου πρὸς τὴν ἑαυτοῦ ὕπαρξιν,	ὁ	δι´ ἀλλήλων εὑρίσκεται τρόπος, τῆς
[2, 13]	ἐλλιπὴς ἄδηλος ἔσται. Καὶ ἔτι	ὁ	διὰ λόγου δεικνύναι τινὰ ἐλλιπῆ
[2, 13]	Ἵνα δὲ καὶ ταῦτα παρῶμεν,	ὁ	διὰ προδήλων ἄδηλον συνάγων ἀνεύρετός
[2, 22]	τὴν διάλυσιν οὐδὲν ἕξει λέγειν	ὁ	διαλεκτικός, ἐρωτήσας δὲ ἡμᾶς τοιούτους
[2, 23]	ἀδοξάστως βιοῦν, περὶ ταύτας ἰδίως	ὁ	διαλεκτικὸς ἔχων ἀναγκασθήσεται καὶ ἐν
[2, 5]	κριθήσεται) εἰ δὲ ὑπὸ ἀνθρώπου,	ὁ	διάλληλος εἰσάγεται τρόπος· εἰ δὲ
[2, 9]	Εἰ μὲν γὰρ διὰ φαινομένου	ὁ	διάλληλος εὑρίσκεται τρόπος, εἰ δὲ
[2, 11]	τοῦ λήγοντος πρὸς τὸ ἡγούμενον,	ὁ	διάλληλος εὑρίσκεται τρόπος. Ἵνα μὲν
[2, 6]	τῇ διανοίᾳ δὲ τὰς αἰσθήσεις,	ὁ	διάλληλος εὑρίσκεται τρόπος, καθ´ ὅν,
[2, 14]	συνυπάρξεως τῶν προειρημένων βεβαιούσης, κἀνταῦθα	ὁ	διάλληλος τρόπος τῆς ἀπορίας ἀνατρέπει
[2, 13]	δεικνυούσης ὅτι ἔστι τι κριτήριον,	ὁ	διάλληλος τρόπος τῆς ἀπορίας εὑρίσκεται
[2, 16]	ὅρου, κατὰ τὸ παραπλήσιον καὶ	ὁ	διδασκόμενος αὐτὸ δύναται χωρὶς ὅρου
[2, 22]	Ὡς οὖν ἐκβαλών ποτε ὦμον	ὁ	Διόδωρος ἧκε θεραπευθησόμενος ὡς τὸν
[2, 20]	μόνον ἄνθρωπος ἀλλὰ καὶ ζῷον	ὁ	Δίων εἶναι λέγεται) Εἰ δὲ
[2, 9]	τρόπος, εἰ δὲ δι´ ἀδήλου,	ὁ	εἰς ἄπειρον ἐκβάλλων. Ὁμοίως δὲ
[2, 5]	δὲ ἐν μιᾷ, ἐπεὶ καὶ	ὁ	εἷς ὁ λέγων ἕτερόν τι
[2, 13]	συνάγων συλλογιστικὸς εἶναι λέγεται, καὶ	ὁ	ἐκ συνημμένου καὶ τοῦ ἀντικειμένου
[2, 11]	τοίνυν τὸ ζητούμενον πιστοῦσθαι βούλεται	ὁ	ἐκ τῆς ὑπάρξεως τοῦ συστήματος
[2, 13]	καὶ ἀπηρτισμένος ἀδιάκριτός ἐστι, καὶ	ὁ	ἐλλιπὴς ἄδηλος ἔσται. Καὶ ἔτι
[2, 13]	λόγους εἶναι δεικνύναι. Εἰ γὰρ	ὁ	ἐντελὴς καὶ ἀπηρτισμένος ἀδιάκριτός ἐστι,
[2, 22]	ἄλλας ἀτοπίας, κοινότερον οὕτω συνερωτητέον.	Ὁ	ἐρωτώμενος λόγος ἤτοι ἐπί τι
[2, 1]	ἐν τῇ σκεπτικῇ διαθέσει μένει	ὁ	ἐφεκτικός· ὅτι γὰρ τοῖς κατὰ
[2, 12]	οὗτος, πλουτήσει οὗτος· οὑτοσὶ δὲ	ὁ	θεός (δείκνυμι δὲ καθ´ ὑπόθεσιν
[2, 1]	διῄρηται ἡ οὐσία ἢ ὡς	ὁ	θεὸς οὐ προνοεῖ τῶν ἐν
[2, 22]	οὐκ ἄρα ἄτοπόν ἐστι τὸ	ὁ	ἰατρός, καθὸ ἰατρός ἐστι, φονεύει
[2, 22]	οὐκ ἄρα ἄτοπόν ἐστι τὸ	ὁ	ἰατρός, καθὸ ἰατρός ἐστι, φονεύει
[2, 22]	δὲ ἐνεδέχετο οὔτε ἐνδέχεται τὸ	ὁ	ἰατρός, καθὸ ἰατρός ἐστι, φονεύει·
[2, 22]	ἐστιν, ἀξίωμα δέ ἐστι τὸ	ὁ	ἰατρός, καθὸ ἰατρός ἐστι, φονεύει
[2, 13]	φερομένας ἀπειρολογίας. Δείκνυμι δὲ οὕτως.	Ὁ	κατὰ διάρτησιν ἀσύνακτος λόγος ἐλέγετο
[2, 13]	ὡς ἐπελογισάμην, ἀδιάκριτος ἔσται καὶ	ὁ	κατὰ διάρτησιν ἀσύνακτος λόγος. Καὶ
[2, 13]	ὅτι ἐλλιπής ἐστιν. Ἀλλὰ καὶ	ὁ	κατὰ παρολκὴν λεγόμενος εἶναι μοχθηρὸς
[2, 4]	ὁ Κορίνθιος Ξενιάδης καὶ Ξενοφάνης	ὁ	Κολοφώνιος, λέγων δόκος δ´ ἐπὶ
[2, 4]	εἶναι, ὡς ἄλλοι τε καὶ	ὁ	Κορίνθιος Ξενιάδης καὶ Ξενοφάνης ὁ
[2, 14]	κάτω γένυν κινεῖ, μόνος δὲ	ὁ	κροκόδειλος τὴν ἄνω, οὔκ ἐστιν
[2, 5]	καὶ παρὰ τοῦτο ἔσται καὶ	ὁ	κύων ἄνθρωπος. Τινάς τε ἀνθρώπους
[2, 9]	ἐνδέχεται τὴν διαφωνίαν ἐπικρῖναι, ἐπειδὴ	ὁ	λέγων εἶναί τι ἀληθὲς οὔτε
[2, 5]	μιᾷ, ἐπεὶ καὶ ὁ εἷς	ὁ	λέγων ἕτερόν τι μίαν ἔχει
[2, 13]	διάρτησιν ἀσύνακτος λόγος. Καὶ γὰρ	ὁ	λέγων κατὰ διάρτησιν ἀσύνακτον εἶναί
[2, 11]	μηδὲν εἶναι σημεῖον ἐνδεικτικὸν φασκόντων.	Ὁ	λέγων οὖν εἶναί τι σημεῖον
[2, 9]	τὰ ἀληθῆ. Ὁμοίως δὲ καὶ	ὁ	λέγων τὰ ἄδηλα μόνον εἶναι
[2, 11]	δὲ σημεῖα περὶ ὧν ἐστιν	ὁ	λόγος, ἄδηλα ὑποτεθέντα, φαινόμενα εὑρέθη
[2, 9]	μὲν οὖν πάντα, πάλιν περιτραπήσεται	ὁ	λόγος, ἀληθοῦς εἶναι διδομένου καὶ
[2, 13]	λήμματα· διόπερ οὐκ ἔστιν ὑγιὴς	ὁ	λόγος. Ἀλλ´ οὐδὲ ὅτι ἀκολουθεῖ
[2, 5]	οὐδὲ τὸ κριτήριον, περὶ οὗ	ὁ	λόγος, ἀποδεικνύναι. Εἰ δὲ ἀναποδείκτως
[2, 13]	ἔστιν· οὐκ ἄρα ἡμέρα ἔστιν	ὁ	λόγος ἀσύνακτός ἐστιν οὗτος εἰ
[2, 9]	διὰ φαινομένου, εἰς ἄπειρον ἐκβάλλεται	ὁ	λόγος· εἰ δὲ δι´ ἀδήλου,
[2, 6]	αἰσθήσει μήτε διανοίᾳ προσέχειν, περιτραπήσεται	ὁ	λόγος. Εἰ δὲ τισίν, πῶς
[2, 7]	φαντασίας ἀπίστους εἶναι, καὶ περιτραπήσεται	ὁ	λόγος εἰς τὸ μὴ εἶναι
[2, 22]	οὐκ ἔστιν ἀληθὴς οὐδὲ συνακτικὸς	ὁ	λόγος, ἐκ τοῦ συμπέρασμα ἔχειν
[2, 4]	ἐμμέθοδος ἅμα καὶ τέλειος ἡμῖν	ὁ	λόγος ἔσται. Ἀρξώμεθα δὲ ἀπὸ
[2, 3]	Τὸ κριτήριον τοίνυν περὶ οὗ	ὁ	λόγος ἐστὶν λέγεται τριχῶς, κοινῶς
[2, 13]	Ἀγνοήσομεν οὖν, πότερον ἀληθής ἐστιν	ὁ	λόγος ἢ ψευδής, καὶ ἀνεύρετος
[2, 13]	φαῦλός ἐστι παρὰ ἔλλειψιν οὗτος	ὁ	λόγος ἤτοι ἀγαθός ἐστιν ὁ
[2, 7]	κρίνειν τὰ πράγματα, ἑκατέρωθεν περιτρέπεται	ὁ	λόγος, καὶ ἐκ τοῦ πᾶσι
[2, 11]	Τὸ γὰρ σημεῖον περὶ οὗ	ὁ	λόγος, κατὰ τὴν ἐπίνοιαν αὐτοῦ
[2, 3]	ἐννοήσωμεν, περὶ οὗ ἡμῖν ἐστιν	ὁ	λόγος· λοιπὸν δὲ ἐπὶ τὴν
[2, 13]	τῇ ἐννοίᾳ διατρέποντα. Οἷον γοῦν	ὁ	λόγος σύγκειται ἐξ ἀξιωμάτων, τὰ
[2, 13]	μέρη τοῦ λόγου· ὅθεν οὐδὲ	ὁ	λόγος ὑπάρχειν δόξει. Χωρὶς δὲ
[2, 9]	Καὶ εἰ μὲν πάντα, περιτρέπεται	ὁ	λόγος· φαίνεται γάρ τισι τὸ
[2, 16]	δογματικοῖς ματαιοπονίαν. Εὐθέως οὖν, εἰ	ὁ	μὲν ἀγνοῶν τὸ ὁριστὸν οὐχ
[2, 9]	καὶ περὶ τῶν ἀδήλων λεκτέον·	ὁ	μὲν γὰρ ἀδήλῳ τινὶ κρίνειν
[2, 5]	διαφωνοῦσιν, εἶτα καὶ ἀσύνετα λέγουσιν.	Ὁ	μὲν γὰρ Δημόκριτός φησιν ὅτι
[2, 11]	τὸ ὑγιὲς συνημμένον ἀκατάληπτον εὑρεθήσεται.	Ὁ	μὲν γὰρ Φίλων φησὶν ὑγιὲς
[2, 6]	τὸ εἶναι διάνοιαν. Ἐπεὶ γὰρ	ὁ	μὲν Γοργίας οὐδὲν εἶναι φάσκων
[2, 6]	πικρὸν τοῖσδε δὲ γλυκὺ φαίνεσθαι	ὁ	μὲν Δημόκριτος ἔφη μήτε γλυκὺ
[2, 22]	τῇ ὑποκειμένῃ πυρώσει τὸ ψυχρόν	ὁ	μὲν διαλεκτικὸς ἡσυχάσει, ὁ δὲ
[2, 22]	οἶνον ὡς τὸ πολὺ παραλαμβάνειν	ὁ	μὲν διαλεκτικὸς οὐδὲν ἂν εἰπεῖν
[2, 22]	δὲ ἡ διάλυσις χρησιμεύει, ταῦτα	ὁ	μὲν διαλεκτικὸς οὐκ ἂν διαλύσειεν,
[2, 13]	λῆγον μόνον. Διὰ τοῦτο οὖν	ὁ	μὲν ἐκ συνημμένου καὶ τοῦ
[2, 6]	ἑαυτῇ συμφωνεῖ· τὸ γοῦν μύρον	ὁ	μὲν κεφαλαλγικὸς ἀηδὲς εἶναί φησιν,
[2, 12]	δὲ οἱ μὴ τοιοῦτοι. Οἷον	ὁ	μὲν τοιοῦτος λόγος εἰ ἡμέρα
[2, 1]	τι δύναται περὶ αὐτῶν, οὕτως	ὁ	μὴ γινώσκων ἕκαστον τῶν λεγομένων
[2, 5]	ἐπεὶ ὁ ἄνθρωπος δείξει ἐμφανίζεται,	ὁ	μὴ δεικνύμενος οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος,
[2, 1]	οὐδὲ οἶδε λέγειν. Ὥσπερ γὰρ	ὁ	μὴ εἰδώς, εἰ τύχοι, τί
[2, 5]	κατ´ ἐνέργειαν, οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος	ὁ	μὴ ἐπιστήμην ἤδη τελείαν ἀνειληφὼς
[2, 22]	ἀληθεῖ δὲ οὐδαμῶς. Ὅτι δὲ	ὁ	μὴ συνακτικὸς ἢ μὴ ἀληθὴς
[2, 5]	τὸν λόγον ἔχων τέλειον οὔτε	ὁ	νοῦν καὶ ἐπιστήμην ἀνειληφώς· {καὶ}
[2, 16]	τις. Καὶ γὰρ τί ἐστιν	ὁ	ὅρος βουλόμενοι παριστᾶν εἰς ἀνήνυτον
[2, 16]	ἐπισυντέθεικεν, πρὸς κατάληψιν τῶν πραγμάτων	ὁ	ὅρος οὐκ ἔστιν ἀναγκαῖος. Καὶ
[2, 23]	μοι τοῦ οἴνου πιεῖν ὁμοίως	ὁ	παῖς πεύσεται ποίου. Οὕτως ἡ
[2, 23]	τοῖς οἰκέταις ἔστω κοινόν) πεύσεται	ὁ	παῖς ποῖον. Καὶ εἰ πλείονας
[2, 13]	ταῦτα μὲν οὖν ἀνεπίκριτός ἐστιν	ὁ	παρὰ τοῖς διαλεκτικοῖς συνακτικὸς καλούμενος
[2, 1]	κατειληφὼς ἂν εἴη τὸ ἄδηλον	ὁ	περὶ τῆς ὑπάρξεως αὐτοῦ διαβεβαιούμενός
[2, 20]	Περὶ γενῶν καὶ εἰδῶν. Οὐκοῦν	ὁ	περὶ τῶν γενῶν καὶ τῶν
[2, 5]	διαβεβαιωτικῶς ἀποφαίνεσθαι κατ´ αὐτόν, οὐδὲ	ὁ	Πλάτων ἀξιώσει τὸν ὅρον ἐκτίθεσθαι
[2, 13]	λόγου τούτου ἤτοι ἀγαθός ἐστιν	ὁ	πλοῦτος ἢ κακὸς ἢ ἀδιάφορος·
[2, 13]	ὁ λόγος ἤτοι ἀγαθός ἐστιν	ὁ	πλοῦτος ἢ κακός· οὐκ ἔστι
[2, 12]	ἐπιφορὰν αὐτοῦ, ὑγιὲς ᾖ, οἷον	ὁ	προειρημένος λόγος συνακτικός ἐστιν, ἐπεὶ
[2, 13]	τὸ ἡγούμενον συνάγων ἀσύνακτος, ὡς	ὁ	προειρημένος, παρὸ καὶ ἀληθῶν ὄντων
[2, 16]	εὕροιμεν ἂν ἀναγκαίους· ὡς γὰρ	ὁ	πρῶτος τὸ πρᾶγμα γνοὺς ἔγνω
[2, 1]	ζητεῖν. Νοήσεως γὰρ οὐκ ἀπείργεται	ὁ	σκεπτικός, οἶμαι, ἀπό τε τῶν
[2, 1]	νοεῖν ὅλως οἷός τέ ἐστιν	ὁ	σκεπτικὸς περὶ τῶν δογματιζομένων παρ´
[2, 1]	οἶδεν. Οὐδαμῶς ἄρα δύναται ζητεῖν	ὁ	σκεπτικὸς περὶ τῶν λεγομένων παρὰ
[2, 1]	ΔΕΥΤΕΡΟΝ. ~αʹ Εἰ δύναται ζητεῖν	ὁ	σκεπτικὸς περὶ τῶν λεγομένων παρὰ
[2, 1]	Φασὶ γὰρ ὡς ἤτοι καταλαμβάνει	ὁ	σκεπτικὸς τὰ ὑπὸ τῶν δογματικῶν
[2, 1]	κατειλήφασιν οὕτως. Οἷον γοῦν ὅταν	ὁ	Στωικὸς πρὸς τὸν Ἐπικούρειον ζητῇ
[2, 13]	καὶ διὰ τοῦτο οὐ συνάξει	ὁ	συλλογισμός· εἰ δὲ πρόδηλόν ἐστιν
[2, 13]	περὶ σημείου λόγῳ ὑπεμνήσαμεν, καὶ	ὁ	συνακτικὸς λόγος ἀκατάληπτος ἔσται. Οἵ
[2, 13]	ὑπάρχειν δόξει. Χωρὶς δὲ τούτων	ὁ	συνακτικὸς λόγος ἀκατάληπτός ἐστιν· εἰ
[2, 13]	συνακτικῶν, ἔδειξα ὅτι ἀκατάληπτός ἐστιν	ὁ	συνακτικὸς λόγος, ὡς περιττὰς εἶναι
[2, 16]	πρόσθεν ἡμῖν εἰρημένων, εἴτε λόγος	ὁ	τὸ τί ἦν εἶναι δηλῶν,
[2, 13]	τε καὶ τὴν ἐπιφοράν, ὡς	ὁ	τοιοῦτος εἰ ἡμέρα ἔστι, φῶς
[2, 12]	ἡμᾶς ἐπὶ τὸ συμπέρασμα, ὡς	ὁ	τοιοῦτος εἰ ῥέουσι διὰ τῆς
[2, 12]	μνήμης ἠρτῆσθαι δοκοῦντες, οἷός ἐστιν	ὁ	τοιοῦτος εἴ τίς σοι θεῶν
[2, 5]	δυνάμει, οὐκ ἔσται ἄνθρωπος οὔτε	ὁ	τὸν λόγον ἔχων τέλειον οὔτε
[2, 22]	ἤτοι ἐν ᾧ ἦν τόπῳ	ὁ	ὦμος ὢν ἐκπέπτωκεν, ἢ ἐν
[2, 4]	δι´ οὗ καὶ τὸ καθ´	ὅ,	ἕκαστον τούτων ἐπελθόντες ἐν μέρει
[2, 12]	λημμάτων αὐτοῦ συμπεπλεγμένον ἀληθὲς ὑπάρχῃ,	ὅ	ἐστιν ἡγούμενον ἐν τῷ συνημμένῳ.
[2, 7]	οὗ. ~ζʹ Περὶ τοῦ καθ´	ὅ.	Ἴδωμεν οὖν ἑξῆς περὶ τοῦ
[2, 3]	δι´ οὗ καὶ τὸ καθ´	ὅ,	οἷον ὑφ´ οὗ μὲν ἄνθρωπος,
[2, 13]	ἀλλὰ καὶ ἑαυτὴν ἐκείνοις συμπεριτρέπει.	Ὅ	τε λόγος οὗτος δύναται δείκνυσθαι
[2, 13]	ἐστι πρόδηλον αὐτόθεν, ὅτι πᾶν	ὅ	τι περ ἂν ᾖ ἄνθρωπος,
[2, 13]	ἡμῶν τοὺς ἀναποδείκτους καὶ οὕτως	ὅ	φαμεν ἐπιλογιζομένων. Πολλοὺς μὲν οὖν
[2, 20]	ὁμοίως, τὸ τὶ λόγου ἕνεκεν,	ὅ	φασιν εἶναί τινες γενικώτατον, ἢ
[2, 11]	σημεῖον· καὶ εἰ ἔστι σημεῖον	ὅ	φασιν οἱ δογματικοὶ σημεῖον εἶναι,
[2, 13]	λόγον δι´ οὗ δυνήσεται συνάγειν	ὅ	φησιν. Δυνάμει δὲ ἀντειρήκαμεν διὰ
[2, 11]	τὸ ἡγούμενον ἐν τοιούτῳ συνημμένῳ,	ὃ	ἄρχεται ἀπὸ ἀληθοῦς καὶ λήγει
[2, 22]	οἱ λεγόμενοι σολοικίζοντες λόγοι, οἷον	ὃ	βλέπεις, ἔστιν· βλέπεις δὲ φρενιτικόν·
[2, 16]	τί ἦν εἶναι δηλῶν, εἴτε	ὃ	βούλεταί τις. Καὶ γὰρ τί
[2, 3]	ἤτοι αἴσθησις ἢ διάνοια, καθ´	ὃ	δὲ ἡ προσβολὴ τῆς φαντασίας,
[2, 20]	Οὐκοῦν οὐδέν ἐστι τὸ γένος,	ὃ	διαιρεῖν εἰς τὰ εἴδη λέγουσιν.
[2, 20]	οὐκέτ´ ἂν εἴη κοινὸν γένος,	ὃ	εἰς αὐτὰ διαιρεθήσεται. Εἰ δὲ
[2, 11]	Ἀδύνατον γὰρ εἶναί τι πρᾶγμα,	ὃ	καὶ ἄδηλόν ἐστι φύσει καὶ
[2, 7]	ἑξῆς περὶ τοῦ κριτηρίου καθ´	ὃ	κρίνεσθαι λέγουσι τὰ πράγματα. Πρῶτον
[2, 7]	καὶ πρὸς τὸ κριτήριον καθ´	ὃ	κρίνεσθαι τὰ πράγματα ἐλέγετο. Εἰδέναι
[2, 12]	ἐπιφορὰν ἐκκαλύπτων ἄδηλον. Σαφέστερον δὲ	ὃ	λέγουσιν ἔσται διὰ τούτων. Λόγος
[2, 10]	δέ ἐστι σημεῖον, ὥς φασιν,	ὃ	μὴ συμπαρατηρηθὲν τῷ σημειωτῷ δι´
[2, 11]	ἐγὼ διαλέγομαι ὁ δὲ Διόδωρος,	ὃ	μήτε ἐνεδέχετο μήτε ἐνδέχεται ἀρχόμενον
[2, 22]	ὅμοιον ψευδεῖ ὡς ἐπὶ τούτου	ὃ	μήτε ἐνεδέχετο μήτε ἐνδέχεται, τοῦτο
[2, 20]	δὲ ἀσώματον. Δυνάμει γάρ ἐστιν	ὃ	οἷόν τέ ἐστιν ἐνεργείᾳ ὑποστῆναι,
[2, 22]	δὲ φρενιτικόν· ἔστιν ἄρα φρενιτικόν	Ὃ	ὁρᾷς, ἔστιν· ὁρᾷς δὲ φλεγμαίνοντα
[2, 6]	Λείπεται λέγειν ὅτι δι´ ἀμφοτέρων.	Ὃ	πάλιν ἐστὶν ἀδύνατον· οὐ μόνον
[2, 5]	Δημόκριτός φησιν ὅτι ἄνθρωπός ἐστιν	ὃ	πάντες ἴσμεν. Ὅσον δ´ ἐπὶ
[2, 1]	ὑπειλήφασιν, οἷς δὲ τὸ δι´	ὃ	πᾶσα συνίσταται ζήτησις ἀκμὴν ὑπάρχει,
[2, 1]	τύχοι, τί ἐστι τὸ καθ´	ὃ	περιαιρουμένου ἢ τὸ διὰ δύο
[2, 6]	κριτήριον ὡμολογημένον δι´ οὗ κρινοῦμεν	ὃ	προκρίνειν μέλλομεν, ἀλλὰ μηδὲ ἀποδείξεως
[2, 3]	μὲν πᾶν μέτρον καταλήψεως, καθ´	ὃ	σημαινόμενον καὶ τὰ φυσικὰ οὕτω
[2, 10]	Καὶ ὑπομνηστικὸν μὲν σημεῖον καλοῦσιν	ὃ	συμπαρατηρηθὲν τῷ σημειωτῷ δι´ ἐναργείας
[2, 3]	μέτρον καταλήψεως ἀδήλου πράγματος, καθ´	ὃ	τὰ μὲν βιωτικὰ οὐ λέγεται
[2, 13]	περὶ αὐτῆς (τὰ γὰρ διάφωνα,	καθὸ	διαπεφώνηται, ἄδηλά ἐστιν) οὐκ ἔστιν
[2, 22]	δέ ἐστι τὸ ὁ ἰατρός,	καθὸ	ἰατρός ἐστι, φονεύει Διὸ οὐδὲ
[2, 22]	ἄτοπόν ἐστι τὸ ὁ ἰατρός,	καθὸ	ἰατρός ἐστι, φονεύει Ἔτι δὲ
[2, 22]	ἄτοπόν ἐστι τὸ ὁ ἰατρός,	καθὸ	ἰατρός ἐστι, φονεύει Οὐδὲν γὰρ
[2, 22]	οὔτε ἐνδέχεται τὸ ὁ ἰατρός,	καθὸ	ἰατρός ἐστι, φονεύει· οὐκ ἄρα
[2, 23]	ἐπέχειν κατὰ τὰς σκεπτικὰς ἐφόδους,	καθὸ	πράγμασιν ἀδήλοις καὶ ἀκαταλήπτοις ἢ
[2, 1]	κατὰ φαντασίαν παθητικὴν ὑποπίπτουσιν αὐτῷ,	καθὸ	φαίνεται αὐτῷ, συγκατατίθεται, δεδήλωται. Ὅρα
[2, 22]	πίνειν, οὐκ αὐτὸ τὸ ἀψίνθιον.	Διὸ	δέον ἐπιφέρειν οὐδεὶς ἄρα πίνει
[2, 14]	εἶναι λέγοντας. ~ιδʹ Περὶ συλλογισμῶν.	Διὸ	καὶ περὶ τῶν θρυλουμένων συλλογισμῶν
[2, 22]	ἰατρός, καθὸ ἰατρός ἐστι, φονεύει	Διὸ	οὐδὲ τοῦτο ἄτοπον. Ἡ δὲ
[2, 5]	Τινάς τε ἀνθρώπους οὐκ ἴσμεν·	διὸ	οὐκ ἔσονται ἄνθρωποι. Μᾶλλον δέ,
[2, 22]	μὲν τοῦ πρώτου σοφίσματος, ὅτι	ἄλλο	διὰ τῶν λημμάτων συγκεχώρηται καὶ
[2, 6]	οὔτε ἄλλῳ τινί· οὐδὲν γὰρ	ἄλλο	εἶναί φασι κατὰ τὴν ὑπόθεσιν
[2, 22]	διὰ τῶν λημμάτων συγκεχώρηται καὶ	ἄλλο	ἐπενήνεκται. Συγκεχώρηται γὰρ τὸ μὴ
[2, 6]	ἑτέρῳ τινί, ἐπεὶ μηδὲ ἔστιν	ἄλλο	τι κριτήριον δι´ οὗ χρὴ
[2, 13]	ὡς ὑπομνήσομεν· παρὰ δὲ ταύτας	ἄλλο	τι νοεῖν οὐκ ἐνδέχεται· οὐκ
[2, 5]	κοινὰ πάντων ἐστίν. Ἀλλ´ οὐδὲ	ἄλλο	τι ὑπόκειται παρὰ ταῦτα· οὐκ
[2, 9]	πάλιν ἑτέρου δεήσεται κριτηρίου φαινομένου,	κἀκεῖνο	ἄλλου, καὶ μέχρις ἀπείρου. Ἀδύνατον
[2, 11]	σημεῖον κατὰ τὴν προκειμένην ὑπόθεσιν,	κἀκεῖνο	ἄλλου, καὶ μέχρις ἀπείρου. Ἀδύνατον
[2, 9]	ἀδήλου ἑτέρου τοῦ ἐπικρινοῦντος αὐτό,	κἀκεῖνο	ἄλλου, καὶ μέχρις ἀπείρου. Διόπερ
[2, 13]	εἶναι τὴν ἀπόδειξιν. Πρὸς τούτοις	κἀκεῖνο	λεκτέον. Διαπεφώνηται περὶ τῆς ἀποδείξεως·
[2, 11]	ἐπινοῆσαι τὸ σημεῖον. Πρὸς τούτοις	κἀκεῖνο	λεκτέον. Διαφωνία γέγονε παρὰ τοῖς
[2, 6]	ἀλλότριόν ἐστι κριτηρίου καταληπτικοῦ. Εἶτα	κἀκεῖνο	λεκτέον· ἤτοι πάσαις ταῖς αἰσθήσεσι
[2, 20]	ἐφόδους περιτραπήσονται. Πρὸς δὲ τούτοις	κἀκεῖνο	λεκτέον. Τὰ εἴδη τοῖα ἢ
[2, 11]	σημεῖον καὶ ἀνεπινόητον. Ἔτι μέντοι	κἀκεῖνο	ῥητέον. Ἤτοι φαινόμενα μόνον ἐστὶ
[2, 6]	διὰ τούτων κρίνειν ζητοῦμεν. Εἶτα	κἀκεῖνο	ῥητέον, ὅτι ἤτοι ταῖς αἰσθήσεσι
[2, 11]	μὲν εἰρημένα συνημμένα ἔσται μοχθηρά,	ἐκεῖνο	δὲ ἀληθές εἰ ἡμέρα ἔστιν,
[2, 11]	ἀληθοῦς ἀρξάμενον ἐπὶ ψεῦδος καταλήξει,	ἐκεῖνο	δὲ ἀληθές εἰ οὐκ ἔστιν
[2, 7]	λέγουσι τὰ πράγματα. Πρῶτον τοίνυν	ἐκεῖνο	ἔστιν εἰπεῖν περὶ αὐτοῦ, ὅτι
[2, 6]	κρίσει τῶν πραγμάτων πρῶτον μὲν	ἐκεῖνο	οὐκ ἕξουσιν δεικνύναι, ὅτι καταληπτόν
[2, 3]	λογικοῦ μέρους, ~γʹ Περὶ κριτηρίου.	ἐκεῖνο	προειπόντες, ὅτι κριτήριον μὲν λέγεται
[2, 5]	δ´ ὑπὸ ἑτέρου ζῴου, πῶς	ἐκεῖνο	πρὸς τὴν κρίσιν τοῦ ἄνθρωπον
[2, 11]	ἔσται αὐτοῦ σημειωτόν, διόπερ οὐδὲ	ἐκεῖνο	τούτου σημεῖον. Εἰ δὲ ἄδηλον,
[2, 5]	εἰ δὲ μετὰ κρίσεως, πάλιν	ἐκεῖνο	ὑπό τινος ὀφείλει κριθῆναι. Ἀλλ´
[2, 11]	μὲν οὔσης ἐμοῦ δὲ σιωπήσαντος	ἀπὸ	ἀληθοῦς ἀρξάμενον ἐπὶ ψεῦδος καταλήξει,
[2, 11]	γῆ Τούτων δὲ μόνον τὸ	ἀπὸ	ἀληθοῦς ἀρχόμενον καὶ λῆγον ἐπὶ
[2, 11]	ἐν τοιούτῳ συνημμένῳ, ὃ ἄρχεται	ἀπὸ	ἀληθοῦς καὶ λήγει ἐπὶ ἀληθές.
[2, 11]	Τὸ γὰρ συνημμένον ἤτοι ἄρχεται	ἀπὸ	ἀληθοῦς καὶ λήγει ἐπὶ ἀληθές,
[2, 11]	ἐστιν ἡ γῆ, ἢ ἄρχεται	ἀπὸ	ἀληθοῦς καὶ λήγει ἐπὶ ψεῦδος,
[2, 11]	εἶναι συνημμένον τὸ μὴ ἀρχόμενον	ἀπὸ	ἀληθοῦς καὶ λῆγον ἐπὶ ψεῦδος,
[2, 11]	δὲ συνημμένον τὸ μὴ ἀρχόμενον	ἀπὸ	ἀληθοῦς καὶ λῆγον ἐπὶ ψεῦδος.
[2, 11]	λέγουσι τὸ ἐν συνημμένῳ ἀρχομένῳ	ἀπὸ	ἀληθοῦς καὶ λήγοντι ἐπὶ ἀληθὲς
[2, 11]	μήτε ἐνεδέχετο μήτε ἐνδέχεται ἀρχόμενον	ἀπὸ	ἀληθοῦς λήγειν ἐπὶ ψεῦδος· καθ´
[2, 13]	ἔστιν ἀπόδειξις· ἔστιν ἄρα ἀπόδειξις	Ἀπὸ	δὲ τῆς αὐτῆς δυνάμεως καὶ
[2, 13]	συνέστηκεν ἀλλήλοις συνυπάρχῃ, ὡς πρόδηλον	ἀπὸ	κλίνης καὶ τῶν παραπλησίων, τὰ
[2, 1]	ἐναπεσφραγισμένης, οἵα οὐκ ἂν γένοιτο	ἀπὸ	μὴ ὑπάρχοντος, οὐδὲ αὐτοὶ βουλήσονται
[2, 8]	ἐγὼ διαλέγομαι ἡ δὲ ἀλήθεια	ἀπὸ	πολλῶν ἀληθῶν γνώσεων συνίσταται· δυνάμει
[2, 11]	σημεῖα. Ταῦτα μὲν οὖν ὀλίγα	ἀπὸ	πολλῶν ἀρκέσει νῦν εἰρῆσθαι πρὸς
[2, 9]	ἀποδείξεως ἐπέχειν προσήκει. Ἀρξώμεθα δὲ	ἀπὸ	σημείου· καὶ γὰρ ἡ ἀπόδειξις
[2, 1]	οὐκ ἀπείργεται ὁ σκεπτικός, οἶμαι,	ἀπό	τε τῶν παθητικῶς ὑποπιπτόντων καὶ
[2, 22]	καὶ ἡ ἑκάστης ἐπιτάσεως μερικῆς	ἀπὸ	τῆς ἀκμῆς ῥοπὴ πρὸς τὸ
[2, 22]	λόγου. Καὶ ἡμεῖς μὲν ἀδοξάστως	ἀπὸ	τῆς βιωτικῆς τηρήσεως ὁρμώμενοι τοὺς
[2, 19]	ἀφαίρεσίς τε καὶ διαίρεσις οὐκ	ἀπὸ	τῆς δεκάδος γίνεται ἀλλ´ ἀπό
[2, 5]	Τὰ δὲ αὐτὰ ἐπιχειρήσομεν καὶ	ἀπὸ	τῆς διαφορᾶς τῶν περιστάσεων ἃς
[2, 3]	κατειληφέναι τὸ κριτήριον τῆς ἀληθείας,	ἀπὸ	τῆς διαφωνίας ἀρξάμενοι. ~δʹ Εἰ
[2, 1]	πρὸ τοῦ κατειληφέναι, ἤν τε	ἀπὸ	τῆς ζητήσεως, ἐπὶ τὸ δεῖν
[2, 1]	καὶ τὸ δογματίζειν, ἤν τε	ἀπὸ	τῆς καταλήψεως ἄρχεσθαι βούλωνταί τινες,
[2, 13]	ἐστιν· εἰ γὰρ οὗτος κρίνεται	ἀπὸ	τῆς τοῦ συνημμένου ἀκολουθίας, ἡ
[2, 19]	ἀπὸ τῆς δεκάδος γίνεται ἀλλ´	ἀπό	τινων ἄλλων, καθ´ ἑκάστην ἀφαίρεσιν
[2, 22]	ἀδυνάτως ἕξουσι διακρῖναι τὸ σόφισμα	ἀπὸ	τοῦ δεόντως δοκοῦντος ἐρωτᾶσθαι λόγου,
[2, 12]	τὸ συνημμένον τὸ ἀρχόμενον μὲν	ἀπὸ	τοῦ διὰ τῶν τοῦ λόγου
[2, 2]	καὶ ἄρχονταί γε τῆς διδασκαλίας	ἀπὸ	τοῦ λογικοῦ, καίτοι πολλῆς καὶ
[2, 2]	δοκεῖ τῷ λογικῷ μέρει, ἀρξώμεθα	ἀπὸ	τοῦ περὶ κριτηρίου λόγου καὶ
[2, 13]	συλλογισμῶν, οἷς μάλιστα χρῶνται οἱ	ἀπὸ	τοῦ Περιπάτου. Οἷον γοῦν ἐν
[2, 13]	κατὰ παρολκήν. Αὐτίκα γοῦν, ἵνα	ἀπὸ	τοῦ πρώτου ἀρξώμεθα, ἤτοι ὁμολογεῖται
[2, 4]	ὁ λόγος ἔσται. Ἀρξώμεθα δὲ	ἀπὸ	τοῦ ὑφ´ οὗ· δοκεῖ γάρ
[2, 6]	αἰσθητῶν ὁ αὐτὸς λόγος. Οὕτως	ἀπὸ	τῶν αἰσθήσεων ὁρμωμένη ἡ διάνοια
[2, 6]	ταύτας ἀναφέρεσθαι στάσεις. Ἀρξώμεθα δὲ	ἀπὸ	τῶν αἰσθήσεων. Οὐκοῦν ἐπεὶ τινὲς
[2, 1]	δὲ παραπλήσια καὶ πρὸς τοὺς	ἀπὸ	τῶν ἄλλων αἱρέσεων ἀναγομένους λεκτέον,
[2, 5]	οὗ τὸν ἄνθρωπον διακρῖναί τε	ἀπὸ	τῶν ἄλλων ζῴων καὶ εἰλικρινῶς
[2, 13]	λεγόμενος εἶναι μοχθηρὸς ἀδιάκριτός ἐστιν	ἀπὸ	τῶν ἀποδεικτικῶν. Ὅσον γὰρ ἐπὶ
[2, 9]	περὶ τῶν ἀδήλων· ἐπεὶ γὰρ	ἀπὸ	τῶν ἐναργῶν ταῦτα καταλαμβάνειν οἱ
[2, 22]	τοῦτο δυνατὸν μὲν ἴσως καὶ	ἀπὸ	τῶν ἤδη λελεγμένων ἡμῖν ὁρᾶν·
[2, 15]	περὶ ἐπαγωγῆς τρόπον. Ἐπεὶ γὰρ	ἀπὸ	τῶν κατὰ μέρος πιστοῦσθαι βούλονται
[2, 6]	διάνοιαι διανοίαις, ἥντινα ἂν λάβωσιν	ἀπὸ	τῶν μαχομένων αἰσθήσεων πρὸς τὴν
[2, 16]	δύναται χωρὶς ὅρου διδαχθῆναι. Ἔτι	ἀπὸ	τῶν ὁριστῶν ἐπικρίνουσι τοὺς ὅρους,
[2, 13]	ἀσυνάκτων διακρίνεσθαι δύναται κατ´ αὐτοὺς	ἀπὸ	τῶν συνακτικῶν, ἔδειξα ὅτι ἀκατάληπτός
[2, 13]	καὶ διὰ τοῦτο ἀσυνάκτους λόγους	ἀπὸ	τῶν συνακτικῶν καλουμένων συλλογισμῶν. Εἰ
[2, 1]	συγκατατίθεσθαι, τῆς καταληπτικῆς φαντασίας οὔσης	ἀπὸ	ὑπάρχοντος, κατ´ αὐτὸ τὸ ὑπάρχον
[2, 11]	τῶν ὄντων στοιχεῖα ἀεὶ γὰρ	ἀπὸ	ψεύδους ἀρχόμενον τοῦ οὐκ ἔστιν
[2, 11]	πέταται ἡ γῆ ἢ ἄρχεται	ἀπὸ	ψεύδους καὶ λήγει ἐπὶ ἀληθές,
[2, 11]	ἔστι, φῶς ἔστιν ἢ ἄρχεται	ἀπὸ	ψεύδους καὶ λήγει ἐπὶ ψεῦδος,
[2, 11]	τῶν ἐκκαλυψόντων αὐτά, ἐὰν μὲν	ὑπὸ	ἀδήλων σημαίνεσθαι λέγηται, εἰς ἄπειρον
[2, 5]	ἄρα οὐχ ἕξομεν λέγειν, ὡς	ὑπὸ	ἀνθρώπου δεῖ κρίνεσθαι τὰ πράγματα.
[2, 5]	τοῦ ζητουμένου κριθήσεται) εἰ δὲ	ὑπὸ	ἀνθρώπου, ὁ διάλληλος εἰσάγεται τρόπος·
[2, 6]	ὁμογενῆ κριτήρια δύναται ἐπικρίνεσθαι μήτε	ὑπὸ	ἑνὸς γένους ἀμφότερα τὰ γένη
[2, 5]	τὸ ζητούμενον συναρπασθήσεται. Εἰ δ´	ὑπὸ	ἑτέρου ζῴου, πῶς ἐκεῖνο πρὸς
[2, 5]	γὰρ ἐκεῖνος μέν φησι δεῖν	ὑπὸ	πάντων γινώσκεσθαι τὸν ἄνθρωπον, οὐδένα
[2, 10]	ἄδηλα τὰ μὴ ἔχοντα φύσιν	ὑπὸ	τὴν ἡμετέραν πίπτειν ἐνάργειαν, ὡς
[2, 12]	ἄδηλον ἔχων συμπέρασμα {καὶ} ἐκκαλυπτόμενον	ὑπὸ	τῆς δυνάμεως τῶν λημμάτων, καὶ
[2, 6]	ἡμῶν εἰς τὸ βαλανεῖον θερμαίνεται	ὑπὸ	τῆς παραστάδος, ἐξιόντων δὲ ψύχεται.
[2, 5]	οὗ κριτήριόν ἐστιν ὁ ἄνθρωπος.	Ὑπὸ	τίνος δὲ καὶ κριθήσεται, ὅτι
[2, 5]	κεκριμένην, διὰ δὲ τοῦτο καὶ	ὑπό	τινος κεκριμένην. Ἐπεὶ οὖν οὐκ
[2, 5]	δὲ μετὰ κρίσεως, πάλιν ἐκεῖνο	ὑπό	τινος ὀφείλει κριθῆναι. Ἀλλ´ εἰ
[2, 5]	διάλληλος εἰσάγεται τρόπος· εἰ δὲ	ὑπό	τινος παρὰ ταῦτα ἄλλου, πάλιν
[2, 5]	Εἰ δὲ ἀναποδείκτως λεχθήσεται, ὅτι	ὑπὸ	τοῦ ἀνθρώπου δεῖ κρίνεσθαι τὰ
[2, 5]	δὲ καὶ πεπιστώσθω τὸ δεῖν	ὑπὸ	τοῦ ἀνθρώπου κρίνεσθαι τὰ πράγματα.
[2, 6]	τῶν ἐκτός, οἷον ἡ γεῦσις	ὑπὸ	τοῦ αὐτοῦ μέλιτος ὁτὲ μὲν
[2, 10]	δοκοῦν. Τὸ γὰρ ὑπομνηστικὸν πεπίστευται	ὑπὸ	τοῦ βίου, ἐπεὶ καπνὸν ἰδών
[2, 8]	ὅτι, ὅσον ἐπὶ τοῖς λεγομένοις	ὑπὸ	τῶν δογματικῶν, ἀνύπαρκτος μέν ἐστιν
[2, 9]	δοκούντων, ὅσον ἐπὶ τοῖς λεγομένοις	ὑπὸ	τῶν δογματικῶν, ἔτι οἷόν τέ
[2, 10]	πεπιστευμένῳ ἀδοξάστως συγκατατιθέμενοι, τοῖς δ´	ὑπὸ	τῶν δογματικῶν ἰδίως ἀναπλαττομένοις ἀν–
[2, 1]	ἤτοι καταλαμβάνει ὁ σκεπτικὸς τὰ	ὑπὸ	τῶν δογματικῶν λεγόμενα ἢ οὐ
[2, 5]	μοι, ὅσον ἐπὶ τοῖς λεγομένοις	ὑπὸ	τῶν δογματικῶν, οὐ μόνον ἀκατάληπτος,
[2, 10]	πρὸς μόνον τὸ ἐνδεικτικὸν ὡς	ὑπὸ	τῶν δογματικῶν πεπλάσθαι δοκοῦν. Τὸ
[2, 6]	Αἱ γοῦν αἰσθήσεις ὑπεναντίως κινοῦνται	ὑπὸ	τῶν ἐκτός, οἷον ἡ γεῦσις
[2, 6]	γένους ἀμφότερα τὰ γένη μήτε	ὑπὸ	τῶν ἑτερογενῶν ἐναλλάξ, οὐ δυνησόμεθα
[2, 11]	ὅσον ἐπὶ τοῖς κοινότερον λεγομένοις	ὑπὸ	τῶν ἑτεροδόξων ἀνεπινόητόν ἐστι τὸ
[2, 13]	Διὰ δὲ ταῦτα οὐδὲ ἐκκαλύπτεται	ὑπὸ	τῶν λημμάτων ἡ ἐπιφορά, ἤτοι
[2, 6]	τὰς αἰσθήσεις. Ἐπεὶ οὖν μήτε	ὑπὸ	τῶν ὁμογενῶν τὰ ὁμογενῆ κριτήρια
[2, 18]	γὰρ ἂν συνίεσαν πάντα τὰ	ὑπὸ	τῶν φωνῶν σημαινόμενα, ὁμοίως Ἕλληνές
[2, 22]	οὐδ´ ὅτι ἀληθῆ ἐστι τὰ	ὑπὸ	τῶν ψηφοπαικτῶν γινόμενα συγκατατιθέμεθα, ἀλλ´
[2, 11]	ἀνύπαρκτα, ὡς προειρήκαμεν· ἐὰν δὲ	ὑπὸ	φαινομένων, φαινόμενα ἔσται σὺν τοῖς
[2, 13]	συνάγων ἀσύνακτος, ὡς ὁ προειρημένος,	παρὸ	καὶ ἀληθῶν ὄντων τῶν λημμάτων
[2, 11]	δὲ ἐννοῆσαι πρᾶγμα μὴ δυνάμενον	πρὸ	ἐκείνου γνωσθῆναι, οὗ προκαταλαμβάνεσθαι ἀνάγκην
[2, 11]	λεκτέον. Διαφωνία γέγονε παρὰ τοῖς	πρὸ	ἡμῶν, τῶν μὲν λεγόντων εἶναί
[2, 22]	ῥοπὴ πρὸς τὸ κρεῖσσον, καὶ	πρὸ	μὲν τῆς πρώτης διατρίτου ὡς
[2, 19]	τὰ μέρη ἐμπεριέχεσθαι τῷ ὅλῳ	πρὸ	τῆς διαιρέσεως, οὐ περιέχεται δὲ
[2, 22]	σε πρῶτον διὰ τὸ ἠρωτῆσθαι	πρὸ	τῆς προσλήψεως τὸ ἀποφατικὸν τῆς
[2, 22]	ἐπὶ πάσης δὲ τυπώσεως νόσου	πρὸ	τῆς πρώτης διατρίτου πάντως γίνεται
[2, 22]	πάντως γίνεται παρακμή· ἀναγκαῖον ἄρα	πρὸ	τῆς πρώτης διατρίτου τήν τε
[2, 14]	μήτε τὸ ἀσυνύπαρκτον αὐτῶν διαβεβαιοῦσθαι	πρὸ	τῆς τῶν συλλογισμῶν διὰ τῶν
[2, 11]	συγκαταλαμβάνεται· καὶ ὥσπερ τὸ δεξιὸν	πρὸ	τοῦ ἀριστεροῦ ὡς δεξιὸν ἀριστεροῦ
[2, 1]	τῆς ζητήσεως, ἐπὶ τὸ δεῖν	πρὸ	τοῦ ζητεῖν κατειληφέναι τὸ μέλλον
[2, 1]	πῶς οἷός τε ἦν ζητεῖν	πρὸ	τοῦ καταλαβεῖν ἀκριβῶς αὐτὸ κατὰ
[2, 1]	ἐπὶ τὸ δεῖν αὐτὸ προεζητηκέναι	πρὸ	τοῦ κατειληφέναι, ἤν τε ἀπὸ
[2, 11]	παραπλησίως, οὕτως οὐδὲ τὸ σημεῖον	πρὸ	τοῦ σημειωτοῦ ὡς σημειωτοῦ καταληφθῆναι
[2, 13]	τι καλόν ἐστι συνεισάγεται καὶ	τὸ	ἀγαθὸν αὐτὸ εἶναι, ὡς ἀρκεῖν
[2, 9]	τίνα ψευδῆ, δεήσεται καὶ τοῦτο	τὸ	ἄδηλον ἀδήλου ἑτέρου τοῦ ἐπικρινοῦντος
[2, 22]	τοῦτο ἄτοπον. Ἡ δὲ ἐπὶ	τὸ	ἄδηλον ἀπαγωγή, φασίν, ὅτι ἐκ
[2, 9]	ἄδηλα δεῖται κρίσεως, πάλιν τοῦτο	τὸ	ἄδηλον διὰ τίνος κριθήσεται; Εἰ
[2, 11]	λήγει τὸ συνημμένον. συνεισέρχεται καὶ	τὸ	ἄδηλον εἶναι εἰ προκαθηγεῖται τὸ
[2, 1]	ὑποπεσὸν αὑτῷ κατειληφὼς ἂν εἴη	τὸ	ἄδηλον ὁ περὶ τῆς ὑπάρξεως
[2, 11]	πάντα τὰ σημεῖα, ἐντεῦθεν δείκνυται.	Τὸ	ἄδηλον οὐκ ἐξ ἑαυτοῦ φαίνεται,
[2, 1]	λέγοι ὑποπεσεῖν αὑτῷ καὶ κατειλῆφθαι	τὸ	ἄδηλον, οὕτως ἂν οὐδὲ ἄδηλον
[2, 5]	ἐροῦμεν ὅτι, ἐπεὶ τῆς ψυχῆς	τὸ	ἀδηλότατόν ἐστιν ἡ διάνοια, ὡς
[2, 23]	καὶ εἰσὶν ἴσως ἄχρηστοι πρὸς	τὸ	ἀδοξάστως βιοῦν, περὶ ταύτας ἰδίως
[2, 5]	ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκεται ἀκατάληπτος διὰ	τὸ	ἀκατάληπτον εἶναι τὴν ψυχήν. Ὅτι
[2, 13]	ἀληθὲς λήγειν. Τὸ γὰρ συμπέρασμα	τὸ	ἀληθὲς εἶναι λεγόμενον ἤτοι φαινόμενόν
[2, 8]	ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν φωνῇ	τὸ	ἀληθὲς ἢ ἐν λεκτῷ ἢ
[2, 5]	μὲν γὰρ σπάνιον ἴσως ἐστὶ	τὸ	ἀληθές, καὶ διὰ τοῦτο ἐνδέχεται
[2, 22]	ὑπεμνήσαμεν γάρ, ὅτι μὴ δύναται	τὸ	ἀληθὲς καὶ τὸ ψεῦδος κατὰ
[2, 8]	συγγραφὴν προαιρέσεως στοχαζόμενοι πρὸς μόνον	τὸ	ἀληθὲς νῦν τοὺς λόγους ποιησόμεθα,
[2, 8]	οὕτως. Λέγεται διαφέρειν τῆς ἀληθείας	τὸ	ἀληθὲς τριχῶς, οὐσίᾳ συστάσει δυνάμει·
[2, 8]	ἐστιν ἡ ἀλήθεια, ἀνυπόστατον δὲ	τὸ	ἀληθές. Ὑπομιμνῄσκομεν δὲ οὕτως. Λέγεται
[2, 20]	οὔκ ἐστιν ἀσώματον δυνάμει, καὶ	τὸ	ἀνάπαλιν. Οὐκοῦν οὐκ ἐνδέχεται τὸ
[2, 21]	συμβέβηκε Δίωνί τε καὶ Θέωνι	τὸ	ἀναπνεῖν, οὐκ ἐνδέχεται τὴν ἐν
[2, 20]	οὕτως εἰ τὸ αὐτό ἐστι	τὸ	ἄνθρωπον εἶναι Θέωνι καὶ Δίωνι,
[2, 20]	Δίωνος καθημένου Θέωνος δὲ περιπατοῦντος	τὸ	ἄνθρωπος περιπατεῖ ἐφ´ οὗ μὲν
[2, 13]	ἔστιν ἀπόδειξις συνημμένῳ οὐ μάχεται	τὸ	ἀντικείμενον τοῦ ἐν αὐτῷ λήγοντος
[2, 13]	ἔστιν ἀπόδειξις, ἔστιν ἀπόδειξις δεῖ	τὸ	ἀντικείμενον τοῦ ἐν αὐτῷ λήγοντος,
[2, 13]	καὶ τοῦ ἀντικειμένου τοῦ λήγοντος	τὸ	ἀντικείμενον τοῦ ἡγουμένου συνάγοντα, οἷον
[2, 13]	διεζευγμένου καὶ ἑνὸς τῶν ἐπεζευγμένων	τὸ	ἀντικείμενον τοῦ λοιποῦ συνάγοντα, οἷον
[2, 13]	ἑνὸς τῶν ἐκ τῆς συμπλοκῆς	τὸ	ἀντικείμενον τοῦ λοιποῦ συνάγοντα, οἷον
[2, 11]	ὑγιὲς εἶναί φασι συνημμένον, ὅταν	τὸ	ἀντικείμενον τῷ ἐν αὐτῷ λήγοντι
[2, 13]	καὶ τοῦ ἀντικειμένου τοῦ λήγοντος	τὸ	ἀντικείμενον τῷ ἡγουμένῳ συνάγων· ὁ
[2, 14]	Πολλὰ μὲν οὖν ἔστι λέγειν	τὸ	ἀνυπόστατον αὐτῶν ὑπομιμνῄσκοντας· ὡς ἐν
[2, 13]	ἡ ἀπόδειξις. Ἔτι ἐκ τούτων	τὸ	ἀνυπόστατον τῆς ἀποδείξεως ἔνεστιν ὑπομιμνῄσκειν.
[2, 11]	τὸ ἀριστερὸν τῷ δεξιῷ καὶ	τὸ	ἄνω τῷ κάτω καὶ τὰ
[2, 11]	ὑπόθεσιν εἶναί τι λεκτὸν δοθείη,	τὸ	ἀξίωμα ἀνύπαρκτον εὑρίσκεται, συνεστηκὸς ἐκ
[2, 11]	οὐ συνυπάρχει ἀλλήλοις, οὐχ ὑπάρξει	τὸ	ἀξίωμα. Ἵνα δὲ καὶ ταῦτα
[2, 11]	ἔστιν ἀξίωμα· λεκτὸν γάρ ἐστι	τὸ	ἀξίωμα. Μήποτε δὲ καὶ εἰ
[2, 20]	ἢ ψεῦδος ἐπ´ ἀμφοτέρων ποιήσει	τὸ	ἀξίωμα. Οὐ θεωρεῖται δὲ τοῦτο·
[2, 11]	τὰ δὲ ἐξ ὧν σύγκειται	τὸ	ἀξίωμα οὐ συνυπάρχει ἀλλήλοις, οὐχ
[2, 11]	ἡ γῆ Τούτων δὲ μόνον	τὸ	ἀπὸ ἀληθοῦς ἀρχόμενον καὶ λῆγον
[2, 13]	εἰ οὖν τὸ συμπέρασμά ἐστι	τὸ	ἀποδεικνύμενον, οὐ νοηθήσεται ἡ ἀπόδειξις
[2, 13]	καὶ ἐπιφοράν τινα, ἐπεὶ πᾶν	τὸ	ἀποδεικνύμενον οὕτω καὶ ἀποδεικνύον ἐπὶ
[2, 13]	αὐτοί φασιν, ἕτερον εἶναι δεῖ	τὸ	ἀποδεικνύμενον τῆς ἀποδείξεως· εἰ οὖν
[2, 13]	συγκαταλαμβάνεται, συγκαταλαμβανόμενον τῇ προδήλῳ ἀποδείξει	τὸ	ἀποδείκνυσθαι λεγόμενον πρόδηλον ἔσται, ὡς
[2, 22]	γὰρ προηρωτημένου κατὰ τὴν ὑπόθεσιν	τὸ	ἀποφατικὸν τῆς συμπλοκῆς ἀληθὲς γίνεται,
[2, 13]	εἰ μὲν ἄδηλον, οὐ δώσομεν	τὸ	ἀποφατικὸν τῆς συμπλοκῆς· εἰ δὲ
[2, 22]	τὸ ἠρωτῆσθαι πρὸ τῆς προσλήψεως	τὸ	ἀποφατικὸν τῆς συμπλοκῆς ἡ τοῦ
[2, 13]	ἀναιρεῖται τὸ λοιπόν, καὶ παρέλκει	τὸ	ἀποφατικὸν τῆς συμπλοκῆς, οὕτως ἡμῶν
[2, 22]	αὐτῇ. Μετὰ δὲ τὸ ἐρωτηθῆναι	τὸ	ἀποφατικὸν τῆς συμπλοκῆς, τῆς προσλήψεως
[2, 11]	τὸ δεξιὸν τοῦ ἀριστεροῦ ἢ	τὸ	ἀριστερὸν τοῦ δεξιοῦ φαίνεσθαι λέγεται,
[2, 11]	πάντως ὀφείλει τῷ σημειωτῷ, καθάπερ	τὸ	ἀριστερὸν τῷ δεξιῷ καὶ τὸ
[2, 9]	εἶναι ἀληθῆ (οὐ γὰρ καὶ	τὸ	ἀρτίους εἶναι τοὺς ἀστέρας ἀληθὲς
[2, 9]	ἀληθές, λεχθήσεταί τε ἀληθὲς καὶ	τὸ	ἀρτίους εἶναι τοὺς ἀστέρας καὶ
[2, 10]	τὴν ἡμετέραν πίπτειν κατάληψιν, ὡς	τὸ	ἀρτίους εἶναι τοὺς ἀστέρας, πρὸς
[2, 12]	συνακτικοὶ μέν, ὅταν τὸ συνημμένον	τὸ	ἀρχόμενον μὲν ἀπὸ τοῦ διὰ
[2, 14]	αὐτοῖς περιεχομένων ἀξιωμάτων καταλαβεῖν, μήτε	τὸ	ἀσυνύπαρκτον αὐτῶν διαβεβαιοῦσθαι πρὸ τῆς
[2, 14]	προειρημένοις τροπικοῖς πιστεύειν ἄνευ τοῦ	τὸ	ἀσυνύπαρκτον τῶν ἐν αὐτοῖς περιεχομένων
[2, 20]	Πάρις περιπατεῖ ψεῦδος, οὕτως εἰ	τὸ	αὐτό ἐστι τὸ ἄνθρωπον εἶναι
[2, 7]	τοῦ ἐκτὸς ὑποκειμένου· οὐ γὰρ	τὸ	αὐτό ἐστι τὸ μέλι τῷ
[2, 21]	συμβεβηκότων. Εἰ γὰρ ἓν καὶ	τὸ	αὐτὸ συμβέβηκε Δίωνί τε καὶ
[2, 6]	ὧν ἡμεῖς οὐκ ἐπακούομεν. Καὶ	τὸ	αὐτὸ ὕδωρ τοῖς μὲν φλεγμαίνουσιν
[2, 6]	δὲ γλυκάζεται, καὶ ἡ ὅρασις	τὸ	αὐτὸ χρῶμα ὁτὲ μὲν αἱμωπὸν,
[2, 22]	τὸ ἀψίνθιον πίνειν, οὐκ αὐτὸ	τὸ	ἀψίνθιον. Διὸ δέον ἐπιφέρειν οὐδεὶς
[2, 22]	κατηγόρημα πιεῖν· κατηγόρημα δέ ἐστι	τὸ	ἀψίνθιον πιεῖν· οὐδεὶς ἄρα δίδωσιν
[2, 22]	δέον ἐπιφέρειν οὐδεὶς ἄρα πίνει	τὸ	ἀψίνθιον πίνειν ὅπερ ἐστὶν ἀληθές,
[2, 22]	πίνεσθαι κατηγόρημα, καὶ εἶναι κατηγόρημα	τὸ	ἀψίνθιον πίνειν, οὐκ αὐτὸ τὸ
[2, 7]	μέλι τῷ γλυκάζεσθαί με καὶ	τὸ	ἀψίνθιον τῷ πικράζεσθαι, ἀλλὰ διαφέρει.
[2, 5]	μῆκος καὶ τὸ πλάτος καὶ	τὸ	βάθος καταλαμβάνειν, ἵνα τὸ σῶμα
[2, 6]	ἁφὴ εἰσιόντων μὲν ἡμῶν εἰς	τὸ	βαλανεῖον θερμαίνεται ὑπὸ τῆς παραστάδος,
[2, 11]	δέ ἐστι τοῦ λήγοντος, ἐπεὶ	τὸ	γάλα ἔχει αὕτη τοῦ κεκύηκεν
[2, 12]	ἄρα ἔστιν οὐ μέντοι ἀληθής.	Τὸ	γὰρ ἡγούμενον συμπεπλεγμένον ψεῦδός ἐστι,
[2, 11]	μὴ ἔστι σημεῖον, ἔστι σημεῖον·	τὸ	γὰρ μὴ εἶναι σημεῖον δι´
[2, 12]	τὸ πρῶτον· τὸ δεύτερον ἄρα·	τὸ	γὰρ ῥεῖν τοὺς ἱδρῶτας ἐκκαλυπτικόν
[2, 11]	σημεῖον εἶναι, οὐκ ἔστι σημεῖον.	Τὸ	γὰρ σημεῖον περὶ οὗ ὁ
[2, 13]	πάντως ὀφείλει εἰς ἀληθὲς λήγειν.	Τὸ	γὰρ συμπέρασμα τὸ ἀληθὲς εἶναι
[2, 11]	ἀληθοῦς καὶ λῆγον ἐπὶ ψεῦδος.	Τὸ	γὰρ συνημμένον ἤτοι ἄρχεται ἀπὸ
[2, 13]	ἀπόδειξις ἢ οὐκ ἔστιν ἀπόδειξις	τὸ	γὰρ ὑγιὲς διεζευγμένον ἐπαγγέλλεται ἓν
[2, 10]	ὑπὸ τῶν δογματικῶν πεπλάσθαι δοκοῦν.	Τὸ	γὰρ ὑπομνηστικὸν πεπίστευται ὑπὸ τοῦ
[2, 9]	τὸ μηδὲν φύσει εἶναι ἀληθές·	τὸ	γὰρ φύσιν ἔχον τοιαύτην ὥστε
[2, 12]	ἄρα ἔστιν οὐκ ἔστιν ἀποδεικτικός·	τὸ	γὰρ φῶς εἶναι, ὅπερ ἐστὶν
[2, 5]	ἀλλ´ οὐκ αὐτὸ τὸ σῶμα.	Τό	γέ τοι σῶμα τριχῇ διαστατὸν
[2, 9]	μέρος ἔμψυχά ἐστιν, οὕτως, εἰ	τὸ	γενικώτατον πάντων (τό τι ψεῦδός
[2, 20]	δὲ τοῦτο, οὐδὲ ἔστιν ὅλως	τὸ	γένος. Εἰ δὲ λέγοι τις
[2, 20]	ἔμψυχος καὶ αἰσθητική, οὕτως εἰ	τὸ	γένος καὶ σῶμά ἐστι καὶ
[2, 20]	τις ὅτι δυνάμει πάντα ἐστὶ	τὸ	γένος, λέξομεν, ὡς τὸ δυνάμει
[2, 20]	οὐδὲ ὑφέστηκεν. Οὐκοῦν οὐδέν ἐστι	τὸ	γένος, ὃ διαιρεῖν εἰς τὰ
[2, 20]	εἰ μὴ καὶ ἐνεργείᾳ. Καὶ	τὸ	γένος οὖν εἰ δυνάμει πάντα
[2, 20]	οὔτε καὶ τοῖον καὶ τοῖον	τὸ	γένος, οὔτε τοῖον μὲν τοῖον
[2, 20]	μὲν οὐκ ἀκολουθήσει τῷ εἴδει	τὸ	γένος πᾶν, ὡς ὑπολαμβάνουσιν, οὐδὲ
[2, 20]	ἐστιν ὅλως τὸ τὶ, οὐδὲ	τὸ	γένος, πέρας ἔχει ἡ ζήτησις.
[2, 20]	τὸ ἀνάπαλιν. Οὐκοῦν οὐκ ἐνδέχεται	τὸ	γένος τὰ μὲν ἐνεργείᾳ εἶναι
[2, 20]	τὰ ἕτερα μόνα ἐστί, τούτων	τὸ	γένος τῶν λοιπῶν οὐκ ἔσται
[2, 6]	οὐδὲ ἡ ὄσφρησις ἑαυτῇ συμφωνεῖ·	τὸ	γοῦν μύρον ὁ μὲν κεφαλαλγικὸς
[2, 13]	λημμάτων αὐτοῦ συμπλοκῇ ἡ ἐπιφορά,	τὸ	δ´ ἑπόμενον καὶ τὸ λῆγον
[2, 8]	ἐν μόνῳ σπουδαίῳ φασὶν εἶναι,	τὸ	δὲ ἀληθὲς καὶ ἐν φαύλῳ·
[2, 8]	ἡ μὲν ἀλήθεια ἐπιστήμης ἔχεται,	τὸ	δὲ ἀληθὲς οὐ πάντως. Διόπερ
[2, 14]	αὐτοῖς περιεχόμενα ἀξιώματά ἐστιν ἀσυνύπαρκτα,	τὸ	δὲ ἀσυνύπαρκτα ταῦτα εἶναι συνάγειν
[2, 7]	ἐπεὶ γὰρ πάθος ἐστὶν ἡγεμονικοῦ,	τὸ	δὲ ἡγεμονικὸν οὐ καταλαμβάνεται, ὡς
[2, 8]	ἡ πὼς ἔχουσα χεὶρ πυγμή,	τὸ	δὲ ἡγεμονικὸν σῶμα· ἔστι γὰρ
[2, 4]	μὲν ἀπόδειξις δεῖται κριτηρίου ἀποδεδειγμένου,	τὸ	δὲ κριτήριον ἀποδείξεως κεκριμένης, εἰς
[2, 9]	Εἰ δὲ μηδέν ἐστιν ἀληθές,	τὸ	δὲ κριτήριον δοκεῖ πρὸς τὴν
[2, 13]	τῶν ἐν αὐτῷ ὑγιὲς εἶναι,	τὸ	δὲ λοιπὸν ἢ τὰ λοιπὰ
[2, 22]	μὲν γὰρ γινόμενον πάσχει τι,	τὸ	δὲ μὴ ὂν οὐ πάσχει)
[2, 20]	μὲν Ἀλέξανδρος περιπατεῖ ἀληθὲς εἶναι,	τὸ	δὲ Πάρις περιπατεῖ ψεῦδος, οὕτως
[2, 11]	ἐκείνου ὑπάρχον πρὸς ᾧ νοεῖται.	Τὸ	δὲ σημεῖον καὶ πρός τι
[2, 14]	ὅσον ἐπὶ τῷ προκειμένῳ ἀναποδείκτῳ,	τὸ	δὲ συνημμένον τῆς συνυπάρξεως τῶν
[2, 20]	οἷόν τέ ἐστιν ἐνεργείᾳ ὑποστῆναι,	τὸ	δὲ σῶμα ἐνεργείᾳ ὂν ἀδύνατόν
[2, 22]	χαλαστικὸν τρόπον τῆς ἐπιμελείας ἀπαιτεῖ,	τὸ	δὲ τῆς ἐπακολουθούσης θερμασίας οὐ
[2, 13]	διεζευγμένῳ τὸ μὲν ἀληθές ἐστι	τὸ	δὲ ψεῦδος μετὰ μάχης τελείας,
[2, 1]	τινες, μεταγόντων ἡμῶν αὐτοὺς ἐπὶ	τὸ	δεῖν αὐτὸ προεζητηκέναι πρὸ τοῦ
[2, 4]	μὲν ἀνεπίκριτον, αὐτόθεν {εἶναι} δώσουσι	τὸ	δεῖν ἐπέχειν, εἰ δὲ ἐπικριτήν,
[2, 1]	τε ἀπὸ τῆς ζητήσεως, ἐπὶ	τὸ	δεῖν πρὸ τοῦ ζητεῖν κατειληφέναι
[2, 5]	πράγματα. Ἔστω δὲ καὶ πεπιστώσθω	τὸ	δεῖν ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου κρίνεσθαι
[2, 19]	καὶ ἐπὶ τῶν μεγεθῶν, ὅταν	τὸ	δεκάπηχυ μέγεθος, εἰ τύχοι, διαιρεῖν
[2, 11]	τι ἀλλήλοις συγκαταλαμβάνεται· καὶ ὥσπερ	τὸ	δεξιὸν πρὸ τοῦ ἀριστεροῦ ὡς
[2, 11]	καὶ τοῦ ἀριστεροῦ οὐ μᾶλλον	τὸ	δεξιὸν τοῦ ἀριστεροῦ ἢ τὸ
[2, 0]	~ΠΥΡΡΩΝΕΙΩΝ ΥΠΟΤΥΠΩΣΕΩΝΤΩΝ ΕΙΣ ΤΡΙΑ	ΤΟ	ΔΕΥΤΕΡΟΝ. ~αʹ Εἰ δύναται ζητεῖν
[2, 12]	πόροι. Ἀλλὰ μὴν τὸ πρῶτον·	τὸ	δεύτερον ἄρα· τὸ γὰρ ῥεῖν
[2, 22]	αὐτὸ προσδέχεσθαι. Ἀλλ´ εἰ μὲν	τὸ	δεύτερον, οὐκ ἀτόπως αὐτῷ συγκαταθησόμεθα·
[2, 23]	εἰπόντες αὐτοῦ που περιγράφομεν καὶ	τὸ	δεύτερον τῶν ὑποτυπώσεων σύνταγμα.
[2, 13]	οὔτε ἡ ἐπιφορά· ὅτε δὲ	τὸ	δεύτερόν φαμεν, τὸ μὲν πρότερον
[2, 1]	ζήτησις, ὡς ὑπειλήφασιν, οἷς δὲ	τὸ	δι´ ὃ πᾶσα συνίσταται ζήτησις
[2, 6]	ἀνύπαρκτον ἂν εἴη τὸ κριτήριον	τὸ	δι´ οὗ. ~ζʹ Περὶ τοῦ
[2, 4]	τό τε ὑφ´ οὗ καὶ	τὸ	δι´ οὗ καὶ τὸ καθ´
[2, 3]	τριχῶς, τὸ ὑφ´ οὗ καὶ	τὸ	δι´ οὗ καὶ τὸ καθ´
[2, 1]	τὸ καθ´ ὃ περιαιρουμένου ἢ	τὸ	διὰ δύο τροπικῶν θεώρημα, οὐδὲ
[2, 12]	ἀλλὰ καὶ τὸ συμπέρασμα καὶ	τὸ	διὰ τῶν λημμάτων αὐτοῦ συμπεπλεγμένον
[2, 11]	ἔστιν, ἡμέρα ἔστι καὶ πᾶν	τὸ	διαφορούμενον {ἀξίωμα} συνημμένον ἴσως ψεῦδος
[2, 13]	εἰ μὲν ἄδηλον, οὐ δώσομεν	τὸ	διεζευγμένον· εἰ δὲ πρόδηλον, τεθέντος
[2, 13]	μετὰ μάχης τελείας, ὅπερ ἐπαγγέλλεται	τὸ	διεζευγμένον, ἢ ἄδηλον. Καὶ εἰ
[2, 13]	μάχης. Ἢ εἴπερ ὑγιές ἐστι	τὸ	διεζευγμένον, πάλιν φαῦλον εὑρίσκεται τὸ
[2, 13]	νὺξ ἄρα ἔστιν καὶ παρέλκειν	τὸ	διεζευγμένον. Παραπλήσια δὲ λέγειν ἔνεστι
[2, 14]	ἔστι καὶ νὺξ ἔστι καὶ	τὸ	διεζευγμένον, τὸ ἤτοι ἡμέρα ἔστιν
[2, 13]	ἀπόδειξις τῷ ἔστιν ἀπόδειξις οὐδὲ	τὸ	διεζευγμένον ὑγιὲς ἔσται τὸ ἤτοι
[2, 13]	καλόν, τὸ καλὸν δὲ ἀγαθόν,	τὸ	δίκαιον ἄρα ἀγαθόν ἤτοι ὁμολογεῖται
[2, 13]	τοιαύτην συνερώτησιν τὸ δίκαιον καλόν,	τὸ	δίκαιον ἄρα ἀγαθόν καὶ παρέλκειν
[2, 13]	ὡς ἀρκεῖν τὴν τοιαύτην συνερώτησιν	τὸ	δίκαιον καλόν, τὸ δίκαιον ἄρα
[2, 13]	γοῦν ἐν τούτῳ τῷ λόγῳ	τὸ	δίκαιον καλόν, τὸ καλὸν δὲ
[2, 1]	ζητεῖν περὶ τῶν ἀδήλων καὶ	τὸ	δογματίζειν, ἤν τε ἀπὸ τῆς
[2, 20]	ἐστὶ τὸ γένος, λέξομεν, ὡς	τὸ	δυνάμει τι ὂν δεῖ τι
[2, 13]	ἀπόδειξις, ἔστιν ἀπόδειξις δύναται συνυπάρχειν	τὸ	εἰ ἔστιν ἀπόδειξις τῷ οὐκ
[2, 14]	καὶ φῶς, εἰς τὸ συνθεῖναι	τὸ	εἰ ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστι
[2, 14]	θεωρεῖσθαι ὑγιὲς ἂν εἶναι νομισθείη	τὸ	εἰ ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστι
[2, 13]	φῶς ἄρα ἔστιν καὶ παρέλκειν	τὸ	εἰ ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστιν
[2, 11]	ἡμέρας οὔσης καὶ ἐμοῦ διαλεγομένου	τὸ	εἰ ἡμέρα ἔστιν, ἐγὼ διαλέγομαι
[2, 11]	ἡγουμένῳ περιέχεται δυνάμει· καθ´ οὓς	τὸ	εἰ ἡμέρα ἔστιν, ἡμέρα ἔστι
[2, 13]	τὸ διεζευγμένον, πάλιν φαῦλον εὑρίσκεται	τὸ	εἰ οὐκ ἔστιν ἀπόδειξις, ἔστιν
[2, 13]	ἔστιν ἀπόδειξις" ὧν ἑκατέρῳ ἀκολουθεῖ	τὸ	εἶναι ἀπόδειξιν· ἔστιν ἄρα ἀπόδειξις
[2, 6]	ἕξουσιν δεικνύναι, ὅτι καταληπτόν ἐστι	τὸ	εἶναι διάνοιαν. Ἐπεὶ γὰρ ὁ
[2, 13]	κενὸν λόγου ἕνεκεν ὁμολογουμένης καὶ	τὸ	εἶναι κενὸν συνομολογεῖται, δῆλον ὅτι
[2, 11]	γὰρ οὐδὲν σημαίνουσιν, οὐ πιστοῦται	τὸ	εἶναι σημεῖον· εἰ δὲ σημαίνουσιν,
[2, 11]	ἀλλ´ οὕτω πιθανῶν καὶ πρὸς	τὸ	εἶναι σημεῖον καὶ πρὸς τὸ
[2, 6]	κατειλήφθω ἡ διάνοια, καὶ ὡμολογήσθω	τὸ	εἶναι ταύτην καθ´ ὑπόθεσιν· λέγω
[2, 11]	τὸ σημειωτόν. Τοῦτο δὲ ἦν	τὸ	εἶναί τι σημεῖον· ᾧ ἕπεται
[2, 12]	ἐστι, τὸ συμπέρασμα ἔχων ἄδηλον,	τὸ	εἰσὶν ἄρα νοητοὶ πόροι Τῶν
[2, 13]	Ἀλλ´ οὐδὲ εἰδική. Ἤτοι γὰρ	τὸ	ἐκ τῶν λημμάτων καὶ τῆς
[2, 13]	ἀπόδειξις. Τὸ μὲν οὖν σύστημα	τὸ	ἐκ τῶν λημμάτων καὶ τῆς
[2, 12]	λαμβανόμενα ἀξιώματα, ἐπιφορὰ δὲ {συμπέρασμα}	τὸ	ἐκ τῶν λημμάτων κατασκευαζόμενον ἀξίωμα.
[2, 13]	φαινομένη φαινομένου ἐκκαλυπτική ἐστιν, ἔσται	τὸ	ἐκκαλυπτόμενον ἅμα φαινόμενόν τε καὶ
[2, 22]	προσάγειν θεραπείαν. Ἀρκεῖ γάρ, οἶμαι,	τὸ	ἐμπείρως τε καὶ ἀδοξάστως κατὰ
[2, 22]	ψευδοῦς τῆς συμπλοκῆς οὔσης παρὰ	τὸ	ἐμπεπλέχθαι ψεῦδος τὸ ἠρώτηκά τί
[2, 11]	τὸ ἄδηλον εἶναι εἰ προκαθηγεῖται	τὸ	ἐν αὐτῷ ἡγούμενον. Ἵνα δὲ
[2, 22]	διὰ τῶν λημμάτων αὐτοῦ συμπλοκῇ	τὸ	ἐν αὐτῷ συμπέρασμα. Εἰ δὲ
[2, 13]	φῶς ἄρα ἔστιν Παρὰ δὲ	τὸ	ἐν μοχθηρῷ ἠρωτῆσθαι σχήματι, ὅταν
[2, 11]	ἄλλα ὑγιῆ. Προκαθηγούμενον δὲ λέγουσι	τὸ	ἐν συνημμένῳ ἀρχομένῳ ἀπὸ ἀληθοῦς
[2, 22]	δῆλον ἐκ τῶνδε. Ἤτοι ἀκολουθεῖ	τὸ	ἐν τῷ λόγῳ ψευδὲς συμπέρασμα
[2, 13]	μοχθηρὸν εἶναι λόγον τινὰ παρὰ	τὸ	ἐν φαύλῳ σχήματι ἠρωτῆσθαι· ὁ
[2, 7]	πράγματα, καίτοι τοῦ λόγου πᾶν	τὸ	ἐναντίον ὑπομνήσαντος. Οὐκοῦν ἤτοι πάσῃ
[2, 10]	ἀντίρρησιν χωρῶμεν, οὐκ ἀνύπαρκτον δεῖξαι	τὸ	ἐνδεικτικὸν σημεῖον πάντως ἐσπουδακότες, ἀλλὰ
[2, 10]	σημεῖον ἀντιλέγομεν, ἀλλὰ πρὸς μόνον	τὸ	ἐνδεικτικὸν ὡς ὑπὸ τῶν δογματικῶν
[2, 5]	τῷ ἀποθνῄσκειν καθεστώς· τοῦτο γὰρ	τὸ	ἐνεργείᾳ θνητόν ἐστιν. Εἰ δὲ
[2, 22]	πρῶτον ἐν αὐτῇ. Μετὰ δὲ	τὸ	ἐρωτηθῆναι τὸ ἀποφατικὸν τῆς συμπλοκῆς,
[2, 9]	τὸ πάντα ἐστὶ ψευδῆ καὶ	τὸ	ἔστι τι ψεῦδος τῶν πάντων
[2, 11]	εἰς ἀληθὲς καταλήξει κατ´ αὐτὸν	τὸ	ἔστιν ἀμερῆ τῶν ὄντων στοιχεῖα
[2, 13]	δὲ πρόδηλον, ἅμα τῷ τεθῆναι	τὸ	ἕτερον ἀναιρεῖται τὸ λοιπόν, καὶ
[2, 14]	τὴν ἑαυτοῦ βεβαίωσιν χρῄζει τοῦ	τὸ	ἕτερον βεβαίως εἰλῆφθαι, ἵνα δι´
[2, 13]	δίκαιον ἄρα ἀγαθόν καὶ παρέλκειν	τὸ	ἕτερον λῆμμα ἐν ᾧ τὸ
[2, 13]	πρῶτον λῆμμα, οὐδέπω ὑπάρχει οὔτε	τὸ	ἕτερον λῆμμα οὔτε ἡ ἐπιφορά·
[2, 3]	διαλαβεῖν· περὶ γὰρ τοῦ κατὰ	τὸ	ἕτερον σημαινόμενον ἐν τῷ περὶ
[2, 12]	ἔστιν· ψεῦδος γάρ ἐστι συμπεπλεγμένον	τὸ	ἔχον ἐν ἑαυτῷ ψεῦδος. Ἔνθεν
[2, 1]	ἔχει πρὸς τὴν φύσιν ὁμολογοῦσι	τὸ	ζητεῖν ἔτι περὶ αὐτῶν ἀνακόλουθον,
[2, 1]	ἀπορίας ἀδύνατον αὐτοῖς γίγνεται καὶ	τὸ	ζητεῖν περὶ τῶν ἀδήλων καὶ
[2, 5]	ἑαυτοῦ, μένει ἡ αὐτὴ ἀτοπία	(τὸ	ζητούμενον γὰρ διὰ τοῦ ζητουμένου
[2, 11]	γὰρ ὁ ἄνθρωπος. Ἄτοπον δὲ	τὸ	ζητούμενον διὰ τοῦ ἐπ´ ἴσης
[2, 11]	ὑπάρχειν; Διὰ τοῦ ζητουμένου τοίνυν	τὸ	ζητούμενον πιστοῦσθαι βούλεται ὁ ἐκ
[2, 6]	αἰσθήσεσι κρινοῦμεν, τισὶ δὲ μή,	τὸ	ζητούμενον συναρπάζουσιν· περὶ γὰρ τοῦ
[2, 11]	ἔσται, εἰ δὲ ἀποδεῖξαι βουλήσεται,	τὸ	ζητούμενον συναρπάσει. Ἐπεὶ γὰρ ἡ
[2, 5]	Ἀλλ´ εἰ μὲν ὑπ´ ἀνθρώπου,	τὸ	ζητούμενον συναρπασθήσεται. Εἰ δ´ ὑπὸ
[2, 6]	τολμῶμεν, τῆς διαφωνίας μέρει συγκατατιθέμενοι	τὸ	ζητούμενον συναρπάσομεν· ἤν τε ἑτέρῳ
[2, 6]	τὴν κρίσιν τῶν ἄλλων αἰσθήσεων,	τὸ	ζητούμενον συναρπάσουσιν· μέρος γὰρ τῆς
[2, 6]	διαφωνίαν; Οὔτε γὰρ διανοίᾳ, ἐπεὶ	τὸ	ζητούμενον συναρπάσουσιν, οὔτε ἄλλῳ τινί·
[2, 13]	ὅτι Σωκράτης ἄνθρωπος συνεισάγεται καὶ	τὸ	ζῷον αὐτὸν εἶναι, ὡς ἀρκεῖν
[2, 9]	ἐστὶ ψευδῆ. Ὥσπερ γάρ, ἐπεὶ	τὸ	ζῷον ἔμψυχόν ἐστι, καὶ πάντα
[2, 20]	τῶν ἀσωμάτων, καὶ εἰ λογικὸν	τὸ	ζῷον, τῶν ἀλόγων, ὡς μήτε
[2, 20]	πάντα εἶναι. Ὡς γάρ, ἐπεὶ	τὸ	ζῷον, ὡς φασίν, οὐσία ἐστὶν
[2, 7]	Ἐπεὶ οὖν ἡ ψυχὴ καὶ	τὸ	ἡγεμονικὸν πνεῦμά ἐστιν ἢ λεπτομερέστερόν
[2, 13]	τοῦτο γάρ ἐστι τοῦ συνημμένου	τὸ	ἡγούμενον. Ἀδύνατον δέ ἐστι κατ´
[2, 13]	τὸ συνημμένον τῷ λήγοντι ἀκολουθεῖν	τὸ	ἡγούμενον, ἀλλὰ τῷ ἡγουμένῳ τὸ
[2, 13]	τοῦ λήγοντος ἀνῃρημένου ἀναιρεῖται καὶ	τὸ	ἡγούμενον· εἰ γὰρ ἦν τὸ
[2, 11]	γὰρ προκαθηγούμενον, ὥς φασιν, ἐστὶ	τὸ	ἡγούμενον ἐν τοιούτῳ συνημμένῳ, ὃ
[2, 13]	τοῦ λήγοντος μὴ ὄντος εἶναι	τὸ	ἡγούμενον, ἢ οὐκ ἐνδέχεται. Ἀλλ´
[2, 13]	τὸ ἡγούμενον· εἰ γὰρ ἦν	τὸ	ἡγούμενον, ἦν ἂν καὶ τὸ
[2, 13]	λῆγον τίθεται καὶ τὸ οὐχὶ	τὸ	ἡγούμενον καὶ παρέλκει πάλιν τὸ
[2, 11]	τὴν ἀκολουθίαν τοῦ λήγοντος πρὸς	τὸ	ἡγούμενον, ὁ διάλληλος εὑρίσκεται τρόπος.
[2, 13]	προσλαμβανομένου οὐ πάντως τίθεται καὶ	τὸ	ἡγούμενον· οὐδὲ γὰρ ὑπισχνεῖτο τὸ
[2, 13]	ἐκ συνημμένου καὶ τοῦ λήγοντος	τὸ	ἡγούμενον συνάγων ἀσύνακτος, ὡς ὁ
[2, 13]	πρός τι ἐστὶ καὶ πρὸς	τὸ	ἡγούμενον, τὰ δὲ πρός τι
[2, 12]	τὸ πάντα ἔχον ἀληθῆ, ὡς	τὸ	ἡμέρα ἔστι, καὶ εἰ ἡμέρα
[2, 11]	τὸ φῶς ἔστιν οὐκέτι ἔστι	τὸ	ἡμέρα ἔστιν Εἰ οὖν τὰ
[2, 11]	ἔστι, φῶς ἔστιν ὅτε λέγω	τὸ	ἡμέρα ἔστιν οὐδέπω ἔστι τὸ
[2, 10]	γνῶσιν ἡμῖν ἐρχόμενα, οἷόν ἐστι	τὸ	ἡμέραν εἶναι, καθάπαξ δὲ ἄδηλα,
[2, 22]	οὔσης παρὰ τὸ ἐμπεπλέχθαι ψεῦδος	τὸ	ἠρώτηκά τί σε πρῶτον ἐν
[2, 22]	δέ τί σε πρῶτον διὰ	τὸ	ἠρωτῆσθαι πρὸ τῆς προσλήψεως τὸ
[2, 13]	οὐδὲ τὸ διεζευγμένον ὑγιὲς ἔσται	τὸ	ἤτοι ἔστιν ἀπόδειξις ἢ οὐκ
[2, 14]	νὺξ ἔστι καὶ τὸ διεζευγμένον,	τὸ	ἤτοι ἡμέρα ἔστιν ἢ νὺξ
[2, 5]	διαφωνίαν ἐπικρίνειν, τῷ μᾶλλον ζητουμένῳ	τὸ	ἧττον ζητούμενον ἐπικρίνειν τε καὶ
[2, 22]	τὴν ἐνάργειαν αὐτοῖς ἀντιτιθέναι πρὸς	τὸ	θραύεσθαι τὴν διαβεβαιωτικὴν θέσιν αὐτῶν
[2, 1]	τῶν δοκούντων τελειότερον ἀνεστράφθαι κατὰ	τὸ	ἴσον ἐκθέμενοι κατ´ αὐτὴν προσάξομεν
[2, 4]	καὶ τὸ δι´ οὗ καὶ	τὸ	καθ´ ὅ, ἕκαστον τούτων ἐπελθόντες
[2, 3]	καὶ τὸ δι´ οὗ καὶ	τὸ	καθ´ ὅ, οἷον ὑφ´ οὗ
[2, 1]	εἰδώς, εἰ τύχοι, τί ἐστι	τὸ	καθ´ ὃ περιαιρουμένου ἢ τὸ
[2, 15]	μέρος πιστοῦσθαι βούλονται δι´ αὐτῆς	τὸ	καθόλου, ἤτοι πάντα ἐπιόντες τὰ
[2, 13]	δὲ ἕπεται τῷ ἄνθρωπον εἶναι	τὸ	καὶ ζῷον αὐτὸν ὑπάρχειν, καὶ
[2, 13]	τὸ ἕτερον λῆμμα ἐν ᾧ	τὸ	καλὸν ἀγαθὸν εἶναι ἐλέγετο. Ὁμοίως
[2, 13]	ὁμολογεῖται καὶ πρόδηλόν ἐστιν ὅτι	τὸ	καλὸν ἀγαθόν ἐστιν, ἢ ἀμφισβητεῖται
[2, 13]	τῷ λόγῳ τὸ δίκαιον καλόν,	τὸ	καλὸν δὲ ἀγαθόν, τὸ δίκαιον
[2, 13]	ἢ παρὰ ἔλλειψιν ἢ παρὰ	τὸ	κατὰ μοχθηρὸν ἠρωτῆσθαι σχῆμα ἢ
[2, 7]	τὸ ὑποκείμενον. Διόπερ ἄτοπόν ἐστι	τὸ	κατὰ τὴν φαντασίαν τὰ ἐκτὸς
[2, 1]	ἀποκρινάσθωσαν ἡμῖν, πῶς λέγουσι νῦν	τὸ	καταλαμβάνειν, πότερον τὸ νοεῖν ἁπλῶς
[2, 1]	εἶναι λέγουσιν ἐν τῷ λόγῳ	τὸ	καταληπτικῇ φαντασίᾳ συγκατατίθεσθαι, τῆς καταληπτικῆς
[2, 22]	οὐ προηγουμένως προσεχές, ὅθεν μηδὲ	τὸ	κατάλληλον εἶναι δοκοῦν αὐτῇ. Καὶ
[2, 5]	ὁ ἀνὴρ τὰ ἄτομα καὶ	τὸ	κενόν, ἅπερ φησὶν οὐ μόνον
[2, 22]	ἀπὸ τῆς ἀκμῆς ῥοπὴ πρὸς	τὸ	κρεῖσσον, καὶ πρὸ μὲν τῆς
[2, 7]	ὅτι παρέλκει ἡ φαντασία πρὸς	τὸ	κρίνειν, εἴγε χωρὶς αὐτῆς κρίνεσθαι
[2, 5]	παρὰ ταῦτα ἄλλου, πάλιν ἐκείνου	τὸ	κριτήριον ἀπαιτήσομεν τὸ ὑφ´ οὗ,
[2, 9]	ἤτοι φαινόμενον εἶναι λέξει τοῦτο	τὸ	κριτήριον ἢ ἄδηλον. Καὶ ἄδηλον
[2, 7]	ὡς ἐν ὑποτυπώσει καὶ πρὸς	τὸ	κριτήριον καθ´ ὃ κρίνεσθαι τὰ
[2, 9]	χρησιμεύειν, ἄχρηστον καὶ μάταιόν ἐστι	τὸ	κριτήριον, κἂν δῶμεν αὐτῷ κατὰ
[2, 4]	κριτήριον λαμβάνειν, ἐάν τε κριτηρίῳ	τὸ	κριτήριον κρίνειν ἐθέλωσιν, εἰς ἀπειρίαν
[2, 5]	τὴν κρίσιν τοῦ ἄνθρωπον εἶναι	τὸ	κριτήριον παραλαμβάνεται; Εἰ μὲν γὰρ
[2, 4]	ἐμπεσεῖν ἀναγκαῖον ἔσται) ἀλλ´ ἐπεὶ	τὸ	κριτήριον περὶ οὗ ζητοῦμεν τρισσὸν
[2, 5]	ἐπικρίνειν, διὰ δὲ τοῦτο οὐδὲ	τὸ	κριτήριον, περὶ οὗ ὁ λόγος,
[2, 3]	πρὸς τοὺς λέγοντας προπετῶς κατειληφέναι	τὸ	κριτήριον τῆς ἀληθείας, ἀπὸ τῆς
[2, 6]	διὰ ταῦτα ἀνύπαρκτον ἂν εἴη	τὸ	κριτήριον τὸ δι´ οὗ. ~ζʹ
[2, 7]	ἡμῖν ἀποφήνασθαι, ὅτι ἀνύπαρκτόν ἐστι	τὸ	κριτήριον {τὸ} τῆς ἀληθείας (τοῦτο
[2, 5]	αὐτὴ ἡ ἀπόδειξις (ζητοῦμεν γὰρ	τὸ	κριτήριον τὸ ὑφ´ οὗ) οὐ
[2, 3]	περὶ τῆς σκέψεως λόγῳ διεξήλθομεν.	Τὸ	κριτήριον τοίνυν περὶ οὗ ὁ
[2, 5]	ἐξ ἁπάντων τούτων ἀκατάληπτον εὑρίσκεται	τὸ	κριτήριον ὑφ´ οὗ κριθήσεται τὰ
[2, 9]	ἀληθῆ, τίνα δὲ ψευδῆ, καὶ	τὸ	λαμβανόμενον φαινόμενον πρὸς τὴν κρίσιν
[2, 9]	τὸν διάλληλον. Ψεῦδος ἄρα ἐστὶ	τὸ	λέγειν τῶν ἀληθῶν τὰ μὲν
[2, 16]	δὲ οὐκ ἂν εἴη γελοῖον	τὸ	λέγειν ὡς οἱ ὅροι χρησιμεύουσι
[2, 20]	ῥηθείη, πρὸς τῷ ἀδύνατον εἶναι	τὸ	λεγόμενον, καὶ τῶν εἰδῶν καὶ
[2, 13]	ἐν αὐτῷ ἡγουμένου εἶναι καὶ	τὸ	λῆγον, εἰκότως τοῦ ἡγουμένου προσλαμβανομένου
[2, 11]	ὅτι ἀληθές ἐστι συνημμένον οὗ	τὸ	λῆγον ἐν τῷ ἡγουμένῳ περιέχεται
[2, 11]	τὸ σημεῖον, ἤτοι πρόδηλόν ἐστι	τὸ	λῆγον ἢ ἄδηλον. Εἰ μὲν
[2, 13]	τοῦ ἡγουμένου προσλαμβανομένου ἐπάγεται καὶ	τὸ	λῆγον, καὶ τοῦ λήγοντος ἀνῃρημένου
[2, 13]	τὸ ἡγούμενον, ἀλλὰ τῷ ἡγουμένῳ	τὸ	λῆγον μόνον. Διὰ τοῦτο οὖν
[2, 13]	ἐπιφορά, τὸ δ´ ἑπόμενον καὶ	τὸ	λῆγον πρός τι ἐστὶ καὶ
[2, 13]	ἐκ συνημμένου καὶ τοῦ ἡγουμένου	τὸ	λῆγον συνάγοντα, οἷον εἰ ἡμέρα
[2, 13]	ἐκ συνημμένου καὶ τοῦ ἡγουμένου	τὸ	λῆγον συνάγων συλλογιστικὸς εἶναι λέγεται,
[2, 13]	ἐν αὐτῷ ἡγουμένου εἶναι καὶ	τὸ	λῆγον, τὰ δὲ μαχόμενα τοὐναντίον,
[2, 13]	ἅμα τῷ τεθῆναι τὸ οὐχὶ	τὸ	λῆγον τίθεται καὶ τὸ οὐχὶ
[2, 13]	τὸ ἡγούμενον, ἦν ἂν καὶ	τὸ	λῆγον. Τοῦ δὲ λήγοντος προσλαμβανομένου
[2, 3]	λογικοῦ κριτηρίου διεξιέναι. Ἀλλὰ καὶ	τὸ	λογικὸν κριτήριον λέγοιτ´ ἂν τριχῶς,
[2, 13]	καὶ ἀναιρεθέντος ἑνὸς πρόδηλον ὅτι	τὸ	λοιπὸν ἔστιν, ὡς ἀρκεῖν συνερωτᾶν
[2, 13]	τῷ τεθῆναι τὸ ἕτερον ἀναιρεῖται	τὸ	λοιπόν, καὶ παρέλκει τὸ ἀποφατικὸν
[2, 13]	ἀπ´ αὐτῶν φανερόν ἐστιν ὅτι	τὸ	λοιπὸν οὐκ ἔστιν, καὶ ἀναιρεθέντος
[2, 13]	τοῦ ἀντικειμένου ἑνὸς τῶν ἐπεζευγμένων	τὸ	λοιπὸν συνάγοντα, οἷον ἤτοι ἡμέρα
[2, 13]	ἑτέρου αὐτῶν ὁποιουδήποτε ἀδύνατον εἶναι	τὸ	λοιπὸν ὑπάρχειν. Ὄντος ἄρα ὑγιοῦς
[2, 6]	αὐτῇ. Ἀμέλει γοῦν ἐκ τοῦ	τὸ	μέλι τοῖσδε μὲν πικρὸν τοῖσδε
[2, 7]	οὐ γὰρ τὸ αὐτό ἐστι	τὸ	μέλι τῷ γλυκάζεσθαί με καὶ
[2, 1]	χρῃζούσης τοῦ πρότερον ἀκριβῶς κατειλῆφθαι	τὸ	μέλλον ζητεῖσθαι καὶ οὕτω ζητεῖσθαι,
[2, 1]	δεῖν πρὸ τοῦ ζητεῖν κατειληφέναι	τὸ	μέλλον ζητεῖσθαι, ὥστε διὰ ταῦτα
[2, 20]	Ἀλέξανδρος καὶ Πάρις, οὐκ ἐνδέχεται	τὸ	μὲν Ἀλέξανδρος περιπατεῖ ἀληθὲς εἶναι,
[2, 8]	αὐτοὺς πνεῦμα) συστάσει δέ, ἐπεὶ	τὸ	μὲν ἀληθὲς ἁπλοῦν τί ἐστιν,
[2, 8]	συστάσει δυνάμει· οὐσίᾳ μέν, ἐπεὶ	τὸ	μὲν ἀληθὲς ἀσώματόν ἐστιν (ἀξίωμα
[2, 13]	ἐστιν, ὅτι ἐν τῷ διεζευγμένῳ	τὸ	μὲν ἀληθές ἐστι τὸ δὲ
[2, 11]	προκαθηγούμενον, ἐκκαλυπτικὸν τοῦ λήγοντος. Καὶ	τὸ	μὲν ἀξίωμά φασιν εἶναι λεκτὸν
[2, 22]	ἀλλ´ οὐδὲ τὸ μὴ ὄν·	(τὸ	μὲν γὰρ γινόμενον πάσχει τι,
[2, 13]	λυχνιαίου φωτὸς ὄντος νυκτὸς λέγηται.	Τὸ	μὲν γὰρ εἰ ἡμέρα ἔστι,
[2, 11]	καὶ τὸ προκαθηγούμενον ἄπορόν ἐστιν.	Τὸ	μὲν γὰρ προκαθηγούμενον, ὥς φασιν,
[2, 13]	εἶναι ἐκ μαχομένων ἀξιωμάτων συνεστώς.	Τὸ	μὲν γὰρ συνημμένον ἐπαγγέλλεται ὄντος
[2, 11]	λήγειν ἐπὶ ψεῦδος· καθ´ ὃν	τὸ	μὲν εἰρημένον συνημμένον ψεῦδος εἶναι
[2, 22]	γίνεται ἢ τὸ μὴ ὄν.	Τὸ	μὲν οὖν ὂν οὐ γίνεται
[2, 13]	οὐκ ἄρα ἔστιν εἰδικὴ ἀπόδειξις.	Τὸ	μὲν οὖν σύστημα τὸ ἐκ
[2, 13]	ὅτε δὲ τὸ δεύτερόν φαμεν,	τὸ	μὲν πρότερον λῆμμα οὐκέτι ὑπάρχει,
[2, 12]	ἡμέρα ἔστιν· φῶς ἄρα ἔστιν	τὸ	μὲν φῶς ἄρα ἔστιν συμπέρασμά
[2, 6]	ἀληθοῦς τε καὶ κεκριμένης, διὰ	τὸ	μέχρι νῦν ζητεῖσθαι τὸ τῆς
[2, 11]	Φίλων φησὶν ὑγιὲς εἶναι συνημμένον	τὸ	μὴ ἀρχόμενον ἀπὸ ἀληθοῦς καὶ
[2, 11]	ἐφ´ ἑαυτῷ, ὑγιὲς δὲ συνημμένον	τὸ	μὴ ἀρχόμενον ἀπὸ ἀληθοῦς καὶ
[2, 16]	ὁριστὸν οὐχ οἷός τέ ἐστι	τὸ	μὴ γινωσκόμενον αὐτῷ ὁρίσασθαι, ὁ
[2, 6]	ἢ καταλαμβάνει τι· ᾧ συνεισέρχεται	τὸ	μὴ δεῖν ἡμᾶς τῇ αἰσθήσει
[2, 6]	τῆς Γοργίου διανοίας ἀπόφασίς ἐστι	τὸ	μὴ δεῖν μήτε αἰσθήσει μήτε
[2, 6]	ἢ οὐκ ἔστιν· ᾧ συνεισέρχεται	τὸ	μὴ δεῖν μόνῃ τῇ διανοίᾳ
[2, 7]	κριτηρίοις, τισὶ δὲ ἀπιστεῖν, συνάγεται	τὸ	μὴ δεῖν τὰς φαντασίας πρὸς
[2, 14]	δὲ ἐπὶ τῷ προειρημένῳ ἀναποδείκτῳ	τὸ	μὴ εἶναι ἡμέραν φωτὸς μὴ
[2, 11]	τὸ εἶναι σημεῖον καὶ πρὸς	τὸ	μὴ εἶναι λόγων φερομένων, οὐ
[2, 7]	καὶ περιτραπήσεται ὁ λόγος εἰς	τὸ	μὴ εἶναι πάσας τὰς φαντασίας
[2, 11]	μὲν οὐκ ἀποδεικτικοί, οὐκ ἀποδεικνύουσι	τὸ	μὴ εἶναι σημεῖον· εἰ δὲ
[2, 11]	εἶναί τι σημεῖον· ᾧ ἕπεται	τὸ	μὴ εἶναι σημεῖον, ὡς ὑπεμνήσαμεν,
[2, 11]	τι καὶ σημεῖον εἶναι διὰ	τὸ	μὴ καταλαμβάνεσθαι. Εἰ δὲ πάντα
[2, 22]	γίνεται (ἔστι γάρ) ἀλλ´ οὐδὲ	τὸ	μὴ ὄν· (τὸ μὲν γὰρ
[2, 22]	Ἤτοι τὸ ὂν γίνεται ἢ	τὸ	μὴ ὄν. Τὸ μὲν οὖν
[2, 22]	καὶ ἄλλο ἐπενήνεκται. Συγκεχώρηται γὰρ	τὸ	μὴ πίνεσθαι κατηγόρημα, καὶ εἶναι
[2, 14]	ὑγιῆ νομίζοιτο ἂν εἶναι. Ἀλλὰ	τὸ	μὴ συνυπάρχειν αὐτὰ βεβαιοῦσθαι νομίζουσι
[2, 9]	τοῦτο τὶ ὑπάρχον (λέγω δὲ	τὸ	μηδὲν εἶναι ἀληθές) ἀληθές ἐστιν.
[2, 9]	ὁ λόγος· φαίνεται γάρ τισι	τὸ	μηδὲν εἶναι ἀληθές. Εἰ δέ
[2, 9]	ἔσται ἀληθῆ· ᾧ συνεισάγεται πάλιν	τὸ	μηδὲν εἶναι ἀληθές, εἴγε καὶ
[2, 9]	ψευδῆ καὶ οὐδὲν ἀληθές. συνεισάγεται	τὸ	μηδὲν εἶναι ψεῦδος· καὶ γὰρ
[2, 9]	καὶ ἀληθές. Ἐξ οὗ συνάγεται	τὸ	μηδὲν φύσει εἶναι ἀληθές· τὸ
[2, 5]	διαστατὸν εἶναι λέγουσιν· ὀφείλομεν οὖν	τὸ	μῆκος καὶ τὸ πλάτος καὶ
[2, 1]	λέγουσι νῦν τὸ καταλαμβάνειν, πότερον	τὸ	νοεῖν ἁπλῶς ἄνευ τοῦ καὶ
[2, 5]	μὲν γὰρ οὐ δύνανται διὰ	τὸ	νοητὴν ὑπ´ αὐτῶν εἶναι λέγεσθαι·
[2, 1]	πᾶσα συνίσταται ζήτησις ἀκμὴν ὑπάρχει,	τὸ	νομίζειν ὡς οὐχ εὑρήκασιν. Οὐκοῦν
[2, 12]	γὰρ ἡγούμενον συμπεπλεγμένον ψεῦδός ἐστι,	τὸ	νὺξ ἔστι, καὶ εἰ νὺξ
[2, 12]	ἔστι, ψεῦδος ἔχον ἐν ἑαυτῷ	τὸ	νὺξ ἔστιν· ψεῦδος γάρ ἐστι
[2, 22]	ἄτοπόν ἐστιν, ἀξίωμα δέ ἐστι	τὸ	ὁ ἰατρός, καθὸ ἰατρός ἐστι,
[2, 22]	τὸ οὐκ ἄρα ἄτοπόν ἐστι	τὸ	ὁ ἰατρός, καθὸ ἰατρός ἐστι,
[2, 22]	φονεύει· οὐκ ἄρα ἄτοπόν ἐστι	τὸ	ὁ ἰατρός, καθὸ ἰατρός ἐστι,
[2, 22]	οὔτε δὲ ἐνεδέχετο οὔτε ἐνδέχεται	τὸ	ὁ ἰατρός, καθὸ ἰατρός ἐστι,
[2, 22]	αὑτοὺς εἰς τὸν κρημνὸν διὰ	τὸ	ὁδόν τινα εἶναι φέρουσαν ἐπ´
[2, 5]	ἀληθῶς τὰ πράγματα κρίνοντι, διὰ	τὸ	οἷόν τε μὲν εἶναι αὐτὸν
[2, 19]	ἑτεροιουμένων. Τάχα οὖν οὐκ ἐνδέχεται	τὸ	ὅλον διαιρεῖν εἰς τὰ λεγόμενα
[2, 19]	μέρη. Καὶ γὰρ εἰ διαιρεῖται	τὸ	ὅλον εἰς μέρη, φιλεῖ τὰ
[2, 7]	παθῶν τὰ ἐκτὸς ὑποκείμενα, διὰ	τὸ	ὅμοια τὰ πάθη τῶν αἰσθήσεων
[2, 22]	Οὐκ ἄρα κινεῖταί τι. Ἤτοι	τὸ	ὂν γίνεται ἢ τὸ μὴ
[2, 6]	ψευδῆ τινα λόγον προφερόμενος διὰ	τὸ	ὀξυτάτης διανοίας μετεσχηκέναι δύναται ἡμᾶς
[2, 21]	συμβέβηκε Δίωνί τε καὶ Θέωνι	τὸ	ὁρᾶν, ἐὰν καθ´ ὑπόθεσιν φθαρῇ
[2, 16]	ὁριζόμενος οὐκ ἐκ τοῦ ὅρου	τὸ	ὁριστὸν κατείληφεν ἀλλ´ ἐπὶ προκατειλημμένῳ
[2, 16]	οὖν, εἰ ὁ μὲν ἀγνοῶν	τὸ	ὁριστὸν οὐχ οἷός τέ ἐστι
[2, 14]	δὲ τοῦ συνημμένου τούτου συνάγεται	τὸ	ὅτι ἡμέρας οὔσης φῶς ἔστιν,
[2, 10]	ἰδίας φύσεως καὶ κατασκευῆς σημαίνει	τὸ	οὗ ἐστι σημεῖον, ὡσπεροῦν αἱ
[2, 22]	αὐτῷ συγκατατίθεσθαι, συνάγει δὲ ἀληθές,	τὸ	οὐκ ἄρα ἄτοπόν ἐστι τὸ
[2, 13]	ἄρα ἀπόδειξις ἀληθὲς ἄρα ἔστι	τὸ	οὐκ ἔστιν ἀπόδειξις ἐκ περιτροπῆς.
[2, 13]	τοῦ ἐν αὐτῷ λήγοντος, τουτέστι	τὸ	οὐκ ἔστιν ἀπόδειξις μάχεσθαι τῷ
[2, 13]	εἴη· τὶς γὰρ ἂν εἴποι	τὸ	οὕτω λεγόμενον εἰ ἡμέρα ἔστι,
[2, 14]	τό τε ἀποφατικὸν τῆς συμπλοκῆς,	τὸ	οὐχ ἡμέρα ἔστι καὶ νὺξ
[2, 13]	οὐχὶ τὸ λῆγον τίθεται καὶ	τὸ	οὐχὶ τὸ ἡγούμενον καὶ παρέλκει
[2, 13]	οὐκ ἐνδέχεται, ἅμα τῷ τεθῆναι	τὸ	οὐχὶ τὸ λῆγον τίθεται καὶ
[2, 7]	οὐ καταλαμβάνεται, ὡς ἐδείξαμεν, οὐδὲ	τὸ	πάθος αὐτοῦ καταληψόμεθα. Εἶτα εἰ
[2, 7]	διαφέρει. Εἰ δὲ διαφέρει τοῦτο	τὸ	πάθος τοῦ ἐκτὸς ὑποκειμένου, ἡ
[2, 14]	πόθεν ἀρξόμεθα τῆς πίστεως διὰ	τὸ	παλίνδρομον, λέξομεν μήτε τὸν τρίτον
[2, 9]	εἶναι ψεῦδος· καὶ γὰρ αὐτὸ	τὸ	πάντα ἐστὶ ψευδῆ καὶ τὸ
[2, 12]	συνημμένῳ. Ἀληθὲς δὲ συμπεπλεγμένον ἐστὶ	τὸ	πάντα ἔχον ἀληθῆ, ὡς τὸ
[2, 16]	ἔγνω τοῦτο χωρὶς ὅρου, κατὰ	τὸ	παραπλήσιον καὶ ὁ διδασκόμενος αὐτὸ
[2, 8]	καθολικωτέρους ἐκθέσθαι μόνους ὡς πρὸς	τὸ	παρὸν ἀρκεῖν ἡγούμεθα. Ὥσπερ γὰρ
[2, 13]	πλειόνων μέν, ὡς δὲ πρὸς	τὸ	παρὸν ἀρκούντως διὰ τοῦδε τοῦ
[2, 9]	ἀστέρας ἀληθὲς εἶναι λέξει ἢ	τὸ	περιττοὺς τούτους ὑπάρχειν) εἰ δέ
[2, 9]	ἀρτίους εἶναι τοὺς ἀστέρας καὶ	τὸ	περιττοὺς τούτους ὑπάρχειν. Εἰ δέ
[2, 5]	διαβεβαιούμενος, ἀλλ´ ὥσπερ εἴωθεν κατὰ	τὸ	πιθανὸν λέγων. Εἰ μέντοι καὶ
[2, 5]	ὀφείλομεν οὖν τὸ μῆκος καὶ	τὸ	πλάτος καὶ τὸ βάθος καταλαμβάνειν,
[2, 5]	τοῦτο οὖν ἄτοπος ἡ κατὰ	τὸ	πλῆθος πρόκρισις τῶν κρινόντων. Εἰ
[2, 22]	μὲν τῆς πρώτης διατρίτου ὡς	τὸ	πολὺ γίνεται παρακμὴ ἡ τῆς
[2, 22]	δίαιταν καὶ τὸν οἶνον ὡς	τὸ	πολὺ παραλαμβάνειν ὁ μὲν διαλεκτικὸς
[2, 16]	ἀναγκαίους· ὡς γὰρ ὁ πρῶτος	τὸ	πρᾶγμα γνοὺς ἔγνω τοῦτο χωρὶς
[2, 5]	εἰσόμεθα πότερόν ποτε, ὡς ἔχει	τὸ	πρᾶγμα φύσει, οὕτω λέγει, ἢ
[2, 12]	ἐστι τοῦ πόρους εἶναι, διὰ	τὸ	προειλῆφθαι ὅτι διὰ ναστοῦ σώματος
[2, 14]	Οὐ γὰρ ἂν ὑγιὲς ἐνομίσθη	τὸ	προειρημένον συνημμένον εἶναι, εἰ μὴ
[2, 11]	τὸ ὑγιὲς συνημμένον. Ἀλλὰ καὶ	τὸ	προκαθηγούμενον ἄπορόν ἐστιν. Τὸ μὲν
[2, 13]	οὐ συνυπάρχει. Ὅτε γὰρ λέγομεν	τὸ	πρῶτον λῆμμα, οὐδέπω ὑπάρχει οὔτε
[2, 12]	εἰσὶ νοητοὶ πόροι. Ἀλλὰ μὴν	τὸ	πρῶτον· τὸ δεύτερον ἄρα· τὸ
[2, 11]	εἶναι δύναται, ὥστε ἀνύπαρκτον εὑρίσκεται	τὸ	σημεῖον, εἴπερ φαινόμενα μόνα εἶναι
[2, 11]	εἶναι τοῦ λήγοντος, εἴγε πρὸς	τὸ	σημεῖόν ἐστι τὸ σημειωτὸν καὶ
[2, 11]	καὶ τοῦ σημειωτοῦ οὐ μᾶλλον	τὸ	σημεῖον ἢ τὸ σημειωτὸν φαίνεσθαι
[2, 12]	συμπεράσματος, οἷς ἠκολούθει τὰ πρὸς	τὸ	σημεῖον ἡμῖν εἰρημένα σχεδὸν ἅπαντα.
[2, 11]	δὲ ἐκκαλυπτικόν ἐστι τοῦ λήγοντος	τὸ	σημεῖον, ἤτοι πρόδηλόν ἐστι τὸ
[2, 11]	τοῦτον τὸν ἐπιλογισμὸν ἀνύπαρκτον ἔσται	τὸ	σημεῖον καὶ ἀνεπινόητον. Ἔτι μέντοι
[2, 11]	ὑπὸ τῶν ἑτεροδόξων ἀνεπινόητόν ἐστι	τὸ	σημεῖον. Καὶ γὰρ πρός τι
[2, 11]	ἐπεὶ καὶ πρός τι ἐστὶ	τὸ	σημεῖον καὶ πρὸς τῷ σημειωτῷ,
[2, 11]	ἄπειρα σημεῖα λαμβάνειν· ἀδύνατον ἄρα	τὸ	σημεῖον καταληφθῆναι ἄδηλον ὄν. Διὰ
[2, 11]	δὲ μὴ καταλαμβάνεται μετὰ ἀκριβείας	τὸ	σημεῖον, οὐδὲ σημαντικὸν εἶναι λεχθήσεταί
[2, 11]	ἀλλὰ δι´ ἑτέρου ὑποπίπτει. Καὶ	τὸ	σημεῖον οὖν, εἰ ἄδηλον εἴη,
[2, 10]	ψυχῆς. Ὅθεν καὶ ὁρίζονται τοῦτο	τὸ	σημεῖον οὕτως σημεῖόν ἐστιν ἐνδεικτικὸν
[2, 11]	πρός τι παραπλησίως, οὕτως οὐδὲ	τὸ	σημεῖον πρὸ τοῦ σημειωτοῦ ὡς
[2, 11]	σημειωτοῦ· ἀδύνατον ἄρα ἐστὶν ἐπινοῆσαι	τὸ	σημεῖον. Πρὸς τούτοις κἀκεῖνο λεκτέον.
[2, 11]	Εἰ ἔστι τι σημεῖον ἐνδεικτικόν.	Τὸ	σημεῖον τοίνυν, ὅσον ἐπὶ τοῖς
[2, 11]	ἔσται. Εἰ δ´ οὐ προκαταλαμβάνεται	τὸ	σημεῖον τοῦ σημειωτοῦ, οὐδὲ ἐκκαλυπτικὸν
[2, 11]	εἴγε πρὸς τὸ σημεῖόν ἐστι	τὸ	σημειωτὸν καὶ διὰ τοῦτο συγκαταλαμβάνεται
[2, 11]	ῥητέον. Εἰ δὲ φαινόμενόν ἐστι	τὸ	σημειωτόν, οὐδὲ σημειωτὸν ἔσται μὴ
[2, 11]	εἰ δὲ σημαίνουσιν, ἀκολουθήσει αὐταῖς	τὸ	σημειωτόν. Τοῦτο δὲ ἦν τὸ
[2, 11]	οὐ μᾶλλον τὸ σημεῖον ἢ	τὸ	σημειωτὸν φαίνεσθαι ῥητέον. Εἰ δὲ
[2, 22]	δογματικοὶ δὲ ἀδυνάτως ἕξουσι διακρῖναι	τὸ	σόφισμα ἀπὸ τοῦ δεόντως δοκοῦντος
[2, 22]	οὖσαν, ὁ δὲ ἰατρὸς διαλύσεται	τὸ	σόφισμα, εἰδὼς ὅτι παρακμὴ λέγεται
[2, 22]	οὐ μόνον ἐπὶ ψεῦδος ἀπάγειν	τὸ	σόφισμά φασιν, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ
[2, 13]	παρεστήσαμεν, εἰ μὲν ἄδηλόν ἐστι	τὸ	συμπέρασμα, ἄδηλα ἔσται καὶ τὰ
[2, 13]	τὰ λήμματα, πρόδηλον ἔσται καὶ	τὸ	συμπέρασμα ἅτε συγκαταλαμβανόμενον αὐτοῖς προδήλοις
[2, 11]	διὰ τῶν λημμάτων αὐτῆς συμπλοκῇ	τὸ	συμπέρασμα αὐτῆς ὡς λῆγον ἡγουμένῳ,
[2, 22]	λόγου, ἐν ᾧ ψεῦδός ἐστι	τὸ	συμπέρασμα, αὐτόθεν γινώσκομεν, ὅτι οὐκ
[2, 22]	τῷ ἐρωτηθῆναι λόγον ψεῦδος ἔχοντα	τὸ	συμπέρασμα εἰσόμεθα ὅτι ψευδής ἐστιν
[2, 13]	ἀποδεικνύμενον τῆς ἀποδείξεως· εἰ οὖν	τὸ	συμπέρασμά ἐστι τὸ ἀποδεικνύμενον, οὐ
[2, 12]	ἄρα νοητοὶ πόροι ἀποδεικτικός ἐστι,	τὸ	συμπέρασμα ἔχων ἄδηλον, τὸ εἰσὶν
[2, 13]	τι πρὸς τὴν ἀπόδειξιν ἑαυτοῦ	τὸ	συμπέρασμα ἢ οὐδαμῶς· ἀλλ´ εἰ
[2, 13]	τῶν λημμάτων τοῦ λόγου συμπλοκῇ	τὸ	συμπέρασμα. Καὶ κατὰ τοῦτο οὖν
[2, 12]	προειρήκαμεν, ὑγιὲς ᾖ, ἀλλὰ καὶ	τὸ	συμπέρασμα καὶ τὸ διὰ τῶν
[2, 22]	ἀληθοῦς· ὡς μηδέποτε δύνασθαι συναχθῆναι	τὸ	συμπέρασμα μὴ συνυπάρχοντος τοῦ ἀποφατικοῦ
[2, 12]	ἡμᾶς διὰ τῶν λημμάτων ἐπὶ	τὸ	συμπέρασμα, οἱ δὲ ἐφοδευτικῶς ἅμα
[2, 11]	ἡ κρίσις τοῦ συνημμένου ἀποδειχθῇ,	τὸ	συμπέρασμα τοῖς λήμμασι τῆς ἀποδείξεως
[2, 13]	ἀκατάληπτά ἐστιν, ἀκατάληπτον ἔσται καὶ	τὸ	συμπέρασμα τοῦ ἀληθοῦς εἶναι λεγομένου
[2, 12]	καὶ ἐκκαλυπτικῶς ἄγουσιν ἡμᾶς ἐπὶ	τὸ	συμπέρασμα, ὡς ὁ τοιοῦτος εἰ
[2, 13]	οὐ γνωσόμεθα, πότερον ἀληθές ἐστι	τὸ	συναγόμενον ἢ ψεῦδος. Ἀγνοήσομεν οὖν,
[2, 13]	συνημμένου ἀκολουθίας, ἡ δὲ κατὰ	τὸ	συνημμένον ἀκολουθία ἀνεπικρίτως διαπεφώνηται καὶ
[2, 13]	μὲν ἐνδέχεται, οὐκ ἔσται ὑγιὲς	τὸ	συνημμένον· εἰ δὲ οὐκ ἐνδέχεται,
[2, 13]	οὐ δύναται ὑγιὲς εἶναι τοῦτο	τὸ	συνημμένον εἰ οὐκ ἔστιν ἀπόδειξις,
[2, 13]	καθ´ ὑπόθεσιν ὑγιὲς εἶναι τόδε	τὸ	συνημμένον εἰ οὐκ ἔστιν ἀπόδειξις,
[2, 14]	δὲ μή, ψεῦδος ἂν λεχθείη	τὸ	συνημμένον εἶναι· ὅσον δὲ ἐπὶ
[2, 12]	ἀληθεῖς μέν, ὅταν μὴ μόνον	τὸ	συνημμένον ἐκ τῆς τῶν λημμάτων
[2, 13]	οὐκ ἔσται ὑγιὲς πάλιν τοῦτο	τὸ	συνημμένον, ἐκείνου κατὰ συγχώρησιν ὡς
[2, 13]	ἄρα ἔστιν Ἐπεὶ γὰρ ἐπαγγέλλεται	τὸ	συνημμένον ἐντὸς τοῦ ἐν αὐτῷ
[2, 11]	δὲ πάλιν τοῦτο πιστευθῇ, δεῖ	τὸ	συνημμένον καὶ τὴν ἀκολουθίαν ἐπικεκρίσθαι·
[2, 11]	ἔσται, εἰ εἰς ἀληθὲς λήγει	τὸ	συνημμένον. συνεισέρχεται καὶ τὸ ἄδηλον
[2, 13]	τὸ ἡγούμενον καὶ παρέλκει πάλιν	τὸ	συνημμένον, τῆς συνερωτήσεως τοιαύτης γινομένης
[2, 12]	δὲ ἀσύνακτοι, συνακτικοὶ μέν, ὅταν	τὸ	συνημμένον τὸ ἀρχόμενον μὲν ἀπὸ
[2, 13]	τοῦ ἐπιχειρήματος. Εἰ ὑγιές ἐστι	τὸ	συνημμένον τοῦτο εἰ ἔστιν ἀπόδειξις,
[2, 12]	ἔστιν συνακτικὸς μέν ἐστιν, ἐπεὶ	τὸ	συνημμένον τοῦτο ὑγιές ἐστιν {εἰ}
[2, 13]	τὸ ἡγούμενον· οὐδὲ γὰρ ὑπισχνεῖτο	τὸ	συνημμένον τῷ λήγοντι ἀκολουθεῖν τὸ
[2, 13]	τοῦ συνημμένου, ἀνεπίκριτον δέ ἐστι	τὸ	συνημμένον, ὡς ἐπελογισάμην, ἀδιάκριτος ἔσται
[2, 13]	μὲν ἄδηλόν ἐστιν, οὐ δώσομεν	τὸ	συνημμένον ὡς ὁμολογούμενον· εἰ δὲ
[2, 14]	πάντως ἔστι καὶ φῶς, εἰς	τὸ	συνθεῖναι τὸ εἰ ἡμέρα ἔστι,
[2, 13]	ὅλως ἀπαρτίζειν; Οὐκ ἄρα οὐδὲ	τὸ	σύστημα τῶν λημμάτων μόνον ἀπόδειξίς
[2, 13]	ἐροῦμεν εἶναι μοχθηράν. Ἀλλ´ οὐδὲ	τὸ	σύστημα τῶν λημμάτων μόνον ἀπόδειξις
[2, 13]	ἐπιφορᾶς σύστημα ἀπόδειξιν ἐροῦσιν, ἢ	τὸ	σύστημα τῶν λημμάτων μόνον· οὐθέτερον
[2, 22]	ἐπικρῖναι, καὶ ὅτι συνακτικόν ἐστι	τὸ	σχῆμα τοῦ λόγου καὶ ὅτι
[2, 13]	ἠρωτῆσθαι σχήματι, ὅταν μὴ ᾖ	τὸ	σχῆμα τοῦ λόγου συνακτικόν, οἷον
[2, 5]	καὶ τὰ ὑπάργυρα χρυσία. Οὐδὲ	τὸ	σῶμα ἄρα. Ἵνα δὲ καὶ
[2, 5]	καὶ τὸ βάθος καταλαμβάνειν, ἵνα	τὸ	σῶμα καταλάβωμεν. Εἰ γὰρ τοῦτο
[2, 5]	ψυχῆς καὶ σώματος, οὔτε δὲ	τὸ	σῶμα καταλαμβάνεται τάχα οὔτε ἡ
[2, 10]	ἐστι σημεῖον, ὡσπεροῦν αἱ περὶ	τὸ	σῶμα κινήσεις σημεῖά εἰσι τῆς
[2, 5]	ἄνθρωπος ἄρα. Καὶ ὅτι μὲν	τὸ	σῶμα οὐ καταλαμβάνεται, δῆλον ἐντεῦθεν·
[2, 5]	ἡμῖν ὑποπίπτειν, ἀλλ´ οὐκ αὐτὸ	τὸ	σῶμα. Τό γέ τοι σῶμα
[2, 14]	ἡμέραν, εἰ τύχοι, καὶ νύκτα,	τό	τε ἀποφατικὸν τῆς συμπλοκῆς, τὸ
[2, 14]	εἰ ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστιν»	τό	τε γὰρ εἰ ἡμέρα ἔστι,
[2, 4]	οὗ ζητοῦμεν τρισσὸν εἶναι δοκεῖ,	τό	τε ὑφ´ οὗ καὶ τὸ
[2, 14]	ὡς φασί, τοῦ φῶς ἔστι	τό	τε φῶς ἔστι μετὰ τοῦ
[2, 3]	προειπόντες, ὅτι κριτήριον μὲν λέγεται	τό	τε ᾧ κρίνεσθαί φασιν ὕπαρξιν
[2, 6]	οὐκ ἂν εἴη ἀληθὲς ἴσως	τὸ	τὴν αἴσθησιν μόνην δύνασθαι κρίνειν
[2, 1]	ἢ μετὰ τοῦ νοεῖν καὶ	τὸ	τὴν ὕπαρξιν ἐκείνων τιθέναι περὶ
[2, 6]	διὰ τὸ μέχρι νῦν ζητεῖσθαι	τὸ	τῆς ἀληθείας κριτήριον, δι´ οὗ
[2, 7]	ὅτι ἀνύπαρκτόν ἐστι τὸ κριτήριον	{τὸ}	τῆς ἀληθείας (τοῦτο γὰρ δογματικόν)
[2, 9]	καὶ ψεῦδός ἐστι καὶ ἀληθὲς	τό	τι ἕκαστον τῶν κατὰ μέρος
[2, 16]	ἡμῖν εἰρημένων, εἴτε λόγος ὁ	τὸ	τί ἦν εἶναι δηλῶν, εἴτε
[2, 20]	σμικρότατα, καὶ τὰ ἄλλα ὁμοίως,	τὸ	τὶ λόγου ἕνεκεν, ὅ φασιν
[2, 9]	οὔτε ψεῦδός ἐστιν οὔτε ἀληθὲς	τό	τι ὁμολογεῖται ὅτι καὶ πάντα
[2, 9]	ἔστι τι ἀληθές. Καὶ μὴν	τό	τι ὅπερ φασὶν εἶναι πάντων
[2, 20]	εἰ μὲν οὐδέν ἐστιν ὅλως	τὸ	τὶ, οὐδὲ τὸ γένος, πέρας
[2, 9]	ἔσται. Εἰ δὲ ἀληθές ἐστι	τό	τι πάντα ἔσται ἀληθῆ· ᾧ
[2, 20]	ἔσται γένος, οἷον εἰ σῶμα	τὸ	τὶ, τῶν ἀσωμάτων, καὶ εἰ
[2, 9]	οὕτως, εἰ τὸ γενικώτατον πάντων	(τό	τι ψεῦδός ἐστι, καὶ πάντα
[2, 5]	δ´ Ἐπίκουρός φησιν ἄνθρωπον εἶναι	τὸ	τοιουτονὶ μόρφωμα μετὰ ἐμψυχίας. Καὶ
[2, 13]	καὶ τοῦτον ἐρωτῶσι τὸν λόγον·	τὸ	τοῖς ἀντικειμένοις ἑπόμενον οὐ μόνον
[2, 5]	δένδρεα μακρὰ τεθήλῃ τοῦτο δὴ	τὸ	τοῦ λόγου περὶ αὐτοῦ διαφωνήσουσιν,
[2, 11]	Ἵνα δὲ καὶ ταῦτα παραλίπωμεν,	τὸ	ὑγιὲς συνημμένον ἀκατάληπτον εὑρεθήσεται. Ὁ
[2, 11]	ἐπικεκρίσθαι· ὅπερ ἄτοπον. Ἀκατάληπτον ἄρα	τὸ	ὑγιὲς συνημμένον. Ἀλλὰ καὶ τὸ
[2, 22]	ὕδωρ ἐστὶ πεπηγός· μέλαν δὲ	τὸ	ὕδωρ ἐστίν. Μέλαινα ἄρα ἐστὶν
[2, 1]	οὔσης ἀπὸ ὑπάρχοντος, κατ´ αὐτὸ	τὸ	ὑπάρχον ἐναπομεμαγμένης καὶ ἐναπεσφραγισμένης, οἵα
[2, 7]	φαύλως κρίνει καὶ οὐ κατὰ	τὸ	ὑποκείμενον. Διόπερ ἄτοπόν ἐστι τὸ
[2, 5]	πάλιν ἐκείνου τὸ κριτήριον ἀπαιτήσομεν	τὸ	ὑφ´ οὗ, καὶ μέχρις ἀπείρου.
[2, 3]	λογικὸν κριτήριον λέγοιτ´ ἂν τριχῶς,	τὸ	ὑφ´ οὗ καὶ τὸ δι´
[2, 6]	ἐπεὶ κατ´ αὐτοὺς ἄνθρωπός ἐστι	τὸ	ὑφ´ οὗ κρίνεται τὰ πράγματα,
[2, 5]	ὥστε οὐχ ἕξομεν διαβεβαιοῦσθαι, ὅτι	τὸ	ὑφ´ οὗ κριτήριόν ἐστιν ὁ
[2, 5]	τίνος δὲ καὶ κριθήσεται, ὅτι	τὸ	ὑφ´ οὗ κριτήριον ὁ ἄνθρωπός
[2, 5]	ἀπόδειξις (ζητοῦμεν γὰρ τὸ κριτήριον	τὸ	ὑφ´ οὗ) οὐ δυνησόμεθα τὴν
[2, 14]	μὴ πρότερον τεθεώρητο συνυπάρχον ἀεὶ	τὸ	φῶς ἔστι τῷ ἡμέρα ἔστιν
[2, 13]	ἔστιν ἐξ ἀνάγκης ἔσται καὶ	τὸ	φῶς ἔστιν, εἰπόντων ἡμῶν ὅτι
[2, 12]	ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστιν ἀκολουθεῖ	τὸ	φῶς ἔστιν ἐν τούτῳ τῷ
[2, 11]	τὸ ἡμέρα ἔστιν οὐδέπω ἔστι	τὸ	φῶς ἔστιν καὶ ὅτε λέγω
[2, 11]	φῶς ἔστιν καὶ ὅτε λέγω	τὸ	φῶς ἔστιν οὐκέτι ἔστι τὸ
[2, 13]	ἀρξώμεθα, ἤτοι ὁμολογεῖται ὅτι ἀκολουθεῖ	τὸ	φῶς ἔστιν τῷ ἡμέρα ἔστιν
[2, 13]	ὅτι ἡμέρα ἔστιν, συνάγεται καὶ	τὸ	φῶς ἔστιν, ὡς ἀρκεῖν τὸν
[2, 22]	μὴ δύναται τὸ ἀληθὲς καὶ	τὸ	ψεῦδος κατὰ τοὺς διαλεκτικοὺς καταλαμβάνεσθαι,
[2, 22]	ἐκείνων τεχνολογίας· φασὶ γὰρ ὅτι	τὸ	ψεῦδος ψεύδει μὲν ἀκολουθεῖ, ἀληθεῖ
[2, 22]	ἐναντίον δὲ τῇ ὑποκειμένῃ πυρώσει	τὸ	ψυχρόν· κατάλληλον ἄρα τῇ ὑποκειμένῃ
[2, 22]	κατάλληλον ἄρα τῇ ὑποκειμένῃ πυρώσει	τὸ	ψυχρόν ὁ μὲν διαλεκτικὸς ἡσυχάσει,
[2, 3]	φασιν ὕπαρξιν καὶ ἀνυπαρξίαν καὶ	τὸ	ᾧ προσέχοντες βιοῦμεν, πρόκειται δὲ
[2, 22]	ἧκε θεραπευθησόμενος ὡς τὸν Ἡρόφιλον,	ἐχαριεντίσατο	ἐκεῖνος πρὸς αὐτὸν λέγων ἤτοι
[2, 13]	Ὁ κατὰ διάρτησιν ἀσύνακτος λόγος	ἐλέγετο	ἐγνωρίσθαι ἐκ τοῦ μὴ ἔχειν
[2, 7]	καθ´ ὃ κρίνεσθαι τὰ πράγματα	ἐλέγετο.	Εἰδέναι δὲ χρή, ὅτι οὐ
[2, 13]	ᾧ τὸ καλὸν ἀγαθὸν εἶναι	ἐλέγετο.	Ὁμοίως δὲ καὶ ἐν τῷ
[2, 5]	συνετοῦ συνετώτερος οὔτε ἔστιν οὔτε	ἐγένετο	οὔτε ἔσται, οὐδὲ ὣς πιστεύειν
[2, 11]	ὁ δὲ Διόδωρος, ὃ μήτε	ἐνεδέχετο	μήτε ἐνδέχεται ἀρχόμενον ἀπὸ ἀληθοῦς
[2, 22]	ὡς ἐπὶ τούτου ὃ μήτε	ἐνεδέχετο	μήτε ἐνδέχεται, τοῦτο οὐκ ἔστιν
[2, 22]	οὐκ ἔστιν ἄτοπον· οὔτε δὲ	ἐνεδέχετο	οὔτε ἐνδέχεται τὸ ὁ ἰατρός,
[2, 14]	συνημμένον εἶναι, εἰ μὴ πρότερον	τεθεώρητο	συνυπάρχον ἀεὶ τὸ φῶς ἔστι
[2, 16]	θνητόν, νοῦ καὶ ἐπιστήμης δεκτικόν,	ἀπήντητό	σοι ζῷον γελαστικὸν πλατυώνυχον, ἐπιστήμης
[2, 7]	ἀπαλειφομένων. Εἰ μέντοι καὶ ἐπινοηθῆναι	δύναιτο	ἡ φαντασία, ἀκατάληπτος ἔσται· ἐπεὶ
[2, 13]	ἀποδεικνύναι, ἀποδεικνύναι δὲ οὐκ ἂν	δύναιτο	μὴ καταλαμβανομένη. Διόπερ οὐδὲ ἀπόδειξις
[2, 7]	οὐ γὰρ ἂν μνήμην τοσούτων	ἀναδέξαιτο	θεωρημάτων ὅσα συνίστησι τέχνην, ἐν
[2, 16]	κύνα ἐφελκόμενος, τὴν ἐρώτησιν οὕτω	ποιήσαιτο	ὦ ζῷον λογικὸν θνητόν, νοῦ
[2, 22]	ἂν ἐπιλυθείη, ταῦτα οὐκ ἂν	διαλύσαιτο	ἡ διαλεκτική, ὅσα δὲ ἐπιλύεσθαι
[2, 13]	καὶ τὸ ἡγούμενον· οὐδὲ γὰρ	ὑπισχνεῖτο	τὸ συνημμένον τῷ λήγοντι ἀκολουθεῖν
[2, 20]	Εἶτα μέντοι καὶ ἤτοι ταὐτοῦ	λέγοιτο	ἂν μετεσχηκέναι πάντα τὰ εἴδη
[2, 16]	λεκτέον, εἴτ´ οὖν λόγος εἶναι	λέγοιτο	διὰ βραχείας ὑπομνήσεως εἰς ἔννοιαν
[2, 20]	διαιρεθήσεται. Εἰ δὲ ἓν εἶναι	λέγοιτο	ἐν πᾶσι τοῖς εἴδεσιν αὐτοῦ
[2, 20]	μήτε μέρους αὐτοῦ, πῶς ἂν	λέγοιτο	ἓν εἶναι γένος ἐν πᾶσι
[2, 13]	μὲν οὐδαμῶς· οὐ γὰρ ἂν	δέοιτο	τοῦ διὰ τῶν λημμάτων ἐκκαλύπτεσθαι
[2, 14]	ἔστιν ἢ νὺξ ἔστιν ὑγιῆ	νομίζοιτο	ἂν εἶναι. Ἀλλὰ τὸ μὴ
[2, 1]	καὶ ἐναπεσφραγισμένης, οἵα οὐκ ἂν	γένοιτο	ἀπὸ μὴ ὑπάρχοντος, οὐδὲ αὐτοὶ
[2, 6]	διάνοιαν ἧς ἐντρεχεστέρα οὐκ ἂν	γένοιτο,	οὐ συγκαταθησόμεθα τῷ δι´ αὐτῆς
[2, 14]	τι τῶν κατὰ μέρος ἐναντιούμενον	φαίνοιτο	τοῖς ἄλλοις, οὐκ ἔστιν ὑγιὴς
[2, 5]	ὁ ἄνθρωπος, μήποτε οὐκ ἂν	ἐνδέχοιτο	δεῖξαι, ὅτι ὑπ´ αὐτοῦ κρίνεσθαι
[2, 4]	κριτηρίου οἱ μὲν εἶναι τοῦτο	ἀπεφήναντο,	ὡς οἱ Στωικοὶ καὶ ἄλλοι
[2, 1]	τε καὶ δογματίζων ἤτοι κατειληφὼς	αὐτὸ	ἀποφαίνεσθαι περὶ αὐτοῦ λέξει ἢ
[2, 11]	{ἀξίωμα} συνημμένον ἴσως ψεῦδος ἔσται·	αὐτὸ	γάρ τι ἐν ἑαυτῷ περιέχεσθαι
[2, 6]	καὶ ἄπειρος σχεδὸν ἡ περὶ	αὐτὸ	γέγονε διαφωνία παρὰ τοῖς δογματικοῖς·
[2, 16]	τὸ παραπλήσιον καὶ ὁ διδασκόμενος	αὐτὸ	δύναται χωρὶς ὅρου διδαχθῆναι. Ἔτι
[2, 6]	μὲν Δημόκριτος ἔφη μήτε γλυκὺ	αὐτὸ	εἶναι μήτε πικρόν, ὁ δὲ
[2, 11]	τοῦ σημειωτοῦ, πρὸς ᾧ φασιν	αὐτὸ	εἶναι, τοῦτο εἶναι λέγουσιν. Ὅθεν
[2, 9]	ἀληθές. Εἰ μὲν οὖν ψεῦδος	αὐτὸ	εἶναι φήσουσιν, ὁμολογήσουσιν, ὅτι πάντα
[2, 13]	ἐστι συνεισάγεται καὶ τὸ ἀγαθὸν	αὐτὸ	εἶναι, ὡς ἀρκεῖν τὴν τοιαύτην
[2, 20]	περιπατεῖ ψεῦδος, οὕτως εἰ τὸ	αὐτό	ἐστι τὸ ἄνθρωπον εἶναι Θέωνι
[2, 7]	ἐκτὸς ὑποκειμένου· οὐ γὰρ τὸ	αὐτό	ἐστι τὸ μέλι τῷ γλυκάζεσθαί
[2, 11]	ἔσται μὴ δεόμενον τοῦ σημανοῦντος	αὐτὸ	καὶ ἐκκαλύψοντος. Ὅθεν ὥσπερ ἀναιρουμένου
[2, 9]	ἄδηλον ἀδήλου ἑτέρου τοῦ ἐπικρινοῦντος	αὐτό,	κἀκεῖνο ἄλλου, καὶ μέχρις ἀπείρου.
[2, 1]	ζητεῖν πρὸ τοῦ καταλαβεῖν ἀκριβῶς	αὐτὸ	κατὰ τὴν προκειμένην ὑπόθεσιν; Τῆς
[2, 1]	πάλιν αὐτῆς τοῦ προεζητῆσθαι πάντως	αὐτό,	κατὰ τὸν διάλληλον τρόπον τῆς
[2, 11]	ἅμα αὐτῷ καὶ μὴ μετ´	αὐτὸ	καταλαμβανομένου. Οὐκοῦν καὶ ὅσον ἐπὶ
[2, 11]	λεχθήσεταί τινος ἅτε δὴ μηδὲ	αὐτὸ	ὁμολογούμενον· διὰ δὲ τοῦτο οὐδὲ
[2, 1]	ἡμῶν αὐτοὺς ἐπὶ τὸ δεῖν	αὐτὸ	προεζητηκέναι πρὸ τοῦ κατειληφέναι, ἤν
[2, 22]	ἐπί τι τοιοῦτον ὡς χρῆναι	αὐτὸ	προσδέχεσθαι. Ἀλλ´ εἰ μὲν τὸ
[2, 21]	Εἰ γὰρ ἓν καὶ τὸ	αὐτὸ	συμβέβηκε Δίωνί τε καὶ Θέωνι
[2, 5]	κριτηρίῳ πλείους ἀντιδοξοῦσι τῶν κατ´	αὐτὸ	συμφωνούντων· οἱ γὰρ ὁποιονοῦν ἀπολιπόντες
[2, 22]	κατηγόρημα τὸ ἀψίνθιον πίνειν, οὐκ	αὐτὸ	τὸ ἀψίνθιον. Διὸ δέον ἐπιφέρειν
[2, 9]	μηδὲν εἶναι ψεῦδος· καὶ γὰρ	αὐτὸ	τὸ πάντα ἐστὶ ψευδῆ καὶ
[2, 5]	εἰκὸς ἡμῖν ὑποπίπτειν, ἀλλ´ οὐκ	αὐτὸ	τὸ σῶμα. Τό γέ τοι
[2, 1]	φαντασίας οὔσης ἀπὸ ὑπάρχοντος, κατ´	αὐτὸ	τὸ ὑπάρχον ἐναπομεμαγμένης καὶ ἐναπεσφραγισμένης,
[2, 9]	μηδὲν εἶναι ἀληθές, εἴγε καὶ	αὐτὸ	τοῦτο τὶ ὑπάρχον (λέγω δὲ
[2, 6]	ἡμεῖς οὐκ ἐπακούομεν. Καὶ τὸ	αὐτὸ	ὕδωρ τοῖς μὲν φλεγμαίνουσιν ἀηδὲς
[2, 5]	φύσει, οὕτω λέγει, ἢ ψεῦδος	αὐτὸ	ὑπάρχον ὡς ἀληθὲς παρίστησι καὶ
[2, 6]	γλυκάζεται, καὶ ἡ ὅρασις τὸ	αὐτὸ	χρῶμα ὁτὲ μὲν αἱμωπὸν, ὁτὲ
[2, 20]	ἐν ἄλλῳ καὶ ἄλλῳ κατὰ	ταὐτὸ	περιέχεσθαι οὕτως ὡς ὅλον ἐν
[2, 13]	λεγομένου λόγου. Εἰ δὲ καὶ	τοῦτο	ἀκατάληπτόν ἐστιν, οὐ γνωσόμεθα, πότερον
[2, 13]	ζῷον αὐτὸν ὑπάρχειν, καὶ διὰ	τοῦτο	ἀληθής ἐστιν ὁμολογουμένως ἡ πᾶς
[2, 11]	λόγου ἀκατάληπτα εὑρίσκεται καὶ διὰ	τοῦτο	ἀνύπαρκτα, ὡς προειρήκαμεν· ἐὰν δὲ
[2, 4]	περὶ κριτηρίου οἱ μὲν εἶναι	τοῦτο	ἀπεφήναντο, ὡς οἱ Στωικοὶ καὶ
[2, 13]	κριτήριον, ὡς παρεστήσαμεν, καὶ διὰ	τοῦτο	ἀποδείξεως τοῦ κριτηρίου δεομένου τῆς
[2, 5]	καὶ μέχρις ἀπείρου. Καὶ διὰ	τοῦτο	ἄρα οὐχ ἕξομεν λέγειν, ὡς
[2, 13]	διακρῖναι τοὺς παρέλκοντας καὶ διὰ	τοῦτο	ἀσυνάκτους λόγους ἀπὸ τῶν συνακτικῶν
[2, 22]	ἰατρός ἐστι, φονεύει Διὸ οὐδὲ	τοῦτο	ἄτοπον. Ἡ δὲ ἐπὶ τὸ
[2, 9]	δὲ ἄδηλα· ἔστι δὲ καὶ	τοῦτο	ἄτοπον. Ἤτοι γὰρ πάντα τά
[2, 7]	τὸ κριτήριον {τὸ} τῆς ἀληθείας	(τοῦτο	γὰρ δογματικόν) ἀλλ´ ἐπεὶ οἱ
[2, 13]	ἀπόδειξις μάχεσθαι τῷ ἔστιν ἀπόδειξις	τοῦτο	γάρ ἐστι τοῦ συνημμένου τὸ
[2, 13]	εἶναι λεγομένοις καὶ ἑαυτοὺς συμπεριγράφειν.	Τοῦτο	γὰρ οὐκ ἔστιν ἀπεμφαῖνον, ἐπεὶ
[2, 5]	ἐν αὐτῷ τῷ ἀποθνῄσκειν καθεστώς·	τοῦτο	γὰρ τὸ ἐνεργείᾳ θνητόν ἐστιν.
[2, 23]	αὐτῷ τὸν Μάνην, εἰ τύχοι	(τοῦτο	γὰρ τοὔνομα τοῖς οἰκέταις ἔστω
[2, 6]	τε καὶ μαχόμενα ἀποφαίνεσθαι ἀναγκάζεται.	Τοῦτο	δὲ ἀλλότριόν ἐστι κριτηρίου καταληπτικοῦ.
[2, 11]	σημαίνουσιν, ἀκολουθήσει αὐταῖς τὸ σημειωτόν.	Τοῦτο	δὲ ἦν τὸ εἶναί τι
[2, 14]	οὐδὲ ἀποδεικτικὸς λόγος χώραν ἔχει)	τοῦτο	δὲ καὶ δυνάμει διὰ τῶν
[2, 5]	νοῦν καὶ ἐπιστήμην ἀνειληφώς· {καὶ}	τοῦτο	δὲ τοῦ προτέρου ἐστὶν ἀτοπώτερον.
[2, 5]	νάῃ καὶ δένδρεα μακρὰ τεθήλῃ	τοῦτο	δὴ τὸ τοῦ λόγου περὶ
[2, 22]	τὰ λήμματα ἔχειν ἀληθῆ. Καὶ	τοῦτο	δῆλον ἐκ τῶνδε. Ἤτοι ἀκολουθεῖ
[2, 22]	καὶ μάτην αὐτοῖς πεπονημένα. Καὶ	τοῦτο	δυνατὸν μὲν ἴσως καὶ ἀπὸ
[2, 19]	μέρος, ἵνα κατὰ συγχώρησιν νῦν	τοῦτο	δῶμεν, οἷον τὴν μονάδα, οὐκέτι
[2, 20]	οὐ θεωρεῖται. Ψεῦδος οὖν καὶ	τοῦτο.	Εἰ δὲ τὰ ἕτερα μόνα
[2, 13]	Εἰ ὑγιές ἐστι τὸ συνημμένον	τοῦτο	εἰ ἔστιν ἀπόδειξις, ἔστιν ἀπόδειξις
[2, 12]	δυνάμεως τῶν λημμάτων, καὶ διὰ	τοῦτο	εἶναι λέγεται ἀπόδειξις λόγος δι´
[2, 11]	πρὸς ᾧ φασιν αὐτὸ εἶναι,	τοῦτο	εἶναι λέγουσιν. Ὅθεν εἰ μὲν
[2, 5]	δεκτικόν, οὐδὲ αὐτὸς ἀξιοῖ διαβεβαιωτικῶς	τοῦτο	ἐκτίθεσθαι· εἰ γὰρ καὶ ὁ
[2, 5]	ἐστὶ τὸ ἀληθές, καὶ διὰ	τοῦτο	ἐνδέχεται ἕνα τῶν πολλῶν φρονιμώτερον
[2, 20]	ὑπόστασιν αὐτοῖς ἀπολείπουσιν, τί πρὸς	τοῦτο	ἐροῦσιν; Εἰ ἔστι τὰ γένη,
[2, 5]	καὶ κύνα ἴσμεν, καὶ παρὰ	τοῦτο	ἔσται καὶ ὁ κύων ἄνθρωπος.
[2, 7]	ἐκτὸς κρίνεσθαι λέγειν. Ἀλλ´ οὐδὲ	τοῦτο	ἔστιν εἰπεῖν, ὅτι ἡ ψυχὴ
[2, 5]	τὸ σῶμα καταλάβωμεν. Εἰ γὰρ	τοῦτο	ἡμῖν ὑπέπιπτεν, ἐγινώσκομεν ἂν καὶ
[2, 20]	τὰ εἴδη λέγουσιν. Ἔτι καὶ	τοῦτο	θεάσασθαι ἄξιον. Ὥσπερ γὰρ, ἐπεὶ
[2, 5]	διαφωνία. Οὐδενὶ ἄρα. Εἰ δὲ	τοῦτο,	καὶ ἀκατάληπτός ἐστιν. Ὅθεν οὐδὲ
[2, 11]	αὐτῶν σημείοις καταλαμβανόμενα, διὰ δὲ	τοῦτο	καὶ ἀνύπαρκτα. Ἀδύνατον γὰρ εἶναί
[2, 11]	καταληφθῆναι ἄδηλον ὄν. Διὰ δὲ	τοῦτο	καὶ ἀνύπαρκτον ἔσται, μὴ δυνάμενον
[2, 13]	εἰ ἔστιν ἀπόδειξις. Διὰ δὲ	τοῦτο	καὶ ἀνύπαρκτος ἔσται ἡ ἀπόδειξις·
[2, 13]	τι περ ἂν ᾖ ἄνθρωπος,	τοῦτο	καὶ ζῷόν ἐστιν, οὐχ ὁμολογεῖται
[2, 5]	εἶναι καὶ κεκριμένην, διὰ δὲ	τοῦτο	καὶ ὑπό τινος κεκριμένην. Ἐπεὶ
[2, 5]	ἐστιν; Οὐ γὰρ δὴ ἀκρίτως	τοῦτο	λέγοντες πιστευθήσονται. Ἀλλ´ εἰ μὲν
[2, 9]	τι ἀληθὲς οὔτε ἄνευ ἀποδείξεως	τοῦτο	λέγων πιστευθήσεται διὰ τὴν διαφωνίαν·
[2, 6]	ἄτοπος ἔσται· οὔτε γὰρ ἀναποδείκτως	τοῦτο	λέγων πιστευθήσεται, οὔτε ἀπόδειξιν ἀληθῆ
[2, 5]	τὰ πράγματα, ἤτοι ἄνευ ἀποδείξεως	τοῦτο	λέξει ἢ μετὰ ἀποδείξεως. Οὔτε
[2, 1]	καὶ κατ´ ἐνάργειαν ὑποπεσὸν αὑτῷ	τοῦτο	λέξει κατειληφέναι ἢ διά τινος
[2, 14]	συλλογισμῶν ἴσως περιττόν ἐστιν διεξιέναι,	τοῦτο	μὲν συμπεριτρεπομένων αὐτῶν τῇ ὑπάρξει
[2, 13]	τοῦ λόγου συνερώτησιν, καὶ διὰ	τοῦτο	οὐ συνάξει ὁ συλλογισμός· εἰ
[2, 6]	ἢ αἴσθησιν αἰσθήσεως. Διὰ δὲ	τοῦτο	οὐδὲ ἕξομεν διὰ τίνος κρινοῦμεν·
[2, 20]	δύναται εἶναι {γένος} εἰ δὲ	τοῦτο,	οὐδὲ ἔστιν ὅλως τὸ γένος.
[2, 11]	μηδὲ αὐτὸ ὁμολογούμενον· διὰ δὲ	τοῦτο	οὐδὲ σημεῖον ἔσται. Ὅθεν καὶ
[2, 5]	τὴν ἀπόδειξιν ἐπικρίνειν, διὰ δὲ	τοῦτο	οὐδὲ τὸ κριτήριον, περὶ οὗ
[2, 22]	ὃ μήτε ἐνεδέχετο μήτε ἐνδέχεται,	τοῦτο	οὐκ ἔστιν ἄτοπον· οὔτε δὲ
[2, 5]	δὲ οἱ ἐλάττους. Καὶ κατὰ	τοῦτο	οὖν ἄτοπος ἡ κατὰ τὸ
[2, 13]	ἡγουμένῳ τὸ λῆγον μόνον. Διὰ	τοῦτο	οὖν ὁ μὲν ἐκ συνημμένου
[2, 13]	συμπλοκῇ τὸ συμπέρασμα. Καὶ κατὰ	τοῦτο	οὖν οὐχ ἕξομεν διακρίνειν τῶν
[2, 13]	πᾶν ὅπερ ἂν ᾖ καλόν,	τοῦτο	πάντως καὶ ἀγαθόν ἐστιν, ἅμα
[2, 11]	ὡς προειρήκαμεν· ἵνα δὲ πάλιν	τοῦτο	πιστευθῇ, δεῖ τὸ συνημμένον καὶ
[2, 15]	πάντα ἐπιόντες τὰ κατὰ μέρος	τοῦτο	ποιήσουσιν ἢ τινά. Ἀλλ´ εἰ
[2, 11]	ἐστι τὸ σημειωτὸν καὶ διὰ	τοῦτο	συγκαταλαμβάνεται αὐτῷ. Τὰ γὰρ πρός
[2, 9]	εἶναι ἀληθές, εἴγε καὶ αὐτὸ	τοῦτο	τὶ ὑπάρχον (λέγω δὲ τὸ
[2, 9]	καὶ τίνα ψευδῆ, δεήσεται καὶ	τοῦτο	τὸ ἄδηλον ἀδήλου ἑτέρου τοῦ
[2, 9]	τὰ ἄδηλα δεῖται κρίσεως, πάλιν	τοῦτο	τὸ ἄδηλον διὰ τίνος κριθήσεται;
[2, 9]	χρώμενος ἤτοι φαινόμενον εἶναι λέξει	τοῦτο	τὸ κριτήριον ἢ ἄδηλον. Καὶ
[2, 7]	ἀλλὰ διαφέρει. Εἰ δὲ διαφέρει	τοῦτο	τὸ πάθος τοῦ ἐκτὸς ὑποκειμένου,
[2, 10]	τῆς ψυχῆς. Ὅθεν καὶ ὁρίζονται	τοῦτο	τὸ σημεῖον οὕτως σημεῖόν ἐστιν
[2, 13]	ἀπόδειξις οὐ δύναται ὑγιὲς εἶναι	τοῦτο	τὸ συνημμένον εἰ οὐκ ἔστιν
[2, 13]	ὥστε οὐκ ἔσται ὑγιὲς πάλιν	τοῦτο	τὸ συνημμένον, ἐκείνου κατὰ συγχώρησιν
[2, 20]	τὸ ἀξίωμα. Οὐ θεωρεῖται δὲ	τοῦτο·	τοῦ μὲν γὰρ Δίωνος καθημένου
[2, 12]	μέν ἐστιν, ἐπεὶ τὸ συνημμένον	τοῦτο	ὑγιές ἐστιν {εἰ} νὺξ ἔστι,
[2, 5]	ἀνθρώπων ἁπάντων ὑπάρχων καὶ διὰ	τοῦτο	ὑφ´ ἡμῶν ἐλέγχεσθαι μὴ δυνάμενος.
[2, 16]	πρῶτος τὸ πρᾶγμα γνοὺς ἔγνω	τοῦτο	χωρὶς ὅρου, κατὰ τὸ παραπλήσιον
[2, 23]	γὰρ ἡ ἀμφιβολία λέξις ἐστὶ	δύο	ἢ πλείω σημαίνουσα καὶ αἱ
[2, 19]	καὶ τέσσαρα καὶ τρία καὶ	δύο	καὶ ἕν. Εἰ οὖν ταῦτα
[2, 19]	διαιρεῖται γὰρ εἰς ὀκτὼ καὶ	δύο.	Καὶ τὰ ἑπτὰ ὁμοίως καὶ
[2, 19]	τὴν δεκάδα εἰς μονάδα καὶ	δύο	καὶ τρία καὶ τέσσαρα, οὐ
[2, 16]	τοὺς ὅρους τῶν δογματικῶν δοκούντων,	δύο	τὰ ἀνωτάτω κεφάλαια ἃ περιληπτικὰ
[2, 1]	ὃ περιαιρουμένου ἢ τὸ διὰ	δύο	τροπικῶν θεώρημα, οὐδὲ εἰπεῖν τι
[2, 1]	τῶν μὲν ἕν, τῶν δὲ	δύο,	τῶν δὲ τρία εἶναι λεγόντων,
[2, 19]	ἡ δεκάς. Ἅμα γὰρ τῷ	τὸ	πρῶτον αὐτῆς ἀρθῆναι μέρος, ἵνα