Livre, Chap.
[2, 5]	συναπορεῖσθαι τούτῳ καὶ τὰ λοιπά.	~εʹ	Περὶ τοῦ ὑφ´ οὗ. Ὁ
[2, 22]	ὅτι κέρατα οὐκ ἔχομεν, καίτοι	γε	ἀρκοῦντος ἴσως τοῦ τὴν ἐνάργειαν
[2, 13]	αὐτῶν ἡ ἐπιφορά. Ἦν δέ	γε	αὕτη οὐκ ἔστιν ἄρα ἀπόδειξις
[2, 13]	συνακτικὸς λόγος ἀκατάληπτος ἔσται. Οἵ	γε	μὴν διαλεκτικοί φασιν ἀσύνακτον λόγον
[2, 16]	ταῖς φωναῖς πραγμάτων, ὡς δῆλόν	γε	(οὐ γάρ; Ἐκ τῶν μικρῷ
[2, 2]	λογικὸν φυσικὸν ἠθικόν· καὶ ἄρχονταί	γε	τῆς διδασκαλίας ἀπὸ τοῦ λογικοῦ,
[2, 5]	οὐκ αὐτὸ τὸ σῶμα. Τό	γέ	τοι σῶμα τριχῇ διαστατὸν εἶναι
[2, 7]	Ξενιάδου φαντασίᾳ πιστεύσομεν, καθ´ ἣν	ἔλεγε	πάσας τὰς φαντασίας ἀπίστους εἶναι,
[2, 16]	ἐξ ὧν ἐπικρίνονται δηλονότι προεπεγνωσμένων,	εἴγε	ἄρα, καὶ προκατειλημμένων. Πῶς δὲ
[2, 9]	συγχώρησιν ἔχειν τινὰ ὑπόστασιν. Καὶ	εἴγε	ἐφεκτέον περὶ τοῦ εἰ ἔστι
[2, 14]	ἔστι, φῶς ἔστι συνημμένον, ὡς	εἴγε	καθ´ ὑπόθεσιν ἡμέρα μὲν φανείη
[2, 9]	πάλιν τὸ μηδὲν εἶναι ἀληθές,	εἴγε	καὶ αὐτὸ τοῦτο τὶ ὑπάρχον
[2, 16]	προαίρεσιν τῆς γραφῆς παρίημι νῦν,	εἴγε	καὶ δοκεῖ διατρέπειν τοὺς ὅρους
[2, 22]	τοῦ τοῖς ἀτόποις ἀναγκάζοντος συγκατατίθεσθαι,	εἴγε	μὴ ληρεῖν παιδαριωδῶς, ἀλλὰ τἀληθῆ
[2, 22]	τὰ ἡμῖν δοκοῦντα ἐπάξομεν. Καὶ	εἴγε	οἱ περὶ τὸν Χρύσιππον δογματικοὶ
[2, 11]	δύναται ἐκκαλυπτικὸν εἶναι τοῦ λήγοντος,	εἴγε	πρὸς τὸ σημεῖόν ἐστι τὸ
[2, 22]	τοῦ δεόντως δοκοῦντος ἐρωτᾶσθαι λόγου,	εἴγε	χρὴ δογματικῶς αὐτοὺς ἐπικρῖναι, καὶ
[2, 7]	ἡ φαντασία πρὸς τὸ κρίνειν,	εἴγε	χωρὶς αὐτῆς κρίνεσθαι δύνασθαι {τὰ}
[2, 13]	τὸ δίκαιον καλόν, τὸ καλὸν	δὲ	ἀγαθόν, τὸ δίκαιον ἄρα ἀγαθόν
[2, 10]	ἐστι τὸ ἡμέραν εἶναι, καθάπαξ	δὲ	ἄδηλα, ἃ μὴ πέφυκεν εἰς
[2, 10]	εἶναι τοὺς ἀστέρας, πρὸς καιρὸν	δὲ	ἄδηλα ἅπερ τὴν φύσιν ἔχοντα
[2, 9]	τὰ μὲν εἶναι φαινόμενα τὰ	δὲ	ἄδηλα. Εἰ οὖν μήτε τὰ
[2, 9]	τὰ μέν ἐστι φαινόμενα, τὰ	δὲ	ἄδηλα· ἔστι δὲ καὶ τοῦτο
[2, 11]	τὰ μέν ἐστι φαινόμενα, τὰ	δὲ	ἄδηλα· καὶ οὕτως δὲ αἱ
[2, 11]	τινὰ μέν ἐστι φαινόμενα, τινὰ	δὲ	ἄδηλα, καὶ παρὰ ταῦτα οὐδὲν
[2, 10]	τὰ μέν ἐστι πρόδηλα, τὰ	δὲ	ἄδηλα, καὶ τῶν ἀδήλων τὰ
[2, 11]	τὰ μέν ἐστι φαινόμενα, τὰ	δὲ	ἄδηλα. Οὐδὲν δὲ τούτων ἐστὶν
[2, 9]	μήτε τινὰ μὲν φαινόμενα, τινὰ	δὲ	ἄδηλα, οὐδέν ἐστιν ἀληθές. Εἰ
[2, 10]	ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις, φύσει	δὲ	ἄδηλα τὰ μὴ ἔχοντα φύσιν
[2, 11]	οὐδὲ ἐκεῖνο τούτου σημεῖον. Εἰ	δὲ	ἄδηλον, ἐπεὶ περὶ τῶν ἀδήλων
[2, 13]	τῶν λημμάτων αὐτοῦ φαινόμενον. Εἰ	δὲ	ἄδηλον, ἐπεὶ περὶ τῶν ἀδήλων
[2, 22]	καθὸ ἰατρός ἐστι, φονεύει Ἔτι	δὲ	ἄδηλον οὕτως οὐχὶ καὶ ἠρώτηκά
[2, 12]	εἰσὶν ἄρα νοητοὶ πόροι Τῶν	δὲ	ἄδηλόν τι συναγόντων οἱ μὲν
[2, 13]	ἑαυτοῦ ὑποπίπτει ἡμῖν σαφῶς. Εἰ	δὲ	ἄδηλος ἀδήλου, αὐτὴ δεήσεται τοῦ
[2, 9]	Φαινομένῳ μὲν γὰρ οὐδαμῶς· εἰ	δὲ	ἀδήλῳ, ἐπεὶ ζητοῦμεν, τίνα τῶν
[2, 22]	οὕτως ἐκκλίνομεν λόγους, οἱ δογματικοὶ	δὲ	ἀδυνάτως ἕξουσι διακρῖναι τὸ σόφισμα
[2, 11]	τὰ δὲ ἄδηλα· καὶ οὕτως	δὲ	αἱ ἀπορίαι μένουσιν. Τῶν τε
[2, 6]	δεῖ προκεκρίσθαι τὰς διανοίας, ἵνα	δὲ	αἱ διάνοιαι δοκιμασθῶσι, χρὴ προδιευκρινεῖσθαι
[2, 7]	ἀλλὰ διὰ τῶν αἰσθήσεων, αἱ	δὲ	αἰσθήσεις τὰ μὲν ἐκτὸς ὑποκείμενα
[2, 5]	ἀκατάληπτον εἶναι τὴν ψυχήν. Ὅτι	δὲ	ἀκατάληπτός ἐστιν αὕτη, δῆλον ἐντεῦθεν·
[2, 22]	τὸ ἐν αὐτῷ συμπέρασμα. Εἰ	δὲ	ἀκολουθεῖ, ἀνάγκη καὶ τὴν διὰ
[2, 8]	ἐστιν, οἷον ἐγὼ διαλέγομαι ἡ	δὲ	ἀλήθεια ἀπὸ πολλῶν ἀληθῶν γνώσεων
[2, 8]	γάρ ἐστι καὶ λεκτόν) ἡ	δὲ	ἀλήθεια σῶμα (ἔστι γὰρ ἐπιστήμη
[2, 11]	εἰρημένα συνημμένα ἔσται μοχθηρά, ἐκεῖνο	δὲ	ἀληθές εἰ ἡμέρα ἔστιν, ἡμέρα
[2, 11]	ἀρξάμενον ἐπὶ ψεῦδος καταλήξει, ἐκεῖνο	δὲ	ἀληθές εἰ οὐκ ἔστιν ἀμερῆ
[2, 9]	πάντων καθεστὼς ψεῦδος ἔσται. Εἰ	δὲ	ἀληθές ἐστι τό τι πάντα
[2, 8]	μόνῳ σπουδαίῳ φασὶν εἶναι, τὸ	δὲ	ἀληθὲς καὶ ἐν φαύλῳ· ἐνδέχεται
[2, 8]	μὲν ἀλήθεια ἐπιστήμης ἔχεται, τὸ	δὲ	ἀληθὲς οὐ πάντως. Διόπερ τὴν
[2, 22]	ἀνεπιστάτους ὀκνεῖν αὐτῷ συγκατατίθεσθαι, συνάγει	δὲ	ἀληθές, τὸ οὐκ ἄρα ἄτοπόν
[2, 6]	καὶ μαχόμενα ἀποφαίνεσθαι ἀναγκάζεται. Τοῦτο	δὲ	ἀλλότριόν ἐστι κριτηρίου καταληπτικοῦ. Εἶτα
[2, 20]	ἐνδέχεται διὰ τὰ προειρημένα. Εἰ	δὲ	ἄλλου καὶ ἄλλου, οὔτε ὅμοια
[2, 5]	οὗ ὁ λόγος, ἀποδεικνύναι. Εἰ	δὲ	ἀναποδείκτως λεχθήσεται, ὅτι ὑπὸ τοῦ
[2, 5]	ἀνὴρ οὐκ ἔσται ἄνθρωπος, εἰ	δὲ	ἄνδρα, ἡ γυνὴ ἄνθρωπος οὐκ
[2, 5]	πάντων γινώσκεσθαι τὸν ἄνθρωπον, οὐδένα	δὲ	ἄνθρωπον ἴσασι πάντες ἄνθρωποι, οὐδεὶς
[2, 14]	τοιούτου λόγου Σωκράτης ἄνθρωπος, οὐδεὶς	δὲ	ἄνθρωπος τετράπους, Σωκράτης ἄρα οὔκ
[2, 13]	δυνήσεται συνάγειν ὅ φησιν. Δυνάμει	δὲ	ἀντειρήκαμεν διὰ τούτων καὶ πρὸς
[2, 13]	~ιγʹ Εἰ ἔστιν ἀπόδειξις. Ὅτι	δὲ	ἀνύπαρκτός ἐστιν ἡ ἀπόδειξις, ἀπ´
[2, 5]	ἕξουσι γὰρ συμφώνως εἰπεῖν. Εἰ	δὲ	ἀξιώσει τις ἡμᾶς τῆς περὶ
[2, 9]	ἄλλην, καὶ μέχρις ἀπείρου. Ἀδύνατον	δὲ	ἄπειρα ἀποδεῖξαι· ἀδύνατον ἄρα γνῶναι
[2, 13]	ἄλλης, καὶ μέχρις ἀπείρου. Ἀδύνατον	δὲ	ἄπειρα ἀποδεῖξαι· ἀδύνατον ἄρα παραστῆσαι
[2, 7]	ἄλλης, καὶ εἰς ἄπειρον. Ἀδύνατον	δὲ	ἄπειρα ἐπικρῖναι· ἀδύνατον ἄρα εὑρεῖν,
[2, 9]	ἄλλου, καὶ μέχρις ἀπείρου. Ἀδύνατον	δὲ	ἄπειρα ἐπικρίνειν· ἀδύνατον ἄρα καταλαβεῖν,
[2, 11]	ἄλλου, καὶ μέχρις ἀπείρου. Ἀδύνατον	δὲ	ἄπειρα σημεῖα λαμβάνειν· ἀδύνατον ἄρα
[2, 7]	ταῖς φαντασίαις πιστεύειν προσήκει, ταῖσδε	δὲ	ἀπιστεῖν; Εἰ μὲν γὰρ ἄνευ
[2, 7]	μὲν πιστεύειν ὡς κριτηρίοις, τισὶ	δὲ	ἀπιστεῖν, συνάγεται τὸ μὴ δεῖν
[2, 1]	κατάληψιν ἡγεῖσθαι ζητήσεως προσήκειν, νόησιν	δὲ	ἁπλῶς, οὐκ ἔστιν ἀδύνατον {ἐν}
[2, 9]	τῆς ἀποδείξεως ἐπέχειν προσήκει. Ἀρξώμεθα	δὲ	ἀπὸ σημείου· καὶ γὰρ ἡ
[2, 4]	ἡμῖν ὁ λόγος ἔσται. Ἀρξώμεθα	δὲ	ἀπὸ τοῦ ὑφ´ οὗ· δοκεῖ
[2, 6]	τρεῖς ταύτας ἀναφέρεσθαι στάσεις. Ἀρξώμεθα	δὲ	ἀπὸ τῶν αἰσθήσεων. Οὐκοῦν ἐπεὶ
[2, 13]	οὐκ ἔστιν ἡ ἀπόδειξις· εἰ	δὲ	ἀποδεικτικοί εἰσιν, αὐτοὶ οὗτοι τὴν
[2, 11]	τὸ μὴ εἶναι σημεῖον· εἰ	δὲ	ἀποδεικτικοί, ἐπεὶ ἡ ἀπόδειξις τῷ
[2, 11]	μόνῃ χρήσεται, ἄπιστος ἔσται, εἰ	δὲ	ἀποδεῖξαι βουλήσεται, τὸ ζητούμενον συναρπάσει.
[2, 11]	οὐκ ἔστι τι λεκτόν· εἰ	δὲ	ἀπόδειξιν παραλήψονται, ἐπεὶ ἐξ ἀξιωμάτων
[2, 22]	ἄρα ἀστέρες ἄρτιοί εἰσιν Ἔτι	δὲ	ἀπρόσδεκτον ἄλλως, ὡς οἱ λεγόμενοι
[2, 13]	ἐξ ἀνάγκης εἰσὶν ἀποδεικτικοί. Εἰ	δὲ	ἄρα καὶ ἀποδεικτικοί εἰσιν (ὅπερ
[2, 14]	αὐτῶν ὑπομιμνῄσκοντας· ὡς ἐν ὑποτυπώσει	δὲ	ἀρκεῖ τῇδε τῇ μεθόδῳ χρῆσθαι
[2, 12]	οἱ μέν εἰσι συνακτικοὶ οἱ	δὲ	ἀσύνακτοι, συνακτικοὶ μέν, ὅταν τὸ
[2, 14]	περιεχόμενα ἀξιώματά ἐστιν ἀσυνύπαρκτα, τὸ	δὲ	ἀσυνύπαρκτα ταῦτα εἶναι συνάγειν δοκοῦσι
[2, 20]	τὰ μέν ἐστι σώματα τὰ	δὲ	ἀσώματα, καὶ τὰ μὲν ἀληθῆ
[2, 20]	οἷον σῶμα μὲν ἐνεργείᾳ, δυνάμει	δὲ	ἀσώματον. Δυνάμει γάρ ἐστιν ὃ
[2, 19]	ὅλως ἐν αὐτῇ θεωρεῖται. Τὰ	δὲ	αὐτὰ ἀπαντήσεται καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 5]	γυνὴ ἄνθρωπος οὐκ ἔσται. Τὰ	δὲ	αὐτὰ ἐπιχειρήσομεν καὶ ἀπὸ τῆς
[2, 13]	διάρτησιν μοχθηρὸν εἶναι λεγόμενον. Τὰ	δὲ	αὐτὰ ἐροῦμεν πρὸς τὸν λέγοντα
[2, 6]	ἴσης αὐτῷ ζητουμένων ἐπίκρισιν. Ὁ	δὲ	αὐτὸς καὶ ἐπὶ τῶν διανοιῶν
[2, 13]	ἄρα {ὅτι} ἡμέρα ἔστιν Ὁ	δὲ	αὐτὸς λόγος καὶ ἐπὶ τοῦ
[2, 13]	ἐστιν αὐτῶν ἡ ἐπιφορά. Ἦν	δέ	γε αὕτη οὐκ ἔστιν ἄρα
[2, 16]	μὴ γινωσκόμενον αὐτῷ ὁρίσασθαι, ὁ	δὲ	γινώσκων, εἶθ´ ὁριζόμενος οὐκ ἐκ
[2, 6]	μέλιτος ὁτὲ μὲν πικράζεται, ὁτὲ	δὲ	γλυκάζεται, καὶ ἡ ὅρασις τὸ
[2, 6]	μέλι τοῖσδε μὲν πικρὸν τοῖσδε	δὲ	γλυκὺ φαίνεσθαι ὁ μὲν Δημόκριτος
[2, 12]	ἡμῖν εἰρημένα σχεδὸν ἅπαντα. Εἰ	δὲ	δεῖ καὶ ἰδίως περὶ ἀποδείξεως
[2, 9]	ἄπειρον ἐκβάλλεται ὁ λόγος· εἰ	δὲ	δι´ ἀδήλου, ἐπεὶ καὶ τὰ
[2, 9]	ὁ διάλληλος εὑρίσκεται τρόπος, εἰ	δὲ	δι´ ἀδήλου, ὁ εἰς ἄπειρον
[2, 13]	τὴν ἀντικειμένην τῇ προειρημένῃ· ἀποδεικνὺς	δὲ	διὰ λόγου ἀκούσεται, ὅτι δεῖ
[2, 1]	τε καὶ ἀποφαινόμενος δογματικός. Εἰ	δὲ	διά τινος ἐρεύνης, πῶς οἷός
[2, 23]	ὀνομάτων κατὰ τῶν σημαινομένων, ὁ	δὲ	διαλεκτικὸς οὐδαμῶς, οἷον ὡς ἐπὶ
[2, 6]	μὲν αἰσθήσεσι τὰς διανοίας, τῇ	δὲ	διανοίᾳ τὰς αἰσθήσεις. Εἰ μὲν
[2, 7]	τῷ πικράζεσθαι, ἀλλὰ διαφέρει. Εἰ	δὲ	διαφέρει τοῦτο τὸ πάθος τοῦ
[2, 11]	ἡμέρα ἔστιν, ἐγὼ διαλέγομαι ὁ	δὲ	Διόδωρος, ὃ μήτε ἐνεδέχετο μήτε
[2, 13]	τὴν ἀπόδειξιν ἀρκέσει λελέχθαι. Οἱ	δὲ	δογματικοὶ τοὐναντίον κατασκευάζοντές φασιν, ὅτι
[2, 13]	δόγμα πάντως περιέχει, περὶ παντὸς	δὲ	δόγματος διαπεφωνήκασιν, ὥστε περὶ πάσης
[2, 20]	τὰ μὲν ἐνεργείᾳ εἶναι τὰ	δὲ	δυνάμει μόνον. Εἰ δὲ οὐδὲν
[2, 20]	τὰ μὲν καὶ ἐνεργείᾳ τὰ	δὲ	δυνάμει μόνον, οἷον σῶμα μὲν
[2, 5]	τὸ ἐνεργείᾳ θνητόν ἐστιν. Εἰ	δὲ	δυνάμει, οὐκ ἔσται ἄνθρωπος οὔτε
[2, 13]	τῷ οὐκ ἔστιν ἀπόδειξις Εἰ	δὲ	δύναται αὐτῷ συνυπάρχειν, οὐ μάχεται
[2, 1]	φιλοσοφίας, τῶν μὲν ἕν, τῶν	δὲ	δύο, τῶν δὲ τρία εἶναι
[2, 7]	ἐκτὸς ὑποκείμενα οὐ καταλαμβάνουσιν, μόνα	δέ,	εἰ ἄρα, τὰ ἑαυτῶν πάθη.
[2, 13]	διηρτῆσθαι λεγομένου λόγου. Οὐ γνωσόμεθα	δὲ	εἰ ἔστιν ἀποδεικτικός, μὴ ἔχοντες
[2, 1]	τινος ζητεῖν πρὸς ἀλλήλους. Μᾶλλον	δέ,	εἰ χρὴ μὴ ληρεῖν, συγχυθήσεται
[2, 8]	ὑπόστασιν τοῦ ἀληθοῦς κινοῦμεν, οἱ	δὲ	εἰδικοί, δι´ ὧν δείκνυμεν, ὅτι
[2, 22]	οὐδὲ τοῖς ψευδέσι μέν, πιθανοῖς	δὲ	εἶναι δοκοῦσι λόγοις πειθόμεθα, κἂν
[2, 15]	λελέχθαι. ~ιεʹ Περὶ ἐπαγωγῆς. Εὐπαραίτητον	δὲ	εἶναι νομίζω καὶ τὸν περὶ
[2, 5]	περὶ τὸν Μεσσήνιον Δικαίαρχον, οἱ	δὲ	εἶναι, οἱ δὲ ἐπέσχον. Ταύτην
[2, 13]	μηδὲν ὅλως εἶναι φάσκοντες, οἱ	δὲ	εἶναι, ὡς οἱ πολλοὶ τῶν
[2, 12]	τοῦ λόγου λημμάτων συμπεπλεγμένου, λῆγον	δὲ	εἰς τὴν ἐπιφορὰν αὐτοῦ, ὑγιὲς
[2, 4]	περὶ τοῦ κριτηρίου διαφωνίαν. Οὕτω	δὲ	εἰς τὸν διάλληλον ἐμπίπτοντος τρόπον
[2, 1]	αὐτόθεν, οἶμαι, συμβήσεται, τὴν ἐφεκτικὴν	δὲ	εἰσάγεσθαι φιλοσοφίαν. Εἰ δὲ φήσουσι
[2, 13]	διαβεβαιούμεθα) πάντως καὶ ἀληθεῖς. Ἀληθεῖς	δέ	εἰσι λόγοι δι´ ἀληθῶν ἀληθὲς
[2, 13]	κριτήριον ἀκολουθίας, ὡς ἐπελογισάμεθα. Ταῦτα	δὲ	ἐκ περιουσίας λέγομεν. Εἰ γὰρ
[2, 13]	ἀντικείμενον τῷ ἡγουμένῳ συνάγων· ὁ	δὲ	ἐκ συνημμένου καὶ τοῦ λήγοντος
[2, 11]	καὶ λήγει ἐπὶ ἀληθές. Εἰ	δὲ	ἐκκαλυπτικόν ἐστι τοῦ λήγοντος τὸ
[2, 11]	ἄλλα τὰ πρός τι. Εἰ	δὲ	ἐκκαλυπτικόν ἐστι τοῦ σημειωτοῦ, προκαταλαμβάνεσθαι
[2, 7]	πάθη τῶν αἰσθήσεων ἐποπτεύουσα, τὰ	δὲ	ἐκτὸς μὴ θεωροῦσα, οὐδὲ εἰ
[2, 20]	μέρος ζῴου, οἷον οὐσία, οὔτε	δὲ	ἔμψυχος οὔτε αἰσθητική. Εἶτα μέντοι
[2, 22]	διαλεκτικὸς οὐκ ἂν διαλύσειεν, οἱ	δὲ	ἐν ἑκάστῃ τέχνῃ τὴν ἐπὶ
[2, 5]	αὐτὰ ἔλεγον περὶ αὐτοῦ; Εἰ	δὲ	ἐν μιᾷ, ἐπεὶ καὶ ὁ
[2, 22]	μὲν πολλὰ λέγειν ἔνεστιν, ὡς	δὲ	ἐν συντόμῳ νῦν τόδε λεκτέον.
[2, 22]	τῆς τοῦ ὅλου πάθους, ἑτέρας	δὲ	ἐν τῷ δευτέρῳ, τουτέστι τῆς
[2, 22]	ἐν ᾧ οὐκ ἔστιν· οὔτε	δὲ	ἐν ᾧ ἔστιν (μένει γάρ)
[2, 22]	ἐν ᾧ οὐκ ἦν· οὔτε	δὲ	ἐν ᾧ ἦν οὔτε ἐν
[2, 22]	ᾧ ἔστιν (μένει γάρ) οὔτε	{δὲ}	ἐν ᾧ μὴ ἔστιν (πῶς
[2, 20]	ὃ εἰς αὐτὰ διαιρεθήσεται. Εἰ	δὲ	ἓν εἶναι λέγοιτο ἐν πᾶσι
[2, 22]	τοῦτο οὐκ ἔστιν ἄτοπον· οὔτε	δὲ	ἐνεδέχετο οὔτε ἐνδέχεται τὸ ὁ
[2, 11]	ἐξ αὐτοῦ γινωσκομένου πράγματος. Ἀδύνατον	δὲ	ἐννοῆσαι πρᾶγμα μὴ δυνάμενον πρὸ
[2, 22]	μὲν τοὺς τοιούτους λόγους, τὴν	δὲ	ἐξ ἰατρικῆς ἁρμόζουσαν αὐτῷ προσάγειν
[2, 11]	ἀλλήλοις τῶν μερῶν αὐτῶν, τὰ	δὲ	ἐξ ὧν σύγκειται τὸ ἀξίωμα
[2, 13]	ἐπεὶ τοιοῦτον εἶναι ὑπετέθη, ἄδηλον	δέ,	ἐπεὶ δεῖται τοῦ ἐκκαλύψοντος καὶ
[2, 8]	πολλῶν ἀληθῶν γνώσεων συνίσταται· δυνάμει	δέ,	ἐπεὶ ἡ μὲν ἀλήθεια ἐπιστήμης
[2, 5]	μετὰ ἐμψυχίας. Καὶ κατὰ τοῦτον	δέ,	ἐπεὶ ὁ ἄνθρωπος δείξει ἐμφανίζεται,
[2, 8]	γὰρ κατ´ αὐτοὺς πνεῦμα) συστάσει	δέ,	ἐπεὶ τὸ μὲν ἀληθὲς ἁπλοῦν
[2, 8]	ἀληθῶν γνώσεως εἶναι λεγομένη. Πάλιν	δέ,	ἐπεὶ τῶν λόγων οἱ μέν
[2, 5]	Δικαίαρχον, οἱ δὲ εἶναι, οἱ	δὲ	ἐπέσχον. Ταύτην οὖν τὴν διαφωνίαν
[2, 13]	αὐτὴν ἐν τῇ συνερωτήσει. Εἰ	δὲ	ἕπεται τῷ ἄνθρωπον εἶναι τὸ
[2, 10]	τῆς σαφηνείας τοῦ ζητουμένου· λοιπὸν	δὲ	ἐπὶ τὴν ἀντίρρησιν χωρῶμεν, οὐκ
[2, 3]	ἡμῖν ἐστιν ὁ λόγος· λοιπὸν	δὲ	ἐπὶ τὴν ἀντίρρησιν χωρῶμεν τὴν
[2, 22]	οὐκ ἀτόπως αὐτῷ συγκαταθησόμεθα· εἰ	δὲ	ἐπί τι ἀπρόσδεκτον, οὐχ ἡμᾶς
[2, 22]	Διὸ οὐδὲ τοῦτο ἄτοπον. Ἡ	δὲ	ἐπὶ τὸ ἄδηλον ἀπαγωγή, φασίν,
[2, 14]	λεχθείη τὸ συνημμένον εἶναι· ὅσον	δὲ	ἐπὶ τῷ προειρημένῳ ἀναποδείκτῳ τὸ
[2, 5]	τὴν τῆς ψυχῆς ἀκαταληψίαν, εἰ	δὲ	ἐπικριτήν, τίνι ἐπικρινοῦσιν αὐτὴν εἰπάτωσαν.
[2, 4]	δώσουσι τὸ δεῖν ἐπέχειν, εἰ	δὲ	ἐπικριτήν, τίνι κριθήσεται λεγέτωσαν, μήτε
[2, 22]	ἂν διαλύσαιτο ἡ διαλεκτική, ὅσα	δὲ	ἐπιλύεσθαι δοίη τις ἂν ἴσως
[2, 8]	ἐπιστήμη πάντων ἀληθῶν ἀποφαντική, ἡ	δὲ	ἐπιστήμη πὼς ἔχον ἡγεμονικὸν ὥσπερ
[2, 13]	πρότερον λῆμμα οὐκέτι ὑπάρχει, ἡ	δὲ	ἐπιφορὰ οὐδέπω ἔστιν· ὅτε δὲ
[2, 22]	ἀκοὰς ἴσως δύναται γαργαλίζειν, περιττὰ	δέ	ἐστι καὶ μάτην αὐτοῖς πεπονημένα.
[2, 13]	τοῦ συνημμένου τὸ ἡγούμενον. Ἀδύνατον	δέ	ἐστι κατ´ αὐτοὺς συνημμένον ὑγιὲς
[2, 13]	ἔστιν ἐπιφορὰ ψευδής. Κατὰ παράλειψιν	δέ	ἐστι μοχθηρὸς λόγος, ἐν ᾧ
[2, 10]	καπνοῦ καὶ τοῦ πυρός. Ἐνδεικτικὸν	δέ	ἐστι σημεῖον, ὥς φασιν, ὃ
[2, 22]	οὐδεὶς δίδωσι κατηγόρημα πιεῖν· κατηγόρημα	δέ	ἐστι τὸ ἀψίνθιον πιεῖν· οὐδεὶς
[2, 22]	γὰρ ἀξίωμα ἄτοπόν ἐστιν, ἀξίωμα	δέ	ἐστι τὸ ὁ ἰατρός, καθὸ
[2, 13]	τὴν κρίσιν τοῦ συνημμένου, ἀνεπίκριτον	δέ	ἐστι τὸ συνημμένον, ὡς ἐπελογισάμην,
[2, 11]	λήγοντι ἐπὶ ἀληθὲς ἡγούμενον. Ἐκκαλυπτικὸν	δέ	ἐστι τοῦ λήγοντος, ἐπεὶ τὸ
[2, 11]	δή ἐστι σημεῖον, δείκνυται. Ἤτοι	δὲ	ἔστι σημεῖον ἢ οὐκ ἔστι
[2, 11]	ἀνύπαρκτον εὑρίσκεται, ὡς παρεστήσαμεν. Ἤτοι	δὲ	ἔστι σημεῖον ἢ οὐκ ἔστι
[2, 13]	ἔστιν ἀπόδειξις, ἔστιν ἀπόδειξις· ἤτοι	δὲ	ἔστιν ἀπόδειξις ἢ οὐκ ἔστιν
[2, 13]	ἔστιν ἀπόδειξις, ἔστιν ἀπόδειξις· ἤτοι	δὲ	ἔστιν ἢ οὐκ ἔστιν· ἔστιν
[2, 13]	ἔστιν ἢ νὺξ ἔστιν· ἡμέρα	δὲ	ἔστιν· οὐκ ἄρα νὺξ ἔστιν
[2, 13]	ἔστι καὶ νὺξ ἔστιν· ἡμέρα	δὲ	ἔστιν· οὐκ ἄρα νὺξ ἔστιν
[2, 5]	τετάρτου τρόπου τῆς ἐποχῆς. Ἄλλοι	δὲ	ἔφασκον ἄνθρωπον εἶναι ζῷον λογικὸν
[2, 14]	τὸν διάλληλον ἀπορίᾳ περιπίπτουσιν. Ὁμοίως	δὲ	ἐφοδευτέον καὶ τοὺς λοιποὺς τῶν
[2, 12]	λημμάτων ἐπὶ τὸ συμπέρασμα, οἱ	δὲ	ἐφοδευτικῶς ἅμα καὶ ἐκκαλυπτικῶς. Οἷον
[2, 22]	ἡ διάλυσις ἄχρηστός ἐστιν· ὅσων	δὲ	ἡ διάλυσις χρησιμεύει, ταῦτα ὁ
[2, 6]	ἥν φησι μηδὲν εἶναι, ἑτέρα	δὲ	ἡ Ἡρακλείτου, καθ´ ἣν λέγει
[2, 3]	αἴσθησις ἢ διάνοια, καθ´ ὃ	δὲ	ἡ προσβολὴ τῆς φαντασίας, καθ´
[2, 6]	ἣν λέγει πάντα εἶναι, ἑτέρα	δὲ	ἡ τῶν λεγόντων τάδε μὲν
[2, 7]	γὰρ πάθος ἐστὶν ἡγεμονικοῦ, τὸ	δὲ	ἡγεμονικὸν οὐ καταλαμβάνεται, ὡς ἐδείξαμεν,
[2, 8]	πὼς ἔχουσα χεὶρ πυγμή, τὸ	δὲ	ἡγεμονικὸν σῶμα· ἔστι γὰρ κατ´
[2, 22]	ἕξει λέγειν ὁ διαλεκτικός, ἐρωτήσας	δὲ	ἡμᾶς τοιούτους λόγους εἰ οὐχὶ
[2, 17]	συλλογιστικὴν ἐπαγωγικὴν ὁριστικὴν διαιρετικήν, διελέχθημεν	δὲ	ἡμεῖς ἤδη, μετὰ τοὺς περὶ
[2, 13]	ἀληθῶν ἐπιφορὰν ἐκκαλύπτων ἄδηλον, ὑπεμνήσαμεν	δὲ	ἡμεῖς, ὅτι οὔτε λόγος τις
[2, 13]	μὴν φῶς ἔστι πρόσληψις, ἡ	δὲ	ἡμέρα ἄρα ἔστιν ἐπιφορὰ ψευδής.
[2, 3]	τὸ ᾧ προσέχοντες βιοῦμεν, πρόκειται	δὲ	ἡμῖν νῦν περὶ τοῦ κριτηρίου
[2, 11]	ἀκολουθήσει αὐταῖς τὸ σημειωτόν. Τοῦτο	δὲ	ἦν τὸ εἶναί τι σημεῖον·
[2, 6]	αὐτὸ εἶναι μήτε πικρόν, ὁ	δὲ	Ἡράκλειτος ἀμφότερα. Καὶ ἐπὶ τῶν
[2, 3]	οὗ μὲν ἄνθρωπος, δι´ οὗ	δὲ	ἤτοι αἴσθησις ἢ διάνοια, καθ´
[2, 18]	ἀμετάπτωτον πρᾶγμα εἶναι θέλει, τὰ	δὲ	θέσει ῥᾳδίαν ἔχει καὶ εὐμετάπτωτον
[2, 22]	λόγου, καίτοι χρησίμην οὖσαν, ὁ	δὲ	ἰατρὸς διαλύσεται τὸ σόφισμα, εἰδὼς
[2, 22]	ὁ μὲν διαλεκτικὸς ἡσυχάσει, ὁ	δὲ	ἰατρός, εἰδὼς τίνα μέν ἐστιν
[2, 20]	φαντασίας ἐπιχειρήσεις αὐτοὺς διατρέπουσιν· εἰ	δὲ	ἰδίαν ὑπόστασιν αὐτοῖς ἀπολείπουσιν, τί
[2, 22]	~κβʹ Περὶ σοφισμάτων. Οὐκ ἄτοπον	δὲ	ἴσως καὶ τῷ περὶ τῶν
[2, 19]	πρὸ τῆς διαιρέσεως, οὐ περιέχεται	δὲ	ἴσως. Οἷον γοῦν, ἵνα ἐπὶ
[2, 12]	οὑτοσὶ δὲ ὁ θεός (δείκνυμι	δὲ	καθ´ ὑπόθεσιν τὸν Δία) εἶπέ
[2, 13]	εἰ ἔστιν ἀπόδειξις ὅλως) διαφωνουμένη	δὲ	καὶ ἄδηλος οὖσα δεήσεται ἀποδείξεως
[2, 13]	ἀποδείξεως λόγοι (ἔστωσαν γάρ) πιθαναὶ	δὲ	καὶ αἱ πρὸς τὴν ἀπόδειξιν
[2, 16]	μοχθηρὸν εἶναι τὸν ὅρον. Τάχα	δὲ	καὶ ἀνεπίκριτοί εἰσιν οἱ ὅροι
[2, 14]	ἀποδεικτικὸς λόγος χώραν ἔχει) τοῦτο	δὲ	καὶ δυνάμει διὰ τῶν ἔμπροσθεν
[2, 5]	ὁ ἄνθρωπος καταλαμβάνοιτ´ ἄν. Ἵνα	δὲ	καὶ δῶμεν, ὅτι καταλαμβάνεται ὁ
[2, 11]	ὅτι ἔστι τι λεκτόν. Ὁμοίως	δὲ	καὶ εἰ ἔστιν ἀξίωμα· λεκτὸν
[2, 11]	γάρ ἐστι τὸ ἀξίωμα. Μήποτε	δὲ	καὶ εἰ καθ´ ὑπόθεσιν εἶναί
[2, 13]	καλὸν ἀγαθὸν εἶναι ἐλέγετο. Ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐν τῷ τοιούτῳ λόγῳ
[2, 23]	τεχνολογία. ~κγ' περὶ ἀμφιβολιῶν. Παραπλήσια	δὲ	καὶ ἐπὶ τῆς διαστολῆς τῶν
[2, 14]	τὴν ὑπόστασιν τοῦ λόγου. Ὁμοίως	δὲ	καὶ ἐπὶ τοῦ τοιούτου λόγου
[2, 14]	ἐκ τῆς καθολικῆς συλλογιστικῶς. Παραπλησίως	δὲ	καὶ ἐπὶ τοῦ τοιούτου λόγου
[2, 22]	καὶ γενέσεως ἀμελοῦντες λόγων. Φέρεται	δὲ	καὶ Ἡροφίλου τοῦ ἰατροῦ χαρίεν
[2, 5]	μηδέποτε συγκατατίθεσθαι τῷ κρείττονι. Ἵνα	δὲ	καὶ κατὰ συγχώρησιν δῶμεν, ὅτι
[2, 23]	καὶ τὸν οἶνον δοκιμαστέον Ἤδη	δὲ	καὶ κατὰ τὸν βίον ἄχρι
[2, 5]	ἐστιν ὁ ἄνθρωπος. Ὑπὸ τίνος	δὲ	καὶ κριθήσεται, ὅτι τὸ ὑφ´
[2, 14]	μεθόδῳ χρῆσθαι κατὰ αὐτῶν. Λέξω	δὲ	καὶ νῦν περὶ τῶν ἀναποδείκτων·
[2, 9]	ἐστι μόνον τὰ ἀληθῆ. Ὁμοίως	δὲ	καὶ ὁ λέγων τὰ ἄδηλα
[2, 6]	ἔχων ἡδύ. Καὶ οἱ θεόληπτοι	δὲ	καὶ οἱ φρενιτίζοντες ἀκούειν δοκοῦσί
[2, 5]	δεῖ κρίνεσθαι τὰ πράγματα. Ἔστω	δὲ	καὶ πεπιστώσθω τὸ δεῖν ὑπὸ
[2, 9]	ὁ εἰς ἄπειρον ἐκβάλλων. Ὁμοίως	δὲ	καὶ περὶ τῶν ἀδήλων λεκτέον·
[2, 11]	μὴ εἶναι σημεῖον ἐνδεικτικόν· ἑξῆς	δὲ	καὶ τὰς ὑπομνήσεις τοῦ εἶναί
[2, 11]	τὸ ἐν αὐτῷ ἡγούμενον. Ἵνα	δὲ	καὶ ταῦτα παραλίπωμεν, οὐ δύναται
[2, 11]	οὐχ ὑπάρξει τὸ ἀξίωμα. Ἵνα	δὲ	καὶ ταῦτα παραλίπωμεν, τὸ ὑγιὲς
[2, 13]	ἔσται ὁ ἀληθὴς λόγος. Ἵνα	δὲ	καὶ ταῦτα παρῶμεν, ὁ διὰ
[2, 5]	Οὐδὲ τὸ σῶμα ἄρα. Ἵνα	δὲ	καὶ τὴν περὶ τοῦ σώματος
[2, 6]	ἄλλων τι ἀκριβῶς καταλαμβάνειν; Διδομένου	δὲ	καὶ τοῦ τὴν διάνοιαν κριτικὴν
[2, 13]	ἀληθοῦς εἶναι λεγομένου λόγου. Εἰ	δὲ	καὶ τοῦτο ἀκατάληπτόν ἐστιν, οὐ
[2, 9]	φαινόμενα, τὰ δὲ ἄδηλα· ἔστι	δὲ	καὶ τοῦτο ἄτοπον. Ἤτοι γὰρ
[2, 9]	εἶναι ἀληθές) ἀληθές ἐστιν. Εἰ	δὲ	καὶ ψεῦδός ἐστι καὶ ἀληθὲς
[2, 13]	πλοῦτος ἢ κακός· οὐκ ἔστι	δὲ	κακός· ἀγαθὸς ἄρα ἐστίν Ἐὰν
[2, 13]	ἢ κακὸς ἢ ἀδιάφορος· οὔτε	δὲ	κακός ἐστιν οὔτε ἀδιάφορος· ἀγαθὸς
[2, 22]	κέρατα ἔχεις, κέρατα ἔχεις· οὐχὶ	δὲ	καλὰ κέρατα ἔχεις καὶ κέρατα
[2, 13]	τῆς τοῦ συνημμένου ἀκολουθίας, ἡ	δὲ	κατὰ τὸ συνημμένον ἀκολουθία ἀνεπικρίτως
[2, 16]	τὴν εἰς ἄπειρον ἔκπτωσιν, τινὰ	δὲ	καταλαμβάνεσθαι καὶ δίχα τῶν ὅρων
[2, 1]	ζητεῖσθαι καὶ οὕτω ζητεῖσθαι, τῆς	δὲ	καταλήψεως τοῦ ζητουμένου πράγματος δεομένης
[2, 1]	μὴ κατειληφώς, ἄπιστος ἔσται· εἰ	δὲ	κατειληφώς, ἤτοι αὐτόθεν καὶ ἐξ
[2, 4]	ἀπόδειξις δεῖται κριτηρίου ἀποδεδειγμένου, τὸ	δὲ	κριτήριον ἀποδείξεως κεκριμένης, εἰς τὸν
[2, 9]	δὲ μηδέν ἐστιν ἀληθές, τὸ	δὲ	κριτήριον δοκεῖ πρὸς τὴν κρίσιν
[2, 13]	καὶ παρέλκειν τὸ διεζευγμένον. Παραπλήσια	δὲ	λέγειν ἔνεστι καὶ περὶ τῶν
[2, 21]	~καʹ Περὶ κοινῶν συμβεβηκότων. Παραπλήσια	δὲ	λέγεται καὶ περὶ τῶν κοινῶν
[2, 20]	ἔστιν ὅλως τὸ γένος. Εἰ	δὲ	λέγοι τις ὅτι δυνάμει πάντα
[2, 11]	αὕτη Ταῦτα μὲν οὗτοι· ἡμεῖς	δὲ	λέγομεν πρῶτον, ὅτι ἄδηλόν ἐστιν,
[2, 11]	τὰ δ´ ἄλλα ὑγιῆ. Προκαθηγούμενον	δὲ	λέγουσι τὸ ἐν συνημμένῳ ἀρχομένῳ
[2, 6]	τε καὶ διανοίας ἐπικρινοῦσιν; Ἢν	δὲ	λέγωσιν, ὅτι τὰς αἰσθήσεις καὶ
[2, 5]	ὑπ´ αὐτῶν εἶναι λέγεσθαι· εἰ	δὲ	λέξουσιν ὅτι διανοίᾳ, ἐροῦμεν ὅτι,
[2, 6]	χρῶμα ὁτὲ μὲν αἱμωπὸν, ὁτὲ	δὲ	λευκὸν εἶναι δοκεῖ. Ἀλλ´ οὐδὲ
[2, 13]	ἂν καὶ τὸ λῆγον. Τοῦ	δὲ	λήγοντος προσλαμβανομένου οὐ πάντως τίθεται
[2, 12]	ἐκ λημμάτων καὶ ἐπιφορᾶς· τούτου	δὲ	λήμματα μὲν εἶναι λέγεται τὰ
[2, 13]	ἔχει, οὐδὲ ἀπόδειξίς ἐστιν· εἰ	δὲ	λήμματά τινα ἔχει καὶ ἐπιφοράν
[2, 22]	φασίν, ἐστὶν αὕτη διαγνωστική, ψευδεῖς	δὲ	λόγοι καὶ τὰ σοφίσματα, καὶ
[2, 12]	τὰ δὲ λοιπὰ λήμματα. Τῶν	δὲ	λόγων οἱ μέν εἰσι συνακτικοὶ
[2, 12]	ἄρα ἔστιν συμπέρασμά ἐστι, τὰ	δὲ	λοιπὰ λήμματα. Τῶν δὲ λόγων
[2, 13]	ἐν αὐτῷ ὑγιὲς εἶναι, τὸ	δὲ	λοιπὸν ἢ τὰ λοιπὰ ψεῦδος
[2, 13]	εἶναι καὶ τὸ λῆγον, τὰ	δὲ	μαχόμενα τοὐναντίον, ὄντος τοῦ ἑτέρου
[2, 13]	πᾶς ἄνθρωπος ζῷον πρότασιν. Παραπλησίαις	δὲ	μεθόδοις καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων
[2, 20]	μὲν λευκά, εἰ τύχοι, ἔνια	δὲ	μέλανα, καὶ ἔνια μὲν μέγιστα
[2, 13]	κλίνης καὶ τῶν παραπλησίων, τὰ	δὲ	μέρη τοῦ λόγου ἀλλήλοις οὐ
[2, 20]	ἐν οἷς εἶναι λέγεται. Εἰ	δὲ	μέρους, πρῶτον μὲν οὐκ ἀκολουθήσει
[2, 5]	λέξει ἢ μετὰ ἀποδείξεως. Οὔτε	δὲ	μετὰ ἀποδείξεως· δεῖ γὰρ τὴν
[2, 5]	γὰρ ἀκρίτως, οὐ πιστευθήσεται, εἰ	δὲ	μετὰ κρίσεως, πάλιν ἐκεῖνο ὑπό
[2, 7]	{τὰ} πράγματά τινα λέξουσιν· εἰ	δὲ	μετὰ φαντασίας, πῶς λήψονται τὴν
[2, 21]	ἀναπνοὴν εἶναι, τὴν ἐν Δίωνι	δὲ	μὴ εἶναι· ἐνδέχεται δὲ τοῦ
[2, 6]	λεγόντων τάδε μὲν εἶναι τάδε	δὲ	μὴ εἶναι, πῶς ἐπικρίνωμεν τὴν
[2, 4]	Στωικοὶ καὶ ἄλλοι τινές, οἱ	δὲ	μὴ εἶναι, ὡς ἄλλοι τε
[2, 1]	φαίνεται αὐτῷ, συγκατατίθεται, δεδήλωται. Ὅρα	δὲ	μὴ καὶ νῦν οἱ δογματικοὶ
[2, 11]	αὐτοῦ καταληπτικὴν ἀπόφασιν ποιήσασθαι· εἰ	δὲ	μὴ καταλαμβάνεται μετὰ ἀκριβείας τὸ
[2, 13]	οἱ πολλοὶ τῶν δογματικῶν· ἡμεῖς	δὲ	μὴ μᾶλλον εἶναι αὐτὴν ἢ
[2, 22]	γὰρ γινόμενον πάσχει τι, τὸ	δὲ	μὴ ὂν οὐ πάσχει) οὐδὲν
[2, 6]	κεφαλαλγικὸς ἀηδὲς εἶναί φησιν, ὁ	δὲ	μὴ οὕτως ἔχων ἡδύ. Καὶ
[2, 6]	ποίαις μὲν δεῖ κρίνειν, ποίαις	δὲ	μή, οὐχ ἕξομεν δι´ οὗ
[2, 6]	καὶ ταῖς αἰσθήσεσι κρινοῦμεν, τισὶ	δὲ	μή, τὸ ζητούμενον συναρπάζουσιν· περὶ
[2, 6]	δὲ τὰ μὲν ὑποκεῖσθαι, τὰ	δὲ	μὴ ὑποκεῖσθαι, τίνι συγκαταθησόμεθα οὐχ
[2, 14]	ἡμέρα μὲν φανείη ποτέ, φῶς	δὲ	μή, ψεῦδος ἂν λεχθείη τὸ
[2, 5]	ἱκανῶς εἰρημένων ἐν τούτοις· ἵνα	δὲ	μηδὲ τὴν εἰδικὴν ὡς πρὸς
[2, 9]	φασιν εἶναί τι ἀληθές, τινὲς	δὲ	μηδὲν εἶναι ἀληθές, οὐκ ἐνδέχεται
[2, 11]	εἶναί τι σημεῖον ἐνδεικτικόν, τῶν	δὲ	μηδὲν εἶναι σημεῖον ἐνδεικτικὸν φασκόντων.
[2, 9]	ἄδηλα, οὐδέν ἐστιν ἀληθές. Εἰ	δὲ	μηδέν ἐστιν ἀληθές, τὸ δὲ
[2, 11]	διαβεβαιοῦσθαι, ὅτι ἔστι σημεῖον. Εἰ	δὲ	μήτε ἁπλῶς μήτε μετὰ ἀποδείξεως
[2, 13]	ἄρα ἀπόδειξις ὑπόστασιν ἔχει. Εἰ	δὲ	μήτε ἡ εἰδικὴ ἀπόδειξις ὑφέστηκε
[2, 20]	γένους αὐτῶν ἑνὸς ὄντος. Εἰ	δὲ	μήτε ὅλου μετέσχηκεν ἕκαστον εἶδος
[2, 13]	εἰσιν οἱ θρυλούμενοι ἀναπόδεικτοι, πάντες	δέ	μοι δοκοῦσιν ἀσύνακτοι εἶναι κατὰ
[2, 11]	γῆ, ἔστιν ἡ γῆ Τούτων	δὲ	μόνον τὸ ἀπὸ ἀληθοῦς ἀρχόμενον
[2, 20]	ἄλλοις διαλεξόμεθα, ὡς ἐν συντόμῳ	δὲ	νῦν ταῦτα λέξομεν. Εἰ μὲν
[2, 13]	ἔστιν ἢ νὺξ ἔστιν· οὐχὶ	δὲ	νὺξ ἔστιν· ἡμέρα ἄρα ἔστιν
[2, 14]	ἄρα ἡμέρα ἔστιν ἢ οὐχὶ	δὲ	νὺξ ἔστιν· ἡμέρα ἄρα ἔστιν
[2, 12]	πλουτήσει οὗτος, πλουτήσει οὗτος· οὑτοσὶ	δὲ	ὁ θεός (δείκνυμι δὲ καθ´
[2, 14]	τὴν κάτω γένυν κινεῖ, μόνος	δὲ	ὁ κροκόδειλος τὴν ἄνω, οὔκ
[2, 22]	ἀκολουθεῖ, ἀληθεῖ δὲ οὐδαμῶς. Ὅτι	δὲ	ὁ μὴ συνακτικὸς ἢ μὴ
[2, 12]	συναγωγὴν ἐπιφορὰν ἐκκαλύπτων ἄδηλον. Σαφέστερον	δὲ	ὃ λέγουσιν ἔσται διὰ τούτων.
[2, 5]	τῶν ἀνθρώπων ἁπάντων ἀποφαίνονται, τί	δὲ	οἱ ἐλάττους. Καὶ κατὰ τοῦτο
[2, 13]	ἔστιν ἀπόδειξις ἐκ περιτροπῆς. Δύνανται	δὲ	οἱ λόγοι, καθάπερ καὶ τὰ
[2, 12]	ἔστι, φῶς ἔστιν. Οὐκ ἀληθεῖς	δὲ	οἱ μὴ οὕτως ἔχοντες. Ὁ
[2, 12]	ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστιν. Ἀσύνακτοι	δὲ	οἱ μὴ οὕτως ἔχοντες. Τῶν
[2, 12]	ἄδηλόν τι συνάγοντες, οὐκ ἀποδεικτικοὶ	δὲ	οἱ μὴ τοιοῦτοι. Οἷον ὁ
[2, 19]	Περὶ ὅλου καὶ μέρους. Περὶ	δὲ	ὅλου καὶ μέρους διαλεξόμεθα μὲν
[2, 22]	ἄρα δίδωσιν ἀψίνθιον πιεῖν ἔτι	δὲ	ὅμοιον ψευδεῖ ὡς ἐπὶ τούτου
[2, 5]	διὸ οὐκ ἔσονται ἄνθρωποι. Μᾶλλον	δέ,	ὅσον ἐπὶ τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ,
[2, 20]	τοῖα, ἢ τοῖα μὲν τοῖα	δὲ	οὐ, ἢ οὔτε τοῖα οὔτε
[2, 12]	τῇ τοῦ θεοῦ ἀποφάσει. Οἱ	δὲ	οὐ μόνον ἐφοδευτικῶς ἀλλὰ καὶ
[2, 13]	συμβάλλεται, ἑαυτοῦ ἔσται ἐκκαλυπτικόν, εἰ	δὲ	οὐ συμβάλλεται ἀλλὰ παρέλκει, οὐδὲ
[2, 14]	ἀσύνακτοι τυγχάνουσιν ὄντες. Ἐξ ἐπιμέτρου	δὲ	οὐ χεῖρον ἴσως καὶ ἰδίᾳ
[2, 6]	τῇ διανοίᾳ προσέχειν δεῖ, ταῖσδε	δὲ	οὔ, μὴ ἔχοντες κριτήριον ὡμολογημένον,
[2, 20]	γένος, οὔτε τοῖον μὲν τοῖον	δὲ	οὔ, οὔτε μὴν οὔτε τοῖον
[2, 7]	ὡς κριτηρίοις δεῖ χρῆσθαι, ποίαις	δὲ	οὐδαμῶς. Ἐπεὶ οὖν, κἂν δῶμεν
[2, 6]	διανοίᾳ κατακολουθεῖν προσήκει, τῇ τοῦδε	δὲ	οὐδαμῶς. Ἤν τε γὰρ διανοίᾳ
[2, 18]	φύσει φασὶν εἶναι, τῶν θέσει	δὲ	οὐδαμῶς, καὶ εἰκότως. Ἡ μὲν
[2, 22]	ψεῦδος ψεύδει μὲν ἀκολουθεῖ, ἀληθεῖ	δὲ	οὐδαμῶς. Ὅτι δὲ ὁ μὴ
[2, 20]	τὰ δὲ δυνάμει μόνον. Εἰ	δὲ	οὐδὲν ὅλως ἐστὶν ἐνεργείᾳ, οὐδὲ
[2, 17]	εἰς τὰ καθ´ ἕκαστον. Ὅτι	δὲ	οὐδενὸς τούτων ἔστιν ἐπιστήμη διαιρετική,
[2, 5]	κατ´ αὐτὸν γινομένων μέν, ὄντως	δὲ	οὐδέποτε ὄντων, ἀδύνατον δὲ περὶ
[2, 12]	οἱ μέν εἰσιν ἀληθεῖς οἱ	δὲ	οὐκ ἀληθεῖς, ἀληθεῖς μέν, ὅταν
[2, 13]	γὰρ σὺν τῷ ἀποδεικνύναι, ἀποδεικνύναι	δὲ	οὐκ ἂν δύναιτο μὴ καταλαμβανομένη.
[2, 16]	εἴγε ἄρα, καὶ προκατειλημμένων. Πῶς	δὲ	οὐκ ἂν εἴη γελοῖον τὸ
[2, 13]	τῶν συνακτικῶν καλουμένων συλλογισμῶν. Εἰ	δὲ	οὐκ ἀρέσκει τισὶ λόγους μονολημμάτους
[2, 13]	ἔσται ὑγιὲς τὸ συνημμένον· εἰ	δὲ	οὐκ ἐνδέχεται, ἅμα τῷ τεθῆναι
[2, 13]	μὲν κριτηρίου ἡ ἐπίκρισις, ζητήσεως	δὲ	οὔσης περὶ τοῦ εἰ ἔστι
[2, 6]	οὗ κρίνεται τὰ πράγματα, οὐδὲν	δὲ	οὗτος ἔχοι ἂν δι´ οὗ
[2, 8]	ἀνυπόστατον δὲ τὸ ἀληθές. Ὑπομιμνῄσκομεν	δὲ	οὕτως. Λέγεται διαφέρειν τῆς ἀληθείας
[2, 13]	παρ´ αὐτοῖς φερομένας ἀπειρολογίας. Δείκνυμι	δὲ	οὕτως. Ὁ κατὰ διάρτησιν ἀσύνακτος
[2, 8]	Ταῦτα μὲν οἱ δογματικοί. Ἡμεῖς	δὲ	πάλιν τῆς κατὰ τὴν συγγραφὴν
[2, 6]	διαφωνία παρὰ τοῖς δογματικοῖς· ἡμεῖς	δὲ	πάλιν τοῦ ἐμμεθόδου προνοούμενοι φαμὲν
[2, 11]	ἀποδείξεως ἀκολουθεῖ, ὡς προειρήκαμεν· ἵνα	δὲ	πάλιν τοῦτο πιστευθῇ, δεῖ τὸ
[2, 3]	ὡς κανὼν καὶ διαβήτης· ἰδιαίτατα	δὲ	πᾶν μέτρον καταλήψεως ἀδήλου πράγματος,
[2, 3]	προσαγορεύεται κριτήρια, ὡς ὅρασις· ἰδίως	δὲ	πᾶν μέτρον καταλήψεως τεχνικὸν ὡς
[2, 15]	μέρος ἐν τῇ ἐπαγωγῇ· εἰ	δὲ	πάντα, ἀδύνατα μοχθήσουσιν, ἀπείρων ὄντων
[2, 20]	πέρας ἔχει ἡ ζήτησις. Εἰ	δὲ	πάντα εἶναι ῥηθείη, πρὸς τῷ
[2, 11]	διὰ τὸ μὴ καταλαμβάνεσθαι. Εἰ	δὲ	πάντα τὰ σημεῖα φαινόμενά ἐστιν,
[2, 6]	ὑποκεῖσθαι ὧν ἀντιλαμβάνεσθαι δοκοῦσιν) οἱ	δὲ	πάντα ὑποκεῖσθαι ὑφ´ ὧν οἴονται
[2, 6]	ἔχουσιν {ἐν τούτοις} πιστεύειν, τοῖς	δὲ	παρὰ φύσιν διακειμένοις μηδαμῶς, ἄτοπος
[2, 1]	τι πρὸς αὐτὰ λέγειν. Τὰ	δὲ	παραπλήσια καὶ πρὸς τοὺς ἀπὸ
[2, 13]	οὐκ ἄρα νὺξ ἔστιν Τὰ	δὲ	παραπλήσια λέγομεν καὶ ἐπὶ τοῦ
[2, 13]	τοὺς ἄλλους συνάγειν λόγους. Ὅτι	δὲ	παρέλκουσιν, ἔσται σαφὲς ἐκθεμένων ἡμῶν
[2, 20]	Ἀλέξανδρος περιπατεῖ ἀληθὲς εἶναι, τὸ	δὲ	Πάρις περιπατεῖ ψεῦδος, οὕτως εἰ
[2, 13]	πωλοῦνται· Δίων ἄρα περιπατεῖ Παρὰ	δὲ	παρολκήν, ὅταν εὑρίσκηται λῆμμα παρέλκον
[2, 2]	κρίσεως χρῄζει καὶ κριτηρίου, ὁ	δὲ	περὶ κριτηρίου λόγος ἐμπεριέχεσθαι δοκεῖ
[2, 5]	αὐτῶν ἐξ ἐπιμέτρου λέξομεν. Πρότερον	δὲ	περὶ τοῦ κριτηρίου τοῦ δι´
[2, 11]	ἔστι καὶ φῶς ἔστιν Ζητουμένου	δὲ	περὶ τοῦ πῶς κρινοῦμεν τὴν
[2, 5]	ὄντως δὲ οὐδέποτε ὄντων, ἀδύνατον	δὲ	περὶ τῶν μηδέποτε ὄντων διαβεβαιωτικῶς
[2, 21]	ὑπόθεσιν φθαρῇ μὲν Δίων, Θέων	δὲ	περιῇ καὶ ὁρᾷ, ἤτοι τὴν
[2, 21]	δὲ τοῦ μὲν φθαρέντος τοῦ	δὲ	περιόντος· οὐκ ἄρα ἡ αὐτή
[2, 20]	μὲν γὰρ Δίωνος καθημένου Θέωνος	δὲ	περιπατοῦντος τὸ ἄνθρωπος περιπατεῖ ἐφ´
[2, 13]	ἀλλὰ φαίνεσθαι ἡμῖν πιθανούς· οἱ	δὲ	πιθανοὶ οὐκ ἐξ ἀνάγκης εἰσὶν
[2, 6]	ἀπορίας ἀκολουθεῖν ἀνάγκη. Καὶ ἄλλα	δὲ	πλείω μεταφέρειν πρὸς τὴν τούτου
[2, 22]	τῆς ἐπιτάσεως τῆς μερικῆς, τὴν	δὲ	ποικίλην δίαιταν οὐκ ἐν ταύτῃ
[2, 13]	ἔσται καὶ τὰ λήμματα, εἰ	δὲ	πρόδηλά ἐστι τὰ λήμματα, πρόδηλον
[2, 13]	τὸ ἀποφατικὸν τῆς συμπλοκῆς· εἰ	δὲ	πρόδηλον, ἅμα τῷ τεθῆναι τὸ
[2, 13]	τὸ συνημμένον ὡς ὁμολογούμενον· εἰ	δὲ	πρόδηλόν ἐστιν ὅτι ὄντος τοῦ
[2, 13]	οὐ συνάξει ὁ συλλογισμός· εἰ	δὲ	πρόδηλόν ἐστιν ὅτι πᾶν ὅπερ
[2, 13]	οὐ δώσομεν τὸ διεζευγμένον· εἰ	δὲ	πρόδηλον, τεθέντος ἑνὸς ἀπ´ αὐτῶν
[2, 10]	μηδὲ τὴν ἀρχὴν καταλαμβανόμενα. Τὰ	δὲ	πρὸς καιρὸν ἄδηλα καὶ τὰ
[2, 10]	τὰ μὲν καθάπαξ ἄδηλα, τὰ	δὲ	πρὸς καιρὸν ἄδηλα, τὰ δὲ
[2, 13]	γὰρ πρός τι ἐστίν, τὰ	δὲ	πρός τι ἀλλήλοις συγκαταλαμβάνεται, συγκαταλαμβανόμενον
[2, 13]	καὶ πρὸς τὴν ἐπιφοράν, τὰ	δὲ	πρός τι πρὸς ἑτέροις νοεῖται,
[2, 11]	καὶ πρὸς τῷ σημειωτῷ, τὰ	δὲ	πρός τι συγκαταλαμβάνεται ἀλλήλοις, τὰ
[2, 13]	καὶ πρὸς τὸ ἡγούμενον, τὰ	δὲ	πρός τι συγκαταλαμβάνεται ἀλλήλοις, ὡς
[2, 13]	καὶ διὰ πλειόνων μέν, ὡς	δὲ	πρὸς τὸ παρὸν ἀρκούντως διὰ
[2, 1]	ἔπος εἰπεῖν ἡ δογματική, συντόνως	δὲ	προσαχθήσεται ἡ σκεπτικὴ φιλοσοφία, διδομένου
[2, 11]	τὴν ὕπαρξιν τοῦ σημείου; Εἰ	δὲ	σημαίνουσί τι, ἔστι σημεῖον. Ἔτι
[2, 11]	πιστοῦται τὸ εἶναι σημεῖον· εἰ	δὲ	σημαίνουσιν, ἀκολουθήσει αὐταῖς τὸ σημειωτόν.
[2, 11]	ἐστι φύσει καὶ φαινόμενον, τὰ	δὲ	σημεῖα περὶ ὧν ἐστιν ὁ
[2, 11]	ὑπάρχον πρὸς ᾧ νοεῖται. Τὸ	δὲ	σημεῖον καὶ πρός τι φασὶν
[2, 12]	σημείου ἐπέχομεν, καὶ ἡ ἀπόδειξις	δὲ	σημεῖόν τί ἐστι, καὶ περὶ
[2, 13]	μὲν ἀποδείξεως σημείου δεομένης, τοῦ	δὲ	σημείου πάλιν ἀποδείξεως· ὅπερ ἄτοπον.
[2, 11]	ἐπεὶ ἡμέρας μὲν οὔσης ἐμοῦ	δὲ	σιωπήσαντος ἀπὸ ἀληθοῦς ἀρξάμενον ἐπὶ
[2, 20]	καὶ ἔνια μὲν μέγιστα ἔνια	δὲ	σμικρότατα, καὶ τὰ ἄλλα ὁμοίως,
[2, 11]	μὴ εἶναί τι λεκτὸν, οἱ	δὲ	Στωικοὶ εἶναι, ὅταν λέγωσιν οἱ
[2, 12]	ἡγούμενον ἐν τῷ συνημμένῳ. Ἀληθὲς	δὲ	συμπεπλεγμένον ἐστὶ τὸ πάντα ἔχον
[2, 12]	συμπεράσματος συμφώνως λαμβανόμενα ἀξιώματα, ἐπιφορὰ	δὲ	{συμπέρασμα} τὸ ἐκ τῶν λημμάτων
[2, 22]	ἐστιν προηγουμένως προσεχῆ πάθη, τίνα	δὲ	συμπτώματα τούτων, ἐρεῖ μὴ ἐπὶ
[2, 12]	οἱ μὴ οὕτως ἔχοντες. Τῶν	δὲ	συνακτικῶν οἱ μέν εἰσιν ἀληθεῖς
[2, 11]	ἡ ἀπόδειξις, ἐκ τῶν λεκτῶν	δὲ	συνεστῶσα οὐ δυνήσεται πρὸς πίστιν
[2, 14]	ἐπὶ τῷ προκειμένῳ ἀναποδείκτῳ, τὸ	δὲ	συνημμένον τῆς συνυπάρξεως τῶν προειρημένων
[2, 11]	ἀποφαντὸν ὅσον ἐφ´ ἑαυτῷ, ὑγιὲς	δὲ	συνημμένον τὸ μὴ ἀρχόμενον ἀπὸ
[2, 13]	λόγος σύγκειται ἐξ ἀξιωμάτων, τὰ	δὲ	σύνθετα πράγματα οὐ δύναται ὑπάρχειν,
[2, 20]	τέ ἐστιν ἐνεργείᾳ ὑποστῆναι, τὸ	δὲ	σῶμα ἐνεργείᾳ ὂν ἀδύνατόν ἐστιν
[2, 20]	Ψεῦδος οὖν καὶ τοῦτο. Εἰ	δὲ	τὰ ἕτερα μόνα ἐστί, τούτων
[2, 3]	βιωτικὰ οὐ λέγεται κριτήρια, μόνα	δὲ	τὰ λογικὰ καὶ ἅπερ οἱ
[2, 6]	ὧν οἴονται κινεῖσθαι λέγουσιν, οἱ	δὲ	τὰ μὲν ὑποκεῖσθαι, τὰ δὲ
[2, 6]	αἱ ἔμπροσθεν εἰρημέναι ἀπορίαι. Εἰ	δὲ	ταῖς αἰσθήσεσι τὰς αἰσθήσεις καὶ
[2, 6]	ἐπὶ τῶν διανοιῶν λόγος. Εἰ	δὲ	ταῖς μὲν αἰσθήσεσι τὰς διανοίας
[2, 6]	τὰς διανοίας ἐπικρινοῦσι, τῇ διανοίᾳ	δὲ	τὰς αἰσθήσεις, ὁ διάλληλος εὑρίσκεται
[2, 22]	γὰρ ἄλλοι ἄλλα λέγουσιν) ταῦτα	δὲ	τὰς μὲν τῶν εἰκαιοτέρων ἀκοὰς
[2, 13]	ἐστιν, ἀλλὰ καὶ ἀναγκαῖον· ἀντίκειται	δὲ	ταῦτα ἀλλήλοις ἔστιν ἀπόδειξις οὐκ
[2, 20]	ὁ Δίων εἶναι λέγεται) Εἰ	δὲ	ταῦτα ἄτοπα, οὐδὲ κατὰ μέρος
[2, 13]	τῆς ἐννοίας τῆς ἀποδείξεως. Διὰ	δὲ	ταῦτα οὐδὲ ἄδηλος προδήλου δύναται
[2, 13]	ἐκ προδήλων ἄδηλον συνάγεσθαι. Διὰ	δὲ	ταῦτα οὐδὲ ἐκκαλύπτεται ὑπὸ τῶν
[2, 13]	πάλιν ἀποδείξεως· ὅπερ ἄτοπον. Διὰ	δὲ	ταῦτα οὐδὲ ἐπικρῖναι δυνατόν ἐστι
[2, 16]	ἀναγκαίους τοὺς ὅρους ἀποφανοῦμεν. Διὰ	δὲ	ταῦτα οὐδὲ πρὸς διδασκαλίαν αὐτοὺς
[2, 13]	προδήλου μήτε πρόδηλος ἀδήλου, παρὰ	δὲ	ταῦτα οὐδὲν εἶναι λέγουσιν, λεκτέον
[2, 13]	τιθέναι δυνατόν, ὡς ὑπομνήσομεν· παρὰ	δὲ	ταύτας ἄλλο τι νοεῖν οὐκ
[2, 13]	ὑφέστηκε μήτε ἡ γενική, παρὰ	δὲ	ταύτας οὐκ ἔστιν ἐννοεῖν ἀπόδειξιν,
[2, 6]	οὐδὲ διάνοιαν εἶναί φησι, τινὲς	δὲ	ταύτην ἀποφαίνονται ὑπάρχειν, πῶς οὖν
[2, 22]	τῆς συμπλοκῆς τῇ προσλήψει. Τοὺς	δὲ	τελευταίους, φασὶν ἔνιοι, τοὺς σολοικίζοντας
[2, 6]	πύργον ὁτὲ μὲν στρογγύλον, ὁτὲ	δὲ	τετράγωνον εἶναι λέγει, καὶ ἡ
[2, 11]	ἡμέρα ἔστιν, ἡμέρα ἔστιν Οἱ	δὲ	τῇ ἐμφάσει κρίνοντές φασιν ὅτι
[2, 22]	τῶν ἐναντίων ἰάματά ἐστιν· ἐναντίον	δὲ	τῇ ὑποκειμένῃ πυρώσει τὸ ψυχρόν·
[2, 9]	εἶναι συνομολογήσῃ, ἄπιστος ἔσται, ἀληθῆ	δὲ	τὴν ἀπόδειξιν εἶναι λέγων εἰς
[2, 13]	ἡ ἀπόδειξις. Καὶ κατ´ ἐκείνην	δὲ	τὴν ἐπιβολὴν ἀνύπαρκτον ἢ καὶ
[2, 13]	δὲ ἐπιφορὰ οὐδέπω ἔστιν· ὅτε	δὲ	τὴν ἐπιφορὰν προφερόμεθα, τὰ λήμματα
[2, 1]	λεγομένων παρὰ τοῖς δογματικοῖς. Ἐπεὶ	δὲ	τὴν ζήτησιν τὴν πρὸς τοὺς
[2, 11]	ἀμερῆ τῶν ὄντων στοιχεῖα Οἱ	δὲ	τὴν συνάρτησιν εἰσάγοντες ὑγιὲς εἶναί
[2, 13]	ἀπόδειξις· ἔστιν ἄρα ἀπόδειξις Ἀπὸ	δὲ	τῆς αὐτῆς δυνάμεως καὶ τοῦτον
[2, 5]	ὑπάρξεως τῆς ψυχῆς ὁμοφωνοῦντες, περὶ	δὲ	τῆς διανοίας διαφερόμενοι, εἰ τῇ
[2, 22]	τρόπον τῆς ἐπιμελείας ἀπαιτεῖ, τὸ	δὲ	τῆς ἐπακολουθούσης θερμασίας οὐ προηγουμένως
[2, 22]	τῆς προσλήψεως ἀληθοῦς γενομένης ἠρώτηκα	δέ	τί σε πρῶτον διὰ τὸ
[2, 22]	οἱ ἀστέρες ἄρτιοί εἰσιν· ἠρώτηκα	δέ	τί σε πρῶτον· οἱ ἄρα
[2, 9]	τὸ μηδὲν εἶναι ἀληθές. Εἰ	δέ	τινα, ἀνεπικρίτως μὲν οὐ δύναταί
[2, 9]	τὸ περιττοὺς τούτους ὑπάρχειν) εἰ	δέ	τινα, τίνι κρινοῦμεν, ὅτι τάδε
[2, 9]	τὸ περιττοὺς τούτους ὑπάρχειν. Εἰ	δέ	τινα τῶν φαινομένων καί τινα
[2, 17]	λελέχθαι. ~ιζʹ Περὶ διαιρέσεως. Ἐπεὶ	δέ	τινες τῶν δογματικῶν τὴν διαλεκτικὴν
[2, 16]	μηδενὸς ὄντος ἀνθρώπου ἀθανάτου, ὅπου	δὲ	τινῶν μὴ γραμματικῶν ὄντων, φασὶ
[2, 23]	τούτων καὶ εἰσαῦθις διαλεξόμεθα· εἰ	δέ	τις δογματικὸς πρός τι τούτων
[2, 7]	κρίνεσθαι δύνασθαι τὰ πράγματα. Εἰ	δέ	τισιν, πῶς ἐπικρινοῦμεν ὅτι ταῖσδε
[2, 6]	προσέχειν, περιτραπήσεται ὁ λόγος. Εἰ	δὲ	τισίν, πῶς κρινοῦσιν ὅτι ταῖσδε
[2, 8]	μέν ἐστιν ἡ ἀλήθεια, ἀνυπόστατον	δὲ	τὸ ἀληθές. Ὑπομιμνῄσκομεν δὲ οὕτως.
[2, 13]	λῆμμα οὔτε ἡ ἐπιφορά· ὅτε	δὲ	τὸ δεύτερόν φαμεν, τὸ μὲν
[2, 1]	ἡ ζήτησις, ὡς ὑπειλήφασιν, οἷς	δὲ	τὸ δι´ ὃ πᾶσα συνίσταται
[2, 13]	περιπατεῖ· φῶς ἄρα ἔστιν Παρὰ	δὲ	τὸ ἐν μοχθηρῷ ἠρωτῆσθαι σχήματι,
[2, 22]	σε πρῶτον ἐν αὐτῇ. Μετὰ	δὲ	τὸ ἐρωτηθῆναι τὸ ἀποφατικὸν τῆς
[2, 11]	ζῷον γὰρ ὁ ἄνθρωπος. Ἄτοπον	δὲ	τὸ ζητούμενον διὰ τοῦ ἐπ´
[2, 9]	αὐτὸ τοῦτο τὶ ὑπάρχον (λέγω	δὲ	τὸ μηδὲν εἶναι ἀληθές) ἀληθές
[2, 5]	ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος, οὔτε	δὲ	τὸ σῶμα καταλαμβάνεται τάχα οὔτε
[2, 22]	χιὼν ὕδωρ ἐστὶ πεπηγός· μέλαν	δὲ	τὸ ὕδωρ ἐστίν. Μέλαινα ἄρα
[2, 12]	αὐτοῦ συμπέρασμα, πρόδηλόν ἐστιν. Ὁ	δὲ	τοιοῦτος εἰ ἱδρῶτες ῥέουσι διὰ
[2, 22]	τοὺς ἀναποδείκτους διατρέπεσθαι λόγους. Εἰς	δὲ	τὸν προκείμενον τόπον ἰδίως καὶ
[2, 22]	ἐκ τῶν συγκεχωρημένων λημμάτων. Ἐπὶ	δὲ	τοῦ δευτέρου, ὅτι δοκεῖ μὲν
[2, 9]	ἀληθῶν καὶ οὐδετέρων προπετεύεσθαι. Ἀπόρου	δὲ	τοῦ κριτηρίου τῆς ἀληθείας φανέντος,
[2, 21]	Δίωνι δὲ μὴ εἶναι· ἐνδέχεται	δὲ	τοῦ μὲν φθαρέντος τοῦ δὲ
[2, 13]	ὡς ὑγιοῦς τιθεμένου. Μὴ μαχομένου	δὲ	τοῦ οὐκ ἔστιν ἀπόδειξις τῷ
[2, 19]	τοῖς φυσικοῖς δὴ λεγομένοις, ἐπὶ	δὲ	τοῦ παρόντος περὶ τῆς λεγομένης
[2, 9]	ἀδήλων ἀποφαίνεσθαι τολμήσαιμεν; Ἐκ πολλοῦ	δὲ	τοῦ περιόντος καὶ πρὸς τὰ
[2, 5]	καὶ ἐπιστήμην ἀνειληφώς· {καὶ} τοῦτο	δὲ	τοῦ προτέρου ἐστὶν ἀτοπώτερον. Καὶ
[2, 14]	ἔστι, φῶς ἔστι συνημμένον, διὰ	δὲ	τοῦ συνημμένου τούτου συνάγεται τὸ
[2, 5]	ψυχῆς διαφωνία. Οὐδενὶ ἄρα. Εἰ	δὲ	τοῦτο, καὶ ἀκατάληπτός ἐστιν. Ὅθεν
[2, 11]	φαινομένοις αὐτῶν σημείοις καταλαμβανόμενα, διὰ	δὲ	τοῦτο καὶ ἀνύπαρκτα. Ἀδύνατον γὰρ
[2, 11]	σημεῖον καταληφθῆναι ἄδηλον ὄν. Διὰ	δὲ	τοῦτο καὶ ἀνύπαρκτον ἔσται, μὴ
[2, 13]	ἔσται εἰ ἔστιν ἀπόδειξις. Διὰ	δὲ	τοῦτο καὶ ἀνύπαρκτος ἔσται ἡ
[2, 5]	ἀληθῆ εἶναι καὶ κεκριμένην, διὰ	δὲ	τοῦτο καὶ ὑπό τινος κεκριμένην.
[2, 6]	διανοίας ἢ αἴσθησιν αἰσθήσεως. Διὰ	δὲ	τοῦτο οὐδὲ ἕξομεν διὰ τίνος
[2, 20]	τοῖον δύναται εἶναι {γένος} εἰ	δὲ	τοῦτο, οὐδὲ ἔστιν ὅλως τὸ
[2, 11]	δὴ μηδὲ αὐτὸ ὁμολογούμενον· διὰ	δὲ	τοῦτο οὐδὲ σημεῖον ἔσται. Ὅθεν
[2, 5]	δυνησόμεθα τὴν ἀπόδειξιν ἐπικρίνειν, διὰ	δὲ	τοῦτο οὐδὲ τὸ κριτήριον, περὶ
[2, 20]	ποιήσει τὸ ἀξίωμα. Οὐ θεωρεῖται	δὲ	τοῦτο· τοῦ μὲν γὰρ Δίωνος
[2, 20]	τὰς σκεπτικὰς ἐφόδους περιτραπήσονται. Πρὸς	δὲ	τούτοις κἀκεῖνο λεκτέον. Τὰ εἴδη
[2, 7]	ὁ ἀγνοῶν μὲν Σωκράτην, εἰκόνα	δὲ	τούτου θεασάμενος οὐκ οἶδεν, εἰ
[2, 13]	μὲν οὖν ἀναποδείκτους ὀνειροπολοῦσιν, πέντε	δὲ	τούτους μάλιστα ἐκτίθενται, εἰς οὓς
[2, 5]	οὗ κριθήσεται τὰ πράγματα. Συμπεριγραφομένων	δὲ	τούτῳ καὶ τῶν ἄλλων κριτηρίων,
[2, 13]	φαινομένου ἢ φαινομένη ἀδήλου· οὐδενὸς	δὲ	τούτων ἐκκαλυπτικὴ δύναται ἐπινοεῖσθαι· ἀνεπινόητος
[2, 9]	ἐστι, τὰ δὲ φαινόμενα· οὐδὲν	δὲ	τούτων ἐστὶν ἀληθές, ὡς δείξομεν·
[2, 13]	σύστημα τῶν λημμάτων μόνον· οὐθέτερον	δὲ	τούτων ἐστὶν ἀπόδειξις, ὡς παραστήσω·
[2, 11]	φαινόμενα, τὰ δὲ ἄδηλα. Οὐδὲν	δὲ	τούτων ἐστὶν ὑγιές· οὐκ ἄρα
[2, 13]	ὁ λόγος ὑπάρχειν δόξει. Χωρὶς	δὲ	τούτων ὁ συνακτικὸς λόγος ἀκατάληπτός
[2, 5]	τῶν περὶ αὐτοῦ συμφωνούντων. Χωρὶς	δὲ	τούτων, οἱ συμφωνοῦντες ἤτοι ἐν
[2, 1]	ἕν, τῶν δὲ δύο, τῶν	δὲ	τρία εἶναι λεγόντων, περὶ ἧς
[2, 22]	τὸν οἶνον δοκιμαστέον· ἐπὶ πάσης	δὲ	τυπώσεως νόσου πρὸ τῆς πρώτης
[2, 11]	σημεῖον· ἔστιν ἄρα σημεῖον. Τούτῳ	δὲ	τῷ λόγῳ παράκειται τοιοῦτος λόγος.
[2, 1]	καὶ μὴ διαπεφωνημένον. Περὶ ἑκάστου	δὲ	τῶν ἀδήλων ἀνήνυτος γέγονε παρ´
[2, 12]	λημμάτων ἀληθὲς συνάγοντα συμπέρασμα. Πάλιν	δὲ	τῶν ἀληθῶν λόγων οἱ μέν
[2, 6]	μὲν τῶν πολλῶν δυσώδη ἐπὶ	δὲ	τῶν βυρσοδεψῶν οὐδαμῶς τὰ αὐτὰ
[2, 14]	μέρος ἐπαγωγικῶς βουλόμενοι βεβαιοῦν, ἑκάστην	δὲ	τῶν κατὰ μέρος ἐκ τῆς
[2, 22]	ἡ διαλεκτική. Καὶ ἀπ´ αὐτῶν	δὲ	τῶν παρὰ τοῖς διαλεκτικοῖς λεγομένων
[2, 6]	ἐχόντων φαντασίας εἶναι πιστάς, τὰς	δὲ	τῶν παρὰ φύσιν διακειμένων ἀπίστους,
[2, 6]	μὲν τῶν κεκορεσμένων ἀηδῆ, ἐπὶ	δὲ	τῶν πεινώντων ἡδέα φησὶν εἶναι,
[2, 11]	σημεῖον. Καὶ περὶ τῶν φωνῶν	δὲ	τῶν ὑπὲρ τοῦ σημείου αὐτοὶ
[2, 13]	πρὸς τὴν ἑαυτῶν σύστασιν, ἀποδεικτικοὺς	δὲ	ὑπάρχειν διὰ τοῦ καὶ τοὺς
[2, 5]	διὰ τοῦ ζητουμένου κριθήσεται) εἰ	δὲ	ὑπὸ ἀνθρώπου, ὁ διάλληλος εἰσάγεται
[2, 5]	ὁ διάλληλος εἰσάγεται τρόπος· εἰ	δὲ	ὑπό τινος παρὰ ταῦτα ἄλλου,
[2, 11]	τοῦτο ἀνύπαρκτα, ὡς προειρήκαμεν· ἐὰν	δὲ	ὑπὸ φαινομένων, φαινόμενα ἔσται σὺν
[2, 9]	τὰ μὲν ἄδηλά ἐστι, τὰ	δὲ	φαινόμενα· οὐδὲν δὲ τούτων ἐστὶν
[2, 9]	νῦν ἀληθῆ τὰ φαινόμενα. Εἰ	δὲ	φαινόμενον, ἐπεὶ ζητεῖται, τίνα μὲν
[2, 11]	τὸ σημειωτὸν φαίνεσθαι ῥητέον. Εἰ	δὲ	φαινόμενόν ἐστι τὸ σημειωτόν, οὐδὲ
[2, 9]	ἐπιχειρῶν εἰς ἄπειρον ἐκβάλλεται, ὁ	δὲ	φαινομένῳ ἢ ἀεὶ φαινόμενον προσλαμβάνων
[2, 13]	ἔστι, φῶς ἔστιν συνημμένον. Ὁμοίως	δὲ	φερόμεθα καὶ ἐπὶ τοῦ δευτέρου
[2, 5]	τῶν πραγμάτων χρὴ πιστεύειν. Εἰ	δὲ	φήσει τις, ὅτι τῇ τῶν
[2, 1]	ἐφεκτικὴν δὲ εἰσάγεσθαι φιλοσοφίαν. Εἰ	δὲ	φήσουσι μὴ τοιαύτην {λέγειν} κατάληψιν
[2, 22]	φρενιτικόν Ὃ ὁρᾷς, ἔστιν· ὁρᾷς	δὲ	φλεγμαίνοντα τόπον· ἔστιν ἄρα φλεγμαίνοντα
[2, 22]	οἷον ὃ βλέπεις, ἔστιν· βλέπεις	δὲ	φρενιτικόν· ἔστιν ἄρα φρενιτικόν Ὃ
[2, 10]	ἄδηλα διὰ τῶν ὑπομνηστικῶν, τὰ	δὲ	φύσει ἄδηλα διὰ τῶν ἐνδεικτικῶν.
[2, 10]	δὲ πρὸς καιρὸν ἄδηλα, τὰ	δὲ	φύσει ἄδηλα. Καὶ πρόδηλα μὲν
[2, 13]	ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστιν· οὐχὶ	δὲ	φῶς ἔστιν· οὐκ ἄρα ἡμέρα
[2, 14]	ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστιν· οὐχὶ	δὲ	φῶς ἔστιν· οὐκ ἄρα ἡμέρα
[2, 13]	ἔστι, φῶς ἔστιν· οὐκ ἔστι	δὲ	φῶς· οὐκ ἄρα ἡμέρα ἔστιν
[2, 7]	κρίνεσθαι τὰ πράγματα ἐλέγετο. Εἰδέναι	δὲ	χρή, ὅτι οὐ πρόκειται ἡμῖν
[2, 9]	ἀληθῆ, τάδε δὲ ψευδῆ, κριτηρίῳ	δὲ	χρώμενος ἤτοι φαινόμενον εἶναι λέξει
[2, 6]	ἢ τάσδε μὲν ἀληθεῖς, τάσδε	δὲ	ψευδεῖς, ἢ καὶ ψευδεῖς ἁπάσας,
[2, 9]	τάδε μέν ἐστιν ἀληθῆ, τάδε	δὲ	ψευδῆ; Εἰ μὲν γὰρ διὰ
[2, 20]	καὶ τὰ μὲν ἀληθῆ τὰ	δὲ	ψευδῆ, καὶ ἔνια μὲν λευκά,
[2, 11]	μέν ἐστιν αὐτῶν ἀληθῆ ποῖα	δὲ	ψευδῆ, καὶ ὅλως εἰ ἔστι
[2, 9]	μὲν φαινόμενά ἐστιν ἀληθῆ, τίνα	δὲ	ψευδῆ, καὶ τὸ λαμβανόμενον φαινόμενον
[2, 9]	τάδε μέν ἐστιν ἀληθῆ, τάδε	δὲ	ψευδῆ, κριτηρίῳ δὲ χρώμενος ἤτοι
[2, 9]	τὰ ἄδηλά ἐστιν ἀληθῆ, τάδε	δὲ	ψευδῆ; Φαινομένῳ μὲν γὰρ οὐδαμῶς·
[2, 13]	τὸ μὲν ἀληθές ἐστι τὸ	δὲ	ψεῦδος μετὰ μάχης τελείας, ὅπερ
[2, 20]	λεγόμενον ἀληθές ἐστιν, ἐφ´ οὗ	δὲ	ψεῦδος. Οὐκ ἄρα κοινή ἐστιν
[2, 6]	θερμαίνεται ὑπὸ τῆς παραστάδος, ἐξιόντων	δὲ	ψύχεται. Διόπερ ἐπεὶ καὶ κατὰ
[2, 6]	μὲν ὡς εὐμεγέθους ἀντιλαμβάνεται, ἡμέρας	δὲ	ὡς ἀμαυρᾶς, καὶ ἡ ὄσφρησις
[2, 6]	τῶν λεγόντων τάδε μὲν εἶναι	τάδε	δὲ μὴ εἶναι, πῶς ἐπικρίνωμεν
[2, 9]	φαινομένων τάδε μέν ἐστιν ἀληθῆ,	τάδε	δὲ ψευδῆ; Εἰ μὲν γὰρ
[2, 9]	ὅτι τάδε μέν ἐστιν ἀληθῆ,	τάδε	δὲ ψευδῆ, κριτηρίῳ δὲ χρώμενος
[2, 9]	μὲν τὰ ἄδηλά ἐστιν ἀληθῆ,	τάδε	δὲ ψευδῆ; Φαινομένῳ μὲν γὰρ
[2, 13]	γενικὴ ἀπόδειξις ἀνυπόστατός ἐστι διὰ	τάδε.	Ἤτοι ἔχει λήμματά τινα καί
[2, 19]	ὅλου εἰς τὰ μέρη αὐτοῦ	τάδε	λεκτέον. Ὅταν λέγῃ τις διαιρεῖσθαι
[2, 6]	ἑτέρα δὲ ἡ τῶν λεγόντων	τάδε	μὲν εἶναι τάδε δὲ μὴ
[2, 9]	οὐ δύναταί τις λέγειν, ὅτι	τάδε	μέν ἐστιν ἀληθῆ, τάδε δὲ
[2, 9]	πῶς ἐπικρινοῦμεν, ὅτι τῶν φαινομένων	τάδε	μέν ἐστιν ἀληθῆ, τάδε δὲ
[2, 9]	δέ τινα, τίνι κρινοῦμεν, ὅτι	τάδε	μὲν τὰ ἄδηλά ἐστιν ἀληθῆ,
[2, 6]	κρινοῦμεν ὃ προκρίνειν μέλλομεν, ἀλλὰ	μηδὲ	ἀποδείξεως εὐπορούντων ἀληθοῦς τε καὶ
[2, 11]	εἶναι λεχθήσεταί τινος ἅτε δὴ	μηδὲ	αὐτὸ ὁμολογούμενον· διὰ δὲ τοῦτο
[2, 13]	τῆς ἀποδείξεως· οἱ μὲν γὰρ	μηδὲ	εἶναι λέγουσιν αὐτήν, ὡς οἱ
[2, 6]	καταλαμβάνει, οὔτε ἑτέρῳ τινί, ἐπεὶ	μηδὲ	ἔστιν ἄλλο τι κριτήριον δι´
[2, 19]	ὡς ὅλον εἰς μέρη, ἃ	μηδὲ	ὅλως ἐν αὐτῇ θεωρεῖται. Τὰ
[2, 22]	ἤτοι μὴ εἶναι συνακτικὸν ἢ	μηδὲ	τὰ λήμματα ἔχειν ἀληθῆ. Καὶ
[2, 22]	τι ἐν ἐκείνῳ, ἐν ᾧ	μηδὲ	τὴν ἀρχὴν ἔστιν; Οὐκ ἄρα
[2, 10]	τὰ καθάπαξ ἄδηλα ἅτε δὴ	μηδὲ	τὴν ἀρχὴν καταλαμβανόμενα. Τὰ δὲ
[2, 5]	εἰρημένων ἐν τούτοις· ἵνα δὲ	μηδὲ	τὴν εἰδικὴν ὡς πρὸς ἕκαστον
[2, 22]	θερμασίας οὐ προηγουμένως προσεχές, ὅθεν	μηδὲ	τὸ κατάλληλον εἶναι δοκοῦν αὐτῇ.
[2, 6]	ταῖσδε μὲν ταῖς αἰσθήσεσι καὶ	τῇδε	τῇ διανοίᾳ προσέχειν δεῖ, ταῖσδε
[2, 14]	ὡς ἐν ὑποτυπώσει δὲ ἀρκεῖ	τῇδε	τῇ μεθόδῳ χρῆσθαι κατὰ αὐτῶν.
[2, 1]	περὶ ὧν οὐ κατείληφεν οὐδὲ	οἶδε	λέγειν. Ὥσπερ γὰρ ὁ μὴ
[2, 22]	ἀληθῆ. Καὶ τοῦτο δῆλον ἐκ	τῶνδε.	Ἤτοι ἀκολουθεῖ τὸ ἐν τῷ
[2, 22]	ὡς δὲ ἐν συντόμῳ νῦν	τόδε	λεκτέον. Ὅσα μὲν σοφίσματα ἰδίως
[2, 13]	ἐστιν, ἅμα τῷ λεχθῆναι ὅτι	τόδε	τι καλόν ἐστι συνεισάγεται καὶ
[2, 13]	ἡμῶν καθ´ ὑπόθεσιν ὑγιὲς εἶναι	τόδε	τὸ συνημμένον εἰ οὐκ ἔστιν
[2, 6]	τις, ἢ τάσδε μὲν ἀληθεῖς,	τάσδε	δὲ ψευδεῖς, ἢ καὶ ψευδεῖς
[2, 6]	ἀληθεῖς εἶναι φήσει τις, ἢ	τάσδε	μὲν ἀληθεῖς, τάσδε δὲ ψευδεῖς,
[2, 7]	μὲν ταῖς φαντασίαις πιστεύειν προσήκει,	ταῖσδε	δὲ ἀπιστεῖν; Εἰ μὲν γὰρ
[2, 6]	τῇδε τῇ διανοίᾳ προσέχειν δεῖ,	ταῖσδε	δὲ οὔ, μὴ ἔχοντες κριτήριον
[2, 6]	δὲ τισίν, πῶς κρινοῦσιν ὅτι	ταῖσδε	μὲν ταῖς αἰσθήσεσι καὶ τῇδε
[2, 7]	δέ τισιν, πῶς ἐπικρινοῦμεν ὅτι	ταῖσδε	μὲν ταῖς φαντασίαις πιστεύειν προσήκει,
[2, 6]	τὸ μέλι τοῖσδε μὲν πικρὸν	τοῖσδε	δὲ γλυκὺ φαίνεσθαι ὁ μὲν
[2, 6]	γοῦν ἐκ τοῦ τὸ μέλι	τοῖσδε	μὲν πικρὸν τοῖσδε δὲ γλυκὺ
[2, 9]	ἄλλου, καὶ μέχρις ἀπείρου. Διόπερ	οὐδὲ	ἄδηλα μόνον ἐστὶ τἀληθῆ. Λείπεται
[2, 1]	κατειλῆφθαι τὸ ἄδηλον, οὕτως ἂν	οὐδὲ	ἄδηλον εἴη ἀλλὰ πᾶσιν ἐπ´
[2, 13]	τῆς ἀποδείξεως. Διὰ δὲ ταῦτα	οὐδὲ	ἄδηλος προδήλου δύναται εἶναι ἀπόδειξις·
[2, 5]	ἐπειδὴ κοινὰ πάντων ἐστίν. Ἀλλ´	οὐδὲ	ἄλλο τι ὑπόκειται παρὰ ταῦτα·
[2, 11]	δεξιὸν ἀριστεροῦ καταληφθῆναι οὐ δύναται,	οὐδὲ	ἀνάπαλιν, καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων
[2, 22]	μὴ ἀληθὴς λόγος κατὰ αὐτοὺς	οὐδὲ	ἀποδεικτικός ἐστιν, δῆλον ἐκ τῶν
[2, 14]	γὰρ ὅτι ἐκείνης μὴ οὔσης	οὐδὲ	ἀποδεικτικὸς λόγος χώραν ἔχει) τοῦτο
[2, 13]	ἂν δύναιτο μὴ καταλαμβανομένη. Διόπερ	οὐδὲ	ἀπόδειξις ἔσται. Ταῦτα μὲν ὡς
[2, 13]	Καὶ εἰ μὲν οὐκ ἔχει,	οὐδὲ	ἀπόδειξίς ἐστιν· εἰ δὲ λήμματά
[2, 11]	ἐκκαλύψοντος. Ὅθεν ὥσπερ ἀναιρουμένου δεξιοῦ	οὐδὲ	ἀριστερὸν ἔστιν, οὕτως ἀναιρουμένου τοῦ
[2, 1]	ἂν γένοιτο ἀπὸ μὴ ὑπάρχοντος,	οὐδὲ	αὐτοὶ βουλήσονται τάχα μὴ δύνασθαι
[2, 5]	δίπουν πλατυώνυχον, ἐπιστήμης πολιτικῆς δεκτικόν,	οὐδὲ	αὐτὸς ἀξιοῖ διαβεβαιωτικῶς τοῦτο ἐκτίθεσθαι·
[2, 13]	πάντως τίθεται καὶ τὸ ἡγούμενον·	οὐδὲ	γὰρ ὑπισχνεῖτο τὸ συνημμένον τῷ
[2, 11]	ζητουμένου ἢ δι´ ἑαυτοῦ ἀποδεικνύναι·	οὐδὲ	δι´ ἀποδείξεως ἄρα δυνήσεταί τις
[2, 13]	παραστῆσαι ὅτι ἔστιν ἀπόδειξις. Ἀλλ´	οὐδὲ	διὰ σημείου δύναται ἐκκαλύπτεσθαι. Ζητουμένου
[2, 6]	μὲν Γοργίας οὐδὲν εἶναι φάσκων	οὐδὲ	διάνοιαν εἶναί φησι, τινὲς δὲ
[2, 6]	τῶν διανοιῶν διαφορὰν οὐχ ἕξομεν,	οὐδὲ	δυνησόμεθα εἰπεῖν, ὅτι τῇ μὲν
[2, 13]	οὐχ ὁμολογεῖται ἡ καθόλου πρότασις,	οὐδὲ	δώσομεν αὐτὴν ἐν τῇ συνερωτήσει.
[2, 7]	τὰ δὲ ἐκτὸς μὴ θεωροῦσα,	οὐδὲ	εἰ ὅμοιά ἐστι τὰ τῶν
[2, 13]	ἔστι τις γενικὴ ἀπόδειξις. Ἀλλ´	οὐδὲ	εἰδική. Ἤτοι γὰρ τὸ ἐκ
[2, 1]	τὸ διὰ δύο τροπικῶν θεώρημα,	οὐδὲ	εἰπεῖν τι δύναται περὶ αὐτῶν,
[2, 11]	οὐδὲ σημειωτὰ ὅλως ὑπάρξει, ὅθεν	οὐδὲ	ἐκεῖνα σημεῖα ἔσται, μηδὲν σημαίνοντα·
[2, 11]	οὐκ ἔσται αὐτοῦ σημειωτόν, διόπερ	οὐδὲ	ἐκεῖνο τούτου σημεῖον. Εἰ δὲ
[2, 13]	ἄδηλον συνάγεσθαι. Διὰ δὲ ταῦτα	οὐδὲ	ἐκκαλύπτεται ὑπὸ τῶν λημμάτων ἡ
[2, 11]	προκαταλαμβάνεται τὸ σημεῖον τοῦ σημειωτοῦ,	οὐδὲ	ἐκκαλυπτικὸν αὐτοῦ δύναται ὑπάρχειν τοῦ
[2, 6]	αἴσθησιν αἰσθήσεως. Διὰ δὲ τοῦτο	οὐδὲ	ἕξομεν διὰ τίνος κρινοῦμεν· εἰ
[2, 13]	ὅπερ ἄτοπον. Διὰ δὲ ταῦτα	οὐδὲ	ἐπικρῖναι δυνατόν ἐστι τὴν περὶ
[2, 20]	εἶναι {γένος} εἰ δὲ τοῦτο,	οὐδὲ	ἔστιν ὅλως τὸ γένος. Εἰ
[2, 12]	μὲν οὖν ἐκ τούτων, ὅτι	οὐδὲ	ἡ ἀπόδειξις ὁμολογούμενόν τι πρᾶγμά
[2, 20]	ἐστιν ἀμφοτέρων ἡ ἄνθρωπος προσηγορία,	οὐδὲ	ἡ αὐτὴ ἀμφοῖν, ἀλλ´ εἰ
[2, 13]	τῶν λημμάτων μόνον ἀπόδειξίς ἐστιν.	Οὐδὲ	ἡ εἰδικὴ ἄρα ἀπόδειξις ὑπόστασιν
[2, 6]	δὲ λευκὸν εἶναι δοκεῖ. Ἀλλ´	οὐδὲ	ἡ ὄσφρησις ἑαυτῇ συμφωνεῖ· τὸ
[2, 7]	πάθη τοῖς ἐκτὸς ὑποκειμένοις εἴσεται.	Οὐδὲ	καθ´ ὁμοίωσιν ἄρα δυνήσεται ταῦτα
[2, 20]	λέγεται) Εἰ δὲ ταῦτα ἄτοπα,	οὐδὲ	κατὰ μέρος μετέσχηκε τὰ εἴδη
[2, 5]	ἐπὶ ταῖς διαθέσεσιν αἷς προσέχομεν	οὐδὲ	κατὰ πλῆθος εὑρίσκεται διαφορά τις.
[2, 13]	δὲ οὐ συμβάλλεται ἀλλὰ παρέλκει,	οὐδὲ	μέρος τῆς ἀποδείξεως ἔσται, ἐπεὶ
[2, 5]	καταλαμβάνεται τάχα οὔτε ἡ ψυχή·	οὐδὲ	ὁ ἄνθρωπος ἄρα. Καὶ ὅτι
[2, 20]	τὸ γένος πᾶν, ὡς ὑπολαμβάνουσιν,	οὐδὲ	ὁ ἄνθρωπος ἔσται ζῷον ἀλλὰ
[2, 5]	τοῦτο, καὶ ἀκατάληπτός ἐστιν. Ὅθεν	οὐδὲ	ὁ ἄνθρωπος καταλαμβάνοιτ´ ἄν. Ἵνα
[2, 13]	τὰ μέρη τοῦ λόγου· ὅθεν	οὐδὲ	ὁ λόγος ὑπάρχειν δόξει. Χωρὶς
[2, 5]	ὄντων διαβεβαιωτικῶς ἀποφαίνεσθαι κατ´ αὐτόν,	οὐδὲ	ὁ Πλάτων ἀξιώσει τὸν ὅρον
[2, 1]	ἄρα περὶ ὧν οὐ κατείληφεν	οὐδὲ	οἶδε λέγειν. Ὥσπερ γὰρ ὁ
[2, 19]	Οὐκ ἐνδέχεται οὖν ἴσως διαιρεῖν	οὐδὲ	ὅλον εἰς μέρη. ~κʹ Περὶ
[2, 13]	ἔστιν ὑγιὴς ὁ λόγος. Ἀλλ´	οὐδὲ	ὅτι ἀκολουθεῖ τι τοῖς ἀντικειμένοις
[2, 13]	προδήλου δύναται εἶναι ἀπόδειξις· ἀλλ´	οὐδὲ	πρόδηλος ἀδήλου· ἐπεὶ γὰρ πρός
[2, 16]	ὅρους ἀποφανοῦμεν. Διὰ δὲ ταῦτα	οὐδὲ	πρὸς διδασκαλίαν αὐτοὺς εὕροιμεν ἂν
[2, 11]	καταλαμβάνεται μετὰ ἀκριβείας τὸ σημεῖον,	οὐδὲ	σημαντικὸν εἶναι λεχθήσεταί τινος ἅτε
[2, 11]	ἔστιν, οὕτως ἀναιρουμένου τοῦ σημειωτοῦ	οὐδὲ	σημεῖον εἶναι δύναται, ὥστε ἀνύπαρκτον
[2, 11]	αὐτὸ ὁμολογούμενον· διὰ δὲ τοῦτο	οὐδὲ	σημεῖον ἔσται. Ὅθεν καὶ κατὰ
[2, 11]	καὶ μὴ δεόμενα τοῦ σημανοῦντος	οὐδὲ	σημειωτὰ ὅλως ὑπάρξει, ὅθεν οὐδὲ
[2, 11]	δὲ φαινόμενόν ἐστι τὸ σημειωτόν,	οὐδὲ	σημειωτὸν ἔσται μὴ δεόμενον τοῦ
[2, 22]	Ἀλλ´ εἰ μὲν οὐκ ἀκολουθεῖ,	οὐδὲ	συνακτικὸς λόγος ἔσται· λέγουσι γὰρ
[2, 22]	γινώσκομεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀληθὴς	οὐδὲ	συνακτικὸς ὁ λόγος, ἐκ τοῦ
[2, 10]	ἑαυτῶν γὰρ αὐτὰ καταλαμβάνεσθαι. Ἀλλ´	οὐδὲ	τὰ καθάπαξ ἄδηλα ἅτε δὴ
[2, 20]	ἐνεργείᾳ εἶναι οὐ δύναται. Ἀλλ´	οὐδὲ	τὰ μὲν καὶ ἐνεργείᾳ τὰ
[2, 6]	πείθειν ὅτι ἔστιν ἀληθής. Οὐκοῦν	οὐδὲ	τῇ διανοίᾳ μόνῃ δεῖ κρίνειν
[2, 5]	καὶ βεβαιοῦν ἐθελήσουσιν, ὅπερ ἄτοπον.	Οὐδὲ	τῇ διανοίᾳ τοίνυν ἐπικριθήσεται ἡ
[2, 20]	οὐδέν ἐστιν ὅλως τὸ τὶ,	οὐδὲ	τὸ γένος, πέρας ἔχει ἡ
[2, 13]	ἔστιν ἀπόδειξις τῷ ἔστιν ἀπόδειξις	οὐδὲ	τὸ διεζευγμένον ὑγιὲς ἔσται τὸ
[2, 5]	ἀπόδειξιν ἐπικρίνειν, διὰ δὲ τοῦτο	οὐδὲ	τὸ κριτήριον, περὶ οὗ ὁ
[2, 22]	οὐ γίνεται (ἔστι γάρ) ἀλλ´	οὐδὲ	τὸ μὴ ὄν· (τὸ μὲν
[2, 7]	ἡγεμονικὸν οὐ καταλαμβάνεται, ὡς ἐδείξαμεν,	οὐδὲ	τὸ πάθος αὐτοῦ καταληψόμεθα. Εἶτα
[2, 11]	τῶν πρός τι παραπλησίως, οὕτως	οὐδὲ	τὸ σημεῖον πρὸ τοῦ σημειωτοῦ
[2, 13]	διάνοιαν ὅλως ἀπαρτίζειν; Οὐκ ἄρα	οὐδὲ	τὸ σύστημα τῶν λημμάτων μόνον
[2, 13]	παρολκὴν ἐροῦμεν εἶναι μοχθηράν. Ἀλλ´	οὐδὲ	τὸ σύστημα τῶν λημμάτων μόνον
[2, 5]	ἂν καὶ τὰ ὑπάργυρα χρυσία.	Οὐδὲ	τὸ σῶμα ἄρα. Ἵνα δὲ
[2, 22]	μὴ γινώσκωμεν ὅπως ἀπατῶσιν, οὕτως	οὐδὲ	τοῖς ψευδέσι μέν, πιθανοῖς δὲ
[2, 11]	ἄδηλον. Εἰ μὲν οὖν πρόδηλον,	οὐδὲ	τοῦ ἐκκαλύψοντος δεήσεται, ἀλλὰ συγκαταληφθήσεται
[2, 13]	οὐκ εἰσὶν ἀξιοπιστότεροι Ἀντιπάτρου, ὃς	οὐδὲ	τοὺς τοιούτους λόγους ἀποδοκιμάζει. Διὰ
[2, 22]	καθὸ ἰατρός ἐστι, φονεύει Διὸ	οὐδὲ	τοῦτο ἄτοπον. Ἡ δὲ ἐπὶ
[2, 7]	τὰ ἐκτὸς κρίνεσθαι λέγειν. Ἀλλ´	οὐδὲ	τοῦτο ἔστιν εἰπεῖν, ὅτι ἡ
[2, 5]	ὑφ´ ἡμῶν ἐλέγχεσθαι μὴ δυνάμενος.	Οὐδὲ	τούτῳ τοίνυν συγκαταθησόμεθα ὡς ἀληθῶς
[2, 5]	πρόκρισις τῶν κρινόντων. Εἰ δ´	οὐδὲ	τῷ πλήθει προσέξομεν, οὐχ εὑρήσομεν
[2, 5]	λέγει. Διὰ ταῦτα μὲν οὖν	οὐδὲ	τῷ τῶν ἁπάντων ἀγχινουστάτῳ δοκοῦντι
[2, 20]	δὲ οὐδὲν ὅλως ἐστὶν ἐνεργείᾳ,	οὐδὲ	ὑφέστηκεν. Οὐκοῦν οὐδέν ἐστι τὸ
[2, 5]	ἔστιν οὔτε ἐγένετο οὔτε ἔσται,	οὐδὲ	ὣς πιστεύειν αὐτῷ προσήκει. Ἐπεὶ
[2, 6]	τοῦδε διανοίᾳ κατακολουθεῖν προσήκει, τῇ	τοῦδε	δὲ οὐδαμῶς. Ἤν τε γὰρ
[2, 6]	δυνησόμεθα εἰπεῖν, ὅτι τῇ μὲν	τοῦδε	διανοίᾳ κατακολουθεῖν προσήκει, τῇ τοῦδε
[2, 13]	πρὸς τὸ παρὸν ἀρκούντως διὰ	τοῦδε	τοῦ ἐπιχειρήματος. Εἰ ὑγιές ἐστι
[2, 13]	λοιπὸν ὑπάρχειν. Ὄντος ἄρα ὑγιοῦς	τοῦδε	τοῦ συνημμένου εἰ ἔστιν ἀπόδειξις,
[2, 5]	πρότερον οἱ δογματικοὶ συμφωνησάτωσαν, ὅτι	τῷδε	τῷ ἀνθρώπῳ δεῖ προσέχειν, εἶθ´
[2, 15]	ἐπὶ τοῦ παρόντος ἀρκέσει λελέχθαι.	~ιεʹ	Περὶ ἐπαγωγῆς. Εὐπαραίτητον δὲ εἶναι
[2, 22]	ὁρμώμενός τις οὕτως ἂν συντόμως	ὑπομνήσειε	περιττὰ εἶναι τὰ περὶ τῶν
[2, 6]	τὰ προειρημένα. Εἰ μέντοι καὶ	συγχωρήσειέ	τις τὰς μὲν τῶν κατὰ
[2, 22]	ἐκβαλών ποτε ὦμον ὁ Διόδωρος	ἧκε	θεραπευθησόμενος ὡς τὸν Ἡρόφιλον, ἐχαριεντίσατο
[2, 21]	γὰρ ἓν καὶ τὸ αὐτὸ	συμβέβηκε	Δίωνί τε καὶ Θέωνι τὸ
[2, 21]	ἑκατέρου. Καὶ γὰρ εἰ ταὐτὸν	συμβέβηκε	Δίωνί τε καὶ Θέωνι τὸ
[2, 11]	ἀπόδειξιν παραλήψονται, ἐπεὶ ἐξ ἀξιωμάτων	συνέστηκε	λεκτῶν ἡ ἀπόδειξις, ἐκ τῶν
[2, 5]	δύναται ὁ ἄνθρωπος, ἀκατάληπτος εὑρεθήσεται.	Συνέστηκε	μὲν γὰρ ἐκ ψυχῆς καὶ
[2, 13]	οὐκ ἔσται ἐκκαλυπτικὴ ἑτέρων, ὅπερ	ἀφέστηκε	τῆς ἐννοίας τῆς ἀποδείξεως. Διὰ
[2, 13]	δὲ μήτε ἡ εἰδικὴ ἀπόδειξις	ὑφέστηκε	μήτε ἡ γενική, παρὰ δὲ
[2, 20]	ταῦτα ἄτοπα, οὐδὲ κατὰ μέρος	μετέσχηκε	τὰ εἴδη τοῦ γένους αὐτῶν
[2, 7]	ἐστι τὸ μέλι τῷ γλυκάζεσθαί	με	καὶ τὸ ἀψίνθιον τῷ πικράζεσθαι,
[2, 6]	ἄπειρος σχεδὸν ἡ περὶ αὐτὸ	γέγονε	διαφωνία παρὰ τοῖς δογματικοῖς· ἡμεῖς
[2, 1]	ἑκάστου δὲ τῶν ἀδήλων ἀνήνυτος	γέγονε	παρ´ αὐτοῖς διαφωνία· οὐκ ἄρα
[2, 1]	τοῦ παρόντος. Καὶ ἐπεὶ πολλὴ	γέγονε	παρὰ τοῖς δογματικοῖς διαφωνία περὶ
[2, 11]	Πρὸς τούτοις κἀκεῖνο λεκτέον. Διαφωνία	γέγονε	παρὰ τοῖς πρὸ ἡμῶν, τῶν
[2, 12]	δὲ καθ´ ὑπόθεσιν τὸν Δία)	εἶπέ	σοι ὅτι πλουτήσει οὗτος· πλουτήσει
[2, 16]	μέρει τῆς καλουμένης φιλοσοφίας ἐγκαταλέγουσιν.	Φέρε	οὖν καὶ περὶ ὅρων ὀλίγα
[2, 22]	ἀληθοῦς γενομένης ἠρώτηκα δέ τί	σε	πρῶτον διὰ τὸ ἠρωτῆσθαι πρὸ
[2, 22]	ἐμπεπλέχθαι ψεῦδος τὸ ἠρώτηκά τί	σε	πρῶτον ἐν αὐτῇ. Μετὰ δὲ
[2, 22]	οὕτως οὐχὶ καὶ ἠρώτηκά τί	σε	πρῶτον, καὶ οὐχὶ οἱ ἀστέρες
[2, 22]	ἄρτιοί εἰσιν· ἠρώτηκα δέ τί	σε	πρῶτον· οἱ ἄρα ἀστέρες ἄρτιοί
[2, 22]	τοῦ ἰατροῦ χαρίεν τι ἀπομνημόνευμα·	συνεχρόνισε	γὰρ οὗτος Διοδώρῳ, ὃς ἐναπειροκαλῶν
[2, 11]	σημεῖα ἔσται, μηδὲν σημαίνοντα· τά	τε	ἄδηλα σημεῖα χρῄζοντα τῶν ἐκκαλυψόντων
[2, 6]	κρινοῦσιν, ἢ ταῖς διανοίαις τάς	τε	αἰσθήσεις καὶ τὰς διανοίας, ἢ
[2, 6]	ὅτι ἤτοι ταῖς αἰσθήσεσι τάς	τε	αἰσθήσεις καὶ τὰς διανοίας κρινοῦσιν,
[2, 6]	καὶ τὰς διανοίας, ἢ ταῖς	τε	αἰσθήσεσι τὰς αἰσθήσεις καὶ ταῖς
[2, 9]	τοῦ μηδὲν εἶναι ἀληθές, λεχθήσεταί	τε	ἀληθὲς καὶ τὸ ἀρτίους εἶναι
[2, 22]	σεμνύνοντες αὐτήν. Εἰ γὰρ τῶν	τε	ἀληθῶν καὶ ψευδῶν λόγων, φασίν,
[2, 22]	διαλεκτικῇ λόγους διεξῄει σοφιστικοὺς κατά	τε	ἄλλων πολλῶν καὶ τῆς κινήσεως.
[2, 22]	κατὰ τοὺς διαλεκτικοὺς καταλαμβάνεσθαι, ποικίλως·	τε	ἄλλως καὶ τῷ τὰ μαρτύρια
[2, 6]	ἄλλων διάνοιαν εὑρεῖν δυνάμεθα, ὅτι	τε	ἂν εὕρωμεν τῶν τε γεγενημένων
[2, 5]	καὶ ὁ κύων ἄνθρωπος. Τινάς	τε	ἀνθρώπους οὐκ ἴσμεν· διὸ οὐκ
[2, 1]	προεζητηκέναι πρὸ τοῦ κατειληφέναι, ἤν	τε	ἀπὸ τῆς ζητήσεως, ἐπὶ τὸ
[2, 1]	ἀδήλων καὶ τὸ δογματίζειν, ἤν	τε	ἀπὸ τῆς καταλήψεως ἄρχεσθαι βούλωνταί
[2, 5]	δι´ οὗ τὸν ἄνθρωπον διακρῖναί	τε	ἀπὸ τῶν ἄλλων ζῴων καὶ
[2, 14]	εἰ τύχοι, καὶ νύκτα, τό	τε	ἀποφατικὸν τῆς συμπλοκῆς, τὸ οὐχ
[2, 5]	συμφωνεῖσθαι δοκοῦντος παρά τισιν ἀντιδοξοῦσί	τε	αὐτῷ καὶ κατὰ πολὺ πλείους
[2, 5]	ἐστιν ἢ ἕτερόν τι. Παριστάναι	τε	βουλόμενοι τὴν ἔννοιαν αὐτοῦ πρῶτον
[2, 6]	τῇ τοῦδε δὲ οὐδαμῶς. Ἤν	τε	γὰρ διανοίᾳ τινὶ κρίνειν τολμῶμεν,
[2, 14]	ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστιν» τό	τε	γὰρ εἰ ἡμέρα ἔστι, φῶς
[2, 11]	δὲ αἱ ἀπορίαι μένουσιν. Τῶν	τε	γὰρ φαινομένων σημείων τὰ σημειωτὰ
[2, 6]	ὅτι τε ἂν εὕρωμεν τῶν	τε	γεγενημένων καὶ οὐσῶν διανοιῶν ἀγχινουστέραν
[2, 11]	ὥσπερ γὰρ ἅμα ὑποπιπτόντων τοῦ	τε	δεξιοῦ καὶ τοῦ ἀριστεροῦ οὐ
[2, 22]	ἀληθὲς εἶναί τι κρίνειν οἷοί	τέ	εἰσι, μήτε κριτήριον μήτε ἀπόδειξιν
[2, 9]	εἶναι λέγων εἰς τὸν διάλληλόν	τε	ἐμπίπτει λόγον καὶ ἀπόδειξιν αἰτηθήσεται
[2, 22]	δευτέρῳ, τουτέστι τῆς μερικῆς. Πάλιν	τε	ἐπί τινος πυρέσσοντος κατὰ πύκνωσιν
[2, 20]	γένος, ὅπερ οὐ προσδέξονται, ἄπειρόν	τε	ἔσται γένος ἕκαστον εἰς ἄπειρα
[2, 9]	ὑπὸ τῶν δογματικῶν, ἔτι οἷόν	τέ	ἐστι διισχυρίζεσθαι, οὔτε περὶ τῶν
[2, 13]	ἐκ μαχομένων συνεστώς. Οὐκοῦν ἀσύμφωνά	τέ	ἐστι καὶ ἀλλήλων ἀναιρετικὰ τὰ
[2, 11]	ἁπλῶς μήτε μετὰ ἀποδείξεως οἷόν	τέ	ἐστι περὶ τοῦ σημείου διαβεβαιωτικῶς
[2, 16]	ἀγνοῶν τὸ ὁριστὸν οὐχ οἷός	τέ	ἐστι τὸ μὴ γινωσκόμενον αὐτῷ
[2, 20]	Δυνάμει γάρ ἐστιν ὃ οἷόν	τέ	ἐστιν ἐνεργείᾳ ὑποστῆναι, τὸ δὲ
[2, 1]	ζητεῖν μήτε νοεῖν ὅλως οἷός	τέ	ἐστιν ὁ σκεπτικὸς περὶ τῶν
[2, 6]	συγκατατιθέμενοι τὸ ζητούμενον συναρπάσομεν· ἤν	τε	ἑτέρῳ τινί, ψευσόμεθα ὅτι μόνῃ
[2, 1]	διά τινος ἐρεύνης, πῶς οἷός	τε	ἦν ζητεῖν πρὸ τοῦ καταλαβεῖν
[2, 13]	ἔσται τὸ ἐκκαλυπτόμενον ἅμα φαινόμενόν	τε	καὶ ἄδηλον, φαινόμενον μέν, ἐπεὶ
[2, 22]	Ἀρκεῖ γάρ, οἶμαι, τὸ ἐμπείρως	τε	καὶ ἀδοξάστως κατὰ τὰς κοινὰς
[2, 6]	Καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων αἰσθήσεών	τε	καὶ αἰσθητῶν ὁ αὐτὸς λόγος.
[2, 5]	καὶ σχεδὸν ἄπειρός ἐστιν ἐπίτασίς	τε	καὶ ἄνεσις κατὰ σύνεσιν, φαμὲν
[2, 9]	Καὶ ἐπειδὴ ταῦτα διὰ σημείου	τε	καὶ ἀποδείξεως καταλαμβάνεσθαι καὶ κρατύνεσθαι
[2, 9]	πιστευθήσεται διὰ τὴν διαφωνίαν· ἤν	τε	καὶ ἀπόδειξιν βούληται φέρειν, ἢν
[2, 1]	περὶ τῆς ὑπάρξεως αὐτοῦ διαβεβαιούμενός	τε	καὶ ἀποφαινόμενος δογματικός. Εἰ δὲ
[2, 18]	τῶν φωνῶν σημαινόμενα, ὁμοίως Ἕλληνές	τε	καὶ βάρβαροι, πρὸς τῷ καὶ
[2, 5]	ζητουμένῳ τὸ ἧττον ζητούμενον ἐπικρίνειν	τε	καὶ βεβαιοῦν ἐθελήσουσιν, ὅπερ ἄτοπον.
[2, 19]	Ἡ οὖν τῶν λοιπῶν ἀφαίρεσίς	τε	καὶ διαίρεσις οὐκ ἀπὸ τῆς
[2, 6]	δι´ οὗ τὰς διαφόρους αἰσθήσεις	τε	καὶ διανοίας ἐπικρινοῦσιν; Ἢν δὲ
[2, 22]	κατὰ τὸν βίον ἄνθρωποι πεζάς	τε	καὶ διαποντίους στέλλονται πορείας κατασκευάζουσί
[2, 16]	ὀφείλουσιν· εἶτα οὐκ ἂν καταληπτικοί	τε	καὶ διδακτικοὶ τούτων εἶεν ἐξ
[2, 1]	περί τινος ἀδήλου πράγματος ἀποφαινόμενός	τε	καὶ δογματίζων ἤτοι κατειληφὼς αὐτὸ
[2, 6]	καὶ ταῖς διανοίαις ἐμφαινομένης, ἄλλως	τε	καὶ ἐπεὶ τῆς Γοργίου διανοίας
[2, 21]	γὰρ εἰ ταὐτὸν συμβέβηκε Δίωνί	τε	καὶ Θέωνι τὸ ἀναπνεῖν, οὐκ
[2, 21]	καὶ τὸ αὐτὸ συμβέβηκε Δίωνί	τε	καὶ Θέωνι τὸ ὁρᾶν, ἐὰν
[2, 6]	ἀλλὰ μηδὲ ἀποδείξεως εὐπορούντων ἀληθοῦς	τε	καὶ κεκριμένης, διὰ τὸ μέχρι
[2, 6]	αἰσθήσεων ὁρμωμένη ἡ διάνοια διάφορά	τε	καὶ μαχόμενα ἀποφαίνεσθαι ἀναγκάζεται. Τοῦτο
[2, 21]	ἢ τὴν αὐτὴν ὅρασιν ἐφθάρθαι	τε	καὶ μὴ ἐφθάρθαι λέξουσιν, ὅπερ
[2, 4]	δὲ μὴ εἶναι, ὡς ἄλλοι	τε	καὶ ὁ Κορίνθιος Ξενιάδης καὶ
[2, 5]	ὃν λέγομεν εἶναι τῶν γεγονότων	τε	καὶ ὄντων συνετώτερον, ἕτερον συνετώτερον
[2, 5]	λέξουσιν. Διόπερ, κἂν τῶν γεγονότων	τε	καὶ ὄντων συνετώτερος εἶναι ὁμολογηθῇ
[2, 22]	ἀδοξάστως κατὰ τὰς κοινὰς τηρήσεις	τε	καὶ προλήψεις βιοῦν, περὶ τῶν
[2, 18]	ὀνόμασιν καὶ ἑτέροις ἀεὶ δηλοῦν	τε	καὶ σημαίνειν) πῶς ἂν δυνατὸν
[2, 18]	εἶναι; Ἢ πῶς ἐπιστήμη σημαινόντων	τε	καὶ σημαινομένων, ὡς οἴονταί τινες,
[2, 13]	τὰ λήμματα αὐτοῦ πρὸς ἄλληλά	τε	καὶ τὴν ἐπιφοράν. Ἐπεὶ οὖν
[2, 13]	τὰ λήμματα ἀκολουθίαν πρὸς ἄλληλά	τε	καὶ τὴν ἐπιφοράν, ὡς ὁ
[2, 6]	οὐ δεῖ προσέχειν αὐτῇ, ὅτι	τε	κἂν ὑποθώμεθα διάνοιαν ἧς ἐντρεχεστέρα
[2, 5]	γνωσόμεθα, τί ποτε λέγουσιν. Τά	τε	κείμενα ἐν τῷ ὅρῳ συμβεβηκότα
[2, 4]	ἐώντων αὐτοὺς κριτήριον λαμβάνειν, ἐάν	τε	κριτηρίῳ τὸ κριτήριον κρίνειν ἐθέλωσιν,
[2, 13]	καὶ ἑαυτὴν ἐκείνοις συμπεριτρέπει. Ὅ	τε	λόγος οὗτος δύναται δείκνυσθαι ἀσύνακτος
[2, 5]	πράγματα κρίνοντι, διὰ τὸ οἷόν	τε	μὲν εἶναι αὐτὸν ἀληθῆ λέγειν,
[2, 5]	Εἰ δ´ ἔστ´ ἂν ὕδωρ	τε	νάῃ καὶ δένδρεα μακρὰ τεθήλῃ
[2, 22]	καὶ διαποντίους στέλλονται πορείας κατασκευάζουσί	τε	ναῦς καὶ οἰκίας καὶ παιδοποιοῦνται
[2, 5]	νῦν εἶναι λεγομένῳ φρονιμωτέρῳ τῶν	τε	ὄντων καὶ τῶν γεγονότων διὰ
[2, 5]	δύνασθαι ληφθῆναι, τίς ἐστι τῶν	τε	ὄντων καὶ τῶν γεγονότων συνετώτερος,
[2, 22]	πρὸ τῆς πρώτης διατρίτου τήν	τε	ποικίλην δίαιταν καὶ τὸν οἶνον
[2, 22]	νόσους ἐν ταῖς παρακμαῖς τήν	τε	ποικίλην δίαιταν καὶ τὸν οἶνον
[2, 11]	φαίνεσθαι λέγεται, οὕτω συγκαταλαμβανομένων τοῦ	τε	σημείου καὶ τοῦ σημειωτοῦ οὐ
[2, 14]	πάντες οἱ ἀποδεικτικοὶ λόγοι τῶν	τε	Στωικῶν καὶ τῶν Περιπατητικῶν ἀσύνακτοι
[2, 17]	καὶ τῆς ἀποδείξεως λόγους, περί	τε	συλλογισμῶν καὶ ἐπαγωγῆς καὶ περὶ
[2, 13]	ἀληθὴς λόγος ἀνεύρετός ἐστι διά	τε	τὰ προειρημένα καὶ ἐπεὶ πάντως
[2, 10]	ἰσοσθένειαν τῶν φερομένων λόγων πρός	τε	τὴν ὕπαρξιν αὐτοῦ καὶ τὴν
[2, 6]	ἀκριβῶς ὁρᾷ, ἀλλὰ διαφωνεῖ περί	τε	τῆς οὐσίας αὑτῆς καὶ τοῦ
[2, 14]	συνυπάρχειν αὐτὰ βεβαιοῦσθαι νομίζουσι διά	τε	τοῦ ἀποφατικοῦ τῆς συμπλοκῆς καὶ
[2, 14]	ταῦτα εἶναι συνάγειν δοκοῦσι διά	τε	τοῦ διεζευγμένου καὶ τοῦ τῆς
[2, 22]	ὅτι παρακμὴ λέγεται διχῶς, ἥ	τε	τοῦ ὅλου νοσήματος καὶ ἡ
[2, 7]	τὴν φαινομένην ἴσην πιθανότητα τούτων	τε	τῶν λόγων καὶ τῶν παρὰ
[2, 1]	ἀπείργεται ὁ σκεπτικός, οἶμαι, ἀπό	τε	τῶν παθητικῶς ὑποπιπτόντων καὶ κατ´
[2, 4]	ζητοῦμεν τρισσὸν εἶναι δοκεῖ, τό	τε	ὑφ´ οὗ καὶ τὸ δι´
[2, 9]	ἄτοπον. Ἤτοι γὰρ πάντα τά	τε	φαινόμενα καὶ τὰ ἄδηλά ἐστιν
[2, 14]	φασί, τοῦ φῶς ἔστι τό	τε	φῶς ἔστι μετὰ τοῦ ἡμέρα
[2, 3]	ὅτι κριτήριον μὲν λέγεται τό	τε	ᾧ κρίνεσθαί φασιν ὕπαρξιν καὶ
[2, 11]	οὐδὲ σημαντικὸν εἶναι λεχθήσεταί τινος	ἅτε	δὴ μηδὲ αὐτὸ ὁμολογούμενον· διὰ
[2, 10]	Ἀλλ´ οὐδὲ τὰ καθάπαξ ἄδηλα	ἅτε	δὴ μηδὲ τὴν ἀρχὴν καταλαμβανόμενα.
[2, 5]	πείθει φρονεῖν ὡς περὶ ἀληθοῦς,	ἅτε	δὴ συνετώτερος τῶν ἀνθρώπων ἁπάντων
[2, 13]	πρόδηλον ἔσται καὶ τὸ συμπέρασμα	ἅτε	συγκαταλαμβανόμενον αὐτοῖς προδήλοις οὖσιν, ὡς
[2, 13]	φαινομένη φαινομένου ἐστὶν ἡ ἀπόδειξις	μήτε	ἄδηλος ἀδήλου μήτε ἄδηλος προδήλου
[2, 13]	ἡ ἀπόδειξις μήτε ἄδηλος ἀδήλου	μήτε	ἄδηλος προδήλου μήτε πρόδηλος ἀδήλου,
[2, 6]	ἀπόφασίς ἐστι τὸ μὴ δεῖν	μήτε	αἰσθήσει μήτε διανοίᾳ προσέχειν, περιτραπήσεται
[2, 9]	τὰ ἐπὶ μέρους μήτε ψευδῆ	μήτε	ἀληθῆ εἶναι λεγόμενα οὐκ ἔσται
[2, 20]	μήτε ἀσώματόν τι εἶναι ζῷον	μήτε	ἄλογον, καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων
[2, 11]	λεκτὸν πειρώμενος κατασκευάζειν. Εἰ οὖν	μήτε	ἁπλῶς μήτε δι´ ἀποδείξεως ἐνδέχεται
[2, 11]	ὅτι ἔστι σημεῖον. Εἰ δὲ	μήτε	ἁπλῶς μήτε μετὰ ἀποδείξεως οἷόν
[2, 22]	οἷοί τέ εἰσι, μήτε κριτήριον	μήτε	ἀπόδειξιν ὁμολογουμένως ἔχοντες, ὡς ἐκ
[2, 1]	αὐτοὺς δύνασθαί τι τῶν ἀδήλων	μήτε	ἀποφαίνεσθαι διαβεβαιωτικῶς ὑπὲρ αὐτῶν. Ἐξ
[2, 20]	τὸ ζῷον, τῶν ἀλόγων, ὡς	μήτε	ἀσώματόν τι εἶναι ζῷον μήτε
[2, 7]	πάθη τῶν αἰσθήσεων τοῖς αἰσθητοῖς,	μήτε	αὐτὴ τοῖς ἐκτὸς ἐντυγχάνουσα, μήτε
[2, 6]	φαίνεσθαι ὁ μὲν Δημόκριτος ἔφη	μήτε	γλυκὺ αὐτὸ εἶναι μήτε πικρόν,
[2, 11]	κατασκευάζειν. Εἰ οὖν μήτε ἁπλῶς	μήτε	δι´ ἀποδείξεως ἐνδέχεται παριστᾶν ὅτι
[2, 13]	ἀπορίας εὑρίσκεται πάλιν. Εἰ οὖν	μήτε	δι´ ἀποδείξεως μήτε διὰ σημείου
[2, 13]	δι´ ἀποδείξεως μήτε διὰ σημείου	μήτε	διὰ κριτηρίου ἔστιν ὑπομνῆσαι ὅτι
[2, 13]	Εἰ οὖν μήτε δι´ ἀποδείξεως	μήτε	διὰ σημείου μήτε διὰ κριτηρίου
[2, 6]	τὸ μὴ δεῖν μήτε αἰσθήσει	μήτε	διανοίᾳ προσέχειν, περιτραπήσεται ὁ λόγος.
[2, 6]	καὶ ταῖς διανοίαις κρίνειν δυνησόμεθα,	μήτε	εἰσόμεθα ποίαις μὲν δεῖ κρίνειν,
[2, 11]	δὲ Διόδωρος, ὃ μήτε ἐνεδέχετο	μήτε	ἐνδέχεται ἀρχόμενον ἀπὸ ἀληθοῦς λήγειν
[2, 22]	ἐπὶ τούτου ὃ μήτε ἐνεδέχετο	μήτε	ἐνδέχεται, τοῦτο οὐκ ἔστιν ἄτοπον·
[2, 11]	διαλέγομαι ὁ δὲ Διόδωρος, ὃ	μήτε	ἐνεδέχετο μήτε ἐνδέχεται ἀρχόμενον ἀπὸ
[2, 22]	ψευδεῖ ὡς ἐπὶ τούτου ὃ	μήτε	ἐνεδέχετο μήτε ἐνδέχεται, τοῦτο οὐκ
[2, 4]	ἡ εὕρεσις τοῦ κριτηρίου γίνεται,	μήτε	ἐξ ὑποθέσεως ἡμῶν ἐώντων αὐτοὺς
[2, 1]	πρὸς τοὺς ἀεὶ θρυλοῦντας ὡς	μήτε	ζητεῖν μήτε νοεῖν ὅλως οἷός
[2, 13]	μήτε ἡ εἰδικὴ ἀπόδειξις ὑφέστηκε	μήτε	ἡ γενική, παρὰ δὲ ταύτας
[2, 13]	ἀπόδειξις ὑπόστασιν ἔχει. Εἰ δὲ	μήτε	ἡ εἰδικὴ ἀπόδειξις ὑφέστηκε μήτε
[2, 1]	μέλλον ζητεῖσθαι, ὥστε διὰ ταῦτα	μήτε	καταλαμβάνειν αὐτοὺς δύνασθαί τι τῶν
[2, 22]	τι κρίνειν οἷοί τέ εἰσι,	μήτε	κριτήριον μήτε ἀπόδειξιν ὁμολογουμένως ἔχοντες,
[2, 4]	δὲ ἐπικριτήν, τίνι κριθήσεται λεγέτωσαν,	μήτε	κριτήριον ὁμολογούμενον ἡμῶν ἐχόντων, μήθ´
[2, 20]	μετέσχηκεν ἕκαστον εἶδος τοῦ γένους	μήτε	μέρους αὐτοῦ, πῶς ἂν λέγοιτο
[2, 11]	σημεῖον. Εἰ δὲ μήτε ἁπλῶς	μήτε	μετὰ ἀποδείξεως οἷόν τέ ἐστι
[2, 1]	ἀεὶ θρυλοῦντας ὡς μήτε ζητεῖν	μήτε	νοεῖν ὅλως οἷός τέ ἐστιν
[2, 20]	αὐτῶν ἑνὸς ὄντος. Εἰ δὲ	μήτε	ὅλου μετέσχηκεν ἕκαστον εἶδος τοῦ
[2, 11]	πάντα τὰ σημεῖα φαινόμενά ἐστι	μήτε	πάντα ἄδηλα, μήτε τῶν σημείων
[2, 11]	περιτροπὴν τοῦ λόγου. Εἰ οὖν	μήτε	πάντα τὰ σημεῖα φαινόμενά ἐστι
[2, 6]	διὰ τίνος κρινοῦμεν· εἰ γὰρ	μήτε	πάσαις ταῖς αἰσθήσεσι καὶ ταῖς
[2, 6]	ἔφη μήτε γλυκὺ αὐτὸ εἶναι	μήτε	πικρόν, ὁ δὲ Ἡράκλειτος ἀμφότερα.
[2, 13]	ἄδηλος ἀδήλου μήτε ἄδηλος προδήλου	μήτε	πρόδηλος ἀδήλου, παρὰ δὲ ταῦτα
[2, 9]	μήτε τὰ φαινόμενά ἐστιν ἀληθῆ	μήτε	τὰ ἄδηλα μόνα, μήτε τινὰ
[2, 9]	τὰ δὲ ἄδηλα. Εἰ οὖν	μήτε	τὰ φαινόμενά ἐστιν ἀληθῆ μήτε
[2, 6]	{λεγομένων} ῥηθέντων δεικνύναι δυνησόμεθα, ὅτι	μήτε	τὴν ἀγχινουστέραν τῶν ἄλλων διάνοιαν
[2, 9]	ἀληθῆ μήτε τὰ ἄδηλα μόνα,	μήτε	τινὰ μὲν φαινόμενα, τινὰ δὲ
[2, 14]	ἐν αὐτοῖς περιεχομένων ἀξιωμάτων καταλαβεῖν,	μήτε	τὸ ἀσυνύπαρκτον αὐτῶν διαβεβαιοῦσθαι πρὸ
[2, 14]	εἰσάγεται τρόπος, μὴ δυναμένων ἡμῶν	μήτε	τοῖς προειρημένοις τροπικοῖς πιστεύειν ἄνευ
[2, 14]	τὸν τρίτον μήτε τὸν τέταρτον	μήτε	τὸν πέμπτον τῶν ἀναποδείκτων ὅσον
[2, 14]	παλίνδρομον, λέξομεν μήτε τὸν τρίτον	μήτε	τὸν τέταρτον μήτε τὸν πέμπτον
[2, 14]	πίστεως διὰ τὸ παλίνδρομον, λέξομεν	μήτε	τὸν τρίτον μήτε τὸν τέταρτον
[2, 7]	μήτε αὐτὴ τοῖς ἐκτὸς ἐντυγχάνουσα,	μήτε	τῶν αἰσθήσεων αὐτῇ τὴν φύσιν
[2, 11]	φαινόμενά ἐστι μήτε πάντα ἄδηλα,	μήτε	τῶν σημείων τινὰ μέν ἐστι
[2, 6]	τὰ ὁμογενῆ κριτήρια δύναται ἐπικρίνεσθαι	μήτε	ὑπὸ ἑνὸς γένους ἀμφότερα τὰ
[2, 6]	ἑνὸς γένους ἀμφότερα τὰ γένη	μήτε	ὑπὸ τῶν ἑτερογενῶν ἐναλλάξ, οὐ
[2, 6]	προδιευκρινεῖσθαι τὰς αἰσθήσεις. Ἐπεὶ οὖν	μήτε	ὑπὸ τῶν ὁμογενῶν τὰ ὁμογενῆ
[2, 13]	αὐτὴν ἀδήλου ἀποδεικτικήν. Εἰ οὖν	μήτε	φαινομένη φαινομένου ἐστὶν ἡ ἀπόδειξις
[2, 9]	καὶ πάντα τὰ ἐπὶ μέρους	μήτε	ψευδῆ μήτε ἀληθῆ εἶναι λεγόμενα
[2, 16]	τῶν μικρῷ πρόσθεν ἡμῖν εἰρημένων,	εἴτε	λόγος ὁ τὸ τί ἦν
[2, 16]	τὸ τί ἦν εἶναι δηλῶν,	εἴτε	ὃ βούλεταί τις. Καὶ γὰρ
[2, 13]	Πολλοὺς μὲν οὖν ἀναποδείκτους ὀνειροπολοῦσιν,	πέντε	δὲ τούτους μάλιστα ἐκτίθενται, εἰς
[2, 19]	ἑπτὰ ὁμοίως καὶ ἓξ καὶ	πέντε	καὶ τέσσαρα καὶ τρία καὶ
[2, 6]	αὐτοῦ μέλιτος ὁτὲ μὲν πικράζεται,	ὁτὲ	δὲ γλυκάζεται, καὶ ἡ ὅρασις
[2, 6]	αὐτὸ χρῶμα ὁτὲ μὲν αἱμωπὸν,	ὁτὲ	δὲ λευκὸν εἶναι δοκεῖ. Ἀλλ´
[2, 6]	αὐτὸν πύργον ὁτὲ μὲν στρογγύλον,	ὁτὲ	δὲ τετράγωνον εἶναι λέγει, καὶ
[2, 6]	ἡ ὅρασις τὸ αὐτὸ χρῶμα	ὁτὲ	μὲν αἱμωπὸν, ὁτὲ δὲ λευκὸν
[2, 6]	γεῦσις ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ μέλιτος	ὁτὲ	μὲν πικράζεται, ὁτὲ δὲ γλυκάζεται,
[2, 6]	φύσιν ἔχουσα τὸν αὐτὸν πύργον	ὁτὲ	μὲν στρογγύλον, ὁτὲ δὲ τετράγωνον
[2, 13]	τοῦ λόγου ἀλλήλοις οὐ συνυπάρχει.	Ὅτε	γὰρ λέγομεν τὸ πρῶτον λῆμμα,
[2, 13]	ἡ δὲ ἐπιφορὰ οὐδέπω ἔστιν·	ὅτε	δὲ τὴν ἐπιφορὰν προφερόμεθα, τὰ
[2, 13]	ἕτερον λῆμμα οὔτε ἡ ἐπιφορά·	ὅτε	δὲ τὸ δεύτερόν φαμεν, τὸ
[2, 11]	εἰ ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστιν	ὅτε	λέγω τὸ ἡμέρα ἔστιν οὐδέπω
[2, 11]	ἔστι τὸ φῶς ἔστιν καὶ	ὅτε	λέγω τὸ φῶς ἔστιν οὐκέτι
[2, 14]	λελεγμένων ἀντειρηκότων ἡμῶν πρὸς αὐτούς,	ὅτε	περὶ τῆς παρολκῆς διαλεγόμενοι μέθοδόν
[2, 5]	αὐτῶν λεγομένοις, οὐ γνωσόμεθα, τί	ποτε	λέγουσιν. Τά τε κείμενα ἐν
[2, 5]	μέχρις ἀπείρου. Καὶ ἄδηλον, πότερόν	ποτε	συμφωνήσουσιν ἀλλήλοις οὗτοι ἢ διάφωνα
[2, 14]	καθ´ ὑπόθεσιν ἡμέρα μὲν φανείη	ποτέ,	φῶς δὲ μή, ψεῦδος ἂν
[2, 22]	τῆς κινήσεως. Ὡς οὖν ἐκβαλών	ποτε	ὦμον ὁ Διόδωρος ἧκε θεραπευθησόμενος
[2, 5]	ὁ ἀγχίνους, οὐκ εἰσόμεθα πότερόν	ποτε,	ὡς ἔχει τὸ πρᾶγμα φύσει,
[2, 22]	συμπεπλεγμένῳ ψεύδους γενομένου ἀληθοῦς· ὡς	μηδέποτε	δύνασθαι συναχθῆναι τὸ συμπέρασμα μὴ
[2, 5]	ὄντων, ἀδύνατον δὲ περὶ τῶν	μηδέποτε	ὄντων διαβεβαιωτικῶς ἀποφαίνεσθαι κατ´ αὐτόν,
[2, 5]	ἐσομένου συνετωτέρου κρίσιν περιμένειν καὶ	μηδέποτε	συγκατατίθεσθαι τῷ κρείττονι. Ἵνα δὲ
[2, 10]	οἱ νοητοὶ πόροι· οὗτοι γὰρ	οὐδέποτε	ἐξ ἑαυτῶν φαίνονται, ἀλλ´ εἰ
[2, 5]	αὐτὸν γινομένων μέν, ὄντως δὲ	οὐδέποτε	ὄντων, ἀδύνατον δὲ περὶ τῶν
[2, 13]	τοὐναντίον, ὄντος τοῦ ἑτέρου αὐτῶν	ὁποιουδήποτε	ἀδύνατον εἶναι τὸ λοιπὸν ὑπάρχειν.
[2, 11]	λεκτὸν γάρ ἐστι τὸ ἀξίωμα.	Μήποτε	δὲ καὶ εἰ καθ´ ὑπόθεσιν
[2, 5]	δῶμεν, ὅτι καταλαμβάνεται ὁ ἄνθρωπος,	μήποτε	οὐκ ἂν ἐνδέχοιτο δεῖξαι, ὅτι
[2, 9]	τὸ γὰρ φύσιν ἔχον τοιαύτην	ὥστε	ἀληθὲς εἶναι, πάντως οὐκ ἂν
[2, 11]	σημειωτοῦ οὐδὲ σημεῖον εἶναι δύναται,	ὥστε	ἀνύπαρκτον εὑρίσκεται τὸ σημεῖον, εἴπερ
[2, 1]	ζητεῖν κατειληφέναι τὸ μέλλον ζητεῖσθαι,	ὥστε	διὰ ταῦτα μήτε καταλαμβάνειν αὐτοὺς
[2, 20]	ἐστιν ἀσώματον γενέσθαι κατ´ ἐνέργειαν,	ὥστε	εἰ λόγου χάριν σῶμά τι
[2, 14]	ἡμέρα ἔστι, φῶς ἔστι συνάγεται,	ὥστε	ἑκάτερον αὐτῶν πρὸς τὴν ἑαυτοῦ
[2, 6]	δι´ οὗ κρινοῦμεν τὰ πράγματα.	Ὥστε	καὶ διὰ ταῦτα ἀνύπαρκτον ἂν
[2, 20]	ἐν πᾶσι τοῖς εἴδεσιν αὐτοῦ,	ὥστε	καὶ εἰς αὐτὰ διαιρεῖσθαι; Τάχα
[2, 7]	μὴ εἶναι πάσας τὰς φαντασίας	ὥστε	καὶ κατ´ αὐτὰς κρίνεσθαι δύνασθαι
[2, 5]	καὶ πᾶσι τοῖς συγκρίμασιν ὑπάρχειν,	ὥστε	ὅσον μὲν ἐπὶ τούτοις οὐκ
[2, 1]	δοκούντων τοῖς ἑτεροδόξοις αὐτῶν ἐθέλωσιν.	Ὥστε	οὐ δύνανται περί τινος ζητεῖν
[2, 13]	λήγοντος τῷ ἐν αὐτῷ ἡγουμένῳ,	ὥστε	οὐκ ἔσται ὑγιὲς πάλιν τοῦτο
[2, 5]	κρίνεσθαι τὰ πράγματα, ἄπιστον ἔσται,	ὥστε	οὐχ ἕξομεν διαβεβαιοῦσθαι, ὅτι τὸ
[2, 13]	περὶ παντὸς δὲ δόγματος διαπεφωνήκασιν,	ὥστε	περὶ πάσης ἀποδείξεως ἀνάγκη εἶναι
[2, 22]	εἶναι λόγον πιθανὸν καὶ δεδολιευμένον	ὥστε	προσδέξασθαι τὴν ἐπιφορὰν ἤτοι ψευδῆ
[2, 13]	ἀδιάφορος· οὔτε δὲ κακός ἐστιν	οὔτε	ἀδιάφορος· ἀγαθὸς ἄρα ἐστίν φαῦλός
[2, 20]	οἷον οὐσία, οὔτε δὲ ἔμψυχος	οὔτε	αἰσθητική. Εἶτα μέντοι καὶ ἤτοι
[2, 22]	τοὺς συνακτικοὺς λόγους δύνανται καταλαμβάνειν	οὔτε	ἀληθὲς εἶναί τι κρίνειν οἷοί
[2, 9]	ψεῦδός ἐστιν ἢ οὔτε ψεῦδος	οὔτε	ἀληθές, ἢ καὶ ψεῦδος καὶ
[2, 9]	Εἰ δ´ οὔτε ψεῦδός ἐστιν	οὔτε	ἀληθὲς τό τι ὁμολογεῖται ὅτι
[2, 13]	λόγος τις ἔστιν οὔτε συνακτικὸς	οὔτε	ἀληθὴς οὔτε διά τινων προδήλων
[2, 6]	διανοίᾳ, ἐπεὶ τὸ ζητούμενον συναρπάσουσιν,	οὔτε	ἄλλῳ τινί· οὐδὲν γὰρ ἄλλο
[2, 9]	ὁ λέγων εἶναί τι ἀληθὲς	οὔτε	ἄνευ ἀποδείξεως τοῦτο λέγων πιστευθήσεται
[2, 6]	γὰρ ἀναποδείκτως τοῦτο λέγων πιστευθήσεται,	οὔτε	ἀπόδειξιν ἀληθῆ καὶ κεκριμένην ἕξει
[2, 11]	ἐπικριθῆναι ἀμήχανον ἴσως εἶναι δόξει.	Οὔτε	γὰρ ἀναποδείκτως προκρίνοντές τινα τῶν
[2, 6]	φύσιν διακειμένοις μηδαμῶς, ἄτοπος ἔσται·	οὔτε	γὰρ ἀναποδείκτως τοῦτο λέγων πιστευθήσεται,
[2, 6]	πῶς οὖν ἐπικρινοῦσι τὴν διαφωνίαν;	Οὔτε	γὰρ διανοίᾳ, ἐπεὶ τὸ ζητούμενον
[2, 6]	ὑποκεῖσθαι, τίνι συγκαταθησόμεθα οὐχ ἕξομεν·	οὔτε	γὰρ τῇ αἰσθήσει τὴν διαφωνίαν
[2, 20]	ἀλλὰ μέρος ζῴου, οἷον οὐσία,	οὔτε	δὲ ἔμψυχος οὔτε αἰσθητική. Εἶτα
[2, 22]	ἢ ἐν ᾧ οὐκ ἔστιν·	οὔτε	δὲ ἐν ᾧ ἔστιν (μένει
[2, 22]	ἢ ἐν ᾧ οὐκ ἦν·	οὔτε	δὲ ἐν ᾧ ἦν οὔτε
[2, 22]	ἐν ᾧ ἔστιν (μένει γάρ)	οὔτε	{δὲ} ἐν ᾧ μὴ ἔστιν
[2, 22]	ἐνδέχεται, τοῦτο οὐκ ἔστιν ἄτοπον·	οὔτε	δὲ ἐνεδέχετο οὔτε ἐνδέχεται τὸ
[2, 13]	πλοῦτος ἢ κακὸς ἢ ἀδιάφορος·	οὔτε	δὲ κακός ἐστιν οὔτε ἀδιάφορος·
[2, 5]	τοῦτο λέξει ἢ μετὰ ἀποδείξεως.	Οὔτε	δὲ μετὰ ἀποδείξεως· δεῖ γὰρ
[2, 5]	γὰρ ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος,	οὔτε	δὲ τὸ σῶμα καταλαμβάνεται τάχα
[2, 6]	καὶ διάνοιαν, ἐὰν δείξωμεν, ὅτι	οὔτε	δι´ αἰσθήσεως μόνης δύναται κρίνειν
[2, 6]	οὔτε διὰ μόνης τῆς διανοίας	οὔτε	δι´ ἀμφοτέρων αὐτῶν, συντόμως πρὸς
[2, 6]	δι´ αἰσθήσεως μόνης δύναται κρίνειν	οὔτε	διὰ μόνης τῆς διανοίας οὔτε
[2, 13]	ἔστιν οὔτε συνακτικὸς οὔτε ἀληθὴς	οὔτε	διά τινων προδήλων ἄδηλον συνάγων
[2, 5]	ὑποτιθεμένου συνετοῦ συνετώτερος οὔτε ἔστιν	οὔτε	ἐγένετο οὔτε ἔσται, οὐδὲ ὣς
[2, 13]	τινα· ἀλλ´ οὔτε τὴν γενικὴν	οὔτε	εἰδικὴν ἀπόδειξιν τιθέναι δυνατόν, ὡς
[2, 13]	διά τινων προδήλων ἄδηλον συνάγων	οὔτε	ἐκκαλυπτικὸς τοῦ συμπεράσματος, φανερόν ἐστιν
[2, 22]	οὔτε δὲ ἐν ᾧ ἦν	οὔτε	ἐν ᾧ οὐκ ἦν· οὐκ
[2, 22]	ἔστιν ἄτοπον· οὔτε δὲ ἐνεδέχετο	οὔτε	ἐνδέχεται τὸ ὁ ἰατρός, καθὸ
[2, 5]	συνετώτερος οὔτε ἔστιν οὔτε ἐγένετο	οὔτε	ἔσται, οὐδὲ ὣς πιστεύειν αὐτῷ
[2, 5]	οὐδεὶς τοῦ ὑποτιθεμένου συνετοῦ συνετώτερος	οὔτε	ἔστιν οὔτε ἐγένετο οὔτε ἔσται,
[2, 6]	πότερον κενοπαθεῖ ἢ ἀληθῶς καταλαμβάνει,	οὔτε	ἑτέρῳ τινί, ἐπεὶ μηδὲ ἔστιν
[2, 19]	τὰ λεγόμενα αὐτῆς εἶναι μέρη,	οὔτε	ἡ δεκὰς εἰς ἐκεῖνα διαιρεῖσθαι
[2, 13]	ὑπάρχει οὔτε τὸ ἕτερον λῆμμα	οὔτε	ἡ ἐπιφορά· ὅτε δὲ τὸ
[2, 5]	δὲ τὸ σῶμα καταλαμβάνεται τάχα	οὔτε	ἡ ψυχή· οὐδὲ ὁ ἄνθρωπος
[2, 20]	ἄλλων ὁμοίως· ὅπερ ἄτοπον. Οὐκοῦν	οὔτε	καὶ τοῖον καὶ τοῖον τὸ
[2, 7]	τις τύπωσιν ἐπινοεῖν ἐν αὐτῷ	οὔτε	κατ´ εἰσοχὴν καὶ ἐξοχήν, ὡς
[2, 7]	ὡς ἐπὶ τῶν σφραγίδων ὁρῶμεν,	οὔτε	κατὰ τὴν τερατολογουμένην ἑτεροιωτικήν· οὐ
[2, 13]	ἄδηλον, ὑπεμνήσαμεν δὲ ἡμεῖς, ὅτι	οὔτε	λόγος τις ἔστιν οὔτε συνακτικὸς
[2, 11]	στάσεων τῶν προειρημένων πιστοὶ ἐσόμεθα	οὔτε	μετὰ ἀποδείξεως. Καὶ γὰρ ἡ
[2, 20]	τοῖον μὲν τοῖον δὲ οὔ,	οὔτε	μὴν οὔτε τοῖον οὔτε τοῖον
[2, 5]	ὁ τὸν λόγον ἔχων τέλειον	οὔτε	ὁ νοῦν καὶ ἐπιστήμην ἀνειληφώς·
[2, 5]	δὲ δυνάμει, οὐκ ἔσται ἄνθρωπος	οὔτε	ὁ τὸν λόγον ἔχων τέλειον
[2, 20]	Εἰ δὲ ἄλλου καὶ ἄλλου,	οὔτε	ὅμοια ἀλλήλοις ἔσται τὰ εἴδη
[2, 7]	πιθανοὺς δοκοῦντας εἶναι λόγους ἀντεθήκαμεν,	οὔτε	ὅτι ἀληθεῖς εἰσι διαβεβαιούμενοι οὔτε
[2, 7]	οὔτε ὅτι ἀληθεῖς εἰσι διαβεβαιούμενοι	οὔτε	ὅτι πιθανώτεροι τῶν ἐναντίων, ἀλλὰ
[2, 9]	ἔτι οἷόν τέ ἐστι διισχυρίζεσθαι,	οὔτε	περὶ τῶν ἀδήλων· ἐπεὶ γὰρ
[2, 9]	τοῦ κριτηρίου τῆς ἀληθείας φανέντος,	οὔτε	περὶ τῶν ἐναργῶν εἶναι δοκούντων,
[2, 19]	περιέχεται πεντεκαιπεντήκοντα· ὅπερ ἄτοπον. Οὐκοῦν	οὔτε	περιέχεται ἐν τῇ δεκάδι τὰ
[2, 13]	ὅτι οὔτε λόγος τις ἔστιν	οὔτε	συνακτικὸς οὔτε ἀληθὴς οὔτε διά
[2, 13]	ἀπόδειξιν ἢ εἰδικήν τινα· ἀλλ´	οὔτε	τὴν γενικὴν οὔτε εἰδικὴν ἀπόδειξιν
[2, 13]	τὸ πρῶτον λῆμμα, οὐδέπω ὑπάρχει	οὔτε	τὸ ἕτερον λῆμμα οὔτε ἡ
[2, 20]	δὲ οὐ, ἢ οὔτε τοῖα	οὔτε	τοῖα. Οἷον ἐπεὶ τῶν τινῶν
[2, 20]	μὲν τοῖα δὲ οὐ, ἢ	οὔτε	τοῖα οὔτε τοῖα. Οἷον ἐπεὶ
[2, 20]	οὔ, οὔτε μὴν οὔτε τοῖον	οὔτε	τοῖον δύναται εἶναι {γένος} εἰ
[2, 20]	τοῖον καὶ τοῖον τὸ γένος,	οὔτε	τοῖον μὲν τοῖον δὲ οὔ,
[2, 20]	τοῖον δὲ οὔ, οὔτε μὴν	οὔτε	τοῖον οὔτε τοῖον δύναται εἶναι
[2, 22]	ἔχει· ὑπεμνήσαμεν γὰρ ἔμπροσθεν, ὅτι	οὔτε	τοὺς συνακτικοὺς λόγους δύνανται καταλαμβάνειν
[2, 9]	ἂν εἴη ψεῦδος. Εἰ δ´	οὔτε	ψεῦδός ἐστιν οὔτε ἀληθὲς τό
[2, 9]	ἀληθὲς ἢ ψεῦδός ἐστιν ἢ	οὔτε	ψεῦδος οὔτε ἀληθές, ἢ καὶ