[8,100] ἵκετ´ ἀπὸ πτολέμοιο, φίλης δ´ ἑκὰς ἔφθιτο πάτρης. 101 Μηριόνης δ´ ἐδάμασσε Χλέμον Πεισήνορος υἷα, 102 ἀντιθέου Γλαύκοιο φίλον καὶ πιστὸν ἑταῖρον, 103 ὅς ῥά τε ναιετάεσκε παρὰ προχοῇς Λιμύροιο 104 καί ῥά μιν ὡς βασιλῆα περικτίονες τίον ἄνδρες, 105 Γλαύκου ἀποκταμένοιο καὶ οὐκέτι κοιρανέοντος, 106 πάντες ὅσοι Φοίνικος ἕδος περὶ πάγχυ νέμοντο 107 αἰπύ τε Μασσικύτοιο ῥίον βωμόν τε Χιμαίρης. 108 Ἄλλος δ´ ἄλλον ἔπεφνε κατὰ μόθον· ἐν δ´ ἄρα τοῖσιν 109 Εὐρύπυλος πολέεσσι κακὰς ἐπὶ Κῆρας ἴαλλε 110 δυσμενέσιν. Πρῶτον δὲ μενεπτόλεμον κατέπεφνεν 111 Εὔρυτον, αὐτὰρ ἔπειτα Μενοίτιον αἰολομίτρην, 112 ἀντιθέους ἑτάρους Ἐλεφήνορος· ἀμφὶ δ´ ἄρά σφιν 113 Ἅρπαλον ὅς ῥ´ Ὀδυσῆος ἐύφρονος ἔσκεν ἑταῖρος. 114 Ἀλλ´ ὃ μὲν οὖν ἀπάτερθεν ἔχεν πόνον οὐδ´ ἐπαμύνειν 115 ἔσθενεν ᾧ θεράποντι δεδουπότι· τοῦ δ´ ἄρ´ ἑταῖρος 116 Ἄντιφος ὀβριμόθυμος ἀποκταμένοιο χολώθη 117 καὶ βάλεν Εὐρυπύλοιο καταντίον· ἀλλά μιν οὔ τι 118 οὔτασεν, οὕνεκά οἱ κρατερὸν δόρυ τυτθὸν ἄπωθεν 119 ἔμπεσε Μειλανίωνι δαΐφρονι τόν ποτε μήτηρ 120 γείνατο πὰρ προχοῇσιν ἐυρρείταο Καΐκου, 121 Κλείτη καλλιπάρηος ὑποδμηθεῖς´ Ἐρυλάῳ. 122 Εὐρύπυλος δ´ ἑτάροιο χολωσάμενος κταμένοιο 123 Ἀντίφῳ αἶψ´ ἐπόρουσεν· ὃ δ´ ἔκφυγε ποσσὶ θοοῖσιν 124 ἐς πληθὺν ἑτάρων· κρατερὸν δέ μιν οὔ τι δάμασσεν 125 ἔγχος Τηλεφίδαο δαΐφρονος, οὕνεκ´ ἔμελλεν 126 ἀργαλέως ὀλέεσθαι ὑπ´ ἀνδροφόνοιο Κύκλωπος 127 ὕστερον· ὣς γάρ που στυγερῇ ἐπιήνδανε Μοίρῃ. 128 Εὐρύπυλος δ´ ἑτέρωθεν ἐπῴχετο· τοῦ δ´ ὑπὸ δουρὶ 129 αἰὲν ἐπεσσυμένοιο κατήριπε πουλὺς ὅμιλος. 130 Ἠύτε δένδρεα μακρὰ βίῃ δμηθέντα σιδήρου 131 οὔρεσιν ἐν λασίοισιν ἀναπλήσωσι φάραγγας 132 κεκλιμέν´ ἄλλοθεν ἄλλα κατὰ χθονός· ὣς ἄρ´ Ἀχαιοὶ 133 δάμναντ´ Εὐρυπύλοιο δαΐφρονος ἐγχείῃσι, 134 μέσφ´ ὅτε οἱ κίεν ἄντα μέγα φρονέων ἐνὶ θυμῷ 135 υἱὸς Ἀχιλλῆος· τὼ δ´ ἄμφω δούρατα μακρὰ 136 ἐν παλάμῃσι τίνασσον ἐπὶ σφίσι μαιμώωντες. 137 Εὐρύπυλος δέ ἑ πρῶτος ἀνειρόμενος προσέειπε· 138 «Τίς πόθεν εἰλήλουθας ἐναντίον ἄμμι μάχεσθαι; 139 Ἦ σε πρὸς Ἄιδα Κῆρες ἀμείλικτοι φορέουσιν· 140 οὐ γάρ τίς μ´ ὑπάλυξεν ἐν ἀργαλέῃ ὑσμίνῃ, 141 ἀλλά μοι ὅσσοι ἔναντα λιλαιόμενοι μαχέσασθαι 142 δεῦρο κίον, πάντεσσι φόνον στονόεντ´ ἐφέηκα 143 ἀργαλέως, πάντων δὲ παρὰ Ξάνθοιο ῥέεθρα 144 ὀστέα τε σάρκας τε κύνες διὰ πάντ´ ἐδάσαντο. 145 Ἀλλά μοι εἰπέ, τίς ἐσσι, τίνος δ´ ἐπαγάλλεαι ἵπποις;» 146 Ὣς φάμενον προσέειπεν Ἀχιλλέος ὄβριμος υἱός· 147 «Τίπτε μ´ ἐπισπεύδοντα ποτὶ κλόνον αἱματόεντα 148 ἐχθρὸς ἐὼν ὡς εἴ τε φίλα φρονέων ἐρεείνεις 149 εἰπέμεναι γενεήν, ἥν περ μάλα πολλοὶ ἴσασιν;

[8,100] après la guerre ; il mourut loin de sa patrie. Mérion abattit Chlémos fils de Pisénor, compagnon cher et fidèle de Glaucos qui jadis habitait les bords du Limyros ; après la mort du roi Glaucos, il fut honoré comme un roi par tous les hommes qui habitent le pays de Phénicie, les hauteurs de Massicyte et les collines de Chiméra. 108 Les guerriers tuaient donc les guerriers dans le combat ; et parmi tous les autres, Eurypyle frappa de mort un grand nombre d'ennemis. Tout d'abord, il tua le vaillant Eurytos, puis Ménétios au casque bariolé, divins amis d'Eléphénor, et, à côté d'eux, Harpalos, compagnon du prudent Odysse ; mais Odysse combattait plus loin et ne put secourir son serviteur vaincu ; son ami, le brave Antiphos, irrité de sa mort, lança son javelot contre Eurypyle ; mais il ne l'atteignit pas et frappa à ses côtés le valeureux Milanion qu'avait enfanté, près des limpides eaux du Caïque, la belle Clité, aimée d'Erylaos. Eurypyle, affligé du sort de son compagnon, attaque aussitôt Antiphos ; celui-ci d'un pied léger s'enfuit dans la foule de ses compagnons et il évita le javelot du fils de Télèphe ; plus tard, il devait périr de la main du Cyclope homicide ; tel était le caprice des Parques funestes. Eurypyle alors se précipita d'un autre côté, et sa lance immolait une foule de guerriers. Comme des arbres élancés, vaincus par le fer, tombent du haut des montagnes dans les vallées et couvrent çà et là le sol, ainsi les Achéens étaient abattus par les traits du vaillant Eurypyle jusqu'au moment où, en face de lui, le coeur bouillant de courage, parut le fils d'Achille. Tous deux, maniant leurs longues lances, marchaient l'un contre l'autre. Eurypyle le premier interpella son ennemi : 138 «Qui es-tu ? d'où sors-tu pour me combattre ! malheureux ! les Parques implacables te destinent à la mort. Personne ne peut m'échapper dans la mêlée cruelle ; tous ceux qui, affrontant ma présence, sont venus ici, ont reçu de moi une mort funeste et, sur les bords du Xanthe, les chiens ont dévoré leurs os et leur chair. Mais dis-moi qui tu es et quels chevaux te portent dans les combats». 146 Le vaillant fils d'Achille lui répondit : «Pourquoi, farouche ennemi, m'interroges-tu comme un ami quand je m'élance dans la mêlée cruelle ? Pourquoi veux-tu savoir quelle est ma naissance ? Tous la connaissent.