[1,29] Μετὰ δὲ ταῦτα πάλιν οἱ Ῥωμαῖοι προσεπισιτισάμενοι καὶ τὰς αἰχμαλώτους ναῦς καταρτίσαντες, ἔτι δὲ τὴν ἁρμόζουσαν τοῖς προτερήμασιν ἐπιμέλειαν ποιησάμενοι τῶν πληρωμάτων ἀνήγοντο ποιούμενοι τὸν πλοῦν ὡς ἐπὶ τὴν Λιβύην. προσσχόντες δὲ ταῖς πρώταις πλεούσαις ναυσὶν ὑπὸ τὴν ἄκραν τὴν Ἑρμαίαν ἐπονομαζομένην, ἣ πρὸ παντὸς τοῦ περὶ τὴν Καρχηδόνα κόλπου κειμένη προτείνει πελάγιος ὡς πρὸς τὴν Σικελίαν, καὶ προσδεξάμενοι τὰς ἐπιπλεούσας ἐνταῦθα ναῦς καὶ πάντα συναθροίσαντες τὸν στόλον ἔπλεον παρὰ τὴν χώραν, ἕως ἐπὶ τὴν Ἀσπίδα καλουμένην πόλιν ἀφίκοντο. ποιησάμενοι δὲ τὴν ἀπόβασιν ἐνταῦθα καὶ νεωλκήσαντες, ἔτι δὲ τάφρῳ καὶ χάρακι περιλαβόντες τὰς ναῦς ἐγίνοντο πρὸς τὸ πολιορκεῖν αὐτήν, οὐ βουλομένων ἑκουσίως σφίσι προσχωρῆσαι τῶν κατεχόντων τὴν πόλιν. οἱ δὲ διαφυγόντες ἐκ τοῦ κατὰ τὴν ναυμαχίαν κινδύνου τῶν Καρχηδονίων καταπλεύσαντες καὶ πεπεισμένοι τοὺς ὑπεναντίους ἐκ τοῦ γεγονότος προτερήματος ἐπαρθέντας εὐθέως ποιήσεσθαι τὸν ἐπίπλουν ἐπ´ αὐτὴν τὴν Καρχηδόνα, παρετήρουν ταῖς πεζικαῖς καὶ ναυτικαῖς δυνάμεσι τοὺς προκειμένους τῆς πόλεως τόπους. ἐπιγνόντες δὲ τοὺς Ῥωμαίους ἀσφαλῶς ἀποβεβηκότας καὶ πολιορκοῦντας τὴν Ἀσπίδα, τοῦ μὲν παραφυλάττειν τὸν ἐπίπλουν ἀπέγνωσαν, συνήθροιζον δὲ τὰς δυνάμεις καὶ περὶ φυλακὴν ἐγίνοντο τῆς τε πόλεως καὶ τῆς χώρας. οἱ δὲ Ῥωμαῖοι κυριεύσαντες τῆς Ἀσπίδος καὶ φυλακὴν ἀπολιπόντες τῆς πόλεως καὶ χώρας, ἔτι δὲ πρεσβευτὰς εἰς τὴν Ῥώμην πέμψαντες τοὺς ἀπαγγελοῦντας μὲν περὶ τῶν γεγονότων, ἐρησομένους δὲ περὶ τῶν μελλόντων τί δεῖ ποιεῖν καὶ πῶς χρῆσθαι τοῖς πράγμασιν, μετὰ δὲ ταῦτα πάσῃ τῇ δυνάμει κατὰ σπουδὴν ἀναζεύξαντες ὥρμησαν ἐπὶ τὸ πορθεῖν τὴν χώραν. οὐδενὸς δ´ ἐμποδὼν ἱσταμένου, πολλὰς μὲν οἰκήσεις περιττῶς κατεσκευασμένας διέφθειραν, πολὺ δὲ πλῆθος τῆς τετραπόδου λείας περιεβάλοντο· σώματα δὲ πλείω τῶν δισμυρίων ἐπὶ τὰς ναῦς ἀνήγαγον. ἐν δὲ τούτῳ τῷ καιρῷ παρῆσαν ἐκ τῆς Ῥώμης οἱ διασαφοῦντες ὅτι δεῖ τὸν μὲν ἕνα τῶν στρατηγῶν μένειν ἔχοντα δυνάμεις τὰς ἀρκούσας, τὸν δ´ ἕτερον ἀποκομίζειν εἰς τὴν Ῥώμην τὸν στόλον. ὁ μὲν οὖν Μάρκος ἔμενεν, ὑπολειπόμενος ναῦς τετταράκοντα καὶ πεζοὺς μυρίους καὶ πεντακισχιλίους, ἱππεῖς δὲ πεντακοσίους· ὁ δὲ Λεύκιος ἀναλαβὼν τὰ πληρώματα καὶ τὸ τῶν αἰχμαλώτων πλῆθος καὶ κομισθεὶς παρὰ τὴν Σικελίαν ἀσφαλῶς ἧκεν εἰς τὴν Ῥώμην.

[1,29] Après cette victoire, les Romains se procurèrent des ravitaillements supplémentaires, radoubèrent les navires qu'ils avaient pris, augmentèrent leurs équipages dans la proportion où leur succès le permettait et firent voile vers l'Afrique. Les premiers bâtiments vinrent aborder au cap Vermée, qui ferme le golfe de Carthage et s'avance dans la mer du côté de la Sicile. Ils attendirent là ceux qui les suivaient et, quand toute la flotte fut réunie, ils voguèrent tous ensemble le long de la côte jusqu'à un port nommé Aspis. Ils y prirent terre, tirèrent les embarcations sur le rivage, les entourèrent d'un fossé et d'un retranchement, puis mirent le siège devant la place, dont les habitants refusaient de leur ouvrir les portes. Ceux des Carthaginois qui avaient échappé au désastre et qui étaient revenus dans leur patrie pensaient que les Romains, exaltés par leur victoire, mettraient aussitôt le cap sur Carthage ; aussi faisait-on garder les environs de la ville par les troupes de terre et de mer. Mais quand ils apprirent que les Romains avaient débarqué sans être inquiétés et assiégeaient Aspis, il ne fut plus question de s'opposer à leur descente : on concentra l'armée, on ne songea plus qu'à défendre la capitale et les campagnes voisines. Les Romains s'emparèrent d'Aspis et y laissèrent une garnison ; ils envoyèrent à Rome des courriers pour rapporter ce qui s'était passé et demander ce qu'il fallait faire dorénavant ; puis toute l'armée leva le camp et se mit à dévaster le pays. Comme personne ne s'y opposait, les soldats détruisirent plusieurs habitations magnifiques, enlevèrent une grande quantité de bestiaux et emmenèrent à leurs vaisseaux plus de vingt mille esclaves. A ce moment, on vint annoncer de Rome qu'un seul des deux consuls devait rester en Afrique avec un contingent suffisant, tandis que l'autre ramènerait la flotte à Rome. Ce fut Régulus qui resta avec quarante vaisseaux, quinze mille fantassins et cinq cents cavaliers ; Manlius partit avec les marins et les prisonniers, longea sans incident les côtes de Sicile et revint à Rome.