[1,16] Προσπεσόντων γὰρ εἰς τὴν Ῥώμην ἐκ τῆς Σικελίας τῶν περὶ τὸν Ἄππιον καὶ τὰ στρατόπεδα προτερημάτων, καταστήσαντες ὑπάτους Μάνιον Ὀτακίλιον καὶ Μάνιον Οὐαλέριον τάς τε δυνάμεις ἁπάσας ἐξαπέστελλον καὶ τοὺς στρατηγοὺς ἀμφοτέρους εἰς τὴν Σικελίαν. ἔστι δὲ παρὰ Ῥωμαίοις τὰ πάντα τέτταρα στρατόπεδα Ῥωμαϊκὰ χωρὶς τῶν συμμάχων, ἃ κατ´ ἐνιαυτὸν προχειρίζονται· τούτων ἕκαστον ἀνὰ τετρακισχιλίους πεζούς, ἱππεῖς δὲ τριακοσίους. ὧν παραγενομένων ἀπό τε τῶν Καρχηδονίων αἱ πλείους ἀφιστάμεναι πόλεις προσετίθεντο τοῖς Ῥωμαίοις ἀπό τε τῶν Συρακοσίων. ὁ δ´ Ἱέρων θεωρῶν τὴν διατροπὴν καὶ κατάπληξιν τῶν Σικελιωτῶν, ἅμα δὲ τὸ πλῆθος καὶ τὸ βάρος τῶν Ῥωμαϊκῶν στρατοπέδων, ἐκ πάντων συνελογίζετο τούτων ἐπικυδεστέρας εἶναι τὰς τῶν Ῥωμαίων ἢ τὰς τῶν Καρχηδονίων ἐλπίδας. διόπερ ἐπὶ τοῦτο τὸ μέρος ὁρμήσας τοῖς λογισμοῖς διεπέμπετο πρὸς τοὺς στρατηγούς, ὑπὲρ εἰρήνης καὶ φιλίας ποιούμενος τοὺς λόγους. οἱ δὲ Ῥωμαῖοι προσεδέξαντο, καὶ μάλιστα διὰ τὰς χορηγίας· θαλαττοκρατούντων γὰρ τῶν Καρχηδονίων εὐλαβοῦντο μὴ πανταχόθεν ἀποκλεισθῶσι τῶν ἀναγκαίων διὰ τὸ καὶ περὶ τὰ πρὸ τοῦ διαβάντα στρατόπεδα πολλὴν ἔνδειαν γεγονέναι τῶν ἐπιτηδείων. διόπερ ὑπολαβόντες τὸν Ἱέρωνα μεγάλην εἰς τοῦτο τὸ μέρος αὑτοῖς παρέξεσθαι χρείαν ἀσμένως προσεδέξαντο τὴν φιλίαν. ποιησάμενοι δὲ συνθήκας ἐφ´ ᾧ τὰ μὲν αἰχμάλωτα χωρὶς λύτρων ἀποδοῦναι τὸν βασιλέα Ῥωμαίοις, ἀργυρίου δὲ προσθεῖναι τάλαντα τούτοις ἑκατόν, λοιπὸν ἤδη Ῥωμαῖοι μὲν ὡς φίλοις καὶ συμμάχοις ἐχρῶντο τοῖς Συρακοσίοις. ὁ δὲ βασιλεὺς Ἱέρων ὑποστείλας ἑαυτὸν ὑπὸ τὴν Ῥωμαίων σκέπην καὶ χορηγῶν ἀεὶ τούτοις εἰς τὰ κατεπείγοντα τῶν πραγμάτων ἀδεῶς ἐβασίλευε τῶν Συρακοσίων τὸν μετὰ ταῦτα χρόνον, φιλοστεφανῶν καὶ φιλοδοξῶν εἰς τοὺς Ἕλληνας. ἐπιφανέστατος γὰρ δὴ πάντων οὗτος δοκεῖ καὶ πλεῖστον χρόνον ἀπολελαυκέναι τῆς ἰδίας εὐβουλίας ἔν τε τοῖς κατὰ μέρος καὶ τοῖς καθόλου πράγμασιν.

[1,16] Quand la nouvelle des succès militaires d'Appius en Sicile fut parvenue à Rome, on nomma consuls M. Otacilius et M. Valérius, on leur confia le commandement de toute l'armée et on les envoya tous les deux en Sicile. Leurs forces consistaient en quatre légions, sans compter les alliés ; le contingent annuel de chaque légion se compose de quatre mille fantassins et de trois cents cavaliers. A l'arrivée des consuls, la plupart des cités soumises, soit aux Carthaginois, soit aux Syracusains, firent défection et se rendirent aux Romains. Hiéron, voyant le désarroi et l'épouvante des Siciliens, et constatant que les Romains étaient en nombre et en force, calculait que les chances de victoire étaient plus grandes pour Rome que pour Carthage. Dans cette conviction, il envoya aux consuls une ambassade, pour traiter des conditions de paix et d'alliance. Les Romains accueillirent ses offres : la question la plus grave était celle des ravitaillements ; car les Carthaginois étant maîtres de la mer, les consuls pouvaient craindre de voir leurs communications coupées de tous côtés ; les premières troupes qui avaient passé en Sicile avaient en effet déjà souffert de la disette. Ils pensèrent que Hiéron leur serait fort utile à ce point de vue et furent heureux de conclure une alliance avec lui. Le traité stipulait que le roi rendrait les prisonniers romains sans rançon et paierait cent talents d'argent. Depuis lors, les Syracusains se montrèrent toujours les fidèles amis et alliés de Rome. Quant à Hiéron, une fois qu'il se fut placé sous la protection des Romains, à qui il envoya toujours les secours nécessaires, il régna tranquillement sur Syracuse pendant toute la fin de sa vie, sans chercher autre chose que l'estime et la reconnaissance de ses sujets. On ne vit jamais un autre souverain jouir d'une pareille popularité ni recueillir pendant si longtemps, dans sa vie privée et publique, les fruits de sa sagesse.