[72] <399> Ταῦτα δ᾽ ὡς ἐπυθόμην ἐγὼ πέμπω δισχιλίους ὁπλίτας καὶ στρατηγὸν αὐτῶν Ἱερεμίαν, οἳ δὴ καὶ χάρακα θέντες ἀπὸ σταδίου τῆς Ἰουλιάδος πλησίον τοῦ Ἰορδάνου ποταμοῦ πλέον ἀκροβολισμῶν οὐδὲν ἔπραξαν, μέχρι τρισχιλίους στρατιώτας αὐτὸς ἀναλαβὼν ἧκον πρὸς αὐτούς. <400> Κατὰ δὲ τὴν ἐπιοῦσαν ἡμέραν ἔν τινι φάραγγι καθίσας λόχον οὐκ ἄπωθεν αὐτῶν τοῦ χάρακος προεκαλούμην τοὺς βασιλικοὺς εἰς μάχην, παραινέσας τοῖς μετ᾽ ἐμοῦ στρατιώταις στρέψαι τὰ νῶτα, μέχρις ἂν ἐπισπάσωνται τοὺς πολεμίους προελθεῖν· ὅπερ καὶ ἐγένετο. <401> Σύλλας γὰρ εἰκάσας ταῖς ἀληθείαις τοὺς ἡμετέρους φεύγειν προελθὼν ἐπιδιώκειν οἷός τε ἦν, κατὰ νώτου δ᾽ αὐτὸν λαμβάνουσιν οἱ ἐκ τῆς ἐνέδρας καὶ σφόδρα πάντας ἐθορύβησαν. <402> Ἐγὼ δ᾽ εὐθὺς ὀξείᾳ χρησάμενος ὑποστροφῇ μετὰ τῆς δυνάμεως ὑπήντησα τοῖς βασιλικοῖς καὶ εἰς φυγὴν ἔτρεψα. Κἂν κατώρθωτό μοι κατὰ τὴν ἡμέραν ἐκείνην ἡ πρᾶξις μὴ ἐμποδὼν γενομένου δαίμονός τινος· <403> ὁ γὰρ ἵππος, ἐφ᾽ ᾧ τὴν μάχην ἐποιούμην, εἰς τελματώδη τόπον ἐμπεσὼν συγκατήνεγκέ με ἐπὶ τοὔδαφος. Θραύσεως δὲ τῶν ἄρθρων γενομένης ἐπὶ τὸν ταρσὸν τῆς χειρὸς ἐκομίσθην εἰς κώμην Κεφαρνωκὸν λεγομένην. <404> Οἱ δὲ ταῦτ᾽ ἀκούσαντες καὶ δεδοικότες, μή τι χεῖρον ἔπαθον, τῆς μὲν ἐπὶ πλέον διώξεως ἀπέσχοντο, ὑπέστρεφον δὲ περὶ ἐμὲ λίαν ἀγωνιῶντες. Μεταπεμψάμενος οὖν ἰατροὺς καὶ θεραπευθεὶς τὴν ἡμέραν ἐκείνην αὐτοῦ κατέμεινα πυρέξας, δόξαν τε τοῖς ἰατροῖς τῆς νυκτὸς εἰς Ταριχέας μετεκομίσθην.

[72] <399> Aussitôt que j'en eus I'avis, j'envoyai Jérémie avec deux mille hommes camper près du Jourdain, à un stade de Juliade ; et voyant qu'ils ne faisaient qu'escarmoucher, j'allai les joindre avec trois mille hommes ; <400> je mis le jour suivant les troupes en embuscade dans une vallée assez proche du camp des ennemis et tachait de les attirer au combat, après avoir donné ordre à mes gens de faire semblant de lâcher pied. Cela me réussit ; <401> car, comme Sila crut qu'ils fuyaient véritablement, il les poursuivit jusqu'en ce lieu, et se trouva ainsi avoir sur les bras ces troupes dont il ne se défiait point. <402> Alors, je fis tourner visage à mes gens, chargeai si vigoureusement les ennemis que je les contraignais de prendre la fuite ; et j'aurais remporté sur eux une victoire signalée si la fortune ne se opposée à mon bonheur. <403> Mais mon cheval s'étant abattu sous moi et m'ayant renversé dans un lieu marécageux, je me blessais si fort qu'on fut obligé de me porter au village de Capharnaüm, <404> et les miens qui me croyaient encore plus blessés que je ne l'étais, en furent si troublés qu'ils cessèrent de poursuivre les ennemis. La fièvre me prit, et après qu'on m'eut pansé, on me porta à Tarichée.