Livre, Chap.
[1, 20]	Κωνσταντίνου. Ἣ χρόνοις ὕστερον ἐπὶ	τὴν	ἁγίαν ἐπειγομένη Χριστοῦ τοῦ θεοῦ
[1, 2]	διδάσκοντος μὴ θεοτόκον ἀλλὰ χριστοτόκον	τὴν	ἁγίαν καλῶν θεομήτορα, δι´ ἣν
[1, 13]	μέχρις ἡμῶν ἐφυλάχθη, οὖ καὶ	τὴν	ἁγίαν κορυφὴν μετὰ πολλῶν ἱερέων
[1, 3]	ὃς κυρίαν τῆς συνελεύσεως ἀπέφηνε	τὴν	ἁγίαν Πεντηκοστὴν ἡμέραν, ἐν ᾗ
[1, 21]	δοκοῦσιν. Ὅμως δ´ οὖν ἀνὰ	τὴν	ἁγίαν Χριστοῦ πόλιν γενομένη πολλὰ
[1, 21]	ἱκετεία, ῥωμαλέους τὸ σῶμα, σφριγῶντας	τὴν	ἀκμήν, κἂν ἔξωροι τὴν ἡλικίαν
[1, 6]	με δοξάσω. Ἀφικομένου τοίνυν εἰς	τὴν	Ἀλεξάνδρειαν τοῦ κυρίου μου τοῦ
[1, 6]	τε τοῦ Ἐμεσηνῶν ἐπισκόπου πρὸς	τὴν	Ἀλεξάνδρου πόλιν γενομένου, ἐπί τε
[1, 19]	Ἐπιφανείας τῷ Σύρῳ, ὃς καὶ	τὴν	ἅλωσιν Ἀμίδης συνεγράψατο. Τότε φασὶ
[1, 18]	καὶ Κάλλιστος παρὰ Θεοδοσίου κατὰ	τὴν	Ἀντιοχέων ἄρξοντες ἐξεπέμφθησαν, τὴν ἡμετέραν
[1, 13]	ἐνδιαίτημα τὸ περίμετρον, Δόμνου τηνικάδε	τὴν	Ἀντιοχέων ἐπισκοποῦντος. Ὃς ἐπειδὴ παρ´
[1, 13]	μετὰ τὴν ἐνθένδε ἐκδημίαν κατὰ	τὴν	Ἀντιοχέων ὕστερον εἰσήχθη, Λέοντος τὰ
[1, 16]	ὑπολειφθέντων ἁδροτέρων ὀστῶν, ἃ πρὸς	τὴν	Ἀντιόχου ἀπεκομίσθη, ἐν τῷ καλουμένῳ
[1, 13]	τοῦ αὐτοκράτορος τεθεσπικότος τοῖς κατὰ	τὴν	Ἀντιόχου Ἰουδαίοις ἀποδοθῆναι τὰς σφῶν
[1, 13]	τὴν ὁδοιπορίαν γενομένων, κομίζεται κατὰ	τὴν	Ἀντιόχου τὸ αὐτοῦ πανάγιον σῶμα·
[1, 13]	ἐξ οὐρανοῦ δὲ τοῖς ἀνθρώποις	τὴν	ἄνωθεν εὐμένειαν καταπραττόμενος. Τούτου τὰς
[1, 11]	Καὶ θαυμάσαι κἀν τούτῳ ἔστι	τὴν	ἄρρητον τοῦ θεοῦ σοφίαν, τοῦ
[1, 1]	πρόσφατον ἀποθεμένης ῥύπον καὶ πρὸς	τὴν	ἀρχαίαν ἐπαναγομένης εὐπρέπειαν, ἐν ἱματισμῷ
[1, 7]	βαίνει, καὶ τὴν βασιλείαν καὶ	τὴν	ἀρχὴν βλασφημῶν, ὁ μηδὲ ἐξ
[1, 12]	ὧδε· „Ἔτι θεσπίζομεν τοὺς ζηλοῦντας	τὴν	ἀσεβῆ Νεστορίου πίστιν ἢ τῇ
[1, 1]	γράμματος ἐναλλαγὴν ἐτέχνασε πρὸς μὲν	τὴν	αὐτὴν ἕλκοντος διάνοιαν, ὅπως δὲ
[1, 1]	τῆς γλώσσης ἀπομερίσῃ, ἵνα μὴ	τὴν	αὐτὴν ὁμολογίαν τε καὶ δοξολογίαν
[1, 13]	τελῶν τε καὶ λοιπῶν, κατὰ	τὴν	αὐτοῦ μάνδραν γενομένων, καὶ τὸν
[1, 11]	οὐ θεὸν εὑρεῖν βουλόμενοι ἢ	τὴν	αὐτοῦ περὶ τοὺς ἀνθρώπους κηδεμονίαν,
[1, 11]	πίστει καινότερον. Ἡμεῖς μὲν γὰρ	τὴν	ἄφραστον καὶ ἀνεξιχνίαστον τοῦ θεοῦ
[1, 11]	τῆς θεουργηθείσης αὐτοῖς πορνείας, ᾗ	τὴν	Ἀφροδίτην τὴν κοχλογεννήτην Κυπρίαν ἐπέστησαν,
[1, 7]	πύξ, λάξ, παίει, βαίνει, καὶ	τὴν	βασιλείαν καὶ τὴν ἀρχὴν βλασφημῶν,
[1, 22]	πρὸ τῆς Εὐδοκίας, καὶ Θεοδοσίου,	τὴν	βασιλείαν ὀκτὼ καὶ τριάκοντα ἔτεσι
[1, 18]	τὸ μέσον ἐάσας· Ζωΐλος δὲ	τὴν	βασίλειον στοὰν τὴν πρὸς τὸ
[1, 17]	πολλοὺς τῶν πύργων τῶν ἀνὰ	τὴν	βασιλίδα πρηνεῖς ἐνεχθῆναι, συμπεσεῖν τε
[1, 11]	ἀνδρόγυνος γίνεται, εἰ καὶ μὴ	τὴν	γαστέρα, ἀλλὰ γοῦν τὸν μηρὸν
[1, 17]	καλούμενον μακρὸν τεῖχος· διαχῆναι δὲ	τὴν	γῆν καὶ πολλὰς κώμας ἐν
[1, 21]	τροφὰς τέλεον ἀποσείονται, νέμονται δὲ	τὴν	γῆνβοσκοὺς καλοῦσιμόνον τὸ ζῆν ἐντεῦθεν
[1, 7]	ἐκείνου ῥοπὴν ἀκήκοα λέγοντος ὡς	τὴν	γλῶσσαν σκώληξι διαβρωθεὶς ἐπὶ τὰ
[1, 7]	αὐτοῦ γράφει, καὶ ὡς σκώληξι	τὴν	γλῶτταν τὸ τελευταῖον βρωθεὶς εἰς
[1, 2]	πόλεμος ἐνθένδε. Ἀναστάσιός τις πρεσβύτερος	τὴν	γνώμην κακόδοξος Νεστορίου καὶ τῶν
[1, 1]	αὐτὴν ἕλκοντος διάνοιαν, ὅπως δὲ	τὴν	γνώμην τῆς γλώσσης ἀπομερίσῃ, ἵνα
[1, 17]	χώματα πλεῖστα εἰς ὄρη σχεδιασθῆναι·	τὴν	δὲ θάλασσαν ἰχθῦς νεκροὺς ἀποσφενδονήσασθαι,
[1, 2]	πατέρων ἐξώθησέ τε καὶ ἀπεβάλετο,	τὴν	δὲ χριστοτόκος παραχαράξας ἀντεχάλκευσέ τε
[1, 13]	γέγονεν, ἐκπλαγεὶς τὴν στάσιν καὶ	τὴν	δίαιταν, τῶν μυστικωτέρων ἐγλίχετο· ἄμφω
[1, 2]	δυσχεράναντος καὶ βλασφημίαν εἰκότως ἡγουμένου	τὴν	διάλεξιν, Νεστόριος ὁ τῆς βλασφημίας
[1, 15]	ἡκέτω τῇ οἰκείᾳ μνήμῃ κοσμήσων	τὴν	διάλεξιν. Οὗτος ὁ Συνέσιος ἦν
[1, 4]	Μέμνονος τοῦ τῆς Ἐφεσίων προέδρου	τὴν	διέλευσιν τῶν ἡμερῶν τῶν μετὰ
[1, 6]	καὶ διαβόητον ἔχωσιν εἰς αἰῶνα	τὴν	δόξαν καὶ εὐκλεεστάτην ἀποφήνωσι τὴν
[1, 1]	τε πεπατημένην εἰδωλολατρίαν περιφρονήσας καὶ	τὴν	δουλικὴν Ἀρείου μανίαν παραγκωνισάμενος. Καὶ
[1, 6]	τὴν δόξαν καὶ εὐκλεεστάτην ἀποφήνωσι	τὴν	ἑαυτῶν βασιλείαν· οἷς καὶ αὐτὸς
[1, 6]	σωτῆρος Χριστοῦ ταῖς αὐτοῦ ἐκκλησίαις	τὴν	εἰρήνην βραβεύσαντος, κεκληκότων δὲ πρὸς
[1, 11]	δόγματα, καὶ πρὸς αὔξησιν καὶ	τὴν	εἰς οὐρανοὺς ἀνάβασιν ἡ καθολικὴ
[1, 5]	τὴν Νεστορίου καθαίρεσιν, ὕστερον δὲ	τὴν	ἐκείνου βλασφημίαν ἐγνωκότος εὐσεβέσι τε
[1, 2]	ἀνετύπωσε, μυρίων τε αὖ πολέμων	τὴν	ἐκκλησίαν ἐνέπλησεν αἵμασιν ἐμφυλίοις ταύτην
[1, 2]	τῷ φιλοχρίστῳ λεῲ ποιούμενος ἀνὰ	τὴν	ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως ἀναφανδὸν ἐτόλμησεν εἰπεῖν·
[1, 21]	ἀναζωπυρούσης αὐτοῖς τὴν ἡλικίαν καὶ	τὴν	ἑκούσιον ἀσθένειαν· ἄσαρκοί τινες ἀθληταί,
[1, 3]	τὰ σκῆπτρα τῆς ἑῴας διέποντος	τὴν	ἐν Ἐφέσῳ πρώτην σύνοδον ἁλισθῆναι,
[1, 7]	καινουργῆσαι, μηδὲ μὴν καλῶς αἰτῆσαι	τὴν	ἐν Ἐφέσῳ σύνοδον ἁλισθῆναι, γράφει,
[1, 13]	Τούτου τὸ πανάγιον σῶμα μετὰ	τὴν	ἐνθένδε ἐκδημίαν κατὰ τὴν Ἀντιοχέων
[1, 5]	τὴν Νεστορίου καθαίρεσιν. Μετὰ γοῦν	τὴν	ἐννομωτάτην καὶ δικαίαν ταύτην ἀπόφασιν
[1, 21]	ἐσθῆτα ἑνὸς εἶναι δοκεῖν καὶ	τὴν	ἑνὸς ἁπάντων. Καὶ κοινὴ τράπεζα
[1, 1]	τὸν πλανώμενον, οὐ συνιεὶς καὶ	τὴν	ἐντεῦθεν ἧτταν ὁ δείλαιοςὃ γὰρ
[1, 9]	πρὸ τῆς ἑνώσεως, μετὰ δὲ	τὴν	ἕνωσιν μίαν φύσιν ὁμολογῶ· ὃς
[1, 4]	ἐπισκόπους προσδεξαμένου, ἀναγκαίως ἐχωρήσαμεν ἐπὶ	τὴν	ἐξέτασιν τῶν δυσσεβηθέντων αὐτῷ· καὶ
[1, 7]	Θεοδόσιος τῇ πρὸς αὐτὸν προσπαθείᾳ	τὴν	ἐπ´ αὐτῷ γενομένην ἀποβολὴν οὐκ
[1, 7]	ἔτυχε γεγονώς, θεσπίσμασι δὲ Θεοδοσίου	τὴν	ἐπάνοδον ἐγνωκότος, τόπους ἐκ τόπων
[1, 13]	καὶ πάντα ἀοιδίμου μνήμης, πρῶτος	τὴν	ἐπὶ κίονος στάσιν ἐπιτηδεύσας, δίπηχυ
[1, 2]	καὶ συνέκδημός οἱ γέγονε πρὸς	τὴν	ἐπισκοπὴν ἀπαίροντι, ὅτε καὶ Θεοδώρῳ
[1, 8]	τῆς Κωνσταντίνου τοῦ ἀοιδίμου πόλεως	τὴν	ἐπισκοπὴν ἐπιτρέπεται Μαξιμιανός, ὑφ´ οὗ
[1, 9]	λιβέλλους τε αὖ ἐπιδεδωκότος Εὐσεβίου	τὴν	ἐπισκοπὴν τοῦ Δορυλαίου διέποντος, ὃς
[1, 4]	διέποντος καὶ τὸν Κελεστίνου τόπον	τὴν	ἐπισκοπήν, ὡς εἴρηται, τῆς πρεσβυτέρας
[1, 6]	λόγον ὁμιλήσαντος, ὁπηνίκα καὶ Κύριλλος	τὴν	ἐπιστολὴν Ἰωάννου εὖ μάλα ἐπαινέσας
[1, 6]	ἐλθόντος, καὶ ἔπαινος Κυρίλλου διὰ	τὴν	ἐπιστολήν. Παύλου τε τοῦ Ἐμεσηνῶν
[1, 13]	τοῖν ποδοῖν προέπεμψε τῶν πατέρων	τὴν	ἐπιτροπὴν ἐκπληρῶσαι βουλόμενος, ἀφίει αὐτὸν
[1, 13]	δοῦλος γένοιτο καὶ μὴ πρὸς	τὴν	ἐπιτροπὴν ἰθυδρομήσοι, καὶ πρὸς βίας
[1, 11]	σεμνὸν ἐκεῖνο περιτιθέασι, πατραλοίαν ἀποκαλοῦντες,	τὴν	ἐσχάτην παρὰ πᾶσι ποινήν, οἷα
[1, 20]	ἀφίκετο. Οὗτος τοίνυν ὁ Θεοδόσιος	τὴν	Εὐδοκίαν εἰσοικίζεται τοῦ σωτηριώδους μεταλαβοῦσαν
[1, 19]	χρόνοις Θεοδοσίου ἐπαναστάσεις συχναὶ κατὰ	τὴν	Εὐρώπην γεγόνασιν, Οὐαλεντινιανοῦ Ῥώμης βασιλεύοντος·
[1, 21]	μόνης τῆς ἐφέσεως ἀναζωπυρούσης αὐτοῖς	τὴν	ἡλικίαν καὶ τὴν ἑκούσιον ἀσθένειαν·
[1, 21]	σφριγῶντας τὴν ἀκμήν, κἂν ἔξωροι	τὴν	ἡλικίαν ὦσι. Καὶ οὕτως αὐτοῖς
[1, 7]	ὅρκους ἐπαγαγὼν ᾔτησεν οὕτως· „Ἀνενεγκεῖν	τὴν	ἡμετέραν ἐξ Ὀάσεως ἐνταῦθα διαγωγὴν
[1, 18]	κατὰ τὴν Ἀντιοχέων ἄρξοντες ἐξεπέμφθησαν,	τὴν	ἡμετέραν θρησκείαν διαπρέποντες. Καὶ Μεμνόνιος
[1, 7]	αὐτοὺς ἀμελλητὶ παραληψομένων, ἥκομεν ἐς	τὴν	Θηβαίων μετὰ τῶν αἰχμαλώτων λειψάνων,
[1, 21]	τῇ περιπλοκῇ τοῦ θήλεος πρὸς	τὴν	ἰδίαν ἀποκριθῆναι φύσιν· μετὰ ἀνδρῶν
[1, 13]	κατάβασιν δοίη, συγχωρεῖν ἐκέλευσαν αὐτῷ	τὴν	ἰδίαν ἐκτρέχειν· ἐκ γὰρ τῆς
[1, 13]	ἐπιτροπὴν ἐκπληρῶσαι βουλόμενος, ἀφίει αὐτὸν	τὴν	ἰδίαν ὁδὸν ἐκπληροῦν, ἐπιφθεγξάμενος· „Ἴσχυε
[1, 15]	κομψῶς αὐτῷ καὶ λογίως μετὰ	τὴν	ἱερωσύνην πεποιημέναι ἐπιστολαί, ὅ τε
[1, 0]	ῥοπῆς, ὅθεν οἱ λελεγμένοι μοι	τὴν	ἱστορίαν ἀπέλιπον. ~αʹ Εἶτα πρῶτον
[1, 1]	ἱστορίας δὲ ἄξιον ἐξευρεῖν δυνηθείην,	τὴν	ἱστορίαν ἀποτιθέμενος ἔνθα τῷ φιλανθρώπῳ
[1, 7]	θρησκείας ἐν Ἐφέσῳ κεκινημένων, Ὄασιν	τὴν	καὶ Ἴβιν ἐκ θεσπίσματος βασιλικοῦ
[1, 18]	στρατηγὸς τῶν ἑῴων ταγμάτων πεμφθείς,	τὴν	καλουμένην Ἀνατολίου στοὰν οἰκοδομεῖ παντοδαπαῖς
[1, 3]	αὐτὸν φθῆναι τὴν κυρίαν, εἰ	τὴν	καλουμένην νέαν κυριακὴν οἱ ἀμφ´
[1, 7]	ὡς αὖθις Θεοδοσίου θεσπίσαντος ἀνὰ	τὴν	καλουμένην Ὄασιν φυγαδεύεται. Τὸ δέ
[1, 16]	Ἀπόλλων, ὁ φωνὴν καὶ προφητείαν	τὴν	Κασταλίαν ἔχων, ἀνελεῖν τι ἠδύνατο
[1, 13]	εἰ μὲν ἐκθύμως ἑαυτὸν πρὸς	τὴν	κατάβασιν δοίη, συγχωρεῖν ἐκέλευσαν αὐτῷ
[1, 1]	Εἶτα πρῶτον κεφάλαιον, ὅτι μετὰ	τὴν	κατάλυσιν τοῦ ἀσεβοῦς Ἰουλιανοῦ τῶν
[1, 21]	καὶ παραφόρους σφᾶς ἀπαγγέλλοντες, οὕτω	τὴν	κενοδοξίαν καταπατοῦσιν, ὃν τελευταῖον χιτῶνα
[1, 14]	κἀκεῖσε περιϊπτάμενον, τὴν ὑπήνην καθειμένον,	τὴν	κεφαλὴν τιάρᾳ κεκαλυμμένον ὥσπερ εἰώθει.
[1, 10]	δὲ δικαστῶν μὴ ἐπεχόντων, ἀλλὰ	τὴν	κοινὴν πάντων τῶν ἁγιωτάτων πατέρων
[1, 8]	Κυζίκου ἐπίσκοπος ἐκεχειροτόνητο. Καὶ τοῦδε	τὴν	κοινὴν τῶν ἀνθρώπων στειλαμένου πορείαν,
[1, 14]	κείμενον πρὸς αὐτὴν τοῦ ὄρους	τὴν	κορυφήν. Μάνδραν οἱ ἐπιχώριοι καλοῦσι,
[1, 11]	αὐτοῖς πορνείας, ᾗ τὴν Ἀφροδίτην	τὴν	κοχλογεννήτην Κυπρίαν ἐπέστησαν, τὴν μὲν
[1, 11]	διήρπασεν, μισθόν τε τῆς αἰσχρουργίας	τὴν	κύλικα παρέσχετο, τὴν φιλοτησίαν προπίνειν
[1, 13]	λογίως ἀπέθετο καὶ Θεοδώρητος, ὁ	τὴν	Κυρεστῶν ἐπισκοπήσας, ἐν ᾧ τὰ
[1, 4]	διέλευσιν τῶν ἡμερῶν τῶν μετὰ	τὴν	κυρίαν διελθόντοςἐτύγχανον δὲ ἑξκαίδεκα τὸν
[1, 3]	μή ποτε ἂν αὐτὸν φθῆναι	τὴν	κυρίαν, εἰ τὴν καλουμένην νέαν
[1, 10]	δὲ καί τινα Σωφρονίου χάριν	τὴν	Κωνσταντιναίων ἐπισκοπήσαντος. Καθαιρεῖται δὲ παρ´
[1, 9]	τὸν δυσσεβῆ κινεῖται, μερικῆς κατὰ	τὴν	Κωνσταντίνου ἁλισθείσης συνόδου, λιβέλλους τε
[1, 9]	Φλαβιανῷ πλαστουργηθέντων, πρῶτα μὲν ἀνὰ	τὴν	Κωνσταντίνου ἡ ἐκ γειτόνων σύνοδος
[1, 20]	πρεσβυτέρας Ῥώμης, κατάρας δὲ πρὸς	τὴν	Κωνσταντίνου. Ἣ χρόνοις ὕστερον ἐπὶ
[1, 2]	Κωνσταντινουπόλεως ἀναφανδὸν ἐτόλμησεν εἰπεῖν· „Θεοτόκον	τὴν	Μαρίαν καλείτω μηδείς. Μαρία γὰρ
[1, 7]	τῶν μὲν λεγόντων ἀνθρωποτόκον δεῖν	τὴν	Μαρίαν ὀνομάζεσθαι, τῶν δὲ θεοτόκον·
[1, 2]	χιτῶνα παρὰ τῶν θεοκτόνων περιρραγείς,	τὴν	μὲν θεοτόκος φωνὴν ὑπὸ τοῦ
[1, 11]	Ἀφροδίτην τὴν κοχλογεννήτην Κυπρίαν ἐπέστησαν,	τὴν	μὲν σωφροσύνην ὡς ἐναγές τι
[1, 4]	παρ´ αὐτοῦ ῥηθέντων κατὰ τήνδε	τὴν	μητρόπολιν καὶ προσμαρτυρηθέντων, δυσσεβῶς φρονοῦντα
[1, 2]	ἀπαίροντι, ὅτε καὶ Θεοδώρῳ κατὰ	τὴν	Μοψουεστίαν συντυχὼν ὁ Νεστόριος τῆς
[1, 12]	~ιβʹ Ὅπως ὁ βασιλεὺς Θεοδόσιος	τὴν	Νεστορίου αἵρεσιν ἀπελαύνει. Γέγραπται δ´
[1, 9]	καὶ ῥήτωρ ἔτι τυγχάνων πρῶτος	τὴν	Νεστορίου βλασφημίαν διήλεγξεν. Ὡς δ´
[1, 5]	τοὺς ἐπισκόπους, συμβαίνουσι πρὸς ἀλλήλους,	τὴν	Νεστορίου καθαίρεσιν ἐπικυρώσαντες, ~ςʹ Περὶ
[1, 5]	καὶ Ἰωάννης, κυρώσαντες ἔτι καὶ	τὴν	Νεστορίου καθαίρεσιν. Μετὰ γοῦν τὴν
[1, 5]	πρῶτα μὲν Θεοδοσίου οὐ προσιεμένου	τὴν	Νεστορίου καθαίρεσιν, ὕστερον δὲ τὴν
[1, 21]	γε πανδαισίαν τε καὶ τρυφὴν	τὴν	νηστείαν ἔχοντες, καὶ τράπεζαν διακορῆ
[1, 11]	τε καὶ τιμωμένοις καταλιμπανομένων, ἐπὶ	τὴν	νύσσαν τὸν πῶλον ἐκκεντήσωμεν, καὶ
[1, 13]	σαρκὶ τῆς ἄνω Ἱερουσαλὴμ πολίτης,	τὴν	ξένην ταύτην καὶ τοῖς ἀνθρώποις
[1, 13]	Θαυμάτων τοίνυν μεγίστων καὶ κατὰ	τὴν	ὁδοιπορίαν γενομένων, κομίζεται κατὰ τὴν
[1, 22]	ἱστορία παραστήσει, τῆς ἄνωθεν ῥοπῆς	τὴν	οἰκείαν χορηγούσης εὐμένειαν. Τέλος τοῦ
[1, 7]	μὴ κατὰ τοῦ τεθέντος θεμελίου	τὴν	οἰκοδομίαν ποιησάμενος ἀλλ´ ἐπὶ τῆς
[1, 17]	σεισμὸς ἀνὰ πᾶσαν, ὡς εἰπεῖν,	τὴν	οἰκουμένην, ὥστε καὶ πολλοὺς τῶν
[1, 6]	προκομίσαντος ἀδιάβλητον ἔχοντα τῆς πίστεως	τὴν	ὁμολογίαν, καὶ ταύτην συντετάχθαι διαβεβαιωσαμένου
[1, 4]	ῥήσεων ἁγίων καὶ ἐγκρίτων πατέρων	τὴν	ὀρθὴν καὶ ἀμώμητον ἐκθεμένων πίστιν,
[1, 6]	καὶ ἀκατάσειστον ἐν ἰδίαις ψυχαῖς	τὴν	ὀρθὴν φυλάττουσι πίστιν, ἐξαίρετον δὲ
[1, 14]	ξεστοῦ πεποιημένοι εὐπρεπῶς, εὖ μάλα	τὴν	ὀροφὴν εἰς ὕψος ἐπαίροντες. Τὸ
[1, 7]	πλευρὰν συντριβέντες ἀφικόμεθα πάλιν εἰς	τὴν	Πανός, τρόπον τινὰ ψυχορραγοῦντες καὶ
[1, 7]	σῆς ἀνδρείας καταλαμβάνομεν κέλευσμα εἰς	τὴν	Πανὸς ὑποστρέψειν. Συγκοπέντες δὲ τοῖς
[1, 21]	σμικρὸν ἕτερος ἀμφιέννυται, ὡς καὶ	τὴν	πάντων ἐσθῆτα ἑνὸς εἶναι δοκεῖν
[1, 0]	συγγραφέως, πῶς ἐπὶ τὸ γράφειν	τὴν	παροῦσαν πραγματείαν ἐλήλυθεν. Εὐσεβίῳ τῷ
[1, 7]	εἰ μὴ Νεστορίου βίβλῳ περιέτυχον	τὴν	περὶ τούτων ἱστορίαν παρεχομένῃ. Αὐτὸς
[1, 1]	παυθεισῶν, ὕστερον ὁ πονηρὸς διάβολος	τὴν	πίστιν πάλιν ἐτάραττεν. Ἄρτι τῆς
[1, 7]	σώματι, καὶ τὴν χεῖρα καὶ	τὴν	πλευρὰν συντριβέντες ἀφικόμεθα πάλιν εἰς
[1, 15]	Ἰσίδωρος, οὗ κλέος εὐρὺ κατὰ	τὴν	ποίησιν, ἔργῳ τε καὶ λόγῳ
[1, 16]	λειψάνων μετὰ πομπῆς ἱερᾶς ἀνὰ	τὴν	πόλιν ἐπ´ ὀχήματος ἐνεχθέντων καὶ
[1, 18]	Ζωΐλος δὲ τὴν βασίλειον στοὰν	τὴν	πρὸς τὸ νότιον τῆς Ῥουφίνου
[1, 14]	ἀσκήσεως οἶμαι τοῦ παναγίου Συμεώνου	τὴν	προσηγορίαν τῷ χώρῳ καταλιπούσης. Διήκει
[1, 4]	ἐπαγομένοις ἀπολογήσασθαι. Καὶ δῆτα κατὰ	τὴν	προτεραίαν ὑποσχόμενος ἀφικνεῖσθαι εἴπερ δεήσοι,
[1, 21]	ὡς ἐκ διαμέτρου χωροῦσιν αὐτοῖς	τὴν	ῥοπὴν ἀνεπαίσθητον εἶναι, καὶ ταῦτά
[1, 2]	μάλα ἀτεχνῶς τοῖς εἰρημένοις Ἀναστασίῳ	τὴν	ῥοπὴν ἐδίδου φιλονεικότερον ἐν τοῖς
[1, 22]	τούτῳ διακονησαμένης, Μαρκιανὸς ὁ πανάριστος	τὴν	Ῥωμαίων ἀρχὴν περιβάλλεται. Ἃ δ´
[1, 21]	συμπλέκεται βίος, ὥστε ἀμέλει καὶ	τὴν	σάρκα τέλεον ἀποθέμενοι ζῶσιν ἀεὶ
[1, 15]	πᾶσι διαβόητος· ὃς οὕτω μὲν	τὴν	σάρκα τοῖς πόνοις ἐξέτηξεν, οὕτω
[1, 7]	ὡς φιλικὸν παρ´ ἡμῶν πρὸς	τὴν	σὴν μεγαλοπρέπειαν γράμμα, εἴτε ὡς
[1, 4]	ἐκκλησίας, δακρύσαντες πολλάκις, ἐπὶ ταύτην	τὴν	σκυθρωπὸν ἐχωρήσαμεν ἀπόφασιν. Ὁ βλασφημηθεὶς
[1, 13]	ἐπειδὴ παρ´ αὐτὸν γέγονεν, ἐκπλαγεὶς	τὴν	στάσιν καὶ τὴν δίαιταν, τῶν
[1, 7]	Ἐγὼ δὲ καί τινος γεγραφότος	τὴν	τελευταίαν ἐκείνου ῥοπὴν ἀκήκοα λέγοντος
[1, 13]	ἡ ξενοπρεπὴς αὕτη πολιτεία, τί	τὴν	τετριμμένην καὶ τοῖς ἁγίοις πεπατημένην
[1, 13]	πραγμάτων, καὶ τὴν φύσιν βιασάμενος	τὴν	τέως κάτω βρίθουσαν τὰ μετέωρα
[1, 21]	ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς, κατὰ	τὴν	τοῦ ἀποστόλου φωνήν. Ἄλλοι σύνοικοι
[1, 7]	ἣ καὶ ταχέως διελύθη κατὰ	τὴν	τοῦ Κυρίου παραβολήν, πρὸς τοὺς
[1, 18]	τῆς Ῥουφίνου πλευρόν, μέχρις ἡμῶν	τὴν	τούτου προσηγορίαν διαδεξαμένην, εἰ καὶ
[1, 7]	ἐκ βαρβαρικῆς γενομένην ἀφέσεως, ὥστε	τὴν	τῷ θεῷ δοκοῦσαν καὶ νῦν
[1, 13]	ὡς ἐπιτετράφασιν αὐτῷ καταβῆναι καὶ	τὴν	τῶν ἐκλεκτῶν πατέρων ὁδὸν ἀνύειν.
[1, 13]	ἀλλήλοις μετέδοσαν. Οὗτος ἐν σαρκὶ	τὴν	τῶν οὐρανίων δυνάμεων πολιτείαν ζηλώσας,
[1, 13]	περ παρ´ αὐτὸν ἐγένετο καὶ	τὴν	τῶν πατέρων ἀπήγγειλεν ἐντολήν, εὐθέως
[1, 7]	ἡμᾶς ἐκ τῆς Πανὸς πρὸς	τὴν	ὑπ´ αὐτὴν ἐνορίαν ἕτερον τῆς
[1, 6]	πίστιν, ἐξαίρετον δὲ ποιοῦνται φροντίδα	τὴν	ὑπὲρ τῶν ἁγίων ἐκκλησιῶν, ἵνα
[1, 14]	τεθέανται ὧδέ τε κἀκεῖσε περιϊπτάμενον,	τὴν	ὑπήνην καθειμένον, τὴν κεφαλὴν τιάρᾳ
[1, 11]	τῆς αἰσχρουργίας τὴν κύλικα παρέσχετο,	τὴν	φιλοτησίαν προπίνειν ἐπιτρέψας, ὡς ἂν
[1, 13]	τῶν ἐπὶ γῆς πραγμάτων, καὶ	τὴν	φύσιν βιασάμενος τὴν τέως κάτω
[1, 7]	νοσοῦντι καὶ γηράσαντι σώματι, καὶ	τὴν	χεῖρα καὶ τὴν πλευρὰν συντριβέντες
[1, 7]	τῶν μερῶν τοῦ ἑτέρου στερηθείη,	τὴν	χριστοτόκος ἐπενόησε φωνήν. Ἐπισημαίνεταί τε
[1, 7]	ἡμᾶς ἀπειλητικαῖς καταπλῆξαι διὰ τάχους	τὴν	χώραν ἐκδραμεῖν, ὡς Μαζίκων αὐτὴν
[1, 7]	τελευταῖον βρωθεὶς εἰς Ὄασιν ἀπέρρηξε	τὴν	ψυχήν. Ὅπως δὲ ὁ Νεστόριος
[1, 15]	τοῖς πόνοις ἐξέτηξεν, οὕτω δὲ	τὴν	ψυχὴν τοῖς ἀναγωγικοῖς ἐπίανε λόγοις,
[1, 20]	μὲν Ἀθηναίαν, καλλιεπῆ δὲ καὶ	τὴν	ὥραν εὐπρεπῆ, μέσης οἱ γενομένης

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 27/08/2009