Texte grec :
[238] (Version A)
Μυῖα.
Μυῖα ἐμπεσοῦσα εἰς χύτραν κρέως, ἐπειδὴ ὑπὸ τοῦ ζωμοῦ
ἀποπνίγεσθαι ἔμελλεν, ἔφη πρὸς ἑαυτήν· Ἀλλ' ἔγωγε καὶ βέβρωκα
καὶ πέπωκα καὶ λέλουμαι· κἂν ἀποθάνω, οὐδέν μοι μέλει. Ὁ λόγος
δηλοῖ ὅτι ῥᾴδιον φέρουσι τὸν θάνατον οἱ ἄνθρωποι, ὅταν
ἀβασανίστως παρακολουθήσῃ.
(Version B)
Μυῖα.
Μῦς εἰς χύτραν ζέουσαν κρεῶν τε πλήρη
ἐνέπεσε καὶ ἔμελλε συμπνιγῆναι.
Ἀποθνῄσκων δ' ἔφησε τοιοῦτον λόγον·
Ἐσθιόντι, πίνοντι καί λελουμένῳ
οὐμέλει μοι θάνατος, νὴ τοὺς θεούς μου.
Φέρουσί τινες τὸν θάνατον ῥᾳδίως,
ὅταν ἐπέλθῃ ἀβασανίστως τούτοις.
|
|
Traduction française :
| [238] LA MOUCHE
Une mouche était tombée dans une marmite remplie de viande. Sur le point d'être
noyée dans la sauce, elle se dit à elle-même : « J'ai mangé, j'ai bu, j'ai pris
un bain; la mort peut venir : il ne m'en chaut. »
Cette fable montre que les hommes supportent facilement la mort, quand elle
survient sans douleur.
|
|
