[122] (Version A)
Ζεὺς καὶ ὄφις.
Τοῦ Διὸς γάμους ποιοῦντος, πάντα τὰ ζῷα ἤνεγκαν δῶρα, ἕκαστον
κατὰ τὴν οἰκείαν δύναμιν. Ὄφις δὲ ἕρπων ῥόδον λαβὼν ἐν τῷ
στόματι ἀνέβη. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ζεὺς ἔφη· Τῶν ἄλλων πάντων τὰ
δῶρα λαμβάνω, ἀπὸ δὲ τοῦ σοῦ στόματος λαμβάνω οὐδ' ὅλως. Ὁ
μῦθος δηλοῖ ὅτι τῶν πονηρῶν αἱ χάριτες φοβεραί εἰσιν.
(Version B)
Ζεὺς καὶ ὄφις.
Τοῦ διὸς γαμοῦντος, πάντα τὰ ζῷα ἀνήνεγκαν δῶρα. Ὄφις δὲ ἕρπων
ῥόδον ἀναλαβὼν τῷ στόματι ἀνέβν. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ζεὺς ἔφη· Τῶν
ἄλλων ἁπάντων καὶ ἐκ ποδῶν δῶρα δέχομαι· ἀπὸ δὲ τοῦ σοῦ
στόματος οὐ λαμβάνω.
Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι πάντων τῶν πονηρῶν αἱ χάριτες φοβεραί.
| [122] ZEUS ET LE SERPENT
Comme Zeus se mariait, tous les animaux lui apportèrent des présents, chacun
suivant ses moyens. Le serpent monta jusqu'à lui, en rampant, une rose à la
bouche. En le voyant Zeus dit : «De tous les autres j'accepte des présents ;
mais de ta bouche à toi je les refuse absolument.»
Cette fable montre qu'il faut craindre les gracieusetés des méchants.
|
