[78,26] καὶ ἔσχεν οὕτως· οὐδὲ γὰρ ἐν τῇ πόλει μόνῃ τὸ δεινὸν ἔμεινεν, ἀλλὰ πᾶσαν τὴν οἰκουμένην αὐτῆς, ὑφ´ ἧς τὸ θέατρον ἀεί ποτε ἐπληροῦτο, ἐπέσχεν· τὸν μὲν γὰρ πρὸς τοὺς βαρβάρους πόλεμον καὶ ἐλαττωθέντες κατέθεντο, τῇ δὲ ἐκ τῶν στρατιωτῶν πλεονεξίᾳ καὶ στάσει δεινῶς ἐκακώθησαν. ἐπράχθη δὲ ἑκάτερον ὧδε. ὁ Μακρῖνος ἰδὼν τὸν Ἀρτάβανον σφόδρα τε ἐφ´ οἷς ἐπεπόνθει θυμούμενον καὶ δυνάμει πολλῇ ἐς τὴν Μεσοποταμίαν ἐμβεβληκότα, τὸ μὲν πρῶτον τούς τ´ αἰχμαλώτους αὐτῷ αὐτεπάγγελτος καὶ λόγους φιλίους ἔπεμψε, πρός τε τὴν εἰρήνην αὐτὸν προκαλούμενος καὶ τὴν αἰτίαν τῶν γεγονότων ἐς τὸν Ταραύταν τρέπων· ὡς δὲ ἐκεῖνος οὔτε τοῦτο προσεδέξατο, καὶ προσέτι καὶ τὰ φρούρια αὐτὸν τάς τε πόλεις τὰς κατασκαφείσας ἀναστῆσαι τῆς τε Μεσοποταμίας παντελῶς ἐκστῆναι καὶ δίκας ἐπί τε τοῖς ἄλλοις καὶ ἐπὶ τῇ τῶν βασιλικῶν μνημάτων λύμῃ δοῦναι ἐκέλευσεν (τῇ τε γὰρ δυνάμει, ἣν πολλὴν ἠθροίκει, θαρρῶν, καὶ τοῦ Μακρίνου ὡς καὶ παρὰ τὴν ἀξίαν αὐταρχοῦντος καταφρονῶν, τῇ τε ὀργῇ ἀπλήστῳ ἐχρῆτο, καὶ ἤλπιζε καὶ ἄκοντος αὐτοῦ πάνθ´ ὅσα ἐβούλετο κατεργάσεσθαι), οὐδὲ καιρὸν οὐδένα διαβουλεύσασθαι ἔσχεν, ἀλλ´ ἀπαντήσας αὐτῷ πρὸς τὴν Νίσιβιν ἤδη προσιόντι ἡττήθη, μάχης περὶ τοῦ ὕδατος τοῖς στρατιώταις ἐν τῇ ἀντιστρατοπεδεύσει γενομένης. καὶ δὴ καὶ αὐτὸ τὸ τάφρευμα παρ´ ὀλίγον ἀπέβαλεν. ἀλλὰ τὸ μὲν οἵ τε ὑπασπιςταὶ καὶ οἱ σκευοφόροι οἱ παρατυχόντες διεςώσαντο· θρασυνόμενοι γὰρ προεξῇξαν ἐς τοὺς βαρβάρους ἐπεκδραμόντες· τό τε γὰρ ἀνέλπιστον τῆς ἀντιτάξεως ὠφέλησεν αὐτούς, καὶ δὴ στρατιῶταί τινες ὡπλισμένοι ἀλλ´ οὐχ ὑπηρέται ἔδοξαν εἶναι. ὁ δ............ | τότε τε οὐ .......... | καὶ μετα ........... | ξεως παρ.......... | της νυκ............. | τὰ στρατό ......... | οἵ τε Ῥωμαῖοι ....... | το καὶ οἱ πολέμιοι τὸν | θόρυβον ........... | σφῶν α ............ | πτευσαν ......... | γην, ἀ ............. | αὐτοὺς . ο .......... | λυ ἀπαλ . η .......... | σαν ἐπει .... ....... | τες οἱ Ῥωμαῖοι ..... | βαρβάρων ......... | ασπτοης .......... | αληθειν ........... | το πεποιη ........... | θον τε αυ........... | μια μὲν μ........... | ἀ...λαξ... ......... ‖ ....... ήθει αὐτῶν βιασθέντες καὶ τῇ τοῦ Μακρίνου φυγῇ ἀθυμήσαντες ἐνικήθησαν. κἀκ τούτου ...... τῆς Μεσοποταμίας ἄλλως τε καὶ ἐκεί | ....... τὴν Συρίαν κα | ......... ιελθόντες | ........ η. τότε μὲν δὴ ταῦτα ἐγένετο, ἐν δὲ δὴ τῷ μετοπώρῳ τῷ τε χειμῶνι, ἐν ᾧ ὅ τε Μακρῖνος καὶ ὁ Ἄδουεντος ὑπάτευσαν, ἐς μὲν χεῖρας οὐκέτ´ ἀλλήλοις ἦλθον, διαπρεσβευόμενοι δὲ καὶ διακηρυκευόμενοι συνηλλάγησαν.

[78,26] 26. En effet, le fléau ne s'arrêta pas à Rome, il se fit sentir à tout l'univers qui lui était soumis, à tout l'univers qui remplissait sans cesse son amphithéâtre, car Rome renonça, vaincue, à la guerre contre les barbares, et elle eut beaucoup à souffrir de l'avidité et de la révolte des soldats. Voici comment les deux malheurs arrivèrent. } An de Rome 971. Macrin et Adventus consuls. Macrin, voyant Artabanos, vivement irrité de ce qu'il avait souffert, envahir la Mésopotamie avec une nombreuse armée, lui renvoya d'abord, de son propre mouvement, les captifs avec des paroles amies, l'invitant à faire la paix et rejetant sur Tarautas la cause de ce qui s'était passé ; mais, comme Artabanos, loin de recevoir ces ouvertures, lui enjoignit d'avoir à relever les forteresses et les villes renversées, à évacuer complétement la Mésopotamie et à donner satisfaction pour les autres dégâts commis et pour la dévastation des monuments des rois {plein de confiance dans les troupes nombreuses qu'il avait rassemblées, et méprisant Macrin comme un indigne parvenu, il se laissait aller à une colère sans borne, et il espérait arriver, malgré son ennemi, à l'accomplissement de tous ses projets;} Macrin n'eut pas même le temps de réfléchir ; marchant à la rencontre de son adversaire, qui déjà s'était avancé jusqu'à Nisibis, il fut vaincu dans un combat que se livrèrent, de part et d'autre, les soldats, pour approvisionner d'eau le camp qu'ils établissaient. Une seconde fois {....Fragments de texte grec} S'étant envoyé l'un à l'autre des ambassadeurs et des hérauts, ils conclurent ensemble un traité.