[32,7] Ὅτι οἱ Ῥωμαῖοι ἀμετάθετοι ταῖς γνώμαις ὄντες πρὸς τὴν
κατάλυσιν τῆς Καρχηδόνος προσέταξαν ἀπιέναι ταχέως εἰς
τὴν Καρχηδόνα καὶ τὰ δεδογμένα τοῖς πολίταις ἀπαγγέλλειν.
Τῶν δὲ πρέσβεών τινες μὲν ἀπογνόντες τὴν εἰς τὴν πατρίδα
πορείαν ἔφυγον οἷ ποτ' οὖν ἕκαστος ἐδύνατο, οἱ δὲ λοιποὶ τὴν
ἐπάνοδον ἑλόμενοι ἐπανῆλθον τὴν ὀλέθριον πρες βείαν
τετελεκότες. Τῶν δὲ ὄχλων ὑπαπαντώντων, τούτοις μὲν
οὐδὲν ἐλάλουν, τὰς δὲ ἑαυτῶν κεφαλὰς τύπτοντες καὶ τὰς
χεῖρας ἐπανατείνοντες καὶ τοὺς θεοὺς ἐπιβοώμενοι προῆγον
εἰς τὴν ἀγοράν, καὶ τῇ γερουσίᾳ ἀπήγγειλαν τὰ
προστεταγμένα.
| [32,7] Résolus à détruire Carthage, les Romains renvoyèrent les députés,
et leur ordonnèrent de porter aux Carthaginois le décret du sénat.
Quelques-uns de ces députés, renonçant au retour dans leur patrie,
s'enfuirent où ils pouvaient; les autres, aimant mieux revenir chez eux,
s'acquittèrent de leur triste mission. La foule alla au-devant d'eux ; sans
prononcer une parole, ils se frappèrent la tête, levèrent les mains au ciel,
et, implorant les dieux, se dirigèrent sur la place publique, où ils apprirent
au sénat les ordres des Romains.
|