[31,25] Ὅτι καὶ Προυσίας ὁ τῆς Βιθυνίας βασιλεὺς ἧκε συγχαρησόμενος τῇ συγκλήτῳ καὶ τοῖς τοὺς πολέμους κατορθώσασι στρατηγοῖς. Οὗ τὸ τῆς ψυχῆς ἀγεννὲς οὐκ ἄξιον παραλιπεῖν ἀνεπισή μαντον. Τῆς μὲν γὰρ τῶν ἀγαθῶν ἀνδρῶν ἐπαινουμένης ἀρετῆς, πολλοὶ τῶν ἐπιγινομένων προάγονται πρὸς τὸν ὅμοιον ζῆλον, τῆς δὲ τῶν φαύλων ἀνανδρίας ὀνειδιζομένης, οὐκ ὀλίγοι τῶν πρὸς τὴν κακίαν ὁρμώντων ἀποτρέπονται. Διὸ καὶ χρηστέον οὐ παρέργως τῇ τῆς ἱστορίας παρρησίᾳ πρὸς ἐπανόρθωσιν τοῦ κοινοῦ βίου.

[31,25] Prusias, roi de Bithynie, vint congratuler le sénat et les généraux victorieux. Nous ne devons pas passer sous silence la bassesse de ce roi ; car les louanges qu'on donne aux hommes vertueux portent souvent la postérité à imiter ces exemples, tandis que le blâme qu'on inflige aux méchants détourne beaucoup d'hommes du sentier du vice. Il faut donc user largement du franc parler de l'histoire pour corriger les mœurs.