[18,3] Οὗτος δὲ παραλαβὼν τὴν τῶν ὅλων ἡγεμονίαν καὶ συνεδρεύσας μετὰ τῶν ἡγεμόνων Πτολεμαίῳ μὲν τῷ Λάγου τὴν Αἴγυπτον ἔδωκεν, Λαομέδοντι δὲ τῷ Μιτυληναίῳ Συρίαν, Φιλώτᾳ δὲ Κιλικίαν καὶ Πίθωνι μὲν Μηδίαν, Εὐμενεῖ δὲ Παφλαγονίαν καὶ Καππαδοκίαν καὶ πάσας τὰς συνοριζούσας ταύταις χώρας, ἃς Ἀλέξανδρος οὐκ ἐπῆλθεν ἐκκλεισθεὶς ὑπὸ τῶν καιρῶν, ὅτε διεπολέμει πρὸς Δαρεῖον, Ἀντιγόνῳ δὲ Παμφυλίαν καὶ Λυκίαν καὶ τὴν μεγάλην καλουμένην Φρυγίαν, μετὰ δὲ ταῦτα Κασάνδρῳ μὲν Καρίαν, Μελεάγρῳ δὲ Λυδίαν, Λεοννάτῳ δὲ τὴν ἐφ´ Ἑλλησπόντῳ Φρυγίαν. αὗται μὲν οὖν αἱ σατραπεῖαι τοῦτον τὸν τρόπον ἐμερίσθησαν. κατὰ δὲ τὴν Εὐρώπην Λυσιμάχῳ μὲν ἐδόθη Θρᾴκη καὶ τὰ συνορίζοντα τῶν ἐθνῶν παρὰ τὴν Ποντικὴν θάλασσαν, ἡ δὲ Μακεδονία καὶ τὰ πλησιόχωρα τῶν ἐθνῶν Ἀντιπάτρῳ προσωρίσθη. τὰς δὲ κατὰ τὴν Ἀσίαν παραλελειμμένας σατραπείας ἔδοξε μὴ κινεῖν, ἀλλ´ ἐᾶν ὑπὸ τοὺς αὐτοὺς ἡγεμόνας τεταγμένας· ὁμοίως δὲ καὶ Ταξίλην καὶ Πῶρον κυρίους εἶναι τῶν ἰδίων βασιλειῶν, καθάπερ αὐτὸς Ἀλέξανδρος ἦν τεταχώς. τούτων δὲ τὴν συνορίζουσαν σατραπείαν τοῖς περὶ Ταξίλην βασιλεῦσι συνεχώρησε· τὴν δὲ παρὰ τὸν Καύκασον κειμένην, ὀνομαζομένην δὲ Παροπανισαδῶν προσώρισεν Ὀξυάρτῃ τῷ Βακτριανῷ {βασιλεῖ}, οὗ τὴν θυγατέρα Ῥωξάνην γεγαμηκὼς ἦν Ἀλέξανδρος. καὶ Σιβυρτίῳ μὲν ἔδωκεν Ἀραχωσίαν καὶ Κεδρωσίαν, Στασάνορι δὲ τῷ Σολίῳ τὴν Ἀρίαν καὶ Δραγγινήν, Φιλίππῳ δὲ προσώρισε Βακτριανὴν καὶ Σογδιανήν, Φραταφέρνῃ δὲ Παρθυαίαν καὶ Ὑρκανίαν καὶ Πευκέστῃ μὲν Περσίδα, Τληπολέμῳ δὲ Καρμανίαν, Ἀτροπάτῃ δὲ Μηδίαν, Ἄρχωνι δὲ τὴν Βαβυλωνίαν, Ἀρκεσιλάῳ δὲ Μεσοποταμίαν. Σέλευκον δ´ ἔταξεν ἐπὶ τὴν ἱππαρχίαν τῶν ἑταίρων, οὖσαν ἐπιφανεστάτην· ταύτης γὰρ Ἡφαιστίων πρῶτος μὲν ἡγήσατο, μετὰ δὲ τοῦτον Περδίκκας, τρίτος δ´ ὁ προειρημένος Σέλευκος. ἐπὶ δὲ τὴν κατακομιδὴν τοῦ σώματος καὶ τὴν κατασκευὴν τῆς ἁρμαμάξης τῆς μελλούσης κομίζειν τὸ σῶμα τοῦ τετελευτηκότος βασιλέως εἰς Ἄμμωνα ἔταξαν Ἀρριδαῖον.

[18,3] Revêtu de l'autorité suprême, Perdiccas réunit en conseil tous les chefs de corps, et arrêta le partage suivant : Ptolémée, fils de Lagus, eut l'Égypte; Laomédon de Mitylène, la Syrie; Philotas, la Cilicie; Python, la Médie; Eumène, la Paphlagonie, la Cappadoce et toutes les contrées limitrophes que les circonstances avaient empêché Alexandre de visiter pendant son expédition contre Darius; Antigone eut la Pamphylie, la Lycie et la grande Phrygie; Cassandre, la Carie; Méléagre, la Lydie; Léonnatus, la Phrygie de l'Hellespont. Tel fut le partage de ces satrapies. En Europe, Lysimaque reçut la Thrace et les nations qui avoisinent la mer du Pont. Antipater garda la Macédoine et les provinces qui en dépendent. Quant aux satrapies de l'Asie supérieure, on convint de ne pas y toucher, mais de les laisser sous l'autorité de leurs anciens gouverneurs. Les régions limitrophes de ces satrapies restèrent également sous l'autorité des rois vassaux de Taxile. La satrapie située près du Caucase, appelé le pays des Paropamisades, fut adjugée à Oxyarte, roi de Bactres, dont Alexandre avait épousé la fille Rhoxane. Sibyrtius eut en partage l'Arachosie et la Gédrosie ; Stasanor le Solien, l'Arie et la Drangiane; Philippe, la Bactriane et la Sogdiane; Phratapherne, la Parthie et l'Hyrcanie; Peuceste, la Perse proprement dite; Tlépolème, la Carmanie ; Atrapès, la Médie; Archon, la Babylonie; Arcesilas, la Mésopotamie. Seleucus eut le commandement du principal corps de cavalerie surnommé les Hétaires. Ce corps illustre avait d'abord eu pour chef Hephaestion, puis Perdiccas et enfin Seleucus qui vient d'être nommé. Taxile et Porus restèrent maîtres de leurs royaumes, ainsi qu'Alexandre lui-même l'avait ordonné. Arrhidée fut chargé du soin de préparer les funérailles du roi et de faire construire un char qui devait transporter les dépouilles du roi dans le temple d'Ammon.