[17,45] Ἀνυπερβλήτου δὲ τῆς ἐκπλήξεως οὔσης καὶ τῆς ἐν τοῖς ἀγῶσι δεινότητος ἀνυποστάτου γινομένης οὐδ' ὣς ἔληγον τῆς τόλμης οἱ Μακεδόνες, ἀλλὰ τοὺς ἀεὶ πίπτοντας ὑπερβαίνοντες οὐκ ἐνουθετοῦντο ταῖς τῶν ἄλλων συμφοραῖς. (2) Ὁ δ' ᾿Αλέξανδρος ἐπιστήσας ἐπὶ τοὺς ἁρμόζοντας τόπους τοὺς πετροβόλους καταπέλτας καὶ λίθους μεγάλους ἀφιεὶς ἐσάλευε τὰ τείχη, τοῖς δ' ὀξυβελέσιν ἀπὸ τῶν πύργων τῶν ξυλίνων ἐκβάλλων βελῶν παντοδαπῶν πλῆθος δεινῶς κατετίτρωσκε τοὺς ἐφεστῶτας τοῖς τείχεσιν. (3) Ἀντιμηχανώμενοι δὲ πρὸς ταῦτα οἱ Τύριοι πρὸ μὲν τῶν τειχῶν μαρμαρίνους τροχοὺς ἵστανον καὶ διά τινων ὀργάνων τούτους δινεύοντες τὰ φερόμενα βέλη καταπελτικὰ συνέτριβον καὶ εἰς τὰ πλάγια μέρη παράγοντες ἀπράκτους ἐποίουν τὰς τῶν ἀφιεμένων πληγάς. (4) Πρὸσδὲ τούτοις βύρσας καὶ διπλᾶς διφθέρας πεφυκωμένας καταράπτοντες εἰς ταύτας ἀπεδέχοντο τὰς ἀπὸ τῶν πετροβόλων πληγάς· καὶ μαλακῆς τῆς ἐνδόσεως γινομένης ἐξελύετο τῶν φερομένων πετρῶν ἡ βία. (5) Καθόλου δὲ οἱ Τύριοι πάντα τρόπον εὐρώστως ἀμυνόμενοι καὶ κατευποροῦντες τοῖς βοηθήμασι κατεθάρρησαν τῶν πολεμίων καὶ τὸ τεῖχος καὶ τὰς ἐντὸς τῶν πύργων στάσεις ἀπολιπόντες ἐπ' αὐτὰς ὠθοῦντο τὰς ἐπιβάθρας καὶ ταῖς τῶν πολεμίων ἀνδραγαθίαις ἀντέταττον τὰς ἑαυτῶν ἀρετάς. (6) Διὸ καὶ συμπλεκόμενοι τοῖς πολεμίοις καὶ τὴν μάχην ἐκ χειρὸς συνιστάμενοι μέγαν ἀγῶνα τὸν ὑπὲρ τῆς πατρίδος συνίσταντο καί τινες πελέκεσι τῶν ἀπαντώντων τὸ προσπεσὸν μέρος τοῦ σώματος ἀπέκοπτον· ἔνθα δὴ τῶν παρὰ τοῖς Μακεδόσιν ἡγεμόνων τις, ὄνομα μὲν ῎Αδμητος, διαφέρων δὲ ἀνδρείᾳ καὶ σώματος ῥώμῃ, τεθαρρηκὼς τὴν βίαν τῶν Τυρίων ὑπέστη καὶ πληγεὶς πελέκει μέσην τὴν κεφαλὴν παραχρῆμα κατέστρεψε τὸν βίον ἡρωικῶς. (7) Ὁ δ' ᾿Αλέξανδρος ὁρῶν τῇ μάχῃ (τῶν Τυρίων) κατισχυομένους τοὺς Μακεδόνας ἀνεκαλέσατο τῇ σάλπιγγι τοὺς στρατιώτας νυκτὸς ἤδη γενομένης. Καὶ τὸ μὲν πρῶτον ἔκρινε λῦσαι τὴν πολιορκίαν καὶ τὴν στρατείαν ἐπὶ τὴν Αἴγυπτον ποιεῖσθαι· μετανοήσας δὲ πάλιν καὶ νομίσας αἰσχρὸν εἶναι παραχωρῆσαι Τυρίοις τῆς κατὰ τὴν πολιορκίαν δόξης καὶ τῶν φίλων ἕνα μόνον ὁμογνωμονοῦντα λαβὼν ᾿Αμύνταν τὸν ᾿Ανδρομένους πάλιν πρὸς τὴν πολιορκίαν ἐτρέπετο.

[17,45] Les Macédoniens malgré l'étonnement où les mettaient toutes ces inventions et les maux inusités qu'elles ajoutaient aux travaux ordinaires de la guerre, ne perdaient rien de leur valeur accoutumée et prenant hardiment la place des morts, ils ne semblaient pas avoir pris garde à leur sort funeste. (2) Alexandre faisant aussi ajouter des machines à lancer des pierres à celles qui lançaient des traits, continuait de battre et de ruiner les murs de la ville, pendant que les traits continuaient de nettoyer les remparts et les tours de leurs défenseurs. (3) Les Tyriens de leur côté faisant tourner sans cesse des roues de marbre posées en travers, rendaient souvent ces traits inutiles et les écartaient à droite et à gauche, ou bien ils les recevaient sur des cuirs doublés, qui en amortissaient le coup. En un mot les Tyriens continuaient de se défendre de toutes leurs forces et avaient même réussi dans leur défense, aux point qu'ils conçurent le dessein de la changer en attaque. (6) Ainsi sortant de leurs parapets et de leurs tours, montant sur les ponts que les ennemis avaient jeté eux-mêmes sur leurs remparts, ils osèrent les attaquer corps à corps et s'exposer pour le salut de leur patrie à un combat si hasardeux. Quelques-uns armés de haches coupaient les membres à leurs adversaires. Un capitaine macédonien, nommé Admète homme d'une taille et d'une force prodigieuse, s'opposant courageusement aux efforts des Tyriens perdit la vie par un coup qui lui emporta la moitié de la tête, (7) de sorte qu'Alexandre voyant que les assiégés allaient prendre le dessus, fit donner la retraite à l'entrée de la nuit et songea à lever le siège pour conduire son armée de là en Égypte. Mais, changeant bientôt de pensée, et faisant réflexion au tort qu'il se ferait à lui-même en laissant aux Tyriens un pareil avantage, il prit le parti de continuer le siège, quoiqu'il n'eut pour lui sur ce sujet que l'avis du seul Amyntas fils d'Andromène.