| [2,39] XXXIX. 1. Μέχρι μὲν δὴ τούτων συμφέρονται πάντες οἱ Ῥωμαίων
συγγραφεῖς, ἐν δὲ τοῖς ὕστερον λεγομένοις οὐχ ὁμολογοῦσι. Πείσων γὰρ ὁ
τιμητικός, οὗ καὶ πρότερον ἐμνήσθην, ἄγγελόν φησιν ὑπὸ τῆς Ταρπείας
ἀποσταλῆναι νύκτωρ ἐκ τοῦ χωρίου δηλώσοντα τῷ Ῥωμύλῳ τὰς γενομένας
τῇ κόρῃ πρὸς τοὺς Σαβίνους ὁμολογίας, ὅτι μέλλοι τὰ σκεπαστήρια παρ´
αὐτῶν αἰτεῖν ὅπλα διὰ τῆς κοινότητος τῶν ὁμολογιῶν παρακρουσαμένη,
δύναμίν τε ἀξιώσοντα πέμπειν ἐπὶ τὸ φρούριον ἑτέραν νυκτός, ὡς αὐτῷ
στρατηλάτῃ παραληψόμενον τοὺς πολεμίους γυμνοὺς τῶν ὅπλων· τὸν δὲ
ἄγγελον αὐτομολήσαντα πρὸς τὸν ἡγεμόνα τῶν Σαβίνων κατήγορον
γενέσθαι τῶν τῆς Ταρπείας βουλευμάτων. Οἱ δὲ περὶ τὸν Φάβιόν τε καὶ
Κίγκιον οὐδὲν τοιοῦτο γεγονέναι λέγουσιν, ἀλλὰ φυλάξαι τὴν κόρην
διαβεβαιοῦνται τὰς περὶ τῆς προδοσίας συνθήκας.
2. Τὰ δ´ ἑξῆς ἅπαντες πάλιν ὁμοίως γράφουσι. φασὶ γὰρ ὅτι παραγενομένου
σὺν τῷ κρατίστῳ τῆς στρατιᾶς μέρει τοῦ βασιλέως τῶν Σαβίνων φυλάττουσα
τὰς ὑποσχέσεις ἡ Τάρπεια τοῖς μὲν πολεμίοις ἀνέῳξε τὴν συγκειμένην
πυλίδα, τοὺς δ´ ἐν τῷ χωρίῳ φύλακας ἀναστήσασα διαταχέων σώζειν
ἑαυτοὺς ἠξίου καθ´ ἑτέρας ἐξόδους τοῖς πολεμίοις ἀφανεῖς, ὡς κατεχόντων
ἤδη τῶν Σαβίνων τὸ φρούριον·
3. διαφυγόντων δὲ τούτων τοὺς μὲν Σαβίνους ἀνεῳγμένας εὑρόντας τὰς
πύλας κατασχεῖν τὸ φρούριον ἔρημον τῶν φυλάκων, τὴν δὲ Τάρπειαν ὡς τὰ
παρ´ ἑαυτῆς ὅσα συνέθετο παρεσχημένην ἀξιοῦν τοὺς μισθοὺς τῆς
προδοσίας κατὰ τοὺς ὅρκους ἀπολαβεῖν.
| [2,39] XXXIX. 1. Jusqu'ici tous les historiens romains sont d’accord, mais pas dans
ce qui suit. Pison, l'ex-censeur, que j'ai mentionné, dit que Tarpeia envoya un
messager de la place durant la nuit pour informer Romulus de l'accord qu'elle
avait fait avec le Sabins, en vertu duquel elle proposait, tirant profit de
l'ambiguïté des termes de cet accord, d'exiger leurs armes défensives, et lui
demanda en même temps d'envoyer des renforts à la forteresse durant la nuit,
de sorte que l'ennemi ainsi que leur chef, privés de leurs armes, puisse être faits
prisonniers; mais le messager, dit-il, se rendit chez le chef des Sabins et le mit
au courant des intentions de Tarpeia. Néanmoins, Fabius et Cincius disent que
rien de tel ne se produisiy, mais ils insistent sur le fait que la jeune fille s’en tint
à son contrat déloyal.
2. Pour ce qui suit, cependant, tous sont une fois de plus d'accord. Ils disent
qu’à l'arrivée du roi des Sabins avec l’élite de son armée, Tarpeia, tenant sa
promesse, ouvrit à l'ennemi la porte convenue, et réveillant la garnison, elle lui
demanda de se sauver rapidement par d'autres sorties inconnues de l'ennemi,
comme si le Sabins étaient déjà maîtres de l'endroit;
3. qu'après la fuite de la garnison les Sabins, trouvant les portes ouvertes,
s’emparèrent de la place maintenant dépouillée de ses gardes, et que Tarpeia,
alléguant qu'elle s’était acquittée de sa part de l'accord, exigea alors de
recevoir la récompense de sa trahison conformément aux serments.
|
