[4,9] IX. Οὐ πολλῶν οἶμαι δεῖν λόγων, ὅτι τοῦτο μὲν ἀφελῶς καὶ ἡδέως εἴρηται ἦθός τε οὐ πεπλασμένον ἀλλὰ φυσικὸν ἐπιφαίνει. Τὸ γάρ· ‘οὐχ ἱκανόν, ὦ ἄνδρες δικασταί, τοῖς ἐπιτρόποις, ὅσα πράγματα διὰ τὴν ἐπιτροπείαν ἔχουσιν’ οὐδεὶς ἂν εἴποι ῥήτορος εἶναι, ἀλλὰ παντὸς ἰδιώτου καταστάντος εἰς ἀγῶνα ἄδικον. Τὸ δ´ Ἰσαίου πεποιῆσθαι ῥητορικῶς καὶ κεκαλλιλογῆσθαι σεμνότερον ἅπαντες ἂν φήσειαν, τὸ γάρ· ‘ἐβουλόμην μέν, ὦ ἄνδρες δικασταί, μὴ λίαν οὕτως Ἁγνόθεον πρὸς χρήματα ἔχειν αἰσχρῶς, ὥστε τοῖς ἀλλοτρίοις ἐπιβουλεύειν.’ καὶ ἔτι μᾶλλον παρὰ Λυσίᾳ μὲν χαριέντως πάνυ καὶ ἀφελῶς εἰρῆσθαι τὸ· ‘ἐγὼ γάρ, ὦ ἄνδρες δικασταί, καταλειφθεὶς ἐπίτροπος τῶν Ἱπποκράτους χρημάτων καὶ διαχειρίσας ὀρθῶς καὶ δικαίως τὴν οὐσίαν καὶ παραδοὺς τοῖς υἱοῖς δοκιμασθεῖσι τὰ χρήματα.’ θάτερον δὲ τρανότερον καὶ οὐχ ὡς ἂν ἰδιώτης συνέθηκεν· ‘ἀλλ´ ὄντα γε οὖν ἀδελφιδοῦν ἐμὸν καὶ κύριον τῆς πατρῴας οὐσίας οὐ μικρᾶς ἀλλ´ ἱκανῆς, ὥστε καὶ λειτουργεῖν, ὑφ´ ἡμῶν αὐτῷ παραδοθείσης, ταύτης ἐπιμελεῖσθαι.’ ἑνὸς δ´ ἔτι μνησθήσομαι γένους, ἐξ οὗ μάλιστα ἡ διαφορὰ τῶν ἀνδρῶν ἔσται καταφανής

[4,9] IX. Il ne faudra pas, je pense, de longs raisons pour montrer que cet exorde est simple et plein de grâce : ici, point de recherche : c'est le langage de la nature. Dans ce passage : {UERBA GRAECA}, on ne trouve pas le ton d'un orateur, mais celui de tout homme attaqué injustement. Dans Isée, l'art du rhéteur et la prétention frappent les yeux les moins exercés. On le voit par Ces mots : {UERBA GRAECA}. Dans Lysias, tout est écrit avec grâce et simplicité; par exemple : {UERBA GRAECA}, tandis qu'Isée prend un ton plus pompeux et tout-à-fait éloigné du langage ordinaire : {UERBA GRAECA}. Je vais citer encore un exemple, pour mettre dans tout son jour la différence qui existe entre ces deux orateurs.