Chapitre
[6]	τοῦ βίου. Καὶ τί δεῖ	τὰ	ἄλλα λέγειν; Ἀλλ´ ἐδάκρυσε καὶ
[8]	ὑπερείδων, μέτροις τισὶ καὶ ὅροις	τὰ	ἀναγκαῖα περιέλαβε πάθη; τὸ μὲν
[10]	ἐκ τῆς τῶν παρόντων πείρας	τὰ	ἀναγκαῖα τῆς φύσεως πάθη δεδιδαγμένους.
[3]	ὧδε συμπάθειαν. Εἰ μὲν γὰρ	τὰ	αὐτὰ φρονοῦσι τῷ σπουδαίῳ οἱ
[10]	ἔχει τὰ ὑποδείγματα. Ὥσπερ οὖν	τὰ	βάρη ταῖς ἐπὶ τοῦ ζυγοῦ
[7]	ὅτι καὶ οἱ θρῆνοι καὶ	τὰ	δάκρυα τῶν ἁγίων διὰ τὴν
[3]	μᾶλλον, ἢ τοῦ μὴ προαιρεῖσθαι	τὰ	δέοντα. Ὅλως δὲ ψυχὴ, ἡ
[8]	καμάτῳ δαμαζομένης, ἀλλὰ τοῦ σώματος	τὰ	ἐκ φύσεως ἐπακολουθοῦντα συμπτώματα δεχομένου
[10]	λίθῳ προστρίβοντες δοκιμάζομεν· οὕτω πρὸς	τὰ	ἐκτεθέντα ἡμῖν παρὰ τοῦ Κυρίου
[4]	ἀπολαύσεις, ἡ ἐν οὐρανοῖς βασιλεία,	τὰ	ἐν ἐπαγγελίαις ἀγαθὰ, καὶ διανοίας
[3]	Εἰ γὰρ ἐνεκρώσαμεν τὰ μέλη	τὰ	ἐπὶ τῆς γῆς, κατὰ τὰς
[2]	βίου εὔροια. Λυπηρὰ γὰρ οὐ	τὰ	ἡμῖν προσπίπτοντα μόνον τῶν ἀλγεινῶν,
[9]	καὶ ἡ σκευὴ μεθ´ ἧς	τὰ	θέατρα καταλαμβάνουσιν· οὕτως οἴει προσήκειν
[4]	δι´ οὗ Θεὸν ἐγνωρίσαμεν. Καὶ	τὰ	κάλλη τῆς κτίσεως ἐντέχνως καταμανθάνοντες,
[8]	σύμπτωμα συγχωρῶν. Ὅπερ συμβαίνει, ὅταν	τὰ	κοῖλα τοῦ ἐγκεφάλου, τῶν ἐκ
[11]	τῆς ἀντιδόσεως κουφίζῃ τοῦ βίου	τὰ	λυπηρά. Ἠτιμάσθης; Ἀλλὰ πρὸς τὴν
[11]	ἐμποιείτω σου τῇ ψυχῇ, μήτε	τὰ	λυπηρὰ κατηφείαις καὶ συστολαῖς τὸ
[8]	τῆς φύσεως ὅροις ἐμμένοντας διαφέρειν	τὰ	λυπηρά. ~Οὔτε οὖν γυναιξὶν, οὔτε
[3]	τῆς ψυχῆς. Εἰ γὰρ ἐνεκρώσαμεν	τὰ	μέλη τὰ ἐπὶ τῆς γῆς,
[10]	παρόντα. Ὥσπερ γὰρ οἱ ἀσθενεῖς	τὰ	ὄμματα, τῶν ἄγαν λαμπρῶν τὰς
[9]	παρὰ τῶν ἀπαιδεύτως ἐχόντων πρὸς	τὰ	οὐράνια. Δεῖ γὰρ τὸν κεκαθαρμένον
[11]	χαίρειν σοι παραινοῦσαν· ἀποπεμπόμενος μὲν	τὰ	ὀχληρὰ τῆς σαρκὸς, συνάγων δὲ
[8]	ὑπερβολῶν ἠλευθέρωσε· μήτε καταμαλακίζεσθαι πρὸς	τὰ	πάθη, μήτε ἀναισθήτως ἔχειν τῶν
[4]	τὴν παροῦσαν ζωὴν διαφέροντας, καὶ	τὰ	παρόντα τῶν αἰωνίων ἀμειβομένους, κἂν
[10]	ἐλπίδι τῶν μελλόντων κουφότερα ποιεῖν	τὰ	παρόντα. Ὥσπερ γὰρ οἱ ἀσθενεῖς
[6]	τοῖς κατὰ γνώμην. Ὅθεν καὶ	τὰ	περὶ τὸ σῶμα συμπτώματα διενήνοχε.
[7]	τὴν ἐκεῖθεν ἑαυτοῖς εὐφροσύνην συναύξοντες,	τὰ	περὶ τοὺς ὁμοδούλους ἑαυτῶν ᾠκονόμουν·
[2]	ἐμοὶ κειμένων; Ἔξωθεν γάρ ἐστι	τὰ	ποιητικὰ τοῦ χαίρειν, καὶ οὐκ
[11]	Οὕτως ἀντιτιθεὶς τοῖς παροῦσιν ἀνιαροῖς	τὰ	προσδοκώμενα ἀγαθὰ, φυλάξεις σεαυτῷ τὸ
[9]	ἐκ λίθου ἦν αὐτῷ πεποιημένα	τὰ	σπλάγχνα; Ἔπεσον αὐτῷ δέκα παῖδες
[10]	νῦν μόνοις τῆς παλαιᾶς σεμνότητος	τὰ	σύμβολα φέρουσι. Καὶ πλοῖον, πολλάκις
[3]	γε μηδ´ αὐτοὶ λυπηρῶς διαφέροντες	τὰ	συμπίπτοντα· εἰ δὲ κατὰ σάρκα
[10]	ἡλικίας χωρῶν, καὶ πάντα ἐφεξῆς	τὰ	σύνθετα διαλύων, οὐ ξενισθήσομαι τῷ
[3]	σαρκικῶν παθημάτων οὐ μεταβαλεῖ· ἀλλὰ	τὰ	τοῖς ἄλλοις λυπηρὰ προσθήκην εὐφροσύνης
[10]	ἤδη προλαβὼν ὁ βίος ἔχει	τὰ	ὑποδείγματα. Ὥσπερ οὖν τὰ βάρη
[11]	ἡ νομοθεσία τοῦ Ἀποστόλου. Μήτε	τὰ	φαιδρὰ τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων περιχαρείας
[2]	μόνον τῶν ἀλγεινῶν, ἀλλὰ καὶ	τὰ	φίλους καὶ συγγενεῖς ἀνιῶντα. Ὥστε
[8]	καὶ ἴλιγγοι, καὶ σκοτώσεις ἐπὶ	ταῖς	ἀδοκήτοις τῶν λυπηρῶν ἀκοαῖς ἐγγίνονται,
[3]	αὐτὰ φρονοῦσι τῷ σπουδαίῳ οἱ	ταῖς	δυσκολίαις περιπεσόντες, οὐ παρέξουσι λύπας
[10]	ὑποδείγματα. Ὥσπερ οὖν τὰ βάρη	ταῖς	ἐπὶ τοῦ ζυγοῦ ῥοπαῖς διακρίνομεν,
[11]	πληρῶσαι, καὶ τὸ (ἀγγελικὸν ἀγαλλίαμα	ταῖς	καρδίαις ἡμῶν ἐνοικίσαι· ἐν Χριστῷ
[9]	αὐτῷ ἡ ἀλήθεια, ὅτι πρὸς	ταῖς	λοιπαῖς ἀρεταῖς καὶ ἀληθινὸς ἦν·
[10]	Χριστοῦ. ~Ἄφες οὖν ταύτας τὰς	ταπεινὰς	καὶ ἀπαιδεύτους φωνάς. Οἴ μοι
[8]	φιλοθρήνων τὸ ἄγαν περιπαθὲς καὶ	ταπεινὸν	ἐπανορθούμενος. Εἰ γάρ τι ἄλλο,
[11]	τὸ γαῦρον αὐτῆς καὶ ὑψηλὸν	ταπεινούτω.	Μὴ γὰρ οὕτω προπεπαιδευμένος περὶ
[9]	εἴς τι χωρίον (ὑποκαθήμενον, τῷ	ταπεινῷ	καὶ ὑπείκοντι τῆς ψυχῆς, τὸν
[10]	τῷ προευτρεπισμένῳ τῆς διανοίας τὴν	ταραχὴν	μὴ παθεῖν, ἔπειτα δὲ τῇ
[3]	διωγμοῖς, ἐν ἀνάγκαις, καυχήματα ἑαυτοῦ	τὰς	ἐνδείας ποιούμενος· ἐν λιμῷ καὶ
[2]	ἐντολῶν ὀκνηρὸν τῷ νομοθέτῃ περιτρέπειν	τὰς	μέμψεις ἐπιχειρεῖ, ὡς ἀδύνατα διορίζοντι.
[10]	τὰ ὄμματα, τῶν ἄγαν λαμπρῶν	τὰς	ὄψεις ἀπάγοντες, ἐν ἄνθεσι καὶ
[4]	τοῖς γυμνικοῖς ἀγῶσιν οἱ κατὰ	τὰς	παλαίστρας τοῖς πόνοις προσεθισθέντες οὐ
[4]	στάδιον ἀποδύντα, φέρειν χρῆναι γενναίως	τὰς	πληγὰς τῶν ἀντιπάλων ἐλπίδι τῆς
[10]	τοῦ Χριστοῦ. ~Ἄφες οὖν ταύτας	τὰς	ταπεινὰς καὶ ἀπαιδεύτους φωνάς. Οἴ
[11]	ὀχληρὰ τῆς σαρκὸς, συνάγων δὲ	τὰς	τῆς ψυχῆς εὐφροσύνας· καὶ τῶν
[9]	πεφράχθαι, καὶ ἀνδρείως καὶ καρτερῶς	τὰς	τῶν τοιούτων παθῶν προσβολὰς ἀπαμύνασθαι·
[3]	τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, κατὰ	τὰς	ὑποθήκας τοῦ Ἀποστόλου, καὶ τὴν
[5]	ἐν ἀμήτῳ. Καὶ ὅλως ἐρεύνησον	τὰς	φωνὰς τῶν δικαίων, κἄν πού
[3]	ἕτερα βλέποντος τοῦ Ἀποστόλου, καὶ	τὰς	ψυχὰς ἡμῶν πειρωμένου χαμόθεν πρὸς
[10]	κατακρύψειν τὴν φιλτάτην ἐμοὶ κεφαλήν;	Ταῦτα	γὰρ κἂν ἑτέρου λέγοντος ἀκούωμεν,
[7]	εἰς τὸ ἔξω. ~Πρὸς δὴ	ταῦτα	ἐροῦμεν, ὅτι καὶ οἱ θρῆνοι
[2]	συκοφαντούμενος, ἀλητεύων, τὸ δεσμωτήριον οἰκῶν;	Ταῦτα	καὶ ἔτι πλείω τούτων, κατηγοροῦντες
[9]	θλιβομένῳ. Ἀλλ´ ἆρα μὴ ἐψεύδετο	ταῦτα	λέγων; Καὶ μὴν μαρτυρεῖ αὐτῷ
[9]	τραῦμα τῇ ψυχῇ διασῶζον. Κατάλιπε	ταῦτα	ποιεῖν τοῖς μὴ ἔχουσιν ἐλπίδα.
[1]	διαβαλλόντων τὸ τῆς νομοθεσίας ἀδύνατον,	ταῦτα	προδιαλαβεῖν ἀναγκαῖον. ~Τίς γάρ ἐστιν
[4]	λόγου δύναμιν ὑπερβαίνοντα. Πῶς οὐχὶ	ταῦτα	προσήκει χαρᾶς ἀλήκτου καὶ εὐφροσύνης
[6]	τοὺς κλαίοντας. Καὶ πῶς σύμφωνα	ταῦτα,	φασὶ, τῷ, Πάντοτε χαίρετε; Οὐδὲ
[10]	καὶ τό· Τίς δ´ ἂν	ταῦτα	ᾠήθη γενέσθαι; καὶ, Πότε δ´
[10]	βήματι τοῦ Χριστοῦ. ~Ἄφες οὖν	ταύτας	τὰς ταπεινὰς καὶ ἀπαιδεύτους φωνάς.
[2]	περιεστώτων ἡμᾶς ἐνταῦθα, τὴν ἀσθένειαν	ταύτην	τῶν λογισμῶν (ἀῤῥωστῶν, προφασίζεται προφάσεις
[5]	ἐν αὐτῷ ζωῆς τῆς δυστήνου	ταύτης	καταστενάζουσιν. Οἴμοι, ὅτι ἡ παροικία
[5]	ἐμπόδιον τῆς χαρᾶς, τῆς παροικίας	ταύτης	τὴν παράτασιν δυσχεραίνει. Δαβὶδ δὲ
[2]	πρὸς ἑαυτὰς, ἀδυνάτου ὄντος κατὰ	ταυτὸν	πρὸς δύο μερίμνας τὴν διάνοιαν
[10]	θαλάττης διασωθὲν, καὶ μυριάκις μὲν	ταχυναυτῆσαν,	μυρίον δὲ φόρτον τοῖς ἐμπορευομένοις
[6]	ἐκ τῶν αὐτῶν ἀρχῶν δάκρυόν	τε	καὶ χαρὰ τὴν γένεσιν ἔχουσι.
[8]	Διόπερ, ἐπιδακρύσας τῷ φίλῳ, αὐτός	τε	τὴν κοινωνίαν τῆς ἀνθρωπείας φύσεως
[10]	ἐνοικούντων, καὶ τῇ λοιπῇ κατά	τε	τὴν χώραν καὶ τὴν ἀγορὰν
[10]	ἐρυθριᾷν ἡμᾶς προσῆκε τοὺς ἔκ	τε	τῆς μνήμης τῶν παρελθόντων καὶ
[10]	πόλεις μεγάλαι καὶ περιφανεῖς τῇ	τε	τῶν κατασκευασμάτων λαμπρότητι, καὶ τῇ
[4]	ὑπὸ κήτους καταποθέντες, ὑφ´ ἡμῶν	τε	χρῆναι μακαρίζεσθαι, καὶ αὐτοὺς ἐν
[9]	θείῳ διδασκαλίῳ, οἷον ὀχυρῷ τινι	τειχίῳ	τῷ ὀρθῷ λόγῳ πεφράχθαι, καὶ
[11]	ἔχεις πατρίδα τὴν ἐπουράνιον Ἱερουσαλήμ.	Τέκνον	ἀπέβαλες; Ἀλλ´ ἀγγέλους ἔχεις, μεθ´
[3]	γῆν καὶ σάρκας, ὡς περὶ	τέλμα	σκώληκες, ἰλυσπώμενοι ἐν τοῖς τοῦ
[9]	δὲ ὑπελθόντας τοῦ βίου τὸ	τέλος.	Οὐκ ᾤμωξεν, οὐ κατετίλατο κόμην,
[6]	μὲν γὰρ θρηνεῖ, ὡς ἐναποθανόντα	τῇ	ἁμαρτίᾳ, τὸν δὲ Ἰωνάθαν, ὡς
[7]	τῆς αἰωνίου χαρᾶς. Ἀνάβα μοι	τῇ	διανοίᾳ, καὶ θέασαι τὴν ἀγγελικὴν
[10]	τε τῶν κατασκευασμάτων λαμπρότητι, καὶ	τῇ	δυνάμει τῶν ἐνοικούντων, καὶ τῇ
[4]	οὐχὶ τοῖς παροῦσιν ἀλγυνομένους, ἀλλὰ	τῇ	ἐλπίδι τῶν εἰς ὕστερον ἡμῖν
[10]	ταραχὴν μὴ παθεῖν, ἔπειτα δὲ	τῇ	ἐλπίδι τῶν μελλόντων κουφότερα ποιεῖν
[4]	ἑτέρωθι τῇ θλίψει ὑπομένειν, καὶ	τῇ	ἐλπίδι χαίρειν παρὰ τοῦ αὐτοῦ
[7]	τῶν αἰγιαλῶν ἑστῶτες, τοῖς ἐν	τῇ	θαλάττῃ βαπτιζομένοις συμπάσχοντες, οὐ προΐενται
[4]	οὐ καταισχύνει. Διὸ καὶ ἑτέρωθι	τῇ	θλίψει ὑπομένειν, καὶ τῇ ἐλπίδι
[10]	καὶ τοῦ χρυσοῦ τὴν διαφορὰν	τῇ	λίθῳ προστρίβοντες δοκιμάζομεν· οὕτω πρὸς
[10]	τῇ δυνάμει τῶν ἐνοικούντων, καὶ	τῇ	λοιπῇ κατά τε τὴν χώραν
[7]	προΐενται τὴν οἰκείαν ἀσφάλειαν ἐν	τῇ	περὶ τῶν κινδυνευόντων φροντίδι· οὕτως
[8]	Κύριον ἐπὶ Λαζάρῳ καὶ ἐπὶ	τῇ	πόλει ἐκεῖνο εἰπεῖν ἔχομεν, ὅτι
[8]	τὸ δάκρυον προσήκατο, τὸ φυσικὸν	(τῇ	σαρκὶ ἐπιγίνεσθαι σύμπτωμα συγχωρῶν. Ὅπερ
[10]	καὶ πόλεις μεγάλαι καὶ περιφανεῖς	τῇ	τε τῶν κατασκευασμάτων λαμπρότητι, καὶ
[9]	νεαρὸν τῆς λύπης τὸ τραῦμα	τῇ	ψυχῇ διασῶζον. Κατάλιπε ταῦτα ποιεῖν
[11]	πραγμάτων περιχαρείας ἀμέτρους ἐμποιείτω σου	τῇ	ψυχῇ, μήτε τὰ λυπηρὰ κατηφείαις
[2]	περιισταμένων ἡμᾶς ἀβουλήτων κακῶν, ἀναγκαίαν	τῇ	ψυχῇ τὴν κατήφειαν ἐμποιούντων, ἐξ
[2]	ἡμῶν ἐπιταράσσῃ· τότε δυνατὸν ἐγγίνεσθαι	τῇ	ψυχῇ τὴν χαράν. Πῶς οὖν
[4]	ἐστιν ἡ τὴν χαρὰν σύνοικον	τῇ	ψυχῇ τοῦ σπουδαίου παρασκευάζουσα. ~Ἀλλ´
[7]	μοι τῇ διανοίᾳ, καὶ θέασαι	τὴν	ἀγγελικὴν κατάστασιν, εἰ ἄλλη τις
[10]	κατά τε τὴν χώραν καὶ	τὴν	ἀγορὰν εὐθηνίᾳ διαπρέπουσαι, ἐν ἐρειπίοις
[1]	αὐτοῦ ὠφέλιμον, καὶ πῶς δυνατὸν	τὴν	ἀδιάλειπτον προσευχὴν κατορθοῦν, καὶ τὴν
[11]	εὐφροσύνας· καὶ τῶν μὲν παρόντων	τὴν	αἴσθησιν ὑπερβαίνων, πρὸς δὲ τὴν
[11]	θρόνον τοῦ Θεοῦ, καὶ εὐφρανθήσῃ	τὴν	αἰώνιον εὐφροσύνην. Οὕτως ἀντιτιθεὶς τοῖς
[7]	ἐν τῷ αἵματος ἀναβρασμῷ, ἀλλὰ	τὴν	ἄκρατον καὶ ἀμιγῆ παντὸς σκυθρωποῦ
[9]	ἀφῆκέ τινα φωνὴν ἀγενῆ, ἀλλὰ	τὴν	ἀοίδιμον ἐκείνην καὶ παρὰ πᾶσιν
[3]	ἀκρότατον τῶν ἀγαθῶν συναφείας μηδαμῶς	τὴν	ἀπὸ τῶν ὀχληρῶν τῆς σαρκὸς
[3]	τοῦ νενεκρωμένου σώματος πληγὴ πρὸς	τὴν	ἀπολελυμένην τῆς συναφείας αὐτοῦ ψυχὴν
[2]	καὶ τῶν περιεστώτων ἡμᾶς ἐνταῦθα,	τὴν	ἀσθένειαν ταύτην τῶν λογισμῶν (ἀῤῥωστῶν,
[2]	τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐκκοπτόμενος; Εὐχαριστήσω τυπτόμενος	τὴν	ἄτιμον πληγὴν παρὰ τοῦ μισοῦντος;
[6]	ἀρχῶν δάκρυόν τε καὶ χαρὰ	τὴν	γένεσιν ἔχουσι. Τὸ μὲν γὰρ,
[11]	Ἠτιμάσθης; Ἀλλὰ πρὸς τὴν δόξαν,	τὴν	διὰ τῆς ὑπομονῆς ἐν τοῖς
[2]	κατὰ ταυτὸν πρὸς δύο μερίμνας	τὴν	διάνοιαν κατατέμνεσθαι; Ἀλλὰ καὶ ἐν
[10]	ῥοπαῖς διακρίνομεν, καὶ τοῦ χρυσοῦ	τὴν	διαφορὰν τῇ λίθῳ προστρίβοντες δοκιμάζομεν·
[8]	στερεᾶς τροφῆς διαπνευσθείσης αὐτῷ, καὶ	τὴν	δίψαν προσήκατο, τῆς ὑγρότητος ἀναλωθείσης
[11]	τὰ λυπηρά. Ἠτιμάσθης; Ἀλλὰ πρὸς	τὴν	δόξαν, τὴν διὰ τῆς ὑπομονῆς
[7]	οὖν ἐνορῶντες τῷ ἀγαπητῷ, καὶ	τὴν	ἐκεῖθεν ἑαυτοῖς εὐφροσύνην συναύξοντες, τὰ
[11]	τὴν αἴσθησιν ὑπερβαίνων, πρὸς δὲ	τὴν	ἐλπίδα τῶν αἰωνίων ἀποτείνων τὴν
[2]	τῶν τοῦ σώματος χρειῶν ἀναγκαίως	τὴν	ἔννοιαν τῆς ψυχῆς περιστρεφουσῶν πρὸς
[11]	τὴν ἐλπίδα τῶν αἰωνίων ἀποτείνων	τὴν	ἔννοιαν, ὧν καὶ μόνη ἡ
[11]	σοι ῥᾳδίως κατορθωθήσεται, ἐὰν ἔχῃς	τὴν	ἐντολὴν σύνοικον, τὴν πάντοτε χαίρειν
[1]	τὴν ἀδιάλειπτον προσευχὴν κατορθοῦν, καὶ	τὴν	ἐπὶ πᾶσιν εὐχαριστίαν ἀποδιδόναι τῷ
[2]	τῶν ἁμαρτημάτων ἑαυτοῖς εὐτρεπίζειν ἡγούμενοι	τὴν	ἐπὶ τοῖς διατεταγμένοις ἡμῖν, ὡς
[11]	τῆς πατρίδος; Ἀλλ´ ἔχεις πατρίδα	τὴν	ἐπουράνιον Ἱερουσαλήμ. Τέκνον ἀπέβαλες; Ἀλλ´
[10]	ὀφθαλμοῖς. Τί οὖν ποιήσομαι; Καταῤῥήξομαι	τὴν	ἐσθῆτα, καὶ καταδέξομαι κυλινδεῖσθαι χαμαὶ,
[4]	καὶ μὴ συνιέντες, ὅτι πρὸς	τὴν	εὐαγγελικὴν ἡμᾶς προσκαλεῖται ζωὴν, τολμῶσι
[2]	τῶν δυσκόλων, μήτε προσδοκώμενον ὅλως	τὴν	ζωὴν ἡμῶν ἐπιταράσσῃ· τότε δυνατὸν
[10]	παροῦσιν ἀνιαροῖς προσκεῖσθαι, ἀλλὰ πρὸς	τὴν	θεωρίαν τῶν ὄντως ἀγαθῶν περιάγειν
[9]	γὰρ ἀδαμάντινος ἦν ὁ Ἰὼβ	τὴν	καρδίαν; μὴ γὰρ ἐκ λίθου
[2]	ἀβουλήτων κακῶν, ἀναγκαίαν τῇ ψυχῇ	τὴν	κατήφειαν ἐμποιούντων, ἐξ ὧν χαίρειν
[8]	πόδας, καὶ μὴ κωλύεσθαι πρὸς	τὴν	κίνησιν. Μεῖζον γὰρ ἦν τὸ
[8]	ἐπιδακρύσας τῷ φίλῳ, αὐτός τε	τὴν	κοινωνίαν τῆς ἀνθρωπείας φύσεως ἐπεδείξατο,
[4]	αὐτῶν, οἱονεὶ διὰ γραμμάτων τινῶν,	τὴν	μεγάλην τοῦ Θεοῦ περὶ πάντα
[10]	ἡμῖν παρὰ τοῦ Κυρίου μέτρα	τὴν	μνήμην ἐπαναφέροντες, οὐδαμοῦ ἂν τῶν
[3]	τὰς ὑποθήκας τοῦ Ἀποστόλου, καὶ	τὴν	νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ
[7]	θαλάττῃ βαπτιζομένοις συμπάσχοντες, οὐ προΐενται	τὴν	οἰκείαν ἀσφάλειαν ἐν τῇ περὶ
[7]	τοῖς ἁμαρτήμασι τῶν πέλας ἐπιστυγνάζοντες	τὴν	οἰκείαν ἀφανίζουσιν εὐφροσύνην. Τὸ ἐναντίον
[4]	διὰ τῆς ἁμαρτίας, πάλιν εἰς	τὴν	οἰκειότητα ἀνεκλήθημεν, τῷ αἵματι τοῦ
[11]	ἐὰν ἔχῃς τὴν ἐντολὴν σύνοικον,	τὴν	πάντοτε χαίρειν σοι παραινοῦσαν· ἀποπεμπόμενος
[5]	τῆς χαρᾶς, τῆς παροικίας ταύτης	τὴν	παράτασιν δυσχεραίνει. Δαβὶδ δὲ καὶ
[4]	ἐπ´ ἐλπίδι τοῦ μέλλοντος αἰῶνος	τὴν	παροῦσαν ζωὴν διαφέροντας, καὶ τὰ
[8]	λυπηρῶν ἐπιτρέπων. Ὡς οὖν κατεδέξατο	τὴν	πεῖναν ὁ Κύριος, τῆς στερεᾶς
[7]	τὰ δάκρυα τῶν ἁγίων διὰ	τὴν	πρὸς Θεὸν ἀγάπην ἐγίγνοντο. Ἀεὶ
[10]	μὲν τῷ προευτρεπισμένῳ τῆς διανοίας	τὴν	ταραχὴν μὴ παθεῖν, ἔπειτα δὲ
[2]	ἁμαρτίαις, ὃς διὰ τὸ περὶ	τὴν	τήρησιν τῶν ἐντολῶν ὀκνηρὸν τῷ
[1]	αὐτῆς ὠφέλιμον ἐπὶ πᾶσαν διαβαίνει	τὴν	τῶν ἀνθρώπων ζωήν. Πάντοτε χαίρετε,
[10]	δ´ ἂν προσεδόκησα γῇ κατακρύψειν	τὴν	φιλτάτην ἐμοὶ κεφαλήν; Ταῦτα γὰρ
[4]	νοῦν καὶ λόγον συμπληροῦντα ἡμῶν	τὴν	φύσιν ἔχομεν, δι´ οὗ Θεὸν
[2]	τότε δυνατὸν ἐγγίνεσθαι τῇ ψυχῇ	τὴν	χαράν. Πῶς οὖν πρόσταγμα ἡμῖν
[4]	προσετάχθημεν. Ἐλπὶς οὖν ἐστιν ἡ	τὴν	χαρὰν σύνοικον τῇ ψυχῇ τοῦ
[10]	καὶ τῇ λοιπῇ κατά τε	τὴν	χώραν καὶ τὴν ἀγορὰν εὐθηνίᾳ
[9]	καὶ μέλεσι γοεροῖς ἐκτήκειν σεαυτοῦ	τὴν	ψυχὴν ἐπιτηδεύεις· καὶ ὥσπερ τῶν
[11]	καὶ μόνη ἡ φαντασία ἐξαρκεῖ	τὴν	ψυχὴν εὐφροσύνης πληρῶσαι, καὶ τὸ
[10]	πόαις προσαναπαύουσιν· οὕτω χρὴ καὶ	τὴν	ψυχὴν μὴ συνεχῶς καταβλέπειν τὸ
[6]	τινος, τῆς προσβολῆς τοῦ ἀβουλήτου	τὴν	ψυχὴν τύπτοντος καὶ συστέλλοντος, καταθλιβομένου
[3]	τὸ ὑψηλὸν τῆς ψυχῆς πρὸς	τὴν	ὧδε συμπάθειαν. Εἰ μὲν γὰρ
[2]	ὃς διὰ τὸ περὶ τὴν	τήρησιν	τῶν ἐντολῶν ὀκνηρὸν τῷ νομοθέτῃ
[7]	οἱονεὶ σπέρμα καὶ δάνεισμα γίνεται	τῆς	αἰωνίου χαρᾶς. Ἀνάβα μοι τῇ
[4]	φύσεως δεδιδάγμεθα. Ἀλλοτριωθέντες Θεοῦ διὰ	τῆς	ἁμαρτίας, πάλιν εἰς τὴν οἰκειότητα
[4]	ὁμόσε χωροῦσι τοῖς ἀντιπάλοις ἐπιθυμίᾳ	τῆς	ἀναῤῥήσεως, τῶν παραυτίκα πόνων ὑπερορῶντες.
[8]	φίλῳ, αὐτός τε τὴν κοινωνίαν	τῆς	ἀνθρωπείας φύσεως ἐπεδείξατο, καὶ ἡμᾶς
[11]	Θεὸν ἀποβλέπῃ, ἡ δὲ ἐλπὶς	τῆς	ἀντιδόσεως κουφίζῃ τοῦ βίου τὰ
[4]	τῶν ἀντιπάλων ἐλπίδι τῆς δόξης	τῆς	ἀπὸ τῶν στεφάνων. Καὶ γὰρ
[9]	τῆς θυμηδίας, ἐν τῷ καιρῷ	τῆς	ἀπολαύσεως, ἐπικατασείσαντος αὐτοῖς τοῦ διαβόλου
[4]	ἀγαλλιώμενος. ~Οἱ τοίνυν ἀπαιδεύτως ἔχοντες	τῆς	ἀποστολικῆς διανοίας, καὶ μὴ συνιέντες,
[4]	τῷ αἵματι τοῦ Μονογενοῦς ἐκ	τῆς	ἀτίμου δουλείας ἐξαιρεθέντες. Ἀναστάσεως ἐλπίδες,
[4]	ὡς οἱ τρεῖς παῖδες ἐπὶ	τῆς	Βαβυλωνίας, κἂν λέουσιν ὦσι συγκαθειργμένοι,
[5]	Οἴμοι, ὅτι ἀπόλωλεν εὐλαβὴς ἀπὸ	τῆς	γῆς, καὶ ὁ κατορθῶν (ἐν
[3]	ἐνεκρώσαμεν τὰ μέλη τὰ ἐπὶ	τῆς	γῆς, κατὰ τὰς ὑποθήκας τοῦ
[2]	δεδεμένος, ἀτεκνωθεὶς ἀθρόως, ἢ καὶ	τῆς	γυναικὸς αὐτῆς ἐστερημένος; ἐκ ναυαγίων
[3]	τῷ πεπονθότι τοῦ σώματος μέρει,	τῆς	διαδόσεως τοῦ λυποῦντος οὐ δυναμένης
[10]	τι, μάλιστα μὲν τῷ προευτρεπισμένῳ	τῆς	διανοίας τὴν ταραχὴν μὴ παθεῖν,
[4]	τὰς πληγὰς τῶν ἀντιπάλων ἐλπίδι	τῆς	δόξης τῆς ἀπὸ τῶν στεφάνων.
[7]	καὶ ἀπολαύειν τοῦ ἀποῤῥήτου κάλλους	τῆς	δόξης τοῦ κτίσαντος ἡμᾶς. Πρὸς
[8]	παντελῶς ἀποψύξαντας, ὥσπερ ἐρείσματος ἀσθενοῦς,	τῆς	δυνάμεως αὐτῶν τῷ βάρει τῆς
[5]	καὶ τῆς ἐν αὐτῷ ζωῆς	τῆς	δυστήνου ταύτης καταστενάζουσιν. Οἴμοι, ὅτι
[8]	τι ἄλλο, καὶ τὸ δακρύειν	τῆς	ἐκ τοῦ λόγου συμμετρίας προσδεῖται·
[10]	καταναλώθησαν, ἢ αἰχμάλωτοι γενόμεναι, δουλείαν	τῆς	ἐλευθερίας ἠλλάξαντο. Καὶ ὅλως, ὅπερ
[5]	πάντες τοῦ κόσμου τούτου καὶ	τῆς	ἐν αὐτῷ ζωῆς τῆς δυστήνου
[8]	δίψαν προσήκατο, τῆς ὑγρότητος ἀναλωθείσης	τῆς	ἐν τῷ σώματι· καὶ ἐκοπίασε,
[9]	ψυχῆς, καὶ οὐδένα τόνον ἐκ	τῆς	ἐπὶ Θεὸν ἐλπίδος ἐχούσης, τὸ
[10]	πολλάκις τῶν ἐναντίων, (περιτραπείσης αὐτοῖς	τῆς	εὐημερίας, ἐλεεινὸν θέαμα καὶ διήγημα
[10]	ποτε τοὺς παιδαγωγουμένους τῷ λόγῳ	τῆς	εὐσεβείας. Οἷον, παῖς μοι ἦν
[4]	τὸν καλὸν, ἅπαξ ἐπὶ τὸ	τῆς	εὐσεβείας στάδιον ἀποδύντα, φέρειν χρῆναι
[2]	διὰ πάντων, τράπεζα πλήθουσα, κοινωνοὶ	τῆς	εὐφροσύνης οἱ ἐπιτήδειοι, ἀκούσματα καὶ
[10]	ὁμηλίκων, στήριγμα τῆς οἰκίας, αὐτὸ	τῆς	ἡλικίας ἦγε τὸ χαριέστατον· οὗτος
[8]	ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ὑπερταθέντων· οὐ	τῆς	θεότητος τῷ καμάτῳ δαμαζομένης, ἀλλὰ
[9]	πληγῇ συντριβέντες ἐν τῷ οἴκῳ	τῆς	θυμηδίας, ἐν τῷ καιρῷ τῆς
[8]	τῶν λυπηρῶν ἀκοαῖς ἐγγίνονται, περιδονουμένης	τῆς	κεφαλῆς ὑπὸ τῶν ἀτμῶν, οὓς
[4]	Θεὸν ἐγνωρίσαμεν. Καὶ τὰ κάλλη	τῆς	κτίσεως ἐντέχνως καταμανθάνοντες, δι´ αὐτῶν,
[8]	κοῖλα τοῦ ἐγκεφάλου, τῶν ἐκ	τῆς	λύπης ἀναθυμιάσεων πληρωθέντα, οἷον δι´
[9]	καὶ μέλος στυγνὸν, ἀεὶ νεαρὸν	τῆς	λύπης τὸ τραῦμα τῇ ψυχῇ
[8]	τῆς δυνάμεως αὐτῶν τῷ βάρει	τῆς	λύπης ὑποκλασθείσης. Ὃ γὰρ ἐπὶ
[3]	μετατιθέναι πολίτευμα, οἱ μὴ ἐφικνούμενοι	τῆς	μεγαλονοίας τοῦ νομοθέτου, περὶ γῆν
[10]	ἡμᾶς προσῆκε τοὺς ἔκ τε	τῆς	μνήμης τῶν παρελθόντων καὶ ἐκ
[1]	ἐναντίων ἡμῖν ἀπαντᾷ, διαβαλλόντων τὸ	τῆς	νομοθεσίας ἀδύνατον, ταῦτα προδιαλαβεῖν ἀναγκαῖον.
[8]	μυῶν καὶ τῶν νεύρων ἐκ	τῆς	ὁδοιπορίας ὑπερταθέντων· οὐ τῆς θεότητος
[10]	γένους, ἄνθος τῶν ὁμηλίκων, στήριγμα	τῆς	οἰκίας, αὐτὸ τῆς ἡλικίας ἦγε
[8]	εἱλουμένου, τοῦτό φασι καὶ ἐπὶ	τῆς	οἰκονομούσης τὸ ζῶον δυνάμεως γίνεσθαι·
[10]	διαπρέπουσαι, ἐν ἐρειπίοις νῦν μόνοις	τῆς	παλαιᾶς σεμνότητος τὰ σύμβολα φέρουσι.
[5]	Ὡς οὖν ἐμπόδιον τῆς χαρᾶς,	τῆς	παροικίας ταύτης τὴν παράτασιν δυσχεραίνει.
[11]	διὰ τῶν ἀγαθῶν ἔργων. Ἐξέπεσες	τῆς	πατρίδος; Ἀλλ´ ἔχεις πατρίδα τὴν
[4]	οὐ πρὸς τὸ ἀλγεινὸν συστέλλονται	τῆς	πληγῆς, ἀλλ´ ὁμόσε χωροῦσι τοῖς
[3]	περιχαρὲς αὐτῆς καὶ εὔθυμον ὑπὸ	τῆς	ποικίλης μεταπτώσεως τῶν σαρκικῶν παθημάτων
[3]	ἐν ἑαυτῷ τὸν Χριστὸν, ὡς	τῆς	πρὸς τὸ ἀκρότατον τῶν ἀγαθῶν
[6]	γὰρ, οἷον ἐκ πληγῆς τινος,	τῆς	προσβολῆς τοῦ ἀβουλήτου τὴν ψυχὴν
[3]	μηδαμῶς τὴν ἀπὸ τῶν ὀχληρῶν	τῆς	σαρκὸς συμπάθειαν δεχομένης. Ἀλλὰ κἂν
[11]	παραινοῦσαν· ἀποπεμπόμενος μὲν τὰ ὀχληρὰ	τῆς	σαρκὸς, συνάγων δὲ τὰς τῆς
[8]	κατεδέξατο τὴν πεῖναν ὁ Κύριος,	τῆς	στερεᾶς τροφῆς διαπνευσθείσης αὐτῷ, καὶ
[3]	σώματος πληγὴ πρὸς τὴν ἀπολελυμένην	τῆς	συναφείας αὐτοῦ ψυχὴν οὐ χωρήσει.
[3]	κἂν διακόπτηται ἡ σὰρξ, ἡ	τῆς	συνεχείας διάλυσις ἐναπομένει τῷ πεπονθότι
[10]	ἐπαναφέροντες, οὐδαμοῦ ἂν τῶν ὅρων	τῆς	σωφροσύνης ἐκπέσοιμεν. Ἐπειδὰν οὖν σοί
[4]	χαίρειν εὐλόγως αἱ ἀφορμαὶ διὰ	τῆς	τοῦ Θεοῦ μεγαλοδωρεᾶς ἡμῖν πρόκεινται.
[10]	μνήμης τῶν παρελθόντων καὶ ἐκ	τῆς	τῶν παρόντων πείρας τὰ ἀναγκαῖα
[8]	αὐτῷ, καὶ τὴν δίψαν προσήκατο,	τῆς	ὑγρότητος ἀναλωθείσης τῆς ἐν τῷ
[11]	πρὸς τὴν δόξαν, τὴν διὰ	τῆς	ὑπομονῆς ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἀποκειμένην,
[8]	λύπης ὑποκλασθείσης. Ὃ γὰρ ἐπὶ	τῆς	φλογὸς ὁρᾷν ὑπάρχει, ὑπὸ τοῦ
[4]	ἀποστροφὴν τοῦ βλαβεροῦ ἐξ αὐτῆς	τῆς	φύσεως δεδιδάγμεθα. Ἀλλοτριωθέντες Θεοῦ διὰ
[8]	προσῆκε σεμνῶς καὶ εὐσχημόνως τοῖς	τῆς	φύσεως ὅροις ἐμμένοντας διαφέρειν τὰ
[10]	τῶν παρόντων πείρας τὰ ἀναγκαῖα	τῆς	φύσεως πάθη δεδιδαγμένους. Οὔτε οὖν
[2]	μοι πάντοτε χαίρειν, τῶν αἰτιῶν	τῆς	χαρᾶς οὐκ ἐπ´ ἐμοὶ κειμένων;
[5]	Χριστῷ εἶναι. Ὡς οὖν ἐμπόδιον	τῆς	χαρᾶς, τῆς παροικίας ταύτης τὴν
[7]	(τῶν εἰς τὸν ἀδελφὸν δακρύων	τῆς	χαρᾶς τοῦ Κυρίου καταξιούμενοι. Διὰ
[3]	δυναμένης διικνεῖσθαι πρὸς τὸ νοερὸν	τῆς	ψυχῆς. Εἰ γὰρ ἐνεκρώσαμεν τὰ
[6]	χαρὰ οἷον σκίρτημά τί ἐστι	τῆς	ψυχῆς ἐπαγαλλομένης τοῖς κατὰ γνώμην.
[11]	τῆς σαρκὸς, συνάγων δὲ τὰς	τῆς	ψυχῆς εὐφροσύνας· καὶ τῶν μὲν
[11]	ἀγαθὰ, φυλάξεις σεαυτῷ τὸ ἄλυπον	τῆς	ψυχῆς καὶ ἀτάραχον, ἐφ´ ὃ
[2]	ἀθροίζεσθαι τὸ περιχαρὲς καὶ εὔθυμον	τῆς	ψυχῆς. Καὶ πρὸς τούτοις, ὅταν
[6]	τοῦ σώματος ἕξις, μονονουχὶ πηδώσης	τῆς	ψυχῆς, καὶ προωθουμένης ὑφ´ ἡδονῆς
[8]	μέτρα καὶ ὅρους τῶν ἀναγκαίων	τῆς	ψυχῆς παθημάτων καταλιμπάνων. Οὕτω γοῦν
[2]	σώματος χρειῶν ἀναγκαίως τὴν ἔννοιαν	τῆς	ψυχῆς περιστρεφουσῶν πρὸς ἑαυτὰς, ἀδυνάτου
[3]	νοῦν, οὐδὲ καταστρέψουσι τὸ ὑψηλὸν	τῆς	ψυχῆς πρὸς τὴν ὧδε συμπάθειαν.
[9]	(ὑποκαθήμενον, τῷ ταπεινῷ καὶ ὑπείκοντι	τῆς	ψυχῆς, τὸν τῶν παθῶν ὄχλον
[8]	καὶ ταπεινὸν ἐπανορθούμενος. Εἰ γάρ	τι	ἄλλο, καὶ τὸ δακρύειν τῆς
[9]	ἐπιστυγνάσαι τοῖς λυπηροῖς καὶ μικρόν	τι	δάκρυον ἀποστάξαι, καὶ τοῦτο ἡσυχῆ,
[5]	τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ	τί	δεῖ λέγειν Ἱερεμίαν κλαίοντα; καὶ
[6]	αὐτῷ κοινωνήσαντα τοῦ βίου. Καὶ	τί	δεῖ τὰ ἄλλα λέγειν; Ἀλλ´
[6]	ἡ δὲ χαρὰ οἷον σκίρτημά	τί	ἐστι τῆς ψυχῆς ἐπαγαλλομένης τοῖς
[10]	σοί ποτε προσπέσῃ τῶν ἀβουλήτων	τι,	μάλιστα μὲν τῷ προευτρεπισμένῳ τῆς
[1]	ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε.	Τί	μὲν οὖν τὸ χαίρειν αὐτὸ,
[9]	σῶμα ψυχικὸν, ἐγείρεται (σῶμα πνευματικόν.	Τί	οὖν κλαίεις τὸν ἐξελθόντα μεταμφιάσασθαι;
[10]	ὢν τοῖς τοῦ γεννήσαντος ὀφθαλμοῖς.	Τί	οὖν ποιήσομαι; Καταῤῥήξομαι τὴν ἐσθῆτα,
[3]	διατεταγμένοις ἡμῖν, ὡς ἀδυνάτοις, διαβολήν.	~Τί	οὖν φαμεν; Ὅτι, πρὸς ἕτερα
[1]	οὖν τὸ χαίρειν αὐτὸ, καὶ	τί	τὸ ἐξ αὐτοῦ ὠφέλιμον, καὶ
[9]	ἢ κόνιν καταχεόμενον, μηδ´ ἄλλο	τι	τοιοῦτον ἀσχημονοῦντα τῶν ἐπιτηδευομένων παρὰ
[2]	καὶ ἁπαξαπλῶς ἐὰν μήτε παρόν	τι	τῶν δυσκόλων, μήτε προσδοκώμενον ὅλως
[4]	Οὕτω τῷ σπουδαίῳ κἂν παρῇ	τι	τῶν τραχυτέρων, οὐκ ἐπισκοτήσει τῷ
[9]	ἀπαμύνασθαι· καὶ μὴ καθάπερ εἴς	τι	χωρίον (ὑποκαθήμενον, τῷ ταπεινῷ καὶ
[2]	γονέων χρονία συντυχία, χρημάτων εὑρέσεις,	τιμαὶ	παρὰ τῶν ἀνθρώπων, πρὸς ὑγείαν
[5]	φωνὰς τῶν δικαίων, κἄν πού	τινα	εὕρῃς σκυθρωποτέραν φωνὴν ἀφιέντα, πεισθήσῃ,
[5]	ἁγίων οἰμώζοντας; Οἴμοι, μῆτερ, ὡς	τίνα	με ἔτεκες; καὶ, Οἴμοι, ὅτι
[10]	ἐμαυτὸν τοῖς παροῦσιν οἱονεὶ παῖδά	τινα	ὑπὸ πληγῶν ἐκβοῶντα καὶ ἀποσπαίροντα;
[9]	οὐ κατετίλατο κόμην, οὐκ ἀφῆκέ	τινα	φωνὴν ἀγενῆ, ἀλλὰ τὴν ἀοίδιμον
[10]	οὖν ἀωρίαι θανάτου, οὔτε ἄλλαι	τινὲς	δυσκληρίαι ἀδοκήτως ἐμπεσοῦσαι, ἐκπλήξουσιν ἡμᾶς
[8]	τὸ βάρος ἀποσκευάζηται. Ὅθεν ἦχοί	τινες,	καὶ ἴλιγγοι, καὶ σκοτώσεις ἐπὶ
[9]	τῷ θείῳ διδασκαλίῳ, οἷον ὀχυρῷ	τινι	τειχίῳ τῷ ὀρθῷ λόγῳ πεφράχθαι,
[9]	Μήτε σεαυτὸν θρήνει ὡς βοηθοῦ	τινος	πρὸς τὸν βίον στερούμενος· Ἀγαθὸν
[6]	μὲν γὰρ, οἷον ἐκ πληγῆς	τινος,	τῆς προσβολῆς τοῦ ἀβουλήτου τὴν
[4]	δι´ αὐτῶν, οἱονεὶ διὰ γραμμάτων	τινῶν,	τὴν μεγάλην τοῦ Θεοῦ περὶ
[8]	ἀναθυμιάσεων πληρωθέντα, οἷον δι´ ὀχετῶν	τινων	τῶν κατὰ τοὺς ὀφθαλμοὺς πόρων
[7]	τὴν ἀγγελικὴν κατάστασιν, εἰ ἄλλη	τις	αὐτοῖς πρέπει κατάστασις, πλὴν τοῦ
[2]	νομοθεσίας ἀδύνατον, ταῦτα προδιαλαβεῖν ἀναγκαῖον.	~Τίς	γάρ ἐστιν ἀρετὴ, φησὶ, νυκτὸς
[10]	τῶν ἀπροσδοκήτων κακῶν· καὶ τό·	Τίς	δ´ ἂν ταῦτα ᾠήθη γενέσθαι;
[8]	δάκρυον διαλύεται. Ἔνθεν καὶ ἡδονή	τίς	ἐστι τοῖς λυπουμένοις περὶ τὸν
[8]	ἀλλὰ πορεύομαι ἵνα ἐξυπνίσω αὐτόν.	Τίς	ἡμῶν κοιμώμενον ὀδύρεται φίλον, ὃν
[2]	κατακεντούμενον μὴ ὀδυνᾶσθαι; Ἤ πού	τις	καὶ τῶν περιεστώτων ἡμᾶς ἐνταῦθα,
[8]	τοῦ λόγου συμμετρίας προσδεῖται· ἐπὶ	τίσι	γίνεσθαι, καὶ ἐπὶ πόσον, καὶ
[8]	τὸ ἀσθενὲς ἡμῶν ὑπερείδων, μέτροις	τισὶ	καὶ ὅροις τὰ ἀναγκαῖα περιέλαβε
[9]	θεοσεβὴς, ἀληθινός. Σὺ δὲ ᾠδαῖς	τισι	πρὸς τὸ κατηφὲς πεποιημέναις παραθρηνεῖς,
[8]	ἐδάκρυσε, τῶν ὀδυρτικῶν καὶ φιλοθρήνων	τὸ	ἄγαν περιπαθὲς καὶ ταπεινὸν ἐπανορθούμενος.
[11]	τὴν ψυχὴν εὐφροσύνης πληρῶσαι, καὶ	τὸ	(ἀγγελικὸν ἀγαλλίαμα ταῖς καρδίαις ἡμῶν
[3]	τὸν Χριστὸν, ὡς τῆς πρὸς	τὸ	ἀκρότατον τῶν ἀγαθῶν συναφείας μηδαμῶς
[4]	τοῖς πόνοις προσεθισθέντες οὐ πρὸς	τὸ	ἀλγεινὸν συστέλλονται τῆς πληγῆς, ἀλλ´
[8]	βαρύνοντος. Συνίστησι δὲ τοῦ λόγου	τὸ	ἀληθὲς ἡ πεῖρα τῶν γινομένων.
[11]	τὰ προσδοκώμενα ἀγαθὰ, φυλάξεις σεαυτῷ	τὸ	ἄλυπον τῆς ψυχῆς καὶ ἀτάραχον,
[9]	ὥσπερ τῶν τραγῳδῶν ἴδιόν ἐστι	τὸ	ἀνάπλασμα καὶ ἡ σκευὴ μεθ´
[8]	ἔκρινεν; Ἢ δῆλον, ὅτι, πανταχόθεν	τὸ	ἀσθενὲς ἡμῶν ὑπερείδων, μέτροις τισὶ
[8]	τῶν ἀτμῶν, οὓς ἡ ἐπὶ	τὸ	βάθος τοῦ θερμοῦ συστολὴ ἀναπέμπει.
[8]	τοὺς ὀφθαλμοὺς πόρων τοῦ ὑγροῦ	τὸ	βάρος ἀποσκευάζηται. Ὅθεν ἦχοί τινες,
[11]	τὰ λυπηρὰ κατηφείαις καὶ συστολαῖς	τὸ	γαῦρον αὐτῆς καὶ ὑψηλὸν ταπεινούτω.
[8]	Εἰ γάρ τι ἄλλο, καὶ	τὸ	δακρύειν τῆς ἐκ τοῦ λόγου
[8]	ἔγνωμεν ἐν συμφοραῖς ἀνηκέστοις ἀποστάξαι	τὸ	δάκρυον βιαίως ἐγκαρτερήσαντας· εἶτα τοὺς
[8]	ὅρος ὁ ἀνωτάτω· οὕτω καὶ	τὸ	δάκρυον οὐκ ἔστι νομοθεσία πρὸς
[8]	ἐπακολουθοῦντα συμπτώματα δεχομένου οὕτω καὶ	τὸ	δάκρυον προσήκατο, τὸ φυσικὸν (τῇ
[8]	Ὅτι γὰρ οὐκ ἐμπαθὲς ἦν	τὸ	δάκρυον τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ διδασκαλικὸν,
[7]	κλαιόντων συγχωρεῖ ὁ Ἀπόστολος, ἐπειδὴ	τὸ	δάκρυον τοῦτο οἱονεὶ σπέρμα καὶ
[8]	διετάξατο. ~Ἀλλὰ μὴν πρός γε	τὸ	δακρῦσαι τὸν Κύριον ἐπὶ Λαζάρῳ
[1]	τοὺς ἑκάστοτε αὐτῷ παρατυγχάνοντας ἦν·	τὸ	δὲ ἀπ´ αὐτῆς ὠφέλιμον ἐπὶ
[8]	μὲν ἀσυμπαθὲς ὡς θηριῶδες ἐκκλίνων,	τὸ	δὲ φιλόλυπον καὶ πολύθρηνον ὡς
[2]	περιτυχών; τραύματα ἔχων, συκοφαντούμενος, ἀλητεύων,	τὸ	δεσμωτήριον οἰκῶν; Ταῦτα καὶ ἔτι
[3]	ἐν τοῖς τοῦ σώματος πάθεσι,	τὸ	δυνατὸν τῶν (ἀποστολικῶν διατάξεων ἀπαιτοῦσιν.
[4]	μεγαλοδωρεᾶς ἡμῖν πρόκεινται. Παρήχθημεν εἰς	τὸ	εἶναι, μὴ ὄντες· κατ´ εἰκόνα
[8]	οὐκ ἔστιν ἡδυπαθείας ἡμῖν ἀφορμὴ,	τὸ	ἐναντίον μὲν οὖν, ἐγκρατείας καὶ
[7]	ἐπιστυγνάζοντες τὴν οἰκείαν ἀφανίζουσιν εὐφροσύνην.	Τὸ	ἐναντίον μὲν οὖν, καὶ μείζονα
[8]	τὴν κίνησιν. Μεῖζον γὰρ ἦν	τὸ	ἐνισχύον τοῦ ἐμποδίζοντος. Πῶς οὖν
[1]	τὸ χαίρειν αὐτὸ, καὶ τί	τὸ	ἐξ αὐτοῦ ὠφέλιμον, καὶ πῶς
[8]	καὶ κατασβέννυσθαι, μηδεμιᾶς γινομένης ἐπὶ	τὸ	ἔξω διαπνοῆς. Μὴ τοίνυν εἰς
[6]	καὶ προωθουμένης ὑφ´ ἡδονῆς εἰς	τὸ	ἔξω. ~Πρὸς δὴ ταῦτα ἐροῦμεν,
[8]	φασι καὶ ἐπὶ τῆς οἰκονομούσης	τὸ	ζῶον δυνάμεως γίνεσθαι· ἀπομαραίνεσθαι γὰρ
[8]	δάκρυον οὐκ ἔστι νομοθεσία πρὸς	τὸ	θρηνεῖν, ἀλλὰ μέτρον εὐσχημονέστατον ἐκτεθὲν,
[4]	διαζῇν; Ἐγὼ δὲ τούτοις μὲν	τὸ	θρηνεῖσθαι φαίην ἂν πρέπειν παρὰ
[9]	Σὺ δὲ ᾠδαῖς τισι πρὸς	τὸ	κατηφὲς πεποιημέναις παραθρηνεῖς, καὶ μέλεσι
[11]	ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καὶ	τὸ	κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
[10]	τὴν ψυχὴν μὴ συνεχῶς καταβλέπειν	τὸ	λυπηρὸν, μηδὲ τοῖς παροῦσιν ἀνιαροῖς
[8]	ὅροις τὰ ἀναγκαῖα περιέλαβε πάθη;	τὸ	μὲν ἀσυμπαθὲς ὡς θηριῶδες ἐκκλίνων,
[6]	καὶ χαρὰ τὴν γένεσιν ἔχουσι.	Τὸ	μὲν γὰρ, οἷον ἐκ πληγῆς
[2]	Πῶς οὖν πρόσταγμα ἡμῖν δέδοται	τὸ	μὴ ἐκ προαιρέσεως κατορθούμενον, ἀλλ´
[8]	συστολὴ ἀναπέμπει. Εἶτα, οἶμαι, ὥσπερ	τὸ	νέφος εἰς ψεκάδα, οὕτως τὸ
[3]	λυποῦντος οὐ δυναμένης διικνεῖσθαι πρὸς	τὸ	νοερὸν τῆς ψυχῆς. Εἰ γὰρ
[9]	ἀπολαύσεως, ἐπικατασείσαντος αὐτοῖς τοῦ διαβόλου	τὸ	οἴκημα. Εἶδε τράπεζαν αἵματι μεμιγμένην·
[10]	τῶν ὄντως ἀγαθῶν περιάγειν αὐτῆς	τὸ	ὄμμα. ~Οὕτω κατορθωθήσεταί σοι τὸ
[9]	ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο· εἴη	τὸ	ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον. Μὴ ἀσυμπαθὴς
[3]	πρὸς ὕψος μετεωρίζειν, καὶ ἐπὶ	τὸ	οὐράνιον μετατιθέναι πολίτευμα, οἱ μὴ
[10]	τῶν ἀνθρωπίνων βέβαιον, οὐδὲ εἰς	τὸ	παντελὲς παραμένειν τοῖς κτησαμένοις πέφυκεν;
[11]	τὸ ὄμμα. ~Οὕτω κατορθωθήσεταί σοι	τὸ	πάντοτε χαίρειν· ἐὰν ὁ μὲν
[3]	ἀπαιτοῦσιν. Ὁ δὲ προκαλεῖται εἰς	τὸ	πάντοτε χαίρειν οὐχὶ τὸν τυχόντα,
[8]	τὸ νέφος εἰς ψεκάδα, οὕτως	τὸ	πάχος τῶν ἀτμῶν εἰς δάκρυον
[2]	προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις, ὃς διὰ	τὸ	περὶ τὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν
[3]	τοῖς ἐκεῖ κάλλεσιν ἐνειθισμένη φαιδρύνεσθαι,	τὸ	περιχαρὲς αὐτῆς καὶ εὔθυμον ὑπὸ
[2]	ἐκ πάντων τούτων ἀνάγκη ἀθροίζεσθαι	τὸ	περιχαρὲς καὶ εὔθυμον τῆς ψυχῆς.
[8]	τοιαῦτα ἐνεργεῖν μέλλων δακρύων ἄξιον	τὸ	συμβὰν ἔκρινεν; Ἢ δῆλον, ὅτι,
[9]	τῆς ἐπὶ Θεὸν ἐλπίδος ἐχούσης,	τὸ	σφοδρῶς καταῤῥήγνυσθαι καὶ ὑποπίπτειν τοῖς
[6]	γνώμην. Ὅθεν καὶ τὰ περὶ	τὸ	σῶμα συμπτώματα διενήνοχε. Τοῖς μὲν
[9]	κοινῇ δὲ ὑπελθόντας τοῦ βίου	τὸ	τέλος. Οὐκ ᾤμωξεν, οὐ κατετίλατο
[4]	ἀγωνιστὴν τὸν καλὸν, ἅπαξ ἐπὶ	τὸ	τῆς εὐσεβείας στάδιον ἀποδύντα, φέρειν
[1]	τῶν ἐναντίων ἡμῖν ἀπαντᾷ, διαβαλλόντων	τὸ	τῆς νομοθεσίας ἀδύνατον, ταῦτα προδιαλαβεῖν
[10]	μοι τῶν ἀπροσδοκήτων κακῶν· καὶ	τό·	Τίς δ´ ἂν ταῦτα ᾠήθη
[8]	εἰς συνηγορίαν τοῦ οἰκείου πάθους	τὸ	τοῦ Κυρίου προβαλλέσθωσαν δάκρυον οἱ
[9]	στυγνὸν, ἀεὶ νεαρὸν τῆς λύπης	τὸ	τραῦμα τῇ ψυχῇ διασῶζον. Κατάλιπε
[3]	πρὸς τὸν νοῦν, οὐδὲ καταστρέψουσι	τὸ	ὑψηλὸν τῆς ψυχῆς πρὸς τὴν
[9]	οὖν γυναιξὶν, οὔτε ἀνδράσιν ἐπιτέτραπται	τὸ	φιλοπενθὲς καὶ πολύδακρυ, ἀλλ´ ὅσον
[8]	οὕτω καὶ τὸ δάκρυον προσήκατο,	τὸ	φυσικὸν (τῇ σαρκὶ ἐπιγίνεσθαι σύμπτωμα
[1]	παντὶ εὐχαριστεῖτε. Τί μὲν οὖν	τὸ	χαίρειν αὐτὸ, καὶ τί τὸ
[10]	οἰκίας, αὐτὸ τῆς ἡλικίας ἦγε	τὸ	χαριέστατον· οὗτος ἀνάρπαστος οἴχεται· καὶ
[8]	τοῦ ἐμποδίζοντος. Πῶς οὖν ὁ	τοιαῦτα	ἐνεργεῖν μέλλων δακρύων ἄξιον τὸ
[4]	ἐπὶ τούτοις αὐτὸς ἀγαλλιώμενος. ~Οἱ	τοίνυν	ἀπαιδεύτως ἔχοντες τῆς ἀποστολικῆς διανοίας,
[8]	ἐπὶ τὸ ἔξω διαπνοῆς. Μὴ	τοίνυν	εἰς συνηγορίαν τοῦ οἰκείου πάθους
[9]	κόνιν καταχεόμενον, μηδ´ ἄλλο τι	τοιοῦτον	ἀσχημονοῦντα τῶν ἐπιτηδευομένων παρὰ τῶν
[9]	ἀνδρείως καὶ καρτερῶς τὰς τῶν	τοιούτων	παθῶν προσβολὰς ἀπαμύνασθαι· καὶ μὴ
[3]	παθημάτων οὐ μεταβαλεῖ· ἀλλὰ τὰ	τοῖς	ἄλλοις λυπηρὰ προσθήκην εὐφροσύνης ποιήσεται.
[7]	κινδυνευόντων φροντίδι· οὕτως οὐδὲ οἱ	τοῖς	ἁμαρτήμασι τῶν πέλας ἐπιστυγνάζοντες τὴν
[4]	τῆς πληγῆς, ἀλλ´ ὁμόσε χωροῦσι	τοῖς	ἀντιπάλοις ἐπιθυμίᾳ τῆς ἀναῤῥήσεως, τῶν
[9]	λυπηροῖς. Ὥσπερ γὰρ οἱ σκώληκες	τοῖς	ἁπαλωτέροις τῶν ξύλων ἐντίκτονται μάλιστα,
[4]	τῶν στεφάνων. Καὶ γὰρ ἐν	τοῖς	γυμνικοῖς ἀγῶσιν οἱ κατὰ τὰς
[6]	πελιδνὸς καὶ κατεψυγμένος ὁ ὄγκος·	τοῖς	δὲ φαιδρυνομένοις ἐξανθοῦσα καὶ ὑπέρυθρος
[2]	ἑαυτοῖς εὐτρεπίζειν ἡγούμενοι τὴν ἐπὶ	τοῖς	διατεταγμένοις ἡμῖν, ὡς ἀδυνάτοις, διαβολήν.
[3]	τῷ πόθῳ τοῦ Κτίσαντος, καὶ	τοῖς	ἐκεῖ κάλλεσιν ἐνειθισμένη φαιδρύνεσθαι, τὸ
[10]	μὲν ταχυναυτῆσαν, μυρίον δὲ φόρτον	τοῖς	ἐμπορευομένοις διακομίσαν, μιᾷ προσβολῇ πνεύματος
[7]	οἱ ἐπὶ τῶν αἰγιαλῶν ἑστῶτες,	τοῖς	ἐν τῇ θαλάττῃ βαπτιζομένοις συμπάσχοντες,
[6]	τί ἐστι τῆς ψυχῆς ἐπαγαλλομένης	τοῖς	κατὰ γνώμην. Ὅθεν καὶ τὰ
[10]	οὐδὲ εἰς τὸ παντελὲς παραμένειν	τοῖς	κτησαμένοις πέφυκεν; Ἀλλὰ καὶ πόλεις
[9]	καὶ πολύδακρυ, ἀλλ´ ὅσον ἐπιστυγνάσαι	τοῖς	λυπηροῖς καὶ μικρόν τι δάκρυον
[9]	τὸ σφοδρῶς καταῤῥήγνυσθαι καὶ ὑποπίπτειν	τοῖς	λυπηροῖς. Ὥσπερ γὰρ οἱ σκώληκες
[8]	Ἔνθεν καὶ ἡδονή τίς ἐστι	τοῖς	λυπουμένοις περὶ τὸν θρῆνον, λανθανόντως
[9]	ἐντίκτονται μάλιστα, οὕτως αἱ λῦπαι	τοῖς	μαλακωτέροις ἤθεσι τῶν ἀνθρώπων ἐμφύονται.
[6]	περὶ τὸ σῶμα συμπτώματα διενήνοχε.	Τοῖς	μὲν γὰρ λυπουμένοις ὕπωχρος καὶ
[9]	ψυχῇ διασῶζον. Κατάλιπε ταῦτα ποιεῖν	τοῖς	μὴ ἔχουσιν ἐλπίδα. Σὺ δὲ
[11]	τὴν διὰ τῆς ὑπομονῆς ἐν	τοῖς	οὐρανοῖς ἀποκειμένην, ἀπόβλεψον. Ἐζημιώθης; Ἀλλ´
[4]	αὐτοὺς ἐν χαρᾷ διάγειν, οὐχὶ	τοῖς	παροῦσιν ἀλγυνομένους, ἀλλὰ τῇ ἐλπίδι
[10]	συνεχῶς καταβλέπειν τὸ λυπηρὸν, μηδὲ	τοῖς	παροῦσιν ἀνιαροῖς προσκεῖσθαι, ἀλλὰ πρὸς
[11]	τὴν αἰώνιον εὐφροσύνην. Οὕτως ἀντιτιθεὶς	τοῖς	παροῦσιν ἀνιαροῖς τὰ προσδοκώμενα ἀγαθὰ,
[10]	καὶ δυσανασχετεῖν, καὶ δεικνύειν ἐμαυτὸν	τοῖς	παροῦσιν οἱονεὶ παῖδά τινα ὑπὸ
[4]	ἀγῶσιν οἱ κατὰ τὰς παλαίστρας	τοῖς	πόνοις προσεθισθέντες οὐ πρὸς τὸ
[8]	ὃν προσῆκε σεμνῶς καὶ εὐσχημόνως	τοῖς	τῆς φύσεως ὅροις ἐμμένοντας διαφέρειν
[10]	φθεγγόμενος, ἥδιστον δὲ θέαμα ὢν	τοῖς	τοῦ γεννήσαντος ὀφθαλμοῖς. Τί οὖν
[3]	περὶ τέλμα σκώληκες, ἰλυσπώμενοι ἐν	τοῖς	τοῦ σώματος πάθεσι, τὸ δυνατὸν
[4]	τὴν εὐαγγελικὴν ἡμᾶς προσκαλεῖται ζωὴν,	τολμῶσι	κατηγορεῖν τοῦ Παύλου, ὡς ἀδύνατα
[4]	ἡμῖν ἀποκειμένων εὐφραινομένους. Οἶμαι γὰρ	τὸν	ἀγωνιστὴν τὸν καλὸν, ἅπαξ ἐπὶ
[7]	ποιοῦσιν αὐτὴν, ὑπὲρ (τῶν εἰς	τὸν	ἀδελφὸν δακρύων τῆς χαρᾶς τοῦ
[2]	καὶ διευθυμεῖσθαι πλέον ἀδύνατον, ἢ	τὸν	ἀποτηγανιζόμενον μὴ ἀλγεῖν, καὶ τὸν
[3]	οἷς ἄλλοι δυσανασχετοῦσι καὶ πρὸς	τὸν	βίον ἀπαγορεύουσιν, ἐπὶ τούτοις αὐτὸς
[11]	οὕτω προπεπαιδευμένος περὶ τῶν κατὰ	τὸν	βίον, οὐδέ ποτε ἀκύμονα ζωὴν
[7]	κτίσαντος ἡμᾶς. Πρὸς ἐκεῖνον οὖν	τὸν	βίον παρορμῶν ἡμᾶς ὁ Ἀπόστολος,
[9]	θρήνει ὡς βοηθοῦ τινος πρὸς	τὸν	βίον στερούμενος· Ἀγαθὸν γὰρ, φησὶν,
[4]	ἐξαρκεῖν νομίζειν αἴτια, ἀλλ´ οἴεσθαι	τὸν	γαστριζόμενον, καὶ καταυλούμενον, καὶ ἐπὶ
[6]	θρηνεῖ, ὡς ἐναποθανόντα τῇ ἁμαρτίᾳ,	τὸν	δὲ Ἰωνάθαν, ὡς μέχρι παντὸς
[7]	γελάσουσι. Γέλωτα δὲ λέγει οὐ	τὸν	διὰ τῶν παρειῶν ἐκπίπτοντα ψόφον
[9]	(σῶμα πνευματικόν. Τί οὖν κλαίεις	τὸν	ἐξελθόντα μεταμφιάσασθαι; Μήτε σεαυτὸν θρήνει
[5]	κατέλιπεν Ἰωνάθαν· ᾧ συναπεθρήνησε καὶ	τὸν	ἐχθρὸν ἑαυτοῦ. Ἀλγῶ ἐπὶ σοὶ,
[8]	τίς ἐστι τοῖς λυπουμένοις περὶ	τὸν	θρῆνον, λανθανόντως διὰ τοῦ κλαίειν
[11]	ἔχεις, μεθ´ ὧν χορεύσεις περὶ	τὸν	θρόνον τοῦ Θεοῦ, καὶ εὐφρανθήσῃ
[4]	εὐφραινομένους. Οἶμαι γὰρ τὸν ἀγωνιστὴν	τὸν	καλὸν, ἅπαξ ἐπὶ τὸ τῆς
[2]	τὸν ἀποτηγανιζόμενον μὴ ἀλγεῖν, καὶ	τὸν	κατακεντούμενον μὴ ὀδυνᾶσθαι; Ἤ πού
[9]	πρὸς τὰ οὐράνια. Δεῖ γὰρ	τὸν	κεκαθαρμένον τῷ θείῳ διδασκαλίῳ, οἷον
[8]	μὴν πρός γε τὸ δακρῦσαι	τὸν	Κύριον ἐπὶ Λαζάρῳ καὶ ἐπὶ
[6]	Θυγατέρες Ἰσραὴλ, θρηνήσατε ἐπὶ Σαούλ.	Τὸν	μὲν γὰρ θρηνεῖ, ὡς ἐναποθανόντα
[3]	οἰκείων θάνατοι οὐκ ἀναβήσονται πρὸς	τὸν	νοῦν, οὐδὲ καταστρέψουσι τὸ ὑψηλὸν
[10]	ξενισθήσομαι τῷ συμβάντι; οὐδ´ ἀνατραπήσομαι	τὸν	νοῦν ὡς ὑπὸ πληγῆς ἀπροσδοκήτου
[3]	χαίρειν οὐχὶ τὸν τυχόντα, ἀλλὰ	τὸν	οἷος αὐτὸς ἦν, οὐκέτι ζῶν
[10]	ὅτι, θνητὸς ὢν, θνητὸν εἶχον	τὸν	παῖδα, καὶ ὅτι οὐδὲν τῶν
[3]	εἰς τὸ πάντοτε χαίρειν οὐχὶ	τὸν	τυχόντα, ἀλλὰ τὸν οἷος αὐτὸς
[9]	ταπεινῷ καὶ ὑπείκοντι τῆς ψυχῆς,	τὸν	τῶν παθῶν ὄχλον ἐπιῤῥέοντα δέχεσθαι.
[3]	ἀλλὰ ζῶντα ἔχων ἐν ἑαυτῷ	τὸν	Χριστὸν, ὡς τῆς πρὸς τὸ
[9]	εἶδε παῖδας διαφόρως μὲν κατὰ	τὸν	χρόνον ἀποτεχθέντας, κοινῇ δὲ ὑπελθόντας
[9]	Ἀνάνδρου γὰρ ψυχῆς, καὶ οὐδένα	τόνον	ἐκ τῆς ἐπὶ Θεὸν ἐλπίδος
[2]	ὅλως τὴν ζωὴν ἡμῶν ἐπιταράσσῃ·	τότε	δυνατὸν ἐγγίνεσθαι τῇ ψυχῇ τὴν
[6]	ἐκ πληγῆς τινος, τῆς προσβολῆς	τοῦ	ἀβουλήτου τὴν ψυχὴν τύπτοντος καὶ
[7]	ἠξίωνται παρεστάναι Θεῷ, καὶ ἀπολαύειν	τοῦ	ἀποῤῥήτου κάλλους τῆς δόξης τοῦ
[1]	ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ, Λόγος. ~(Ἠκούσατε τῶν ῥημάτων	τοῦ	Ἀποστόλου, δι´ ὧν Θεσσαλονικεῦσι διαλέγεται,
[3]	φαμεν; Ὅτι, πρὸς ἕτερα βλέποντος	τοῦ	Ἀποστόλου, καὶ τὰς ψυχὰς ἡμῶν
[3]	τῆς γῆς, κατὰ τὰς ὑποθήκας	τοῦ	Ἀποστόλου, καὶ τὴν νέκρωσιν τοῦ
[11]	ὃ προκαλεῖται ἡμᾶς ἡ νομοθεσία	τοῦ	Ἀποστόλου. Μήτε τὰ φαιδρὰ τῶν
[4]	καὶ τῇ ἐλπίδι χαίρειν παρὰ	τοῦ	αὐτοῦ προσετάχθημεν. Ἐλπὶς οὖν ἐστιν
[8]	διὰ τοῦ κλαίειν κενουμένου αὐτοῖς	τοῦ	βαρύνοντος. Συνίστησι δὲ τοῦ λόγου
[10]	παῖς μοι ἦν νεανίας, μόνος	τοῦ	βίου διάδοχος, παραμύθιον γήρως, ἐγκαλλώπισμα
[2]	χαλεπῆς ἀῤῥωστίας ἀποκατάστασις, ἡ λοιπὴ	τοῦ	βίου εὐημερία· οἶκος εὐθηνῶν διὰ
[2]	οἰκειοτάτων, καὶ ἡ λοιπὴ αὐτοῖς	τοῦ	βίου εὔροια. Λυπηρὰ γὰρ οὐ
[6]	ὡς μέχρι παντὸς αὐτῷ κοινωνήσαντα	τοῦ	βίου. Καὶ τί δεῖ τὰ
[11]	δὲ ἐλπὶς τῆς ἀντιδόσεως κουφίζῃ	τοῦ	βίου τὰ λυπηρά. Ἠτιμάσθης; Ἀλλὰ
[9]	χρόνον ἀποτεχθέντας, κοινῇ δὲ ὑπελθόντας	τοῦ	βίου τὸ τέλος. Οὐκ ᾤμωξεν,
[4]	ἐκλογὴν τοῦ συμφέροντος καὶ ἀποστροφὴν	τοῦ	βλαβεροῦ ἐξ αὐτῆς τῆς φύσεως
[10]	ἥδιστον δὲ θέαμα ὢν τοῖς	τοῦ	γεννήσαντος ὀφθαλμοῖς. Τί οὖν ποιήσομαι;
[9]	καιρῷ τῆς ἀπολαύσεως, ἐπικατασείσαντος αὐτοῖς	τοῦ	διαβόλου τὸ οἴκημα. Εἶδε τράπεζαν
[8]	Ὅπερ συμβαίνει, ὅταν τὰ κοῖλα	τοῦ	ἐγκεφάλου, τῶν ἐκ τῆς λύπης
[8]	Μεῖζον γὰρ ἦν τὸ ἐνισχύον	τοῦ	ἐμποδίζοντος. Πῶς οὖν ὁ τοιαῦτα
[10]	οὖν τὰ βάρη ταῖς ἐπὶ	τοῦ	ζυγοῦ ῥοπαῖς διακρίνομεν, καὶ τοῦ
[10]	γινομένων προσέχων, ὅτι ἀπαραίτητος ὁ	τοῦ	θανάτου νόμος, καὶ διὰ πάσης
[11]	ὧν χορεύσεις περὶ τὸν θρόνον	τοῦ	Θεοῦ, καὶ εὐφρανθήσῃ τὴν αἰώνιον
[4]	εὐλόγως αἱ ἀφορμαὶ διὰ τῆς	τοῦ	Θεοῦ μεγαλοδωρεᾶς ἡμῖν πρόκεινται. Παρήχθημεν
[4]	διὰ γραμμάτων τινῶν, τὴν μεγάλην	τοῦ	Θεοῦ περὶ πάντα (πρόνοιαν καὶ
[8]	οὓς ἡ ἐπὶ τὸ βάθος	τοῦ	θερμοῦ συστολὴ ἀναπέμπει. Εἶτα, οἶμαι,
[3]	τοῦ Ἀποστόλου, καὶ τὴν νέκρωσιν	τοῦ	Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιεφέρομεν,
[8]	περὶ τὸν θρῆνον, λανθανόντως διὰ	τοῦ	κλαίειν κενουμένου αὐτοῖς τοῦ βαρύνοντος.
[5]	φωνὴν ἀφιέντα, πεισθήσῃ, ὅτι πάντες	τοῦ	κόσμου τούτου καὶ τῆς ἐν
[2]	παρὰ τοῦ μισοῦντος; πηγνύμενος ὑπὸ	τοῦ	κρύους, λιμῷ καταγχόμενος, ἐπὶ τοῦ
[4]	εἶναι, μὴ ὄντες· κατ´ εἰκόνα	τοῦ	κτίσαντος ἐγενήθημεν· νοῦν καὶ λόγον
[7]	τοῦ ἀποῤῥήτου κάλλους τῆς δόξης	τοῦ	κτίσαντος ἡμᾶς. Πρὸς ἐκεῖνον οὖν
[3]	ἡ ἅπαξ προσδεθεῖσα τῷ πόθῳ	τοῦ	Κτίσαντος, καὶ τοῖς ἐκεῖ κάλλεσιν
[8]	οὐκ ἐμπαθὲς ἦν τὸ δάκρυον	τοῦ	Κυρίου, ἀλλὰ διδασκαλικὸν, ἐκεῖθεν δῆλον·
[7]	τὸν ἀδελφὸν δακρύων τῆς χαρᾶς	τοῦ	Κυρίου καταξιούμενοι. Διὰ τοῦτο μακάριοι
[10]	πρὸς τὰ ἐκτεθέντα ἡμῖν παρὰ	τοῦ	Κυρίου μέτρα τὴν μνήμην ἐπαναφέροντες,
[8]	συνηγορίαν τοῦ οἰκείου πάθους τὸ	τοῦ	Κυρίου προβαλλέσθωσαν δάκρυον οἱ φιλόλυποι.
[8]	καὶ τὸ δακρύειν τῆς ἐκ	τοῦ	λόγου συμμετρίας προσδεῖται· ἐπὶ τίσι
[8]	αὐτοῖς τοῦ βαρύνοντος. Συνίστησι δὲ	τοῦ	λόγου τὸ ἀληθὲς ἡ πεῖρα
[3]	τοῦ σώματος μέρει, τῆς διαδόσεως	τοῦ	λυποῦντος οὐ δυναμένης διικνεῖσθαι πρὸς
[4]	μακαρίζειν δὲ τοὺς ἐπ´ ἐλπίδι	τοῦ	μέλλοντος αἰῶνος τὴν παροῦσαν ζωὴν
[3]	οὐ τῶν περιστάσεων μᾶλλον, ἢ	τοῦ	μὴ προαιρεῖσθαι τὰ δέοντα. Ὅλως
[2]	τυπτόμενος τὴν ἄτιμον πληγὴν παρὰ	τοῦ	μισοῦντος; πηγνύμενος ὑπὸ τοῦ κρύους,
[4]	τὴν οἰκειότητα ἀνεκλήθημεν, τῷ αἵματι	τοῦ	Μονογενοῦς ἐκ τῆς ἀτίμου δουλείας
[3]	σώματι περιεφέρομεν, ἀναγκαίως ἡ ἀπὸ	τοῦ	νενεκρωμένου σώματος πληγὴ πρὸς τὴν
[3]	οἱ μὴ ἐφικνούμενοι τῆς μεγαλονοίας	τοῦ	νομοθέτου, περὶ γῆν καὶ σάρκας,
[2]	καὶ ἔτι πλείω τούτων, κατηγοροῦντες	τοῦ	νομοθέτου, συνείρουσιν, ἀπολογίαν τῶν ἁμαρτημάτων
[2]	τοῦ κρύους, λιμῷ καταγχόμενος, ἐπὶ	τοῦ	ξύλου δεδεμένος, ἀτεκνωθεὶς ἀθρόως, ἢ
[8]	τῆς φλογὸς ὁρᾷν ὑπάρχει, ὑπὸ	τοῦ	οἰκείου αὐτὴν καπνοῦ καταπνίγεσθαι, μὴ
[8]	διαπνοῆς. Μὴ τοίνυν εἰς συνηγορίαν	τοῦ	οἰκείου πάθους τὸ τοῦ Κυρίου
[4]	ἡμᾶς προσκαλεῖται ζωὴν, τολμῶσι κατηγορεῖν	τοῦ	Παύλου, ὡς ἀδύνατα ἡμῖν διορίζοντος.
[6]	ψυχὴν τύπτοντος καὶ συστέλλοντος, καταθλιβομένου	τοῦ	περικαρδίου πνεύματος, ἀποτίκτεσθαι πέφυκεν· ἡ
[4]	τὴν χαρὰν σύνοικον τῇ ψυχῇ	τοῦ	σπουδαίου παρασκευάζουσα. ~Ἀλλ´ ὁ αὐτὸς
[5]	γράφων, ἔκλαιε περὶ τῶν ἐχθρῶν	τοῦ	σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τί
[4]	ἀγαθοῦ καὶ τοῦ χείρονος· ἐκλογὴν	τοῦ	συμφέροντος καὶ ἀποστροφὴν τοῦ βλαβεροῦ
[6]	φαιδρυνομένοις ἐξανθοῦσα καὶ ὑπέρυθρος ἡ	τοῦ	σώματος ἕξις, μονονουχὶ πηδώσης τῆς
[3]	συνεχείας διάλυσις ἐναπομένει τῷ πεπονθότι	τοῦ	σώματος μέρει, τῆς διαδόσεως τοῦ
[3]	τέλμα σκώληκες, ἰλυσπώμενοι ἐν τοῖς	τοῦ	σώματος πάθεσι, τὸ δυνατὸν τῶν
[8]	θεότητος τῷ καμάτῳ δαμαζομένης, ἀλλὰ	τοῦ	σώματος τὰ ἐκ φύσεως ἐπακολουθοῦντα
[2]	δὲ καὶ ἀδιαλείπτως προσεύξομαι, τῶν	τοῦ	σώματος χρειῶν ἀναγκαίως τὴν ἔννοιαν
[8]	τῶν κατὰ τοὺς ὀφθαλμοὺς πόρων	τοῦ	ὑγροῦ τὸ βάρος ἀποσκευάζηται. Ὅθεν
[5]	καὶ ἐν μέλεσιν ἡμῖν θρῆνον	τοῦ	φίλου κατέλιπεν Ἰωνάθαν· ᾧ συναπεθρήνησε
[4]	διορίζοντος. Ἀλλὰ μὴν διδασκέσθωσαν ὅσαι	τοῦ	χαίρειν εὐλόγως αἱ ἀφορμαὶ διὰ
[7]	τις αὐτοῖς πρέπει κατάστασις, πλὴν	τοῦ	χαίρειν καὶ διευθυμεῖσθαι· ὅτι ἠξίωνται
[2]	Ἔξωθεν γάρ ἐστι τὰ ποιητικὰ	τοῦ	χαίρειν, καὶ οὐκ ἐν ἡμῖν
[4]	ἀναγινώσκομεν. Διακριτικοί ἐσμεν ἀγαθοῦ καὶ	τοῦ	χείρονος· ἐκλογὴν τοῦ συμφέροντος καὶ
[9]	ὄψει αὐτὸν παριστάμενον τῷ βήματι	τοῦ	Χριστοῦ. ~Ἄφες οὖν ταύτας τὰς
[5]	περὶ τῶν ἐχθρῶν τοῦ σταυροῦ	τοῦ	Χριστοῦ. Καὶ τί δεῖ λέγειν
[10]	τοῦ ζυγοῦ ῥοπαῖς διακρίνομεν, καὶ	τοῦ	χρυσοῦ τὴν διαφορὰν τῇ λίθῳ
[11]	δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς	τοὺς	αἰῶνας. Ἀμήν.
[7]	τοὺς ὁμοδούλους ἑαυτῶν ᾠκονόμουν· πενθοῦντες	τοὺς	ἁμαρτάνοντας, ἐπανορθούμενοι αὐτοὺς διὰ τῶν
[8]	ἐμπεσόντας πάθη, ἀποπληξίας ἢ παραλύσεις,	τοὺς	δὲ, καὶ παντελῶς ἀποψύξαντας, ὥσπερ
[10]	λέγοντος ἀκούωμεν, ἐρυθριᾷν ἡμᾶς προσῆκε	τοὺς	ἔκ τε τῆς μνήμης τῶν
[1]	Ἡ μὲν γὰρ διδασκαλία πρὸς	τοὺς	ἑκάστοτε αὐτῷ παρατυγχάνοντας ἦν· τὸ
[4]	τῶν νοῦν ἐχόντων· μακαρίζειν δὲ	τοὺς	ἐπ´ ἐλπίδι τοῦ μέλλοντος αἰῶνος
[6]	δὲ τοὺς πενθοῦντας, καὶ πάλιν	τοὺς	κλαίοντας. Καὶ πῶς σύμφωνα ταῦτα,
[8]	τὸ δάκρυον βιαίως ἐγκαρτερήσαντας· εἶτα	τοὺς	μὲν εἰς ἀνήκεστα ἐμπεσόντας πάθη,
[7]	ἑαυτοῖς εὐφροσύνην συναύξοντες, τὰ περὶ	τοὺς	ὁμοδούλους ἑαυτῶν ᾠκονόμουν· πενθοῦντες τοὺς
[2]	στρεβλούμενος, αἰκιζόμενος, ἐπὶ τροχοῦ κατατεινόμενος,	τοὺς	ὀφθαλμοὺς ἐκκοπτόμενος; Εὐχαριστήσω τυπτόμενος τὴν
[8]	δι´ ὀχετῶν τινων τῶν κατὰ	τοὺς	ὀφθαλμοὺς πόρων τοῦ ὑγροῦ τὸ
[10]	ἀδοκήτως ἐμπεσοῦσαι, ἐκπλήξουσιν ἡμᾶς ποτε	τοὺς	παιδαγωγουμένους τῷ λόγῳ τῆς εὐσεβείας.
[6]	ἐπὶ Ἱερουσαλήμ. Καὶ μακαρίζει δὲ	τοὺς	πενθοῦντας, καὶ πάλιν τοὺς κλαίοντας.
[8]	Θαῦμα ἐν θαύματι· κειρίαις δεδέσθαι	τοὺς	πόδας, καὶ μὴ κωλύεσθαι πρὸς
[11]	ἀκύμονα ζωὴν καὶ ἀτάραχον ζήσῃ.	Τοῦτο	δέ σοι ῥᾳδίως κατορθωθήσεται, ἐὰν
[9]	μικρόν τι δάκρυον ἀποστάξαι, καὶ	τοῦτο	ἡσυχῆ, μὴ ἀναβρυχώμενον μηδὲ ὀλολύζοντα,
[7]	χαρᾶς τοῦ Κυρίου καταξιούμενοι. Διὰ	τοῦτο	μακάριοι οἱ κλαίοντες, καὶ μακάριοι
[2]	Πῶς δὲ καὶ δυνατὸν κατορθωθῆναι	τοῦτο,	μυρίων περιισταμένων ἡμᾶς ἀβουλήτων κακῶν,
[7]	ὁ Ἀπόστολος, ἐπειδὴ τὸ δάκρυον	τοῦτο	οἱονεὶ σπέρμα καὶ δάνεισμα γίνεται
[8]	ὑπεξιόντος, ἀλλὰ περὶ αὐτὴν εἱλουμένου,	τοῦτό	φασι καὶ ἐπὶ τῆς οἰκονομούσης
[3]	πρὸς τὸν βίον ἀπαγορεύουσιν, ἐπὶ	τούτοις	αὐτὸς ἀγαλλιώμενος. ~Οἱ τοίνυν ἀπαιδεύτως
[4]	ἀξίως χαρᾶς διαζῇν; Ἐγὼ δὲ	τούτοις	μὲν τὸ θρηνεῖσθαι φαίην ἂν
[2]	εὔθυμον τῆς ψυχῆς. Καὶ πρὸς	τούτοις,	ὅταν ὁρᾷν ὑπάρχῃ ἐχθρῶν καταπτώσεις,
[4]	μαλακῆς κοίτης ἀνατετραμμένον καὶ ῥέγχοντα,	τοῦτον	ἀξίως χαρᾶς διαζῇν; Ἐγὼ δὲ
[5]	πεισθήσῃ, ὅτι πάντες τοῦ κόσμου	τούτου	καὶ τῆς ἐν αὐτῷ ζωῆς
[2]	συγγενεῖς ἀνιῶντα. Ὥστε ἐκ πάντων	τούτων	ἀνάγκη ἀθροίζεσθαι τὸ περιχαρὲς καὶ
[8]	ἔφαγε, καὶ ἔπιεν, οὐκ αὐτὸς	τούτων	δεόμενος, ἀλλά σοι μέτρα καὶ
[2]	οἰκῶν; Ταῦτα καὶ ἔτι πλείω	τούτων,	κατηγοροῦντες τοῦ νομοθέτου, συνείρουσιν, ἀπολογίαν
[9]	ψυχὴν ἐπιτηδεύεις· καὶ ὥσπερ τῶν	τραγῳδῶν	ἴδιόν ἐστι τὸ ἀνάπλασμα καὶ
[2]	εὐημερία· οἶκος εὐθηνῶν διὰ πάντων,	τράπεζα	πλήθουσα, κοινωνοὶ τῆς εὐφροσύνης οἱ
[9]	τοῦ διαβόλου τὸ οἴκημα. Εἶδε	τράπεζαν	αἵματι μεμιγμένην· εἶδε παῖδας διαφόρως
[9]	ἀεὶ νεαρὸν τῆς λύπης τὸ	τραῦμα	τῇ ψυχῇ διασῶζον. Κατάλιπε ταῦτα
[2]	ἢ λῃσταῖς κατ´ ἤπειρον περιτυχών;	τραύματα	ἔχων, συκοφαντούμενος, ἀλητεύων, τὸ δεσμωτήριον
[4]	σπουδαίῳ κἂν παρῇ τι τῶν	τραχυτέρων,	οὐκ ἐπισκοτήσει τῷ χαίρειν. Διότι
[4]	οἱ Θεῷ συνημμένοι, ὡς οἱ	τρεῖς	παῖδες ἐπὶ τῆς Βαβυλωνίας, κἂν
[10]	πολλὰ δὲ κατὰ θάλασσαν ἐγείρασαι	τρόπαια,	πολὺν δὲ πλοῦτον ἐκ λαφύρων
[8]	πεῖναν ὁ Κύριος, τῆς στερεᾶς	τροφῆς	διαπνευσθείσης αὐτῷ, καὶ τὴν δίψαν
[2]	διατέτακται. Εὐχαριστήσω στρεβλούμενος, αἰκιζόμενος, ἐπὶ	τροχοῦ	κατατεινόμενος, τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐκκοπτόμενος; Εὐχαριστήσω
[2]	κατατεινόμενος, τοὺς ὀφθαλμοὺς ἐκκοπτόμενος; Εὐχαριστήσω	τυπτόμενος	τὴν ἄτιμον πληγὴν παρὰ τοῦ
[6]	προσβολῆς τοῦ ἀβουλήτου τὴν ψυχὴν	τύπτοντος	καὶ συστέλλοντος, καταθλιβομένου τοῦ περικαρδίου
[3]	τὸ πάντοτε χαίρειν οὐχὶ τὸν	τυχόντα,	ἀλλὰ τὸν οἷος αὐτὸς ἦν,
[7]	ἀγάπην ἐγίγνοντο. Ἀεὶ οὖν ἐνορῶντες	τῷ	ἀγαπητῷ, καὶ τὴν ἐκεῖθεν ἑαυτοῖς
[4]	πάλιν εἰς τὴν οἰκειότητα ἀνεκλήθημεν,	τῷ	αἵματι τοῦ Μονογενοῦς ἐκ τῆς
[7]	τῶν παρειῶν ἐκπίπτοντα ψόφον ἐν	τῷ	αἵματος ἀναβρασμῷ, ἀλλὰ τὴν ἄκρατον
[10]	πληγῶν ἐκβοῶντα καὶ ἀποσπαίροντα; Ἢ	τῷ	ἀναγκαίῳ τῶν γινομένων προσέχων, ὅτι
[8]	ἐρείσματος ἀσθενοῦς, τῆς δυνάμεως αὐτῶν	τῷ	βάρει τῆς λύπης ὑποκλασθείσης. Ὃ
[9]	διυπνίσει, καὶ ὄψει αὐτὸν παριστάμενον	τῷ	βήματι τοῦ Χριστοῦ. ~Ἄφες οὖν
[1]	ὧν Θεσσαλονικεῦσι διαλέγεται, παντὶ νομοθετοῦντος	τῷ	βίῳ. Ἡ μὲν γὰρ διδασκαλία
[11]	Ἐζημιώθης; Ἀλλ´ ἐνατένισον τῷ πλούτῳ	τῷ	ἐπουρανίῳ καὶ τῷ θησαυρῷ, ὃν
[9]	οὐράνια. Δεῖ γὰρ τὸν κεκαθαρμένον	τῷ	θείῳ διδασκαλίῳ, οἷον ὀχυρῷ τινι
[1]	τὴν ἐπὶ πᾶσιν εὐχαριστίαν ἀποδιδόναι	τῷ	Θεῷ, ὡς δυνατὸν μικρὸν ὕστερον
[11]	τῷ πλούτῳ τῷ ἐπουρανίῳ καὶ	τῷ	θησαυρῷ, ὃν ἀπέθου σεαυτῷ διὰ
[9]	τῷ οἴκῳ τῆς θυμηδίας, ἐν	τῷ	καιρῷ τῆς ἀπολαύσεως, ἐπικατασείσαντος αὐτοῖς
[8]	ὁδοιπορίας ὑπερταθέντων· οὐ τῆς θεότητος	τῷ	καμάτῳ δαμαζομένης, ἀλλὰ τοῦ σώματος
[9]	ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο· ὡς	τῷ	Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο·
[11]	ἡμῶν ἐνοικίσαι· ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ	τῷ	Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα
[10]	ἐκπλήξουσιν ἡμᾶς ποτε τοὺς παιδαγωγουμένους	τῷ	λόγῳ τῆς εὐσεβείας. Οἷον, παῖς
[2]	τὴν τήρησιν τῶν ἐντολῶν ὀκνηρὸν	τῷ	νομοθέτῃ περιτρέπειν τὰς μέμψεις ἐπιχειρεῖ,
[9]	ῥοπῇ, μιᾷ πληγῇ συντριβέντες ἐν	τῷ	οἴκῳ τῆς θυμηδίας, ἐν τῷ
[9]	διδασκαλίῳ, οἷον ὀχυρῷ τινι τειχίῳ	τῷ	ὀρθῷ λόγῳ πεφράχθαι, καὶ ἀνδρείως
[6]	Καὶ πῶς σύμφωνα ταῦτα, φασὶ,	τῷ,	Πάντοτε χαίρετε; Οὐδὲ γὰρ ἐκ
[9]	καταλαμβάνουσιν· οὕτως οἴει προσήκειν καὶ	τῷ	πενθοῦντι πρέπον εἶναι σχῆμα, μέλαν
[3]	ἡ τῆς συνεχείας διάλυσις ἐναπομένει	τῷ	πεπονθότι τοῦ σώματος μέρει, τῆς
[11]	ἀποκειμένην, ἀπόβλεψον. Ἐζημιώθης; Ἀλλ´ ἐνατένισον	τῷ	πλούτῳ τῷ ἐπουρανίῳ καὶ τῷ
[3]	δὲ ψυχὴ, ἡ ἅπαξ προσδεθεῖσα	τῷ	πόθῳ τοῦ Κτίσαντος, καὶ τοῖς
[10]	τῶν ἀβουλήτων τι, μάλιστα μὲν	τῷ	προευτρεπισμένῳ τῆς διανοίας τὴν ταραχὴν
[4]	τῶν παραυτίκα πόνων ὑπερορῶντες. Οὕτω	τῷ	σπουδαίῳ κἂν παρῇ τι τῶν
[3]	μὲν γὰρ τὰ αὐτὰ φρονοῦσι	τῷ	σπουδαίῳ οἱ ταῖς δυσκολίαις περιπεσόντες,
[10]	τὰ σύνθετα διαλύων, οὐ ξενισθήσομαι	τῷ	συμβάντι; οὐδ´ ἀνατραπήσομαι τὸν νοῦν
[8]	τῆς ὑγρότητος ἀναλωθείσης τῆς ἐν	τῷ	σώματι· καὶ ἐκοπίασε, τῶν μυῶν
[3]	τὴν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν	τῷ	σώματι περιεφέρομεν, ἀναγκαίως ἡ ἀπὸ
[9]	καθάπερ εἴς τι χωρίον (ὑποκαθήμενον,	τῷ	ταπεινῷ καὶ ὑπείκοντι τῆς ψυχῆς,
[8]	ὡς ἀγενὲς παραιτούμενος. Διόπερ, ἐπιδακρύσας	τῷ	φίλῳ, αὐτός τε τὴν κοινωνίαν
[4]	τι τῶν τραχυτέρων, οὐκ ἐπισκοτήσει	τῷ	χαίρειν. Διότι Ἡ θλῖψις ὑπομονὴν
[10]	Ἐπειδὰν οὖν σοί ποτε προσπέσῃ	τῶν	ἀβουλήτων τι, μάλιστα μὲν τῷ
[11]	θησαυρῷ, ὃν ἀπέθου σεαυτῷ διὰ	τῶν	ἀγαθῶν ἔργων. Ἐξέπεσες τῆς πατρίδος;
[3]	ὡς τῆς πρὸς τὸ ἀκρότατον	τῶν	ἀγαθῶν συναφείας μηδαμῶς τὴν ἀπὸ
[10]	γὰρ οἱ ἀσθενεῖς τὰ ὄμματα,	τῶν	ἄγαν λαμπρῶν τὰς ὄψεις ἀπάγοντες,
[7]	οἱ θρῆνοι καὶ τὰ δάκρυα	τῶν	ἁγίων διὰ τὴν πρὸς Θεὸν
[5]	Θεοῦ γράφοντα, καὶ πολλοὺς δὲ	τῶν	ἁγίων οἰμώζοντας; Οἴμοι, μῆτερ, ὡς
[7]	δακρύων. Ὥσπερ δὲ οἱ ἐπὶ	τῶν	αἰγιαλῶν ἑστῶτες, τοῖς ἐν τῇ
[2]	Πῶς δυνατόν μοι πάντοτε χαίρειν,	τῶν	αἰτιῶν τῆς χαρᾶς οὐκ ἐπ´
[4]	ζωὴν διαφέροντας, καὶ τὰ παρόντα	τῶν	αἰωνίων ἀμειβομένους, κἂν ἐν φλογὶ
[11]	ὑπερβαίνων, πρὸς δὲ τὴν ἐλπίδα	τῶν	αἰωνίων ἀποτείνων τὴν ἔννοιαν, ὧν
[2]	οὐ τὰ ἡμῖν προσπίπτοντα μόνον	τῶν	ἀλγεινῶν, ἀλλὰ καὶ τὰ φίλους
[2]	κατηγοροῦντες τοῦ νομοθέτου, συνείρουσιν, ἀπολογίαν	τῶν	ἁμαρτημάτων ἑαυτοῖς εὐτρεπίζειν ἡγούμενοι τὴν
[8]	ἀλλά σοι μέτρα καὶ ὅρους	τῶν	ἀναγκαίων τῆς ψυχῆς παθημάτων καταλιμπάνων.
[10]	τὸν παῖδα, καὶ ὅτι οὐδὲν	τῶν	ἀνθρωπίνων βέβαιον, οὐδὲ εἰς τὸ
[11]	τοῦ Ἀποστόλου. Μήτε τὰ φαιδρὰ	τῶν	ἀνθρωπίνων πραγμάτων περιχαρείας ἀμέτρους ἐμποιείτω
[9]	αἱ λῦπαι τοῖς μαλακωτέροις ἤθεσι	τῶν	ἀνθρώπων ἐμφύονται. Μὴ γὰρ ἀδαμάντινος
[1]	ὠφέλιμον ἐπὶ πᾶσαν διαβαίνει τὴν	τῶν	ἀνθρώπων ζωήν. Πάντοτε χαίρετε, φησίν·
[2]	συντυχία, χρημάτων εὑρέσεις, τιμαὶ παρὰ	τῶν	ἀνθρώπων, πρὸς ὑγείαν ἐκ χαλεπῆς
[4]	φέρειν χρῆναι γενναίως τὰς πληγὰς	τῶν	ἀντιπάλων ἐλπίδι τῆς δόξης τῆς
[9]	τοιοῦτον ἀσχημονοῦντα τῶν ἐπιτηδευομένων παρὰ	τῶν	ἀπαιδεύτως ἐχόντων πρὸς τὰ οὐράνια.
[3]	τοῦ σώματος πάθεσι, τὸ δυνατὸν	τῶν	(ἀποστολικῶν διατάξεων ἀπαιτοῦσιν. Ὁ δὲ
[10]	καὶ ἀπαιδεύτους φωνάς. Οἴ μοι	τῶν	ἀπροσδοκήτων κακῶν· καὶ τό· Τίς
[8]	εἰς ψεκάδα, οὕτως τὸ πάχος	τῶν	ἀτμῶν εἰς δάκρυον διαλύεται. Ἔνθεν
[8]	ἐγγίνονται, περιδονουμένης τῆς κεφαλῆς ὑπὸ	τῶν	ἀτμῶν, οὓς ἡ ἐπὶ τὸ
[6]	Πάντοτε χαίρετε; Οὐδὲ γὰρ ἐκ	τῶν	αὐτῶν ἀρχῶν δάκρυόν τε καὶ
[8]	λόγου τὸ ἀληθὲς ἡ πεῖρα	τῶν	γινομένων. Πολλοὺς γὰρ ἔγνωμεν ἐν
[10]	καὶ ἀποσπαίροντα; Ἢ τῷ ἀναγκαίῳ	τῶν	γινομένων προσέχων, ὅτι ἀπαραίτητος ὁ
[7]	τοὺς ἁμαρτάνοντας, ἐπανορθούμενοι αὐτοὺς διὰ	τῶν	δακρύων. Ὥσπερ δὲ οἱ ἐπὶ
[5]	Καὶ ὅλως ἐρεύνησον τὰς φωνὰς	τῶν	δικαίων, κἄν πού τινα εὕρῃς
[2]	ἁπαξαπλῶς ἐὰν μήτε παρόν τι	τῶν	δυσκόλων, μήτε προσδοκώμενον ὅλως τὴν
[7]	καὶ μείζονα ποιοῦσιν αὐτὴν, ὑπὲρ	(τῶν	εἰς τὸν ἀδελφὸν δακρύων τῆς
[4]	παροῦσιν ἀλγυνομένους, ἀλλὰ τῇ ἐλπίδι	τῶν	εἰς ὕστερον ἡμῖν ἀποκειμένων εὐφραινομένους.
[8]	ὅταν τὰ κοῖλα τοῦ ἐγκεφάλου,	τῶν	ἐκ τῆς λύπης ἀναθυμιάσεων πληρωθέντα,
[9]	ἐλπίδα. Σὺ δὲ ἐδιδάχθης περὶ	τῶν	ἐν Χριστῷ κοιμηθέντων, ὅτι Σπείρεται
[1]	διηγησόμεθα. Ἅ γε μὴν παρὰ	τῶν	ἐναντίων ἡμῖν ἀπαντᾷ, διαβαλλόντων τὸ
[10]	Στρατόπεδα δὲ κρατήσαντα μάχαις πολλάκις	τῶν	ἐναντίων, (περιτραπείσης αὐτοῖς τῆς εὐημερίας,
[10]	κατασκευασμάτων λαμπρότητι, καὶ τῇ δυνάμει	τῶν	ἐνοικούντων, καὶ τῇ λοιπῇ κατά
[2]	διὰ τὸ περὶ τὴν τήρησιν	τῶν	ἐντολῶν ὀκνηρὸν τῷ νομοθέτῃ περιτρέπειν
[9]	μηδ´ ἄλλο τι τοιοῦτον ἀσχημονοῦντα	τῶν	ἐπιτηδευομένων παρὰ τῶν ἀπαιδεύτως ἐχόντων
[8]	ἀνθρωπείας φύσεως ἐπεδείξατο, καὶ ἡμᾶς	τῶν	ἐφ´ ἑκάτερα ὑπερβολῶν ἠλευθέρωσε· μήτε
[5]	καὶ Γαλάταις γράφων, ἔκλαιε περὶ	τῶν	ἐχθρῶν τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.
[11]	Μὴ γὰρ οὕτω προπεπαιδευμένος περὶ	τῶν	κατὰ τὸν βίον, οὐδέ ποτε
[8]	πληρωθέντα, οἷον δι´ ὀχετῶν τινων	τῶν	κατὰ τοὺς ὀφθαλμοὺς πόρων τοῦ
[10]	μεγάλαι καὶ περιφανεῖς τῇ τε	τῶν	κατασκευασμάτων λαμπρότητι, καὶ τῇ δυνάμει
[7]	οἰκείαν ἀσφάλειαν ἐν τῇ περὶ	τῶν	κινδυνευόντων φροντίδι· οὕτως οὐδὲ οἱ
[2]	ἡμᾶς ἐνταῦθα, τὴν ἀσθένειαν ταύτην	τῶν	λογισμῶν (ἀῤῥωστῶν, προφασίζεται προφάσεις ἐν
[8]	καὶ σκοτώσεις ἐπὶ ταῖς ἀδοκήτοις	τῶν	λυπηρῶν ἀκοαῖς ἐγγίνονται, περιδονουμένης τῆς
[8]	τὰ πάθη, μήτε ἀναισθήτως ἔχειν	τῶν	λυπηρῶν ἐπιτρέπων. Ὡς οὖν κατεδέξατο
[10]	Καὶ ὅλως, ὅπερ ἂν εἴπῃς	τῶν	μεγίστων καὶ ἀφορήτων κακῶν, ἤδη
[10]	παθεῖν, ἔπειτα δὲ τῇ ἐλπίδι	τῶν	μελλόντων κουφότερα ποιεῖν τὰ παρόντα.
[11]	τὰς τῆς ψυχῆς εὐφροσύνας· καὶ	τῶν	μὲν παρόντων τὴν αἴσθησιν ὑπερβαίνων,
[8]	ἐν τῷ σώματι· καὶ ἐκοπίασε,	τῶν	μυῶν καὶ τῶν νεύρων ἐκ
[8]	καὶ ἐκοπίασε, τῶν μυῶν καὶ	τῶν	νεύρων ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ὑπερταθέντων·
[4]	θρηνεῖσθαι φαίην ἂν πρέπειν παρὰ	τῶν	νοῦν ἐχόντων· μακαρίζειν δὲ τοὺς
[9]	γὰρ οἱ σκώληκες τοῖς ἁπαλωτέροις	τῶν	ξύλων ἐντίκτονται μάλιστα, οὕτως αἱ
[8]	δυνάμεως γίνεσθαι· ἀπομαραίνεσθαι γὰρ ὑπὸ	τῶν	ὀδυνηρῶν, καὶ κατασβέννυσθαι, μηδεμιᾶς γινομένης
[8]	καταλιμπάνων. Οὕτω γοῦν καὶ ἐδάκρυσε,	τῶν	ὀδυρτικῶν καὶ φιλοθρήνων τὸ ἄγαν
[2]	καὶ θεάματα ἡδονὴν φέροντα, ὑγεία	τῶν	οἰκειοτάτων, καὶ ἡ λοιπὴ αὐτοῖς
[10]	παραμύθιον γήρως, ἐγκαλλώπισμα γένους, ἄνθος	τῶν	ὁμηλίκων, στήριγμα τῆς οἰκίας, αὐτὸ
[10]	προσκεῖσθαι, ἀλλὰ πρὸς τὴν θεωρίαν	τῶν	ὄντως ἀγαθῶν περιάγειν αὐτῆς τὸ
[10]	τὴν μνήμην ἐπαναφέροντες, οὐδαμοῦ ἂν	τῶν	ὅρων τῆς σωφροσύνης ἐκπέσοιμεν. Ἐπειδὰν
[3]	ἀγαθῶν συναφείας μηδαμῶς τὴν ἀπὸ	τῶν	ὀχληρῶν τῆς σαρκὸς συμπάθειαν δεχομένης.
[9]	καὶ ὑπείκοντι τῆς ψυχῆς, τὸν	τῶν	παθῶν ὄχλον ἐπιῤῥέοντα δέχεσθαι. Ἀνάνδρου
[4]	τοῖς ἀντιπάλοις ἐπιθυμίᾳ τῆς ἀναῤῥήσεως,	τῶν	παραυτίκα πόνων ὑπερορῶντες. Οὕτω τῷ
[7]	δὲ λέγει οὐ τὸν διὰ	τῶν	παρειῶν ἐκπίπτοντα ψόφον ἐν τῷ
[10]	τοὺς ἔκ τε τῆς μνήμης	τῶν	παρελθόντων καὶ ἐκ τῆς τῶν
[10]	τῶν παρελθόντων καὶ ἐκ τῆς	τῶν	παρόντων πείρας τὰ ἀναγκαῖα τῆς
[7]	οὕτως οὐδὲ οἱ τοῖς ἁμαρτήμασι	τῶν	πέλας ἐπιστυγνάζοντες τὴν οἰκείαν ἀφανίζουσιν
[2]	ὀδυνᾶσθαι; Ἤ πού τις καὶ	τῶν	περιεστώτων ἡμᾶς ἐνταῦθα, τὴν ἀσθένειαν
[3]	λυπήσουσιν, ἀλλ´ ἐλεεινοὶ κριθήσονται, οὐ	τῶν	περιστάσεων μᾶλλον, ἢ τοῦ μὴ
[1]	~ΠΕΡΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ, Λόγος. ~(Ἠκούσατε	τῶν	ῥημάτων τοῦ Ἀποστόλου, δι´ ὧν
[3]	εὔθυμον ὑπὸ τῆς ποικίλης μεταπτώσεως	τῶν	σαρκικῶν παθημάτων οὐ μεταβαλεῖ· ἀλλὰ
[4]	ἐλπίδι τῆς δόξης τῆς ἀπὸ	τῶν	στεφάνων. Καὶ γὰρ ἐν τοῖς
[9]	καὶ ἀνδρείως καὶ καρτερῶς τὰς	τῶν	τοιούτων παθῶν προσβολὰς ἀπαμύνασθαι· καὶ
[2]	Πῶς δὲ καὶ ἀδιαλείπτως προσεύξομαι,	τῶν	τοῦ σώματος χρειῶν ἀναγκαίως τὴν
[9]	τὴν ψυχὴν ἐπιτηδεύεις· καὶ ὥσπερ	τῶν	τραγῳδῶν ἴδιόν ἐστι τὸ ἀνάπλασμα
[4]	τῷ σπουδαίῳ κἂν παρῇ τι	τῶν	τραχυτέρων, οὐκ ἐπισκοτήσει τῷ χαίρειν.