[6,26] Ἔνθα δὴ ἔργον καλὸν εἴπερ τι ἄλλο τῶν Ἀλεξάνδρου
οὐκ ἔδοξέ μοι ἀφανίσαι, ἢ ἐν τῇδε τῇ χώρᾳ
πραχθὲν ἢ ἔτι ἔμπροσθεν ἐν Παραπαμισάδαις, ὡς
μετεξέτεροι ἀνέγραψαν. ἰέναι μὲν τὴν στρατιὰν διὰ
ψάμμου τε καὶ τοῦ καύματος ἤδη ἐπιφλέγοντος, ὅτι
πρὸς ὕδωρ ἐχρῆν ἐξανύσαι· τὸ δὲ ἦν πρόσθεν τῆς
ὁδοῦ· καὶ αὐτόν τε Ἀλέξανδρον δίψει κατεχόμενον
μόλις μὲν καὶ χαλεπῶς, πεζὸν δὲ ὅμως ἡγεῖσθαι· ὣς
δὲ καὶ τοὺς ἄλλους στρατιώτας, οἷάπερ φιλεῖ ἐν τῷ
τοιῷδε, κουφοτέρως φέρειν τοὺς πόνους ἐν ἰσότητι
τῆς ταλαιπωρήσεως. ἐν δὲ τούτῳ τῶν ψιλῶν τινας
κατὰ ζήτησιν ὕδατος ἀποτραπέντας ἀπὸ τῆς στρατιᾶς
εὑρεῖν ὕδωρ συλλελεγμένον ἔν τινι χαράδρᾳ οὐ βαθείᾳ,
ὀλίγην καὶ φαύλην πίδακα· καὶ τοῦτο οὐ χαλεπῶς
συλλέξαντας σπουδῇ ἰέναι παρ´ Ἀλέξανδρον, ὡς μέγα
δή τι ἀγαθὸν φέροντας· ὡς δὲ ἐπέλαζον ἤδη, ἐμβαλόντας
ἐς κράνος τὸ ὕδωρ προσενεγκεῖν τῷ βασιλεῖ. τὸν
δὲ λαβεῖν μὲν καὶ ἐπαινέσαι τοὺς κομίσαντας, λαβόντα
δὲ ἐν ὄψει πάντων ἐκχέαι· καὶ ἐπὶ τῷδε τῷ ἔργῳ ἐς
τοσόνδε ἐπιρρωσθῆναι τὴν στρατιὰν ξύμπασαν ὥστε
εἰκάσαι ἄν τινα πότον γενέσθαι πᾶσιν ἐκεῖνο τὸ ὕδωρ
τὸ πρὸς Ἀλεξάνδρου ἐκχυθέν. τοῦτο ἐγώ, εἴπερ τι
ἄλλο, τὸ ἔργον εἰς καρτερίαν τε καὶ ἅμα στρατηγίαν
ἐπαινῶ Ἀλεξάνδρου.
Ξυνηνέχθη δέ τι καὶ τοιόνδε τῇ στρατιᾷ ἐν τῇ γῇ
ἐκείνῃ. οἱ γὰρ ἡγεμόνες τῆς ὁδοῦ τελευτῶντες οὐκέτι
μεμνῆσθαι ἔφασκον τὴν ὁδὸν, ἀλλ´ ἀφανισθῆναι τὰ
σημεῖα αὐτῆς πρὸς τοῦ ἀνέμου ἐπιπνεύσαντος· καὶ —
οὐ γὰρ εἶναι ἐν τῇ ψάμμῳ πολλῇ τε καὶ ὁμοίᾳ πάντῃ
νενημένῃ ὅτῳ τεκμηριώσονται τὴν ὁδόν, οὔτ´ οὖν
δένδρα ξυνήθη παρ´ αὐτὴν πεφυκότα, οὔτε τινὰ γήλοφον
βέβαιον ἀνεστηκότα· οὐδὲ πρὸς τὰ ἄστρα ἐν νυκτὶ
ἢ μεθ´ ἡμέραν πρὸς τὸν ἥλιον μεμελετῆσθαί σφισι
τὰς πορείας, καθάπερ τοῖς ναύταις πρὸς τῶν ἄρκτων
τὴν μὲν Φοίνιξι, τὴν ὀλίγην, τὴν δὲ τοῖς ἄλλοις
ἀνθρώποις, τὴν μείζονα· — ἔνθα δὴ Ἀλέξανδρον
ξυνέντα ὅτι ἐν ἀριστερᾷ δεῖ ἀποκλίναντα ἄγειν,
ἀναλαβόντα ὀλίγους ἅμα οἷ ἱππέας προχωρῆσαι· ὡς
δὲ καὶ τούτων οἱ ἵπποι ἐξέκαμνον ὑπὸ τοῦ καύματος,
ἀπολιπεῖν καὶ τούτων τοὺς πολλούς, αὐτὸν δὲ ξὺν
πέντε τοῖς πᾶσιν ἀφιππάσασθαι καὶ εὑρεῖν τὴν θάλασσαν,
διαμησάμενόν τε αὐτὸν ἐπὶ τοῦ αἰγιαλοῦ τὸν
κάχληκα ἐπιτυχεῖν ὕδατι γλυκεῖ καὶ καθαρῷ καὶ οὕτω
μετελθεῖν τὴν στρατιὰν πᾶσαν· καὶ ἐς ἑπτὰ ἡμέρας
ἰέναι παρὰ τὴν θάλασσαν ὑδρευομένους ἐκ τῆς ἠϊόνος.
ἔνθεν δέ, ἤδη γὰρ γιγνώσκειν τὴν ὁδὸν τοὺς ἡγεμόνας,
ἐπὶ τῆς μεσογαίας ποιεῖσθαι τὸν στόλον.
| [6,26] C'est ici le lieu de rapporter une action mémorable d'Alexandre, soit qu'elle
ait eu lieu alors ou antérieurement chez les Paropamisades ; les historiens ne
s'accordent point à cet égard. L'armée s'avançait par des sables brûlants et
tirait vers un lieu où elle devait trouver de l'eau. Alexandre, dévoré d'une
soif ardente, se soutenant à, peine, marchait cependant à pied à la tête de son
infanterie, pour rendre moins insupportables aux soldats les fatigues qu'il
partageait. Quelques-uns de ceux légèrement armés s'étant écartés pour aller à
la découverte, trouvent un peu d'eau bourbeuse, la recueillent dans un casque,
c'est la chose la plus précieuse, ils la portent au prince, la lui présentent ;
et lui, après avoir donné des éloges à leur zèle, la répand à la vue de toute
l'armée. Cette action ranime et semble rafraîchir le courage des soldats. En quoi
Alexandre fit office non, seulement d'homme modéré, mais encore de grand capitaine.
Un nouveau malheur vient accabler l'armée; les guides ne reconnaissaient plus la
route couverte par les sables ; il leur était impossible de se retrouver : aucun
moyen de diriger sa route au milieu de cet océan de sable; du moins sur les mers
on peut se guider par l'inspection des astres. Alexandre conjectura qu'il
fallait tirer sur la gauche; il pousse de ce côté à la tête de quelques chevaux
dont la plus grande partie excédée de fatigues restent en route; enfin il
arrive, lui sixième, sur le rivage. On creuse dans le sable, on y trouve une eau
excellente; l'armée le rejoint; on côtoie pendant sept jours le rivage, on s'y
abreuve. Les guides se reconnaissent, et mènent dans l'intérieur vers la
capitale des Gédrosiens.
|