| [6,12] Ἐν ᾧ δὲ Ἀλέξανδρος αὐτοῦ μένων τὸ τραῦμα
ἐθεραπεύετο, ἐς τὸ στρατόπεδον, ἔνθενπερ ὡρμήθη ἐπὶ
τοὺς Μαλλούς, ὁ μὲν πρῶτος λόγος ἧκεν ὅτι τεθνηκὼς
εἴη ἐκ τοῦ τραύματος. καὶ τὰ μὲν πρῶτα οἰμωγὴ ἦν
τῆς στρατιᾶς ξυμπάσης ἄλλου ἄλλῳ παραδιδόντος τὴν
φήμην· παυσάμενοι δὲ τῆς οἰμωγῆς ἄθυμοί τε καὶ
ἄποροι ἦσαν, ὅστις μὲν ἐξηγούμενος ἔσται τῆς στρατιᾶς
(πολλοῖς γὰρ δὴ ἐν ἴσῳ τὰ τῆς ἀξιώσεως ἐδόκει πρός
τε αὐτοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ πρὸς Μακεδόνων καθεστηκέναι),
ὅπως δὲ ἀποσωθήσονται ἐς τὴν οἰκείαν,
τοσούτων μὲν ἐθνῶν μαχίμων περιειργόντων σφᾶς ἐν
κύκλῳ, τῶν μὲν οὔπω προσκεχωρηκότων, ἃ δὴ ὑπὲρ
τῆς ἐλευθερίας εἴκαζον ἀγωνιεῖσθαι καρτερῶς, τῶν δὲ
ἀποστησομένων ἀφαιρεθέντος αὐτοῖς τοῦ Ἀλεξάνδρου
φόβου, ποταμῶν τε ἐν μέσῳ ἀδιαβάτων τότε δὴ ἐδόκουν
εἶναι καὶ πάντα σφίσιν ἄπορα καὶ ἀμήχανα ἐρήμοις
Ἀλεξάνδρου ἐφαίνετο. ὡς δὲ ἧκέ ποτε λόγος ὅτι ζῇ
Ἀλέξανδρος, τούτῳ μὲν μόγις ξυνεχώρησαν, εἰ δὲ καὶ
βιώσιμός ἐστιν, οὔπω ἐπιστεύετο. ὡς δὲ καὶ γράμματα
παρ´ αὐτοῦ ἧκεν ὅτι ὅσον οὔπω κατελεύσεται ἐπὶ τὸ
στρατόπεδον, οὐδὲ ταῦτα τοῖς πολλοῖς ὑπὸ τοῦ ἄγαν
δέους πιστὰ ἐφαίνετο, ἀλλὰ πλάττεσθαι γὰρ πρὸς
τῶν ἀμφ´ αὐτὸν σωματοφυλάκων τε καὶ στρατηγῶν
εἰκάζετο.
| [6,12] Pendant qu'Alexandre faisait panser sa blessure, le bruit de sa mort se répandit
dans tout le camp; la désolation, les gémissements sont universels, l'inquiétude
et la consternation leur succèdent. « Lequel de tant de chefs également dignes
de lui succéder, au jugement d'Alexandre et au nôtre, prendra le commandement de
l'armée ? comment retourner dans notre patrie à travers tant de nations
belliqueuses dont les unes ne sont point soumises, et combattront avec le
dernier acharnement pour la liberté, et dont les autres se soulèveront aussitôt
qu'elles n'auront plus à craindre Alexandre ? Comment traverser tant de fleuves
immenses ? quelle ressource , quel parti nous restent-ils ? Alexandre n'est plus. »
On leur annonce qu'Alexandre vit encore; ils ne peuvent le croire. Ils rejettent
toute espérance ; Alexandre écrit lui-même qu'il paraîtra bientôt dans son camp;
la crainte et la douleur les font douter de tout. Ce sont, disent-ils, des
lettres supposées par ses officiers.
|
