HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Plutarque, Oeuvres morales - De la vertu morale

Liste des contextes (ordre alphabétique inverse)

η = 93 formes différentes pour 230 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Chapitre

[440]   λευκοθέαν καλεῖν, μελάνων δὲ μελανοθέαν ἤ τι τοιοῦτον ἕτερον. ~Καὶ γὰρ

[446]   νόμον, ὥσπερ ὑπὸ πληγῆς κύνες ἢ γαλαῖ ψόφῳ τῶν ἡδονῶν ἀποτρεπόμενοι

[447]   φιλονεικίας ἢ χάριτος ἢ ζηλοτυπίας ἢ δέους (ἀντιβαίνοντος οἴεσθαι λόγων εἶναι

[448]   ἀνταῖρον αὐτῷ μεθ´ ἡδονῆς τινος ἢ δέους ἢ λύπης ἢ ἐπιθυμίας.

[444]   γὰρ ὑπ´ ἀρρωστίας καὶ μαλακίας ἢ δέους καὶ ὄκνου προενδίδωσιν ἡ

[441]   πάθεσι καὶ ταῖς καθ´ ἕξιν ἢ διάθεσιν μεταβολαῖς κακίαν τε γίνεσθαι

[448]   τινος ἢ δέους ἢ λύπης ἢ ἐπιθυμίας. Καὶ τούτων κριτήριον ἡ

[449]   πᾶς ὁ λυπούμενος ἢ φοβούμενος ἢ ἐπιθυμῶν ἁμαρτάνει· μεγάλαι δὲ τῶν

[447]   φιλοτιμίας ἢ φιλονεικίας ἢ χάριτος ἢ ζηλοτυπίας ἢ δέους (ἀντιβαίνοντος οἴεσθαι

[442]   εἶτ´ ἀκούσασιν ὡς ἀδελφῆς ἐρῶντες ἢ θυγατρὸς ἠγνοήκασιν· ἅμα γὰρ ἔπτηξε

[450]   αὑτοῦ κρείττον´ εἶναι καὶ χείρονα ἢ κρατεῖν ἅμα καὶ κρατεῖσθαι, μὴ

[442]   χεῖρες εἰς ἔργον καθίστανται βαλεῖν ἢ λαβεῖν ὁρμήσαντος. Ἄριστα δ´ ὁ

[448]   μεθ´ ἡδονῆς τινος ἢ δέους ἢ λύπης ἢ ἐπιθυμίας. Καὶ τούτων

[440]   τὰ μεμιγμένα πρὸς τὸ βέλτιον ἢ μᾶλλον ὡς ἐπιστασίᾳ τινὶ χρώμενον

[440]   δεδεγμένον μόριον αὐτὴν τῆς ψυχῆς ἢ μετέσχηκεν ἀλλοτρίου· καὶ εἰ μετέσχηκε,

[441]   ἥ τ´ ἀνθρώπου ψυχὴ μέρος ἢ μίμημα τῆς τοῦ παντὸς οὖσα

[449]   ἡμῖν τοῦ (ᾧ ἀκολουθεῖ πειθόμενον ἢ πάλιν μάχεται μὴ πειθόμενον. Ἴσα

[443]   ἔξωθεν οὐδὲ τυπούμενον ἀνάγκαις τισὶν ἢ πληγαῖς, ἀλλὰ φύσει μὲν ἐξηρτημένον

[444]   ἄλλοτ´ ἄλλως, ὑπερβάλλοντες τὸ μέτριον ἢ προαπολείποντες. Τοῦτ´ οὖν τοῦ πρακτικοῦ

[444]   καὶ ὀξείαις ταῖς δὲ μαλακωτέραις ἢ προσήκει καὶ ἀργοτέραις. Ὅθεν ἕκαστον

[450]   ἀγαθόν· (οὔτε γάρ Πλούτου χάρις ἢ τεκέων οὔτε Τᾶς ἰσοδαίμονος ἀνθρώποις

[442]   ἄλογόν ἐστιν ὥσπερ τὸ αἰσθητικὸν ἢ τὸ θρεπτικὸν καὶ φυτικὸν τῆς

[451]   δὲ φιλοστοργίαν ἢ φιλανθρωπίας ἔλεον ἢ τὸ συγχαίρειν καὶ συναλγεῖν εὐνοίας

[440]   ἑτέρων, οὐχ ἱστορίας ἕνεκα μᾶλλον ἢ τοῦ σαφέστερα γενέσθαι τὰ οἰκεῖα

[451]   ἐπισχέσεως δέωνται. Φιλίας δὲ φιλοστοργίαν ἢ φιλανθρωπίας ἔλεον ἢ τὸ συγχαίρειν

[447]   τινος πρὸς λογισμὸν ἀλλὰ φιλοτιμίας ἢ φιλονεικίας ἢ χάριτος ἢ ζηλοτυπίας

[449]   ἐστι, καὶ πᾶς ὁ λυπούμενος ἢ φοβούμενος ἢ ἐπιθυμῶν ἁμαρτάνει· μεγάλαι

[447]   λογισμὸν ἀλλὰ φιλοτιμίας ἢ φιλονεικίας ἢ χάριτος ἢ ζηλοτυπίας ἢ δέους

[442]   κατασχηματίζεσθαι πέφυκεν, ἐὰν μὴ τέλεον ᾖ διεφθαρμένον ὑφ´ ἡδονῆς ἀμαθοῦς καὶ

[448]   ἢ ἐπιθυμίας. Καὶ τούτων κριτήριον ἡ αἴσθησίς ἐστιν ἀμφοτέρων ἐφαπτομένη· καὶ

[446]   τοῖς αἰσχροῖς. Σοφιστικῆς οὖν ψυχῆς ἡ ἀκρασία λόγον ἐχούσης οἷς ἔγνωκεν

[441]   τι τοιοῦτον ἕτερον. ~Καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ ποιητέα μὲν ἐπισκοποῦσα καὶ

[444]   τούτων μὲν οὐδενὶ τῶν τρόπων ἡ ἀρετὴ προσρητέα μεσότης. Οὔτε γὰρ

[445]   τὴν αἴσθησιν ἀποβάλλει τῶν ἁμαρτανομένων· (ἡ δ´ ἀκρασία τῷ μὲν λόγῳ

[444]   ἐγγίνεται τῆς ἐπιστήμης καὶ μακαριώτατον, ἡ δ´ ἀναγκαία διὰ τὸ σῶμα

[448]   εἰσίν, ἡ μὲν οὐ κακὴ ἡ δ´ ἄχθος οἴκων Ἆρ´ οὐ

[446]   ἔχει διαφορὰς πρὸς τὴν ἀκολασίαν, ἡ δ´ ἐγκράτεια πρὸς τὴν σωφροσύνην

[443]   οἷον ὀργὴ θάρσος αἰδώς (θράσος) ἡ δ´ ἕξις ἰσχὺς καὶ κατασκευὴ

[445]   θρασύτητος, ὧν ἡ μὲν ἔλλειψις ἡ δ´ ὑπερβολὴ τοῦ θυμοειδοῦς ἐστι·

[446]   τότ´ ἔπειτ´ ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο, ἡ δὲ γαλήνη ἔπλετο νηνεμίη, κοίμησε

[445]   δὲ καὶ τοῖς λεγομένοις ἔνεστιν ἡ διαφορὰ κατάδηλος. Ἀκολάστων (μὲν γὰρ

[448]   δὲ ῥοπὴ γένηται πρὸς θάτερον, ἡ κρατήσασα τὴν ἑτέραν λέλυκεν, ὥστε

[444]   ἀρετὴν μεσότητι γίνεσθαι ῥητέον· ἀλλ´ ἡ μὲν ἀπροσδεὴς τοῦ ἀλόγου καὶ

[445]   εἶναι δειλίας καὶ θρασύτητος, ὧν ἡ μὲν ἔλλειψις ἡ δ´ ὑπερβολὴ

[448]   Αἰδώς τε· δισσαὶ δ´ εἰσίν, ἡ μὲν οὐ κακὴ ἡ δ´

[446]   ἔγνωκεν ὀρθῶς ἐμμένειν μὴ δυνάμενον. Ἡ μὲν οὖν ἀκρασία τοιαύτας ἔχει

[443]   ψυχὴν ὑπάρχειν, δύναμιν πάθος ἕξιν. Ἡ μὲν οὖν δύναμις ἀρχὴ καὶ

[451]   θυμὸς (τῇ ἀνδρείᾳ, μέτριος ὤν, ἡ μισοπονηρία τῇ δικαιοσύνῃ καὶ ἡ

[451]   ἡ μισοπονηρία τῇ δικαιοσύνῃ καὶ ἡ νέμεσις ἐπὶ τοὺς παρ´ ἀξίαν

[444]   γὰρ ἐμμελὴς οὖσα φωνὴ καθάπερ ἡ νήτη καὶ ὑπάτη τῆς (μὲν

[452]   δὲ τὸ λυπεῖσθαι (καὶ γὰρ ἡ νουθεσία καὶ ὁ ψόγος ἐμποιεῖ

[450]   Χρύσιππος εἰπών, ὅτι Τυφλόν ἐστιν ἡ ὀργὴ καὶ πολλάκις μὲν οὐκ

[444]   ἢ δέους καὶ ὄκνου προενδίδωσιν ἡ ὁρμὴ καὶ προαπολείπει τὸ καλόν,

[450]   καὶ θερμότητι, τῶν δὲ πρεσβυτῶν ἡ περὶ τὸ ἧπαρ ἀρχὴ τοῦ

[443]   μὲν ἡ φρόνησις ἐκείνου δ´ ἡ σοφία. Διαφέρει δὲ σοφίας φρόνησις,

[445]   δὲ παιάνων τε καὶ στεναγμάτων ἡ τοῦ ἐγκρατοῦς ψυχὴ διὰ τὴν

[443]   τινος γενομένης ὑφίσταται κατὰ λόγον ἡ φρόνησις. Διὸ φρόνησις μὲν τύχης

[443]   πρακτικόν· ἀρετὴ δὲ τούτου μὲν ἡ φρόνησις ἐκείνου δ´ ἡ σοφία.

[446]   τοῦ λόγου κατασβέσαντος, ὧν δ´ ἡ φύσις ἀναγκαίως δεῖται, ταῦθ´ ὁμοπαθῆ

[446]   καὶ διαφέρουσαι Γνώμην ἔχοντά μ´ ἡ φύσις βιάζεται καί Αἰαῖ, τόδ´

[441]   περὶ γῆν φθοραῖς καὶ γενέσεσιν, ἥ τ´ ἀνθρώπου ψυχὴ μέρος ἢ

[450]   κολασμοῖς φρικώδεσι κακὸν εἶναι νομίζουσιν· ἥ τε τοῦ σώματος ὑγίεια τοῖς

[441]   Ἔοικε δὲ λαθεῖν τούτους ἅπαντας, ᾗ διττὸς ἡμῶν ὡς ἀληθῶς ἕκαστός

[450]   διαφορᾶς. Ἐπεὶ καὶ γελοῖόν ἐστιν, ᾗ Πλάτων φησίν, αὐτόν τινα λέγειν

[450]   γίνεσθαι κατὰ τὴν κρίσιν (ἐν ᾗ τὸ ἁμαρτητικόν, ἀλλὰ τὰς δήξεις

[444]   ἀκρότης τοῦ λόγου καὶ δύναμις, ᾗ τὸ θειότατον ἐγγίνεται τῆς ἐπιστήμης

[443]   σοφία. Διαφέρει δὲ σοφίας φρόνησις, ᾗ τοῦ θεωρητικοῦ πρὸς τὸ (πρακτικὸν

[442]   κέκληται, τὸ δ´ ἔστι μὲν ᾗ τούτῳ προστιθέμενον, ἔστι δ´ ᾗ

[442]   ᾗ τούτῳ προστιθέμενον, ἔστι δ´ ᾗ τῷ λογισμῷ παρέχον ἰσχὺν ἐπὶ

[452]   Οὐ γὰρ μόνον ἐν ποιήμασιν, ᾗ φησιν ὁ Πλάτων, τὸν τεχνίτην

[443]   ἡμᾶς· ἁπλῶς μὲν οὖν ἔχοντα γῆ οὐρανὸς ἄστρα θάλασσα, πῶς δ´

[443]   τις ἤδη τῆς δυνάμεως, οἷον ὀργὴ θάρσος αἰδώς (θράσος) ἡ δ´

[450]   εἰπών, ὅτι Τυφλόν ἐστιν ἡ ὀργὴ καὶ πολλάκις μὲν οὐκ ἐᾷ

[445]   τὰς ἐπιθυμίας καθιστᾶσαν. Ἐν ᾧ δὴ καὶ μάλιστα δοκεῖ τὸ ἄλογον

[441]   αὐτὸ τῆς ψυχῆς μέρος, ὃ δὴ καλοῦσι διάνοιαν καὶ ἡγεμονικόν, δι´

[440]   λεγομένης ἀρετῆς καὶ δοκούσης, ᾧ δὴ μάλιστα τῆς θεωρητικῆς διαφέρει, τῷ

[444]   ἐγκαταλείπῃ τὸν καιρόν. Τὸ γὰρ δὴ παθητικὸν καὶ ἄλογον κινήσεσι χρῆται

[443]   ἕξιν ἀστείαν καθιστάς. Τρία γὰρ δὴ ταῦτά φασι περὶ τὴν ψυχὴν

[446]   θαυμαστῇ κεκοσμημένον, εἴποις ἂν ἐπιβλέψας Δὴ τότ´ ἔπειτ´ ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο,

[446]   φύσις βιάζεται καί Αἰαῖ, τόδ´ ἤδη θεῖον ἀνθρώποις κακόν, ὅταν τις

[446]   δὲ μή καί Εἴκει γὰρ ἤδη θυμὸς οὐδ´ ἔτ´ ἀντέχει, θινῶδες

[444]   πρακτικῷ τὸ βουλευτικὸν ἐκδεχομένην ἐνεργεῖν ἤδη καὶ τοῦ ἀλόγου συμπαρόντος καὶ

[443]   τὸ δὲ πάθος κίνησίς τις ἤδη τῆς δυνάμεως, οἷον ὀργὴ θάρσος

[446]   θεῖον ἀνθρώποις κακόν, ὅταν τις εἰδῇ τἀγαθὸν χρῆται δὲ μή καί

[449]   ἐν δὲ τοῖς πάθεσι φαίνονται κομιδῇ παρὰ τὴν ἐνάργειαν ἐνιστάμενοι τῷ

[445]   τὸ πάθος ὡς ἕτερόν τι κομιδῇ τοῦ λόγου ἐστίν. Οὐ γὰρ

[441]   ἀγνοῆσαι, τεκμαιρομένοις τῇ περὶ μουσικὴν σπουδῇ τοῦ ἀνδρός, ἣν ἐπηγάγετο τῇ

[446]   τὰ σφοδρὰ καὶ περιμανῆ καὶ οἰστρώδη κινήματα τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ λόγου

[450]   προελθών Τὰ γὰρ ἐπιγινόμενα φησί πάθη ἐκκρούει τοὺς λογισμοὺς καὶ τὰ

[443]   τὰς κρίσεις ἀναφέροντα καὶ τὰ πάθη καὶ τὰ ἤθη τῶν χρωμένων.

[449]   τὴν εὐφημίαν, εἰ τὰ αὐτὰ πάθη προστιθέμενα μὲν τῷ λογισμῷ τούτοις

[447]   κρίσεις τῶν συμβολαίων ὑποτρέχοντα τὰ πάθη τὴν πλείστην ἐμποιεῖ διατριβήν· καὶ

[452]   λαβὰς εἶναι φιλοσοφίας, ὡς τὰ πάθη τῶν νέων, αἰσχύνην ἐπιθυμίαν μετάνοιαν

[450]   τῶν θηρίων ἠθοποιεῖ πρὸς τὰ πάθη φύσεις. ~(Οὐ γὰρ ὀρθότητι δοξῶν

[444]   καὶ περὶ τὸν εἰλικρινῆ (καὶ ἀπαθῆ νοῦν συνισταμένη σοφία καὶ φρόνησις

[446]   ἡ φύσις ἀναγκαίως δεῖται, ταῦθ´ ὁμοπαθῆ καὶ ὑπήκοα καὶ φίλα καὶ

[443]   καὶ τὰ πάθη καὶ τὰ ἤθη τῶν χρωμένων. Καίτοι καὶ Ζήνωνά

[443]   ἂν καλῶς ὑπὸ τοῦ λόγου παιδαγωγηθῇ τὸ πάθος. Ἐπεὶ δ´ οὐ

[452]   Οὐ γὰρ οὕτως τὰ μαθήματα φαίη τις ἄν, ὡς ἔλεγε Ξενοκράτης,

[449]   ἧττον ὁρῶνται. Τίς γὰρ ἂν φαίη τὸν Δόλωνος φόβον ἴσον εἶναι

[443]   οὐδ´ (ἠθικὴν καλοῦσι, λεκτέον ἂν εἴη περὶ τῆς διαφορᾶς ἀρξαμένοις ἄνωθεν.

[446]   ἐπαύσατο, ἡ δὲ γαλήνη ἔπλετο νηνεμίη, κοίμησε δὲ κύματα δαίμων τὰ

[448]   δ´ εἰσίν, ἡ μὲν οὐ κακὴ ἡ δ´ ἄχθος οἴκων Ἆρ´

[441]   τοῦ ἀλόγου πρὸς τὸν λόγον ἀνάγκῃ τινὶ καὶ (φύσει συμμιγέντος καὶ

[451]   καὶ ὀξύτητος, ἐν δὲ σώμασιν ἰατρικὴ τὸ ὑγιεινὸν οὐ φθορᾷ θερμότητος

[451]   ἔχουσιν. Οἷον γὰρ ἐν φθόγγοις μουσικὴ τὸ ἐμμελὲς οὐκ ἀναιρέσει βαρύτητος

[445]   ὑπὸ σπουδῆς ἀναγκαζόμενον ἀεί, Μὴ βάλῃ φοίνικας ἐκ χειρῶν ἱμάντας κατὰ

[452]   μετάνοιαν ἡδονὴν λύπην φιλοτιμίαν· ὧν ἐμμελῆ καὶ σωτήριον ἁφὴν ἁπτόμενος ὁ

[445]   ἀκρασίαν ἔλαττόν τι κακίας εἶναι παντελῆ δὲ κακίαν τὴν ἀκολασίαν. Αὕτη

[445]   Σιμωνίδην. Ὅθεν οὐδ´ ἀρετὴν ἀξιοῦσιν αὐτοτελῆ τὴν ἐγκράτειαν ἀλλ´ ἔλαττον ἀρετῆς

[450]   τελευτῶντες δὲ καὶ τὴν ἀρετὴν ἀνωφελῆ καὶ ἀνόνητον ἡγοῦνται τοῦ ὑγιαίνειν

[450]   κυβερνᾶσθαι πολλάκις ἀποστρέφεσθαι αὐτὸν ἡμᾶς ἄλλῃ βιαιοτέρᾳ φορᾷ χρωμένους, ὁμολογῶν τὸ

[449]   τιθέμενοι τὰς ἁμαρτίας, εἰ μὲν ἄλλῃ πη παρορῶσι τὸ ἀληθές, οὐκ

[444]   ὅπως μετρία παρῇ καὶ μήθ´ ὑπερβάλλῃ μήτ´ ἐγκαταλείπῃ τὸν καιρόν. Τὸ

[444]   ὅπου δὲ πάλιν ἐκφέρεται ῥυεῖσα πολλὴ καὶ ἄτακτος, ἐκεῖ τὸ σφοδρὸν

[447]   ὑπολαμβανόντων, ἀλλὰ ταὐτὸ σῶμα χρώμενον μεταβολῇ νῦν μὲν εἶναι θηρίον νῦν

[445]   ἡ μὲν ἔλλειψις ἡ δ´ ὑπερβολὴ τοῦ θυμοειδοῦς ἐστι· τὴν δ´

[442]   ~καὶ ἀριθμοὺς ἐοικότας ἐκείνοις (οὐχ ἁπλῆ τίς ἐστιν οὐδ´ ὁμοιοπαθής, ἀλλ´

[443]   μὲν οὖν δύναμις ἀρχὴ καὶ ὕλη τοῦ πάθους, οἷον ὀργιλότης αἰσχυντηλία

[452]   τὸν ἄγαν φόβον, ὅπως ἀνδρεία μὴ ἀπόνοια καὶ θαρραλεότης μὴ θρασύτης

[445]   κατατείνειν ὑπὸ σπουδῆς ἀναγκαζόμενον ἀεί, Μὴ βάλῃ φοίνικας ἐκ χειρῶν ἱμάντας

[444]   καὶ μίαν ἀεὶ φύσιν ἔχοντα μὴ δεχομένην μεταβολὰς ἐνεργῶν ἀπήλλακται τοῦ

[443]   διατροπαὶ ναυτιώδεις ἴσχουσι. ~Δέδοικα δὲ μὴ δόξαιμι παντάπασιν ἐπαγωγὰ καὶ νεαρὰ

[446]   ἐχούσης οἷς ἔγνωκεν ὀρθῶς ἐμμένειν μὴ δυνάμενον. Ἡ μὲν οὖν ἀκρασία

[449]   τοῦ ἐρωμένου καὶ τῆς ἐρωμένης μὴ δύνωνται, τὴν δ´ ἑταίραν καὶ

[447]   λογισμὸν ὑπολαμβάνοντες οὐδὲν ἀπέχουσι τῶν μὴ δύο τὸν κυνηγὸν εἶναι καὶ

[447]   δεινὸν εὔκλειαν δ´ ἔχει, τὸ μὴ θανεῖν δὲ δειλὸν ἡδονὴ δ´

[452]   ἀνδρεία μὴ ἀπόνοια καὶ θαρραλεότης μὴ θρασύτης γένηται. Διὸ καὶ περὶ

[442]   αἴσθωνται καὶ μάθωσιν αὑτοὺς τῶν μὴ καθαρῶν τι μηδὲ νομίμων ἐδηδοκότας,

[446]   τις εἰδῇ τἀγαθὸν χρῆται δὲ μή καί Εἴκει γὰρ ἤδη θυμὸς

[452]   ἀνυσίμως καθίστησι τὸν νέον. Ὥστε μὴ κακῶς εἰπεῖν τὸν Λάκωνα παιδαγωγόν,

[446]   ἄγκιστρον οὐ φαύλως λέγων τὸ μὴ κάτοχον τοῦ λογισμοῦ μηδ´ ἀραρός,

[450]   μὲν κρατοῦνθ´ ἑαυτοῦ τὸν δὲ μὴ κρατοῦντα. Πῶς γὰρ οἷόν τε

[448]   κρατήσασα τὴν ἑτέραν λέλυκεν, ὥστε μὴ λυπεῖν μηδ´ ὑπεναντιοῦσθαι πρὸς τὴν

[451]   ἡδονῶν καὶ προσδοκίαις· (ὅταν δὲ μὴ μετὰ πάθους ἀλλ´ αὐτὸ καθ´

[447]   παρὰ γνώμην αἱροῦνται θάτερον, ἂν μὴ νὴ Δία λανθάνῃ πάθος τι

[441]   πλάσεως καὶ τιθασεύσεως δεόμενον, εἰ μὴ παντάπασι μέλλοι φιλοσοφίᾳ δυσμεταχείριστον εἶναι

[450]   καὶ ἀνόνητον ἡγοῦνται τοῦ ὑγιαίνειν μὴ παρόντος· ὥστε φαίνεσθαι καὶ περὶ

[449]   ἀκολουθεῖ πειθόμενον ἢ πάλιν μάχεται μὴ πειθόμενον. Ἴσα τοίνυν τὰ ἁμαρτήματα

[441]   ἀρετὴ ποιητέα μὲν ἐπισκοποῦσα καὶ μὴ ποιητέα κέκληται φρόνησις, ἐπιθυμίαν δὲ

[446]   πεποιημένου ταῖς πρακτικαῖς προαιρέσεσιν, ὥστε μὴ προεκθεῖν τοῦ λογισμοῦ μηδ´ ὑπενδιδόναι

[451]   τοῦ φρονοῦντος, εἰ τοῦ παθητικοῦ μὴ συνεφάπτοιτο μηδὲ συμπαραλαμβάνοι τὸ ἄλογον·

[442]   ὑπείκειν καὶ κατασχηματίζεσθαι πέφυκεν, ἐὰν μὴ τέλεον ᾖ διεφθαρμένον ὑφ´ ἡδονῆς

[450]   ἢ κρατεῖν ἅμα καὶ κρατεῖσθαι, μὴ τρόπον τινὰ διττοῦ πεφυκότος ἑκάστου

[442]   σώματος ἄλογ´ ἐστίν, ἀλλ´ ὅταν ὁρμὴ γένηται, σείσαντος ὥσπερ ἡνίας τοῦ

[444]   δέους καὶ ὄκνου προενδίδωσιν ἡ ὁρμὴ καὶ προαπολείπει τὸ καλόν, ἐνταῦθα

[447]   γνώμην αἱροῦνται θάτερον, ἂν μὴ νὴ Δία λανθάνῃ πάθος τι προσηρτημένον

[447]   θάτερον, ἂν μὴ νὴ Δία λανθάνῃ πάθος τι προσηρτημένον ὥσπερ ἐπὶ

[446]   κύματα δαίμων τὰ σφοδρὰ καὶ περιμανῆ καὶ οἰστρώδη κινήματα τῶν ἐπιθυμιῶν

[448]   τὸ ἀληθὲς ὁ λογισμός, ὅταν φανῇ, προέμενος τὸ ψεῦδος ἀσμένως ἀπέκλινεν·

[450]   μὲν οὐκ ἐᾷ ὁρᾶν τὰ ἐκφανῆ πολλάκις δὲ τοῖς καταλαμβανομένοις ἐπιπροσθεῖ,

[444]   τὸν εἰλικρινῆ (καὶ ἀπαθῆ νοῦν συνισταμένη σοφία καὶ φρόνησις αὐτοτελής τίς

[444]   ἀναγκαία διὰ τὸ σῶμα καὶ δεομένη τῆς παθητικῆς ὥσπερ ὀργανικῆς ὑπηρεσίας

[443]   τὸ ἄλογον δυνάμεως ἐξ ἔθους ἐγγενομένη, κακία μέν, ἂν φαύλως, ἀρετὴ

[448]   κριτήριον ἡ αἴσθησίς ἐστιν ἀμφοτέρων ἐφαπτομένη· καὶ γὰρ ἂν περιγένηται θάτερον,

[441]   τῆς τοῦ παντὸς οὖσα καὶ συνηρμοσμένη κατὰ λόγους ~καὶ ἀριθμοὺς ἐοικότας

[446]   ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο, ἡ δὲ γαλήνη ἔπλετο νηνεμίη, κοίμησε δὲ κύματα

[444]   περὶ φθόγγους καὶ ἁρμονίας ὁμοίως· ἐκείνη τε γὰρ ἐμμελὴς οὖσα φωνὴ

[444]   τοῦ ἀλόγου καὶ περὶ τὸν εἰλικρινῆ (καὶ ἀπαθῆ νοῦν συνισταμένη σοφία

[447]   τὸ μὴ θανεῖν δὲ δειλὸν ἡδονὴ δ´ ἔνι καὶ περὶ τὰς

[448]   ἀλλ´ ἀπορία, στάσις οὖσα καὶ μονὴ διανοίας ὑπ´ ἐναντίων πιθανῶν· ἂν

[441]   συμβολαίοις ὁμιλοῦσα τοῖς πρὸς ἑτέρους δικαιοσύνη· καθάπερ τὸ μαχαίριον ἓν μέν

[451]   μέτριος ὤν, ἡ μισοπονηρία τῇ δικαιοσύνῃ καὶ ἡ νέμεσις ἐπὶ τοὺς

[441]   τὸ εὔκαιρον ἐν ἡδοναῖς ὁρίζουσα σωφροσύνη, κοινωνήμασι δὲ καὶ συμβολαίοις ὁμιλοῦσα

[445]   τε κρίνειν πέφυκε. Νῦν δὲ σωφροσύνη μέν ἐστιν, οὗ τὸ παθητικὸν

[444]   ἐκείνη τε γὰρ ἐμμελὴς οὖσα φωνὴ καθάπερ ἡ νήτη καὶ ὑπάτη

[442]   ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα τῇ δόξῃ συνδιατρεπόμενον καὶ ἀναπιμπλάμενον ἔμετοι καὶ

[441]   μιᾷ τάξει κράτος ἐχούσῃ χρώμενον, πῆ δ´ εἴς τε κινήσεις καὶ

[441]   τῆς τοῦ ἑτέρου μεμιγμένον δυνάμεως πῆ μὲν ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ κοσμεῖται

[449]   τὰς ἁμαρτίας, εἰ μὲν ἄλλῃ πη παρορῶσι τὸ ἀληθές, οὐκ ἔστι

[444]   παρῇ καὶ μήθ´ ὑπερβάλλῃ μήτ´ ἐγκαταλείπῃ τὸν καιρόν. Τὸ γὰρ δὴ

[448]   ὑπ´ ἐναντίων πιθανῶν· ἂν δὲ ῥοπὴ γένηται πρὸς θάτερον, ἡ κρατήσασα

[446]   τὸ θαρσαλέον τε καὶ ἐμμενὲς ὅππη ὀρούσαι φαίνετ´ Ἀναξάρχου κύνεον μένος·

[449]   ἀμείβοντος (Πλάτωνος ἐπὶ Σωκράτει τελευτήσαντι λύπῃ τὴν Ἀλεξάνδρου διὰ Κλεῖτον αὑτὸν

[447]   ὥσπερ ὕλαις διαφερούσαις. Ὅθεν οὔτε λύπη τοῖς ἄνευ πάθους λογισμοῖς ἔνεστιν,

[452]   καὶ αἰσχύνην, ὧν τὸ μὲν λύπη τῷ γένει τὸ δὲ φόβος

[444]   λόγου δεομένην ὁρίζοντος, ὅπως μετρία παρῇ καὶ μήθ´ ὑπερβάλλῃ μήτ´ ἐγκαταλείπῃ

[442]   λόγου καὶ τὸ σῶμα τὰ μέρη συνευσχημονοῦντα τῇ κρίσει παρέσχε. Σιτίοις

[442]   καὶ ὀστᾶ καὶ τὰ λοιπὰ μέρη τοῦ σώματος ἄλογ´ ἐστίν, ἀλλ´

[451]   κάπρῳ δὲ βουλεύοντα φόνον κύνα χρὴ τλάθυμον ἐξευρεῖν ὧν πολὺ χρησιμώτερα

[442]   τοῦ λόγου περινοεῖν τὴν δύναμιν Ὅση πέφυκε καὶ ἐφ´ ὅσον διέρχεται

[441]   καὶ παραμυθίας, ὡς οὐ πᾶν ἐχούσῃ διδασκαλίᾳ καὶ μαθήμασιν ὑπήκοον οὐδὲ

[451]   ψυχῇ τὰ δὲ καὶ λόγον ἐχούσῃ καὶ διάνοιαν, ὧν ὁμοῦ τι

[441]   καὶ περιπολεῖ μιᾷ τάξει κράτος ἐχούσῃ χρώμενον, πῆ δ´ εἴς τε

[451]   συνεντείνοντα ταῖς ἀρεταῖς, ὁ θυμὸς (τῇ ἀνδρείᾳ, μέτριος ὤν, ἡ μισοπονηρία

[451]   ἀνδρείᾳ, μέτριος ὤν, ἡ μισοπονηρία τῇ δικαιοσύνῃ καὶ ἡ νέμεσις ἐπὶ

[442]   δάκνον, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα τῇ δόξῃ συνδιατρεπόμενον καὶ ἀναπιμπλάμενον ἔμετοι

[444]   καὶ διακόσμησις, ἀκρότης μέν ἐστι τῇ δυνάμει καὶ τῇ ποιότητι, τῷ

[447]   ἡγεμονικὸν νῦν δὲ τὸν ἀντιταττόμενον τῇ ἐπιθυμίᾳ λογισμὸν ὑπολαμβάνοντες οὐδὲν ἀπέχουσι

[451]   Εἰ δ´ οἱ τὸν ἔρωτα τῇ ἐρωτομανίᾳ συνεκβάλλοντες ἁμαρτάνουσιν, οὐδ´ οἱ

[447]   χάριν λέγοντες οὐ δυεῖν κρίσεων τῇ ἑτέρᾳ συναγορεύουσιν, ἀλλὰ πάθει τινὶ

[442]   τι μηδὲ νομίμων ἐδηδοκότας, οὐ τῇ κρίσει μόνον ἐπιτίθεται τὸ λυποῦν

[442]   τὸ σῶμα τὰ μέρη συνευσχημονοῦντα τῇ κρίσει παρέσχε. Σιτίοις γε μὴν

[448]   πεφυκὸς εὐθὺς εἰς δύο διίστησι τῇ μάχῃ τὴν ψυχὴν καὶ ποιεῖ

[440]   ἄνθρωπον. Ἀρίστων δ´ ὁ Χῖος τῇ μὲν οὐσίᾳ μίαν καὶ αὐτὸς

[441]   ἐστι μηδὲ Πυθαγόραν ἀγνοῆσαι, τεκμαιρομένοις τῇ περὶ μουσικὴν σπουδῇ τοῦ ἀνδρός,

[444]   δὲ μεσότης καὶ λέγεται μάλιστα τῇ περὶ φθόγγους καὶ ἁρμονίας ὁμοίως·

[444]   μέν ἐστι τῇ δυνάμει καὶ τῇ ποιότητι, τῷ ποσῷ δὲ μεσότης

[442]   Ἀποδείκνυσι δὲ τὴν διαφορὰν μάλιστα τῇ τοῦ λογιζομένου καὶ φρονοῦντος ἀντιβάσει

[449]   τὸ πάθος ἦν κρίσις, ἔδει τῇ τοῦ φιλεῖν χρῆναι καὶ μισεῖν

[443]   καὶ μεσότητας, ἐμποιοῦντος· (ἐμποιεῖ δὲ τῇ φρονήσει τὴν τοῦ παθητικοῦ δύναμιν

[448]   πάθος, ὡς ἀμφοτέρων ἐνόντων ἅμα τῇ ψυχῇ, καθάπερ χειρὶ φλεγμαῖνον ἕτερον

[441]   σπουδῇ τοῦ ἀνδρός, ἣν ἐπηγάγετο τῇ ψυχῇ κηλήσεως ἕνεκα καὶ παραμυθίας,

[446]   μὲν οὖν γίνεταί τις ἐν τῇ ψυχῇ τοιαύτης ἑτερότητος αἴσθησις καὶ

[444]   φωνὴ καθάπερ ἡ νήτη καὶ ὑπάτη τῆς (μὲν τὴν ὀξύτητα τῆς

[440]   Ὅτι μὲν γὰρ δύναται καὶ ἀρετὴ γεγονέναι (καὶ μένειν παντάπασιν ἄυλος

[443]   ἐγγενομένη, κακία μέν, ἂν φαύλως, ἀρετὴ δ´, ἂν καλῶς ὑπὸ τοῦ

[443]   πρὸς ἡμᾶς βουλευτικὸν καὶ πρακτικόν· ἀρετὴ δὲ τούτου μὲν ἡ φρόνησις

[441]   τοιοῦτον ἕτερον. ~Καὶ γὰρ ἡ ἀρετὴ ποιητέα μὲν ἐπισκοποῦσα καὶ μὴ

[444]   μὲν οὐδενὶ τῶν τρόπων ἡ ἀρετὴ προσρητέα μεσότης. Οὔτε γὰρ μῖγμα

[444]   ἐμμελὴς οὖσα φωνὴ καθάπερ ἡ νήτη καὶ ὑπάτη τῆς (μὲν τὴν

[446]   τὸν λογισμὸν εὐπειθείᾳ καὶ πραότητι θαυμαστῇ κεκοσμημένον, εἴποις ἂν ἐπιβλέψας Δὴ

[445]   τὰ συμβόλαια μήτε πλέον νέμουσαν αὑτῇ τοῦ προσήκοντος μήτ´ ἔλαττον, τὴν

[445]   παντελῆ δὲ κακίαν τὴν ἀκολασίαν. Αὕτη μὲν γὰρ ἔχουσα καὶ πάθος

[444]   τὴν βαρύτητα τὴν ἄγαν διαπέφευγεν· αὕτη τε κίνησις οὖσα καὶ δύναμις

[441]   αὐτῆς ἔστι τῆς ψυχῆς ἐν ἑαυτῇ σύνθετόν τι καὶ διφυὲς καὶ

[443]   ἡ δ´ ἕξις ἰσχὺς καὶ κατασκευὴ τῆς περὶ τὸ ἄλογον δυνάμεως

[443]   ὄρνιθας οἰκουροὺς ὁρῶντες ἔθει καὶ τροφῇ καὶ διδασκαλίᾳ φωνάς τε συνετὰς

[448]   εὐθὺς εἰς δύο διίστησι τῇ μάχῃ τὴν ψυχὴν καὶ ποιεῖ τὴν

[442]   ἄτακτον ἐξεταστοῦ δεόμενον. Οὗ πάλιν διχῆ μεριζομένου τὸ μὲν ἀεὶ σώματι

[443]   ἕξιν. Ἡ μὲν οὖν δύναμις ἀρχὴ καὶ ὕλη τοῦ πάθους, οἷον

[440]   ὡς ἐπιστασίᾳ τινὶ χρώμενον καὶ ἀρχῇ μετέχειν λέγεται τῆς τοῦ ἄρχοντος

[450]   πρεσβυτῶν ἡ περὶ τὸ ἧπαρ ἀρχὴ τοῦ ἐπιθυμητικοῦ κατασβέννυται καὶ γίνεται

[445]   καὶ στεναγμάτων ἡ τοῦ ἐγκρατοῦς ψυχὴ διὰ τὴν ἀνωμαλίαν καὶ τὴν

[448]   ὡς ἀμφοτέρων ἐνόντων ἅμα τῇ ψυχῇ, καθάπερ χειρὶ φλεγμαῖνον ἕτερον μέρος

[441]   τοῦ ἀνδρός, ἣν ἐπηγάγετο τῇ ψυχῇ κηλήσεως ἕνεκα καὶ παραμυθίας, ὡς

[441]   καὶ γενέσεσιν, ἥ τ´ ἀνθρώπου ψυχὴ μέρος ἢ μίμημα τῆς τοῦ

[451]   δὲ φύσει τὰ δ´ ἀλόγῳ ψυχῇ τὰ δὲ καὶ λόγον ἐχούσῃ

[451]   ποσότησι κραθεισῶν ἀπεργάζεται, τοιοῦτον ἐν ψυχῇ τὸ ἠθικὸν ἐγγενομένης ὑπὸ λόγου

[446]   οὖν γίνεταί τις ἐν τῇ ψυχῇ τοιαύτης ἑτερότητος αἴσθησις καὶ διαφορᾶς

Chapitre
[440]	λευκοθέαν καλεῖν, μελάνων δὲ μελανοθέαν	ἤ	τι τοιοῦτον ἕτερον. ~Καὶ γὰρ
[446]	νόμον, ὥσπερ ὑπὸ πληγῆς κύνες	ἢ	γαλαῖ ψόφῳ τῶν ἡδονῶν ἀποτρεπόμενοι
[447]	φιλονεικίας ἢ χάριτος ἢ ζηλοτυπίας	ἢ	δέους (ἀντιβαίνοντος οἴεσθαι λόγων εἶναι
[448]	ἀνταῖρον αὐτῷ μεθ´ ἡδονῆς τινος	ἢ	δέους ἢ λύπης ἢ ἐπιθυμίας.
[444]	γὰρ ὑπ´ ἀρρωστίας καὶ μαλακίας	ἢ	δέους καὶ ὄκνου προενδίδωσιν ἡ
[441]	πάθεσι καὶ ταῖς καθ´ ἕξιν	ἢ	διάθεσιν μεταβολαῖς κακίαν τε γίνεσθαι
[448]	τινος ἢ δέους ἢ λύπης	ἢ	ἐπιθυμίας. Καὶ τούτων κριτήριον ἡ
[449]	πᾶς ὁ λυπούμενος ἢ φοβούμενος	ἢ	ἐπιθυμῶν ἁμαρτάνει· μεγάλαι δὲ τῶν
[447]	φιλοτιμίας ἢ φιλονεικίας ἢ χάριτος	ἢ	ζηλοτυπίας ἢ δέους (ἀντιβαίνοντος οἴεσθαι
[442]	εἶτ´ ἀκούσασιν ὡς ἀδελφῆς ἐρῶντες	ἢ	θυγατρὸς ἠγνοήκασιν· ἅμα γὰρ ἔπτηξε
[450]	αὑτοῦ κρείττον´ εἶναι καὶ χείρονα	ἢ	κρατεῖν ἅμα καὶ κρατεῖσθαι, μὴ
[442]	χεῖρες εἰς ἔργον καθίστανται βαλεῖν	ἢ	λαβεῖν ὁρμήσαντος. Ἄριστα δ´ ὁ
[448]	μεθ´ ἡδονῆς τινος ἢ δέους	ἢ	λύπης ἢ ἐπιθυμίας. Καὶ τούτων
[440]	τὰ μεμιγμένα πρὸς τὸ βέλτιον	ἢ	μᾶλλον ὡς ἐπιστασίᾳ τινὶ χρώμενον
[440]	δεδεγμένον μόριον αὐτὴν τῆς ψυχῆς	ἢ	μετέσχηκεν ἀλλοτρίου· καὶ εἰ μετέσχηκε,
[441]	ἥ τ´ ἀνθρώπου ψυχὴ μέρος	ἢ	μίμημα τῆς τοῦ παντὸς οὖσα
[449]	ἡμῖν τοῦ (ᾧ ἀκολουθεῖ πειθόμενον	ἢ	πάλιν μάχεται μὴ πειθόμενον. Ἴσα
[443]	ἔξωθεν οὐδὲ τυπούμενον ἀνάγκαις τισὶν	ἢ	πληγαῖς, ἀλλὰ φύσει μὲν ἐξηρτημένον
[444]	ἄλλοτ´ ἄλλως, ὑπερβάλλοντες τὸ μέτριον	ἢ	προαπολείποντες. Τοῦτ´ οὖν τοῦ πρακτικοῦ
[444]	καὶ ὀξείαις ταῖς δὲ μαλακωτέραις	ἢ	προσήκει καὶ ἀργοτέραις. Ὅθεν ἕκαστον
[450]	ἀγαθόν· (οὔτε γάρ Πλούτου χάρις	ἢ	τεκέων οὔτε Τᾶς ἰσοδαίμονος ἀνθρώποις
[442]	ἄλογόν ἐστιν ὥσπερ τὸ αἰσθητικὸν	ἢ	τὸ θρεπτικὸν καὶ φυτικὸν τῆς
[451]	δὲ φιλοστοργίαν ἢ φιλανθρωπίας ἔλεον	ἢ	τὸ συγχαίρειν καὶ συναλγεῖν εὐνοίας
[440]	ἑτέρων, οὐχ ἱστορίας ἕνεκα μᾶλλον	ἢ	τοῦ σαφέστερα γενέσθαι τὰ οἰκεῖα
[451]	ἐπισχέσεως δέωνται. Φιλίας δὲ φιλοστοργίαν	ἢ	φιλανθρωπίας ἔλεον ἢ τὸ συγχαίρειν
[447]	τινος πρὸς λογισμὸν ἀλλὰ φιλοτιμίας	ἢ	φιλονεικίας ἢ χάριτος ἢ ζηλοτυπίας
[449]	ἐστι, καὶ πᾶς ὁ λυπούμενος	ἢ	φοβούμενος ἢ ἐπιθυμῶν ἁμαρτάνει· μεγάλαι
[447]	λογισμὸν ἀλλὰ φιλοτιμίας ἢ φιλονεικίας	ἢ	χάριτος ἢ ζηλοτυπίας ἢ δέους
[442]	κατασχηματίζεσθαι πέφυκεν, ἐὰν μὴ τέλεον	ᾖ	διεφθαρμένον ὑφ´ ἡδονῆς ἀμαθοῦς καὶ
[448]	ἢ ἐπιθυμίας. Καὶ τούτων κριτήριον	ἡ	αἴσθησίς ἐστιν ἀμφοτέρων ἐφαπτομένη· καὶ
[446]	τοῖς αἰσχροῖς. Σοφιστικῆς οὖν ψυχῆς	ἡ	ἀκρασία λόγον ἐχούσης οἷς ἔγνωκεν
[441]	τι τοιοῦτον ἕτερον. ~Καὶ γὰρ	ἡ	ἀρετὴ ποιητέα μὲν ἐπισκοποῦσα καὶ
[444]	τούτων μὲν οὐδενὶ τῶν τρόπων	ἡ	ἀρετὴ προσρητέα μεσότης. Οὔτε γὰρ
[445]	τὴν αἴσθησιν ἀποβάλλει τῶν ἁμαρτανομένων·	(ἡ	δ´ ἀκρασία τῷ μὲν λόγῳ
[444]	ἐγγίνεται τῆς ἐπιστήμης καὶ μακαριώτατον,	ἡ	δ´ ἀναγκαία διὰ τὸ σῶμα
[448]	εἰσίν, ἡ μὲν οὐ κακὴ	ἡ	δ´ ἄχθος οἴκων Ἆρ´ οὐ
[446]	ἔχει διαφορὰς πρὸς τὴν ἀκολασίαν,	ἡ	δ´ ἐγκράτεια πρὸς τὴν σωφροσύνην
[443]	οἷον ὀργὴ θάρσος αἰδώς (θράσος)	ἡ	δ´ ἕξις ἰσχὺς καὶ κατασκευὴ
[445]	θρασύτητος, ὧν ἡ μὲν ἔλλειψις	ἡ	δ´ ὑπερβολὴ τοῦ θυμοειδοῦς ἐστι·
[446]	τότ´ ἔπειτ´ ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο,	ἡ	δὲ γαλήνη ἔπλετο νηνεμίη, κοίμησε
[445]	δὲ καὶ τοῖς λεγομένοις ἔνεστιν	ἡ	διαφορὰ κατάδηλος. Ἀκολάστων (μὲν γὰρ
[448]	δὲ ῥοπὴ γένηται πρὸς θάτερον,	ἡ	κρατήσασα τὴν ἑτέραν λέλυκεν, ὥστε
[444]	ἀρετὴν μεσότητι γίνεσθαι ῥητέον· ἀλλ´	ἡ	μὲν ἀπροσδεὴς τοῦ ἀλόγου καὶ
[445]	εἶναι δειλίας καὶ θρασύτητος, ὧν	ἡ	μὲν ἔλλειψις ἡ δ´ ὑπερβολὴ
[448]	Αἰδώς τε· δισσαὶ δ´ εἰσίν,	ἡ	μὲν οὐ κακὴ ἡ δ´
[446]	ἔγνωκεν ὀρθῶς ἐμμένειν μὴ δυνάμενον.	Ἡ	μὲν οὖν ἀκρασία τοιαύτας ἔχει
[443]	ψυχὴν ὑπάρχειν, δύναμιν πάθος ἕξιν.	Ἡ	μὲν οὖν δύναμις ἀρχὴ καὶ
[451]	θυμὸς (τῇ ἀνδρείᾳ, μέτριος ὤν,	ἡ	μισοπονηρία τῇ δικαιοσύνῃ καὶ ἡ
[451]	ἡ μισοπονηρία τῇ δικαιοσύνῃ καὶ	ἡ	νέμεσις ἐπὶ τοὺς παρ´ ἀξίαν
[444]	γὰρ ἐμμελὴς οὖσα φωνὴ καθάπερ	ἡ	νήτη καὶ ὑπάτη τῆς (μὲν
[452]	δὲ τὸ λυπεῖσθαι (καὶ γὰρ	ἡ	νουθεσία καὶ ὁ ψόγος ἐμποιεῖ
[450]	Χρύσιππος εἰπών, ὅτι Τυφλόν ἐστιν	ἡ	ὀργὴ καὶ πολλάκις μὲν οὐκ
[444]	ἢ δέους καὶ ὄκνου προενδίδωσιν	ἡ	ὁρμὴ καὶ προαπολείπει τὸ καλόν,
[450]	καὶ θερμότητι, τῶν δὲ πρεσβυτῶν	ἡ	περὶ τὸ ἧπαρ ἀρχὴ τοῦ
[443]	μὲν ἡ φρόνησις ἐκείνου δ´	ἡ	σοφία. Διαφέρει δὲ σοφίας φρόνησις,
[445]	δὲ παιάνων τε καὶ στεναγμάτων	ἡ	τοῦ ἐγκρατοῦς ψυχὴ διὰ τὴν
[443]	τινος γενομένης ὑφίσταται κατὰ λόγον	ἡ	φρόνησις. Διὸ φρόνησις μὲν τύχης
[443]	πρακτικόν· ἀρετὴ δὲ τούτου μὲν	ἡ	φρόνησις ἐκείνου δ´ ἡ σοφία.
[446]	τοῦ λόγου κατασβέσαντος, ὧν δ´	ἡ	φύσις ἀναγκαίως δεῖται, ταῦθ´ ὁμοπαθῆ
[446]	καὶ διαφέρουσαι Γνώμην ἔχοντά μ´	ἡ	φύσις βιάζεται καί Αἰαῖ, τόδ´
[441]	περὶ γῆν φθοραῖς καὶ γενέσεσιν,	ἥ	τ´ ἀνθρώπου ψυχὴ μέρος ἢ
[450]	κολασμοῖς φρικώδεσι κακὸν εἶναι νομίζουσιν·	ἥ	τε τοῦ σώματος ὑγίεια τοῖς
[441]	Ἔοικε δὲ λαθεῖν τούτους ἅπαντας,	ᾗ	διττὸς ἡμῶν ὡς ἀληθῶς ἕκαστός
[450]	διαφορᾶς. Ἐπεὶ καὶ γελοῖόν ἐστιν,	ᾗ	Πλάτων φησίν, αὐτόν τινα λέγειν
[450]	γίνεσθαι κατὰ τὴν κρίσιν (ἐν	ᾗ	τὸ ἁμαρτητικόν, ἀλλὰ τὰς δήξεις
[444]	ἀκρότης τοῦ λόγου καὶ δύναμις,	ᾗ	τὸ θειότατον ἐγγίνεται τῆς ἐπιστήμης
[443]	σοφία. Διαφέρει δὲ σοφίας φρόνησις,	ᾗ	τοῦ θεωρητικοῦ πρὸς τὸ (πρακτικὸν
[442]	κέκληται, τὸ δ´ ἔστι μὲν	ᾗ	τούτῳ προστιθέμενον, ἔστι δ´ ᾗ
[442]	ᾗ τούτῳ προστιθέμενον, ἔστι δ´	ᾗ	τῷ λογισμῷ παρέχον ἰσχὺν ἐπὶ
[452]	Οὐ γὰρ μόνον ἐν ποιήμασιν,	ᾗ	φησιν ὁ Πλάτων, τὸν τεχνίτην
[443]	ἡμᾶς· ἁπλῶς μὲν οὖν ἔχοντα	γῆ	οὐρανὸς ἄστρα θάλασσα, πῶς δ´
[443]	τις ἤδη τῆς δυνάμεως, οἷον	ὀργὴ	θάρσος αἰδώς (θράσος) ἡ δ´
[450]	εἰπών, ὅτι Τυφλόν ἐστιν ἡ	ὀργὴ	καὶ πολλάκις μὲν οὐκ ἐᾷ
[445]	τὰς ἐπιθυμίας καθιστᾶσαν. Ἐν ᾧ	δὴ	καὶ μάλιστα δοκεῖ τὸ ἄλογον
[441]	αὐτὸ τῆς ψυχῆς μέρος, ὃ	δὴ	καλοῦσι διάνοιαν καὶ ἡγεμονικόν, δι´
[440]	λεγομένης ἀρετῆς καὶ δοκούσης, ᾧ	δὴ	μάλιστα τῆς θεωρητικῆς διαφέρει, τῷ
[444]	ἐγκαταλείπῃ τὸν καιρόν. Τὸ γὰρ	δὴ	παθητικὸν καὶ ἄλογον κινήσεσι χρῆται
[443]	ἕξιν ἀστείαν καθιστάς. Τρία γὰρ	δὴ	ταῦτά φασι περὶ τὴν ψυχὴν
[446]	θαυμαστῇ κεκοσμημένον, εἴποις ἂν ἐπιβλέψας	Δὴ	τότ´ ἔπειτ´ ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο,
[446]	φύσις βιάζεται καί Αἰαῖ, τόδ´	ἤδη	θεῖον ἀνθρώποις κακόν, ὅταν τις
[446]	δὲ μή καί Εἴκει γὰρ	ἤδη	θυμὸς οὐδ´ ἔτ´ ἀντέχει, θινῶδες
[444]	πρακτικῷ τὸ βουλευτικὸν ἐκδεχομένην ἐνεργεῖν	ἤδη	καὶ τοῦ ἀλόγου συμπαρόντος καὶ
[443]	τὸ δὲ πάθος κίνησίς τις	ἤδη	τῆς δυνάμεως, οἷον ὀργὴ θάρσος
[446]	θεῖον ἀνθρώποις κακόν, ὅταν τις	εἰδῇ	τἀγαθὸν χρῆται δὲ μή καί
[449]	ἐν δὲ τοῖς πάθεσι φαίνονται	κομιδῇ	παρὰ τὴν ἐνάργειαν ἐνιστάμενοι τῷ
[445]	τὸ πάθος ὡς ἕτερόν τι	κομιδῇ	τοῦ λόγου ἐστίν. Οὐ γὰρ
[441]	ἀγνοῆσαι, τεκμαιρομένοις τῇ περὶ μουσικὴν	σπουδῇ	τοῦ ἀνδρός, ἣν ἐπηγάγετο τῇ
[446]	τὰ σφοδρὰ καὶ περιμανῆ καὶ	οἰστρώδη	κινήματα τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ λόγου
[450]	προελθών Τὰ γὰρ ἐπιγινόμενα φησί	πάθη	ἐκκρούει τοὺς λογισμοὺς καὶ τὰ
[443]	τὰς κρίσεις ἀναφέροντα καὶ τὰ	πάθη	καὶ τὰ ἤθη τῶν χρωμένων.
[449]	τὴν εὐφημίαν, εἰ τὰ αὐτὰ	πάθη	προστιθέμενα μὲν τῷ λογισμῷ τούτοις
[447]	κρίσεις τῶν συμβολαίων ὑποτρέχοντα τὰ	πάθη	τὴν πλείστην ἐμποιεῖ διατριβήν· καὶ
[452]	λαβὰς εἶναι φιλοσοφίας, ὡς τὰ	πάθη	τῶν νέων, αἰσχύνην ἐπιθυμίαν μετάνοιαν
[450]	τῶν θηρίων ἠθοποιεῖ πρὸς τὰ	πάθη	φύσεις. ~(Οὐ γὰρ ὀρθότητι δοξῶν
[444]	καὶ περὶ τὸν εἰλικρινῆ (καὶ	ἀπαθῆ	νοῦν συνισταμένη σοφία καὶ φρόνησις
[446]	ἡ φύσις ἀναγκαίως δεῖται, ταῦθ´	ὁμοπαθῆ	καὶ ὑπήκοα καὶ φίλα καὶ
[443]	καὶ τὰ πάθη καὶ τὰ	ἤθη	τῶν χρωμένων. Καίτοι καὶ Ζήνωνά
[443]	ἂν καλῶς ὑπὸ τοῦ λόγου	παιδαγωγηθῇ	τὸ πάθος. Ἐπεὶ δ´ οὐ
[452]	Οὐ γὰρ οὕτως τὰ μαθήματα	φαίη	τις ἄν, ὡς ἔλεγε Ξενοκράτης,
[449]	ἧττον ὁρῶνται. Τίς γὰρ ἂν	φαίη	τὸν Δόλωνος φόβον ἴσον εἶναι
[443]	οὐδ´ (ἠθικὴν καλοῦσι, λεκτέον ἂν	εἴη	περὶ τῆς διαφορᾶς ἀρξαμένοις ἄνωθεν.
[446]	ἐπαύσατο, ἡ δὲ γαλήνη ἔπλετο	νηνεμίη,	κοίμησε δὲ κύματα δαίμων τὰ
[448]	δ´ εἰσίν, ἡ μὲν οὐ	κακὴ	ἡ δ´ ἄχθος οἴκων Ἆρ´
[441]	τοῦ ἀλόγου πρὸς τὸν λόγον	ἀνάγκῃ	τινὶ καὶ (φύσει συμμιγέντος καὶ
[451]	καὶ ὀξύτητος, ἐν δὲ σώμασιν	ἰατρικὴ	τὸ ὑγιεινὸν οὐ φθορᾷ θερμότητος
[451]	ἔχουσιν. Οἷον γὰρ ἐν φθόγγοις	μουσικὴ	τὸ ἐμμελὲς οὐκ ἀναιρέσει βαρύτητος
[445]	ὑπὸ σπουδῆς ἀναγκαζόμενον ἀεί, Μὴ	βάλῃ	φοίνικας ἐκ χειρῶν ἱμάντας κατὰ
[452]	μετάνοιαν ἡδονὴν λύπην φιλοτιμίαν· ὧν	ἐμμελῆ	καὶ σωτήριον ἁφὴν ἁπτόμενος ὁ
[445]	ἀκρασίαν ἔλαττόν τι κακίας εἶναι	παντελῆ	δὲ κακίαν τὴν ἀκολασίαν. Αὕτη
[445]	Σιμωνίδην. Ὅθεν οὐδ´ ἀρετὴν ἀξιοῦσιν	αὐτοτελῆ	τὴν ἐγκράτειαν ἀλλ´ ἔλαττον ἀρετῆς
[450]	τελευτῶντες δὲ καὶ τὴν ἀρετὴν	ἀνωφελῆ	καὶ ἀνόνητον ἡγοῦνται τοῦ ὑγιαίνειν
[450]	κυβερνᾶσθαι πολλάκις ἀποστρέφεσθαι αὐτὸν ἡμᾶς	ἄλλῃ	βιαιοτέρᾳ φορᾷ χρωμένους, ὁμολογῶν τὸ
[449]	τιθέμενοι τὰς ἁμαρτίας, εἰ μὲν	ἄλλῃ	πη παρορῶσι τὸ ἀληθές, οὐκ
[444]	ὅπως μετρία παρῇ καὶ μήθ´	ὑπερβάλλῃ	μήτ´ ἐγκαταλείπῃ τὸν καιρόν. Τὸ
[444]	ὅπου δὲ πάλιν ἐκφέρεται ῥυεῖσα	πολλὴ	καὶ ἄτακτος, ἐκεῖ τὸ σφοδρὸν
[447]	ὑπολαμβανόντων, ἀλλὰ ταὐτὸ σῶμα χρώμενον	μεταβολῇ	νῦν μὲν εἶναι θηρίον νῦν
[445]	ἡ μὲν ἔλλειψις ἡ δ´	ὑπερβολὴ	τοῦ θυμοειδοῦς ἐστι· τὴν δ´
[442]	~καὶ ἀριθμοὺς ἐοικότας ἐκείνοις (οὐχ	ἁπλῆ	τίς ἐστιν οὐδ´ ὁμοιοπαθής, ἀλλ´
[443]	μὲν οὖν δύναμις ἀρχὴ καὶ	ὕλη	τοῦ πάθους, οἷον ὀργιλότης αἰσχυντηλία
[452]	τὸν ἄγαν φόβον, ὅπως ἀνδρεία	μὴ	ἀπόνοια καὶ θαρραλεότης μὴ θρασύτης
[445]	κατατείνειν ὑπὸ σπουδῆς ἀναγκαζόμενον ἀεί,	Μὴ	βάλῃ φοίνικας ἐκ χειρῶν ἱμάντας
[444]	καὶ μίαν ἀεὶ φύσιν ἔχοντα	μὴ	δεχομένην μεταβολὰς ἐνεργῶν ἀπήλλακται τοῦ
[443]	διατροπαὶ ναυτιώδεις ἴσχουσι. ~Δέδοικα δὲ	μὴ	δόξαιμι παντάπασιν ἐπαγωγὰ καὶ νεαρὰ
[446]	ἐχούσης οἷς ἔγνωκεν ὀρθῶς ἐμμένειν	μὴ	δυνάμενον. Ἡ μὲν οὖν ἀκρασία
[449]	τοῦ ἐρωμένου καὶ τῆς ἐρωμένης	μὴ	δύνωνται, τὴν δ´ ἑταίραν καὶ
[447]	λογισμὸν ὑπολαμβάνοντες οὐδὲν ἀπέχουσι τῶν	μὴ	δύο τὸν κυνηγὸν εἶναι καὶ
[447]	δεινὸν εὔκλειαν δ´ ἔχει, τὸ	μὴ	θανεῖν δὲ δειλὸν ἡδονὴ δ´
[452]	ἀνδρεία μὴ ἀπόνοια καὶ θαρραλεότης	μὴ	θρασύτης γένηται. Διὸ καὶ περὶ
[442]	αἴσθωνται καὶ μάθωσιν αὑτοὺς τῶν	μὴ	καθαρῶν τι μηδὲ νομίμων ἐδηδοκότας,
[446]	τις εἰδῇ τἀγαθὸν χρῆται δὲ	μή	καί Εἴκει γὰρ ἤδη θυμὸς
[452]	ἀνυσίμως καθίστησι τὸν νέον. Ὥστε	μὴ	κακῶς εἰπεῖν τὸν Λάκωνα παιδαγωγόν,
[446]	ἄγκιστρον οὐ φαύλως λέγων τὸ	μὴ	κάτοχον τοῦ λογισμοῦ μηδ´ ἀραρός,
[450]	μὲν κρατοῦνθ´ ἑαυτοῦ τὸν δὲ	μὴ	κρατοῦντα. Πῶς γὰρ οἷόν τε
[448]	κρατήσασα τὴν ἑτέραν λέλυκεν, ὥστε	μὴ	λυπεῖν μηδ´ ὑπεναντιοῦσθαι πρὸς τὴν
[451]	ἡδονῶν καὶ προσδοκίαις· (ὅταν δὲ	μὴ	μετὰ πάθους ἀλλ´ αὐτὸ καθ´
[447]	παρὰ γνώμην αἱροῦνται θάτερον, ἂν	μὴ	νὴ Δία λανθάνῃ πάθος τι
[441]	πλάσεως καὶ τιθασεύσεως δεόμενον, εἰ	μὴ	παντάπασι μέλλοι φιλοσοφίᾳ δυσμεταχείριστον εἶναι
[450]	καὶ ἀνόνητον ἡγοῦνται τοῦ ὑγιαίνειν	μὴ	παρόντος· ὥστε φαίνεσθαι καὶ περὶ
[449]	ἀκολουθεῖ πειθόμενον ἢ πάλιν μάχεται	μὴ	πειθόμενον. Ἴσα τοίνυν τὰ ἁμαρτήματα
[441]	ἀρετὴ ποιητέα μὲν ἐπισκοποῦσα καὶ	μὴ	ποιητέα κέκληται φρόνησις, ἐπιθυμίαν δὲ
[446]	πεποιημένου ταῖς πρακτικαῖς προαιρέσεσιν, ὥστε	μὴ	προεκθεῖν τοῦ λογισμοῦ μηδ´ ὑπενδιδόναι
[451]	τοῦ φρονοῦντος, εἰ τοῦ παθητικοῦ	μὴ	συνεφάπτοιτο μηδὲ συμπαραλαμβάνοι τὸ ἄλογον·
[442]	ὑπείκειν καὶ κατασχηματίζεσθαι πέφυκεν, ἐὰν	μὴ	τέλεον ᾖ διεφθαρμένον ὑφ´ ἡδονῆς
[450]	ἢ κρατεῖν ἅμα καὶ κρατεῖσθαι,	μὴ	τρόπον τινὰ διττοῦ πεφυκότος ἑκάστου
[442]	σώματος ἄλογ´ ἐστίν, ἀλλ´ ὅταν	ὁρμὴ	γένηται, σείσαντος ὥσπερ ἡνίας τοῦ
[444]	δέους καὶ ὄκνου προενδίδωσιν ἡ	ὁρμὴ	καὶ προαπολείπει τὸ καλόν, ἐνταῦθα
[447]	γνώμην αἱροῦνται θάτερον, ἂν μὴ	νὴ	Δία λανθάνῃ πάθος τι προσηρτημένον
[447]	θάτερον, ἂν μὴ νὴ Δία	λανθάνῃ	πάθος τι προσηρτημένον ὥσπερ ἐπὶ
[446]	κύματα δαίμων τὰ σφοδρὰ καὶ	περιμανῆ	καὶ οἰστρώδη κινήματα τῶν ἐπιθυμιῶν
[448]	τὸ ἀληθὲς ὁ λογισμός, ὅταν	φανῇ,	προέμενος τὸ ψεῦδος ἀσμένως ἀπέκλινεν·
[450]	μὲν οὐκ ἐᾷ ὁρᾶν τὰ	ἐκφανῆ	πολλάκις δὲ τοῖς καταλαμβανομένοις ἐπιπροσθεῖ,
[444]	τὸν εἰλικρινῆ (καὶ ἀπαθῆ νοῦν	συνισταμένη	σοφία καὶ φρόνησις αὐτοτελής τίς
[444]	ἀναγκαία διὰ τὸ σῶμα καὶ	δεομένη	τῆς παθητικῆς ὥσπερ ὀργανικῆς ὑπηρεσίας
[443]	τὸ ἄλογον δυνάμεως ἐξ ἔθους	ἐγγενομένη,	κακία μέν, ἂν φαύλως, ἀρετὴ
[448]	κριτήριον ἡ αἴσθησίς ἐστιν ἀμφοτέρων	ἐφαπτομένη·	καὶ γὰρ ἂν περιγένηται θάτερον,
[441]	τῆς τοῦ παντὸς οὖσα καὶ	συνηρμοσμένη	κατὰ λόγους ~καὶ ἀριθμοὺς ἐοικότας
[446]	ἄνεμος μὲν ἐπαύσατο, ἡ δὲ	γαλήνη	ἔπλετο νηνεμίη, κοίμησε δὲ κύματα
[444]	περὶ φθόγγους καὶ ἁρμονίας ὁμοίως·	ἐκείνη	τε γὰρ ἐμμελὴς οὖσα φωνὴ
[444]	τοῦ ἀλόγου καὶ περὶ τὸν	εἰλικρινῆ	(καὶ ἀπαθῆ νοῦν συνισταμένη σοφία
[447]	τὸ μὴ θανεῖν δὲ δειλὸν	ἡδονὴ	δ´ ἔνι καὶ περὶ τὰς
[448]	ἀλλ´ ἀπορία, στάσις οὖσα καὶ	μονὴ	διανοίας ὑπ´ ἐναντίων πιθανῶν· ἂν
[441]	συμβολαίοις ὁμιλοῦσα τοῖς πρὸς ἑτέρους	δικαιοσύνη·	καθάπερ τὸ μαχαίριον ἓν μέν
[451]	μέτριος ὤν, ἡ μισοπονηρία τῇ	δικαιοσύνῃ	καὶ ἡ νέμεσις ἐπὶ τοὺς
[441]	τὸ εὔκαιρον ἐν ἡδοναῖς ὁρίζουσα	σωφροσύνη,	κοινωνήμασι δὲ καὶ συμβολαίοις ὁμιλοῦσα
[445]	τε κρίνειν πέφυκε. Νῦν δὲ	σωφροσύνη	μέν ἐστιν, οὗ τὸ παθητικὸν
[444]	ἐκείνη τε γὰρ ἐμμελὴς οὖσα	φωνὴ	καθάπερ ἡ νήτη καὶ ὑπάτη
[442]	ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα τῇ	δόξῃ	συνδιατρεπόμενον καὶ ἀναπιμπλάμενον ἔμετοι καὶ
[441]	μιᾷ τάξει κράτος ἐχούσῃ χρώμενον,	πῆ	δ´ εἴς τε κινήσεις καὶ
[441]	τῆς τοῦ ἑτέρου μεμιγμένον δυνάμεως	πῆ	μὲν ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ κοσμεῖται
[449]	τὰς ἁμαρτίας, εἰ μὲν ἄλλῃ	πη	παρορῶσι τὸ ἀληθές, οὐκ ἔστι
[444]	παρῇ καὶ μήθ´ ὑπερβάλλῃ μήτ´	ἐγκαταλείπῃ	τὸν καιρόν. Τὸ γὰρ δὴ
[448]	ὑπ´ ἐναντίων πιθανῶν· ἂν δὲ	ῥοπὴ	γένηται πρὸς θάτερον, ἡ κρατήσασα
[446]	τὸ θαρσαλέον τε καὶ ἐμμενὲς	ὅππη	ὀρούσαι φαίνετ´ Ἀναξάρχου κύνεον μένος·
[449]	ἀμείβοντος (Πλάτωνος ἐπὶ Σωκράτει τελευτήσαντι	λύπῃ	τὴν Ἀλεξάνδρου διὰ Κλεῖτον αὑτὸν
[447]	ὥσπερ ὕλαις διαφερούσαις. Ὅθεν οὔτε	λύπη	τοῖς ἄνευ πάθους λογισμοῖς ἔνεστιν,
[452]	καὶ αἰσχύνην, ὧν τὸ μὲν	λύπη	τῷ γένει τὸ δὲ φόβος
[444]	λόγου δεομένην ὁρίζοντος, ὅπως μετρία	παρῇ	καὶ μήθ´ ὑπερβάλλῃ μήτ´ ἐγκαταλείπῃ
[442]	λόγου καὶ τὸ σῶμα τὰ	μέρη	συνευσχημονοῦντα τῇ κρίσει παρέσχε. Σιτίοις
[442]	καὶ ὀστᾶ καὶ τὰ λοιπὰ	μέρη	τοῦ σώματος ἄλογ´ ἐστίν, ἀλλ´
[451]	κάπρῳ δὲ βουλεύοντα φόνον κύνα	χρὴ	τλάθυμον ἐξευρεῖν ὧν πολὺ χρησιμώτερα
[442]	τοῦ λόγου περινοεῖν τὴν δύναμιν	Ὅση	πέφυκε καὶ ἐφ´ ὅσον διέρχεται
[441]	καὶ παραμυθίας, ὡς οὐ πᾶν	ἐχούσῃ	διδασκαλίᾳ καὶ μαθήμασιν ὑπήκοον οὐδὲ
[451]	ψυχῇ τὰ δὲ καὶ λόγον	ἐχούσῃ	καὶ διάνοιαν, ὧν ὁμοῦ τι
[441]	καὶ περιπολεῖ μιᾷ τάξει κράτος	ἐχούσῃ	χρώμενον, πῆ δ´ εἴς τε
[451]	συνεντείνοντα ταῖς ἀρεταῖς, ὁ θυμὸς	(τῇ	ἀνδρείᾳ, μέτριος ὤν, ἡ μισοπονηρία
[451]	ἀνδρείᾳ, μέτριος ὤν, ἡ μισοπονηρία	τῇ	δικαιοσύνῃ καὶ ἡ νέμεσις ἐπὶ
[442]	δάκνον, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα	τῇ	δόξῃ συνδιατρεπόμενον καὶ ἀναπιμπλάμενον ἔμετοι
[444]	καὶ διακόσμησις, ἀκρότης μέν ἐστι	τῇ	δυνάμει καὶ τῇ ποιότητι, τῷ
[447]	ἡγεμονικὸν νῦν δὲ τὸν ἀντιταττόμενον	τῇ	ἐπιθυμίᾳ λογισμὸν ὑπολαμβάνοντες οὐδὲν ἀπέχουσι
[451]	Εἰ δ´ οἱ τὸν ἔρωτα	τῇ	ἐρωτομανίᾳ συνεκβάλλοντες ἁμαρτάνουσιν, οὐδ´ οἱ
[447]	χάριν λέγοντες οὐ δυεῖν κρίσεων	τῇ	ἑτέρᾳ συναγορεύουσιν, ἀλλὰ πάθει τινὶ
[442]	τι μηδὲ νομίμων ἐδηδοκότας, οὐ	τῇ	κρίσει μόνον ἐπιτίθεται τὸ λυποῦν
[442]	τὸ σῶμα τὰ μέρη συνευσχημονοῦντα	τῇ	κρίσει παρέσχε. Σιτίοις γε μὴν
[448]	πεφυκὸς εὐθὺς εἰς δύο διίστησι	τῇ	μάχῃ τὴν ψυχὴν καὶ ποιεῖ
[440]	ἄνθρωπον. Ἀρίστων δ´ ὁ Χῖος	τῇ	μὲν οὐσίᾳ μίαν καὶ αὐτὸς
[441]	ἐστι μηδὲ Πυθαγόραν ἀγνοῆσαι, τεκμαιρομένοις	τῇ	περὶ μουσικὴν σπουδῇ τοῦ ἀνδρός,
[444]	δὲ μεσότης καὶ λέγεται μάλιστα	τῇ	περὶ φθόγγους καὶ ἁρμονίας ὁμοίως·
[444]	μέν ἐστι τῇ δυνάμει καὶ	τῇ	ποιότητι, τῷ ποσῷ δὲ μεσότης
[442]	Ἀποδείκνυσι δὲ τὴν διαφορὰν μάλιστα	τῇ	τοῦ λογιζομένου καὶ φρονοῦντος ἀντιβάσει
[449]	τὸ πάθος ἦν κρίσις, ἔδει	τῇ	τοῦ φιλεῖν χρῆναι καὶ μισεῖν
[443]	καὶ μεσότητας, ἐμποιοῦντος· (ἐμποιεῖ δὲ	τῇ	φρονήσει τὴν τοῦ παθητικοῦ δύναμιν
[448]	πάθος, ὡς ἀμφοτέρων ἐνόντων ἅμα	τῇ	ψυχῇ, καθάπερ χειρὶ φλεγμαῖνον ἕτερον
[441]	σπουδῇ τοῦ ἀνδρός, ἣν ἐπηγάγετο	τῇ	ψυχῇ κηλήσεως ἕνεκα καὶ παραμυθίας,
[446]	μὲν οὖν γίνεταί τις ἐν	τῇ	ψυχῇ τοιαύτης ἑτερότητος αἴσθησις καὶ
[444]	φωνὴ καθάπερ ἡ νήτη καὶ	ὑπάτη	τῆς (μὲν τὴν ὀξύτητα τῆς
[440]	Ὅτι μὲν γὰρ δύναται καὶ	ἀρετὴ	γεγονέναι (καὶ μένειν παντάπασιν ἄυλος
[443]	ἐγγενομένη, κακία μέν, ἂν φαύλως,	ἀρετὴ	δ´, ἂν καλῶς ὑπὸ τοῦ
[443]	πρὸς ἡμᾶς βουλευτικὸν καὶ πρακτικόν·	ἀρετὴ	δὲ τούτου μὲν ἡ φρόνησις
[441]	τοιοῦτον ἕτερον. ~Καὶ γὰρ ἡ	ἀρετὴ	ποιητέα μὲν ἐπισκοποῦσα καὶ μὴ
[444]	μὲν οὐδενὶ τῶν τρόπων ἡ	ἀρετὴ	προσρητέα μεσότης. Οὔτε γὰρ μῖγμα
[444]	ἐμμελὴς οὖσα φωνὴ καθάπερ ἡ	νήτη	καὶ ὑπάτη τῆς (μὲν τὴν
[446]	τὸν λογισμὸν εὐπειθείᾳ καὶ πραότητι	θαυμαστῇ	κεκοσμημένον, εἴποις ἂν ἐπιβλέψας Δὴ
[445]	τὰ συμβόλαια μήτε πλέον νέμουσαν	αὑτῇ	τοῦ προσήκοντος μήτ´ ἔλαττον, τὴν
[445]	παντελῆ δὲ κακίαν τὴν ἀκολασίαν.	Αὕτη	μὲν γὰρ ἔχουσα καὶ πάθος
[444]	τὴν βαρύτητα τὴν ἄγαν διαπέφευγεν·	αὕτη	τε κίνησις οὖσα καὶ δύναμις
[441]	αὐτῆς ἔστι τῆς ψυχῆς ἐν	ἑαυτῇ	σύνθετόν τι καὶ διφυὲς καὶ
[443]	ἡ δ´ ἕξις ἰσχὺς καὶ	κατασκευὴ	τῆς περὶ τὸ ἄλογον δυνάμεως
[443]	ὄρνιθας οἰκουροὺς ὁρῶντες ἔθει καὶ	τροφῇ	καὶ διδασκαλίᾳ φωνάς τε συνετὰς
[448]	εὐθὺς εἰς δύο διίστησι τῇ	μάχῃ	τὴν ψυχὴν καὶ ποιεῖ τὴν
[442]	ἄτακτον ἐξεταστοῦ δεόμενον. Οὗ πάλιν	διχῆ	μεριζομένου τὸ μὲν ἀεὶ σώματι
[443]	ἕξιν. Ἡ μὲν οὖν δύναμις	ἀρχὴ	καὶ ὕλη τοῦ πάθους, οἷον
[440]	ὡς ἐπιστασίᾳ τινὶ χρώμενον καὶ	ἀρχῇ	μετέχειν λέγεται τῆς τοῦ ἄρχοντος
[450]	πρεσβυτῶν ἡ περὶ τὸ ἧπαρ	ἀρχὴ	τοῦ ἐπιθυμητικοῦ κατασβέννυται καὶ γίνεται
[445]	καὶ στεναγμάτων ἡ τοῦ ἐγκρατοῦς	ψυχὴ	διὰ τὴν ἀνωμαλίαν καὶ τὴν
[448]	ὡς ἀμφοτέρων ἐνόντων ἅμα τῇ	ψυχῇ,	καθάπερ χειρὶ φλεγμαῖνον ἕτερον μέρος
[441]	τοῦ ἀνδρός, ἣν ἐπηγάγετο τῇ	ψυχῇ	κηλήσεως ἕνεκα καὶ παραμυθίας, ὡς
[441]	καὶ γενέσεσιν, ἥ τ´ ἀνθρώπου	ψυχὴ	μέρος ἢ μίμημα τῆς τοῦ
[451]	δὲ φύσει τὰ δ´ ἀλόγῳ	ψυχῇ	τὰ δὲ καὶ λόγον ἐχούσῃ
[451]	ποσότησι κραθεισῶν ἀπεργάζεται, τοιοῦτον ἐν	ψυχῇ	τὸ ἠθικὸν ἐγγενομένης ὑπὸ λόγου
[446]	οὖν γίνεταί τις ἐν τῇ	ψυχῇ	τοιαύτης ἑτερότητος αἴσθησις καὶ διαφορᾶς

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 17/07/2008