Pages
[1010]	διειλέχθαι. Τί οὖν; φήσαι τις	ἄν,	οὐδὲν ταῦτα συμβάλλεται πρὸς λόγον;
[1007]	φησὶν ὁμοῦ καὶ λυθήσεσθαι πάλιν,	ἄν	τις αὐτοὺς καταλαμβάνῃ λύσις· οὐ
[1004]	τῶν ὑποκειμένων ἐπιπέδων· ὥσθ´ ὑπονοήσειεν	ἄν	τις εὐθείας κατὰ μικρὰ πολλὰς
[1007]	καὶ νήτης εἰκάσαντος ἄριστα, διαπορήσειεν	ἄν	τις πότερον κατὰ τῆς μέσης
[1006]	τὴν ἐξήγησιν. Ἐκεῖνο δὲ μᾶλλον	ἄν	τις ὑπίδοιτο, μὴ παρὰ τὸ
[1010]	ὧν ὁ παθὼν ἔνι´ οὐδ´	ἂν	ἀπαγγεῖλαι (δύναιθ´ ἑτέρῳ· τῷ σχήματι
[1002]	καὶ ἀρχήν, πάλιν φησὶν οὐκ	ἂν	γενέσθαι ψυχὴν ἄνευ σώματος οὐδὲ
[1006]	ἂν μὲν ᾖ σφοδρόν, ὀξέως,	ἂν	δ´ ἀμβλύ, μαλακώτερον· ὁ δὴ
[1004]	σφιγγομένας τῇ κυρτότητι μᾶλλον ὁρῶμεν·	ἂν	δὲ μείζους, ἀνειμένας· ἱστάμενοι γοῦν
[1005]	Τούτων μὲν οὖν τοιοῦτός τις	ἂν	εἴη λόγος. Ἡ δὲ τῶν
[1000]	τῶν σοφῶν τις ἔφη βελτίους	ἂν	εἶναι τῶν Ὀλυμπίων ἀγωνοθέτας, εἰ
[1010]	πάλιν καὶ Ἀττικοῖς ἄρθροις» οὐκ	ἂν	εἴποι τις Εὐριπίδην ἢ Θουκυδίδην
[1005]	ἀντερείσεσι περιπλοκὴν σύμμετρον ἐχούσαις, ὡς	ἂν	ἐμπέσῃ πρὸς τὴν λίθον φερόμενος,
[1000]	τοὺς λόγους ἐν φιλοσοφίᾳ (κρῖνον,	ἂν	ἔνδοθεν ἀντιπαταγῇ τι καὶ ἀντηχῇ,
[1006]	ὁ ἀὴρ ὑπὸ τοῦ κινήσαντος,	ἂν	μὲν ᾖ σφοδρόν, ὀξέως, ἂν
[1000]	ὁ ἐν τοῖς ὠσὶν ἀήρ,	ἂν	μὴ σταθερὸς ᾖ μηδὲ φωνῆς
[1002]	Οὐ γὰρ ποιεῖ μονὰς ἀριθμόν,	ἂν	μὴ τῆς ἀπείρου δυάδος ἅψηται·
[1009]	τὰ δ´ ἄλλα φαίη τις	ἂν	οὐ σημαίνειν· (οἷον οἱ στεναγμοὶ
[1005]	γίγνεσθαι τῶν σωμάτων, εὔλυτος δ´	ἂν	οὕτως ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος. (Ὁ
[1010]	τοῦ Δημοσθένους ταυτὶ πολλὰ γὰρ	ἂν	ποιήσειεν ὁ τύπτων, ὧν ὁ
[1002]	Πρὸς δὲ τοὐναντίον εἴποι τις	ἂν	πρῶτον, ὅτι συγκρίνοντες τὰ αἰσθητὰ
[1010]	ἀλλήλων οὐδὲν πέφυκεν, ἀλλ´ ὅπως	ἂν	συμπλέκωμεν ἢ μιγνύωμεν εἰς ταὐτὸ
[1004]	τέμνουσιν αἱ δύο διάμετροι, πρότερον	ἂν	τῇ φύσει καὶ στοιχειωδέστερον εἴη
[999]	εἰρωνευόμενός γε καὶ παίζων προσεχρήσατ´	ἂν	τῷ τοῦ θεοῦ ὀνόματι. Καὶ
[1008]	τὴν μέσην ἐν ᾧ τις	ἂν	χωρίῳ τῆς λύρας θέμενος ὡσαύτως
[1004]	τὰς δὲ τῶν κύκλων περιφερείας,	ἂν	ὦσι σμικρότεραι, καμπυλωτέρας καὶ σφιγγομένας
[1010]	συμβάλλεται πρὸς λόγον; Ἐγωγε φήσαιμ´	ἂν	ὥσπερ ἅλας συμβάλλεσθαι πρὸς ὄψον
[1005]	τοῦ Πλάτωνος. (Ὁ σίδηρος οὔτ´	ἄγαν	ἀραιός ἐστιν ὡς ξύλον οὔτ´
[1011]	τέχνας γράφουσιν εὐδοκιμεῖ· τοὺς δ´	ἄγαν	νομίμους ἐκείνους καὶ μηδένα σύνδεσμον
[1005]	ἀραιός ἐστιν ὡς ξύλον οὔτ´	ἄγαν	πυκνὸς ὡς χρυσὸς ἢ λίθος,
[999]	ὥστ´ ἀτεχνῶς δάκνειν ἕτοιμοι εἶναι,	ἐπειδάν	τινα λῆρον αὐτῶν ἀφαιρῶμαι· καὶ
[1008]	πρὸς νήτην τὸ διὰ πασῶν.	Ἐὰν	δὲ τὸν λογισμὸν εἰς τὸ
[1010]	ἢ πράγματος ἢ σώματος· ἀλλ´	ἐὰν	μὴ περὶ ἐκεῖνα καὶ μετ´
[1010]	πρὸς ὄψον ὕδωρ δὲ πρὸς	μᾶζαν·	Εὔηνος δὲ καὶ τὸ πῦρ
[1009]	ποιεῖ τὸν λόγον, οὐ μὴν	ἀναγκαίαν	ἔχει πρὸς τὸ σημαίνειν ὡς
[1007]	μηδέποτε διαλύεσθαι γιγνόμενον. Οὕτως οὖν	ἀναγκαίαν	πρὸς τὸν οὐρανὸν ἔχων συμπλοκὴν
[1009]	~ἀλλὰ τὴν δύναμιν καὶ τὴν	ἀναλογίαν	(ἐξετάζειν. Τὸ γὰρ τῇ θέσει
[1008]	τάξις καὶ τὴν τῶν συμφωνιῶν	ἀναλογίαν	φυλάσσει, τοῦ μὲν θυμοειδοῦς πρὸς
[1001]	γεωμετρίαν, εἶτα μετὰ ταύτην ἐπ´	ἀστρολογίαν,	ἐπὶ (πάσαις δὲ τὴν ἁρμονικὴν
[1006]	ἀρχόμενοι, τὸ κραθὲν αὐτῶν δι´	ὁμοιοπάθειαν	ἡδονὴν τῇ ἀκοῇ παρέσχεν, ἣν
[1000]	ἁπάσας καὶ μαχομένας πρὸς τὴν	ἀλήθειαν.	Ἔτι τοίνυν, εἰ μὲν οὐδέν
[999]	ἥπτετο δοκῶν ζητεῖν κοινῇ τὴν	ἀλήθειαν	οὐκ αὐτὸς ἰδίᾳ δόξῃ βοηθεῖν.
[1004]	ἤλεκτρα καὶ τὴν λίθον τὴν	Ἡρακλείαν	ὁλκὴν τάς τε τῶν φθόγγων
[1005]	καὶ ξηρότατα διὰ λεπτότητα καὶ	ἀσθένειαν·	οὐ γάρ ἐστιν ἰσχυρὸν οὐδ´
[1010]	ἄρθρου μὴ προσόντος οὐδὲν εἰς	σαφήνειαν	οὐδὲ κάλλος ἡ φράσις βλάπτεται.
[1004]	ἱστάμενοι γοῦν κατὰ τὴν κυρτὴν	περιφέρειαν	οἱ μὲν κατὰ σημεῖον οἱ
[1011]	σφίγγοντες τὴν φράσιν λέγουσι. Διὸ	χρείαν	μέν τινα τῷ λόγῳ παρέχεται
[1006]	Καθάπερ Ἀριστοτέλης ὡρίσατο τὴν ψυχὴν	ἐντελέχειαν	σώματος φυσικοῦ ὀργανικοῦ δυνάμει ζωὴν
[1009]	ὑποζυγίων τὸ κρεῖττον, οὐδὲ τὴν	ἡνιοχείαν	ἀκρότητα θετέον ἀλλὰ μεσότητα τῆς
[1005]	μεθισταμένῳ καὶ συναπορρεῖ διὰ τὴν	ἀνωμαλίαν·	ἡ δὰρ κάτω πληγὴ τὴν
[1000]	ὧν, ἂν ἄριστα πράττῃ φιλοσοφία,	μίαν	ἔχει κατορθοῦσαν, οἰομένας δὲ τὰς
[1004]	συμφωνίας; Δόξει γὰρ ἀτόπως αἰτίαν	μίαν	παμπόλλων καὶ ἀνομοίων γένεσιν ἐπάγειν
[1003]	εὐθυγράμμων, ὁ μὲν τριγώνου περὶ	μίαν	πλευρὰν μένουσαν τῇ ἑτέρᾳ πλευρᾷ
[1002]	αὐταῖς γενησόμεθα ταῖς νοηταῖς ἰδέαις,	οὐδεμίαν	διαφορὰν ἐχούσαις πρὸς ἀλλήλας, κατὰ
[1008]	κρατοῦντι δὲ καὶ κολάζοντι τὴν	ἐπιθυμίαν,	ὅταν ἀπειθῇ τῷ λογισμῷ. Καὶ
[1007]	λογιστικοῦ καὶ θυμοειδοῦς καὶ ἐπιθυμητικοῦ	συμφωνίαν	ἁρμονίᾳ μέσης καὶ ὑπάτης καὶ
[1006]	ἡδονὴν τῇ ἀκοῇ παρέσχεν, ἣν	συμφωνίαν	καλοῦσιν. Ὅτι δὲ τούτων ὄργανον
[1001]	ἴδιον, νοῦν μὲν τῷ πρώτῳ	διάνοιαν	δὲ τῷ μαθηματικῷ, τοῖς δ´
[1007]	τοὺς ὑπὸ τούτων ταραττομένους δι´	ἄγνοιαν	οἴεσθαι τὸν χρόνον μέτρον εἶναι
[1010]	περί» καθ´ αὑτὸ ἐκφωνηθέντος ἔστιν	ἔννοιάν	τινα λαβεῖν ἢ πράγματος ἢ
[1001]	καταβιβάζων ἀπὸ τῆς ἀριθμητικῆς ἐπὶ	γεωμετρίαν,	εἶτα μετὰ ταύτην ἐπ´ ἀστρολογίαν,
[1008]	ἀλλ´ ἕτερον. Οἱ γὰρ ὡς	(κυρίαν	δύναμιν αὐτῷ τὴν τῆς μέσης
[1004]	ἕδρας ἰόντα, τὴν καθ´ ἕκαστον	ἐξεργασίαν	ἡμῖν ἀφῆκε. Πρῶτον μὲν οὖν
[1001]	μαθηματικῷ, τοῖς δ´ αἰσθητοῖς πίστιν,	εἰκασίαν	δὲ τοῖς περὶ τὰ εἴδωλα
[1008]	οὐκ ἀκράτως παθητικόν ἐστιν ἀλλὰ	φαντασίαν	καλοῦ πολλάκις ἔχει μεμιγμένην ἀλόγῳ
[1007]	ἀπὸ συμβεβηκότος ὁριζόμενοι τὴν δ´	οὐσίαν	αὐτοῦ καὶ τὴν δύναμιν οὐ
[1004]	διὰ τὸ μηδαμοῦ κενὸν ὑπάρχειν	αἰτίαν	εἶναι τῶν περὶ τὰς ἰατρικὰς
[1004]	φθόγγων συμφωνίας; Δόξει γὰρ ἀτόπως	αἰτίαν	μίαν παμπόλλων καὶ ἀνομοίων γένεσιν
[1002]	ἀεὶ πρεσβυτέραν ἀποφαίνων (τοῦ σώματος	αἰτίαν	τε τῆς ἐκείνου γενέσεως καὶ
[1000]	ἣν δὲ μόνην ἡγεῖτο Σωκράτης	σοφίαν	τὴν περὶ τὸ θεῖον καὶ
[1000]	λαβεῖν τὸ ἴδιον, ἐνταῦθα δέ,	κἂν	ἀλλότριον ᾖ, τὸ βέλτιστον. Ὅθεν
[1009]	νήτην δὲ τὸ θυμοειδές, τῷ	χαλᾶν	καὶ ἐπιτείνειν καὶ ὅλως συνῳδὰ
[1011]	ἱμάντα καὶ τοῦ βιβλίου τὴν	κόλλαν	ἀξιοῦσι μέρος εἶναι, καὶ νὴ
[1011]	τοῦ πολιτεύματος, ὡς ἔλεγε Δημάδης,	κόλλαν	ὀνομάζων τὰ θεωρικὰ τῆς δημοκρατίας.
[1000]	ἀριστείων ψῆφον φέροντες αὑτοὺς ἀρίστους	ἔκριναν	ἅπαντες· καὶ τῶν φιλοσόφων οὐδεὶς
[999]	μαιοῦσθαι μὲν ἑτέρους, αὐτὸν δὲ	γεννᾶν	ἀπεκώλυσεν, ὡς ἐν Θεαιτήτῳ λέγεται;
[1000]	ὑπηνέμια καὶ ψευδῆ καὶ ἀβέβαια	γεννᾶν,	ἐλέγχειν δὲ τοὺς ἄλλους ἠνάγκαζε
[1000]	τοῦ κρίνειν ὄντος ὠφελίμου τὸ	γεννᾶν	ἐμπόδιόν ἐστι. Τυφλοῦται γὰρ τὸ
[1000]	καὶ δόγματα σοφιστῶν, ἃ Σωκράτην	γεννᾶν	τὸ δαιμόνιον ἀπεκώλυσεν· ἣν δὲ
[1006]	Ἀλλὰ καὶ τοῦτο παρὰ τὴν	δόξαν	ἐστίν· οὐ γὰρ ἅπαξ ἀλλὰ
[1001]	εἰς ἄνισα τὰ τμήματα τὸ	πᾶν	ἔτεμε; Καὶ πότερον τῶν τμημάτων,
[1010]	καλουμένων ἄρθρων οὐδὲν προσδέχεται τὸ	παράπαν,	ἀλλ´ ὥσπερ ἀκρασπέδοις χρῆται τοῖς
[1010]	λόγος δέ, συνδέσμων ἐξαιρεθέντων, πολλάκις	ἐμπαθεστέραν	καὶ κινητικωτέραν ἔχει δύναμιν· ὡς
[1002]	Τί δήποτε, τὴν ψυχὴν ἀεὶ	πρεσβυτέραν	ἀποφαίνων (τοῦ σώματος αἰτίαν τε
[1008]	μέσης ἀποδιδόντες ἀγνοοῦσιν ὅτι τὴν	κυριωτέραν	ἀφαιροῦνται τὴν τῆς ὑπάτης, μήτε
[1010]	συνδέσμων ἐξαιρεθέντων, πολλάκις ἐμπαθεστέραν καὶ	κινητικωτέραν	ἔχει δύναμιν· ὡς ὁ τοιοῦτος
[999]	οὖν τὴν ἑαυτοῦ φύσιν ὡς	κριτικωτέραν	ἢ γονιμωτέραν οὖσαν θεὸν προσεῖπε,
[999]	ἑαυτοῦ φύσιν ὡς κριτικωτέραν ἢ	γονιμωτέραν	οὖσαν θεὸν προσεῖπε, καθάπερ Μένανδρος
[1008]	καὶ πανταχοῦ κείμενος κατὰ φύσιν	ὁρᾶν	ὁμοίως πέφυκεν. ὥσπερ οὖν ὁ
[999]	γὰρ ὥσπερ ἐκ τύχης τότε	φορὰν	συνέβη γενέσθαι σοφιστῶν ἐν τῇ
[1002]	γενησόμεθα ταῖς νοηταῖς ἰδέαις, οὐδεμίαν	διαφορὰν	ἐχούσαις πρὸς ἀλλήλας, κατὰ τὸ
[1003]	ὁ μὲν τριγώνου περὶ μίαν	πλευρὰν	μένουσαν τῇ ἑτέρᾳ πλευρᾷ καὶ
[1005]	ὑπονοστῶν αὖθις ἐπὶ τὴν κενουμένην	χώραν	(ἀποβιάζεται καὶ συνεφέλκεται τὸν σίδηρον.
[1005]	φύσιν ἔχειν ἀεὶ τὴν ἐρημουμένην	χώραν	διώκειν καὶ ἀναπληροῦν συνέπεται τῷ
[1008]	τῷ κρατίστῳ ἀποδέδωκε τὴν ἄνω	χώραν	ἡ φύσις, ὥσπερ κυβερνήτην ἐνιδρύσασα
[1004]	ἀραιότερος ἐξέπεσεν οὐκ εἰς κενὴν	χώραν,	οὐ γὰρ ἔστιν, εἰς δὲ
[1007]	τάξις εἰς τὴν τῆς μέσης	χώραν	τίθεται τὸ θυμοειδές, τὸ δὲ
[1005]	ἀκίνητον ἀέρα, μηδαμοῦ κενὴν ποιοῦντα	χώραν.	Τὸ γοῦν ἐπιπολῆς ὕδωρ ἔν
[1006]	ἀποδόντι τῇ γῇ τὴν μέσην	χώραν	τοῦ παντός. (Ἢ τούτοις μὲν
[999]	ὦ θαυμάσιε, πρός με οὕτω	διετέθησαν,	ὥστ´ ἀτεχνῶς δάκνειν ἕτοιμοι εἶναι,
[1006]	προσήκοντα ὀργανικὰ σώματα ἐν χρόνῳ	κατεσπάρησαν.	Ἀλλὰ καὶ τοῦτο παρὰ τὴν
[1000]	τοῦτο μαιωτικὴν τέχνην ὠνόμαζεν, οὐκ	ἐντιθεῖσαν	ἔξωθεν, ὥσπερ ἕτεροι προσεποιοῦντο, νοῦν
[1006]	ὡς ὕστερον Ἀρίσταρχος καὶ Σέλευκος	ἀπεδείκνυσαν,	ὁ μὲν ὑποτιθέμενος μόνον ὁ
[999]	φύσιν ὡς κριτικωτέραν ἢ γονιμωτέραν	οὖσαν	θεὸν προσεῖπε, καθάπερ Μένανδρος ὁ
[1001]	τὴν φύσιν, ἀπόσπασμα καὶ μόριον	(οὖσαν	τοῦ τεκνώσαντος. Ἐπεὶ τοίνυν οὐ
[1000]	ἄριστα πράττῃ φιλοσοφία, μίαν ἔχει	κατορθοῦσαν,	οἰομένας δὲ τὰς ἄλλας ἁπάσας
[1006]	πρεσβυτέρῳ γενομένῳ μεταμέλειν, ὡς οὐ	προσήκουσαν	ἀποδόντι τῇ γῇ τὴν μέσην
[1008]	τῷ θυμῷ μήτε τῇ ἐπιθυμίᾳ	προσήκουσαν·	ἑκάτερον γὰρ ἄρχεσθαι καὶ ἀκολουθεῖν
[1004]	καὶ τὴν κυκλοφορητικὴν κίνησιν ὡς	προσήκουσαν	κατὰ φύσιν ἀποδίδωσιν. ΖΗΤΗΜΑ Εʹ
[1009]	τοὔνομα δύναμιν ἀλλ´ ἐπίθετόν τινα	ποικίλλουσαν	τὸν λόγον· ὥσπερ τὰ στοιχεῖα
[1006]	ἀστέρας, ἀλλὰ τῷ περὶ αὑτὴν	μένουσαν	ἀεὶ παρέχειν ἐκείνοις φερομένοις ἀνατολὰς
[1006]	τεταμένον» μὴ μεμηχανῆσθαι συνεχομένην καὶ	μένουσαν,	ἀλλὰ στρεφομένην καὶ ἀνειλουμένην νοεῖν,
[1003]	μὲν τριγώνου περὶ μίαν πλευρὰν	μένουσαν	τῇ ἑτέρᾳ πλευρᾷ καὶ τῇ
[1004]	ἀπὸ τῶν ταπεινῶν καὶ θνητῶν	ἀναφέρουσαν.	ΖΗΤΗΜΑ Πῶς ποτέ φησιν ὁ
[1000]	δεόμενον τοῦ τρέφοντος καὶ βεβαιοῦντος	ἐπιδεικνύουσαν.	ΖΗΤΗΜΑ Βʹ Τί δήποτε τὸν
[1008]	τὸν κάτω καὶ τὸν τελευταῖον	ἐπέχουσαν,	ἔτι δὲ τὴν μέσην ἐν
[1009]	συμβεβηκότα καὶ διαφορὰς στοιχείων, ὡς	ἐδήλωσαν	οἱ παλαιοὶ διὰ τῶν ἑκκαίδεκα
[1008]	δὲ καὶ κολάζοντι τὴν ἐπιθυμίαν,	ὅταν	ἀπειθῇ τῷ λογισμῷ. Καὶ καθάπερ
[1005]	φέρονται θᾶττον (οἱ ποταμοὶ πληθύοντες·	ὅταν	δ´ ὀλίγον ᾖ καὶ κοῖλον,
[1006]	κινοῦσι τὴν αἴσθησιν οἱ ὀξεῖς·	ὅταν	δὲ τούτοις ἤδη μαραινομένοις καὶ
[1010]	ὅταν ἐχθρὸς ὑπάρχων, ὅταν κονδύλοις,	ὅταν	ἐπὶ κόρρης· ταῦτα κινεῖ, ταῦτ´
[1010]	βλέμματι τῇ φωνῇ· ὅταν ὑβρίζων,	ὅταν	ἐχθρὸς ὑπάρχων, ὅταν κονδύλοις, ὅταν
[1010]	ὅταν ὑβρίζων, ὅταν ἐχθρὸς ὑπάρχων,	ὅταν	κονδύλοις, ὅταν ἐπὶ κόρρης· ταῦτα
[1001]	καὶ ἀόριστον, αἰσθητὸν δὲ (γιγνόμενον	ὅταν	ὁρισθῇ μετοχῇ τοῦ νοητοῦ. Ἔτι,
[1005]	κοιλότητες ἀέρος ἀεὶ πλήρεις εἰσίν·	ὅταν	οὖν ἐμπιεσθῇ τὸ σιτίον ὑπὸ
[1010]	σχήματι τῷ βλέμματι τῇ φωνῇ·	ὅταν	ὑβρίζων, ὅταν ἐχθρὸς ὑπάρχων, ὅταν
[1004]	εἰς δὲ τὸν περιεστῶτα τὴν	σικύαν	ἔξωθεν ἀέρα, κἀκεῖνον ἀπέωσεν· ὁ
[1005]	συνεκθλίβει τὸ ὑγρὸν εἰς τὴν	σικύαν.	Ἡ δὲ κατάποσις γίγνεται τὸν
[1004]	μὲν οὖν τὸ περὶ τὴν	σικύαν	τοιοῦτόν ἐστιν· ὁ περιληφθεὶς ὑπ´
[1002]	ἐπιπέδων μέγεθος δὲ τῶν ποσῶν,	~(ἐν	αὐταῖς γενησόμεθα ταῖς νοηταῖς ἰδέαις,
[1005]	θύραθεν ἀέρος εἰς τὰς κενουμένας	ἐν	βάθει χώρας ὑποφερομένου καὶ πάλιν
[1007]	ὁ χρόνος, ἐν κινήσει, καθάπερ	ἐν	γενέσει θεὸς ὁ κόσμος. Ὅθεν
[1008]	ἀπειθῇ τῷ λογισμῷ. Καὶ καθάπερ	ἐν	γράμμασι τὰ ἡμίφωνα μέσα τῶν
[1008]	λύρᾳ τὸν ἀνωτάτω καὶ πρῶτον,	ἐν	δ´ αὐλοῖς τὸν κάτω καὶ
[1002]	περιέχει τὸ θνητοειδὲς καὶ διαλυτόν,	ἐν	δὲ τῷ κόσμῳ τοὐναντίον ὑπὸ
[1001]	Συμποσίῳ προσεῖπεν, εἰσηγητὴν αὐτῶν γενόμενον·	~(ἐν	δὲ τῷ ὁμωνύμῳ διαλόγῳ καλλίπαιδα»
[1000]	τοῖς ἐντυγχάνουσιν, ἀλλ´ ἔχοντας οἰκεῖον	ἐν	ἑαυτοῖς ἀτελῆ δὲ καὶ συγκεχυμένον
[999]	ἐζήλουν σχολὴν καὶ διατριβὰς ἀπράκτους	ἐν	ἔρισι καὶ φιλοτιμίαις καλὸν δὲ
[1006]	ἀλλήλοις πέφυκεν, οὐκ οὔσης κενότητος	ἐν	ᾗ θάτερον ἱδρυθὲν οὐ μεθέξει
[1002]	(πέφυκεν. Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τῆς	ἐν	ἡμῖν νοητῆς καὶ νοερᾶς δυνάμεως
[999]	αὐτὸν δὲ γεννᾶν ἀπεκώλυσεν, ὡς	ἐν	Θεαιτήτῳ λέγεται; Οὐ γὰρ εἰρωνευόμενός
[1003]	ἔστι γὰρ ἡ στιγμὴ μονὰς	ἐν	θέσει. Καὶ μὴν ἡ μονὰς
[1002]	ἐστιν ἐν τοῖς μαθηματικοῖς ὥσπερ	ἐν	κατόπτροις ἐμφαινομένων τῶν νοητῶν. Ἐπὶ
[1007]	τῆς δ´ ἀιδιότητος ὁ χρόνος,	ἐν	κινήσει, καθάπερ ἐν γενέσει θεὸς
[1007]	ὡς Ἀριστοτέλης εἶπεν, ἢ τὸ	ἐν	κινήσει ποσόν» ὡς Σπεύσιππος, (ἢ
[1005]	ὠθεῖ τὸν πρὸ αὑτοῦ· κἀκεῖνος	ἐν	κύκλῳ περιιὼν καὶ ὑπονοστῶν αὖθις
[1011]	ὥσπερ ἡνιόχους ζυγῶν καὶ τὸν	ἐν	Κύκλωπος Ὀδυσσέα λύγων πρὸς τὴν
[1000]	ἦν ἀγωνιστής, οὕτως ὁ μέλλων	ἐν	λόγοις ὀρθῶς ἐπιστατήσειν καὶ βραβεύσειν
[1008]	ἐστιν, αὐτὴν τὴν ὑπάτην ὁρῶντας	ἐν	μὲν λύρᾳ τὸν ἀνωτάτω καὶ
[1002]	ἐχούσης ἀεὶ σῴζεται τὸ σωματικὸν	ἐν	μέσῳ περιεχόμενον. Καὶ μὴν ἀμερές
[1010]	διὸ καὶ παράσημα τῶν ἐπῶν	ἐν	οἷς ταῦτα ποιεῖ γέγονεν, ὡς
[1003]	παρῆκε, καίτοι μνησθεὶς τοῦ σφαιροειδοῦς,	ἐν	οἷς φησι τῶν κατηριθμημένων σχημάτων
[1009]	ἀκρότητα θετέον ἀλλὰ μεσότητα τῆς	ἐν	ὀξύτητι καὶ βραδύτητι τῶν ἵππων
[1002]	σώματα πρόεισι καὶ σωμάτων ποιότητας	ἐν	πάθεσι γιγνομένων. Ἔτι τῶν μὲν
[1008]	ζῴῳ τὴν αὐτὴν ἔχει τάξιν,	ἐν	παντὶ δὲ καὶ πανταχοῦ κείμενος
[1008]	νήτης. Καὶ γὰρ ὀφθαλμὸς οὐκ	ἐν	παντὶ ζῴῳ τὴν αὐτὴν ἔχει
[1006]	ἀξίωμα καὶ ὑπ´ αὐτοῦ Πλάτωνος	ἐν	Πολιτείᾳ βασιλεὺς ἀνηγόρευται παντὸς τοῦ
[1007]	Περὶ τῶν τῆς ψυχῆς δυνάμεων	ἐν	Πολιτείᾳ Πλάτωνος τὴν τοῦ λογιστικοῦ
[1002]	ἐστι τὸ ἡγεμονικὸν καὶ νοερὸν	ἐν	πολλῷ τῷ τῆς σαρκὸς ὄγκῳ
[1008]	μετὰ πρώτοισι φάνεσκεν, ἄλλοτε δ´	ἐν	πυμάτοισι κελεύων» ἑκατέρωθι δ´ ἦν
[1002]	ἐξικνεῖται. Τὸ δὲ μέγιστον αὐτὸς	ἐν	Συμποσίῳ διδάσκων, πῶς δεῖ τοῖς
[1000]	τῶν ἐρωτικῶν λόγων πατέρα» Φαῖδρον	ἐν	Συμποσίῳ προσεῖπεν, εἰσηγητὴν αὐτῶν γενόμενον·
[1002]	ἄνευ ψυχῆς, ἀλλὰ ψυχὴν μὲν	ἐν	σώματι νοῦν δ´ ἐν τῇ
[1007]	κίνησις, ἀλλ´ ὥσπερ εἴρηται κίνησις	ἐν	τάξει μέτρον ἐχούσῃ καὶ πέρατα
[999]	τότε φορὰν συνέβη γενέσθαι σοφιστῶν	ἐν	τῇ Ἑλλάδι· καὶ τούτοις οἱ
[1001]	αὐτοῦ καὶ ἐξ αὐτοῦ γέγονεν.	Ἐν	τῇ Πολιτείᾳ, τοῦ παντὸς ὥσπερ
[1002]	μὲν ἐν σώματι νοῦν δ´	ἐν	τῇ ψυχῇ; Δόξει γὰρ τὸ
[1008]	ἠχεῖν ἔλαττον δὲ τούτων, οὕτως	ἐν	τῇ ψυχῇ τοῦ ἀνθρώπου τὸ
[1007]	καὶ Ξενοκράτης Δία τὸν μὲν	ἐν	τοῖς κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ
[1002]	γὰρ ἡ διάνοια νοῦς ἐστιν	ἐν	τοῖς μαθηματικοῖς ὥσπερ ἐν κατόπτροις
[1002]	θείοις ἐξισοῦμεν· ὁ γὰρ θεὸς	ἐν	τοῖς νοητοῖς. Ἔπειτα πανταχοῦ δήπου
[1002]	πάσαις ταῖς αἰσθήσεσιν ἀναίσθητος» ὡς	ἐν	τοῖς Νόμοις εἴρηται· διὸ καὶ
[1009]	τῆς τοῦ λόγου δυνάμεως, μεσότητας	ἐν	τοῖς πάθεσι ποιεῖν, ἃς ἱερὰς
[1005]	ἔν τε ταῖς λίμναις καὶ	ἐν	τοῖς πελάγεσι δονεῖται καὶ κυμαίνεται
[1000]	ἑαυτοὺς δικαστάς. Ὥσπερ γὰρ ὁ	ἐν	τοῖς ὠσὶν ἀήρ, ἂν μὴ
[1010]	τὸ ῥῆμα καλεῖν εἴωθεν, ὥσπερ	ἐν	τούτοις Ὦ γύναι, ἦ μάλα
[999]	τοῦ θεοῦ ὀνόματι. Καὶ (ἄλλως	ἐν	τῷ Θεαιτήτῳ πολλὰ μεγάλαυχα καὶ
[1005]	ἐοίκασιν· ἐκπηδᾷ γὰρ ὑπὸ πληγῆς	ἐν	τῷ νέφει γενομένης τὸ πυρῶδες
[1002]	γενέσεις αἱ ὑπὸ τὸν κόσμον	ἐν	τῷ νῦν» περιέχονται. Κριτήριον δὲ
[1002]	ὄγκῳ κεκρυμμένον, οὕτως εἰκὸς ἔχειν	ἐν	τῷ παντὶ τὸ νοητὸν πρὸς
[1009]	θέσει πρῶτον ἱδρῦσθαι τὸ λογιστικὸν	ἐν	τῷ σώματι τοῦ ἀνθρώπου κατὰ
[1004]	ἀποδίδωσιν. ΖΗΤΗΜΑ Εʹ Πῶς ποτ´	ἐν	τῷ Φαίδρῳ λέγεται τὸ τὴν
[1001]	πολλοὺς γὰρ καὶ καλοὺς λόγους	ἐν	φιλοσοφίᾳ γενέσθαι τὴν ἀρχὴν ἐκείνου
[1000]	φθεγγομένων, οὕτω τὸ τοὺς λόγους	ἐν	φιλοσοφίᾳ (κρῖνον, ἂν ἔνδοθεν ἀντιπαταγῇ
[1009]	προσδεηθέντες. Καὶ γὰρ εἰκὸς ἀνθρώπους	ἐν	χρείᾳ λόγου τὸ πρῶτον καὶ
[1007]	χρόνου καὶ ἀσχημάτιστος· ἐπικλύσασα δ´	ἐν	χρόᾳ καὶ καταβαλοῦσα τὴν μὲν
[1006]	εἰς τὰ προσήκοντα ὀργανικὰ σώματα	ἐν	χρόνῳ κατεσπάρησαν. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο
[1008]	ἐπέχουσαν, ἔτι δὲ τὴν μέσην	ἐν	ᾧ τις ἂν χωρίῳ τῆς
[1007]	τὸ λογιστικὸν ἔταξεν; Αὐτὸς γὰρ	ἔν	γε τούτοις οὐ δεδήλωκεν. Ἡ
[1005]	χώραν. Τὸ γοῦν ἐπιπολῆς ὕδωρ	ἔν	τε ταῖς λίμναις καὶ ἐν
[1010]	συνδέσμους καὶ ἄρθρα καὶ προθέσεις,	ἕν	τι πειρώμενοι κοινὸν ἐξ αὐτῶν
[1011]	συνδέσμους εἰσὶν οἱ μὴ νομίζοντες	ἕν	τι ποιεῖν, ἀλλ´ ἐξαρίθμησιν εἶναι
[1000]	δ´ ἔστιν ἐπιστήμη τοῦ ἀληθοῦς	ἓν	δὲ τὸ ἀληθές, οὐκ ἔλαττον
[1011]	δημοκρατίας. Ποῖος δὲ σύνδεσμος οὕτως	ἓν	ἐκ πολλῶν ἀξίωμα ποιεῖ συμπλέκων
[1002]	ἐχούσαις πρὸς ἀλλήλας, κατὰ τὸ	ἓν	καὶ μόνον νοουμέναις. Οὐ γὰρ
[1002]	γιγνομένων. Ἔτι τῶν μὲν νοητῶν	ἓν	κριτήριον ὁ νοῦς· καὶ γὰρ
[1003]	πέμπτου μορίου· συνήρμοσται δὲ καὶ	συμπέπηγεν	ἐκ δώδεκα πενταγώνων ἰσογωνίων καὶ
[999]	(ἀξιόπιστος ἦν ἑτέρους ἐλέγχων τῷ	μηδὲν	ἀποφαίνεσθαι, καὶ μᾶλλον ἥπτετο δοκῶν
[1000]	δίχα τῶν ὥσπερ Σωκράτης ὁμολογούντων	μηδὲν	ἴδιον λέγειν· οὗτοι δὲ καθαροὺς
[1004]	θαυματουργεῖσθαι καὶ τῷ κενὸν εἶναι	μηδὲν	περιωθεῖν θ´ αὑτὰ ταῦτ´ εἰς
[1011]	Προβέβληται· ~(Πλουτάρχου προξενεῖ, τὰ ἀπόρρητ´	οἶδεν,	ἡ πόλις αὐτὸν οὐ χωρεῖ.
[1004]	φύσει τῶν ἐνταῦθα σωμάτων ἐγκυκλίως	οὐδὲν	ἀλλ´ ἐπ´ εὐθείας ἅπαντα· τὸ
[1002]	ἅμα δὲ πανταχοῦ ἐνέστηκε καὶ	οὐδὲν	αὐτοῦ τῆς οἰκουμένης μέρος ἔρημόν
[1003]	περιφεροῦς. Ἔτι τὸ στοιχεῖον εἰς	οὐδὲν	διαιρεῖται τῶν συνισταμένων ἐξ αὐτοῦ,
[999]	ἀνθρώποις· οὐδ´ ἐγὼ δυσνοίᾳ τοιοῦτον	οὐδὲν	δρῶ, ἀλλά μοι ψεῦδός τε
[1004]	σχῆμά φησι καὶ στρογγύλον. Ὥστ´	οὐδὲν	ἔδει ποιεῖν τῶν περιφερῶν ἴδιον
[1000]	οὐδ´ εὕρεσις ἀλλ´ ἀνάμνησις. Ὅθεν	οὐδὲν	ἐδίδασκε Σωκράτης, ἀλλ´ ἐνδιδοὺς ἀρχὰς
[1010]	μυρίοις οὖσιν ἄρθρου μὴ προσόντος	οὐδὲν	εἰς σαφήνειαν οὐδὲ κάλλος ἡ
[1005]	τὸν κεραυνόν. Τὸ δ´ ἤλεκτρον	οὐδὲν	ἕλκει τῶν παρακειμένων ὥσπερ οὐδ´
[1003]	ἢ τῆς ἐλαίας ὑπὸ σπέρματος,	οὐδὲν	ἐρεῖ διάφωνον (αὐτὸ γὰρ τὸ
[1000]	ἀλήθειαν. Ἔτι τοίνυν, εἰ μὲν	οὐδέν	ἐστι καταληπτὸν ἀνθρώπῳ καὶ γνωστόν,
[1011]	μέρος δὲ λόγου καὶ στοιχεῖον	οὐδέν	ἐστι, πλὴν ὥσπερ εἴρηται τὸ
[1004]	μὲν ἐνταῦθα κυκλικῶν καὶ σφαιροειδῶν	οὐδέν	ἐστιν ἀπηκριβωμένον, ἀλλ´ ἐντάσει καὶ
[1010]	ὅπλον οὔτ´ ἄλλο τῶν ὄντων	οὐδὲν	οἰκείου μέρους ἀφαιρέσει καὶ στερήσει
[1007]	οὐδὲ γὰρ τάξις οὐδὲ μέτρον	οὐδὲν	οὐδὲ διορισμός, ἀλλὰ κίνησις ἀόριστος
[1000]	φιλούμενον· φιλεῖται δὲ τῶν ἰδίων	οὐδὲν	οὕτως ὡς δόξα καὶ λόγος
[1004]	ἀναμιμνήσκει τὴν ψυχήν; Ἢ μᾶλλον	οὐδὲν	περιεργαστέον ἀλλ´ ἁπλῶς ἀκουστέον ὅτι,
[1004]	τοίνυν τὸ μὲν τρίγωνον εἰς	οὐδὲν	περιφερὲς διαλύεται, τὸν δὲ κύκλον
[1010]	αὑτὰ σημαίνειν οὔτε μετ´ ἀλλήλων	οὐδὲν	πέφυκεν, ἀλλ´ ὅπως ἂν συμπλέκωμεν
[1010]	ἁπάσας, τῶν τε καλουμένων ἄρθρων	οὐδὲν	προσδέχεται τὸ παράπαν, ἀλλ´ ὥσπερ
[1010]	Τί οὖν; φήσαι τις ἄν,	οὐδὲν	ταῦτα συμβάλλεται πρὸς λόγον; Ἐγωγε
[1007]	(ἢ διάστημα κινήσεως» ἄλλο δ´	οὐδὲν	ὡς ἔνιοι τῶν Στωικῶν ἀπὸ
[1010]	ὄρινε τῷ Τελαμωνιάδῃ» καὶ τὸ	ποιέεν,	ὄφρα τὸ κῆτος ὑπεκπροφυγὼν ἀλέοιτο·
[1010]	Ἔπος τ´ ἔφατ´ ἔκ τ´	ὀνόμαζεν·	ἔπος γὰρ τὸ ῥῆμα καλεῖν
[1000]	νοήσεις· καὶ τοῦτο μαιωτικὴν τέχνην	ὠνόμαζεν,	οὐκ ἐντιθεῖσαν ἔξωθεν, ὥσπερ ἕτεροι
[1006]	οἱ (βραδεῖς ἐπιβάλωσιν ἀρχόμενοι, τὸ	κραθὲν	αὐτῶν δι´ ὁμοιοπάθειαν ἡδονὴν τῇ
[1005]	ὑδάτων ἀναγκαῖόν ἐστιν ἀναφέρεσθαι, τοῦ	θύραθεν	ἀέρος εἰς τὰς κενουμένας ἐν
[1009]	τούτων τὰ μέρη τοῦ λόγου	μηθὲν	Ὅμηρον (δὲ καὶ νεανιευσάμενον εἰς
[1006]	καὶ περιέχοντος ἀέρα νήνεμον ὕδατι	ῥανθὲν	ἔδαφος πνεῦμα ποιεῖ καὶ ἄνεμον,
[1001]	τῷ κινουμένῳ σώματι φωνῆς προσγενομένης.	Ὅθεν	ἀφαιροῦντες φωνὴν μὲν τῶν κινουμένων
[1010]	εὐθὺς διάλεκτός ἐστι καὶ λόγος.	Ὅθεν	εἰκότως ἔνιοι μόνα ταῦτα μέρη
[1000]	κἂν ἀλλότριον ᾖ, τὸ βέλτιστον.	Ὅθεν	ὁ γεννῶν ἴδια γίγνεται φαυλότερος
[1007]	ἐν γενέσει θεὸς ὁ κόσμος.	Ὅθεν	ὁμοῦ γεγονότας φησὶν ὁμοῦ καὶ
[1004]	ἐπιφαίνεται τὸ στρογγύλον καὶ κυκλοειδές,	ὅθεν	οὐδὲ κινεῖται φύσει τῶν ἐνταῦθα
[1000]	ἀνθρώποις οὐδ´ εὕρεσις ἀλλ´ ἀνάμνησις.	Ὅθεν	οὐδὲν ἐδίδασκε Σωκράτης, ἀλλ´ ἐνδιδοὺς
[1000]	λόγους ἐν φιλοσοφίᾳ (κρῖνον, ἂν	ἔνδοθεν	ἀντιπαταγῇ τι καὶ ἀντηχῇ, δυσξύνετον
[1001]	γὰρ οὐ δεδήλωκε. Δόξει δ´	αὐτόθεν	μὲν εἶναι μεῖζον τὸ αἰσθητόν·
[1005]	μένοντα τῷ περικεχύσθαι καὶ συναγαγεῖν	πανταχόθεν	(αὑτοῖς ἀκίνητον ἀέρα, μηδαμοῦ κενὴν
[1003]	γὰρ περιέχον ἐκ τοῦ μέσου	πανταχόθεν	ἴσον ἀφέστηκε. Γεννᾶται δὲ καὶ
[1008]	ὁ παιδαγωγὸς οὐ (πρόσθεν ἀλλ´	ὄπισθεν	βαδίζων ἄγειν λέγεται, καὶ ὁ
[1008]	ὥσπερ οὖν ὁ παιδαγωγὸς οὐ	(πρόσθεν	ἀλλ´ ὄπισθεν βαδίζων ἄγειν λέγεται,
[1004]	πάσχων ἀεὶ καὶ δρῶν ὁ	ἔμπροσθεν	ὑποχωρεῖ, τῆς κενουμένης γλιχόμενος χώρας,
[1006]	οὔσης κενότητος ἐν ᾗ θάτερον	ἱδρυθὲν	οὐ μεθέξει τῆς θατέρου μεταβολῆς.
[1010]	ἔπος γὰρ τὸ ῥῆμα καλεῖν	εἴωθεν,	ὥσπερ ἐν τούτοις Ὦ γύναι,
[1005]	καὶ πάλιν ἐς ταὐτὸ συμπίπτων	ἄνωθεν	ἐξωθεῖ κάτω παρὰ φύσιν ἀποβιαζόμενος
[1004]	δὲ τὸν περιεστῶτα τὴν σικύαν	ἔξωθεν	ἀέρα, κἀκεῖνον ἀπέωσεν· ὁ δὲ
[1000]	ἀντηχῇ, δυσξύνετον ἔσται τῶν λεγομένων	ἔξωθεν.	Ἡ γὰρ οἰκεία δόξα καὶ
[1002]	παντός τ´ ἔτεινε καὶ ἔτι	ἔξωθεν	τὰ σώματα αὐτῇ περιεκάλυψεν» Ἔστι
[1000]	μαιωτικὴν τέχνην ὠνόμαζεν, οὐκ ἐντιθεῖσαν	ἔξωθεν,	ὥσπερ ἕτεροι προσεποιοῦντο, νοῦν τοῖς
[1008]	καὶ τῶν ἀνέμων φασὶ τὸν	κάτωθεν	ἐκ τοῦ ἀφανοῦς πνέοντα νότον
[1010]	Δημοσθένους ταυτὶ πολλὰ γὰρ ἂν	ποιήσειεν	ὁ τύπτων, ὧν ὁ παθὼν
[1004]	ἅπτονται τῶν ὑποκειμένων ἐπιπέδων· ὥσθ´	ὑπονοήσειεν	ἄν τις εὐθείας κατὰ μικρὰ
[1007]	ὑπάτης καὶ νήτης εἰκάσαντος ἄριστα,	διαπορήσειεν	ἄν τις πότερον κατὰ τῆς
[1010]	τι λέλεκται δεινόν, ἄφαρ τὸ	φέροιεν	ἀναρπάξασαι ἄελλαι. Οὔτε γὰρ σύνδεσμον
[1001]	ἀνάπαλιν, οὕτως ὁ γεννήσας καὶ	πεποίηκεν·	ἐμψύχου γὰρ ποίησις ἡ γέννησίς
[1000]	τὸν αἴτιον πατέρα τοῦ κόσμου	κέκληκεν;	Ὡς τῶν ἐρωτικῶν λόγων πατέρα»
[1004]	καὶ διανοητικὴ μάλιστα τοῦ θείου	κεκοινώνηκεν,	ἣν τῶν θείων καὶ οὐρανίων
[1009]	καὶ προθέσεις καὶ τὰ τοιαῦτα	παρῆκεν·	οὐ γὰρ ἐκ τούτων ὁ
[1006]	τὰ περὶ τῆς συμφωνίας αὐτὸς	εἴρηκεν,	ὃν τρόπον ὁμοιοπαθεῖς αἱ κινήσεις
[1006]	πολλάκις ὄργανα χρόνου τοὺς ἀστέρας	εἴρηκεν,	ὅπου καὶ τὸν ἥλιον αὐτὸν
[1009]	δ´ ἐξ ὀνόματος καὶ ῥήματος	συνέστηκεν,	ὧν τὸ μὲν πτῶσιν οἱ
[1010]	ἁμωσγέπως νοῆσαί τι καὶ διανοηθῆναι	παρέσχηκεν,	οὕτω τοῦ μέν» ἢ γάρ»
[999]	πολλὰ μεγάλαυχα καὶ σοβαρὰ Σωκράτει	περιτέθεικεν,	ὧν καὶ ταῦτ´ ἐστί Πολλοὶ
[1001]	ὁ κόσμος οὐδὲ συνηρμοσμένοις ποιήμασιν	ἔοικεν,	ἀλλ´ ἔνεστιν αὐτῷ μοῖρα πολλὴ
[1010]	ἐκφέρηται, ψόφοις κενοῖς καὶ ἤχοις	ἔοικεν·	ὅτι ταῦτα μὲν οὔτε καθ´
[1007]	συνορῶντες, ἣν ὅ γε Πίνδαρος	ἔοικεν	οὐ φαύλως ὑπονοῶν εἰπεῖν Ἄνακτα
[1010]	Εὔηνος δὲ καὶ τὸ πῦρ	ἔφασκεν	ἡδυσμάτων εἶναι κράτιστον. Ἀλλ´ οὔθ´
[1008]	Ὁτὲ μέν τε μετὰ πρώτοισι	φάνεσκεν,	ἄλλοτε δ´ ἐν πυμάτοισι κελεύων»
[1011]	δ´ ἀξίωμα, Πλάτων δὲ λόγον	προσηγόρευκεν.
[1010]	σημαίνειν οὔτε μετ´ ἀλλήλων οὐδὲν	πέφυκεν,	ἀλλ´ ὅπως ἂν συμπλέκωμεν ἢ
[1002]	ἄλλοις κριτηρίοις ὥσπερ ὀργάνοις ἁλίσκεσθαι	(πέφυκεν.	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τῆς ἐν
[1008]	ἄρχειν ἢ ἡγεῖσθαι τοῦ λογιστικοῦ	πέφυκεν.	Ἔτι δὲ μᾶλλον τῇ φύσει
[1004]	συναρμοττομένοις ὁ σχηματισμὸς (ὗτος ἐπιγίγνεσθαι	πέφυκεν.	Ἔτι, εὐθεῖα μὲν ἥ τε
[1009]	καὶ οὐκ ἄνευ τούτων κεράννυσθαι	πέφυκεν.	~(Οὐ γάρ, ὥσπερ ὁ τὸ
[1006]	ὑπ´ ἀλλήλων καὶ ἀνθυπείκειν ἀλλήλοις	πέφυκεν,	οὐκ οὔσης κενότητος ἐν ᾗ
[1008]	κείμενος κατὰ φύσιν ὁρᾶν ὁμοίως	πέφυκεν.	ὥσπερ οὖν ὁ παιδαγωγὸς οὐ
[1002]	καὶ διαφορὰς αἰσθητηρίων ἡ φύσις	ἔδωκεν	ἡμῖν· καὶ οὐ πάντα (φωρᾶται
[1011]	ὁ τοῦτον» εἰπὼν ὀνομαστὶ πρόσωπον	δεδήλωκεν.	Ἡ δὲ καλουμένη μετοχή, μῖγμα
[1007]	γὰρ ἔν γε τούτοις οὐ	δεδήλωκεν.	Ἡ μὲν οὖν κατὰ τόπον
[1007]	νοητὸν αἰῶνος, εἰ μέλλει τὸ	μὲν	ἀεὶ μένειν τὸ δὲ μηδέποτε
[1009]	πάλιν ὅτι Σωκράτης πέτεται» τὸν	μὲν	ἀληθῆ λόγον εἶναι τὸν δὲ
[1006]	χώραν τοῦ παντός. (Ἢ τούτοις	μὲν	ἀντίκειται πολλὰ τῶν ὁμολογουμένως ἀρεσκόντων
[1011]	μὴν τῶν γε λοιπῶν ἡ	μὲν	ἀντωνυμία περιφανῶς γένος ὀνόματός ἐστιν,
[1001]	τὸ δὲ σῶμα τῇ ὕλῃ	μὲν	ἄπειρον καὶ ἀόριστον, αἰσθητὸν δὲ
[1005]	τὴν λίθον; Αὕτη δ´ ἐστὶ	μὲν	ἀπορία κοινὴ πρός τε τοὺς
[1003]	ταὐτὸ τοῦτο παθόντος. Ἔτι τῆς	μὲν	ἀρχῆς ἐγγυτέρω τὸ ἔλαττον, ἐλαχίστη
[1001]	τὸ αἰσθητὸν παρέσχεν. Ἔτι τὸ	μὲν	ἀσώματον πέρατος οἰκεῖον, τὸ δὲ
[999]	καὶ τοῦ βαρεῖς εἶναι πρῶτον	μὲν	αὑτοῖς εἶτα καὶ τοῖς συνοῦσιν
[1003]	ἡμῶν λεγόμενον ἀληθές ἐστιν; Ἡ	μὲν	γὰρ ἄνους ψυχὴ καὶ τὸ
[1002]	δὲ κόσμος οὐ φθαρησόμενος· ἡμῶν	μὲν	γὰρ ἑκάστου τὴν ζωτικὴν δύναμιν
[1006]	κινήσεις ποιοῦσι τοὺς φθόγγους. Ὀξὺς	μὲν	γὰρ ὁ ταχὺς γίγνεται βαρὺς
[1004]	ἀνομοίων γένεσιν ἐπάγειν παθῶν. Τὸ	μὲν	γὰρ περὶ τὴν ἀναπνοὴν ὡς
[1001]	ἁρμονικὴν τιθείς· γίγνεται γὰρ τὰ	μὲν	γεωμετρούμενα τοῦ ποσοῦ μέγεθος προσλαβόντος·
[1008]	λογιστικὸν ἔχοντος, οὐκ ἔστιν ἀνωτάτω	μὲν	εἶναι καὶ πρῶτον ὕπατον δὲ
[1001]	οὐ δεδήλωκε. Δόξει δ´ αὐτόθεν	μὲν	εἶναι μεῖζον τὸ αἰσθητόν· ἡ
[1005]	πόρων ἀναστομωθέντων· τὸ δὲ ταὐτὸ	μὲν	ἐκπεσὸν ποιεῖ τῷ τῆς σιδηρίτιδος,
[1002]	νοῦν ἄνευ ψυχῆς, ἀλλὰ ψυχὴν	μὲν	ἐν σώματι νοῦν δ´ ἐν
[1007]	ᾗ καὶ Ξενοκράτης Δία τὸν	μὲν	ἐν τοῖς κατὰ τὰ αὐτὰ
[1004]	ἀποτελεῖν. Ὅρα δὲ μὴ τῶν	μὲν	ἐνταῦθα κυκλικῶν καὶ σφαιροειδῶν οὐδέν
[1003]	εὐθεῖα· τῆς γὰρ περιφεροῦς τὸ	μὲν	ἐντός ἐστι κοῖλον κυρτὸν δὲ
[1004]	τὸ εὐθύγραμμον. Ὅτι τοίνυν προηγούμενον	μέν	ἐστι τὸ εὐθύγραμμον, τὸ δὲ
[999]	τὸν Σωκράτην ὁ θεὸς μαιοῦσθαι	μὲν	ἑτέρους, αὐτὸν δὲ γεννᾶν ἀπεκώλυσεν,
[1003]	ΖΗΤΗΜΑ Δʹ Διὰ τί, τῶν	μὲν	εὐθυγράμμων τῶν δὲ κυκλικῶν σωμάτων
[1010]	καὶ διανοηθῆναι παρέσχηκεν, οὕτω τοῦ	μέν»	ἢ γάρ» ἢ περί» καθ´
[1006]	ἀὴρ ὑπὸ τοῦ κινήσαντος, ἂν	μὲν	ᾖ σφοδρόν, ὀξέως, ἂν δ´
[1004]	(ὗτος ἐπιγίγνεσθαι πέφυκεν. Ἔτι, εὐθεῖα	μὲν	ἥ τε μείζων ἥ τε
[1008]	ἀπένειμε τάξιν, ἀλλ´ ᾧ πάθους	μὲν	ἧττον ἢ τῷ τρίτῳ μᾶλλον
[1000]	ποιητὴν προσεῖπεν; Πότερον ὅτι τῶν	μὲν	θεῶν τῶν γεννητῶν καὶ τῶν
[1008]	τῶν συμφωνιῶν ἀναλογίαν φυλάσσει, τοῦ	μὲν	θυμοειδοῦς πρὸς τὸ λογιστικὸν ὡς
[1002]	ἀσωμάτων. Τὸ γοῦν νῦν» ἀμερὲς	μὲν	καλεῖται καὶ ἀμέριστον, ἅμα δὲ
[1004]	κατὰ τὴν κυρτὴν περιφέρειαν οἱ	μὲν	κατὰ σημεῖον οἱ δὲ κατὰ
[1007]	τὴν δὲ κίνησιν περιόδοις, τὴν	μὲν	κόσμον ἅμα τὴν δὲ χρόνον
[1000]	ἐστὶν ἀδικωτάτη· δεῖ γὰρ ἐκεῖ	μὲν	λαβεῖν τὸ ἴδιον, ἐνταῦθα δέ,
[1005]	αὑτοῦ τῶν πλησίον· ἀλλ´ ἡ	μὲν	λίθος τινὰς ἀπορροίας ἐξίησιν ἐμβριθεῖς
[1008]	τάξιν· εἴ γε δὴ τῷ	μὲν	λογιστικῷ τὸ ἄρχειν, τῷ δὲ
[1008]	αὐτὴν τὴν ὑπάτην ὁρῶντας ἐν	μὲν	λύρᾳ τὸν ἀνωτάτω καὶ πρῶτον,
[1001]	τέτταρα τὰ πάντα ποιήσας, τοῦ	μὲν	νοητοῦ πρῶτον ἀποφαίνει τὸ περὶ
[1002]	ἐν πάθεσι γιγνομένων. Ἔτι τῶν	μὲν	νοητῶν ἓν κριτήριον ὁ νοῦς·
[1001]	ἡ γέννησίς ἐστι. Καὶ ποιητοῦ	μέν,	οἷος οἰκοδόμος ἢ ὑφάντης ἢ
[1008]	ἄρχειν κατὰ φύσιν ἐστίν, ὑπηκόῳ	μὲν	ὄντι τοῦ λογισμοῦ κρατοῦντι δὲ
[1000]	ἄριστον. Ὅρα δὲ μὴ τἄλλα	μὲν	οὐδεμιᾶς ἦν ἄξια σπουδῆς ποιήματα
[1000]	τὴν ἀλήθειαν. Ἔτι τοίνυν, εἰ	μὲν	οὐδέν ἐστι καταληπτὸν ἀνθρώπῳ καὶ
[1001]	συνέστηκε, σώματος καὶ ψυχῆς, (τὸ	μὲν	οὐκ ἐγέννησε θεὸς ἀλλά, τῆς
[1011]	οὖσα καὶ ὀνόματος, καθ´ ἑαυτὴν	μὲν	οὐκ ἔστιν, ὥσπερ οὐδὲ τὰ
[1007]	γε τούτοις οὐ δεδήλωκεν. Ἡ	μὲν	οὖν κατὰ τόπον (τῶν μερῶν
[1004]	ἕκαστον ἐξεργασίαν ἡμῖν ἀφῆκε. Πρῶτον	μὲν	οὖν τὸ περὶ τὴν σικύαν
[1006]	γαῖα τίθησιν, ὑφισταμένη φαέεσσι. (Τοῦτο	μὲν	οὖν τοιαύτην ἔχει τὴν ἐξήγησιν.
[1005]	καὶ προωθεῖν τὸν σίδηρον. Τούτων	μὲν	οὖν τοιοῦτός τις ἂν εἴη
[1007]	εἰσὶν ἄμφω τοῦ θεοῦ, (τῆς	μὲν	οὐσίας ὁ κόσμος τῆς δ´
[1010]	καὶ ἤχοις ἔοικεν· ὅτι ταῦτα	μὲν	οὔτε καθ´ αὑτὰ σημαίνειν οὔτε
[1008]	λογιστικόν· τῶν δ´ ἵππων τὸ	μὲν	περὶ τὰς ἐπιθυμίας ἀπειθὲς καὶ
[1011]	ψεῦδος δεχομένην σύνθεσιν, ἣν οἱ	μὲν	πρότασιν οἱ δ´ ἀξίωμα, Πλάτων
[1009]	καὶ ῥήματος συνέστηκεν, ὧν τὸ	μὲν	πτῶσιν οἱ διαλεκτικοὶ (τὸ δὲ
[1003]	ὀκτάεδρον καὶ τὸ εἰκοσάεδρον, τὸ	μὲν	πυρὸς σπέρμα τὸ δ´ ἀέρος
[1009]	ἀποσημαίνειν βουλομένους. Ἐπεὶ τοίνυν τῷ	μὲν	ῥήματι τὰ πράγματα καὶ τὰ
[1002]	γε λέγεται καὶ ἀμέριστον τὸ	μὲν	σῶμα μικρότητι, τὸ (δ´ ἀσώματον
[1001]	μαθηματικόν· τοῦ δ´ αἰσθητοῦ πρῶτον	μὲν	τὰ στερέμνια σώματα, δεύτερον δὲ
[1008]	ὁ τῶν Τρώων στρατηγὸς Ὁτὲ	μέν	τε μετὰ πρώτοισι φάνεσκεν, ἄλλοτε
[1005]	σίδηρον. Τὸ δ´ ἤλεκτρον ἔχει	μέν	τι φλογοειδὲς ἢ πνευματικόν, ἐκβάλλει
[1011]	τὴν φράσιν λέγουσι. Διὸ χρείαν	μέν	τινα τῷ λόγῳ παρέχεται τούτων
[1009]	δύναμιν ὡς μέση πρὸς ὑπάτην	μὲν	τὸ ἐπιθυμητικόν, νήτην δὲ τὸ
[1008]	δι´ ὁμοιότητα νομίζουσιν. Ἢ τὸ	μὲν	τοῖς τόποις ἀπονέμειν τὰ πρῶτα
[1003]	καὶ (τὸ σκαληνόν, ὧν τὸ	μὲν	τὸν κύβον συνέστησε γῆς στοιχεῖον
[1008]	ἀλλὰ τῶν ἵππων ὁ φαυλότερος	μὲν	τοῦ ἡνιόχου βελτίων δὲ τοῦ
[1004]	ἡ διάλυσις. ~(Εἰ τοίνυν τὸ	μὲν	τρίγωνον εἰς οὐδὲν περιφερὲς διαλύεται,
[1003]	καὶ κύλινδρος ἀπ´ εὐθυγράμμων, ὁ	μὲν	τριγώνου περὶ μίαν πλευρὰν μένουσαν
[1001]	τῶν (τεττάρων ἀποδίδωσιν ἴδιον, νοῦν	μὲν	τῷ πρώτῳ διάνοιαν δὲ τῷ
[1001]	φωνῆς προσγενομένης. Ὅθεν ἀφαιροῦντες φωνὴν	μὲν	τῶν κινουμένων κίνησιν δὲ τῶν
[1007]	ἐν χρόᾳ καὶ καταβαλοῦσα τὴν	μὲν	ὕλην σχήμασι τὴν δὲ κίνησιν
[1008]	θέμενος ὡσαύτως ἁρμόσηται, φθεγγομένην ὀξύτερον	μὲν	ὑπάτης βαρύτερον δὲ νήτης. Καὶ
[1006]	Ἀρίσταρχος καὶ Σέλευκος ἀπεδείκνυσαν, ὁ	μὲν	ὑποτιθέμενος μόνον ὁ δὲ Σέλευκος
[1011]	(συντάττεται δ´ ἐκείνοις, ἐφαπτομένη τοῖς	μὲν	χρόνοις τῶν ῥημάτων ταῖς δὲ
[1008]	τὸ τῆς ψυχῆς, εἶδος, ἡνίοχον	μέν,	ὡς παντὶ δῆλον, ἀπέφηνε τὸ
[1010]	Διὸ καὶ ποιητὰς καὶ συγγραφεῖς	εἰώθαμεν	ἐπαινεῖν ἢ ψέγειν οὕτω πως
[1003]	ἔνιοι, τὸ δωδεκάεδρον τῷ σφαιροειδεῖ	προσένειμεν,	εἰπὼν ὅτι τούτῳ πρὸς τὴν
[1010]	μάζης ἢ ἄρτου μέρος εἶναι	λέγομεν	οὔτε πῦρ οὔθ´ ἅλας ἑψήματος
[1010]	ἑψήματος ἢ βρώματος· ὧν ἀεὶ	τυγχάνομεν	δεόμενοι, οὐχ ὥσπερ ὁ λόγος
[1010]	ποιεῖν, (τερετίζειν μᾶλλον ἢ διαλέγεσθαι	δόξομεν·	ῥήματος δ´ ὀνόματι συμπλεκομένου, τὸ
[1009]	λόγον εἶναι τὸν δὲ ψευδῆ	φήσομεν,	οὐδενὸς ἄλλου προσδεηθέντες. Καὶ γὰρ
[1009]	πράττοντας αὐτὰ καὶ πάσχοντας ἀποχρώντως	δηλοῦμεν,	ὡς αὐτὸς εἴρηκε, ταῦτα σημαίνειν
[1002]	τινὰ τὰ θνητὰ τοῖς θείοις	ἐξισοῦμεν·	ὁ γὰρ θεὸς ἐν τοῖς
[1010]	οὐδὲν πέφυκεν, ἀλλ´ ὅπως ἂν	συμπλέκωμεν	ἢ μιγνύωμεν εἰς ταὐτὸ συνδέσμους
[1008]	τὸν λογισμὸν εἰς τὸ μέσον	ἕλκωμεν,	ἔσται (πλέον ὁ θυμὸς ἀπέχων
[1009]	ἐνῆν μεμῖχθαι, καὶ ἡμεῖς ὁμοίως	ἐγκαλῶμεν	ὅτι συνδέσμους καὶ προθέσεις καὶ
[1004]	καὶ σφιγγομένας τῇ κυρτότητι μᾶλλον	ὁρῶμεν·	ἂν δὲ μείζους, ἀνειμένας· ἱστάμενοι
[1010]	ἀλλ´ ὅπως ἂν συμπλέκωμεν ἢ	μιγνύωμεν	εἰς ταὐτὸ συνδέσμους καὶ ἄρθρα
[1009]	καὶ γράφοντες. (Ἔπειτα σκόπει μὴ	παρακούωμεν	τοῦ Πλάτωνος, ἐκ τούτων κεράννυσθαι
[1001]	ἀπ´ αὐτοῦ καὶ ἐξ αὐτοῦ	γέγονεν.	Ἐν τῇ Πολιτείᾳ, τοῦ παντὸς
[1010]	ἐπῶν ἐν οἷς ταῦτα ποιεῖ	γέγονεν,	ὡς τὸ Αἴαντι δὲ μάλιστα
[1007]	τὸ θυμοειδὲς ἢ τὸ λογιστικὸν	ἔταξεν;	Αὐτὸς γὰρ ἔν γε τούτοις
[1001]	ἀφ´ ἑαυτοῦ τῇ ὕλῃ καὶ	κατέμιξεν,	εἰκότως ἅμα πατήρ τε τοῦ
[1006]	ἡλίῳ περὶ αὐτὴν ὑποφερομένῳ, καθάπερ	εἶπεν	Ἐμπεδοκλῆς Νύκτα δὲ γαῖα τίθησιν,
[1007]	πρότερον καὶ ὕστερον» ὡς Ἀριστοτέλης	εἶπεν,	ἢ τὸ ἐν κινήσει ποσόν»
[1000]	λόγων πατέρα» Φαῖδρον ἐν Συμποσίῳ	προσεῖπεν,	εἰσηγητὴν αὐτῶν γενόμενον· ~(ἐν δὲ
[1000]	πατέρα τῶν πάντων καὶ ποιητὴν	προσεῖπεν;	Πότερον ὅτι τῶν μὲν θεῶν
[1004]	γλιχόμενος χώρας, ἣν ὁ πρῶτος	ἐξέλιπεν·	~(οὕτω δὲ τῇ σαρκὶ περιπίπτων,
[1001]	καὶ θειότητος, ἣν ὁ θεὸς	ἐγκατέσπειρεν	ἀφ´ ἑαυτοῦ τῇ ὕλῃ καὶ
[1004]	τῶν τοῦ χαλκοῦ πόρων ἀραιότερος	ἐξέπεσεν	οὐκ εἰς κενὴν χώραν, οὐ
[1007]	κόσμον ἅμα τὴν δὲ χρόνον	ἐποίησεν.	Εἰκόνες δ´ εἰσὶν ἄμφω τοῦ
[1003]	σπέρματος ἐγγενομένης, ἔφυ τοιοῦτο καὶ	διεβλάστησεν)	οὕτως ἡ ἄμορφος ὕλη καὶ
[1004]	ἣν τῶν θείων καὶ οὐρανίων	ἔφησεν;	Ἣν οὐκ ἀπὸ τρόπου πτερὸν
[1004]	Ἣν οὐκ ἀπὸ τρόπου πτερὸν	προσηγόρευσεν,	ὡς τὴν ψυχὴν ἀπὸ τῶν
[1000]	καὶ γνωστόν, εἰκότως ὁ θεὸς	ἀπεκώλυσεν	αὐτὸν ὑπηνέμια καὶ ψευδῆ καὶ
[1000]	ἃ Σωκράτην γεννᾶν τὸ δαιμόνιον	ἀπεκώλυσεν·	ἣν δὲ μόνην ἡγεῖτο Σωκράτης
[999]	μὲν ἑτέρους, αὐτὸν δὲ γεννᾶν	ἀπεκώλυσεν,	ὡς ἐν Θεαιτήτῳ λέγεται; Οὐ
[1004]	τὴν σικύαν ἔξωθεν ἀέρα, κἀκεῖνον	ἀπέωσεν·	ὁ δὲ τὸν πρὸ αὑτοῦ·
[1008]	πρῶτος καὶ τὴν πρώτην δύναμιν	εἶχεν,	οὕτω τὰ τῆς ψυχῆς μόρια
[1003]	ἀεὶ καὶ οὐδέτερον αὐτῶν γένεσιν	ἔσχεν	οὐδ´ ἀρχήν· ἐπεὶ δ´ ἡ
[1003]	τὸ σῶμα τοῦ κόσμου γένεσιν	ἔσχεν	ὑπὸ τῆς ψυχῆς, καὶ κατασχηματιζόμενον
[1001]	σώματα καὶ περιπλανὴς τὸ αἰσθητὸν	παρέσχεν.	Ἔτι τὸ μὲν ἀσώματον πέρατος
[1006]	δι´ ὁμοιοπάθειαν ἡδονὴν τῇ ἀκοῇ	παρέσχεν,	ἣν συμφωνίαν καλοῦσιν. Ὅτι δὲ
[1003]	κινήσεσι τὰς ἐκείνης ἐπεσπάσατο καὶ	ἐπέστρεψεν,	οὕτω τὸ σῶμα τοῦ κόσμου
[1002]	ἔτι ἔξωθεν τὰ σώματα αὐτῇ	περιεκάλυψεν»	Ἔστι δ´ ἀόρατος ἡ ψυχὴ
[1000]	ἀγωνοθέτας, εἰ μηδὲ εἷς Ἠλείων	ἦν	ἀγωνιστής, οὕτως ὁ μέλλων ἐν
[1000]	δὲ μὴ τἄλλα μὲν οὐδεμιᾶς	ἦν	ἄξια σπουδῆς ποιήματα καὶ μαθήματα
[1007]	οὐσία κατὰ τοὺς παλαιοὺς ἀριθμὸς	ἦν	αὐτὸς ἑαυτὸν κινῶν» Διὸ δὴ
[999]	ἔχων φάρμακον ὁ Σωκράτης (ἀξιόπιστος	ἦν	ἑτέρους ἐλέγχων τῷ μηδὲν ἀποφαίνεσθαι,
[1007]	οὐρανοῦ γενέσεως. Χρόνος δ´ οὐκ	ἦν·	οὐδὲ γὰρ τάξις οὐδὲ μέτρον
[1000]	τοιαῦτα δοξάζοντας. Οὐ γὰρ μικρὸν	ἦν	ὄφελος ἀλλὰ μέγιστον ὁ τοῦ
[1008]	ἐν πυμάτοισι κελεύων» ἑκατέρωθι δ´	ἦν	πρῶτος καὶ τὴν πρώτην δύναμιν
[1000]	ἡ Σωκράτους ἰατρεία, ψυχῆς δ´	ἦν	ὑπούλου καὶ διεφθαρμένης καθαρμός. Εἰ
[1000]	Σωκράτην γεννᾶν τὸ δαιμόνιον ἀπεκώλυσεν·	ἣν	δὲ μόνην ἡγεῖτο Σωκράτης σοφίαν
[1007]	τὰ γιγνόμενα συμμετρίας καὶ τάξεως,	ἣν	ἡ τοῦ ὅλου φύσις ἔμψυχος
[1001]	μοῖρα πολλὴ ζωότητος καὶ θειότητος,	ἣν	ὁ θεὸς ἐγκατέσπειρεν ἀφ´ ἑαυτοῦ
[1004]	ὑποχωρεῖ, τῆς κενουμένης γλιχόμενος χώρας,	ἣν	ὁ πρῶτος ἐξέλιπεν· ~(οὕτω δὲ
[1007]	καὶ τὴν δύναμιν οὐ συνορῶντες,	ἣν	ὅ γε Πίνδαρος ἔοικεν οὐ
[1011]	καὶ τὸ ψεῦδος δεχομένην σύνθεσιν,	ἣν	οἱ μὲν πρότασιν οἱ δ´
[1004]	τῶν θείων καὶ οὐρανίων ἔφησεν;	Ἣν	οὐκ ἀπὸ τρόπου πτερὸν προσηγόρευσεν,
[1008]	τοῦ ἀφανοῦς πνέοντα νότον ὠνομάσθαι.	Ἣν	οὖν τὸ ἔσχατον ἔχει πρὸς
[1006]	ὁμοιοπάθειαν ἡδονὴν τῇ ἀκοῇ παρέσχεν,	ἣν	συμφωνίαν καλοῦσιν. Ὅτι δὲ τούτων
[1004]	διανοητικὴ μάλιστα τοῦ θείου κεκοινώνηκεν,	ἣν	τῶν θείων καὶ οὐρανίων ἔφησεν;
[1004]	ὁ Πλάτων ἐνεδείξατο· τὴν γὰρ	γῆν	ἐκ κύβων συστησάμενος, ὧν ἕκαστον
[1006]	τροπὰς προσηγόρευε, καὶ ἔδει τὴν	γῆν	ἰλλομένην περὶ τὸν διὰ πάντων
[1006]	ψυχὰς ὁ Τίμαιος εἴς τε	γῆν	καὶ σελήνην καὶ τἄλλα ὅσα
[1006]	ἄλλων πλανήτων. Ἄριστον οὖν τὴν	γῆν	ὄργανον ἀκούειν χρόνου μὴ κινουμένην
[1006]	σπαρῆναι; (Πότερον οὕτως ἐκίνει τὴν	γῆν,	ὥσπερ ἥλιον καὶ σελήνην καὶ
[1007]	τὸν οὐρανὸν ἔχων συμπλοκὴν καὶ	συναρμογὴν	ὁ χρόνος οὐχ ἁπλῶς ἐστι
[1011]	ἐκ τῆς συνηθείας ἀφιέντας ὡς	ἀργὴν	καὶ ἀπαθῆ καὶ κοπώδη τῷ
[1010]	ἂν εἴποι τις Εὐριπίδην ἢ	Θουκυδίδην	διειλέχθαι. Τί οὖν; φήσαι τις
[1010]	ἄρθροις» οὐκ ἂν εἴποι τις	Εὐριπίδην	ἢ Θουκυδίδην διειλέχθαι. Τί οὖν;
[1006]	ἥλιον αὐτὸν εἰς (διορισμὸν καὶ	φυλακὴν	ἀριθμῶν χρόνου γεγονέναι» φησὶ μετὰ
[1007]	δι´ ἀψόφου βαίνων κελεύθου κατὰ	δίκην	τὰ θνήτ´ ἄγει· καὶ γὰρ
[1001]	ἀστρολογίαν, ἐπὶ (πάσαις δὲ τὴν	ἁρμονικὴν	τιθείς· γίγνεται γὰρ τὰ μὲν
[1004]	νοῦ στοιχεῖον, οἷς καὶ τὴν	κυκλοφορητικὴν	κίνησιν ὡς προσήκουσαν κατὰ φύσιν
[1006]	λαμβάνοντας ἀντὶ τῆς γενικῆς τὴν	δοτικήν,	καὶ δεκτέον ὄργανα μὴ τοὺς
[1002]	ἡμῶν μὲν γὰρ ἑκάστου τὴν	ζωτικὴν	δύναμιν ἐντὸς περιέχει τὸ θνητοειδὲς
[1000]	τὰς ἐμφύτους νοήσεις· καὶ τοῦτο	μαιωτικὴν	τέχνην ὠνόμαζεν, οὐκ ἐντιθεῖσαν ἔξωθεν,
[1000]	περὶ τὸ θεῖον καὶ νοητόν,	ἐρωτικὴν	ὑπ´ αὐτοῦ προσαγορευομένην, ταύτης (οὐ
[1004]	καὶ τὴν λίθον τὴν Ἡρακλείαν	ὁλκὴν	τάς τε τῶν φθόγγων συμφωνίας;
[1005]	ἕδραις τισὶν ἐνισχόμενον καὶ ἀντερείσεσι	περιπλοκὴν	σύμμετρον ἐχούσαις, ὡς ἂν ἐμπέσῃ
[1007]	ἀναγκαίαν πρὸς τὸν οὐρανὸν ἔχων	συμπλοκὴν	καὶ συναρμογὴν ὁ χρόνος οὐχ
[1005]	οὐχ ὑπείκοντος τοῦ ἀέρος οὐδὲ	πολλὴν	ἀντιπερίστασιν λαμβάνοντος. Οὕτω δὲ καὶ
[1009]	καὶ σύμφωνα ποιεῖν ἑκατέρου τὴν	ὑπερβολὴν	ἀφαιρῶν καὶ πάλιν οὐκ ἐῶν
[999]	καὶ δοξοσοφίας, καὶ λόγων ἐζήλουν	σχολὴν	καὶ διατριβὰς ἀπράκτους ἐν ἔρισι
[1009]	ῥημάτων κεράννυσθαι; Δοκεῖ γὰρ πάντα	πλὴν	δυεῖν τούτων τὰ μέρη τοῦ
[1010]	χρῶνται· προθέσεις τε γὰρ ἀφῄρηκε	πλὴν	ὀλίγων ἁπάσας, τῶν τε καλουμένων
[1011]	λόγου καὶ στοιχεῖον οὐδέν ἐστι,	πλὴν	ὥσπερ εἴρηται τὸ ῥῆμα καὶ
[1007]	χρόᾳ καὶ καταβαλοῦσα τὴν μὲν	ὕλην	σχήμασι τὴν δὲ κίνησιν περιόδοις,
[1002]	σωματικὸν ἐν μέσῳ περιεχόμενον. Καὶ	μὴν	ἀμερές γε λέγεται καὶ ἀμέριστον
[1009]	ἐμφαντικώτερον ποιεῖ τὸν λόγον, οὐ	μὴν	ἀναγκαίαν ἔχει πρὸς τὸ σημαίνειν
[1001]	τὸ γεγεννημένον καὶ πεποίηται, οὐ	μὴν	ἀνάπαλιν, οὕτως ὁ γεννήσας καὶ
[1003]	στιγμὴ μονὰς ἐν θέσει. Καὶ	μὴν	ἡ μονὰς τρίγωνός ἐστι· πᾶς
[1002]	ὥσπερ ὀργάνοις ἁλίσκεσθαι (πέφυκεν. Ἀλλὰ	μὴν	οὐδὲ τῆς ἐν ἡμῖν νοητῆς
[1010]	κάλλος ἡ φράσις βλάπτεται. Καὶ	μὴν	οὔτε ζῷον οὔτ´ ὄργανον οὔθ´
[1011]	προσηγοριῶν δύναμιν ἔχοντα. Τάς γε	μὴν	προθέσεις ἔστιν ἐπικράνοις καὶ βάσεσι
[1006]	μεθέξει τῆς θατέρου μεταβολῆς. Καὶ	μὴν	τὰ περὶ τῆς συμφωνίας αὐτὸς
[1011]	ἐφεξῆς ἢ ἡμερῶν καταλεγομένων. Καὶ	μὴν	τῶν γε λοιπῶν ἡ μὲν
[1004]	μικρὰ πολλὰς συντιθεμένας τὴν περιφερῆ	γραμμὴν	ἀποτελεῖν. Ὅρα δὲ μὴ τῶν
[1004]	κατὰ σημεῖον οἱ δὲ κατὰ	γραμμὴν	ἅπτονται τῶν ὑποκειμένων ἐπιπέδων· ὥσθ´
[1005]	ἰσχυρὸν οὐδ´ ἔχει βάρος οὐδὲ	ῥύμην	πλῆθος ἀέρος ἐξῶσαι δυναμένην, ᾧ
[1009]	τὸ ἀγγεῖον ὧν χωρὶς οὐκ	ἐνῆν	μεμῖχθαι, καὶ ἡμεῖς ὁμοίως ἐγκαλῶμεν
[1005]	πανταχόθεν (αὑτοῖς ἀκίνητον ἀέρα, μηδαμοῦ	κενὴν	ποιοῦντα χώραν. Τὸ γοῦν ἐπιπολῆς
[1004]	πόρων ἀραιότερος ἐξέπεσεν οὐκ εἰς	κενὴν	χώραν, οὐ γὰρ ἔστιν, εἰς
[1005]	οὐδὲ ῥύμην πλῆθος ἀέρος ἐξῶσαι	δυναμένην,	ᾧ τῶν μειζόνων, ὥσπερ ἡ
[1008]	ἀλλὰ φαντασίαν καλοῦ πολλάκις ἔχει	μεμιγμένην	ἀλόγῳ τῇ τῆς τιμωρίας ὀρέξει.
[1008]	τῆς λύρας θέμενος ὡσαύτως ἁρμόσηται,	φθεγγομένην	ὀξύτερον μὲν ὑπάτης βαρύτερον δὲ
[1006]	προσηγόρευε, καὶ ἔδει τὴν γῆν	ἰλλομένην	περὶ τὸν διὰ πάντων πόλον
[1004]	ῥεύματα καὶ κεραυνούς, τήν τε	φαινομένην	πρὸς ἤλεκτρα καὶ τὴν λίθον
[1000]	καὶ νοητόν, ἐρωτικὴν ὑπ´ αὐτοῦ	προσαγορευομένην,	ταύτης (οὐ γένεσις ἔστιν ἀνθρώποις
[1006]	μεμηχανῆσθαι συνεχομένην καὶ μένουσαν, ἀλλὰ	στρεφομένην	καὶ ἀνειλουμένην νοεῖν, ὡς ὕστερον
[1011]	τ´ ἀληθὲς καὶ τὸ ψεῦδος	δεχομένην	σύνθεσιν, ἣν οἱ μὲν πρότασιν
[1006]	πάντων πόλον τεταμένον» μὴ μεμηχανῆσθαι	συνεχομένην	καὶ μένουσαν, ἀλλὰ στρεφομένην καὶ
[1009]	λόγον οἱ παλαιοὶ τὴν τότε	καλουμένην	πρότασιν νῦν δ´ ἀξίωμα προσηγόρευον,
[1006]	καὶ μένουσαν, ἀλλὰ στρεφομένην καὶ	ἀνειλουμένην	νοεῖν, ὡς ὕστερον Ἀρίσταρχος καὶ
[1005]	τῷ φύσιν ἔχειν ἀεὶ τὴν	ἐρημουμένην	χώραν διώκειν καὶ ἀναπληροῦν συνέπεται
[1005]	καὶ ὑπονοστῶν αὖθις ἐπὶ τὴν	κενουμένην	χώραν (ἀποβιάζεται καὶ συνεφέλκεται τὸν
[1006]	γῆν ὄργανον ἀκούειν χρόνου μὴ	κινουμένην	ὥσπερ τοὺς ἀστέρας, ἀλλὰ τῷ
[1006]	Τίμαιος εἴς τε γῆν καὶ	σελήνην	καὶ τἄλλα ὅσα ὄργανα χρόνου
[1006]	τὴν γῆν, ὥσπερ ἥλιον καὶ	σελήνην	καὶ τοὺς πέντε πλάνητας, οὓς
[1007]	καλεῖ, νέατον δὲ τὸν ὑπὸ	σελήνην·	πρότερος δ´ Ὅμηρος τὸν τῶν
[1006]	τὸ κραθὲν αὐτῶν δι´ ὁμοιοπάθειαν	ἡδονὴν	τῇ ἀκοῇ παρέσχεν, ἣν συμφωνίαν
[1000]	τὸ δαιμόνιον ἀπεκώλυσεν· ἣν δὲ	μόνην	ἡγεῖτο Σωκράτης σοφίαν τὴν περὶ
[1000]	ἐμφύτους νοήσεις· καὶ τοῦτο μαιωτικὴν	τέχνην	ὠνόμαζεν, οὐκ ἐντιθεῖσαν ἔξωθεν, ὥσπερ
[1001]	σώματι φωνῆς προσγενομένης. Ὅθεν ἀφαιροῦντες	φωνὴν	μὲν τῶν κινουμένων κίνησιν δὲ
[1004]	Τὸ μὲν γὰρ περὶ τὴν	ἀναπνοὴν	ὡς γίγνεται τῇ ἀντιπεριστάσει τοῦ
[1008]	ψυχῆς οὐ τῷ κρατοῦντι τὴν	μέσην	ἀπένειμε τάξιν, ἀλλ´ ᾧ πάθους
[1008]	τελευταῖον ἐπέχουσαν, ἔτι δὲ τὴν	μέσην	ἐν ᾧ τις ἂν χωρίῳ
[1008]	θυμοειδὲς ἢ τῷ τόπῳ τὴν	μέσην	ἔχον ἐκείνων τάξιν· εἴ γε
[1006]	προσήκουσαν ἀποδόντι τῇ γῇ τὴν	μέσην	χώραν τοῦ παντός. (Ἢ τούτοις
[1002]	ἀλλ´ ἐκφεύγει πολλὰ διὰ μικρότητα	τὴν	αἴσθησιν. Ἔτι, ὥσπερ ἡμῶν ἑκάστου
[1006]	τὸν βραδύτερον συνέπεται καὶ συμπαραπέμπει	τὴν	αἴσθησιν. ΖΗΤΗΜΑ Ζʹ Πῶς λέγει
[1006]	βραδύς· διὸ καὶ πρότερον κινοῦσι	τὴν	αἴσθησιν οἱ ὀξεῖς· ὅταν δὲ
[1009]	καλοῦσι καὶ ὁσίας, ἐχούσας (τὴν	τῶν	ἄκρων πρὸς τὸν λόγον καὶ
[1000]	ἄλλας ἁπάσας καὶ μαχομένας πρὸς	τὴν	ἀλήθειαν. Ἔτι τοίνυν, εἰ μὲν
[999]	μᾶλλον ἥπτετο δοκῶν ζητεῖν κοινῇ	τὴν	ἀλήθειαν οὐκ αὐτὸς ἰδίᾳ δόξῃ
[1009]	ὀνόμασιν, ~ἀλλὰ τὴν δύναμιν καὶ	τὴν	ἀναλογίαν (ἐξετάζειν. Τὸ γὰρ τῇ
[1004]	παθῶν. Τὸ μὲν γὰρ περὶ	τὴν	ἀναπνοὴν ὡς γίγνεται τῇ ἀντιπεριστάσει
[1004]	Πῶς ποτέ φησιν ὁ Πλάτων	τὴν	ἀντιπερίστασιν τῆς κινήσεως διὰ τὸ
[1008]	~(Καὶ δικαίως τῷ κρατίστῳ ἀποδέδωκε	τὴν	ἄνω χώραν ἡ φύσις, ὥσπερ
[1005]	εὐθὺς μεθισταμένῳ καὶ συναπορρεῖ διὰ	τὴν	ἀνωμαλίαν· ἡ δὰρ κάτω πληγὴ
[1001]	ἐπ´ ἀστρολογίαν, ἐπὶ (πάσαις δὲ	τὴν	ἁρμονικὴν τιθείς· γίγνεται γὰρ τὰ
[1001]	καλοὺς λόγους ἐν φιλοσοφίᾳ γενέσθαι	τὴν	ἀρχὴν ἐκείνου παρασχόντος. Ἢ διαφέρει
[1004]	τε μείζων ἥ τε μικροτέρα	τὴν	αὐτὴν εὐθύτητα διατηρεῖ, τὰς δὲ
[1008]	ὀφθαλμὸς οὐκ ἐν παντὶ ζῴῳ	τὴν	αὐτὴν ἔχει τάξιν, ἐν παντὶ
[1004]	συμβεβηκός, αὐτὸς ὁ Πλάτων ἐνεδείξατο·	τὴν	γὰρ γῆν ἐκ κύβων συστησάμενος,
[1006]	τὰς τροπὰς προσηγόρευε, καὶ ἔδει	τὴν	γῆν ἰλλομένην περὶ τὸν διὰ
[1006]	τῶν ἄλλων πλανήτων. Ἄριστον οὖν	τὴν	γῆν ὄργανον ἀκούειν χρόνου μὴ
[1006]	χρόνου σπαρῆναι; (Πότερον οὕτως ἐκίνει	τὴν	γῆν, ὥσπερ ἥλιον καὶ σελήνην
[1007]	τῶν Στωικῶν ἀπὸ συμβεβηκότος ὁριζόμενοι	τὴν	δ´ οὐσίαν αὐτοῦ καὶ τὴν
[1007]	καταβαλοῦσα τὴν μὲν ὕλην σχήμασι	τὴν	δὲ κίνησιν περιόδοις, τὴν μὲν
[1009]	τοῦ ἀνθρώπου κατὰ συμβεβηκός ἐστι·	τὴν	δὲ πρώτην ἔχει καὶ κυριωτάτην
[1007]	περιόδοις, τὴν μὲν κόσμον ἅμα	τὴν	δὲ χρόνον ἐποίησεν. Εἰκόνες δ´
[1011]	τι ποιεῖν, ἀλλ´ ἐξαρίθμησιν εἶναι	τὴν	διάλεκτον, ὥσπερ ἀρχόντων ἐφεξῆς ἢ
[1006]	κατεσπάρησαν. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο παρὰ	τὴν	δόξαν ἐστίν· οὐ γὰρ ἅπαξ
[1006]	χρόνῳ» λαμβάνοντας ἀντὶ τῆς γενικῆς	τὴν	δοτικήν, καὶ δεκτέον ὄργανα μὴ
[1009]	καταβιάζεσθαι μηδὲ τοῖς ὀνόμασιν, ~ἀλλὰ	τὴν	δύναμιν καὶ τὴν ἀναλογίαν (ἐξετάζειν.
[1007]	τὴν δ´ οὐσίαν αὐτοῦ καὶ	τὴν	δύναμιν οὐ συνορῶντες, ἣν ὅ
[999]	ἀφανίσαι οὐδαμῶς θέμις. Πότερον οὖν	τὴν	ἑαυτοῦ φύσιν ὡς κριτικωτέραν ἢ
[1006]	(Τοῦτο μὲν οὖν τοιαύτην ἔχει	τὴν	ἐξήγησιν. Ἐκεῖνο δὲ μᾶλλον ἄν
[1008]	λογισμοῦ κρατοῦντι δὲ καὶ κολάζοντι	τὴν	ἐπιθυμίαν, ὅταν ἀπειθῇ τῷ λογισμῷ.
[1005]	ὀπίσω, τῷ φύσιν ἔχειν ἀεὶ	τὴν	ἐρημουμένην χώραν διώκειν καὶ ἀναπληροῦν
[1003]	στοιχείων (ἀμβλύτητι δὲ τῶν γωνιῶν	τὴν	εὐθύτητα διαφυγὸν εὐκαμπές ἐστι, καὶ
[1002]	φθαρησόμενος· ἡμῶν μὲν γὰρ ἑκάστου	τὴν	ζωτικὴν δύναμιν ἐντὸς περιέχει τὸ
[1009]	τῶν ὑποζυγίων τὸ κρεῖττον, οὐδὲ	τὴν	ἡνιοχείαν ἀκρότητα θετέον ἀλλὰ μεσότητα
[1004]	πρὸς ἤλεκτρα καὶ τὴν λίθον	τὴν	Ἡρακλείαν ὁλκὴν τάς τε τῶν
[1004]	πρὸς τὰς αὑτῶν ἕδρας ἰόντα,	τὴν	καθ´ ἕκαστον ἐξεργασίαν ἡμῖν ἀφῆκε.
[1004]	σικύας παθημάτων, καὶ τῶν περὶ	τὴν	κατάποσιν καὶ τὰ ῥιπτούμενα (βάρη
[1005]	περιιὼν καὶ ὑπονοστῶν αὖθις ἐπὶ	τὴν	κενουμένην χώραν (ἀποβιάζεται καὶ συνεφέλκεται
[1005]	καὶ ἀναπληροῦν συνέπεται τῷ ἀφιεμένῳ	τὴν	κίνησιν συνεπιταχύνων. (Αἱ δὲ τῶν
[1005]	ἀνωμαλίαν· ἡ δὰρ κάτω πληγὴ	τὴν	κοιλότητα ποιεῖ τοῦ κύματος, ἡ
[1011]	τὸν ἱμάντα καὶ τοῦ βιβλίου	τὴν	κόλλαν ἀξιοῦσι μέρος εἶναι, καὶ
[1004]	τοῦ νοῦ στοιχεῖον, οἷς καὶ	τὴν	κυκλοφορητικὴν κίνησιν ὡς προσήκουσαν κατὰ
[1008]	τῆς μέσης ἀποδιδόντες ἀγνοοῦσιν ὅτι	τὴν	κυριωτέραν ἀφαιροῦνται τὴν τῆς ὑπάτης,
[1004]	μείζους, ἀνειμένας· ἱστάμενοι γοῦν κατὰ	τὴν	κυρτὴν περιφέρειαν οἱ μὲν κατὰ
[1005]	σίδηρον ὠθεῖ καὶ προστέλλει πρὸς	τὴν	λίθον; Αὕτη δ´ ἐστὶ μὲν
[1004]	τε φαινομένην πρὸς ἤλεκτρα καὶ	τὴν	λίθον τὴν Ἡρακλείαν ὁλκὴν τάς
[1005]	ἐχούσαις, ὡς ἂν ἐμπέσῃ πρὸς	τὴν	λίθον φερόμενος, ἀποβιάζεσθαι καὶ προωθεῖν
[1007]	σχήμασι τὴν δὲ κίνησιν περιόδοις,	τὴν	μὲν κόσμον ἅμα τὴν δὲ
[1007]	δ´ ἐν χρόᾳ καὶ καταβαλοῦσα	τὴν	μὲν ὕλην σχήμασι τὴν δὲ
[1008]	τῆς ψυχῆς οὐ τῷ κρατοῦντι	τὴν	μέσην ἀπένειμε τάξιν, ἀλλ´ ᾧ
[1008]	τὸν τελευταῖον ἐπέχουσαν, ἔτι δὲ	τὴν	μέσην ἐν ᾧ τις ἂν
[1008]	τὸ θυμοειδὲς ἢ τῷ τόπῳ	τὴν	μέσην ἔχον ἐκείνων τάξιν· εἴ
[1006]	οὐ προσήκουσαν ἀποδόντι τῇ γῇ	τὴν	μέσην χώραν τοῦ παντός. (Ἢ
[1000]	δὲ μόνην ἡγεῖτο Σωκράτης σοφίαν	τὴν	περὶ τὸ θεῖον καὶ νοητόν,
[1000]	γὰρ οἱ τῶν Ἑλλήνων στρατηγοὶ	τὴν	περὶ τῶν ἀριστείων ψῆφον φέροντες
[1004]	εὐθείας κατὰ μικρὰ πολλὰς συντιθεμένας	τὴν	περιφερῆ γραμμὴν ἀποτελεῖν. Ὅρα δὲ
[1011]	Κύκλωπος Ὀδυσσέα λύγων πρὸς τὴν	τῶν	προβάτων σύνδεσιν οὐ μέρος λόγου
[1008]	ἑκατέρωθι δ´ ἦν πρῶτος καὶ	τὴν	πρώτην δύναμιν εἶχεν, οὕτω τὰ
[1011]	τὸ ῥῆμα καὶ τοὔνομα, ποιοῦντα	τὴν	πρώτην τό τ´ ἀληθὲς καὶ
[1004]	ἔστιν, εἰς δὲ τὸν περιεστῶτα	τὴν	σικύαν ἔξωθεν ἀέρα, κἀκεῖνον ἀπέωσεν·
[1005]	ἅμα συνεκθλίβει τὸ ὑγρὸν εἰς	τὴν	σικύαν. Ἡ δὲ κατάποσις γίγνεται
[1004]	Πρῶτον μὲν οὖν τὸ περὶ	τὴν	σικύαν τοιοῦτόν ἐστιν· ὁ περιληφθεὶς
[1005]	καὶ τοὺς φορᾷ τοῦ σιδήρου	τὴν	σύμπηξιν οἰομένους γίγνεσθαι τῶν σωμάτων,
[1008]	γὰρ ἡ τάξις καὶ τὴν	τῶν	συμφωνιῶν ἀναλογίαν φυλάσσει, τοῦ μὲν
[1002]	τῶν νοητῶν. Ἐπὶ δὲ τὴν	τῶν	σωμάτων γνῶσιν ὑπὸ πλήθους πέντε
[1003]	στοιχεῖον ὄντα, τὸ δὲ σκαληνὸν	τήν	τε πυραμίδα καὶ τὸ ὀκτάεδρον
[1004]	τῶν ὑδάτων ῥεύματα καὶ κεραυνούς,	τήν	τε φαινομένην πρὸς ἤλεκτρα καὶ
[1008]	γὰρ ὡς (κυρίαν δύναμιν αὐτῷ	τὴν	τῆς μέσης ἀποδιδόντες ἀγνοοῦσιν ὅτι
[1007]	τόπον (τῶν μερῶν τάξις εἰς	τὴν	τῆς μέσης χώραν τίθεται τὸ
[1008]	ἀγνοοῦσιν ὅτι τὴν κυριωτέραν ἀφαιροῦνται	τὴν	τῆς ὑπάτης, μήτε τῷ θυμῷ
[1007]	θυμοειδές, τὸ δὲ λογιστικὸν εἰς	τὴν	τῆς ὑπάτης. Τὸ γὰρ ἄνω
[1009]	ὅτι πρῶτον λόγον οἱ παλαιοὶ	τὴν	τότε καλουμένην πρότασιν νῦν δ´
[1007]	ψυχῆς δυνάμεων ἐν Πολιτείᾳ Πλάτωνος	τὴν	τοῦ λογιστικοῦ καὶ θυμοειδοῦς καὶ
[1007]	Πυθαγόρας, ἐρωτηθεὶς τί χρόνος ἐστί,	τὴν	τοῦ ὅλου ψυχὴν εἰπεῖν. Οὐ
[1003]	προσένειμεν, εἰπὼν ὅτι τούτῳ πρὸς	τὴν	τοῦ παντὸς ὁ θεὸς κατεχρήσατο»
[1004]	ἐν τῷ Φαίδρῳ λέγεται τὸ	τὴν	τοῦ πτεροῦ φύσιν, ὑφ´ ἧς
[1003]	οὖν, εἰ φαίη τις ἀεὶ	τὴν	τοῦ σπέρματος δύναμιν εἶναι μετὰ
[1003]	γὰρ ἐξ αὑτῆς ἡ ψυχὴ	τὴν	τοῦ σώματος ἐδημιούργει φύσιν οὐδ´
[1009]	ἱερὰς καλοῦσι καὶ ὁσίας, ἐχούσας	(τὴν	τῶν ἄκρων πρὸς τὸν λόγον
[1011]	ἐν Κύκλωπος Ὀδυσσέα λύγων πρὸς	τὴν	τῶν προβάτων σύνδεσιν οὐ μέρος
[1008]	Αὕτη γὰρ ἡ τάξις καὶ	τὴν	τῶν συμφωνιῶν ἀναλογίαν φυλάσσει, τοῦ
[1002]	ἐμφαινομένων τῶν νοητῶν. Ἐπὶ δὲ	τὴν	τῶν σωμάτων γνῶσιν ὑπὸ πλήθους
[1008]	τὰ τελευταῖα γελοῖόν ἐστιν, αὐτὴν	τὴν	ὑπάτην ὁρῶντας ἐν μὲν λύρᾳ
[1009]	συνῳδὰ καὶ σύμφωνα ποιεῖν ἑκατέρου	τὴν	ὑπερβολὴν ἀφαιρῶν καὶ πάλιν οὐκ
[1011]	καὶ τοιχωρυχεῖν» ἐπιταχύνοντες καὶ σφίγγοντες	τὴν	φράσιν λέγουσι. Διὸ χρείαν μέν
[1011]	ἀπαθῆ καὶ κοπώδη τῷ ἀμεταβλήτῳ	τὴν	φράσιν ποιοῦντας αἰτιῶνται. Τὸ δὲ
[1001]	ἐγκέκραται τῷ τεκνωθέντι καὶ συνέχει	τὴν	φύσιν, ἀπόσπασμα καὶ μόριον (οὖσαν
[1002]	τρέπεσθαι» ΖΗΤΗΜΑ Γʹ Τί δήποτε,	τὴν	ψυχὴν ἀεὶ πρεσβυτέραν ἀποφαίνων (τοῦ
[1002]	δεῖ τοῖς ἐρωτικοῖς χρῆσθαι, μετάγοντα	τὴν	ψυχὴν ἀπὸ τῶν αἰσθητῶν καλῶν
[1004]	ἀπὸ τρόπου πτερὸν προσηγόρευσεν, ὡς	τὴν	ψυχὴν ἀπὸ τῶν ταπεινῶν καὶ
[1002]	(τὸ αἰσθητόν· ὁ γὰρ θεὸς	τὴν	ψυχὴν εἰς τὸ μέσον θεὶς
[1006]	ζῴων λέγεσθαι; Καθάπερ Ἀριστοτέλης ὡρίσατο	τὴν	ψυχὴν ἐντελέχειαν σώματος φυσικοῦ ὀργανικοῦ
[1004]	(τὰ θεῖα κινεῖ καὶ ἀναμιμνήσκει	τὴν	ψυχήν; Ἢ μᾶλλον οὐδὲν περιεργαστέον
[1009]	κυριωτάτην δύναμιν ὡς μέση πρὸς	ὑπάτην	μὲν τὸ ἐπιθυμητικόν, νήτην δὲ
[1008]	τελευταῖα γελοῖόν ἐστιν, αὐτὴν τὴν	ὑπάτην	ὁρῶντας ἐν μὲν λύρᾳ τὸν
[1008]	θυμοειδοῦς πρὸς τὸ λογιστικὸν ὡς	ὑπάτην	τὸ διὰ τεσσάρων, πρὸς δὲ
[1000]	ῥητόρων καὶ δόγματα σοφιστῶν, ἃ	Σωκράτην	γεννᾶν τὸ δαιμόνιον ἀπεκώλυσεν· ἣν
[999]	ΖΗΤΗΜΑ Αʹ (Τί δήποτε τὸν	Σωκράτην	ὁ θεὸς μαιοῦσθαι μὲν ἑτέρους,
[1011]	οἶδ´ ὅ τι μᾶλλον ὁ	Σωκράτην»	φθεγξάμενος ἢ ὁ τοῦτον» εἰπὼν
[1011]	μετέχει μόνον, ἀλλὰ καὶ τῷ	κυριωτάτην	ἅμα τῇ φάσει ποιεῖν δεῖξιν
[1009]	τὴν δὲ πρώτην ἔχει καὶ	κυριωτάτην	δύναμιν ὡς μέση πρὸς ὑπάτην
[1000]	πατέρα» Φαῖδρον ἐν Συμποσίῳ προσεῖπεν,	εἰσηγητὴν	αὐτῶν γενόμενον· ~(ἐν δὲ τῷ
[1000]	θεὸν πατέρα τῶν πάντων καὶ	ποιητὴν	προσεῖπεν; Πότερον ὅτι τῶν μὲν
[1009]	πρὸς ὑπάτην μὲν τὸ ἐπιθυμητικόν,	νήτην	δὲ τὸ θυμοειδές, τῷ χαλᾶν
[1008]	τὸ ἐπιθυμητικὸν ὡς ὑπάτη πρὸς	νήτην	τὸ διὰ πασῶν. Ἐὰν δὲ
[1008]	πρὸς δὲ τὸ ἐπιθυμητικὸν ὡς	νήτην	τὸ διὰ πέντε, τοῦ δὲ
[1008]	ἄνω χώραν ἡ φύσις, ὥσπερ	κυβερνήτην	ἐνιδρύσασα τῇ κεφαλῇ τὸν λογισμόν,
[1004]	ἀνειμένας· ἱστάμενοι γοῦν κατὰ τὴν	κυρτὴν	περιφέρειαν οἱ μὲν κατὰ σημεῖον
[1003]	γὰρ εἴκοσι γωνίας στερεάς, ὧν	ἑκάστην	ἐπίπεδοι περιέχουσιν ἀμβλεῖαι τρεῖς· ἑκάστη
[1006]	διὸ καὶ φύλακα καὶ δημιουργὸν»	αὐτὴν	ἀτρεκῆ νυκτὸς καὶ ἡμέρας» προσεῖπε·
[1004]	μείζων ἥ τε μικροτέρα τὴν	αὐτὴν	εὐθύτητα διατηρεῖ, τὰς δὲ τῶν
[1008]	οὐκ ἐν παντὶ ζῴῳ τὴν	αὐτὴν	ἔχει τάξιν, ἐν παντὶ δὲ
[1008]	καὶ τὰ τελευταῖα γελοῖόν ἐστιν,	αὐτὴν	τὴν ὑπάτην ὁρῶντας ἐν μὲν
[1006]	τὸ ἐπιπροσθοῦν τῷ ἡλίῳ περὶ	αὐτὴν	ὑποφερομένῳ, καθάπερ εἶπεν Ἐμπεδοκλῆς Νύκτα
[1009]	τῶν παθῶν καὶ συναρμόττουσα περὶ	αὑτὴν	εἰς τὸ μέτριον ἐλλείψεως καὶ
[1006]	τοὺς ἀστέρας, ἀλλὰ τῷ περὶ	αὑτὴν	μένουσαν ἀεὶ παρέχειν ἐκείνοις φερομένοις
[1000]	οὐ προσδέξεται τὸ διαφωνοῦν πρὸς	αὑτήν,	ὡς μαρτυρεῖ τῶν αἱρέσεων τὸ
[1011]	ῥήματος οὖσα καὶ ὀνόματος, καθ´	ἑαυτὴν	μὲν οὐκ ἔστιν, ὥσπερ οὐδὲ
[1006]	ὑφισταμένη φαέεσσι. (Τοῦτο μὲν οὖν	τοιαύτην	ἔχει τὴν ἐξήγησιν. Ἐκεῖνο δὲ
[1003]	ψυχῆς ἐνούσης σχηματισθεῖσα μορφὴν ἔσχε	τοιαύτην	καὶ διάθεσιν. ΖΗΤΗΜΑ Δʹ Διὰ
[1007]	τοῖς νοητοῖς ὑπάρχει. Τὸν δὴ	τοιαύτην	φύσιν ἔχοντα καὶ δύναμιν τηλικαύτην
[1007]	τοιαύτην φύσιν ἔχοντα καὶ δύναμιν	τηλικαύτην	θεὸν ὄργανον χρόνου γεγονέναι καὶ
[1001]	ἀριθμητικῆς ἐπὶ γεωμετρίαν, εἶτα μετὰ	ταύτην	ἐπ´ ἀστρολογίαν, ἐπὶ (πάσαις δὲ
[1008]	τὸ νέατον πρὸς τὸ ὕπατον,	ταύτην	τοῦ ἐπιθυμητικοῦ πρὸς τὸ λογιστικὸν
[1008]	δ´ ἦν πρῶτος καὶ τὴν	πρώτην	δύναμιν εἶχεν, οὕτω τὰ τῆς
[1009]	κατὰ συμβεβηκός ἐστι· τὴν δὲ	πρώτην	ἔχει καὶ κυριωτάτην δύναμιν ὡς
[1011]	ῥῆμα καὶ τοὔνομα, ποιοῦντα τὴν	πρώτην	τό τ´ ἀληθὲς καὶ τὸ
[1003]	ὑπὸ τῆς ψυχῆς ἐνούσης σχηματισθεῖσα	μορφὴν	ἔσχε τοιαύτην καὶ διάθεσιν. ΖΗΤΗΜΑ
[1001]	λόγους ἐν φιλοσοφίᾳ γενέσθαι τὴν	ἀρχὴν	ἐκείνου παρασχόντος. Ἢ διαφέρει πατήρ
[1003]	οὐδέτερον αὐτῶν γένεσιν ἔσχεν οὐδ´	ἀρχήν·	ἐπεὶ δ´ ἡ ψυχὴ νοῦ
[1002]	τε τῆς ἐκείνου γενέσεως καὶ	ἀρχήν,	πάλιν φησὶν οὐκ ἂν γενέσθαι
[1002]	ΖΗΤΗΜΑ Γʹ Τί δήποτε, τὴν	ψυχὴν	ἀεὶ πρεσβυτέραν ἀποφαίνων (τοῦ σώματος
[1002]	πάλιν φησὶν οὐκ ἂν γενέσθαι	ψυχὴν	ἄνευ σώματος οὐδὲ νοῦν ἄνευ
[1002]	τοῖς ἐρωτικοῖς χρῆσθαι, μετάγοντα τὴν	ψυχὴν	ἀπὸ τῶν αἰσθητῶν καλῶν ἐπὶ
[1004]	τρόπου πτερὸν προσηγόρευσεν, ὡς τὴν	ψυχὴν	ἀπὸ τῶν ταπεινῶν καὶ θνητῶν
[1007]	χρόνος ἐστί, τὴν τοῦ ὅλου	ψυχὴν	εἰπεῖν. Οὐ γὰρ πάθος οὐδὲ
[1002]	αἰσθητόν· ὁ γὰρ θεὸς τὴν	ψυχὴν	εἰς τὸ μέσον θεὶς διὰ
[1006]	λέγεσθαι; Καθάπερ Ἀριστοτέλης ὡρίσατο τὴν	ψυχὴν	ἐντελέχειαν σώματος φυσικοῦ ὀργανικοῦ δυνάμει
[1004]	θεῖα κινεῖ καὶ ἀναμιμνήσκει τὴν	ψυχήν;	Ἢ μᾶλλον οὐδὲν περιεργαστέον ἀλλ´
[1002]	οὐδὲ νοῦν ἄνευ ψυχῆς, ἀλλὰ	ψυχὴν	μὲν ἐν σώματι νοῦν δ´
[1006]	ἐντελέχειαν σώματος φυσικοῦ ὀργανικοῦ δυνάμει	ζωὴν	ἔχοντος. Ὥστε τοιοῦτον εἶναι τὸν
[1010]	αὑτὸ ἐκφωνηθέντος ἔστιν ἔννοιάν τινα	λαβεῖν	ἢ πράγματος ἢ σώματος· ἀλλ´
[1000]	ἀδικωτάτη· δεῖ γὰρ ἐκεῖ μὲν	λαβεῖν	τὸ ἴδιον, ἐνταῦθα δέ, κἂν
[1008]	οὐ (πρόσθεν ἀλλ´ ὄπισθεν βαδίζων	ἄγειν	λέγεται, καὶ ὁ τῶν Τρώων
[1005]	καὶ μένοντα τῷ περικεχύσθαι καὶ	συναγαγεῖν	πανταχόθεν (αὑτοῖς ἀκίνητον ἀέρα, μηδαμοῦ
[1004]	μίαν παμπόλλων καὶ ἀνομοίων γένεσιν	ἐπάγειν	παθῶν. Τὸ μὲν γὰρ περὶ
[1010]	ὡς (δοκεῖ μοι περὶ Ῥωμαίων	λέγειν	ὁρῶ μέλλω νῦν ὁμοῦ τι
[1000]	ὥσπερ Σωκράτης ὁμολογούντων μηδὲν ἴδιον	λέγειν·	οὗτοι δὲ καθαροὺς μόνοι καὶ
[1010]	καὶ συγγραφεῖς εἰώθαμεν ἐπαινεῖν ἢ	ψέγειν	οὕτω πως λέγοντες Ἀττικοῖς ὀνόμασιν
[1006]	ὄργανον ὁ ἀήρ ἐστι, ῥᾴδιον	συνιδεῖν	ἐκ τῶν προειρημένων. Ἔστι γὰρ
[1009]	τὴν δύναμιν καὶ τὴν ἀναλογίαν	(ἐξετάζειν.	Τὸ γὰρ τῇ θέσει πρῶτον
[1011]	καὶ τὸ καθίζειν» τοῦ κάτω	ἵζειν»	ὥσπερ ἀμέλει τὸ λίθους βάλλειν»
[1011]	τοῦ πρότερον γενέσθαι» καὶ τὸ	καθίζειν»	τοῦ κάτω ἵζειν» ὥσπερ ἀμέλει
[1007]	ἥλιος ἐπιστάτης ὢν καὶ (σκοπὸς	ὁρίζειν	καὶ βραβεύειν καὶ ἀναδεικνύναι καὶ
[1010]	πειρώμενοι κοινὸν ἐξ αὐτῶν ποιεῖν,	(τερετίζειν	μᾶλλον ἢ διαλέγεσθαι δόξομεν· ῥήματος
[999]	ἀλήθειαν οὐκ αὐτὸς ἰδίᾳ δόξῃ	βοηθεῖν.	~(Ἔπειτα τοῦ κρίνειν ὄντος ὠφελίμου
[1008]	προσήκουσαν· ἑκάτερον γὰρ ἄρχεσθαι καὶ	ἀκολουθεῖν	οὐδέτερον δ´ ἄρχειν ἢ ἡγεῖσθαι
[1004]	καὶ τῷ κενὸν εἶναι μηδὲν	περιωθεῖν	θ´ αὑτὰ ταῦτ´ εἰς ἄλληλα
[1005]	τὴν λίθον φερόμενος, ἀποβιάζεσθαι καὶ	προωθεῖν	τὸν σίδηρον. Τούτων μὲν οὖν
[1011]	οἱ μὴ νομίζοντες ἕν τι	ποιεῖν,	ἀλλ´ ἐξαρίθμησιν εἶναι τὴν διάλεκτον,
[1009]	δυνάμεως, μεσότητας ἐν τοῖς πάθεσι	ποιεῖν,	ἃς ἱερὰς καλοῦσι καὶ ὁσίας,
[1011]	τῷ κυριωτάτην ἅμα τῇ φάσει	ποιεῖν	δεῖξιν ἐνίας ἐπὶ τῶν ὡρισμένων
[1009]	καὶ ὅλως συνῳδὰ καὶ σύμφωνα	ποιεῖν	ἑκατέρου τὴν ὑπερβολὴν ἀφαιρῶν καὶ
[999]	οὐκ οἴονταί με εὐνοίᾳ τοῦτο	ποιεῖν,	πόρρω ὄντες τοῦ εἰδέναι ὅτι
[1010]	τι πειρώμενοι κοινὸν ἐξ αὐτῶν	ποιεῖν,	(τερετίζειν μᾶλλον ἢ διαλέγεσθαι δόξομεν·
[1004]	καὶ στρογγύλον. Ὥστ´ οὐδὲν ἔδει	ποιεῖν	τῶν περιφερῶν ἴδιον στοιχεῖον, εἰ
[1006]	ἐξωθεῖσθαί θ´ ὑπ´ ἀλλήλων καὶ	ἀνθυπείκειν	ἀλλήλοις πέφυκεν, οὐκ οὔσης κενότητος
[1005]	ἔχειν ἀεὶ τὴν ἐρημουμένην χώραν	διώκειν	καὶ ἀναπληροῦν συνέπεται τῷ ἀφιεμένῳ
[1009]	καὶ νεανιευσάμενον εἰς ἕνα στίχον	ἐμβαλεῖν	ἅπαντα τοῦτον Αὐτὸς ἰὼν κλισίηνδε,
[1010]	ὀνόμαζεν· ἔπος γὰρ τὸ ῥῆμα	καλεῖν	εἴωθεν, ὥσπερ ἐν τούτοις Ὦ
[1006]	προσιστορεῖ τῷ Πλάτωνι πρεσβυτέρῳ γενομένῳ	μεταμέλειν,	ὡς οὐ προσήκουσαν ἀποδόντι τῇ
[1004]	πολλὰς συντιθεμένας τὴν περιφερῆ γραμμὴν	ἀποτελεῖν.	Ὅρα δὲ μὴ τῶν μὲν
[1011]	ἵζειν» ὥσπερ ἀμέλει τὸ λίθους	βάλλειν»	καὶ τοίχους ὀρύσσειν» λιθοβολεῖν» καὶ
[1011]	λίθους βάλλειν» καὶ τοίχους ὀρύσσειν»	λιθοβολεῖν»	καὶ τοιχωρυχεῖν» ἐπιταχύνοντες καὶ σφίγγοντες
[1008]	Ἢ τὸ μὲν τοῖς τόποις	ἀπονέμειν	τὰ πρῶτα καὶ τὰ μέσα
[1005]	τῆς ἀντιπεριώσεως τρόπον. Ἀλλὰ χρὴ	καταμανθάνειν	τὰ λιμναῖα τῶν ὑδάτων ἀτρεμοῦντα
[1009]	οὐκ ἐῶν ἀνίεσθαι παντάπασιν οὐδὲ	καταδαρθάνειν·	τὸ γὰρ μέτριον καὶ σύμμετρον
[1000]	βραβεύσειν οὐ δίκαιός ἐστιν αὐτὸς	(φιλοστεφανεῖν	οὐδ´ ἀνταγωνίζεσθαι τοῖς κρινομένοις. Καὶ
[1007]	εἰ μέλλει τὸ μὲν ἀεὶ	μένειν	τὸ δὲ μηδέποτε διαλύεσθαι γιγνόμενον.
[1005]	τῷ ἀέρι συμμέτρους, ὥστε μὴ	ἀπολισθαίνειν	ἀλλ´ ἕδραις τισὶν ἐνισχόμενον καὶ
[1009]	δηλοῦμεν, ὡς αὐτὸς εἴρηκε, ταῦτα	σημαίνειν	ἔδοξε· τὰ δ´ ἄλλα φαίη
[1009]	ἄλλα φαίη τις ἂν οὐ	σημαίνειν·	(οἷον οἱ στεναγμοὶ καὶ ὀλολυγμοὶ
[1010]	ταῦτα μὲν οὔτε καθ´ αὑτὰ	σημαίνειν	οὔτε μετ´ ἀλλήλων οὐδὲν πέφυκεν,
[1009]	μὴν ἀναγκαίαν ἔχει πρὸς τὸ	σημαίνειν	ὡς τὸ ῥῆμα καὶ τοὔνομα
[1009]	τοὺς πάσχοντας ἀλλήλοις διασαφεῖν καὶ	ἀποσημαίνειν	βουλομένους. Ἐπεὶ τοίνυν τῷ μὲν
[1010]	καὶ ποιητὰς καὶ συγγραφεῖς εἰώθαμεν	ἐπαινεῖν	ἢ ψέγειν οὕτω πως λέγοντες
[1007]	καὶ βραβεύειν καὶ ἀναδεικνύναι καὶ	ἀναφαίνειν	μεταβολὰς καὶ ὥρας αἳ πάντα
[1009]	τὸ θυμοειδές, τῷ χαλᾶν καὶ	ἐπιτείνειν	καὶ ὅλως συνῳδὰ καὶ σύμφωνα
[1000]	ἰδίᾳ δόξῃ βοηθεῖν. ~(Ἔπειτα τοῦ	κρίνειν	ὄντος ὠφελίμου τὸ γεννᾶν ἐμπόδιόν
[999]	με οὕτω διετέθησαν, ὥστ´ ἀτεχνῶς	δάκνειν	ἕτοιμοι εἶναι, ἐπειδάν τινα λῆρον
[1006]	μένουσαν, ἀλλὰ στρεφομένην καὶ ἀνειλουμένην	νοεῖν,	ὡς ὕστερον Ἀρίσταρχος καὶ Σέλευκος
[1010]	πρόθεσιν δεινὸν ἔστι καὶ θυμαλγὲς	εἰπεῖν,	ἀλλὰ ῥῆμα πράξεως ἐμφαντικὸν (αἰσχρᾶς
[1007]	Πίνδαρος ἔοικεν οὐ φαύλως ὑπονοῶν	εἰπεῖν	Ἄνακτα τὸν πάντων ὑπερβάλλοντα χρόνον
[1007]	ἐστί, τὴν τοῦ ὅλου ψυχὴν	εἰπεῖν.	Οὐ γὰρ πάθος οὐδὲ συμβεβηκὸς
[1001]	τὰ ἐνταῦθα τῶν ἐκεῖ πλήθει	διαφέρειν	κατὰ τὸν Πλάτωνα παραδείγματα καὶ
[1000]	ὁ μέλλων ἐν λόγοις ὀρθῶς	ἐπιστατήσειν	καὶ βραβεύσειν οὐ δίκαιός ἐστιν
[1011]	τὸ λίθους βάλλειν» καὶ τοίχους	ὀρύσσειν»	λιθοβολεῖν» καὶ τοιχωρυχεῖν» ἐπιταχύνοντες καὶ
[1000]	ἐν λόγοις ὀρθῶς ἐπιστατήσειν καὶ	βραβεύσειν	οὐ δίκαιός ἐστιν αὐτὸς (φιλοστεφανεῖν
[999]	ἀποφαίνεσθαι, καὶ μᾶλλον ἥπτετο δοκῶν	ζητεῖν	κοινῇ τὴν ἀλήθειαν οὐκ αὐτὸς
[1001]	εἰ κἀκεῖνο λεχθήσεται πιθανῶς· ὅτι,	δυεῖν	ὄντων ἐξ ὧν ὁ κόσμος
[1009]	κεράννυσθαι; Δοκεῖ γὰρ πάντα πλὴν	δυεῖν	τούτων τὰ μέρη τοῦ λόγου
[1007]	ὢν καὶ (σκοπὸς ὁρίζειν καὶ	βραβεύειν	καὶ ἀναδεικνύναι καὶ ἀναφαίνειν μεταβολὰς
[1002]	ἐπιστήμης κάλλει μιᾶς ὑποτετάχθαι καὶ	δουλεύειν,	ἀλλ´ ἀποστάντα τῆς περὶ ταῦτα
[1006]	Ἄριστον οὖν τὴν γῆν ὄργανον	ἀκούειν	χρόνου μὴ κινουμένην ὥσπερ τοὺς
[1009]	πάθη καὶ τοὺς πάσχοντας ἀλλήλοις	διασαφεῖν	καὶ ἀποσημαίνειν βουλομένους. Ἐπεὶ τοίνυν
[1000]	καὶ ψευδῆ καὶ ἀβέβαια γεννᾶν,	ἐλέγχειν	δὲ τοὺς ἄλλους ἠνάγκαζε τοιαῦτα
[1005]	δὲ περιρρέων ὀπίσω, τῷ φύσιν	ἔχειν	ἀεὶ τὴν ἐρημουμένην χώραν διώκειν
[1002]	σαρκὸς ὄγκῳ κεκρυμμένον, οὕτως εἰκὸς	ἔχειν	ἐν τῷ παντὶ τὸ νοητὸν
[1000]	δὲ μᾶλλον ὁ μὴ πεπεισμένος	ἔχειν,	καὶ λαμβάνει τὸ βέλτιστον ἐξ
[1006]	τῷ περὶ αὑτὴν μένουσαν ἀεὶ	παρέχειν	ἐκείνοις φερομένοις ἀνατολὰς καὶ δύσεις,
[1008]	(τῶν φωνηέντων τῷ πλέον ἐκείνων	ἠχεῖν	ἔλαττον δὲ τούτων, οὕτως ἐν
[1008]	ἄρχεσθαι καὶ ἀκολουθεῖν οὐδέτερον δ´	ἄρχειν	ἢ ἡγεῖσθαι τοῦ λογιστικοῦ πέφυκεν.
[1008]	θυμοειδεῖ τὸ ἄρχεσθαι καὶ τὸ	ἄρχειν	κατὰ φύσιν ἐστίν, ὑπηκόῳ μὲν
[1008]	δὴ τῷ μὲν λογιστικῷ τὸ	ἄρχειν,	τῷ δὲ θυμοειδεῖ τὸ ἄρχεσθαι
[1004]	κινήσεως διὰ τὸ μηδαμοῦ κενὸν	ὑπάρχειν	αἰτίαν εἶναι τῶν περὶ τὰς
[1011]	καὶ τοίχους ὀρύσσειν» λιθοβολεῖν» καὶ	τοιχωρυχεῖν»	ἐπιταχύνοντες καὶ σφίγγοντες τὴν φράσιν
[1010]	ἄλλον τεθνειῶτα κατὰ μόθον ἕλκε	ποδοῖιν·	καὶ τὰ τοῦ Δημοσθένους ταυτὶ
[1010]	ἀνθρώπους ἀήθεις τοῦ προπηλακίζεσθαι. Καὶ	πάλιν	ἀλλ´ οὐ Μειδίας· ἀλλ´ ἀπὸ
[1007]	γεγονότας φησὶν ὁμοῦ καὶ λυθήσεσθαι	πάλιν,	ἄν τις αὐτοὺς καταλαμβάνῃ λύσις·
[1005]	ἀέρα· κἀκεῖνος ἀντιρραγεὶς ὑποχωρεῖ, καὶ	πάλιν	ἐς ταὐτὸ συμπίπτων ἄνωθεν ἐξωθεῖ
[1005]	ἐν βάθει χώρας ὑποφερομένου καὶ	πάλιν	θύραζε τὸ ὕδωρ ἐκπέμποντος. ~(Οἴκου
[1010]	δέ γε πεζοῖς» ἢ καλοῖς»	πάλιν	καὶ Ἀττικοῖς ἄρθροις» οὐκ ἂν
[1006]	τῇ ἀκοῇ πρότερος, εἶτα περιιὼν	πάλιν	καὶ καταλαμβάνων τὸν βραδύτερον συνέπεται
[1009]	γὰρ ὅτι Σωκράτης φιλοσοφεῖ» καὶ	πάλιν	ὅτι Σωκράτης πέτεται» τὸν μὲν
[1009]	ἑκατέρου τὴν ὑπερβολὴν ἀφαιρῶν καὶ	πάλιν	οὐκ ἐῶν ἀνίεσθαι παντάπασιν οὐδὲ
[1010]	κέχρηται» καὶ καλοῖς ῥήμασιν» ἢ	πάλιν	πεζοῖς» τὸ δέ γε πεζοῖς»
[1001]	γραμμῆς τετμημένης εἰς ἄνισα τμήματα,	πάλιν	τέμνων ἑκάτερον τμῆμα εἰς δύο
[1010]	φθεγξάμενος ἢ τὸ τύπτεται» καὶ	πάλιν	τὸ Σωκράτης» ἢ τὸ Πυθαγόρας»
[1002]	τῆς ἐκείνου γενέσεως καὶ ἀρχήν,	πάλιν	φησὶν οὐκ ἂν γενέσθαι ψυχὴν
[1001]	γεγεννημένον καὶ πεποίηται, οὐ μὴν	ἀνάπαλιν,	οὕτως ὁ γεννήσας καὶ πεποίηκεν·
[1009]	ὡς τὸ ῥῆμα καὶ τοὔνομα	δύναμιν	ἀλλ´ ἐπίθετόν τινα ποικίλλουσαν τὸν
[1008]	ἕτερον. Οἱ γὰρ ὡς (κυρίαν	δύναμιν	αὐτῷ τὴν τῆς μέσης ἀποδιδόντες
[1003]	τις ἀεὶ τὴν τοῦ σπέρματος	δύναμιν	εἶναι μετὰ σώματος, γεγονέναι μέντοι
[1008]	ἦν πρῶτος καὶ τὴν πρώτην	δύναμιν	εἶχεν, οὕτω τὰ τῆς ψυχῆς
[1002]	μὲν γὰρ ἑκάστου τὴν ζωτικὴν	δύναμιν	ἐντὸς περιέχει τὸ θνητοειδὲς καὶ
[1011]	ἐστιν, ὡς ὀνομάτων καὶ προσηγοριῶν	δύναμιν	ἔχοντα. Τάς γε μὴν προθέσεις
[1009]	μηδὲ τοῖς ὀνόμασιν, ~ἀλλὰ τὴν	δύναμιν	καὶ τὴν ἀναλογίαν (ἐξετάζειν. Τὸ
[1007]	δ´ οὐσίαν αὐτοῦ καὶ τὴν	δύναμιν	οὐ συνορῶντες, ἣν ὅ γε
[1007]	δὴ τοιαύτην φύσιν ἔχοντα καὶ	δύναμιν	τηλικαύτην θεὸν ὄργανον χρόνου γεγονέναι
[1009]	δὲ πρώτην ἔχει καὶ κυριωτάτην	δύναμιν	ὡς μέση πρὸς ὑπάτην μὲν
[1010]	πολλάκις ἐμπαθεστέραν καὶ κινητικωτέραν ἔχει	δύναμιν·	ὡς ὁ τοιοῦτος Ἄλλον ζωὸν
[1004]	ἰόντα, τὴν καθ´ ἕκαστον ἐξεργασίαν	ἡμῖν	ἀφῆκε. Πρῶτον μὲν οὖν τὸ
[1002]	διαφορὰς αἰσθητηρίων ἡ φύσις ἔδωκεν	ἡμῖν·	καὶ οὐ πάντα (φωρᾶται ταύταις
[1002]	Ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τῆς ἐν	ἡμῖν	νοητῆς καὶ νοερᾶς δυνάμεως καταφρονοῦσιν
[1008]	τῷ κρατοῦντι τὴν μέσην ἀπένειμε	τάξιν,	ἀλλ´ ᾧ πάθους μὲν ἧττον
[1008]	τόπῳ τὴν μέσην ἔχον ἐκείνων	τάξιν·	εἴ γε δὴ τῷ μὲν
[1008]	παντὶ ζῴῳ τὴν αὐτὴν ἔχει	τάξιν,	ἐν παντὶ δὲ καὶ πανταχοῦ
[1005]	τοὺς φορᾷ τοῦ σιδήρου τὴν	σύμπηξιν	οἰομένους γίγνεσθαι τῶν σωμάτων, εὔλυτος
[1011]	κυριωτάτην ἅμα τῇ φάσει ποιεῖν	δεῖξιν	ἐνίας ἐπὶ τῶν ὡρισμένων ἐκφερομένας·
[1005]	κεραυνῶν πτώσεις καὶ αὐταὶ ῥίψεσιν	ἐοίκασιν·	ἐκπηδᾷ γὰρ ὑπὸ πληγῆς ἐν
[1011]	μὴ κόμμασι καὶ θραύσμασιν ὀνομάτων	ἐοίκασιν,	ὥσπερ γραμμάτων σπαράγμασι καὶ κεραίαις
[1011]	ἔστιν ἐπικράνοις καὶ βάσεσι καὶ	ὑποθέμασιν,	ὡς οὐ λόγους ἀλλὰ περὶ
[1001]	πεπλασμένοις ὁ κόσμος οὐδὲ συνηρμοσμένοις	ποιήμασιν	ἔοικεν, ἀλλ´ ἔνεστιν αὐτῷ μοῖρα
[1010]	ὁ δεῖνα κέχρηται» καὶ καλοῖς	ῥήμασιν»	ἢ πάλιν πεζοῖς» τὸ δέ
[1008]	τοῖς τόποις καταβιάζεσθαι μηδὲ τοῖς	ὀνόμασιν,	~ἀλλὰ τὴν δύναμιν καὶ τὴν
[1010]	ψέγειν οὕτω πως λέγοντες Ἀττικοῖς	ὀνόμασιν	ὁ δεῖνα κέχρηται» καὶ καλοῖς
[1011]	Ὅρα δὲ μὴ κόμμασι καὶ	θραύσμασιν	ὀνομάτων ἐοίκασιν, ὥσπερ γραμμάτων σπαράγμασι
[1009]	καὶ πάλιν οὐκ ἐῶν ἀνίεσθαι	παντάπασιν	οὐδὲ καταδαρθάνειν· τὸ γὰρ μέτριον
[1001]	ὕλης παρασχομένης, ἐμόρφωσε καὶ συνήρμοσε,	πέρασιν	οἰκείοις καὶ σχήμασι δήσας καὶ
[1009]	πρὸς ἄλληλα διὰ τοῦ λόγου	σύγκρασιν.	Οὐ γὰρ ἡ συνωρὶς μέσον
[1011]	τοιχωρυχεῖν» ἐπιταχύνοντες καὶ σφίγγοντες τὴν	φράσιν	λέγουσι. Διὸ χρείαν μέν τινα
[1011]	καὶ κοπώδη τῷ ἀμεταβλήτῳ τὴν	φράσιν	ποιοῦντας αἰτιῶνται. Τὸ δὲ τοὺς
[1009]	οἱ παλαιοὶ τὴν τότε καλουμένην	πρότασιν	νῦν δ´ ἀξίωμα προσηγόρευον, ὃ
[1011]	δεχομένην σύνθεσιν, ἣν οἱ μὲν	πρότασιν	οἱ δ´ ἀξίωμα, Πλάτων δὲ
[1005]	ὑπείκοντος τοῦ ἀέρος οὐδὲ πολλὴν	ἀντιπερίστασιν	λαμβάνοντος. Οὕτω δὲ καὶ τὰ
[1004]	ποτέ φησιν ὁ Πλάτων τὴν	ἀντιπερίστασιν	τῆς κινήσεως διὰ τὸ μηδαμοῦ
[1011]	λύγων πρὸς τὴν τῶν προβάτων	σύνδεσιν	οὐ μέρος λόγου τὸν σύνδεσμον
[1003]	σχηματισθεῖσα μορφὴν ἔσχε τοιαύτην καὶ	διάθεσιν.	ΖΗΤΗΜΑ Δʹ Διὰ τί, τῶν
[1008]	ἔσχατον ἔχει πρὸς τὸ πρῶτον	ἀντίθεσιν	καὶ τὸ νέατον πρὸς τὸ
[1011]	ἀληθὲς καὶ τὸ ψεῦδος δεχομένην	σύνθεσιν,	ἣν οἱ μὲν πρότασιν οἱ
[1010]	γὰρ σύνδεσμον οὔτ´ ἄρθρον οὔτε	πρόθεσιν	δεινὸν ἔστι καὶ θυμαλγὲς εἰπεῖν,
[1010]	λαβὰς ἐκπώμασι δεομένοις ἢ λόφους	κράνεσιν	ἐπιτίθησι· διὸ καὶ παράσημα τῶν
[1004]	αἰτίαν μίαν παμπόλλων καὶ ἀνομοίων	γένεσιν	ἐπάγειν παθῶν. Τὸ μὲν γὰρ
[1003]	ἀλλήλοις ἀεὶ καὶ οὐδέτερον αὐτῶν	γένεσιν	ἔσχεν οὐδ´ ἀρχήν· ἐπεὶ δ´
[1003]	οὕτω τὸ σῶμα τοῦ κόσμου	γένεσιν	ἔσχεν ὑπὸ τῆς ψυχῆς, καὶ
[1002]	ἡ ψυχὴ καὶ πάσαις ταῖς	αἰσθήσεσιν	ἀναίσθητος» ὡς ἐν τοῖς Νόμοις
[1005]	τῶν κεραυνῶν πτώσεις καὶ αὐταὶ	ῥίψεσιν	ἐοίκασιν· ἐκπηδᾷ γὰρ ὑπὸ πληγῆς
[1006]	μὲν οὖν τοιαύτην ἔχει τὴν	ἐξήγησιν.	Ἐκεῖνο δὲ μᾶλλον ἄν τις
[1006]	εἶπεν Ἐμπεδοκλῆς Νύκτα δὲ γαῖα	τίθησιν,	ὑφισταμένη φαέεσσι. (Τοῦτο μὲν οὖν
[1002]	ἐκφεύγει πολλὰ διὰ μικρότητα τὴν	αἴσθησιν.	Ἔτι, ὥσπερ ἡμῶν ἑκάστου συνεστῶτος
[1006]	βραδύτερον συνέπεται καὶ συμπαραπέμπει τὴν	αἴσθησιν.	ΖΗΤΗΜΑ Ζʹ Πῶς λέγει τὰς
[1006]	διὸ καὶ πρότερον κινοῦσι τὴν	αἴσθησιν	οἱ ὀξεῖς· ὅταν δὲ τούτοις
[1005]	ἡ μὲν λίθος τινὰς ἀπορροίας	ἐξίησιν	ἐμβριθεῖς καὶ πνευματώδεις, αἷς ὁ
[1011]	νομίζοντες ἕν τι ποιεῖν, ἀλλ´	ἐξαρίθμησιν	εἶναι τὴν διάλεκτον, ὥσπερ ἀρχόντων
[1007]	χρόνον ἅμα μετ´ οὐρανοῦ γεγονέναι,	κίνησιν	δὲ καὶ πρὸ τῆς τοῦ
[1001]	ἀφαιροῦντες φωνὴν μὲν τῶν κινουμένων	κίνησιν	δὲ τῶν στερεῶν βάθος δὲ
[1007]	μὲν ὕλην σχήμασι τὴν δὲ	κίνησιν	περιόδοις, τὴν μὲν κόσμον ἅμα
[1005]	ἀναπληροῦν συνέπεται τῷ ἀφιεμένῳ τὴν	κίνησιν	συνεπιταχύνων. (Αἱ δὲ τῶν κεραυνῶν
[1001]	τὰ δ´ ἀστρολογούμενα τοῦ στερεοῦ	κίνησιν·	τὰ δ´ ἁρμονικὰ τῷ κινουμένῳ
[1004]	στοιχεῖον, οἷς καὶ τὴν κυκλοφορητικὴν	κίνησιν	ὡς προσήκουσαν κατὰ φύσιν ἀποδίδωσιν.
[1001]	ἐμφάσεων ὑποτιθέμενον. Ἔτι τῶν εἰδῶν	νόησιν	ἐξ ἀφαιρέσεως καὶ περικοπῆς σώματος
[1005]	σχίζει μετὰ πληγῆς ἐμπεσόντα καὶ	διίστησιν·	ὁ δὲ περιρρέων ὀπίσω, τῷ
[1010]	ἐπὶ κόρρης· ταῦτα κινεῖ, ταῦτ´	ἐξίστησιν	αὑτῶν ἀνθρώπους ἀήθεις τοῦ προπηλακίζεσθαι.
[1004]	θνητῶν ἀναφέρουσαν. ΖΗΤΗΜΑ Πῶς ποτέ	φησιν	ὁ Πλάτων τὴν ἀντιπερίστασιν τῆς
[1007]	ὁ κόσμος. Ὅθεν ὁμοῦ γεγονότας	φησὶν	ὁμοῦ καὶ λυθήσεσθαι πάλιν, ἄν
[1002]	ἐκείνου γενέσεως καὶ ἀρχήν, πάλιν	φησὶν	οὐκ ἂν γενέσθαι ψυχὴν ἄνευ
[1007]	δὲ χρόνον ἐποίησεν. Εἰκόνες δ´	εἰσὶν	ἄμφω τοῦ θεοῦ, (τῆς μὲν
[1011]	ἐκ πλειόνων, τοὺς δὲ συνδέσμους	εἰσὶν	οἱ μὴ νομίζοντες ἕν τι
[1005]	στόμαχον κοιλότητες ἀέρος ἀεὶ πλήρεις	εἰσίν·	ὅταν οὖν ἐμπιεσθῇ τὸ σιτίον
[1005]	ὥστε μὴ ἀπολισθαίνειν ἀλλ´ ἕδραις	τισὶν	ἐνισχόμενον καὶ ἀντερείσεσι περιπλοκὴν σύμμετρον
[1004]	παθημάτων, καὶ τῶν περὶ τὴν	κατάποσιν	καὶ τὰ ῥιπτούμενα (βάρη καὶ
[1010]	ἕτερα· τοῖς δ´ ἄλλοις μυρίοις	οὖσιν	ἄρθρου μὴ προσόντος οὐδὲν εἰς
[1006]	δὲ τούτοις ἤδη μαραινομένοις καὶ	ἀπολήγουσιν	οἱ (βραδεῖς ἐπιβάλωσιν ἀρχόμενοι, τὸ
[1008]	ἐπιθυμίᾳ ταὐτὸν εἶναι δι´ ὁμοιότητα	νομίζουσιν.	Ἢ τὸ μὲν τοῖς τόποις
[1009]	οἱ διαλεκτικοὶ (τὸ δὲ κατηγόρημα	καλοῦσιν.	Ἀκούσαντες γὰρ ὅτι Σωκράτης φιλοσοφεῖ»
[1011]	Οἱ δὲ διαλεκτικοὶ τὰ τοιαῦτα	καλοῦσιν	ἀντανακλάστους, οἷον ὁ φρονῶν» ἀπὸ
[1006]	τῇ ἀκοῇ παρέσχεν, ἣν συμφωνίαν	καλοῦσιν.	Ὅτι δὲ τούτων ὄργανον ὁ
[1008]	κάτω νεάτη προσαγορεύεται τάξις, ὡς	δηλοῦσιν	αἱ τῶν νεκρῶν κλήσεις νερτέρων»
[1009]	τὸν λόγον· ὥσπερ τὰ στοιχεῖα	ποικίλλουσιν	οἱ τὰ πνεύματα καὶ τὰς
[1000]	ὥσπερ ἕτεροι προσεποιοῦντο, νοῦν τοῖς	ἐντυγχάνουσιν,	ἀλλ´ ἔχοντας οἰκεῖον ἐν ἑαυτοῖς
[1004]	δὲ κύκλον εἰς τέτταρα τρίγωνα	τέμνουσιν	αἱ δύο διάμετροι, πρότερον ἂν
[1002]	ἡμῖν νοητῆς καὶ νοερᾶς δυνάμεως	καταφρονοῦσιν	ὀρθῶς· πολλὴ γὰρ οὖσα καὶ
[999]	μὲν αὑτοῖς εἶτα καὶ τοῖς	συνοῦσιν	ἀπήλλαττε; Καὶ γὰρ ὥσπερ ἐκ
[1008]	αὐτῷ τὴν τῆς μέσης ἀποδιδόντες	ἀγνοοῦσιν	ὅτι τὴν κυριωτέραν ἀφαιροῦνται τὴν
[1003]	ἴσα διανεμητικὸν εἶναι; Πότερον, ὡς	ὑπονοοῦσιν	ἔνιοι, τὸ δωδεκάεδρον τῷ σφαιροειδεῖ
[1009]	ἀξίωμα προσηγόρευον, ὃ πρῶτον λέγοντες	ἀληθεύουσιν	ἢ ψεύδονται; Τοῦτο δ´ ἐξ
[1011]	ἀσύνδετον σχῆμα παρὰ τοῖς τέχνας	γράφουσιν	εὐδοκιμεῖ· τοὺς δ´ ἄγαν νομίμους
[1007]	κατὰ τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως	ἔχουσιν	ὕπατον καλεῖ, νέατον δὲ τὸν
[1003]	γωνίας στερεάς, ὧν ἑκάστην ἐπίπεδοι	περιέχουσιν	ἀμβλεῖαι τρεῖς· ἑκάστη γὰρ ὀρθῆς
[1004]	κύβων συστησάμενος, ὧν ἕκαστον εὐθύγραμμοι	περιέχουσιν	ἐπιφάνειαι, σφαιροειδὲς αὐτῆς γεγονέναι τὸ
[1000]	μόνοι καὶ ἀδεκάστους τῆς ἀληθείας	παρέχουσιν	ἑαυτοὺς δικαστάς. Ὥσπερ γὰρ ὁ
[1005]	συμπίπτων ἄνωθεν ἐξωθεῖ κάτω παρὰ	φύσιν	ἀποβιαζόμενος τὸν κεραυνόν. Τὸ δ´
[1004]	κυκλοφορητικὴν κίνησιν ὡς προσήκουσαν κατὰ	φύσιν	ἀποδίδωσιν. ΖΗΤΗΜΑ Εʹ Πῶς ποτ´
[1001]	τῷ τεκνωθέντι καὶ συνέχει τὴν	φύσιν,	ἀπόσπασμα καὶ μόριον (οὖσαν τοῦ
[1003]	τοῦ παντὸς ὁ θεὸς κατεχρήσατο»	φύσιν	ἐκεῖνο διαζωγραφῶν» Καὶ γὰρ μάλιστα
[1008]	ἄρχεσθαι καὶ τὸ ἄρχειν κατὰ	φύσιν	ἐστίν, ὑπηκόῳ μὲν ὄντι τοῦ
[1005]	ὁ δὲ περιρρέων ὀπίσω, τῷ	φύσιν	ἔχειν ἀεὶ τὴν ἐρημουμένην χώραν
[1007]	νοητοῖς ὑπάρχει. Τὸν δὴ τοιαύτην	φύσιν	ἔχοντα καὶ δύναμιν τηλικαύτην θεὸν
[1008]	δὲ καὶ πανταχοῦ κείμενος κατὰ	φύσιν	ὁρᾶν ὁμοίως πέφυκεν. ὥσπερ οὖν
[1003]	ψυχὴ τὴν τοῦ σώματος ἐδημιούργει	φύσιν	οὐδ´ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος,
[1003]	οὔσαις. Ἢ πρότερόν ἐστι κατὰ	φύσιν	τὸ εὐθὺ τοῦ περιφεροῦς, μᾶλλον
[1004]	λέγεται τὸ τὴν τοῦ πτεροῦ	φύσιν,	ὑφ´ ἧς ἄνω τὸ ἐμβριθὲς
[999]	θέμις. Πότερον οὖν τὴν ἑαυτοῦ	φύσιν	ὡς κριτικωτέραν ἢ γονιμωτέραν οὖσαν
[1000]	Ὥσπερ γὰρ ὁ ἐν τοῖς	ὠσὶν	ἀήρ, ἂν μὴ σταθερὸς ᾖ
[1004]	κίνησιν ὡς προσήκουσαν κατὰ φύσιν	ἀποδίδωσιν.	ΖΗΤΗΜΑ Εʹ Πῶς ποτ´ ἐν
[1001]	καὶ κριτήριον ἑκάστῳ τῶν (τεττάρων	ἀποδίδωσιν	ἴδιον, νοῦν μὲν τῷ πρώτῳ
[1006]	μαραινομένοις καὶ ἀπολήγουσιν οἱ (βραδεῖς	ἐπιβάλωσιν	ἀρχόμενοι, τὸ κραθὲν αὐτῶν δι´
[1002]	Ἐπὶ δὲ τὴν τῶν σωμάτων	γνῶσιν	ὑπὸ πλήθους πέντε δυνάμεις καὶ
[1009]	ῥήματος συνέστηκεν, ὧν τὸ μὲν	πτῶσιν	οἱ διαλεκτικοὶ (τὸ δὲ κατηγόρημα
[1000]	τέκνων δικαιοτάτη διανομὴ πρὸς λόγους	ἐστὶν	ἀδικωτάτη· δεῖ γὰρ ἐκεῖ μὲν
[1007]	ἧς ἔτυχε κινήσεως ὁ χρόνος	ἐστίν,	αἰτία δὲ καὶ δύναμις καὶ
[1002]	αὐτοῦ τῆς οἰκουμένης μέρος ἔρημόν	ἐστιν,	ἀλλὰ καὶ πάθη πάντα καὶ
[1008]	τὸ θυμοειδὲς οὐκ ἀκράτως παθητικόν	ἐστιν	ἀλλὰ φαντασίαν καλοῦ πολλάκις ἔχει
[1005]	τὰ πηγαῖα τῶν ὑδάτων ἀναγκαῖόν	ἐστιν	ἀναφέρεσθαι, τοῦ θύραθεν ἀέρος εἰς
[1004]	ἐνταῦθα κυκλικῶν καὶ σφαιροειδῶν οὐδέν	ἐστιν	ἀπηκριβωμένον, ἀλλ´ ἐντάσει καὶ περιτάσει
[1008]	οὖν συνωρίδος οὐχ ὁ (ἡνίοχός	ἐστιν	ἀρετῇ καὶ δυνάμει μέσος, ἀλλὰ
[1008]	μέσα καὶ τὰ τελευταῖα γελοῖόν	ἐστιν,	αὐτὴν τὴν ὑπάτην ὁρῶντας ἐν
[1001]	νοητὸν ἢ τὸ αἰσθητόν, μεῖζόν	ἐστιν;	Αὐτὸς γὰρ οὐ δεδήλωκε. Δόξει
[1000]	ἐπιστατήσειν καὶ βραβεύσειν οὐ δίκαιός	ἐστιν	αὐτὸς (φιλοστεφανεῖν οὐδ´ ἀνταγωνίζεσθαι τοῖς
[1001]	ταὐτὸν ὡσαύτως ἔχουσα τῶν νοητῶν	ἐστιν	εἰς βραχὺ συνηγμένη καὶ καθαρόν,
[1002]	καὶ γὰρ ἡ διάνοια νοῦς	ἐστιν	ἐν τοῖς μαθηματικοῖς ὥσπερ ἐν
[1003]	κέντρῳ καὶ διαστήματι, τοῦτο δ´	ἐστὶν	εὐθείας τόπος, ὑφ´ ἧς καὶ
[1003]	πολλάκις (ὑφ´ ἡμῶν λεγόμενον ἀληθές	ἐστιν;	Ἡ μὲν γὰρ ἄνους ψυχὴ
[1005]	λεπτότητα καὶ ἀσθένειαν· οὐ γάρ	ἐστιν	ἰσχυρὸν οὐδ´ ἔχει βάρος οὐδὲ
[1002]	καὶ φθαρτὸς ἡμῶν εἷς ἕκαστός	ἐστιν,	ὁ δὲ κόσμος οὐ φθαρησόμενος·
[1002]	Κριτήριον δὲ τοῦ νοητοῦ μόνον	ἐστὶν	ὁ νοῦς, ὡς φωτὸς ὄψις,
[1004]	τὸ περὶ τὴν σικύαν τοιοῦτόν	ἐστιν·	ὁ περιληφθεὶς ὑπ´ αὐτῆς πρὸς
[1009]	τέτακται· τὸ γὰρ κλισίηνδε» τοιοῦτόν	ἐστιν	οἷον τὸ Ἀθήναζε» Τί δὴ
[1010]	τοῖς ὀνόμασι. Καὶ οὐ θαυμαστόν	ἐστιν,	ὅπου καὶ Ὅμηρος ἐπέων κόσμῳ
[1006]	καὶ τοῦτο παρὰ τὴν δόξαν	ἐστίν·	οὐ γὰρ ἅπαξ ἀλλὰ πολλάκις
[1001]	καὶ φύσει καὶ τέχνῃ δυνατόν	ἐστιν,	οὕτως ἀνάγκη τὰ ἐνταῦθα τῶν
[1011]	μὲν ἀντωνυμία περιφανῶς γένος ὀνόματός	ἐστιν,	οὐχ ᾗ πτώσεων μετέχει μόνον,
[1008]	καὶ τὸ ἄρχειν κατὰ φύσιν	ἐστίν,	ὑπηκόῳ μὲν ὄντι τοῦ λογισμοῦ
[1010]	ὁ λόγος πολλάκις ἐκείνων ἀπροσδεής	ἐστιν·	ὡς (δοκεῖ μοι περὶ Ῥωμαίων
[1005]	(Ὁ σίδηρος οὔτ´ ἄγαν ἀραιός	ἐστιν	ὡς ξύλον οὔτ´ ἄγαν πυκνὸς
[1000]	γεννητῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων πατήρ	ἐστιν,	(ὡς Ὅμηρος ἐπονομάζει, ποιητὴς δὲ
[1011]	ὁ σωφρονῶν» ἀπὸ τοῦ σώφρονός»	ἐστιν,	ὡς ὀνομάτων καὶ προσηγοριῶν δύναμιν
[1004]	τὸ δ´ ὄντως σφαιροειδὲς οὐκ	ἔστιν	αἰσθητοῦ σώματος ἀλλὰ τῆς ψυχῆς
[1000]	αὐτοῦ προσαγορευομένην, ταύτης (οὐ γένεσις	ἔστιν	ἀνθρώποις οὐδ´ εὕρεσις ἀλλ´ ἀνάμνησις.
[1008]	πρὸς τὸ λογιστικὸν ἔχοντος, οὐκ	ἔστιν	ἀνωτάτω μὲν εἶναι καὶ πρῶτον
[1004]	εἰς κενὴν χώραν, οὐ γὰρ	ἔστιν,	εἰς δὲ τὸν περιεστῶτα τὴν
[1010]	ἢ περί» καθ´ αὑτὸ ἐκφωνηθέντος	ἔστιν	ἔννοιάν τινα λαβεῖν ἢ πράγματος
[1011]	ἔχοντα. Τάς γε μὴν προθέσεις	ἔστιν	ἐπικράνοις καὶ βάσεσι καὶ ὑποθέμασιν,
[1000]	καὶ διεφθαρμένης καθαρμός. Εἰ δ´	ἔστιν	ἐπιστήμη τοῦ ἀληθοῦς ἓν δὲ
[1000]	ἅπαντες· καὶ τῶν φιλοσόφων οὐδεὶς	ἔστιν,	ὃς οὐ τοῦτο πέπονθε δίχα
[1011]	τοῦ πυρὸς σίδηρον; Ἀλλ´ οὐκ	ἔστιν	οὐδὲ λέγεται τοῦ σιδήρου μέρος·
[1011]	ὀνόματος, καθ´ ἑαυτὴν μὲν οὐκ	ἔστιν,	ὥσπερ οὐδὲ τὰ κοινὰ θηλυκῶν
[1001]	οὐδὲ συνηρμοσμένοις ποιήμασιν ἔοικεν, ἀλλ´	ἔνεστιν	αὐτῷ μοῖρα πολλὴ ζωότητος καὶ
[1008]	ἧττον δ´ ἢ τῷ πρώτῳ	μέτεστιν.	Αὕτη γὰρ ἡ τάξις καὶ
[1001]	τῷ μαθηματικῷ, τοῖς δ´ αἰσθητοῖς	πίστιν,	εἰκασίαν δὲ τοῖς περὶ τὰ
[1008]	ὁ θυμὸς ἀπέχων τῆς ἐπιθυμίας,	ὃν	ἔνιοι τῶν φιλοσόφων ἐπιθυμίᾳ ταὐτὸν
[1006]	περὶ τῆς συμφωνίας αὐτὸς εἴρηκεν,	ὃν	τρόπον ὁμοιοπαθεῖς αἱ κινήσεις ποιοῦσι
[1003]	σκαληνόν, ὧν τὸ μὲν τὸν	κύβον	συνέστησε γῆς στοιχεῖον ὄντα, τὸ
[1005]	(οἱ ποταμοὶ πληθύοντες· ὅταν δ´	ὀλίγον	ᾖ καὶ κοῖλον, ἵεται τὸ
[1006]	ἔχοντος. Ὥστε τοιοῦτον εἶναι τὸν	λόγον·	αἱ ψυχαὶ εἰς τὰ προσήκοντα
[1010]	ἄν, οὐδὲν ταῦτα συμβάλλεται πρὸς	λόγον;	Ἐγωγε φήσαιμ´ ἂν ὥσπερ ἅλας
[1009]	Σωκράτης πέτεται» τὸν μὲν ἀληθῆ	λόγον	εἶναι τὸν δὲ ψευδῆ φήσομεν,
[1009]	Διὰ τί Πλάτων εἶπε τὸν	λόγον	ἐξ ὀνομάτων καὶ ῥημάτων κεράννυσθαι;
[1009]	(τὴν τῶν ἄκρων πρὸς τὸν	λόγον	καὶ πρὸς ἄλληλα διὰ τοῦ
[1009]	τοῦ Πλάτωνος; Ἦ ὅτι πρῶτον	λόγον	οἱ παλαιοὶ τὴν τότε καλουμένην
[1009]	Πλάτωνος, ἐκ τούτων κεράννυσθαι τὸν	λόγον	οὐ διὰ τούτων εἰρηκότος· εἶθ´
[1009]	καὶ ἀποσιώπησις ἐμφαντικώτερον ποιεῖ τὸν	λόγον,	οὐ μὴν ἀναγκαίαν ἔχει πρὸς
[1011]	οἱ δ´ ἀξίωμα, Πλάτων δὲ	λόγον	προσηγόρευκεν.
[1001]	εἰς δύο ἀνὰ τὸν αὐτὸν	λόγον,	τό τε τοῦ ὁρωμένου γένους
[999]	οὐδ´ ὁτιοῦν. Τὸν οὖν ἐλεγκτικὸν	λόγον	ὥσπερ καθαρτικὸν ἔχων φάρμακον ὁ
[1009]	ἀλλ´ ἐπίθετόν τινα ποικίλλουσαν τὸν	λόγον·	ὥσπερ τὰ στοιχεῖα ποικίλλουσιν οἱ
[1007]	πάνυ δοκεῖ πρεπῶδες οὐδ´ ἄλλως	εὔλογον	εἶναι. Ῥητέον οὖν τοὺς ὑπὸ
[1001]	καὶ λογισμοῦ καὶ ἁρμονίας, οὐκ	ἔργον	ἐστὶ τοῦ θεοῦ μόνον ἀλλὰ
[1001]	ἢ ἀνδριάντος, ἀπήλλακται γενόμενον τὸ	ἔργον·	ἡ δ´ ἀπὸ τοῦ γεννήσαντος
[1006]	ὁρίζονται· διὸ καὶ φύλακα καὶ	δημιουργὸν»	αὐτὴν ἀτρεκῆ νυκτὸς καὶ ἡμέρας»
[1003]	δὲ τῶν γωνιῶν τὴν εὐθύτητα	διαφυγὸν	εὐκαμπές ἐστι, καὶ τῇ περιτάσει
[1008]	περὶ τὰς ἐπιθυμίας ἀπειθὲς καὶ	ἀνάγωγον	παντάπασι περὶ ὦτα λάσιον, κωφόν,
[1007]	φύσιν ἔχοντα καὶ δύναμιν τηλικαύτην	θεὸν	ὄργανον χρόνου γεγονέναι καὶ μέτρον
[1000]	Βʹ Τί δήποτε τὸν ἀνωτάτω	θεὸν	πατέρα τῶν πάντων καὶ ποιητὴν
[999]	ὡς κριτικωτέραν ἢ γονιμωτέραν οὖσαν	θεὸν	προσεῖπε, καθάπερ Μένανδρος ὁ νοῦς
[1007]	Ὅμηρος τὸν τῶν ἀρχόντων ἄρχοντα	θεὸν	ὕπατον κρειόντων» προσεῖπε. ~(Καὶ δικαίως
[1008]	ἐστὶ καὶ (τῶν φωνηέντων τῷ	πλέον	ἐκείνων ἠχεῖν ἔλαττον δὲ τούτων,
[1008]	εἰς τὸ μέσον ἕλκωμεν, ἔσται	(πλέον	ὁ θυμὸς ἀπέχων τῆς ἐπιθυμίας,
[1002]	τῶν σωματικῶν, ἀρχῆς δὲ πάσης	πλέον	τὸ ἐξ αὐτῆς καὶ μεῖζον.
[1009]	κρεῖττον, οὐδὲ τὴν ἡνιοχείαν ἀκρότητα	θετέον	ἀλλὰ μεσότητα τῆς ἐν ὀξύτητι
[1007]	πρεπῶδες οὐδ´ ἄλλως εὔλογον εἶναι.	Ῥητέον	οὖν τοὺς ὑπὸ τούτων ταραττομένους
[1009]	οἷον τὸ Ἀθήναζε» Τί δὴ	ῥητέον	ὑπὲρ τοῦ Πλάτωνος; Ἦ ὅτι
[1006]	τῆς γενικῆς τὴν δοτικήν, καὶ	δεκτέον	ὄργανα μὴ τοὺς ἀστέρας ἀλλὰ
[1006]	τῶν ὁμολογουμένως ἀρεσκόντων τῷ ἀνδρί,	μεταγραπτέον	δὲ τὸ χρόνου» χρόνῳ» λαμβάνοντας
[1004]	τὴν ψυχήν; Ἢ μᾶλλον οὐδὲν	περιεργαστέον	ἀλλ´ ἁπλῶς ἀκουστέον ὅτι, τῶν
[1004]	μᾶλλον οὐδὲν περιεργαστέον ἀλλ´ ἁπλῶς	ἀκουστέον	ὅτι, τῶν περὶ τὸ σῶμα
[1001]	τὸ νοητὸν ἢ τὸ αἰσθητόν,	μεῖζόν	ἐστιν; Αὐτὸς γὰρ οὐ δεδήλωκε.
[1002]	πλέον τὸ ἐξ αὐτῆς καὶ	μεῖζον.	Πρὸς δὲ τοὐναντίον εἴποι τις
[1001]	Δόξει δ´ αὐτόθεν μὲν εἶναι	μεῖζον	τὸ αἰσθητόν· ἡ γὰρ ἀμέριστος
[1007]	κύριος, ~(ὥσπερ τοῦ νοητοῦ τὸ	ἀγαθόν·	ἐκείνου γὰρ ἔγγονος λέγεται, παρέχων
[1005]	ὠθεῖ καὶ προστέλλει πρὸς τὴν	λίθον;	Αὕτη δ´ ἐστὶ μὲν ἀπορία
[1005]	σιδηρῖτις, ἐπικρατήσει. Πῶς οὖν οὔτε	λίθον	οὔτε ξύλον ὁ ἀὴρ ἀλλὰ
[1004]	φαινομένην πρὸς ἤλεκτρα καὶ τὴν	λίθον	τὴν Ἡρακλείαν ὁλκὴν τάς τε
[1005]	ὡς ἂν ἐμπέσῃ πρὸς τὴν	λίθον	φερόμενος, ἀποβιάζεσθαι καὶ προωθεῖν τὸν
[1010]	ἄλλον ἄουτον, ἄλλον τεθνειῶτα κατὰ	μόθον	ἕλκε ποδοῖιν· καὶ τὰ τοῦ
[1003]	περιφερής; (Κάμπτεσθαι γὰρ λέγεται τὸ	ὀρθόν,	καὶ ὁ κύκλος γράφεται κέντρῳ
[1005]	καὶ τὰ πηγαῖα τῶν ὑδάτων	ἀναγκαῖόν	ἐστιν ἀναφέρεσθαι, τοῦ θύραθεν ἀέρος
[1008]	αὐλοῖς τὸν κάτω καὶ τὸν	τελευταῖον	ἐπέχουσαν, ἔτι δὲ τὴν μέσην
[1006]	τούτων ὄργανον ὁ ἀήρ ἐστι,	ῥᾴδιον	συνιδεῖν ἐκ τῶν προειρημένων. Ἔστι
[1010]	γίγνεσθαι κάλλιον οὐδ´ ἐνεργέστερον οὐδ´	ἥδιον·	λόγος δέ, συνδέσμων ἐξαιρεθέντων, πολλάκις
[1000]	γὰρ ἐκεῖ μὲν λαβεῖν τὸ	ἴδιον,	ἐνταῦθα δέ, κἂν ἀλλότριον ᾖ,
[1000]	τῶν ὥσπερ Σωκράτης ὁμολογούντων μηδὲν	ἴδιον	λέγειν· οὗτοι δὲ καθαροὺς μόνοι
[1001]	κριτήριον ἑκάστῳ τῶν (τεττάρων ἀποδίδωσιν	ἴδιον,	νοῦν μὲν τῷ πρώτῳ διάνοιαν
[1004]	οὐδὲν ἔδει ποιεῖν τῶν περιφερῶν	ἴδιον	στοιχεῖον, εἰ καὶ τοῖς εὐθυγράμμοις
[1000]	κρίνειν ὄντος ὠφελίμου τὸ γεννᾶν	ἐμπόδιόν	ἐστι. Τυφλοῦται γὰρ τὸ φιλοῦν
[1009]	τὸ πῦρ παρέλιπε καὶ τὸ	ἀγγεῖον	ὧν χωρὶς οὐκ ἐνῆν μεμῖχθαι,
[1000]	Σωκράτης σοφίαν τὴν περὶ τὸ	θεῖον	καὶ νοητόν, ἐρωτικὴν ὑπ´ αὐτοῦ
[999]	Ἡράκλειτος (ἦθος ἀνθρώπῳ δαίμων» ἢ	θεῖόν	τι καὶ δαιμόνιον ὡς ἀληθῶς
[1000]	νοῦν τοῖς ἐντυγχάνουσιν, ἀλλ´ ἔχοντας	οἰκεῖον	ἐν ἑαυτοῖς ἀτελῆ δὲ καὶ
[1001]	Ἔτι τὸ μὲν ἀσώματον πέρατος	οἰκεῖον,	τὸ δὲ σῶμα τῇ ὕλῃ
[1004]	κυρτὴν περιφέρειαν οἱ μὲν κατὰ	σημεῖον	οἱ δὲ κατὰ γραμμὴν ἅπτονται
[1004]	ἔδει ποιεῖν τῶν περιφερῶν ἴδιον	στοιχεῖον,	εἰ καὶ τοῖς εὐθυγράμμοις πρὸς
[1003]	εὐθεῖα τῆς περιφεροῦς. Ἔτι τὸ	στοιχεῖον	εἰς οὐδὲν διαιρεῖται τῶν συνισταμένων
[1003]	τοῖς δ´ ἄλλοις εἰς τὸ	στοιχεῖον	ἡ διάλυσις. ~(Εἰ τοίνυν τὸ
[1004]	τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ νοῦ	στοιχεῖον,	οἷς καὶ τὴν κυκλοφορητικὴν κίνησιν
[1003]	μὲν τὸν κύβον συνέστησε γῆς	στοιχεῖον	ὄντα, τὸ δὲ σκαληνὸν τήν
[1011]	ἕκαστον, μέρος δὲ λόγου καὶ	στοιχεῖον	οὐδέν ἐστι, πλὴν ὥσπερ εἴρηται
[1006]	ἀστέρας εἴρηκεν, ὅπου καὶ τὸν	ἥλιον	αὐτὸν εἰς (διορισμὸν καὶ φυλακὴν
[1006]	οὕτως ἐκίνει τὴν γῆν, ὥσπερ	ἥλιον	καὶ σελήνην καὶ τοὺς πέντε
[1010]	ἀφαιρέσει καὶ στερήσει πέφυκε γίγνεσθαι	κάλλιον	οὐδ´ ἐνεργέστερον οὐδ´ ἥδιον· λόγος
[1003]	ἀσχηματίστου σῶμα (τεταγμένον ἀπειργάσατο καὶ	πειθήνιον.	Ὥσπερ οὖν, εἰ φαίη τις
[1008]	μόγις ὑπεῖκον» τὸ δὲ θυμοειδὲς	εὐήνιον	τὰ πολλὰ τῷ λογισμῷ καὶ
[1000]	σοφιστῶν, ἃ Σωκράτην γεννᾶν τὸ	δαιμόνιον	ἀπεκώλυσεν· ἣν δὲ μόνην ἡγεῖτο
[999]	δαίμων» ἢ θεῖόν τι καὶ	δαιμόνιον	ὡς ἀληθῶς αἴτιον ὑφηγήσατο Σωκράτει
[1011]	διαλεκτικοὶ τὰ τοιαῦτα καλοῦσιν ἀντανακλάστους,	οἷον	ὁ φρονῶν» ἀπὸ τοῦ φρονίμου»
[1009]	φαίη τις ἂν οὐ σημαίνειν·	(οἷον	οἱ στεναγμοὶ καὶ ὀλολυγμοὶ τῶν
[1007]	αὐτοὺς καταλαμβάνῃ λύσις· οὐ γὰρ	οἷόν	τε χωρὶς χρόνου τὸ γενητὸν
[1009]	τὸ γὰρ κλισίηνδε» τοιοῦτόν ἐστιν	οἷον	τὸ Ἀθήναζε» Τί δὴ ῥητέον
[1008]	τὰ μέσα καὶ τὰ τελευταῖα	γελοῖόν	ἐστιν, αὐτὴν τὴν ὑπάτην ὁρῶντας
[1002]	κόσμον ἐν τῷ νῦν» περιέχονται.	Κριτήριον	δὲ τοῦ νοητοῦ μόνον ἐστὶν
[1001]	καὶ τὰ εἴδωλα τούτων· καὶ	κριτήριον	ἑκάστῳ τῶν (τεττάρων ἀποδίδωσιν ἴδιον,
[1002]	Ἔτι τῶν μὲν νοητῶν ἓν	κριτήριον	ὁ νοῦς· καὶ γὰρ ἡ
[1009]	ἐπίρρημα ἔνεστι· τὸ γὰρ δε»	μόριον	νῦν ἀντὶ τῆς εἰς» προθέσεως
[1001]	συνέχει τὴν φύσιν, ἀπόσπασμα καὶ	μόριον	(οὖσαν τοῦ τεκνώσαντος. Ἐπεὶ τοίνυν
[1009]	συναρμόττουσα περὶ αὑτὴν εἰς τὸ	μέτριον	ἐλλείψεως καὶ ὑπερβολῆς μεσότητα καθίστησι.
[1009]	παντάπασιν οὐδὲ καταδαρθάνειν· τὸ γὰρ	μέτριον	καὶ σύμμετρον ὁρίζεται μεσότητι. Μᾶλλον
[1000]	τὸ ἴδιον, ἐνταῦθα δέ, κἂν	ἀλλότριον	ᾖ, τὸ βέλτιστον. Ὅθεν ὁ
[999]	τούτοις οἱ νέοι πολὺ τελοῦντες	ἀργύριον	οἰήματος ἐπληροῦντο καὶ δοξοσοφίας, καὶ
[1008]	καὶ ἀνάγωγον παντάπασι περὶ ὦτα	λάσιον,	κωφόν, μάστιγι μετὰ κέντρων μόγις
[1005]	τι τούτοις ἀφ´ αὑτοῦ τῶν	πλησίον·	ἀλλ´ ἡ μὲν λίθος τινὰς
[1005]	τῆς σιδηρίτιδος, ἐφέλκεται δὲ τῶν	πλησίον	τὰ κουφότατα καὶ ξηρότατα διὰ
[1000]	μεταφορᾷ χρώμενος, ὥσπερ εἴωθε, τὸν	αἴτιον	πατέρα τοῦ κόσμου κέκληκεν; Ὡς
[999]	τι καὶ δαιμόνιον ὡς ἀληθῶς	αἴτιον	ὑφηγήσατο Σωκράτει τοῦτο τῆς φιλοσοφίας
[1005]	τοῦ ὑποχωροῦντος καὶ συνεπωθεῖ τὸ	σιτίον.	Τὰ δὲ ῥιπτούμενα βάρη τὸν
[1005]	εἰσίν· ὅταν οὖν ἐμπιεσθῇ τὸ	σιτίον	ὑπὸ τῆς γλώττης, ἅμα καὶ
[1002]	αὐτῆς καὶ μεῖζον. Πρὸς δὲ	τοὐναντίον	εἴποι τις ἂν πρῶτον, ὅτι
[1002]	διαλυτόν, ἐν δὲ τῷ κόσμῳ	τοὐναντίον	ὑπὸ τῆς κυριωτέρας ἀρχῆς καὶ
[1003]	συνέστηκε· διὸ καὶ δοκεῖ τὸν	ζῳδιακὸν	ἅμα καὶ τὸν ἐνιαυτὸν ἀπομιμεῖσθαι
[1009]	ὥσπερ ὁ τὸν λέγοντα τὸ	φάρμακον	ἐκ κηροῦ μεμῖχθαι καὶ χαλβάνης
[999]	ἐλεγκτικὸν λόγον ὥσπερ καθαρτικὸν ἔχων	φάρμακον	ὁ Σωκράτης (ἀξιόπιστος ἦν ἑτέρους
[1005]	κύματος, ἡ δ´ ἄνω τὸν	ὄγκον,	ἄχρις οὗ καταστῇ καὶ παύσηται,
[1008]	κωφόν, μάστιγι μετὰ κέντρων μόγις	ὑπεῖκον»	τὸ δὲ θυμοειδὲς εὐήνιον τὰ
[1004]	ἐστι τὸ εὐθύγραμμον, τὸ δὲ	κυκλικὸν	ἐπιγιγνόμενον καὶ συμβεβηκός, αὐτὸς ὁ
[1002]	τοῦ σώματος μικρόν ἐστι τὸ	ἡγεμονικὸν	καὶ νοερὸν ἐν πολλῷ τῷ
[1001]	τὰ πρῶτα εἴδη, δεύτερον τὸ	μαθηματικόν·	τοῦ δ´ αἰσθητοῦ πρῶτον μὲν
[1005]	ἔχει μέν τι φλογοειδὲς ἢ	πνευματικόν,	ἐκβάλλει δὲ τοῦτο τρίψει τῆς
[1002]	ὡσαύτως ἐχούσης ἀεὶ σῴζεται τὸ	σωματικὸν	ἐν μέσῳ περιεχόμενον. Καὶ μὴν
[1011]	τὸν σύνδεσμον ἀλλ´ ὄργανόν τι	συνδετικὸν	ἀποφαίνει, (καθάπερ ὠνόμασται, καὶ συνεκτικὸν
[1008]	ἀνθρώπου τὸ θυμοειδὲς οὐκ ἀκράτως	παθητικόν	ἐστιν ἀλλὰ φαντασίαν καλοῦ πολλάκις
[1003]	ἕκαστον σώματος περιφεροῦς εἰς ἴσα	διανεμητικὸν	εἶναι; Πότερον, ὡς ὑπονοοῦσιν ἔνιοι,
[1008]	καὶ νέατον ἀποικίσασα πόρρω τὸ	ἐπιθυμητικόν.	Ἡ γὰρ κάτω νεάτη προσαγορεύεται
[1009]	μέση πρὸς ὑπάτην μὲν τὸ	ἐπιθυμητικόν,	νήτην δὲ τὸ θυμοειδές, τῷ
[1008]	διὰ τεσσάρων, πρὸς δὲ τὸ	ἐπιθυμητικὸν	ὡς νήτην τὸ διὰ πέντε,
[1008]	τοῦ δὲ λογιστικοῦ πρὸς τὸ	ἐπιθυμητικὸν	ὡς ὑπάτη πρὸς νήτην τὸ
[999]	χρήσιμον οὐδ´ ὁτιοῦν. Τὸν οὖν	ἐλεγκτικὸν	λόγον ὥσπερ καθαρτικὸν ἔχων φάρμακον
[1011]	συνδετικὸν ἀποφαίνει, (καθάπερ ὠνόμασται, καὶ	συνεκτικὸν	οὐ πάντων ἀλλὰ τῶν οὐχ
[1010]	θυμαλγὲς εἰπεῖν, ἀλλὰ ῥῆμα πράξεως	ἐμφαντικὸν	(αἰσχρᾶς ἢ πάθους τινὸς ἀνεπιτηδείου.
[1003]	δωδεκάσκυτοι σφαῖραι κυκλοτερὲς γίγνεται καὶ	περιληπτικόν·	ἔχει γὰρ εἴκοσι γωνίας στερεάς,
[999]	Τὸν οὖν ἐλεγκτικὸν λόγον ὥσπερ	καθαρτικὸν	ἔχων φάρμακον ὁ Σωκράτης (ἀξιόπιστος
[1008]	ὕπατον δὲ μὴ εἶναι τὸ	λογιστικὸν	ἀλλ´ ἕτερον. Οἱ γὰρ ὡς
[1007]	τίθεται τὸ θυμοειδές, τὸ δὲ	λογιστικὸν	εἰς τὴν τῆς ὑπάτης. Τὸ
[1009]	τῇ θέσει πρῶτον ἱδρῦσθαι τὸ	λογιστικὸν	ἐν τῷ σώματι τοῦ ἀνθρώπου
[1007]	μέσης τὸ θυμοειδὲς ἢ τὸ	λογιστικὸν	ἔταξεν; Αὐτὸς γὰρ ἔν γε
[1008]	ταύτην τοῦ ἐπιθυμητικοῦ πρὸς τὸ	λογιστικὸν	ἔχοντος, οὐκ ἔστιν ἀνωτάτω μὲν
[1008]	ὡς παντὶ δῆλον, ἀπέφηνε τὸ	λογιστικόν·	τῶν δ´ ἵππων τὸ μὲν
[1008]	τοῦ μὲν θυμοειδοῦς πρὸς τὸ	λογιστικὸν	ὡς ὑπάτην τὸ διὰ τεσσάρων,
[999]	ἀπράκτους ἐν ἔρισι καὶ φιλοτιμίαις	καλὸν	δὲ καὶ χρήσιμον οὐδ´ ὁτιοῦν.
[1005]	δονεῖται καὶ κυμαίνεται τοῦ ἀέρος	σάλον	λαμβάνοντος· ἕπεται γὰρ εὐθὺς μεθισταμένῳ
[1008]	εἶδος, ἡνίοχον μέν, ὡς παντὶ	δῆλον,	ἀπέφηνε τὸ λογιστικόν· τῶν δ´
[1005]	ὅταν δ´ ὀλίγον ᾖ καὶ	κοῖλον,	ἵεται τὸ ὑγρὸν ὑπ´ ἀσθενείας,
[1003]	περιφεροῦς τὸ μὲν ἐντός ἐστι	κοῖλον	κυρτὸν δὲ τὸ ἐκτός. Ἔτι
[1004]	οὐδὲν περιφερὲς διαλύεται, τὸν δὲ	κύκλον	εἰς τέτταρα τρίγωνα τέμνουσιν αἱ
[1010]	τοιοῦτος Ἄλλον ζωὸν ἔχουσα νεούτατον,	ἄλλον	ἄουτον, ἄλλον τεθνειῶτα κατὰ μόθον
[1010]	ἔχει δύναμιν· ὡς ὁ τοιοῦτος	Ἄλλον	ζωὸν ἔχουσα νεούτατον, ἄλλον ἄουτον,
[1010]	ζωὸν ἔχουσα νεούτατον, ἄλλον ἄουτον,	ἄλλον	τεθνειῶτα κατὰ μόθον ἕλκε ποδοῖιν·
[1006]	ἔχει τὴν ἐξήγησιν. Ἐκεῖνο δὲ	μᾶλλον	ἄν τις ὑπίδοιτο, μὴ παρὰ
[1008]	μὲν ἧττον ἢ τῷ τρίτῳ	μᾶλλον	δ´ ἢ τῷ πρώτῳ, λόγου
[1003]	φύσιν τὸ εὐθὺ τοῦ περιφεροῦς,	μᾶλλον	δ´ ὅλως πάθος τι τῆς
[1007]	ὅλου φύσις ἔμψυχος οὖσα κινεῖται·	μᾶλλον	(δὲ κίνησις οὖσα καὶ τάξις
[1009]	μέτριον καὶ σύμμετρον ὁρίζεται μεσότητι.	Μᾶλλον	δὲ τοῦτο τέλος ἐστὶ τῆς
[1010]	κοινὸν ἐξ αὐτῶν ποιεῖν, (τερετίζειν	μᾶλλον	ἢ διαλέγεσθαι δόξομεν· ῥήματος δ´
[1008]	ἢ τῷ πρώτῳ, λόγου δὲ	μᾶλλον	ἢ τῷ τρίτῳ ἧττον δ´
[999]	ἐλέγχων τῷ μηδὲν ἀποφαίνεσθαι, καὶ	μᾶλλον	ἥπτετο δοκῶν ζητεῖν κοινῇ τὴν
[1000]	παρὰ τοῦ εὑρόντος· λαμβάνει δὲ	μᾶλλον	ὁ μὴ πεπεισμένος ἔχειν, καὶ
[1011]	καὶ οὐκ οἶδ´ ὅ τι	μᾶλλον	ὁ Σωκράτην» φθεγξάμενος ἢ ὁ
[1009]	καθ´ αὑτὰ στοιχεῖα τιθέμενοι, πάθη	μᾶλλον	ὄντα καὶ συμβεβηκότα καὶ διαφορὰς
[1004]	καμπυλωτέρας καὶ σφιγγομένας τῇ κυρτότητι	μᾶλλον	ὁρῶμεν· ἂν δὲ μείζους, ἀνειμένας·
[1004]	καὶ ἀναμιμνήσκει τὴν ψυχήν; Ἢ	μᾶλλον	οὐδὲν περιεργαστέον ἀλλ´ ἁπλῶς ἀκουστέον
[1011]	λόγους ἀλλὰ περὶ τοὺς λόγους	μᾶλλον	οὔσας, ὁμοιοῦν. Ὅρα δὲ μὴ
[1008]	τοῦ λογιστικοῦ πέφυκεν. Ἔτι δὲ	μᾶλλον	τῇ φύσει φανεῖται τὸ θυμοειδὲς
[1006]	ἰλλομένην περὶ τὸν διὰ πάντων	πόλον	τεταμένον» μὴ μεμηχανῆσθαι συνεχομένην καὶ
[1010]	οὔτε ζῷον οὔτ´ ὄργανον οὔθ´	ὅπλον	οὔτ´ ἄλλο τῶν ὄντων οὐδὲν
[1004]	τῆς (διαφορᾶς λανθανούσης ἐπιφαίνεται τὸ	στρογγύλον	καὶ κυκλοειδές, ὅθεν οὐδὲ κινεῖται
[1004]	γεγονέναι τὸ σχῆμά φησι καὶ	στρογγύλον.	Ὥστ´ οὐδὲν ἔδει ποιεῖν τῶν
[1005]	Πῶς οὖν οὔτε λίθον οὔτε	ξύλον	ὁ ἀὴρ ἀλλὰ μόνον τὸν
[1005]	οὔτ´ ἄγαν ἀραιός ἐστιν ὡς	ξύλον	οὔτ´ ἄγαν πυκνὸς ὡς χρυσὸς
[1006]	ῥανθὲν ἔδαφος πνεῦμα ποιεῖ καὶ	ἄνεμον,	μεθισταμένου τοῦ ἀέρος ἐξ ἕδρας
[1006]	δὲ βαθυσκίου καὶ περιέχοντος ἀέρα	νήνεμον	ὕδατι ῥανθὲν ἔδαφος πνεῦμα ποιεῖ
[1002]	οὐδὲν αὐτοῦ τῆς οἰκουμένης μέρος	ἔρημόν	ἐστιν, ἀλλὰ καὶ πάθη πάντα
[1002]	νοουμέναις. Οὐ γὰρ ποιεῖ μονὰς	ἀριθμόν,	ἂν μὴ τῆς ἀπείρου δυάδος
[1002]	δυάδος ἅψηται· ποιήσασα δ´ οὕτως	ἀριθμόν,	εἰς στιγμὰς εἶτα γραμμὰς ἐκ
[1007]	χρόνον μέτρον εἶναι κινήσεως καὶ	ἀριθμὸν	κατὰ τὸ πρότερον καὶ ὕστερον»
[999]	καὶ φιλοτιμίαις καλὸν δὲ καὶ	χρήσιμον	οὐδ´ ὁτιοῦν. Τὸν οὖν ἐλεγκτικὸν
[1004]	στοιχειωδέστερον εἴη τοῦ κυκλικοῦ τὸ	εὐθύγραμμον.	Ὅτι τοίνυν προηγούμενον μέν ἐστι
[1004]	τοίνυν προηγούμενον μέν ἐστι τὸ	εὐθύγραμμον,	τὸ δὲ κυκλικὸν ἐπιγιγνόμενον καὶ
[1011]	σύνδεσιν οὐ μέρος λόγου τὸν	σύνδεσμον	ἀλλ´ ὄργανόν τι συνδετικὸν ἀποφαίνει,
[1011]	ἄγαν νομίμους ἐκείνους καὶ μηδένα	σύνδεσμον	ἐκ τῆς συνηθείας ἀφιέντας ὡς
[1010]	φέροιεν ἀναρπάξασαι ἄελλαι. Οὔτε γὰρ	σύνδεσμον	οὔτ´ ἄρθρον οὔτε πρόθεσιν δεινὸν
[1008]	διὰ πασῶν. Ἐὰν δὲ τὸν	λογισμὸν	εἰς τὸ μέσον ἕλκωμεν, ἔσται
[1008]	κυβερνήτην ἐνιδρύσασα τῇ κεφαλῇ τὸν	λογισμόν,	ἔσχατον δὲ καὶ νέατον ἀποικίσασα
[1006]	καὶ τὸν ἥλιον αὐτὸν εἰς	(διορισμὸν	καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου γεγονέναι»
[1006]	σελήνης καὶ τῶν πλανήτων εἰς	διορισμὸν	χρόνου γεγονέναι. Καὶ γὰρ ἄλλως
[1007]	δὲ κίνησιν περιόδοις, τὴν μὲν	κόσμον	ἅμα τὴν δὲ χρόνον ἐποίησεν.
[1002]	καὶ γενέσεις αἱ ὑπὸ τὸν	κόσμον	ἐν τῷ νῦν» περιέχονται. Κριτήριον
[1010]	τὸ Αἴαντι δὲ μάλιστα δαΐφρονι	θυμὸν	ὄρινε τῷ Τελαμωνιάδῃ» καὶ τὸ
[1006]	πλανήτων. Ἄριστον οὖν τὴν γῆν	ὄργανον	ἀκούειν χρόνου μὴ κινουμένην ὥσπερ
[1006]	συμφωνίαν καλοῦσιν. Ὅτι δὲ τούτων	ὄργανον	ὁ ἀήρ ἐστι, ῥᾴδιον συνιδεῖν
[1010]	Καὶ μὴν οὔτε ζῷον οὔτ´	ὄργανον	οὔθ´ ὅπλον οὔτ´ ἄλλο τῶν
[1011]	μέρος λόγου τὸν σύνδεσμον ἀλλ´	ὄργανόν	τι συνδετικὸν ἀποφαίνει, (καθάπερ ὠνόμασται,
[1007]	ἔχοντα καὶ δύναμιν τηλικαύτην θεὸν	ὄργανον	χρόνου γεγονέναι καὶ μέτρον ἐναργὲς
[1005]	ἐκθλιβόμενος ὁ ἀὴρ πρὸς τὸν	οὐρανὸν	ἔχεται τοῦ ὑποχωροῦντος καὶ συνεπωθεῖ
[1007]	Οὕτως οὖν ἀναγκαίαν πρὸς τὸν	οὐρανὸν	ἔχων συμπλοκὴν καὶ συναρμογὴν ὁ
[1004]	πάντα φήσας θαυματουργεῖσθαι καὶ τῷ	κενὸν	εἶναι μηδὲν περιωθεῖν θ´ αὑτὰ
[1004]	τῆς κινήσεως διὰ τὸ μηδαμοῦ	κενὸν	ὑπάρχειν αἰτίαν εἶναι τῶν περὶ
[1009]	λόγου μηθὲν Ὅμηρον (δὲ καὶ	νεανιευσάμενον	εἰς ἕνα στίχον ἐμβαλεῖν ἅπαντα
[1006]	περὶ τὸν διὰ πάντων πόλον	τεταμένον»	μὴ μεμηχανῆσθαι συνεχομένην καὶ μένουσαν,
[1003]	σώματος ἀτάκτου καὶ ἀσχηματίστου σῶμα	(τεταγμένον	ἀπειργάσατο καὶ πειθήνιον. Ὥσπερ οὖν,
[1001]	αἰσθητῶν ὥσπερ εἰκόνων ἢ ἐμφάσεων	ὑποτιθέμενον.	Ἔτι τῶν εἰδῶν νόησιν ἐξ
[1001]	γεννήσεως ποίησις; Ὡς γὰρ τὸ	γεγεννημένον	καὶ πεποίηται, οὐ μὴν ἀνάπαλιν,
[1002]	πολλῷ τῷ τῆς σαρκὸς ὄγκῳ	κεκρυμμένον,	οὕτως εἰκὸς ἔχειν ἐν τῷ
[1003]	~Ἢ τὸ πολλάκις (ὑφ´ ἡμῶν	λεγόμενον	ἀληθές ἐστιν; Ἡ μὲν γὰρ
[1000]	ἀτελῆ δὲ καὶ συγκεχυμένον καὶ	δεόμενον	τοῦ τρέφοντος καὶ βεβαιοῦντος ἐπιδεικνύουσαν.
[1003]	ἔσχεν ὑπὸ τῆς ψυχῆς, καὶ	κατασχηματιζόμενον	καὶ συνομοιούμενον. Οὐ γὰρ ἐξ
[1001]	ἄπειρον καὶ ἀόριστον, αἰσθητὸν δὲ	(γιγνόμενον	ὅταν ὁρισθῇ μετοχῇ τοῦ νοητοῦ.
[1007]	μένειν τὸ δὲ μηδέποτε διαλύεσθαι	γιγνόμενον.	Οὕτως οὖν ἀναγκαίαν πρὸς τὸν
[1004]	τὸ εὐθύγραμμον, τὸ δὲ κυκλικὸν	ἐπιγιγνόμενον	καὶ συμβεβηκός, αὐτὸς ὁ Πλάτων
[1000]	ἐν Συμποσίῳ προσεῖπεν, εἰσηγητὴν αὐτῶν	γενόμενον·	~(ἐν δὲ τῷ ὁμωνύμῳ διαλόγῳ
[1010]	ῥήματος δ´ ὀνόματι συμπλεκομένου, τὸ	γενόμενον	εὐθὺς διάλεκτός ἐστι καὶ λόγος.
[1003]	δ´ ἀέρος τὸ δ´ ὕδατος	γενόμενον·	τὸ δὲ τῶν κυκλικῶν ὅλως
[1001]	λύρας δημιουργὸς ἢ ἀνδριάντος, ἀπήλλακται	γενόμενον	τὸ ἔργον· ἡ δ´ ἀπὸ
[1011]	συνάπτων, ὡς ἡ μάρμαρος τὸν	συλλιπαινόμενον	διὰ τοῦ πυρὸς σίδηρον; Ἀλλ´
[1002]	νοητοῖς. Ἔπειτα πανταχοῦ δήπου τὸ	περιεχόμενον	ἔλαττόν ἐστι τοῦ περιέχοντος, ἡ
[1002]	σῴζεται τὸ σωματικὸν ἐν μέσῳ	περιεχόμενον.	Καὶ μὴν ἀμερές γε λέγεται
[1005]	μὴ ἀπολισθαίνειν ἀλλ´ ἕδραις τισὶν	ἐνισχόμενον	καὶ ἀντερείσεσι περιπλοκὴν σύμμετρον ἐχούσαις,
[1004]	κυκλικοῦ τὸ εὐθύγραμμον. Ὅτι τοίνυν	προηγούμενον	μέν ἐστι τὸ εὐθύγραμμον, τὸ
[1003]	τῆς ψυχῆς, καὶ κατασχηματιζόμενον καὶ	συνομοιούμενον.	Οὐ γὰρ ἐξ αὑτῆς ἡ
[1000]	γὰρ τὸ φιλοῦν περὶ τὸ	φιλούμενον·	φιλεῖται δὲ τῶν ἰδίων οὐδὲν
[1000]	ἐν ἑαυτοῖς ἀτελῆ δὲ καὶ	συγκεχυμένον	καὶ δεόμενον τοῦ τρέφοντος καὶ
[1004]	κυκλικῶν καὶ σφαιροειδῶν οὐδέν ἐστιν	ἀπηκριβωμένον,	ἀλλ´ ἐντάσει καὶ περιτάσει τῶν
[1002]	συνυπάρχον ἅμα τῇ ψυχῇ καὶ	γεννώμενον	ὑπὸ τῆς ψυχῆς. ~Ἢ τὸ
[1003]	γῆς στοιχεῖον ὄντα, τὸ δὲ	σκαληνὸν	τήν τε πυραμίδα καὶ τὸ
[1003]	τὸ ἰσοσκελὲς τρίγωνον καὶ (τὸ	σκαληνόν,	ὧν τὸ μὲν τὸν κύβον
[1010]	ἔπος δ´ εἴπερ τι λέλεκται	δεινόν,	ἄφαρ τὸ φέροιεν ἀναρπάξασαι ἄελλαι.
[1010]	σύνδεσμον οὔτ´ ἄρθρον οὔτε πρόθεσιν	δεινὸν	ἔστι καὶ θυμαλγὲς εἰπεῖν, ἀλλὰ
[1004]	περιεστῶτα τὴν σικύαν ἔξωθεν ἀέρα,	κἀκεῖνον	ἀπέωσεν· ὁ δὲ τὸν πρὸ
[1011]	συντηκόμενα ποιεῖ τι καὶ πάσχει	(κοινὸν	ἐκ πλειόνων, τοὺς δὲ συνδέσμους
[1010]	καὶ προθέσεις, ἕν τι πειρώμενοι	κοινὸν	ἐξ αὐτῶν ποιεῖν, (τερετίζειν μᾶλλον
[1000]	τὸ τοὺς λόγους ἐν φιλοσοφίᾳ	(κρῖνον,	ἂν ἔνδοθεν ἀντιπαταγῇ τι καὶ
[1001]	οὐκ ἔργον ἐστὶ τοῦ θεοῦ	μόνον	ἀλλὰ καὶ μέρος, οὐδ´ ὑπ´
[1011]	ἐστιν, οὐχ ᾗ πτώσεων μετέχει	μόνον,	ἀλλὰ καὶ τῷ κυριωτάτην ἅμα
[1002]	περιέχονται. Κριτήριον δὲ τοῦ νοητοῦ	μόνον	ἐστὶν ὁ νοῦς, ὡς φωτὸς
[1002]	ἀλλήλας, κατὰ τὸ ἓν καὶ	μόνον	νοουμέναις. Οὐ γὰρ ποιεῖ μονὰς
[1006]	Σέλευκος ἀπεδείκνυσαν, ὁ μὲν ὑποτιθέμενος	μόνον	ὁ δὲ Σέλευκος καὶ ἀποφαινόμενος;
[1005]	οὔτε ξύλον ὁ ἀὴρ ἀλλὰ	μόνον	τὸν σίδηρον ὠθεῖ καὶ προστέλλει
[1007]	Διὸ δὴ καὶ Πλάτων ἔφη	χρόνον	ἅμα μετ´ οὐρανοῦ γεγονέναι, κίνησιν
[1007]	μὲν κόσμον ἅμα τὴν δὲ	χρόνον	ἐποίησεν. Εἰκόνες δ´ εἰσὶν ἄμφω
[1007]	εἰπεῖν Ἄνακτα τὸν πάντων ὑπερβάλλοντα	χρόνον	μακάρων» ὅ τε Πυθαγόρας, ἐρωτηθεὶς
[1007]	ταραττομένους δι´ ἄγνοιαν οἴεσθαι τὸν	χρόνον	μέτρον εἶναι κινήσεως καὶ ἀριθμὸν
[1005]	κάτω παρὰ φύσιν ἀποβιαζόμενος τὸν	κεραυνόν.	Τὸ δ´ ἤλεκτρον οὐδὲν ἕλκει
[1003]	πρότερον οὖν τοῦ κύκλου τὸ	τρίγωνον·	εἰ δὲ τοῦτο, καὶ εὐθεῖα
[1004]	διάλυσις. ~(Εἰ τοίνυν τὸ μὲν	τρίγωνον	εἰς οὐδὲν περιφερὲς διαλύεται, τὸν
[1003]	εὐθυγράμμων ἀρχὰς ἔλαβε, τὸ ἰσοσκελὲς	τρίγωνον	καὶ (τὸ σκαληνόν, ὧν τὸ
[1003]	ἐλαίας ὑπὸ σπέρματος, οὐδὲν ἐρεῖ	διάφωνον	(αὐτὸ γὰρ τὸ σῶμα, κινήσεως
[1005]	δὲ κατάποσις γίγνεται τὸν αὐτὸν	τρόπον·	αἱ γὰρ περὶ τὸ στόμα
[1005]	εὐσύνοπτον ἔχει τὸν τῆς ἀντιπεριώσεως	τρόπον.	Ἀλλὰ χρὴ καταμανθάνειν τὰ λιμναῖα
[1006]	τῆς συμφωνίας αὐτὸς εἴρηκεν, ὃν	τρόπον	ὁμοιοπαθεῖς αἱ κινήσεις ποιοῦσι τοὺς
[1002]	συγκρίνοντες τὰ αἰσθητὰ τοῖς νοητοῖς	τρόπον	τινὰ τὰ θνητὰ τοῖς θείοις
[1007]	δεδήλωκεν. Ἡ μὲν οὖν κατὰ	τόπον	(τῶν μερῶν τάξις εἰς τὴν
[1011]	ἢ ὁ τοῦτον» εἰπὼν ὀνομαστὶ	πρόσωπον	δεδήλωκεν. Ἡ δὲ καλουμένη μετοχή,
[1002]	ὡς ἁπλοῦν καὶ εἰλικρινὲς καὶ	καθαρὸν	ἁπάσης ἑτερότητος καὶ διαφορᾶς. Καὶ
[1001]	ἐστιν εἰς βραχὺ συνηγμένη καὶ	καθαρόν,	ἡ δὲ σκεδαστὴ περὶ τὰ
[1005]	καὶ ἀναζέων ἅμα συνεκθλίβει τὸ	ὑγρὸν	εἰς τὴν σικύαν. Ἡ δὲ
[1005]	ᾖ καὶ κοῖλον, ἵεται τὸ	ὑγρὸν	ὑπ´ ἀσθενείας, οὐχ ὑπείκοντος τοῦ
[1003]	Πότερον, ὡς ὑπονοοῦσιν ἔνιοι, τὸ	δωδεκάεδρον	τῷ σφαιροειδεῖ προσένειμεν, εἰπὼν ὅτι
[1003]	καὶ τὸ ὀκτάεδρον καὶ τὸ	εἰκοσάεδρον,	τὸ μὲν πυρὸς σπέρμα τὸ
[1003]	τήν τε πυραμίδα καὶ τὸ	ὀκτάεδρον	καὶ τὸ εἰκοσάεδρον, τὸ μὲν
[1000]	Ὡς τῶν ἐρωτικῶν λόγων πατέρα»	Φαῖδρον	ἐν Συμποσίῳ προσεῖπεν, εἰσηγητὴν αὐτῶν
[1006]	τοῦ κινήσαντος, ἂν μὲν ᾖ	σφοδρόν,	ὀξέως, ἂν δ´ ἀμβλύ, μαλακώτερον·
[1002]	μικρόν ἐστι τὸ ἡγεμονικὸν καὶ	νοερὸν	ἐν πολλῷ τῷ τῆς σαρκὸς
[1006]	οὐκ οὔσης κενότητος ἐν ᾗ	θάτερον	ἱδρυθὲν οὐ μεθέξει τῆς θατέρου
[1008]	θυμῷ μήτε τῇ ἐπιθυμίᾳ προσήκουσαν·	ἑκάτερον	γὰρ ἄρχεσθαι καὶ ἀκολουθεῖν οὐδέτερον
[1001]	εἰς ἄνισα τμήματα, πάλιν τέμνων	ἑκάτερον	τμῆμα εἰς δύο ἀνὰ τὸν
[1008]	μὴ εἶναι τὸ λογιστικὸν ἀλλ´	ἕτερον.	Οἱ γὰρ ὡς (κυρίαν δύναμιν
[1003]	σῶμα συνυπῆρχον ἀλλήλοις ἀεὶ καὶ	οὐδέτερον	αὐτῶν γένεσιν ἔσχεν οὐδ´ ἀρχήν·
[1008]	ἑκάτερον γὰρ ἄρχεσθαι καὶ ἀκολουθεῖν	οὐδέτερον	δ´ ἄρχειν ἢ ἡγεῖσθαι τοῦ
[1007]	εἰκάσαντος ἄριστα, διαπορήσειεν ἄν τις	πότερον	κατὰ τῆς μέσης τὸ θυμοειδὲς
[1004]	περὶ τὸ σῶμα τοῦ θείου;	Πότερον	ὅτι περὶ ἔρωτος ὁ λόγος
[1000]	τῶν πάντων καὶ ποιητὴν προσεῖπεν;	Πότερον	ὅτι τῶν μὲν θεῶν τῶν
[999]	καὶ ἀληθὲς ἀφανίσαι οὐδαμῶς θέμις.	Πότερον	οὖν τὴν ἑαυτοῦ φύσιν ὡς
[1006]	τἄλλα ὅσα ὄργανα χρόνου σπαρῆναι;	(Πότερον	οὕτως ἐκίνει τὴν γῆν, ὥσπερ
[1001]	τμήματα τὸ πᾶν ἔτεμε; Καὶ	πότερον	τῶν τμημάτων, τὸ νοητὸν ἢ
[1003]	περιφεροῦς εἰς ἴσα διανεμητικὸν εἶναι;	Πότερον,	ὡς ὑπονοοῦσιν ἔνιοι, τὸ δωδεκάεδρον
[1004]	τρίγωνα τέμνουσιν αἱ δύο διάμετροι,	πρότερον	ἂν τῇ φύσει καὶ στοιχειωδέστερον
[1011]	βῆναι» καὶ τὸ προγενέσθαι» τοῦ	πρότερον	γενέσθαι» καὶ τὸ καθίζειν» τοῦ
[1003]	τῶν μοιρῶν ἰσαρίθμοις οὔσαις. Ἢ	πρότερόν	ἐστι κατὰ φύσιν τὸ εὐθὺ
[1007]	κινήσεως καὶ ἀριθμὸν κατὰ τὸ	πρότερον	καὶ ὕστερον» ὡς Ἀριστοτέλης εἶπεν,
[1006]	δ´ ὁ βραδύς· διὸ καὶ	πρότερον	κινοῦσι τὴν αἴσθησιν οἱ ὀξεῖς·
[1003]	δὲ καὶ τῇ μονάδι συμβέβηκε·	πρότερον	οὖν τοῦ κύκλου τὸ τρίγωνον·
[1004]	ἔφησεν; Ἣν οὐκ ἀπὸ τρόπου	πτερὸν	προσηγόρευσεν, ὡς τὴν ψυχὴν ἀπὸ
[1010]	στερήσει πέφυκε γίγνεσθαι κάλλιον οὐδ´	ἐνεργέστερον	οὐδ´ ἥδιον· λόγος δέ, συνδέσμων
[1004]	πρότερον ἂν τῇ φύσει καὶ	στοιχειωδέστερον	εἴη τοῦ κυκλικοῦ τὸ εὐθύγραμμον.
[1006]	στρεφομένην καὶ ἀνειλουμένην νοεῖν, ὡς	ὕστερον	Ἀρίσταρχος καὶ Σέλευκος ἀπεδείκνυσαν, ὁ
[1007]	ἀριθμὸν κατὰ τὸ πρότερον καὶ	ὕστερον»	ὡς Ἀριστοτέλης εἶπεν, ἢ τὸ
[1006]	περιιὼν πάλιν καὶ καταλαμβάνων τὸν	βραδύτερον	συνέπεται καὶ συμπαραπέμπει τὴν αἴσθησιν.
[1001]	πρῶτον μὲν τὰ στερέμνια σώματα,	δεύτερον	δὲ τὰς εἰκόνας καὶ τὰ
[1001]	τὸ περὶ τὰ πρῶτα εἴδη,	δεύτερον	τὸ μαθηματικόν· τοῦ δ´ αἰσθητοῦ
[1008]	λύρας θέμενος ὡσαύτως ἁρμόσηται, φθεγγομένην	ὀξύτερον	μὲν ὑπάτης βαρύτερον δὲ νήτης.
[1008]	ἁρμόσηται, φθεγγομένην ὀξύτερον μὲν ὑπάτης	βαρύτερον	δὲ νήτης. Καὶ γὰρ ὀφθαλμὸς
[1006]	σφοδρόν, ὀξέως, ἂν δ´ ἀμβλύ,	μαλακώτερον·	ὁ δὴ σφόδρα καὶ συντόνως
[1009]	Δία πολλάκις ἐπιμειδίασις καὶ ἀποσιώπησις	ἐμφαντικώτερον	ποιεῖ τὸν λόγον, οὐ μὴν
[1011]	τὸν συλλιπαινόμενον διὰ τοῦ πυρὸς	σίδηρον;	Ἀλλ´ οὐκ ἔστιν οὐδὲ λέγεται
[1005]	χώραν (ἀποβιάζεται καὶ συνεφέλκεται τὸν	σίδηρον.	Τὸ δ´ ἤλεκτρον ἔχει μέν
[1005]	φερόμενος, ἀποβιάζεσθαι καὶ προωθεῖν τὸν	σίδηρον.	Τούτων μὲν οὖν τοιοῦτός τις
[1005]	ὁ ἀὴρ ἀλλὰ μόνον τὸν	σίδηρον	ὠθεῖ καὶ προστέλλει πρὸς τὴν
[999]	δάκνειν ἕτοιμοι εἶναι, ἐπειδάν τινα	λῆρον	αὐτῶν ἀφαιρῶμαι· καὶ οὐκ οἴονταί
[1009]	τὰ μέρη τοῦ λόγου μηθὲν	Ὅμηρον	(δὲ καὶ νεανιευσάμενον εἰς ἕνα
[1009]	καὶ ῥῆμα καὶ πρόθεσις καὶ	ἄρθρον	καὶ σύνδεσμος καὶ ἐπίρρημα ἔνεστι·
[1010]	ἄελλαι. Οὔτε γὰρ σύνδεσμον οὔτ´	ἄρθρον	οὔτε πρόθεσιν δεινὸν ἔστι καὶ
[1001]	σχήμασι δήσας καὶ ὁρίσας τὸ	ἄπειρον·	ἡ δὲ ψυχή, νοῦ μετασχοῦσα
[1001]	δὲ σῶμα τῇ ὕλῃ μὲν	ἄπειρον	καὶ ἀόριστον, αἰσθητὸν δὲ (γιγνόμενον
[1002]	τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος	μικρόν	ἐστι τὸ ἡγεμονικὸν καὶ νοερὸν
[1000]	ἠνάγκαζε τοιαῦτα δοξάζοντας. Οὐ γὰρ	μικρὸν	ἦν ὄφελος ἀλλὰ μέγιστον ὁ
[1007]	δι´ ἄγνοιαν οἴεσθαι τὸν χρόνον	μέτρον	εἶναι κινήσεως καὶ ἀριθμὸν κατὰ
[1007]	θεὸν ὄργανον χρόνου γεγονέναι καὶ	μέτρον	ἐναργὲς τῆς πρὸς ἀλλήλας βραδυτῆτι
[1007]	ὥσπερ εἴρηται κίνησις ἐν τάξει	μέτρον	ἐχούσῃ καὶ πέρατα καὶ περιόδους·
[1007]	ἦν· οὐδὲ γὰρ τάξις οὐδὲ	μέτρον	οὐδὲν οὐδὲ διορισμός, ἀλλὰ κίνησις
[1005]	τισὶν ἐνισχόμενον καὶ ἀντερείσεσι περιπλοκὴν	σύμμετρον	ἐχούσαις, ὡς ἂν ἐμπέσῃ πρὸς
[1009]	καταδαρθάνειν· τὸ γὰρ μέτριον καὶ	σύμμετρον	ὁρίζεται μεσότητι. Μᾶλλον δὲ τοῦτο
[1005]	συνεφέλκεται τὸν σίδηρον. Τὸ δ´	ἤλεκτρον	ἔχει μέν τι φλογοειδὲς ἢ
[1005]	ἀποβιαζόμενος τὸν κεραυνόν. Τὸ δ´	ἤλεκτρον	οὐδὲν ἕλκει τῶν παρακειμένων ὥσπερ
[1005]	καὶ ἀσθένειαν· οὐ γάρ ἐστιν	ἰσχυρὸν	οὐδ´ ἔχει βάρος οὐδὲ ῥύμην
[1009]	τοῦτον Αὐτὸς ἰὼν κλισίηνδε, τὸ	σὸν	γέρας· ὄφρ´ εὖ εἰδῇς. Καὶ
[1008]	δὲ τὸν λογισμὸν εἰς τὸ	μέσον	ἕλκωμεν, ἔσται (πλέον ὁ θυμὸς
[1009]	σύγκρασιν. Οὐ γὰρ ἡ συνωρὶς	μέσον	ἔχει τῶν ὑποζυγίων τὸ κρεῖττον,
[1002]	θεὸς τὴν ψυχὴν εἰς τὸ	μέσον	θεὶς διὰ παντός τ´ ἔτεινε
[1005]	ἀναστομωθέντων· τὸ δὲ ταὐτὸ μὲν	ἐκπεσὸν	ποιεῖ τῷ τῆς σιδηρίτιδος, ἐφέλκεται
[1001]	μάλιστα τῆς Πλάτωνος ἁπτομένων δόξης,	ἐπίστησον	εἰ κἀκεῖνο λεχθήσεται πιθανῶς· ὅτι,
[1003]	περιέχον ἐκ τοῦ μέσου πανταχόθεν	ἴσον	ἀφέστηκε. Γεννᾶται δὲ καὶ κῶνος
[1007]	εἶπεν, ἢ τὸ ἐν κινήσει	ποσόν»	ὡς Σπεύσιππος, (ἢ διάστημα κινήσεως»
[1005]	νέφει γενομένης τὸ πυρῶδες εἰς	τὸν	ἀέρα· κἀκεῖνος ἀντιρραγεὶς ὑποχωρεῖ, καὶ
[1005]	σιτίον. Τὰ δὲ ῥιπτούμενα βάρη	τὸν	ἀέρα σχίζει μετὰ πληγῆς ἐμπεσόντα
[1000]	τῇ μεταφορᾷ χρώμενος, ὥσπερ εἴωθε,	τὸν	αἴτιον πατέρα τοῦ κόσμου κέκληκεν;
[1000]	ἐπιδεικνύουσαν. ΖΗΤΗΜΑ Βʹ Τί δήποτε	τὸν	ἀνωτάτω θεὸν πατέρα τῶν πάντων
[1008]	ὑπάτην ὁρῶντας ἐν μὲν λύρᾳ	τὸν	ἀνωτάτω καὶ πρῶτον, ἐν δ´
[1000]	ὁ μὴ τεκὼν παῖδα ποιεῖται	τὸν	ἄριστον. Ὅρα δὲ μὴ τἄλλα
[1007]	σελήνην· πρότερος δ´ Ὅμηρος τὸν	τῶν	ἀρχόντων ἄρχοντα θεὸν ὕπατον κρειόντων»
[1001]	ἑκάτερον τμῆμα εἰς δύο ἀνὰ	τὸν	αὐτὸν λόγον, τό τε τοῦ
[1005]	σικύαν. Ἡ δὲ κατάποσις γίγνεται	τὸν	αὐτὸν τρόπον· αἱ γὰρ περὶ
[1006]	εἶτα περιιὼν πάλιν καὶ καταλαμβάνων	τὸν	βραδύτερον συνέπεται καὶ συμπαραπέμπει τὴν
[1004]	τρίγωνον εἰς οὐδὲν περιφερὲς διαλύεται,	τὸν	δὲ κύκλον εἰς τέτταρα τρίγωνα
[1009]	τὸν μὲν ἀληθῆ λόγον εἶναι	τὸν	δὲ ψευδῆ φήσομεν, οὐδενὸς ἄλλου
[1007]	τὸ γιγνώσκεσθαι τοῖς νοητοῖς ὑπάρχει.	Τὸν	δὴ τοιαύτην φύσιν ἔχοντα καὶ
[1006]	ἔδει τὴν γῆν ἰλλομένην περὶ	τὸν	διὰ πάντων πόλον τεταμένον» μὴ
[1011]	διαζεύξεις, ὥσπερ ἡνιόχους ζυγῶν καὶ	τὸν	ἐν Κύκλωπος Ὀδυσσέα λύγων πρὸς
[1003]	δοκεῖ τὸν ζῳδιακὸν ἅμα καὶ	τὸν	ἐνιαυτὸν ἀπομιμεῖσθαι ταῖς διανομαῖς τῶν
[1003]	τριγώνων συνέστηκε· διὸ καὶ δοκεῖ	τὸν	ζῳδιακὸν ἅμα καὶ τὸν ἐνιαυτὸν
[1006]	τοὺς ἀστέρας εἴρηκεν, ὅπου καὶ	τὸν	ἥλιον αὐτὸν εἰς (διορισμὸν καὶ
[1011]	εἰ μὴ καὶ τοῦ φορτίου	τὸν	ἱμάντα καὶ τοῦ βιβλίου τὴν
[1008]	καὶ πρῶτον, ἐν δ´ αὐλοῖς	τὸν	κάτω καὶ τὸν τελευταῖον ἐπέχουσαν,
[1008]	δὲ καὶ τῶν ἀνέμων φασὶ	τὸν	κάτωθεν ἐκ τοῦ ἀφανοῦς πνέοντα
[1005]	ἐξωθεῖ κάτω παρὰ φύσιν ἀποβιαζόμενος	τὸν	κεραυνόν. Τὸ δ´ ἤλεκτρον οὐδὲν
[1002]	πᾶσαι καὶ γενέσεις αἱ ὑπὸ	τὸν	κόσμον ἐν τῷ νῦν» περιέχονται.
[1003]	(τὸ σκαληνόν, ὧν τὸ μὲν	τὸν	κύβον συνέστησε γῆς στοιχεῖον ὄντα,
[1009]	τούτων εἰρηκότος· εἶθ´ ὥσπερ ὁ	τὸν	λέγοντα τὸ φάρμακον ἐκ κηροῦ
[1008]	τὸ διὰ πασῶν. Ἐὰν δὲ	τὸν	λογισμὸν εἰς τὸ μέσον ἕλκωμεν,
[1008]	ὥσπερ κυβερνήτην ἐνιδρύσασα τῇ κεφαλῇ	τὸν	λογισμόν, ἔσχατον δὲ καὶ νέατον
[1006]	ζωὴν ἔχοντος. Ὥστε τοιοῦτον εἶναι	τὸν	λόγον· αἱ ψυχαὶ εἰς τὰ
[1009]	Θʹ Διὰ τί Πλάτων εἶπε	τὸν	λόγον ἐξ ὀνομάτων καὶ ῥημάτων
[1009]	ἐχούσας (τὴν τῶν ἄκρων πρὸς	τὸν	λόγον καὶ πρὸς ἄλληλα διὰ
[1009]	τοῦ Πλάτωνος, ἐκ τούτων κεράννυσθαι	τὸν	λόγον οὐ διὰ τούτων εἰρηκότος·
[1009]	ἐπιμειδίασις καὶ ἀποσιώπησις ἐμφαντικώτερον ποιεῖ	τὸν	λόγον, οὐ μὴν ἀναγκαίαν ἔχει
[1009]	δύναμιν ἀλλ´ ἐπίθετόν τινα ποικίλλουσαν	τὸν	λόγον· ὥσπερ τὰ στοιχεῖα ποικίλλουσιν
[1009]	καὶ πάλιν ὅτι Σωκράτης πέτεται»	τὸν	μὲν ἀληθῆ λόγον εἶναι τὸν
[1007]	προσηγόρευον· ᾗ καὶ Ξενοκράτης Δία	τὸν	μὲν ἐν τοῖς κατὰ τὰ
[1005]	τοῦ κύματος, ἡ δ´ ἄνω	τὸν	ὄγκον, ἄχρις οὗ καταστῇ καὶ
[999]	δὲ καὶ χρήσιμον οὐδ´ ὁτιοῦν.	Τὸν	οὖν ἐλεγκτικὸν λόγον ὥσπερ καθαρτικὸν
[1005]	ἐνταθέντων, ἐκθλιβόμενος ὁ ἀὴρ πρὸς	τὸν	οὐρανὸν ἔχεται τοῦ ὑποχωροῦντος καὶ
[1007]	γιγνόμενον. Οὕτως οὖν ἀναγκαίαν πρὸς	τὸν	οὐρανὸν ἔχων συμπλοκὴν καὶ συναρμογὴν
[1007]	οὐ φαύλως ὑπονοῶν εἰπεῖν Ἄνακτα	τὸν	πάντων ὑπερβάλλοντα χρόνον μακάρων» ὅ
[1000]	χορίου φησὶ Χρύσιππος πατέρα καλεῖσθαι	τὸν	παρασχόντα τὸ σπέρμα, καίπερ ἐκ
[1004]	οὐ γὰρ ἔστιν, εἰς δὲ	τὸν	περιεστῶτα τὴν σικύαν ἔξωθεν ἀέρα,
[1001]	τῶν ἐκεῖ πλήθει διαφέρειν κατὰ	τὸν	Πλάτωνα παραδείγματα καὶ ἰδέας τὰ
[1004]	ἀέρα, κἀκεῖνον ἀπέωσεν· ὁ δὲ	τὸν	πρὸ αὑτοῦ· καὶ τοῦτο πάσχων
[1005]	ὁ συνεχὴς ἀναστελλόμενος ἀὴρ ὠθεῖ	τὸν	πρὸ αὑτοῦ· κἀκεῖνος ἐν κύκλῳ
[1005]	κενουμένην χώραν (ἀποβιάζεται καὶ συνεφέλκεται	τὸν	σίδηρον. Τὸ δ´ ἤλεκτρον ἔχει
[1005]	λίθον φερόμενος, ἀποβιάζεσθαι καὶ προωθεῖν	τὸν	σίδηρον. Τούτων μὲν οὖν τοιοῦτός
[1005]	ξύλον ὁ ἀὴρ ἀλλὰ μόνον	τὸν	σίδηρον ὠθεῖ καὶ προστέλλει πρὸς
[1005]	γὰρ περὶ τὸ στόμα καὶ	τὸν	στόμαχον κοιλότητες ἀέρος ἀεὶ πλήρεις
[1011]	καὶ συνάπτων, ὡς ἡ μάρμαρος	τὸν	συλλιπαινόμενον διὰ τοῦ πυρὸς σίδηρον;
[1011]	προβάτων σύνδεσιν οὐ μέρος λόγου	τὸν	σύνδεσμον ἀλλ´ ὄργανόν τι συνδετικὸν
[999]	ΖΗΤΗΜΑΤΑ. ΖΗΤΗΜΑ Αʹ (Τί δήποτε	τὸν	Σωκράτην ὁ θεὸς μαιοῦσθαι μὲν
[1008]	δ´ αὐλοῖς τὸν κάτω καὶ	τὸν	τελευταῖον ἐπέχουσαν, ἔτι δὲ τὴν
[1005]	ῥύσις οὐχ ὁμοίως εὐσύνοπτον ἔχει	τὸν	τῆς ἀντιπεριώσεως τρόπον. Ἀλλὰ χρὴ
[1007]	ὑπὸ σελήνην· πρότερος δ´ Ὅμηρος	τὸν	τῶν ἀρχόντων ἄρχοντα θεὸν ὕπατον
[1007]	ἔχουσιν ὕπατον καλεῖ, νέατον δὲ	τὸν	ὑπὸ σελήνην· πρότερος δ´ Ὅμηρος
[1007]	τούτων ταραττομένους δι´ ἄγνοιαν οἴεσθαι	τὸν	χρόνον μέτρον εἶναι κινήσεως καὶ
[1008]	τὸν λογισμόν, ἔσχατον δὲ καὶ	νέατον	ἀποικίσασα πόρρω τὸ ἐπιθυμητικόν. Ἡ
[1007]	καὶ ὡσαύτως ἔχουσιν ὕπατον καλεῖ,	νέατον	δὲ τὸν ὑπὸ σελήνην· πρότερος
[1008]	τὸ πρῶτον ἀντίθεσιν καὶ τὸ	νέατον	πρὸς τὸ ὕπατον, ταύτην τοῦ
[1002]	μὲν σῶμα μικρότητι, τὸ (δ´	ἀσώματον	καὶ νοητὸν ὡς ἁπλοῦν καὶ
[1001]	αἰσθητὸν παρέσχεν. Ἔτι τὸ μὲν	ἀσώματον	πέρατος οἰκεῖον, τὸ δὲ σῶμα
[1001]	γίγνεσθαι καὶ φύσει καὶ τέχνῃ	δυνατόν	ἐστιν, οὕτως ἀνάγκη τὰ ἐνταῦθα
[1008]	ἀνωτάτω μὲν εἶναι καὶ πρῶτον	ὕπατον	δὲ μὴ εἶναι τὸ λογιστικὸν
[1007]	τὰ αὐτὰ καὶ ὡσαύτως ἔχουσιν	ὕπατον	καλεῖ, νέατον δὲ τὸν ὑπὸ
[1007]	τὸν τῶν ἀρχόντων ἄρχοντα θεὸν	ὕπατον	κρειόντων» προσεῖπε. ~(Καὶ δικαίως τῷ
[1007]	Τὸ γὰρ ἄνω καὶ πρῶτον	ὕπατον	οἱ παλαιοὶ προσηγόρευον· ᾗ καὶ
[1008]	καὶ τὸ νέατον πρὸς τὸ	ὕπατον,	ταύτην τοῦ ἐπιθυμητικοῦ πρὸς τὸ
[1010]	ὁ τοιοῦτος Ἄλλον ζωὸν ἔχουσα	νεούτατον,	ἄλλον ἄουτον, ἄλλον τεθνειῶτα κατὰ
[1008]	ἐνιδρύσασα τῇ κεφαλῇ τὸν λογισμόν,	ἔσχατον	δὲ καὶ νέατον ἀποικίσασα πόρρω
[1008]	νότον ὠνομάσθαι. Ἣν οὖν τὸ	ἔσχατον	ἔχει πρὸς τὸ πρῶτον ἀντίθεσιν
[1011]	χωρεῖ. Διὸ καὶ σφόδρα τὸ	ἀσύνδετον	σχῆμα παρὰ τοῖς τέχνας γράφουσιν
[1009]	ῥῆμα καὶ τοὔνομα δύναμιν ἀλλ´	ἐπίθετόν	τινα ποικίλλουσαν τὸν λόγον· ὥσπερ
[1000]	ἔνδοθεν ἀντιπαταγῇ τι καὶ ἀντηχῇ,	δυσξύνετον	ἔσται τῶν λεγομένων ἔξωθεν. Ἡ
[1001]	ὕλῃ μὲν ἄπειρον καὶ ἀόριστον,	αἰσθητὸν	δὲ (γιγνόμενον ὅταν ὁρισθῇ μετοχῇ
[1001]	αὐτόθεν μὲν εἶναι μεῖζον τὸ	αἰσθητόν·	ἡ γὰρ ἀμέριστος οὐσία καὶ
[1002]	παντὶ τὸ νοητὸν πρὸς τὸ	αἰσθητόν.	Καὶ γὰρ ἄρχει τὰ νοητὰ
[1001]	τμημάτων, τὸ νοητὸν ἢ τὸ	αἰσθητόν,	μεῖζόν ἐστιν; Αὐτὸς γὰρ οὐ
[1002]	φύσις τῷ νοητῷ περιέχει (τὸ	αἰσθητόν·	ὁ γὰρ θεὸς τὴν ψυχὴν
[1001]	τὰ σώματα καὶ περιπλανὴς τὸ	αἰσθητὸν	παρέσχεν. Ἔτι τὸ μὲν ἀσώματον
[1007]	οἷόν τε χωρὶς χρόνου τὸ	γενητὸν	ὥσπερ οὐδὲ τὸ νοητὸν αἰῶνος,
[1005]	περικεχύσθαι καὶ συναγαγεῖν πανταχόθεν (αὑτοῖς	ἀκίνητον	ἀέρα, μηδαμοῦ κενὴν ποιοῦντα χώραν.
[1007]	τὸ γενητὸν ὥσπερ οὐδὲ τὸ	νοητὸν	αἰῶνος, εἰ μέλλει τὸ μὲν
[1000]	τὴν περὶ τὸ θεῖον καὶ	νοητόν,	ἐρωτικὴν ὑπ´ αὐτοῦ προσαγορευομένην, ταύτης
[1001]	Καὶ πότερον τῶν τμημάτων, τὸ	νοητὸν	ἢ τὸ αἰσθητόν, μεῖζόν ἐστιν;
[1002]	ἔχειν ἐν τῷ παντὶ τὸ	νοητὸν	πρὸς τὸ αἰσθητόν. Καὶ γὰρ
[1002]	μικρότητι, τὸ (δ´ ἀσώματον καὶ	νοητὸν	ὡς ἁπλοῦν καὶ εἰλικρινὲς καὶ
[1005]	ἀντιπεριωθουμένοις ἐλαυνόμεναι τὸ ἐνδελεχὲς καὶ	ἀλώφητον	ἔχουσι. Διὸ καὶ φέρονται θᾶττον
[1007]	ὥρας αἳ πάντα φέρουσι» καθ´	Ἡράκλειτον,	οὐ φαύλων οὐδὲ μικρῶν ἀλλὰ
[1011]	ποιεῖν, ἀλλ´ ἐξαρίθμησιν εἶναι τὴν	διάλεκτον,	ὥσπερ ἀρχόντων ἐφεξῆς ἢ ἡμερῶν
[1008]	κάτωθεν ἐκ τοῦ ἀφανοῦς πνέοντα	νότον	ὠνομάσθαι. Ἣν οὖν τὸ ἔσχατον
[1000]	τοίνυν, εἰ μὲν οὐδέν ἐστι	καταληπτὸν	ἀνθρώπῳ καὶ γνωστόν, εἰκότως ὁ
[1005]	γῆς ὑδάτων ῥύσις οὐχ ὁμοίως	εὐσύνοπτον	ἔχει τὸν τῆς ἀντιπεριώσεως τρόπον.
[1003]	τὸ μὲν ἐντός ἐστι κοῖλον	κυρτὸν	δὲ τὸ ἐκτός. Ἔτι τῶν
[1001]	Ἔτι, καθάπερ αὐτῶν τῶν αἰσθητῶν	ἕκαστον	εἰκόνας ἔχει πλείους καὶ σκιὰς
[1003]	πενταγώνων ἰσογωνίων καὶ ἰσοπλεύρων, ὧν	ἕκαστον	ἐκ τριάκοντα τῶν πρώτων σκαληνῶν
[1004]	αὑτῶν ἕδρας ἰόντα, τὴν καθ´	ἕκαστον	ἐξεργασίαν ἡμῖν ἀφῆκε. Πρῶτον μὲν
[1004]	γῆν ἐκ κύβων συστησάμενος, ὧν	ἕκαστον	εὐθύγραμμοι περιέχουσιν ἐπιφάνειαι, σφαιροειδὲς αὐτῆς
[1011]	τινα τῷ λόγῳ παρέχεται τούτων	ἕκαστον,	μέρος δὲ λόγου καὶ στοιχεῖον
[1003]	οἷς φησι τῶν κατηριθμημένων σχημάτων	ἕκαστον	σώματος περιφεροῦς εἰς ἴσα διανεμητικὸν
[1010]	χρῆται τοῖς ὀνόμασι. Καὶ οὐ	θαυμαστόν	ἐστιν, ὅπου καὶ Ὅμηρος ἐπέων
[1002]	τῶν θείων ἐξικνεῖται. Τὸ δὲ	μέγιστον	αὐτὸς ἐν Συμποσίῳ διδάσκων, πῶς
[1000]	γὰρ μικρὸν ἦν ὄφελος ἀλλὰ	μέγιστον	ὁ τοῦ μεγίστου τῶν κακῶν,
[1000]	μὴ τεκὼν παῖδα ποιεῖται τὸν	ἄριστον.	Ὅρα δὲ μὴ τἄλλα μὲν
[1006]	φησὶ μετὰ τῶν ἄλλων πλανήτων.	Ἄριστον	οὖν τὴν γῆν ὄργανον ἀκούειν
[1002]	νῦν» ἀμερὲς μὲν καλεῖται καὶ	ἀμέριστον,	ἅμα δὲ πανταχοῦ ἐνέστηκε καὶ
[1002]	μὴν ἀμερές γε λέγεται καὶ	ἀμέριστον	τὸ μὲν σῶμα μικρότητι, τὸ
[1001]	τῇ ὕλῃ μὲν ἄπειρον καὶ	ἀόριστον,	αἰσθητὸν δὲ (γιγνόμενον ὅταν ὁρισθῇ
[1010]	τὸ πῦρ ἔφασκεν ἡδυσμάτων εἶναι	κράτιστον.	Ἀλλ´ οὔθ´ ὕδωρ μάζης ἢ
[1000]	πεπεισμένος ἔχειν, καὶ λαμβάνει τὸ	βέλτιστον	ἐξ ἁπάντων, ὥσπερ ὁ μὴ
[1000]	δέ, κἂν ἀλλότριον ᾖ, τὸ	βέλτιστον.	Ὅθεν ὁ γεννῶν ἴδια γίγνεται
[1000]	οὐδέν ἐστι καταληπτὸν ἀνθρώπῳ καὶ	γνωστόν,	εἰκότως ὁ θεὸς ἀπεκώλυσεν αὐτὸν
[1005]	ἀλώφητον ἔχουσι. Διὸ καὶ φέρονται	θᾶττον	(οἱ ποταμοὶ πληθύοντες· ὅταν δ´
[1008]	φωνηέντων τῷ πλέον ἐκείνων ἠχεῖν	ἔλαττον	δὲ τούτων, οὕτως ἐν τῇ
[1003]	τῆς μὲν ἀρχῆς ἐγγυτέρω τὸ	ἔλαττον,	ἐλαχίστη δὲ πασῶν ἡ εὐθεῖα·
[1002]	Ἔπειτα πανταχοῦ δήπου τὸ περιεχόμενον	ἔλαττόν	ἐστι τοῦ περιέχοντος, ἡ δὲ
[1000]	ἓν δὲ τὸ ἀληθές, οὐκ	ἔλαττον	ἔχει τοῦ εὑρόντος ὁ μαθὼν
[1008]	δὲ μᾶλλον ἢ τῷ τρίτῳ	ἧττον	δ´ ἢ τῷ πρώτῳ μέτεστιν.
[1008]	τάξιν, ἀλλ´ ᾧ πάθους μὲν	ἧττον	ἢ τῷ τρίτῳ μᾶλλον δ´
[1009]	μέσον ἔχει τῶν ὑποζυγίων τὸ	κρεῖττον,	οὐδὲ τὴν ἡνιοχείαν ἀκρότητα θετέον
[999]	ὁ θεὸς μαιοῦσθαι μὲν ἑτέρους,	αὐτὸν	δὲ γεννᾶν ἀπεκώλυσεν, ὡς ἐν
[1006]	εἴρηκεν, ὅπου καὶ τὸν ἥλιον	αὐτὸν	εἰς (διορισμὸν καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν
[1001]	τμῆμα εἰς δύο ἀνὰ τὸν	αὐτὸν	λόγον, τό τε τοῦ ὁρωμένου
[1011]	τὰ ἀπόρρητ´ οἶδεν, ἡ πόλις	αὐτὸν	οὐ χωρεῖ. Διὸ καὶ σφόδρα
[1005]	Ἡ δὲ κατάποσις γίγνεται τὸν	αὐτὸν	τρόπον· αἱ γὰρ περὶ τὸ
[1000]	γνωστόν, εἰκότως ὁ θεὸς ἀπεκώλυσεν	αὐτὸν	ὑπηνέμια καὶ ψευδῆ καὶ ἀβέβαια
[1007]	τοὺς παλαιοὺς ἀριθμὸς ἦν αὐτὸς	ἑαυτὸν	κινῶν» Διὸ δὴ καὶ Πλάτων
[1003]	τὸν ζῳδιακὸν ἅμα καὶ τὸν	ἐνιαυτὸν	ἀπομιμεῖσθαι ταῖς διανομαῖς τῶν μοιρῶν
[1008]	ὃν ἔνιοι τῶν φιλοσόφων ἐπιθυμίᾳ	ταὐτὸν	εἶναι δι´ ὁμοιότητα νομίζουσιν. Ἢ
[1001]	γὰρ ἀμέριστος οὐσία καὶ κατὰ	ταὐτὸν	ὡσαύτως ἔχουσα τῶν νοητῶν ἐστιν
[1002]	ἐντὸς περιέχει τὸ θνητοειδὲς καὶ	διαλυτόν,	ἐν δὲ τῷ κόσμῳ τοὐναντίον
[1010]	Ἄλλον ζωὸν ἔχουσα νεούτατον, ἄλλον	ἄουτον,	ἄλλον τεθνειῶτα κατὰ μόθον ἕλκε
[1006]	ὀργανικοῦ δυνάμει ζωὴν ἔχοντος. Ὥστε	τοιοῦτον	εἶναι τὸν λόγον· αἱ ψυχαὶ
[1004]	οὖν τὸ περὶ τὴν σικύαν	τοιοῦτόν	ἐστιν· ὁ περιληφθεὶς ὑπ´ αὐτῆς
[1009]	προθέσεως τέτακται· τὸ γὰρ κλισίηνδε»	τοιοῦτόν	ἐστιν οἷον τὸ Ἀθήναζε» Τί
[999]	δύσνους ἀνθρώποις· οὐδ´ ἐγὼ δυσνοίᾳ	τοιοῦτον	οὐδὲν δρῶ, ἀλλά μοι ψεῦδός
[1009]	εἰς ἕνα στίχον ἐμβαλεῖν ἅπαντα	τοῦτον	Αὐτὸς ἰὼν κλισίηνδε, τὸ σὸν
[1011]	ὁ Σωκράτην» φθεγξάμενος ἢ ὁ	τοῦτον»	εἰπὼν ὀνομαστὶ πρόσωπον δεδήλωκεν. Ἡ
[1008]	τὸ ἔσχατον ἔχει πρὸς τὸ	πρῶτον	ἀντίθεσιν καὶ τὸ νέατον πρὸς
[1001]	πάντα ποιήσας, τοῦ μὲν νοητοῦ	πρῶτον	ἀποφαίνει τὸ περὶ τὰ πρῶτα
[1008]	μὲν λύρᾳ τὸν ἀνωτάτω καὶ	πρῶτον,	ἐν δ´ αὐλοῖς τὸν κάτω
[1009]	(ἐξετάζειν. Τὸ γὰρ τῇ θέσει	πρῶτον	ἱδρῦσθαι τὸ λογιστικὸν ἐν τῷ
[1009]	ἀνθρώπους ἐν χρείᾳ λόγου τὸ	πρῶτον	καὶ φωνῆς ἐνάρθρου γενέσθαι τάς
[1009]	νῦν δ´ ἀξίωμα προσηγόρευον, ὃ	πρῶτον	λέγοντες ἀληθεύουσιν ἢ ψεύδονται; Τοῦτο
[1009]	ὑπὲρ τοῦ Πλάτωνος; Ἦ ὅτι	πρῶτον	λόγον οἱ παλαιοὶ τὴν τότε
[999]	ἀλαζονείας καὶ τοῦ βαρεῖς εἶναι	πρῶτον	μὲν αὑτοῖς εἶτα καὶ τοῖς
[1004]	καθ´ ἕκαστον ἐξεργασίαν ἡμῖν ἀφῆκε.	Πρῶτον	μὲν οὖν τὸ περὶ τὴν
[1001]	τὸ μαθηματικόν· τοῦ δ´ αἰσθητοῦ	πρῶτον	μὲν τὰ στερέμνια σώματα, δεύτερον
[1002]	δὲ τοὐναντίον εἴποι τις ἂν	πρῶτον,	ὅτι συγκρίνοντες τὰ αἰσθητὰ τοῖς
[1008]	ἔστιν ἀνωτάτω μὲν εἶναι καὶ	πρῶτον	ὕπατον δὲ μὴ εἶναι τὸ
[1007]	ὑπάτης. Τὸ γὰρ ἄνω καὶ	πρῶτον	ὕπατον οἱ παλαιοὶ προσηγόρευον· ᾗ
[1007]	καὶ πρῶτον ὕπατον οἱ παλαιοὶ	προσηγόρευον·	ᾗ καὶ Ξενοκράτης Δία τὸν
[1009]	καλουμένην πρότασιν νῦν δ´ ἀξίωμα	προσηγόρευον,	ὃ πρῶτον λέγοντες ἀληθεύουσιν ἢ
[1000]	στρατηγοὶ τὴν περὶ τῶν ἀριστείων	ψῆφον	φέροντες αὑτοὺς ἀρίστους ἔκριναν ἅπαντες·
[1003]	γὰρ ἄνους ψυχὴ καὶ τὸ	ἄμορφον	σῶμα συνυπῆρχον ἀλλήλοις ἀεὶ καὶ
[1008]	ἀνάγωγον παντάπασι περὶ ὦτα λάσιον,	κωφόν,	μάστιγι μετὰ κέντρων μόγις ὑπεῖκον»
[1008]	τὰ πολλὰ τῷ λογισμῷ καὶ	σύμμαχον.	Ὥσπερ οὖν συνωρίδος οὐχ ὁ
[1005]	περὶ τὸ στόμα καὶ τὸν	στόμαχον	κοιλότητες ἀέρος ἀεὶ πλήρεις εἰσίν·
[1008]	ἢ τῷ τόπῳ τὴν μέσην	ἔχον	ἐκείνων τάξιν· εἴ γε δὴ
[1003]	ἧς καὶ μετρεῖται, τὸ γὰρ	περιέχον	ἐκ τοῦ μέσου πανταχόθεν ἴσον
[1009]	(δὲ καὶ νεανιευσάμενον εἰς ἕνα	στίχον	ἐμβαλεῖν ἅπαντα τοῦτον Αὐτὸς ἰὼν
[1008]	ἡνιόχῳ τὸ τῆς ψυχῆς, εἶδος,	ἡνίοχον	μέν, ὡς παντὶ δῆλον, ἀπέφηνε
[1002]	καὶ εἶναι καὶ μὴ εἶναι,	συνυπάρχον	ἅμα τῇ ψυχῇ καὶ γεννώμενον
[1003]	ψυχὴ καὶ τὸ ἄμορφον σῶμα	συνυπῆρχον	ἀλλήλοις ἀεὶ καὶ οὐδέτερον αὐτῶν
[1010]	ἂν ὥσπερ ἅλας συμβάλλεσθαι πρὸς	ὄψον	ὕδωρ δὲ πρὸς μᾶζαν· Εὔηνος
[1010]	δύναμιν· ὡς ὁ τοιοῦτος Ἄλλον	ζωὸν	ἔχουσα νεούτατον, ἄλλον ἄουτον, ἄλλον
[1010]	φράσις βλάπτεται. Καὶ μὴν οὔτε	ζῷον	οὔτ´ ὄργανον οὔθ´ ὅπλον οὔτ´
[1002]	περὶ τῶν ἀσωμάτων. Τὸ γοῦν	νῦν»	ἀμερὲς μὲν καλεῖται καὶ ἀμέριστον,
[1009]	ἔνεστι· τὸ γὰρ δε» μόριον	νῦν	ἀντὶ τῆς εἰς» προθέσεως τέτακται·
[1009]	παλαιοὶ τὴν τότε καλουμένην πρότασιν	νῦν	δ´ ἀξίωμα προσηγόρευον, ὃ πρῶτον
[1010]	περὶ Ῥωμαίων λέγειν ὁρῶ μέλλω	νῦν	ὁμοῦ τι πάντες ἄνθρωποι χρῶνται·
[1002]	ὑπὸ τὸν κόσμον ἐν τῷ	νῦν»	περιέχονται. Κριτήριον δὲ τοῦ νοητοῦ
[1000]	μαχομένας πρὸς τὴν ἀλήθειαν. Ἔτι	τοίνυν,	εἰ μὲν οὐδέν ἐστι καταληπτὸν
[1001]	μόριον (οὖσαν τοῦ τεκνώσαντος. Ἐπεὶ	τοίνυν	οὐ πεπλασμένοις ὁ κόσμος οὐδὲ
[1004]	τοῦ κυκλικοῦ τὸ εὐθύγραμμον. Ὅτι	τοίνυν	προηγούμενον μέν ἐστι τὸ εὐθύγραμμον,
[1004]	τὸ στοιχεῖον ἡ διάλυσις. ~(Εἰ	τοίνυν	τὸ μὲν τρίγωνον εἰς οὐδὲν
[1009]	διασαφεῖν καὶ ἀποσημαίνειν βουλομένους. Ἐπεὶ	τοίνυν	τῷ μὲν ῥήματι τὰ πράγματα
[1007]	δὲ μηδέποτε διαλύεσθαι γιγνόμενον. Οὕτως	οὖν	ἀναγκαίαν πρὸς τὸν οὐρανὸν ἔχων
[1001]	εἴδωλα καὶ τὰς εἰκόνας. Τί	οὖν	διανοηθεὶς εἰς ἄνισα τὰ τμήματα
[1003]	(τεταγμένον ἀπειργάσατο καὶ πειθήνιον. Ὥσπερ	οὖν,	εἰ φαίη τις ἀεὶ τὴν
[999]	καὶ χρήσιμον οὐδ´ ὁτιοῦν. Τὸν	οὖν	ἐλεγκτικὸν λόγον ὥσπερ καθαρτικὸν ἔχων
[1005]	ἀέρος ἀεὶ πλήρεις εἰσίν· ὅταν	οὖν	ἐμπιεσθῇ τὸ σιτίον ὑπὸ τῆς
[1007]	τούτοις οὐ δεδήλωκεν. Ἡ μὲν	οὖν	κατὰ τόπον (τῶν μερῶν τάξις
[1008]	φύσιν ὁρᾶν ὁμοίως πέφυκεν. ὥσπερ	οὖν	ὁ παιδαγωγὸς οὐ (πρόσθεν ἀλλ´
[1005]	ὥσπερ ἡ σιδηρῖτις, ἐπικρατήσει. Πῶς	οὖν	οὔτε λίθον οὔτε ξύλον ὁ
[1008]	τῷ λογισμῷ καὶ σύμμαχον. Ὥσπερ	οὖν	συνωρίδος οὐχ ὁ (ἡνίοχός ἐστιν
[1006]	μετὰ τῶν ἄλλων πλανήτων. Ἄριστον	οὖν	τὴν γῆν ὄργανον ἀκούειν χρόνου
[999]	ἀληθὲς ἀφανίσαι οὐδαμῶς θέμις. Πότερον	οὖν	τὴν ἑαυτοῦ φύσιν ὡς κριτικωτέραν
[1008]	ἀφανοῦς πνέοντα νότον ὠνομάσθαι. Ἣν	οὖν	τὸ ἔσχατον ἔχει πρὸς τὸ
[1004]	ἐξεργασίαν ἡμῖν ἀφῆκε. Πρῶτον μὲν	οὖν	τὸ περὶ τὴν σικύαν τοιοῦτόν
[1006]	τίθησιν, ὑφισταμένη φαέεσσι. (Τοῦτο μὲν	οὖν	τοιαύτην ἔχει τὴν ἐξήγησιν. Ἐκεῖνο
[1005]	προωθεῖν τὸν σίδηρον. Τούτων μὲν	οὖν	τοιοῦτός τις ἂν εἴη λόγος.
[1003]	καὶ τῇ μονάδι συμβέβηκε· πρότερον	οὖν	τοῦ κύκλου τὸ τρίγωνον· εἰ
[1007]	οὐδ´ ἄλλως εὔλογον εἶναι. Ῥητέον	οὖν	τοὺς ὑπὸ τούτων ταραττομένους δι´
[1005]	ὑγρὰ χώρας ἱσταμένης. Αἱ ῥύσεις	οὖν	τῶν φερομένων ἀεὶ τὰ ὑποχωροῦντα
[1010]	Εὐριπίδην ἢ Θουκυδίδην διειλέχθαι. Τί	οὖν;	φήσαι τις ἄν, οὐδὲν ταῦτα
[1005]	μηδαμοῦ κενὴν ποιοῦντα χώραν. Τὸ	γοῦν	ἐπιπολῆς ὕδωρ ἔν τε ταῖς
[1004]	ἂν δὲ μείζους, ἀνειμένας· ἱστάμενοι	γοῦν	κατὰ τὴν κυρτὴν περιφέρειαν οἱ
[1002]	τεκμαίρεσθαι περὶ τῶν ἀσωμάτων. Τὸ	γοῦν	νῦν» ἀμερὲς μὲν καλεῖται καὶ
[1006]	γεγόνασι, μιμούμενοι τῆς γῆς τὸ	ἐπιπροσθοῦν	τῷ ἡλίῳ περὶ αὐτὴν ὑποφερομένῳ,
[1011]	περὶ τοὺς λόγους μᾶλλον οὔσας,	ὁμοιοῦν.	Ὅρα δὲ μὴ κόμμασι καὶ
[999]	καλὸν δὲ καὶ χρήσιμον οὐδ´	ὁτιοῦν.	Τὸν οὖν ἐλεγκτικὸν λόγον ὥσπερ
[1010]	καὶ Ὅμηρος ἴσως τοῦτο βούλεται	δηλοῦν	ἑκάστοτε λέγων Ἔπος τ´ ἔφατ´
[999]	ἐπληροῦντο καὶ δοξοσοφίας, καὶ λόγων	ἐζήλουν	σχολὴν καὶ διατριβὰς ἀπράκτους ἐν
[1000]	ἐμπόδιόν ἐστι. Τυφλοῦται γὰρ τὸ	φιλοῦν	περὶ τὸ φιλούμενον· φιλεῖται δὲ
[1002]	(δ´ ἀσώματον καὶ νοητὸν ὡς	ἁπλοῦν	καὶ εἰλικρινὲς καὶ καθαρὸν ἁπάσης
[1002]	γενέσθαι ψυχὴν ἄνευ σώματος οὐδὲ	νοῦν	ἄνευ ψυχῆς, ἀλλὰ ψυχὴν μὲν
[1002]	ἀλλὰ ψυχὴν μὲν ἐν σώματι	νοῦν	δ´ ἐν τῇ ψυχῇ; Δόξει
[1001]	ἑκάστῳ τῶν (τεττάρων ἀποδίδωσιν ἴδιον,	νοῦν	μὲν τῷ πρώτῳ διάνοιαν δὲ
[1000]	ἐντιθεῖσαν ἔξωθεν, ὥσπερ ἕτεροι προσεποιοῦντο,	νοῦν	τοῖς ἐντυγχάνουσιν, ἀλλ´ ἔχοντας οἰκεῖον
[1000]	καὶ σύνοικος οὐ προσδέξεται τὸ	διαφωνοῦν	πρὸς αὑτήν, ὡς μαρτυρεῖ τῶν
[1005]	τὴν ἐρημουμένην χώραν διώκειν καὶ	ἀναπληροῦν	συνέπεται τῷ ἀφιεμένῳ τὴν κίνησιν
[1007]	περιόδους· ὧν ὁ ἥλιος ἐπιστάτης	ὢν	καὶ (σκοπὸς ὁρίζειν καὶ βραβεύειν
[1010]	οὔθ´ ἅλας ἑψήματος ἢ βρώματος·	ὧν	ἀεὶ τυγχάνομεν δεόμενοι, οὐχ ὥσπερ
[1000]	μαρτυρεῖ τῶν αἱρέσεων τὸ πλῆθος,	ὧν,	ἂν ἄριστα πράττῃ φιλοσοφία, μίαν
[1000]	τῶν αἱρέσεων τὸ πλῆθος, ὧν,	ἂν	ἄριστα πράττῃ φιλοσοφία, μίαν ἔχει
[1003]	ἔχει γὰρ εἴκοσι γωνίας στερεάς,	ὧν	ἑκάστην ἐπίπεδοι περιέχουσιν ἀμβλεῖαι τρεῖς·
[1003]	δώδεκα πενταγώνων ἰσογωνίων καὶ ἰσοπλεύρων,	ὧν	ἕκαστον ἐκ τριάκοντα τῶν πρώτων
[1004]	γὰρ γῆν ἐκ κύβων συστησάμενος,	ὧν	ἕκαστον εὐθύγραμμοι περιέχουσιν ἐπιφάνειαι, σφαιροειδὲς
[999]	μεγάλαυχα καὶ σοβαρὰ Σωκράτει περιτέθεικεν,	ὧν	καὶ ταῦτ´ ἐστί Πολλοὶ γὰρ
[1007]	ἐχούσῃ καὶ πέρατα καὶ περιόδους·	ὧν	ὁ ἥλιος ἐπιστάτης ὢν καὶ
[1001]	πιθανῶς· ὅτι, δυεῖν ὄντων ἐξ	ὧν	ὁ κόσμος συνέστηκε, σώματος καὶ
[1010]	γὰρ ἂν ποιήσειεν ὁ τύπτων,	ὧν	ὁ παθὼν ἔνι´ οὐδ´ ἂν
[1009]	ἐξ ὀνόματος καὶ ῥήματος συνέστηκεν,	ὧν	τὸ μὲν πτῶσιν οἱ διαλεκτικοὶ
[1003]	ἰσοσκελὲς τρίγωνον καὶ (τὸ σκαληνόν,	ὧν	τὸ μὲν τὸν κύβον συνέστησε
[1009]	πῦρ παρέλιπε καὶ τὸ ἀγγεῖον	ὧν	χωρὶς οὐκ ἐνῆν μεμῖχθαι, καὶ
[1003]	ἀριθμὸς ὀκτάκις γενόμενος καὶ μονάδα	προσλαβὼν	γίγνεται τετράγωνος· τοῦτο δὲ καὶ
[1004]	ἐνεδείξατο· τὴν γὰρ γῆν ἐκ	κύβων	συστησάμενος, ὧν ἕκαστον εὐθύγραμμοι περιέχουσιν
[1004]	Ἡρακλείαν ὁλκὴν τάς τε τῶν	φθόγγων	συμφωνίας; Δόξει γὰρ ἀτόπως αἰτίαν
[1010]	ἴσως τοῦτο βούλεται δηλοῦν ἑκάστοτε	λέγων	Ἔπος τ´ ἔφατ´ ἔκ τ´
[1010]	προθέσεις τε γὰρ ἀφῄρηκε πλὴν	ὀλίγων	ἁπάσας, τῶν τε καλουμένων ἄρθρων
[999]	οἰήματος ἐπληροῦντο καὶ δοξοσοφίας, καὶ	λόγων	ἐζήλουν σχολὴν καὶ διατριβὰς ἀπράκτους
[1000]	κόσμου κέκληκεν; Ὡς τῶν ἐρωτικῶν	λόγων	πατέρα» Φαῖδρον ἐν Συμποσίῳ προσεῖπεν,
[1000]	Ὅμηρος ἐπονομάζει, ποιητὴς δὲ τῶν	ἀλόγων	καὶ ἀψύχων; Οὐδὲ γὰρ χορίου
[1011]	συμπλοκὰς καὶ διαζεύξεις, ὥσπερ ἡνιόχους	ζυγῶν	καὶ τὸν ἐν Κύκλωπος Ὀδυσσέα
[1011]	καὶ τὸν ἐν Κύκλωπος Ὀδυσσέα	λύγων	πρὸς τὴν τῶν προβάτων σύνδεσιν
[1010]	τὸ ποιέεν, ὄφρα τὸ κῆτος	ὑπεκπροφυγὼν	ἀλέοιτο· (καὶ βραχέα πρὸς τούτοις
[1001]	τῶν στερεῶν βάθος δὲ τῶν	ἐπιπέδων	μέγεθος δὲ τῶν ποσῶν, ~(ἐν
[1004]	κατὰ γραμμὴν ἅπτονται τῶν ὑποκειμένων	ἐπιπέδων·	ὥσθ´ ὑπονοήσειεν ἄν τις εὐθείας
[1001]	ἢ ἐμφάσεων ὑποτιθέμενον. Ἔτι τῶν	εἰδῶν	νόησιν ἐξ ἀφαιρέσεως καὶ περικοπῆς
[1004]	τῶν μὲν ἐνταῦθα κυκλικῶν καὶ	σφαιροειδῶν	οὐδέν ἐστιν ἀπηκριβωμένον, ἀλλ´ ἐντάσει
[1009]	ὑπερβολὴν ἀφαιρῶν καὶ πάλιν οὐκ	ἐῶν	ἀνίεσθαι παντάπασιν οὐδὲ καταδαρθάνειν· τὸ
[1005]	ἧς ἡ σικύα δέδρακται, καὶ	ἀναζέων	ἅμα συνεκθλίβει τὸ ὑγρὸν εἰς
[1000]	προσεῖπεν; Πότερον ὅτι τῶν μὲν	θεῶν	τῶν γεννητῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων
[1007]	Ηʹ Περὶ τῶν τῆς ψυχῆς	δυνάμεων	ἐν Πολιτείᾳ Πλάτωνος τὴν τοῦ
[1004]	περὶ τὸ σῶμα τῆς ψυχῆς	δυνάμεων	πλειόνων οὐσῶν, ἡ διαλογιστικὴ καὶ
[1010]	θαυμαστόν ἐστιν, ὅπου καὶ Ὅμηρος	ἐπέων	κόσμῳ περιγενόμενος ὀλίγοις τῶν ὀνομάτων
[1001]	τῶν κινουμένων κίνησιν δὲ τῶν	στερεῶν	βάθος δὲ τῶν ἐπιπέδων μέγεθος
[1005]	ἐμπεσόντα καὶ διίστησιν· ὁ δὲ	περιρρέων	ὀπίσω, τῷ φύσιν ἔχειν ἀεὶ
[1001]	τῶν αἰσθητῶν ὥσπερ εἰκόνων ἢ	ἐμφάσεων	ὑποτιθέμενον. Ἔτι τῶν εἰδῶν νόησιν
[1000]	πρὸς αὑτήν, ὡς μαρτυρεῖ τῶν	αἱρέσεων	τὸ πλῆθος, ὧν, ἂν ἄριστα
[1011]	γένος ὀνόματός ἐστιν, οὐχ ᾗ	πτώσεων	μετέχει μόνον, ἀλλὰ καὶ τῷ
[1001]	ἐπάγει, τῇ τῶν μαθημάτων τάξει	καταβιβάζων	ἀπὸ τῆς ἀριθμητικῆς ἐπὶ γεωμετρίαν,
[1011]	πολιτεύματος, ὡς ἔλεγε Δημάδης, κόλλαν	ὀνομάζων	τὰ θεωρικὰ τῆς δημοκρατίας. Ποῖος
[999]	τὸ γένος, ᾧ τοὺς ἄλλους	ἐξετάζων	ἀεὶ τύφου καὶ πλάνου καὶ
[999]	Οὐ γὰρ εἰρωνευόμενός γε καὶ	παίζων	προσεχρήσατ´ ἂν τῷ τοῦ θεοῦ
[1008]	παιδαγωγὸς οὐ (πρόσθεν ἀλλ´ ὄπισθεν	βαδίζων	ἄγειν λέγεται, καὶ ὁ τῶν
[1004]	Ἔτι, εὐθεῖα μὲν ἥ τε	μείζων	ἥ τε μικροτέρα τὴν αὐτὴν
[1010]	τῷ βλέμματι τῇ φωνῇ· ὅταν	ὑβρίζων,	ὅταν ἐχθρὸς ὑπάρχων, ὅταν κονδύλοις,
[1000]	ἔλαττον ἔχει τοῦ εὑρόντος ὁ	μαθὼν	παρὰ τοῦ εὑρόντος· λαμβάνει δὲ
[1010]	ποιήσειεν ὁ τύπτων, ὧν ὁ	παθὼν	ἔνι´ οὐδ´ ἂν ἀπαγγεῖλαι (δύναιθ´
[1009]	δύναμις ἀντιλαμβανομένη κινουμένων ἀλόγως τῶν	παθῶν	καὶ συναρμόττουσα περὶ αὑτὴν εἰς
[1004]	παμπόλλων καὶ ἀνομοίων γένεσιν ἐπάγειν	παθῶν.	Τὸ μὲν γὰρ περὶ τὴν
[1009]	στίχον ἐμβαλεῖν ἅπαντα τοῦτον Αὐτὸς	ἰὼν	κλισίηνδε, τὸ σὸν γέρας· ὄφρ´
[1010]	ἐστιν· ὡς (δοκεῖ μοι περὶ	Ῥωμαίων	λέγειν ὁρῶ μέλλω νῦν ὁμοῦ
[1006]	προσεῖπε· καὶ γὰρ οἱ τῶν	ὡρολογίων	γνώμονες οὐ συμμεθιστάμενοι ταῖς σκιαῖς
[1009]	ἡ συνωρὶς μέσον ἔχει τῶν	ὑποζυγίων	τὸ κρεῖττον, οὐδὲ τὴν ἡνιοχείαν
[1000]	τὸ φιλούμενον· φιλεῖται δὲ τῶν	ἰδίων	οὐδὲν οὕτως ὡς δόξα καὶ
[1002]	τοῦ αἰσθητοῦ καὶ μέχρι τῶν	θείων	ἐξικνεῖται. Τὸ δὲ μέγιστον αὐτὸς
[1004]	τοῦ θείου κεκοινώνηκεν, ἣν τῶν	θείων	καὶ οὐρανίων ἔφησεν; Ἣν οὐκ
[1000]	Ὀλυμπίων ἀγωνοθέτας, εἰ μηδὲ εἷς	Ἠλείων	ἦν ἀγωνιστής, οὕτως ὁ μέλλων
[1000]	Ἑλλήνων στρατηγοὶ τὴν περὶ τῶν	ἀριστείων	ψῆφον φέροντες αὑτοὺς ἀρίστους ἔκριναν
[1003]	γὰρ μάλιστα τῷ πλήθει τῶν	στοιχείων	(ἀμβλύτητι δὲ τῶν γωνιῶν τὴν
[1009]	ὄντα καὶ συμβεβηκότα καὶ διαφορὰς	στοιχείων,	ὡς ἐδήλωσαν οἱ παλαιοὶ διὰ
[1005]	πρὸ αὑτοῦ· κἀκεῖνος ἐν κύκλῳ	περιιὼν	καὶ ὑπονοστῶν αὖθις ἐπὶ τὴν
[1006]	προσμίγνυσι τῇ ἀκοῇ πρότερος, εἶτα	περιιὼν	πάλιν καὶ καταλαμβάνων τὸν βραδύτερον
[1005]	τῆς γλώττης, ἅμα καὶ τῶν	παρισθμίων	ἐνταθέντων, ἐκθλιβόμενος ὁ ἀὴρ πρὸς
[1004]	κεκοινώνηκεν, ἣν τῶν θείων καὶ	οὐρανίων	ἔφησεν; Ἣν οὐκ ἀπὸ τρόπου
[1009]	αὐτῶν ἐκτάσεις τε καὶ συστολὰς	ἐνίων	αὐτὰ καθ´ αὑτὰ στοιχεῖα τιθέμενοι,
[1003]	τῶν στοιχείων (ἀμβλύτητι δὲ τῶν	γωνιῶν	τὴν εὐθύτητα διαφυγὸν εὐκαμπές ἐστι,
[1003]	καὶ συμπέπηγεν ἐκ δώδεκα πενταγώνων	ἰσογωνίων	καὶ ἰσοπλεύρων, ὧν ἕκαστον ἐκ
[1008]	ἡ τάξις καὶ τὴν τῶν	συμφωνιῶν	ἀναλογίαν φυλάσσει, τοῦ μὲν θυμοειδοῦς
[1004]	ἀτόπως αἰτίαν μίαν παμπόλλων καὶ	ἀνομοίων	γένεσιν ἐπάγειν παθῶν. Τὸ μὲν
[1000]	ἔφη βελτίους ἂν εἶναι τῶν	Ὀλυμπίων	ἀγωνοθέτας, εἰ μηδὲ εἷς Ἠλείων
[1002]	πλήθους πέντε δυνάμεις καὶ διαφορὰς	αἰσθητηρίων	ἡ φύσις ἔδωκεν ἡμῖν· καὶ
[1011]	σώφρονός» ἐστιν, ὡς ὀνομάτων καὶ	προσηγοριῶν	δύναμιν ἔχοντα. Τάς γε μὴν
[1004]	τῶν εὐθυγράμμων ἢ μικρότητι τῶν	μορίων	τῆς (διαφορᾶς λανθανούσης ἐπιφαίνεται τὸ
[1000]	ἐδίδασκε Σωκράτης, ἀλλ´ ἐνδιδοὺς ἀρχὰς	ἀποριῶν	ὥσπερ ὠδίνων τοῖς νέοις ἐπήγειρε
[1008]	ὁ φαυλότερος μὲν τοῦ ἡνιόχου	βελτίων	δὲ τοῦ ὁμοζύγου, οὕτω τῆς
[1000]	μέγιστον ὁ τοῦ μεγίστου τῶν	κακῶν,	ἀπάτης καὶ κενοφροσύνης, ἀπαλλάττων λόγος
[1011]	ἓν ἐκ πολλῶν ἀξίωμα ποιεῖ	συμπλέκων	καὶ συνάπτων, ὡς ἡ μάρμαρος
[1000]	ἐξ ἁπάντων, ὥσπερ ὁ μὴ	τεκὼν	παῖδα ποιεῖται τὸν ἄριστον. Ὅρα
[1004]	δὲ μὴ τῶν μὲν ἐνταῦθα	κυκλικῶν	καὶ σφαιροειδῶν οὐδέν ἐστιν ἀπηκριβωμένον,
[1003]	ὕδατος γενόμενον· τὸ δὲ τῶν	κυκλικῶν	ὅλως παρῆκε, καίτοι μνησθεὶς τοῦ
[1003]	τῶν μὲν εὐθυγράμμων τῶν δὲ	κυκλικῶν	σωμάτων καὶ σχημάτων ὄντων, τὰς
[1011]	οὐδὲ τὰ κοινὰ θηλυκῶν καὶ	ἀρρενικῶν	ὀνόματα, (συντάττεται δ´ ἐκείνοις, ἐφαπτομένη
[1002]	γὰρ ἄρχει τὰ νοητὰ τῶν	σωματικῶν,	ἀρχῆς δὲ πάσης πλέον τὸ
[1000]	τοῦ κόσμου κέκληκεν; Ὡς τῶν	ἐρωτικῶν	λόγων πατέρα» Φαῖδρον ἐν Συμποσίῳ
[1007]	δ´ οὐδὲν ὡς ἔνιοι τῶν	Στωικῶν	ἀπὸ συμβεβηκότος ὁριζόμενοι τὴν δ´
[999]	μηδὲν ἀποφαίνεσθαι, καὶ μᾶλλον ἥπτετο	δοκῶν	ζητεῖν κοινῇ τὴν ἀλήθειαν οὐκ
[1002]	δὲ μέγιστον αὐτὸς ἐν Συμποσίῳ	διδάσκων,	πῶς δεῖ τοῖς ἐρωτικοῖς χρῆσθαι,
[1011]	ἔστιν, ὥσπερ οὐδὲ τὰ κοινὰ	θηλυκῶν	καὶ ἀρρενικῶν ὀνόματα, (συντάττεται δ´
[1002]	τὴν ψυχὴν ἀπὸ τῶν αἰσθητῶν	καλῶν	ἐπὶ τὰ νοητά, παρεγγυᾷ μήτε
[1006]	λαμβάνοντος. Οὕτως ἐξωθεῖσθαί θ´ ὑπ´	ἀλλήλων	καὶ ἀνθυπείκειν ἀλλήλοις πέφυκεν, οὐκ
[1010]	καθ´ αὑτὰ σημαίνειν οὔτε μετ´	ἀλλήλων	οὐδὲν πέφυκεν, ἀλλ´ ὅπως ἂν
[1004]	εὐθύτητα διατηρεῖ, τὰς δὲ τῶν	κύκλων	περιφερείας, ἂν ὦσι σμικρότεραι, καμπυλωτέρας
[1006]	χρόνου γεγονέναι» φησὶ μετὰ τῶν	ἄλλων	πλανήτων. Ἄριστον οὖν τὴν γῆν
[1000]	Ἠλείων ἦν ἀγωνιστής, οὕτως ὁ	μέλλων	ἐν λόγοις ὀρθῶς ἐπιστατήσειν καὶ
[1011]	δὲ σύνδεσμος οὕτως ἓν ἐκ	πολλῶν	ἀξίωμα ποιεῖ συμπλέκων καὶ συνάπτων,
[1004]	Δόξει γὰρ ἀτόπως αἰτίαν μίαν	παμπόλλων	καὶ ἀνομοίων γένεσιν ἐπάγειν παθῶν.
[1007]	πάντα φέρουσι» καθ´ Ἡράκλειτον, οὐ	φαύλων	οὐδὲ μικρῶν ἀλλὰ τῶν μεγίστων
[1008]	προσαγορευομένων· ἔνιοι δὲ καὶ τῶν	ἀνέμων	φασὶ τὸν κάτωθεν ἐκ τοῦ
[1002]	Νόμοις εἴρηται· διὸ καὶ φθαρτὸς	ἡμῶν	εἷς ἕκαστός ἐστιν, ὁ δὲ
[1002]	μικρότητα τὴν αἴσθησιν. Ἔτι, ὥσπερ	ἡμῶν	ἑκάστου συνεστῶτος ἔκ τε τῆς
[1003]	ψυχῆς. ~Ἢ τὸ πολλάκις (ὑφ´	ἡμῶν	λεγόμενον ἀληθές ἐστιν; Ἡ μὲν
[1002]	ὁ δὲ κόσμος οὐ φθαρησόμενος·	ἡμῶν	μὲν γὰρ ἑκάστου τὴν ζωτικὴν
[999]	καθάπερ Μένανδρος ὁ νοῦς γὰρ	ἡμῶν	ὁ θεός» καὶ Ἡράκλειτος (ἦθος
[1006]	αὐτὸν εἰς (διορισμὸν καὶ φυλακὴν	ἀριθμῶν	χρόνου γεγονέναι» φησὶ μετὰ τῶν
[999]	θεός» καὶ Ἡράκλειτος (ἦθος ἀνθρώπῳ	δαίμων»	ἢ θεῖόν τι καὶ δαιμόνιον
[1003]	καὶ σχημάτων ὄντων, τὰς τῶν	εὐθυγράμμων	ἀρχὰς ἔλαβε, τὸ ἰσοσκελὲς τρίγωνον
[1004]	ἀλλ´ ἐντάσει καὶ περιτάσει τῶν	εὐθυγράμμων	ἢ μικρότητι τῶν μορίων τῆς
[1003]	καὶ κῶνος καὶ κύλινδρος ἀπ´	εὐθυγράμμων,	ὁ μὲν τριγώνου περὶ μίαν
[1003]	Δʹ Διὰ τί, τῶν μὲν	εὐθυγράμμων	τῶν δὲ κυκλικῶν σωμάτων καὶ
[1011]	Τὸ δὲ τοὺς διαλεκτικοὺς μάλιστα	συνδέσμων	δεῖσθαι πρὸς τὰς τῶν ἀξιωμάτων
[1010]	ἐνεργέστερον οὐδ´ ἥδιον· λόγος δέ,	συνδέσμων	ἐξαιρεθέντων, πολλάκις ἐμπαθεστέραν καὶ κινητικωτέραν
[1006]	πρότερος, εἶτα περιιὼν πάλιν καὶ	καταλαμβάνων	τὸν βραδύτερον συνέπεται καὶ συμπαραπέμπει
[1003]	στοιχεῖον εἰς οὐδὲν διαιρεῖται τῶν	συνισταμένων	ἐξ αὐτοῦ, τοῖς δ´ ἄλλοις
[1003]	σφαιροειδοῦς, ἐν οἷς φησι τῶν	κατηριθμημένων	σχημάτων ἕκαστον σώματος περιφεροῦς εἰς
[1006]	ἐστι, ῥᾴδιον συνιδεῖν ἐκ τῶν	προειρημένων.	Ἔστι γὰρ ἡ φωνὴ πληγὴ
[1005]	δ´ ἤλεκτρον οὐδὲν ἕλκει τῶν	παρακειμένων	ὥσπερ οὐδ´ ἡ σιδηρῖτις λίθος,
[1004]	δὲ κατὰ γραμμὴν ἅπτονται τῶν	ὑποκειμένων	ἐπιπέδων· ὥσθ´ ὑπονοήσειεν ἄν τις
[1000]	μεστός, οὐκ ἀκριβῶς ἀντιλαμβάνεται τῶν	φθεγγομένων,	οὕτω τὸ τοὺς λόγους ἐν
[1011]	πάντων ἀλλὰ τῶν οὐχ ἁπλῶς	λεγομένων·	εἰ μὴ καὶ τοῦ φορτίου
[1000]	καὶ ἀντηχῇ, δυσξύνετον ἔσται τῶν	λεγομένων	ἔξωθεν. Ἡ γὰρ οἰκεία δόξα
[1011]	ὥσπερ ἀρχόντων ἐφεξῆς ἢ ἡμερῶν	καταλεγομένων.	Καὶ μὴν τῶν γε λοιπῶν
[1002]	καὶ σωμάτων ποιότητας ἐν πάθεσι	γιγνομένων.	Ἔτι τῶν μὲν νοητῶν ἓν
[1002]	τοῖς μαθηματικοῖς ὥσπερ ἐν κατόπτροις	ἐμφαινομένων	τῶν νοητῶν. Ἐπὶ δὲ τὴν
[1005]	ἱσταμένης. Αἱ ῥύσεις οὖν τῶν	φερομένων	ἀεὶ τὰ ὑποχωροῦντα τοῦ ἀέρος
[1001]	Τούτων δὲ μάλιστα τῆς Πλάτωνος	ἁπτομένων	δόξης, ἐπίστησον εἰ κἀκεῖνο λεχθήσεται
[1008]	νεκρῶν κλήσεις νερτέρων» καὶ ἐνέρων»	προσαγορευομένων·	ἔνιοι δὲ καὶ τῶν ἀνέμων
[1011]	ποιεῖν δεῖξιν ἐνίας ἐπὶ τῶν	ὡρισμένων	ἐκφερομένας· καὶ οὐκ οἶδ´ ὅ
[1010]	πλὴν ὀλίγων ἁπάσας, τῶν τε	καλουμένων	ἄρθρων οὐδὲν προσδέχεται τὸ παράπαν,
[1009]	ἡ τοῦ λόγου δύναμις ἀντιλαμβανομένη	κινουμένων	ἀλόγως τῶν παθῶν καὶ συναρμόττουσα
[1001]	Ὅθεν ἀφαιροῦντες φωνὴν μὲν τῶν	κινουμένων	κίνησιν δὲ τῶν στερεῶν βάθος
[1003]	ἕκαστον ἐκ τριάκοντα τῶν πρώτων	σκαληνῶν	τριγώνων συνέστηκε· διὸ καὶ δοκεῖ
[1000]	κρινομένοις. Καὶ γὰρ οἱ τῶν	Ἑλλήνων	στρατηγοὶ τὴν περὶ τῶν ἀριστείων
[1007]	καλεῖται· Πάντα γὰρ δι´ ἀψόφου	βαίνων	κελεύθου κατὰ δίκην τὰ θνήτ´
[1002]	δήποτε, τὴν ψυχὴν ἀεὶ πρεσβυτέραν	ἀποφαίνων	(τοῦ σώματος αἰτίαν τε τῆς
[1000]	ἀλλ´ ἐνδιδοὺς ἀρχὰς ἀποριῶν ὥσπερ	ὠδίνων	τοῖς νέοις ἐπήγειρε καὶ ἀνεκίνει
[1010]	οὐχ ὥσπερ ὁ λόγος πολλάκις	ἐκείνων	ἀπροσδεής ἐστιν· ὡς (δοκεῖ μοι
[1010]	μὴ περὶ ἐκεῖνα καὶ μετ´	ἐκείνων	ἐκφέρηται, ψόφοις κενοῖς καὶ ἤχοις
[1008]	καὶ (τῶν φωνηέντων τῷ πλέον	ἐκείνων	ἠχεῖν ἔλαττον δὲ τούτων, οὕτως
[1008]	τῷ τόπῳ τὴν μέσην ἔχον	ἐκείνων	τάξιν· εἴ γε δὴ τῷ
[1004]	ὡς τὴν ψυχὴν ἀπὸ τῶν	ταπεινῶν	καὶ θνητῶν ἀναφέρουσαν. ΖΗΤΗΜΑ Πῶς
[1007]	παλαιοὺς ἀριθμὸς ἦν αὐτὸς ἑαυτὸν	κινῶν»	Διὸ δὴ καὶ Πλάτων ἔφη
[1000]	τοῦ τεκόντος. Ἡ γὰρ λεγομένη	τέκνων	δικαιοτάτη διανομὴ πρὸς λόγους ἐστὶν
[1001]	τετμημένης εἰς ἄνισα τμήματα, πάλιν	τέμνων	ἑκάτερον τμῆμα εἰς δύο ἀνὰ
[1000]	ᾖ, τὸ βέλτιστον. Ὅθεν ὁ	γεννῶν	ἴδια γίγνεται φαυλότερος ἑτέρων κριτής.
[1005]	ἀέρος ἐξῶσαι δυναμένην, ᾧ τῶν	μειζόνων,	ὥσπερ ἡ σιδηρῖτις, ἐπικρατήσει. Πῶς
[1004]	τὸ σῶμα τῆς ψυχῆς δυνάμεων	πλειόνων	οὐσῶν, ἡ διαλογιστικὴ καὶ διανοητικὴ
[1011]	τι καὶ πάσχει (κοινὸν ἐκ	πλειόνων,	τοὺς δὲ συνδέσμους εἰσὶν οἱ
[1001]	τὰ νοητὰ τῶν αἰσθητῶν ὥσπερ	εἰκόνων	ἢ ἐμφάσεων ὑποτιθέμενον. Ἔτι τῶν
[1011]	τοιαῦτα καλοῦσιν ἀντανακλάστους, οἷον ὁ	φρονῶν»	ἀπὸ τοῦ φρονίμου» καὶ ὁ
[1011]	ἀπὸ τοῦ φρονίμου» καὶ ὁ	σωφρονῶν»	ἀπὸ τοῦ σώφρονός» ἐστιν, ὡς
[1006]	αἷς τὰ πρῶτα μέτρα τῶν	χρόνων,	ἡμέραι καὶ νύκτες, ὁρίζονται· διὸ
[1005]	κίνησιν συνεπιταχύνων. (Αἱ δὲ τῶν	κεραυνῶν	πτώσεις καὶ αὐταὶ ῥίψεσιν ἐοίκασιν·
[1005]	συνέπεται τῷ ἀφιεμένῳ τὴν κίνησιν	συνεπιταχύνων.	(Αἱ δὲ τῶν κεραυνῶν πτώσεις
[1003]	δὲ καὶ συμπέπηγεν ἐκ δώδεκα	πενταγώνων	ἰσογωνίων καὶ ἰσοπλεύρων, ὧν ἕκαστον
[1003]	ἐκ τριάκοντα τῶν πρώτων σκαληνῶν	τριγώνων	συνέστηκε· διὸ καὶ δοκεῖ τὸν
[1008]	γράμμασι τὰ ἡμίφωνα μέσα τῶν	ἀφώνων	ἐστὶ καὶ (τῶν φωνηέντων τῷ
[1007]	γε Πίνδαρος ἔοικεν οὐ φαύλως	ὑπονοῶν	εἰπεῖν Ἄνακτα τὸν πάντων ὑπερβάλλοντα
[1010]	ἐπιτίθησι· διὸ καὶ παράσημα τῶν	ἐπῶν	ἐν οἷς ταῦτα ποιεῖ γέγονεν,
[1011]	Σωκράτην» φθεγξάμενος ἢ ὁ τοῦτον»	εἰπὼν	ὀνομαστὶ πρόσωπον δεδήλωκεν. Ἡ δὲ
[1003]	τὸ δωδεκάεδρον τῷ σφαιροειδεῖ προσένειμεν,	εἰπὼν	ὅτι τούτῳ πρὸς τὴν τοῦ
[1011]	καταλεγομένων. Καὶ μὴν τῶν γε	λοιπῶν	ἡ μὲν ἀντωνυμία περιφανῶς γένος
[1009]	ἐν ὀξύτητι καὶ βραδύτητι τῶν	ἵππων	ἀμετρίας, ὥσπερ ἡ τοῦ λόγου
[1008]	καὶ δυνάμει μέσος, ἀλλὰ τῶν	ἵππων	ὁ φαυλότερος μὲν τοῦ ἡνιόχου
[1008]	ἀπέφηνε τὸ λογιστικόν· τῶν δ´	ἵππων	τὸ μὲν περὶ τὰς ἐπιθυμίας
[1000]	θεῶν τῶν γεννητῶν καὶ τῶν	ἀνθρώπων	πατήρ ἐστιν, (ὡς Ὅμηρος ἐπονομάζει,
[1007]	Ἄνακτα τὸν πάντων ὑπερβάλλοντα χρόνον	μακάρων»	ὅ τε Πυθαγόρας, ἐρωτηθεὶς τί
[1008]	λογιστικὸν ὡς ὑπάτην τὸ διὰ	τεσσάρων,	πρὸς δὲ τὸ ἐπιθυμητικὸν ὡς
[1001]	τούτων· καὶ κριτήριον ἑκάστῳ τῶν	(τεττάρων	ἀποδίδωσιν ἴδιον, νοῦν μὲν τῷ
[1004]	καὶ τοῦτο πάσχων ἀεὶ καὶ	δρῶν	ὁ ἔμπροσθεν ὑποχωρεῖ, τῆς κενουμένης
[1007]	μὲν οὖν κατὰ τόπον (τῶν	μερῶν	τάξις εἰς τὴν τῆς μέσης
[1011]	διάλεκτον, ὥσπερ ἀρχόντων ἐφεξῆς ἢ	ἡμερῶν	καταλεγομένων. Καὶ μὴν τῶν γε
[1008]	τῶν νεκρῶν κλήσεις νερτέρων» καὶ	ἐνέρων»	προσαγορευομένων· ἔνιοι δὲ καὶ τῶν
[1000]	ὁ γεννῶν ἴδια γίγνεται φαυλότερος	ἑτέρων	κριτής. Καὶ καθάπερ Ἠλείους τῶν
[1008]	δηλοῦσιν αἱ τῶν νεκρῶν κλήσεις	νερτέρων»	καὶ ἐνέρων» προσαγορευομένων· ἔνιοι δὲ
[1004]	Ὥστ´ οὐδὲν ἔδει ποιεῖν τῶν	περιφερῶν	ἴδιον στοιχεῖον, εἰ καὶ τοῖς
[1010]	ὀλίγων ἁπάσας, τῶν τε καλουμένων	ἄρθρων	οὐδὲν προσδέχεται τὸ παράπαν, ἀλλ´
[1009]	σύμφωνα ποιεῖν ἑκατέρου τὴν ὑπερβολὴν	ἀφαιρῶν	καὶ πάλιν οὐκ ἐῶν ἀνίεσθαι
[1007]	βραδυτῆτι καὶ τάχει τῶν ὀκτὼ	σφαιρῶν	διαφορᾶς οὐ πάνυ δοκεῖ πρεπῶδες
[1003]	ἐνιαυτὸν ἀπομιμεῖσθαι ταῖς διανομαῖς τῶν	μοιρῶν	ἰσαρίθμοις οὔσαις. Ἢ πρότερόν ἐστι
[1009]	καὶ ὁσίας, ἐχούσας (τὴν τῶν	ἄκρων	πρὸς τὸν λόγον καὶ πρὸς
[1008]	τάξις, ὡς δηλοῦσιν αἱ τῶν	νεκρῶν	κλήσεις νερτέρων» καὶ ἐνέρων» προσαγορευομένων·
[1007]	καθ´ Ἡράκλειτον, οὐ φαύλων οὐδὲ	μικρῶν	ἀλλὰ τῶν μεγίστων καὶ κυριωτάτων
[1005]	τοῦτο τρίψει τῆς ἐπιφανείας, τῶν	πόρων	ἀναστομωθέντων· τὸ δὲ ταὐτὸ μὲν
[1004]	καὶ γενόμενος τῶν τοῦ χαλκοῦ	πόρων	ἀραιότερος ἐξέπεσεν οὐκ εἰς κενὴν
[1000]	ποιήματα καὶ μαθήματα καὶ λόγοι	ῥητόρων	καὶ δόγματα σοφιστῶν, ἃ Σωκράτην
[1008]	ὦτα λάσιον, κωφόν, μάστιγι μετὰ	κέντρων	μόγις ὑπεῖκον» τὸ δὲ θυμοειδὲς
[1003]	ἐκ δώδεκα πενταγώνων ἰσογωνίων καὶ	ἰσοπλεύρων,	ὧν ἕκαστον ἐκ τριάκοντα τῶν
[1003]	ἁρμονίας καὶ γενομένη διὰ συμφωνίας	ἔμφρων	μεταβολῆς αἰτία γέγονε τῇ ὕλῃ
[1008]	ὑπάτη πρὸς νήτην τὸ διὰ	πασῶν.	Ἐὰν δὲ τὸν λογισμὸν εἰς
[1003]	ἐγγυτέρω τὸ ἔλαττον, ἐλαχίστη δὲ	πασῶν	ἡ εὐθεῖα· τῆς γὰρ περιφεροῦς
[1001]	τῶν ἐπιπέδων μέγεθος δὲ τῶν	ποσῶν,	~(ἐν αὐταῖς γενησόμεθα ταῖς νοηταῖς
[1004]	σῶμα τῆς ψυχῆς δυνάμεων πλειόνων	οὐσῶν,	ἡ διαλογιστικὴ καὶ διανοητικὴ μάλιστα
[1000]	διαφωνοῦν πρὸς αὑτήν, ὡς μαρτυρεῖ	τῶν	αἱρέσεων τὸ πλῆθος, ὧν, ἂν
[1001]	τοῦ νοητοῦ. Ἔτι, καθάπερ αὐτῶν	τῶν	αἰσθητῶν ἕκαστον εἰκόνας ἔχει πλείους
[1002]	χρῆσθαι, μετάγοντα τὴν ψυχὴν ἀπὸ	τῶν	αἰσθητῶν καλῶν ἐπὶ τὰ νοητά,
[1001]	παραδείγματα καὶ ἰδέας τὰ νοητὰ	τῶν	αἰσθητῶν ὥσπερ εἰκόνων ἢ ἐμφάσεων
[1006]	ἀριθμῶν χρόνου γεγονέναι» φησὶ μετὰ	τῶν	ἄλλων πλανήτων. Ἄριστον οὖν τὴν
[1000]	(ὡς Ὅμηρος ἐπονομάζει, ποιητὴς δὲ	τῶν	ἀλόγων καὶ ἀψύχων; Οὐδὲ γὰρ
[1008]	ἐνέρων» προσαγορευομένων· ἔνιοι δὲ καὶ	τῶν	ἀνέμων φασὶ τὸν κάτωθεν ἐκ
[1000]	μὲν θεῶν τῶν γεννητῶν καὶ	τῶν	ἀνθρώπων πατήρ ἐστιν, (ὡς Ὅμηρος
[1011]	μάλιστα συνδέσμων δεῖσθαι πρὸς τὰς	τῶν	ἀξιωμάτων συναφὰς καὶ συμπλοκὰς καὶ
[1000]	τῶν Ἑλλήνων στρατηγοὶ τὴν περὶ	τῶν	ἀριστείων ψῆφον φέροντες αὑτοὺς ἀρίστους
[1002]	ἐστι τοῖς σωματικοῖς τεκμαίρεσθαι περὶ	τῶν	ἀσωμάτων. Τὸ γοῦν νῦν» ἀμερὲς
[1008]	ἐν γράμμασι τὰ ἡμίφωνα μέσα	τῶν	ἀφώνων ἐστὶ καὶ (τῶν φωνηέντων
[1011]	ἢ ἡμερῶν καταλεγομένων. Καὶ μὴν	τῶν	γε λοιπῶν ἡ μὲν ἀντωνυμία
[1000]	Πότερον ὅτι τῶν μὲν θεῶν	τῶν	γεννητῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων πατήρ
[1003]	πλήθει τῶν στοιχείων (ἀμβλύτητι δὲ	τῶν	γωνιῶν τὴν εὐθύτητα διαφυγὸν εὐκαμπές
[1008]	παντὶ δῆλον, ἀπέφηνε τὸ λογιστικόν·	τῶν	δ´ ἵππων τὸ μὲν περὶ
[1003]	Διὰ τί, τῶν μὲν εὐθυγράμμων	τῶν	δὲ κυκλικῶν σωμάτων καὶ σχημάτων
[1001]	εἰκόνων ἢ ἐμφάσεων ὑποτιθέμενον. Ἔτι	τῶν	εἰδῶν νόησιν ἐξ ἀφαιρέσεως καὶ
[1001]	ἐστιν, οὕτως ἀνάγκη τὰ ἐνταῦθα	τῶν	ἐκεῖ πλήθει διαφέρειν κατὰ τὸν
[1009]	ὡς ἐδήλωσαν οἱ παλαιοὶ διὰ	τῶν	ἑκκαίδεκα φράζοντες ἀποχρώντως καὶ γράφοντες.
[1000]	τοῖς κρινομένοις. Καὶ γὰρ οἱ	τῶν	Ἑλλήνων στρατηγοὶ τὴν περὶ τῶν
[1004]	κυκλοειδές, ὅθεν οὐδὲ κινεῖται φύσει	τῶν	ἐνταῦθα σωμάτων ἐγκυκλίως οὐδὲν ἀλλ´
[1005]	ἂν εἴη λόγος. Ἡ δὲ	τῶν	ἐπὶ γῆς ὑδάτων ῥύσις οὐχ
[1001]	δὲ τῶν στερεῶν βάθος δὲ	τῶν	ἐπιπέδων μέγεθος δὲ τῶν ποσῶν,
[1010]	κράνεσιν ἐπιτίθησι· διὸ καὶ παράσημα	τῶν	ἐπῶν ἐν οἷς ταῦτα ποιεῖ
[1000]	πατέρα τοῦ κόσμου κέκληκεν; Ὡς	τῶν	ἐρωτικῶν λόγων πατέρα» Φαῖδρον ἐν
[1003]	σωμάτων καὶ σχημάτων ὄντων, τὰς	τῶν	εὐθυγράμμων ἀρχὰς ἔλαβε, τὸ ἰσοσκελὲς
[1004]	ἀπηκριβωμένον, ἀλλ´ ἐντάσει καὶ περιτάσει	τῶν	εὐθυγράμμων ἢ μικρότητι τῶν μορίων
[1006]	τοὺς ἀστέρας ἀλλὰ τὰ σώματα	τῶν	ζῴων λέγεσθαι; Καθάπερ Ἀριστοτέλης ὡρίσατο
[1002]	παντὸς τοῦ αἰσθητοῦ καὶ μέχρι	τῶν	θείων ἐξικνεῖται. Τὸ δὲ μέγιστον
[1004]	μάλιστα τοῦ θείου κεκοινώνηκεν, ἣν	τῶν	θείων καὶ οὐρανίων ἔφησεν; Ἣν
[1000]	περὶ τὸ φιλούμενον· φιλεῖται δὲ	τῶν	ἰδίων οὐδὲν οὕτως ὡς δόξα
[1009]	τῆς ἐν ὀξύτητι καὶ βραδύτητι	τῶν	ἵππων ἀμετρίας, ὥσπερ ἡ τοῦ
[1008]	ἀρετῇ καὶ δυνάμει μέσος, ἀλλὰ	τῶν	ἵππων ὁ φαυλότερος μὲν τοῦ
[1000]	ἀλλὰ μέγιστον ὁ τοῦ μεγίστου	τῶν	κακῶν, ἀπάτης καὶ κενοφροσύνης, ἀπαλλάττων
[1003]	τοῦ σφαιροειδοῦς, ἐν οἷς φησι	τῶν	κατηριθμημένων σχημάτων ἕκαστον σώματος περιφεροῦς
[1005]	τὴν κίνησιν συνεπιταχύνων. (Αἱ δὲ	τῶν	κεραυνῶν πτώσεις καὶ αὐταὶ ῥίψεσιν
[1001]	προσγενομένης. Ὅθεν ἀφαιροῦντες φωνὴν μὲν	τῶν	κινουμένων κίνησιν δὲ τῶν στερεῶν
[1003]	δ´ ὕδατος γενόμενον· τὸ δὲ	τῶν	κυκλικῶν ὅλως παρῆκε, καίτοι μνησθεὶς
[1004]	αὐτὴν εὐθύτητα διατηρεῖ, τὰς δὲ	τῶν	κύκλων περιφερείας, ἂν ὦσι σμικρότεραι,
[1000]	τι καὶ ἀντηχῇ, δυσξύνετον ἔσται	τῶν	λεγομένων ἔξωθεν. Ἡ γὰρ οἰκεία
[1001]	καὶ περικοπῆς σώματος ἐπάγει, τῇ	τῶν	μαθημάτων τάξει καταβιβάζων ἀπὸ τῆς
[1007]	οὐ φαύλων οὐδὲ μικρῶν ἀλλὰ	τῶν	μεγίστων καὶ κυριωτάτων τῷ ἡγεμόνι
[1005]	πλῆθος ἀέρος ἐξῶσαι δυναμένην, ᾧ	τῶν	μειζόνων, ὥσπερ ἡ σιδηρῖτις, ἐπικρατήσει.
[1004]	γραμμὴν ἀποτελεῖν. Ὅρα δὲ μὴ	τῶν	μὲν ἐνταῦθα κυκλικῶν καὶ σφαιροειδῶν
[1003]	διάθεσιν. ΖΗΤΗΜΑ Δʹ Διὰ τί,	τῶν	μὲν εὐθυγράμμων τῶν δὲ κυκλικῶν
[1000]	καὶ ποιητὴν προσεῖπεν; Πότερον ὅτι	τῶν	μὲν θεῶν τῶν γεννητῶν καὶ
[1002]	ποιότητας ἐν πάθεσι γιγνομένων. Ἔτι	τῶν	μὲν νοητῶν ἓν κριτήριον ὁ
[1007]	Ἡ μὲν οὖν κατὰ τόπον	(τῶν	μερῶν τάξις εἰς τὴν τῆς
[1003]	τὸν ἐνιαυτὸν ἀπομιμεῖσθαι ταῖς διανομαῖς	τῶν	μοιρῶν ἰσαρίθμοις οὔσαις. Ἢ πρότερόν
[1004]	περιτάσει τῶν εὐθυγράμμων ἢ μικρότητι	τῶν	μορίων τῆς (διαφορᾶς λανθανούσης ἐπιφαίνεται
[1008]	προσαγορεύεται τάξις, ὡς δηλοῦσιν αἱ	τῶν	νεκρῶν κλήσεις νερτέρων» καὶ ἐνέρων»
[1002]	μαθηματικοῖς ὥσπερ ἐν κατόπτροις ἐμφαινομένων	τῶν	νοητῶν. Ἐπὶ δὲ τὴν τῶν
[1001]	καὶ κατὰ ταὐτὸν ὡσαύτως ἔχουσα	τῶν	νοητῶν ἐστιν εἰς βραχὺ συνηγμένη
[1007]	πρὸς ἀλλήλας βραδυτῆτι καὶ τάχει	τῶν	ὀκτὼ σφαιρῶν διαφορᾶς οὐ πάνυ
[1000]	τις ἔφη βελτίους ἂν εἶναι	τῶν	Ὀλυμπίων ἀγωνοθέτας, εἰ μηδὲ εἷς
[1006]	(Ἢ τούτοις μὲν ἀντίκειται πολλὰ	τῶν	ὁμολογουμένως ἀρεσκόντων τῷ ἀνδρί, μεταγραπτέον
[1010]	Ὅμηρος ἐπέων κόσμῳ περιγενόμενος ὀλίγοις	τῶν	ὀνομάτων ἄρθρα ὥσπερ λαβὰς ἐκπώμασι
[1011]	τῶν ῥημάτων ταῖς δὲ πτώσεσι	τῶν	ὀνομάτων. Οἱ δὲ διαλεκτικοὶ τὰ
[1010]	ὄργανον οὔθ´ ὅπλον οὔτ´ ἄλλο	τῶν	ὄντων οὐδὲν οἰκείου μέρους ἀφαιρέσει
[1011]	καὶ συνεκτικὸν οὐ πάντων ἀλλὰ	τῶν	οὐχ ἁπλῶς λεγομένων· εἰ μὴ
[1009]	λόγου δύναμις ἀντιλαμβανομένη κινουμένων ἀλόγως	τῶν	παθῶν καὶ συναρμόττουσα περὶ αὑτὴν
[1000]	δήποτε τὸν ἀνωτάτω θεὸν πατέρα	τῶν	πάντων καὶ ποιητὴν προσεῖπεν; Πότερον
[1005]	Τὸ δ´ ἤλεκτρον οὐδὲν ἕλκει	τῶν	παρακειμένων ὥσπερ οὐδ´ ἡ σιδηρῖτις
[1005]	ὑπὸ τῆς γλώττης, ἅμα καὶ	τῶν	παρισθμίων ἐνταθέντων, ἐκθλιβόμενος ὁ ἀὴρ
[1004]	μηδαμοῦ κενὸν ὑπάρχειν αἰτίαν εἶναι	τῶν	περὶ τὰς ἰατρικὰς σικύας παθημάτων,
[1004]	τὰς ἰατρικὰς σικύας παθημάτων, καὶ	τῶν	περὶ τὴν κατάποσιν καὶ τὰ
[1004]	περιεργαστέον ἀλλ´ ἁπλῶς ἀκουστέον ὅτι,	τῶν	περὶ τὸ σῶμα τῆς ψυχῆς
[1004]	τὸ ἐμβριθὲς ἄγεται, κεκοινωνηκέναι μάλιστα	τῶν	περὶ τὸ σῶμα τοῦ θείου;
[1004]	στρογγύλον. Ὥστ´ οὐδὲν ἔδει ποιεῖν	τῶν	περιφερῶν ἴδιον στοιχεῖον, εἰ καὶ
[1006]	λέγεται μετὰ τῆς σελήνης καὶ	τῶν	πλανήτων εἰς διορισμὸν χρόνου γεγονέναι.
[1005]	προσπηδᾷ τι τούτοις ἀφ´ αὑτοῦ	τῶν	πλησίον· ἀλλ´ ἡ μὲν λίθος
[1005]	τῷ τῆς σιδηρίτιδος, ἐφέλκεται δὲ	τῶν	πλησίον τὰ κουφότατα καὶ ξηρότατα
[1005]	δὲ τοῦτο τρίψει τῆς ἐπιφανείας,	τῶν	πόρων ἀναστομωθέντων· τὸ δὲ ταὐτὸ
[1001]	δὲ τῶν ἐπιπέδων μέγεθος δὲ	τῶν	ποσῶν, ~(ἐν αὐταῖς γενησόμεθα ταῖς
[1006]	ἀήρ ἐστι, ῥᾴδιον συνιδεῖν ἐκ	τῶν	προειρημένων. Ἔστι γὰρ ἡ φωνὴ
[1003]	ἰσοπλεύρων, ὧν ἕκαστον ἐκ τριάκοντα	τῶν	πρώτων σκαληνῶν τριγώνων συνέστηκε· διὸ
[1011]	ἐκείνοις, ἐφαπτομένη τοῖς μὲν χρόνοις	τῶν	ῥημάτων ταῖς δὲ πτώσεσι τῶν
[1000]	ἑτέρων κριτής. Καὶ καθάπερ Ἠλείους	τῶν	σοφῶν τις ἔφη βελτίους ἂν
[1001]	μὲν τῶν κινουμένων κίνησιν δὲ	τῶν	στερεῶν βάθος δὲ τῶν ἐπιπέδων
[1003]	Καὶ γὰρ μάλιστα τῷ πλήθει	τῶν	στοιχείων (ἀμβλύτητι δὲ τῶν γωνιῶν
[1007]	ἄλλο δ´ οὐδὲν ὡς ἔνιοι	τῶν	Στωικῶν ἀπὸ συμβεβηκότος ὁριζόμενοι τὴν
[1003]	τὸ στοιχεῖον εἰς οὐδὲν διαιρεῖται	τῶν	συνισταμένων ἐξ αὐτοῦ, τοῖς δ´
[1003]	κυρτὸν δὲ τὸ ἐκτός. Ἔτι	τῶν	σχημάτων (οἱ ἀριθμοὶ πρότεροι, καὶ
[1002]	Καὶ γὰρ ἄρχει τὰ νοητὰ	τῶν	σωματικῶν, ἀρχῆς δὲ πάσης πλέον
[1005]	σιδήρου τὴν σύμπηξιν οἰομένους γίγνεσθαι	τῶν	σωμάτων, εὔλυτος δ´ ἂν οὕτως
[1004]	προσηγόρευσεν, ὡς τὴν ψυχὴν ἀπὸ	τῶν	ταπεινῶν καὶ θνητῶν ἀναφέρουσαν. ΖΗΤΗΜΑ
[1010]	γὰρ ἀφῄρηκε πλὴν ὀλίγων ἁπάσας,	τῶν	τε καλουμένων ἄρθρων οὐδὲν προσδέχεται
[1001]	εἴδωλα τούτων· καὶ κριτήριον ἑκάστῳ	τῶν	(τεττάρων ἀποδίδωσιν ἴδιον, νοῦν μὲν
[1007]	γίγνεται συνεργός. ΖΗΤΗΜΑ Ηʹ Περὶ	τῶν	τῆς ψυχῆς δυνάμεων ἐν Πολιτείᾳ
[1001]	τὸ πᾶν ἔτεμε; Καὶ πότερον	τῶν	τμημάτων, τὸ νοητὸν ἢ τὸ
[1004]	θερμότητος (ἀὴρ ἐκπυρωθεὶς καὶ γενόμενος	τῶν	τοῦ χαλκοῦ πόρων ἀραιότερος ἐξέπεσεν
[1008]	βαδίζων ἄγειν λέγεται, καὶ ὁ	τῶν	Τρώων στρατηγὸς Ὁτὲ μέν τε
[1005]	Οὕτω δὲ καὶ τὰ πηγαῖα	τῶν	ὑδάτων ἀναγκαῖόν ἐστιν ἀναφέρεσθαι, τοῦ
[1005]	Ἀλλὰ χρὴ καταμανθάνειν τὰ λιμναῖα	τῶν	ὑδάτων ἀτρεμοῦντα καὶ μένοντα τῷ
[1004]	τὰ ῥιπτούμενα (βάρη καὶ τὰ	τῶν	ὑδάτων ῥεύματα καὶ κεραυνούς, τήν
[1009]	γὰρ ἡ συνωρὶς μέσον ἔχει	τῶν	ὑποζυγίων τὸ κρεῖττον, οὐδὲ τὴν
[1004]	οἱ δὲ κατὰ γραμμὴν ἅπτονται	τῶν	ὑποκειμένων ἐπιπέδων· ὥσθ´ ὑπονοήσειεν ἄν
[1009]	(οἷον οἱ στεναγμοὶ καὶ ὀλολυγμοὶ	τῶν	ὑποκριτῶν, καὶ νὴ Δία πολλάκις
[1005]	χώρας ἱσταμένης. Αἱ ῥύσεις οὖν	τῶν	φερομένων ἀεὶ τὰ ὑποχωροῦντα τοῦ
[1000]	ῥοίζου μεστός, οὐκ ἀκριβῶς ἀντιλαμβάνεται	τῶν	φθεγγομένων, οὕτω τὸ τοὺς λόγους
[1004]	τὴν Ἡρακλείαν ὁλκὴν τάς τε	τῶν	φθόγγων συμφωνίας; Δόξει γὰρ ἀτόπως
[1008]	ἀπέχων τῆς ἐπιθυμίας, ὃν ἔνιοι	τῶν	φιλοσόφων ἐπιθυμίᾳ ταὐτὸν εἶναι δι´
[1000]	αὑτοὺς ἀρίστους ἔκριναν ἅπαντες· καὶ	τῶν	φιλοσόφων οὐδεὶς ἔστιν, ὃς οὐ
[1008]	μέσα τῶν ἀφώνων ἐστὶ καὶ	(τῶν	φωνηέντων τῷ πλέον ἐκείνων ἠχεῖν
[1006]	δύσεις, αἷς τὰ πρῶτα μέτρα	τῶν	χρόνων, ἡμέραι καὶ νύκτες, ὁρίζονται·
[1011]	φάσει ποιεῖν δεῖξιν ἐνίας ἐπὶ	τῶν	ὡρισμένων ἐκφερομένας· καὶ οὐκ οἶδ´
[1006]	ἡμέρας» προσεῖπε· καὶ γὰρ οἱ	τῶν	ὡρολογίων γνώμονες οὐ συμμεθιστάμενοι ταῖς
[1000]	ὃς οὐ τοῦτο πέπονθε δίχα	τῶν	ὥσπερ Σωκράτης ὁμολογούντων μηδὲν ἴδιον
[1011]	Ὀδυσσέα λύγων πρὸς τὴν τῶν	προβάτων	σύνδεσιν οὐ μέρος λόγου τὸν
[1005]	δὲ καὶ τὰ πηγαῖα τῶν	ὑδάτων	ἀναγκαῖόν ἐστιν ἀναφέρεσθαι, τοῦ θύραθεν
[1005]	χρὴ καταμανθάνειν τὰ λιμναῖα τῶν	ὑδάτων	ἀτρεμοῦντα καὶ μένοντα τῷ περικεχύσθαι
[1004]	ῥιπτούμενα (βάρη καὶ τὰ τῶν	ὑδάτων	ῥεύματα καὶ κεραυνούς, τήν τε
[1005]	Ἡ δὲ τῶν ἐπὶ γῆς	ὑδάτων	ῥύσις οὐχ ὁμοίως εὐσύνοπτον ἔχει
[1008]	τῇ τῆς τιμωρίας ὀρέξει. Καὶ	Πλάτων	αὐτὸς εἰκάσας συμφύτῳ ζεύγει καὶ
[1011]	μὲν πρότασιν οἱ δ´ ἀξίωμα,	Πλάτων	δὲ λόγον προσηγόρευκεν.
[1009]	καθίστησι. ΖΗΤΗΜΑ Θʹ Διὰ τί	Πλάτων	εἶπε τὸν λόγον ἐξ ὀνομάτων
[1004]	ἐπιγιγνόμενον καὶ συμβεβηκός, αὐτὸς ὁ	Πλάτων	ἐνεδείξατο· τὴν γὰρ γῆν ἐκ
[1007]	ἑαυτὸν κινῶν» Διὸ δὴ καὶ	Πλάτων	ἔφη χρόνον ἅμα μετ´ οὐρανοῦ
[1004]	ΖΗΤΗΜΑ Πῶς ποτέ φησιν ὁ	Πλάτων	τὴν ἀντιπερίστασιν τῆς κινήσεως διὰ
[1001]	περικοπῆς σώματος ἐπάγει, τῇ τῶν	μαθημάτων	τάξει καταβιβάζων ἀπὸ τῆς ἀριθμητικῆς
[1004]	τῶν περὶ τὰς ἰατρικὰς σικύας	παθημάτων,	καὶ τῶν περὶ τὴν κατάποσιν
[1001]	πᾶν ἔτεμε; Καὶ πότερον τῶν	τμημάτων,	τὸ νοητὸν ἢ τὸ αἰσθητόν,
[1009]	τὸν λόγον ἐξ ὀνομάτων καὶ	ῥημάτων	κεράννυσθαι; Δοκεῖ γὰρ πάντα πλὴν
[1011]	ἐφαπτομένη τοῖς μὲν χρόνοις τῶν	ῥημάτων	ταῖς δὲ πτώσεσι τῶν ὀνομάτων.
[1003]	ἐν οἷς φησι τῶν κατηριθμημένων	σχημάτων	ἕκαστον σώματος περιφεροῦς εἰς ἴσα
[1003]	δὲ τὸ ἐκτός. Ἔτι τῶν	σχημάτων	(οἱ ἀριθμοὶ πρότεροι, καὶ γὰρ
[1003]	τῶν δὲ κυκλικῶν σωμάτων καὶ	σχημάτων	ὄντων, τὰς τῶν εὐθυγράμμων ἀρχὰς
[1011]	καὶ θραύσμασιν ὀνομάτων ἐοίκασιν, ὥσπερ	γραμμάτων	σπαράγμασι καὶ κεραίαις οἱ σπεύδοντες
[1010]	ἐπέων κόσμῳ περιγενόμενος ὀλίγοις τῶν	ὀνομάτων	ἄρθρα ὥσπερ λαβὰς ἐκπώμασι δεομένοις
[1011]	δὲ μὴ κόμμασι καὶ θραύσμασιν	ὀνομάτων	ἐοίκασιν, ὥσπερ γραμμάτων σπαράγμασι καὶ
[1011]	ἀπὸ τοῦ σώφρονός» ἐστιν, ὡς	ὀνομάτων	καὶ προσηγοριῶν δύναμιν ἔχοντα. Τάς
[1009]	Πλάτων εἶπε τὸν λόγον ἐξ	ὀνομάτων	καὶ ῥημάτων κεράννυσθαι; Δοκεῖ γὰρ
[1011]	ῥημάτων ταῖς δὲ πτώσεσι τῶν	ὀνομάτων.	Οἱ δὲ διαλεκτικοὶ τὰ τοιαῦτα
[1010]	δὲ καὶ τὸ πῦρ ἔφασκεν	ἡδυσμάτων	εἶναι κράτιστον. Ἀλλ´ οὔθ´ ὕδωρ
[1011]	συνδέσμων δεῖσθαι πρὸς τὰς τῶν	ἀξιωμάτων	συναφὰς καὶ συμπλοκὰς καὶ διαζεύξεις,
[1002]	νοητῶν. Ἐπὶ δὲ τὴν τῶν	σωμάτων	γνῶσιν ὑπὸ πλήθους πέντε δυνάμεις
[1004]	οὐδὲ κινεῖται φύσει τῶν ἐνταῦθα	σωμάτων	ἐγκυκλίως οὐδὲν ἀλλ´ ἐπ´ εὐθείας
[1005]	τὴν σύμπηξιν οἰομένους γίγνεσθαι τῶν	σωμάτων,	εὔλυτος δ´ ἂν οὕτως ὑπὸ
[1003]	μὲν εὐθυγράμμων τῶν δὲ κυκλικῶν	σωμάτων	καὶ σχημάτων ὄντων, τὰς τῶν
[1002]	βάθη καὶ σώματα πρόεισι καὶ	σωμάτων	ποιότητας ἐν πάθεσι γιγνομένων. Ἔτι
[1002]	τοῖς σωματικοῖς τεκμαίρεσθαι περὶ τῶν	ἀσωμάτων.	Τὸ γοῦν νῦν» ἀμερὲς μὲν
[1007]	μικρῶν ἀλλὰ τῶν μεγίστων καὶ	κυριωτάτων	τῷ ἡγεμόνι καὶ πρώτῳ θεῷ
[1001]	νοητοῦ. Ἔτι, καθάπερ αὐτῶν τῶν	αἰσθητῶν	ἕκαστον εἰκόνας ἔχει πλείους καὶ
[1002]	μετάγοντα τὴν ψυχὴν ἀπὸ τῶν	αἰσθητῶν	καλῶν ἐπὶ τὰ νοητά, παρεγγυᾷ
[1001]	καὶ ἰδέας τὰ νοητὰ τῶν	αἰσθητῶν	ὥσπερ εἰκόνων ἢ ἐμφάσεων ὑποτιθέμενον.
[1006]	γεγονέναι» φησὶ μετὰ τῶν ἄλλων	πλανήτων.	Ἄριστον οὖν τὴν γῆν ὄργανον
[1006]	μετὰ τῆς σελήνης καὶ τῶν	πλανήτων	εἰς διορισμὸν χρόνου γεγονέναι. Καὶ
[1004]	ψυχὴν ἀπὸ τῶν ταπεινῶν καὶ	θνητῶν	ἀναφέρουσαν. ΖΗΤΗΜΑ Πῶς ποτέ φησιν
[1000]	ὅτι τῶν μὲν θεῶν τῶν	γεννητῶν	καὶ τῶν ἀνθρώπων πατήρ ἐστιν,
[1002]	πάθεσι γιγνομένων. Ἔτι τῶν μὲν	νοητῶν	ἓν κριτήριον ὁ νοῦς· καὶ
[1002]	ὥσπερ ἐν κατόπτροις ἐμφαινομένων τῶν	νοητῶν.	Ἐπὶ δὲ τὴν τῶν σωμάτων
[1001]	κατὰ ταὐτὸν ὡσαύτως ἔχουσα τῶν	νοητῶν	ἐστιν εἰς βραχὺ συνηγμένη καὶ
[1009]	οἱ στεναγμοὶ καὶ ὀλολυγμοὶ τῶν	ὑποκριτῶν,	καὶ νὴ Δία πολλάκις ἐπιμειδίασις
[1011]	(καθάπερ ὠνόμασται, καὶ συνεκτικὸν οὐ	πάντων	ἀλλὰ τῶν οὐχ ἁπλῶς λεγομένων·
[1000]	τὸν ἀνωτάτω θεὸν πατέρα τῶν	πάντων	καὶ ποιητὴν προσεῖπεν; Πότερον ὅτι
[1006]	γῆν ἰλλομένην περὶ τὸν διὰ	πάντων	πόλον τεταμένον» μὴ μεμηχανῆσθαι συνεχομένην
[1007]	φαύλως ὑπονοῶν εἰπεῖν Ἄνακτα τὸν	πάντων	ὑπερβάλλοντα χρόνον μακάρων» ὅ τε
[1000]	καὶ λαμβάνει τὸ βέλτιστον ἐξ	ἁπάντων,	ὥσπερ ὁ μὴ τεκὼν παῖδα
[1009]	ἐκ κηροῦ μεμῖχθαι καὶ χαλβάνης	συκοφαντῶν,	ἐπεὶ τὸ πῦρ παρέλιπε καὶ
[1008]	τῶν ἀφώνων ἐστὶ καὶ (τῶν	φωνηέντων	τῷ πλέον ἐκείνων ἠχεῖν ἔλαττον
[1005]	γλώττης, ἅμα καὶ τῶν παρισθμίων	ἐνταθέντων,	ἐκθλιβόμενος ὁ ἀὴρ πρὸς τὸν
[1010]	οὐδ´ ἥδιον· λόγος δέ, συνδέσμων	ἐξαιρεθέντων,	πολλάκις ἐμπαθεστέραν καὶ κινητικωτέραν ἔχει
[1005]	τρίψει τῆς ἐπιφανείας, τῶν πόρων	ἀναστομωθέντων·	τὸ δὲ ταὐτὸ μὲν ἐκπεσὸν
[1001]	κἀκεῖνο λεχθήσεται πιθανῶς· ὅτι, δυεῖν	ὄντων	ἐξ ὧν ὁ κόσμος συνέστηκε,
[1010]	οὔθ´ ὅπλον οὔτ´ ἄλλο τῶν	ὄντων	οὐδὲν οἰκείου μέρους ἀφαιρέσει καὶ
[1003]	δὲ κυκλικῶν σωμάτων καὶ σχημάτων	ὄντων,	τὰς τῶν εὐθυγράμμων ἀρχὰς ἔλαβε,
[1007]	τῶν ἀρχόντων ἄρχοντα θεὸν ὕπατον	κρειόντων»	προσεῖπε. ~(Καὶ δικαίως τῷ κρατίστῳ
[1006]	μὲν ἀντίκειται πολλὰ τῶν ὁμολογουμένως	ἀρεσκόντων	τῷ ἀνδρί, μεταγραπτέον δὲ τὸ
[1007]	πρότερος δ´ Ὅμηρος τὸν τῶν	ἀρχόντων	ἄρχοντα θεὸν ὕπατον κρειόντων» προσεῖπε.
[1011]	ἐξαρίθμησιν εἶναι τὴν διάλεκτον, ὥσπερ	ἀρχόντων	ἐφεξῆς ἢ ἡμερῶν καταλεγομένων. Καὶ
[1000]	πέπονθε δίχα τῶν ὥσπερ Σωκράτης	ὁμολογούντων	μηδὲν ἴδιον λέγειν· οὗτοι δὲ
[1011]	πολλῶν ἀξίωμα ποιεῖ συμπλέκων καὶ	συνάπτων,	ὡς ἡ μάρμαρος τὸν συλλιπαινόμενον
[1005]	ἐξέλιπεν· ~(οὕτω δὲ τῇ σαρκὶ	περιπίπτων,	ἧς ἡ σικύα δέδρακται, καὶ
[1005]	ὑποχωρεῖ, καὶ πάλιν ἐς ταὐτὸ	συμπίπτων	ἄνωθεν ἐξωθεῖ κάτω παρὰ φύσιν
[1010]	πολλὰ γὰρ ἂν ποιήσειεν ὁ	τύπτων,	ὧν ὁ παθὼν ἔνι´ οὐδ´
[1007]	φαύλων οὐδὲ μικρῶν ἀλλὰ τῶν	μεγίστων	καὶ κυριωτάτων τῷ ἡγεμόνι καὶ
[1000]	καὶ λόγοι ῥητόρων καὶ δόγματα	σοφιστῶν,	ἃ Σωκράτην γεννᾶν τὸ δαιμόνιον
[999]	τύχης τότε φορὰν συνέβη γενέσθαι	σοφιστῶν	ἐν τῇ Ἑλλάδι· καὶ τούτοις
[1005]	κἀκεῖνος ἐν κύκλῳ περιιὼν καὶ	ὑπονοστῶν	αὖθις ἐπὶ τὴν κενουμένην χώραν
[1000]	τῶν κακῶν, ἀπάτης καὶ κενοφροσύνης,	ἀπαλλάττων	λόγος Οὐδ´ Ἀσκληπιάδαις τοῦτό γ´
[999]	ἕτοιμοι εἶναι, ἐπειδάν τινα λῆρον	αὐτῶν	ἀφαιρῶμαι· καὶ οὐκ οἴονταί με
[1003]	συνυπῆρχον ἀλλήλοις ἀεὶ καὶ οὐδέτερον	αὐτῶν	γένεσιν ἔσχεν οὐδ´ ἀρχήν· ἐπεὶ
[1000]	Φαῖδρον ἐν Συμποσίῳ προσεῖπεν, εἰσηγητὴν	αὐτῶν	γενόμενον· ~(ἐν δὲ τῷ ὁμωνύμῳ
[1006]	(βραδεῖς ἐπιβάλωσιν ἀρχόμενοι, τὸ κραθὲν	αὐτῶν	δι´ ὁμοιοπάθειαν ἡδονὴν τῇ ἀκοῇ
[1009]	τὰ πνεύματα καὶ τὰς δασύτητας	αὐτῶν	ἐκτάσεις τε καὶ συστολὰς ἐνίων
[1010]	ἕν τι πειρώμενοι κοινὸν ἐξ	αὐτῶν	ποιεῖν, (τερετίζειν μᾶλλον ἢ διαλέγεσθαι
[1001]	μετοχῇ τοῦ νοητοῦ. Ἔτι, καθάπερ	αὐτῶν	τῶν αἰσθητῶν ἕκαστον εἰκόνας ἔχει
[1010]	κόρρης· ταῦτα κινεῖ, ταῦτ´ ἐξίστησιν	αὑτῶν	ἀνθρώπους ἀήθεις τοῦ προπηλακίζεσθαι. Καὶ
[1004]	ἄλληλα καὶ διαμείβεσθαι πρὸς τὰς	αὑτῶν	ἕδρας ἰόντα, τὴν καθ´ ἕκαστον
[1001]	ζῴου γεγονότος, καὶ ποιητὴς ἐπονομάζεται.	Τούτων	δὲ μάλιστα τῆς Πλάτωνος ἁπτομένων
[1009]	κεράννυσθαι τὸν λόγον οὐ διὰ	τούτων	εἰρηκότος· εἶθ´ ὥσπερ ὁ τὸν
[1002]	στιγμὰς εἶτα γραμμὰς ἐκ δὲ	τούτων	εἰς ἐπιφανείας καὶ βάθη καὶ
[1011]	μέν τινα τῷ λόγῳ παρέχεται	τούτων	ἕκαστον, μέρος δὲ λόγου καὶ
[1001]	τὰς εἰκόνας καὶ τὰ εἴδωλα	τούτων·	καὶ κριτήριον ἑκάστῳ τῶν (τεττάρων
[1009]	λόγος ἀλλ´, εἴπερ ἄρα, διὰ	τούτων	καὶ οὐκ ἄνευ τούτων κεράννυσθαι
[1009]	διὰ τούτων καὶ οὐκ ἄνευ	τούτων	κεράννυσθαι πέφυκεν. ~(Οὐ γάρ, ὥσπερ
[1009]	μὴ παρακούωμεν τοῦ Πλάτωνος, ἐκ	τούτων	κεράννυσθαι τὸν λόγον οὐ διὰ
[1005]	ἀποβιάζεσθαι καὶ προωθεῖν τὸν σίδηρον.	Τούτων	μὲν οὖν τοιοῦτός τις ἂν
[1009]	τοιαῦτα παρῆκεν· οὐ γὰρ ἐκ	τούτων	ὁ λόγος ἀλλ´, εἴπερ ἄρα,
[1006]	ἣν συμφωνίαν καλοῦσιν. Ὅτι δὲ	τούτων	ὄργανον ὁ ἀήρ ἐστι, ῥᾴδιον
[1008]	πλέον ἐκείνων ἠχεῖν ἔλαττον δὲ	τούτων,	οὕτως ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ
[1009]	Δοκεῖ γὰρ πάντα πλὴν δυεῖν	τούτων	τὰ μέρη τοῦ λόγου μηθὲν
[1007]	εἶναι. Ῥητέον οὖν τοὺς ὑπὸ	τούτων	ταραττομένους δι´ ἄγνοιαν οἴεσθαι τὸν
[1006]	φωνὴ πληγὴ τοῦ αἰσθανομένου δι´	ὤτων	ὑπ´ ἀέρος· πλήττει γὰρ πληγεὶς
[1003]	ὧν ἕκαστον ἐκ τριάκοντα τῶν	πρώτων	σκαληνῶν τριγώνων συνέστηκε· διὸ καὶ
[1008]	φάνεσκεν, ἄλλοτε δ´ ἐν πυμάτοισι	κελεύων»	ἑκατέρωθι δ´ ἦν πρῶτος καὶ
[1003]	ὁ θεὸς κατεχρήσατο» φύσιν ἐκεῖνο	διαζωγραφῶν»	Καὶ γὰρ μάλιστα τῷ πλήθει
[1000]	κριτής. Καὶ καθάπερ Ἠλείους τῶν	σοφῶν	τις ἔφη βελτίους ἂν εἶναι
[1008]	τῆς ἐπιθυμίας, ὃν ἔνιοι τῶν	φιλοσόφων	ἐπιθυμίᾳ ταὐτὸν εἶναι δι´ ὁμοιότητα
[1000]	ἀρίστους ἔκριναν ἅπαντες· καὶ τῶν	φιλοσόφων	οὐδεὶς ἔστιν, ὃς οὐ τοῦτο
[999]	ὁ Σωκράτης (ἀξιόπιστος ἦν ἑτέρους	ἐλέγχων	τῷ μηδὲν ἀποφαίνεσθαι, καὶ μᾶλλον
[1007]	οὖν ἀναγκαίαν πρὸς τὸν οὐρανὸν	ἔχων	συμπλοκὴν καὶ συναρμογὴν ὁ χρόνος
[999]	οὖν ἐλεγκτικὸν λόγον ὥσπερ καθαρτικὸν	ἔχων	φάρμακον ὁ Σωκράτης (ἀξιόπιστος ἦν
[1008]	ἕλκωμεν, ἔσται (πλέον ὁ θυμὸς	ἀπέχων	τῆς ἐπιθυμίας, ὃν ἔνιοι τῶν
[1007]	ἀγαθόν· ἐκείνου γὰρ ἔγγονος λέγεται,	παρέχων	τοῖς ὁρατοῖς μετὰ τοῦ φαίνεσθαι
[1010]	φωνῇ· ὅταν ὑβρίζων, ὅταν ἐχθρὸς	ὑπάρχων,	ὅταν κονδύλοις, ὅταν ἐπὶ κόρρης·
[1004]	τὸν πρὸ αὑτοῦ· καὶ τοῦτο	πάσχων	ἀεὶ καὶ δρῶν ὁ ἔμπροσθεν
[1000]	ποιητὴς δὲ τῶν ἀλόγων καὶ	ἀψύχων;	Οὐδὲ γὰρ χορίου φησὶ Χρύσιππος
[1006]	ἀστέρας ἀλλὰ τὰ σώματα τῶν	ζῴων	λέγεσθαι; Καθάπερ Ἀριστοτέλης ὡρίσατο τὴν
[1008]	ἄγειν λέγεται, καὶ ὁ τῶν	Τρώων	στρατηγὸς Ὁτὲ μέν τε μετὰ