HODOI ELEKTRONIKAI: Du texte à l'hypertexte

HODOI ELEKTRONIKAI
Du texte à l'hypertexte

Plutarque, Oeuvres morales, De la création de l'âme d'après le Timée de Platon

Liste des contextes (ordre alphabétique)

φ = 69 formes différentes pour 111 occurrences

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ ς τ υ φ χ ψ ω

Pages

[1029]   δὲ τὸ μεταξὺ τούτου καὶ Φαέθοντος· εἶθ´ ἑξῆς τὸ ἐπὶ Φαίνωνα

[1016]   γενομένην. Ἡ μὲν οὖν ἐν Φαίδρῳ διάλεκτος ὀλίγου δεῖν ἅπασι διὰ

[1016]   καὶ γενομένην, ἀγένητον μὲν ἐν Φαίδρῳ τὴν ψυχὴν ἐν δὲ Τιμαίῳ

[1021]   ἐπιτρίτου τῷ ἐπογδόῳ μεῖζόν ἐστι. Φαίνεται τοίνυν, ὅτι τὸ διὰ πασῶν

[1028]   σελήνης διάμετρον τριπλάσιος, ὁ δὲ φαινόμενος ἐλάχιστος τῶν ἀπλανῶν ἀστέρων οὐκ

[1029]   Φαέθοντος· εἶθ´ ἑξῆς τὸ ἐπὶ Φαίνωνα καὶ πέμπτον ἤδη τὸ ἀπὸ

[1029]   Πλάτωνος ἀπηρτῆσθαι διανοίας, ἐκεῖνα κομιδῇ φανεῖται τῶν μουσικῶν λόγων ἔχεσθαι, τὸ

[1026]   τῶν ἄλλων· ἁρμονίη γὰρ ἀφανὴς φανερῆς κρείττων καθ´ Ἡράκλειτον, ἐν ᾗ

[1024]   αἰσθανόμενον καὶ τῷ φανταστῷ τὸ φανταζόμενον ἀνάγκη συνδιανέμεσθαι καὶ συμπαρήκειν· ἡ

[1024]   αἰσθητοῖς· ὀργάνοις τε ταῖς μεταξὺ φαντασίαις τε καὶ μνήμαις χρώμενος, ὧν

[1025]   τοῦ αἰσθανομένου περὶ τὸ κινούμενον· ~(φαντασίαν δὲ συμπλοκὴν δόξης πρὸς αἴσθησιν

[1024]   οὖσαν ἢ τὴν δοξαστικὴν καὶ φανταστικὴν καὶ συμπαθῆ τῷ αἰσθητῷ κίνησιν,

[1017]   κόσμου ψυχὴν οὖσαν, ἀλλά τινα φανταστικῆς καὶ δοξαστικῆς ἀλόγου δὲ καὶ

[1014]   ἀντίτυπον οὔτε τῆς ψυχῆς τὸ φανταστικὸν καὶ κινητικὸν αὐτὸς ἐποίησεν· ἀμφοτέρας

[1023]   δὲ καὶ πίστεις καὶ τὸ φανταστικὸν καὶ τὸ παθητικὸν ὑπὸ τῶν

[1024]   αἰσθητῷ τὸ αἰσθανόμενον καὶ τῷ φανταστῷ τὸ φανταζόμενον ἀνάγκη συνδιανέμεσθαι καὶ

[1029]   ἀγαλμάτων ὄψεις, θαυμαστὰς δὲ παρέχει φαρμάκων καὶ ὀργάνων δυνάμεις. καὶ Ζήνων

[1016]   ἢ γενέσθαι· ταῦτα γὰρ ἄντικρυς φαρμακῶντός ἐστιν. Ἀλλὰ τί δεῖ νοεῖν

[1012]   διαφορὰς καὶ ὁμοιότητας, ἐκ πάντων φασίν, ~ἵνα πάντα γιγνώσκῃ, συγκεκρᾶσθαι τὴν

[1026]   διαιρετικὴ πρὸς τὰ καθ´ ἕκαστα φέρεται τῷ μεριστῷ. Χαίρει δ´ ὅλον

[1024]   μεριστὸν καὶ πλανητόν, ἅτε δὴ φερομένης καὶ σκεδαννυμένης ἐφαπτόμενον ὕλης. (Οὔτε

[1025]   προσίεσθαι μῖξιν ἀλλ´ ἀπωθεῖσθαι καὶ φεύγειν, ὅπως ἁπλῆ διαμείνῃ καὶ εἰλικρινὴς

[1022]   τὰ ἐλάχιστα τῶν σωμάτων, νοείσθω φεύγουσα τὸν μερισμόν· τὸ γὰρ ἁπλοῦν

[1022]   τῶν προειρημένων συνιδεῖν, τί δήποτε φήσας ὁ Πλάτων ἡμιολίους καὶ ἐπιτρίτους

[1017]   Σωκράτης ἀρχόμενος λέγειν ἔστι δέ φησι θείῳ μὲν γενητῷ περίοδος ἣν

[1024]   διασαφεῖ τοῖς ὀνόμασιν· Οὗτος γάρ φησι παρὰ τῆς ἐμῆς ψήφου λογισθεὶς

[1017]   κόσμον ὑπὸ τοῦ θεοῦ συντεθέντα φησὶ πολλῶν ἀγαθῶν μεταλαβεῖν, εἰ δέ

[1022]   οὐ τέσσαρας ἐκ δυεῖν· ἔπειτά φησι τὰς τῶν μεσοτήτων παρεντάξεις οὕτω

[1016]   Τὸ μὲν γὰρ πρὸ τούτου φησί ταῦτα πάντα εἶχεν ἀλόγως καὶ

[1017]   οὐρανόν, ~Ἔκ τε δὴ (τούτων φησί τοιούτων καὶ τὸν ἀριθμὸν τεττάρων

[1015]   μικρὸν ἔτι προελθὼν Προϊόντος δέ φησι τοῦ χρόνου καὶ λήθης ἐγγιγνομένης

[1023]   τοῖς ἐφεξῆς διασαφεῖ. Λόγος γάρ φησιν ἀληθής, ὅταν μὲν περὶ τὸ

[1023]   ἀλλὰ καὶ τὴν τοῦ κόσμου φησὶν ἀνακυκλουμένην αὐτὴν πρὸς ἑαυτήν, ὅταν

[1030]   αὐτὸς ὁ Πίνδαρος τοῦ θεοῦ φησιν ἐπακοῦσαι Μουσικὰν ὀρθὰν ἐπιδεικνυμένου τὸν

[1014]   τὰ πράγματα δόξαν. όσμον τόνδε φησὶν Ἡράκλειτος ὔτε τις θεῶν οὔτ´

[1021]   προσηγόρευται. (Καὶ τοῦτ´ ἐστὶν ὅ φησιν ὁ Πλάτων τὰ ἐπίτριτα τοῖς

[1016]   βίου, Τὸ μὲν δὴ σῶμά φησιν ὁρατὸν οὐρανοῦ γέγονεν, αὐτὴ δ´

[1016]   δὲ Τιμαίῳ Τὴν δὲ ψυχήν φησιν οὐχ ὡς νῦν ὑστέραν ἐπιχειροῦμεν

[1016]   οὐδὲ ταὐτὸ σῶμα γίγνεσθαί τέ φησιν ὑπὸ τοῦ θεοῦ καὶ εἶναι

[1023]   ἐκ σώματος γένεσιν, ἐντὸς αὐτῆς φησιν ὑπὸ τοῦ θεοῦ τεθῆναι τὸ

[1017]   τοῦ τόνου διαστημάτων πρῶτον εἶναι φθεγκτὸν τὸ πέμπτον· τὰ δὲ τρισκαίδεκα

[1021]   γὰρ αὐλῶν ὁ μείζων βαρύτερον φθέγξεται ὡς ὑπάτη πρὸς νήτην, τῶν

[1017]   μὲν πέντε τροφόν, ὅπερ ἐστὶ (φθόγγον, ἐκάλουν, οἰόμενοι τῶν τοῦ τόνου

[1021]   κατὰ τὸν βαρύτατον τοῦ τετραχόρδου φθόγγον, ὁ δὲ μείζων, τὰ σνϚ

[1026]   ἐκ φθόγγων καὶ διαστημάτων, καὶ φθόγγος μὲν ἓν καὶ ταὐτὸν διάστημα

[1021]   ὡς εἰπεῖν ἔμβραχυ, τῷ τοὺς φθόγγους, ἂν ἀνὰ μέρος κρουσθῶσι, παρέχειν

[1029]   ἀπλανῆ σφαῖραν· ὥστε τοὺς ὁρίζοντας φθόγγους τὰ τετράχορδα τὸν τῶν πλανωμένων

[1020]   πᾶν τὸ περιεχόμενον ὑπὸ δυεῖν φθόγγων ἀνομοίων τῇ τάσει· τῶν δὲ

[1026]   ἓν καὶ ταὐτὸν διάστημα δὲ φθόγγων ἑτερότης καὶ διαφορά, μιχθέντων δὲ

[1030]   δ´ ἁρμονίαν ἐκείνην ἐπὶ τῶν φθόγγων θεωρεῖν) οὕτως εἰκὸς μέν ἐστι

[1026]   διανοίας, ἁρμονία δὲ τὸ ἐκ φθόγγων καὶ διαστημάτων, καὶ φθόγγος μὲν

[1020]   σνϚ τῶν δὲ τπδʹ τὰ φιβʹ Καὶ οὐκ ἄλογος ἡ ἐπὶ

[1020]   τὸν διπλάσιον, ὃν ἔχει τὰ φιβʹ πρὸς υπϚ γίγνεται γὰρ ἐπίτριτα

[1030]   ποιητὰς λέληθεν ἄρθμια μὲν τὰ φίλα καὶ προσηνῆ καλοῦντας ἀναρσίους δὲ

[1014]   Τὴν δὲ τῆς ψυχῆς ἐν Φιλήβῳ μὲν ἀπειρίαν κέκληκεν, ἀριθμοῦ καὶ

[1014]   Τιμαίῳ λεγομένην ἀνάγκην, ἐν δὲ Φιλήβῳ περὶ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον

[1025]   οὐκ ἄδεκτον οὖσαν ἀλλὰ καὶ φίλην μεταβολῆς· μᾶλλον (δὲ τὴν τοῦ

[1028]   τέσσαρας μῆνας καὶ χειμῶνος ἴσους Φίλης τ´ ὀπώρας διπτύχους ἦρός τ´

[1027]   ἦν, κοινωνίαν πρὸς ἄλληλα καὶ φιλίαν ἐργασαμένου δι´ ἀριθμῶν καὶ ἁρμονίας.

[1026]   οἱ πολλοὶ καλοῦσιν, Ἐμπεδοκλῆς δὲ Φιλίαν ὁμοῦ καὶ Νεῖκος, Ἡράκλειτος δὲ

[1017]   σῶμα ἐγεννήθη δι´ ἀναλογίας ὁμολογῆσαν, φιλίαν τ´ ἔσχεν ἐκ τούτων, ὥστ´

[1026]   καὶ πτοήσεις καὶ διαμάχαι τοῦ φιλοκάλου πρὸς τὸ ἀκόλαστον ἐνδείκνυνται τὸ

[1030]   ἦν ξείνοισιν ἀνὴρ ὅδε καὶ φίλος ἀστοῖς εὐαρμοστίαν δῆλός ἐστι τὴν

[1025]   ἢ λυπουμένου πρόσεστι. Διὸ τῶν φιλοσόφων οἱ μὲν τὰ πάθη λόγους

[1030]   (Οἵ τε πάλαι θεολόγοι, πρεσβύτατοι φιλοσόφων ὄντες, ὄργανα μουσικὰ θεῶν ἐνεχείριζον

[1025]   κίνησιν, ᾗ μηδὲν ἐπιθυμίας ἢ φιλοτιμίας ἢ τοῦ χαίροντος ἢ λυπουμένου

[1013]   καὶ λόγον, ᾧ Πλάτων ὁμολογεῖ φιλοτιμότατα καὶ παρ´ ἡλικίαν πρὸς τοὺς

[1017]   ἀγαθῶν μεταλαβεῖν, εἰ δέ τι φλαῦρόν ἐστιν ἢ χαλεπόν, ἐκ τῆς

[1029]   σώματα, λίθοι καὶ ξύλα καὶ φλοιοὶ φυτῶν καὶ θηρίων ὀστᾶ καὶ

[1014]   θεῶν οὔτ´ ἀνθρώπων ἐποίησεν, ὥσπερ φοβηθεὶς μὴ θεοῦ ἀπογνόντες ἄνθρωπόν τινα

[1013]   οἱ πλεῖστοι τῶν χρωμένων (Πλάτωνι φοβούμενοι καὶ παραμυθούμενοι πάντα μηχανῶνται καὶ

[1025]   παθητικάς, καὶ γὰρ ἀνδρείᾳ τὸ φοβούμενον καὶ σωφροσύνῃ τὸ ἡδόμενον καὶ

[1024]   ἐπιστρέφει καὶ συμπεραίνει τὴν ἐγκύκλιον φορὰν περὶ τὸ μένον ἀεὶ μάλιστα

[1017]   δοξαστικῆς ἀλόγου δὲ καὶ ἀτάκτου φορᾶς καὶ ὁρμῆς δύναμιν αὐτοκίνητον καὶ

[1024]   τῷ μηδαμῇ κινητῷ τὸ πάντῃ φορητὸν μιγνύουσα καὶ καταβιαζομένη θάτερον εἰς

[1026]   πολλάκις, ἐν ᾗ τὸ μὲν φρόνιμον ἀμβλύνεται καὶ καταδαρθάνει λήθης ἐμπιπλάμενον

[1029]   ἐμμελείαις καὶ κινήσεσιν ἡ ψυχὴ φρονιμωτάτη καὶ δικαιοτάτη γεγονυῖα· γέγονε δὲ

[1014]   Τιμαίῳ τὴν τῇ ἀμερίστῳ συγκεραννυμένην φύσει καὶ περὶ τὰ σώματα γίγνεσθαι

[1015]   ταραττομένην αἰτίας· οὐδ´ ἀρχὰς τῇ φύσει μεταβολῆς καὶ παθῶν παρέσχεν, ἀλλ´

[1016]   παντὶ δῆλον ὡς γένεσιν τῇ φύσει τοῦ σώματος ἀποδίδωσιν. Ἀλλὰ πολλοῦ

[1026]   διαζευκτικῷ κέχρηται Ζεὺς εἴτ´ ἀνάγκη φύσεος εἴτε νοῦς βροτῶν· (καὶ γὰρ

[1012]   οὐσίας εἶδος, τῆς τε ταὐτοῦ φύσεως αὖ πέρι καὶ τῆς τοῦ

[1014]   τῆς λεγομένης ὑπ´ αὐτοῦ (πανδεχοῦς φύσεως ἕδρας τε καὶ τιθήνης τῶν

[1012]   τῆς περὶ τὰ αἰσθητὰ δοξαστῆς φύσεως, οἶμαί τι τὴν τούτων ἀνακαλυφθέντων

[1015]   καὶ τὸ τῆς πάλαι ποτὲ φύσεως σύντροφον πολλῆς μετέχον ἀταξίας, πρὶν

[1028]   Πλάτων θεωρίας μαθηματικῆς ποιούμενος εἰς φυσικὴν ὑπόθεσιν μὴ δεομένην μεσότητας ἀριθμητικὰς

[1013]   (ταῦτα δ´εἶναι τέτταρα, τὴν νοητὴν φύσιν ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ καὶὡσαύτως ἔχουσαν

[1027]   ἣν ἔχει τά τε διαστήματα φύσιν αἵ τε ταῦτα συμπληροῦσαι μεσότητες,

[1015]   ὅπως ποιοῦντα τὴν τῶν κακῶν φύσιν ἀπ´ αὐτομάτου κατὰ συμβεβηκός. Ἐπικούρῳ

[1012]   μίαν πάντα ἰδέαν, τὴν θατέρου φύσιν δύσμικτον οὖσαν εἰς ταὐτὸ συναρμόττων

[1024]   πρὸς ἀμφότερα συμπαθῆ καὶ συγγενῆ φύσιν εἶχε, τῷ μὲν αἰσθητικῷ τῆς

[1025]   γῆ, χαλεπὴν πρὸς ἄλληλα κραθῆναι φύσιν ἔχοντα, μᾶλλον δ´ ὅλως ἄκρατον

[1016]   καὶ ἀνωμαλίαν, ὥστε τὴν αὐτὴν φύσιν ὁμοῦ καὶ ἀγένητον ἀποφαίνειν καὶ

[1022]   ὑποκειμένην ἐκείνῃ καὶ μεταληπτικὴν ἐκείνης φύσιν, ὁμωνυμίᾳ χρώμενος, οὐ διαφέρει πρὸς

[1025]   ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος τὴν θατέρου φύσιν, οὐκ ἄδεκτον οὖσαν ἀλλὰ καὶ

[1029]   τῶν δὲ συμφωνιῶν (τὴν κατὰ φύσιν οὐκ ἐτήρησαν τάξιν· τὸ γὰρ

[1026]   ἡ περὶ τὸν οὐρανὸν ἀπήλλακται φύσις, ἀλλ´ ἑτερορρεποῦσα νῦν μὲν ὀρθοῦται

[1024]   ἑτέρα. Τὸ γὰρ νοερὸν ἡ φύσις ἔχουσα καὶ τὸ δοξαστικὸν εἶχεν,

[1029]   λίθοι καὶ ξύλα καὶ φλοιοὶ φυτῶν καὶ θηρίων ὀστᾶ καὶ πυτίαι,

[1014]   θαλάττης καὶ οὐρανοῦ καὶ ἀστέρων φυτῶν τε καὶ ζῴων παντοδαπὰ σώματα

[1026]   ἀσήμαντος, λόγος δὲ λέξις ἐν φωνῇ σημαντικῇ διανοίας, ἁρμονία δὲ τὸ

[1026]   τὸ ἄπειρον ὁρίσας. Ὡς δὲ φωνή τίς ἐστιν ἄλογος καὶ ἀσήμαντος,

[1029]   ὀστᾶ λόγου μετέχοντα καὶ συμφωνίας φωνὴν ἀφίησι. Τὸ μὲν γὰρ ἀριθμῷ

[1014]   ποιεῖν οὐδὲ κίνησιν ἐμμελῆ δὲ φωνὴν καὶ κίνησιν εὔρυθμον ἀξιοῦμεν, οὕτως

[1014]   ἁρμονικὸν ἄνδρα καὶ ῥυθμικὸν οὐ φωνὴν ποιεῖν οὐδὲ κίνησιν ἐμμελῆ δὲ

[1021]   ἀνὰ μέρος κρουσθῶσι, παρέχειν ἡδὺ φωνοῦντας καὶ προσηνές, ἂν δ´ ὁμοῦ,

[1026]   λύρης καὶ τόξου, Παρμενίδης δὲ φῶς καὶ σκότος, Ἀναξαγόρας δὲ νοῦν

[1029]   τὴν ὑπάτην Στίλβωνα δὲ καὶ Φωσφόρον ἐν διατόνοις παρυπάταις καὶ λιχανοῖς

[1029]   τοὺς ὁμοδρόμους ἡλίῳ, (Στίλβωνα καὶ Φωσφόρον· ἕτερον τὸ ἀπὸ τούτων ἐπὶ

[1028]   μιᾶς καὶ ὀγδοήκοντα, κατὰ δὲ Φωσφόρον τριῶν καὶ μʹ καὶ ςʹ

[1028]   καὶ εἴκοσι πρὸς ἕν ἐστι· Φωσφόρου δὲ καὶ γῆς αἱ μὲν

Pages
[1029]	δὲ τὸ μεταξὺ τούτου καὶ	Φαέθοντος·	εἶθ´ ἑξῆς τὸ ἐπὶ Φαίνωνα
[1016]	γενομένην. Ἡ μὲν οὖν ἐν	Φαίδρῳ	διάλεκτος ὀλίγου δεῖν ἅπασι διὰ
[1016]	καὶ γενομένην, ἀγένητον μὲν ἐν	Φαίδρῳ	τὴν ψυχὴν ἐν δὲ Τιμαίῳ
[1021]	ἐπιτρίτου τῷ ἐπογδόῳ μεῖζόν ἐστι.	Φαίνεται	τοίνυν, ὅτι τὸ διὰ πασῶν
[1028]	σελήνης διάμετρον τριπλάσιος, ὁ δὲ	φαινόμενος	ἐλάχιστος τῶν ἀπλανῶν ἀστέρων οὐκ
[1029]	Φαέθοντος· εἶθ´ ἑξῆς τὸ ἐπὶ	Φαίνωνα	καὶ πέμπτον ἤδη τὸ ἀπὸ
[1029]	Πλάτωνος ἀπηρτῆσθαι διανοίας, ἐκεῖνα κομιδῇ	φανεῖται	τῶν μουσικῶν λόγων ἔχεσθαι, τὸ
[1026]	τῶν ἄλλων· ἁρμονίη γὰρ ἀφανὴς	φανερῆς	κρείττων καθ´ Ἡράκλειτον, ἐν ᾗ
[1024]	αἰσθανόμενον καὶ τῷ φανταστῷ τὸ	φανταζόμενον	ἀνάγκη συνδιανέμεσθαι καὶ συμπαρήκειν· ἡ
[1024]	αἰσθητοῖς· ὀργάνοις τε ταῖς μεταξὺ	φαντασίαις	τε καὶ μνήμαις χρώμενος, ὧν
[1025]	τοῦ αἰσθανομένου περὶ τὸ κινούμενον·	~(φαντασίαν	δὲ συμπλοκὴν δόξης πρὸς αἴσθησιν
[1024]	οὖσαν ἢ τὴν δοξαστικὴν καὶ	φανταστικὴν	καὶ συμπαθῆ τῷ αἰσθητῷ κίνησιν,
[1017]	κόσμου ψυχὴν οὖσαν, ἀλλά τινα	φανταστικῆς	καὶ δοξαστικῆς ἀλόγου δὲ καὶ
[1014]	ἀντίτυπον οὔτε τῆς ψυχῆς τὸ	φανταστικὸν	καὶ κινητικὸν αὐτὸς ἐποίησεν· ἀμφοτέρας
[1023]	δὲ καὶ πίστεις καὶ τὸ	φανταστικὸν	καὶ τὸ παθητικὸν ὑπὸ τῶν
[1024]	αἰσθητῷ τὸ αἰσθανόμενον καὶ τῷ	φανταστῷ	τὸ φανταζόμενον ἀνάγκη συνδιανέμεσθαι καὶ
[1029]	ἀγαλμάτων ὄψεις, θαυμαστὰς δὲ παρέχει	φαρμάκων	καὶ ὀργάνων δυνάμεις. καὶ Ζήνων
[1016]	ἢ γενέσθαι· ταῦτα γὰρ ἄντικρυς	φαρμακῶντός	ἐστιν. Ἀλλὰ τί δεῖ νοεῖν
[1012]	διαφορὰς καὶ ὁμοιότητας, ἐκ πάντων	φασίν,	~ἵνα πάντα γιγνώσκῃ, συγκεκρᾶσθαι τὴν
[1026]	διαιρετικὴ πρὸς τὰ καθ´ ἕκαστα	φέρεται	τῷ μεριστῷ. Χαίρει δ´ ὅλον
[1024]	μεριστὸν καὶ πλανητόν, ἅτε δὴ	φερομένης	καὶ σκεδαννυμένης ἐφαπτόμενον ὕλης. (Οὔτε
[1025]	προσίεσθαι μῖξιν ἀλλ´ ἀπωθεῖσθαι καὶ	φεύγειν,	ὅπως ἁπλῆ διαμείνῃ καὶ εἰλικρινὴς
[1022]	τὰ ἐλάχιστα τῶν σωμάτων, νοείσθω	φεύγουσα	τὸν μερισμόν· τὸ γὰρ ἁπλοῦν
[1022]	τῶν προειρημένων συνιδεῖν, τί δήποτε	φήσας	ὁ Πλάτων ἡμιολίους καὶ ἐπιτρίτους
[1017]	Σωκράτης ἀρχόμενος λέγειν ἔστι δέ	φησι	θείῳ μὲν γενητῷ περίοδος ἣν
[1024]	διασαφεῖ τοῖς ὀνόμασιν· Οὗτος γάρ	φησι	παρὰ τῆς ἐμῆς ψήφου λογισθεὶς
[1017]	κόσμον ὑπὸ τοῦ θεοῦ συντεθέντα	φησὶ	πολλῶν ἀγαθῶν μεταλαβεῖν, εἰ δέ
[1022]	οὐ τέσσαρας ἐκ δυεῖν· ἔπειτά	φησι	τὰς τῶν μεσοτήτων παρεντάξεις οὕτω
[1016]	Τὸ μὲν γὰρ πρὸ τούτου	φησί	ταῦτα πάντα εἶχεν ἀλόγως καὶ
[1017]	οὐρανόν, ~Ἔκ τε δὴ (τούτων	φησί	τοιούτων καὶ τὸν ἀριθμὸν τεττάρων
[1015]	μικρὸν ἔτι προελθὼν Προϊόντος δέ	φησι	τοῦ χρόνου καὶ λήθης ἐγγιγνομένης
[1023]	τοῖς ἐφεξῆς διασαφεῖ. Λόγος γάρ	φησιν	ἀληθής, ὅταν μὲν περὶ τὸ
[1023]	ἀλλὰ καὶ τὴν τοῦ κόσμου	φησὶν	ἀνακυκλουμένην αὐτὴν πρὸς ἑαυτήν, ὅταν
[1030]	αὐτὸς ὁ Πίνδαρος τοῦ θεοῦ	φησιν	ἐπακοῦσαι Μουσικὰν ὀρθὰν ἐπιδεικνυμένου τὸν
[1014]	τὰ πράγματα δόξαν. όσμον τόνδε	φησὶν	Ἡράκλειτος ὔτε τις θεῶν οὔτ´
[1021]	προσηγόρευται. (Καὶ τοῦτ´ ἐστὶν ὅ	φησιν	ὁ Πλάτων τὰ ἐπίτριτα τοῖς
[1016]	βίου, Τὸ μὲν δὴ σῶμά	φησιν	ὁρατὸν οὐρανοῦ γέγονεν, αὐτὴ δ´
[1016]	δὲ Τιμαίῳ Τὴν δὲ ψυχήν	φησιν	οὐχ ὡς νῦν ὑστέραν ἐπιχειροῦμεν
[1016]	οὐδὲ ταὐτὸ σῶμα γίγνεσθαί τέ	φησιν	ὑπὸ τοῦ θεοῦ καὶ εἶναι
[1023]	ἐκ σώματος γένεσιν, ἐντὸς αὐτῆς	φησιν	ὑπὸ τοῦ θεοῦ τεθῆναι τὸ
[1017]	τοῦ τόνου διαστημάτων πρῶτον εἶναι	φθεγκτὸν	τὸ πέμπτον· τὰ δὲ τρισκαίδεκα
[1021]	γὰρ αὐλῶν ὁ μείζων βαρύτερον	φθέγξεται	ὡς ὑπάτη πρὸς νήτην, τῶν
[1017]	μὲν πέντε τροφόν, ὅπερ ἐστὶ	(φθόγγον,	ἐκάλουν, οἰόμενοι τῶν τοῦ τόνου
[1021]	κατὰ τὸν βαρύτατον τοῦ τετραχόρδου	φθόγγον,	ὁ δὲ μείζων, τὰ σνϚ
[1026]	ἐκ φθόγγων καὶ διαστημάτων, καὶ	φθόγγος	μὲν ἓν καὶ ταὐτὸν διάστημα
[1021]	ὡς εἰπεῖν ἔμβραχυ, τῷ τοὺς	φθόγγους,	ἂν ἀνὰ μέρος κρουσθῶσι, παρέχειν
[1029]	ἀπλανῆ σφαῖραν· ὥστε τοὺς ὁρίζοντας	φθόγγους	τὰ τετράχορδα τὸν τῶν πλανωμένων
[1020]	πᾶν τὸ περιεχόμενον ὑπὸ δυεῖν	φθόγγων	ἀνομοίων τῇ τάσει· τῶν δὲ
[1026]	ἓν καὶ ταὐτὸν διάστημα δὲ	φθόγγων	ἑτερότης καὶ διαφορά, μιχθέντων δὲ
[1030]	δ´ ἁρμονίαν ἐκείνην ἐπὶ τῶν	φθόγγων	θεωρεῖν) οὕτως εἰκὸς μέν ἐστι
[1026]	διανοίας, ἁρμονία δὲ τὸ ἐκ	φθόγγων	καὶ διαστημάτων, καὶ φθόγγος μὲν
[1020]	σνϚ τῶν δὲ τπδʹ τὰ	φιβʹ	Καὶ οὐκ ἄλογος ἡ ἐπὶ
[1020]	τὸν διπλάσιον, ὃν ἔχει τὰ	φιβʹ	πρὸς υπϚ γίγνεται γὰρ ἐπίτριτα
[1030]	ποιητὰς λέληθεν ἄρθμια μὲν τὰ	φίλα	καὶ προσηνῆ καλοῦντας ἀναρσίους δὲ
[1014]	Τὴν δὲ τῆς ψυχῆς ἐν	Φιλήβῳ	μὲν ἀπειρίαν κέκληκεν, ἀριθμοῦ καὶ
[1014]	Τιμαίῳ λεγομένην ἀνάγκην, ἐν δὲ	Φιλήβῳ	περὶ τὸ μᾶλλον καὶ ἧττον
[1025]	οὐκ ἄδεκτον οὖσαν ἀλλὰ καὶ	φίλην	μεταβολῆς· μᾶλλον (δὲ τὴν τοῦ
[1028]	τέσσαρας μῆνας καὶ χειμῶνος ἴσους	Φίλης	τ´ ὀπώρας διπτύχους ἦρός τ´
[1027]	ἦν, κοινωνίαν πρὸς ἄλληλα καὶ	φιλίαν	ἐργασαμένου δι´ ἀριθμῶν καὶ ἁρμονίας.
[1026]	οἱ πολλοὶ καλοῦσιν, Ἐμπεδοκλῆς δὲ	Φιλίαν	ὁμοῦ καὶ Νεῖκος, Ἡράκλειτος δὲ
[1017]	σῶμα ἐγεννήθη δι´ ἀναλογίας ὁμολογῆσαν,	φιλίαν	τ´ ἔσχεν ἐκ τούτων, ὥστ´
[1026]	καὶ πτοήσεις καὶ διαμάχαι τοῦ	φιλοκάλου	πρὸς τὸ ἀκόλαστον ἐνδείκνυνται τὸ
[1030]	ἦν ξείνοισιν ἀνὴρ ὅδε καὶ	φίλος	ἀστοῖς εὐαρμοστίαν δῆλός ἐστι τὴν
[1025]	ἢ λυπουμένου πρόσεστι. Διὸ τῶν	φιλοσόφων	οἱ μὲν τὰ πάθη λόγους
[1030]	(Οἵ τε πάλαι θεολόγοι, πρεσβύτατοι	φιλοσόφων	ὄντες, ὄργανα μουσικὰ θεῶν ἐνεχείριζον
[1025]	κίνησιν, ᾗ μηδὲν ἐπιθυμίας ἢ	φιλοτιμίας	ἢ τοῦ χαίροντος ἢ λυπουμένου
[1013]	καὶ λόγον, ᾧ Πλάτων ὁμολογεῖ	φιλοτιμότατα	καὶ παρ´ ἡλικίαν πρὸς τοὺς
[1017]	ἀγαθῶν μεταλαβεῖν, εἰ δέ τι	φλαῦρόν	ἐστιν ἢ χαλεπόν, ἐκ τῆς
[1029]	σώματα, λίθοι καὶ ξύλα καὶ	φλοιοὶ	φυτῶν καὶ θηρίων ὀστᾶ καὶ
[1014]	θεῶν οὔτ´ ἀνθρώπων ἐποίησεν, ὥσπερ	φοβηθεὶς	μὴ θεοῦ ἀπογνόντες ἄνθρωπόν τινα
[1013]	οἱ πλεῖστοι τῶν χρωμένων (Πλάτωνι	φοβούμενοι	καὶ παραμυθούμενοι πάντα μηχανῶνται καὶ
[1025]	παθητικάς, καὶ γὰρ ἀνδρείᾳ τὸ	φοβούμενον	καὶ σωφροσύνῃ τὸ ἡδόμενον καὶ
[1024]	ἐπιστρέφει καὶ συμπεραίνει τὴν ἐγκύκλιον	φορὰν	περὶ τὸ μένον ἀεὶ μάλιστα
[1017]	δοξαστικῆς ἀλόγου δὲ καὶ ἀτάκτου	φορᾶς	καὶ ὁρμῆς δύναμιν αὐτοκίνητον καὶ
[1024]	τῷ μηδαμῇ κινητῷ τὸ πάντῃ	φορητὸν	μιγνύουσα καὶ καταβιαζομένη θάτερον εἰς
[1026]	πολλάκις, ἐν ᾗ τὸ μὲν	φρόνιμον	ἀμβλύνεται καὶ καταδαρθάνει λήθης ἐμπιπλάμενον
[1029]	ἐμμελείαις καὶ κινήσεσιν ἡ ψυχὴ	φρονιμωτάτη	καὶ δικαιοτάτη γεγονυῖα· γέγονε δὲ
[1014]	Τιμαίῳ τὴν τῇ ἀμερίστῳ συγκεραννυμένην	φύσει	καὶ περὶ τὰ σώματα γίγνεσθαι
[1015]	ταραττομένην αἰτίας· οὐδ´ ἀρχὰς τῇ	φύσει	μεταβολῆς καὶ παθῶν παρέσχεν, ἀλλ´
[1016]	παντὶ δῆλον ὡς γένεσιν τῇ	φύσει	τοῦ σώματος ἀποδίδωσιν. Ἀλλὰ πολλοῦ
[1026]	διαζευκτικῷ κέχρηται Ζεὺς εἴτ´ ἀνάγκη	φύσεος	εἴτε νοῦς βροτῶν· (καὶ γὰρ
[1012]	οὐσίας εἶδος, τῆς τε ταὐτοῦ	φύσεως	αὖ πέρι καὶ τῆς τοῦ
[1014]	τῆς λεγομένης ὑπ´ αὐτοῦ (πανδεχοῦς	φύσεως	ἕδρας τε καὶ τιθήνης τῶν
[1012]	τῆς περὶ τὰ αἰσθητὰ δοξαστῆς	φύσεως,	οἶμαί τι τὴν τούτων ἀνακαλυφθέντων
[1015]	καὶ τὸ τῆς πάλαι ποτὲ	φύσεως	σύντροφον πολλῆς μετέχον ἀταξίας, πρὶν
[1028]	Πλάτων θεωρίας μαθηματικῆς ποιούμενος εἰς	φυσικὴν	ὑπόθεσιν μὴ δεομένην μεσότητας ἀριθμητικὰς
[1013]	(ταῦτα δ´εἶναι τέτταρα, τὴν νοητὴν	φύσιν	ἀεὶ κατὰ ταὐτὰ καὶὡσαύτως ἔχουσαν
[1027]	ἣν ἔχει τά τε διαστήματα	φύσιν	αἵ τε ταῦτα συμπληροῦσαι μεσότητες,
[1015]	ὅπως ποιοῦντα τὴν τῶν κακῶν	φύσιν	ἀπ´ αὐτομάτου κατὰ συμβεβηκός. Ἐπικούρῳ
[1012]	μίαν πάντα ἰδέαν, τὴν θατέρου	φύσιν	δύσμικτον οὖσαν εἰς ταὐτὸ συναρμόττων
[1024]	πρὸς ἀμφότερα συμπαθῆ καὶ συγγενῆ	φύσιν	εἶχε, τῷ μὲν αἰσθητικῷ τῆς
[1025]	γῆ, χαλεπὴν πρὸς ἄλληλα κραθῆναι	φύσιν	ἔχοντα, μᾶλλον δ´ ὅλως ἄκρατον
[1016]	καὶ ἀνωμαλίαν, ὥστε τὴν αὐτὴν	φύσιν	ὁμοῦ καὶ ἀγένητον ἀποφαίνειν καὶ
[1022]	ὑποκειμένην ἐκείνῃ καὶ μεταληπτικὴν ἐκείνης	φύσιν,	ὁμωνυμίᾳ χρώμενος, οὐ διαφέρει πρὸς
[1025]	ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος τὴν θατέρου	φύσιν,	οὐκ ἄδεκτον οὖσαν ἀλλὰ καὶ
[1029]	τῶν δὲ συμφωνιῶν (τὴν κατὰ	φύσιν	οὐκ ἐτήρησαν τάξιν· τὸ γὰρ
[1026]	ἡ περὶ τὸν οὐρανὸν ἀπήλλακται	φύσις,	ἀλλ´ ἑτερορρεποῦσα νῦν μὲν ὀρθοῦται
[1024]	ἑτέρα. Τὸ γὰρ νοερὸν ἡ	φύσις	ἔχουσα καὶ τὸ δοξαστικὸν εἶχεν,
[1029]	λίθοι καὶ ξύλα καὶ φλοιοὶ	φυτῶν	καὶ θηρίων ὀστᾶ καὶ πυτίαι,
[1014]	θαλάττης καὶ οὐρανοῦ καὶ ἀστέρων	φυτῶν	τε καὶ ζῴων παντοδαπὰ σώματα
[1026]	ἀσήμαντος, λόγος δὲ λέξις ἐν	φωνῇ	σημαντικῇ διανοίας, ἁρμονία δὲ τὸ
[1026]	τὸ ἄπειρον ὁρίσας. Ὡς δὲ	φωνή	τίς ἐστιν ἄλογος καὶ ἀσήμαντος,
[1029]	ὀστᾶ λόγου μετέχοντα καὶ συμφωνίας	φωνὴν	ἀφίησι. Τὸ μὲν γὰρ ἀριθμῷ
[1014]	ποιεῖν οὐδὲ κίνησιν ἐμμελῆ δὲ	φωνὴν	καὶ κίνησιν εὔρυθμον ἀξιοῦμεν, οὕτως
[1014]	ἁρμονικὸν ἄνδρα καὶ ῥυθμικὸν οὐ	φωνὴν	ποιεῖν οὐδὲ κίνησιν ἐμμελῆ δὲ
[1021]	ἀνὰ μέρος κρουσθῶσι, παρέχειν ἡδὺ	φωνοῦντας	καὶ προσηνές, ἂν δ´ ὁμοῦ,
[1026]	λύρης καὶ τόξου, Παρμενίδης δὲ	φῶς	καὶ σκότος, Ἀναξαγόρας δὲ νοῦν
[1029]	τὴν ὑπάτην Στίλβωνα δὲ καὶ	Φωσφόρον	ἐν διατόνοις παρυπάταις καὶ λιχανοῖς
[1029]	τοὺς ὁμοδρόμους ἡλίῳ, (Στίλβωνα καὶ	Φωσφόρον·	ἕτερον τὸ ἀπὸ τούτων ἐπὶ
[1028]	μιᾶς καὶ ὀγδοήκοντα, κατὰ δὲ	Φωσφόρον	τριῶν καὶ μʹ καὶ ςʹ
[1028]	καὶ εἴκοσι πρὸς ἕν ἐστι·	Φωσφόρου	δὲ καὶ γῆς αἱ μὲν

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) |
Responsable académique : Alain Meurant
Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher
Dernière mise à jour : 18/10/2007