Chapitres
[4]	ἄξιον φανῆναι. Τούτοις ὁ μέγιστος	ἑάλω	βασιλεὺς ὁ τὴν Ἀσίαν καταστρεψάμενος
[8]	δέ, εἰ μηδὲ τοῖς καθ´	ἑαυτὸν	ἀνθρώποις, ἀλλὰ τοῖς ὕστερον ἢ
[1]	ἅπαντας καὶ ἔτι μᾶλλον πρὸς	ἑαυτὸν	ποιῇ· καί μοι πάλαι μὲν
[6]	ἐμαυτοῦ ἑστίας τὴν Ἑλλάδα λαχὼν	ἐγαννύμην,	οὐκ ἀγρόν, οὐ κῆπον, οὐ
[1]	ᾗ πρότερον Ἡρακλῆς καὶ Διόνυσος	ἐγενέσθην	φιλοσοφοῦντες ὁμοῦ καὶ βασιλεύοντες καὶ
[11]	ἀνδρείως καὶ νὴ Δί´ ἤνεγκεν	ἐγκρατῶς	τὴν τῶν τυράννων ὠμότητα γέγονε
[9]	περὶ μὲν τούτων εἴτε ὀρθῶς	ἔγνωκα	νῦν εἴτε ἐν μέρει σφάλλομαι
[12]	ἄλλως εὐδοκιμοῦσαν διαβάλλω, πάλαι τε	ἔγραφον	ἐκεῖνα καὶ νῦν τὰς παρ´
[6]	ἐγὼ τῷ στρατοπέδῳ παρέμενον, ὁποίας	ἔγραφον	ἐπιστολὰς πρὸς σέ, νῦν ὑπομνήσθητι,
[13]	χρὴ πρὸς τοὺς ἐμοὺς λόγους·	ἐγὼ	γὰρ οὐδὲν ἐμαυτῷ συνειδὼς ἀγαθὸν
[2]	ἐν περιπάτοις προσήκειν {ἐν} ἐκείνῳ·	ἐγὼ	δὲ ὅτι μὲν οὐ καλῶς
[9]	καὶ σοὶ πειθόμενος μάλιστα ταῦτα	ἐγὼ	διανοοῦμαι, οὐχ ὅτι μοι τὸν
[10]	πρακτικός, ἐπεὶ μηδενὸς ἦν κύριος;	Ἐγὼ	μὲν οὖν Ἀλεξάνδρου φημὶ μείζονα
[10]	Σωκράτη σώζονται. Καὶ τοῦτο οὐκ	ἐγὼ	μόνος, Ἀριστοτέλης δὲ πρότερον ἔοικεν
[5]	διαμένῃ γένος. ~Ὅτι δὲ οὐκ	ἐγὼ	μόνος τὴν τύχην ἐπὶ πλεῖστον
[13]	φρόνησιν ἀξίαν τῆς τύχης, ὡς	ἐγὼ	νῦν ἔκ τε τοῦ Κρείττονος
[9]	πρὸς τὴν πολιτείαν. ~Ἃ δεδιὼς	ἐγὼ	πολλάκις εἰκότως ἐπαινῶ τὸν ἔμπροσθεν
[1]	~ΘΕΜΙΣΤΙΩ ΦΙΛΟΣΟΦΩ.	~Ἐγώ	σοι βεβαιῶσαι μέν, ὥσπερ οὖν
[5]	οὐκ ἔστι σωτηρίας μηχανή. Ταύτην	ἐγώ	σοι τὴν ῥῆσιν ἐξεπίτηδες ὅλην
[6]	ἐκεῖ κεκτημένος. Ἀλλὰ ἴσως ἔοικα	ἐγὼ	τὰς μὲν δυσπραγίας οὐκ ἀγεννῶς
[5]	Ἀλλ´ οὐκ ἔστιν ὄπου γε	ἐγὼ	ταῦτα προτιμήσας τῶν πόνων ὤφθην.
[2]	ἐν δίκῃ νῦν περιμένειν. ~Τούτοις	ἐγὼ	τοῖς λόγοις ἐντυχὼν ἐξεπλάγην μικροῦ·
[6]	ἂν εἴποιεν οἱ πολλοί, κινδυνεύων	ἐγὼ	τῷ στρατοπέδῳ παρέμενον, ὁποίας ἔγραφον
[13]	τὸ πᾶν ἐπιτρέπειν. Οὕτω γὰρ	ἐγὼ	τῶν τε ἐλλειμμάτων εἴην ἂν
[1]	τὸν ἀγῶνα τῷ παντὶ χαλεπώτερον	ἔδειξας,	ἐν ταύτῃ παρὰ τοῦ θεοῦ
[2]	μὲν οὐ καλῶς Ἐπικούρῳ ταῦτα	ἐδόκει,	πάλαι καὶ σφόδρα πείθομαι· εἰ
[2]	θεός, μή ποτε ἄρα προτρέπειν	ἐθέλεις	διὰ τῶν ἐπαίνων καὶ τῶν
[3]	καὶ βιαζομένη ῥέπειν ᾗπερ ἂν	ἐθέλῃ	τὰ πράγματα; Χρύσιππος δὲ ἐῴκει
[11]	μήτε στρατηγῶν μήτε δημηγορῶν μήτε	ἔθνους	ἢ πόλεως ἄρχων; Ἀλλ´ οὐκ
[2]	γνωρίμων πολλῶν, ξενικῆς φιλίας, ἱστορίας	ἐθνῶν	καὶ πόλεων ὑπεριδόντα σοφὸν ἀποφαίνειν
[10]	καὶ τῆς τύχης, κείσθω δέ,	εἰ	βούλει, καὶ τῆς ἐντρεχοῦς ταύτης
[10]	τοιοῦτον ἄνδρα ἢ θεὸν καλεῖν,	εἰ	γὰρ ὀρθῶς ἔχει τὸ λεγόμενον,
[4]	ὥσπερ ἐκ δέλτου μεταγράφοντα καταλέγειν;	Εἰ	γὰρ ὤφελεν ὁ τῶν ἀνθρώπων
[5]	τοῦ νοῦ διανομὴν ὀνομάζοντας νόμον.	Εἰ	δὲ ἄνθρωπος εἷς ἢ ὀλιγαρχία
[7]	ἀνὴρ ἐν τοῖς πολιτικοῖς συγγράμμασιν·	Εἰ	δὲ δή τις ἄριστον θείη
[11]	ἔξεστι γάρ σοι φιλοσόφους ἀποφήναντι,	εἰ	δὲ μὴ τρεῖς ἢ τέτταρας,
[2]	ἐδόκει, πάλαι καὶ σφόδρα πείθομαι·	εἰ	δὲ πάνθ´ ὅντινα οὖν ἐπὶ
[13]	δοκῶ, προτεταγμένος ὑμῶν καὶ προκινδυνεύων.	Εἰ	δέ τι μεῖζον ἀγαθὸν τῆς
[10]	ἐπιίστορα ἔργων» αὐτουργότατον ἁπάντων γενόμενον.	Εἰ	δὲ τοῦτ´ ἀληθὲς ὑπολαμβάνομεν ἢ
[3]	τούτου. Σφαλέντες δὲ ἐπ´ ἐκείνοις	εἰ	μὲν εὐσχημόνως ἔφερον, ὥσπερ οὖν
[11]	καὶ φύσει χαλεπῷ τυράννῳ ξυγγενόμενος,	εἰ	μὴ διὰ τῶν καταλειφθέντων ὑπ´
[10]	οὐδὲ σωφρονέστερον {οὐδὲ} αὐτὸν αὑτοῦ,	εἰ	μὴ καὶ μᾶλλον ἀλαζόνα καὶ
[6]	παρ´ ὑμῖν ἠρχόμην παιδείας, δείματα,	εἰ	μὴ σφόδρα αὐτὸς ἠπίστασο. Τὰ
[10]	πολλάκις οἱ καιροὶ προσαναγκάζουσι, πλὴν	εἰ	μὴ τὸν ἀρχιτέκτονα καλοῦμεν, καθάπερ
[8]	γείτονα καὶ ξυγγενῆ· κρεῖσσον δέ,	εἰ	μηδὲ τοῖς καθ´ ἑαυτὸν ἀνθρώποις,
[11]	αὑτὸν ἀπεστέρει τοῦ κρατίστου τέλους	εἰ	τοῦτ´ ᾤετο κυριώτατον. Σὺ δὲ
[9]	πρὸς τὴν ὑπαίθριον· ὥσπερ οὖν,	εἰ	τῷ χαλεπῶς καὶ μόλις ὑγιείας
[3]	ἐστιν ἐπαινεῖσθαι καὶ μακαρίζεσθαι, καὶ	εἰ	φύσει τὸ ζῷον εὐδαιμονίας ὀρέγεται,
[1]	Ἀλέξανδρον καὶ τὸν Μάρκον, καὶ	εἴ	τις ἄλλος γέγονεν ἀρετῇ διαφέρων,
[5]	τοῦ σώματος παραμένειν σωτηρίαν. Ταῦτα	εἴ	τις ἐννοῶν δέδοικεν ἐπὶ τηλικοῦτον
[4]	ἀναπνεῖν τὸ δὴ λεγόμενον, πλὴν	εἴ	τις τὸν βασιλέα καὶ στράτηγον
[2]	τοιοῦτον βίον παρορμῶντος· ὥσπερ γὰρ	εἴ	τις τὸν πορθμὸν τὸν παρ´
[11]	Σὺ δὲ αὐτὸς ἡμῖν ἄπρακτος	εἶ,	μήτε στρατηγῶν μήτε δημηγορῶν μήτε
[7]	τὸ Ἔρδοι δ´ ἕκαστος ἥντιν´	εἰδείη	τέχνην» Μεῖζον ἔμοιγε φαίνεται τὸ
[13]	καὶ ὑμᾶς προτρέπω τὴν χάριν	εἰδέναι.
[7]	βασιλέα καλῶν, οὐδὲ τὸ τοιοῦτον	εἶδος	βασιλείαν οἰόμενος, προστίθησι· Περὶ δὲ
[5]	Πλάτωνος ἐκ τῶν θαυμασίων Νόμων,	εἰδότι	μὲν καὶ διδάξαντί με, ἀπόδειξιν
[11]	τοὺς ἄλλους εἶναι, πιθανώτερος ἂν	εἴη	καὶ πρὸς τὸ πράττειν ἀνυσιμώτερος
[13]	γὰρ ἐγὼ τῶν τε ἐλλειμμάτων	εἴην	ἂν ἀνεύθυνος καί, γενομένων ἁπάντων
[13]	δεξιῶν, εὐγνώμων ἂν καὶ μέτριος	εἴην,	οὐκ ἀλλοτρίοις ἐμαυτὸν ἔργοις ἐπιγράφων·
[8]	ἐστι τἀδίκημα τεθεαμένος τῇ φύσει,	εἶθ´	ὅσα δυνατόν ἐστιν ἐκεῖθεν ἐνταῦθα
[9]	πολιτείαν. ~Ἃ δεδιὼς ἐγὼ πολλάκις	εἰκότως	ἐπαινῶ τὸν ἔμπροσθεν βίον, καὶ
[10]	ὁ γνωρίσας νοῦς τίς ἂν	εἰκότως	νομίζοιτο; ~Ἀλλ´ ἐπειδὴ πάλιν ἐοίκαμεν
[10]	ἐστίν, ἀλλ´ ἐπιστήσειεν ἄν τις	εἰκότως,	πότερον χρὴ τὸν τοιοῦτον ἄνδρα
[13]	γε οὐδέν, ὡς ὁρᾷς αὐτός,	εἰκότως	τε βοῶ καὶ μαρτύρομαι μὴ
[3]	σφόδρα ἔμελε, καὶ πάντα ἂν	εἵλαντο	παθεῖν ὑπὲρ τούτου. Σφαλέντες δὲ
[7]	φύσει τὸ αὐτὸ δίκαιον ἀναγκαῖον	εἶναι.	Εἶτα μετ´ ὀλίγον φησίν· Ὁ
[6]	τῆς τύχης δωρεὰς ἀγεννής τις	εἶναι	καὶ μικρός, ὅς γε ἀγαπῶν
[3]	ἐῴκει τὰ μὲν ἄλλα σοφὸς	εἶναι	καὶ νομισθῆναι δικαίως, ἀγνοήσας δὲ
[13]	ἁπάσῃ μηχανῇ τῶν φιλοσοφούντων βοηθητέος	εἶναί	μοι δοκῶ, προτεταγμένος ὑμῶν καὶ
[11]	τοιοῦτος ὁποίους βούλεται τοὺς ἄλλους	εἶναι,	πιθανώτερος ἂν εἴη καὶ πρὸς
[1]	τις ἄλλος γέγονεν ἀρετῇ διαφέρων,	εἶναι	τὴν ἅμιλλαν φρίκη τις προσῄει
[6]	τὴν τύχην ἐπαινῶν ἡδίστην ἔφην	εἶναι	τὴν ἀμοιβὴν ἐμοὶ καὶ τὸ
[3]	τὸ ζῷον εὐδαιμονίας ὀρέγεται, κρεῖττον	εἶναι	τὸ κατ´ ἐκείνην μακαριστὸν τέλος
[7]	τισιν οὐδὲ {τὸ} κατὰ φύσιν	εἶναι	τὸ κύριον ἕνα πάντων εἶναι
[8]	ὅτι κρείττονα χρὴ τῶν ἀρχομένων	εἶναι	τὸν ἄρχοντα, ἔπειτ´ οὐκ ἐπιτηδεύσει
[7]	εἶναι τὸ κύριον ἕνα πάντων	εἶναι	τῶν πολιτῶν· τοῖς γὰρ ὁμοίοις
[10]	ἀρχιτέκτονας» Τούτους δὲ αὐτὸς μὲν	εἶναι	φὴς τοὺς βασιλέας, Ἀριστοτέλης δὲ
[7]	πολλῶν ὁμοίων ἄρχειν οὐ δίκαιον	εἶναί	φησι, καὶ τέλος ἐπιθεὶς τὸν
[7]	τοῖς ἔμπροσθεν λόγοις νόμον μὲν	εἶναί	φησι τὸν νοῦν χωρὶς ὀρέξεως,
[7]	ῥήματι τοῦτο λέγων, οὐδεμίαν ἀξιόχρεων	εἶναι	φύσιν ἀνθρωπίνην πρὸς τοσαύτην τύχης
[5]	τις ᾖ τῇ φύσει, θεῖον	εἶναι	χρὴ τῇ προαιρέσει καὶ δαίμονα,
[5]	δεῖν ἕπεσθαι τέχνην. Εἶτα ὁποῖον	εἶναι	χρὴ τὸν τεχνίτην καὶ δημιουργὸν
[10]	Ἀριστοτέλης δὲ πρότερον ἔοικεν ἐννοήσας	εἰπεῖν,	ὅτι μὴ μεῖον αὐτῷ προσήκει
[6]	περὶ τῶν ἐσχάτων, ὡς ἂν	εἴποιεν	οἱ πολλοί, κινδυνεύων ἐγὼ τῷ
[2]	πλησίον θαλάσσης, οὐχὶ δὲ χαίρειν	εἰπόντα	πλούτῳ καὶ τοῖς ἐξ ἐμπορίας
[10]	φὴς τοὺς βασιλέας, Ἀριστοτέλης δὲ	εἴρηκεν	οὐδαμοῦ κατὰ τὴν ὑπὸ σοῦ
[5]	πολλῆς δ´ ἡμῖν, ἐπιμελόμενον ἡμῶν,	εἰρήνην	τε καὶ αἰδῶ καὶ δὴ
[10]	καὶ τῶν πολιτικῶν πράξεων ἐργάτας	εἰρῆσθαι	νομιστέον· οἷς οὐκ ἀπόχρη μόνον
[7]	περὶ ἡμῶν ἄμεινον κρίνειν, οὐκ	εἰς	ἀπραξίαν καὶ πρᾶξιν βλέποντας, μᾶλλον
[12]	καλὰς πράξεις παρορμώντων. ~Ἀλλ´ ἐπανιτέον	εἰς	ἀρχὴν καὶ συμπεραντέον τὴν ἐπιστολὴν
[8]	οὔτε εἰς ἔχθραν ἀφορῶν οὔτε	εἰς	γείτονα καὶ ξυγγενῆ· κρεῖσσον δέ,
[12]	τὰς παρ´ ὑμῶν ἐπιτιμήσεις ἀπελυσάμην	εἰς	δύναμιν. ~Διδοίη δὲ ὁ θεὸς
[8]	κοινούς, οὔτε εἰς φιλίαν οὔτε	εἰς	ἔχθραν ἀφορῶν οὔτε εἰς γείτονα
[11]	ἐκεῖνος κύριος, οὐδὲ ἡ πρᾶξις	εἰς	λόγον αὖθις αὐτῷ περιίσταται, ἔργῳ
[9]	οἴκαδε προύλεγες ὅτι· Νῦν ἥκεις	εἰς	Ὀλυμπίαν καὶ μεταβέβηκας ἐκ τῆς
[4]	πατρίδος ἐστερημένον» οὐκ ἔχοντα μὲν	εἰς	ὅτι παρ´ αὐτῆς εὖ πάθῃ
[8]	καθαρθεὶς καὶ τὴν ψυχὴν οὐκ	εἰς	τὰ παρόντα ἀφορῶν ἀδικήματα οὐδὲ
[8]	τὰ παρόντα ἀφορῶν ἀδικήματα οὐδὲ	εἰς	τὰς παρεστώσας τύχας τίθησι τοὺς
[1]	ἀρετῆς οὐδὲ ἐπ´ ὀλίγον ἐφίκωμαι.	Εἰς	ταῦτα ἀφορῶν ἀνεπειθόμην τὴν σχολὴν
[7]	Πλάτων ἔλεγε· καὶ νῦν Ἀριστοτέλους	εἰς	ταὐτὸ συντείνοντα παραγράψω λόγον, οὐ
[11]	δείξας ὅστις ἦν, ὤφειλεν ἂν	εἰς	τέλος αἰσχύνην ἀναπάλλακτον, οὕτως αὐτὸν
[6]	δὴ τὸ τελευταῖον πρὸ τῆς	εἰς	τὴν Ἑλλάδα διαγενομένης ἡμῖν ἀφίξεως,
[6]	ἐπεπόνθει παρὰ τῶν γειτόνων οὐκ	εἰς	τὴν Φρυγίαν τὸ δεύτερον ἀφικόμην
[7]	καὶ πρᾶξιν βλέποντας, μᾶλλον δὲ	εἰς	τὸ Γνῶθι σαυτὸν» καὶ τὸ
[2]	τοῦτο καταμαθὼν προκαταλαμβάνειν ἡμᾶς ταῖς	εἰς	τὸν Ἐπίκουρον λοιδορίαις καὶ προεξαίρειν
[11]	νομίζοιτο; ~Ἀλλ´ ἐπειδὴ πάλιν ἐοίκαμεν	εἰς	τὸν θεωρηματικὸν ὁρμήσαντες βίον τούτῳ
[10]	καὶ λόγῳ πράττοντας, οὐχὶ δὲ	εἰς	τοὺς αὐτουργοὺς καὶ τῶν πολιτικῶν
[10]	πράξεων τοὺς ταῖς διανοίαις ἀρχιτέκτονας»	εἰς	τοὺς νομοθέτας καὶ τοὺς πολιτικοὺς
[12]	φιλοσοφίαν, ἧς ἐρῶν οὐκ ἐφικόμην,	εἰς	τοὺς νῦν ἀνθρώπους οὐδὲ ἄλλως
[8]	νόμους τοῖς πολίταις κοινούς, οὔτε	εἰς	φιλίαν οὔτε εἰς ἔχθραν ἀφορῶν
[9]	αὐτοῖς τὴν πατρίδα, τό γε	εἴς	σε νῦν ἧκον, ἐπιδείξαντα» κατέβαλες
[5]	ὀνομάζοντας νόμον. Εἰ δὲ ἄνθρωπος	εἷς	ἢ ὀλιγαρχία τις ἢ δημοκρατία
[5]	τοῖς ποιμνίοις καὶ ὅσων ἡμεροί	εἰσιν	ἀγέλαι· οὐ βοῦς βοῶν οὐδὲ
[13]	δίκαιον, προσανατεθεικὼς ἅπαντα αὐτός τε	εἴσομαι	καὶ ὑμᾶς προτρέπω τὴν χάριν
[1]	ὅπως τῆς ὑποθέσεως ἀξίως ἀγωνιούμεθα·	εἶτα	ἐπ´ αὐτοῖς τῶν νομοθετῶν ἁπάντων
[7]	τὸ αὐτὸ δίκαιον ἀναγκαῖον εἶναι.	Εἶτα	μετ´ ὀλίγον φησίν· Ὁ μὲν
[5]	συγχωρῆσαι τρίτον δεῖν ἕπεσθαι τέχνην.	Εἶτα	ὁποῖον εἶναι χρὴ τὸν τεχνίτην
[4]	λέγοι, καθάπερ οἱ τὰς ἰδέας	εἴτε	ἀληθῶς θεωροῦντες εἴτε καὶ ψευδῶς
[9]	τούτων εἴτε ὀρθῶς ἔγνωκα νῦν	εἴτε	ἐν μέρει σφάλλομαι τοῦ προσήκοντος
[9]	ἐν μέρει σφάλλομαι τοῦ προσήκοντος	εἴτε	καὶ πάντως διαμαρτάνω, διδάξεις αὐτίκα
[4]	τὰς ἰδέας εἴτε ἀληθῶς θεωροῦντες	εἴτε	καὶ ψευδῶς ξυντιθέντες ἐν τοῖς
[9]	λόγοις. Καὶ περὶ μὲν τούτων	εἴτε	ὀρθῶς ἔγνωκα νῦν εἴτε ἐν
[2]	τοῦτον ἀτελῆ τέως ἐφύλαξαν· οὐκ	εἶχον	οὖν ὅτι χρὴ περὶ τῶν
[4]	δὲ ὃν ἡ συνήθεια καλεῖν	εἴωθε	καὶ Ὅμηρος πρῶτος, Ὧι λαοί
[10]	καθάπερ Ὅμηρος τὸν Ἡρακλέα καλεῖν	εἴωθεν	ἐν τῇ ποιήσει μεγάλων ἐπιίστορα
[4]	τί με χρὴ νῦν ὥσπερ	ἐκ	δέλτου μεταγράφοντα καταλέγειν; Εἰ γὰρ
[3]	τύχην οὐκ ὀδυνώμενοι, παραμυθίαν ἔσχον	ἐκ	τῆς ἀρετῆς οὐ μικράν, εὐδαίμονες
[9]	ἥκεις εἰς Ὀλυμπίαν καὶ μεταβέβηκας	ἐκ	τῆς ἐν τῷ δωματίῳ παλαίστρας
[9]	καὶ ὅτι μεταβῆναί με ἔφης	ἐκ	τῆς ὑποστέγου φιλοσοφίας πρὸς τὴν
[8]	κατὰ δύναμιν νόμοις προσεκτέον οὐκ	ἐκ	τοῦ παραχρῆμα κειμένοις οὐδὲ ὡς
[5]	ἤδη σοι τὰ τοῦ Πλάτωνος	ἐκ	τῶν θαυμασίων Νόμων, εἰδότι μὲν
[10]	ὑπερόπτην. Ὅσοι δὲ σώζονται νῦν	ἐκ	φιλοσοφίας, διὰ τὸν Σωκράτη σώζονται.
[13]	τῆς τύχης, ὡς ἐγὼ νῦν	ἔκ	τε τοῦ Κρείττονος τότε πλέον
[10]	καὶ τὸν Ἀριστοτέλη τὸν σοφὸν	ἐκάλεις	μάρτυρα, τὴν εὐδαιμονίαν ἐν τῷ
[10]	ἄλλοις φράσαι, προσήκει δὲ αὐτοῖς	ἕκαστα	μεταχειρίζεσθαι καὶ πράττειν ὧν οἱ
[10]	ἔχει τὸ λεγόμενον, ὅτι πέφυκεν	ἕκαστον	ὑπὸ τῶν οἰκείων γνωρίζεσθαι, τὴν
[7]	σαυτὸν» καὶ τὸ Ἔρδοι δ´	ἕκαστος	ἥντιν´ εἰδείη τέχνην» Μεῖζον ἔμοιγε
[4]	φρονήσεως πηλίκης ὥστε τὰς ἐφ´	ἑκάτερα	ῥοπάς, καθάπερ πνεύματος κυβερνήτην, εὐσχημόνως
[6]	τὸ δὴ λεγόμενον Χρύσεα χαλκείων,	ἑκατόμβοι´	ἐννεαβοίων» ἔφην ἀντηλλάχθαι; Οὕτως ἀντὶ
[5]	προαιρέσει καὶ δαίμονα, πᾶν ἅπλως	ἐκβαλόντα	τὸ θνητὸν καὶ θηριῶδες τῆς
[2]	προφήτης λέγοι, τείχη καὶ λιμένας,	ἐκεῖ	δὲ γενόμενος οὐδὲ σκοπιὰν οὐδὲ
[6]	ἀγρόν, οὐ κῆπον, οὐ δωμάτιον	ἐκεῖ	κεκτημένος. Ἀλλὰ ἴσως ἔοικα ἐγὼ
[8]	φύσει, εἶθ´ ὅσα δυνατόν ἐστιν	ἐκεῖθεν	ἐνταῦθα μεταφέρων καὶ τιθεὶς νόμους
[12]	εὐδοκιμοῦσαν διαβάλλω, πάλαι τε ἔγραφον	ἐκεῖνα	καὶ νῦν τὰς παρ´ ὑμῶν
[6]	ἡμᾶς ὄγκου, τὴν σχολὴν δήπουθεν	ἐκείνην	ἐπαινῶν, διὰ δὲ τὸ πλῆθος
[3]	ὀρέγεται, κρεῖττον εἶναι τὸ κατ´	ἐκείνην	μακαριστὸν τέλος τοῦ κατ´ ἀρετὴν
[2]	ἔσται σοι μέχρι τῆς τελευταίας	ἐκείνης	ἡμέρας· ἆρ´ οἴει τούτων ἀκούσαντα
[3]	ὑπὲρ τούτου. Σφαλέντες δὲ ἐπ´	ἐκείνοις	εἰ μὲν εὐσχημόνως ἔφερον, ὥσπερ
[4]	ὑπεράνω πάντων, ἢ τὸν Διογένους	ἐκεῖνον	Ἄπολιν, ἄοικον, πατρίδος ἐστερημένον» οὐκ
[2]	οἴει τούτων ἀκούσαντα τῶν λόγων	ἐκεῖνον	πόλιν γοῦν οἰκεῖν ἑλέσθαι πλησίον
[2]	ἀπαγαγεῖν τοῦ βήματος, Γλαύκωνα δὲ	ἐκεῖνον,	ὡς Ξενοφῶν λέγει, καὶ τὸν
[11]	μόνης τῆς ὑπὲρ τῶν κοινῶν	ἐκεῖνος	κύριος, οὐδὲ ἡ πρᾶξις εἰς
[10]	δύναμιν, καί μοι δοκεῖ τοῦτο	ἐκεῖνος	ὀρθῶς ξυννοῆσαι· νικᾶν μὲν γὰρ
[10]	ὑπῆρχεν; Ἆρ´ οὖν οὐκ ἦν	ἐκεῖνος	πρακτικός, ἐπεὶ μηδενὸς ἦν κύριος;
[7]	ὅτι μὴ παντάπασιν ἀμελῶν τῶν	ἐκείνου	λόγων ἐπιδεικνύμενος· φησὶ δὲ ὁ
[9]	ὅτι μοι τὸν ζῆλον πρὸς	ἐκείνους	μόνον ἔφης προκεῖσθαι τοὺς ἄνδρας,
[2]	διαλέξεις ἐν περιπάτοις προσήκειν {ἐν}	ἐκείνῳ·	ἐγὼ δὲ ὅτι μὲν οὐ
[10]	γε δυοῖν ἢ τριῶν πολιτῶν	ἐκείνῳ	κρατεῖν ὑπῆρχεν; Ἆρ´ οὖν οὐκ
[4]	μᾶλλον ἀλαζὼν φανείς, ἐπειδὴ τῆς	ἐκείνων	ἀρχῆς κατέστη κύριος, τούτοις ἁλόντες
[5]	ἀλλ´ ἡμεῖς αὐτῶν δεσπόζομεν, ἄμεινον	ἐκείνων	γένος. Ταὐτὸν δὴ καὶ ὁ
[11]	γνώριμος, ἴσως οὐκ ἔλαττον εὐδαιμονῶν	ἐκείνων	τῶν τὰς μεγάλας ἐπιτροπευσάντων βασιλείας.
[11]	καὶ σοῦ τὴν σύγκρισιν, αὐτῶν	ἐκείνων,	ὧν ἐπεμνήσθης, Ἀρείου, Νικολάου, Θρασύλλου
[9]	δὲ καὶ τῶν βαρβάρων, οὓς	ἐκπλῆξαι	χρεών, φοβερωτέραν αὐτοῖς τὴν πατρίδα,
[8]	οὐ ῥᾴδιόν ἐστι τὰς τοιαύτας	ἐκφυγεῖν	κῆρας, κἂν τὸν αὑτοῦ νοῦν
[11]	τὴν ἐπιτροπὴν τῆς Αἰγύπτου παραιτησάμενος	ἑκὼν	αὑτὸν ἀπεστέρει τοῦ κρατίστου τέλους
[11]	ὠμότητα γέγονε γνώριμος, ἴσως οὐκ	ἔλαττον	εὐδαιμονῶν ἐκείνων τῶν τὰς μεγάλας
[7]	βασιλεύς, ὥσπερ οὖν καὶ Πλάτων	ἔλεγε·	καὶ νῦν Ἀριστοτέλους εἰς ταὐτὸ
[2]	λόγων ἐκεῖνον πόλιν γοῦν οἰκεῖν	ἑλέσθαι	πλησίον θαλάσσης, οὐχὶ δὲ χαίρειν
[4]	δυσπραγιῶν ἐπικλυσθέντες δοῦλοι μὲν ἀντ´	ἐλευθέρων,	ταπεινοὶ δὲ ἀντὶ γενναίων καὶ
[8]	ταῦτα τῷ πολιτεύματι τὸν δῆμον	ἐλευθερώσαντα.	Οὕτως οὐ ῥᾴδιόν ἐστι τὰς
[5]	τις ἐννοῶν δέδοικεν ἐπὶ τηλικοῦτον	ἑλκόμενος	βίον, ἆρά σοι φαίνεται τὴν
[6]	τελευταῖον πρὸ τῆς εἰς τὴν	Ἑλλάδα	διαγενομένης ἡμῖν ἀφίξεως, ὅτε περὶ
[6]	ἀντὶ τῆς ἐμαυτοῦ ἑστίας τὴν	Ἑλλάδα	λαχὼν ἐγαννύμην, οὐκ ἀγρόν, οὐ
[6]	ἐχούσας· ἀπιὼν δὲ ἐπὶ τὴν	Ἑλλάδα	πάλιν, ὅτε με φεύγειν ἐνόμιζον
[13]	Οὕτω γὰρ ἐγὼ τῶν τε	ἐλλειμμάτων	εἴην ἂν ἀνεύθυνος καί, γενομένων
[9]	θεατὰς ἕξεις τούς τε ἁπανταχόθεν	Ἕλληνας	καὶ πρώτους γε τοὺς σαυτοῦ
[1]	μέν, ὥσπερ οὖν γράφεις, τὰς	ἐλπίδας	καὶ σφόδρα εὔχομαι, δέδοικα δὲ
[8]	νόμους, ἔχων γε οὐδὲν οὐδὲ	ἐλπίζων	πρὸς αὐτοὺς ἕξειν ἰδιωτικὸν συνάλλαγμα.
[13]	καὶ μέτριος εἴην, οὐκ ἀλλοτρίοις	ἐμαυτὸν	ἔργοις ἐπιγράφων· τῷ θεῷ δέ,
[13]	ἡμετέρας παρασκευῆς καὶ ἧς ὑπὲρ	ἐμαυτοῦ	γνώμης ἔχω τοῖς ἀνθρώποις δι´
[6]	ἔφην ἀντηλλάχθαι; Οὕτως ἀντὶ τῆς	ἐμαυτοῦ	ἑστίας τὴν Ἑλλάδα λαχὼν ἐγαννύμην,
[6]	ὤφθην. ~Ἥδιστα ἄν σοι τοὺς	ἐμαυτοῦ	πόνους διεξῆλθον καὶ τὰ ἐπικρεμασθέντα
[2]	οὐδαμῶς θεμιτὸν κολακεύειν ἢ ψεύδεσθαι,	ἐμαυτῷ	δὲ συνειδὼς φύσεως μὲν ἕνεκα
[13]	ἐμοὺς λόγους· ἐγὼ γὰρ οὐδὲν	ἐμαυτῷ	συνειδὼς ἀγαθὸν πλὴν τοῦτο μόνον
[12]	ἔφην ἐξ ἀρχῆς, οὐδὲ παιδείαν	ἐμαυτῷ	συνειδὼς τοσαύτην οὔτε φύσεως ὑπεροχήν,
[3]	ἐξ ἀρχῆς ὥρμησαν, καὶ σφόδρα	ἔμελε,	καὶ πάντα ἂν εἵλαντο παθεῖν
[3]	εὐδαίμονα; Οἷς τοῦ μὲν ἀποθανεῖν	ἔμελεν	ἴσως οὐδέν, τοῦ δὲ μὴ
[1]	ἀττικῶν διηγημάτων αὐτός τε ἡδέως	ἐμεμνήμην	καὶ τοῖς φίλοις ὑμῖν προσᾴδειν
[8]	καὶ ἐπιθυμίᾳ, θηρίοις χαλεπωτάτοις. ~Ταῦτα	ἐμοὶ	δοκεῖ τοῖς τοῦ Πλάτωνος ἄκρως
[6]	ἡδίστην ἔφην εἶναι τὴν ἀμοιβὴν	ἐμοὶ	καὶ τὸ δὴ λεγόμενον Χρύσεα
[10]	ὦ φίλη κεφαλὴ καὶ πάσης	ἔμοιγε	τιμῆς ἀξία, βούλομαι δηλῶσαι· σαφέστερον
[7]	ἕκαστος ἥντιν´ εἰδείη τέχνην» Μεῖζον	ἔμοιγε	φαίνεται τὸ βασιλεύειν ἢ κατ´
[1]	οὔσης τῆς ὑποσχέσεως, ἣν ὑπὲρ	ἐμοῦ	πρός τε τοὺς ἄλλους ἅπαντας
[13]	χαλεπαίνειν οὐ χρὴ πρὸς τοὺς	ἐμοὺς	λόγους· ἐγὼ γὰρ οὐδὲν ἐμαυτῷ
[2]	ναῦν σώαν παραδοῦναι καὶ τοὺς	ἐμπλέοντας	ἀπαθεῖς τοῖς οἰκείοις κακῶν παραστῆσαι
[2]	ναῦν πόρρωθεν κατιδὼν προσειπεῖν τοὺς	ἐμπλέοντας,	καὶ τῆς γῆς ὀψέ ποτε
[2]	εἰπόντα πλούτῳ καὶ τοῖς ἐξ	ἐμπορίας	ἀγαθοῖς περιγιγνομένοις, γνωρίμων πολλῶν, ξενικῆς
[9]	ἐγὼ πολλάκις εἰκότως ἐπαινῶ τὸν	ἔμπροσθεν	βίον, καὶ σοὶ πειθόμενος μάλιστα
[7]	τέλος ἐπιθεὶς τὸν κολοφῶνα τοῖς	ἔμπροσθεν	λόγοις νόμον μὲν εἶναί φησι
[5]	μύθους ἀρχαίους προφέροντα, τυχὸν μὲν	ἐμφερῶς,	οὐ μὴν ἀληθῶς πάντη ξυγκειμένους.
[10]	αὐτῶν, καὶ τὴν μὲν θεωρίαν	ἐν	ἄλλοις προτιμᾶν, ἐπαινεῖν δὲ ἐνταῦθα
[8]	καὶ φύσει διαφέροντα, ὅπερ εὑρεῖν	ἐν	ἀνθρώποις οὐ ῥᾴδιον, καὶ τρίτον
[12]	οὖσαν τοῦ δέοντος. Ἔστι δὲ	ἐν	αὐτῇ τὸ κεφάλαιον, ὅτι μήτε
[7]	ἀνδρῶν δὲ οὐδενί. Ὁ γὰρ	ἐν	αὐτοῖς νοῦς, κἂν ὦσιν ἀγαθοί,
[1]	παρ´ ἡμῶν λέγεις τοὺς ἀνθρώπους	ἐν	δίκῃ νῦν περιμένειν. ~Τούτοις ἐγὼ
[2]	καὶ διαλέξεις ἐν περιπάτοις προσήκειν	{ἐν}	ἐκείνῳ· ἐγὼ δὲ ὅτι μὲν
[6]	φεύγειν ἐνόμιζον πάντες, οὐχ ὡς	ἐν	ἑορτῇ τῇ μεγίστῃ τὴν τύχην
[1]	τετάχθαι με τῇ μερίδι λέγων,	ἐν	ᾗ πρότερον Ἡρακλῆς καὶ Διόνυσος
[5]	Κρόνου λεγόμενον βίον, καὶ ὅσον	ἐν	ἡμῖν ἀθανασίας ἔνεστι, τούτῳ πειθομένους
[6]	σφόδρα αὐτὸς ἠπίστασο. Τὰ δὲ	ἐν	Ἰωνίᾳ πρὸς τὸν καὶ γένει
[9]	εἴτε ὀρθῶς ἔγνωκα νῦν εἴτε	ἐν	μέρει σφάλλομαι τοῦ προσήκοντος εἴτε
[2]	δὲ ἐρασθέντι μόνον· τὰς γὰρ	ἐν	μέσῳ σιγῶ τύχας» αἵ μοι
[6]	τὴν Φρυγίαν τὸ δεύτερον ἀφικόμην	ἐν	οὐδὲ ὅλοις μησὶ δύο, ἀσθενοῦς
[2]	σχολὴν ἐπαινεῖν ἀπράγμονα καὶ διαλέξεις	ἐν	περιπάτοις προσήκειν {ἐν} ἐκείνῳ· ἐγὼ
[2]	μέγεθος, οἷς ἀνάγκη πᾶσα τὸν	ἐν	πολιτείᾳ ζῶντα παραβεβλῆσθαι τὸν ἅπαντα
[4]	τῇ Τύχῃ πιστεύειν, καὶ τοὺς	ἐν	πολιτείᾳ ζῶντας οὐκ ἔνεστιν ἄνευ
[1]	οἱ τὰ βαρέα φορτία φέροντες	ἐν	ταῖς ὁδοῖς ἐπικουφίζουσιν αὑτοῖς τὴν
[1]	ἀγῶνα τῷ παντὶ χαλεπώτερον ἔδειξας,	ἐν	ταύτῃ παρὰ τοῦ θεοῦ τετάχθαι
[10]	τε πολιτικοῦ βίου καὶ τῆς	ἐν	τῇ θεωρίᾳ ζωῆς, διαπορεῖν ἄττα
[10]	Ὅμηρος τὸν Ἡρακλέα καλεῖν εἴωθεν	ἐν	τῇ ποιήσει μεγάλων ἐπιίστορα ἔργων»
[12]	ἀπραγμοσύνης καὶ ῥᾳστώνης ἐρῶν τὸν	ἐν	τῇ πολιτείᾳ δυσχεραίνω βίον· ἀλλ´,
[10]	ἐπιθυμῶ μαθεῖν. Ἔφησθα ὅτι τὸν	ἐν	τῇ πράξει παρὰ τὸν φιλόσοφον
[4]	αὐτῆς εὖ πάθῃ καὶ τοὐναντίον	ἐν	τίνι σφαλῇ· τοῦτον δὲ ὃν
[4]	θεωροῦντες εἴτε καὶ ψευδῶς ξυντιθέντες	ἐν	τοῖς ἀσωμάτοις καὶ νοητοῖς, ἱδρῦσθαί
[7]	ἐπιδεικνύμενος· φησὶ δὲ ὁ ἀνὴρ	ἐν	τοῖς πολιτικοῖς συγγράμμασιν· Εἰ δὲ
[5]	μόνος τὴν τύχην ἐπὶ πλεῖστον	ἐν	τοῖς πρακτέοις κρατεῖν νενόμικα, λέγοιμ´
[9]	Ὀλυμπίαν καὶ μεταβέβηκας ἐκ τῆς	ἐν	τῷ δωματίῳ παλαίστρας ἐπὶ τὸ
[10]	σοφὸν ἐκάλεις μάρτυρα, τὴν εὐδαιμονίαν	ἐν	τῷ πράττειν εὖ τιθέμενον, καὶ
[10]	ὑπολαμβάνομεν ἢ καὶ μόνον {τοὺς}	ἐν	τῷ πράττειν τὰ κοινά φαμεν
[7]	κατὰ φύσιν εἶναι τὸ κύριον	ἕνα	πάντων εἶναι τῶν πολιτῶν· τοῖς
[1]	νῦν μεῖζον ἐποίησας διὰ τῆς	ἔναγχος	ἐπιστολῆς τὸ δέος καὶ τὸν
[3]	ὁ χρόνος ἡμᾶς διὰ μυρίων	ἐναργῶς	διδάσκει παραδειγμάτων. Ποῦ γὰρ εὐτυχῆ
[4]	ἂν γένοιτό ποτε τῶν τοιούτων	ἐνδεὴς	παραδειγμάτων, ἕως ἂν τὸ τῶν
[2]	ἐμαυτῷ δὲ συνειδὼς φύσεως μὲν	ἕνεκα	διαφέρον οὐδὲν οὔτε ἐξ ἀρχῆς
[6]	δὲ οὐχ ὑπέστην τῶν φίλων	ἕνεκα;	Καίτοι Καρτερίῳ μὲν οἶσθ´ ὅπως
[9]	τῷ χαλεπῶς καὶ μόλις ὑγιείας	ἕνεκα	τῆς αὐτοῦ γυμναζομένῳ μετρίως οἴκαδε
[5]	καὶ ὅσον ἐν ἡμῖν ἀθανασίας	ἔνεστι,	τούτῳ πειθομένους δημοσίᾳ καὶ ἰδίᾳ
[4]	τοὺς ἐν πολιτείᾳ ζῶντας οὐκ	ἔνεστιν	ἄνευ ταύτης ἀναπνεῖν τὸ δὴ
[10]	οὔπω φημὶ τὰς γενομένας ἡμῖν	ἐνθὲν	ἀποικίας, τὸ Λύκειον, τὴν Στοάν,
[10]	νομιστέον· οἷς οὐκ ἀπόχρη μόνον	ἐνθυμηθῆναι	καὶ κατανοῆσαι καὶ τὸ πρακτέον
[6]	δὴ λεγόμενον Χρύσεα χαλκείων, ἑκατόμβοι´	ἐννεαβοίων»	ἔφην ἀντηλλάχθαι; Οὕτως ἀντὶ τῆς
[10]	μόνος, Ἀριστοτέλης δὲ πρότερον ἔοικεν	ἐννοήσας	εἰπεῖν, ὅτι μὴ μεῖον αὐτῷ
[1]	Κελεύεις δὲ πᾶσαν ἀποσεισάμενον σχολῆς	ἔννοιαν	καὶ ῥᾳστώνην σκοπεῖν ὅπως τῆς
[5]	παραμένειν σωτηρίαν. Ταῦτα εἴ τις	ἐννοῶν	δέδοικεν ἐπὶ τηλικοῦτον ἑλκόμενος βίον,
[6]	Ἑλλάδα πάλιν, ὅτε με φεύγειν	ἐνόμιζον	πάντες, οὐχ ὡς ἐν ἑορτῇ
[3]	πλὴν ἴσως διὰ τὴν στωϊκὴν	ἔνστασιν·	πρὸς ἣν ῥητέον, ὡς οὐ
[8]	εἶθ´ ὅσα δυνατόν ἐστιν ἐκεῖθεν	ἐνταῦθα	μεταφέρων καὶ τιθεὶς νόμους τοῖς
[7]	ἐστίν. Ὁρᾷς, ὁ φιλόσοφος ἔοικεν	ἐνταῦθα	σαφῶς ἀπιστοῦντι καὶ κατεγνωκότι τῆς
[10]	ἐν ἄλλοις προτιμᾶν, ἐπαινεῖν δὲ	ἐνταῦθα	τοὺς τῶν καλῶν πράξεων ἀρχιτέκτονας»
[10]	δέ, εἰ βούλει, καὶ τῆς	ἐντρεχοῦς	ταύτης φρονήσεως, ἀληθεῖς δὲ ὑπὲρ
[2]	περιμένειν. ~Τούτοις ἐγὼ τοῖς λόγοις	ἐντυχὼν	ἐξεπλάγην μικροῦ· σοὶ μὲν γὰρ
[12]	δυσχεραίνω βίον· ἀλλ´, ὅπερ ἔφην	ἐξ	ἀρχῆς, οὐδὲ παιδείαν ἐμαυτῷ συνειδὼς
[2]	μὲν ἕνεκα διαφέρον οὐδὲν οὔτε	ἐξ	ἀρχῆς οὔτε νῦν ὑπάρξαν, φιλοσοφίας
[11]	βίον τούτῳ παραβάλλειν τὸν πρακτικόν,	ἐξ	ἀρχῆς παραιτησαμένου καὶ σοῦ τὴν
[3]	ἀτελεῖς τὰς πράξεις, ἐφ´ ἃς	ἐξ	ἀρχῆς ὥρμησαν, καὶ σφόδρα ἔμελε,
[2]	χαίρειν εἰπόντα πλούτῳ καὶ τοῖς	ἐξ	ἐμπορίας ἀγαθοῖς περιγιγνομένοις, γνωρίμων πολλῶν,
[11]	πρὸς τὸ πράττειν ἀνυσιμώτερος τῶν	ἐξ	ἐπιτάγματος ἐπὶ τὰς καλὰς πράξεις
[11]	ὑπὲρ αὐτῶν λόγους, καὶ Μουσώνιος	ἐξ	ὧν ἔπαθεν ἀνδρείως καὶ νὴ
[10]	προστεθεῖσαν λέξιν, πλέον δὲ θάτερον	ἐξ	ὧν παραγέγραφας ἄν τις νοήσειε·
[7]	τὸ βασιλεύεσθαι ταῖς πόλεσι, πῶς	ἕξει	τὰ περὶ τῶν τέκνων; Πότερον
[8]	οὐδὲν οὐδὲ ἐλπίζων πρὸς αὐτοὺς	ἕξειν	ἰδιωτικὸν συνάλλαγμα. Ἐπεὶ καὶ τὸν
[9]	στάδιον τοῦ Διός, οὗ θεατὰς	ἕξεις	τούς τε ἁπανταχόθεν Ἕλληνας καὶ
[5]	Ταύτην ἐγώ σοι τὴν ῥῆσιν	ἐξεπίτηδες	ὅλην παρέγραψα, μή με κλέπτειν
[2]	~Τούτοις ἐγὼ τοῖς λόγοις ἐντυχὼν	ἐξεπλάγην	μικροῦ· σοὶ μὲν γὰρ ὑπελάμβανον
[11]	ἂν φαίη νοῦν ἔχων ἀνήρ·	ἔξεστι	γάρ σοι φιλοσόφους ἀποφήναντι, εἰ
[7]	ἀρετῆς ἢ κατ´ ἀνθρωπίνην φύσιν.	Ἑξῆς	δὲ περὶ τοῦ κατὰ νόμον
[2]	καὶ τὸν Ἰόνιον καὶ τῆς	ἔξω	θαλάσσης ἅψασθαι, καί· Νῦν μὲν
[4]	τόσσα μέμηλεν» πῶς ἄν τις	ἔξω	τύχης ἀπαγαγὼν τὴν θέσιν φυλάσσοι;
[3]	καί τινας ἄλλας αἰτίας τοιαύτας	ἔξωθεν	τοῖς πρακτικοῖς παρεμπιπτούσας οὐ σφόδρα
[10]	πράττειν λέγομεν κυρίως» καὶ τὸ	ἐξωτερικῶν	πράξεων τοὺς ταῖς διανοίαις ἀρχιτέκτονας»
[6]	δωμάτιον ἐκεῖ κεκτημένος. Ἀλλὰ ἴσως	ἔοικα	ἐγὼ τὰς μὲν δυσπραγίας οὐκ
[11]	εἰκότως νομίζοιτο; ~Ἀλλ´ ἐπειδὴ πάλιν	ἐοίκαμεν	εἰς τὸν θεωρηματικὸν ὁρμήσαντες βίον
[2]	λαθεῖν βιώσαντα» Καὶ σὺ δὲ	ἔοικας	τοῦτο καταμαθὼν προκαταλαμβάνειν ἡμᾶς ταῖς
[8]	τοῦ παραχρῆμα κειμένοις οὐδὲ ὡς	ἔοικε	νῦν τεθεῖσιν ὑπ´ ἀνδρῶν οὐ
[10]	ἐγὼ μόνος, Ἀριστοτέλης δὲ πρότερον	ἔοικεν	ἐννοήσας εἰπεῖν, ὅτι μὴ μεῖον
[7]	νόμος ἐστίν. Ὁρᾷς, ὁ φιλόσοφος	ἔοικεν	ἐνταῦθα σαφῶς ἀπιστοῦντι καὶ κατεγνωκότι
[6]	ἐνόμιζον πάντες, οὐχ ὡς ἐν	ἑορτῇ	τῇ μεγίστῃ τὴν τύχην ἐπαινῶν
[4]	Λακεδαιμονίων τέλη, Ῥωμαίων στρατηγοὶ καὶ	ἐπ´	αὐτοῖς αὐτοκράτορες μυρίοι. Πολὺ μῆκος
[1]	τῆς ὑποθέσεως ἀξίως ἀγωνιούμεθα· εἶτα	ἐπ´	αὐτοῖς τῶν νομοθετῶν ἁπάντων μέμνησαι,
[3]	παθεῖν ὑπὲρ τούτου. Σφαλέντες δὲ	ἐπ´	ἐκείνοις εἰ μὲν εὐσχημόνως ἔφερον,
[1]	δὲ τῆς τελείας ἀρετῆς οὐδὲ	ἐπ´	ὀλίγον ἐφίκωμαι. Εἰς ταῦτα ἀφορῶν
[2]	ὑφιστάμενος ἀκούει παρά του μαντικὴν	ἐπαγγελλομένου	τέχνην, ὡς χρεὼν αὐτὸν τὸν
[11]	λόγους, καὶ Μουσώνιος ἐξ ὧν	ἔπαθεν	ἀνδρείως καὶ νὴ Δί´ ἤνεγκεν
[2]	γνώμην. Φὴς γάρ που σχολὴν	ἐπαινεῖν	ἀπράγμονα καὶ διαλέξεις ἐν περιπάτοις
[10]	μὲν θεωρίαν ἐν ἄλλοις προτιμᾶν,	ἐπαινεῖν	δὲ ἐνταῦθα τοὺς τῶν καλῶν
[1]	ταῦτα ἀφορῶν ἀνεπειθόμην τὴν σχολὴν	ἐπαινεῖν,	καὶ τῶν ἀττικῶν διηγημάτων αὐτός
[10]	τῇ πράξει παρὰ τὸν φιλόσοφον	ἐπαινεῖς	βίον, καὶ τὸν Ἀριστοτέλη τὸν
[3]	ῥητέον, ὡς οὐ ταὐτόν ἐστιν	ἐπαινεῖσθαι	καὶ μακαρίζεσθαι, καὶ εἰ φύσει
[3]	μακαριστὸν τέλος τοῦ κατ´ ἀρετὴν	ἐπαινετοῦ	μαντευομένου. ~Ἥκιστα δὲ φιλεῖ τῆς
[9]	~Ἃ δεδιὼς ἐγὼ πολλάκις εἰκότως	ἐπαινῶ	τὸν ἔμπροσθεν βίον, καὶ σοὶ
[6]	ὄγκου, τὴν σχολὴν δήπουθεν ἐκείνην	ἐπαινῶν,	διὰ δὲ τὸ πλῆθος τῶν
[6]	ἑορτῇ τῇ μεγίστῃ τὴν τύχην	ἐπαινῶν	ἡδίστην ἔφην εἶναι τὴν ἀμοιβὴν
[2]	ἄρα προτρέπειν ἐθέλεις διὰ τῶν	ἐπαίνων	καὶ τῶν ἀγώνων δεῖξαι τὸ
[12]	τὰς καλὰς πράξεις παρορμώντων. ~Ἀλλ´	ἐπανιτέον	εἰς ἀρχὴν καὶ συμπεραντέον τὴν
[8]	πρὸς αὐτοὺς ἕξειν ἰδιωτικὸν συνάλλαγμα.	Ἐπεὶ	καὶ τὸν Σόλωνα τὸν σοφὸν
[10]	οὖν οὐκ ἦν ἐκεῖνος πρακτικός,	ἐπεὶ	μηδενὸς ἦν κύριος; Ἐγὼ μὲν
[11]	τίς ἂν εἰκότως νομίζοιτο; ~Ἀλλ´	ἐπειδὴ	πάλιν ἐοίκαμεν εἰς τὸν θεωρηματικὸν
[4]	χαλεπώτερος καὶ μᾶλλον ἀλαζὼν φανείς,	ἐπειδὴ	τῆς ἐκείνων ἀρχῆς κατέστη κύριος,
[8]	τῶν ἀρχομένων εἶναι τὸν ἄρχοντα,	ἔπειτ´	οὐκ ἐπιτηδεύσει μόνον, ἀλλὰ καὶ
[11]	τὴν σύγκρισιν, αὐτῶν ἐκείνων, ὧν	ἐπεμνήσθης,	Ἀρείου, Νικολάου, Θρασύλλου καὶ Μουσωνίου
[6]	θαυμασίας Ἀρετῆς κτημάτων καὶ ὧν	ἐπεπόνθει	παρὰ τῶν γειτόνων οὐκ εἰς
[5]	μὴν τούτοις συγχωρῆσαι τρίτον δεῖν	ἕπεσθαι	τέχνην. Εἶτα ὁποῖον εἶναι χρὴ
[2]	τῶν τοιούτων λόγων συμβαλεῖν, ἕως	ἐπὶ	νοῦν ἤγαγεν ὁ θεός, μή
[5]	οὐκ ἐγὼ μόνος τὴν τύχην	ἐπὶ	πλεῖστον ἐν τοῖς πρακτέοις κρατεῖν
[2]	καὶ τὸν οὔπω τελέως δυνάμενον,	ἐπὶ	πλεῖστον ἴσως διαπορῆσαι χρή· λέγουσι
[2]	εἰ δὲ πάνθ´ ὅντινα οὖν	ἐπὶ	πολιτείαν προτρέπειν ἄξιον, καὶ τὸν
[11]	πράττειν ἀνυσιμώτερος τῶν ἐξ ἐπιτάγματος	ἐπὶ	τὰς καλὰς πράξεις παρορμώντων. ~Ἀλλ´
[10]	μὴ μεῖον αὐτῷ προσήκει φρονεῖν	ἐπὶ	τῇ θεολογικῇ συγγραφῇ τοῦ καθελόντος
[5]	Ταῦτα εἴ τις ἐννοῶν δέδοικεν	ἐπὶ	τηλικοῦτον ἑλκόμενος βίον, ἆρά σοι
[6]	λίαν ἀγεννὲς ἐχούσας· ἀπιὼν δὲ	ἐπὶ	τὴν Ἑλλάδα πάλιν, ὅτε με
[9]	τῆς ἐν τῷ δωματίῳ παλαίστρας	ἐπὶ	τὸ στάδιον τοῦ Διός, οὗ
[5]	ἡμᾶς οἴεται πάσῃ μηχανῇ τὸν	ἐπὶ	τοῦ Κρόνου λεγόμενον βίον, καὶ
[6]	ὄντος τοῦ σώματος διὰ τὴν	ἐπιγενομένην	ὑπὸ τῆς πρότερον κακοπαθείας ἀρρωστίαν;
[13]	εἴην, οὐκ ἀλλοτρίοις ἐμαυτὸν ἔργοις	ἐπιγράφων·	τῷ θεῷ δέ, ὥσπερ οὖν
[7]	παντάπασιν ἀμελῶν τῶν ἐκείνου λόγων	ἐπιδεικνύμενος·	φησὶ δὲ ὁ ἀνὴρ ἐν
[9]	γε εἴς σε νῦν ἧκον,	ἐπιδείξαντα»	κατέβαλες ἂν εὐθέως καὶ τρέμειν
[7]	δίκαιον εἶναί φησι, καὶ τέλος	ἐπιθεὶς	τὸν κολοφῶνα τοῖς ἔμπροσθεν λόγοις
[7]	ὦσιν ἀγαθοί, συμπέπλεκται θυμῷ καὶ	ἐπιθυμίᾳ,	θηρίοις χαλεπωτάτοις. ~Ταῦτα ἐμοὶ δοκεῖ
[7]	καὶ θηρία· ἥ τε γὰρ	ἐπιθυμία	τοῦτον καὶ ὁ θυμὸς διαστρέφει
[5]	δημοκρατία ψυχὴν ἔχουσα ἡδονῶν καὶ	ἐπιθυμιῶν	ὀρεγομένην καὶ πληροῦσθαι τούτων δεομένην
[10]	σαφέστερον γάρ πως ὑπὲρ αὐτῶν	ἐπιθυμῶ	μαθεῖν. Ἔφησθα ὅτι τὸν ἐν
[10]	εἴωθεν ἐν τῇ ποιήσει μεγάλων	ἐπιίστορα	ἔργων» αὐτουργότατον ἁπάντων γενόμενον. Εἰ
[4]	ὅσοι δὲ ὑπὸ τῶν δυσπραγιῶν	ἐπικλυσθέντες	δοῦλοι μὲν ἀντ´ ἐλευθέρων, ταπεινοὶ
[5]	βίον, ἆρά σοι φαίνεται τὴν	ἐπικούρειον	θαυμάζειν ἀπραγμοσύνην καὶ τοὺς κήπους
[2]	προκαταλαμβάνειν ἡμᾶς ταῖς εἰς τὸν	Ἐπίκουρον	λοιδορίαις καὶ προεξαίρειν τὴν τοιαύτην
[2]	δὲ ὅτι μὲν οὐ καλῶς	Ἐπικούρῳ	ταῦτα ἐδόκει, πάλαι καὶ σφόδρα
[1]	φορτία φέροντες ἐν ταῖς ὁδοῖς	ἐπικουφίζουσιν	αὑτοῖς τὴν ταλαιπωρίαν. Σὺ δέ
[6]	ἐμαυτοῦ πόνους διεξῆλθον καὶ τὰ	ἐπικρεμασθέντα	παρὰ τῶν φίλων καὶ ξυγγενῶν,
[5]	ῥᾳστώνης, διὰ πολλῆς δ´ ἡμῖν,	ἐπιμελόμενον	ἡμῶν, εἰρήνην τε καὶ αἰδῶ
[1]	βασιλεύοντες καὶ πᾶσαν σχεδὸν τῆς	ἐπιπολαζούσης	κακίας ἀνακαθαιρόμενοι γῆν τε καὶ
[10]	τῆς τελείας ἔργον ἐστίν, ἀλλ´	ἐπιστήσειεν	ἄν τις εἰκότως, πότερον χρὴ
[6]	τῷ στρατοπέδῳ παρέμενον, ὁποίας ἔγραφον	ἐπιστολὰς	πρὸς σέ, νῦν ὑπομνήσθητι, μήποτε
[12]	εἰς ἀρχὴν καὶ συμπεραντέον τὴν	ἐπιστολὴν	μείζονα ἴσως οὖσαν τοῦ δέοντος.
[10]	ὧν ἀπορῆσαί μοι πρὸς τὴν	ἐπιστολὴν	τὴν σὴν παρέστη, ὦ φίλη
[1]	μεῖζον ἐποίησας διὰ τῆς ἔναγχος	ἐπιστολῆς	τὸ δέος καὶ τὸν ἀγῶνα
[2]	τοῦ Κλεινίου παῖδα πειραθῆναι μὲν	ἐπισχεῖν,	οὐ δυνηθῆναι δὲ περιγενέσθαι τοῦ
[11]	τὸ πράττειν ἀνυσιμώτερος τῶν ἐξ	ἐπιτάγματος	ἐπὶ τὰς καλὰς πράξεις παρορμώντων.
[4]	Ὅμηρος πρῶτος, Ὧι λαοί τ´	ἐπιτετράφαται	καὶ τόσσα μέμηλεν» πῶς ἄν
[8]	εἶναι τὸν ἄρχοντα, ἔπειτ´ οὐκ	ἐπιτηδεύσει	μόνον, ἀλλὰ καὶ φύσει διαφέροντα,
[12]	καὶ νῦν τὰς παρ´ ὑμῶν	ἐπιτιμήσεις	ἀπελυσάμην εἰς δύναμιν. ~Διδοίη δὲ
[13]	ἀλλὰ τῷ θεῷ τὸ πᾶν	ἐπιτρέπειν.	Οὕτω γὰρ ἐγὼ τῶν τε
[7]	ὀρέξεως, ᾧ μόνῳ τὰς πολιτείας	ἐπιτρέπειν	χρῆναι, ἀνδρῶν δὲ οὐδενί. Ὁ
[11]	καὶ διδομένην αὐτῷ τὴν Αἴγυπτον	ἐπιτροπεῦσαι	παρῃτήσατο, Θράσυλλος δὲ Τιβερίῳ πικρῷ
[11]	εὐδαιμονῶν ἐκείνων τῶν τὰς μεγάλας	ἐπιτροπευσάντων	βασιλείας. Ἄρειος δὲ ὁ τὴν
[11]	βασιλείας. Ἄρειος δὲ ὁ τὴν	ἐπιτροπὴν	τῆς Αἰγύπτου παραιτησάμενος ἑκὼν αὑτὸν
[1]	Σὺ δέ μοι νῦν μεῖζον	ἐποίησας	διὰ τῆς ἔναγχος ἐπιστολῆς τὸ
[9]	κατέβαλες ἂν εὐθέως καὶ τρέμειν	ἐποίησας	πρὸ τῆς ἀγωνίας· οὕτω κἀμὲ
[2]	οὔτε νῦν ὑπάρξαν, φιλοσοφίας δὲ	ἐρασθέντι	μόνον· τὰς γὰρ ἐν μέσῳ
[10]	αὐτουργοὺς καὶ τῶν πολιτικῶν πράξεων	ἐργάτας	εἰρῆσθαι νομιστέον· οἷς οὐκ ἀπόχρη
[13]	μέτριος εἴην, οὐκ ἀλλοτρίοις ἐμαυτὸν	ἔργοις	ἐπιγράφων· τῷ θεῷ δέ, ὥσπερ
[10]	οὐκ ἀρετῆς μόνον τῆς τελείας	ἔργον	ἐστίν, ἀλλ´ ἐπιστήσειεν ἄν τις
[11]	εἰς λόγον αὖθις αὐτῷ περιίσταται,	ἔργῳ	δὲ βεβαιῶν τοὺς λόγους καὶ
[10]	ἐν τῇ ποιήσει μεγάλων ἐπιίστορα	ἔργων»	αὐτουργότατον ἁπάντων γενόμενον. Εἰ δὲ
[3]	αὐτῶν προσαναγκάσομεν, θαρρεῖν ὑπὲρ τηλικούτων	ἔργων	κελεύοντες, ὧν {οὖν} οὐκ ἀρετὴ
[7]	τὸ Γνῶθι σαυτὸν» καὶ τὸ	Ἔρδοι	δ´ ἕκαστος ἥντιν´ εἰδείη τέχνην»
[10]	στρατηγίαν, τὴν Ἀντισθένους ἀνδρείαν, τὴν	Ἐρετρικὴν	φιλοσοφίαν, τὴν Μεγαρικήν, τὸν Κέβητα,
[10]	πολλῶν, τί ποτε περὶ Σωκράτους	ἐροῦμεν;	Πυθαγόραν δὲ καὶ Δημόκριτον καὶ
[12]	προσέτι δεδιὼς μὴ φιλοσοφίαν, ἧς	ἐρῶν	οὐκ ἐφικόμην, εἰς τοὺς νῦν
[12]	θηρεύων μηδὲ ἀπραγμοσύνης καὶ ῥᾳστώνης	ἐρῶν	τὸν ἐν τῇ πολιτείᾳ δυσχεραίνω
[2]	σιγῶ τύχας» αἵ μοι τὸν	ἔρωτα	τοῦτον ἀτελῆ τέως ἐφύλαξαν· οὐκ
[2]	μητρὶ γῇ δοῦναι, τοῦτο δὲ	ἐσόμενον	ἴσως ἄδηλον ἔσται σοι μέχρι
[2]	τοῦτο δὲ ἐσόμενον ἴσως ἄδηλον	ἔσται	σοι μέχρι τῆς τελευταίας ἐκείνης
[4]	Διογένους ἐκεῖνον Ἄπολιν, ἄοικον, πατρίδος	ἐστερημένον»	οὐκ ἔχοντα μὲν εἰς ὅτι
[7]	τῆς παμβασιλείας καλουμένης, αὕτη δὲ	ἐστὶ	καθ´ ἣν ἄρχει πάντων κατὰ
[10]	ξυννοῆσαι· νικᾶν μὲν γὰρ ἀνδρείας	ἐστὶ	μάλιστα καὶ τῆς τύχης, κείσθω
[11]	μεγάλων αὐτουργὸς γέγονε, γνώριμος δέ	ἐστι	μᾶλλον διὰ τοὺς ὑπὲρ αὐτῶν
[11]	προέστηκεν, οὐδέ, καθάπερ ἔφης, συμβουλῆς	ἐστι	μόνης τῆς ὑπὲρ τῶν κοινῶν
[2]	ἅπαντα χρόνον. Τοῦτο δὲ ἀποτρέποντός	ἐστι	πλέον ἢ πρὸς τὸν τοιοῦτον
[8]	ἐστι τῇ φύσει καὶ ποταπόν	ἐστι	τἀδίκημα τεθεαμένος τῇ φύσει, εἶθ´
[8]	δῆμον ἐλευθερώσαντα. Οὕτως οὐ ῥᾴδιόν	ἐστι	τὰς τοιαύτας ἐκφυγεῖν κῆρας, κἂν
[8]	καὶ τὸ δίκαιον ὅ τι	ἐστι	τῇ φύσει καὶ ποταπόν ἐστι
[12]	μείζονα ἴσως οὖσαν τοῦ δέοντος.	Ἔστι	δὲ ἐν αὐτῇ τὸ κεφάλαιον,
[4]	πνεύματος κυβερνήτην, εὐσχημόνως φέρειν; Οὐκ	ἔστι	θαυμαστὸν ἀντιτάξασθαι προσπολεμούσῃ μόνον αὐτῇ,
[5]	ἀλλά τις ἄρχει θνητός, οὐκ	ἔστι	κακῶν αὐτοῖς οὐδὲ πόνων ἀνάψυξις·
[5]	ἰδιώτου καταπατήσας τοὺς νόμους, οὐκ	ἔστι	σωτηρίας μηχανή. Ταύτην ἐγώ σοι
[6]	ἀντηλλάχθαι; Οὕτως ἀντὶ τῆς ἐμαυτοῦ	ἑστίας	τὴν Ἑλλάδα λαχὼν ἐγαννύμην, οὐκ
[10]	ἀρετῆς μόνον τῆς τελείας ἔργον	ἐστίν,	ἀλλ´ ἐπιστήσειεν ἄν τις εἰκότως,
[8]	τῇ φύσει, εἶθ´ ὅσα δυνατόν	ἐστιν	ἐκεῖθεν ἐνταῦθα μεταφέρων καὶ τιθεὶς
[3]	ἣν ῥητέον, ὡς οὐ ταὐτόν	ἐστιν	ἐπαινεῖσθαι καὶ μακαρίζεσθαι, καὶ εἰ
[7]	ἄνευ ὀρέξεως νοῦς ὁ νόμος	ἐστίν.	Ὁρᾷς, ὁ φιλόσοφος ἔοικεν ἐνταῦθα
[3]	ὧν {οὖν} οὐκ ἀρετὴ μόνον	ἐστὶν	οὐδὲ προαίρεσις ὀρθὴ {καὶ} κυρία,
[4]	ἀπορεῖν παραδειγμάτων τοιούτων· ἀλλ´ οὔτε	ἐστὶν	οὔτ´ ἂν γένοιτό ποτε τῶν
[7]	νόμον λεγομένου βασιλέως διεξελθών, ὃς	ἐστὶν	ὑπηρέτης καὶ φύλαξ τῶν νόμων,
[5]	τὸ Σωκράτους δωμάτιον; Ἀλλ´ οὐκ	ἔστιν	ὄπου γε ἐγὼ ταῦτα προτιμήσας
[6]	ἡμῖν ἀφίξεως, ὅτε περὶ τῶν	ἐσχάτων,	ὡς ἂν εἴποιεν οἱ πολλοί,
[3]	τὴν τύχην οὐκ ὀδυνώμενοι, παραμυθίαν	ἔσχον	ἐκ τῆς ἀρετῆς οὐ μικράν,
[10]	Στοάν, τὰς Ἀκαδημίας. Τίς νυν	ἐσώθη	διὰ τὴν Ἀλεξάνδρου νίκην; Τίς
[6]	οἶσθ´ ὅπως συνηράμην πρὸς τὸν	ἑταῖρον	ἡμῖν ἀφικόμενος Ἀράξιον ἄκλητος, ὑπὲρ
[1]	τε τοὺς ἄλλους ἅπαντας καὶ	ἔτι	μᾶλλον πρὸς ἑαυτὸν ποιῇ· καί
[7]	ὢν τοῖς τέκνοις; Ἀλλ´ οὐκ	ἔτι	ῥᾴδιον τοῦτο πιστεῦσαι· χαλεπὸν γὰρ
[7]	βασιλεύειν; Ἀλλὰ γιγνομένων ὁποῖοί τινες	ἔτυχον,	βλαβερόν. Ἀλλὰ οὐ παραδώσει κύριος
[4]	μὲν εἰς ὅτι παρ´ αὐτῆς	εὖ	πάθῃ καὶ τοὐναντίον ἐν τίνι
[10]	τὴν εὐδαιμονίαν ἐν τῷ πράττειν	εὖ	τιθέμενον, καὶ τὴν διαφορὰν σκοποῦντα
[13]	ἀνεύθυνος καί, γενομένων ἁπάντων δεξιῶν,	εὐγνώμων	ἂν καὶ μέτριος εἴην, οὐκ
[3]	Ποῦ δὲ Δίωνα τὸν Σικελιώτην	εὐδαίμονα;	Οἷς τοῦ μὲν ἀποθανεῖν ἔμελεν
[5]	ἀφθονίαν δίκης παρεχόμενον, ἀστασίαστα καὶ	εὐδαίμονα	τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀπειργάζετο γένη.
[10]	τὴν θεωρίαν κατ´ ἄλλο φήσεις	εὐδαίμονας·	Σωκράτης δὲ τὴν θεωρίαν παραιτησάμενος
[10]	τῷ πράττειν τὰ κοινά φαμεν	εὐδαίμονας	τοὺς κυρίους ὄντας καὶ βασιλεύοντας
[3]	ἐκ τῆς ἀρετῆς οὐ μικράν,	εὐδαίμονες	δὲ οὐκ ἂν λέγοιντο τῶν
[10]	τὸν σοφὸν ἐκάλεις μάρτυρα, τὴν	εὐδαιμονίαν	ἐν τῷ πράττειν εὖ τιθέμενον,
[4]	μαντευομένου. ~Ἥκιστα δὲ φιλεῖ τῆς	εὐδαιμονίας	ἡ βεβαιότης τῇ Τύχῃ πιστεύειν,
[3]	καὶ εἰ φύσει τὸ ζῷον	εὐδαιμονίας	ὀρέγεται, κρεῖττον εἶναι τὸ κατ´
[11]	γέγονε γνώριμος, ἴσως οὐκ ἔλαττον	εὐδαιμονῶν	ἐκείνων τῶν τὰς μεγάλας ἐπιτροπευσάντων
[12]	τοὺς νῦν ἀνθρώπους οὐδὲ ἄλλως	εὐδοκιμοῦσαν	διαβάλλω, πάλαι τε ἔγραφον ἐκεῖνα
[11]	ἢ τέτταρας, μείζονα τὸν βίον	εὐεργετῆσαι	τῶν ἀνθρώπων πολλῶν ὁμοῦ βασιλέων.
[9]	νῦν ἧκον, ἐπιδείξαντα» κατέβαλες ἂν	εὐθέως	καὶ τρέμειν ἐποίησας πρὸ τῆς
[2]	καὶ οὐδὲ τοῦτον ῥᾳδίως οὐδὲ	εὐκόλως	ὑφιστάμενος ἀκούει παρά του μαντικὴν
[8]	τῶν χρεῶν ἀναιρέσεως τοῖς μὲν	εὐπορίας	ἀφορμήν, αὑτῷ δὲ αἰσχύνης αἰτίαν
[8]	ἀλλὰ καὶ φύσει διαφέροντα, ὅπερ	εὑρεῖν	ἐν ἀνθρώποις οὐ ῥᾴδιον, καὶ
[10]	Πλουσιωτέρους μὲν γὰρ πολλοὺς ἂν	εὕροις,	σοφώτερον δὲ οὐδένα {καὶ} οὐδὲ
[3]	δὲ ἐπ´ ἐκείνοις εἰ μὲν	εὐσχημόνως	ἔφερον, ὥσπερ οὖν λέγεται, τὴν
[4]	ἑκάτερα ῥοπάς, καθάπερ πνεύματος κυβερνήτην,	εὐσχημόνως	φέρειν; Οὐκ ἔστι θαυμαστὸν ἀντιτάξασθαι
[4]	δὲ ἀντὶ γενναίων καὶ σφόδρα	εὐτελεῖς	ἀντὶ τῶν πρόσθεν σεμνῶν ἅπασιν
[3]	ἐναργῶς διδάσκει παραδειγμάτων. Ποῦ γὰρ	εὐτυχῆ	καὶ μακάριον Κάτωνα φήσομεν; Ποῦ
[1]	γράφεις, τὰς ἐλπίδας καὶ σφόδρα	εὔχομαι,	δέδοικα δὲ μὴ διαμάρτω, μείζονος
[3]	μὴ λείπειν ἀτελεῖς τὰς πράξεις,	ἐφ´	ἃς ἐξ ἀρχῆς ὥρμησαν, καὶ
[4]	καὶ φρονήσεως πηλίκης ὥστε τὰς	ἐφ´	ἑκάτερα ῥοπάς, καθάπερ πνεύματος κυβερνήτην,
[3]	ἐπ´ ἐκείνοις εἰ μὲν εὐσχημόνως	ἔφερον,	ὥσπερ οὖν λέγεται, τὴν τύχην
[6]	λεγόμενον Χρύσεα χαλκείων, ἑκατόμβοι´ ἐννεαβοίων»	ἔφην	ἀντηλλάχθαι; Οὕτως ἀντὶ τῆς ἐμαυτοῦ
[6]	μεγίστῃ τὴν τύχην ἐπαινῶν ἡδίστην	ἔφην	εἶναι τὴν ἀμοιβὴν ἐμοὶ καὶ
[12]	πολιτείᾳ δυσχεραίνω βίον· ἀλλ´, ὅπερ	ἔφην	ἐξ ἀρχῆς, οὐδὲ παιδείαν ἐμαυτῷ
[9]	ἀλλὰ καὶ ὅτι μεταβῆναί με	ἔφης	ἐκ τῆς ὑποστέγου φιλοσοφίας πρὸς
[9]	τὸν ζῆλον πρὸς ἐκείνους μόνον	ἔφης	προκεῖσθαι τοὺς ἄνδρας, Σόλωνα καὶ
[11]	ὁ φιλόσοφος προέστηκεν, οὐδέ, καθάπερ	ἔφης,	συμβουλῆς ἐστι μόνης τῆς ὑπὲρ
[10]	πως ὑπὲρ αὐτῶν ἐπιθυμῶ μαθεῖν.	Ἔφησθα	ὅτι τὸν ἐν τῇ πράξει
[12]	μὴ φιλοσοφίαν, ἧς ἐρῶν οὐκ	ἐφικόμην,	εἰς τοὺς νῦν ἀνθρώπους οὐδὲ
[1]	τελείας ἀρετῆς οὐδὲ ἐπ´ ὀλίγον	ἐφίκωμαι.	Εἰς ταῦτα ἀφορῶν ἀνεπειθόμην τὴν
[5]	ὢν τὸ γένος ἄμεινον ἡμῶν	ἐφίστη	τὸ τῶν δαιμόνων, ὃ διὰ
[5]	ἀδικίας μεστοῦσθαι, ταῦτ´ οὖν διανοούμενος	ἐφίστη	τότε βασιλέας καὶ ἄρχοντας ταῖς
[2]	τὸν ἔρωτα τοῦτον ἀτελῆ τέως	ἐφύλαξαν·	οὐκ εἶχον οὖν ὅτι χρὴ
[10]	θεὸν καλεῖν, εἰ γὰρ ὀρθῶς	ἔχει	τὸ λεγόμενον, ὅτι πέφυκεν ἕκαστον
[13]	ὅτι μήτε οἴομαι τὰ μέγιστα	ἔχειν	ἔχων γε οὐδέν, ὡς ὁρᾷς
[8]	οὔτε εἰς φιλίαν οὔτε εἰς	ἔχθραν	ἀφορῶν οὔτε εἰς γείτονα καὶ
[4]	Ἄπολιν, ἄοικον, πατρίδος ἐστερημένον» οὐκ	ἔχοντα	μὲν εἰς ὅτι παρ´ αὐτῆς
[2]	Σωκράτη πολλοὺς μὲν οὐ σφόδρα	ἔχοντας	ἀπαγαγεῖν τοῦ βήματος, Γλαύκωνα δὲ
[5]	ὀλιγαρχία τις ἢ δημοκρατία ψυχὴν	ἔχουσα	ἡδονῶν καὶ ἐπιθυμιῶν ὀρεγομένην καὶ
[5]	σοι τὴν ῥῆσιν ὧδέ πως	ἔχουσαν·	Θεὸς μὲν πάντα καὶ μετὰ
[6]	ἢ ταπεινὸν ἢ λίαν ἀγεννὲς	ἐχούσας·	ἀπιὼν δὲ ἐπὶ τὴν Ἑλλάδα
[13]	καὶ ἧς ὑπὲρ ἐμαυτοῦ γνώμης	ἔχω	τοῖς ἀνθρώποις δι´ ἡμῶν ὁ
[11]	Ἀλλ´ οὐκ ἂν φαίη νοῦν	ἔχων	ἀνήρ· ἔξεστι γάρ σοι φιλοσόφους
[8]	ἢ ξένοις γράψας ἀποπέμποι νόμους,	ἔχων	γε οὐδὲν οὐδὲ ἐλπίζων πρὸς
[13]	μήτε οἴομαι τὰ μέγιστα ἔχειν	ἔχων	γε οὐδέν, ὡς ὁρᾷς αὐτός,
[3]	ἐθέλῃ τὰ πράγματα; Χρύσιππος δὲ	ἐῴκει	τὰ μὲν ἄλλα σοφὸς εἶναι
[4]	ποτε τῶν τοιούτων ἐνδεὴς παραδειγμάτων,	ἕως	ἂν τὸ τῶν ἀνθρώπων διαμένῃ
[2]	περὶ τῶν τοιούτων λόγων συμβαλεῖν,	ἕως	ἐπὶ νοῦν ἤγαγεν ὁ θεός,