Texte grec :
| [66] (Version A) Βάτραχοι αἰτοῦντες βασιλέα.
Βάτραχοι λυπούμενοι ἐπὶ τῇ ἑαυτῶν ἀναρχίᾳ πρέσβεις ἔπεμψαν πρὸς
τὸν Δία, δεόμενοι βασιλέα αὐτοῖς παρασχεῖν. Ὁ δὲ συνιδὼν τὴν
εὐήθειαν αὐτῶν ξύλον εἰς τὴν λίμνην καθῆκε. Καὶ οἱ βάτραχοι, τὸ
μὲν πρῶτον καταπλαγέντες τὸν ψόφον, εἰς τὰ βάθη τῆς λιμνης
ἐνέδυσαν. Ὕστερον δὲ, ὡς ἀκίνητον ἦν τὸ ξύλον, ἀναδύντες εἰς
τοσοῦτον καταφρονήσεως ἦλθον ὡς ἐπιβαίνοντες αὐτῷ
ἐπικαθέζεσθαι. Ἀναξιοπαθοῦντες δὲ τοιοῦτον ἔχειν βασιλέα, ἧκον ἐκ
δευτέρου πρὸς τὸν Δία καὶ τοῦτον παρεκάλουν ἀλλάξαι αὐτοῖς τὸν
ἄρχοντα· τὸν γὰρ πρῶτον λίαν εἶναι νωχελῆ. Καὶ ὁ Ζεὺς
ἀγανακτήσας καθ' αὐτῶν ὕδρον αὐτοῖς ἔπεμψεν, ὑφ' οὗ
συλλαμβανόμενοι κατησθίοντο. Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι ἄμεινόν ἐστι
νωθεῖς καὶ μὴ πονηροὺς ἔχειν ἄρχοντας ἢ ταρακτικοὺς καὶ
κακούργους.
(Version B)
Βάτραχοι αἰτοῦντες βασιλέα.
Πολέμῳ ἐμφυλίῳ βάτραχοι πολεμοῦντες ἀλλήλοις ᾐτήσαντο τὸν Δία
βασιλέα δοθῆναι αὐτοῖς τοῦ δι' ἐκείνου τὰ αὐτῶν διοικεῖσθαι. Καὶ
ξύλου δοκὸν μέσον τῆς λίμνης ῥίψας διετάραξε τὸ ὕδωρ, πάντας δὲ
βατράχους σιγὴ κατέσχεν ἐκπλαγέντας. Χρόνῳ δέ τινι τοῦ ξύλου
ἀκινήτως ὄντος κατεφρόνησαν ὥστε καὶ ἐπιβάντες ἐπάνωθεν
πολεμεῖν ἀλλήλοις. Καὶ πάλιν ἐδέοντο τοῦ Διὸς τύραννον ἢ
στρατηγὸν λαβεῖν. Ὁ δὲ βδελυχθεὶς αὐτοὺς ὕδρον ἔδωκε
διαφθείροντα τοὺς βατράχους.
Ὅτι πολλοὶ φεύγοντες δουλεύειν εἰρηνικοῖς δεσπόταις καὶ ἄκοντες
εἰς πονηροὺς ἐνέπεσον.
|
|
Traduction française :
| [66] LES GRENOUILLES QUI DEMANDENT UN ROI
Les grenouilles, fâchées de l'anarchie où elles vivaient, envoyèrent des députés
à Zeus, pour le prier de leur donner un roi. Zeus, voyant leur simplicité, lança
un morceau de bois dans le marais. Tout d'abord les grenouilles effrayées par le
bruit se plongèrent dans les profondeurs du marais ; puis, comme le bois ne
bougeait pas, elles remontèrent et en vinrent à un tel mépris pour le roi
qu'elles sautaient sur son dos et s'y accroupissaient. Mortifiées d'avoir un tel
roi, elles se rendirent une seconde fois près de Zeus, et lui demandèrent de
leur changer le monarque ; car le premier était trop nonchalant. Zeus impatienté
leur envoya une hydre qui les prit et les dévora.
Cette fable montre qu'il vaut mieux âtre commandé par des hommes nonchalants,
mais sans méchanceté que par des brouillons et des méchants.
|
|
