Texte grec :
| [60] (Version A) Ἄνθρωπος καὶ σάτυρος.
Ἄνθρωπόν ποτε λέγεται πρὸς σάτυρον φιλίαν σπείσασθαι. Καὶ δὴ
χειμῶνος καταλαβόντος καὶ ψύχους γενομένου, ὁ ἄνθρωπος
προσφέρων τὰς χεῖρας τῷ στόματι ἐπέπνει. Τοῦ δὲ σατύρου τὴν
αἰτίαν ἐρομένου δι' ἣν τοῦτο πράττει, ἔλεγεν ὅτι θερμαίνει τὰς χεῖρας
διὰ τὸ κρύος. Ὕστερον δὲ παρατεθείσης αὐτοῖς τραπέζης καὶ
προσφάγματος θερμοῦ σφόδρα ὄντος, ὁ ἄνθρωπος ἀναιρούμενος
κατὰ μικρὸν τῷ στόματι προέσφερε καὶ ἐφύσα. Πυνθανομένου δὲ
πάλιν τοῦ σατύρου τί τοῦτο ποιεῖ, ἔφασκε καταψύχειν τὸ ἔδεσμα, ἐπεὶ
λίαν θερμόν ἐστι. Κἀκεῖνος ἔφη πρὸς αὐτόν· Ἀλλ' ἀποτάσσομαί σου
τῇ φιλίᾳ, ὦ οὗτος, ὅτι ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος καὶ τὸ θερμὸν καὶ τὸ
ψυχρὸν ἐξιεῖς.
Ἀτὰρ οὖν καὶ ἡμᾶς περιφεύγειν δεῖ τὴν φιλίαν ὧν ἀμφίβολός ἐστιν ἡ
διάθεσις.
(Version B)
Ἄνθρωπος καὶ σάτυρος.
Ἄνθρωπός τις πρὸς σάτυρον φιλίαν ποιησάμενος συνεσθίων ἦν
αὐτῷ. Χειμῶνος δὲ καὶ ψύχους γενομένου, ὁ ἄνθρωπος τὰς χεῖρας
αὐτοῦ προσφέρων τῷ στόματι ἀπέπνει. Τοῦ δὲ σατύρου
ἐπερωτήσαντος δι' ἣν αἰτίαν τοῦτο πράττει, ἔφη· Τὰς χεῖράς μου
θερμαίνω ἐκ τοῦ κρύους. Μετὰ μικρὸν δὲ ἐδέσματος θερμοῦ
προσενεχθέντος, ὁ ἄνθρωπος προσφέρων τῷ στόματι ἐφύσα αὐτό.
Πυνθανομένου δὲ πάλιν τοῦ σατύρου δι' ἣν αιτίαν τοῦτο πράττει,
ἔφη· Τὸ ἔδεσμα καταψύχω. Ὑπολαβὼν δὲ ὁ σάτυρος· Ἀλλ' ἔγωγε, ἔφη,
ἀπὸ τοῦ νῦν ἀποτάσσομαί σου τῆς φιλίας, ὅτι ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος
τὸ θερμὸ καὶ τὸ ψυχρὸν ἐξάγεις.
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι δεῖ φεύγειν ἡμᾶς τὰς φιλίας ὧν ἀμφίβολός ἐστιν ἡ
διάθεσις.
|
|
Traduction française :
| [60] L'HOMME ET LE SATYRE
Jadis un homme avait fait, dit-on, un pacte d'amitié avec un satyre. L'hiver
étant venu et avec lui le froid, l'homme portait ses mains à sa bouche et
soufflait dessus. Le satyre lui demanda pourquoi il en usait ainsi. Il répondit
qu il se chauffait les mains à cause du froid. Après, on leur servit à manger.
Comme le mets était très chaud, l'homme le prenant par petits morceaux, les
approchait de sa bouche et soufflait dessus. Le satyre lui demanda de nouveau
pourquoi il agissait ainsi. Il répondit qu'il refroidissait son manger, parce
qu'il était trop chaud. «Eh bien ! camarade, dit le satyre, je renonce à ton
amitié, parce que tu souffles de la même bouche le chaud et le froid. »
Concluons que nous aussi nous devons fuir l'amitié de ceux dont le caractère est
ambigu.
|
|
