Texte grec :
| [81] (Version A) Γεωργὸς καὶ ὄφις τὸν παῖδα αὐτοῦ ἀποκτείνας.
Γεωργοῦ παῖδα ὄφις ἑρπύσας ἀπέκτεινεν. Ὁ δὲ ἐπὶ τούτῳ
δεινοπαθήσας πέλεκυν ἀνέλαβε καὶ παραγενόμενος εἰς τὸν φωλεὸν
αὐτοῦ εἱστήκει παρατηρούμενος, ὅπως, ἂν ἐξίῃ, εὐθέως αὐτὸν
πατάξῃ. Παρακύψαντος δὲ τοῦ ὄφεως, κατενεγκὼν τὸν πέλεκυν, τοῦ
μὲν διήμαρτε, τὴν δὲ παρακειμένην πέτραν διέκοψεν. Εὐλαβηθεὶς δὲ
ὕστερον παρεκάλει αὐτὸν ὅπως αὐτῷ διαλλαγῇ. Ὁ δὲ εἶπεν· Ἀλλ'
οὔτε ἐγὼ δύναμαί σοι εὐνοῆσαι, ὁρῶν τὴν κεχαραγμένην πέτραν,
οὔτε σὺ ἐμοὶ ἀποβλέπων εἰς τὸν τοῦ παιδὸς τάφον. Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι
αἱ μεγάλαι ἔχθραι οὐ ῥᾳδίως τὰς καταλλαγὰς ἔχουσι.
(Version B)
Γεωργὸς καὶ ὄφις τὸν παῖδα αὐτοῦ ἀποκτείνας.
Ὄφις γεωργοῦ προθύροις ἐμφωλεύων
ἔδακε τὸν ποῦν τοῦ παιδίου προσκρούσας
καὶ παραχρῆμα τέθνηκε τὸ παιδίον.
Πένθος δὲ μέγα ἐγένετο γονεῦσιν.
Τότε ὁ πατὴρ πληγεὶς ὑπὸ τῆς λύπης
πέλεκυν λαβὼν καὶ αὐτὸς ἐπειρᾶτο
τοῦ θανατῶσαι τὸν παγκάκιστον ὄφιν.
Καὶ δὴ ὁ ὄφις ἐξελθὼν τοῦ θηρεῦσαι,
εὐθὺς ὁ ἀνὴρ καταδραμὼν ὀπίσω
στερρῶς κατ' αὐτοῦ τὸ ξίφος καταφέρει.
Ἀστοχήσας δὲ τοῦ θανατῶσαι τοῦτον
μόνον τῆς οὐρᾶς ἀπέκοψε τὸ ἄκρον.
Ὃς φόβῳ ληφθείς, μὴ καὐτὸν θανατώσῃ,
λαβὼν ἄλευρον, ὕδωρ, ἅλας καὶ μέλι,
αὐτὸς ἐκάλει τὸν ὄφιν πρὸς εἰρήνην.
Ὁ δὲ κάτωθεν λεπτὸν αὐτὸς συρίσας
(καὶ γὰρ ἐκρύβη ἐπὶ πέτρας ὀ ὄφις)
τῷ ἀνθρώπῳ ἔφησε τοιάδε λέγων·
Ἀπὸ τοῦ νῦν, ἄνθρωπε, μηκέτι κάμῃς,
ὅλως ἐν ἡμῖν φιλία οὐ προσμένει·
ὁρῶν γὰρ ἐγὼ τὴν οὐράν μου λυποῦμαι,
καὶ σὺ δὲ πάλιν τὸν τύμβον τοῦ υἱοῦ σου
βλέπων καθ' ὥραν, οὐκέτι εἰρηνεύσεις.
Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι οὐδεὶς μίσους ἢ ἀμοιβῆς κακῶν ἐπιλανθάνεται,
μέχρις ἂν τὸ μνημόσυνον βλέπῃ περὶ οὗ ἐλυπήθη.
|
|
Traduction française :
| [81] LE LABOUREUR ET LE SERPENT QUI LUI AVAIT TUÉ SON FILS
Un serpent, s'étant approché en rampant de l'enfant d'un laboureur, l'avait tué.
Le laboureur en ressentit une terrible douleur; aussi, prenant une hache, il
alla se mettre aux aguets près du trou du serpent, prêt à le frapper, aussitôt
qu'il sortirait. Le serpent ayant passé la tête dehors, le laboureur abattit sa
hache, mais le manqua et fendit en deux le roc voisin. Dans la suite craignant
la vengeance du serpent, il l'engagea à se réconcilier avec lui ; mais le
serpent répondit: «Nous ne pouvons plus nourrir de bons sentiments, ni moi pour
toi, quand je vois l'entaille du rocher, ni toi pour moi, quand tu regardes le
tombeau de ton enfant.»
Cette fable montre que les grandes haines ne se prêtent guère à des
réconciliations.
|
|
