Texte grec :
[273] (Version A)
Ὄνος καὶ κηπουρός.
Ὄνος ὑπηρετούμενος κηπωρῷ, ἐπειδὴ ὀλίγα μὲν ἤσθιε, πλεῖστα δ'
ἐμόχθει, ηὔξατο τῷ Διὶ ὥστε τοῦ κηπωροῦ ἀπαλλαγεὶς ἑτέρῳ
ἀπεμποληθῆναι δεσπότῃ. Τοῦ δὲ Διὸς ἐπακούσαντος καὶ
κελεύσαντος αὐτὸν κεραμεῖ πραθῆναι, πάλιν ἐδυσφόρει, πλέον ἢ
πρότερον ἀχθοφορῶν καὶ τόν τε πηλὸν καὶ τ ὺς κεράμους κομίζων.
Πάλιν οὖν ἀμεῖψαι τὸν δεσπότην ἱκέτευε, καὶ βυρσοδέψῃ
ἀπεμπολεῖται. Εἰς χείρονα τοίνυν τῶν προτέρων δεσπότην ἐμπεσὼν
καὶ ὁρῶν τὰ παρ' αὐτοῦ πραττόμενα, μετὰ στεναγμῶν ἔφη· Οἴμοι τῷ
ταλαιπωρῷ, βέλτιον ἦν μοι παρὰ τοῖς προτέροις δεσπόταις μένειν·
οὗτ ς γάρ, ὡς ὁρῶ, καὶ τὸ δέρμα μου κατεργάσεται. Ὁ μῦθος δηλοῖ ὅτι
τότε μάλιστα τοὺς προτέρους δεσπότας οἱ οἰκέται ποθοῦσιν, ὅταν
τῶν δευτέρων λάβωσι πεῖραν.
(Version B)
Ὄνος καὶ κηπουρός.
Ὄνος κηπουρῷ δουλεύων, ἐπειδὴ ὀλίγα μὲν ἔσθιε, πολλὰ δὲ
ἐκακοπάθει, ηὔξατο τῷ Διὶ ὅπως τοῦ κηπουροῦ αὐτὸν ἀπαλλάξας
ἑτέρῳ δεσπότῃ ἐγχειρίσῃ. Ὁ δὲ Ἑρμῆν πέμψας ἐκέλευσε κεραμεῖ
αὐτὸν πολῆσαι. Πάλιν δὲ αὐτοῦ δυσφοροῦντος, ἐπειδὴ καὶ πολλῷ
πλείονα ἀχθοφορεῖν ἠναγκάζετο, καὶ τὸν Δία ἐπικαλουμένου, τὸ
τελευταῖον ὁ Ζεὺς παρεσκεύασεν αὐτὸν βυρσοδέψῃ πραθῆναι. Καὶ ὁ
ὄνος ἰδὼν τὰ ὑπὸ τοῦ δεσπότου πραττόμενα, ἔφη· Ἀλλ' ἔμοιγε
αἱρετώτερον ἦν παρὰ τοῖς προτέροις δεσπόταις ἀχθοφοροῦντα
λιμώττειν ἢ ἐνταῦθα παραγενέσθαι, ὅπου, ἐὰν ἀποθάνω, οὐδὲ ταφῆς
ἀξιωθήσομαι.
Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι τότε μάλιστα τοὺς πρώτους δεσπότας οἱ οἰκέται
ποθοῦσιν, ὅταν καὶ ἑτέρων πεῖραν λάβωσιν.
|
|
Traduction française :
| [273] L'ÂNE ET LE JARDINIER
Un âne était au service d'un jardinier. Comme il mangeait peu, tout en
travaillant beaucoup, il pria Jupiter de le délivrer du jardinier et de le faire
vendre à un autre maître. Zeus l'exauça et le fit vendre à un potier. Mais il
fut de nouveau mécontent, parce qu'on le chargeait davantage et qu'on lui
faisait porter l'argile et la poterie. Aussi demanda-t-il encore une fois à
changer de maître, et il fut vendu à un corroyeur. Il tomba ainsi sur un maître
pire que les autres. En voyant quel métier faisait ce maître, il dit en
soupirant : «Hélas : malheureux que je suis ! j'aurais mieux fait de rester
chez mes premiers maîtres ; car celui-ci, à ce que je vois, tannera aussi ma
peau.»
Cette fable montre que les serviteurs ne regrettent jamais tant leurs premiers
maîtres que quand ils ont fait l'épreuve des suivants.
|
|
