Texte grec :
[139] (Version A)
Ἴππος καὶ βοῦς καὶ κύων καὶ ἄνθρωπος.
Ζεὺς ἄνθρωπον ποιήσας ὀλιγοχρόνιον αὐτὸν ἐποίησεν.
Ὁ δὲ τῇ ἑαυτοῦ συνέσει χρώμενος, ὅτε ἐνίστατο ὁ χειμών,
οἶκον ἑαυτῷ κατεσκεύαζε καὶ ἐνταῦθα διέτριβε.
Καὶ δή ποτε σφοδροῦ κρύους γενομένου, καὶ τοῦ Διὸς ὕοντος, ἵππος
ἀντέχειν μὴ δυνάμενος ἧκε δρομαῖος πρὸς τὸν ἄνθρωπον, καὶ τούτου
ἐδεήθη ὅπως σκέπῃ αὐτόν. Ὁ δ' οὐκ ἄλλως ἔφη τοῦτο ποιήσειν, ἐὰν
μὴ τῶν οἰκείων ἐτῶν μέρος αὐτῷ δῷ. Τοῦ δὲ ἀσμένως
παραχωρήσαντος, παρεγένετο μετ' οὐ πολὺ καὶ βοῦς, οὐδ' αὐτὸς
δυνάμενος ὑπομένειν τὸν χειμῶνα. Ὁμοίως δὲ τοῦ ἀνθρώπου μὴ
πρότερον ὑποδέξεσθαι φάσκοντος, ἐὰν μὴ τῶν ἰδίων ἐτῶν ἀριθμόν
τινα παράσχῃ, καὶ αὐτὸς μέρος δοὺς ὑπεδέχθη. Τὸ δὲ τελευταῖον
κύων ψύχει διαφθειρόμενος ἧκε, καὶ τοῦ ἰδίου χρόνου μέρος
ἀπονείμας σκέπης ἔτυχε. Οὕτω τε συνέβη τοὺς ἀνθρώπους, ὅταν μὲν
ἐν τῷ τοῦ Διὸς χρόνῳ γένωνται, ἀκεραίους τε καὶ ἀγαθοὺς εἶναι· ὅταν
δὲ εἰς τὰ τοῦ ἵππου ἔτη γένωνται, ἀλάζονάς τε καὶ ὑψαύχενας εἶναι·
ἀφικνουμένους δὲ εἰς τὰ τοῦ βοὸς ἔτη, ἀρχικοὺς ὑπάρχειν· τοὺς δὲ τὸν
τοῦ κυνὸς χρόνον ἀνύοντας ὀργίλους καὶ ὑλακτικοὺς γίνεσθαι.
Τούτῳ τῷ λόγῳ χρήσαιτο ἄν τις πρὸς πρεσβύτην θυμώδη καὶ δύστροπον.
(Version B)
Ἴππος καὶ βοῦς καὶ κύων καὶ ἄνθρωπος.
Ἴππος καὶ βοῦς καὶ κύων ὑπὸ ψύχους στενούμενοι ἦλθον εἰς
ἀνθρώπου τινὸς οἰκίαν. Ὁ δὲ δεξάμενος αὐτοὺς καὶ πῦρ ἀνάψας
ἔθαλψεν. Καὶ τῷ μὲν ἵππῳ κριθὰς παρετίθει, τῷ δὲ ταύρῳ ἄχυρα· τῷ
δὲ κυνὶ τὰ ἀπὸ τῆς τραπέζης ἐδίδου. Διὰ δὲ τὴν τοιαύτην φιλοξενίαν
ἀντημείψαντο αὐτῷ χάριτας, μερίσαντες αὐτῷ καὶ χαρισάμενοι τῶν
ἐτῶν ἐφ' ὧν ἔζων· ὁ μὲν ἵππος εὐθὺς τοὺς πρώτους χρόνους· διὰ τοῦτο
ἕκαστος θερμὸς καὶ γαυρός ἐστι τῇ γνώμη· ὁ δὲ βοῦς μετ' αὐτὸν τοὺς
μέσους χρόνους· διὰ τοῦτο μοχθηρὸς καὶ φιλεργός ἐστι πλοῦτον
ἀθροίζων· τρίτος δὲ ὁ κύων τοὺς τελευταίους χρόνους· διὰ τοῦτο πᾶς
γηράσκων δύσκολός ἐστι τῇ γνώμῃ, καὶ τὸν διδόντα μόνον τροφὴν
ἀγαπᾷ καὶ σαίνει καὶ ἐπιχαίρει, τοῖς δὲ μὴ διδοῦσι καθυλακτεῖ καὶ
καθάπτεται.
Ὅτι τινὲς τῶν ἀνθρώπων φαῦλοι ὄντες καὶ κακοὶ {ἐκείνους} εἰώθασι
μόνους φιλεῖν τοὺς διατρέφοντας αὐτούς.
|
|
Traduction française :
| [139] LE CHEVAL, LE BOEUF, LE CHIEN ET L'HOMME.
Quand Zeus créa l'homme, il ne lui accorda qu'une courte existence. Mais
l'homme, tirant, parti de son intelligence, quand vint l'hiver, se bâtit une
maison et y vécut. Or un jour le froid étant devenu violent et la pluie s'étant
mise à tomber, le cheval, ne pouvant y durer, vint en courant chez l'homme et
lui demanda de l'abriter. Mais l'homme déclara qu'il ne le ferait qu'à une
condition, c'est que le cheval lui donnerait une partie des innées qui lui
étaient départies. Le cheval en fit l'abandon volontiers. Peu après le boeuf
aussi se présenta : lui non plus ne pouvait soutenir le mauvais temps. L'homme
répondit de même qu'il ne le recevrait pas, s'il ne lui donnait un certain
nombre de ses propres années ; le boeuf en donna une partie et fut admis. Enfin
le chien mourant de froid vint aussi, et, en cédant une partie du temps qu'il
avait à vivre, il obtint un abri. Voici ce qui en est résulté quand les hommes
accomplissent le tempe que leur a donné Zeus, ils sont purs et bons; quand ils
arrivent aux années qu'ils tiennent du: cheval, ils sont glorieux et bautains;
quand ils en»ont aux années du boeuf, ils s'entendent à commander ; mais quand
ils achèvent leur existence, le temps du chien, ils deviennent irascibles et
grondeurs.
On pourrait appliquer cette fable à un vieillard colère et morose.
|
|
