Discours, par. |
[12, 13] |
ἐκείνῳ
παρέχων
ὅπως
βούλεται
διαθέσθαι
|
τὴν
|
ἄγραν.
ἀλλ´
οὐκ
οἶδα
ὅπως |
[12, 66] |
τε
καὶ
Ἰώνων,
ἔτι
δὲ
|
τὴν |
Ἀθηναίων,
εἰς
ταὐτὸ
κε–
ράσας |
[12, 54] |
ἱκανῶς
ἀπομιμήσασθαι
διὰ
θνητῆς
τέχνης
|
τὴν |
ἄκραν
καὶ
τελειοτάτην
φύσιν;
~πρὸς |
[12, 43] |
οὖν
ἔγωγε
τοῖς
πολλοῖς
πανταχοῦ
|
τὴν |
ἀκρίβειαν
κοπῶδες
καὶ
τὰ
περὶ |
[12, 56] |
σύμφωνα
ἦσαν,
πλὴν
ὅσον
κατὰ
|
τὴν |
ἀκρίβειαν
τῆς
ποιήσεως,
ἐῶ
λέγειν. |
[12, 2] |
τό
τε
σχῆμα
καὶ
κατὰ
|
τὴν |
ἄλλην
ὁμοιότητα;
~εἰ
δ´
αὖ |
[12, 51] |
ἀντερεῖ.
~τῷ
γὰρ
ὄντι
καὶ
|
τὴν |
ἄλογον
ἂν
ἐκπλήξειε
τοῦτό
γε |
[12, 13] |
ἐξαπατᾶν
ὑπισχνούμενος,
οὐκ
ἔχω
ταύτην
|
τὴν |
ἀνδρείαν·
σοφιστῇ
δὲ
ἀνδρὶ
ξυνὼν |
[12, 26] |
ἀτεχνῶς
εἴ
τι
τοιουτότροπόν
ἐστι,
|
τὴν |
ἀνθρωπίνην
περὶ
τοῦ
δαιμονίου
δόξαν |
[12, 52] |
αὖ
τὸ
πρέπον
εἶδος
καὶ
|
τὴν |
ἀξίαν
μορφὴν
τῆς
θεοῦ
φύσεως |
[12, 80] |
ἀσημότερον
ἡγεῖταί
τις
ἢ
κατὰ
|
τὴν |
ἀξίαν
τοῦ
θεοῦ,
τοῦτο
μὲν |
[12, 36] |
καὶ
τοῖς
δένδροις
ἤπερ
ἡμῖν
|
τὴν |
ἀπειρίαν
τε
καὶ
ἄγνοιαν;
ὁπότε |
[12, 75] |
πάσας
ἀγαθάς,
βασιλεὺς
μὲν
κατὰ
|
τὴν |
ἀρχὴν
καὶ
δύναμιν
ὠνομασμένος,
πατὴρ |
[12, 49] |
πανταχοῦ
κατὰ
τὴν
Εὐρώπην
καὶ
|
τὴν |
Ἀσίαν,
οὐ
τῶν
χρημάτων
λόγον |
[12, 71] |
τὴν
εἰκόνα
ἐν
τῇ
ψυχῇ
|
τὴν |
αὐτὴν
ἀεί,
μέχρις
ἂν
ἐκτελέσῃ |
[12, 45] |
ἀπέχρη
τούτοις
περὶ
τἄλλα
ἐπιδείκνυσθαι
|
τὴν |
αὑτῶν
δεινότητα
καὶ
σοφίαν,
ἀλλὰ |
[12, 14] |
τῆς
ἐμαυτοῦ,
δῆλον
ὡς
διὰ
|
τὴν |
αὑτῶν
ἐπιστήμην
καὶ
φρόνησιν·
καὶ
|
[12, 11] |
δ´
αὐτοὶ
μὴ
βούλεσθε,
καταμεμφόμενοι
|
τὴν |
αὑτῶν
φύσιν
ἢ
πενίαν
ἢ |
[12, 81] |
γὰρ
ἢ
πῦρ
ἐργάσασθαι
καὶ
|
τὴν |
ἄφθονον
πηγὴν
ὕδατος
{ἔν
τισι |
[12, 10] |
μένοντές
που
καθιδρύωσιν,
εἴτε
{εἰς
|
τὴν |
Βαβυλῶνα}
ἐν
τῇ
Νίνου
καὶ |
[12, 18] |
οὐδὲ
τῶν
κούφων
καὶ
ἀνόπλων
|
{τὴν |
βαρεῖαν
ὅπλισιν
στρατιωτῶν
οὐδ´}
ἀκοντιστὴς |
[12, 30] |
μὲν
τοῖς
πρώτοις
καὶ
αὐτόχθοσι
|
τὴν |
γεώδη,
μαλακῆς
ἔτι
καὶ
πίονος |
[12, 9] |
τὸ
σχῆμα,
φιλοσοφίαν
τιμῶντες
ὥσπερ
|
τὴν |
γλαῦκα
ἄφωνον
τό
γε
ἀληθὲς |
[12, 5] |
τὴν
σπουδὴν
ὑμῶν
τῷ
περὶ
|
τὴν |
γλαῦκα
γιγνομένῳ
σχεδὸν
οὐκ
ἄνευ |
[12, 13] |
φωνὴν
μιμεῖσθαι,
μόνον
δ´
ἐπιδεικνύντα
|
τὴν |
γλαῦκα
πολὺ
πλῆθος
ἔχειν
ὀρνέων· |
[12, 1] |
δὲ
ἄνθρωποί
φασιν
ὅτι
θαυμάζει
|
τὴν |
γλαῦκα
τὰ
ὄρνεα.
~πῶς
δὲ |
[12, 71] |
ὄψις
αὐτοῖς
τοῖς
ὁρωμένοις
συμβάλλει,
|
τὴν |
δὲ
ἀκοὴν
οὐκ
ἀδύνατον
ἀναπτερῶσαι |
[12, 40] |
τινα
ἑκουσίαν
καὶ
παραμυθητικὴν
φῶμεν,
|
τὴν |
δὲ
ἀναγκαίαν
καὶ
προστακτικήν.
λέγω |
[12, 77] |
τε
σεμνότης
καὶ
τὸ
αὐστηρόν·
|
τὴν |
δὲ
ἀνθρώπων
καὶ
θεῶν
ξυγγένειαν |
[12, 20] |
θεατής,
τὸ
μὲν
σῶμα
ἐνδεής,
|
τὴν |
δὲ
ἡλικίαν
προήκων,
οὐ
χρυσοῦν |
[12, 22] |
τήν
τε
φύσιν
αὐτοῦ
καὶ
|
τὴν |
δύναμιν
ὑμνῆσαι
λόγῳ
βραχεῖ
καὶ |
[12, 53] |
ἰδέαν,
{πᾶν
τὸ
θνητὸν]
κατὰ
|
τὴν |
ἑαυτοῦ
δύναμιν
καὶ
φύσιν
ἕκαστος |
[12, 71] |
χαλεπώτατον,
ἀνάγκη
παραμένειν
τῷ
δημιουργῷ
|
τὴν
|
εἰκόνα
ἐν
τῇ
ψυχῇ
τὴν |
[12, 75] |
ταῖς
τοῦ
θεοῦ
πρέπουσαν
εὑρήσεις
|
τὴν |
εἰκόνα·
Ζεὺς
γὰρ
μόνος
θεῶν |
[12, 45] |
τῶν
ποιητῶν
καὶ
πρεσβυτέραν
οὖσαν
|
τὴν |
ἐκείνων
εἰδωλοποιίαν.
~οὔκουν
ἐβούλοντο
φαίνεσθαι
|
[12, 53] |
ἰσχύϊ
τέχνης
ἐνίκησας
καὶ
ξυνέλεξας
|
τὴν |
Ἑλλάδα
πρῶτον,
ἔπειτα
τοὺς
ἄλλους |
[12, 66] |
εἵλετο
χαρακτῆρα
λέξεως,
ἀλλὰ
πᾶσαν
|
τὴν |
Ἑλληνικὴν
γλῶτταν
διῃρημένην
τέως
ἀνέμιξε, |
[12, 83] |
Ὅμηρος
ἐν
ἄλλοις
πεποίηκεν
ἐπιδεικνύμενον
|
τὴν |
ἐμπειρίαν,
ἀλλὰ
τεχνίτην
μὲν
θεὸν |
[12, 39] |
πρώτην
μὲν
ἀτεχνῶς
πηγὴν
ἐλέγομεν
|
τὴν |
ἔμφυτον
ἅπασιν
ἀνθρώποις
ἐπίνοιαν,
ἐξ
|
[12, 49] |
δὲ
κυπάριττος
καὶ
θύον
πρὸς
|
τὴν |
ἐντὸς
ἐργασίαν
μόνιμος
ὕλη
καὶ |
[12, 30] |
καθάπερ
τὰ
φυτὰ
νῦν,
ἕλκουσι
|
τὴν |
ἐξ
αὐτῆς
ἰκμάδα,
δευτέραν
δὲ |
[12, 39] |
λογικοῦ
γένους·
δευτέραν
δὲ
λέγομεν
|
τὴν |
ἐπίκτητον
καὶ
δι´
ἑτέρων
ἐγγιγνομένην |
[12, 70] |
καὶ
διαρρυῆναι
τὸ
φάντασμα
καὶ
|
τὴν |
ἐπίνοιαν
ἣν
ἔλαβε.
τὸ
δέ |
[12, 49] |
ἄλλων
Ἑλλήνων
τῶν
πανταχοῦ
κατὰ
|
τὴν |
Εὐρώπην
καὶ
τὴν
Ἀσίαν,
οὐ |
[12, 82] |
λαβὼν
τῆς
αὑτοῦ
τέχνης
οὐ
|
τὴν |
Ἠλείων
πόλιν,
ἀλλὰ
τὴν
πᾶσαν |
[12, 74] |
δυνατὸν
ἦν
θνητῷ
διανοηθέντι
μιμήσασθαι
|
τὴν |
θείαν
καὶ
ἀμήχανον
φύσιν.
~σκόπει |
[12, 62] |
τῆς
ποιήσεως,
ὅτε
φησὶν
ἱκετεύειν
|
τὴν |
Θέτιν
ὑπὲρ
τιμῆς
τοῦ
παιδός· |
[12, 2] |
τῶν
πτερῶν,
ὅταν
ἁβρύνηται
πρὸς
|
τὴν |
θήλειαν,
ἀνακλάσας
τὴν
οὐρὰν
καὶ |
[12, 54] |
ἀπορίαν
τὸν
μὲν
ἀγῶνα
καὶ
|
τὴν |
θυσίαν
ποιῆσαι
τῷ
Διὶ
πρέπουσαν, |
[12, 46] |
ἀπειροτέροις
θεαταῖς.
πάντα
δὲ
ταῦτα
|
τὴν |
ἰσχὺν
ἔσχεν
ἀπὸ
τῆς
πρώτης |
[12, 75] |
πατὴρ
δὲ
οἶμαι
διά
τε
|
τὴν |
κηδεμονίαν
καὶ
τὸ
πρᾷον,
Πολιεὺς |
[12, 77] |
μεγαλοπρεπές·
τὸν
δὲ
πατέρα
καὶ
|
τὴν |
κηδεμονίαν
τὸ
πρᾷον
καὶ
προσφιλές· |
[12, 77] |
ἱκανῶς
ἔχει
κατὰ
τὴν
τέχνην;
|
τὴν |
μὲν
γὰρ
ἀρχὴν
καὶ
τὸν |
[12, 40] |
κυρίους.
~τῆς
δὲ
τοιαύτης
ὑπολήψεως
|
τὴν |
μέν
τινα
ἑκουσίαν
καὶ
παραμυθητικὴν
|
[12, 4] |
οὐδὲ
τὸν
κύκνον
ἀσπάζεται
διὰ
|
τὴν |
μουσικήν,
οὐδὲ
ὅταν
ὑμνῇ
τὴν |
[12, 16] |
Μυσῶν,
ὥς
φησιν
Ὅμηρος
κατὰ
|
τὴν |
νῦν
ἐπίκλησιν
τοῦ
ἔθνους.
~ἦλθον |
[12, 27] |
ἀπάτης
καὶ
χαρᾶς
διά
τε
|
τὴν |
ξυγγένειαν
τὴν
πρὸς
αὐτοὺς
καὶ |
[12, 34] |
ξύμπαν
τὸ
τῶν
ἀνθρώπων
γένος
|
τὴν |
ὁλόκληρον
καὶ
τῷ
ὄντι
τελείαν |
[12, 25] |
ἀγάλματα,
κάλλιστον
καὶ
θεοφιλέστατον,
πρὸς
|
τὴν |
Ὁμηρικὴν
ποίησιν,
ὥς
φασι,
Φειδίου |
[12, 2] |
ἁβρύνηται
πρὸς
τὴν
θήλειαν,
ἀνακλάσας
|
τὴν
|
οὐρὰν
καὶ
περιστήσας
αὑτῷ
πανταχόθεν |
[12, 70] |
τοῦτο
ἀκίνητον
καὶ
μένον,
ὥστε
|
τὴν |
πᾶσαν
ἐν
αὑτῷ
τοῦ
θεοῦ |
[12, 81] |
γὰρ
σμικρὰ
καὶ
φαῦλα,
ἀλλὰ
|
τὴν |
πᾶσαν
ἰσχυρὰν
καὶ
βαρεῖαν
οὐσίαν· |
[12, 82] |
οὐ
τὴν
Ἠλείων
πόλιν,
ἀλλὰ
|
τὴν |
πᾶσαν
τοῦ
παντὸς
ὕλην.
Φειδίαν |
[12, 44] |
ἐμφύτου,
ποιητικῆς,
νομικῆς,
τετάρτην
φῶμεν
|
τὴν |
πλαστικήν
τε
καὶ
δημιουργικὴν
τῶν |
[12, 27] |
χαρᾶς
διά
τε
τὴν
ξυγγένειαν
|
τὴν |
πρὸς
αὐτοὺς
καὶ
πολλὰ
μαρτύρια
|
[12, 60] |
μακαρίους
μακρόθεν
ὁρῶν·
διὰ
δὲ
|
τὴν |
πρὸς
τὸ
δαιμόνιον
ὁρμὴν
ἰσχυρὸς |
[12, 63] |
ποιητής,
τοῦ
δόξαντος
ὑμῖν
ἰσοθέου
|
τὴν |
σοφίαν,
ἣν
βούλεσθε
ζημίαν
ἕτοιμος |
[12, 5] |
εἰδέναι,
ἆρ´
οὐκ
ὀρθῶς
ἀπεικάζω
|
τὴν |
σπουδὴν
ὑμῶν
τῷ
περὶ
τὴν |
[12, 83] |
κρείττονα
ἐμοῦ
ποτε
γενέσθαι
περὶ
|
τὴν |
τέχνην,
αὐτῷ
δὲ
τῷ
Διί, |
[12, 77] |
ἆρα
οὐχ
ἱκανῶς
ἔχει
κατὰ
|
τὴν |
τέχνην;
τὴν
μὲν
γὰρ
ἀρχὴν |
[12, 36] |
τοῖς
λόγοις,
ἐγγυτέρω
φάσκοντες
εἶναι
|
τὴν |
τοιαύτην
ξύνεσιν
τοῖς
θηρίοις
καὶ |
[12, 75] |
κοινὸν
ὄφελος,
Ὁμόγνιος
δὲ
διὰ
|
τὴν |
τοῦ
γένους
κοινωνίαν
θεοῖς
καὶ |
[12, 76] |
τοῖς
δεομένοις,
Φύξιος
δὲ
διὰ
|
τὴν
|
τῶν
κακῶν
ἀπόφυξιν,
Ξένιος
δέ, |
[12, 40] |
τοῦ
δὲ
ἀναγκαίου
καὶ
προστάξεως
|
τὴν |
τῶν
νομοθετῶν·
τούτων
γὰρ
οὐδετέραν |
[12, 40] |
μὲν
ἑκουσίου
καὶ
παραμυθίας
ἐχομένην
|
τὴν |
τῶν
ποιητῶν,
τοῦ
δὲ
ἀναγκαίου
|
[12, 4] |
τὴν
μουσικήν,
οὐδὲ
ὅταν
ὑμνῇ
|
τὴν |
ὑστάτην
ᾠδὴν
ἅτε
εὐγήρως,
ὑπὸ |
[12, 21] |
τὸ
μέγεθος
καὶ
τῆς
χώρας
|
τὴν |
φύσιν
ἢ
ὡρῶν
ὡς
ἔχουσι |
[12, 51] |
ὃς
ἂν
ᾖ
παντελῶς
ἐπίπονος
|
τὴν |
ψυχήν,
πολλὰς
ἀναντλήσας
συμφορὰς
καὶ |