[34-35,31] Ὅτι ἦν τις Γοργὸς Μοργαντῖνος ἐπικαλούμενος Κάμβαλος, πλούτῳ καὶ δόξῃ διαφέρων, ὃς ἐπὶ κυνηγίαν ὁρμήσας καὶ περιπεσὼν λῃστηρίῳ δραπετῶν ἔφευγε πεζὸς πρὸς τὴν πόλιν. Ἀπαντήσαντος δὲ αὐτῷ Γοργοῦ τοῦ τούτου πατρὸς ἐφ' ἵππου καὶ καθαλομένου καὶ παραδιδόντος τὸν ἵππον, ὅπως ἐφαλόμενος ἀφιππεύσῃ πρὸς τὴν πόλιν, οὔθ' ὁ παῖς τὴν ἰδίαν σωτηρίαν τῆς τοῦ πατρὸς προέκρινεν οὔθ' ὁ πατὴρ προσεδέχετο τῷ τοῦ τέκνου θανάτῳ διαφυγεῖν τὸν κίνδυνον. Δεομένων δὲ ἀλλήλων μετὰ δακρύων καὶ διαφιλοτιμουμένων ὑπὲρ εὐσεβείας τε καὶ φιλοστοργίας, σύγκρισίν τε λαμβάνοντος ἤθους φιλοτέκνου πρὸς τρόπον φιλοπάτορα, συνέβη τοὺς λῃστὰς ἐπιφανέντας ἀμφοτέρους ἀνελεῖν.

[34-35,31] {Excerpt. de Virt. et Vit., p. 602}. — Un certain Gorgus de Morgantine, surnommé Cambalus, homme riche et considéré, étant un jour à la chasse, rencontra une bande d'esclaves fugitifs et s'enfuit à pied dans la ville. Son père Gorgus vint au-devant de lui ; il descendit du cheval qu'il montait et l'offrit à son fils pour qu'il parvint plus promptement dans la ville. Maïs le fils refusa cette offre, ne voulant pas sauver sa vie aux dépens de celle de son père. Pendant qu'ils se conjuraient ainsi l'un l'autre, et qu'ils faisaient assaut de tendresse réciproque, les brigands survinrent et les assommèrent tous les deux.