[34-35,14] Ὅτι ἀπηγριωμένων τῶν ἀποστατῶν δούλων πρὸς ὅλην τὴν οἰκίαν τῶν δεσποτῶν καὶ τρεπομένων πρὸς ἀπαραίτητον ὕβριν καὶ τιμωρίαν, ὑπέφαινον ὡς οὐ δι' ὠμότητα φύσεως, ἀλλὰ διὰ τὰς προγεγενημένας εἰς αὐτοὺς ὑπερηφανίας ἐλύττων πρὸς τὴν τῶν προαδικησάντων κόλασιν τραπέντες. Ὅτι καὶ παρὰ τοῖς οἰκέταις αὐτοδίδακτός ἐστιν ἡ φύσις εἰς δικαίαν ἀπόδοσιν χάριτός τε καὶ τιμωρίας.

[34-35,14] {Excerpt. Vatican., p. 101}. — Les esclaves rebelles, furieux contre tous leurs maîtres, les accablèrent de nombreux outrages. Cette vengeance n'était pas l'effet d'un caractère cruel, mais la revanche des injustes traitements qu'ils avaient éprouvés. La nature apprend même aux esclaves à rendre les bienfaits ainsi que les injures.