[11,79] Τοῦ δ´ ἐνιαυσίου χρόνου διεληλυθότος Ἀθήνησι μὲν ἦρχε Βίων, ἐν Ῥώμῃ δὲ τὴν ὕπατον ἀρχὴν διεδέξαντο Πούπλιος Σερουίλιος Στροῦκτος καὶ Λεύκιος Αἰβούτιος Ἄλβας. ἐπὶ δὲ τούτων Κορινθίοις καὶ Μεγαρεῦσι περὶ χώρας ὁμόρου γενομένης ἀμφισβητήσεως, εἰς πόλεμον αἱ πόλεις ἐνέπεσον. τὸ μὲν οὖν πρῶτον τὴν χώραν ἀλλήλων διετέλουν λεηλατοῦντες καὶ κατ´ ὀλίγους συμπλοκὰς {καὶ μάχας μικρὰς} ποιούμενοι· αὐξομένης δὲ τῆς διαφορᾶς οἱ Μεγαρεῖς ἀεὶ μᾶλλον ἐλαττούμενοι καὶ τοὺς Κορινθίους φοβούμενοι, συμμάχους ἐποιήσαντο τοὺς Ἀθηναίους. διὸ καὶ πάλιν τῶν πόλεων ἐφαμίλλων ταῖς δυνάμεσι γενομένων, καὶ τῶν Κορινθίων μετὰ Πελοποννησίων ἀξιολόγῳ δυνάμει στρατευσάντων εἰς τὴν Μεγαρικήν, Ἀθηναῖοι συμμαχίαν ἔπεμψαν τοῖς Μεγαρεῦσιν, ἧς ἡγεῖτο Μυρωνίδης, ἀνὴρ ἐπ´ ἀρετῇ θαυμαζόμενος· γενομένης δὲ παρατάξεως ἰσχυρᾶς ἐπὶ πολὺν χρόνον, καὶ ταῖς ἀνδραγαθίαις ἑκατέρων ἐξισουμένων, τὸ τελευταῖον ἐνίκησαν Ἀθηναῖοι καὶ πολλοὺς ἀνεῖλον τῶν πολεμίων. μετὰ δ´ ὀλίγας ἡμέρας πάλιν γενομένης ἰσχυρᾶς μάχης ἐν τῇ λεγομένῃ Κιμωλίᾳ, πάλιν ἐνίκησαν Ἀθηναῖοι {καὶ πολλοὺς ἀνεῖλον τῶν πολεμίων. μετὰ δ´ ὀλίγας ἡμέρας πάλιν γενομένης ἰσχυρᾶς μάχης} - - - οἱ Φωκεῖς ἐνεστήσαντο πόλεμον πρὸς Δωριεῖς, τοὺς προγόνους μὲν Λακεδαιμονίων, οἰκοῦντας δὲ πόλεις τρεῖς, Κυτίνιον καὶ Βοιὸν καὶ Ἐρινεόν, κειμένας ὑπὸ τὸν λόφον τὸν ὀνομαζόμενον Παρνασσόν. τὸ μὲν οὖν πρῶτον βίᾳ χειρωσάμενοι τοὺς Δωριεῖς, κατέσχον αὐτῶν τὰς πόλεις· μετὰ δὲ ταῦτα Λακεδαιμόνιοι μὲν Νικομήδην τὸν Κλεομένους ἐξέπεμψαν βοηθήσοντα τοῖς Δωριεῦσι διὰ τὴν συγγένειαν· εἶχε δ´ οὗτος Λακεδαιμονίους μὲν χιλίους πεντακοσίους, παρὰ δὲ τῶν ἄλλων Πελοποννησίων μυρίους. οὗτος μὲν οὖν ἐπίτροπος ὢν Πλειστώνακτος τοῦ βασιλέως παιδὸς ὄντος, μετὰ τοσαύτης δυνάμεως ἐβοήθησε τοῖς Δωριεῦσι, νικήσας δὲ τοὺς Φωκεῖς καὶ τὰς πόλεις ἀνακτησάμενος τούς τε Φωκεῖς καὶ Δωριεῖς διήλλαξεν.

[11,79] LXXIX. L'année étant révolue, Bion, fut nommé archonte d'Athènes, Publius Servilius Structus et Lucius Aebutius Albas consuls à Rome. En ce temps, la guerre éclata entre les Corinthiens et les Mégariens au sujet des limites de leurs territoires. Les villes y prirent part. On se contenta d'abord de ravager réciproquement la campagne et de faire quelques escarmouches. Mais la querelle s'allumant de plus en plus, les Mégariens, qui étaient les plus faibles et redoutaient les Corinthiens, appellèrent à leur secours les Athéniens. Les forces étant ainsi égales, les Corinthiens envahirent, avec une armée de Péloponnésiens, le territoire de Mégare; les Athéniens avaient envoyé au secours des Mégariens un corps de troupes commandé par Myronide, homme admiré pour sa valeur. Il fut livré un combat long et sanglant ; les deux partis donnèrent d'égales preuves de bravoure, jusqu'à ce que la victoire se déclara enfin pour les Athéniens, qui tuèrent un grand nombre d'ennemis. Peu de jours après, il y eut un combat acharné dans la Cimolia, et les Athéniens furent de nouveau victorieux. Peu de temps après, les Phocidiens déclarèrent la guerre aux Doriens, dont descendent les Lacédémoniens, et qui habitent Cytinium, Boïum et Érineum, trois villes situées au pied du mont Parnasse. Les Phocidiens soumirent les Doriens par la force et s'emparèrent de leurs villes. Alors les Lacédémoniens envoyèrent Nicomède, fils de Cléomène, au secours des Doriens, en considération de leur parenté. Nicomède avait sous ses ordres quinze cents Lacédémoniens et dix mille hommes fournis par les autres Péloponnésiens; Nicomède était tuteur du roi Pleistonax, encore enfant. Il remporta une victoire sur les Phocidiens, reprit les villes des Doriens et rétablit la paix entre les deux peuples.