Livre, Chap. |
[3, 9] |
ἐξόδου
τοῦ
σώματος
τὴν
πρὸς
|
θεὸν |
ἀγάπην
τελείωσιν
εἶναι,
τῆς
δὲ |
[3, 4] |
ἔδει
οὐδὲ
τὸν
τῶν
ὅλων
|
θεὸν |
ἀγαπῆσαι,
καὶ
πάλιν
εἰπόντος
Οὐ |
[3, 12] |
προσάπτοντες
τὴν
γένεσιν;
οὐ
γὰρ
|
θεὸν |
ἁπλῶς
προσεῖπεν
ὁ
τῇ
τοῦ |
[3, 12] |
ἔξεστι
καὶ
τῇ
γυναικὶ
κατὰ
|
θεὸν |
ἀρέσκοντας
εὐχαριστεῖν
τῷ
θεῷ;
οὐχὶ |
[3, 2] |
νόμου
λεγόμενον
τὸν
ἕνα
δείκνυσι
|
θεὸν |
διὰ
νόμου
καὶ
προφητῶν
καὶ |
[3, 11] |
παραλείψειν
ἀνεπισημείωτον,
ὅτι
τὸν
αὐτὸν
|
θεὸν |
διὰ
νόμου
καὶ
προφητῶν
καὶ |
[3, 12] |
οὐκ
οἶδα
πῶς
τις
ἐρεῖ
|
θεὸν |
ἐγνωκέναι
λέγων
τὸ
πρόσταγμα
τοῦ |
[3, 4] |
καὶ
μοιχοῖς
τὰ
αὐτὰ
πράσσοντες
|
θεὸν |
ἐγνωκέναι
μόνοι
λέγουσιν;
ἐχρῆν
γὰρ |
[3, 3] |
ἀλλ´
οὐ
τὸν
ὥς
φασι
|
θεὸν |
ἐν
ἄλλῳ
τρόπῳ,
ὅθεν
οὐδὲν |
[3, 5] |
ἔοικε,
τὸ
δὲ
ἀγνοεῖν
τὸν
|
θεὸν |
ἡ
τοῦ
βίου
πολιτεία
παρίστησιν. |
[3, 6] |
ἅγιον
δημιουργὸν
τὸν
παντοκράτορα
μόνον
|
θεὸν |
καὶ
διδάσκουσι
μὴ
δεῖν
παραδέχεσθαι |
[3, 5] |
κύριον
καὶ
μόνον
ἀγαθὸν
τὸν
|
θεὸν |
καὶ
μόνον
ἐραστόν.
Ἐν
Χριστῷ |
[3, 4] |
τοὺς
Φαρισαίους
εἰρηκότι
τὸν
αὐτὸν
|
θεὸν |
καὶ
τὸν
ἐκτὸς»
ἡμῶν
καὶ |
[3, 14] |
τὸν
καινὸν
ἄνθρωπον
τὸν
κατὰ
|
θεὸν |
κτιζόμενον»
ἡμῖν
λέγει
τοῖς
πεπλασμένοις |
[3, 4] |
τὸν
καινὸν
ἄνθρωπον
τὸν
κατὰ
|
θεὸν |
κτισθέντα
ἐν
δικαιοσύνῃ
καὶ
ὁσιότητι |
[3, 1] |
σώματος
ὑπεροψία
κατὰ
τὴν
πρὸς
|
θεὸν |
ὁμολογίαν.
Οὐ
μόνον
γὰρ
περὶ |
[3, 16] |
ἐκ
γενέσεως
ὁρμάς,
καθ´
ἃς
|
θεὸν |
οὐ
γινώσκομεν,
ἀσεβείας»
λέγει.
Εἰ |
[3, 4] |
ἀπόστολος
λέγει.
Ἀλλὰ
πῶς
κατὰ
|
θεὸν |
πολιτεύεται
ὁ
πάσῃ
ἐπιθυμίᾳ
ἔκδοτον |
[3, 4] |
τὰς
ἑαυτῶν.
Οἱ
παροξύνοντες
τὸν
|
θεὸν |
τοῖς
λόγοις
ὑμῶν·
ὁ
Μαλαχίας |