Livre, Chap.
[2, 22]	πήχεις. Κρατῖνος δὲ διὰ τοῦ	φ>	ἀσφάραγον ὀνομάζει. Καὶ Θεόπομπος· Κἄπειτ´
[2, 19]	φάγοιμί τι, μύκητας ὠμοὺς ἂν	φαγεῖν	ἐμοὶ δοκῶ καὶ στρυφνὰ μῆλα
[2, 28]	τε κάκτοι τοῖς ἄλλοις μὲν	φαγεῖν	ἐντὶ λαχάνοις Εἶτα προιών· αἴ
[2, 28]	ταῖς κάκιστ´ ἀπολουμέναις, ἃς εἰ	φάγοι	τις ἐντὸς ἑξήκοντ´ ἐτῶν, (ὁπότε
[2, 19]	ἐγὼ γὰρ εἰ τῶν ὑμετέρων	φάγοιμί	τι, μύκητας ὠμοὺς ἂν φαγεῖν
[2, 13]	Τὸ δὲ ἀμύγδαλον ἧττον δυσκατέργαστον·	φαγόντες	οὖν πλείονα οὐκ ἐνοχλούμεθα· λιπαρώτερά
[2, 19]	ἀρρένων τελείων, μιᾶς δὲ παρθένου,	φαγούσης	θανασίμους μύκητας καὶ ἀποπνιγείσης μετὰ
[2, 14]	κακῶν ἵκοιθ´ ὁ τοὺς θέρμους	φαγών,	ἐν τῷ προθύρῳ τὰ λέμμαθ´
[2, 11]	πλέον τῶν ἑπτὰ τοῦ καρποῦ	φαγὼν	κεφαλαλγὴς γίνεται. Ἀριστοφάνης· Ἐν τοῖς
[2, 9]	δ´ ἀναμένουσιν ὧδ´ ἐπηγλαισμέναι μείρακες	φαιδραὶ	τράπεζαι τρισκελεῖς σφενδάμνιναι. ~Εἰπόντος τινὸς
[2, 2]	νότος· τὰ δὲ καὶ κεκρυμμένα	φαίνει	βυσσόθεν· ἐκ δ´ ἀνδρῶν πάντ´
[2, 15]	Αὗται κέκληνται διὰ τὸ ῥᾳδίως	φαίνεσθαι.	Καὶ ἐκτεταμένως δὲ (καὶ κατὰ
[2, 13]	πλείονα οὐκ ἐνοχλούμεθα· λιπαρώτερά τε	φαίνεται	καὶ ἀναδίδωσι χυμὸν γλυκὺν καὶ
[2, 11]	ὅτι πρότερον τῶν ἄλλων ἀκροδρύων	φαίνεται	μορέην τε καλεῖ τὸ δένδρον
[2, 27]	Μαλθακωτέρα πέπονος σικυοῦ μοι γέγονε.	Φαινίας·	Βρωτὰ μὲν ἁπαλὰ τῷ περικαρπίῳ
[2, 28]	δὲ καὶ τὸ φύλλον ἀγνῶδες.	Φαινίας	δ´ ἐν εʹ περὶ φυτῶν
[2, 14]	πολὺ μέγιστός ἐστι κριὸς ἐρέβινθος.	Φαινίας	δ´ ἐν τοῖς περὶ φυτῶν
[2, 18]	Καὶ Ἐπίχαρμος· Πραύτερος ἔγωγε μολόχας.	Φαινίας	δ´ ἐν τοῖς Φυτικοῖς φησι·
[2, 12]	(πρῶτον ἀπαγγέλλουσα βροτοῖς ἡδεῖαν ὀπώρην.	~Φαινίας	δ´ ὁ Ἐρέσιος ὁ Ἀριστοτέλους
[2, 20]	ὑπὸ τοῦ ἡλίου φησί. ~Καὶ	Φαινίας	δὲ ἐν αʹ περὶ φυτῶν·
[2, 23]	Χερρονήσῳ. Τὰ αὐτὰ ἱστορεῖ καὶ	Φαινίας.	Ἔστι δὲ καὶ γένος, φησί,
[2, 9]	τὸν ἐκ Γόρτυνος, ὥς φησι	Φαινίας	ὁ περιπατητικός, Ἔντιμον, ὃς ζήλῳ
[2, 23]	καὶ ἄλλα ἱμάτια, ὡς καὶ	Φαινίας	φησί, Τὸ δὲ ἐν Ἰνδοῖς
[2, 22]	ζῴων μορίων φησίν· Οἱ κοχλίαι	φαίνονται	κύοντες ἐν τῷ μετοπώρῳ καὶ
[2, 22]	τοῦ θέρους. Διὸ καὶ πλεῖστοι	φαίνονται	τοῖς μετοπωρινοῖς ὕδασιν. Ἡ δὲ
[2, 25]	Ἐν Θουρίοις τοὔλαιον, ἐν Γέλᾳ	φακῆ.	ΓΑΡΟΣ. Κρατῖνος· (Ὁ τάλαρος ὑμῶν
[2, 17]	οὕτω καλούμενον ὡς νῦν ἡμεῖς	φαμεν.	Καὶ ζητούντων πάντων Αὐτός, ἔφη,
[2, 2]	Καὶ γὰρ ἐκ τρίποδος λέγειν	φαμὲν	τοὺς ἀληθεύοντας· δεῖ δὲ νοεῖν
[2, 3]	Τοὺς εὐτυχοῦντας ἐπιφανῶς δεῖ ζῆν	φανεράν	τε τὴν δόσιν τὴν τοῦ
[2, 23]	τοσαῦτα· τούτων ἄν τις εὕρῃ	φάρμακα	(ἐρῶν ἑταίρας ἕτερα χρησιμώτερα Ξέναρχος
[2, 1]	χρησιμώτατον· καὶ τοῖς ποτοῖς γὰρ	φαρμάκοις	κεράννυται καὶ τοῖσιν ἑλκωθεῖσιν ὠφελίαν
[2, 12]	Φρύνιχος· Ἀμυγδαλῆ τῆς βηχὸς ἀγαθὸν	φάρμακον.	Ἄλλοι δὲ ἀμυγδαλὰς ὡς καλάς.
[2, 24]	κίχλαι μετ´ ἀμητίσκων εἰς τὸν	φάρυγ´	εἰσεπέτοντο. Συρακούσιοι δὲ τὰς κίχλας
[2, 13]	Διὸς βαλάνων, τρέφει δὲ μᾶλλον·	φάρυγγα	τραχύνει καὶ στόμα. Ὀπτηθέντα δὲ
[2, 15]	ποτισθέντας δὲ γλυκεῖς καὶ προσηνεστάτους.	(ΦΑΣΗΛΟΙ.	Λακεδαιμόνιοι ἐν τοῖς δείπνοις τοῖς
[2, 15]	φιλῇ. Δημήτριος· Ἢ σῦκον ἢ	φάσηλον	ἢ τοιοῦτό τι. ΕΛΑΑΙ. Εὔπολις·
[2, 15]	φασήλους χλωρούς· ἱστορεῖ Πολέμων. Ἐπίχαρμος·	Φασήλους	φῶγε θᾶσσον, αἴ χ´ ὁ
[2, 15]	τε ξηρὰ καὶ κυάμους καὶ	φασήλους	χλωρούς· ἱστορεῖ Πολέμων. Ἐπίχαρμος· Φασήλους
[2, 21]	δὲ τούτων ἴδιόν τι λέγεται·	(φασὶ	γάρ, ὅταν ὕδατα μετοπωρινὰ καὶ
[2, 6]	Τράμβηλον τὸν τῶν Λελέγων βασιλέα.	(Φασὶ	δὲ καὶ ὅτι τὸ περὶ
[2, 16]	Σαπφὼ δ´ αὐτὸ τρισυλλάβως καλεῖ·	Φασὶ	δή ποτε Λήδαν ὤιον εὑρεῖν.
[2, 21]	τῷ αἰγιαλῷ τῶν Μιτυληναίων οὔ	φασι	πρότερον εἶναι πρὶν ἢ γενομένης
[2, 16]	Συρακούσιος ἐν Ὀψαρτυτικῷ τῶν ᾠῶν	φασι	πρωτεύειν τὰ τῶν ταῶν· μεθ´
[2, 2]	ἀναγκάζει λαλεῖν. {Β. Οὐκοῦν μεθύοντάς	φασι	τἀληθῆ λέγειν. Ἀντιφάνης· Κρύψαι, Φειδία,
[2, 6]	ἀφ´ ἧς οἱ Μιλήσιοι περιρράνασθαί	φασι	τὸν ἥρωα, ὅτε ἀπέκτεινε Τράμβηλον
[2, 3]	λυτήριον. Οἱ δ´ ἄλλοι ποιηταί	φασι	τὸν Οἶνον ἐύφρονα καρπὸν ἀρούρης.
[2, 5]	ἡ περὶ Παφλαγονίαν, πρὸς ἥν	φασι	τοὺς ἐγχωρίους ὑποπίνειν προσιόντας, ἁλμώδεις
[2, 2]	τῆς Ὕβρεως κατὰ ταὐτὰ γενέσθαι	φασίν.	Ἄλεξις δέ πού φησιν ὡς
[2, 22]	ὑπερμεγέθεις γίνονται. Ἐν Λιβύῃ δέ	φασιν	ἐν Γαιτουλίᾳ γίνεσθαι πάχος μὲν
[2, 6]	καὶ μεριμνῶν τὰς νύκτας, ὥς	φασιν,	ὃ δὲ πορνοβοσκῶν καὶ μεθυσκόμενος
[2, 9]	τὰ μὲν κατώτερα λῖτα εἶναι	φάσκει	ἤτοι λευκὰ καὶ μὴ βεβαμμένα
[2, 7]	τὰ λακκαῖα· χρηστότερόν τε εἶναι	φάσκει	τὸ ἐξ Ἀμφιαράου συμβαλλόμενον τῷ
[2, 15]	Δίδυμος. Καὶ χωρὶς δὲ τοῦ	φάσκειν	ἐλάας αὐτὸ καθ´ ἑαυτὸ ἔλεγον
[2, 3]	ἀποκρυπτομένους δὲ καὶ πράττειν μετρίως	φάσκοντας	ἀχαρίστους ὁρῶν (ἀνελευθέρως τε ζῶντας
[2, 24]	ἐσθίειν οὐκ εἴων οἱ φιλόσοφοι	φάσκοντες	(τοὺς αὐτῶν μεταλαμβάνοντας) ἶσον καὶ
[2, 25]	Θεόφραστος ἐν τῷ περὶ ὀδμῶν	φάσκων	αὐτὸ γίνεσθαι ἐκ τῶν φαυλιῶν
[2, 17]	πιεῖν (ἐν) ψυκτῆρι, ἀρέσκειν ἑαυτὸν	φάσκων	διὰ τὸ ἑτοίμως ἀπεμνημονευκέναι. Ἦν
[2, 16]	Κλέαρχος ἐν Ἐρωτικοῖς, τὴν Ἑλένην	φάσκων	ἐν τοιούτοις οἰκήμασι τρεφομένην δόξαν
[2, 9]	στρώματα πολυτελῆ καὶ τὸν ὑποστρώσοντα,	φάσκων	οὐκ ἐπίστασθαι τοὺς Ἕλληνας ὑποστρωννύειν.
[2, 6]	μάρτυς ἀξιόχρεως Δημοσθένης ὁ ῥήτωρ	φάσκων	χρόνον τινὰ ὕδωρ μόνον πεπωκέναι.
[2, 24]	τοῖς βρώμασι καταλέγει· Μέλι, πέρδικες,	φάτται,	νῆτται, χῆνες, ψᾶρες, κίττα, κολοιός,
[2, 24]	παχέων ἀρνίων στηθύνια τίλλειν τε	φάττας	καὶ κίχλας ὁμοῦ σπίνοις (ὁμοῦ
[2, 15]	Φιλήμων φησίν· Πιτυρίδες καλοῦνται αἱ	φαυλίαι	ἐλᾶαι, στεμφυλίδες δὲ αἱ μέλαιναι,
[2, 25]	φάσκων αὐτὸ γίνεσθαι ἐκ τῶν	φαυλιῶν	ἐλαιῶν καὶ ἐξ ἀμυγδάλων. Τοῦ
[2, 7]	ἐξ Ἐρετρίας συμβαλλομένων, τοῦ μὲν	φαύλου	τοῦ δὲ χρηστοῦ ὄντος, οὐδ´
[2, 28]	νεκύων βρῶμα. Κρατῖνος δέ φησι	Φάωνος	ἐρασθεῖσαν τὴν Ἀφροδίτην ἐν καλαῖς
[2, 19]	δισσούς τε συναίμους ἐν ταὐτῷ	φέγγει	μοιραδίῳ φθιμένους. (Διοκλῆς ὁ Καρύστιος
[2, 2]	φασι τἀληθῆ λέγειν. Ἀντιφάνης· Κρύψαι,	Φειδία,	ἅπαντα τἄλλα τις δύναιτ´ ἂν
[2, 3]	τινων μαγείρων ἱδρῦσθαι ἐν τοῖς	φειδιτίοις.	(Τιμᾶται δὲ καὶ ἐν Ἀχαίᾳ
[2, 1]	φησὶ τὸν οἶνον τοῖς χρωμένοις	Φέλωτα,	σοφίαν, ἀμαθίαν, εὐβουλίαν. Ἴων δ´
[2, 5]	μέν, νὴ τὸν Δία, πάνυ	φέρει.	{Α. Βοσκήματ´, ἔρια, μύρτα, θύμα,
[2, 11]	οὐκ ὀλίγα παρηγορεῖσθαι τοὺς νοσοῦντας.	Φέρει	δὲ τὸν καρπὸν τοῦτον ἡ
[2, 5]	γάρ· Οἷα δ´ ἡ χώρα	φέρει	διαφέροντα πάσης, Ἱππόνικε, τῆς οἰκουμένης,
[2, 11]	Ἄμφις· Ὁ συκάμινος συκάμιν´, ὁρᾷς,	φέρει,	ὁ πρῖνος ἀκύλους, ὁ κόμαρος
[2, 2]	ὁ κῶμος λοίδορόν θ´ ὕβριν	φέρει.	Ὅθεν τινὲς τὴν Διονύσου γένεσιν
[2, 25]	Ἀμύντας ἐν σταθμοῖς Περσικοῖς φησι·	φέρει	τὰ ὄρη τέρμινθον καὶ σχῖνον
[2, 28]	ἀγρόθεν ἔοικε μάραθα καὶ κάκτους	φέρειν,	ἴφυον, λάπαθον, ὀτόστυλλον, σκόλιον, σερίδ´,
[2, 10]	εἰδέναι ὅ τι μέλλει ὄψον	φέρειν	ὁ μάγειρος. ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ. Δαμασκοῦ τῆς
[2, 7]	γλυκέα καὶ τὸν οἶνον ὀλίγον	φέρειν	οἷά τέ ἐστι, τόν τε
[2, 25]	τάλαρος ὑμῶν διάπλεως ἔσται γάρου.	Φερεκράτης·	Ἀνεμολύνθη τὴν ὑπήνην τῷ γάρῳ.
[2, 15]	ῥαφανίδες, ἃς καὶ (Θασίας ὠνόμαζον.	Φερεκράτης·	Ῥαφανίς τ´ ἄπλυτος ὑπάρχει καὶ
[2, 14]	μελέδημ´ ἰσχάς, Φρυγίας εὑρήματα συκῆς.	(Φερεκράτης·	Τακεροὺς ποιήσεις τοὺς ἐρεβίνθους αὐτόθεν.
[2, 22]	κορακῖνοι. Ἡσίοδος δὲ τὸν κοχλίαν	φερέοικον	καλεῖ. Καὶ Ἀναξίλας δέ· (Ἀπιστότερος
[2, 6]	καὶ ὅπως ἐναποτιθέμενον τοῖς ἀγγείοις	φέρεται	τῷ βασιλεῖ, λέγων αὐτὸ καὶ
[2, 13]	ἀνδρῶν, πόσα τοι ἔτη ἐστί,	φέριστε;	Πηλίκος ἦσθ´ ὅθ´ ὁ Μῆδος
[2, 4]	ὑδάτων τὰ μὲν ἐκ πετρῶν	φερόμενα	δνοφερὰ καλεῖ ὡς ἀχρεῖα δηλονότι·
[2, 4]	διὰ πλείονος γῆς καὶ εὐκάρπου	φερόμενα	τῶν ἄλλων προκρίνει, ὡς καὶ
[2, 6]	φησιν ἀπὸ μὲν τῶν πηγῶν	φερόμενον	ἐπὶ πέντε ἡμέρας βραχὺν εἶναι
[2, 11]	τῶν μιμαικύλων. Τό τε γὰρ	φέρον	αὐτὰ δένδρον τοιοῦτον καὶ ὁ
[2, 11]	Ἡ κόμαρος ἡ τὸ μιμαίκυλον	φέρουσα	τὸ ἐδώδιμον. Ὅτι Ἀγῆνα σατυρικόν
[2, 4]	οὐ πολύγονα, ὡς τὸ ἐν	Φέτᾳ	καὶ τὸ ἐν Πύρρᾳ. (Αὐχμῶν
[2, 4]	ἐξ ὠτειλῆς. Ἐπὶ δὲ τοῦ	φεύγοντος	μετὰ τὸ βληθῆναι ἐλάφου μεταφράζων
[2, 13]	καὶ στρυφνά, καθάπερ αἵ τε	φηγοὶ	καὶ πᾶν τὸ τοιοῦτον γένος.
[2, 12]	ἄχυρα τραγημάτων, φησί που Φιλήμων·	Φηγοὶ	Πανὸς ἄγαλμα, φησὶ Νίκανδρος ἐν
[2, 14]	θέρμος, λάχανον, Γογγυλίς, ὦχρος, λάθυρος,	φηγός,	βολβός, τέττιξ, ἐρέβινθος, ἀχράς, τό
[2, 12]	Σοφοκλεῖ· Καρύαι μελίαι τε. Εὔβουλος·	Φηγούς,	κάρυα Καρύστια. Καλεῖται δέ τινα
[2, 3]	Ὅμηρος· Οὐ γὰρ ἔγωγέ τί	φημι	τέλος χαριέστερον εἶναι ἢ ὅταν
[2, 28]	τῆς κρόκης κεκραμένη. Ἀντιφάνης· Τί	φής;	Ἐνθάδ´ οἴσεις τι καταφαγεῖν ἐπὶ
[2, 4]	ἄριστον πάντων εἶναι τὸ ὕδωρ	φήσαντος.	(Ὅμηρος μὲν οὖν ὁ θειότατος
[2, 6]	Ἔστὶ δὲ ἡ κρήνη, ὥς	φησι	Βίων, μέση Μαιδῶν καὶ Παιόνων
[2, 23]	Φαινίας. Ἔστι δὲ καὶ γένος,	φησί,	βολβῶν, Θεόφραστος, ἐριοφόρων, ὃ φύεται
[2, 5]	ἄλλων καὶ ὕδωρ κάλλιστον ἔχειν.	Φησὶ	γάρ· Οἷα δ´ ἡ χώρα
[2, 16]	περὶ τοῦ Ποντικοῦ καρύου λέγῃ.	Φησὶ	γάρ· Πυρῆνα δ´ ἔχει τοῦτο
[2, 25]	πολύ. Κτησίας δ´ ἐν Καρμανίᾳ	φησὶ	γίνεσθαι ἔλαιον ἀκάνθινον, ᾧ χρῆσθαι
[2, 3]	κατὰ τὴν μέθην. Διὸ Βακχυλίδης	φησί·	Γλυκεῖ´ ἀνάγκα σευομένα κυλίκων θάλπησι
[2, 6]	πρὸς Ἀντίγονον ἐσχηκότα τὸν βασιλέα.	Φησὶ	δὲ καὶ ἐν τῇ ζʹ
[2, 7]	ἐγχεόμενον οὐ ποιεῖ τὸ ἰῶδες.	Φησὶ	δὲ καὶ Ἱπποκράτης· Ὕδωρ τὸ
[2, 1]	κοίλοισιν ἀποθλίψας δεπάεσσιν οἶνον ἔκλησε.	Φησὶ	δὲ καὶ Μελανιππίδης ὁ Μήλιος·
[2, 19]	καὶ ἀποτείνουσιν ἀπ´ αὐτοῦ ῥίζαι.	Φησὶ	δὲ καὶ ὅτι (ἐν τῇ
[2, 19]	οἰδαλέων σύγκολλα βάρη πνιγόεντα μυκήτων.	Φησὶ	δὲ καὶ ὅτι (Συκέης ὁπότε
[2, 6]	ὕδωρ κρᾶσιν (Μελάμποδα πρῶτον εὑρεῖν.	Φησὶ	δὲ καὶ πεπτικώτερον τοῦ οἴνου
[2, 6]	Καρύστιος. Διοκλῆ τε τὸν Πεπαρήθιόν	φησι	Δημήτριος ὁ Σκήψιος μέχρι τέλους
[2, 15]	καὶ ἰσχάδας καὶ γεργερίμους, ὥς	φησι	Δίδυμος. Καὶ χωρὶς δὲ τοῦ
[2, 13]	κοιλίας καταφοραί. Τὰ δὲ ἀμύγδαλα,	φησὶ	Διοκλῆς, τρόφιμα μέν ἐστι καὶ
[2, 25]	Ἀστυάνακτα ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων ῥιφέντα	φησί·	Δύστηνε, κρατὸς ὥς ς´ ἔκειρεν
[2, 19]	ΣΙΑ. Σπεύσιππος ἐν βʹ Ὁμοίων	φησὶ	ἐν ὕδατι γίνεσθαι, σελίνῳ ἑλείῳ
[2, 7]	καὶ σώματος. Πραξαγόρας τε ταὐτά	φησι·	ἐπαινεῖ δὲ τὸ ὄμβριον, Εὐήνωρ
[2, 6]	εἰς τὰν κύλικα. Ὅτι Φύλαρχός	φησι	Θεόδωρον τὸν Λαρισσαῖον ὑδροπότην γενέσθαι,
[2, 6]	καθάπερ καὶ τὸν Φρύγα Μίδαν	φησὶ	Θεόπομπος, ὅτε ἑλεῖν τὸν Σιληνὸν
[2, 28]	μεταξὺ θάμνου καὶ δένδρου ὥς	φησι	Θεόφραστος, Καὶ τὸν καρπὸν ἔχει
[2, 3]	Βάκχαις φησί. Καὶ Ἀστυδάμας δέ	φησι·	Θνητοῖσι τὴν ἀκεσφόρον (λύπης ἔφηνεν
[2, 28]	ὁ Πυθαγόρειος τὴν ἐκ γενέσεώς	φησι	θρίδακα πλατύφυλλον τετανὴν ἄκαυλον ὑπὸ
[2, 25]	τῇ Περσικῇ πραγματείᾳ· (ὅς γέ	φησι	καὶ ἅλας Ἀμμωνιακὸν ἀπ´ Αἰγύπτου
[2, 3]	ἀνθρώποις ἔτι, Εὐριπίδης ἐν Βάκχαις	φησί.	Καὶ Ἀστυδάμας δέ φησι· Θνητοῖσι
[2, 14]	διασκώπτων τῶν φιλοσόφων τὰ δεῖπνά	φησι·	Καὶ δημόκοινος ἐπεχόρευσε δαψιλὴς θέρμος,
[2, 4]	χλιαρόν, ὡς Ἐρατοσθένης φησίν. Ὑδαρῆ	φησὶ	καὶ μετάκερας. Τῶν δ´ ἄλλων
[2, 6]	ὁ μουσικός, περὶ οὗ Φρύνιχός	φησι·	Καὶ νιγλάρους θρηνεῖν, ἐν οἷσι
[2, 10]	ἀρχαῖα εἶναι τρίποδας τὰς τραπέζας	φησί.	Καὶ Ξενοφῶν δ´ ὁ μουσικώτατος
[2, 3]	τῶν βουθυτούντων ὄντας εὐσεβεστέρους, Εὐριπίδης	φησί.	Καὶ σημαίνει ὧδε τὸ τέλος
[2, 1]	ἄμπελον ἐν Αἰτωλίᾳ λέγων εὑρεθῆναί	φησι	καὶ τάδε· (Ὀρεσθεὺς ὁ Δευκαλίωνος
[2, 19]	καὶ ἀπολιθοῦσθαι ὑπὸ τοῦ ἡλίου	φησί.	~Καὶ Φαινίας δὲ ἐν αʹ
[2, 12]	Λάκωνας δὲ Σέλευκος ἐν Γλώσσαις	φησὶ	καλεῖν τὰ μαλακὰ κάρυα μυκήρους,
[2, 28]	(Ἐν ἄλλοις δὲ Θεόφραστος ἐπίσπορά	φησι	καλεῖσθαι τευτλίον, θριδακίνην, εὔζωμον, νᾶπυ,
[2, 13]	Τιμαχίδας ἐν Γλώσσαις Διὸς βάλανόν	φησι	καλεῖσθαι τὸ Ποντικὸν κάρυον. Ἡρακλείδης
[2, 13]	~Ὅτι Πάμφιλος ἐν Γλώσσαις μουκηροβαγόν	φησι	καλεῖσθαι τὸν καρυοκατάκτην ὑπὸ τῶν
[2, 2]	Ταυρομενίτης ἐν Ἀκράγαντι οἰκίαν τινά	φησι	καλεῖσθαι τριήρη ἐξ αἰτίας τοιαύτης.
[2, 13]	τῷ περὶ ἐδεστῶν Τῶν Εὐβοικῶν,	φησί,	καρύων ἢ καστάνων (ἀμφοτέρως γὰρ
[2, 9]	Ὁ δ´ ὁμώνυμος αὐτῷ ποιητής	φησι·	(Κἆτ´ ἐν κλίναις ἐλεφαντόποσιν καὶ
[2, 16]	παρ´ ἡμῖν καλούμενα ὑπερῷα ᾠά	φησὶ	Κλέαρχος ἐν Ἐρωτικοῖς, τὴν Ἑλένην
[2, 28]	θρίδακα καλεῖν Πάμφιλος ἐν Γλώσσαις	φησί,	Κλείταρχος δὲ Φρύγας οὕτω καλεῖν.
[2, 28]	χρῆσθαι κηπουρικαῖς. Τῶν δὲ καυλῶν	φησι	κολουσθέντων ἡδίους τοὺς παλιμβλαστεῖς εἶναι.
[2, 15]	καὶ πικρότητα. Ὁ δ´ ἐρέβινθος,	φησί,	μέλας γίνεται διαφθειρόμενος. Γίνεσθαι δὲ
[2, 28]	ὃ δ´ ἐπινεύει πᾶσι τούτοις,	φησὶ	Μένανδρος· τῆς σκιᾶς τὴν πορφύραν
[2, 28]	θρίδαξι. Καὶ Εὔβουλοςδ´ ἐν Ἀστύτοις	φησί·	Μὴ παρατίθει σύ μοι θριδακίνας,
[2, 11]	κεφαλὴν τίθησι. Ταῦτα ὁ Ἀσκληπιάδης,	φησί,	μοι δοκεῖ λέγειν περὶ τῶν
[2, 12]	τὰ γλυκέα κάρυα. Ἀμερίας δέ	φησι	μύκηρον τὴν ἀμυγδάλην καλεῖσθαι. (Ἐπακτικώτατα
[2, 12]	που Φιλήμων· Φηγοὶ Πανὸς ἄγαλμα,	φησὶ	Νίκανδρος ἐν βʹ Γεωργικῶν. Ὅτι
[2, 21]	ἔαρ μήτε φίλους. Ὑδνόφυλλον δέ	φησι	Πάμφιλος ἐν Γλώσσαις τὴν φυομένην
[2, 12]	καλουμένη. Πλούταρχος δὲ ὁ Χαιρωνεύς	φησι	παρὰ Δρούσῳ τῷ Τιβερίου Καίσαρος
[2, 28]	ἐν βʹ Γλωσσῶν βρένθιν λέγεσθαί	φησι	παρὰ Κυπρίοις θρίδακα, οὗ ὁ
[2, 17]	δὲ τῶν ἐν τοῖς προπόμασι,	φησί,	παρασκευαζομένων ἄλλα τε καὶ δὴ
[2, 12]	τῇ νήσῳ διάφοροι, ὡς ἐμαυτόν,	φησί,	πείθω. (Φρύνιχος· Τοὺς δὲ γομφίους
[2, 6]	κρήνης τινὸς πικρᾶς. Θεόπομπος δέ	φησι	περὶ τὸν Ἐριγῶνα ποταμὸν ὀξὺ
[2, 23]	τοῦ συμποσίου περιγράφων τοὺς βολβούς	φησι·	Περιγράφειν δεῖ τὴν πολλὴν βρῶσιν
[2, 17]	καταλέγοντες τὰ ὀρνίθεια. ~ΠΡΟΠΟΜΑ. Τούτου,	φησί,	περιενεχθέντος ὁ τῶν δείπνων ταμίας
[2, 16]	παρεμπεπλεγμένον τὸ ῥητινῶδες. Μνησίθεος δέ	φησι	πιαίνειν αὐτοὺς τὸ σῶμα καὶ
[2, 23]	βολβῶν πρὸς τὰ ἀφροδίσια δύναμίν	φησι·	Πίννας, κάραβον, βολβούς, κοχλίας, κήρυκας,
[2, 9]	σύνθεσιν περιβολῇ χωρίζουσι καὶ ὑποβολῇ,	φησὶ	Πλάτων ὁ φιλόσοφος. Ὁ δ´
[2, 1]	μελεδῶνας. Ὁ τῶν Κυπρίων τοῦτό	φησι	ποιητής, ὅστις ἂν εἴη. Δίφιλος
[2, 26]	Διαβρέχεις τἀρτύματα. Καὶ Θεόπομπος δέ	φησι·	Πολλοὶ μὲν ἀρτυμάτων μέδιμνοι, πολλοὶ
[2, 7]	δὲ προπίνειν καθὰ τοὺς Καρμανούς	φησι	Ποσειδώνιος· τούτους γὰρ φιλοφρονουμένους ἐν
[2, 28]	Καὶ περὶ τὸν Ἰνδὸν δέ	φησι	ποταμὸν γίνεσθαι τὴν κυνάραν. Καὶ
[2, 6]	ὕδωρ. ~Τὸ ὕδωρ ποταμοῦ σῶμά	φησί	που Εὔβουλος ὁ κωμῳδιοποιὸς εἰρηκέναι
[2, 2]	τὴν ὑπόβασιν ἔχοντες τρίποδες ὠνομάζοντο.	Φησί	που Ἔφιππος· Οἴνου σε πλῆθος
[2, 12]	Ὄνος βαδίζεις εἰς ἄχυρα τραγημάτων,	φησί	που Φιλήμων· Φηγοὶ Πανὸς ἄγαλμα,
[2, 2]	καὶ Ἄτῃ τὴν τρίτην. Πανύασίς	φησι·	Πρῶται μὲν Χάριτές τ´ ἔλαχον
[2, 20]	ὕδνον, πτέρις, ἕλιξ. Ὁ αὐτός	φησι·	Πτέρις, ἣν ἔνιοι βλάχνον καλοῦσι.
[2, 10]	καλέουσι. Κλέαρχος δ´ ὁ περιπατητικός	φησι	Ῥοδίους καὶ Σικελιώτας βράβυλα καλεῖν
[2, 22]	τὸν φθόρον. (Ἀπολλᾶς δὲ Λακεδαιμονίους	φησὶ	σέμελον τὸν κοχλίαν λέγειν. Ἀπολλόδωρος
[2, 12]	καὶ εὐχύμους. (Παρθένιος δὲ ἅβρυνά	φησι	συκάμινα, ἃ καλοῦσιν ἔνιοι μόρα·
[2, 13]	δ´ ὁ Σίφνιος (Τὰ κάρυα,	φησί,	τὰ βασιλικὰ κεφαλαλγῆ ἐστι καὶ
[2, 16]	γ´ ἐμοὶ δοκεῖ· Οὗτος δέ	φησι	ταῦτα τὴν Λήδαν τεκεῖν. Ἐπαίνετος
[2, 4]	ἡ Τιλφῶσσα· ἀφ´ ἧς Ἀριστοφάνης	φησὶ	Τειρεσίαν πιόντα διὰ γῆρας οὐχ
[2, 2]	τὸ νέκταρ οἶδεν. Ἴβυκος δέ	φησι	τὴν ἀμβροσίαν τοῦ μέλιτος κατ´
[2, 28]	Σοφοκλεῖ τὸ κύναρος ἄκανθα Μήποτε,	φησί,	τὴν κυνόσβατον λέγει διὰ τὸ
[2, 6]	Παιόνων Ἴννα καλουμένη. Στάφυλος δέ	φησι	τὴν τοῦ οἴνου πρὸς τὸ
[2, 18]	Φαινίας δ´ ἐν τοῖς Φυτικοῖς	φησι·	Τῆς ἡμέρου μαλάχης ὁ σπερματικὸς
[2, 28]	εὐόσμων τε σελίνων. Θεόφραστος δέ	φησι·	Τῆς θριδακίνης ἡ λευκὴ γλυκυτέρα
[2, 22]	ἐν βʹ ἐτυμολογιῶν τῶν κοχλιῶν	φησί	τινας καλεῖσθαι κωλυσιδείπνους. ~ΒΟΛΒΟΙ. Τούτων
[2, 23]	ἄλλα ἱμάτια, ὡς καὶ Φαινίας	φησί,	Τὸ δὲ ἐν Ἰνδοῖς τριχῶδές
[2, 14]	ἢ ταύτας τρέφειν. (Καὶ σημειωτέον,	φησί,	τὸ θερμοκυάμους, ἐπεὶ καὶ νῦν
[2, 3]	πίνοντος ὁρμαίνει κέαρ. (Σοφοκλῆς δέ	φησι·	Τὸ μεθύειν πημονῆς λυτήριον. Οἱ
[2, 6]	τὴν τοῦ οἴνου ὀδμήν. Κλέαρχός	φησι	τὸ μὲν ὕδωρ ὥσπερ καὶ
[2, 2]	Κύπριδι παρακαθήμενος. Καὶ Ἀλκμὰν δέ	φησι	Τὸ νέκταρ ἔδμεναι αὐτούς. καὶ
[2, 26]	Ταραντῖνος Ἡρακλείδης ἐν τῷ Συμποσίῳ	φησί·	(Τὸ ὄξος τινὰ τῶν ἐκτὸς
[2, 3]	γράμματα, φησὶν Ἄλεξις. Σέλευκος δέ	φησι	τὸ παλαιὸν οὐκ εἶναι ἔθος
[2, 13]	δὲ ἐν τοῖς περὶ τροφῆς	φησι·	τὸ πλατὺ κάρυον τὸ καλούμενον
[2, 7]	εὐώδη καὶ κοῦφα. Διοκλῆς δέ	φησι	τὸ ὕδωρ πεπτικὸν εἶναι καὶ
[2, 6]	μόρων θλιβόμενον μέλαν. Εὔβουλος εὑρετικούς	φησι	τὸ ὕδωρ ποιεῖν τοὺς πίνοντας
[2, 6]	αὐτὰ δ´ ἰαμβεῖα καὶ Ὠφελίων	φησί.	Τοιαῦτα ὥσπερ οἱ ῥήτορες πρὸς
[2, 23]	τῆς τῶν βολβῶν σκευασίας Φιλήμων	φησί·	Τὸν βολβόν, εἰ βούλει, σκόπει
[2, 6]	πίνῃ, ἱστορεῖ Πολύβιος. Ἡλιόδωρος δέ	φησι	τὸν Ἐπιφανῆ Ἀντίοχον, ὃν διὰ
[2, 1]	Χαιρήμων δὲ ὁ τραγῳδὸς παρασκευάζειν	φησὶ	τὸν οἶνον τοῖς χρωμένοις Φέλωτα,
[2, 19]	μύκητες ἀποπνίξαιμί σε. Ἐπαρχίδης Εὐριπίδην	φησὶ	τὸν ποιητὴν ἐπιδημῆσαι (τῇ Ἰκάρῳ
[2, 4]	ἄξιον ἱμερτὸν καλεῖ· ἱμερτὸν οὖν	φησι	τὸν Τιταρήσιον, ὃς τῷ Πηνειῷ
[2, 6]	ὁ Δελφὸς Ἀγχίμολον καὶ Μόσχον	φησὶ	τοὺς ἐν Ἤλιδι σοφιστεύσαντας ὑδροποτῆσαι
[2, 14]	νῦν οὕτω λέγεται. Πολέμων δέ	φησι	τοὺς Λακεδαιμονίους τοὺς θέρμους λυσιλαίδας
[2, 19]	φύεσθαι, ἀλλὰ μὴ ἴα. Δίφιλός	φησι	τοὺς μύκητας εἶναι εὐστόμους, κοιλίας
[2, 16]	ἐν πέμπτῳ μελῶν περὶ Μολιονιδῶν	φησι·	(Τούς τε λευκίππους κόρους τέκνα
[2, 14]	δ´ ἐν τοῖς περὶ φυτῶν	φησι·	Τραγήματος ἔχει χώραν ἁπαλὰ μὲν
[2, 2]	μέθῃ. Σῆμος δ´ ὁ Δήλιός	φησι·	Τρίπους χαλκοῦς, οὐχ ὁ Πυθικός,
[2, 9]	ἢ τὸν ἐκ Γόρτυνος, ὥς	φησι	Φαινίας ὁ περιπατητικός, Ἔντιμον, ὃς
[2, 28]	ἐστὶ νεκύων βρῶμα. Κρατῖνος δέ	φησι	Φάωνος ἐρασθεῖσαν τὴν Ἀφροδίτην ἐν
[2, 25]	ἀλείφεται. Ἀμύντας ἐν σταθμοῖς Περσικοῖς	φησι·	φέρει τὰ ὄρη τέρμινθον καὶ
[2, 22]	τῷ περὶ φωλευόντων Οἱ κοχλίαι,	φησί,	φωλεύουσι μὲν καὶ τοῦ χειμῶνος,
[2, 26]	καλοῦσι. Κάλλιστον δ´ ὄξος εἶναί	φησι	Χρύσιππος ὁ φιλόσοφος τό τε
[2, 19]	ὁ Καρύστιος ἐν αʹ Ὑγιεινῶν	φησιν·	ἄγρια ἑψήματα τεῦτλον, μαλάχη, λάπαθον,
[2, 21]	τῇ Ἠλείων. Λυγκεὺς ὁ Σάμιός	φησιν·	Ἀκαλήφην ἡ θάλασσα ἀνίησιν, ἡ
[2, 2]	ἀνδράσι πονηροῖς οὐδ´ ἀπαιδεύτῳ βίῳ,	φησὶν	Ἄλεξις, καὶ ὅτι οἶνος φιλολόγους
[2, 2]	ἐτίναξε νόον. Ἀλλαχοῦ δὲ τοὐναντίον	φησὶν	Ἄλεξις· Οὐδέν Ἔοικ´ ἄνθρωπος οἴνῳ
[2, 3]	βεβαίως τῷ στόματι τὰ γράμματα,	φησὶν	Ἄλεξις. Σέλευκος δέ φησι τὸ
[2, 3]	ἀναλίσκοντες καὶ εὐτελεῖς οἱ ὀλίγα.	φησὶν	Ἄλεξις· Τοὺς εὐτυχοῦντας ἐπιφανῶς δεῖ
[2, 18]	Καλλιμάχειος καὶ εἰς τὴν καλουμένην	φησὶν	ἄλιμον προσέτι τε ἄδιψον ἐμβάλλεσθαι
[2, 11]	συγγραφεῖς. Πρὸς ὃν Δάφνος τίς	φησιν·	Ἀλλὰ μὴν παμπόλλοις χρόνοις πρεσβύτερος
[2, 6]	μόνον πεπωκέναι. (Καὶ Πυθέας γοῦν	φησιν·	Ἀλλὰ τοὺς νῦν δημαγωγοὺς ὁρᾶτε
[2, 2]	ἔδμεναι αὐτούς. καὶ Σαπφὼ δέ	φησιν·	Ἀμβροσίας μὲν κρατὴρ ἐκέκρατο, Ἑρμᾶς
[2, 2]	τούτους καταφανεῖς ποιεῖ. Φιλόχορος δέ	φησιν	Ἀμφικτύονα τὸν Ἀθηναίων βασιλέα μαθόντα
[2, 6]	Μεταλλάξαι διάφορα βρώματα ἐσθ´ ἡδύ,	φησὶν	Ἀντιφάνης, Καὶ τῶν πολλάκις θρυλουμένων
[2, 6]	δὲ ἐν τετάρτῃ τὸν Ὕπανίν	φησιν	ἀπὸ μὲν τῶν πηγῶν φερόμενον
[2, 1]	οἶνον ὁ Κολοφώνιος Νίκανδρος ὠνομάσθαι	φησὶν	ἀπὸ Οἰνέως· Οἰνεὺς δ´ ἐν
[2, 7]	ἦν ἄρτος μετὰ μέλιτος, (ὥς	φησιν	Ἀριστόξενος, τοὺς προσφερομένους αὐτὰ ἀεὶ
[2, 3]	Δαῖτα θάλειαν. Τὸ δὲ μεθύειν	φησὶν	Ἀριστοτέλης τὸ μετὰ τὸ θύειν
[2, 22]	(Ἀντιφάνης δὲ διὰ τοῦ π>	φησὶν	ἀσπάραγον· Ἀσπάραγος ἠγλάιζεν, ὦχρος ἐξήνθηκέ
[2, 18]	ἀποκρίνουσα δριμύτητας. Ἐπιτήδειόν τε εἶναί	φησιν	αὐτὴν τοῖς τῶν νεφρῶν καὶ
[2, 24]	οὐδ´ ὀνομάζειν τινὰ τῶν παλαιῶν	φησιν	ἐγκέφαλον· καὶ Σοφοκλέα γοῦν ἐν
[2, 25]	ὡς καὶ ὁ Ὁμηρικὸς Ζεύς	φησιν·	Εἰ δ´ ἄγε τοι κεφαλῇ
[2, 1]	ἐτυμολογῶν τὸν οἶνον οἰόνουν αὐτόν	φησιν	εἶναι (διὰ τὸ οἰήσεως ἡμῶν
[2, 28]	ἄνηθον, κάρδαμον. Δίφιλος δὲ κοινῶς	φησιν	εἶναι πάντα τὰ λάχανα ἄτροφα
[2, 15]	τοῖς περὶ φυτῶν γένη ῥαφανίδων	φησὶν	εἶναι πέντε, Κορινθίαν, Λειοθασίαν, Κλεωναίαν,
[2, 15]	δ´ ὁ Σίφνιος τοὺς θέρμους	φησὶν	εἶναι σμηκτικοὺς καὶ πολυτρόφους, μάλιστα
[2, 21]	Νηρηίδος ὕδνα. Δίφιλος δὲ δύσπεπτά	φησιν	εἶναι τὰ ὕδνα, εὔχυλα δὲ
[2, 10]	Δίφιλος δὲ ὁ Σίφνιος μέσως	φησὶν	εἶναι ταῦτα εὔχυλα, εὔφθαρτα, εὐέκκριτα,
[2, 7]	ἀνόσους διατελεῖν. Λύκος δὲ πολυχρονίους	φησὶν	εἶναι τοὺς Κυρνίους (οἰκοῦσι δ´
[2, 7]	ἐν τῷ περὶ τόπων ἄριστά	φησιν	εἶναι τῶν ὑδάτων ὅσα ἐκ
[2, 2]	ῥᾷστα τοὺς πεπωκότας. ~Ἐπίχαρμος δέ	φησιν·	Ἐκ μὲν θυσίας θοίνα (Ἐκ
[2, 1]	τῶν ἀμπέλων. Οἱ γὰρ παλαιοί,	φησίν,	Ἕλληνες οἴνας ἐκάλουν τὰς ἀμπέλους.
[2, 6]	δὲ λέγει πεπωκέναι. (Φύλαρχος δέ	φησιν	ἐν Κλείτορι εἶναι κρήνην ἀφ´
[2, 6]	οἶνον. Ἀριστόβουλος δ´ ὁ Κασανδρεύς	φησιν	ἐν Μιλήτῳ κρήνην εἶναι Ἀχίλλειον
[2, 3]	οἷα καὶ σὺ κεκροκωμένον. Πολέμων	φησὶν	ἐν Μουνυχίᾳ ἥρωα Ἀκρατοπότην τιμᾶσθαι,
[2, 18]	ὄνειαρ. τοῦτο Ἀττικόν. Ἐγὼ δέ,	φησίν,	ἐν πολλοῖς ἀντιγράφοις εὗρον τοῦ
[2, 28]	διεφθάρη. Ἄμφις τε ἐν Ἰαλέμῳ	φησίν·	Ἐν ταῖς θριδακίναις ταῖς κάκιστ´
[2, 6]	ἡδονήν. ὁ Περσῶν βασιλεύς, ὥς	φησιν	ἐν τῇ αʹ Ἡρόδοτος, (ὕδωρ
[2, 4]	τὴν ψυχρότητα ἀποθανεῖν. Θεόφραστος δέ	φησιν	ἐν τῷ περὶ ὑδάτων τὸ
[2, 7]	ναρδίνῳ. Οὐ κακῶς οὖν Ἄλεξίς	φησιν·	Ἐναλείφεται τὰς ῥῖνας· ὑγιείας μέρος
[2, 6]	ἔφη· (Ἄμφις ὁ κωμικός πού	φησιν·	ἐνῆν ἄρ´, ὡς ἔοικε, κἀν
[2, 9]	ἐρείδεις. Σώφρων δὲ Στρουθωτὰ ἑλίγματά	φησιν	ἐντετιμημένα. Ὅμηρος δὲ ὁ θαυμασιώτατος
[2, 1]	Ὅμηρος τὴν φωνὴν ὧδέ πώς	φησιν·	Ἔπειτα δὲ καὐτὸς ὀνήσεαι, αἴ
[2, 15]	ἀεὶ μάραθον ἐς τὰς ἁλμάδας,	φησὶν	Ἕρμιππος. Φιλήμων φησίν· Πιτυρίδες καλοῦνται
[2, 16]	τῆς ἀρχαιότητος τῆς κωμῳδίας διεξιών	φησιν·	Ἔτνος, πῦρ, γογγυλίδες, ῥάφανοι, δρυπεπεῖς,
[2, 9]	ἔστι, (καὶ) λούμενος μύροις ψακαστοῖς,	φησὶν	Ἔφιππος. Ἀριστοφάνης· Ὅστις ἐν ἡδυόσμοις
[2, 27]	ὁ Καρύστιος ἐν πρώτῳ Ὑγιεινῶν	φησιν	ἑψανὰ ἄγρια εἶναι θρίδακα (ταύτης
[2, 18]	δ´ ἐν Μύροις. Δίφιλος δέ	φησιν·	(Ἡ δὲ κολοκύντη ὀλιγότροφός ἐστι
[2, 18]	Ἐρασιστράτειος, Ἱκεσίου φίλος τῶν κολοκυντῶν,	φησίν,	ἣ μὲν Ἰνδική, ἡ καὶ
[2, 12]	ἐκτινάσσει. (Πύθερμος δὲ ἱστορεῖ, ὥς	φησιν	Ἡγήσανδρος, καθ´ αὑτὸν τὰς συκαμίνους
[2, 2]	Καλῶς οὖν Ἀρίστων ὁ Κεῖός	φησιν	ἥδιστον ποτὸν εἶναι τὸν ἅμα
[2, 10]	Σέλευκος δ´ ἐν Γλώσσαις βράβιλά	φησιν	ἦλα κοκκύμηλα μάδρυα τὰ αὐτὰ
[2, 6]	ἑβδόμῳ ὑπομνημάτων Ἐπὶ Κορίνθου προάγουσι,	φησίν,	ἡμῖν διὰ τῆς Κοντοπορείας καλουμένης
[2, 9]	πορφύρεα. Πρῶτοι δὲ Πέρσαι, ὥς	φησιν	Ἡρακλείδης, (καὶ τοὺς λεγομένους στρώτας
[2, 12]	ὑγρῶν οὖσα. Κληθῆναι δὲ ἀμυγδάλην	φησὶν	Ἡρωδιανὸς ὁ Ἀλεξανδρεὺς παρὰ τὸ
[2, 9]	ἦν Ἑλικὼν υἱὸς Ἀκεσᾶ, ὥς	φησιν	Ἱερώνυμος. Ἐν Πυθοῖ γοῦν ἐπί
[2, 26]	Δίδυμος δ´ ἐξηγούμενος τὸ ἰαμβεῖόν	φησιν·	Ἴσως διότι οἱ Σφήττιοι ὀξεῖς.
[2, 19]	τε μύκητας ἀμανίτας τότ´ ἐφεύσεις,	φησὶν	ὁ αὐτὸς Νίκανδρος ἐν τῷ
[2, 12]	ά, κάρυ´, ἀμυγδάλαι. Ἡρακλέων δέ	φησιν	ὁ Ἐφέσιος· Κάρυα ἐκάλουν καὶ
[2, 13]	βάλανον δὲ μετεξέτεροι καλέσαντο, Νίκανδρός	φησιν	ὁ Κολοφώνιος ἐν Γεωργικοῖς. Ἀγέλοχος
[2, 11]	καὶ αὐτὸς ὁ βασιλεὺς Ἀλέξανδρος.	Φησὶν	ὁ παρὰ τῷ ῥήτορι Λαρήνσιος·
[2, 27]	πέπονα οὐκ ὀνομάζει. (Δίφιλος δέ	φησιν·	Ὁ πέπων εὐχυλότερός ἐστι καὶ
[2, 15]	Ῥωμαῖοι δρύππας λέγουσι. (Δίφιλος δέ	φησιν	ὁ Σίφνιος τὰς ἐλάας ὀλιγοτρόφους
[2, 11]	εἶναι. Ἐκ τούτων μοι δοκεῖ,	φησίν,	ὁ φιλόσοφος τὸ νῦν κεράσιον
[2, 7]	Ἱπποκράτης ἐν τῷ περὶ διαίτης	φησίν,	(ὅ τινες μὲν ἐπιγράφουσι περὶ
[2, 14]	ἐρεβίνθους ἀπεπνίγη πεφρυγμένους. Δίφιλος δέ	φησιν·	Οἱ ἐρέβινθοι δύσπεπτοι, σμηκτικοί, οὐρητικοί,
[2, 22]	ἐν εʹ περὶ ζῴων μορίων	φησίν·	Οἱ κοχλίαι φαίνονται κύοντες ἐν
[2, 16]	πέπον. Δίφιλος δ´ ὁ Σίφνιός	φησιν·	οἱ στρόβιλοι πολύτροφοι μέν εἰσι,
[2, 3]	ποιήσας τὸ εἰς Κρατῖνον ἐπίγραμμά	φησιν·	Οἶνός τοι χαρίεντι πέλει μέγας
[2, 26]	Κνίδιον. Ἀριστοφάνης δὲ ἐν Πλούτῳ	φησίν·	(Ὄξει διέμενος Σφηττίῳ. Δίδυμος δ´
[2, 4]	πάχος. Καὶ ταὐτὰ περὶ Αἰγύπτου	φησίν,	ὅπου μαλακώτερος ὁ ἀήρ. ~Τὸ
[2, 16]	ἐν τοῖς Φυσικοῖς τὸ καλούμενόν	φησιν	ὄρνιθος γάλα τὸ ἐν τοῖς
[2, 18]	εὐεκκριτωτέρα ἡ κάθεφθος. Μνησίθεος δέ	φησιν·	Ὅσα εὐφυῶς διάκειται πρὸς τὴν
[2, 6]	δ´ ἐν τῷ περὶ μέθης	φησὶν	ὅτι ἁλμυράς τινες προσφερόμενοι τροφὰς
[2, 28]	ἀναγκαίαν τύχην. Καὶ Καλλίμαχος δέ	φησιν	ὅτι ἡ Ἀφροδίτη τὸν Ἄδωνιν
[2, 2]	οἰκία τριήρης ἐκλήθη. Φιλόχορος δέ	φησιν	ὅτι οἱ πίνοντες οὐ μόνον
[2, 3]	ὑποπίνων δὲ πάνυ φροντιστικός, Ἀντιφάνης	φησίν.	Οὐ μεθύω τὴν φρόνησιν, ἀλλὰ
[2, 4]	τῶν Αἰγυπτίων ἀπώλοντο. Μεταβάλλειν τέ	φησιν	οὐ μόνον τὰ πικρὰ τῶν
[2, 4]	κορέσωνται, Ἡσίοδος ἐν τῇ Μελαμποδίᾳ	φησίν.	Οὔ τινι ὑμῶν ἐπῆλθε περὶ
[2, 25]	καὶ γὰρ Φιλοκλῆς τε ἐγκέφαλόν	φησιν·	Οὐδ´ ἂν ἐγκέφαλον ἔσθων λίποι,
[2, 23]	δ´ ἀφροδισίων. Ἡ δὲ παροιμία	φησίν·	Οὐδέν ς´ ὀνήσει βολβός, ἂν
[2, 18]	ὀνομάζουσι. Θεόφραστος δὲ τῶν κολοκυντῶν	φησιν	οὐκ εἶναι ἐν μέρει ἰδέας,
[2, 21]	δ´ ὁ Δελφὸς ἐν Ἑλλησπόντῳ	φησὶν	(οὔτε ὕδνον γίνεσθαι οὔτε γλαυκίσκον
[2, 28]	καὶ στατικοὶ κοιλίας. Ἡμεῖς δέ,	φησὶν	οὗτος, ἑταῖρε Τιμόκρατες, δόξομεν ἐγκέφαλον
[2, 23]	δ´ ἐν ζʹ Φυτικῶν Ἐνιαχοῦ,	φησίν,	οὕτω γλυκεῖς εἰσιν οἱ βολβοὶ
[2, 17]	ἐπιβουλεύσας αὐτοῖς καὶ αὐτὸς διεφθάρη,	φησὶν	οὕτως, εἰ μνήμης εὐτυχῶ· Πρόπομά
[2, 4]	μετὰ τὸ βληθῆναι ἐλάφου μεταφράζων	φησίν·	Ὄφρ´ αἷμα λιαρὸν καὶ γούνατ´
[2, 4]	περιρρεῖσθαι αἵματι ἐπὶ μὲν Ἀγαμέμνονός	φησιν·	Ὄφρα οἱ αἷμ´ ἔτι θερμὸν
[2, 15]	τὰς ἁλμάδας, φησὶν Ἕρμιππος. Φιλήμων	φησίν·	Πιτυρίδες καλοῦνται αἱ φαυλίαι ἐλᾶαι,
[2, 2]	Νόμων τὴν τοῦ οἴνου χρῆσίν	φησιν	ὑγιείας ἕνεκα ὑπάρχειν. (Ἀπὸ τοῦ
[2, 4]	καλοῦσι τὸ χλιαρόν, ὡς Ἐρατοσθένης	φησίν.	Ὑδαρῆ φησὶ καὶ μετάκερας. Τῶν
[2, 4]	Σκαμάνδρου πηγῶν· Ἣ μὲν γάρ,	φησίν,	ὕδατι λιαρῷ ῥέει, ἀμφὶ δὲ
[2, 4]	ἄγονον. Καὶ τῶν γλυκέων δέ	φησιν	ὑδάτων ἔνια ἄγονα ἢ οὐ
[2, 4]	δὲ τῷ περὶ φυτῶν ἐνιαχοῦ	φησιν	ὕδωρ γίνεσθαι παιδογόνον ὡς ἐν
[2, 1]	εἴη. Δίφιλος δ´ ὁ κωμικός	φησιν·	(Ὦ πᾶσι τοῖς φρονοῦσι προσφιλέστατε
[2, 15]	τῷ σχήματι στρογγύλην. Ἁπλῶς δέ,	φησίν,	ὧν ἐστι λεῖα τὰ φύλλα,
[2, 7]	τὰ πλεῖστα σκληρότερα. (Ἐρασίστρατος δέ	φησιν	ὡς Δοκιμάζουσί τινες τὰ ὕδατα
[2, 28]	δὲ κρατίστη ἐσθίεσθαι. Δίφιλος δέ	φησιν	ὡς ὁ τῆς θρίδακος καυλὸς
[2, 22]	οὐ δάφνης κλάδοι. Δίφιλος δέ	φησιν	ὡς ὁ τῆς κράμβης ἀσφάραγος
[2, 2]	γενέσθαι φασίν. Ἄλεξις δέ πού	φησιν	ὡς (Ὁμοιότατος ἄνθρωπος οἴνῳ τὴν
[2, 19]	συναίμους ἐν ταὐτῷ φέγγει μοιραδίῳ	φθιμένους.	(Διοκλῆς ὁ Καρύστιος ἐν αʹ
[2, 23]	ἕτερα χρησιμώτερα Ξέναρχος ἐν Βουκολίωνι·	Φθίνει	δόμοςἀσυντάτοισι δεσποτῶν κεχρημένος τύχαις, ἀλάστωρ
[2, 15]	ἀπεθήκατο λευκὴν εἰν ἁλὶ νήχεσθαι	φθινοπωρίδα.	(Ἔλεγον δὲ τὰς δρυπεπεῖς ἐλάας
[2, 28]	εὐχυλότεραι καὶ τροφιμώτεραι, αἱ δὲ	φθινοπωριναὶ	ἄτροφοι καὶ ἀχυλότεραι. Ὁ δὲ
[2, 14]	δ´ αὐτοῖς συγκοινωνοῦμεν μάζης μικρᾶς.	Φθόγγους	δ´ ἀλύρους θρηνοῦμεν, ἐπὰν μηδὲν
[2, 6]	ἀλλὰ μᾶλλον κακοῦται καὶ πολλάκις	φθορὰν	τῶν ληφθέντων παρασκευάζει. Δεῖ οὖν
[2, 13]	ἐμπλεκόμενα τοῖς σιτίοις, ἐμπνευματώσεις καὶ	φθορὰς	τῆς τροφῆς παρασκευάζειν (διὰ τὸ
[2, 22]	σέσιλον. {Β. Ἄπαγ´ ἐς τὸν	φθόρον.	(Ἀπολλᾶς δὲ Λακεδαιμονίους φησὶ σέμελον
[2, 9]	ἀργυροῦν καὶ ἐπίχρυσον σκιάδειον καὶ	φιάλας	λιθοκολλήτους χρυσᾶς εἴκοσι, ἀργυρᾶς δὲ
[2, 6]	Αἰγύπτου δὲ βασιλεὺς δεύτερος ὁ	Φιλάδελφος	ἐπίκλην ἐκδοὺς τὴν αὑτοῦ θυγατέρα
[2, 24]	κύλικας εὐζωρεστέρας. ΚΟΨΙΧΟΙ. Νικόστρατος ἢ	Φιλέταιρος·	Τί οὖν ἀγοράσω; Φράζε γάρ.
[2, 15]	θᾶσσον, αἴ χ´ ὁ Διόνυσος	φιλῇ.	Δημήτριος· Ἢ σῦκον ἢ φάσηλον
[2, 25]	πόλλ´ ἐκήπευς´ ἡ τεκοῦσα βόστρυχον	φιλήμασίν	τ´ ἔδωκεν· ἔνθεν ἐκγελᾷ ὀστέων
[2, 12]	εἰς ἄχυρα τραγημάτων, φησί που	Φιλήμων·	Φηγοὶ Πανὸς ἄγαλμα, φησὶ Νίκανδρος
[2, 23]	δὲ τῆς τῶν βολβῶν σκευασίας	Φιλήμων	φησί· Τὸν βολβόν, εἰ βούλει,
[2, 15]	ἐς τὰς ἁλμάδας, φησὶν Ἕρμιππος.	Φιλήμων	φησίν· Πιτυρίδες καλοῦνται αἱ φαυλίαι
[2, 28]	ἀτράκτυλον. Πτέριν, κάκτον, ὀνόπορδον. Καὶ	Φιλητᾶς	ὁ Κῷος· Γηρύσαιτο δὲ νεβρὸς
[2, 7]	μιγνύντας τῷ πόματι προσφέρεσθαι, τέλος	(φιλίας	νομίζοντας τὸ γεύεσθαι τοῦ ἀλλήλων
[2, 6]	πολυτελεστάτας. (Ἀριστοτέλης δ´ ἢ Θεόφραστος	Φιλῖνόν	τινα ἱστορεῖ μήτε ποτῷ χρήσασθαί
[2, 28]	τοῖς χρόνοις κατ´ Ἀλέξανδρον τὸν	Φιλίππου,	(ἐπιβιοὺς δὲ καὶ ἕως τοῦ
[2, 23]	θεᾶς Δηοῦς σύνοικος, γηγενὴς βολβός,	φίλοις	ἑφθὸς βοηθῶν δυνατός ἐστ´ ἐπαρκέσαι·
[2, 25]	ποιημάτων τούτων ἐκδοχή. καὶ γὰρ	Φιλοκλῆς	τε ἐγκέφαλόν φησιν· Οὐδ´ ἂν
[2, 2]	φησὶν Ἄλεξις, καὶ ὅτι οἶνος	φιλολόγους	πάντας ποιεῖ τοὺς πλείονα πίνοντας
[2, 27]	μοι τὸν ἄνδρα, παῖδα Λαέρτα	φίλον;	{Β. Ἐν Πάρῳ σικυὸν μέγιστον
[2, 12]	ὁμοίως προφέρεται κατ´ ὀξεῖαν τάσιν.	Φιλόξενος	δ´ ἀμφότερον περισπᾷ. Εὔπολις· Ἀπολεῖς
[2, 1]	δειλὸν θρασύν Ὁ δὲ Κυθήριος	Φιλόξενος	λέγει· Εὐρείτας οἶνος πάμφωνος. Χαιρήμων
[2, 2]	ἀμβροσίας κατὰ τὴν ἡδονήν. Οὐδεὶς	φιλοπότης	ἐστὶν ἄνθρωπος κακός. Ὁ γὰρ
[2, 18]	(Μηνόδωρος δ´ ὁ Ἐρασιστράτειος, Ἱκεσίου	φίλος	τῶν κολοκυντῶν, φησίν, ἣ μὲν
[2, 24]	ἡμᾶς ἐσθίειν οὐκ εἴων οἱ	φιλόσοφοι	φάσκοντες (τοὺς αὐτῶν μεταλαμβάνοντας) ἶσον
[2, 14]	καταμωκήσει ἔγραψεν (εἰς Μενέδημον τὸν	φιλόσοφον,	ἀφ´ οὗ ἡ τῶν Ἐρετρικῶν
[2, 9]	καὶ ὑποβολῇ, φησὶ Πλάτων ὁ	φιλόσοφος.	Ὁ δ´ ὁμώνυμος αὐτῷ ποιητής
[2, 11]	τούτων μοι δοκεῖ, φησίν, ὁ	φιλόσοφος	τὸ νῦν κεράσιον καλούμενον ἐμφανίζειν.
[2, 26]	ὄξος εἶναί φησι Χρύσιππος ὁ	φιλόσοφος	τό τε Αἰγύπτιον καὶ τὸ
[2, 19]	ἐστὶ ταῦτα βιβλία) ἐπιτιμᾷ τῷ	φιλοσόφῳ	ὡς οὐ ποιήσαντι λόγου ἄξιον
[2, 14]	Ἐρετρικῶν ὠνομάσθη αἵρεσις, διασκώπτων τῶν	φιλοσόφων	τὰ δεῖπνά φησι· Καὶ δημόκοινος
[2, 2]	δ´ ὀρχησμοί, πᾶσαι δ´ ἐραταὶ	φιλότητες.	Πάσας δ´ ἐκ κραδίας ἀνίας
[2, 2]	δὲ χοροιτυπίης, ἐν δ´ ἱμερτῆς	φιλότητος.	Τῷ σε χρὴ παρὰ δαιτὶ
[2, 6]	πάντες ἄνθρωποι. (Καὶ πολλοὶ διὰ	φιλοτιμίαν	ἐπεχείρησαν παρατηρῆσαι καὶ ἀπέστησαν πρὸ
[2, 21]	Ναυσικλείδην εἰρηκέναι μήτε ἔαρ μήτε	φίλους.	Ὑδνόφυλλον δέ φησι Πάμφιλος ἐν
[2, 7]	Καρμανούς φησι Ποσειδώνιος· τούτους γὰρ	φιλοφρονουμένους	ἐν τοῖς συμποσίοις λύειν τὰς
[2, 2]	ἀρνουμένους, μάλιστα τούτους καταφανεῖς ποιεῖ.	Φιλόχορος	δέ φησιν Ἀμφικτύονα τὸν Ἀθηναίων
[2, 2]	Ἐντεῦθεν ἡ οἰκία τριήρης ἐκλήθη.	Φιλόχορος	δέ φησιν ὅτι οἱ πίνοντες
[2, 28]	τηθίδος πατήρ, ἔπειτα γραῦς καλοῦσα	φίλτατον·	ὃ δ´ ἐπινεύει πᾶσι τούτοις,
[2, 12]	ἡμεῖς· (Καπυρὰ τρώγων κάρυ´, ἀμυγδάλας.	Φιλύλλιος·	ά, κάρυ´, ἀμυγδάλαι. Ἡρακλέων δέ
[2, 22]	πίτταν, ῥάμνον, σφακόν, πήγανον. ΚΟΧΛΙΑΣ.	Φιλύλλιος·	Οὔκ εἰμι τέττιξ οὐδὲ κοχλίας,
[2, 11]	καὶ πλατύτερον, φλοιὸν δ´ ὅμοιον	φιλύρᾳ,	ἄνθος δὲ λευκόν, (ἀπίῳ καὶ
[2, 19]	τι παθεῖν πέπρωθ´ ἑκάστῳ τῶν	φίλων;	Ταχὺ δὴ λαβὼν ὄπτα μύκητας
[2, 8]	ἕτερα νώγαλα. (Ἀπόσιτον δ´ εἴρηκε	Φιλωνίδης,	αὐτόσιτον δὲ Κρώβυλος· Παράσιτον αὐτόσιτον.
[2, 26]	μέτρον χωρεῖ τοσοῦτο τῶν Κλεωναίων.	Φιλωνίδης·	Τὰ καταχύσματα αὐτοῖσιν ὄξος οὐκ
[2, 7]	λύειν τὰς ἐπὶ τῷ προσώπῳ	φλέβας	καὶ τὸ καταρρέον αἷμα μιγνύντας
[2, 23]	δὲ πόντου κυανέαις δίναις τραφεὶς	(φλεβὸς	τροπωτὴρ πουλύπους, ἁλοὺς βρόχων πλεκταῖς
[2, 19]	ἀθλίοις. Τοιοῦτος ὁ βίος, ἀπύρετος,	φλέγμ´	οὐκ ἔχων. Οὐδεὶς κρέως παρόντος
[2, 13]	καὶ δυσδιάλυτα, κατεχόμενα ὑπὸ τοῦ	φλέγματος	ἐν τῇ κοιλίᾳ, καὶ στρυφνότητα
[2, 9]	στρώννυ τε κοίτας καὶ πυρὸς	φλέξον	μένος κρατῆρά τ´ αἴρου καὶ
[2, 11]	δὲ ξύλον ποικίλον, ξανθόν, ἰσχυρόν.	Φλοιὸν	δ´ ἔχει λεῖον ὅμοιον μεσπίλῃ·
[2, 11]	μεσπίλης, σκληρὸν δὲ καὶ πλατύτερον,	φλοιὸν	δ´ ὅμοιον φιλύρᾳ, ἄνθος δὲ
[2, 8]	καὶ νωγαλίζει. Ἀντιφάνης· Βότρυς, ῥοίας,	φοίνικας,	ἕτερα νώγαλα. (Ἀπόσιτον δ´ εἴρηκε
[2, 28]	Κολχίσι κυνάραν καλεῖ, ἐν δὲ	Φοίνικι·	Κύναρος ἄκανθα πάντα πληθύει γύην.
[2, 16]	Σταμνάριά τ´ οἴνου μικρὰ τοῦ	Φοινικίνου,	ᾠάρια, τοιαῦθ´ ἕτερα πολλὰ παίγνια.
[2, 9]	ἐλεφαντόποσιν καὶ στρώμασι πορφυροβάπτοις κἀν	φοινικίσι	Σαρδιακαῖσιν κοσμησάμενοι κατάκεινται. Ἤκμασε δ´
[2, 28]	τῶν παππωδῶν ἐμφερὲς τῷ τοῦ	φοίνικος	ἐγκεφάλῳ, ἐδώδιμον καὶ τοῦτο· καλοῦσι
[2, 28]	νῆσον, ἧς μνημονεύει Σῆμος. ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ	ΦΟΙΝΙΚΟΣ.	Θεόφραστος περὶ φοίνικος τοῦ φυτοῦ
[2, 28]	ἐξαυαίνεται. Νίκανδρος Γεωργικοῖς· Σὺν καὶ	φοίνικος	παραφυάδας ἐκκόπτοντες ἐγκέφαλον φορέουσι νέοις
[2, 28]	Ἐνταῦθα καὶ τὸν ἐγκέφαλον τοῦ	φοίνικος	πρῶτον ἔφαγον οἱ στρατιῶται· καὶ
[2, 28]	Σῆμος. ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΦΟΙΝΙΚΟΣ. Θεόφραστος περὶ	φοίνικος	τοῦ φυτοῦ εἰπὼν ἐπιφέρει· Ἡ
[2, 28]	ὁ Σίφνιος ἱστορεῖ· Οἱ τῶν	φοινίκων	ἐγκέφαλοι πλήσμιοι καὶ πολύτροφοι, ἔτι
[2, 28]	καὶ τοῦτο κεφαλαλγές. Ὁ δὲ	φοῖνιξ,	ὅταν ἐξαιρεθῇ ὁ ἐγκέφαλος, ὅλος
[2, 11]	ὄψει λευκὸν ἀνθοῦντα στάχυν, ἔπειτα	φοινίξαντα	γογγύλον μόρον. Καὶ Νίκανδρος δὲ
[2, 22]	καὶ τὸ κνησμοῦ αἴτιον. Ἀριστοφάνης	Φοινίσσαις·	Πρῶτον πάντων ἴφυα φῦναι, εἶθ´
[2, 7]	τοι σύ γε πρῶτος ἄκλητος	φοιτᾷς	ἐπὶ δεῖπνον ἄνηστις. (Τὸ δὲ
[2, 25]	ἔδωκεν· ἔνθεν ἐκγελᾷ ὀστέων ῥαγέντων	φόνος,	ἵν´ αἰσχρὰ μὴ λέγω. Ἔχει
[2, 6]	λέγει διὰ μικρολογίαν, ἐσθῆτας δὲ	φορεῖν	πολυτελεστάτας. (Ἀριστοτέλης δ´ ἢ Θεόφραστος
[2, 28]	καὶ φοίνικος παραφυάδας ἐκκόπτοντες ἐγκέφαλον	φορέουσι	νέοις ἀσπαστὸν ἔδεσμα. (Δίφιλος δ´
[2, 2]	(τῇ θαλάσσῃ) τὰ περιττὰ τῶν	φορτίων.	Θαυμαζόντων δὲ τῶν στρατηγῶν τὴν
[2, 25]	περὶ τῶν κατὰ τὴν Ἀσίαν	φόρων	τούτῳ βιβλίῳ πάντα τὰ τῷ
[2, 24]	ἢ Φιλέταιρος· Τί οὖν ἀγοράσω;	Φράζε	γάρ. {Β. Μὴ πολυτελῶς, ἀλλὰ
[2, 4]	λέγων πλατύν, ὑπὲρ δὲ θατέρου	φράζων	Στήσαμεν νῆας ἀγχοῦ ὕδατος γλυκεροῖο.
[2, 3]	θυμόν· Κύπριδος δ´ ἐλπὶς διαιθύσσει	φρένας	ἀμμιγνυμένα Διονυσίοισι δώροις. (Ἀνδράσι δ´
[2, 7]	καρηβαρικὸς τοῦ οἰνώδεος καὶ ἧσσον	φρενῶν	ἁπτόμενος καὶ διαχωρητικώτερος τοῦ ἑτέρου
[2, 2]	πινομένης, μή ς´ Ὕβρις ἐνὶ	φρεσὶ	θυμὸν ἀέρσῃ, ἐσθλοῖς δὲ ξενίοισι
[2, 6]	Τὸν δ´ οἶνον ἡμῶν τῷ	φρονεῖν	ἐπισκοτεῖν. Τὰ αὐτὰ δ´ ἰαμβεῖα
[2, 1]	εἶ· ὃς τὸν ταπεινὸν μέγα	φρονεῖν	ποιεῖς μόνος, τὸν τὰς ὀφρῦς
[2, 3]	Ἀντιφάνης φησίν. Οὐ μεθύω τὴν	φρόνησιν,	ἀλλὰ τὸ τοιοῦτον μόνον, τὸ
[2, 1]	κωμικός φησιν· (Ὦ πᾶσι τοῖς	φρονοῦσι	προσφιλέστατε Διόνυσε καὶ σοφώταθ´, ὡς
[2, 1]	μόνους κρατῆρας ἐγκεραννύω τοῖς εὖ	φρονοῦσι·	τὸν μὲν ὑγιείας ἕνα, ὃν
[2, 18]	Πρὸς τίσι νυνὶ διατρίβουσιν; Ποία	φροντίς,	ποῖος δὲ λόγος διερευνᾶται παρὰ
[2, 3]	γίνεται ἄνθρωπος, ὑποπίνων δὲ πάνυ	φροντιστικός,	Ἀντιφάνης φησίν. Οὐ μεθύω τὴν
[2, 6]	κεράσαι οἴνῳ· καθάπερ καὶ τὸν	Φρύγα	Μίδαν φησὶ Θεόπομπος, ὅτε ἑλεῖν
[2, 28]	ἐν Γλώσσαις φησί, Κλείταρχος δὲ	Φρύγας	οὕτω καλεῖν. (Λύκος δ´ ὁ
[2, 13]	τὰ μὲν ἕψειν, τὰ δὲ	φρύγειν.	Τὰ μὲν γὰρ αὐτῶν ἐστι
[2, 13]	ἐπιμένειν τῷ στομάχῳ· τὰς δὲ	φρυγείσας	ἀτροφωτέρας μὲν γίνεσθαι, εὐοικονομήτους δέ·
[2, 14]	θειοφανὲς μητρῷον ἐμοὶ μελέδημ´ ἰσχάς,	Φρυγίας	εὑρήματα συκῆς. (Φερεκράτης· Τακεροὺς ποιήσεις
[2, 5]	τῇ καλουμένῃ Λέοντος κώμῃ τῆς	Φρυγίας.	Τὰ δὲ περὶ Δορύλαιον καὶ
[2, 5]	περὶ Μηνὸς κώμην, ἥ ἐστι	Φρυγίας,	τραχύτερά ἐστι καὶ λιτρωδέστερα, (ὡς
[2, 13]	τὰ δ´ ἐν τοῖς ἰπνοῖς	φρυγόμενα	ὀλιγότροφα. Τὰ δὲ ἀμύγδαλά ἐστιν
[2, 14]	ἐρέβινθος, ξηρὰ δὲ ἑφθὰ καὶ	φρυκτὰ	σχεδὸν τὰ πλεῖστα. Ἄλεξις· Ἔστιν
[2, 12]	κάταξον τῇ κεφαλῇ σαυτοῦ (λίθῳ)	Φρύνιχος·	Ἀμυγδαλῆ τῆς βηχὸς ἀγαθὸν φάρμακον.
[2, 8]	τρεῖς ὄντας εἰς τρίκλινον ὑμᾶς.	Φρύνιχος·	Ἐπτάκλινος οἶκος ἦν καλός, εἶτ´
[2, 12]	διάφοροι, ὡς ἐμαυτόν, φησί, πείθω.	(Φρύνιχος·	Τοὺς δὲ γομφίους ἅπαντας ἐξέκοψεν,
[2, 18]	κεφαλὴν ὅσην ἔχει· ὅσην κολοκύντην.	Φρύνιχος	ὑποκοριστικῶς· Ἢ μαζίου τι μικρὸν
[2, 6]	Λάμπρος ὁ μουσικός, περὶ οὗ	Φρύνιχός	φησι· Καὶ νιγλάρους θρηνεῖν, ἐν
[2, 11]	συκάμινα καὶ παρ´ Αἰσχύλῳ ἐν	Φρυξὶν	ἐπὶ τοῦ Ἕκτορος· Ἀνὴρ δ´
[2, 20]	περὶ φυτῶν· Τὰ δὲ οὐδὲ	φύει	τὴν ἀνθήλην οὐδὲ τῆς σπερματικῆς
[2, 19]	σελίνου. Σία γὰρ μετὰ σελίνου	φύεσθαι,	ἀλλὰ μὴ ἴα. Δίφιλός φησι
[2, 21]	(καὶ γὰρ αἱ Τιάραι τοιαῦται.	Φύεται	δὲ καὶ περὶ Λάμψακον ἐν
[2, 23]	φησί, βολβῶν, Θεόφραστος, ἐριοφόρων, ὃ	φύεται	ἐν αἰγιαλοῖς. Ἔχει δὲ τὸ
[2, 28]	ψυχὴν ὀλέσασα, ὀξείης κάκτου τύμμα	φυλαξαμένη.	Ἀλλὰ μὴν καὶ κινάραν ὠνόμασε
[2, 6]	προσδοκῶντας, αὐτὸς δὲ λέγει πεπωκέναι.	(Φύλαρχος	δέ φησιν ἐν Κλείτορι εἶναι
[2, 17]	πάντων Αὐτός, ἔφη, ἐγὼ ἐρῶ.	(Φύλαρχος	ὁ Ἀθηναῖος ἢ Ναυκρατίτης ἐν
[2, 6]	ἄκρατον εἰς τὰν κύλικα. Ὅτι	Φύλαρχός	φησι Θεόδωρον τὸν Λαρισσαῖον ὑδροπότην
[2, 2]	τρίπους ἐδέξατ´ οἰκεῖος λέβης αἰεὶ	φυλάσσων	τὴν ὑπὲρ πυρὸς στάσιν. (Ὁ
[2, 15]	φησίν, ὧν ἐστι λεῖα τὰ	φύλλα,	γλυκύτεραί εἰσι. ~(Καλλίας δ´ ἐπὶ
[2, 25]	Θηριακοῖς· Ἢ καὶ λεπτοθρίοιο πολύχνοα	φύλλα	κονύζης, πολλάκι δ´ ἢ πέπερι
[2, 15]	δ´ εἴρηκε Πλάτων ἐν Ὑπερβόλῳ·	Φύλλιον	ἢ ῥαφανίδιον. Θεόφραστος δ´ ἐν
[2, 25]	πρόπομα καὶ ταῦτα ἐνεβάλλοντο, πέπερι,	φυλλίς,	σμύρνα, κύπειρον, μύρον Αἰγύπτιον. (Ἀντιφάνης·
[2, 28]	ῥοιᾷ. Ἔχει δὲ καὶ τὸ	φύλλον	ἀγνῶδες. Φαινίας δ´ ἐν εʹ
[2, 11]	εἴκοσι καὶ τέσσαρας πήχεις αὔξεται.	Φύλλον	δὲ ὅμοιον ἔχει τῷ τῆς
[2, 19]	ὕδατι γίνεσθαι, σελίνῳ ἑλείῳ τὸ	φύλλον	ἐοικός. Διὸ καὶ Πτολεμαῖος ὁ
[2, 28]	ῥίζης καυλοὺς ἐπιγείους· τὸ δὲ	φύλλον	ἔχει πλατὺ καὶ ἀκανθῶδες· καυλοὺς
[2, 28]	Αὕτη δ´ ἔχει τὸ μὲν	φύλλον	σκολυμῶδες, ὀρθὴ δὲ καὶ εὐαυξὴς
[2, 11]	καλοῦσιν. Ἔχει δὲ τὸ μὲν	φύλλον	τεταμένον ὅμοιον μεσπίλῃ· πλὴν μεῖζον
[2, 28]	ἐστι καὶ δυσέκκριτος μᾶλλον τῶν	φύλλων·	ταῦτα δὲ πνευματικώτερά ἐστι καὶ
[2, 13]	τὰ δὲ πεφρυγμένα τῶν ὠμῶν.	(Φυλότιμος	δὲ ἐν τοῖς περὶ τροφῆς
[2, 22]	Ἀριστοφάνης Φοινίσσαις· Πρῶτον πάντων ἴφυα	φῦναι,	εἶθ´ ἑξῆς τὰς κραναὰς ἀκαλήφας.
[2, 21]	φησι Πάμφιλος ἐν Γλώσσαις τὴν	φυομένην	τῶν ὕδνων ὕπερθε πόαν, ἀφ´
[2, 28]	δ´ ἐν τοῖς τόποις κινάρας	φυομένης	οἵ τε συνακολουθοῦντες ἡμῖν στρατιῶται
[2, 21]	τοῦ τε ὕδνου καὶ τοῦ	φυομένου	περὶ Κυρήνην ὃ καλοῦσι μίσυ.
[2, 23]	χιόνος, ἰδέειν ἀμύλοισιν ὁμοίας· τάων	φυομένων	ἠράσσατο πότνια γαστήρ. (Ὅτι Νίκανδρος
[2, 19]	κεἴ τι πνίγει βρῶμά τι.	Φύονται	δὲ οἱ μύκητες γηγενεῖς καί
[2, 19]	ὅταν ὕδατα πλείω γένηται, μύκητες	φύονται	πρὸς τῇ θαλάσσῃ, οὓς καὶ
[2, 11]	περὶ φυτῶν· Ἴδιον δὲ τῇ	φύσει	δένδρον ὁ κέρασός ἐστι καὶ
[2, 13]	γὰρ αὐτῶν ἐστι λιπαρὰ τῇ	φύσει,	καθάπερ ἀμυγδάλαι τε αἱ ξηραὶ
[2, 13]	(διὰ τὸ παρακολουθοῦν αὐτοῖς ἐπιπολαστικὸν	φύσει	καὶ δυσκατέργαστον· ἐξ ὧν ἀπεψίαι
[2, 23]	τὸ ὁμοειδεῖς ἔχειν τὰς πρώτας	φύσεις	αὐτὰς τὰς δυνάμεις τῷ σπέρματι.
[2, 18]	λόγων ἀφάτων, ἀτόπων. Περὶ γὰρ	φύσεως	ἀφοριζόμενοι διεχώριζον ζῴων τε βίον
[2, 5]	Καὶ τῶν θερμῶν δ´ ἐκ	φύσεως	ὑδάτων ἔνια γλυκέα ἐστίν, (ὡς
[2, 27]	εἶδος ἀσκαλώνιον καὶ γήτειον) σκόροδον,	φύσιγγες,	σικυός, πέπων, μήκων. Καὶ μετ´
[2, 16]	κοιλίας. ΩΙΑ. Ἀναξαγόρας ἐν τοῖς	Φυσικοῖς	τὸ καλούμενόν φησιν ὄρνιθος γάλα
[2, 5]	τὸ θαλάσσιον, θερμοτέραν ἔχον τὴν	φύσιν	καὶ μὴ ὁμοίως πάσχον. Μόνον
[2, 18]	ζῴων τε βίον (δένδρων τε	φύσιν	λαχάνων τε γένη. Κᾆτ´ ἐν
[2, 2]	Οὐδέν Ἔοικ´ ἄνθρωπος οἴνῳ τὴν	φύσιν.	Ὃ μὲν γὰρ ἀπογηρὰς ἀηδὴς
[2, 4]	δὲ καὶ τὴν τοῦ χλιαροῦ	φύσιν	πρὸς τὰ τραύματα. Τὸν γοῦν
[2, 2]	ὡς (Ὁμοιότατος ἄνθρωπος οἴνῳ τὴν	φύσιν	τρόπον τιν´ ἐστί. Τὸν γὰρ
[2, 21]	ἐγγεοτόκων τούτων γένεσις ἅμα καὶ	φύσις,	οἷον τοῦ τε ὕδνου καὶ
[2, 16]	στρωματόδεσμα, διαμασχαλίσας αὑτὸν σχελίσιν καὶ	φύσκαις	καὶ ῥαφανῖσιν. Εὐτελὲς δὲ σφόδρα
[2, 19]	κόπρῳ κακκρύψας ὑδάτεσσιν ἀειναέεσσι νοτίζοις,	φύσονται	πυθμέσσιν ἀκήριοι· ὧν σὺ μύκητα
[2, 19]	διαχωρητικούς, (θρεπτικούς, δυσπέπτους δὲ καὶ	φυσώδεις.	Τοιούτους δὲ εἶναι τοὺς ἐκ
[2, 13]	μετὰ μέλιτος. Τὰ δὲ πλατέα	φυσωδέστερά	ἐστιν, ἀλυπότερα δὲ τὰ ἑφθὰ
[2, 13]	ὄντων καὶ ἀτροφωτέρων πολὺ μᾶλλον	φυσωδέστερα	καὶ ἐπιπολαστικώτερά ἐστι τὰ ξηρά.
[2, 13]	ἡ κατεργασία τῇ κοιλίᾳ καὶ	φυσώδης	ἡ πέψις γίνεται, παχύνει δὲ
[2, 28]	μὲν οὖν ἀπὸ τῶν καρπῶν	φυτεία	τοιαύτη τις· ἡ δ´ ἀπ´
[2, 20]	ἔνιοι βλάχνον καλοῦσι. Θεόφραστος ἐν	Φυτικοῖς·	Λειόφλοια, καθάπερ ὕδνον, μύκης, πέζις,
[2, 15]	~Θεόφραστος δὲ ἱστορεῖ ἐν αἰτίοις	φυτικοῖς	ὅτι Θέρμος καὶ ὄροβος καὶ
[2, 14]	ἀιόνων ἐφύοντο. Θεόφραστος δ´ ἐν	φυτικοῖς	τῶν ἐρεβίνθων τινὰς καλεῖ κριούς.
[2, 18]	μολόχας. Φαινίας δ´ ἐν τοῖς	Φυτικοῖς	φησι· Τῆς ἡμέρου μαλάχης ὁ
[2, 23]	ἐπαινεῖ. Θεόφραστος δ´ ἐν ζʹ	Φυτικῶν	Ἐνιαχοῦ, φησίν, οὕτω γλυκεῖς εἰσιν
[2, 1]	διὸ καὶ τὸν αὑτοῦ παῖδα	Φύτιον	ἐκάλεσε. Τούτου δ´ Οἰνεὺς ἐγένετο
[2, 18]	καὶ τίνος γένους εἶναι τὸ	φυτόν;	Δήλωσον, εἰ κάτοισθά τι. {Β.
[2, 28]	ἀκανθῶδες καὶ τραχὺ εἶναι τὸ	φυτόν.	Καὶ γὰρ ἡ Πυθία ξυλίνην
[2, 11]	πρῶτος διεκόμισεν εἰς Ἰταλίαν τὸ	φυτὸν	τοῦτο ἀπὸ Κερασοῦντος Ποντικῆς πόλεως.
[2, 28]	ΚΑΚΤΟΝ Σικελικήν τινα καλεῖ ἀκανθῶδες	φυτόν,	ὡς καὶ Θεόφραστος ἐν ἕκτῳ
[2, 28]	ΦΟΙΝΙΚΟΣ. Θεόφραστος περὶ φοίνικος τοῦ	φυτοῦ	εἰπὼν ἐπιφέρει· Ἡ μὲν οὖν
[2, 11]	κνίσαντες σιδηρίῳ ἐῶσιν ἐπὶ τοῦ	φυτοῦ·	καὶ ὑπὸ τοῦ ἀνέμου κινούμενα
[2, 15]	Θεόφραστος δ´ ἐν τοῖς περὶ	φυτῶν	γένη ῥαφανίδων φησὶν εἶναι πέντε,
[2, 4]	λιτρώδη. Ἐν δὲ τῷ περὶ	φυτῶν	ἐνιαχοῦ φησιν ὕδωρ γίνεσθαι παιδογόνον
[2, 28]	καὶ Θεόφραστος ἐν ἕκτῳ περὶ	φυτῶν	Ἡ δὲ κάκτος καλουμένη περὶ
[2, 11]	~ΚΕΡΑΣΙΑ. Θεόφραστος ἐν τῷ περὶ	φυτῶν·	Ἴδιον δὲ τῇ φύσει δένδρον
[2, 25]	ἀπὸ Μήδων κάρδαμον. Θεόφραστος ἐν	φυτῶν	ἱστορίᾳ· Τὸ πέπερι καρπὸς μέν
[2, 19]	Θεόφραστος δὲ ἐν τῷ περὶ	φυτῶν	ἱστορίας γράφει· Ὑπόγεια δὲ τὰ
[2, 28]	Φαινίας δ´ ἐν εʹ περὶ	φυτῶν	ΚΑΚΤΟΝ Σικελικήν τινα καλεῖ ἀκανθῶδες
[2, 20]	Φαινίας δὲ ἐν αʹ περὶ	φυτῶν·	Τὰ δὲ οὐδὲ φύει τὴν
[2, 14]	Φαινίας δ´ ἐν τοῖς περὶ	φυτῶν	φησι· Τραγήματος ἔχει χώραν ἁπαλὰ
[2, 15]	χλωρούς· ἱστορεῖ Πολέμων. Ἐπίχαρμος· Φασήλους	φῶγε	θᾶσσον, αἴ χ´ ὁ Διόνυσος
[2, 22]	τοῖς μετοπωρινοῖς ὕδασιν. Ἡ δὲ	φωλεία	τοῦ θέρους καὶ ἐπὶ τῆς
[2, 22]	(Θεόφραστος δὲ ἐν τῷ περὶ	φωλευόντων	Οἱ κοχλίαι, φησί, φωλεύουσι μὲν
[2, 22]	περὶ φωλευόντων Οἱ κοχλίαι, φησί,	φωλεύουσι	μὲν καὶ τοῦ χειμῶνος, μᾶλλον
[2, 15]	δὲ τοὺς βότρυς γέγονεν ἡ	φωνή.	ΡΑΦΑΝΙΔΕΣ. Αὗται κέκληνται διὰ τὸ
[2, 1]	κέκληται· παρετυμολογῶν γὰρ Ὅμηρος τὴν	φωνὴν	ὧδέ πώς φησιν· Ἔπειτα δὲ
[2, 12]	ὑπερβάντα πάντας ἐν τῷ πίνειν	φωραθῆναι	πρὸ τοῦ πότου προεσθίοντα πικρὰς