Livre, chapitre
[1, 3]	καὶ τοῦ φρονεῖν ἐξίστησι; Ναὶ	μὰ	Δί᾽ ἔφη ὁ Ξενοφῶν· ἐνίησι
[1, 2]	τῶν ἄλλων τῶν τοιούτων; Ναὶ	μὰ	Δί᾽ ἔφη ὁ Χαρικλῆς· καὶ
[1, 4]	τινά, ὡς οἴει, εὐτάκτως ἔχειν;	(Μὰ	Δί᾽ οὐ γὰρ ὁρῶ τοὺς
[1, 4]	ἢ γνώμης ἔργα ἐστίν; (Οὐ	μὰ	τὸν Δί᾽ ἔφη, ἀλλ᾽ οὕτω
[1, 2]	τι παρανομήσας, τοῦτο βούλομαι σαφῶς	μαθεῖν	παρ᾽ ὑμῶν, πότερον τὴν τῶν
[1, 4]	ἂν ἀκούσῃ ἢ ἴδῃ ἢ	μάθῃ	ἱκανωτέρα ἐστὶ διαμεμνῆσθαι; (Οὐ γὰρ
[1, 1]	στρατηγικὸν γενέσθαι, πάντα τὰ τοιαῦτα	μαθήματα	καὶ ἀνθρώπου γνώμῃ αἱρετὰ ἐνόμιζεν
[1, 4]	ἢ ῥώμην ἀσκῆσαι, ἢ πρὸς	μάθησιν	ἐκπονῆσαι, ἢ ὅσα ἂν ἀκούσῃ
[1, 2]	ὑβριστής, οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν ὧν	μάθησίς	ἐστιν ὁ μαθὼν ἀνεπιστήμων ἄν
[1, 2]	ἄλλος διδάσκαλος ἱκανοὺς ποιήσας τοὺς	μαθητάς,	ἐὰν πρὸς ἄλλους ἐλθόντες χείρους
[1, 6]	ἄλλων ἔργων οἱ διδάσκαλοι τοὺς	μαθητὰς	μιμητὰς ἑαυτῶν ἀποδεικνύουσιν, οὕτω καὶ
[1, 5]	(Τίς γὰρ ἄνευ ταύτης ἢ	μάθοι	τι ἂν ἀγαθὸν ἢ μελετήσειεν
[1, 1]	Ἔφη δὲ δεῖν, ἃ μὲν	μαθόντας	ποιεῖν ἔδωκαν οἱ θεοί, μανθάνειν,
[1, 1]	τοῖς ἀνθρώποις ἔδωκαν οἱ θεοὶ	μαθοῦσι	διακρίνειν (οἷον εἴ τις ἐπερωτῴη
[1, 2]	οὐδὲν ὧν μάθησίς ἐστιν ὁ	μαθὼν	ἀνεπιστήμων ἄν ποτε γένοιτο. Ἐγὼ
[1, 1]	ἡγοῦνται τοῦθ᾽ ὅ τι ἂν	μάθωσιν	ἑαυτοῖς τε καὶ τῶν ἄλλων
[1, 3]	καὶ πάνυ πρόσωθεν τοιοῦτον ὥστε	μαίνεσθαι	ποιεῖν; (Ἴσως δὲ καὶ οἱ
[1, 1]	ταὐτὰ δοξάζειν ἀλλήλοις, ἀλλὰ τοῖς	μαινομένοις	ὁμοίως διακεῖσθαι πρὸς ἀλλήλους. (Τῶν
[1, 3]	ἀναγκασθῆναι ἐφ᾽ οἷς οὐδ᾽ ἂν	μαινόμενος	σπουδάσειεν; (Ὦ Ἡράκλεις, ἔφη ὁ
[1, 2]	μανίας ἀμαθία· καὶ τοὺς μὲν	μαινομένους	ᾤετο συμφερόντως ἂν δεδέσθαι καὶ
[1, 1]	πρὸς ἀλλήλους. (Τῶν τε γὰρ	μαινομένων	τοὺς μὲν οὐδὲ τὰ δεινὰ
[1, 6]	νῦν ἢ τῷ ὡς σὺ	μακαρίζεις	διαιτωμένῳ; Στρατεύοιτο δὲ πότερος ἂν
[1, 6]	ταῦτα ἀκούοντι ἐδόκει αὐτός τε	μακάριος	εἶναι καὶ τοὺς ἀκούοντας ἐπὶ
[1, 3]	φιλήσας; Ἆρ᾽ οὐκ ἂν αὐτίκα	μάλα	δοῦλος μὲν εἶναι ἀντ᾽ ἐλευθέρου,
[1, 2]	μᾶλλον ἢ νόμος ἂν εἴη;	(Μάλα	τοι, φάναι τὸν Περικλέα, ὦ
[1, 2]	ἀκρατεῖς ἢ πρὸς τὸ πονεῖν	μαλακοὺς	ἐποίησεν; Ἀλλ᾽ ἔπαυσε μὲν τούτων
[1, 5]	βουλοίμεθα ἑλέσθαι ἄνδρα, ὑφ᾽ οὗ	μάλιστ᾽	ἂν αὐτοὶ μὲν σῳζοίμεθα, τοὺς
[1, 1]	ἑαυτῷ σημαίνειν· ὅθεν δὴ καὶ	μάλιστά	μοι δοκοῦσιν αὐτὸν αἰτιάσασθαι καινὰ
[1, 2]	μᾶλλον ἐπεχείρουν διαλέγεσθαι ἢ τοῖς	μάλιστα	πράττουσι τὰ πολιτικά. (Λέγεται γὰρ
[1, 4]	τοίνυν ἐπῶν ποιήσει Ὅμηρον ἔγωγε	μάλιστα	τεθαύμακα, ἐπὶ δὲ διθυράμβῳ Μελανιππίδην,
[1, 2]	φανερὸς ἦν θεραπεύων τοὺς θεοὺς	μάλιστα	τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ἀντὶ δὲ
[1, 2]	ζῶν ἕκαστος ἑαυτοῦ, ὃ πάντων	μάλιστα	φιλεῖ, τοῦ σώματος ὅ τι
[1, 3]	ταῖς παρὰ τῶν εὐσεβεστάτων τιμαῖς	μάλιστα	χαίρειν. Ἐπαινέτης δ᾽ ἦν καὶ
[1, 6]	ἀνιαρῶς ζῆν, ὥστε πέπεισμαι σὲ	μᾶλλον	ἀποθανεῖν ἂν ἑλέσθαι ἢ ζῆν
[1, 2]	ἑώρων ἢ τεθνάναι, ἑλέσθαι ἂν	μᾶλλον	αὐτὼ τεθνάναι. δήλω δ᾽ ἐγενέσθην
[1, 2]	τῷ ὑστέρῳ χείρων φαίνηται, τοσούτῳ	μᾶλλον	ἐπαινεῖ τὸν πρότερον; Ἀλλ᾽ οἵ
[1, 2]	Σωκράτει συνόντες οὐκ ἄλλοις τισὶ	μᾶλλον	ἐπεχείρουν διαλέγεσθαι ἢ τοῖς μάλιστα
[1, 2]	Θετταλίαν ἐκεῖ συνῆν ἀνθρώποις ἀνομίᾳ	μᾶλλον	ἢ δικαιοσύνῃ χρωμένοις, Ἀλκιβιάδης δ᾽
[1, 2]	γὰρ ἀποκτεῖναί τινα βούλοιτ᾽ ἂν	μᾶλλον	ἢ ζῶντι πειθομένῳ χρῆσθαι; (Ἀλλ᾽
[1, 2]	τιμῆς ἄξιος εἶναι τῇ πόλει	μᾶλλον	ἢ θανάτου. Καὶ κατὰ τοὺς
[1, 2]	κόσμον τῇ πόλει παρεῖχε πολλῷ	μᾶλλον	ἢ Λίχας τῇ Λακεδαιμονίων, ὃς
[1, 2]	ἐχόντων γράφει μὴ πεῖσαν, βία	μᾶλλον	ἢ νόμος ἂν εἴη; (Μάλα
[1, 2]	εἴτε γράφων εἴτε μή, βία	μᾶλλον	ἢ νόμος εἶναι. Καὶ ὅσα
[1, 3]	αὐτοῖς τὰ παρὰ τῶν πονηρῶν	μᾶλλον	ἢ τὰ παρὰ τῶν χρηστῶν
[1, 3]	ἔχειν, εἰ ταῖς μεγάλαις θυσίαις	μᾶλλον	ἢ ταῖς μικραῖς ἔχαιρον· πολλάκις
[1, 5]	τε καὶ τῷ οἴνῳ χαίροντα	μᾶλλον	ἢ τοῖς φίλοις καὶ τὰς
[1, 5]	φίλοις καὶ τὰς πόρνας ἀγαπῶντα	μᾶλλον	ἢ τοὺς ἑταίρους; Ἆρά γε
[1, 3]	τῶν θρασέων καὶ τῶν προνοητικῶν	μᾶλλον	ἢ τῶν ἀνοήτων τε καὶ
[1, 3]	ἐνόμιζες εἶναι τῶν σωφρονικῶν ἀνθρώπων	μᾶλλον	ἢ τῶν θρασέων καὶ τῶν
[1, 6]	ὄρνιθι ἥδεται, οὕτω καὶ ἔτι	μᾶλλον	ἥδομαι φίλοις ἀγαθοῖς, καὶ ἐάν
[1, 3]	εἰ τὰ παρὰ τῶν πονηρῶν	μᾶλλον	ἦν κεχαρισμένα τοῖς θεοῖς ἢ
[1, 4]	ποιεῖ δύνασθαι καὶ τὰ ὕπερθεν	μᾶλλον	θεᾶσθαι καὶ ἧττον κακοπαθεῖν καὶ
[1, 6]	δ᾽ ἄν, ἔφη, ὦ Ἀντιφῶν,	μᾶλλον	τὰ πολιτικὰ πράττοιμι, εἰ μόνος
[1, 2]	αὐτοὺς ἐνόν, βλάπτει δὲ πολὺ	μᾶλλον.	(Ταῦτ᾽ οὖν ἔλεγεν οὐ τὸν
[1, 4]	ὂν> ἀξιοῖ σε θεραπεύειν, τοσούτῳ	μᾶλλον	τιμητέον αὐτό. (Εὖ ἴσθι, ἔφη,
[1, 6]	ᾔσθου ἐμὲ ἢ διὰ ψῦχος	μᾶλλόν	του ἔνδον μένοντα, ἢ διὰ
[1, 1]	μαθόντας ποιεῖν ἔδωκαν οἱ θεοί,	μανθάνειν,	ἃ δὲ μὴ δῆλα τοῖς
[1, 2]	ἐπισταμένους τὰ δέοντα δικαίως ἂν	μανθάνειν	παρὰ τῶν ἐπισταμένων. (Ἀλλὰ Σωκράτης
[1, 1]	τάδε, ἆρ᾽ ὥσπερ οἱ τἀνθρώπεια	μανθάνοντες	ἡγοῦνται τοῦθ᾽ ὅ τι ἂν
[1, 2]	ὁρῶ αὑτοὺς δεικνύντας τε τοῖς	μανθάνουσιν	ᾗπερ αὐτοὶ ποιοῦσιν ἃ διδάσκουσι
[1, 1]	τί ἄδικον, τί σωφροσύνη, τί	μανία,	τί ἀνδρεία, τί δειλία, τί
[1, 2]	ἕνεκα πολλάκις ἐσκόπει, τί διαφέρει	μανίας	ἀμαθία· καὶ τοὺς μὲν μαινομένους
[1, 1]	ἀπαντῶντας εἰδέναι τὰ συμφέροντα τοῖς	μαντευομένοις,	ἀλλὰ τοὺς θεοὺς διὰ τούτων
[1, 1]	ἔφη· δαιμονᾶν δὲ καὶ τοὺς	μαντευομένους	ἃ τοῖς ἀνθρώποις ἔδωκαν οἱ
[1, 1]	δὲ τῶν ἀδήλων ὅπως ἀποβήσοιτο	μαντευσομένους	ἔπεμπεν, εἰ ποιητέα. (Καὶ τοὺς
[1, 4]	οὔτε θύοντα τοῖς θεοῖς οὔτε	μαντικῇ	χρώμενον, ἀλλὰ καὶ τῶν ποιούντων
[1, 1]	κοινῶν τῆς πόλεως βωμῶν, καὶ	μαντικῇ	χρώμενος οὐκ ἀφανὴς ἦν. Διετεθρύλητο
[1, 1]	καινότερον εἰσέφερε τῶν ἄλλων, ὅσοι	μαντικὴν	νομίζοντες οἰωνοῖς τε χρῶνται καὶ
[1, 1]	τε καὶ πόλεις καλῶς οἰκήσειν	μαντικῆς	ἔφη προσδεῖσθαι· τεκτονικὸν μὲν γὰρ
[1, 1]	τοῖς ἀνθρώποις ἐστί, πειρᾶσθαι διὰ	μαντικῆς	παρὰ τῶν θεῶν πυνθάνεσθαι· τοὺς
[1, 4]	Ἀθηναίοις, ἔφη, πυνθανομένοις τι διὰ	μαντικῆς	φράζωσιν, οὐ καὶ σοὶ δοκεῖς
[1, 2]	τὴν δὲ τῶν πονηρῶν κατάλυσιν.	μαρτυρεῖ	δὲ καὶ τῶν ποιητῶν ὅ
[1, 2]	ἐκλεγόμενον τὰ πονηρότατα καὶ τούτοις	μαρτυρίοις	χρώμενον διδάσκειν τοὺς συνόντας κακούργους
[1, 2]	ἄλλοτε δ᾽ ἐσθλός. (Κἀγὼ δὲ	μαρτυρῶ	τούτοις· ὁρῶ γὰρ ὥσπερ τῶν
[1, 3]	ἄλλως πως ποιοῦντας περιέργους καὶ	ματαίους	ἐνόμιζεν εἶναι. (Καὶ ηὔχετο δὲ
[1, 3]	καὶ λεωργότατον· οὗτος κἂν εἰς	μαχαίρας	κυβιστήσειε κἂν εἰς πῦρ ἅλοιτο.
[1, 3]	εὔχεσθαι ἢ εἰ κυβείαν ἢ	μάχην	ἢ ἄλλο τι εὔχοιντο τῶν
[1, 6]	ἔνδον μένοντα, ἢ διὰ θάλπος	μαχόμενόν	τῳ περὶ σκιᾶς, ἢ διὰ
[1, 2]	φάναι, ὦ Περίκλεις, ἔχοις ἄν	με	διδάξαι τί ἐστι νόμος; Πάντως
[1, 2]	ἀποκρίνωμαι οὖν, ἔφη, ἄν τίς	με	ἐρωτᾷ νέος, ἐὰν εἰδῶ, οἷον
[1, 6]	Δοκεῖς μοι, ὦ Ἀντιφῶν, ὑπειληφέναι	με	οὕτως ἀνιαρῶς ζῆν, ὥστε πέπεισμαι
[1, 6]	τι ὁρῶμεν ἀγαθὸν ἐκλεγόμεθα· καὶ	μέγα	νομίζομεν κέρδος, ἐὰν ἀλλήλοις φίλοι
[1, 3]	πολλῶν καὶ μεγάλων πολλὰ καὶ	μεγάλα	θυόντων. Οὔτε γὰρ τοῖς θεοῖς
[1, 3]	ἔφη καλῶς ἔχειν, εἰ ταῖς	μεγάλαις	θυσίαις μᾶλλον ἢ ταῖς μικραῖς
[1, 2]	ταῦτα δὲ πράττων πῶς οὐ	μεγάλης	ἄξιος ἦν τιμῆς τῇ πόλει;
[1, 2]	παύων, τῆς δὲ καλλίστης καὶ	μεγαλοπρεπεστάτης	ἀρετῆς, ᾗ πόλεις τε καὶ
[1, 4]	ὑπερορῶ τὸ δαιμόνιον, ἀλλ᾽ ἐκεῖνο	μεγαλοπρεπέστερον	ἡγοῦμαι ἢ> ὡς τῆς ἐμῆς
[1, 4]	θεραπείας προσδεῖσθαι. Οὐκοῦν, ἔφη, ὅσῳ	μεγαλοπρεπέστερον	ὂν> ἀξιοῖ σε θεραπεύειν, τοσούτῳ
[1, 4]	ὄντος καὶ τῶν ἄλλων δήπου	μεγάλων	ὄντων ἑκάστου μικρὸν μέρος λαβόντι
[1, 3]	μειοῦσθαι τῶν ἀπὸ πολλῶν καὶ	μεγάλων	πολλὰ καὶ μεγάλα θυόντων. Οὔτε
[1, 3]	τὰ φαλάγγια οὐδ᾽ ἡμιωβελιαῖα τὸ	μέγεθος	ὄντα προσαψάμενα μόνον τῷ στόματι
[1, 2]	γενόμενος καλὸς κἀγαθὸς τῷ τὰ	μέγιστα	εὐεργετήσαντι μὴ τὴν μεγίστην χάριν
[1, 4]	πρῶτα μὲν θεῶν τῶν τὰ	μέγιστα	καὶ κάλλιστα συνταξάντων ᾔσθηται ὅτι
[1, 2]	βίου τὰ ἑαυτοῦ δαπανῶν τὰ	μέγιστα	πάντας τοὺς βουλομένους ὠφέλει· βελτίους
[1, 1]	αἱρετὰ ἐνόμιζεν εἶναι· (τὰ δὲ	μέγιστα	τῶν ἐν τούτοις ἔφη τοὺς
[1, 2]	τὰ μέγιστα εὐεργετήσαντι μὴ τὴν	μεγίστην	χάριν ἕξοι. (Σωκράτης δὲ ἐπηγγείλατο
[1, 4]	μέγιστον μὲν πόθον τοῦ ζῆν,	μέγιστον	δὲ φόβον τοῦ θανάτου; Ἀμέλει
[1, 4]	τοῦ σώματος ἐπιμεληθῆναι, ἀλλ᾽ ὅπερ	μέγιστόν	ἐστι, καὶ τὴν ψυχὴν κρατίστην
[1, 2]	πράττοιτο καὶ μὴ νομίζοι τὸ	μέγιστον	κέρδος ἕξειν φίλον ἀγαθὸν κτησάμενος,
[1, 4]	τοῦ ἐκτρέφειν, τοῖς δὲ τραφεῖσι	μέγιστον	μὲν πόθον τοῦ ζῆν, μέγιστον
[1, 7]	πειθοῖ λαβὼν ἀποστεροίη, πολὺ δὲ	μέγιστον	ὅστις μηδενὸς ἄξιος ὢν ἐξηπατήκοι
[1, 1]	ἀνθρώποις εὑρεῖν· ἐπεὶ καὶ τοὺς	μέγιστον	φρονοῦντας ἐπὶ τῷ περὶ τούτων
[1, 7]	ἀπέφαινε· προστάττεσθαι γὰρ αὐτοῖς ἔφη	μείζω	ἢ κατὰ δύναμιν, καὶ μὴ
[1, 6]	εἷς δοῦλος ὑπὸ δεσπότῃ διαιτώμενος	μείνειε·	σῖτά τε σιτῇ καὶ ποτὰ
[1, 3]	μικρὰς ἀπὸ μικρῶν οὐδὲν ἡγεῖτο	μειοῦσθαι	τῶν ἀπὸ πολλῶν καὶ μεγάλων
[1, 2]	Τἀγαθὰ νὴ Δία, φάναι, ὦ	μειράκιον,	τὰ δὲ κακὰ οὔ. (Ἐὰν
[1, 4]	μάλιστα τεθαύμακα, ἐπὶ δὲ διθυράμβῳ	Μελανιππίδην,	ἐπὶ δὲ τραγῳδίᾳ Σοφοκλέα, ἐπὶ
[1, 2]	καὶ σὺ νῦν ἐμοὶ δοκεῖς	μελετᾶν.	Τὸν δὲ Ἀλκιβιάδην φάναι· Εἴθε
[1, 6]	οἱ φύσει ἀσθενέστατοι τῷ σώματι	μελετήσαντες	τῶν ἰσχυροτάτων ἀμελησάντων κρείττους τε
[1, 5]	μάθοι τι ἂν ἀγαθὸν ἢ	μελετήσειεν	ἀξιολόγως; Ἢ τίς οὐκ ἂν
[1, 6]	τῷ σώματι ἀεὶ τὰ συντυγχάνοντα	μελετῶντα	καρτερεῖν, πάντα ῥᾷον φέρειν σοῦ
[1, 2]	μέτρῳ πεποιημένων ἐπῶν τοὺς μὴ	μελετῶντας	ἐπιλανθανομένους, οὕτω καὶ τῶν διδασκαλικῶν
[1, 6]	πάντα ῥᾷον φέρειν σοῦ μὴ	μελετῶντος;	(Τοῦ δὲ μὴ δουλεύειν γαστρὶ
[1, 6]	τε γίγνονται πρὸς ἃ ἂν	μελετῶσι	καὶ ῥᾷον αὐτὰ φέρουσιν; Ἐμὲ
[1, 1]	τῆς ἡμέρας ἦν ὅπου πλείστοις	μέλλοι	συνέσεσθαι· καὶ ἔλεγε μὲν ὡς
[1, 1]	ἔπεμπεν, εἰ ποιητέα. (Καὶ τοὺς	μέλλοντας	οἴκους τε καὶ πόλεις καλῶς
[1, 2]	τὸ δ᾽ ἀργεῖν κακόν, τοὺς	μὲν	ἀγαθόν τι ποιοῦντας ἐργάζεσθαί τε
[1, 1]	ἄπειρα τὸ πλῆθος, καὶ τοῖς	μὲν	ἀεὶ πάντα κινεῖσθαι, τοῖς δ᾽
[1, 5]	πλουτίζειν, οὕτως ὁ ἀκρατὴς τοῖς	μὲν	ἄλλοις βλαβερός, ἑαυτῷ δ᾽ ὠφέλιμος,
[1, 4]	καὶ στόμα ἐνεποίησαν· ἔπειτα τοῖς	μὲν	ἄλλοις ἑρπετοῖς πόδας ἔδωκαν, οἳ
[1, 4]	τὰς τῶν ἀφροδισίων ἡδονὰς τοῖς	μὲν	ἄλλοις ζῴοις δοῦναι περιγράψαντας τοῦ
[1, 2]	εἴη δεδέσθαι. (Σωκράτης δὲ τὸν	μὲν	ἀμαθίας ἕνεκα δεσμεύοντα δικαίως ἂν
[1, 5]	δοκεῖ νὴ τὴν Ἥραν ἐλευθέρῳ	μὲν	ἀνδρὶ εὐκτὸν εἶναι μὴ τυχεῖν
[1, 1]	τῶν τοιούτων φροντίζειν, ἢ τὰ	μὲν	ἀνθρώπινα παρέντες, τὰ δαιμόνια δὲ
[1, 4]	λέγουσι περὶ αὐτοῦ τεκμαιρόμενοι, προτρέψασθαι	μὲν	ἀνθρώπους ἐπ᾽ ἀρετὴν κράτιστον γεγονέναι,
[1, 6]	καὶ τὴν σοφίαν ὡσαύτως τοὺς	μὲν	ἀργυρίου τῷ βουλομένῳ πωλοῦντας σοφιστὰς
[1, 4]	βλεφάροις αὐτὴν θυρῶσαι, ἅ, ὅταν	μὲν	αὐτῇ χρῆσθαί τι δέῃ, ἀναπετάννυται,
[1, 2]	Σωκράτην δίκαιον ἦν κρίνειν· εἰ	μὲν	αὐτὸς ἐποίει τι φαῦλον, εἰκότως
[1, 1]	πάντας, οὐκ ἠθέλησεν ἐπιψηφίσαι, ὀργιζομένου	μὲν	αὐτῷ τοῦ δήμου, πολλῶν δὲ
[1, 1]	τοιαῦτα μωραίνοντας ἀπεδείκνυε. (Καὶ πρῶτον	μὲν	αὐτῶν ἐσκόπει πότερά ποτε νομίσαντες
[1, 2]	ὃς πρὸς τοῖς εἰρημένοις πρῶτον	μὲν	ἀφροδισίων καὶ γαστρὸς πάντων ἀνθρώπων
[1, 3]	ἐστι τῶν φαλαγγίων, ὅσῳ ἐκεῖνα	μὲν	ἁψάμενα, τοῦτο δὲ οὐδ᾽ ἁπτόμενον,
[1, 2]	αὐτὸν λέγειν, ὅτι Ὀδυσσεὺς Ὅντινα	μὲν	βασιλῆα καὶ ἔξοχον ἄνδρα κιχείη,
[1, 2]	γίγνεσθαι βιαίους, εἰδότας ὅτι τῇ	μὲν	βίᾳ πρόσεισιν ἔχθραι καὶ κίνδυνοι,
[1, 2]	(Ἀλλὰ μὴν καὶ συμμάχων ὁ	μὲν	βιάζεσθαι τολμῶν δέοιτ᾽ ἂν οὐκ
[1, 2]	γε τοὺς συνόντας ἐποίει. Τῶν	μὲν	γὰρ ἄλλων ἐπιθυμιῶν ἔπαυε, τοὺς
[1, 1]	τάδε πρὸς τοὺς ἐπιτηδείους. (Τὰ	μὲν	γὰρ ἀναγκαῖα συνεβούλευε καὶ πράττειν
[1, 2]	ποιητῶν ὅ τε λέγων· Ἐσθλῶν	μὲν	γὰρ ἄπ᾽ ἐσθλὰ διδάξεαι· ἢν
[1, 2]	γε ἄλλα οὕτω κρίνεται. (Τίς	μὲν	γὰρ αὐλητής, τίς δὲ κιθαριστής,
[1, 2]	μετὰ φιλίας ταὐτὰ γίγνεται. Οἱ	μὲν	γὰρ βιασθέντες ὡς ἀφαιρεθέντες μισοῦσιν,
[1, 1]	εἴη θανάτου τῇ πόλει. Ἡ	μὲν	γὰρ γραφὴ κατ᾽ αὐτοῦ τοιάδε
[1, 2]	αὐτοῖν ὡς ἐγένετο διηγήσομαι. (Ἐγενέσθην	μὲν	γὰρ δὴ τὼ ἄνδρε τούτω
[1, 1]	οἰκήσειν μαντικῆς ἔφη προσδεῖσθαι· τεκτονικὸν	μὲν	γὰρ ἢ χαλκευτικὸν ἢ γεωργικὸν
[1, 2]	λέγειν τε καὶ πράττειν; (Ἐγὼ	μὲν	γὰρ ἡγοῦμαι, θεοῦ διδόντος αὐτοῖν
[1, 1]	τρόπον οἱ πολλοὶ νομίζουσιν· οὗτοι	μὲν	γὰρ οἴονται τοὺς θεοὺς τὰ
[1, 2]	ὀρθῶς ἀπέχεσθαι κελεύετε αὐτῆς. Εἰ	μὲν	γὰρ σὺν τοῖς ὀρθῶς, δῆλον
[1, 2]	ὀνομαστὸς ἐπὶ τούτῳ γέγονε. Λίχας	μὲν	γὰρ ταῖς γυμνοπαιδίαις τοὺς ἐπιδημοῦντας
[1, 3]	λαμβάνειν τὰ Σωκράτει ἀρκοῦντα. Σίτῳ	μὲν	γὰρ τοσούτῳ ἐχρῆτο, ὅσον ἡδέως
[1, 2]	κακὰ τὴν πόλιν ἐποιησάτην. Κριτίας	μὲν	γὰρ τῶν ἐν τῇ ὀλιγαρχίᾳ
[1, 7]	καὶ ἄνθρωπος ἀλαζών. Καίτοι πολλὰ	μὲν	δαπανῶν, μηδὲν δ᾽ ὠφελούμενος, πρὸς
[1, 3]	πρὸς τοιαῦτα, οἷα μὴ πάνυ	μὲν	δεομένου τοῦ σώματος οὐκ ἂν
[1, 3]	τῶν αἰσχίστων καὶ ἀωροτάτων. (Περὶ	μὲν	δὴ βρώσεως καὶ πόσεως καὶ
[1, 2]	ποιῶν τοὺς συγγιγνομένους ἀπέπεμπεν. (Ἐμοὶ	μὲν	δὴ Σωκράτης τοιοῦτος ὢν ἐδόκει
[1, 6]	ἐὰν ἀλλήλοις φίλοι γιγνώμεθα. Ἐμοὶ	μὲν	δὴ ταῦτα ἀκούοντι ἐδόκει αὐτός
[1, 4]	τούτων δεξαμένους λεαίνειν· καὶ στόμα	μέν,	δι᾽ οὗ ὧν ἐπιθυμεῖ τὰ
[1, 5]	σῶμα καὶ τὴν ψυχήν; Ἐμοὶ	μὲν	δοκεῖ νὴ τὴν Ἥραν ἐλευθέρῳ
[1, 1]	τῶν πάντων φύσεως μεριμνώντων τοῖς	μὲν	δοκεῖν ἓν μόνον τὸ ὂν
[1, 1]	γὰρ οἴονται τοὺς θεοὺς τὰ	μὲν	εἰδέναι, τὰ δ᾽ οὐκ εἰδέναι·
[1, 1]	περὶ τῶν ἄλλων, ἃ τοὺς	μὲν	εἰδότας ἡγεῖτο καλοὺς κἀγαθοὺς εἶναι,
[1, 3]	οὐκ ἂν αὐτίκα μάλα δοῦλος	μὲν	εἶναι ἀντ᾽ ἐλευθέρου, πολλὰ δὲ
[1, 2]	δὲ συμβάντων αὐτοῖν, καὶ ὠγκωμένω	μὲν	ἐπὶ γένει, ἐπηρμένω δ᾽ ἐπὶ
[1, 7]	συμβαίνοι. Ἆρ᾽ οὐκ ἄν, εἰ	μὲν	ἐπιθυμῶν τοῦ δοκεῖν ἱκανὸς εἶναι
[1, 2]	τε καὶ κακόν, καὶ τὸ	μὲν	ἐργάζεσθαι ἀγαθόν, τὸ δ᾽ ἀργεῖν
[1, 2]	(Σωκράτης δ᾽ ἐπεὶ διομολογήσαιτο τὸ	μὲν	ἐργάτην εἶναι ὠφέλιμόν τε ἀνθρώπῳ
[1, 3]	ἐδόκει μοι τοὺς συνόντας τὰ	μὲν	ἔργῳ δεικνύων ἑαυτὸν οἷος ἦν,
[1, 4]	φιλοζῴου τεχνήμασι. Τὸ δὲ ἐμφῦσαι	μὲν	ἔρωτα τῆς τεκνοποιίας, ἐμφῦσαι δὲ
[1, 4]	ἔργοις ἐοικέναι, τὸ ἐπεὶ ἀσθενὴς	μέν	ἐστιν ἡ ὄψις, βλεφάροις αὐτὴν
[1, 1]	τις ἦν· Ἀδικεῖ Σωκράτης οὓς	μὲν	ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ
[1, 6]	Ἀντιφῶντος ἐρομένου αὐτόν, πῶς ἄλλους	μὲν	ἡγεῖται πολιτικοὺς ποιεῖν, αὐτὸς δ᾽
[1, 1]	οὐκ εἰδέναι· Σωκράτης δὲ πάντα	μὲν	ἡγεῖτο θεοὺς εἰδέναι, τά τε
[1, 6]	ἐγώ; Οὐκ οἶσθ᾽ ὅτι ὁ	μὲν	ἥδιστα ἐσθίων ἥκιστα ὄψου δεῖται,
[1, 1]	(Ἀλλὰ μὴν ἐκεῖνός γε ἀεὶ	μὲν	ἦν ἐν τῷ φανερῷ· πρῴ
[1, 6]	ἐγγυτάτω τοῦ θείου, καὶ τὸ	μὲν	θεῖον κράτιστον, τὸ δ᾽ ἐγγυτάτω
[1, 4]	γὰρ ἄλλου ζῴου ψυχὴ πρῶτα	μὲν	θεῶν τῶν τὰ μέγιστα καὶ
[1, 2]	ἑαυτόν. (Ἐγὼ δ᾽ αὐτὸν οἶδα	μὲν	καὶ περὶ πατέρων τε καὶ
[1, 2]	λέγων· Αὐτὰρ ἀνὴρ ἀγαθὸς τοτὲ	μὲν	κακός, ἄλλοτε δ᾽ ἐσθλός. (Κἀγὼ
[1, 2]	χρωμένοις, Ἀλκιβιάδης δ᾽ αὖ διὰ	μὲν	κάλλος ὑπὸ πολλῶν καὶ σεμνῶν
[1, 6]	ὥραν καὶ τὴν σοφίαν ὁμοίως	μὲν	καλόν, ὁμοίως δὲ αἰσχρὸν διατίθεσθαι
[1, 6]	ἐμοῦ βίου. (Πότερον ὅτι τοῖς	μὲν	λαμβάνουσιν ἀργύριον ἀναγκαῖόν ἐστιν ἀπεργάζεσθαι
[1, 1]	ἡγεῖτο. Ἔφη δὲ δεῖν, ἃ	μὲν	μαθόντας ποιεῖν ἔδωκαν οἱ θεοί,
[1, 2]	διαφέρει μανίας ἀμαθία· καὶ τοὺς	μὲν	μαινομένους ᾤετο συμφερόντως ἂν δεδέσθαι
[1, 6]	εἶναι· ἐγὼ δὲ νομίζω τὸ	μὲν	μηδενὸς δεῖσθαι θεῖον εἶναι, τὸ
[1, 4]	οὐκ οἴει φροντίζειν; οἳ πρῶτον	μὲν	μόνον τῶν ζῴων ἄνθρωπον ὀρθὸν
[1, 6]	Σώκρατες, ἐγώ τοί σε δίκαιον	μὲν	νομίζω, σοφὸν δὲ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν·
[1, 2]	οἱ συγγενεῖς ὠφελοῦσιν, ἀλλὰ τοὺς	μὲν	οἱ ἰατροί, τοὺς δὲ οἱ
[1, 1]	τε γὰρ φανερὸς ἦν πολλάκις	μὲν	οἴκοι, πολλάκις δὲ ἐπὶ τῶν
[1, 6]	τοῦτό γε οἶσθα, ὅτι οἱ	μὲν	οἰόμενοι μηδὲν εὖ πράττειν οὐκ
[1, 4]	τίθεσθαι, καὶ μὴ τὸ σὸν	μὲν	ὄμμα δύνασθαι ἐπὶ πολλὰ στάδια
[1, 2]	εἴκοσιν ἐτῶν εἶναι, Περικλεῖ ἐπιτρόπῳ	μὲν	ὄντι αὐτοῦ, προστάτῃ δὲ τῆς
[1, 7]	τοὺς ἀγαθοὺς αὐλητάς; Καὶ πρῶτον	μέν,	ὅτι ἐκεῖνοι σκεύη τε καλὰ
[1, 7]	(Ἀπατεῶνα δ᾽ ἐκάλει οὐ μικρὸν	μὲν	οὐδ᾽ εἴ τις ἀργύριον ἢ
[1, 1]	μὴ φοβερὰ φοβεῖσθαι, καὶ τοῖς	μὲν	οὐδ᾽ ἐν ὄχλῳ δοκεῖν αἰσχρὸν
[1, 1]	(Τῶν τε γὰρ μαινομένων τοὺς	μὲν	οὐδὲ τὰ δεινὰ δεδιέναι, τοὺς
[1, 2]	ὡς δύνανται πορρωτάτω, διότι ὠφελεῖ	μὲν	οὐδὲν αὐτοὺς ἐνόν, βλάπτει δὲ
[1, 1]	δέωνται τῶν τοιούτων, ἢ τοιοῦτον	μὲν	οὐδὲν οὐδ᾽ ἐλπίζουσιν, ἀρκεῖ δ᾽
[1, 1]	θεοὺς μὴ σωφρονεῖν, τὸν ἀσεβὲς	μὲν	οὐδέν ποτε περὶ τοὺς θεοὺς
[1, 2]	χάριν ἕξοι. (Σωκράτης δὲ ἐπηγγείλατο	μὲν	οὐδενὶ πώποτε τοιοῦτον οὐδέν, ἐπίστευε
[1, 1]	ἀνθρώπους εἶναι δοκεῖν, καὶ τοὺς	μὲν	οὔθ᾽ ἱερὸν οὔτε βωμὸν οὔτ᾽
[1, 2]	σωφρονεῖν. Ἐγὼ δὲ πρὸς τοῦτο	μὲν	οὐκ ἀντιλέγω· πάντας δὲ τοὺς
[1, 2]	πολιτευομένων ὑπέλαβον κρείττονες εἶναι, Σωκράτει	μὲν	οὐκέτι προσῇσαν· οὔτε γὰρ αὐτοῖς
[1, 6]	τῆς ἀξίας ἀργύριον ἐπράττου. Δίκαιος	μὲν	οὖν ἂν εἴης, ὅτι οὐκ
[1, 7]	εἴη τῆς πόλεως ἡγεῖσθαι. Ἐμοὶ	μὲν	οὖν ἐδόκει καὶ τοῦ ἀλαζονεύεσθαι
[1, 2]	δυνηθέντα πράττειν αὖθις ἀδυνατεῖν; Πάντα	μὲν	οὖν ἔμοιγε δοκεῖ τὰ καλὰ
[1, 3]	ἀνοήτων τε καὶ ῥιψοκινδύνων; Πάνυ	μὲν	οὖν, ἔφη ὁ Ξενοφῶν. Νῦν
[1, 2]	λόγου ὠργίζοντο τῷ Σωκράτει. Οἵα	μὲν	οὖν ἡ συνουσία ἐγεγόνει Κριτίᾳ
[1, 1]	ἀνδραποδώδεις ἂν δικαίως κεκλῆσθαι. (Ὅσα	μὲν	οὖν μὴ φανερὸς ἦν ὅπως
[1, 4]	ἅμα πάντων ἐπιμελεῖσθαι (αὐτούς) (Ἐμοὶ	μὲν	οὖν ταῦτα λέγων οὐ μόνον
[1, 1]	τῶν τοιούτων ἕκαστα γίγνεται. (Περὶ	μὲν	οὖν τῶν ταῦτα πραγματευομένων τοιαῦτα
[1, 2]	τ᾽ ἀμελοῦντας οὐκ ἐπῄνει· τὸ	μὲν	οὖν ὑπερεσθίοντα ὑπερπονεῖν ἀπεδοκίμαζε, τὸ
[1, 1]	καὶ τοὺς νέους διαφθείρων. (Πρῶτον	μὲν	οὖν, ὡς οὐκ ἐνόμιζεν οὓς
[1, 1]	ἄν ποτε κινηθῆναι, καὶ τοῖς	μὲν	πάντα γίγνεσθαί τε καὶ ἀπόλλυσθαι,
[1, 4]	τὸ δὲ τὴν ἀκοὴν δέχεσθαι	μὲν	πάσας φωνάς, ἐμπίμπλασθαι δὲ μήποτε·
[1, 2]	(Ταῦτ᾽ οὖν ἔλεγεν οὐ τὸν	μὲν	πατέρα ζῶντα κατορύττειν διδάσκων, ἑαυτὸν
[1, 2]	τοὺς πονηρὰς ἐπιθυμίας ἔχοντας τούτων	μὲν	παύων, τῆς δὲ καλλίστης καὶ
[1, 2]	ἐφάτην. Ἐγὼ τοίνυν, ἔφη, παρεσκεύασμαι	μὲν	πείθεσθαι τοῖς νόμοις· ὅπως δὲ
[1, 1]	τοῦ δαιμονίου προσημαίνοντος· καὶ τοῖς	μὲν	πειθομένοις αὐτῷ συνέφερε, τοῖς δὲ
[1, 3]	ταῦτα οὐ γενέσθαι ὗν. (Τοιαῦτα	μὲν	περὶ τούτων ἔπαιζεν ἅμα σπουδάζων.
[1, 1]	δὲ οὕτως ἐνόμιζεν. (Ἀλλ᾽ οἱ	μὲν	πλεῖστοί φασιν ὑπό τε τῶν
[1, 4]	ἐκτρέφειν, τοῖς δὲ τραφεῖσι μέγιστον	μὲν	πόθον τοῦ ζῆν, μέγιστον δὲ
[1, 1]	πολλοῖς τῶν συνόντων προηγόρευε τὰ	μὲν	ποιεῖν, τὰ δὲ μὴ ποιεῖν,
[1, 4]	ἐμπίμπλασθαι δὲ μήποτε· καὶ τοὺς	μὲν	πρόσθεν ὀδόντας πᾶσι ζῴοις οἵους
[1, 5]	ὑφ᾽ οὗ μάλιστ᾽ ἂν αὐτοὶ	μὲν	σῳζοίμεθα, τοὺς δὲ πολεμίους χειροίμεθα,
[1, 2]	Κριτίας δὴ καὶ Ἀλκιβιάδης, ἕως	μὲν	Σωκράτει συνήστην, ἐδυνάσθην ἐκείνῳ χρωμένω
[1, 4]	πότερα γνώμης ἔργα κρίνεις; Πρέπει	μὲν	τὰ ἐπ᾽ ὠφελείᾳ γιγνόμενα γνώμης
[1, 2]	λέγων ὡς μῶρον εἴη τοὺς	μὲν	τῆς πόλεως ἄρχοντας ἀπὸ κυάμου
[1, 2]	εἰ ὑπερηφάνω ἐγενέσθην; (Εἶτα, εἰ	μέν	τι ἐπλημμελησάτην, τούτου Σωκράτην ὁ
[1, 2]	καὶ ὑβριστότατος. (Ἐγὼ δ᾽ εἰ	μέν	τι κακὸν ἐκείνω τὴν πόλιν
[1, 6]	Τήν τε γὰρ ὥραν ἐὰν	μέν	τις ἀργυρίου πωλῇ τῷ βουλομένῳ,
[1, 2]	τε εἶναι καὶ τυραννικούς, Ἡσιόδου	μὲν	τὸ Ἔργον δ᾽ οὐδὲν ὄνειδος,
[1, 2]	ἐπῄνει, δικαίως ἂν ἐπιτιμῷτο. Κριτίαν	μὲν	τοίνυν αἰσθανόμενος ἐρῶντα Εὐθυδήμου καὶ
[1, 4]	ἔφη, τὰ ὀνόματα αὐτῶν. Ἐπὶ	μὲν	τοίνυν ἐπῶν ποιήσει Ὅμηρον ἔγωγε
[1, 3]	γράψω ὁπόσα ἂν διαμνημονεύσω. Τὰ	μὲν	τοίνυν πρὸς τοὺς θεοὺς φανερὸς
[1, 2]	εἴη τῇ γραφῇ; Ὃς ἀντὶ	μὲν	τοῦ μὴ νομίζειν θεούς, ὡς
[1, 2]	τοὺς πατέρας προπηλακίζειν ἐδίδασκε, πείθων	μὲν	τοὺς συνόντας αὐτῷ σοφωτέρους ποιεῖν
[1, 2]	πονεῖν μαλακοὺς ἐποίησεν; Ἀλλ᾽ ἔπαυσε	μὲν	τούτων πολλοὺς ἀρετῆς ποιήσας ἐπιθυμεῖν
[1, 5]	ἑαυτῷ δ᾽ ὠφέλιμος, ἀλλὰ κακοῦργος	μὲν	τῶν ἄλλων, ἑαυτοῦ δὲ πολὺ
[1, 2]	ἐπεὶ γὰρ οἱ τριάκοντα πολλοὺς	μὲν	τῶν πολιτῶν καὶ οὐ τοὺς
[1, 2]	πονηρῶν ἀνθρώπων εἴργουσιν, ὡς τὴν	μὲν	τῶν χρηστῶν ὁμιλίαν ἄσκησιν οὖσαν
[1, 6]	δίαιτάν μου φαυλίζεις ὡς ἧττον	μὲν	ὑγιεινὰ ἐσθίοντος ἐμοῦ ἢ σοῦ,
[1, 2]	κρατεῖν· ἐκείνου δ᾽ ἀπαλλαγέντε, Κριτίας	μὲν	φυγὼν εἰς Θετταλίαν ἐκεῖ συνῆν
[1, 2]	δεσαν δὲ Σωκράτην ἀπ᾽ ἐλαχίστων	μὲν	χρημάτων αὐταρκέστατα ζῶντα, τῶν ἡδονῶν
[1, 4]	πάντα ὁρᾶν, μηδὲ τὴν σὴν	μὲν	ψυχὴν καὶ περὶ τῶν ἐνθάδε
[1, 6]	ἔλεξε τάδε· (Ὦ Σώκρατες, ἐγὼ	μὲν	ᾤμην τοὺς φιλοσοφοῦντας εὐδαιμονεστέρους χρῆναι
[1, 1]	πλείστοις μέλλοι συνέσεσθαι· καὶ ἔλεγε	μὲν	ὡς τὸ πολύ, τοῖς δὲ
[1, 4]	δι᾽ ὧν αἰσθάνονται ἕκαστα, ὀφθαλμοὺς	μὲν	ὥσθ᾽ ὁρᾶν τὰ ὁρατά, ὦτα
[1, 6]	διὰ ψῦχος μᾶλλόν του ἔνδον	μένοντα,	ἢ διὰ θάλπος μαχόμενόν τῳ
[1, 3]	εὐπροσωπότατον καὶ ὡραιότατον; Ἀλλ᾽ εἰ	μέντοι,	ἔφη ὁ Ξενοφῶν, τοιοῦτόν ἐστι
[1, 4]	εἶναι ἅμα πάντων ἐπιμελεῖσθαι. (Ἂν	μέντοι,	ὥσπερ ἀνθρώπους θεραπεύων γιγνώσκεις τοὺς
[1, 2]	τῶν ἑαυτοῦ· ὧν τινες μικρὰ	μέρη	παρ᾽ ἐκείνου προῖκα λαβόντες πολλοῦ
[1, 1]	περὶ τῆς τῶν πάντων φύσεως	μεριμνώντων	τοῖς μὲν δοκεῖν ἓν μόνον
[1, 4]	εἰδὼς ὅτι γῆς τε μικρὸν	μέρος	ἐν τῷ σώματι πολλῆς οὔσης
[1, 4]	δήπου μεγάλων ὄντων ἑκάστου μικρὸν	μέρος	λαβόντι τὸ σῶμα συνήρμοσταί σοι·
[1, 2]	ἀφαιροῦσι καὶ τοῖς ἰατροῖς παρέχουσι	μετὰ	πόνων τε καὶ ἀλγηδόνων καὶ
[1, 2]	τοῦ πείθειν ἀκινδύνως τε καὶ	μετὰ	φιλίας ταὐτὰ γίγνεται. Οἱ μὲν
[1, 2]	ὅτε τῶν τριάκοντα ὢν νομοθέτης	μετὰ	Χαρικλέους ἐγένετο, ἀπεμνημόνευσεν αὐτῷ καὶ
[1, 6]	μὴν ἱμάτια οἶσθ᾽ ὅτι οἱ	μεταβαλλόμενοι	ψύχους καὶ θάλπους ἕνεκα μεταβάλλονται,
[1, 6]	μεταβαλλόμενοι ψύχους καὶ θάλπους ἕνεκα	μεταβάλλονται,	καὶ ὑποδήματα ὑποδοῦνται, ὅπως μὴ
[1, 4]	τὸ σὸν σῶμα ὅπως βούλεται	μεταχειρίζεται.	Οἴεσθαι οὖν χρὴ καὶ τὴν
[1, 1]	συνέφερε, τοῖς δὲ μὴ πειθομένοις	μετέμελε.	(Καίτοι τίς οὐκ ἂν ὁμολογήσειεν
[1, 1]	ἢ ἃ ἔξεστιν ἀριθμήσαντας ἢ	μετρήσαντας	ἢ στήσαντας εἰδέναι· τοὺς τὰ
[1, 2]	καρτερικώτατος, ἔτι δὲ πρὸς τὸ	μετρίων	δεῖσθαι πεπαιδευμένος οὕτως, ὥστε πάνυ
[1, 2]	ὁρῶ γὰρ ὥσπερ τῶν ἐν	μέτρῳ	πεποιημένων ἐπῶν τοὺς μὴ μελετῶντας
[1, 4]	ἔτους χρόνον, ἡμῖν δὲ συνεχῶς	μέχρι	γήρως ταῦτα παρέχειν. (Οὐ τοίνυν
[1, 2]	ἢ τὰ προηγορευμένα) ὁρίσατέ μοι	μέχρι	πόσων ἐτῶν δεῖ νομίζειν νέους
[1, 2]	πολίτας ἐλάττους τε καὶ χείρους	μὴ	αἰσχύνεται μηδ᾽ οἴεται κακὸς εἶναι
[1, 2]	ὁ Σωκράτης, ἵνα τοίνυν, ἔφη,	μὴ	ἀμφίβολον ᾖ (ὡς ἄλλο τι
[1, 2]	ὅτι νόμιμοι ἄνδρες εἰσίν, οἶμαι	μὴ	ἂν δικαίως τούτου τυχεῖν τοῦ
[1, 2]	ἀνὴρ διαφθείροι τοὺς νέους; Εἰ	μὴ	ἄρα ἡ τῆς ἀρετῆς ἐπιμέλεια
[1, 2]	μηδεμίαν εἶναι παίδευσιν παρὰ τοῦ	μὴ	ἀρέσκοντος. Κριτίας δὲ καὶ Ἀλκιβιάδης
[1, 3]	(Οὕτω δὴ καὶ ἀφροδισιάζειν τοὺς	μὴ	ἀσφαλῶς ἔχοντας πρὸς ἀφροδίσια ᾤετο
[1, 2]	δεδέσθαι ὑπὸ τῶν ἐπισταμένων ἃ	μὴ	αὐτὸς ἐπίσταται· καὶ τῶν τοιούτων
[1, 2]	τινὰ ποιεῖν, εἴτε γράφων εἴτε	μή,	βία μᾶλλον ἢ νόμος εἶναι.
[1, 6]	οὐκ ἀνάγκη διαλέγεσθαι ᾧ ἂν	μὴ	βούλωμαι; Ἢ τὴν δίαιτάν μου
[1, 4]	τῶν διὰ στόματος ἡδέων, εἰ	μὴ	γλῶττα τούτων γνώμων ἐνειργάσθη; (Πρὸς
[1, 2]	τε δεόντων ἐπιμελεῖσθαι καὶ τῶν	μὴ	δεόντων ἀπέχεσθαι. Πολλοὶ γὰρ καὶ
[1, 1]	οἱ θεοί, μανθάνειν, ἃ δὲ	μὴ	δῆλα τοῖς ἀνθρώποις ἐστί, πειρᾶσθαι
[1, 2]	πείθεσθαι τοῖς νόμοις· ὅπως δὲ	μὴ	δι᾽ ἄγνοιαν λάθω τι παρανομήσας,
[1, 6]	μεταβάλλονται, καὶ ὑποδήματα ὑποδοῦνται, ὅπως	μὴ	διὰ τὰ λυποῦντα τοὺς πόδας
[1, 2]	ὄντα προαγορεύομεν, τοῖς νέοις ὅλως	μὴ	διαλέγεσθαι. Καὶ ὁ Σωκράτης, ἵνα
[1, 2]	αὐτῷ καὶ τοῖς νέοις ἀπειπέτην	μὴ	διαλέγεσθαι. Ὁ δὲ Σωκράτης ἐπήρετο
[1, 2]	τοῖς νόμοις ἔγραψε λόγων τέχνην	μὴ	διδάσκειν, ἐπηρεάζων ἐκείνῳ καὶ οὐκ
[1, 3]	διὰ τὸ μὴ πίνειν, εἰ	μὴ	διψῴη. (Εἰ δέ ποτε κληθεὶς
[1, 6]	σοῦ μὴ μελετῶντος; (Τοῦ δὲ	μὴ	δουλεύειν γαστρὶ μηδ᾽ ὕπνῳ καὶ
[1, 7]	δοκεῖν ἱκανὸς εἶναι ταῦτα πράττειν	μὴ	δύναιτο πείθειν, τοῦτ᾽ εἴη λυπηρόν,
[1, 3]	ῥᾳδίως πάνυ ἐφυλάττετο. Τοῖς δὲ	μὴ	δυναμένοις τοῦτο ποιεῖν συνεβούλευε φυλάττεσθαι
[1, 6]	δὲ πότερος ἂν ῥᾷον, ὁ	μὴ	δυνάμενος ἄνευ πολυτελοῦς διαίτης ζῆν
[1, 7]	μείζω ἢ κατὰ δύναμιν, καὶ	μὴ	δυναμένους ταῦτα ποιεῖν, δοκοῦντας ἱκανοὺς
[1, 4]	εὖ καὶ κακῶς ποιεῖν, εἰ	μὴ	δυνατοὶ ἦσαν, καὶ ἀνθρώπους ἐξαπατωμένους
[1, 3]	ὁδοῦ λαβεῖν ἡγεμόνα τυφλὸν καὶ	μὴ	εἰδότα τὴν ὁδὸν ἀντὶ βλέποντος
[1, 2]	τούτου τυχεῖν τοῦ ἐπαίνου τὸν	μὴ	εἰδότα τί ἐστι νόμος. (Ἀλλ᾽
[1, 1]	τὴν ναῦν κρεῖττον λαβεῖν ἢ	μὴ	ἐπιστάμενον, ἢ ἃ ἔξεστιν ἀριθμήσαντας
[1, 1]	ἐπὶ ζεῦγος λαβεῖν κρεῖττον ἢ	μὴ	ἐπιστάμενον, ἢ πότερον ἐπιστάμενον κυβερνᾶν
[1, 7]	γὰρ ὅτι κυβερνᾶν κατασταθεὶς ὁ	μὴ	ἐπιστάμενος ἢ στρατηγεῖν ἀπολέσειεν ἂν
[1, 2]	καὶ τοῖς φίλοις, τοὺς δὲ	μὴ	ἐπισταμένους τὰ δέοντα δικαίως ἂν
[1, 1]	ὅτι οὐκ ἂν προέλεγεν, εἰ	μὴ	ἐπίστευεν ἀληθεύσειν. ταῦτα δὲ τίς
[1, 2]	τὰ πλεῖστα ἐρωτᾶν· ταῦτα οὖν	μὴ	ἐρώτα. Μηδ᾽ ἀποκρίνωμαι οὖν, ἔφη,
[1, 2]	ὥσπερ ἐκεῖνος δημοτικοί· τοῖς γὰρ	μὴ	ἔχουσι χρήματα διδόναι οὐκ ἤθελον
[1, 2]	ἔστε Σωκράτει συνήστην, οὐ φοβουμένω	μὴ	ζημιοῖντο ἢ παίοιντο ὑπὸ Σωκράτους,
[1, 4]	τὴν δὲ τοῦ θεοῦ φρόνησιν	μὴ	ἱκανὴν εἶναι ἅμα πάντων ἐπιμελεῖσθαι.
[1, 2]	εἰ δὲ μή, φυλάττου ὅπως	μὴ	καὶ σὺ ἐλάττους τὰς βοῦς
[1, 2]	οὐδὲν ὄφελος εὔνους εἶναι, εἰ	μὴ	καὶ ὠφελεῖν δυνήσονται· μόνους δὲ
[1, 2]	ἐδυνάσθην ἐκείνῳ χρωμένω συμμάχῳ τῶν	μὴ	καλῶν ἐπιθυμιῶν κρατεῖν· ἐκείνου δ᾽
[1, 3]	οὕτως ἂν ὀλίγα ἐργάζοιτο ὥστε	μὴ	λαμβάνειν τὰ Σωκράτει ἀρκοῦντα. Σίτῳ
[1, 6]	ἂν μισθὸν λάβωσιν, ἐμοὶ δὲ	μὴ	λαμβάνοντι οὐκ ἀνάγκη διαλέγεσθαι ᾧ
[1, 2]	ἐν μέτρῳ πεποιημένων ἐπῶν τοὺς	μὴ	μελετῶντας ἐπιλανθανομένους, οὕτω καὶ τῶν
[1, 6]	καρτερεῖν, πάντα ῥᾷον φέρειν σοῦ	μὴ	μελετῶντος; (Τοῦ δὲ μὴ δουλεύειν
[1, 4]	ἐπ᾽ αὐτὴν οὐχ ἱκανόν, σκεψάμενοι	μὴ	μόνον ἃ ἐκεῖνος κολαστηρίου ἕνεκα
[1, 5]	κακουργότερος, εἴ γε κακουργότατόν ἐστι	μὴ	μόνον τὸν οἶκον τὸν ἑαυτοῦ
[1, 2]	γραφῇ; Ὃς ἀντὶ μὲν τοῦ	μὴ	νομίζειν θεούς, ὡς ἐν τῇ
[1, 2]	ἀρετὴν ἐπαγγελλόμενος ἀργύριον πράττοιτο καὶ	μὴ	νομίζοι τὸ μέγιστον κέρδος ἕξειν
[1, 2]	φίλον ἀγαθὸν κτησάμενος, ἀλλὰ φοβοῖτο	μὴ	ὁ γενόμενος καλὸς κἀγαθὸς τῷ
[1, 2]	ἐλάττους τε καὶ χείρους ποιῶν	μὴ	ὁμολογοίη κακὸς βουκόλος εἶναι, ἔτι
[1, 7]	τὸ ἀνδρεῖον καὶ τὸ ἰσχυρὸν	μὴ	ὄντα δοκεῖν ἀλυσιτελὲς ἀπέφαινε· προστάττεσθαι
[1, 2]	εἶναι νομίζοντες ἢ σὺν τοῖς	μὴ	ὀρθῶς ἀπέχεσθαι κελεύετε αὐτῆς. Εἰ
[1, 2]	λέγειν· εἰ δὲ σὺν τοῖς	μὴ	ὀρθῶς, δῆλον ὅτι πειρατέον ὀρθῶς
[1, 6]	ἀργυρίου ἄξιον εἶναι οὐδενὶ ἂν	μὴ	ὅτι προῖκα δοίης, ἀλλ᾽ οὐδ᾽
[1, 3]	ᾤετο χρῆναι πρὸς τοιαῦτα, οἷα	μὴ	πάνυ μὲν δεομένου τοῦ σώματος
[1, 6]	πρὸς Ἀντιφῶντα τὸν σοφιστὴν διελέχθη	μὴ	παραλιπεῖν. Ὁ γὰρ Ἀντιφῶν ποτε
[1, 6]	δὲ ἥδιστα πίνων ἥκιστα τοῦ	μὴ	παρόντος ἐπιθυμεῖ ποτοῦ; (Τά γε
[1, 1]	πειθομένοις αὐτῷ συνέφερε, τοῖς δὲ	μὴ	πειθομένοις μετέμελε. (Καίτοι τίς οὐκ
[1, 3]	ποιεῖν συνεβούλευε φυλάττεσθαι τὰ πείθοντα	μὴ	πεινῶντας ἐσθίειν μηδὲ διψῶντας πίνειν·
[1, 2]	τῶν τὰ χρήματα ἐχόντων γράφει	μὴ	πεῖσαν, βία μᾶλλον ἢ νόμος
[1, 2]	δὲ οἱ ὀλίγοι τοὺς πολλοὺς	μὴ	πείσαντες, ἀλλὰ κρατοῦντες γράφουσι, πότερον
[1, 2]	ὅταν ὁ κρείττων τὸν ἥττω	μὴ	πείσας, ἀλλὰ βιασάμενος, ἀναγκάσῃ ποιεῖν
[1, 2]	φάναι τὸν Περικλέα, ὅσα τις	μὴ	πείσας ἀναγκάζει τινὰ ποιεῖν, εἴτε
[1, 2]	ἀνατίθεμαι γὰρ τὸ ὅσα τύραννος	μὴ	πείσας γράφει νόμον εἶναι. (Ὅσα
[1, 2]	Περικλέα. καὶ ὅσα ἄρα τύραννος	μὴ	πείσας τοὺς πολίτας ἀναγκάζει ποιεῖν
[1, 3]	ἡδὺ ἦν αὐτῷ διὰ τὸ	μὴ	πίνειν, εἰ μὴ διψῴη. (Εἰ
[1, 4]	ὅ τι χρὴ ποιεῖν καὶ	μὴ	ποιεῖν. Ὅταν δὲ Ἀθηναίοις, ἔφη,
[1, 1]	τὰ μὲν ποιεῖν, τὰ δὲ	μὴ	ποιεῖν, ὡς τοῦ δαιμονίου προσημαίνοντος·
[1, 2]	τε δεῖ ποιεῖν καὶ ἃ	μή.	Πότερον δὲ τἀγαθὰ νομίσαν δεῖν
[1, 2]	ταῦτα ὅτι ἐχρῆν τὸν Σωκράτην	μὴ	πρότερον τὰ πολιτικὰ διδάσκειν τοὺς
[1, 4]	ἀκουστά; Ὀσμῶν γε μήν, εἰ	μὴ	ῥῖνες προσετέθησαν, τί ἂν ἡμῖν
[1, 2]	ψυχῇ αἱ ἡδοναὶ πείθουσιν αὐτὴν	μὴ	σωφρονεῖν, ἀλλὰ τὴν ταχίστην ἑαυταῖς
[1, 2]	οὐκ ἐνδέχεται σωφρονήσαντα πρόσθεν αὖθις	μὴ	σωφρονεῖν καὶ δίκαια δυνηθέντα πράττειν
[1, 1]	ἐπείσθησαν Ἀθηναῖοι Σωκράτην περὶ θεοὺς	μὴ	σωφρονεῖν, τὸν ἀσεβὲς μὲν οὐδέν
[1, 2]	τὰ τοῦ σώματος ἔργα τοὺς	μὴ	τὰ σώματα ἀσκοῦντας οὐ δυναμένους
[1, 2]	κἀγαθὸς τῷ τὰ μέγιστα εὐεργετήσαντι	μὴ	τὴν μεγίστην χάριν ἕξοι. (Σωκράτης
[1, 2]	τὰ τῆς ψυχῆς ἔργα τοὺς	μὴ	τὴν ψυχὴν ἀσκοῦντας οὐ δυναμένους·
[1, 3]	ᾗ χρώμενος ἄν τις, εἰ	μή	τι δαιμόνιον εἴη, θαρραλέως καὶ
[1, 2]	δὲ κακὰ οὔ. (Ἐὰν δὲ	μὴ	τὸ πλῆθος, ἀλλ᾽ ὥσπερ ὅπου
[1, 4]	ἡδὺ ᾖ, οὕτω τίθεσθαι, καὶ	μὴ	τὸ σὸν μὲν ὄμμα δύνασθαι
[1, 1]	πάντες ᾔδεσαν, οὐ θαυμαστὸν εἰ	μὴ	τούτων ἐνεθυμήθησαν; (Βουλεύσας γάρ ποτε
[1, 5]	ἐλευθέρῳ μὲν ἀνδρὶ εὐκτὸν εἶναι	μὴ	τυχεῖν δούλου τοιούτου, δουλεύοντα δὲ
[1, 4]	Δία οἱ ζῷα, εἴπερ γε	μὴ	τύχῃ τινί, ἀλλ᾽ ὑπὸ γνώμης
[1, 2]	ὑπ᾽ ἄλλου τινὸς βούληται τιμᾶσθαι,	μὴ	τῷ οἰκεῖος εἶναι πιστεύων ἀμελῇ,
[1, 1]	προσήκοντα πράττειν. (Ἐθαύμαζε δ᾽ εἰ	μὴ	φανερὸν αὐτοῖς ἐστιν, ὅτι ταῦτα
[1, 1]	δικαίως κεκλῆσθαι. (Ὅσα μὲν οὖν	μὴ	φανερὸς ἦν ὅπως ἐγίγνωσκεν, οὐδὲν
[1, 1]	δεδιέναι, τοὺς δὲ καὶ τὰ	μὴ	φοβερὰ φοβεῖσθαι, καὶ τοῖς μὲν
[1, 2]	τῶν βουκόλων γε· εἰ δὲ	μή,	φυλάττου ὅπως μὴ καὶ σὺ
[1, 2]	γράφουσι, πότερον βίαν φῶμεν ἢ	μὴ	φῶμεν εἶναι; Πάντα μοι δοκεῖ,
[1, 7]	Ἐνθυμώμεθα γάρ, ἔφη, εἴ τις	μὴ	ὢν ἀγαθὸς αὐλητὴς δοκεῖν βούλοιτο,
[1, 7]	εἴ τις βούλοιτο στρατηγὸς ἀγαθὸς	μὴ	ὢν φαίνεσθαι ἢ κυβερνήτης, ἐννοῶμεν
[1, 2]	ἐρωτᾶν· ταῦτα οὖν μὴ ἐρώτα.	Μηδ᾽	ἀποκρίνωμαι οὖν, ἔφη, ἄν τίς
[1, 2]	θέλειν χρῆσθαι κυαμευτῷ μηδὲ τέκτονι	μηδ᾽	αὐλητῇ μηδ᾽ ἐπ᾽ ἄλλα τοιαῦτα,
[1, 2]	σὺ διαλέγου νεωτέροις τριάκοντα ἐτῶν.	(Μηδ᾽	ἐάν τι ὠνῶμαι, ἔφη, ἢν
[1, 2]	κυαμευτῷ μηδὲ τέκτονι μηδ᾽ αὐλητῇ	μηδ᾽	ἐπ᾽ ἄλλα τοιαῦτα, ἃ πολλῷ
[1, 4]	τὰ ὑπὲρ τῶν ὀμμάτων, ὡς	μηδ᾽	ὁ ἐκ τῆς κεφαλῆς ἱδρὼς
[1, 2]	τε καὶ χείρους μὴ αἰσχύνεται	μηδ᾽	οἴεται κακὸς εἶναι προστάτης τῆς
[1, 6]	(Τοῦ δὲ μὴ δουλεύειν γαστρὶ	μηδ᾽	ὕπνῳ καὶ λαγνείᾳ οἴει τι
[1, 2]	διατιθέναι τοὺς ἑαυτῷ συνόντας, ὥστε	μηδαμοῦ	παρ᾽ αὐτοῖς τοὺς ἄλλους εἶναι
[1, 4]	ὕπνῳ συγκλείεται, ὡς δ᾽ ἂν	μηδὲ	ἄνεμοι βλάπτωσιν, ἡθμὸν βλεφαρίδας ἐμφῦσαι,
[1, 3]	τὰ πείθοντα μὴ πεινῶντας ἐσθίειν	μηδὲ	διψῶντας πίνειν· καὶ γὰρ τὰ
[1, 5]	λαβεῖν; (Ἀλλὰ μὴν εἴ γε	μηδὲ	δοῦλον ἀκρατῆ δεξαίμεθ᾽ ἄν, πῶς
[1, 2]	ἔξεστιν, ὡς οὔπω φρονίμοις οὖσι·	μηδὲ	σὺ διαλέγου νεωτέροις τριάκοντα ἐτῶν.
[1, 2]	δὲ μηδένα θέλειν χρῆσθαι κυαμευτῷ	μηδὲ	τέκτονι μηδ᾽ αὐλητῇ μηδ᾽ ἐπ᾽
[1, 4]	ἀδύνατον εἶναι ἅμα πάντα ὁρᾶν,	μηδὲ	τὴν σὴν μὲν ψυχὴν καὶ
[1, 2]	(Φαίην δ᾽ ἂν ἔγωγε μηδενὶ	μηδεμίαν	εἶναι παίδευσιν παρὰ τοῦ μὴ
[1, 4]	ἐν ἐρημίᾳ εἶεν, ἐπείπερ ἡγήσαιντο	μηδὲν	ἄν ποτε ὧν πράττοιεν θεοὺς
[1, 2]	αἰτίαν ἔχοι; (Ἀλλ᾽ εἰ καὶ	μηδὲν	αὐτὸς πονηρὸν ποιῶν ἐκείνους φαῦλα
[1, 7]	ἀλαζών. Καίτοι πολλὰ μὲν δαπανῶν,	μηδὲν	δ᾽ ὠφελούμενος, πρὸς δὲ τούτοις
[1, 6]	οἶσθα, ὅτι οἱ μὲν οἰόμενοι	μηδὲν	εὖ πράττειν οὐκ εὐφραίνονται, οἱ
[1, 1]	στερήσεται τῆς πόλεως. (Τοὺς δὲ	μηδὲν	τῶν τοιούτων οἰομένους εἶναι δαιμόνιον,
[1, 2]	ἀπὸ κυάμου καθιστάναι, κυβερνήτῃ δὲ	μηδένα	θέλειν χρῆσθαι κυαμευτῷ μηδὲ τέκτονι
[1, 2]	εἴρηται. (Φαίην δ᾽ ἂν ἔγωγε	μηδενὶ	μηδεμίαν εἶναι παίδευσιν παρὰ τοῦ
[1, 2]	καὶ δεόμενον προσδοῦναι, καὶ ταῦτα	μηδενὸς	ἀγαθοῦ. (Τοῦ δὲ Κριτίου τοῖς
[1, 7]	ἀποστεροίη, πολὺ δὲ μέγιστον ὅστις	μηδενὸς	ἄξιος ὢν ἐξηπατήκοι πείθων ὡς
[1, 6]	πλεονεξίᾳ, σοφὸς δὲ οὐκ ἄν,	μηδενός	γε ἄξια ἐπιστάμενος. (Ὁ δὲ
[1, 6]	ἐγὼ δὲ νομίζω τὸ μὲν	μηδενὸς	δεῖσθαι θεῖον εἶναι, τὸ δ᾽
[1, 2]	αὐτόν, ὡς ὁ ποιητὴς κελεύει	μηδενὸς	ἔργου μήτ᾽ ἀδίκου μήτ᾽ αἰσχροῦ
[1, 4]	εὐδαιμονέστεροι ἐκείνων ἐσμὲν ἐξεργάζονται. (Καὶ	μὴν	γλῶττάν γε πάντων τῶν ζῴων
[1, 4]	ἀκούειν τὰ ἀκουστά; Ὀσμῶν γε	μήν,	εἰ μὴ ῥῖνες προσετέθησαν, τί
[1, 5]	ἐθελήσαιμεν ἂν προῖκα λαβεῖν; (Ἀλλὰ	μὴν	εἴ γε μηδὲ δοῦλον ἀκρατῆ
[1, 1]	ἂν ὦσιν ἵλεῳ σημαίνειν. (Ἀλλὰ	μὴν	ἐκεῖνός γε ἀεὶ μὲν ἦν
[1, 1]	οὐκ εἶναι θεοὺς ἐνόμιζεν; Ἀλλὰ	μὴν	ἐποίει καὶ τάδε πρὸς τοὺς
[1, 7]	τούτῳ πολλοὺς ἐπαινέτας παρασκευαστέον. Ἀλλὰ	μὴν	ἔργον γε οὐδαμοῦ ληπτέον, ἢ
[1, 2]	οὐκ ἐμποδίζειν ἔφη. (Ἀλλ᾽ οὐ	μὴν	θρυπτικός γε οὐδὲ ἀλαζονικὸς ἦν
[1, 2]	οὐδενὸς πώποτε αἴτιος ἐγένετο· οὐδὲ	μὴν	ἰδίᾳ γε οὐδένα πώποτε ἀνθρώπων
[1, 6]	παρόντος ἐπιθυμεῖ ποτοῦ; (Τά γε	μὴν	ἱμάτια οἶσθ᾽ ὅτι οἱ μεταβαλλόμενοι
[1, 2]	τὰ τοιαῦτα πράττειν ἐστίν. (Ἀλλὰ	μὴν	καὶ συμμάχων ὁ μὲν βιάζεσθαι
[1, 2]	μιμουμένους ἐκεῖνον τοιούτους γενήσεσθαι. (Ἀλλὰ	μὴν	καὶ τοῦ σώματος αὐτός τε
[1, 2]	οὔτε τῇ ἄλλῃ διαίτῃ. Οὐ	μὴν	οὐδ᾽ ἐρασιχρημάτους γε τοὺς συνόντας
[1, 2]	τῷ κατηγόρῳ ἄξιος εἶναι; οὐ	μὴν	τά γε ἄλλα οὕτω κρίνεται.
[1, 2]	πάντων ἀνθρώπων πλεῖστον ἀπεῖχεν. (Ἀλλὰ	μὴν	τῇ πόλει γε οὔτε πολέμου
[1, 6]	ἐλπίδας παρέχοντα ὠφελήσειν ἀεί; Καὶ	μὴν	τοῦτό γε οἶσθα, ὅτι οἱ
[1, 6]	τε καὶ ἀχίτων διατελεῖς. (Καὶ	μὴν	χρήματά γε οὐ λαμβάνεις, ἃ
[1, 4]	μὲν πάσας φωνάς, ἐμπίμπλασθαι δὲ	μήποτε·	καὶ τοὺς μὲν πρόσθεν ὀδόντας
[1, 2]	ὁ ποιητὴς κελεύει μηδενὸς ἔργου	μήτ᾽	ἀδίκου μήτ᾽ αἰσχροῦ ἀπέχεσθαι, ἀλλὰ
[1, 2]	κελεύει μηδενὸς ἔργου μήτ᾽ ἀδίκου	μήτ᾽	αἰσχροῦ ἀπέχεσθαι, ἀλλὰ καὶ ταῦτα
[1, 1]	ὁμολογήσειεν αὐτὸν βούλεσθαι μήτ᾽ ἠλίθιον	μήτ᾽	ἀλαζόνα φαίνεσθαι τοῖς συνοῦσιν; Ἐδόκει
[1, 2]	ἔφη δεῖν τοὺς μήτε λόγῳ	μήτ᾽	ἔργῳ ὠφελίμους ὄντας μήτε στρατεύματι
[1, 1]	οὐκ ἂν ὁμολογήσειεν αὐτὸν βούλεσθαι	μήτ᾽	ἠλίθιον μήτ᾽ ἀλαζόνα φαίνεσθαι τοῖς
[1, 2]	ὄντας μήτε στρατεύματι μήτε πόλει	μήτε	αὐτῷ τῷ δήμῳ, εἴ τι
[1, 2]	παίεσθαι· ἀλλ᾽ ἔφη δεῖν τοὺς	μήτε	λόγῳ μήτ᾽ ἔργῳ ὠφελίμους ὄντας
[1, 2]	ἔργῳ ὠφελίμους ὄντας μήτε στρατεύματι	μήτε	πόλει μήτε αὐτῷ τῷ δήμῳ,
[1, 2]	λόγῳ μήτ᾽ ἔργῳ ὠφελίμους ὄντας	μήτε	στρατεύματι μήτε πόλει μήτε αὐτῷ
[1, 4]	θανάτου; Ἀμέλει καὶ ταῦτα ἔοικε	μηχανήμασί	τινος ζῷα εἶναι βουλευσαμένου. (Σὺ
[1, 1]	παρὰ τοὺς νόμους (ἐννέα στρατηγοὺς)	μιᾷ	ψήφῳ τοὺς ἀμφὶ Θράσυλλον καὶ
[1, 2]	δεῖσθαι πεπαιδευμένος οὕτως, ὥστε πάνυ	μικρὰ	κεκτημένος πάνυ ῥᾳδίως ἔχειν ἀρκοῦντα.
[1, 2]	ἐπήρκει τῶν ἑαυτοῦ· ὧν τινες	μικρὰ	μέρη παρ᾽ ἐκείνου προῖκα λαβόντες
[1, 3]	μεγάλαις θυσίαις μᾶλλον ἢ ταῖς	μικραῖς	ἔχαιρον· πολλάκις γὰρ ἂν αὐτοῖς
[1, 3]	ὅπως ἀποβήσοιτο. (Θυσίας δὲ θύων	μικρὰς	ἀπὸ μικρῶν οὐδὲν ἡγεῖτο μειοῦσθαι
[1, 4]	δαιμονίου διαλεγομένου πρὸς Ἀριστόδημον τὸν	μικρὸν	ἐπικαλούμενον. καταμαθὼν γὰρ αὐτὸν οὔτε
[1, 7]	τυγχάνειν. (Ἀπατεῶνα δ᾽ ἐκάλει οὐ	μικρὸν	μὲν οὐδ᾽ εἴ τις ἀργύριον
[1, 4]	ταῦτ᾽ εἰδὼς ὅτι γῆς τε	μικρὸν	μέρος ἐν τῷ σώματι πολλῆς
[1, 4]	ἄλλων δήπου μεγάλων ὄντων ἑκάστου	μικρὸν	μέρος λαβόντι τὸ σῶμα συνήρμοσταί
[1, 3]	(Θυσίας δὲ θύων μικρὰς ἀπὸ	μικρῶν	οὐδὲν ἡγεῖτο μειοῦσθαι τῶν ἀπὸ
[1, 6]	ἔργων οἱ διδάσκαλοι τοὺς μαθητὰς	μιμητὰς	ἑαυτῶν ἀποδεικνύουσιν, οὕτω καὶ σὺ
[1, 7]	οὐ τὰ ἔξω τῆς τέχνης	μιμητέον	τοὺς ἀγαθοὺς αὐλητάς; Καὶ πρῶτον
[1, 2]	ἐλπίζειν ἐποίει τοὺς συνδιατρίβοντας ἑαυτῷ	μιμουμένους	ἐκεῖνον τοιούτους γενήσεσθαι. (Ἀλλὰ μὴν
[1, 2]	τοὺς δὲ λαμβάνοντας τῆς ὁμιλίας	μισθὸν	ἀνδραποδιστὰς ἑαυτῶν ἀπεκάλει διὰ τὸ
[1, 2]	παρ᾽ ὧν (ἂν) λάβοιεν τὸν	μισθόν.	(Ἐθαύμαζε δ᾽ εἴ τις ἀρετὴν
[1, 6]	ἀπεργάζεσθαι τοῦτο ἐφ᾽ ᾧ ἂν	μισθὸν	λάβωσιν, ἐμοὶ δὲ μὴ λαμβάνοντι
[1, 2]	καὶ ξένους λαβὼν οὐδένα πώποτε	μισθὸν	τῆς συνουσίας ἐπράξατο, ἀλλὰ πᾶσιν
[1, 2]	χάριν οἴονται δεῖν αὐτοῖς καὶ	μισθὸν	τίνειν· καὶ τὸ σίαλον ἐκ
[1, 2]	μὲν γὰρ βιασθέντες ὡς ἀφαιρεθέντες	μισοῦσιν,	οἱ δὲ πεισθέντες ὡς κεχαρισμένοι
[1, 2]	ἢ μὴ φῶμεν εἶναι; Πάντα	μοι	δοκεῖ, φάναι τὸν Περικλέα, ὅσα
[1, 6]	εὐδαιμονεστέρους χρῆναι γίγνεσθαι· σὺ δέ	μοι	δοκεῖς τἀναντία τῆς φιλοσοφίας ἀπολελαυκέναι.
[1, 1]	σημαίνειν· ὅθεν δὴ καὶ μάλιστά	μοι	δοκοῦσιν αὐτὸν αἰτιάσασθαι καινὰ δαιμόνια
[1, 4]	τῶν ποιούντων ταῦτα καταγελῶντα, Εἰπέ	μοι,	ἔφη, ὦ Ἀριστόδημε, ἔστιν οὕστινας
[1, 3]	τοῦ Κριτοβούλου ἤρετο Ξενοφῶντα· (Εἰπέ	μοι,	ἔφη, ὦ Ξενοφῶν, οὐ σὺ
[1, 6]	δὲ οὐδ᾽ ὁπωστιοῦν· δοκεῖς δέ	μοι	καὶ αὐτὸς τοῦτο γιγνώσκειν· οὐδένα
[1, 2]	νομίζοιτο εὐσεβέστατος. ~(Θαυμαστὸν δὲ φαίνεταί	μοι	καὶ τὸ πεισθῆναί τινας ὡς
[1, 2]	ποιῶ ἢ τὰ προηγορευμένα) ὁρίσατέ	μοι	μέχρι πόσων ἐτῶν δεῖ νομίζειν
[1, 3]	ῥιψοκίνδυνον ἔργον, κἂν ἐγὼ δοκῶ	μοι	τὸν κίνδυνον τοῦτον ὑπομεῖναι. (Ὦ
[1, 3]	δὲ δὴ καὶ ὠφελεῖν ἐδόκει	μοι	τοὺς συνόντας τὰ μὲν ἔργῳ
[1, 2]	ποιεῖν γράφων, ἀνομία ἐστί; Δοκεῖ	μοι,	φάναι τὸν Περικλέα· ἀνατίθεμαι γὰρ
[1, 2]	τοιάδε διαλεχθῆναι περὶ νόμων· (Εἰπέ	μοι,	φάναι, ὦ Περίκλεις, ἔχοις ἄν
[1, 6]	Σωκράτης πρὸς ταῦτα εἶπε· Δοκεῖς	μοι,	ὦ Ἀντιφῶν, ὑπειληφέναι με οὕτως
[1, 3]	δ᾽ ὦ Κριτόβουλε, συμβουλεύω ἀπενιαυτίσαι·	μόλις	γὰρ ἂν ἴσως ἐν τοσούτῳ
[1, 2]	τῆς ψυχῆς ἐξελθούσης, ἐν ᾗ	μόνῃ	γίγνεται φρόνησις, τὸ σῶμα τοῦ
[1, 4]	γε πάντων τῶν ζῴων ἐχόντων,	μόνην	τὴν τῶν ἀνθρώπων ἐποίησαν οἵαν
[1, 4]	αὐτὴν οὐχ ἱκανόν, σκεψάμενοι μὴ	μόνον	ἃ ἐκεῖνος κολαστηρίου ἕνεκα τοὺς
[1, 4]	σῶμα συνήρμοσταί σοι· νοῦν δὲ	μόνον	ἄρα οὐδαμοῦ ὄντα σε εὐτυχῶς
[1, 7]	ἐλεγχθήσεται γελοῖος ὢν καὶ οὐ	μόνον	αὐλητὴς κακός, ἀλλὰ καὶ ἄνθρωπος
[1, 6]	ἔχειν τούτων ἡδίω, ἃ οὐ	μόνον	ἐν χρείᾳ ὄντα εὐφραίνει, ἀλλὰ
[1, 1]	ἐλπίζουσιν, ἀρκεῖ δ᾽ αὐτοῖς γνῶναι	μόνον	ᾗ τῶν τοιούτων ἕκαστα γίγνεται.
[1, 4]	γήρως ταῦτα παρέχειν. (Οὐ τοίνυν	μόνον	ἤρκεσε τῷ θεῷ τοῦ σώματος
[1, 4]	πόδας ἔδωκαν, οἳ τὸ πορεύεσθαι	μόνον	παρέχουσιν, ἀνθρώπῳ δὲ καὶ χεῖρας
[1, 4]	οὐδ᾽ ὅταν πᾶσιν ἀνθρώποις, ἀλλὰ	μόνον	σὲ ἐξαιροῦντες ἐν ἀμελείᾳ κατατίθενται;
[1, 1]	μεριμνώντων τοῖς μὲν δοκεῖν ἓν	μόνον	τὸ ὂν εἶναι, τοῖς δ᾽
[1, 5]	εἴ γε κακουργότατόν ἐστι μὴ	μόνον	τὸν οἶκον τὸν ἑαυτοῦ φθείρειν,
[1, 2]	γε, ἔφη ὁ κατήγορος, οὐ	μόνον	τοὺς πατέρας ἀλλὰ καὶ τοὺς
[1, 4]	μὲν οὖν ταῦτα λέγων οὐ	μόνον	τοὺς συνόντας ἐδόκει ποιεῖν ὁπότε
[1, 3]	ἡμιωβελιαῖα τὸ μέγεθος ὄντα προσαψάμενα	μόνον	τῷ στόματι ταῖς τε ὀδύναις
[1, 5]	λόγοις ἑαυτὸν ἐπεδείκνυεν· οὐ γὰρ	μόνον	τῶν διὰ τοῦ σώματος ἡδονῶν
[1, 4]	οἴει φροντίζειν; οἳ πρῶτον μὲν	μόνον	τῶν ζῴων ἄνθρωπον ὀρθὸν ἀνέστησαν·
[1, 6]	φαυλότατα, καὶ ἱμάτιον ἠμφίεσαι οὐ	μόνον	φαῦλον, ἀλλὰ τὸ αὐτὸ θέρους
[1, 6]	μᾶλλον τὰ πολιτικὰ πράττοιμι, εἰ	μόνος	αὐτὰ πράττοιμι ἢ εἰ ἐπιμελοίμην
[1, 2]	πείθειν δυνάμενος οὐδενός· καὶ γὰρ	μόνος	ἡγοῖτ᾽ ἂν δύνασθαι πείθειν. καὶ
[1, 2]	εἰ μὴ καὶ ὠφελεῖν δυνήσονται·	μόνους	δὲ φάσκειν αὐτὸν ἀξίους εἶναι
[1, 5]	ἀγαθῶν τυχεῖν· οὕτω γὰρ ἂν	μόνως	ὁ τοιοῦτος σωθείη. (Τοιαῦτα δὲ
[1, 6]	μὴ βούλωμαι; Ἢ τὴν δίαιτάν	μου	φαυλίζεις ὡς ἧττον μὲν ὑγιεινὰ
[1, 2]	δαιμόνι᾽ ἀτρέμας ἧσο, καὶ ἄλλων	μῦθον	ἄκουε, οἳ σέο φέρτεροί εἰσι·
[1, 2]	τὸν σκήπτρῳ ἐλάσασκεν ὁμοκλήσασκέ τε	μύθῳ·	δαιμόνι᾽ ἀτρέμας ἧσο, καὶ ἄλλων
[1, 1]	καὶ τοὺς φροντίζοντας τὰ τοιαῦτα	μωραίνοντας	ἀπεδείκνυε. (Καὶ πρῶτον μὲν αὐτῶν
[1, 3]	φαλάγγια κατὰ τὸ δῆγμα. (Ὦ	μῶρε,	ἔφη ὁ Σωκράτης, τοὺς δὲ
[1, 3]	εἰδότος· καὶ τῶν ἄλλων δὲ	μωρίαν	κατηγόρει, οἵτινες παρὰ τὰ ὑπὸ
[1, 2]	νόμων τοὺς συνόντας, λέγων ὡς	μῶρον	εἴη τοὺς μὲν τῆς πόλεως