Partie, vers |
[1, 450] |
οἶνος
χαριέστατος
ἀνδρὶ
πεπόσθαι·
οὔτε
|
τι |
γὰρ
νήφω
οὔτε
λίην
μεθύω. |
[1, 800] |
σημήνηι
πίονος
ἐξ
ἀδύτου·
οὔτε
|
τι |
γὰρ
προσθεὶς
οὐδέν
κ´
ἔτι |
[1, 850] |
εἰ
μέν
τις
ὁρᾶι
μέ
|
τι |
δειλὸν
ἔχοντα,
αὐχέν´
ἀποστρέψας
οὐδ´ |
[1, 450] |
τοι
χρῆμα
θεοὶ
δόσαν
οὔτε
|
τι |
δειλόν
οὔτ´
ἀγαθόν·
χαλεπῶι
δ´ |
[1, 650] |
ἐμοῦ
πολλοὶ
φίλοι·
ἢν
δέ
|
τι |
δεινόν
συγκύρσηι,
παῦροι
πιστὸν
ἔχουσι |
[1, 850] |
φίλοι
προδιδοῦσι
καὶ
οὐκ
ἐθέλουσί
|
τι |
δοῦναι
ἀνδρῶν
φαινομένων·
ἀλλ´
ἐγὼ |
[1, 950] |
θέλγοις.
ἀλλ´
ἕρδων
φαίνοιτ´,
εἴ
|
τι |
δύναιτ´,
ἀγαθόν.
Ἡμεῖς
δ´
ἐν |
[1, 150] |
γὰρ
ἀνὴρ
πενίηι
δεδμημένος
οὔτε
|
τι |
εἰπεῖν
οὔθ´
ἕρξαι
δύναται,
γλῶσσα |
[1, 900] |
κατιδεῖν
βιότου
τέλος
ἦν,
ὁπόσον
|
τι
|
ἤμελλ´
ἐκτελέσας
εἰς
Ἀίδαο
περᾶν, |
[1, 950] |
Πῖν´
ὁπόταν
πίνωσιν·
ὅταν
δέ
|
τι |
θυμὸν
ἀσηθῆις,
μηδεὶς
ἀνθρώπων
γνῶι |
[1, 650] |
οἷσιν
ἔπεστι
τέλος·
{καιπρηξαι}
μέντοι
|
τι· |
καὶ
ἐκ
κακοῦ
ἐσθλὸν
ἔγεντο
|
[1, 1150] |
δὲ
βροτοῖσι
κόρος,
τῶν
οὔ
|
τι |
κάκιον·
πᾶσα
γὰρ
ἐκ
τούτων, |
[1, 300] |
ἀγαθόν.
τεθναίην
δ´,
εἰ
μή
|
τι |
κακῶν
ἄμπαυμα
μεριμνέων
εὑροίμην,
δοίην |
[1, 600] |
καὶ
κακόν,
ἀμφότερον,
γίνεται.
οὐδέ
|
τι |
καλόν,
ὅτωι
ψεῦδος
προσαμαρτῆι
ἀνδρὶ |
[1, 1050] |
κακόν,
αὐτὸς
ἔχοιμι·
εἰ
δέ
|
τι |
κεῖνος
ἐμοί,
δὶς
τόσον
αὐτὸς |
[1, 350] |
ἀνθρώπων
ἀδίκοις´
ἔργμασι
πειθομένων;
οὐδέ
|
τι |
κεκριμένον
πρὸς
δαίμονός
ἐστι
βροτοῖσιν, |
[1, 550] |
πᾶσαν
ἐπιστάμενον.
τοῦ
συνιεῖν,
ὁπόταν
|
τι |
λέγηι
σοφόν,
ὄφρα
διδαχθῆις
καὶ |
[1, 600] |
νῦν
ἀνθρώπων
ἠέλιος
καθορᾶι.
Οὔ
|
τι |
μάλ´
ἀνθρώποις
καταθύμια
πάντα
τελεῖται· |
[1, 50] |
τοι
ἑταῖρος
ἀνὴρ
φίλος
οὔ
|
τι |
μάλ´
ἐσθλός,
ὅς
κ´
εἴπηι |
[1, 450] |
οὗτος,
ὃς
πολλὰς
πίνων
μή
|
τι |
μάταιον
ἐρεῖ·
ὑμεῖς
δ´
εὖ |
[1, 500] |
ἐν
στήθεσσι·
δέδοικα
δὲ
μή
|
τι |
μάταιον
ἕρξω
θωρηχθεὶς
καὶ
μέγ´ |
[1, 500] |
τι
τῶν
ὄντων
ἀποθήσομαι,
οὔτε
|
τι |
μείζω
σῆς
ἕνεκα
ξενίης
ἄλλοθεν |
[1, 650] |
πημαντέον
εἴη,
οὐδ´
ἕρδειν
ὅ
|
τι |
μὴ
λώιον
ἦι
τελέσαι.
Χαίρων |
[1, 800] |
στρωφήσομαι,
οὐδέ
με
πείσεις
οὔτε
|
τι |
μὴ
πίνειν
οὔτε
λίην
μεθύειν. |
[1, 800] |
ἐπιστάμενον.
Κύρν´,
ἔμπης
δ´
ὅ
|
τι |
μοῖρα
παθεῖν,
οὐκ
ἔσθ´
ὑπαλύξαι· |
[1, 150] |
οἶδε
γὰρ
οὐδείς
ἀνθρώπων
ὅ
|
τι |
νὺξ
χἠμέρη
ἀνδρὶ
τελεῖ.
Πολλοί |
[1, 300] |
δέ
μοι
ἀντὶ
κακῶν
καί
|
τι |
παθεῖν
ἀγαθόν.
τεθναίην
δ´,
εἰ |
[1, 950] |
πολλῶν
καὶ
χάρις
οὐδεμία.
Εἴ
|
τι |
παθὼν
ἀπ´
ἐμεῦ
ἀγαθὸν
μέγα |
[1, 750] |
Μουσῶν
θεράποντα
καὶ
ἄγγελον,
εἴ
|
τι |
περισσόν
εἰδείη,
σοφίης
μὴ
φθονερὸν |
[1, 1050] |
γὰρ
ἐπίστηι
τοῦθ´
ἕρδειν,
ὅ
|
τι |
σοὶ
μὴ
καταθύμιον
ἦι.
Κάστορ |
[1, 650] |
τέτλαθι·
τῶν
δὲ
καλῶν
οὔ
|
τι |
σὺ
μοῦνος
ἐρᾶις.
Εὖ
μὲν |
[1, 500] |
κατάκεις´,
ὡς
φιλότητος
ἔχεις.
οὔτε
|
τι |
τῶν
ὄντων
ἀποθήσομαι,
οὔτε
τι |
[1, 200] |
τὸ
δίκαιον
ἑλών,
αὐτίκα
μέν
|
τι |
φέρειν
κέρδος
δοκεῖ,
ἐς
δὲ |