Partie, vers |
[1, 500] |
τε
καὶ
αἰθομένοις´
ἱεροῖσιν,
ὄφρα
|
μὴ |
ἀμπλακίης
αἰσχρὸν
ὄνειδος
ἔχω.
Μηδένα |
[1, 1000] |
δειλῶν
τοι
κραδίη
γίνεται
ὀξυτέρη.
|
μὴ |
δὲ
σύ
τ´
ἀπρήκτοισιν
ἐπ´ |
[1, 0] |
κερδέων
εἵνεκα
καὶ
κράτεος·
ἔλπεο
|
μὴ |
δηρὸν
κείνην
πόλιν
ἀτρεμέ´
ἧσθαι, |
[1, 900] |
ὥστ´
ἐς
ἄκαιρα
πονεῖν
καὶ
|
μὴ |
δόμεν
ὧι
κε
θέληι
τις. |
[1, 850] |
χάλκεος,
ἀνθρώπων
δεῖμα
χαμαιγενέων,
εἰ
|
μὴ |
ἐγὼ
τοῖσιν
μὲν
ἐπαρκέσω
οἵ |
[1, 500] |
Κύρνε,
πέδας
χαλκεύεται
αὑτῶι,
εἰ
|
μὴ |
ἐμὴν
γνώμην
ἐξαπατῶσι
θεοί.
Δειμαίνω, |
[1, 550] |
τὸ
μεσηγύ·
διαπρήξουσι
κέλευθον,
εἰ
|
μὴ |
ἐμὴν
γνώμην
ἐξαπατῶσι
θεοί.
Χρὴ |
[1, 150] |
ἀγαθοῦ·
πλοῦτος
ἔμειξε
γένος.
οὕτω
|
μὴ |
θαύμαζε
γένος,
Πολυπαΐδη,
ἀστῶν
μαυροῦσθαι· |
[1, 600] |
ἐξαίρει
θυμὸν
ἐς
ἀμπλακίην.
ὧιτινι
|
μὴ |
θυμοῦ
κρέσσων
νόος,
αἰὲν
ἐν |
[1, 1050] |
τοῦθ´
ἕρδειν,
ὅ
τι
σοὶ
|
μὴ |
καταθύμιον
ἦι.
Κάστορ
καὶ
Πολύδευκες, |
[1, 650] |
εἴη,
οὐδ´
ἕρδειν
ὅ
τι
|
μὴ |
λώιον
ἦι
τελέσαι.
Χαίρων
εὖ |
[1, 50] |
ἐπὶ
πάντας
ἀνθρώπους,
οὓς
ναῦς
|
μὴ |
μία
πάντας
ἄγοι,
οἷσιν
ἐπὶ |
[1, 1150] |
φύγοι
οὐδὲ
βαρεῖαν
δυστυχίην,
εἰ
|
μὴ |
μοῖρ´
ἐπὶ
τέρμα
βάλοι.
οὐδ´ |
[1, 1150] |
φαεσιμβρότου
ἠελίοιο
ἄνδρ´
ἐφορῶς´,
ὧι
|
μὴ |
μῶμος
ἐπικρέμαται.
ἀστῶν
δ´
οὐ |
[1, 150] |
ὄλβος
ἕπηται
ἀνθρώπωι
καὶ
ὅτωι
|
μὴ |
νόος
ἄρτιος
ἦι.
Μήποτέ
τοι |
[1, 900] |
οὐδὲ
θανόντ´
ἀποκλαίει
οὐδείς,
ἢν
|
μὴ |
ὁρᾶι
χρήματα
λειπόμενα.
Παύροις´
ἀνθρώπων |
[1, 650] |
Οὐ
χρὴ
πημαίνειν
ὅ
τε
|
μὴ |
πημαντέον
εἴη,
οὐδ´
ἕρδειν
ὅ |
[1, 450] |
νήπιος.
ἀλλὰ
σὺ
ταῦτα
γινώσκων
|
μὴ |
πῖν´
οἶνον
ὑπερβολάδην,
ἀλλ´
ἢ |
[1, 450] |
κακὸν
λάτριν
ἐφημέριον
ἢ
παρεὼν
|
μὴ |
πῖνε.
σὺ
δ´
ἔγχεε’
τοῦτο |
[1, 800] |
οὐδέ
με
πείσεις
οὔτε
τι
|
μὴ |
πίνειν
οὔτε
λίην
μεθύειν.
Οἶνος |
[1, 1000] |
ἄνθρωποι
καὶ
νήπιοι,
οἵτινες
οἶνον
|
μὴ |
πίνους´
ἄστρου
καὶ
κυνὸς
ἀρχομένου. |
[1, 800] |
ἐπὶ
χθονὶ
γίνεται
οὐδείς·
~{ἀλλὡσειλώϊον}
|
μὴ |
πλεόνεσσι
μέλοι.
Οὐδεὶς
ἀνθρώπων
οὔτ´ |
[1, 850] |
παρεόντα
καὶ
ὠκυπόδων
ἐπιβάντα
ἵππων
|
μὴ |
πόλεμον
δακρυόεντ´
ἐσιδεῖν.
Οἴ
μοι |
[1, 0] |
μὲν
οὕτως
ἴσθι·
κακοῖσι
δὲ
|
μὴ |
προσομίλει
ἀνδράσιν,
ἀλλ´
αἰεὶ
τῶν |
[1, 600] |
εὔνουν
οὔτε
τὸν
ἐχθρόν,
εἰ
|
μὴ |
σπουδαίου
πράγματος
ἀντιτύχοις.
πολλοὶ
πὰρ |
[1, 700] |
ὅρκον
ἀλιτρόν,
ἀλλὰ
δίκαιος
ἐών,
|
μὴ |
τὰ
δίκαια
πάθηι;
τίς
δή |
[1, 0] |
κύει
πόλις
ἥδε,
δέδοικα
δὲ
|
μὴ |
τέκηι
ἄνδρα
εὐθυντῆρα
κακῆς
ὕβριος |
[1, 1050] |
κύει
πόλις
ἥδε,
δέδοικα
δὲ
|
μὴ |
τέκηι
ἄνδρα
ὑβριστήν,
χαλεπῆς
ἡγεμόνα |
[1, 500] |
ἐμὴν
γνώμην
ἐξαπατῶσι
θεοί.
Δειμαίνω,
|
μὴ |
τήνδε
πόλιν,
Πολυπαΐδη,
ὕβρις
ἥ |
[1, 750] |
εἴ
τι
περισσόν
εἰδείη,
σοφίης
|
μὴ |
φθονερὸν
τελέθειν,
ἀλλὰ
τὰ
μὲν |
[1, 400] |
ἢ
τὸ
κακόν.
Πάντων
μὲν
|
μὴ |
φῦναι
ἐπιχθονίοισιν
ἄριστον’
μηδ´
ἐσιδεῖν |
[1, 950] |
παθὼν
ἀπ´
ἐμεῦ
ἀγαθὸν
μέγα
|
μὴ |
χάριν
οἶδας,
χρήιζων
ἡμετέρους
αὖθις |
[1, 350] |
προλιποῦσα
παρ´
ἄλλον
ἄνδρ´
ἰέναι;
|
μὴ |
ὦν
δὴν
οὐκ
ἐθέλοντα
φίλει· |