Texte grec :
| [2,25] XXV.
Περὶ τῶν τυράννων Μαγνεντίου καὶ Βετρανίωνος.
Ἐν τούτῳ δὲ τὰ δημόσια οὐχ ἡ τυχοῦσα ταραχὴ διεδέχετο· περὶ ἧς ὅσα κεφαλαιώδη παραδραμεῖν οὐκ ἀναγκαῖον ἀναλαβόντες, βραχὺ λέξομεν. Ὅτι τοῦ κτίστου τῆς Κωνσταντινουπόλεως τελευτήσαντος, οἱ τρεῖς αὐτοῦ παῖδες τὴν βασιλείαν αὐτοῦ διεδέξαντο, ὡς ἐν τῷ πρὸ τούτου βιβλίῳ πεποιήμεθα μνήμην. Ἰστέον δὲ ὅτι συνεβασίλευσε τούτοις ἀνεψιὸς αὐτῶν, ᾧ ὄνομα Δαλμάτιος ὁμώνυμος τῷ ἰδίῳ πατρί· ὃν ἐπ´ ὀλίγον συμβασιλεύσαντα οἱ στρατιῶται ἀνεῖλον, οὐ κελεύοντος Κωνσταντίου τὴν σφαγὴν, ἀλλὰ μὴ κωλύοντος. Ὡς δὲ Κωνσταντῖνος ὁ νέος τοῖς τοῦ ἀδελφοῦ μέρεσιν ἐπιὼν καὶ αὐτὸς ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν συμβαλὼν ἀνῃρέθη, ἤδη πολλάκις πρότερον εἴρηται. Μετὰ δὲ τὴν ἐκείνου ἀναίρεσιν ὁ Περσικὸς πρὸς Ῥωμαίους ἐκινήθη πόλεμος, καθ´ ὃν Κωνστάντιος οὐδὲν ἔπραττεν εὐτυχῶς· νυκτομαχίας γὰρ περὶ τοὺς ὅρους Ῥωμαίων καὶ Περσῶν γενομένης, ἐπικρατέστερα τότε τὰ Περσῶν πρὸς ὀλίγον ἔδοξε γίνεσθαι. Καθ´ ὃν καιρὸν οὔτε τὰ Χριστιανῶν ἡσύχαζεν, ἀλλὰ δι´ Ἀθανάσιον καὶ τὴν τοῦ ’ὁμοουσίου‘ λέξιν περὶ τὰς ἐκκλησίας πόλεμος ἦν. Ἐν τούτοις καθεστώτων τῶν πραγμάτων, Μαγνέντιος περὶ τὰ ἑσπέρια μέρη ἐπεφύη τύραννος· ὃς Κώνσταντα, τὸν τῶν ἑσπερίων μερῶν βασιλεύοντα, περὶ τὰς Γαλλίας διάγοντα ἐκ συσκευῆς ἀνεῖλε. Οὗ γενομένου, ἐμφύλιος μέγιστος ἀνερριπίσθη πόλεμος. Μαγνέντιος μὲν γὰρ ὁ τύραννος πάσης Ἰταλίας ἐκράτει, Ἀφρικήν τε καὶ Λιβύην ὑφ´ ἑαυτῷ πεποίητο, καὶ αὐτὰς τὰς Γαλλίας ἔσχε λαβών. Ἐν Ἰλλυρικοῖς δὲ ἐν Σιρμίῳ πόλει ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν ἕτερος ἐπῇρτο τύραννος· ὄνομα δὲ αὐτῷ Βετρανίων. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὴν Ῥώμην ταραχὴ κατεῖχεν· τοῦ Κωνσταντίου γὰρ ἀδελφιδοῦς ἦν, ᾧ Νεπωτιανὸς ὄνομα, ὃς ἀντεποιεῖτο τῆς βασιλείας χειρὶ μονομάχων δορυφορούμενος. Νεπωτιανὸν μὲν οὖν οἱ Μαγνεντίου καθεῖλον στρατηγοί· Μαγνέντιος δὲ ἐπιὼν πάντα τὰ ἑσπέρια κατεστρέφετο.
|
|
Traduction française :
| [2,25] CHAPITRE XXV. De Magnence et de Vétranion.
On vit alors l'Empire rempli de troubles, dont je reprendrai l'origine en peu de paroles. J'ai remarqué dans le livre précédent, qu'après la mort de Constantin Fondateur de Constantinople, ses trois fils succédèrent à ses Etats ; et que Dalmatius leur cousin, fils d'un autre Dalmatius, partagea avec eux l'autorité souveraine. Il fut tué peu de temps après par ses soldats, sans que Constance l'eût ni commandé, ni défendu. Nous avons rapporté la manière dont le jeune Constantin fut aussi tué, lorsqu'il voulait usurper les pays de l'obéissance de son frère. Sa mort fut suivie de la guerre contre les Perses, où l'Empereur Constance n'eut jamais aucun avantage. Les deux partis en étaient venus aux mains durant la nuit aux environs de leurs frontières. Celui des Perses parut le plus fort. L'état de l'Eglise n'était pas beaucoup plus tranquille, et son repos était extrêmement troublé par les contestations émues au sujet d'Athanase et du terme de consubstantiel. Cependant le tyran Magnence s'étant élevé en Occident, fit mourir Constant en trahison, et excita une furieuse guerre civile. Car Magnence possédait l'Italie, l'Afrique et les Gaules, et un autre tyran nommé Vétranion, avait été proclamé souverain par les soldats à Sirmium, Ville d'Illyrie. Il y eut aussi du désordre à Rome. Car Népotien, neveu de Constance, soutenu par la faction des gladiateurs, y usurpa sa souveraine puissance. Mais il fut tué par les Officiers de l'armée de Magnence, qui fit cependant un horrible dégât en Occident.
|
|
