Chapitre
[2]	τοῦ Κύρου τί δ´, ἄν	ς´	ἡ γυνὴ σκευοφοροῦντ´ ἀκούσῃ; ἀλλ´
[2]	ὡς φίλιπποι καὶ κερουλκοί, σὺν	σάκει’	δὲ κωδωνοκρότῳ παλαισταί· καὶ μὴν
[2]	καθάπερ ὀργάνῳ μέγα καὶ βαρὺ	σαλεύομεν	τὸ περὶ τοῦ κόσμου τῆς
[2]	ὑπέρδασυν ἐκεῖνον ὡς παιδικὰ τοῦ	Σαμβαύλα	σκωπτόμενον εἰσάγει μετὰ παιδιᾶς. καὶ
[2]	τοῦ θηρίου τῷ δήγματι τὴν	σάρκα	τακερὰν ποιοῦντος· καὶ γὰρ εἶναι
[2]	ἢ θερμότητος ἰδιότητι διακρίνοντα τὴν	σάρκα·	ταύτην δὲ τοῖς ἐρίοις τὴν
[2]	δὲ τοιοῦτο γινόμενον περὶ τὴν	σάρκα	τῶν σφαγέντων ἀλλ´ ἐπὶ χρόνον
[2]	καὶ νηκτὰ μυρία καὶ χερσαῖα,	σαύρας,	καὶ ἀμφίβια, {καὶ} κροκοδείλους, καὶ
[2]	ὁ παράσιτος εἶπεν οὐκ ἐγώ	σε	τρέφω; τὰ γὰρ οὐ προσόντα
[2]	ἐλοιδόρησεν, ὁ δὲ φήσας μεμνήμεθά	σε	τῷ βραχίονι ἀπομυττόμενον‘ ἔσκωψεν. καὶ
[2]	ὡς ᾔσθετο τὴν παιδιάν, κἀγώ	σε‘	φησίν ἐκφοβῆσαι βούλομαι, ὦ βασιλεῦ·
[2]	ἀντὶ τῆς παροιμιακῆς θύρας ἐπὶ	σεαυτὸν	ἀνοίξας‘ ὁ γὰρ κόσμος προϋφέστηκε
[2]	ὁμοχοίνικας καὶ ὁμοσιπύους τῷ πᾶσαν	σέβεσθαι	κοινωνίαν ἐν τιμῇ τιθεμένων. τὰ
[2]	Ταῦτα τοῦ Φίρμου διεξιόντος, ὁ	Σενεκίων	ἔφη τὴν τελευταίαν τῶν εἰκόνων
[2]	τὰ συμπόσια παρασκευαζομένων, ὦ Σόσσιε	Σενεκίων,	τὰ μὲν ἀναγκαίων ἔχει τάξιν,
[2]	μέντοι παρέσχον, ἑστιῶντος ἡμᾶς Σοσσίου	Σενεκίωνος,	ἐνέχεσθαι δόγμασιν Ὀρφικοῖς ἢ Πυθαγορικοῖς
[2]	τῷ τιτρωσκομένῳ δύναμιν, ὥστε ταχὺ	σήπεσθαι	καὶ μηδὲ πρὸς μίαν ἡμέραν
[2]	τήκειν καὶ καθυγραίνειν· διὸ καὶ	σήπεσθαι	τὰ λυκόβρωτα τῶν ἄλλων τάχιον.
[2]	καὶ τερηδόνες ἐμφύονται ξύλῳ κατὰ	σῆψιν	ὑγρότητος ἢ πέψιν· ὧν οὐδεὶς
[2]	τῶν ἐλαίῳ βρεχομένων· ἡ δὲ	σιδηρῖτις	λίθος οὐκ ἄγει τὸν σίδηρον,
[2]	σιδηρῖτις λίθος οὐκ ἄγει τὸν	σίδηρον,	ἂν σκόρδῳ χρισθῇ. τούτων γὰρ
[2]	μὲν τοιαύτην ἐνιέντας μετὰ τοῦ	σιδήρου	τῷ τιτρωσκομένῳ δύναμιν, ὥστε ταχὺ
[2]	καὶ δυνάμεως ἐγγενομένης· ἐν δὲ	Σικελίᾳ	περὶ τὸν δουλικὸν πόλεμον, αἵματος
[2]	θεάσασθαι γὰρ πλέων ἐν τῷ	Σικελικῷ	καὶ θαυμάσαι τὴν δύναμιν, οὐκ
[2]	ὁ Κῦρος ἐκέλευσε τὸν γρυπὸν	σιμὸν	ἀγαγέσθαι γύναιον, οὕτω γὰρ ἐφαρμόσειν·
[2]	πολλῶν. οἷον εἰς γρυπότητα καὶ	σιμότητα	σκωπτόμενοι γελῶσιν, ὡς ὁ Κασάνδρου
[2]	ἔχει τάξιν, ὥσπερ οἶνος καὶ	σιτία	καὶ ὄψα καὶ στρωμναὶ δηλαδὴ
[2]	ἀνταποδίδωσιν. οὐ μὴν οὐδὲ τὰ	σιτία	φήσαι τις ἂν αἰτίας ἀμοιρεῖν
[2]	πλῆθος ἀττελέβων ἐξήνθησεν καὶ τὸν	σῖτον	ἔφθειρον πανταχοῦ σκεδασθέντες ἐπὶ τὴν
[2]	εὐωχεῖσθαι, πλὴν ὅτι μὴ πρόσκειται	σιωπῆς	ἡμῖν ἀνάγκη, καθάπερ τοῖς τὸν
[2]	καὶ τὸν σῖτον ἔφθειρον πανταχοῦ	σκεδασθέντες	ἐπὶ τὴν νῆσον. ταῦτα τοίνυν
[2]	δὲ καὶ τὸ τῶν παρόντων	σκεπτέον·	ἃ γὰρ ἐν φίλοις καὶ
[2]	δ´, ἄν ς´ ἡ γυνὴ	σκευοφοροῦντ´	ἀκούσῃ; ἀλλ´ οὐκ ἀκούσεται‘ εἶπεν,
[2]	ἐμφυτευομένων· ἡ γὰρ ἀτενὴς καὶ	σκληρὰ	δυσμετάβλητος. ταῦτα δὲ τὰ δένδρα
[2]	οὕτω καὶ πυρῶδες, ὥστε τὰ	σκληρότατα	τῶν ὀστῶν ἐν τῇ κοιλίᾳ
[2]	οὗ μετέβαλε. σκόπει δ´ ὅτι	σκνῖπες	ἐν δένδρῳ καὶ τερηδόνες ἐμφύονται
[2]	προσάγειν τὴν ἐτυμότητα τοῦ ὀνόματος.	σκόπει	δ´ ἔτι’ εἶπεν μὴ τοῖς
[2]	μεταβάλλοντος τὸ ἐξ οὗ μετέβαλε.	σκόπει	δ´ ὅτι σκνῖπες ἐν δένδρῳ
[2]	τῆς τῶν ὅλων καθυστερεῖν γενέσεως.	σκόπει	δὲ μή, καθάπερ οὐ δυνατόν
[2]	διαγωνίσωνται, τότε τοὺς ἄνδρας καλοῦσιν.	σκόπει	δὲ μὴ μᾶλλον‘ ἔφη τὴν
[2]	λινόπληκτα τῶν θηρίων. ἐγὼ δὲ	σκοπεῖν	ἔφην χρῆναι, μὴ τοὐναντίον ἐστὶ
[2]	τὰς φύσεις καὶ τὰ ἤθη	σκοποῦντα	ταῖς παιδιαῖς χρῆσθαι, πειρώμενον ἀλύπως
[2]	μᾶλλον ἢ τῆς αἰτίας ἀπόδοσιν.	σκοπῶμεν	δ´’ εἶπον ὅτι πολλὰ συμπτώματος
[2]	ταῦτα λέγεται μὴ κακῶς, ἤδη	σκοπῶμεν‘	ἔφην ὅτι τῶν μαχομένων πρῶτον
[2]	οὐκ ἄγει τὸν σίδηρον, ἂν	σκόρδῳ	χρισθῇ. τούτων γὰρ ἐμφανῆ τὴν
[2]	τοῦ Λυσιμάχου παράσιτος, ἐμβαλόντος αὐτοῦ	σκορπίον	ξύλινον εἰς τὸ ἱμάτιον ἐκταραχθεὶς
[2]	θυρεπανοίκτην‘ ἐκάλουν. ποιεῖ δ´ εὔχαρι	σκῶμμα	καὶ μέμψις ἐμφαίνουσα χάριν· ὡς
[2]	ἐστιν τῆς ἁμαρτίας παρεσχηματισμένος τὸ	σκῶμμα	κατὰ τὸν Θεόφραστον· ὅθεν ἐξ
[2]	ὅλως τὸ ματι προσέσται τὸ	σκῶμμα,	λοιδόρημα δὲ εἶναι καὶ πεποιημένον
[2]	ἐκ τοῦ παρατυχόντος ἔσται τὸ	σκῶμμα	πρός τινας ἐρωτήσεις αὐτόθεν ἢ
[2]	πῶς οὖν οὐ χαλεπὸν εὑρεῖν	σκῶμμα	τῷ σκωπτομένῳ κεχαρισμένον, ὅπου καὶ
[2]	διαφανεὶς τρέφεται καὶ προσγελᾷ τοῖς	σκώμμασι	φυσώμενος. ἥδιστα δὲ σκώπτονται παρόντων
[2]	γιγνομένην ἐπισφαλῶς ἔχομεν. τοῖς δὲ	σκώμμασιν	ἔστιν ὅτε μᾶλλον ἢ ταῖς
[2]	ἄλλα ποικιλώτατός ἐστιν καὶ τοῖς	σκώμμασιν	οἱ μὲν ἄχθονται καὶ ἀγανακτοῦσιν
[2]	ἀποδίδως ἔρανον. μᾶλλον οὖν τὰ	σκώμματα	δάκνει, καθάπερ τὰ παρηγκιστρωμένα βέλη
[2]	παροῦσα. Ποιεῖ δ´ ἀλυπότερα τὰ	σκώμματα	καὶ τὸ κοινωνεῖν ἁμωσγέπως τοὺς
[2]	δοκεῖ τὰ λυποῦντα τοὺς ἐνόχους	σκώμματα	τοῖς μακρὰν οὖσι τῆς διαβολῆς
[2]	τὴν σύνεσιν, ὧν καὶ τὰ	σκώμματα	τοῖς σκωπτομένοις ἡδονὴν καὶ χάριν
[2]	καὶ μισοῦσιν, οὕτως μέτεστι συγγνώμης	σκώμματι	καὶ παρρησίας, ἂν ἐκ τῶν
[2]	ἐπαινουμένους. Δεῖ δὲ τὸν ἐμμελῶς	σκώμματι	χρησόμενον εἰδέναι καὶ νοσήματος διαφορὰν
[2]	οὖν τὰ περὶ τὰς ἐρωτήσεις.	Σκώμματος	δὲ τῷ μὴ δυναμένῳ μετ´
[2]	καὶ τὸ μὴ λυποῦν τοῦ	σκώμματος	οὐ τῆς τυχούσης ἐμπειρίας καὶ
[2]	Λακεδαίμονι τῶν μαθημάτων ἐδόκει τὸ	σκώπτειν	ἀλύπως καὶ σκωπτόμενον φέρειν· εἰ
[2]	ἐμοῦ σὺ ταῦτ´ εἰδῇς βέλτιον·	σκώπτειν	γὰρ ἑαυτὸν δοκῶν, ἐκεῖνον ἀλύπως
[2]	τὴν πικρίαν ἀφαιρεῖν δοκοῦσι τῷ	σκώπτειν	ἑαυτούς, ὡς Ἀριστοφάνης εἰς τὴν
[2]	πότον ἥδιον ἐρωτᾶσθαί φησι καὶ	σκώπτεσθαι	ἢ μή. Δέκα δὲ προβλημάτων
[2]	παντάπασι γάνυνται καὶ καλλωπίζονται τῷ	σκώπτεσθαι	πρὸς αὐτούς. διὸ καὶ Ἀρκεσίλαος,
[2]	λεγομένων ἐκείνοις· οἷον ἄν τις	σκώπτηται	τοῦ φιλοσόφου παρόντος εἰς ἀνυποδησίαν
[2]	οἷον εἰς γρυπότητα καὶ σιμότητα	σκωπτόμενοι	γελῶσιν, ὡς ὁ Κασάνδρου φίλος
[2]	δυσωδίαν μυκτῆρος ἢ στόματος ἄχθονται	σκωπτόμενοι.	καὶ πάλιν εἰς φαλακρότητα πράως
[2]	ἐπ´ ἐκείνοις μὲν γὰρ ἄχθονται	σκωπτόμενοι,	πρὸς ταῦτα δ´ ἡδέως ἔχουσιν.
[2]	ὧν καὶ τὰ σκώμματα τοῖς	σκωπτομένοις	ἡδονὴν καὶ χάριν παρεῖχεν; δεχόμενος
[2]	ἐκεῖνον ὡς παιδικὰ τοῦ Σαμβαύλα	σκωπτόμενον	εἰσάγει μετὰ παιδιᾶς. καὶ Κυήτου
[2]	ἐδόκει τὸ σκώπτειν ἀλύπως καὶ	σκωπτόμενον	φέρειν· εἰ δέ τις ἀπείποι
[2]	φέρειν· εἰ δέ τις ἀπείποι	σκωπτόμενος,	εὐθὺς ὁ σκώπτων ἐπέπαυτο. πῶς
[2]	οὐ χαλεπὸν εὑρεῖν σκῶμμα τῷ	σκωπτομένῳ	κεχαρισμένον, ὅπου καὶ τὸ μὴ
[2]	τοῖς σκώμμασι φυσώμενος. ἥδιστα δὲ	σκώπτονται	παρόντων τῶν ἐρωμένων εἰς αὐτὸ
[2]	τις ἀπείποι σκωπτόμενος, εὐθὺς ὁ	σκώπτων	ἐπέπαυτο. πῶς οὖν οὐ χαλεπὸν
[2]	καὶ προσαναπίμπλησι τοὺς παρόντας ὁ	σκώπτων	παρὰ μέλος κακοηθείας, ὡς ἐφηδομένους
[2]	δημαγωγὸς τῶν Ἀθηναίων ὑπὸ Μελανθίου	σκωφθεὶς	εἰς τὸ κυρτόν· ἔφη γὰρ
[2]	καὶ ἰδιώτας, ὥσπερ ὑπὸ Φιλίππου	σκωφθεὶς	ὁ παράσιτος εἶπεν οὐκ ἐγώ
[2]	χρόνον ἐμμένοντα, καὶ λυπεῖ τοὺς	σκωφθέντας	ἡ τέρψις τῇ κομψότητι καὶ
[2]	ἢ μή, ἔσκωπτον δ´ ἃ	σκωφθῆναι	ἥδιον ἢ μή· εἰ γὰρ
[2]	Ἀμφίας ἐκ κηπουροῦ δοκῶν γεγονέναι,	σκώψας	δὲ τὸν φίλον τοῦ ἡγεμόνος
[2]	νεόπλουτον ὄντα φορτικῶς δὲ καὶ	σοβαρῶς	ἐπιπολάζοντα τοῖς συνδειπνοῦσι φιλοσόφοις καὶ
[2]	ὅ γ´ Ὀδυσσεὺς τῷ Ἀλκινόῳ	σοὶ	δ´ ἐμὰ κήδεα θυμὸς ἐπετράπετο
[2]	κρουμάτων καὶ ἁρμονιῶν μὴ γένοιτό	σοι‘	εἶπεν, ὦ βασιλεῦ, κακῶς οὕτως,
[2]	ὀρθῶς’ ἔφη λέγεις, καὶ συμβάλλομαί	σοι	πίστιν ἀπὸ τοῦ ὀνόματος· ἡ
[2]	δὲ θαυμάζειν τοὺς ἀναγινώσκοντας, εἰ	σοὶ	προσφωνοῦντές τινα τῶν προρρηθέντων {ἢ}
[2]	δέ τινα τῶν ἐπῶν ἐστί	σοι	πρόχειρα, μὴ φθονήσῃς ἀναμνῆσαι. καὶ
[2]	τῷ Νέστορι πεποίηκεν δίδωμι δέ	σοι	τόδ´ ἄεθλον αὔτως· οὐ γὰρ
[2]	καὶ τὰ συμπόσια παρασκευαζομένων, ὦ	Σόσσιε	Σενεκίων, τὰ μὲν ἀναγκαίων ἔχει
[2]	ὑπόνοιαν μέντοι παρέσχον, ἑστιῶντος ἡμᾶς	Σοσσίου	Σενεκίωνος, ἐνέχεσθαι δόγμασιν Ὀρφικοῖς ἢ
[2]	αὐλοῦντος ἡδόμενοι διέτριβον οἱ θεοί,	σοῦ	δ´ ἀπαλλαγῆναι σπεύδοντες ἐδέξαντο τὴν
[2]	τινα τῶν προρρηθέντων {ἢ} ὑπὸ	σοῦ	συνηγάγομεν· καὶ γὰρ ἂν αἱ
[2]	ὁρῶν ἐπὶ τῶν ὤμων βαστάζοντά	σου	τὸν υἱόν· εἶχε δὲ κυρτὸν
[2]	Θεοφράστου πρὸς αὐτὸν εἰπόντος θαυμάζω	σου	τοὺς ὀφθαλμοὺς ὅτι οὐκ ᾄδουσιν,
[2]	ἔστιν, ὦ Κράτων, παρὰ τοῖς	σοφοῖς,	βεβαιούμενος ὑπὸ τῶν γεωργικῶν. τὸ
[2]	Ἀχιλλεῖς καλοῦντες καὶ ὁ τοῦ	Σοφοκλέους	Οἰδίπους ταύτης Κρέων ὁ πιστὸς
[2]	πολεμικῶν ὀνομάζεται βριθὺς ὁπλιτοπάλας’ καὶ	Σοφοκλῆς	εἴρηκέ που περὶ τῶν Τρώων
[2]	πιθανὸς ἦν λέγων ὅς με	σοφὸν	καὶ αὐτάρκη καὶ μακάριον ἐποίησεν‘
[2]	αἰτιῷτο τοὺς Αἰσχύλου Καβείρους ὄξους	σπανίζειν	δῶμα‘ ποιήσαντας, ὥσπερ αὐτοὶ παίζοντες
[2]	νεοττιὰν ᾠοῦ γεγονέναι πρότερον καὶ	σπάργανα	παίδων. οὐ γὰρ γῆ‘ φησὶν
[2]	πτηνὰ πρὸ τῆς ᾠοτοκίας καὶ	σπάργανα	παρασκευάζουσιν αἱ γυναῖκες· ἀλλ´ οὐκ
[2]	μάλιστά φασιν ἐν Λεύκτροις τοὺς	Σπαρτιάτας	ὑπὸ τῶν ἡμετέρων, παλαιστρικῶν ὄντων,
[2]	ζῷον, οὕτως οὐδ´ ᾠὸν οὐδὲ	σπέρμα·	καὶ γὰρ ταῦτα πέψεσί τισι
[2]	γεννητικῆς τῶν μορίων δυνάμεως τὸ	σπέρμα	καὶ τὸ ᾠόν· ὥστε τῆς
[2]	φύσιν. οὐ μὴν ἀλλὰ τὸ	σπέρμα	μὲν ἁμωσγέπως ἀρχῆς τινος ἀντιποιεῖται,
[2]	ἀρχὴ πρῶτον ἀρχὴ δὲ τὸ	σπέρμα,	τὸ δ´ ᾠὸν σπέρματος μὲν
[2]	τὸ ᾠὸν εἶναι καὶ τὸ	σπέρμα	τοῦ ἀνθρώπου λέγομεν, ὡς τούτων
[2]	ἐξ οὗ ἀπεκρίθη. καὶ τὸν	σπερματικὸν	λόγον ὁρίζονται γόνον ἐνδεᾶ γενέσεως·
[2]	οὐ ποιοῦσιν ἐξ αὐτῆς περίττωμα	σπερματικόν)	οὕτω τὰ τοιαῦτα δένδρα τῆς
[2]	γεγονότος. ὅθεν οὐθεὶς λέγει τοῦ	σπέρματος	εἶναι τὸν ἄνθρωπον οὐδὲ τοῦ
[2]	τὸ σπέρμα, τὸ δ´ ᾠὸν	σπέρματος	μὲν πλέον ζῴου δὲ μικρότερον·
[2]	ἐπὶ τὸ ἔμψυχον ἀπὸ τοῦ	σπέρματος	πορευομένης. ἔτι δ´, ὥσπερ ἐν
[2]	καὶ ἡμεῖς ἐκ τῶν αὐτῶν	σπερμάτων	γεγόναμεν‘ γέλωτ´ ἐποίησεν. κομψῶς δὲ
[2]	οἱ θεοί, σοῦ δ´ ἀπαλλαγῆναι	σπεύδοντες	ἐδέξαντο τὴν θυσίαν. Ἔτι τοίνυν
[2]	μὴ συμβεβηκὸς εἶναι τοῦ περὶ	σπλάγχνον	ἕλκους. ὥσπερ οὖν τούτων ἕκαστον
[2]	τὰ δ´ τερα κοινῶς συμποσιακά.	σποράδην	δ´ ἀναγέγραπται καὶ οὐ διακεκριμένως
[2]	τὰ μέγιστα καὶ πλείστης ἄξια	σπουδῆς	εἶναι κοινά, λόγους, προπόσεις, φιλοφροσύνας,
[2]	ἀγωνισμάτων γεγονέναι πρῶτον; ἢ τὸ	στάδιον,	ὥσπερ Ὀλυμπίασιν; ἐνταῦθα δὲ παρ´
[2]	ἴσα φάρμακα μέτροις ἀκριβέσι καὶ	σταθμοῖς	διανέμων παγγέλοιος, οὕτω τοιοῦτος ἑστιάτωρ
[2]	ὅταν ὥσπερ ἀπὸ κρεωπωλικῆς τραπέζης	σταθμῷ	λαβὼν ἕκαστος μοῖραν ἑαυτῷ πρόθηται.
[2]	ἀπροσδεῆ γενέσθαι, τοιούτων ὀργάνων καὶ	στεγασμάτων	καὶ ἀγγείων μὴ δεομένην, ἃ
[2]	εἴρεσθ´, ὄφρ´ ἔτι μᾶλλον ὀδυρόμενος	στεναχίζω.	καὶ πρὸς τὸν χορὸν ὁ
[2]	ἐν δὲ Λακεδαίμονι τοῖς νενικηκόσι	στεφανίτας	ἀγῶνας ἐξαίρετος ἦν ἐν ταῖς
[2]	δυνάμεως ἐπώνυμοι γεγόνασιν. ἐπεὶ μηδὲ	στέφανον	ἀξίου διανέμειν ἡμῖν ἑκάστῳ τὸν
[2]	δεῖν ἅμα τῷ καταθέσθαι τὸν	στέφανον	ἐπὶ τὴν συνήθη δίαιταν αὖθις
[2]	ζῴων μόνῳ τῷ ἵππῳ μετουσία	στεφάνου	καὶ ἀγῶνος ἔστιν, ὅτι μόνος
[2]	σφαγῆς εὔτονον τὸ δέρμα καὶ	στιφρὸν	γίνεσθαι· τὰ δ´ ὑπὸ θηρίων
[2]	εἰ γὰρ τὰ μικρὰ δεῖ	στοιχεῖα	τῶν μεγάλων καὶ ἀρχὰς ὑποτίθεσθαι,
[2]	εἰς δὲ δυσωδίαν μυκτῆρος ἢ	στόματος	ἄχθονται σκωπτόμενοι. καὶ πάλιν εἰς
[2]	τῶν ὡραίων τὰ πλεῖστα τὸν	στόμαχον	ἐπὶ τὴν βρῶσιν ἐκκαλεῖσθαι παντὸς
[2]	δ´ ἐμὰ κήδεα θυμὸς ἐπετράπετο	στονόεντα	εἴρεσθ´, ὄφρ´ ἔτι μᾶλλον ὀδυρόμενος
[2]	οὐ χρὴ μεταφέρειν ἐκ τῶν	στρατιωτικῶν	καὶ παρεμβολικῶν ἐνταῦθα δείπνων, ἀλλὰ
[2]	καὶ σιτία καὶ ὄψα καὶ	στρωμναὶ	δηλαδὴ καὶ τράπεζαι· τὰ δ´
[2]	κινοῦσι βουλομένους. ὦ Νέστορ Νηληιάδη,	σὺ	δ´ ἀληθὲς ἐνίσπες, πῶς ἔθαν´
[2]	βασιλεῦ, κακῶς οὕτως, ἵν´ ἐμοῦ	σὺ	ταῦτ´ εἰδῇς βέλτιον· σκώπτειν γὰρ
[2]	μοι μηδὲν ἅπτεσθαι μηδενός‘ οὐδὲ	σὺ	τοίνυν‘ ἔφη τοῦδ´ ἅπτῃ; δείξας
[2]	ἡγοῦνται καὶ μισοῦσιν, οὕτως μέτεστι	συγγνώμης	σκώμματι καὶ παρρησίας, ἂν ἐκ
[2]	γεννῶντος καὶ περιέχοντος ἐν ἑαυτῷ	συγκαθωσίωται.	Ταῦτα τοῦ Φίρμου διεξιόντος, ὁ
[2]	γὰρ ἦν οἷον ἀνάμιξις καὶ	σύγκρασις	ἀληθῶς, τοῦτο δὲ διαίρεσις καὶ
[2]	Σωκράτης εὐπροσωπότατον ὄντα προκαλούμενος εἰς	σύγκρισιν	εὐμορφίας ἔπαιζεν οὐκ ἐχλεύαζεν. καὶ
[2]	ἐπὶ τῶν λύχνων φαινομένοις μύκησι	συγχεῖσθαι	καὶ συννεφεῖν τὸ περιέχον, ἢ
[2]	καὶ πλάτανοι μηλεῶν δεδεγμέναι καὶ	συκαῖ	μορεῶν ἐμβολάδας, ἄλλαι τε μίξεις
[2]	δὲ ταῦρος ἀτρεμεῖ καὶ πραΰνεται	συκῇ	προσδεθείς· τὸ δ´ ἤλεκτρον πάντα
[2]	ᾠὸν ἀποφαίνει πρεσβύτερον, ἀλλὰ καὶ	συλλαβὼν	ἅπασαν αὐτῷ τὴν ἁπάντων ὁμοῦ
[2]	ὁπότερον γένοιτο πρότερον αὐτῶν. καὶ	Σύλλας	μὲν ὁ ἑταῖρος εἰπὼν ὅτι
[2]	Σωσικλῆς ὀρθῶς’ ἔφη λέγεις, καὶ	συμβάλλομαί	σοι πίστιν ἀπὸ τοῦ ὀνόματος·
[2]	τῶν ὀνύχων αἴτιον ἀλλὰ μὴ	συμβεβηκὸς	εἶναι τοῦ περὶ σπλάγχνον ἕλκους.
[2]	γάρ, ἣν πόλεις τε πόλεσι	συμμάχοις	τε συμμάχους‘ ἡ Εὐριπίδειος γραῦς
[2]	πόλεις τε πόλεσι συμμάχοις τε	συμμάχους‘	ἡ Εὐριπίδειος γραῦς φησι συνδεῖν‘
[2]	οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸ	συμπάσαι	τῶν ποιητῶν καὶ καταπάσαι παλῦναι‘
[2]	πατάξαι καὶ φυλάξασθαι, δεύτερον δὲ	συμπεσόντας	ἤδη καὶ γενομένους ἐν χερσὶν
[2]	οὐδὲ τοῦ πιεῖν, ἀλλὰ τοῦ	συμπιεῖν	καὶ συμφαγεῖν ὡς ἐγᾦμαι καλοῦμεν
[2]	πάνυ βουλομένους ἐῶσιν οἱ βραβευταὶ	συμπλέκεσθαι·	μόνους δὲ τοὺς παλαιστὰς ὁρῶμεν
[2]	πληγῆς καὶ φυλακῆς, πάλη δὲ	συμπλοκῆς	καὶ ὠθισμοῦ, δρόμῳ δὲ μελετῶσι
[2]	καὶ ἤσκηται μαχομένοις παρεῖναι καὶ	συμπολεμεῖν.	εἰ δὲ δὴ ταῦτα λέγεται
[2]	τὴν περὶ τὰ δεῖπνα καὶ	συμπόσια	κοινωνίαν ἐβράβευον, οὐθὲν ἰδεῖν ἄκοσμον
[2]	ἐπὶ χρείᾳ τῇ περὶ τὰ	συμπόσια	παραλαμβάνουσιν οἱ μέτριοι, τοὺς δ´
[2]	εἰς τὰ δεῖπνα καὶ τὰ	συμπόσια	παρασκευαζομένων, ὦ Σόσσιε Σενεκίων, τὰ
[2]	συμποτικά· τὰ δ´ τερα κοινῶς	συμποσιακά.	σποράδην δ´ ἀναγέγραπται καὶ οὐ
[2]		~ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΩΝ	ΒΙΒΛΙΟΝ ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Τῶν εἰς τὰ
[2]	Σωκρατικῷ καὶ τοῖς Περσικοῖς ἐπιδείκνυσι	συμποσίοις	τὸ γένος. εἰ δὲ δοκεῖ
[2]	καὶ μάχας τὰς ἐκ τῶν	συμποσίων	πραότερον φέρουσιν, ἐὰν δ´ ἐπελθών
[2]	φυλῆς. καλῶ δῆτα καὶ τὰ	συμποτικά·	τὰ δ´ τερα κοινῶς συμποσιακά.
[2]	τριήρους. οὐ γὰρ φιλικὸν οὐδὲ	συμποτικὸν	οἶμαι προοίμιον εὐωχίας ὑφόρασις καὶ
[2]	αἰτίας παρεῖχεν, δι´ ἣν τὸ	σύμπτωμα	τοῦτο θυμικωτέρους καὶ γοργοτέρους ποιεῖ
[2]	σκοπῶμεν δ´’ εἶπον ὅτι πολλὰ	συμπτώματος	ἔχοντα φύσιν αἰτιῶν λαμβάνει δόξαν
[2]	πιεῖν, ἀλλὰ τοῦ συμπιεῖν καὶ	συμφαγεῖν	ὡς ἐγᾦμαι καλοῦμεν ἀλλήλους, ἡ
[2]	ἀλλ´ ὅπως ἔτυχεν ἄλλως ἄλλοτε	συμφερόμενος	τὸν μὲν πένητα καὶ ταπεινὸν
[2]	ὅτι τὸ οἰκεῖον καὶ {τὸ}	σύμφυτον	θερμὸν ἡμῶν, ᾧ τρέφεσθαι πεφύκαμεν,
[2]	Τρώων ὡς φίλιπποι καὶ κερουλκοί,	σὺν	σάκει’ δὲ κωδωνοκρότῳ παλαισταί· καὶ
[2]	ὡσαύτως οὔτε πεινῶντας εἰς ταὐτὸ	συναγαγὼν	ἀπὸ τῶν ἴσων θεραπεύειν ἅπαντας,
[2]	ταῖς διακοπαῖς οἴκοθεν ὥσπερ ἰχῶρας	συνάγει·	ἥ τε δᾲς αὐτῶν ἐλαιηρὰν
[2]	ἐν δὲ τῷ φθίνοντι καιρῷ	συναγείρεται	πάλιν καὶ ἰσχύει, κατακρυπτόμενον ἐντὸς
[2]	γέγονεν ἡδονῆς ἕνεκεν, χρείας μὴ	συναγομένης,	ὥσπερ ἀκροάματα καὶ θεάματα καὶ
[2]	ἀγωνισμάτων, ἐμβολαί, παρεμβολαί, συστάσεις, παραθέσεις,	συνάγουσιν	αὐτοὺς καὶ ἀναμιγνύουσιν ἀλλήλοις. διὸ
[2]	ἀνθρώπων εἰς εὔνοιαν μαστροπείαν {καὶ	συναγωγίαν}	καὶ προαγωγείαν ὀνομάσας Κράτητα δὲ
[2]	τοῦ Ἀντισθένους τὸ φιλοποιὸν καὶ	συναγωγὸν	ἀνθρώπων εἰς εὔνοιαν μαστροπείαν {καὶ
[2]	ὁ τὴν νέμησιν ἀναλαμβάνων ἅμα	συνανασῴζει	τὴν εὐτέλειαν. ἀλλ´ ὅπου τὸ
[2]	ἄλλοις ἄχθονται. {Ἐπαμεινώνδας μετὰ τῶν	συναρχόντων	ἑστιώμενος ἐπέπινεν ὄξος, καὶ πυνθανομένων
[2]	συμμάχους‘ ἡ Εὐριπίδειος γραῦς φησι	συνδεῖν‘	οὐδὲν {οὖν} οὕτως ὡς ἡ
[2]	καὶ πολλοὺς δειπνοῦντας, οὐδένα δὲ	σύνδειπνον	οὐδενός, ὅταν ὥσπερ ἀπὸ κρεωπωλικῆς
[2]	προβέβληκεν. τὸν γὰρ Γωβρύαν φησὶ	συνδειπνοῦντα	τῷ Κύρῳ τά τ´ ἄλλα
[2]	δὲ καὶ σοβαρῶς ἐπιπολάζοντα τοῖς	συνδειπνοῦσι	φιλοσόφοις καὶ τέλος ἐρωτῶντα πῶς
[2]	τῷ λεγομένῳ, πιστεύειν δοκοῦσι καὶ	συνδιασύρειν	τῷ λέγοντι. ὀνει– δισμὸς γάρ
[2]	ἡδονὰς πρὸς ἄλληλα τρέπεται, καὶ	συνδυαζόμενα	τῇ μίξει τὰ μὲν ᾠοτοκεῖν
[2]	τῶν τριχῶν τοῦ σφαττομένου. καὶ	συνεβάλλετο	τῷ λόγῳ πίστιν ἡ ἱστορία·
[2]	εἰς τὸ ἀναγκαῖον αὐτὸ καὶ	συνελαύνοντες	τὰς ἀποκρίσεις ἀφαιροῦνται τῆς γεροντικῆς
[2]	πένητα καὶ ταπεινὸν ἐπιγαυροῖ καὶ	συνεξαίρει	γευόμενόν τινος αὐτονομίας, τὸν δὲ
[2]	τοῦ φλοιοῦ φύσιν πρὸς τοῦτο	συνεργεῖν·	λεπτὸν γὰρ ὄντα καὶ ξηρὸν
[2]	τὴν εὐτραπελίαν ἐκείνων καὶ τὴν	σύνεσιν,	ὧν καὶ τὰ σκώμματα τοῖς
[2]	τῶν προρρηθέντων {ἢ} ὑπὸ σοῦ	συνηγάγομεν·	καὶ γὰρ ἂν αἱ μαθήσεις
[2]	παίδων προκοπτόντων ἐν μαθήμασιν ἢ	συνηγορίαις	ἢ φιλίαις βασιλέων. ἐχθρῶν δὲ
[2]	κυμινοπρίστην προσαγορεύων ἢ τὸν ἐν	συνηγορίαις	καὶ πολιτείαις μέγαν ἀπειλῶν ἐν
[2]	ἃ γὰρ ἐν φίλοις καὶ	συνήθεσιν	ἀκούοντες γελῶσιν, ταῦτα δυσχεραίνουσιν, ἂν
[2]	καταθέσθαι τὸν στέφανον ἐπὶ τὴν	συνήθη	δίαιταν αὖθις μεθαρμόσασθαι τὰς τραπέζας.
[2]	καὶ πέψιν. οὐ γὰρ ὦπται	συνιστάμενον	ᾠὸν ἐκ τῆς ἰλύος, ἀλλ´
[2]	νῦν θατέρου χωρὶς ἄλλως ὑπάρχει	συνίστασθαι,	τοῦτο προτερεῖν τῇ ἀρχῇ τῆς
[2]	ζῷα δὲ καθ´ αὑτὰ μυρία	συνίσταται.	καὶ τί δεῖ λέγειν τἄλλα;
[2]	λύχνων φαινομένοις μύκησι συγχεῖσθαι καὶ	συννεφεῖν	τὸ περιέχον, ἢ τὴν γρυπότητα
[2]	τὴν ἁπάντων κοινωνίαν ἐκκαλεῖται τοὺς	συνόντας,	ὅτι καὶ λόγῳ κοινῷ πρὸς
[2]	πάνυ ποθοῦσιν οὐδ´ αἰτιῶνται τὴν	συνουσίαν	ὡς ἐνδεέστερον ἔχουσαν. οὕτω δὴ
[2]	τὰ δὲ φέρει μικρὸν καὶ	συντελούμενον	βραδέως· ὥστ´ οὐ δεῖ θαυμάζειν,
[2]	ἐπεὶ νῦν γε καὶ νεοττιὰς	συντίθησι	τὰ πτηνὰ πρὸ τῆς ᾠοτοκίας
[2]	μέλος κακοηθείας, ὡς ἐφηδομένους καὶ	συνυβρίζοντας.	ἓν δὲ τῇ καλῇ Λακεδαίμονι
[2]	καίτοι τῶν μερῶν τὰ πλεῖστα	συνυφίσταται	τοῖς ὅλοις, αἱ δὲ δυνάμεις
[2]	πᾶσαν, εἰς τὸν τόπον ὕδατος	συρρυέντος	ἐγχέλεις ζῳογονοῦνται. δεῖ οὖν ὕστερον
[2]	πλεῖστα τῶν ἀγωνισμάτων, ἐμβολαί, παρεμβολαί,	συστάσεις,	παραθέσεις, συνάγουσιν αὐτοὺς καὶ ἀναμιγνύουσιν
[2]	ἔν τινι ζῴῳ πήξεως καὶ	συστάσεως	ὀργάνων τε τοιούτων καὶ ἀγγείων
[2]	ἐν μόνῳ ζῴῳ τοῦτο τὴν	σύστασιν	ἔχει καὶ γένεσιν· ζῷα δὲ
[2]	ὕλη δὲ πᾶν ἐξ οὗ	σύστασιν	ἔχει τὸ γεννώμενον. τὸ δ´
[2]	ἀφορμὰς προιέμενος, οὐχ ὥσπερ ἔνιοι	συστέλλοντες	εἰς τὸ ἀναγκαῖον αὐτὸ καὶ
[2]	ὅτι δ´ αἱ κατὰ τὰς	σφαγὰς	καὶ τοὺς θανάτους τῶν ζῴων
[2]	γινόμενον περὶ τὴν σάρκα τῶν	σφαγέντων	ἀλλ´ ἐπὶ χρόνον διαμένουσαν. ὅτι
[2]	μηδὲ γήρᾳ διαλυομένων ἀλλ´ ὑπὸ	σφαγῆς	εὔτονον τὸ δέρμα καὶ στιφρὸν
[2]	βλάβας καὶ καταδίκας ἐξελεγχθέντων καὶ	σφαλέντων	ἥδιον ἐρωτώμενοι καὶ προθυμότερον ἐξαγγέλλουσιν·
[2]	μεταβάλλοντος ἄχρι τῶν τριχῶν τοῦ	σφαττομένου.	καὶ συνεβάλλετο τῷ λόγῳ πίστιν
[2]	Σώκλαρον ἔπαιζον, ὡς τῶν ποιητικῶν	σφιγγῶν	καὶ χιμαιρῶν τερατωδέστερα γένη καὶ
[2]	μὲν γὰρ οὔσης καὶ μὴ	σφόδρα	βαρείας ὑγρότητι τῆς νεώς, εἰκὸς
[2]	ἀφιστάμενον εὐπετῶς· ὅταν δὲ νοτερὰ	σφόδρα	καὶ διάβροχος οὖσα φυκία τε
[2]	πᾶσαν ἀφορμὴν λόγου μὴ κατὰ	σχῆμα	γιγνομένην ἐπισφαλῶς ἔχομεν. τοῖς δὲ
[2]	λεγομένοις ἐνοφθαλμισμοῖς· καὶ γὰρ ἐκ	σχίνων	ἐλαίας ἀναβλαστανούσας ἑωρῶμεν καὶ ῥοιὰς
[2]	διὸ καὶ Ἀρκεσίλαος, ἐν τῇ	σχολῇ	τοιαύτης μεταδόσεως αὐτῷ γενομένης ὑπό
[2]	τοῦ βασιλέως ἐπιβεβουλευμένος ἀφῃρῆσθαι τὴν	σχολὴν	καὶ τὸν ὕπνον, πλούσιος γεγονὼς
[2]	ὀφθαλμοὺς ἂν βασι– λέως παραγένῃ,	σωθήσῃ,	ἀλλά μοι‘ εἶπεν ἀδυνάτου τὰ
[2]	μὲν οὖν ἄλλοι πρὸς τὸν	Σώκλαρον	ἔπαιζον, ὡς τῶν ποιητικῶν σφιγγῶν
[2]	τὰ ὅμοια τούτοις οὐκ ἐνοφθαλμίζεται.	Σώκλαρος	ἑστιῶν ἡμᾶς ἐν κήποις ὑπὸ
[2]	προσδεχομένοις περιπτύσσεσθαι κολλώμενον. Αὐτὸς δὲ	Σώκλαρος	ἔφη καὶ τὸν ταῦτα λέγοντα
[2]	εὐμορφίας ἔπαιζεν οὐκ ἐχλεύαζεν. καὶ	Σωκράτην	πάλιν Ἀλκιβιάδης ἔσκωπτεν εἰς ζηλοτυπίαν
[2]	ἦν. διὸ καὶ Κριτόβουλον ὁ	Σωκράτης	εὐπροσωπότατον ὄντα προκαλούμενος εἰς σύγκρισιν
[2]	περὶ τοὺς ἐπαίνους· ᾧ καὶ	Σωκράτης	ἐχρήσατο, τοῦ Ἀντισθένους τὸ φιλοποιὸν
[2]	ὃ τρόπον τινὰ Ξενοφῶν ὁ	Σωκρατικὸς	ἡμῖν προβέβληκεν. τὸν γὰρ Γωβρύαν
[2]	ὁ Ξενοφῶν ἔν τε τῷ	Σωκρατικῷ	καὶ τοῖς Περσικοῖς ἐπιδείκνυσι συμποσίοις
[2]	(τὴν γὰρ τροφὴν εἰς τὸ	σῶμα	καταναλίσκοντες οὐ ποιοῦσιν ἐξ αὐτῆς
[2]	ὑπεξάγουσαν καὶ τῷ κενοῦσθαι τὸ	σῶμα	νεαρὰς ὀρέξεις ἀεὶ παρασκευάζουσαν· ὁ
[2]	τοῦτο τὸ τέλος ἐστὶ τῆς	σωμασκίας	καὶ {τὸ} τῆς ἁμίλλης· καὶ
[2]	Εἰσὶ δὲ καὶ περὶ τὰ	σωματικὰ	τοιαῦται διαφοραὶ τῶν πολλῶν. οἷον
[2]	ξηρὰν τροφὴν τῇ κράσει τοῦ	σώματος	ἀνταποδίδωσιν. οὐ μὴν οὐδὲ τὰ
[2]	περίψυξιν καὶ τὴν πύκνωσιν τοῦ	σώματος.	ἐγὼ δ´ ὑπὲρ τοῦ μὴ
[2]	αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς, ἀσθένειαν’ ἔφη	σώματος	ὀνειδίζεις, νέμεσιν οὐχ ὁρῶν ἐπὶ
[2]	πρεσβύτατον ἡ πάλη τῶν ἀγωνισμάτων	Σωσικλέα	τὸν Κορωνῆθεν, Πυθίοις νενικηκότα ποιητάς,
[2]	ἐμοῦ δὲ ταῦτ´ εἰπόντος, ὁ	Σωσικλῆς	ὀρθῶς’ ἔφη λέγεις, καὶ συμβάλλομαί
[2]	εἶπεν ἀδυνάτου τὰ ὑπὸ τὴν	σωτηρίαν’	Λέων ὁ Βυζάντιος, εἰπόντος Πασιάδου
[2]	λέγων ἢ τὸν ὑδροπότην καὶ	σώφρονα	παροινεῖν καὶ μεθύειν ἢ τὸν
[2]	ἐθίζων ἰσότητι μὴ δυσκολαίνειν ἀλύπως	σωφρονίζει.
[2]	τὸ θυμοειδὲς καὶ δυσκάθεκτον οὕτω	σωφρονιζομένους·	ὁ δὲ πατὴρ ἡμῶν ἥκιστα

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 27/10/2005