>

Livre, Chap.
[116, 0]	ἡμῖν τοῦ θανάτου φόβον παρὰ	τὴν	ἄγνοιαν τῶν εἰωθότων ἐν τῷ
[102, 0]	γὰρ ἔγωγε συμφέρομαι τοῖς ὑμνοῦσι	τὴν	ἄγριον καὶ σκληρὰν ἀπάθειαν, ἔξω
[112, 0]	προσδοκᾶν καὶ προκατακεκρικέναι τῶν ἀνθρωπείων	τὴν	ἀδηλότητα καὶ οὐδένειαν, καὶ οὐκ
[119, 0]	γενομένου καὶ μεγάλης κραυγῆς, πυθόμενον	τὴν	αἰτίαν καὶ τὸ συμβεβηκὸς ἀκούσαντα
[119, 0]	Ἀντίγονον δὲ τὸν βασιλέα πυθόμενον	τὴν	Ἀλκυονέως τοῦ υἱοῦ τελευτὴν ἐν
[108, 0]	ἀσχολίας παρέχει τὸ σῶμα διὰ	τὴν	ἀναγκαίαν τροφήν· ἔτι δ´ ἐάν
[107, 0]	τὸν θάνατον εἶναι Χάλκεον ὕπνον,	τὴν	ἀναισθησίαν ἡμῶν αἰνιττόμενος. Οὐκ ἀμούσως
[118, 0]	ἔπος, ὅπερ ὁ Ἕκτωρ πρὸς	τὴν	Ἀνδρομάχην ἀντιπαρηγορῶν αὐτὴν εἶπεν ὡδί·
[119, 0]	φύσιν. Τὴν ἡμετέραν δηλονότι καὶ	τὴν	ἀνθρωπίνην, ἀλλ´ οὐ κατὰ τὴν
[117, 0]	σὺ σοί, καὶ ἡ διὰ	τὴν	ἀπαιδευσίαν ἄνοια καὶ παραφροσύνη. Διὰ
[108, 0]	ὥρας ἐπειγούσης, τούτους ὑποδύντας ὑπὸ	τὴν	ἀπήνην ἀγαγεῖν εἰς τὸ ἱερὸν
[108, 0]	ἧκεν ὁ καιρός, τῶν ἑλκόντων	τὴν	ἀπήνην ὀρέων ὑστερησάντων καὶ τῆς
[119, 0]	διαγενομένων ἀποχρήσει τὰ εἰρημένα πρὸς	τὴν	ἀπόθεσιν τοῦ πάντων ἀνιαροτάτου (πένθους
[110, 0]	παρὰ τῷ ποιητῇ Ἀμφιάραος παραμυθεῖσθαι	τὴν	Ἀρχεμόρου μητέρα δυσχεραίνουσαν ὅτι νήπιος
[121, 0]	καὶ ἔτι νεωστὶ τοῦ Διὸς	τὴν	ἀρχὴν ἔχοντος ζῶντες ἦσαν ζώντων,
[120, 0]	Ὥσπερ γὰρ Ὅμηρος λέγει, διενείμαντο	τὴν	ἀρχὴν ὁ Ζεὺς καὶ ὁ
[115, 0]	οὐδεὶς οἶδεν οὔτε τοῦ χρόνου	τὴν	ἀρχὴν οὔτε τὸν θέντα πρῶτον,
[102, 0]	δάκνεσθαι τελευτήσαντος υἱοῦ φυσικὴν ἔχει	τὴν	ἀρχὴν τῆς λύπης, καὶ οὐκ
[107, 0]	κοὐκ ἔστιν αὐτῶν ὅστις ἐξεπίσταται	τὴν	αὔριον μέλλουσαν εἰ βιώσεται. Τὸ
[105, 0]	ἀποβλέπει εἰς ταῦτα, δέσποτ´, ἀλλὰ	τὴν	αὐτὴν ὁδόν, ἐάν τε κλάῃς
[109, 0]	ὄντων οὐδέτερον τούτων ὑπάρχει. Εἰς	τὴν	αὐτὴν οὖν τάξιν οἱ τελευτήσαντες
[116, 0]	φέρειν αὐτὰ δεξιῶς, εἴς τε	τὴν	αὑτοῦ φύσιν ἀφορῶν καὶ εἰς
[103, 0]	ὄντων τῶν πραγμάτων ἔνιοι διὰ	τὴν	ἀφροσύνην οὕτως εἰσὶν ἀβέλτεροι καὶ
[112, 0]	ἀρχαίων φιλοσόφων εἰσιόντα πρὸς Ἀρσινόην	τὴν	βασίλισσαν (πενθοῦσαν τὸν υἱὸν τοιούτῳ
[108, 0]	εἰς τὸ ἱερὸν τὴν μητέρα,	τὴν	δ´ ὑπερησθεῖσαν τῇ τῶν υἱῶν
[106, 0]	τὰ δάκρυα. Ὁ δὲ παραμυθούμενος	τὴν	Δανάην δυσπαθοῦσαν Δίκτυς φησί· Δοκεῖς
[102, 0]	καὶ σπουδαίοις ἀνδράσιν ἥκιστα πρέπον,	τὴν	δὲ μετριοπάθειαν οὐκ ἀποδοκιμαστέον. Μὴ
[121, 0]	τιμήν, ποθεινοτάτην οὖσαν τοῖς ἀφιερωθεῖσι,	τὴν	διὰ τῆς ἀγαθῆς μνήμης καὶ
[117, 0]	καὶ παραφροσύνη. Διὰ ταύτην γοῦν	τὴν	διηπατημένην καὶ ψευδῆ δόξαν πάντα
[104, 0]	παρελέσθαι τὰ προπεπονημένα καὶ μεταρρῖψαι	τὴν	δοκοῦσαν εὐημερίαν, οὐδένα καιρὸν ἔχουσα
[106, 0]	τῶν καὶ ἑτέροις συμβεβηκότων ἔλαττον	τὴν	δόξαν τοῦ λελυπημένου μεθίστησι καὶ
[106, 0]	συμφοράς, τοῖς ἀλλοτρίοις κακοῖς ἐλάττω	τὴν	ἑαυτοῦ ποιῶν λύπην. Ὥστε καταφανὲς
[117, 0]	ἐπὶ πᾶσιν ὀδύρονται, στένοντες καὶ	τὴν	ἑαυτῶν ἀτυχίαν αἰτιώμενοι. Πρὸς οὓς
[119, 0]	ἀλλ´ εὐτάκτως τοῦτον ἐκπλήσαντι πρὸς	τὴν	εἱμαρμένην ἐπανάγειν πορείαν, καλούσης αὐτῆς,
[119, 0]	τῶν ἔργων οὐ δύνανται διὰ	τὴν	ἐκ τῆς ἀπαιδευσίας ἀσθένειαν τῆς
[102, 0]	οὖσαν· ἀφαιρήσεται γὰρ ἡμῶν αὕτη	τὴν	ἐκ τοῦ φιλεῖσθαι (καὶ φιλεῖν
[106, 0]	παραμύθιον τῆς λύπης αὑτῷ ἐποίησε	τὴν	ἐλεγείαν τὴν καλουμένην (Λύδην, ἐξαριθμησάμενος
[117, 0]	ἐξαρπασθέντος ἐκ τῶν χειρῶν καὶ	τὴν	ἐν ὀφθαλμοῖς ὀδύνην αὐτοῖς ἀφέντος.
[118, 0]	εἰς εὐποτμίην καὶ ἀνωδυνίην καὶ	τὴν	ἐν τοῖσι πολλοῖσι δόξαν· (πᾶς
[120, 0]	μείλιχος καὶ φίλος διά τε	τὴν	ἐξ ὄψεως χάριν καὶ τὴν
[112, 0]	τοῖς ἄλλοις, ταύτην αὐτῷ δοῦναι	τὴν	ἐπὶ τοῖς τελευτήσασι γιγνομένην, οἷον
[111, 0]	Τὴν γὰρ εὐκαιρίαν μᾶλλον, οὐ	τὴν	εὐγηρίαν πανταχοῦ (θεωροῦμεν πρωτεύουσαν. Καὶ
[120, 0]	τὴν ἐξ ὄψεως χάριν καὶ	τὴν	εὐπροσήγορον φιλανθρωπίαν. Ἀλλὰ γὰρ ἐκεῖνος
[118, 0]	καὶ ἑωυτοῦ κρέσσω, κάρτα εἰδὼς	τὴν	ἑωυτοῦ ἐν τοισίδε πρήγμασι ἀμηχανίην·
[111, 0]	ἱστοροῦσι περὶ τὸν Πόντον γιγνόμενα	τὴν	ζωὴν ἔχειν ἡμερησίαν, ἕωθεν μὲν
[115, 0]	παρ´ ἐλπίδα συμβεβηκὸς καὶ παρὰ	τὴν	ἡμετέραν δόξαν ἔδειξε τὸ εἰωθὸς
[115, 0]	τῷ Μίδᾳ λέγουσι δήπου μετὰ	τὴν	θήραν ὡς ἔλαβε τὸν Σειληνὸν
[119, 0]	ἐπιθέμενον πάλιν τὸν στέφανον ἐπιτελεῖν	τὴν	θυσίαν, καὶ πρὸς τοὺς ἀγγέλους
[106, 0]	λύπης αὑτῷ ἐποίησε τὴν ἐλεγείαν	τὴν	καλουμένην (Λύδην, ἐξαριθμησάμενος τὰς ἡρωικὰς
[119, 0]	τὴν τῶν ὅλων πρόνοιαν καὶ	τὴν	κοσμικὴν διάταξιν. Ἐκείνῳ δὲ τῷ
[115, 0]	ἀρχὴν τὸ γενέσθαι ἄνθρωπον συμφορὰν	τὴν	μεγίστην· τοῦτο δέ φησιν Ἀριστοτέλης
[121, 0]	κατηφεῖς ὄντας οὔτε σὲ οὔτε	τὴν	μητέρα, οὕτως οὐδὲ νῦν μετὰ
[108, 0]	ἀπήνην ἀγαγεῖν εἰς τὸ ἱερὸν	τὴν	μητέρα, τὴν δ´ ὑπερησθεῖσαν τῇ
[122, 0]	φρόνημα ἀναλαβὼν σεαυτόν τε καὶ	τὴν	μητέρα τοῦ νεανίσκου καὶ τοὺς
[118, 0]	τὰ πρῶτα γένηται. Ταύτην δὲ	τὴν	μοῖραν ἐν ἄλλοις ὁ ποιητής
[117, 0]	θανάτους ἐλαφρῶς ἑκτέον, εἰδότας ὅτι	τὴν	μοῖραν οὐκ ἔστιν ἐκφυγεῖν (πεπαιδευμένων
[119, 0]	λέγεται καὶ Δημοσθένην τὸν ῥήτορα,	τὴν	μόνην καὶ ἀγαπητὴν ἀπολέσαντα θυγατέρα,
[119, 0]	ἐσθῆτα ἀναλαβὼν ἐβουθύτει καὶ παρενόμει,	τὴν	μόνην ὁ δείλαιος καὶ πρώτην
[119, 0]	μεταλλάξαντος ταῖς γυναιξὶ παραδοῦναι πρὸς	τὴν	νόμιμον ταφήν, αὐτὸν δὲ περὶ
[119, 0]	συνεδρεύοντα μετὰ τῶν φίλων, κατὰ	τὴν	οἰκίαν θορύβου γενομένου καὶ μεγάλης
[106, 0]	καὶ τὴν τοῦ Σωκράτους φωνήν,	τὴν	οἰομένην, εἰ συνεισενέγκαιμεν εἰς τὸ
[107, 0]	Ὕπνῳ καὶ Θανάτῳ διδυμάοσιν, ὄψει	τὴν	ὁμοιότητα αὐτῶν δηλῶν· τὰ γὰρ
[107, 0]	αὐτῶν δηλῶν· τὰ γὰρ δίδυμα	τὴν	ὁμοιότητα μάλιστα παρεμφαίνει. Πάλιν τέ
[110, 0]	Τῷ γὰρ ὄντι πολλοὶ διὰ	τὴν	οὐδένειαν καὶ τὴν πρὸς τὸν
[105, 0]	ἐν πίθῳ καθείρξας τὰ κακά,	τὴν	Πανδώραν ἀνοίξασαν ἀποφαίνει σκεδάσαι τὸ
[107, 0]	αὐτοῦ καταγνοίημεν, ἐπαληθεύσαιμεν δὲ καὶ	τὴν	παρ´ ἐνίοις κρατοῦσαν δόξαν ὡς
[102, 0]	περὶ σὲ διάθεσις ἀπαιτεῖν ἔοικε	τὴν	παρὰ τῶν φίλων βοήθειαν, καλῶς
[105, 0]	ἐτελεύτησεν. Ὑπερφυῶς δὲ φαίνεται περὶ	τὴν	παραμυθίαν (ὁ ποιητὴς εὐδοκιμεῖν, ποιήσας
[118, 0]	δὲ τὸν Ὀλύμπιον προσαγορευθέντα διὰ	τὴν	περὶ τὸν λόγον καὶ τὴν
[118, 0]	παρά τινος τῶν ἀναγγειλάντων αὐτῷ	τὴν	περὶ τὸν υἱὸν τελευτήν, μικρὸν
[120, 0]	σῆς εὐσεβείας καὶ τῆς ἑαυτοῦ	τὴν	πρέπουσαν εὐφημίαν ἔχων πρὸς τὸν
[110, 0]	οὐδ´ ἐπὶ τοῦ θανάτου πρὸς	τὴν	πρὸ τῆς γενέσεως κατάστασιν ἔστι
[109, 0]	Τί ἄριστόν ἐστιν ἀνθρώποις ἀποκρίνασθαι	τὴν	πρόμαντιν ὅτι οὐδ´ αὐτὸς ἀγνοεῖ,
[110, 0]	πολλοὶ διὰ τὴν οὐδένειαν καὶ	τὴν	πρὸς τὸν θάνατον διαβολὴν ἀποθνῄσκουσιν,
[121, 0]	πένθους παῦλαν. Περιέχει δὲ καὶ	τὴν	πρὸς τὸν θεοφιλέστατον υἱόν σου
[118, 0]	ἀμηχανίην· τοῦτον γὰρ εὐθὺς μετὰ	τὴν	προσαγγελίαν ἀμφοτέρων τῶν υἱέων οὐδὲν
[102, 0]	πάλιν, ἀλλ´ αὑτὸς αἰεὶ μίμνε,	τὴν	σαυτοῦ φύσιν σῴζων βεβαίως, ὥστε
[119, 0]	τε πρὸς τοὺς ἀπαγγείλαντας αὐτῷ	τὴν	συμφορὰν ἀπιδεῖν καὶ μικρὸν ἐπισχόντα
[118, 0]	τὴν περὶ τὸν λόγον καὶ	τὴν	σύνεσιν ὑπερβεβλημένην δύναμιν, πυθόμενον ἀμφοτέρους
[121, 0]	ψυχὴν κακώσεως καὶ καταφθορᾶς ἐπὶ	τὴν	συνήθη σοι καὶ κατὰ φύσιν
[109, 0]	πρὸ τῆς γενέσεως ἡ μετὰ	τὴν	τελευτήν. Ἀλλ´ οἴει σὺ διαφορὰν
[109, 0]	οὔτε κακόν, οὕτως οὐδὲ μετὰ	τὴν	τελευτήν. Καὶ καθάπερ τὰ πρὸ
[116, 0]	ἐν τῷ βίῳ συμβαίνειν κατὰ	τὴν	τῆς ἀνάγκης ἢ πεπρωμένης μοῖραν.
[121, 0]	ἀναγκαιότατον ὄντα σοι πρός τε	τὴν	τῆς παρούσης λύπης ἀπαλλαγὴν καὶ
[116, 0]	πρὸς οἴκτους καὶ ὀλοφυρμοὺς διὰ	τὴν	τῆς ψυχῆς ἀσθένειαν καὶ τὸν
[107, 0]	βραχυχρόνιον τοῦ βίου ἄδηλον ποιῆσαι	τὴν	τοῦ θανάτου προθεσμίαν. Τοῦτο γὰρ
[108, 0]	τινες νόσοι προσπέσωσιν, ἐμποδίζουσιν ἡμῖν	τὴν	τοῦ ὄντος θήραν, ἐρώτων δὲ
[106, 0]	γὰρ ἄν τις ἑλκύσειε καὶ	τὴν	τοῦ Σωκράτους φωνήν, τὴν οἰομένην,
[118, 0]	ἑαυτοῖς δὲ μηδὲν ὄφελος εἶναι	τὴν	τούτων ὑπόμνησιν, δι´ ὧν δεῖ
[102, 0]	ἄρχειν ἀπολαχόντα δὲ φέρειν ἀνεπαχθῶς	τὴν	τύχην, οὕτω καὶ τῇ διανομῇ
[120, 0]	πρὶν εἴς τινα παροινίαν ἐκπεσεῖν	τὴν	τῷ μακρῷ γήρᾳ παρεπομένην. Εἰ
[113, 0]	ὁ ἄωρος θάνατος ὡς πρὸς	τὴν	τῶν ἀνθρώπων φύσιν οὐδὲν διαφέρει.
[113, 0]	ἡλικίας ἔχοντα (ἱκανόν· τὸν δὲ	τὴν	τῶν εἴκοσιν ἐτῶν προθεσμίαν ἐκπληρώσαντα
[119, 0]	τὴν ἀνθρωπίνην, ἀλλ´ οὐ κατὰ	τὴν	τῶν ὅλων πρόνοιαν καὶ τὴν
[113, 0]	ἤδη νομιζόντων ἡμῶν βεβαίαν ἔχειν	τὴν	τῶν τηλικούτων διαμονήν. Εἰ δ´
[108, 0]	αἱ τούτου ἐπιθυμίαι· διὰ γὰρ	τὴν	τῶν χρημάτων κτῆσιν πάντες οἱ
[105, 0]	σοφὸν μετὰ χλευασμοῦ, συνεὶς αὐτοῦ	τὴν	ὑπερηφανίαν συνεβούλευε μεμνῆσθαι ὅτι ἄνθρωπός
[116, 0]	κατὰ τοὺς μύθους πρόχειρον εἶχε	τὴν	ὑπόληψιν ταύτην ὅτι καὶ ἡ
[103, 0]	τὸ βραχύτατον ἢ παρασκευάζειν αὑτῷ	τὴν	ὑπομονὴν ἄρρενα καὶ γενναίαν. Καὶ
[109, 0]	καὶ τῆς ἐσθῆτος ἡμῶν μετὰ	τὴν	φθορὰν ὑπολαμβάνεις τινὰ διαφορὰν εἶναι
[103, 0]	μόνον ἑαυτὸν εἰδέναι θνητὸν ὄντα	τὴν	φύσιν, ~ἀλλὰ καὶ ὅτι θνητῷ
[107, 0]	οὕτω φανείημεν. Οἶμαι δὲ καὶ	τὴν	φύσιν ὁρῶσαν τό τ´ ἄτακτον
[116, 0]	ἀνάρπαστον αὐτὴν γενέσθαι πρὸς ἀπώλειαν	τὴν	χαλεπωτάτην. Δύ´ ἐστὶ τῶν Δελφικῶν
[121, 0]	τεθνεῶτα, αὐτῇ τῇ ψυχῇ αὐτὴν	τὴν	ψυχὴν θεωροῦντα ἐξαίφνης ἀποθανόντος ἑκάστου,
[121, 0]	ἀνωφελοῦς περὶ τὸ σῶμα καὶ	τὴν	ψυχὴν κακώσεως καὶ καταφθορᾶς ἐπὶ
[114, 0]	φυσικοῦ καὶ μετρίου τῆς περὶ	τὴν	ψυχὴν λύπης εἰς ἄπρακτα καὶ
[112, 0]	τοῦ πληγέντος βοᾶν, ἀλλ´ ἐθίζειν	τὴν	ψυχὴν ὅτι τάχιστα γίγνεσθαι περὶ
[102, 0]	παρειμένῳ τό τε σῶμα καὶ	τὴν	ψυχὴν ὑπὸ τῆς παραλόγου συμφορᾶς,

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 8/10/2009