Chapitre
[20]	τὸ νοηθὲν ὑπὸ τῶν δαιμόνων	ὁ	ἀὴρ τρεπόμενος δι´ εὐπάθειαν ἐνσημαίνεται
[14]	συμμεμιγμένῃ πρὸς χρυσίον, ὥσπερ Νικίας	ὁ	Ἀθηναῖος, διαποικιλοῦμεν; σοὶ δ´, ὦ
[22]	ψυχαὶ βοῶσι δειμαίνουσαι· πολλὰς γὰρ	ὁ	Ἅιδης ἀφαρπάζει περιολισθανούσας, ἄλλας δ´
[4]	χαλεπὰ προτεθεσπίσθαι τῇ Σπάρτῃ. Φειδόλαος	ὁ	Ἁλιάρ τιος ἀπαντήσας μικρόν’ εἶπεν
[32]	γὰρ εἶδε πίπτοντα τὸν ἐχθρὸν	ὁ	ἀνὴρ καὶ τῷ Πελοπίδᾳ τὴν
[17]	οὖν ὄψις, ὦ Χάρων, ἣν	ὁ	ἄνθρωπος διεξῆλθε, τοιαύτη τις ἦν·
[18]	Θήβαις κρατίστῳ· γνώριμος δ´ ὑμῖν	ὁ	ἄνθρωπός ἐστι τῶν Μέλωνος ἁρματηλατῶν
[11]	καὶ πρότερον ἔτι τούτων Πυριλάμπης	ὁ	Ἀντιφῶντος ἁλοὺς ἐν τῇ διώξει
[13]	διατρίβοντι περὶ Θήβας. ὥρμησε μὲν	ὁ	Ἄρκεσος πόθῳ τοῦ ἀνδρὸς αὐτὸς
[29]	εἶναι λέγονται καὶ τίνες; ἀγνοοῦμεν‘	ὁ	Ἀρχίας εἶπε καί σε τούτου
[2]	ὧν ὁπότε τυγχάνοι σχολὴν ἄγων	ὁ	Ἀρχίας, ἡδέως ἠκροᾶτο συγκαθιεὶς μετὰ
[30]	δὲ καὶ τῇ μέθῃ κατακεκλυσμένος	ὁ	Ἀρχίας καὶ τῇ προσδοκίᾳ τῶν
[4]	διαλεγομένου πρὸς τὸν Θεόκριτον διέκρουσεν	ὁ	Γαλαξίδωρος, ἐγγὺς γὰρ Ἀρχίαν ἔδειξε
[11]	ἀμελεῖ τὸ θεῖον αὐτοῦ. ~Καὶ	ὁ	Γαλαξίδωρος οἴει γάρ, ἔφη Θεόκριτε,
[12]	σιδήρου ταῦτα μωραίνει πέλας‘ καὶ	ὁ	Γαλαξίδωρος Σιμμίου μέν, ἔφη Φειδόλαε,
[20]	ἔστιν ᾗ παραμυθεῖται τοὺς ἀπιστοῦντας·	ὁ	γὰρ ἀὴρ φθόγγοις ἐνάρθροις τυπωθεὶς
[5]	τοῖς Θηβαίοις πλὴν τῶν ἱππαρχηκότων.	ὁ	γὰρ ἀπαλλαττόμενος τὸν παραλαμβάνοντα τὴν
[4]	ῥᾴδιον, ἔφη μᾶλλον δ´ ἀδύνατον·	ὁ	γὰρ Ἀρχίας ἐλπίζων τινὰ τῶν
[29]	ἀλλὰ τῆς πράξεως ὁδῷ βαδιζούσης.	ὁ	γὰρ Ἀρχίας’ ἔφη καὶ ὁ
[25]	ἀληλιμμένους ἀπιόντας ἐπὶ τὸ δεῖπνον.	ὁ	γὰρ Φυλλίδας δεδιὼς μὴ τὸν
[15]	προθύμως οὐ καλῶς δίδωσιν; ὡμολόγησεν.	ὁ	δ´ ἅ τις καλῶς δίδωσι
[14]	μνήμῃ τοῦ Λύσιδος πολὺν χρόνον,	ὁ	δ´ ἀδελφὸς ὑπομειδιῶν ὥσπερ εἰώθει
[4]	σπεύδοντας. ἡμεῖς μὲν οὖν ἐπέσχομεν,	ὁ	δ´ Ἀρχίας καλέσας τὸν Θεόκριτον
[32]	τῆς αὐλῆς ἐπὶ τὸν θάλαμον.	ὁ	δ´ εὐθὺς ἐπὶ τὴν ἀλήθειαν
[33]	ταχέως ἄγειν ἐπ´ αὐτοὺς Ἀμφίθεον.	ὁ	δ´ ὁρῶν καὶ τῆς ὥρας
[9]	οὖν πατὴρ ταῦτ´ εἰπὼν ἐσιώπησεν.	~ὁ	δὲ Γαλαξίδωρος, ὦ Ἡράκλεις, εἶπεν
[25]	ἐπεχειροῦμεν παρακαλεῖν ἐπὶ τὴν πρᾶξιν.	ὁ	δὲ καὶ τὴν ἡμέραν ἔφη
[27]	καὶ ὑπακούειν τοῖς ἄρχουσι καλούμενον.	ὁ	δὲ κελεύσας τὸν υἱὸν ἐλθεῖν
[13]	ἀμφοῖν τελειοῦται πρὸς τὸ καλόν,	ὁ	δὲ μὴ δεξάμενος ὥσπερ σφαῖραν
[7]	Πλάτωνα τῆς ἀπορίας ἐπεκαλοῦντο βοηθόν.	ὁ	δὲ τοῦ Αἰγυπτίου μνησθεὶς προσπαίζειν
[20]	λόγον εἰσδεχομένης, ὅταν ἀλλήλοις ἐντυγχάνωμεν·	ὁ	δὲ τοῦ κρείττονος νοῦς ἄγει
[17]	τοῦ Φυλλίδου πάντες μὲν διεταράχθημεν,	ὁ	δὲ Χάρων τῷ Ἱπποσθενείδᾳ πάνυ
[20]	Σωκράτης ὁ ἑταῖρος ἡμῶν, ὥσπερ	ὁ	δοθεὶς ἔτι παιδὸς ὄντος αὐτοῦ
[20]	σάρκες ὑγρῶν περίπλεαι καὶ βαρὺς	ὁ	ἐκ τούτων ὄγκος ἡσυχάζων καὶ
[15]	ἀπόβλητος. οὐ γὰρ οὖν’ εἶπεν	ὁ	Ἐπαμεινώνδας, ἀλλ´ ἔστιν ὅτῳ μὴ
[15]	καὶ τοὺς λαμβάνοντας; οὐδαμῶς’ εἶπεν	ὁ	Ἐπαμεινώνδας, ἀλλ´ ὥσπερ ἄλλου τινὸς
[25]	οὐκ εὐτυχῶς ἀπαλλάσσει. ~Τούτων εἰρημένων	ὁ	Ἐπαμεινώνδας ἀποβλέψας εἰς ἐμέ σοὶ
[15]	φεύγειν οὐκ ἄτοπον; ἄτοπον’ εἶπεν	ὁ	Ἐπαμεινώνδας εἰ μὴ λόγῳ τις
[13]	καὶ γνώσεως αὕτη συνήθης. καὶ	ὁ	Ἐπαμεινώνδας Θεάνωρ, εἶπεν ὦ Σιμμία,
[14]	εἶπεν ὁ πατήρ. οὐκοῦν’ ἔφη	ὁ	Ἐπαμεινώνδας Ἰάσωνι μὲν τῷ Θετταλῶν
[17]	ἐξ ἀγροῦ μοι συνοδεύων Ὑπατόδωρος	ὁ	Ἐριάνθους, χρηστὸς μὲν ἄλλως καὶ
[20]	καὶ ταραχήν, ἧς ἀπήλλακτο Σωκράτης	ὁ	ἑταῖρος ἡμῶν, ὥσπερ ὁ δοθεὶς
[32]	τοὺς ἄλλους προσβοηθεῖν. τέλος δ´	ὁ	ἡμέτερος λαβὼν μὲν εἰς τὴν
[15]	διδάξας μὴ δυσχεραίνειν. ~Ὑπολαβὼν δ´	ὁ	Θεάνωρ ἆρ´ οὖν’ ἔφη τὸ
[16]	ἐκεῖ γενώμεθα, συνοίκοις χρησόμενον; καὶ	ὁ	Θεάνωρ ἐπιμειδιάσας ἔοικεν’ ἔφη Λῦσις,
[15]	δ´ ἀστείαν. ἆρ´ οὖν’ ἔφη	ὁ	Θεάνωρ ὁ μέν ὀφείλων διδοὺς
[21]	ὄντα σιωπᾶν ἄμεινον. μηδαμῶς’ εἶπεν	ὁ	Θεόκριτος, ἀλλὰ δίελθ´ αὐτά· καὶ
[5]	ἀντὶ θανάτου τῷ ἀνθρώπῳ. ~Καὶ	ὁ	Θεόκριτος εἰς καιρόν’ ἔφη καὶ
[18]	ἐστὶ πρὸς ἐκείνων. ~Ὑπολαβὼν δ´	ὁ	Θεόκριτος καὶ κατασχὼν τὸν Χάρωνα
[5]	τοῦτο περιελθεῖν ἀνασχομένους ὀρυττόμενον’ καὶ	ὁ	Θεόκριτος μικρὸν διαλιπών ἀλλ´ οὐδ´
[25]	καὶ Γαλαξιδώρου βούλεταί σοι διαλεχθῆναι	(ὁ)	Θεόκριτος οὑτοσί. ἀγαθῇ τύχῃ’ εἶπε
[13]	ἀκουστέον, ὡς εἰδότος ἀκριβέστερον. ~Καὶ	ὁ	Θεόκριτος πρότερόν γ´’ ἔφη τοὺς
[9]	τοὺς σοφιστὰς ἀποσκεδάσας. ὑπολαβὼν δ´	ὁ	Θεόκριτος τί γάρ, εἶπεν ὦ
[10]	μετιέναι τὴν ἀλήθειαν. ~Εἶεν’ εἶπεν	ὁ	Θεόκριτος, τὸ δὲ δαιμόνιον, ὦ
[24]	οἰκεῖον οὐ νεμεσᾷ δαίμονα βοηθεῖν	ὁ	θεὸς ἀλλ´ ἀφίησι τῷ προθυμουμένῳ·
[17]	δέδρακας ἡμᾶς; οὐδέν’ ἔφη δεινόν’	ὁ	Ἱπποσθενείδας, ἐὰν ἀνεὶς τὴν τραχύτητα
[17]	ἐκπλαγέντων δὲ τὸν λόγον ἡμῶν	ὁ	Ἱπποσθενείδας μὴ λέγε πρὸς θεῶν,
[18]	οὐ πολὺ προείληφας, διωξόμεθα. καὶ	ὁ	Ἱπποσθενείδας οὐκ οἶδ´, εἶπεν ὦ
[18]	καὶ προσβλέπων ἡμῖν; ἐπιστρέψας οὖν	ὁ	Ἱπποσθενείδας Χλίδων’ ἔφη νὴ τὸν
[31]	λαβῇ τοῦ ξίφους ἐπιβεβληκώς, Καβίριχος	ὁ	κυαμευτὸς ἄρχων τοῦ βραχίονος αὐτὸν
[6]	οὔτε ~Ταῦτα τοῦ Θεοκρίτου λέγοντος	ὁ	Λεοντίδης ἐξῄει μετὰ τῶν φίλων,
[13]	χρόνον, πρίν γε δὴ Γοργίας	ὁ	Λεοντῖνος ἐκ τῆς Ἑλλάδος ἀναπλέων
[14]	κουροτρόφον‘ ἀλλ´ ἄμυνε· σὸς γὰρ	ὁ	λόγος. καὶ μὴν ἐγώ, εἶπεν
[31]	ἀμυνόμενον δὲ τοῖς παρακειμένοις ἐκπώμασιν	ὁ	Λυσίθεος ἀπὸ τῆς κλίνης χαμαὶ
[16]	πολλοῖς ἐπεισῆλθεν, ὡς ἐπὶ ξένης	ὁ	Λῦσις ἄλλως κεκήδευται καὶ κινητέος
[3]	πρὸς τοὺς φυγάδας· ~Ἐμοῦ δ´	ὁ	μάντις Θεόκριτος τὴν χεῖρα πιέσας
[28]	τῶν πολεμίων. ἐνῆγε δὲ καὶ	ὁ	μάντις Θεόκριτος, ὡς τῶν ἱερῶν
[31]	σιγὴν ἐποίησεν· ἐπεὶ δὲ πρῶτος	ὁ	Μέλων ὥρμησε διὰ μέσου τὴν
[17]	τὸ εἶδος. ~Ἐν τούτῳ δ´	ὁ	μὲν ἰατρὸς προσελθὼν περιέλυσε τοῦ
[2]	αὐτὸς ὡμολόγησεν ὁ Χάρων παρέξειν.	ὁ	μὲν οὖν ἄνθρωπος ἔγνω πάλιν
[16]	δ´ ἃς δαίμονες ἀνθρώπους ἄγουσιν.	ὁ	μὲν οὖν Θεάνωρ ταῦτ´ εἰπὼν
[8]	μή τι νύκτωρ ὑπεναντιωθείη δαιμόνιον.	ὁ	μὲν οὖν πατὴρ ταῦτ´ εἰπὼν
[23]	οὗπερ ἐξ ἀρχῆς κατεκλίθη, κείμενον.	~Ὁ	μὲν οὖν Τιμάρχου μῦθος οὗτος·
[15]	ἆρ´ οὖν’ ἔφη ὁ Θεάνωρ	ὁ	μέν ὀφείλων διδοὺς ἑκουσίως καὶ
[14]	οἰκείων. ~Ταῦτα τοῦ ξένου λέγοντος	ὁ	μὲν πατὴρ ἐπεδάκρυσε τῇ μνήμῃ
[15]	ἀσκεῖ πρὸς φιλαργυρίαν (καὶ γὰρ	ὁ	νόμος ἴσως ἐνταῦθα καὶ ὁ
[20]	δύνανται τοῖς δηλουμένοις. Σωκράτει δ´	ὁ	νοῦς καθαρὸς ὢν καὶ ἀπαθής,
[15]	ἢ οὐ δοκεῖ σοι; ὡμολόγησεν	ὁ	ξένος. ἆρ´ οὖν’ ἔφη διαφορὰν
[6]	εὑρήσει. καὶ τίς ἄν’ εἶπον	ὁ	ξένος εἴη; περιττῷ γὰρ ἀφ´
[13]	καλὰ δόγματα βεβαιῶν. ὑπολαβὼν δ´	ὁ	ξένος οὐκοῦν’ ἔφη σὺ κωλύεις,
[6]	ἠθῶν· εἶτ´ οὐχ ὑπέρευ Θαλῆς	ὁ	παλαιὸς ἀπὸ ξένης ἐλθὼν διὰ
[11]	ὅ τε παρ´ αὐτοῦ καὶ	ὁ	παρ´ ἄλλων. ἑτέρου μὲν γὰρ
[33]	ἦν μεγάλη πρὸς τοὺς ἐντυγχάνοντας	ὁ	παρ´ αὐτῶν ἔλεος καὶ δάκρυα
[13]	σφάλλεται δι´ αὑτόν, ἐνταυθοῖ δ´	ὁ	παραιτούμενος καὶ ὑποφεύγων ἀδικεῖ τὴν
[11]	γίγνεσθαι καὶ ὁρμήν. ὑπολαβὼν δ´	ὁ	πατήρ ἀλλὰ μήν’ ἔφη καὶ
[8]	~Μεταξὺ δὲ τοῦ Σιμμίου λέγοντος	ὁ	πατὴρ ἡμῶν Πολύμνις ἐπεισῆλθε καὶ
[23]	τῶν αὐτῶν ἀναγόμενος ἡμῖν; καὶ	ὁ	πατὴρ μειδιάσας τοιοῦ– τον’ ἔφη
[14]	κτῆσις εἴη. τί μήν; εἶπεν	ὁ	πατήρ. οὐκοῦν’ ἔφη ὁ Ἐπαμεινώνδας
[14]	βαρύτερον τὸν πλοῦτον. ἄπαγ´, εἶπεν	ὁ	πατήρ ὦ παῖ· μηδέποτε τοιαύτην
[27]	παῖδα. τὸ δ´ ὅλον’ εἶπεν	ὁ	Πελοπίδας οὐδ´ εὖ βεβουλεῦσθαι δοκεῖς
[7]	ἐγὼ καὶ Πλάτων καὶ Ἐλλοπίων	ὁ	Πεπαρήθιος. ἧκε δὲ πέμψαντος βασιλέως
[15]	μὴ δυσχερές, οὐδ´ αὖ πάλιν	ὁ	πλοῦτος οὕτως ἄτιμος καὶ ἀπόβλητος.
[18]	καὶ τίς οὗτος’ ἔφην ἐστὶν	ὁ	πρὸς ταῖς αὐλείοις θύραις ἐφεστὼς
[16]	ἐκείνην. ~Ταῦτα τοῦ ἀδελφοῦ διελθόντος	ὁ	Σιμμίας δὶς ἢ τρὶς ἐπινεύσας
[7]	τὸν Ἀλκμήνης τάφον ἀνασκευασάμενος. καὶ	ὁ	Σιμμίας εὐθὺς ἀναμνησθείς οὐκ οἶδ´’
[11]	οἶμαι καὶ Σιμμίαν ἀκηκοέναι. πολλάκις’	ὁ	Σιμμίας ἔφη καὶ πολλῶν· διεβοήθη
[8]	ἡμῶν τῇ πενίᾳ βοηθεῖν. καὶ	ὁ	Σιμμίας ἡσθείς πάνυ θαυμαστόν γε
[20]	πρὸς τὸν Γαλαξιδώρου λόγον ἀντεῖπεν	ὁ	Σιμμίας οὐκ ἠκούσαμεν· αὐτὸς δὲ
[2]	τῆς τοιαύτης διατριβῆς. καὶ γὰρ	ὁ	Σιμμίας πολὺν χρόνον ἐπὶ τῆς
[13]	ἕκαστος ἔτυχε καὶ γενομένης σιωπῆς	ὁ	Σιμμίας τὸν ἀδελφὸν ἡμῶν καλέσας
[21]	τὸν ἄνθρωπον. εἰκότως γ´, εἶπεν	ὁ	Σιμμίας ὦ Θεόκριτε· νέος γὰρ
[3]	διαφόρου καὶ περιττῆς ὥσπερ Ἐπαμεινώνδας	ὁ	σὸς ἀδελφός· ἀλλ´ ὁρᾷς, ὅτι
[7]	πολλὰ παρ´ Ἀγησιλάου κομίζων Ἀγητορίδας	ὁ	Σπαρτιάτης ἧκεν εἰς Μέμφιν ὡς
[23]	καὶ ἀκροᾶσθαι· διὸ καὶ Σπίνθαρος	ὁ	Ταραντῖνος οὐκ ὀλίγον αὐτῷ συνδιατρίψας
[20]	φέρεται πρὸς τὴν (πρᾶξιν. οὐδ´	ὁ	τῆς κινήσεως καὶ συνεντάσεως καὶ
[22]	τῆς φωνῆς βούλεσθαι μὲν αὑτὸν	ὁ	Τίμαρχος ἔφη θεάσασθαι περιστρέφοντα, τίς
[21]	(πρότερον δὲ τίς ἦν οὗτος	ὁ	Τίμαρχος φράσον· οὐ γὰρ ἔγνων
[9]	δ´ οὐ μόνον ἔοικεν ἀσχήμων	ὁ	τοιοῦτος εἶναι σχηματισμός, ἀλλὰ καὶ
[13]	χάριτος ἐφιέμενον; ἀλλ´ ἐκεῖ μὲν	ὁ	τοῦ σκοποῦ μένοντος ἀτυχήσας σφάλλεται
[24]	ἀνασῴζουσιν, οὗτος, ὦ τοῦ δαιμονίου	ὁ	τρόπος· ἡμᾶς βαπτιζομένους ὑπὸ τῶν
[5]	χαλκοῦ καταπλυθέντος, ἀλλ´ ἴδιός τις	ὁ	τύπος καὶ βαρβαρικὸς τῶν χαρακτήρων
[15]	τὴν πλεονεξίαν τοῦ ἀδικεῖν) ἀλλ´	ὁ	τῶν δικαίων καὶ συγκεχωρημένων ὑπὸ
[9]	τοῦ κρατίστου. διὸ καὶ Σωκράτης	ὁ	ὑμέτερος, ὦ Σιμμία, δοκεῖ μοι
[27]	μή τι καινότερον, οὐδὲν ἴσμεν’	ὁ	ὑπηρέτης ἔφη πλέον, ἀλλὰ τί
[9]	καὶ ὀνειράτων ὄψεις, ἐν οἷς	ὁ	φαυλότατος οὐχ ἧττον τῷ κατατυγχάνειν
[7]	προσέοικεν. ~Οὐ γὰρ οὖν’ εἶπεν	ὁ	Φειδόλαος· ἀλλὰ τοῦτον μέν, ὅταν
[12]	ἐκ τούτων δαιμόνιον. ~Τί οὖν,	ὁ	Φειδόλαος εἶπεν ὦ Σιμμία; Γαλαξίδωρον
[5]	Σπάρτην τὰ λείψανα μετεκόμιζε. καὶ	ὁ	Φειδόλαος οὐ γάρ’ ἔφη παρέτυχον,
[22]	Τίμαρχος ἔφη θεάσασθαι περιστρέφοντα, τίς	ὁ	φθεγγόμενος εἴη· σφόδρα δὲ τὴν
[29]	ὁ γὰρ Ἀρχίας’ ἔφη καὶ	ὁ	Φίλιππος ὡς ἤκουσαν (ἥκειν ἐμὲ
[15]	ὁ νόμος ἴσως ἐνταῦθα καὶ	ὁ	φόβος ἀπείργει τὴν πλεονεξίαν τοῦ
[33]	δὲ τὸν ἐπὶ τῆς εἱρκτῆς	ὁ	Φυλλίδας Ἀρχίας’ ἔφη καὶ Φίλιππος
[29]	οὐ λήσεται. πάνυ μὲν οὖν‘	ὁ	Φυλλίδας εἶπε μηδέν, ὦ Χάρων,
[4]	ἐστιν, ὑπὲρ οὗ διαλέγονται; καὶ	ὁ	Φυλλίδας οὐ σαφῶς’ εἶπεν ἔχω
[17]	εἵμαρται, κατελθεῖν τοὺς ἄνδρας’ καὶ	ὁ	Φυλλίδας παροξυνόμενος εἰπέ μοι, φησίν
[10]	δ´ ἀνεμόλυναν. ἧκεν οὖν καὶ	ὁ	Χάριλλος οἴκαδε τά τε σκέλη
[27]	τοὺς τυράννους. οὐκ ἔστιν’ εἶπεν	ὁ	Χάρων, ἀλλ´ αὐτοῦ παραμενεῖ καὶ
[27]	ἀγανακτεῖν βράδιον ὑπακουόντων. θορυβηθεὶς οὖν	ὁ	Χάρων ἐκείνοις μὲν εὐθὺς ἀνοιγνύναι
[27]	αὐτοῖς; ὅτι νὴ Δί´’ εἶπεν	ὁ	Χάρων θεὶς τὸν στέφανον ἤδη
[2]	ἡμῶν καὶ σκοπούντων αὐτὸς ὡμολόγησεν	ὁ	Χάρων παρέξειν. ὁ μὲν οὖν
[26]	τὸν Κιθαιρῶνα, καὶ παρέσχεν αὐτοῖς	ὁ	χειμὼν τὰ πρόσωπα συγκεκαλυμμένοις ἀδεῶς
[7]	τοῦ θεοῦ προβεβλημένον. ἦν δ´	ὁ	χρησμὸς Δηλίοις καὶ τοῖς ἄλλοις
[11]	τὸ Σωκράτους δαιμόνιον πταρμὸς ἦν,	ὅ	τε παρ´ αὐτοῦ καὶ ὁ
[20]	ἀπεθέσπισεν· ἐᾶν γὰρ αὐτὸν ἐκέλευσεν	ὅ	τι ἂν ἐπὶ νοῦν ἴῃ
[27]	καὶ πίνων ἐπυνθάνετο τῶν ὑπηρετῶν	ὅ	τι βούλοιντο. λέγει δ´ ἅτερος
[6]	διὰ χρόνου τῶν φίλων ἐρωτώντων	ὅ	τι καινότατον ἱστορήκοι τύραννον‘ ἔφη
[24]	τὸ προσταττόμενον αἰσθανόμενοι ῥᾳδίως εἰς	ὃ	δεῖ καθίστανται. φαίνεται δὲ γιγνώσκων
[13]	ὑποφεύγων ἀδικεῖ τὴν χάριν εἰς	ὃ	ἔσπευκε μὴ περαίνουσαν. σοὶ μὲν
[15]	ὁρᾷς ἀσκήσεως καὶ τοῦ πρὸς	ὃ	ἡ ἄσκησις ἔργου, καὶ καθάπερ
[9]	προϊστάμενοι τῶν ἐπὶ νοῦν ἰόντων.	(ὃ	πολιτικοῖς μὲν ἀνδράσι καὶ πρὸς
[31]	τούτου μὲν οὖν ἐξέκρουσε τὴν	(ἐπιβο(	υ) λὴν ἅμα τὸ ξίφος
[31]	ἐκολάκευες· μὴ γὰρ ἐν ἐλευθέραις	στεφανώσαιο	ταῖς Θήβαις μηδὲ θύσειας ἔτι
[5]	βαρβαρικὸς τῶν χαρακτήρων ἐμφερέστατος Αἰγυπτίοις·	διὸ	καὶ Ἀγησίλαος, ὡς ἔφασαν, ἐξέπεμψεν
[23]	δὲ τοῦ μανθάνειν καὶ ἀκροᾶσθαι·	διὸ	καὶ Σπίνθαρος ὁ Ταραντῖνος οὐκ
[9]	κατατυγχάνειν πολλάκις φέρεται τοῦ κρατίστου.	διὸ	καὶ Σωκράτης ὁ ὑμέτερος, ὦ
[34]	γὰρ ἡ τῆς ἡμέρας ἐκείνης.	διὸ	καὶ τοῦτον μὲν ὕστερον, ὡς
[20]	ἐρόμενός ποτε μὴ τυχεῖν ἀποκρίσεως,	διὸ	μηδ´ αὖθις ἐρέσθαι, πολλάκις δ´
[24]	οἷς λέγει τῶν δ´ Ἕλενος,	Πριάμοιο	φίλος παῖς, ξύνθετο θυμῷ βουλήν,
[12]	βαρύτεροι καὶ μείζονες καταλάβωσι πράξεις,	ἐκεῖνο	γίγνεται τὸ Εὐριπίδειον οὐδεὶς σιδήρου
[11]	καὶ κωλύειν τὴν ὁρμήν. ἀλλ´	ἐκεῖνό	μοι δοκεῖ θαυμαστόν, εἰ πταρμῷ
[6]	οὐχ ὑπέρευ Θαλῆς ὁ παλαιὸς	ἀπὸ	ξένης ἐλθὼν διὰ χρόνου τῶν
[9]	μύθων καὶ δεισιδαιμονίας ἀνάπλεω φιλοσοφίαν	ἀπὸ	Πυθαγόρου Ἐμπεδοκλέους δεξάμενος εὖ μάλα
[24]	συνιᾶσιν, ἀλλ´ οἱ μεμαθηκότες εὐθὺς	ἀπὸ	σιγμοῦ τοῦ τυχόντος ἢ ποππυσμοῦ
[24]	ψυχαὶ καὶ σχολάζουσαι τὸ λοιπὸν	ἀπὸ	σώματος, οἷον ἐλεύθεραι πάμπαν ἀφειμέναι,
[5]	τὴν ἐπίβασιν τῆς λίμνης οὐκ	ἀπὸ	ταὐτομάτου γενέσθαι νομίζουσιν, ἀλλὰ μήνιμα
[1]	τοῦ βελτίστου θανάτου τυχόντ´ εὐθὺς	ἀπὸ	τῆς δίκης τῆς περὶ αὐτοῦ
[18]	ὡς εἶδεν ἡμᾶς προσέχοντας αὐτῷ,	ἀπὸ	τῆς θύρας ἡσυχῆ προσῆγε. τοῦ
[4]	ἔδειξε καὶ Λυσανορίδαν τὸν Σπαρτιάτην	ἀπὸ	τῆς Καδμείας ὥσπερ εἰς ταὐτὸν
[31]	τοῖς παρακειμένοις ἐκπώμασιν ὁ Λυσίθεος	ἀπὸ	τῆς κλίνης χαμαὶ καταβαλὼν ἀνεῖλε.
[25]	μὴ τὸν Ἀμφίθεον προανέλωσιν, εὐθὺς	ἀπὸ	τῆς Λυσανορίδου προπομπῆς τὸν Ἀρχίαν
[11]	οὐχ ἣν ἐκεῖνος ἦγε τρεπομένους	ἀπὸ	τῆς μάχης. ταῦτα δ´ οἶμαι
[18]	καλοῖς ὑπὲρ τῶν φυγάδων, ὡς	ἀπὸ	τῆς ὄψεως ταύτης· εἴ γε
[25]	ἀνυπόπτως πρὸς τὸν δῆμον ὡς	ἀπὸ	τοῦ βελτίστου παραινοῦντες. ἐδόκει ταῦθ´
[32]	ἅμ´ ἵλεως ἐξέπνευσε. γενόμενοι δ´	ἀπὸ	τούτων ἐπὶ τὸν Ὑπάτην τρέπονται
[23]	εἶπεν Ἐπαμεινώνδας οὐ συμβάλλεται γνώμην	ἀπὸ	τῶν αὐτῶν ἀναγόμενος ἡμῖν; καὶ
[24]	ὡς γὰρ ἀθλητὰς καταλύσαντας ἄσκησιν	ὑπὸ	γήρως οὐ τελέως ἀπολείπει τὸ
[27]	ἐξενηνοχέναι πιθανὸν ὄντα τὴν πρᾶξιν	ὑπὸ	δέους· οὐ γὰρ ἀφίκετο μετὰ
[20]	ἀλλ´ ὅμως τροχαλὰ ταῖς κατασκευαῖς	ὑπὸ	λειότητος ἐνδίδωσι πρὸς τὸ κινοῦν
[11]	ὅτε τύχοι γνώμην ἔχοντος ἀλλ´	ὑπὸ	μείζονος ἐπιστασίας καὶ ἀρχῆς ἀγομένου
[20]	δὲ θαυμάζειν ὁρῶντας τοῦτο μὲν	ὑπὸ	μικροῖς οἴαξι μεγάλων περιαγωγὰς ὁλκάδων
[20]	οὐκ ἂν οἶμαι δυσπείστως ἔχοιμεν	ὑπὸ	νοῦ κρείσσονος νοῦν καὶ ψυχὴν
[20]	συντείνοντι τὰς ὁρμὰς οὐ βιαίους	ὑπὸ	παθῶν ἀντιτεινόντων, ἀλλ´ εὐστρόφους καὶ
[22]	δι´ ὅλων ἀναταραχθεῖσαι τὸ σύμπαν	ὑπὸ	παθῶν διαφέρονται κατὰ τὸν βίον·
[27]	καὶ γὰρ ἡμᾶς δεῖ τοῖς	ὑπὸ	πόλιν φρουροῖς κομίσαι τι πρόσταγμα
[13]	ἀπεστάλην ἐγὼ νέος καὶ εἷς	ὑπὸ	πολλῶν καὶ πρεσβυτέρων, ἐχόντων οὐκ
[24]	πυρσοῖς τισι καὶ κηρύγμασι καὶ	ὑπὸ	σαλπίγγων, τοῖς δὲ πιστοῖς καὶ
[24]	χρῆναι· θαυμάζω δ´ εἰ τοῖς	ὑπὸ	Σιμμίου λεγομένοις αὐτοῦ δυσπιστήσουσί τινες,
[5]	τὰ σημεῖα συγχέουσι καὶ ἀφανίζουσιν,	ὑπὸ	σκότος ἀπέρχονται χωρισθέντες. ἐγὼ δέτ
[20]	τὰς μὲν ἀλλήλων νοήσεις οἷον	ὑπὸ	σκότῳ διὰ φωνῆς ψηλαφῶντες γνωρίζομεν·
[12]	πείθεσθαι μεθ´ ὑμῶν· τὰ δ´	ὑπὸ	σοῦ λελεγμένα καὶ Πολύμνιος οὐ
[22]	πρᾶον ἄνευ πληγῆς καὶ ἀλγηδόνος	ὑπὸ	συμβόλων ὀξέως καὶ σημείων αἰσθανομένη
[29]	(ἥκειν ἐμὲ κεκλημένον, ἤδη βαρεῖς	ὑπὸ	τῆς μέθης ὄντες καὶ συνεκλελυμένοι
[4]	χρόνον ἐκνεύσας τῆς ὁδοῦ μικρὸν	ὑπὸ	τὸ Ἄμφιον, ὥσθ´ ἡμᾶς ἀγωνιᾶν,
[24]	οὐ πάντων ὁμοίως ἐπιμελεῖται τῶν	ὑπὸ	τὸ γένος, ἀλλ´ ἀεί τιν´
[30]	καὶ τὴν μὲν ἐπιστολὴν ὑπέθηκεν	ὑπὸ	τὸ προσκεφάλαιον, αἰτήσας δὲ ποτήριον
[12]	φαίη τετρῶσθαι μὴ τῷ βέλει	ὑπὸ	τοῦ βαλόντος, μεμετρῆσθαι δ´ αὖ
[12]	σημαίνειν ἔλεγεν· ὥσπερ εἴ τις	ὑπὸ	τοῦ βέλους φαίη τετρῶσθαι μὴ
[12]	μεμετρῆσθαι δ´ αὖ τὸ βάρος	ὑπὸ	τοῦ ζυγοῦ μὴ τῷ ζυγῷ
[7]	γεωμετρικοῦ λῦσαι χρησμὸν αὐτοῖς ἄτοπον	ὑπὸ	τοῦ θεοῦ προβεβλημένον. ἦν δ´
[12]	τοῦ ζυγοῦ μὴ τῷ ζυγῷ	ὑπὸ	τοῦ ἱστάντος. οὐ γὰρ τοῦ
[22]	πληγὴν οὖσαν ἔνδοθεν τῆς ψυχῆς	ὑπὸ	τοῦ κρατοῦντος καὶ ἄρχοντος ἐπιστομιζομένης,
[15]	ἀποκόπτειν αὐτὰς ἀνείρξεσι καὶ κατοχαῖς	ὑπὸ	τοῦ λόγου κολαζομένας. εἰ γὰρ
[15]	ὁ τῶν δικαίων καὶ συγκεχωρημένων	ὑπὸ	τοῦ νόμου κερδῶν πολλάκις ἀφιστὰς
[20]	αὑτόν, εὐαφὴς ἦν καὶ λεπτὸς	ὑπὸ	τοῦ προσπεσόντος ὀξέως μεταβαλεῖν· τὸ
[32]	ἐπιφερομένοις, ἀλλ´ ἐν φωτὶ καθορώμενος	ὑπὸ	τούτων ἅμα τῆς θύρας ἀνοιγομένης
[20]	καὶ κατὰ (τοῦτο) τὸ νοηθὲν	ὑπὸ	τῶν δαιμόνων ὁ ἀὴρ τρεπόμενος
[16]	καὶ πρὸς τὸν τάφον εὐθὺς	ὑπὸ	τῶν ἐγχωρίων ὁδηγηθεὶς ἑσπέρας ἤδη
[11]	αὐτοῦ παρὰ τὴν Πάρνηθα φεύγουσιν	ὑπὸ	τῶν ἡμετέρων ἱππέων ἀποθανεῖν, ὡς
[3]	ὅτι φύσει πρὸς τὸ καλὸν	ὑπὸ	τῶν νόμων ἀγόμενος τὸν μέγιστον
[22]	ἐπὶ δεξιάν, πῆ δὲ καμπτομένους	ὑπὸ	τῶν παθῶν καὶ συνεφελκομένους τοῖς
[9]	δεισιδαιμονίας. οἱ μὲν γὰρ ἄκοντες	ὑπὸ	τῶν παθῶν τούτων ἁλίσκονται δι´
[28]	καθείρξαντας αὑτοὺς ὥσπερ σμῆνος ἐξαιρεθησομένους	ὑπὸ	τῶν πολεμίων. ἐνῆγε δὲ καὶ
[24]	δαιμονίου ὁ τρόπος· ἡμᾶς βαπτιζομένους	ὑπὸ	τῶν πραγμάτων καὶ σώματα πολλὰ
[29]	τὴν μήνυσιν οὐ βέβαιον, οὐδ´	ὑπὸ	τῶν συνειδότων ἐξενηνέχθαι τὴν πρᾶξιν
[16]	ἀκίνητα μὴ κινεῖν· ὁσίως γὰρ	ὑπὸ	τῶν φίλων κεκηδεῦσθαι τὸ Λύσιδος
[13]	καλόν, οὐκ αἰσχρὸν εὖ πάσχειν	ὑπὸ	φίλων· ἡ γὰρ χάρις οὐχ
[13]	κρείττων αὐτῷ χάρις ἐκτινομένη φίλοις	ὑπὸ	φίλων καὶ οἰκείων. ~Ταῦτα τοῦ
[11]	διαφέροντα τῶν πολλῶν γεγονέναι δοκοῦμεν,	ὑπὸ	φωνῆς ἔξωθεν ἢ πταρμοῦ τινος
[14]	μόνον τὴν οἰκίαν ἐδεδίειν ἁλώσιμον	ὑπὸ	χρημάτων εἶναι, κατὰ τὸ Καφισίου
[15]	δοξῶν, ἰσχὺν δὲ καὶ βίαν	ὑπὸ	χρόνου καὶ συνηθείας ἐν τροφῇ
[5]	ἀμφορεῖς κεραμεοῖ γῆν ἔχοντες ἐντὸς	ὑπὸ	χρόνου λελιθωμένην ἤδη καὶ συμπεπηγυῖαν,
[1]	σχεδὸν ὡς εἶχον αἱ Θῆβαι	πρὸ	τῆς καθόδου τῶν φυγάδων ἐπιστάμεθα.
[13]	ἤδη διῆλθον, ὑφ´ ὧν ἔπλευσα	(δεῦρο,	βούλομαι δὲ καὶ τούτοις διελθὼν
[1]	γενομένης, Γοργίδου πάντα τοῖς φυγάσι	δεῦρο	διὰ γραμμάτων ἐξαγγείλαντος. ὥστε σοι
[13]	κλέος· ἀλλὰ καὶ νῦν ἥκει	δεῦρο	μακρὰν ὁδὸν ἐξ Ἰταλίας ἔργοις
[14]	μὲν τῷ Θετταλῶν ταγῷ πέμψαντι	δεῦρο	πολὺ χρυσίον ἔναγχος πρὸς ἡμᾶς
[8]	τὸν Ἰσμηνὸν ἀπολουσόμενον, εἶτ´ ἀφίξονται	δεῦρο	πρὸς ἡμᾶς· πρὶν δ´ ἐντυχεῖν
[18]	οἶκον εὑρὼν μήτ´ ἐπ´ ἀγορᾶς	δεῦρο	πρὸς τούτους ἐτεκμαιρόμην ἥκειν καὶ
[31]	ξίφει πατάξας αὐτόν ἐνταῦθ´’ ἔφη	κεῖσο	μετὰ τούτων, οὓς ἐκολάκευες· μὴ
[28]	παιδὸς αὐτοῦ τὴν φαιδρότητα καὶ	τὸ	ἀδεὲς πρὸς τὸν κίνδυνον, ὥσπερ
[22]	καθ´ ἡδονὰς καὶ ἀλγηδόνας εἰς	τὸ	ἄλογον. μίγνυται δ´ οὐ πᾶσα
[22]	ἄγαν σκληρὸν καὶ ἄγριον παρεχομέναις	τὸ	ἄλογον· τοὺς δ´ ἄνω καὶ
[4]	ἐκνεύσας τῆς ὁδοῦ μικρὸν ὑπὸ	τὸ	Ἄμφιον, ὥσθ´ ἡμᾶς ἀγωνιᾶν, μή
[2]	Ἀρχίαν καὶ τὸν Λεοντίδην εἰς	τὸ	ἀνύποπτον οὐκ ὄντας ἀλλοτρίους παντάπασι
[22]	δευτέρᾳ τὴν πρώτην Μονὰς κατὰ	τὸ	ἀόρατον, τὴν δὲ δευτέραν τῇ
[29]	καλὸν γὰρ ἡ πρόνοια καὶ	τὸ	ἀσφαλές. ἅμα δὲ τὸν Ἀρχίαν
[17]	κάθοδον αὐτοῖς τὰ πλεῖστα καὶ	τὸ	αὐτόματον συμπαρεσκεύασεν. εἰπόντος δὲ ταῦτα
[9]	χαρακτῆρα παιδείας καὶ λόγου περιβάλλεσθαι,	τὸ	ἀφελὲς τοῦτο καὶ ἄπλαστον ὡς
[6]	ᾧ μηδὲν ἰδίᾳ συμβέβηκεν ἀδικεῖσθαι,	τὸ	βάρος αὐτὸ καὶ τὴν σκληρότητα
[12]	τοῦ βαλόντος, μεμετρῆσθαι δ´ αὖ	τὸ	βάρος ὑπὸ τοῦ ζυγοῦ μὴ
[20]	καθαρμοσθῇ, μὴ ἅπτεσθαι μηδὲ χρῆσθαι.	τὸ	γὰρ αἴτιον οὐ συνορῶσι, τὴν
[24]	πάντων ὁμοίως ἐπιμελεῖται τῶν ὑπὸ	τὸ	γένος, ἀλλ´ ἀεί τιν´ ἄριστον
[25]	Σιμμίαν, ἡμεῖς δὲ καταβάντες εἰς	τὸ	γυμνάσιον ἐνετυγχάνομεν τοῖς φίλοις, καὶ
[25]	Καφισία, σχεδὸν ὥρα βαδίζειν εἰς	τὸ	γυμνάσιον ἤδη καὶ μὴ ἀπολείπειν
[15]	ὁμολογεῖς τὸ μὲν ἔργον εἶναι	τὸ	δ´ ἄσκησιν; ὁμολογήσαντος δὲ τοῦ
[27]	καὶ ἀπάγειν ἐκελεύομεν τὸν παῖδα.	τὸ	δ´ ὅλον’ εἶπεν ὁ Πελοπίδας
[22]	τὸ μὲν ἄκρατον καὶ πελάγιον,	τὸ	δ´ οὐ καθαρὸν ἀλλὰ συγκεχυμένον
[24]	οὐ γὰρ οἷς ἔτυχε συμφέρεται	τὸ	δαιμόνιον, ἀλλ´ οἷον ἐπὶ τῶν
[12]	ὀνομάτων, ὥσπερ Σωκράτης, εἰ μὴ	τὸ	δαιμόνιον ἀλλὰ τὸν πταρμὸν αὑτῷ
[20]	οἱ δὲ πολλοὶ καταδαρθοῦσιν οἴονται	τὸ	δαιμόνιον ἀνθρώποις ἐπιθειάζειν, εἰ δ´
[10]	ἐν οἷς αὐτῷ συνεφθέγγετο πολλάκις	τὸ	δαιμόνιον ἐπιθειάζον ταῖς αὐτοῦ προαιρέσεσι.
[10]	προκεχωρηκότας ἤδη τῶν ἑταίρων γεγονέναι	τὸ	δαιμόνιον. οἱ μὲν οὖν πολλοὶ
[10]	προποδηγὸν ἐξ ἀρχῆς τινα συνάψαι	τὸ	δαιμόνιον ὄψιν, ἥ‘ μόνη οἱ
[12]	τὸ σημεῖον ἀλλὰ τραγικῶς πάνυ	(τὸ)	δαιμόνιον ὠνόμαζεν. ἐγὼ γὰρ ἂν
[5]	ἔφη Λακεδαιμονίοις ἀμήνιτον ἔοικεν εἶναι	τὸ	δαιμόνιον, ὡς προδείκνυσι τὰ σημεῖα
[10]	ἀλήθειαν. ~Εἶεν’ εἶπεν ὁ Θεόκριτος,	τὸ	δὲ δαιμόνιον, ὦ βέλτιστε, τὸ
[27]	ὑμᾶς, ἀποκτείνατε, μὴ φείσησθ´ ἡμῶν·	τὸ	δὲ λοιπόν, ὦ ἄνδρες ἀγαθοί,
[15]	ἀπαρύσαι παθῶν τῷ λόγῳ παρέσχε·	τὸ	δὲ πᾶν τῆς ἀσκήσεως κράτος,
[15]	τὸ πενίαν δυσχεραίνειν ἀγεννές ἐστι	τὸ	δὲ πλοῦτον δεδιέναι καὶ φεύγειν
[30]	ἅνθρωποι μάλιστα περὶ δεῖπνόν εἰσι,	τὸ	δὲ πνεῦμα μᾶλλον ἐπιτεῖνον ἤδη
[1]	δεῦρ´ ἐλθεῖν ἐπὶ τὴν διήγησιν·	τὸ	δὲ πρεσβείας ἀφιγμένους ἕνεκα καὶ
[20]	ὑπὸ τοῦ προσπεσόντος ὀξέως μεταβαλεῖν·	τὸ	δὲ προσπῖπτον οὐ φθόγγον ἀλλὰ
[17]	δὲ Καδμείαν καπνῷ μόνῳ περιέχεσθαι	τὸ	δὲ πῦρ ἄνω μὴ ἐπιπολάζειν.
[22]	τῷ σώματι φερόμενον ψυχὴ λέγεται·	τὸ	δὲ φθορᾶς λειφθὲν οἱ πολλοὶ
[11]	τῶν πράξεων ἀνατρέπεσθαι καὶ προΐεσθαι	τὸ	δεδογμένον. αἱ δὲ Σωκράτους ὁρμαὶ
[27]	ἀπέτυχε καὶ συνῆπτε τῷ καιρῷ	τὸ	δεινόν, ἐξενηνοχέναι πιθανὸν ὄντα τὴν
[11]	δ´ ἀτρέπτῳ τῷ λογισμῷ πρὸς	τὸ	δεινόν, οὐκ ἔστιν ἀνδρὸς ἐκ
[25]	καὶ Φίλιππον ἀληλιμμένους ἀπιόντας ἐπὶ	τὸ	δεῖπνον. ὁ γὰρ Φυλλίδας δεδιὼς
[22]	βραδέως ἄγονται καὶ καθίστανται πρὸς	τὸ	δέον. ἐκ δὲ τῶν εὐηνίων
[33]	ἀλλήλους καὶ συλλαλήσαντες ἐχωροῦμεν ἐπὶ	τὸ	δεσμωτήριον. ἐκκαλέσας δὲ τὸν ἐπὶ
[1]	ἀσχολίας ὑπέρτερον θέσθαι’ κατὰ Πίνδαρον	τὸ	δεῦρ´ ἐλθεῖν ἐπὶ τὴν διήγησιν·
[31]	ἐγὼ μὲν ἐκ μέσου διαλαβὼν	τὸ	δόρυ καὶ μετεωρίσας ὑπὲρ κεφαλῆς
[5]	νῦν ἄρχοντες ἐν τῇ Καδμείᾳ	τὸ	δόρυ καὶ τὴν σφραγῖδα παραλαμβάνουσιν
[31]	μετέωρος καὶ τεταραγμένος ἀνίστατο καὶ	τὸ	δόρυ προεβάλλετο κατ´ αἰχμήν, ὅπερ
[32]	ἐξενεχθεὶς τῇ ὑπονοίᾳ καὶ σπασάμενος	τὸ	ἐγχειρίδιον ὥρμησε πρὸς ἄμυναν, ἄδικος
[13]	δὲ τὸν ξένον οὐκ ἀγεννῆ	τὸ	εἶδος ἀλλὰ πραότητα καὶ φιλοφροσύνην
[16]	ἀναθεώμενος αὐτοῦ τὴν φύσιν καὶ	τὸ	εἶδος. ~Ἐν τούτῳ δ´ ὁ
[25]	διαλεγέσθω’ καὶ προῆγεν ἀναστὰς εἰς	τὸ	ἐπικάμπειον τῆς στοᾶς. καὶ ἡμεῖς
[12]	ἱστάντος. οὐ γὰρ τοῦ ὀργάνου	τὸ	ἔργον, ἀλλ´ οὗ καὶ τὸ
[3]	προσοισόμενον. οὐδὲ γὰρ ὅρον ἕξειν	τὸ	ἔργον, ἀλλὰ Φερένικον μὲν ἴσως
[1]	δὲ τῇ κρίσει κατὰ μέρος	τὸ	ἔργον διαλαμβάνοντας οὐδὲν ἀθέατον οὐδ´
[30]	κινδυνώδεσιν ἐπεισοδίοις εἰς αὐτὸ συνέδραμε	τὸ	ἔργον, ὀξὺν ἐπιφέρουσα καὶ δεινὸν
[12]	τὸ ὄργανον ᾧ χρῆται πρὸς	τὸ	ἔργον· ὄργανον δέ τι καὶ
[12]	μείζονες καταλάβωσι πράξεις, ἐκεῖνο γίγνεται	τὸ	Εὐριπίδειον οὐδεὶς σιδήρου ταῦτα μωραίνει
[11]	δεδογμένον. αἱ δὲ Σωκράτους ὁρμαὶ	τὸ	ἔχουσαι καὶ σφοδρότητα φαίνονται πρὸς
[20]	φερόμενοι μόνοις ἐνηχοῦσι τοῖς ἀθόρυβον	τὸ	ἦθος καὶ νήνεμον ἔχουσι τὴν
[23]	πατὴρ μειδιάσας τοιοῦ– τον’ ἔφη	τὸ	ἦθος, ὦ ξένε, τὸ τούτου,
[10]	προλείπει τὸν ἄνδρα μηδ´ ἀμελεῖ	τὸ	θεῖον αὐτοῦ. ~Καὶ ὁ Γαλαξίδωρος
[24]	καὶ συνήθεσιν αὐτοὶ φράζουσιν, οὕτω	τὸ	θεῖον ὀλίγοις ἐντυγχάνει δι´ αὑτοῦ
[25]	καὶ πρὸς τὸ πλῆθος ἁρμόζειν	τὸ	Θηβαίων εἶναί τινας ἀναιτίους καὶ
[18]	εἰκός· ἡ γὰρ ἀρχὴ καὶ	τὸ	ἱερεῖον οὐ δημόσιον ἀλλὰ τῶν
[27]	τὸν στέφανον ἤδη καὶ λαβὼν	τὸ	ἱμάτιον ἕπομαι· μεθ´ ὑμῶν γὰρ
[22]	ἀνεκράθησαν, πῆ δ´ ἔλιπον ἔξω	τὸ	καθαρώτατον, οὐκ ἐπισπώμενον ἀλλ´ οἷον
[13]	κωλύεις, ὦ Ἐπαμεινώνδα, τῶν ἔργων	τὸ	κάλλιστον. εἰ γὰρ εὖ ποιεῖν
[11]	ἐπιστασίας καὶ ἀρχῆς ἀγομένου πρὸς	τὸ	καλόν. ἀκούω δὲ καὶ τὴν
[15]	διάνοιαν, ἀλλ´ εὐκόλως χρῆται πρὸς	τὸ	καλὸν αὑτῷ μέγα φρονῶν καὶ
[13]	διδόντος ἐξ ἀμφοῖν τελειοῦται πρὸς	τὸ	καλόν, ὁ δὲ μὴ δεξάμενος
[3]	ἀλλ´ ὁρᾷς, ὅτι φύσει πρὸς	τὸ	καλὸν ὑπὸ τῶν νόμων ἀγόμενος
[15]	ἀλλ´ ἔστιν ὅτῳ μὴ λαβόντι	τὸ	καλῶς διδόμενον τιμιώτερον ὑπάρχει καὶ
[1]	φίλον ἑταῖρον δόξειεν ἂν ἐγείρειν	τὸ	κατὰ Βοιωτῶν ἀρχαῖον εἰς μισολογίαν
[14]	ἁλώσιμον ὑπὸ χρημάτων εἶναι, κατὰ	τὸ	Καφισίου σῶμα καλῆς μὲν ἐσθῆτος
[15]	ἐν οἷς ἔξεστιν ἀνέδην εἰς	τὸ	κερδαίνειν ἀνατεθραμμένον ὅταν σπαργᾷ περὶ
[1]	διάνοιαν ἐξαρκεῖν πρὸς ἱστορίαν, εἰ	τὸ	κεφάλαιον αὐτὸ καὶ τὸ πέρας
[20]	κατασκευαῖς ὑπὸ λειότητος ἐνδίδωσι πρὸς	τὸ	κινοῦν ῥοπῆς γενομένης, ψυχὴ δ´
[11]	τοῖς ἑταίροις ἀλλὰ δαιμόνιον εἶναι	τὸ	κωλῦον ἢ κελεῦον ἔλεγε· τύφου
[24]	ἀπηλλαγμέναι γενέσεως ψυχαὶ καὶ σχολάζουσαι	τὸ	λοιπὸν ἀπὸ σώματος, οἷον ἐλεύθεραι
[13]	τὸν ἆθλον. ἐπεὶ δ´ ἡμῖν	τὸ	Λύσιδος δαιμόνιον ἤδη τεθνηκότος ἐναργῶς
[6]	Λεοντίδης φησὶν ἄνθρωπον ὦφθαι παρὰ	τὸ	Λύσιδος μνημεῖον ἐκ νυκτῶν ἀνιστάμενον,
[16]	γὰρ ὑπὸ τῶν φίλων κεκηδεῦσθαι	τὸ	Λύσιδος σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν
[16]	μὴ τυχόντες οὐ δοκοῦμεν ἀπέχειν	τὸ	μακαριστὸν καὶ οἰκεῖον τέλος. ὡς
[21]	κατῆλθε δράσας τὰ νομιζόμενα περὶ	τὸ	μαντεῖον. ἐμμείνας δὲ δύο νύκτας
[22]	ἀκοῦσαι. ~Ἔφη δὲ καταβὰς εἰς	τὸ	μαντεῖον περιτυχεῖν σκότῳ πολλῷ τὸ
[22]	γενέσεως τοῦ οἰκείου δαίμονος καὶ	τὸ	μαντικόν ἐστι καὶ θεοκλυτούμενον γένος·
[13]	τῶν ἐκεῖ φιλοσόφων οὐ καταισχύνων	τὸ	μέγα Πυθαγόρου κλέος· ἀλλὰ καὶ
[24]	συνιέντας καὶ συμφρονοῦντας ἀποσημαίνειν οἴεται	τὸ	μέλλον, ἐν οἷς λέγει τῶν
[12]	δύναμιν ἀγνοοῦντες, ᾗ συμβάλλει πρὸς	τὸ	μέλλον, εὐήθως ἀγανακτῶμεν, εἰ νοῦν
[22]	ἐκβολὰς λαμβάνουσαν, καὶ τῆς χρόας	τὸ	μὲν ἄκρατον καὶ πελάγιον, τὸ
[15]	σώματος, οὕτω καὶ ἀρετῆς ὁμολογεῖς	τὸ	μὲν ἔργον εἶναι τὸ δ´
[31]	εὐχόμενος. πεσόντος δὲ τοῦ Καβιρίχου	τὸ	μὲν ἱερὸν δόρυ Θεόκριτος παρὼν
[22]	καὶ οὐ κρατεῖται τοῖς πάθεσιν.	τὸ	μὲν οὖν ὑποβρύχιον ἐν τῷ
[27]	φυλάττοντες. ταῦτα τοῦ Χάρωνος λέγοντος	τὸ	μὲν φρόνημα καὶ τὴν καλοκἀγαθίαν
[22]	τῷ περιστρέφεσθαι. τούτων δὲ πρὸς	τὸ	μέσον μάλιστα τοῦ περιέχοντος καὶ
[33]	τῆς ὥρας τὴν ἀτοπίαν καὶ	τὸ	μὴ καθεστηκότα λαλεῖν αὐτῷ τὸν
[15]	φιλοπλουτίαν καὶ φιλαργυρίαν ἄσκησις, οὐ	τὸ	μὴ κλέπτειν ἐπιόντα νύκτωρ τὰ
[7]	ἀπεργασάμενοι δι´ ἀπειρίαν ἀναλογίας ἣν	τὸ	μήκει διπλάσιον παρέχεται) Πλάτωνα τῆς
[12]	ἐπ´ οὐδεμιᾶς γὰρ τέχνης καταφρονεῖται	τὸ	μικροῖς μεγάλα καὶ δι´ ὀλίγων
[21]	ὅπη ψαύει τῆς ἀληθείας καὶ	τὸ	μυθῶδες. (πρότερον δὲ τίς ἦν
[20]	τὸν ἄνθρωπον. ᾗ καὶ μάλιστα	τὸ	νοηθὲν ἡλίκην ἔχει ῥώμην καταμαθεῖν
[20]	λόγον ἅπτηται, ῥοπὴν λαβοῦσα πρὸς	τὸ	νοηθὲν κινεῖσθαι. ἐνταῦθα γὰρ εἰς
[20]	ἄξιον, εἰ καὶ κατὰ (τοῦτο)	τὸ	νοηθὲν ὑπὸ τῶν δαιμόνων ὁ
[20]	νοηθὲν κινεῖσθαι. ἐνταῦθα γὰρ εἰς	τὸ	νοοῦν αἱ τῶν παθῶν καὶ
[3]	ἄνευ σιδήρου καὶ πυρὸς ὑπισχνούμενον	τὸ	νόσημα παύσειν εὐγνωμονοίης ἄν, οἶμαι,
[31]	τὴν (ἐπιβο( υ) λὴν ἅμα	τὸ	ξίφος ἀνέλκων, διανιστάμενον δὲ χαλεπῶς
[28]	ὠχριάσαντος μήτ´ ἐκπλαγέντος, ἀλλ´ ἕλκοντος	τὸ	ξίφος τοῦ Πελοπίδου καὶ καταμανθάνοντος.
[12]	τὸ ἔργον, ἀλλ´ οὗ καὶ	τὸ	ὄργανον ᾧ χρῆται πρὸς τὸ
[15]	ὁ Θεάνωρ ἆρ´ οὖν’ ἔφη	τὸ	πενίαν δυσχεραίνειν ἀγεννές ἐστι τὸ
[22]	εἰς ταὐτὸ τῇ ἀρχῇ συνάπτειν	τὸ	πέρας οὐδὲ ποιεῖν κύκλον, ἀλλ´
[1]	εἰ τὸ κεφάλαιον αὐτὸ καὶ	τὸ	πέρας πύθοιτο τοῦ πράγματος, τὸν
[20]	δαιμόνιον ὥσπερ εἴρηται φέγγος. καίτοι	τὸ	περὶ τὴν φωνὴν γιγνόμενον ἔστιν
[33]	καὶ μετέωρον, (ὑπ( ε) ιδόμενος	τὸ	πλάσμα πότ´, ἔλεγεν ὦ Φυλλίδα,
[25]	γενομένης, ἄλλως δὲ καὶ πρὸς	τὸ	πλῆθος ἁρμόζειν τὸ Θηβαίων εἶναί
[34]	καίπερ περὶ πεντακοσίους καὶ χιλίους	τὸ	πλῆθος ὄντες, ἐκπεπληγμένοι δὲ τὸν
[17]	γιγνώσκω. τί οὖν’ ἔφη τοσούτων	τὸ	πλῆθος ὄντων τὰ πᾶσι δόξαντα
[24]	ἐγκελευόμενος, ἡ δὲ συνακούει διὰ	τὸ	πλησιάζειν καὶ σῴζεται, μὴ πειθομένη
[30]	τὴν μὲν ἐπιστολὴν ὑπέθηκεν ὑπὸ	τὸ	προσκεφάλαιον, αἰτήσας δὲ ποτήριον ἐκέλευσεν
[24]	σιγμοῦ τοῦ τυχόντος ἢ ποππυσμοῦ	τὸ	προσταττόμενον αἰσθανόμενοι ῥᾳδίως εἰς ὃ
[22]	τὸ μαντεῖον περιτυχεῖν σκότῳ πολλῷ	τὸ	πρῶτον, εἶτ´ ἐπευξάμενος κεῖσθαι πολὺν
[13]	ἔτι ῥώμῃ καὶ κουφότητι διωσαμένων	τὸ	πῦρ, Φιλόλαος μὲν εἰς Λευκανοὺς
[5]	ἄπεισιν εἰς Ἁλίαρτον ἐπιχώσων αὖθις	τὸ	σῆμα καὶ χοὰς ποιησόμενος Ἀλκμήνῃ
[12]	καὶ τὸ σημεῖον ᾧ χρῆται	τὸ	σημαῖνον. ἀλλ´ ὅπερ εἶπον, εἴ
[12]	εἰ μὴ πταρμὸν μηδὲ κληδόνα	τὸ	σημεῖον ἀλλὰ τραγικῶς πάνυ (τὸ)
[26]	εἰσιοῦσι διὰ τῶν πυλῶν· καὶ	τὸ	σημεῖον ἐδόκει καλὸν πρὸς ἀσφάλειαν
[12]	ἔργον· ὄργανον δέ τι καὶ	τὸ	σημεῖον ᾧ χρῆται τὸ σημαῖνον.
[2]	οἰκίαν ἔκ τινος πληγῆς περὶ	τὸ	σκέλος ἀναλαμβάνοντος αὑτὸν ἐντυγχάνειν μὲν
[17]	δημόσιον ἀποσημαίνειν τὰ ἔμπυρα. καὶ	τὸ	σοὶ πλείστης δεόμενον, ὦ Χάρων,
[10]	Σιμμία, μέμνησαι γάρ, ἄνω πρὸς	τὸ	Σύμβολον Σωκράτης καὶ τὴν οἰκίαν
[11]	ἰσορροποῦντι δὲ βάρει προστιθεμένη κλίνει	τὸ	σύμπαν ἐφ´ ἑαυτήν, οὕτω πταρμὸς
[22]	σῶμα, καὶ δι´ ὅλων ἀναταραχθεῖσαι	τὸ	σύμπαν ὑπὸ παθῶν διαφέρονται κατὰ
[27]	λοιπόν, ὦ ἄνδρες ἀγαθοί, πρὸς	τὸ	συμπεσὸν ἀντιτάξασθε, μὴ πρόησθε τὰ
[31]	ἦν εὐπαρακόμιστος τῷ λογισμῷ πρὸς	τὸ	συμφέρον ἀλλὰ μετέωρος καὶ τεταραγμένος
[9]	ἐκ χαλινοῦ τῆς δεισιδαιμονίας πρὸς	τὸ	συμφέρον ἀντεπισπάσαι καὶ μεταστῆσαι τοὺς
[9]	πᾶν ἐπαγγειλαμένη λόγῳ τἀγαθὸν καὶ	τὸ	συμφέρον διδάσκειν εἰς θεοὺς ἐπαναχωρεῖ
[11]	πολλῶν· διεβοήθη γὰρ οὐκ ἠρέμα	τὸ	Σωκράτους Ἀθήνησιν ἐκ τούτων δαιμόνιον.
[21]	γενόμενον. οὗτος οὖν ποθῶν γνῶναι	τὸ	Σωκράτους δαιμόνιον ἣν ἔχει δύναμιν,
[11]	Γαλαξίδωρος οἴει γάρ, ἔφη Θεόκριτε,	τὸ	Σωκράτους δαιμόνιον ἰδίαν καὶ περιττὴν
[20]	ἰδίᾳ πρὸς ἀλλήλους ὑπονοεῖν μήποτε	τὸ	Σωκράτους δαιμόνιον οὐκ ὄψις ἀλλὰ
[11]	ἤκουσα, Τερψίωνος δὲ ἐκεῖνος, ὅτι	τὸ	Σωκράτους δαιμόνιον πταρμὸς ἦν, ὅ
[10]	τὴν εὐθεῖαν βαδίζοντες ὡς δὴ	τὸ	Σωκράτους ἐλέγξοντες δαιμόνιον ἐπεσπάσαντο Χάριλλον
[20]	τίνος οὐσίας καὶ δυνάμεως εἴη	τὸ	Σωκράτους λεγόμενον δαιμόνιον. ἃ μὲν
[10]	τὸ δὲ δαιμόνιον, ὦ βέλτιστε,	τὸ	Σωκράτους ψεῦδος ἢ τί φαμεν;
[15]	μὲν ἔμφυτοι λεγόμεναι καὶ περὶ	τὸ	σῶμα βλαστάνουσαι πρὸς τὰς ἀναγκαίας
[13]	ἤθους ὑποφαίνοντα καὶ σεμνῶς ἀμπεχόμενον	τὸ	σῶμα. καθίσαντος οὖν ἐκείνου μὲν
[22]	ἐκτὸς εἰσαγγέλλειν. οἱ δ´ ἀφανίσαντες	τὸ	σῶμα κοιμωμένου μέχρι νῦν δίκην
[22]	ἀκήκοας δήπουθεν, ὡς ἀπολείπουσα παντάπασι	τὸ	σῶμα νύκτωρ καὶ μεθ´ ἡμέραν
[22]	ἐντυχοῦσα καὶ παραγενομένη, μέχρι οὗ	τὸ	σῶμα τῆς γυναικὸς προδούσης λαβόντες
[17]	Σιμμίου τὸν ἐπίδεσμον ὡς θεραπεύσων	τὸ	σῶμα, Φυλλίδας δ´ ἐπεισελθὼν μεθ´
[19]	τὴν ὀξύτητα τοῦ καιροῦ καὶ	τὸ	τάχος, ὡς οὐκ οὔσης ἀναβολῆς,
[26]	συνακολασταίνειν. ~Ὀψὲ δ´ ἦν ἤδη	τό	τε ψῦχος ἐπέτεινε πνεύματος γενομένου,
[2]	τοὺς φυγάδας ἥκειν κρύφα πρὸς	τὸ	τεῖχος, ἀφικνεῖταί τις ἐνθένδε Φερενίκου
[34]	μετὰ τῶν φίλων συναθροίζεσθαι περὶ	τὸ	τῆς Ἀθηνᾶς ἱερὸν ἐπορευόμην πρὸς
[17]	τοῦ βίου προῃρήμεθα, Φυλλίδα, πολὺ	τὸ	τῆς ἡμέρας μῆκος ἔτι, καὶ
[11]	ὦ φίλε, κενοῦ καὶ κόμπου	τὸ	τοιοῦτον, οὐκ ἀληθείας καὶ ἁπλότητος
[23]	ἔφη τὸ ἦθος, ὦ ξένε,	τὸ	τούτου, σιωπηλὸν καὶ πρὸς τοὺς
[15]	τοίνυν πρῶτον ἐπὶ τῆς ἐγκρατείας	τὸ	τῶν αἰσχρῶν καὶ παρανόμων ἡδονῶν
[18]	φίλης ἀνασχεῖν, καπνῷ δὲ συμμελανθῆναι	τὸ	τῶν πολεμίων οἰκητήριον οὐδὲν οὐδέποτε
[15]	μὴ πόρρωθεν δέδεται καὶ κεκόλασται	τὸ	φιλοκερδές, ἀλλ´ ἐν οἷς ἔξεστιν
[24]	ὑπὸ γήρως οὐ τελέως ἀπολείπει	τὸ	φιλότιμον καὶ φιλοσώματον, ἀλλ´ ἑτέρους
[22]	ἐναντίας, αὐτῇ σχίζουσα τῇ κορυφῇ	τὸ	φῶς· ἀνατείνουσα δ´, ὡς ὁρᾷς,
[22]	εἰπεῖν ἢ πολλοὺς ἀστέρας περὶ	τὸ	χάσμα παλλομένους, ἑτέρους δὲ καταδυομένους
[28]	τὴν Χάρωνος ὑπ´ Ἀρχίου μετάπεμψιν	ᾐτιᾶτο	τὴν μέλλησιν ἡμῶν καὶ παρώξυνεν
[22]	σῶμα νύκτωρ καὶ μεθ´ ἡμέραν	ἐπλανᾶτο	πολὺν τόπον, εἶτ´ αὖθις ἐπανῄει
[30]	τῇ προσδοκίᾳ τῶν γυναικῶν ἀνεπτοημένος	ἐδέξατο	μὲν τὴν ἐπιστολήν, τοῦ δὲ
[2]	σχολὴν ἄγων ὁ Ἀρχίας, ἡδέως	ἠκροᾶτο	συγκαθιεὶς μετὰ τῶν νέων καὶ
[11]	καταβὰς ἀπονενοστήκοι, πολλὰ μὲν τοῦτον	ἀνεκαλέσατο,	πολλὰ δὲ φίλους τινὰς καὶ
[8]	πρὸς ἡμᾶς· πρὶν δ´ ἐντυχεῖν	ἐνηυλίσατο	τῷ τάφῳ διανοούμενος ἀνελέσθαι τὰ
[31]	συμφέρον ἀλλὰ μετέωρος καὶ τεταραγμένος	ἀνίστατο	καὶ τὸ δόρυ προεβάλλετο κατ´
[20]	διαπυνθανομένῳ μετὰ σπουδῆς. ὅθεν ἡμῖν	παρίστατο	σκοπουμένοις ἰδίᾳ πρὸς ἀλλήλους ὑπονοεῖν
[23]	ἡμεῖς δὲ Σωκράτει θαυμάζοντες ἀπηγγέλλομεν,	ἐμέμψατο	Σωκράτης ἡμᾶς, ὅτι μὴ ζῶντος
[10]	ἀσυλλογίστοις φρόνησιν, ἐν οἷς αὐτῷ	συνεφθέγγετο	πολλάκις τὸ δαιμόνιον ἐπιθειάζον ταῖς
[24]	δ´ Ἕλενος, Πριάμοιο φίλος παῖς,	ξύνθετο	θυμῷ βουλήν, ἥ ῥα θεοῖσιν
[27]	πρᾶξιν ὑπὸ δέους· οὐ γὰρ	ἀφίκετο	μετὰ τῶν ἄλλων εἰς τὴν
[31]	τεταραγμένος ἀνίστατο καὶ τὸ δόρυ	προεβάλλετο	κατ´ αἰχμήν, ὅπερ ἐξ ἔθους
[4]	εἶτα πόρρω τῶν ἄλλων ἀπαγαγὼν	ἐπυνθάνετο	περὶ τῶν φυγάδων, εἰ τὴν
[25]	ἐν τῷ συμπαλαίειν τὰ μὲν	ἐπυνθάνετο	τὰ δ´ ἔφραζε καὶ συνετάττετο
[27]	στέφανον ὡς τεθυκὼς καὶ πίνων	ἐπυνθάνετο	τῶν ὑπηρετῶν ὅ τι βούλοιντο.
[17]	τοῦ περιστύλου, σφόδρα τεταραγμένος ὡς	διεφαίνετο	τῷ προσώπῳ. κἀμοῦ μή τι
[22]	τοῦ παντὸς ἔλαττον, ὡς αὐτῷ	κατεφαίνετο·	δύο δ´ αὐτὴν ἔχειν ἀναστομώσεις
[25]	ἐπυνθάνετο τὰ δ´ ἔφραζε καὶ	συνετάττετο	πρὸς τὴν πρᾶξιν. ἑωρῶμεν δὲ
[10]	αὑτῷ συχνὸν χρόνον, εἶτ´ ἀναστρέψας	ἐπορεύετο	τὴν διὰ τῶν κιβωτοποιῶν καὶ
[19]	Ἐκ δὲ τούτου Φυλλίδας μὲν	ᾤχετο	τῆς ὑποδοχῆς ἐπιμελησόμενος καὶ τὸν
[21]	ὡς πρῶτον διέφυγε τὸν ὄχλον,	διηγεῖτο	ἡμῖν θαυμάσια πολλὰ καὶ ἰδεῖν
[5]	συμπεπηγυῖαν, ἐπάνω δὲ τοῦ μνήματος	ἔκειτο	πίναξ χαλκοῦς ἔχων γράμματα πολλὰ
[32]	τῷ Πελοπίδᾳ συμπεσὼν μέγα βοῶν	ἀνεκαλεῖτο	τοὺς θεράποντας. ἀλλ´ ἐκείνους μὲν
[13]	Κυλωνείων, Λῦσις δ´ ὅπου γέγονεν	ἠγνοεῖτο	πολὺν χρόνον, πρίν γε δὴ
[1]	κεφάλαιον αὐτὸ καὶ τὸ πέρας	πύθοιτο	τοῦ πράγματος, τὸν δὲ φιλότιμον
[20]	ἄπιστον· ὥσπερ ἂν εἴ τις	οἴοιτο	τὸν μουσικὸν ἀνειμένῃ τῇ λύρᾳ
[15]	δικαίως διδόντος; οὐκ ἄν’ ἔφη	γένοιτο.	δυεῖν ἄρα φίλων, εἶπεν ὦ
[1]	τίς ἂν ὑμῖν μέτριος ἀρχὴ	γένοιτο	τῆς διηγήσεως πρὸς ἃς ἴστε
[14]	τὰ παρόντα, τίς ἂν ἡμῖν	γένοιτο	τῶν χρημάτων διάθεσις καὶ χρῆσις;
[13]	πατὴρ τῶν σῶν υἱέων ἐπιγραφεὶς	οἴχοιτο	μακαριστός, ἀπεστάλην ἐγὼ νέος καὶ
[20]	αὐτοῖς ἀναρμοστίαν καὶ ταραχήν, ἧς	ἀπήλλακτο	Σωκράτης ὁ ἑταῖρος ἡμῶν, ὥσπερ
[2]	ἀνθρώποις ὀλίγῳ πρόσθεν εἰς Θήβας	ἀφῖκτο	μύθων τε παντοδαπῶν καὶ λόγων
[10]	δὴ τὸ Σωκράτους ἐλέγξοντες δαιμόνιον	ἐπεσπάσαντο	Χάριλλον τὸν αὐλητὴν ἥκοντα καὶ
[20]	οἱ περὶ Γαλαξίδωρον καὶ Φειδόλαον	ἥψαντο,	διαποροῦντες τίνος οὐσίας καὶ δυνάμεως
[33]	πότ´, ἔλεγεν ὦ Φυλλίδα, τηνικαῦτα	μετεπέμψαντο	δεσμώτην οἱ πολέμαρχοι; πότε δὲ
[32]	ἀθρόοι καὶ ἀνατρέψαντες τὸν ἄνθρωπον	ἵεντο	δρόμῳ διὰ τῆς αὐλῆς ἐπὶ
[27]	ἐπυνθάνετο τῶν ὑπηρετῶν ὅ τι	βούλοιντο.	λέγει δ´ ἅτερος Ἀρχίας καὶ
[33]	ἀποσφάττουσιν. ~(Ἐκεῖθεν δὲ πρὸς ἡμᾶς	ἠπείγοντο	καὶ συμβάλλουσιν ἡμῖν ἔξωθεν παρὰ
[34]	ἐκπεπληγμένοι δὲ τὸν κίνδυνον ἄλλως	προυφασίζοντο	Λυσανορίδαν περιμένειν· γὰρ ἡ τῆς
[33]	ἔθεσιν ἐξέτρεχον πρὸς ἀλλήλας καὶ	διεπυνθάνοντο	παρὰ τῶν ἀπαντώντων, αἱ δ´
[33]	λυομένων δὲ τούτων ἤδη πολλοὶ	προσεφέροντο	τῶν ἐγγὺς οἰκούντων αἰσθανόμενοι τὰ
[27]	τῶν ἀρχόντων. ἐκεῖνοι μὲν οὖν	ᾤχοντο,	τοῦ δὲ Χάρωνος εἰσελθόντος πρὸς
[7]	διπλάσιον παρέχεται) Πλάτωνα τῆς ἀπορίας	ἐπεκαλοῦντο	βοηθόν. ὁ δὲ τοῦ Αἰγυπτίου
[34]	θορύβων ἀναφερομένων, καταβαίνειν μὲν οὐ	διενοοῦντο,	καίπερ περὶ πεντακοσίους καὶ χιλίους
[6]	ἰδίᾳ συμβέβηκεν ἀδικεῖσθαι, τὸ βάρος	αὐτὸ	καὶ τὴν σκληρότητα τῆς ὁμιλίας
[1]	πρὸς ἱστορίαν, εἰ τὸ κεφάλαιον	αὐτὸ	καὶ τὸ πέρας πύθοιτο τοῦ
[20]	νῷ τι βαλέσθαι καὶ πρὸς	αὐτὸ	κινῆσαι τὴν ὁρμὴν ὅλος ἀναστὰς
[30]	ἀρχῆς διαποικίλλουσα κινδυνώδεσιν ἐπεισοδίοις εἰς	αὐτὸ	συνέδραμε τὸ ἔργον, ὀξὺν ἐπιφέρουσα
[22]	δεδυκότος ἄρτημα κορυφαῖον, ὀρθουμένης περὶ	αὐτὸ	τῆς ψυχῆς ἀνέχον ὅσον ὑπακούει
[22]	παλλομένους, ἑτέρους δὲ καταδυομένους εἰς	αὐτό,	τοὺς δ´ ᾄττοντας αὖ κάτωθεν.
[12]	ἢ κληδὼν οὐ μέγα καθ´	αὑτὸ	μεγάλου δὲ σημεῖον συμπτώματος· ἐπ´
[24]	καὶ σπουδάς, ἀλλὰ τοῖς ἐπὶ	ταὐτὸ	γυμναζομένοις τέλος εὐμενεῖς ὄντες καὶ
[22]	περιγινομένας ἐπανάγειν· οὐ μὴν εἰς	ταὐτὸ	τῇ ἀρχῇ συνάπτειν τὸ πέρας
[4]	ἢ τούς γε πλείους εἰς	ταὐτὸ	τῶν ἐχθρῶν συναγαγεῖν. ἀλλ´ οὐ
[22]	τὴν ψυχήν. ὡς δ´ ἀναχωροῦσα	κατεμίγνυτο	πρὸς ἀέρα διαυγῆ καὶ καθαρὸν
[5]	περὶ ὧν ἄρτι Λυσανορίδας ἡμῖν	ἐκοινοῦτο·	καὶ νῦν μὲν ἄπεισιν εἰς
[12]	Σιμμία; Γαλαξίδωρον ἐάσωμεν παίζοντα καταβάλλειν	τοσοῦτο	μαντείας ἔργον εἰς πταρμοὺς καὶ
[9]	ὅτι Σωκράτης ὑπερεώρα τὰ θεῖα;	τοῦτο	γὰρ αὐτοῦ καὶ πρὸς Ἀθηναίους
[7]	τὸν Κυζικηνὸν Ἑλίκωνα συντελέσειν· μὴ	τοῦτο	δ´ οἴεσθαι χρῆναι ποθεῖν τὸν
[20]	μικροῖς οἴαξι μεγάλων περιαγωγὰς ὁλκάδων	τοῦτο	δὲ τροχῶν κεραμεικῶν δίνησιν ἄκρας
[15]	ἅμιλλαν, ἄσκησιν δὲ τὴν ἐπὶ	τοῦτο	διὰ τῶν γυμνασίων παρασκευὴν τοῦ
[9]	καὶ λόγου περιβάλλεσθαι, τὸ ἀφελὲς	τοῦτο	καὶ ἄπλαστον ὡς ἐλευθέριον καὶ
[7]	ἐκ πάσης ὁμοίως αὐξόμενον διαστάσεως.	τοῦτο	μὲν οὖν Εὔδοξον αὐτοῖς τὸν
[22]	ἐχθροὶ ψυχῆς ἔρημον οἴκοι κατέπρησαν.	τοῦτο	μὲν οὖν οὐκ ἀληθές ἐστιν·
[20]	οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν ὁρῶντας	τοῦτο	μὲν ὑπὸ μικροῖς οἴαξι μεγάλων
[17]	ἄνδρας ἐπὶ προῦπτον ὄλεθρον καὶ	τοῦτο	μηδ´ ἀγνοούντων τῶν ἐχθρῶν παντάπασι
[5]	νομίζουσιν, ἀλλὰ μήνιμα τοῦ τάφου	τοῦτο	περιελθεῖν ἀνασχομένους ὀρυττόμενον’ καὶ ὁ
[20]	οὐκ ἄξιον, εἰ καὶ κατὰ	(τοῦτο)	τὸ νοηθὲν ὑπὸ τῶν δαιμόνων
[11]	θαυμαστόν, εἰ πταρμῷ χρώμενος οὐ	τοῦτο	τοῖς ἑταίροις ἀλλὰ δαιμόνιον εἶναι
[26]	ἐπέτεινε πνεύματος γενομένου, καὶ διὰ	τοῦτο	τῶν πολλῶν τάχιον εἰς τὰς
[16]	ὑπ´ ἐκείνου τἀνδρὸς εἴη καὶ	χρῷτο	ταὐτῷ δαίμονι πρὸς τὸν βίον,
[22]	παντὸς ἔλαττον, ὡς αὐτῷ κατεφαίνετο·	δύο	δ´ αὐτὴν ἔχειν ἀναστομώσεις πυρὸς
[27]	τις ἀγγέλλων ὑπηρέτας τοῦ Ἀρχίου	δύο	κόπτειν τὴν αὔλειον ἀπεσταλμένους σπουδῇ
[21]	περὶ τὸ μαντεῖον. ἐμμείνας δὲ	δύο	νύκτας κάτω καὶ μίαν ἡμέραν,