Pages
[1113]	δεινὰ καὶ ἐσθλά, πρὶν δὲ	πάγεν	τε βροτοὶ καὶ ἐπεὶ λύθεν,
[1124]	καὶ κριτηρίων (ἐν τοῖς ἐναργεστάτοις	πάθεσι	καὶ κινήμασι τῆς αἰσθήσεως ἢ
[1114]	δοξαστὸν ἀβέβαιον καὶ πλανητὸν ἐν	πάθεσι	πολλοῖς καὶ μεταβολαῖς τῷ φθίνειν
[1122]	τὴν αἴσθησιν, οὐδὲ τοῖς ἀλόγοις	πάθεσιν	αὐτῆς καὶ κινήμασιν ἀλλοίωσιν ἐμποιεῖ
[1123]	τὸ παρορᾶν καὶ παρακούειν ἐν	πάθεσιν	ἐκστατικοῖς καὶ μελαγχολικοῖς ὄντα, ὅταν
[1120]	νύκτωρ βλεπόντων. Ὅθεν ἐμμένουσα τοῖς	πάθεσιν	ἡ δόξα διατηρεῖ τὸ ἀναμάρτητον,
[1109]	τὴν αἴσθησιν, ὅτι τὰ ἐναντία	πάθη	γινόμενα τοῖς χρωμένοις ἀπὸ τῶν
[1114]	διὰ τὸ παντοδαπὰς μεταβολὰς καὶ	πάθη	καὶ ἀνομοιότητας δεχομένοις ὁμιλεῖν πράγμασι.
[1120]	ἑτέρους ἀπὸ τῶν αὐτῶν ἐναντία	πάθη	καὶ διαφόρους φαντασίας λαμβάνοντας. Ὁ
[1125]	τράχηλοι καμήλων. Καὶ ταῦτα τὰ	πάθη	καὶ τὰ δόγματα λόγων καὶ
[1120]	πάντων ἐπέχοντες· ἐκεῖνοι δὲ τὰ	πάθη	καὶ τὰς φαντασίας ἐν αὑτοῖς
[1120]	τῶν ἐκτὸς ἀποστάντες εἰς τὰ	πάθη	κατέκλεισαν αὑτούς, τό φαίνεται τιθέμενοι
[1115]	περὶ τὸ εἶδος ὀλισθανούσης καὶ	πάθη	πολλὰ καὶ μεταβολὰς ἐπὶ τὴν
[1117]	μέντοι ῥήματα καὶ κινήματα καὶ	πάθη	συνειδότες αὑτοῖς ἑτέρους φορτικοὺς ἀποκαλοῦσι.
[1121]	ἡ δὲ κώπη κέκλασται, τὰ	πάθη	τὰ αὑτῶν καὶ τὰ φαντάσματα
[1125]	γένοιτο τῶν ἐπὶ ταῦτα τὰ	πάθη	τὰ θηριώδη νόμους θεμένων καὶ
[1111]	καὶ στερεὰ μαλθακοῖς, σώματα κινούμενα	παθητικῶς	ὑπ´ ἀλλήλων καὶ μεταβάλλοντα δι´
[1111]	δ´ οὐδὲν ἔσχεν οὐδ´ ἐποίησε	πάθος,	ἀλλὰ παίονται καὶ παίουσι τὸν
[1118]	πρὸς τὰ φαινόμενα κοινόν ἐστι	πάθος	ἀλόγοις περαινόμενον αἰτίαις. Ὁ δὲ
[1115]	πρὸς εἰκόνα καὶ δύναμις πρὸς	πάθος.	γε δὴ μάλιστα τὸ καθ´
[1121]	θερμὸν ἀλλὰ τὸ ἐν αὐτῇ	πάθος	γεγονέναι τοιοῦτον, ἆρ´ οὐ ταὐτόν
[1121]	ἐκτὸς οὔ φησιν εἶναι γλυκύ,	πάθος	δέ τι καὶ κίνημα περὶ
[1112]	καθ´ ἑαυτὰ ποιότης ἐστὶν οὔτε	πάθος	ἢ μεταβολὴ συνελθόντων, ἀλλ´ οὐδὲ
[1121]	τὸ εἶναι τῆς δ´ αἰσθήσεως	πάθος	τὸ φαινόμενον ποιοῦντες, ἀπὸ τοῦ
[1121]	εἰ δὲ γίνεται διαφορὰ τοῦ	πάθους	ἀποστᾶσι καὶ προσελθοῦσι, ψεῦδός ἐστι
[1121]	ἔχοντος ἢ μένειν ἐπὶ τοῦ	πάθους	δεῖ τὴν πίστιν ἢ τὸ
[1121]	ἐστι κεκλασμένη. Διαφορὰν οὖν τοῦ	πάθους	πρὸς τὸ ὑποκείμενον ἐκτὸς ἔχοντος
[1116]	καὶ φαινόμενα περὶ ἡμᾶς τῶν	παθῶν,	ἀλλ´ ὅτι βεβαιότερα τούτων ἕτερα
[1127]	σπλάγχνον ἀποκαλοῦντες καὶ πυνθανόμενοι, τί	παθὼν	ἐβάδιζε διὰ τῆς Πελοποννήσου μέσης
[1115]	εἶθ´ οὕτως περαίνεσθαι τῶν φυσικῶν	παθῶν	ἕκαστον. Τάς γε μὴν ἰδέας,
[1120]	καὶ φωτίζεσθαι καὶ σκοτίζεσθαι, τῶν	παθῶν	τούτων ἑκάστου τὴν ἐνάργειαν οἰκείαν
[1123]	μῖξαι πρὸς ἀπάτην εἰκάσματα καὶ	παίγνια,	ταῦθ´ ὑπάρχειν ἀπὸ σπουδῆς τιθέμενοι,
[1126]	μεγάλῳ φοβερόν ἐστιν, ἀλγηδόνα δὲ	παῖδες	καὶ γύναια καὶ γυναίων ψυχὰς
[1108]	τὸ τοῦ Πλάτωνος, ὅτι τῷ	παιδὶ	χαλεπήνας οὐκ αὐτὸς ἐνέτεινε πληγὰς
[1127]	μὴ θρασύνεσθαι, μηδ´ ἐξ ἑταιρῶν	παιδοποιεῖσθαι	μηδὲ πλοῦτον καὶ τρυφὴν καὶ
[1120]	τοῖς νεωστὶ γράμματα μανθάνουσι τῶν	παίδων,	οἳ τοὺς χαρακτῆρας ἐν τοῖς
[1119]	λόγον ἀκούσας οὐ συνῆκεν, ὅτι	παίζοντός	ἐστιν εὐμούσως ἢ γύμνασμα τοῦτο
[1119]	πραότητος καὶ μετριοπαθείας, ὧν δὲ	παίζων	καὶ χρώμενος γέλωτι πρὸς τοὺς
[1111]	ἔσχεν οὐδ´ ἐποίησε πάθος, ἀλλὰ	παίονται	καὶ παίουσι τὸν ἅπαντα χρόνον,
[1111]	ἐποίησε πάθος, ἀλλὰ παίονται καὶ	παίουσι	τὸν ἅπαντα χρόνον, οὐχ ὅπως
[1125]	Νομᾶς Ῥωμαίους καὶ Ἴων ὁ	παλαιὸς	Ἀθηναίους καὶ Δευκαλίων Ἕλληνας ὁμοῦ
[1124]	θεός, ὥσπερ δὴ καὶ ὁ	παλαιὸς	λόγος, ἀρχήν τε καὶ μέσα
[1116]	περὶ Λυκούργου χρησμὸν ἐν ταῖς	παλαιοτάταις	ἀναγραφαῖς ἔχοντες· σοφιστικὸν δ´ ἦν
[1120]	ἐπ´ ὀνόματος ἢ μηδὲ τοὺς	παλαιούς.	Ὁ δὲ τὸν Σωκράτην καὶ
[1107]	δυνατόν ἐστι τοὺς λόγους τῶν	παλαιῶν	βασιλικωτάτην διατριβὴν ἡγούμενον. Ἔναγχος οὖν
[1108]	ὑμεῖς ἔφην τὰ συγγράμματα τῶν	παλαιῶν	διὰ χειρὸς ἔχοντες. Ἐμοὶ δὲ
[1120]	οὖν ὁ Κωλώτης ἀπὸ τῶν	παλαιῶν	τρέπεται πρὸς τοὺς καθ´ ἑαυτὸν
[1121]	ἀγαπᾶν καὶ ὑποποιεῖσθαί τι τῶν	παλαιῶν,	ὥστ´ ἐγκαλεῖν τοὺς τότε σοφιστάς,
[1109]	εἶναι θερμαντικὸς ἂν ῥηθείη. Καὶ	πάλιν	αἰτίαν ὑπειπὼν θλίψεις τε καὶ
[1127]	μέν, οὐ βούλομαι δ´ ὁμολογεῖν	Πάλιν	δ´ οἶμαι γράφων πρὸς Ἰδομενέα
[1111]	Κωλώτης, ὥσπερ ἀγραμμάτῳ βασιλεῖ προσδιαλεγόμενος,	πάλιν	ἐξάπτεται τοῦ Ἐμπεδοκλέους ταὐτὸ πνέοντος·
[1120]	τὸ ἀγαθὸν καὶ νὴ Δία	πάλιν	λέοντος καὶ κυνὸς τὸ τρέχειν
[1118]	Περὶ μὲν οὖν τούτων καὶ	πάλιν	ὁ Κωλώτης εἰπεῖν παρέξει, ταὐτὰ
[1120]	ἕτερον δὲ τῷ ἀγαθῷ· καὶ	πάλιν	τὸ ἵππον εἶναι τοῦ τρέχοντα
[1111]	ἑαυτῶν κοινὸν οὐδὲ σωρὸν ἕνα	παλλομένων	ἀεὶ καὶ διισταμένων δυνάμεναι παρασχεῖν.
[1116]	ἀτόμων οὐδέποτε λῆξαι κινήσεως οὐδὲ	παλμῶν	πρὸς ἀλλήλας δυναμένων, ὥσπερ αὐτοὶ
[1114]	γὰρ Ἐπίκουρος, ὅταν λέγῃ τὸ	πᾶν	ἄπειρον εἶναι καὶ ἀγένητον καὶ
[1111]	ἀλγηδόνας ἀναδέχεσθαι, καὶ τὸ μὲν	πᾶν	ἄπειρον ὑποτίθεσθαι, τὸ δ´ ἄνω
[1125]	τῆς ὑπὲρ ταύτης συνεστάναι καὶ	πᾶν	εἶναι κενὸν ἔργον, ὃ μὴ
[1113]	θεῶν δόξας συνετάραξε· τὸ δὲ	πᾶν	ἓν εἰπὼν οὐκ οἶδ´ ὅπως
[1110]	κατέψυξαν. Ὅτι δὲ τούτοις πρὸς	πᾶν	ἔστι χρῆσθαι τὸ καλούμενον καὶ
[1114]	ὥστε καὶ ὑμῖν ἓν τὸ	πᾶν	ἐστιν, εἰ μὴ βούλεσθε κεναῖς
[1109]	ἐπάγουσι τοῖς πράγμασιν ἢ οἳ	πᾶν	μὲν τὸ αἰσθητὸν κρᾶμα παντοδαπῶν
[1112]	κενόν, καὶ νὴ Δία τὸ	πᾶν	παντὸς φύσιν ὀνομάζειν εἴωθε. Κἂν
[1124]	Ἔστιν Δίκης ὀφθαλμός, ὃς τὰ	πάνθ´	ὁρᾷ καί Πέλας γὰρ ἑστὼς
[1125]	εἴ τι θαρραλέον αὐτοῖς ἢ	πανοῦργον	ἢ δραστήριον ἐκ φύσεως ἔνεστι,
[1114]	πράγματι τὸν λόγον ἁπλῶς φησι	πάντ´	ἀναιρεῖν τῷ ἓν ὂν ὑποτίθεσθαι
[1116]	γένος, ἐν ᾧ καὶ τἀληθῆ	πάντ´	ἔνεστι. Ταῦτα γὰρ ὄντα μὲν
[1124]	τὸ τῶν γυναικῶν, εὐχόμενος ἀνεμέσητα	πάντα	εἶναι καὶ ἀνεπίφθονα τῆς ὑπερβολῆς
[1114]	σκοτεινόν, ἐκ τούτων τὰ φαινόμενα	πάντα	καὶ διὰ τούτων ἀποτελεῖ. Καὶ
[1125]	σοφὸς Μητρόδωρος, λέγων τὰ καλὰ	πάντα	καὶ σοφὰ καὶ περιττὰ τῆς
[1119]	δὲ λοιπὰ καὶ ψυχῆς μόρια	πάντα	καὶ σώματος ὄργανα τῆς τούτου
[1116]	τοῦ Πλάτωνος ὁ Ἐπίκουρος, ᾗ	πάντα	ὁμοίως ὄντα προσαγορεύει, τὸ ἀναφὲς
[1122]	τὴν ἀπραξίαν ἐπάγοντες ἀπηγόρευσαν, ὡς	πάντα	πειρῶσι καὶ στρέφουσιν αὐτοῖς οὐχ
[1123]	φάσκοντες αὐτοὶ καταβάλλουσιν εἰς ἀφασίαν	πάντα	πράγματα· καὶ ταῖς κρίσεσι φόβους
[1122]	ἀγαθοῦ φαντασίαν ὀρέγεται καὶ ὁρμᾷ,	πάντα	πράττων ὅπως οὐ διαφεύξεται αὐτόν,
[1116]	ὡσαύτως ἔχειν, τὰ δὲ συγκρίματα	πάντα	ῥευστὰ καὶ μεταβλητὰ καὶ γινόμενα
[1111]	τὸ δ´ ἄνθρωπον, εἶναι δὲ	πάντα	τὰς ἀτόμους, ἰδέας ὑπ´ αὐτοῦ
[1116]	τὰς ἀτόμους ἀπαθείᾳ καὶ στερρότητι	πάντα	χρόνον ὡσαύτως ἔχειν, τὰ δὲ
[1125]	τῆς περὶ θεῶν δόξης ὑφαιρεθείσης	παντάπασι	σύστασιν λαβεῖν ἢ λαβοῦσα τηρῆσαι.
[1109]	ὁμολογοῦσι τοὺς κανόνας αὐτοῖς καὶ	παντάπασιν	οἴχεσθαι τὸ κριτήριον, ἄνπερ εἰλικρινὲς
[1126]	τῶν βασιλικῶν συνειλημμένῳ βοηθήσων, πρὸς	πάντας	ἐγράφετο καὶ πάσας ἐπιστολαῖς, μεγαληγοροῦντος
[1125]	καὶ Δευκαλίων Ἕλληνας ὁμοῦ τι	πάντας	καθωσίωσαν, εὐχαῖς καὶ ὅρκοις καὶ
[1109]	οὐδὲ πᾶσι τοῖς μέρεσι κινεῖ	πάντας	ὡσαύτως τὸ ὑποκείμενον, ἀλλ´ ἐκείνοις
[1108]	πριάμενοι δίχα τῆς ἡδονῆς πάσης	πανταχόθεν	ἐξελαθείσης· ἐνδεῖν δ´ αὐτοῖς τῶν
[1115]	περὶ ὧν ἐγκαλεῖ τῷ Πλάτωνι,	πανταχοῦ	κινῶν Ἀριστοτέλης καὶ πᾶσαν ἐπάγων
[1123]	εἶναι μηδὲ τὴν σελήνην, οἷς	πάντες	ἄνθρωποι θύουσι καὶ προσεύχονται καὶ
[1115]	καὶ Ξενοκράτης καὶ Θεόφραστος καὶ	πάντες	οἱ Περιπατητικοί. Ποῦ γὰρ ὢν
[1119]	βίον ὁ Σωκράτης, ἃ δὴ	πάντες	οἱ φυσικοὶ ζητοῦσιν, ἐκεῖνα δ´
[1118]	ὅστις εἴη ζητῶν ἑαυτόν, ἀλλὰ	πάντες,	οἷς ἔπεισί τι τῶν ἄλλων
[1126]	βεβιωκότες ἐγκαλείτωσαν; εἰσὶ δὲ τοιοῦτοι	πάντες	οἷς Κωλώτης λελοιδόρηκεν. Ὧν Δημόκριτος
[1118]	αἰσθήσεσι τὸ πιστεύειν ὡς ἀληθέσι	πάντῃ	καὶ ἀδιαπτώτοις οὐ δίδωσιν αὐταῖς·
[1113]	ὄντος, οὐδὲ φθορὰν ἀλλὰ τὴν	πάντῃ,	τουτέστι τὴν εἰς τὸ μὴ
[1122]	οὖν τούτου Κωλώτῃ χάρις καὶ	παντὶ	τῷ τὸν Ἀκαδημαϊκὸν λόγον ἄνωθεν
[1114]	ἔνι πίστις ἀληθής διὰ τὸ	παντοδαπὰς	μεταβολὰς καὶ πάθη καὶ ἀνομοιότητας
[1111]	ἢ δεικτέον ὅπως ἄποια σώματα	παντοδαπὰς	ποιότητας αὐτῷ μόνῳ τῷ συνελθεῖν
[1109]	πᾶν μὲν τὸ αἰσθητὸν κρᾶμα	παντοδαπῶν	ποιοτήτων ἀποφαίνουσι, σύμμικτον ὥστε γλεῦκος
[1117]	νὴ Δία τοῖς λέγουσιν ὡς	παντὸς	ἂν πρίαιντο τῆς ὄψεως ἐκείνης
[1108]	καὶ χάριν, ὑπέρ γε μέντοι	παντὸς	Ἑλλήνων στρατοῦ τῶν ἄλλων φιλοσόφων,
[1114]	περὶ ἑνός τινος διαλέγεται τοῦ	παντός.	Ἐν ἀρχῇ δὲ τῆς πραγματείας
[1124]	μέσα καὶ τελευτὴν ἔχων τοῦ	παντὸς	εὐθείᾳ περαίνει κατὰ φύσιν περιπορευόμενος·
[1108]	συντίθησι τὸ βιβλίον, ἴστε δήπου	παντὸς	μᾶλλον ὑμεῖς ἔφην τὰ συγγράμματα
[1112]	καὶ νὴ Δία τὸ πᾶν	παντὸς	φύσιν ὀνομάζειν εἴωθε. Κἂν εἴ
[1123]	μέσον οὐκ ἀποφαίνεσθε παρὰ τὴν	πάντων	αἴσθησιν, ἥδεσθαι τὸ μὴ ἀλγεῖν
[1109]	ἀναπεφυρμένων καὶ συμμεμιγμένων ὁμοῦ τι	πάντων,	ἄλλου δ´ ἄλλῳ πεφυκότος ἐναρμόττειν
[1122]	τοῦτ´ οὖν ἀναιροῦσιν οἱ περὶ	πάντων	ἐπέχοντες, ἀλλὰ χρῶνται τῇ ὁρμῇ
[1120]	Οὗτοι γὰρ ἦσαν οἱ περὶ	πάντων	ἐπέχοντες· ἐκεῖνοι δὲ τὰ πάθη
[1122]	Ἀρκεσίλαον ἀποφαίνοντι. Τὴν δὲ περὶ	πάντων	ἐποχὴν οὐδ´ οἱ πολλὰ πραγματευσάμενοι
[1124]	τὸ ἀληθές, οὐκ εἰ περὶ	πάντων	ἡσυχάζουσιν, ἀλλ´ εἴ τισιν ὅλως
[1121]	τὸ φαινόμενον ποιοῦντες, ἀπὸ τοῦ	πάντως	ἀληθοῦς τὴν κρίσιν ἐπὶ τὸ
[1115]	οὔτε γέγονε καὶ διὰ τοῦτο	πάντως	καὶ ὄντως ὄν ἐστι, τῷ
[1111]	τεσσάρων ἁπλῶν καὶ πρώτων ἅπαντα;	πάνυ	μὲν οὖν. Ἀλλ´ ἐκείνοις μὲν
[1122]	αὐτοί φασιν οὗτοι, καὶ τὸν	πάνυ	μὴ φάσκοντα μηδ´ ὁμολογοῦντα κάμπτεσθαι
[1123]	καὶ παρεγκλίσεων διαφοραῖς, εἰ καὶ	πάνυ	πολλοὺς διαταράττουσιν, ἔνεστιν ὅμως παραμυθία,
[1108]	καλὰ καὶ πρέποντα διδασκάλια κομιζομένου	παρ´	αὐτοῦ. Καίτοι πολὺν χρόνον αὐτὸς
[1125]	σῴζειν οὐδ´ ἐπὶ σοφίᾳ στεφάνου	παρ´	αὐτῶν τυγχάνειν, ἀλλ´ ἐσθίειν καὶ
[1126]	Πλάτωνος ὄντες συνήθεις, νόμους ἔγραψαν·	παρὰ	δὲ Ξενοκράτους Ἀλέξανδρος ὑποθήκας ᾔτησε
[1108]	μετὰ τῶν θεῶν ἡμῖν ἔδωκαν,	παρὰ	δὲ τῶν φιλοσόφων δίκης καὶ
[1113]	μὲν οὖν εἰσιν καί σφιν	πάρα	δεινὰ καὶ ἐσθλά, πρὶν δὲ
[1118]	αἰσθήσει δ´ ἄληπτός ἐστι, μὴ	παρὰ	Σωκράτους σοφιστοῦ καὶ ἀλαζόνος ἀνδρός
[1112]	ὡς ἄλλο τι τὴν φύσιν	παρὰ	τὰ ὄντα βουλομένου λέγειν ἢ
[1123]	μηδὲν εἶναι μέσον οὐκ ἀποφαίνεσθε	παρὰ	τὴν πάντων αἴσθησιν, ἥδεσθαι τὸ
[1107]	ὀργιαστὴν Πλάτωνος) οὐκ οἶδ´ ὅπως	παρὰ	τὸ εἰωθὸς ἐγκαρτερήσας σιωπῇ καὶ
[1112]	φυόμενον οὐθέν ἐστιν οὐδὲ θάνατος	παρὰ	τὸ θνῆσκον, ~ἀλλ´ ὥσπερ οἱ
[1112]	πεποίηκεν (ἢ) διδάξας ὅτι φύσις	παρὰ	τὸ φυόμενον οὐθέν ἐστιν οὐδὲ
[1121]	πόθεν εἴληφε τὰς ἀφορμάς; οὐ	παρὰ	τῶν λεγόντων καμπυλοειδῆ φαντασίαν λαμβάνειν,
[1118]	σοφιστοῦ καὶ ἀλαζόνος ἀνδρός ἀλλὰ	παρὰ	τῶν σοφῶν τούτων λάβωμεν, οἳ
[1125]	ἄλλους πόρους δι´ ὧν ἡδονὴ	παραγίνεται,	νόμου δέονται καὶ φόβου καὶ
[1115]	τε πρὸς ὕλην ἔχει καὶ	παράδειγμα	πρὸς εἰκόνα καὶ δύναμις πρὸς
[1110]	ἀτόμων, ~ἑτέρων δὲ συμμίξεις (καὶ	παραζεύξεις	αἰτιασάμενος ἐν τῇ πρὸς τὸ
[1110]	αἳ εἰς δέον γε ἑτέραις	παραζυγεῖσαι	ψυχρασίας φύσιν ἀποτελέσειαν· ὅθεν ἐξαπατώμενοι
[1113]	καὶ αὐτός. ἃ Ὁ Κωλώτης	παραθέμενος	οὐ συνεῖδεν ὅτι φῶτας μὲν
[1126]	Κωλώτης λελοιδόρηκεν. Ὧν Δημόκριτος μὲν	παραινεῖ	τήν τε πολιτικὴν τέχνην μεγίστην
[1117]	καὶ καθυμνεῖτε τὸν ἐπὶ ἡδονὰς	παρακαλοῦντα	συνεχεῖς καὶ πυκνάς; ὃς ἐν
[1124]	μένωσι δ´ οἱ πρὸς ἡδονὴν	παρακαλοῦντες	λόγοι, πρόνοια δὲ θεῶν μὴ
[1117]	Ἐγὼ δ´ ἐφ´ ἡδονὰς συνεχεῖς	παρακαλῶ	καὶ οὐκ ἐπ´ ἀρετάς, κενὰς
[1117]	ὁ μὲν Μητρόδωρος τὸν Τίμαρχον	παρακαλῶν	φησι· Ποιήσωμέν τι καλὸν ἐπὶ
[1127]	κακῶς λέγοντες τῶν δὲ νόμων	παρακελευόμενοι	περιφρονεῖν, ἐὰν μὴ προσῇ φόβος
[1108]	αὐτὰ δὴ καὶ τῶν ἄλλων	παρακελευομένων	λεκτέον μέν ἔφην ἄρα, φοβοῦμαι
[1123]	κραιπαλῶντες οὐδὲ φαρμακῶντες ἄνθρωποι καὶ	παρακόπτοντες	ἀλλὰ νήφοντες καὶ ὑγιαίνοντες καὶ
[1123]	ἐκ τῶν ἐνυπνίων καὶ τῶν	παρακοπῶν	οὐδὲν εἶναί φασι παρόραμα τούτων
[1123]	πεπιστευμένον ὡς τὸ παρορᾶν καὶ	παρακούειν	ἐν πάθεσιν ἐκστατικοῖς καὶ μελαγχολικοῖς
[1108]	αὐτὸς ὀργίζεσθαι. Καὶ σὺ τοίνυν	παραλαβὼν	κόλαζε τὸν ἄνθρωπον ὅπως βούλει·
[1123]	ἀφίστησι μᾶλλον ἢ προστίθησι τοῖς	παραλόγοις	τὴν πίστιν. Ὅθεν ἴσμεν οὐκ
[1123]	τοῦ μήτ´ ἀρνεῖσθαι μήτε τιθέναι	παραλογώτερον.	Τίς οὖν κινεῖ τὰ πεπιστευμένα
[1121]	οὐ μετρίως ἔοικεν ἡ δόξα	παραλυπεῖν	ἐν τοῖς τότε χρόνοις μάλιστα
[1123]	πάνυ πολλοὺς διαταράττουσιν, ἔνεστιν ὅμως	παραμυθία,	τὸ μηδὲν ἐγγὺς εἶναι μᾶλλον
[1109]	χρωμένοις ἀπὸ τῶν αὐτῶν ὁρῶσι,	παραμυθούμενοι	διδάσκουσιν, ὡς ἀναπεφυρμένων καὶ συμμεμιγμένων
[1123]	τοῖς μανικοῖς καὶ ἀτόποις καὶ	παρανόμοις	ἐκείνοις φάσμασιν. Ἡ γὰρ ἰσότης,
[1126]	ἀποθανεῖν εἵλετο μᾶλλον ἢ σωθῆναι	παρανόμως·	Μέλισσος δὲ τῆς πατρίδος στρατηγῶν
[1120]	προλήψεις νοήσεις (ὁρμαὶ συγκαταθέσεις, τὸ	παράπαν	οὐδ´ εἶναι λέγοντες; Οὐ μὴν
[1119]	τῆς τούτου δυνάμεως; ἢ τὸ	παράπαν	οὐκ ἔστιν οὐσία ψυχῆς ἀλλ´
[1127]	τοῦ πέλας ἐκ πληγῆς ὄχλησιν	παρασκευάζωσιν	Εἴπερ οὖν οἱ νόμους καὶ
[1111]	παλλομένων ἀεὶ καὶ διισταμένων δυνάμεναι	παρασχεῖν.	Ὁ δὲ Κωλώτης, ὥσπερ ἀγραμμάτῳ
[1113]	ταῦτ´ ἐπὶ τοὐναντίον ἂν αἰτιάσασθαι	παράσχοι,	τοῦ Ἐμπεδοκλέους λέγοντος Οὐκ ἂν
[1116]	γινόμενον ἡμῶν ἕκαστον (εἰκόνα τοῦ	παρασχόντος	τὴν ὁμοιότητα τῇ γενέσει προσαγορεύοντες.
[1107]	τὸ εἰωθὸς ἐγκαρτερήσας σιωπῇ καὶ	παρασχὼν	ἑαυτὸν ἀκροατὴν ἄχρι τέλους κόσμιον,
[1122]	γὰρ τῆς ἐποχῆς λόγος οὐ	παρατρέπει	τὴν αἴσθησιν, οὐδὲ τοῖς ἀλόγοις
[1123]	ἀτόμων φύσεως καὶ ἀμερῶν καὶ	παρεγκλίσεων	διαφοραῖς, εἰ καὶ πάνυ πολλοὺς
[1113]	μετὰ τὸν βίον ἑκάστῳ λέγων	παρεῖναι	δεινὰ καὶ ἐσθλά, περὶ τοὺς
[1127]	πολιτείαν γέγραφεν, οὐκ ᾤμην δεῖν	παρεῖναι·	λέγει δέ, ὅτι Τῶν σοφῶν
[1113]	εἰς τὰ πράγματα βλάπτουσαν ἀπάτην	παρεῖχεν	ἀφελὼν αὖθις ἀποδοῦναι τοῖς ὀνόμασι
[1118]	καὶ πάλιν ὁ Κωλώτης εἰπεῖν	παρέξει,	ταὐτὰ πολλοῖς ἐγκεκληκώς. Ἐν οἷς
[1114]	καὶ αὐτὸς ἀντίληψιν τῷ Κωλώτῃ	παρέσχε.	Διὸ καὶ τὰ πρὸς τοῦτον
[1126]	ὥσπερ χρυσὸν ἀκήρατον καὶ δόκιμον	παρέσχε,	καὶ ἀπέδειξεν ἔργοις ὅτι τὸ
[1111]	ποιότητας αὐτῷ μόνῳ τῷ συνελθεῖν	παρέσχεν.	Οἷον εὐθύς, τὸ καλούμενον θερμὸν
[1110]	συνῆλθον εἰς τὸ αὐτὸ καὶ	παρέσχον	ὑπὸ πλήθους θερμότητα καὶ πύρωσιν
[1118]	θερμότητα καὶ μαλακότητα καὶ τόνον	παρέχει	τῷ σώματι, τὴν οὐσίαν συμπηγνύντες
[1127]	κωμῳδιῶν ἀεί τι πειρῶνται χρήσιμον	παρέχεσθαι	καὶ λέγειν ὑπὲρ νόμων καὶ
[1119]	λεκτῶν γένος οὐσίαν τῷ λόγῳ	παρέχον	ἄρδην ἀναιρεῖτε, τὰς φωνὰς καὶ
[1116]	ὄντος ἀεὶ καὶ τὸ εἶναι	παρέχοντος	αὐτοῖς ὑπονοῶν οὐ παρορᾷ τὸ
[1114]	οὐκ ἀλλοτρίαν διαφορῶν, τῶν κυρίων	παρῆκεν.	Ἐπεὶ δὲ καὶ Πλάτωνος καὶ
[1116]	σοφιστικὸν καὶ φορτικὸν διήγημα εἶναι	παρήσομεν.	φορτικὸς οὖν ὁ Πλάτων ὁ
[1122]	προστρίβεται Σωκράτει (καὶ Πλάτωνι καὶ	Παρμενίδῃ	καὶ Ἡρακλείτῳ τὰ περὶ τῆς
[1113]	πρώτοις ἐγκλήμασιν αὐτοῦ, ἀναλάβωμεν τὸν	Παρμενίδην.	Ἃ μὲν οὖν αὐτόν φησιν
[1113]	Κωλώτης ἐφεξῆς τῷ Δημοκρίτῳ τὸν	Παρμενίδην	ἐβούλετο συγκατορύσσειν, ἐγὼ δ´ ὑπερβὰς
[1116]	τὴν σελήνην ἥλιον, ἀλλὰ κατὰ	Παρμενίδην	Νυκτιφαὲς περὶ γαῖαν ἀλώμενον ἀλλότριον
[1114]	τῷ ἓν ὂν ὑποτίθεσθαι τὸν	Παρμενίδην.	Ὁ δ´ ἀναιρεῖ μὲν οὐδετέραν
[1120]	καὶ τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν	Παρμενίδην	τοσαυτάκις θέμενος ὑπὸ τὸ γραφεῖον
[1116]	ἐπεὶ τὸν Σωκράτην μετὰ τὸν	Παρμενίδην	ὑπερέβημεν, ἀναληπτέος Εὐθὺς οὖν τὸν
[1126]	καὶ λαμπρὰ γίνεται τοῖς ἀνθρώποις·	Παρμενίδης	δὲ τὴν ἑαυτοῦ πατρίδα διεκόσμησε
[1108]	καὶ Στίλπων καὶ Ἐμπεδοκλῆς καὶ	Παρμενίδης	καὶ Μέλισσος, οὕτω κακῶς ἀκηκοότων,
[1114]	διὰ πλῆθος. Ἀλλ´ ὅ γε	Παρμενίδης	οὔτε πῦρ ἀνῄρηκεν οὔθ´ ὕδωρ
[1126]	ἑταῖρος Πλάτωνος. Ζήνων τοίνυν ὁ	Παρμενίδου	γνώριμος ἐπιθέμενος Δημύλῳ τῷ τυράννῳ
[1124]	ἀνελών τις τοὺς νόμους τὰ	Παρμενίδου	καὶ Σωκράτους καὶ Ἡρακλείτου καὶ
[1126]	τὴν πρᾶξιν ἐν πυρὶ τὸν	Παρμενίδου	λόγον ὥσπερ χρυσὸν ἀκήρατον καὶ
[1126]	ἐξορκοῦν τοὺς πολίτας ἐμμενεῖν τοῖς	Παρμενίδου	νόμοις· Ἐμπεδοκλῆς δὲ τούς τε
[1121]	τί δεῖ λέγειν ἐν τῷ	παρόντι;	τοῦ δ´ Ἀρκεσιλάου τὸν Ἐπικούρειον
[1126]	Ἑλλήνων καὶ μάλιστα διακαύσας καὶ	παροξύνας	ἅψασθαι τοῦ πρὸς τοὺς βαρβάρους
[1116]	εἶναι παρέχοντος αὐτοῖς ὑπονοῶν οὐ	παρορᾷ	τὸ αἰσθητὸν ἀλλ´ οὐ παρορᾷ
[1116]	παρορᾷ τὸ αἰσθητὸν ἀλλ´ οὐ	παρορᾷ	τὸ νοητόν, οὐδ´ ἀναιρεῖ τὰ
[1123]	τῶν παρακοπῶν οὐδὲν εἶναί φασι	παρόραμα	τούτων οὐδὲ ψεῦδος οὐδ´ ἀσύστατον,
[1123]	ἐστὶ καὶ πεπιστευμένον ὡς τὸ	παρορᾶν	καὶ παρακούειν ἐν πάθεσιν ἐκστατικοῖς
[1113]	εἰσι μέριμναι· οἳ δὴ γίνεσθαι	πάρος	οὐκ ἐὸν ἐλπίζουσιν ἤ τι
[1125]	σαρκὸς ἡδονὴν ἀσπαζομένη καὶ σαίνουσα	παροῦσαν	ἢ μέλλουσαν, εἰ μή τι
[1108]	ὑφελέσθαι τῆς ἄκρας ὑπὲρ αὐτῶν	παρρησίας	εἰς τοῦτο δόξης φιλοσοφίαν προαγαγόντων.
[1125]	χρεμετισμοῖς καὶ ὑλακαῖς σημαίνει, καὶ	πᾶσα	φωνὴ γαστρός ἐστιν αὐτοῖς καὶ
[1109]	δ´ αἰσθήσει μὲν μηδεμιᾷ μάχεσθαι	(πᾶσαι	γὰρ ἅπτονταί τινος, οἷον ἐκ
[1121]	μακρὰν οὖσαι πρὸς πίστιν, ἢ	πάσαις	δίκαιόν ἐστιν ἢ μηδὲ ταύταις
[1121]	ἀκόλουθον ὁρῶν καὶ φυλάττων, τὸ	πᾶσαν	εἶναι φαντασίαν ὁμοίως ἀξιόπιστον ὑπὲρ
[1115]	Πλάτωνι, πανταχοῦ κινῶν Ἀριστοτέλης καὶ	πᾶσαν	ἐπάγων ἀπορίαν αὐταῖς ἐν τοῖς
[1123]	ἀσάφειαν δὲ καὶ ταραχὴν ἔχοντα	πᾶσαν;	ταῖς μέν γε περὶ κόσμων
[1123]	θεμένους τὸ μηδεμίαν ἢ τὸ	πάσας	ἀληθεῖς εἶναι τὰς φαντασίας, καὶ
[1109]	τοῖον Ἐπικουρείῳ δόγματι κέχρηται, τῷ	πάσας	εἶναι τὰς δι´ αἰσθήσεως φαντασίας
[1126]	βοηθήσων, πρὸς πάντας ἐγράφετο καὶ	πάσας	ἐπιστολαῖς, μεγαληγοροῦντος Ἐπικούρου καὶ σεμνύνοντος
[1108]	ἂν δὲ τὰς ἀρετὰς ὁμοῦ	πάσας	τετρημένου χαλκοῦ πριάμενοι δίχα τῆς
[1121]	ἔχειν. Σοὶ δ´ οἴχεται τὸ	πάσας	ὑπάρχειν ἀληθεῖς, ἄπιστον δὲ καὶ
[1111]	δὴ συνορᾶν ὅτι ποιότητος οἴχεται	πάσης	γένεσις. Ἀρνεῖσθαι δὲ συνορῶντα τὴν
[1111]	ἑαυτὴν ἔρημός ἐστι καὶ γυμνὴ	πάσης	γονίμου δυνάμεως, καὶ πρὸς ἄλλην
[1108]	χαλκοῦ πριάμενοι δίχα τῆς ἡδονῆς	πάσης	πανταχόθεν ἐξελαθείσης· ἐνδεῖν δ´ αὐτοῖς
[1110]	καὶ τὸ πικρόν. Ὥστε κατὰ	πάσης	ποιότητος ἀληθῶς τὸ μὴ μᾶλλον
[1117]	περιπλακῆναι ἡμῖν γονάτων ἐφαπτόμενον καὶ	πάσης	τῆς εἰθισμένης ἐπιλήψεως γίνεσθαι κατὰ
[1115]	τῷ μὲν γὰρ ἀναίρεσιν οὐσίας	πάσης	τῷ δ´ ἑτερότητα δηλοῦσθαι τοῦ
[1109]	ἐναρμόττειν οὐκ ἔστι τῆς αὐτῆς	πᾶσι	ποιότητος ἐπαφὴ καὶ ἀντίληψις οὐδὲ
[1109]	ποιότητος ἐπαφὴ καὶ ἀντίληψις οὐδὲ	πᾶσι	τοῖς μέρεσι κινεῖ πάντας ὡσαύτως
[1123]	Ἡ γὰρ ἰσότης, ἣν ὑποτίθενται	πᾶσι,	τῶν νενομισμένων ἀφίστησι μᾶλλον ἢ
[1123]	τὰ τεκόντα τῶν γεννωμένων οὐχὶ	πᾶσι	φαινόμενον ἀναιρεῖτε; τὸ δὲ πόνου
[1109]	πολυμιξίαι τῶν σπερμάτων, ἃ δὴ	πᾶσι	χυμοῖς καὶ ὀσμαῖς καὶ χροιαῖς
[1115]	ὁ Κωλώτης; ἡμεῖς γὰρ ἐν	πᾶσιν	ἀναγινώσκομεν καὶ τὸν ἄνθρωπον ἄνθρωπον
[1127]	γέλωτα γελάσαι ἐπί τε δὴ	πᾶσιν	ἀνθρώποις καὶ ἐπὶ τοῖς Λυκούργοις
[1109]	μηδὲ τὸ αὐτὸ δεῖν οἴεσθαι	πάσχειν	ἅπαντας, ἄλλους κατ´ ἄλλην ποιότητα
[1124]	τερατικῶς αὐτὸν εὖ ἀπαγγέλλειν, καὶ	πάσχειν	αὐτὸς τὸ τῶν γυναικῶν, εὐχόμενος
[1116]	φύσεις ταύταις ὧν ἐν τῷ	πάσχειν	καὶ μεταβάλλειν τὸ εἶναι, ταῖς
[1116]	μήτε γίνεσθαι μήτ´ ἀπόλλυσθαι μήτε	πάσχειν	μηθέν, ἐνδείκνυται τοῖς ἑπομένοις καὶ
[1111]	μηδὲν ἂν γενέσθαι τῷ μήτε	πάσχειν	μήτε μεταβάλλειν τὰς ἀτόμους ὑπὸ
[1111]	γὰρ ἔχοντος ποιότητα τὸ δὲ	πάσχειν	πεφυκότος, οὐδέτερον δὲ ταῖς ἀτόμοις
[1121]	τῶν ἐκτός, ἐκείναις δὲ Τοῦ	πάσχειν	πλέον οὐδὲν ἐπίστευες. Εἰ μὲν
[1113]	τοὺς ζῶντας οὐκ ἀπολείπει τὸ	πάσχειν;	τίσιν οὖν ἀληθῶς ἕπεται τὸ
[1123]	ἥδεσθαι τὸ μὴ ἀλγεῖν καὶ	πάσχειν	τὸ μὴ κινεῖσθαι λέγοντες; ἀλλ´
[1120]	δὲ Κωλώτης ἔοικε τὸ αὐτὸ	πάσχειν	τοῖς νεωστὶ γράμματα μανθάνουσι τῶν
[1122]	προεντυγχάνοντας τοῖς πράγμασι τυποῦσθαι καὶ	πάσχειν	ὑπ´ αὐτῶν, τὸ δ´ ὁρμητικὸν
[1123]	ὄντα, ὅταν ἡ διάνοια τοιαῦτα	πάσχῃ	καὶ ταράττηται· αἱ δέ με
[1109]	ἄλλην ποιότητα καὶ δύναμιν αὐτοῦ	πάσχοντας.	Ὥρα δὴ σκοπεῖν, τίνες μᾶλλον
[1110]	δύναμιν οὐδὲ δρῶντος μᾶλλον ἢ	πάσχοντος,	ὅταν ἐγγένηται τοῖς σώμασιν, ἄλλην
[1113]	ποιητικὰ τοῦ δὲ κενοῦ μὴ	πάσχοντος	ὑπ´ αὐτῶν. Ἐπεὶ δ´ ὁ
[1110]	οὐκ ἔσται δὲ τοῖς μὴ	πάσχουσι.	Τὸν οὖν βόρβορον καὶ τὸν
[1110]	εἶναι κατηγορεῖσθαι· τοῖς γὰρ οὕτω	πάσχουσιν	ἔσται τοιοῦτον, οὐκ ἔσται δὲ
[1126]	ἀνθρώποις· Παρμενίδης δὲ τὴν ἑαυτοῦ	πατρίδα	διεκόσμησε νόμοις ἀρίστοις, ὥστε τὰς
[1119]	οἷς ἑαυτόν τε κατεκόσμει καὶ	πατρίδα	καὶ φίλους καὶ τῶν βασιλέων
[1126]	ἐπέπρακτο αὐτοῖς οἷον Ἀριστοτέλει, τὴν	πατρίδα	κτίσαι διεφθαρμένην ὑπὸ Φιλίππου, Θεοφράστῳ
[1126]	τῶν σοφῶν ἔπλευσεν ὑπὲρ τῆς	πατρίδος,	ἐπρέσβευσεν, ἀνήλωσε, ποῦ γέγραπται πολιτικὴ
[1126]	σωθῆναι παρανόμως· Μέλισσος δὲ τῆς	πατρίδος	στρατηγῶν Ἀθηναίους κατεναυμάχησε· Πλάτων δὲ
[1126]	ὧν ὁ νότος εἰς τὸ	πεδίον	ὑπερέβαλλε· Σωκράτης δὲ μετὰ τὴν
[1126]	ὑμῖν; καίτοι ὅτι Μητρόδωρος εἰς	Πειραιᾶ	κατέβη σταδίους τεσσαράκοντα Μιθρῇ τινι
[1127]	ποιηταὶ καὶ κωμῳδιῶν ἀεί τι	πειρῶνται	χρήσιμον παρέχεσθαι καὶ λέγειν ὑπὲρ
[1122]	ἀπραξίαν ἐπάγοντες ἀπηγόρευσαν, ὡς πάντα	πειρῶσι	καὶ στρέφουσιν αὐτοῖς οὐχ ὑπήκουσεν
[1116]	ἦν διήγημα τὸ Θεμιστοκλέους, ᾧ	πείσας	Ἀθηναίους τὴν πόλιν ἐκλιπεῖν κατεναυμάχησε
[1123]	ἀληθῆ καὶ ὑπάρχουσαν εἶναι φαντασίαν	πεισθέντας,	ἃς λυττῶντες ἢ κορυβαντιῶντες ἢ
[1124]	ὃς τὰ πάνθ´ ὁρᾷ καί	Πέλας	γὰρ ἑστὼς ὁ θεὸς ἐγγύθεν
[1127]	ἂν μὴ τὴν διὰ τοῦ	πέλας	ἐκ πληγῆς ὄχλησιν παρασκευάζωσιν Εἴπερ
[1110]	κενῷ φέρεσθαι διεσπαρμένας· ὅταν δὲ	πελάσωσιν	ἀλλήλαις ἢ συμπέσωσιν ἢ περιπλακῶσι,
[1127]	τί παθὼν ἐβάδιζε διὰ τῆς	Πελοποννήσου	μέσης καὶ οὐ πιλίδιον ἔχων
[1117]	οἵας Ἐπίκουρος γράφει πρὸς Ἰδομενέα·	Πέμπε	οὖν ἀπαρχὰς ἡμῖν εἰς τὴν
[1126]	ᾔτησε περὶ βασιλείας· ὁ δὲ	πεμφθεὶς	πρὸς Ἀλέξανδρον ὑπὸ τῶν ἐν
[1117]	τὰ πρὸς τὸν δῆμον ἡ	πενία	ὁ θάνατος· οὐ γὰρ ἄξια
[1117]	Ἐπικούρου δογμάτων, τὸ μηδὲν ἀμεταπείστως	πεπεῖσθαι	μηδένα πλὴν τὸν σοφόν. Ἐπεὶ
[1115]	καταψεύδεσθαι τὰ μὴ δοκοῦντα; καὶ	πεπεισμένον	ἐλέγχειν ἑτέρους αὐτόγραφον ἐξενεγκεῖν ἀμαθίας
[1118]	μηδὲν εἶναι τούτων οἷον φαίνεται	πεπεισμένος	ἀμεταπείστως ἀλλὰ πράττων ἕκαστα κατὰ
[1117]	μήτε σιτίον τὸ σιτίον ἀμεταπείστως	πεπεισμένος.	~Εἰ δὲ καὶ ταῦτα πράττει
[1123]	παραλογώτερον. Τίς οὖν κινεῖ τὰ	πεπιστευμένα	καὶ μάχεται τοῖς ἐναργέσιν; οἱ
[1123]	ἐναργέσι· (τὸ γὰρ ἀρνεῖσθαι τὰ	πεπιστευμένα	τοῦ μήτ´ ἀρνεῖσθαι μήτε τιθέναι
[1123]	μᾶλλον ἐναργὲς οὕτως ἐστὶ καὶ	πεπιστευμένον	ὡς τὸ παρορᾶν καὶ παρακούειν
[1109]	Συμποσίῳ Πολύαινον αὑτῷ διαλεγόμενον Ἐπίκουρος	πεποίηκε.	Λέγοντος γάρ Οὐ φῂς εἶναι,
[1112]	Τί οὖν ἕτερον ὁ Ἐμπεδοκλῆς	πεποίηκεν	(ἢ) διδάξας ὅτι φύσις παρὰ
[1114]	κατοικουμένας· ὅς γε καὶ διάκοσμον	πεποίηται,	καὶ στοιχεῖα μιγνύς, τὸ λαμπρὸν
[1114]	ὡς μιᾶς οὔσης εἰς δύο	πεποίηται	τὴν διαίρεσιν, ὧν θάτερον ὄντως
[1121]	τὸ γὰρ εἴδωλον, ὑφ´ οὗ	πέπονθεν	ἡ ὄψις, κεκλασμένον ἐστίν, ἡ
[1116]	πῦρ μὴ λέγων εἶναι τὸν	πεπυρωμένον	σίδηρον ἢ τὴν σελήνην ἥλιον,
[1124]	τελευτὴν ἔχων τοῦ παντὸς εὐθείᾳ	περαίνει	κατὰ φύσιν περιπορευόμενος· τῷ δ´
[1115]	ἐνδιδόναι τὸ αὐτόματον, εἶθ´ οὕτως	περαίνεσθαι	τῶν φυσικῶν παθῶν ἕκαστον. Τάς
[1118]	φαινόμενα κοινόν ἐστι πάθος ἀλόγοις	περαινόμενον	αἰτίαις. Ὁ δὲ τὰς αἰσθήσεις
[1123]	νήφοντες καὶ ὑγιαίνοντες καὶ γράφοντες	περὶ	ἀληθείας ~καὶ κανόνων καὶ κριτηρίων
[1120]	κατηγορούμενον ἀλλ´ ἕτερον· οὐδ´ εἰ	περὶ	ἀνθρώπου τὸ ἀγαθὸν εἶναι, ἀλλ´
[1120]	Κυρηναϊκοὺς ἐλέγχειν, δευτέρους δὲ τοὺς	περὶ	Ἀρκεσίλαον Ἀκαδημαϊκούς. Οὗτοι γὰρ ἦσαν
[1121]	πάθος δέ τι καὶ κίνημα	περὶ	αὐτὴν γεγονέναι τοιοῦτον; ὁ δὲ
[1121]	ὅτι στρογγύλον, ἀλλ´ ὅτι φάντασμα	περὶ	αὐτὴν καὶ τύπωμα στρογγυλοειδὲς γέγονε;
[1119]	φίλους καὶ τῶν βασιλέων τοὺς	περὶ	αὐτὸν σπουδάσαντας, οὐ γέγραφεν, οὐδ´
[1120]	μηδ´ ὡς συμβεβηκὸς οἰόμενος δεῖν	περὶ	αὐτοῦ λέγεσθαι, φωναῖς τισι δυσκολαίνων
[1123]	δ´ ὡς οὐκ ἔστιν ἐπέχειν	περὶ	αὐτῶν, εἰ μηδὲν ἄλλο, τήν
[1113]	τὸ χρῆσθαι ταῖς εἰθισμέναις φωναῖς	περὶ	αὐτῶν. Ἐμοὶ μέντοι δοκεῖ μὴ
[1126]	Νεῖλον ἢ τούτους ἀποκαμεῖν γράφοντας	περὶ	αὑτῶν; ~καὶ οὐ τοῦτο δεινόν
[1127]	ῥητορικῆς ἵνα μὴ ῥητορεύωμεν, καὶ	περὶ	βασιλείας ἵνα (μὴ) φεύγωμεν τὸ
[1126]	δὲ Ξενοκράτους Ἀλέξανδρος ὑποθήκας ᾔτησε	περὶ	βασιλείας· ὁ δὲ πεμφθεὶς πρὸς
[1127]	καὶ Σόλωνι ἐπιθυμίας κατὰ τοὺς	περὶ	βίων λόγους καὶ ἀρετῆς Τῦφος
[1116]	ἥλιον, ἀλλὰ κατὰ Παρμενίδην Νυκτιφαὲς	περὶ	γαῖαν ἀλώμενον ἀλλότριον φῶς ἀναιρεῖ
[1108]	δικαίως. Ὧν οὐθὲν ἀπολείπουσιν οἱ	περὶ	γαστέρα τἀγαθὸν εἶναι βοῶντες, οὐκ
[1125]	τούτων καταφρονοῦντες ὡς μύθων καὶ	περὶ	γαστέρα τἀγαθὸν ἡγούμενοι καὶ τοὺς
[1115]	νοῦ καὶ περὶ ψυχῆς καὶ	περὶ	γενέσεως, τελευτῶν τε τὸν κόσμον
[1114]	διὰ τούτων ἀποτελεῖ. Καὶ γὰρ	περὶ	γῆς εἴρηκε πολλὰ καὶ περὶ
[1125]	τύχωσι. Τὸ μὲν γὰρ ἁμαρτάνειν	περὶ	δόξαν, εἰ καὶ μὴ σοφῶν,
[1118]	ποθεῖ φιλόσοφος ψυχὴ λαβεῖν ἐπιστήμην	περὶ	ἑκάστου καὶ γνῶσιν, οὐκ ἔχουσι.
[1114]	μήτ´ αὐξόμενον μήτε μειούμενον, ὡς	περὶ	ἑνός τινος διαλέγεται τοῦ παντός.
[1116]	ἀναιρεῖ τὰ γινόμενα καὶ φαινόμενα	περὶ	ἡμᾶς τῶν παθῶν, ἀλλ´ ὅτι
[1125]	τῶν νόμων πρῶτόν ἐστιν ἡ	περὶ	θεῶν δόξα καὶ μέγιστον, ᾗ
[1113]	ἑαυτὸ τίμιον ἀφεῖλεν, οὐ τὰς	περὶ	θεῶν δόξας συνετάραξε· τὸ δὲ
[1125]	ἐδάφους χωρὶς ἢ πολιτεία τῆς	περὶ	θεῶν δόξης ὑφαιρεθείσης παντάπασι σύστασιν
[1108]	ἐξελαθείσης· ἐνδεῖν δ´ αὐτοῖς τῶν	περὶ	θεῶν καὶ ψυχῆς λόγων, ὡς
[1120]	τοῦ Στίλπωνος τοιοῦτόν ἐστιν· εἰ	περὶ	ἵππου τὸ τρέχειν κατηγοροῦμεν, οὔ
[1114]	εἰ μὴ βούλεσθε κεναῖς φωναῖς	περὶ	κενοῦ χρῆσθαι, σκιαμαχοῦντες πρὸς τοὺς
[1115]	Πλάτωνι τὰς ἐναντίας ἔσχηκε δόξας	περὶ	κινήσεως, περὶ νοῦ καὶ περὶ
[1123]	ἔχοντα πᾶσαν; ταῖς μέν γε	περὶ	κόσμων ἀπειρίας καὶ ἀτόμων φύσεως
[1109]	ὄναρ ἐντυχὼν ὁ Κωλώτης ἐσφάλη	περὶ	λέξιν τοῦ ἀνδρός, ἐν ᾗ
[1116]	ἐάσω· φορτικώτεροι δὲ Λακεδαιμόνιοι τὸν	περὶ	Λυκούργου χρησμὸν ἐν ταῖς παλαιοτάταις
[1118]	ἑκάστου καὶ γνῶσιν, οὐκ ἔχουσι.	Περὶ	μὲν οὖν τούτων καὶ πάλιν
[1126]	καλοὺς μὲν ἐν γράμμασι λόγους	περὶ	νόμων καὶ πολιτείας ἀπέλιπε, πολὺ
[1115]	ἐναντίας ἔσχηκε δόξας περὶ κινήσεως,	περὶ	νοῦ καὶ περὶ ψυχῆς καὶ
[1122]	ἐπακούσαις Κωλώτῃ δ´ οἶμαι τὰ	περὶ	ὁρμῆς καὶ συγκαταθέσεως ὄνῳ λύρας
[1120]	οὔ φησι ταὐτὸν εἶναι τῷ	περὶ	οὗ κατηγορεῖται τὸ κατηγορούμενον ἀλλ´
[1114]	περὶ γῆς εἴρηκε πολλὰ καὶ	περὶ	οὐρανοῦ καὶ ἡλίου καὶ σελήνης
[1115]	ἀναλάβῃς εἰς χεῖρας Ἀριστοτέλους τὰ	περὶ	Οὐρανοῦ καὶ τὰ περὶ Ψυχῆς,
[1118]	πράττοντος, ὁσάκις γράφοι καὶ διαλέγοιτο	περὶ	οὐσίας ψυχῆς καὶ τοῦ ἀθρόου
[1122]	Οὐδὲ τοῦτ´ οὖν ἀναιροῦσιν οἱ	περὶ	πάντων ἐπέχοντες, ἀλλὰ χρῶνται τῇ
[1120]	Ἀκαδημαϊκούς. Οὗτοι γὰρ ἦσαν οἱ	περὶ	πάντων ἐπέχοντες· ἐκεῖνοι δὲ τὰ
[1122]	εἰς Ἀρκεσίλαον ἀποφαίνοντι. Τὴν δὲ	περὶ	πάντων ἐποχὴν οὐδ´ οἱ πολλὰ
[1124]	ἡγοῦνται τὸ ἀληθές, οὐκ εἰ	περὶ	πάντων ἡσυχάζουσιν, ἀλλ´ εἴ τισιν
[1127]	οὗτοι δέ, κἂν γράφωσι, γράφουσι	περὶ	πολιτείας ἵνα μὴ πολιτευώμεθα, καὶ
[1124]	καὶ λαμυρίαν ἐμποιεῖ νέοις ὁ	περὶ	Πυθοκλέους οὔπω γεγονότος ὀκτωκαίδεκα ἔτη
[1127]	πολιτείας ἵνα μὴ πολιτευώμεθα, καὶ	περὶ	ῥητορικῆς ἵνα μὴ ῥητορεύωμεν, καὶ
[1118]	τούτων λάβωμεν, οἳ μέχρι τῶν	περὶ	σάρκα τῆς ψυχῆς δυνάμεων, αἷς
[1117]	πυθόχρηστα καθιστάντες. Εἰ τοίνυν ὁ	περὶ	Σωκράτους, ἀνδρὸς εἰς ἀρετὴν θεολήπτου
[1116]	διηγησάμενος ὅτι χρησμὸν ἐκ Δελφῶν	περὶ	Σωκράτους ἀνήνεγκε Χαιρεφῶν, ὃν ἴσμεν
[1123]	ἀπιστία καὶ ἄγνοια καὶ ταραχὴ	περὶ	τὰ αἰσθητὰ καὶ τὰς φαντασίας,
[1109]	πολυθρύλητοι συμμετρίαι καὶ ἁρμονίαι τῶν	περὶ	τὰ αἰσθητήρια πόρων αἵ τε
[1114]	ἔτι μᾶλλον ἐνδεικνύμενος Πλάτων τῇ	περὶ	τὰ εἴδη πραγματείᾳ καὶ αὐτὸς
[1119]	ἀνατρέπει, τίνες μᾶλλον ὑμῶν πλημμελοῦσι	περὶ	τὴν διάλεκτον, οἳ τὸ τῶν
[1126]	Δημύλῳ τῷ τυράννῳ καὶ δυστυχήσας	περὶ	τὴν πρᾶξιν ἐν πυρὶ τὸν
[1127]	πιλίδιον ἔχων οἴκοι καθῆτο, δηλαδὴ	περὶ	τὴν τῆς γαστρὸς ἐπιμέλειαν ὅλος
[1122]	συνεπομένοις καὶ ἀκούουσιν, ὅτι τριῶν	περὶ	τὴν ψυχὴν κινημάτων ὄντων, φανταστικοῦ
[1121]	οὐ ταὐτόν ἐστι τῷ λεγομένῳ	περὶ	τῆς γεύσεως, ὅτι τὸ ἐκτὸς
[1113]	ὡς πρότερον εἴρηται, πραγματικῶς διαφέρεσθαι	περὶ	τῆς ἐξ οὐκ ὄντων γενέσεως,
[1122]	καὶ Παρμενίδῃ καὶ Ἡρακλείτῳ τὰ	περὶ	τῆς ἐποχῆς δόγματα καὶ τῆς
[1124]	μειρακίων λαμυρῶν καὶ προπετῶν ὁ	περὶ	τῆς ἐποχῆς λόγος ἐστίν, ὡς
[1115]	δι´ ἀσθένειαν, ἅτε τῆς ὕλης	περὶ	τὸ εἶδος ὀλισθανούσης καὶ πάθη
[1124]	ἐξενεγκεῖν ἐτόλμησεν. Ὅθεν ὥσπερ οἱ	περὶ	τὸ θεῖον πλημμελήσαντες ἐξαγορεύων τὰ
[1109]	ἕκαστον ἀπολίπωσιν. Ὅρα δὴ ἃ	περὶ	τοῦ οἴνου τῆς θερμότητος ἐν
[1114]	δεῖσθαι προσηγορίας. Ἦν οὖν ὁ	περὶ	τοῦ ὄντος ὡς ἓν εἴη
[1107]	ὦ Σατορνῖνε, βιβλίον ἐξέδωκεν ἐπιγράψας	Περὶ	τοῦ ὅτι κατὰ τὰ τῶν
[1109]	τὴν αἴσθησιν, οὐκ ὀρθῶς διαμάχονται	περὶ	τοῦ χρηστὸν ἢ πονηρὸν ἢ
[1113]	λέγων παρεῖναι δεινὰ καὶ ἐσθλά,	περὶ	τοὺς ζῶντας οὐκ ἀπολείπει τὸ
[1124]	ἀρνουμένῳ τοῦ τιθέντος. Εἰ δὲ	περὶ	τούτων δυνατόν ἐστιν ἐπέχειν, οὐδὲ
[1126]	περιστέλλων τὸ σαρκίδιον, ἐμοὶ δὲ	περὶ	τούτων οἱ οἰκονομικῶς καὶ πολιτικῶς
[1118]	Σωκράτει δήπουθεν ἐμποδὼν ἦν ἡ	περὶ	τῶν αἰσθήσεων δόξα τοῦ χρῆσθαι
[1117]	τὰ σοφὰ ταῦτα καὶ καλὰ	περὶ	τῶν αἰσθήσεων, ὅτι Σιτία προσαγόμεθα
[1124]	τούτων δυνατόν ἐστιν ἐπέχειν, οὐδὲ	περὶ	τῶν ἄλλων ἀδύνατον, κατά γ´
[1124]	μὴ τιθέναι μηδέτερον, ἀλλ´ ἐπέχειν	περὶ	τῶν ἀντικειμένων ἧττον ἄν τις
[1120]	πολυπραγμονοῦσα τῷ κρίνειν καὶ ἀποφαίνεσθαι	περὶ	τῶν ἐκτὸς αὑτήν τε πολλάκις
[1120]	τὸ δ´ ἐστί μηκέτι προσαποφαινόμενοι	περὶ	τῶν ἐκτός. Διό φησιν αὐτοὺς
[1121]	ταύταις μὲν οἴει δεῖν προσαποφαίνεσθαι	περὶ	τῶν ἐκτός, ἐκείναις δὲ Τοῦ
[1121]	ὥστ´ εἰ ταύταις ἑπομένους ἀποφαίνεσθαι	περὶ	τῶν ἐκτὸς κελεύουσι, τῆς δόξης
[1115]	Ἡρακλείδου δὲ τὸν Ζωροάστρην, τὸ	περὶ	τῶν ἐν Ἅιδου, τὸ περὶ
[1117]	βλασφημίας. Ὅτι δέ, οἷς ἐγκαλεῖ	περὶ	τῶν ἐναργῶν, ἔνοχος αὐτός ἐστιν,
[1124]	ἄπιστον, εἰ μηδεμίαν κρίσιν ἔχουσι	περὶ	τῶν φαινομένων, ἀλλ´ εἰ τὰς
[1115]	περὶ τῶν ἐν Ἅιδου, τὸ	περὶ	τῶν Φυσικῶς ἀπορουμένων, Δικαιάρχου δὲ
[1108]	δὲ Μητρόδωρος ἄντικρυς ἐν τῷ	περὶ	Φιλοσοφίας εἴρηκεν, ὡς, εἰ μὴ
[1127]	Ἃ δὲ Μητρόδωρος ἐν τῷ	περὶ	Φιλοσοφίας ἐξορχούμενος πολιτείαν γέγραφεν, οὐκ
[1108]	γνώσεως, καὶ τὸ σύνολον τὴν	περὶ	φύσεως πραγματείαν Δημοκρίτειον προσαγορεύεσθαι διὰ
[1119]	πράγμασιν ἔχοντα τὴν ἀπάτην, οὐ	περὶ	φωνάς τινας οὐδὲ λεκτῶν σύνταξιν
[1115]	Φυσικῶς ἀπορουμένων, Δικαιάρχου δὲ τὰ	περὶ	Ψυχῆς, ἐν οἷς πρὸς τὰ
[1115]	τὰ περὶ Οὐρανοῦ καὶ τὰ	περὶ	Ψυχῆς, Θεοφράστου δὲ τὰ πρὸς
[1115]	περὶ κινήσεως, περὶ νοῦ καὶ	περὶ	ψυχῆς καὶ περὶ γενέσεως, τελευτῶν
[1115]	ἕκαστον. Τάς γε μὴν ἰδέας,	περὶ	ὧν ἐγκαλεῖ τῷ Πλάτωνι, πανταχοῦ
[1108]	πλείσταις τῶν ἀποριῶν καὶ μεγίσταις	περιβάλλειν	τὸν Ἐπίκουρον. Ἄρχεται γὰρ ἀπὸ
[1117]	τοιαύταις, ὦ Κωλῶτα, Σωκράτους φωναῖς	περιέπεσες,	οἵας Ἐπίκουρος γράφει πρὸς Ἰδομενέα·
[1123]	καὶ σέβονται. Τὸ δὲ φύσει	περιέχεσθαι	τὰ τεκόντα τῶν γεννωμένων οὐχὶ
[1123]	σώματα καὶ μορφὰς ἐκ τοῦ	περιέχοντος	ἀφικνουμένας. Εἶτ´ ἔστι τι τῶν
[1116]	ὡς εἰκὸς ἑτέρων ἐκ τοῦ	περιέχοντος	ἐπιρρεόντων καὶ ἀναπληρούντων τὸ ἄθροισμα
[1125]	ἔρεισμα καὶ βάθρον οὐ κύκλῳ	περιιόντες	οὐδὲ κρύφα καὶ δι´ αἰνιγμάτων,
[1110]	Καίτοι πολλάκις ἀέρος ὁμοίως σκοτώδους	περικεχυμένου	οἱ μὲν αἰσθάνονται χρωμάτων διαφορᾶς
[1117]	σοφὸς ἀλλὰ μόνον Ἄφθαρτός μοι	περιπάτει	φησί, καὶ ἡμᾶς ἀφθάρτους διανοοῦ.
[1115]	καὶ Θεόφραστος καὶ πάντες οἱ	Περιπατητικοί.	Ποῦ γὰρ ὢν τῆς ἀοικήτου
[1115]	διατελοῦσι; καὶ μὴν τῶν ἄλλων	Περιπατητικῶν	ὁ κορυφαιότατος Στράτων οὔτ´ Ἀριστοτέλει
[1108]	πραγματείαν Δημοκρίτειον προσαγορεύεσθαι διὰ τὸ	περιπεσεῖν	αὐτὸν πρότερον ταῖς ἀρχαῖς. Ὁ
[1117]	λεγόμενα προσέπεσεν ἐπιθύμημα ἀφυσιολόγητον τοῦ	περιπλακῆναι	ἡμῖν γονάτων ἐφαπτόμενον καὶ πάσης
[1110]	πελάσωσιν ἀλλήλαις ἢ συμπέσωσιν ἢ	περιπλακῶσι,	~φαίνεσθαι τῶν ἀθροιζομένων τὸ μὲν
[1117]	μὲν προσπίπτοντος εἰς γόνατα καὶ	περιπλεκομένου	τοῦ δ´ ἀντιλιτανεύοντος καὶ ἀντιπροσκυνοῦντος.
[1112]	καὶ συνεχεῖς πληγάς. Ἡ γὰρ	περιπλοκὴ	κωλύουσα τὴν διάλυσιν μᾶλλον ἐπιτείνει
[1124]	παντὸς εὐθείᾳ περαίνει κατὰ φύσιν	περιπορευόμενος·	τῷ δ´ ἕπεται Δίκη, τῶν
[1126]	ταλαίπωρ´, ἀτρέμα σοῖς ἐν δεμνίοις	περιστέλλων	τὸ σαρκίδιον, ἐμοὶ δὲ περὶ
[1117]	σώματι καὶ οὐ τῷ κίονι	περιτίθησι,	μήθ´ ἱμάτιον εἶναι τὸ ἱμάτιον
[1125]	καλὰ πάντα καὶ σοφὰ καὶ	περιττὰ	τῆς ψυχῆς ἐξευρήματα τῆς κατὰ
[1121]	Οἱ γὰρ εἰδώλου προσπίπτοντος ἡμῖν	περιφεροῦς	ἑτέρου δὲ κεκλασμένου τὴν μὲν
[1127]	λέγοντες τῶν δὲ νόμων παρακελευόμενοι	περιφρονεῖν,	ἐὰν μὴ προσῇ φόβος πληγῆς
[1122]	χρῆται δὲ τοῖς ἄλλοις ὡς	πέφυκεν.	~Ἀλλ´ ἀδύνατον τὸ μὴ συγκατατίθεσθαι
[1112]	ἀναιροῦσιν. Εἰ δὲ δὴ τὸ	πεφυκὸς	αὐτοὶ φύσιν καὶ τὸ γεγονὸς
[1109]	τι πάντων, ἄλλου δ´ ἄλλῳ	πεφυκότος	ἐναρμόττειν οὐκ ἔστι τῆς αὐτῆς
[1111]	ἔχοντος ποιότητα τὸ δὲ πάσχειν	πεφυκότος,	οὐδέτερον δὲ ταῖς ἀτόμοις ὑπάρχειν
[1116]	εἰ μὴ λέγοι σῶμα μηδὲ	πεφωτισμένον,	ἤδη μάχεται ταῖς αἰσθήσεσιν, ὥσπερ
[1109]	γὰρ ἅπτονταί τινος, οἷον ἐκ	πηγῆς	τῆς πολυμιξίας ἑκάστη λαμβάνουσα τὸ
[1110]	Τὸν οὖν βόρβορον καὶ τὸν	πηλόν,	ἐν ᾧ φησι γίνεσθαι τοὺς
[1111]	οὓσ. Κύλικα μὲν λαβόντα καὶ	πιεῖν	ὅσον ἂν ἐθέλῃ καὶ ἀποδοῦναι
[1109]	μεμαχῆσθαι καὶ γεγραφέναι πολλὰ καὶ	πιθανὰ	πρὸς αὐτόν. Οἷς οὐδ´ ὄναρ
[1111]	δόγμα καὶ καλλωπισαμένῳ ταῖς πρώταις	πιθανότησιν	αὐτοῦ προσεκποτέον ἐστὶ τὸ δυσχερές,
[1119]	μηδὲν εἰπὼν μηδὲ λύσας τὴν	πιθανότητα	τραγῳδίαν ἐπάγει τῷ Στίλπωνι καὶ
[1120]	γινόμενον. Γλυκαίνεσθαι γὰρ λέγουσι καὶ	πικραίνεσθαι	καὶ ψύχεσθαι καὶ θερμαίνεσθαι καὶ
[1110]	χρῆσθαι τὸ καλούμενον καὶ νομιζόμενον	πικρὸν	γλυκὺ καθαρτικὸν ὑπνωτικὸν φωτεινόν, ὡς
[1110]	καὶ τὸ γλυκὺ καὶ τὸ	πικρόν.	Ὥστε κατὰ πάσης ποιότητος ἀληθῶς
[1120]	δὲ γλυκὺ τὸ μέλι καὶ	πικρὸς	ὁ θαλλὸς καὶ ψυχρὰ ἡ
[1120]	Εἴπερ οὖν ἐν τούτοις ἐξαιμάξει	πικρῶς	ὁ Στίλπων, τῶν ἐν ὑποκειμένῳ
[1127]	τῆς Πελοποννήσου μέσης καὶ οὐ	πιλίδιον	ἔχων οἴκοι καθῆτο, δηλαδὴ περὶ
[1108]	πίστιν ἕλκων ὥσπερ ἀγορὰν ἢ	πίνακα	τεράτων συντίθησι τὸ βιβλίον, ἴστε
[1125]	αὐτῶν τυγχάνειν, ἀλλ´ ἐσθίειν καὶ	πίνειν,	ὦ Τιμόκρατες, ἀβλαβῶς τῇ σαρκὶ
[1118]	τὰς πράξεις ταῖς αἰσθήσεσι τὸ	πιστεύειν	ὡς ἀληθέσι πάντῃ καὶ ἀδιαπτώτοις
[1123]	ὄντων ἀδύνατον ἐπισχεῖν, εἰ ταῦτα	πιστεύεσθαι	δυνατόν ἐστιν; ἃ γὰρ οὐδεὶς
[1123]	ἐπὶ τῆς αὐτῆς φαντασίας καὶ	πίστεως	ὀχεῖται τοῖς μανικοῖς καὶ ἀτόποις
[1120]	οὐκ ᾤοντο τὴν ἀπὸ τούτων	πίστιν	εἶναι διαρκῆ πρὸς τὰς ὑπὲρ
[1108]	καὶ συνεργοῦντος πρὸς νόησιν καὶ	πίστιν	ἕλκων ὥσπερ ἀγορὰν ἢ πίνακα
[1124]	οἳ τὰ φαινόμενα τῶν ἀδήλων	πίστιν	ἔχειν φάσκουσιν, ἀπιστίαν τοσαύτην καὶ
[1121]	γενόμεναι καὶ μακρὰν οὖσαι πρὸς	πίστιν,	ἢ πάσαις δίκαιόν ἐστιν ἢ
[1121]	ἐπὶ τοῦ πάθους δεῖ τὴν	πίστιν	ἢ τὸ εἶναι τῷ φαίνεσθαι
[1123]	ἢ προστίθησι τοῖς παραλόγοις τὴν	πίστιν.	Ὅθεν ἴσμεν οὐκ ὀλίγους τῶν
[1123]	ὅλως, εἰ ταῦτα μὴ ὑπάρχοι,	πίστιν	οἴχεσθαι καὶ βεβαιότητα καὶ κρίσιν
[1118]	οὐκ ἀκριβεῖς οὐδ´ ἀσφαλεῖς πρὸς	πίστιν	οὔσας οὐκ ἀναιρεῖ τὸ φαίνεσθαι
[1114]	βροτῶν δόξας αἷς οὐκ ἔνι	πίστις	ἀληθής διὰ τὸ παντοδαπὰς μεταβολὰς
[1114]	τὸ μὲν δοξαστὸν ἀβέβαιον καὶ	πλανητὸν	ἐν πάθεσι πολλοῖς καὶ μεταβολαῖς
[1123]	ἃ γὰρ οὐδεὶς σκευοποιὸς ἢ	πλάστης	θαυμάτων ἢ γραφεὺς δεινὸς ἐτόλμησε
[1126]	τῆς πατρίδος στρατηγῶν Ἀθηναίους κατεναυμάχησε·	Πλάτων	δὲ καλοὺς μὲν ἐν γράμμασι
[1126]	τοῖς βιβλίοις γέγραπται τοῖς ἐκείνων·	Πλάτων	δὲ τῶν ἑταίρων ἐξαπέστειλεν Ἀρκάσι
[1124]	ἀσελγῶς καὶ ὑπερηφάνως γράφοντες. Καίτοι	Πλάτων	καὶ Ἀριστοτέλης καὶ Θεόφραστος καὶ
[1108]	ἐν οἷς Δημόκριτός ἐστι καὶ	Πλάτων	καὶ Στίλπων καὶ Ἐμπεδοκλῆς καὶ
[1116]	εἶναι παρήσομεν. φορτικὸς οὖν ὁ	Πλάτων	ὁ τοῦτον ἀναγράψας τὸν χρησμόν,
[1116]	ἔνι μάλιστα διήμαρτε τούτοις ὁ	Πλάτων,	ὀνομάτων ὤφειλε συγχύσεως εὐθύνας ὑπέχειν
[1114]	διαφορᾶς. Ἣν ἔτι μᾶλλον ἐνδεικνύμενος	Πλάτων	τῇ περὶ τὰ εἴδη πραγματείᾳ
[1115]	ἀκολουθεῖν τοὺς ἀντιλέγοντας; Ἀλλὰ δὴ	Πλάτων	φησὶ τοὺς ἵππους ὑφ´ ἡμῶν
[1120]	δὲ τὸν Σωκράτην καὶ τὸν	Πλάτωνα	καὶ τὸν Παρμενίδην τοσαυτάκις θέμενος
[1115]	δεχομένης. Ὥσπερ οὖν ὁ λέγων	Πλάτωνα	μὴ εἶναι τὴν εἰκόνα τὴν
[1119]	ἀνδράσι. Μετὰ δὲ Σωκράτην καὶ	Πλάτωνα	προσμάχεται Στίλπωνι· καὶ τὰ μὲν
[1115]	μὴ ὂν τὸν ἄνθρωπον. Τῷ	Πλάτωνι	δὲ θαυμαστῶς ἐδόκει διαφέρειν τὸ
[1115]	μέγιστα τῶν φυσικῶν ὑπεναντιούμενοι τῷ	Πλάτωνι	καὶ μαχόμενοι διατελοῦσι; καὶ μὴν
[1122]	σοφιστάς, ~ὅτι προστρίβεται Σωκράτει (καὶ	Πλάτωνι	καὶ Παρμενίδῃ καὶ Ἡρακλείτῳ τὰ
[1115]	ἰδέας, περὶ ὧν ἐγκαλεῖ τῷ	Πλάτωνι,	πανταχοῦ κινῶν Ἀριστοτέλης καὶ πᾶσαν
[1111]	ἀφθαρσίαν. Τί οὖν; οὐχὶ καὶ	Πλάτωνι	συνέβαινε καὶ Ἀριστοτέλει καὶ Ξενοκράτει
[1115]	Ἀριστοτέλει κατὰ πολλὰ συμφέρεται καὶ	Πλάτωνι	τὰς ἐναντίας ἔσχηκε δόξας περὶ
[1115]	καθ´ αὑτοῦ καὶ θρασύτητος, ὁμολογεῖν	Πλάτωνι	φάσκοντα τοὺς διαφερομένους καὶ ἀκολουθεῖν
[1118]	ἐνέδωκεν, ὡς Ἀριστοτέλης ἐν τοῖς	Πλατωνικοῖς	εἴρηκε. Κωλώτῃ δὲ γελοῖον δοκεῖ.
[1124]	καὶ Σωκράτους καὶ Ἡρακλείτου καὶ	Πλάτωνος	ἀπολίπῃ δόγματα, πολλοῦ δεήσομεν ἀλλήλους
[1115]	ὅτι τούτοις τοῖς δόγμασι τοῦ	Πλάτωνος	ἐπηκολουθήκασιν Ἀριστοτέλης καὶ Ξενοκράτης καὶ
[1126]	πολέμου Δήλιος ἦν Ἐφέσιος, ἑταῖρος	Πλάτωνος.	Ζήνων τοίνυν ὁ Παρμενίδου γνώριμος
[1114]	κυρίων παρῆκεν. Ἐπεὶ δὲ καὶ	Πλάτωνος	καὶ Σωκράτους ἔτι πρότερος συνεῖδεν,
[1116]	τῆς οὐσίας, σοφώτερος δὲ τοῦ	Πλάτωνος	ὁ Ἐπίκουρος, ᾗ πάντα ὁμοίως
[1126]	δὲ Κνιδίοις καὶ Ἀριστοτέλης Σταγειρίταις,	Πλάτωνος	ὄντες συνήθεις, νόμους ἔγραψαν· παρὰ
[1108]	Ἀλλ´ οἶσθα ἔφη τὸ τοῦ	Πλάτωνος,	ὅτι τῷ παιδὶ χαλεπήνας οὐκ
[1115]	μὴ εἶναι τὴν εἰκόνα τὴν	Πλάτωνος	οὐκ ἀναιρεῖ τὴν ὡς εἰκόνος
[1107]	οὐ ναρθηκοφόρον ἀλλ´ ἐμμανέστατον ὀργιαστὴν	Πλάτωνος)	οὐκ οἶδ´ ὅπως παρὰ τὸ
[1115]	ἀνθρώπους. Καὶ ποῦ τοῦτο τῶν	Πλάτωνος	συγγραμμάτων ἀποκεκρυμμένον εὗρεν ὁ Κωλώτης;
[1115]	δογμάτων τούτων, ὡς προθέμενος τὴν	Πλάτωνος	ὑπερείπειν φιλοσοφίαν· οὕτω μακρὰν ἦν
[1112]	δὲ προσίασι τῆς πληγῆς ἐκλυθείσης,	πλεῖον	ἢ διπλάσιον χωρίς εἰσιν ἀλλήλων
[1117]	Ἑλλάδος νομοθέται (τὰ μέγιστα καὶ	πλεῖστα	τῶν ἱερῶν πυθόχρηστα καθιστάντες. Εἰ
[1108]	οὐ θύραν μίαν, ἀλλὰ ταῖς	πλείσταις	τῶν ἀποριῶν καὶ μεγίσταις περιβάλλειν
[1121]	τὸ δοκεῖν καὶ τὸ φαίνεσθαι,	πλέον	δ´ οὐδὲν ὁμολογήσει. Ναὶ μὰ
[1121]	ἐκτός, ἐκείναις δὲ Τοῦ πάσχειν	πλέον	οὐδὲν ἐπίστευες. Εἰ μὲν γὰρ
[1108]	παιδὶ χαλεπήνας οὐκ αὐτὸς ἐνέτεινε	πληγὰς	ἀλλὰ Σπεύσιππον ἐκέλευσεν, εἰπὼν αὐτὸς
[1112]	δὲ πολλὰς ποιοῦσι καὶ συνεχεῖς	πληγάς.	Ἡ γὰρ περιπλοκὴ κωλύουσα τὴν
[1112]	καὶ μῖξιν καὶ συμφυΐαν ἀλλὰ	πληγὰς	καὶ ἀποπηδήσεις. Ὥστε τοῖς τούτων
[1112]	ἀντίκρουσιν, νῦν δὲ προσίασι τῆς	πληγῆς	ἐκλυθείσης, πλεῖον ἢ διπλάσιον χωρίς
[1125]	νόμου δέονται καὶ φόβου καὶ	πληγῆς	καὶ βασιλέως τινὸς καὶ ἄρχοντος
[1127]	περιφρονεῖν, ἐὰν μὴ προσῇ φόβος	πληγῆς	καὶ κολάσεως, οὐκ οἶδα τί
[1127]	τὴν διὰ τοῦ πέλας ἐκ	πληγῆς	ὄχλησιν παρασκευάζωσιν Εἴπερ οὖν οἱ
[1114]	ἀρχαίους. Ἀλλ´ ἄπειρα νὴ Δία	πλήθει	τὰ σώματα κατ´ Ἐπίκουρόν ἐστι,
[1114]	μὴ κρατεῖσθαι μηδ´ ὁρίζεσθαι διὰ	πλῆθος.	Ἀλλ´ ὅ γε Παρμενίδης οὔτε
[1110]	λέγει Δημόκριτος; οὐσίας ἀπείρους τὸ	πλῆθος	ἀτόμους τε καὶ ἀδιαφθόρους, ἔτι
[1111]	ψυχὴν ἢ φύσιν ἀλλ´ οὐδὲ	πλῆθος	ἐξ ἑαυτῶν κοινὸν οὐδὲ σωρὸν
[1110]	τὸ αὐτὸ καὶ παρέσχον ὑπὸ	πλήθους	θερμότητα καὶ πύρωσιν τῷ σώματι,
[1125]	ἐξ ἀρχῆς ἐπὶ τὰς τῶν	πληθῶν	ἀρχάς Καὶ ἔτι ταῦτα πρὸς
[1124]	ὥσπερ οἱ περὶ τὸ θεῖον	πλημμελήσαντες	ἐξαγορεύων τὰ ἑαυτοῦ κακὰ τελευτῶντος
[1127]	ἀστραγαλωτῆς ἐκείνης, ᾗ τοὺς Γάλλους	πλημμελοῦντας	ἐν τοῖς Μητρῴοις κολάζουσιν. Ὅτι
[1119]	βίον ἀνατρέπει, τίνες μᾶλλον ὑμῶν	πλημμελοῦσι	περὶ τὴν διάλεκτον, οἳ τὸ
[1117]	τὸ μηδὲν ἀμεταπείστως πεπεῖσθαι μηδένα	πλὴν	τὸν σοφόν. Ἐπεὶ τοίνυν ὁ
[1125]	πολιτείας ἀφιστάντες αὑτοὺς καὶ τοὺς	πλησιάζοντας;	οὐχ οἱ τὸν τῆς ἀταραξίας
[1112]	ἀλλήλων χρόνον, οὐ ψαύουσαι καὶ	πλησιάζουσαι,	ὥστε μηδὲν ἐξ αὐτῶν ἀποτελεῖσθαι
[1112]	ἀμήτων φύσις οὐδ´ ὀσμῶν οὐδὲ	πλησιάσεως,	ἄμητες δ´ εἰσὶ καὶ μύρα
[1125]	δίκην ἔχοντος, ἵνα μὴ τοὺς	πλησίον	κατεσθίωσιν ὑπὸ λαιμαργίας ἀθεότητι θρασυνομένης.
[1117]	τοὺς ποταμούς, ὅταν ὦσι μεγάλοι,	πλοίοις	διαπερῶμεν, ὅταν δ´ εὐδιάβατοι γένωνται,
[1127]	μηδ´ ἐξ ἑταιρῶν παιδοποιεῖσθαι μηδὲ	πλοῦτον	καὶ τρυφὴν καὶ ἀσέλγειαν ἄρχειν
[1111]	πάλιν ἐξάπτεται τοῦ Ἐμπεδοκλέους ταὐτὸ	πνέοντος·	Ἄλλο δέ τοι ἐρέω· φύσις
[1118]	αὐτῆς ἔκ τινος θερμοῦ καὶ	πνευματικοῦ	καὶ ἀερώδους οὐκ ἐξικνοῦνται πρὸς
[1118]	ἕτερον οὐκ ἔστιν· ἣν δὲ	ποθεῖ	φιλόσοφος ψυχὴ λαβεῖν ἐπιστήμην περὶ
[1111]	εὐθύς, τὸ καλούμενον θερμὸν ὑμῖν	πόθεν	ἀφῖκται καὶ πῶς ἐπιγέγονε ταῖς
[1121]	δ´ ἄνθρωπός ἐστι μὴ αἰσθάνεσθαι,	πόθεν	εἴληφε τὰς ἀφορμάς; οὐ παρὰ
[1112]	συμφωνίαν καλοῦντες ἐκφορικῶς τὰ συμφωνοῦντα,	πόθεν	ἐπῆλθεν αὐτῷ τοιαῦτα προβάλλειν ἐρωτήματα
[1123]	ψευδεῖς, τίνα δόξαν οὐ σαλεύει;	ποίαν	δ´ οὐκ ἄνω καὶ κάτω
[1110]	τοῖς σώμασιν, ἀλλὰ γεννᾶσθαι κατὰ	ποιάς	τινας τάξεις καὶ θέσεις πρὸς
[1111]	οὐχ ὁμολογεῖν τῶν εἰθισμένων τι	ποιεῖ·	καὶ γὰρ τὴν πρόνοιαν ἀναιρῶν
[1123]	δ´ οὐκ ἄνω καὶ κάτω	ποιεῖ	συγκατάθεσιν καὶ κρίσιν; εἰ γὰρ
[1125]	ὥσπερ ὑπὸ Ποινῆς ἐλαυνόμενοι δεινὰ	ποιεῖν	ὁμολογοῦσι συγχέοντες τὰ νόμιμα καὶ
[1113]	ἀλλ´ ὅτι μηδ´ ἡδονὴν τὸ	ποιῆσον	ὑμῖν ἔστι, τῆς μὲν ἀτόμου
[1117]	Μητρόδωρος τὸν Τίμαρχον παρακαλῶν φησι·	Ποιήσωμέν	τι καλὸν ἐπὶ καλοῖς, μόνον
[1127]	κοινωνοῦσιν, ἀλλ´ ὅτι καὶ τραγῳδιῶν	ποιηταὶ	καὶ κωμῳδιῶν ἀεί τι πειρῶνται
[1113]	τὸ θνῆσκον, ~ἀλλ´ ὥσπερ οἱ	ποιηταὶ	πολλάκις ἀνειδωλοποιοῦντες λέγουσιν Ἐν δ´
[1113]	μὲν ἀτόμου μὴ δεχομένης τὰ	ποιητικὰ	τοῦ δὲ κενοῦ μὴ πάσχοντος
[1116]	ἐπιρρεόντων καὶ ἀναπληρούντων τὸ ἄθροισμα	ποικιλλόμενον	ὑπὸ τῆς ἐξαλλαγῆς ταύτης καὶ
[1125]	εὐθὺς ἀνατρέπουσιν. Εἶθ´ ὥσπερ ὑπὸ	Ποινῆς	ἐλαυνόμενοι δεινὰ ποιεῖν ὁμολογοῦσι συγχέοντες
[1112]	ἀτόμοις. Ὧν οὔτε καθ´ ἑαυτὰ	ποιότης	ἐστὶν οὔτε πάθος ἢ μεταβολὴ
[1109]	πάσχειν ἅπαντας, ἄλλους κατ´ ἄλλην	ποιότητα	καὶ δύναμιν αὐτοῦ πάσχοντας. Ὥρα
[1110]	φωτεινόν, ὡς οὐδενὸς ἔχοντος αὐτοτελῆ	ποιότητα	καὶ δύναμιν οὐδὲ δρῶντος μᾶλλον
[1111]	συνελθοῦσαι; τὸ μὲν γὰρ ἔχοντος	ποιότητα	τὸ δὲ πάσχειν πεφυκότος, οὐδέτερον
[1111]	δεικτέον ὅπως ἄποια σώματα παντοδαπὰς	ποιότητας	αὐτῷ μόνῳ τῷ συνελθεῖν παρέσχεν.
[1111]	καὶ λευκόν καὶ τὰς ἄλλας	ποιότητας.	Εἰ μὲν οὖν τό οὐ
[1111]	μεγάλας φέρουσαι τὰς ἐν αὑταῖς	ποιότητας,	καὶ ὅταν συνέλθωσιν εἰς τὸ
[1110]	τὸ πικρόν. Ὥστε κατὰ πάσης	ποιότητος	ἀληθῶς τὸ μὴ μᾶλλον εἶναι
[1109]	οὐκ ἔστι τῆς αὐτῆς πᾶσι	ποιότητος	ἐπαφὴ καὶ ἀντίληψις οὐδὲ πᾶσι
[1118]	λογιστικὸν ἔκ τινός φησιν ἀκατονομάστου	ποιότητος	ἐπιγίνεσθαι. Καὶ ὅτι μὲν αἰσχυνομένης
[1109]	χροιαῖς ἐνδιεσπαρμένα λέγουσιν ἑτέραν ἑτέρῳ	ποιότητος	κινεῖν αἴσθησιν, οὐκ ἄντικρυς εἰς
[1111]	θέμενον δὲ δὴ συνορᾶν ὅτι	ποιότητος	οἴχεται πάσης γένεσις. Ἀρνεῖσθαι δὲ
[1109]	μὲν τὸ αἰσθητὸν κρᾶμα παντοδαπῶν	ποιοτήτων	ἀποφαίνουσι, σύμμικτον ὥστε γλεῦκος αὐλητήριον
[1122]	βεβαίωσιν αὐτῶν εἰς ἄνδρας ἐνδόξους	ποιούμενος.	Ὑπὲρ μὲν οὖν τούτου Κωλώτῃ
[1107]	τὸν ἄριστον ἐπὶ τῇ τύχῃ	ποιουμένου	καὶ διακληροῦντος. Ἀλλ´ ὁρᾷς ἔφην
[1121]	δ´ αἰσθήσεως πάθος τὸ φαινόμενον	ποιοῦντες,	ἀπὸ τοῦ πάντως ἀληθοῦς τὴν
[1124]	ἀρετῆς ἀντάξιον μὴ τιθέμενοι καὶ	ποιοῦντες	ἑκουσίως διὰ τὸν λόγον, ᾗ
[1112]	ἀλλ´ οὐδὲ συνέλευσις ἡ σύγκρασιν	ποιοῦσα	καὶ μῖξιν καὶ συμφυΐαν ἀλλὰ
[1110]	γενομένης τῶν σωμάτων μεταστάσεως αἱ	ποιοῦσαι	τὸ θερμὸν ἄτομοι νῦν μὲν
[1112]	μὲν οὐδέν, αὐτῶν δὲ πολλὰς	ποιοῦσι	καὶ συνεχεῖς πληγάς. Ἡ γὰρ
[1127]	Ἐπίκουρος δὲ καὶ Μητρόδωρος τοῦτο	ποιοῦσι,	τοὺς μὲν συνήθεις ἀποτρέποντες τοῦ
[1112]	ζῶσιν οὐδὲ δύνανται ζῆν, τί	ποιοῦσιν	ἕτερον οὗτοι; καίτοι ὁ μὲν
[1115]	κοινῶς τινων καὶ ἰδίως λεγομένων	ποιῶν	διαφορὰν ἔθεντο μόνον, ἀνωτέρω δ´
[1125]	καταστήσαντες. Εὕροις δ´ ἂν ἐπιὼν	πόλεις	ἀτειχίστους, ἀγραμμάτους, ἀβασιλεύτους, ἀοίκους, ἀχρημάτους,
[1124]	νόμιμα καὶ τὸ βασιλεύεσθαι τὰς	πόλεις	καὶ ἄρχεσθαι καταστήσαντες εἰς πολλὴν
[1114]	οὔθ´ ὕδωρ οὔτε κρημνὸν οὔτε	πόλεις,	ὥς φησι Κωλώτης, ἐν Εὐρώπῃ
[1126]	ἅψασθαι τοῦ πρὸς τοὺς βαρβάρους	πολέμου	Δήλιος ἦν Ἐφέσιος, ἑταῖρος Πλάτωνος.
[1119]	ἐνεποίησεν ὁ καθηγεμὼν καὶ θεοῖς	πολεμῶν	καὶ θείοις ἀνδράσι. Μετὰ δὲ
[1127]	σχεδὸν ἀσύμβολοι τῶν ἐν ταῖς	πόλεσιν	ἀγαθῶν κοινωνοῦσιν, ἀλλ´ ὅτι καὶ
[1127]	νόμον καὶ δικαιοσύνην ἐν ταῖς	πόλεσιν·	αὗται γὰρ ἦσαν ἐπιθυμίαι Σόλωνος
[1125]	θεάτρων καὶ γυμνασίων· ἀνιέρου δὲ	πόλεως	καὶ ἀθέου, μὴ χρωμένης εὐχαῖς
[1116]	Θεμιστοκλέους, ᾧ πείσας Ἀθηναίους τὴν	πόλιν	ἐκλιπεῖν κατεναυμάχησε τὸν βάρβαρον· ~φορτικοὶ
[1119]	στρατηγόν, μηδ´ ἱππεῖς μυρίους μηδὲ	πόλιν	ἐχυράν, ἀλλ´ ἱππεῖς ἱππεῖς, καὶ
[1120]	πραγμάτων καταβεβαιώσεις, ἀλλ´ ὥσπερ ἐν	πολιορκίᾳ	τῶν ἐκτὸς ἀποστάντες εἰς τὰ
[1125]	οὐδ´ ἔσται γεγονὼς θεατής· ἀλλὰ	πόλις	ἄν μοι δοκεῖ μᾶλλον ἐδάφους
[1126]	καθ´ ἕκαστον ἐνιαυτὸν ἐξορκοῦν τοὺς	πολίτας	ἐμμενεῖν τοῖς Παρμενίδου νόμοις· Ἐμπεδοκλῆς
[1125]	δοκεῖ μᾶλλον ἐδάφους χωρὶς ἢ	πολιτεία	τῆς περὶ θεῶν δόξης ὑφαιρεθείσης
[1127]	ἐν τῷ περὶ Φιλοσοφίας ἐξορχούμενος	πολιτείαν	γέγραφεν, οὐκ ᾤμην δεῖν παρεῖναι·
[1126]	Ἀρκάσι μὲν Ἀριστώνυμον διακοσμήσοντα τὴν	πολιτείαν,	Ἠλείοις δὲ Φορμίωνα, Μενέδημον δὲ
[1127]	Εἴπερ οὖν οἱ νόμους καὶ	πολιτείας	ἀναιροῦντες τὸν βίον ἀναιροῦσι τὸν
[1126]	γράμμασι λόγους περὶ νόμων καὶ	πολιτείας	ἀπέλιπε, πολὺ δὲ κρείττονας ἐνεποίησε
[1125]	καὶ ἄρδην ἀναιροῦντες; οὐχ οἱ	πολιτείας	ἀφιστάντες αὑτοὺς καὶ τοὺς πλησιάζοντας;
[1127]	δέ, κἂν γράφωσι, γράφουσι περὶ	πολιτείας	ἵνα μὴ πολιτευώμεθα, καὶ περὶ
[1125]	τὰ θηριώδη νόμους θεμένων καὶ	πολιτείας	καὶ ἀρχὰς καὶ νόμων διάταξιν.
[1126]	σοφιστὴν γράφων ἐμνήσθη νόμων καὶ	πολιτείας	καὶ διατάξεως, οὐκ ἂν (τις)
[1127]	καὶ λέγειν ὑπὲρ νόμων καὶ	πολιτείας,	οὗτοι δέ, κἂν γράφωσι, γράφουσι
[1127]	γράφουσι περὶ πολιτείας ἵνα μὴ	πολιτευώμεθα,	καὶ περὶ ῥητορικῆς ἵνα μὴ
[1126]	πατρίδος, ἐπρέσβευσεν, ἀνήλωσε, ποῦ γέγραπται	πολιτικὴ	πρᾶξις ὑμῖν; καίτοι ὅτι Μητρόδωρος
[1126]	Δημόκριτος μὲν παραινεῖ τήν τε	πολιτικὴν	τέχνην μεγίστην οὖσαν ἐκδιδάσκεσθαι καὶ
[1127]	τὸ συμβιοῦν βασιλεῦσι· τοὺς δὲ	πολιτικοὺς	ἄνδρας ἐπὶ γέλωτι καὶ καταλύσει
[1126]	περὶ τούτων οἱ οἰκονομικῶς καὶ	πολιτικῶς	βεβιωκότες ἐγκαλείτωσαν; εἰσὶ δὲ τοιοῦτοι
[1126]	δὲ τούς τε πρώτους τῶν	πολιτῶν	ὑβρίζοντας καὶ διαφοροῦντας τὰ κοινὰ
[1116]	δὲ καὶ τοῖς νεωτέροις συμβέβηκε·	πολλὰ	γὰρ καὶ μεγάλα πράγματα τῆς
[1109]	εἰλικρινὲς αἰσθητὸν ὁτιοῦν καὶ μὴ	πολλὰ	ἕκαστον ἀπολίπωσιν. Ὅρα δὴ ἃ
[1115]	τὸ εἶδος ὀλισθανούσης καὶ πάθη	πολλὰ	καὶ μεταβολὰς ἐπὶ τὴν εἰκόνα
[1114]	Καὶ γὰρ περὶ γῆς εἴρηκε	πολλὰ	καὶ περὶ οὐρανοῦ καὶ ἡλίου
[1109]	τοῦτ´ εἰπόντι μεμαχῆσθαι καὶ γεγραφέναι	πολλὰ	καὶ πιθανὰ πρὸς αὐτόν. Οἷς
[1122]	περὶ πάντων ἐποχὴν οὐδ´ οἱ	πολλὰ	πραγματευσάμενοι καὶ κατατείναντες εἰς τοῦτο
[1115]	κορυφαιότατος Στράτων οὔτ´ Ἀριστοτέλει κατὰ	πολλὰ	συμφέρεται καὶ Πλάτωνι τὰς ἐναντίας
[1123]	ἐμὴν ἔχουσα Ταῦτα μέντοι καὶ	πολλὰ	τούτων ἕτερα τραγικώτερα, τοῖς Ἐμπεδοκλέους
[1110]	ὄντα φῆσαι χρώματα ἔχειν Καίτοι	πολλάκις	ἀέρος ὁμοίως σκοτώδους περικεχυμένου οἱ
[1113]	θνῆσκον, ~ἀλλ´ ὥσπερ οἱ ποιηταὶ	πολλάκις	ἀνειδωλοποιοῦντες λέγουσιν Ἐν δ´ Ἔρις,
[1121]	τὴν κρίσιν ἐπὶ τὸ διαπῖπτον	πολλάκις	μεταφέρουσιν. Ἀλλὰ ταῦτα μὲν ὅσης
[1110]	αὐτὸς ἐξηπάτηται. Προστίθησι δ´ ὅτι	Πολλάκις	οὐδ´ ἦλθεν εἰς τὸ σῶμα
[1120]	περὶ τῶν ἐκτὸς αὑτήν τε	πολλάκις	ταράσσει καὶ μάχεται πρὸς ἑτέρους
[1112]	αὐτῶν μὲν οὐδέν, αὐτῶν δὲ	πολλὰς	ποιοῦσι καὶ συνεχεῖς πληγάς. Ἡ
[1124]	πόλεις καὶ ἄρχεσθαι καταστήσαντες εἰς	πολλὴν	ἀσφάλειαν καὶ ἡσυχίαν ἔθεντο καὶ
[1113]	τινα καὶ φθορὰν καλοῦσιν οἱ	πολλοὶ	ἐπὶ τοῖς συνισταμένοις καὶ διαλυομένοις;
[1118]	ὁ Κωλώτης εἰπεῖν παρέξει, ταὐτὰ	πολλοῖς	ἐγκεκληκώς. Ἐν οἷς δὲ κομιδῇ
[1114]	ἀβέβαιον καὶ πλανητὸν ἐν πάθεσι	πολλοῖς	καὶ μεταβολαῖς τῷ φθίνειν καὶ
[1124]	Ἡρακλείτου καὶ Πλάτωνος ἀπολίπῃ δόγματα,	πολλοῦ	δεήσομεν ἀλλήλους κατεσθίειν καὶ θηρίων
[1123]	παρεγκλίσεων διαφοραῖς, εἰ καὶ πάνυ	πολλοὺς	διαταράττουσιν, ἔνεστιν ὅμως παραμυθία, τὸ
[1110]	Ὁ δὴ λέγων ἐξηπατῆσθαι τοὺς	πολλοὺς	τὸ θερμαῖνον θερμαντικὸν ἢ τὸ
[1120]	ὁ τῆς νυκτὸς ἀήρ, ὑπὸ	πολλῶν	ἀντιμαρτυρεῖσθαι καὶ θηρίων καὶ πραγμάτων
[1114]	εἴη λόγος οὐκ ἀναίρεσις τῶν	πολλῶν	καὶ αἰσθητῶν, ἀλλὰ δήλωσις αὐτῶν
[1126]	περὶ νόμων καὶ πολιτείας ἀπέλιπε,	πολὺ	δὲ κρείττονας ἐνεποίησε τοῖς ἑταίροις,
[1109]	τῆς θερμότητος ἐν τῷ Συμποσίῳ	Πολύαινον	αὑτῷ διαλεγόμενον Ἐπίκουρος πεποίηκε. Λέγοντος
[1121]	δόξαν ἀνθρώποις ἀγραμμάτοις, ἅτε δὴ	πολυγράμματος	αὐτὸς ὢν καὶ μεμουσωμένος. Ὁ
[1121]	μὲν εὐθεῖαν εἶναι τὸν δὲ	πολύγωνον,	ἐκεῖνος δέ, κἂν ἐγγὺς γένηται,
[1109]	εἶναι λέγων λέληθεν. Αἱ δὲ	πολυθρύλητοι	συμμετρίαι καὶ ἁρμονίαι τῶν περὶ
[1115]	πρῶτόν γε τὴν ἐπιμέλειαν καὶ	πολυμάθειαν	τοῦ φιλοσόφου σκεψώμεθα, (λέγοντος ὅτι
[1109]	τὰ αἰσθητήρια πόρων αἵ τε	πολυμιξίαι	τῶν σπερμάτων, ἃ δὴ πᾶσι
[1109]	τινος, οἷον ἐκ πηγῆς τῆς	πολυμιξίας	ἑκάστη λαμβάνουσα τὸ πρόσφορον καὶ
[1119]	γὰρ ὁ Τυφών ἐστιν, ὃν	πολὺν	ὑμῖν ἐνεποίησεν ὁ καθηγεμὼν καὶ
[1108]	διδασκάλια κομιζομένου παρ´ αὐτοῦ. Καίτοι	πολὺν	χρόνον αὐτὸς ἑαυτὸν ἀνηγόρευε Δημοκρίτειον
[1119]	ἀναθεωρεῖν, εἴτε Τυφῶνός ἐστι θηρίον	πολυπλοκώτερον	καὶ μᾶλλον ἐπιτεθυμμένον εἴτε θείας
[1120]	τὸ ἀναμάρτητον, ἐκβαίνουσα δὲ καὶ	πολυπραγμονοῦσα	τῷ κρίνειν καὶ ἀποφαίνεσθαι περὶ
[1119]	προσηγορίας ἀποσπῶντες συναναιρῆτε θυσίας μυστήρια	πομπὰς	ἑορτάς. Τίνι γὰρ προτέλεια θύσομεν,
[1109]	διαμάχονται περὶ τοῦ χρηστὸν ἢ	πονηρὸν	ἢ λευκὸν ἢ μὴ λευκὸν
[1119]	Οὗτος ὁ χωρισμὸς τῶν ὀνομάτων	πονηρός	ἐστι καὶ τὸν βίον ἐμπίπλησιν
[1123]	πᾶσι φαινόμενον ἀναιρεῖτε; τὸ δὲ	πόνου	καὶ ἡδονῆς μηδὲν εἶναι μέσον
[1126]	μεγίστην οὖσαν ἐκδιδάσκεσθαι καὶ τοὺς	πόνους	διώκειν, ἀφ´ ὧν τὰ μεγάλα
[1125]	τἀγαθὸν ἡγούμενοι καὶ τοὺς ἄλλους	πόρους	δι´ ὧν ἡδονὴ παραγίνεται, νόμου
[1109]	ἁρμονίαι τῶν περὶ τὰ αἰσθητήρια	πόρων	αἵ τε πολυμιξίαι τῶν σπερμάτων,
[1119]	μήτε Δήμητραν θεσμοφόρον εἶναι μήτε	Ποσειδῶνα	φυτάλμιον ὁμολογεῖν ἐθέλοντες. Οὗτος ὁ
[1117]	ὅταν δ´ εὐδιάβατοι γένωνται, τοῖς	ποσίν	ἐπιπεφώνηκεν· Ἀλλὰ γὰρ ἀλαζόνας ἐπετήδευσας
[1118]	τοὺς ποταμούς, ὅταν ὦσι μεγάλοι,	ποσὶν	οὐ διέρχεται, καὶ τοὺς ὄφεις
[1124]	νῦν ἄκοντες διὰ τὸν νόμον.	Πότ´	οὖν ἔσται θηριώδης καὶ ἄγριος
[1117]	καὶ οὐ χόρτον, καὶ τοὺς	ποταμούς,	ὅταν ὦσι μεγάλοι, πλοίοις διαπερῶμεν,
[1118]	καὶ ταῦτα πράττει καὶ τοὺς	ποταμούς,	ὅταν ὦσι μεγάλοι, ποσὶν οὐ
[1115]	ὅτι τὸ μὲν οὔτ´ ἔσται	ποτὲ	μὴ ὂν οὔτε γέγονε καὶ
[1112]	φύσις σώματά ἐστι καὶ τόπος	πότερον	οὕτως ἀκούωμεν ὡς ἄλλο τι
[1119]	ὢν οὗτος ὁ ἐγὼ τυγχάνω;	πότερον	ὡς κρᾶμά τι μεμιγμένον ἔκ
[1117]	τὰ ἐπὶ Δηλίῳ τὰ ἐν	Ποτιδαίᾳ	τὰ ἐπὶ τῶν τριάκοντα τὰ
[1113]	καὶ διακρίσει φύσιν τινὰ καί	πότμον	δυσδαίμονα καί θάνατον ἀλοίτην ἐπικατηγοροῦντας
[1113]	ἀποκρινθῶσι, τὸ δ´ αὖ δυσδαίμονα	πότμον.	ᾗ θέμις, οὐ καλέουσι· νόμῳ
[1115]	Θεόφραστος καὶ πάντες οἱ Περιπατητικοί.	Ποῦ	γὰρ ὢν τῆς ἀοικήτου τὸ
[1126]	ὑπὲρ τῆς πατρίδος, ἐπρέσβευσεν, ἀνήλωσε,	ποῦ	γέγραπται πολιτικὴ πρᾶξις ὑμῖν; καίτοι
[1115]	καὶ τοὺς ἀνθρώπους ἀνθρώπους. Καὶ	ποῦ	τοῦτο τῶν Πλάτωνος συγγραμμάτων ἀποκεκρυμμένον
[1109]	ἢ μὴ λευκὸν εἶναι τὸ	πρᾶγμα,	τὰς αὑτῶν οἰόμενοι βεβαιοῦν αἰσθήσεις
[1123]	ὕπαρ ἐντυγχάνουσι διαπιστήσαντας ἀνθρώποις καὶ	πράγμασι	καὶ λόγοις ἁπλῶς ἅπασιν ἢ
[1114]	πάθη καὶ ἀνομοιότητας δεχομένοις ὁμιλεῖν	πράγμασι.	Καίτοι πῶς ἂν ἀπέλιπεν αἴσθησιν
[1112]	δ´ οὐθέν, οὐδὲ χρῆσθαι τοῖς	πράγμασι	(τὰ δὲ πράγματα ὑμῖν ἡδοναί
[1116]	τὸν κατήγορον, εἰ τοῖς ἑαυτῶν	πράγμασι	τὴν διαφορὰν οὐκ ἐνορῶσι ταύτην,
[1122]	ἔστιν, ἀλλ´ ἀνάγκη προεντυγχάνοντας τοῖς	πράγμασι	τυποῦσθαι καὶ πάσχειν ὑπ´ αὐτῶν,
[1110]	τό μηδὲν μᾶλλον ἐπιφθεγγομένους τοῖς	πράγμασιν,	ἑαυτοῦ κατασκεδάννυσι καὶ τοῦ καθηγεμόνος
[1120]	δύνασθαι ζῆν μηδὲ χρῆσθαι τοῖς	πράγμασιν·	εἶτα κωμῳδῶν Οὗτοι φησίν ἄνθρωπον
[1119]	τῶν κυριωτάτων καὶ μεγίστων ἐν	πράγμασιν	ἔχοντα τὴν ἀπάτην, οὐ περὶ
[1109]	τό μὴ μᾶλλον ἐπάγουσι τοῖς	πράγμασιν	ἢ οἳ πᾶν μὲν τὸ
[1116]	Ἀλλ´ ἔστι μὲν ἐν τοῖς	πράγμασιν	ἡ τοιαύτη διαφορὰ τῆς οὐσίας,
[1113]	συνηθείας, ἀλλ´ ὅσον εἰς τὰ	πράγματα	βλάπτουσαν ἀπάτην παρεῖχεν ἀφελὼν αὖθις
[1120]	τὸν βίον ἀναιρῶν οὐδὲ τὰ	πράγματα	δῆλός ἐστι. Γενόμενος δ´ οὖν
[1119]	ἀπολιπόντες, τὰ δὲ μεταξὺ σημαινόμενα	πράγματα,	~δι´ ὧν γίνονται μαθήσεις διδασκαλίαι
[1123]	αἰτίαν ἀποχρῶσαν ὑπονοίας πρὸς τὰ	πράγματα	καὶ οὐδὲ οὕτως ὑγιὲς οὐδέν,
[1123]	αὐτοὶ καταβάλλουσιν εἰς ἀφασίαν πάντα	πράγματα·	καὶ ταῖς κρίσεσι φόβους καὶ
[1116]	διαλεγομένοις, οὐχ ὡς ἀναιρῶν τὰ	πράγματα	καὶ τοῦ ζῆν ἐξάγων ἡμᾶς
[1112]	τινων πραγμάτων καὶ φυλαττόμενοί τινα	πράγματα;	οὔτε γὰρ ἡμεῖς ἐσμεν οὔτ´
[1109]	εἰς τό μὴ μᾶλλον τὰ	πράγματα	συνελαύνουσιν αὐτοῖς; Τοὺς γὰρ οἰομένους
[1116]	συμβέβηκε· πολλὰ γὰρ καὶ μεγάλα	πράγματα	τῆς τοῦ ὄντος ἀποστεροῦσι προσηγορίας,
[1112]	χρῆσθαι τοῖς πράγμασι (τὰ δὲ	πράγματα	ὑμῖν ἡδοναί εἰσιν) ὑποδεικνύων ὡς
[1114]	Πλάτων τῇ περὶ τὰ εἴδη	πραγματείᾳ	καὶ αὐτὸς ἀντίληψιν τῷ Κωλώτῃ
[1108]	τὸ σύνολον τὴν περὶ φύσεως	πραγματείαν	Δημοκρίτειον προσαγορεύεσθαι διὰ τὸ περιπεσεῖν
[1114]	παντός. Ἐν ἀρχῇ δὲ τῆς	πραγματείας	ὑπειπὼν τὴν τῶν ὄντων φύσιν
[1122]	πάντων ἐποχὴν οὐδ´ οἱ πολλὰ	πραγματευσάμενοι	καὶ κατατείναντες εἰς τοῦτο συγγράμματα
[1114]	τῷ ῥήματι διώκων οὐ τῷ	πράγματι	τὸν λόγον ἁπλῶς φησι πάντ´
[1113]	Ἐμπεδοκλῆς ἀλλ´, ὡς πρότερον εἴρηται,	πραγματικῶς	διαφέρεσθαι περὶ τῆς ἐξ οὐκ
[1108]	Κωλώτης ὅτι φωνάς τινας ἐρήμους	πραγμάτων	ἀποσπῶν καὶ μέρη λόγων καὶ
[1119]	Φαίδρῳ δεινὰ καὶ ταρακτικὰ τῶν	πραγμάτων,	αὑτὸν οἰομένου δεῖν ἀναθεωρεῖν, εἴτε
[1108]	δ´ αὐτῷ πρῶτον, ὅτι τῶν	πραγμάτων	ἕκαστον εἰπὼν οὐ μᾶλλον τοῖον
[1109]	εἶναι τοῖον ἢ τοῖον τῶν	πραγμάτων	ἕκαστον, ὥστε Πρωταγόρᾳ τῷ σοφιστῇ
[1118]	οὐκ ἀναιρεῖ τὸ φαίνεσθαι τῶν	πραγμάτων	ἡμῖν ἕκαστον, ἀλλὰ χρωμένοις κατὰ
[1120]	πολλῶν ἀντιμαρτυρεῖσθαι καὶ θηρίων καὶ	πραγμάτων	καὶ ἀνθρώπων, τῶν μὲν δυσχεραινόντων
[1112]	ἡμῶν αὐτῶν καὶ ὀρεγόμενοί τινων	πραγμάτων	καὶ φυλαττόμενοί τινα πράγματα; οὔτε
[1120]	διαρκῆ πρὸς τὰς ὑπὲρ τῶν	πραγμάτων	καταβεβαιώσεις, ἀλλ´ ὥσπερ ἐν πολιορκίᾳ
[1122]	τοῦ φανταστικοῦ πρὸς τὰ οἰκεῖα	πρακτικῶς	κινεῖ τὸν ἄνθρωπον, οἷον ῥοπῆς
[1127]	αὑτὸν ἐν ταῖς Διαπορίαις, εἰ	πράξει	τινὰ ὁ σοφὸς ὧν οἱ
[1122]	ἐξ ἑαυτῆς ἀγωγὸς ἐπὶ τὰς	πράξεις	ἐφάνη, μὴ δεομένη τοῦ προστίθεσθαι.
[1118]	κατὰ τὸ φαινόμενον ἐπὶ τὰς	πράξεις	ταῖς αἰσθήσεσι τὸ πιστεύειν ὡς
[1123]	ταῖς κρίσεσι φόβους καὶ ταῖς	πράξεσιν	ὑποψίας ἐπάγουσιν, εἰ τὰ πραττόμενα
[1126]	τυράννῳ καὶ δυστυχήσας περὶ τὴν	πρᾶξιν	ἐν πυρὶ τὸν Παρμενίδου λόγον
[1122]	δ´ οὐδὲν ἔχουσαν. Ἡ γὰρ	πρᾶξις	δυοῖν δεῖται, φαντασίας τοῦ οἰκείου
[1126]	ἐπρέσβευσεν, ἀνήλωσε, ποῦ γέγραπται πολιτικὴ	πρᾶξις	ὑμῖν; καίτοι ὅτι Μητρόδωρος εἰς
[1127]	τὸ ἁπλοῦν ἐστι κατηγόρημα, τουτέστι	Πράξω	μέν, οὐ βούλομαι δ´ ὁμολογεῖν
[1113]	ἀγρίως οὕτω μηδ´ ἠλιθίως ἀλλὰ	πραότερον	συκοφαντεῖν τὸ μετὰ ταῦτ´ ἐπὶ
[1108]	γελάσειέ τις ἐννοήσας τὴν Σωκράτους	πραότητα	καὶ χάριν, ὑπέρ γε μέντοι
[1119]	ἦν φρόνημα τῇ ψυχῇ μετὰ	πραότητος	καὶ μετριοπαθείας, ὧν δὲ παίζων
[1118]	πεπεισμένος. ~Εἰ δὲ καὶ ταῦτα	πράττει	καὶ τοὺς ποταμούς, ὅταν ὦσι
[1127]	συνήθεις ἀποτρέποντες τοῦ τὰ κοινὰ	πράττειν	τοῖς δὲ πράττουσιν ἀπεχθανόμενοι τοὺς
[1119]	λέγειν θεὸν μηδὲ νομίζειν, ὃ	πράττετε	ὑμεῖς μήτε Δία γενέθλιον μήτε
[1119]	ᾧ φρονοῦμεν καὶ λογιζόμεθα καὶ	πράττομεν,	ἕκαστος ἡμῶν ἐστι, τὰ δὲ
[1123]	πράξεσιν ὑποψίας ἐπάγουσιν, εἰ τὰ	πραττόμενα	καὶ νομιζόμενα καὶ συνήθη καὶ
[1117]	ἕτερα μὲν λέγοντος ἕτερα δὲ	πράττοντος,	εἰ τὸ ἡδέως ζῆν τέλος
[1118]	καὶ τοῦ καθηγεμόνος τοῦτ´ αὐτὸ	πράττοντος,	ὁσάκις γράφοι καὶ διαλέγοιτο περὶ
[1125]	δ´ ἐγκαλεῖν ἑτέροις ἅπερ αὐτοὶ	πράττουσι	πῶς ἄν τις εἴποι φειδόμενος
[1127]	τὰ κοινὰ πράττειν τοῖς δὲ	πράττουσιν	ἀπεχθανόμενοι τοὺς δὲ πρώτους καὶ
[1118]	οἷον φαίνεται πεπεισμένος ἀμεταπείστως ἀλλὰ	πράττων	ἕκαστα κατὰ τὸ φαινόμενον, οὐδὲ
[1122]	φαντασίαν ὀρέγεται καὶ ὁρμᾷ, πάντα	πράττων	ὅπως οὐ διαφεύξεται αὐτόν, ἀλλ´
[1108]	γὰρ ἀπὸ Δημοκρίτου, καλὰ καὶ	πρέποντα	διδασκάλια κομιζομένου παρ´ αὐτοῦ. Καίτοι
[1117]	τοῖς λέγουσιν ὡς παντὸς ἂν	πρίαιντο	τῆς ὄψεως ἐκείνης εἰκόνα γεγραμμένην
[1108]	ἀρετὰς ὁμοῦ πάσας τετρημένου χαλκοῦ	πριάμενοι	δίχα τῆς ἡδονῆς πάσης πανταχόθεν
[1113]	σφιν πάρα δεινὰ καὶ ἐσθλά,	πρὶν	δὲ πάγεν τε βροτοὶ καὶ
[1124]	Θεόφραστος καὶ Δημόκριτος ἀντειρήκασι τοῖς	πρὸ	αὐτῶν· βιβλίον δὲ τοιαύτην ἐπιγραφὴν
[1113]	οὐδὲ τραυματισθήσεσθαι. Καὶ πῶς ὁ	πρὸ	τοῦ βίου καὶ μετὰ τὸν
[1118]	οἷς ἔπεισί τι τῶν ἄλλων	πρὸ	τούτου ζητεῖν, ὅτι τὴν γνῶσιν
[1108]	παρρησίας εἰς τοῦτο δόξης φιλοσοφίαν	προαγαγόντων.	Καίτοι τὸ μὲν ζῆν οἱ
[1112]	συμφωνοῦντα, πόθεν ἐπῆλθεν αὐτῷ τοιαῦτα	προβάλλειν	ἐρωτήματα τῷ Ἐμπεδοκλεῖ; Τί κόπτομεν
[1119]	ἐστιν εὐμούσως ἢ γύμνασμα τοῦτο	προβάλλοντος	ἑτέροις διαλεκτικόν; οὐκ ἄνθρωπον, ὦ
[1108]	ὕβριν τοῦ ἀνθρώπου χόρτον τινὰ	προβάλλοντος	ήσεως Σωκράτει καί, πῶς εἰς
[1113]	τὰ ἐκείνου τὰ τοῦ Ἐμπεδοκλέους	προέλαβον	διὰ τὸ μᾶλλον ἀκολουθεῖν τοῖς
[1122]	ἀναστὰς βαδίζει, βουλόμενος εἰς ἀγορὰν	προελθεῖν;	τοῦτ´ ἐρωτᾷς ἀκριβῆ τὰ αἰσθητήρια
[1122]	βουλομένοις ἀνελεῖν ἔστιν, ἀλλ´ ἀνάγκη	προεντυγχάνοντας	τοῖς πράγμασι τυποῦσθαι καὶ πάσχειν
[1108]	μὴ προκαθηγήσατο Δημόκριτος, οὐκ ἂν	προῆλθεν	Ἐπίκουρος ἐπὶ τὴν σοφίαν. Ἀλλ´
[1115]	ἔθεντο μόνον, ἀνωτέρω δ´ οὐ	προῆλθον,	εἰς λογικωτέρας ἀπορίας ἐμπεσόντες. Ἔστι
[1119]	μηδὲ βακχεῖς καὶ φωσφόρους καὶ	προηροσίους	καὶ σωτῆρας; ταῦτα γὰρ ἅπτεται
[1117]	φορτικοὺς ἀποκαλοῦσι. Καὶ δῆτα καὶ	προθεὶς	ὁ Κωλώτης τὰ σοφὰ ταῦτα
[1115]	ἐκ τῶν δογμάτων τούτων, ὡς	προθέμενος	τὴν Πλάτωνος ὑπερείπειν φιλοσοφίαν· οὕτω
[1124]	φυλάττουσα τὸ ἀδιάπτωτον καὶ μὴ	προϊεμένη	ταῖς διαβεβλημέναις οὕτω καὶ δυστατούσαις
[1108]	Φιλοσοφίας εἴρηκεν, ὡς, εἰ μὴ	προκαθηγήσατο	Δημόκριτος, οὐκ ἂν προῆλθεν Ἐπίκουρος
[1122]	ἀνάγκαις. Ἄνευ διδασκάλου γὰρ αὐτὰ	προκαλεῖται	τὰ καλὰ ταῦτα καί λεῖα
[1120]	~δι´ ὧν γίνονται μαθήσεις διδασκαλίαι	προλήψεις	νοήσεις (ὁρμαὶ συγκαταθέσεις, τὸ παράπαν
[1124]	οἱ πρὸς ἡδονὴν παρακαλοῦντες λόγοι,	πρόνοια	δὲ θεῶν μὴ νομίζηται, σοφοὺς
[1111]	τι ποιεῖ· καὶ γὰρ τὴν	πρόνοιαν	ἀναιρῶν εὐσέβειαν ἀπολείπειν λέγει, καὶ
[1123]	ἐναργέσιν; οἱ μαντικὴν ἀναιροῦντες καὶ	πρόνοιαν	ὑπάρχειν θεῶν μὴ φάσκοντες μηδὲ
[1124]	ἡ ἀπειρία καὶ τὰ εἴδωλα,	προπέτειαν	δὲ καὶ λαμυρίαν ἐμποιεῖ νέοις
[1124]	οὐδὲ θήρα μειρακίων λαμυρῶν καὶ	προπετῶν	ὁ περὶ τῆς ἐποχῆς λόγος
[1122]	καὶ ἀπάτη, τὸ δοξάζειν καὶ	προπίπτειν	τὴν συγκατάθεσιν, εἶξιν οὖσαν ὑπ´
[1109]	ἀλλ´ ἐκείνοις ἕκαστοι μόνοις ἐντυγχάνοντες,	πρὸς	ἃ σύμμετρον ἔχουσι τὴν αἴσθησιν,
[1126]	περὶ βασιλείας· ὁ δὲ πεμφθεὶς	πρὸς	Ἀλέξανδρον ὑπὸ τῶν ἐν Ἀσίᾳ
[1112]	ὄντος, ἀλλ´ ὄντων τινῶν συνόδῳ	πρὸς	ἄλληλα τὴν γένεσιν διαλύσει δ´
[1116]	οὐδέποτε λῆξαι κινήσεως οὐδὲ παλμῶν	πρὸς	ἀλλήλας δυναμένων, ὥσπερ αὐτοὶ λέγουσιν.
[1111]	γυμνὴ πάσης γονίμου δυνάμεως, καὶ	πρὸς	ἄλλην προσπεσοῦσα βρασμὸν ὑπὸ σκληρότητος
[1114]	τῷ φθίνειν καὶ αὔξεσθαι καὶ	πρὸς	ἄλλον ἄλλως ἔχειν καὶ μηδ´
[1117]	καὶ πυκνάς; ὃς ἐν τῇ	πρὸς	Ἀνάξαρχον ἐπιστολῇ ταυτὶ γέγραφεν Ἐγὼ
[1124]	δ´ εἰσὶ καί ἀλαζόνες οἱ	πρὸς	ἄνδρας ἐλλογίμους οὕτως ἀσελγῶς καὶ
[1126]	τῶν ἀξίων ὀνομάτων; ~Εἰ γὰρ	πρὸς	Ἀντίδωρον ἢ Βίωνα τὸν σοφιστὴν
[1124]	δὲ τοιαύτην ἐπιγραφὴν ἔχον ὁμοῦ	πρὸς	ἅπαντας οὐδεὶς ἄλλος ἐξενεγκεῖν ἐτόλμησεν.
[1123]	ἢ γραφεὺς δεινὸς ἐτόλμησε μῖξαι	πρὸς	ἀπάτην εἰκάσματα καὶ παίγνια, ταῦθ´
[1117]	τὰ ἐπὶ τῶν τριάκοντα τὰ	πρὸς	Ἀρχέλαον τὰ πρὸς τὸν δῆμον
[1114]	καὶ ἄφθαρτον ἓν δ´ ὁμοιότητι	πρὸς	αὑτὸ καὶ τῷ μὴ δέχεσθαι
[1109]	καὶ γεγραφέναι πολλὰ καὶ πιθανὰ	πρὸς	αὐτόν. Οἷς οὐδ´ ὄναρ ἐντυχὼν
[1114]	ἐκείνων. Ὅρα μέντοι, ἃς ὑποτίθεσθε	πρὸς	γένεσιν ἀρχάς, ἀπειρίαν καὶ κενόν·
[1109]	οἱ δὲ θερμὸν ἐπιβάλλειν κελεύουσι.	Πρὸς	δὲ Βερρονίκην τὴν Δηϊοτάρου τῶν
[1118]	γ´ ὄνομα μηδὲν ἐν τοσούτοις	πρὸς	δήλωσιν οἰκεῖόν ἐστιν. Οὐ Σωκράτης
[1121]	ἐστὶ μεστὰ ταραχῆς καὶ μάχης	πρὸς	ἑαυτά, τί δεῖ λέγειν ἐν
[1119]	δύναται διαμένειν ἀνήρ, ὅτε τύχοι,	πρὸς	ἑαυτὸν ἀναλογιζόμενος Φέρε, τίς ὢν
[1115]	πρὸς ὕλην ἔχει καὶ παράδειγμα	πρὸς	εἰκόνα καὶ δύναμις πρὸς πάθος.
[1125]	πληθῶν ἀρχάς Καὶ ἔτι ταῦτα	πρὸς	ἐκείνοις· Οὐδὲν οὖν ἔτι δεῖ
[1115]	καθ´ αὑτό τινος ὄντος καὶ	πρὸς	ἐκεῖνον ἑτέρου γεγονότος διαφοράν, οὕτως
[1122]	τοῦ προστίθεσθαι. Νόμιμοι γὰρ οἱ	πρὸς	ἐκείνους ἀγῶνές εἰσι, καί Ὁπποῖόν
[1120]	τε πολλάκις ταράσσει καὶ μάχεται	πρὸς	ἑτέρους ἀπὸ τῶν αὐτῶν ἐναντία
[1124]	οἱ νόμοι, μένωσι δ´ οἱ	πρὸς	ἡδονὴν παρακαλοῦντες λόγοι, πρόνοια δὲ
[1125]	δραστήριον ἐκ φύσεως ἔνεστι, τούτῳ	πρὸς	ἡδονὴν σαρκὸς καὶ ἀποπλήρωσιν ὀρέξεως
[1120]	καὶ καταψυχομένων ὑπ´ οἴνου καὶ	πρὸς	ἥλιον ἀμβλυωττόντων καὶ νύκτωρ βλεπόντων.
[1110]	Ἐπίκουρος ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν	πρὸς	Θεόφραστον οὐκ εἶναι λέγων τὰ
[1127]	ὁμολογεῖν Πάλιν δ´ οἶμαι γράφων	πρὸς	Ἰδομενέα διακελεύεται Μὴ νόμοις καὶ
[1117]	φωναῖς περιέπεσες, οἵας Ἐπίκουρος γράφει	πρὸς	Ἰδομενέα· Πέμπε οὖν ἀπαρχὰς ἡμῖν
[1107]		~ΠΡΟΣ	ΚΩΛΩΤΗΝ. Κωλώτης, ὃν Ἐπίκουρος εἰώθει
[1108]	τῶν ἐπ´ ἄκρον Ἐπικούρου μαθητῶν,	πρὸς	Λυκόφρονα γράφων τιμᾶσθαί τέ φησι
[1108]	κωφὰ τοῦ βεβαιοῦντος καὶ συνεργοῦντος	πρὸς	νόησιν καὶ πίστιν ἕλκων ὥσπερ
[1116]	βεβαιότερα τούτων ἕτερα καὶ μονιμώτερα	πρὸς	οὐσίαν ἐστὶ τῷ μήτε γίνεσθαι
[1115]	παράδειγμα πρὸς εἰκόνα καὶ δύναμις	πρὸς	πάθος. γε δὴ μάλιστα τὸ
[1110]	ἐκπεσοῦσαι κατέψυξαν. Ὅτι δὲ τούτοις	πρὸς	πᾶν ἔστι χρῆσθαι τὸ καλούμενον
[1126]	Σύρῳ τῶν βασιλικῶν συνειλημμένῳ βοηθήσων,	πρὸς	πάντας ἐγράφετο καὶ πάσας ἐπιστολαῖς,
[1121]	τε γενόμεναι καὶ μακρὰν οὖσαι	πρὸς	πίστιν, ἢ πάσαις δίκαιόν ἐστιν
[1118]	ὡς οὐκ ἀκριβεῖς οὐδ´ ἀσφαλεῖς	πρὸς	πίστιν οὔσας οὐκ ἀναιρεῖ τὸ
[1125]	καὶ μαντεύμασι καὶ φήμαις ἐμπαθεῖς	πρὸς	τὰ θεῖα δι´ ἐλπίδων ἅμα
[1115]	τὰ περὶ Ψυχῆς, ἐν οἷς	πρὸς	τὰ κυριώτατα καὶ μέγιστα τῶν
[1122]	ὁρμητικὸν ἐγειρόμενον ὑπὸ τοῦ φανταστικοῦ	πρὸς	τὰ οἰκεῖα πρακτικῶς κινεῖ τὸν
[1123]	ταύτην λαβόντας αἰτίαν ἀποχρῶσαν ὑπονοίας	πρὸς	τὰ πράγματα καὶ οὐδὲ οὕτως
[1118]	τὸ δ´ αἰσθάνεσθαι καὶ τυποῦσθαι	πρὸς	τὰ φαινόμενα κοινόν ἐστι πάθος
[1127]	ἔργον αὐτῆς, ὥστ´ οἴχονται φερόμενοι	πρὸς	τὰς αὐτὰς Λυκούργῳ καὶ Σόλωνι
[1117]	οὕτως ἐβίωσε. Ταῦτα μὲν οὖν	πρὸς	τὰς βλασφημίας. Ὅτι δέ, οἷς
[1122]	οὐδὲ πρὸς τὸν τοῖχον ἀλλὰ	πρὸς	τὰς θύρας ἀναστὰς βαδίζει, βουλόμενος
[1120]	ἀπὸ τούτων πίστιν εἶναι διαρκῆ	πρὸς	τὰς ὑπὲρ τῶν πραγμάτων καταβεβαιώσεις,
[1121]	ἐπιμαρτυρήσεις καὶ ἀντιμαρτυρήσεις, οὐθέν εἰσι	πρὸς	τὴν αἴσθησιν ἀλλὰ πρὸς τὴν
[1121]	εἰσι πρὸς τὴν αἴσθησιν ἀλλὰ	πρὸς	τὴν δόξαν· ὥστ´ εἰ ταύταις
[1111]	εὐθύς τε συνίασιν αἱ ἀρχαὶ	πρὸς	τὴν ἑκάστου γένεσιν ὥσπερ συμβολὰς
[1122]	τὸ ἡδὺ οἰκεῖον, οὐθὲν δεῖ	πρὸς	τὴν ἐπ´ αὐτὸ κίνησιν καὶ
[1110]	ποιάς τινας τάξεις καὶ θέσεις	πρὸς	τὴν ὄψιν, οὐ μᾶλλόν φησι
[1120]	λέγεσθαι, φωναῖς τισι δυσκολαίνων καὶ	πρὸς	τὴν συνήθειαν ἐνιστάμενος, οὐ τὸν
[1110]	τι, καὶ τὸ λευκὸν ἔσται	πρός	τι καὶ τὸ κυανοῦν, εἰ
[1110]	ἕκαστον. Εἰ δὲ τὸ χρῶμα	πρός	τι, καὶ τὸ λευκὸν ἔσται
[1108]	αὐτὸς ἐσπουδακέναι μᾶλλον ἢ δεῖ	πρὸς	τὸ βιβλίον ὑπ´ ὀργῆς, δι´
[1112]	οὐχ ὁρῶ καθ´ ὅ τι	πρὸς	τὸ ζῆν ὑπεναντιοῦται (τοῖς ὑπολαμβάνουσι
[1118]	πνευματικοῦ καὶ ἀερώδους οὐκ ἐξικνοῦνται	πρὸς	τὸ κυριώτατον ἀλλ´ ἀπαγορεύουσι· τὸ
[1115]	ἐμπεσόντες. Ἔστι δὲ τοῦ μεθεκτοῦ	πρὸς	τὸ μετέχον λόγος, ὃν αἰτία
[1114]	αἰσθητῶν, ἀλλὰ δήλωσις αὐτῶν τῆς	πρὸς	τὸ νοητὸν διαφορᾶς. Ἣν ἔτι
[1110]	(καὶ παραζεύξεις αἰτιασάμενος ἐν τῇ	πρὸς	τὸ σῶμα καταμίξει τοῦ οἴνου,
[1120]	ὑποκειμένου λεγομένων μηδεμίαν ἀπολιπὼν συμπλοκὴν	πρὸς	τὸ ὑποκείμενον, ἀλλ´ ἕκαστον αὐτῶν,
[1121]	κεκλασμένη. Διαφορὰν οὖν τοῦ πάθους	πρὸς	τὸ ὑποκείμενον ἐκτὸς ἔχοντος ἢ
[1122]	χρῶνται τῇ ὁρμῇ φυσικῶς ἀγούσῃ	πρὸς	τὸ φαινόμενον οἰκεῖον. Τί οὖν
[1122]	δεῖται, φαντασίας τοῦ οἰκείου καὶ	πρὸς	τὸ φανὲν οἰκεῖον ὁρμῆς, ὧν
[1114]	ἄλλως ἔχειν καὶ μηδ´ ἀεὶ	πρὸς	τὸν αὐτὸν ὡσαύτως τῇ αἰσθήσει,
[1117]	τριάκοντα τὰ πρὸς Ἀρχέλαον τὰ	πρὸς	τὸν δῆμον ἡ πενία ὁ
[1107]	ἃ δ´ ἡμῖν ἐπῆλθεν εἰπεῖν	πρὸς	τὸν Κωλώτην, ἡδέως ἂν οἶμαί
[1122]	ἐπέχων ἀλλ´ εἰς βαλανεῖον, οὐδὲ	πρὸς	τὸν τοῖχον ἀλλὰ πρὸς τὰς
[1114]	φωναῖς περὶ κενοῦ χρῆσθαι, σκιαμαχοῦντες	πρὸς	τοὺς ἀρχαίους. Ἀλλ´ ἄπειρα νὴ
[1126]	διακαύσας καὶ παροξύνας ἅψασθαι τοῦ	πρὸς	τοὺς βαρβάρους πολέμου Δήλιος ἦν
[1120]	τὸ γραφεῖον δῆλός ἐστιν ἀποδειλιάσας	πρὸς	τοὺς ζῶντας, οὐ μετριάσας ὑπ´
[1120]	Κωλώτης ἀπὸ τῶν παλαιῶν τρέπεται	πρὸς	τοὺς καθ´ ἑαυτὸν φιλοσόφους, οὐδενὸς
[1119]	δὲ παίζων καὶ χρώμενος γέλωτι	πρὸς	τοὺς σοφιστὰς λογαρίων προύβαλλεν αὐτοῖς,
[1115]	περὶ Ψυχῆς, Θεοφράστου δὲ τὰ	πρὸς	τοὺς Φυσικούς, Ἡρακλείδου δὲ τὸν
[1119]	προύβαλλεν αὐτοῖς, ἑνὸς μνησθεὶς καὶ	πρὸς	τοῦτο μηδὲν εἰπὼν μηδὲ λύσας
[1110]	ἄνθρωπός ἐστιν ἢ ζῇ διανοηθῆναι.	Πρὸς	τοῦτον ἀντειπεῖν μὲν οὐδὲν ἔχω
[1114]	Κωλώτῃ παρέσχε. Διὸ καὶ τὰ	πρὸς	τοῦτον εἰρημένα δοκεῖ μοι λαβεῖν
[1118]	δῆλος μέν ἐστιν αὐτὸς οὐδέποτε	πρὸς	τούτῳ γενόμενος, ὁ δ´ Ἡράκλειτος
[1115]	μετέχον λόγος, ὃν αἰτία τε	πρὸς	ὕλην ἔχει καὶ παράδειγμα πρὸς
[1117]	ἐκεῖνα τὰ ἐρωτήματα, πῶς σιτία	προσάγεται	καὶ οὐ χόρτον ἐπιτήδειος ὢν
[1117]	περὶ τῶν αἰσθήσεων, ὅτι Σιτία	προσαγόμεθα	καὶ οὐ χόρτον, καὶ τοὺς
[1116]	Ἐπίκουρος, ᾗ πάντα ὁμοίως ὄντα	προσαγορεύει,	τὸ ἀναφὲς κενὸν τὸ ἀντερεῖδον
[1116]	μὲν ὄντα τὰ δὲ γινόμενα	προσαγορεύειν.	Τοῦτο δὲ καὶ τοῖς νεωτέροις
[1108]	τὴν περὶ φύσεως πραγματείαν Δημοκρίτειον	προσαγορεύεσθαι	διὰ τὸ περιπεσεῖν αὐτὸν πρότερον
[1116]	παρασχόντος τὴν ὁμοιότητα τῇ γενέσει	προσαγορεύοντες.	Οὐδὲ γὰρ ὁ πῦρ μὴ
[1114]	καὶ τῷ μὴ δέχεσθαι διαφορὰν	προσαγορεύσας,	εἰς δὲ τὴν ἄτακτον καὶ
[1121]	μὲν αἴσθησιν ἀληθῶς τυποῦσθαι λέγοντες,	προσαποφαίνεσθαι	δ´ οὐκ ἐῶντες ὅτι στρογγύλος
[1121]	εἰ ταύταις μὲν οἴει δεῖν	προσαποφαίνεσθαι	περὶ τῶν ἐκτός, ἐκείναις δὲ
[1121]	εἰ δὲ καμπύλον ἐστί, μὴ	προσαποφαίνεσθαι	τὴν ὄψιν μηδ´ ὅτι στρογγύλον,
[1121]	ἢ τὸ εἶναι τῷ φαίνεσθαι	προσαποφαινομένην	ἐλέγχεσθαι. Τὸ δὲ δὴ βοᾶν
[1121]	ἢ μηδὲ ταύταις ἕπεσθαι τὴν	προσαποφαινομένην	τὸ εἶναι κρίσιν· εἰ δὲ
[1120]	τιθέμενοι τὸ δ´ ἐστί μηκέτι	προσαποφαινόμενοι	περὶ τῶν ἐκτός. Διό φησιν
[1125]	τὴν πρώτην τῶν κυριωτάτων δοξῶν	προσβαλόντες	εὐθὺς ἀνατρέπουσιν. Εἶθ´ ὥσπερ ὑπὸ
[1111]	δὲ Κωλώτης, ὥσπερ ἀγραμμάτῳ βασιλεῖ	προσδιαλεγόμενος,	πάλιν ἐξάπτεται τοῦ Ἐμπεδοκλέους ταὐτὸ
[1117]	φορτικὸς ἦν καὶ σοφιστικός, τίνι	προσείπωμεν	ἀξίως ὀνόματι τοὺς ὑμετέρους βρόμους
[1125]	πῶς τις ἑκὼν εἶναι μὴ	πρόσεισιν	ἐξ ἀρχῆς ἐπὶ τὰς τῶν
[1111]	καλλωπισαμένῳ ταῖς πρώταις πιθανότησιν αὐτοῦ	προσεκποτέον	ἐστὶ τὸ δυσχερές, ἢ δεικτέον
[1126]	αὐλῆς τὸν ἄνθρωπον, ὅτι Μητροδώρῳ	προσέκρουσεν	ἀδελφὸς ὤν, καὶ ταῦτ´ ἐν
[1121]	διαφορὰ τοῦ πάθους ἀποστᾶσι καὶ	προσελθοῦσι,	ψεῦδός ἐστι τὸ μήτε φαντασίαν
[1121]	τις, ἀλλ´ ἐγὼ τῷ πύργῳ	προσελθὼν	καὶ τῆς κώπης ἁψάμενος ἀποφανοῦμαι
[1117]	φυσιολογοῦντος ἄφνω τοῖς γόνασιν αὐτοῦ	προσέπεσε,	καὶ ταῦτα γράφει σεμνυνόμενος αὐτὸς
[1117]	τὰ τόθ´ ὑφ´ ἡμῶν λεγόμενα	προσέπεσεν	ἐπιθύμημα ἀφυσιολόγητον τοῦ περιπλακῆναι ἡμῖν
[1126]	γλῶτταν αὑτοῦ διατραγὼν τῷ τυράννῳ	προσέπτυσεν.	Ἐκ δὲ τῶν Ἐπικούρου λόγων
[1123]	οἷς πάντες ἄνθρωποι θύουσι καὶ	προσεύχονται	καὶ σέβονται. Τὸ δὲ φύσει
[1127]	νόμων παρακελευόμενοι περιφρονεῖν, ἐὰν μὴ	προσῇ	φόβος πληγῆς καὶ κολάσεως, οὐκ
[1124]	καλῷ προσπτύοντας, ἂν ἡδονὴ μὴ	προσῇ	χλευάζωσι δὲ ταῦτα καὶ γελῶσιν
[1116]	καὶ οὐκ ὄντα, καθάπερ οὗτοι,	προσηγόρευσεν.	Ἀλλ´ ἐπεὶ τὸν Σωκράτην μετὰ
[1119]	ὅταν τὰς συνεζευγμένας τοῖς θεοῖς	προσηγορίας	ἀποσπῶντες συναναιρῆτε θυσίας μυστήρια πομπὰς
[1114]	ἐκείνου τοῦ ὄντος ἀεὶ δεῖσθαι	προσηγορίας.	Ἦν οὖν ὁ περὶ τοῦ
[1116]	πράγματα τῆς τοῦ ὄντος ἀποστεροῦσι	προσηγορίας,	τὸ κενὸν τὸν χρόνον τὸν
[1114]	ὅτι τῷ μὲν ὄντως ὄντι	προσήκει	διαμένειν ἐν τῷ εἶναι, ταῦτα
[1111]	δὲ ταῖς ἀτόμοις ὑπάρχειν φατὲ	προσῆκον	εἶναι διὰ τὴν ἀφθαρσίαν. Τί
[1114]	φύσιν, ἑκατέρᾳ δ´ ἀποδιδοὺς τὸ	προσῆκον	εἰς μὲν τὴν τοῦ ἑνὸς
[1109]	λέγουσιν· ὡς δ´ ἐγγὺς ἀλλήλων	προσῆλθον,	εὐθὺς ἀποστραφῆναι τὴν μὲν τὸ
[1122]	καλὰ ταῦτα καί λεῖα καὶ	προσηνῆ	κινήματα τῆς σαρκός ὡς αὐτοί
[1122]	τῆς ῥοπῆς ἀρχὴν ἐδέξατο τὴν	πρόσθεσιν,	ἀλλ´ ἐξ ἑαυτῆς ἀγωγὸς ἐπὶ
[1112]	διὰ τὴν ἀντίκρουσιν, νῦν δὲ	προσίασι	τῆς πληγῆς ἐκλυθείσης, πλεῖον ἢ
[1120]	δυσχεραινόντων τὸ μέλι, τῶν δὲ	προσιεμένων	τὴν θαλλίαν καὶ ἀποκαομένων ὑπὸ
[1112]	ὡς εὐχὴν ὡς θυσίαν ὡς	προσκύνησιν,	ῥήματι καὶ λόγῳ καὶ τῷ
[1119]	Μετὰ δὲ Σωκράτην καὶ Πλάτωνα	προσμάχεται	Στίλπωνι· καὶ τὰ μὲν ἀληθινὰ
[1111]	γονίμου δυνάμεως, καὶ πρὸς ἄλλην	προσπεσοῦσα	βρασμὸν ὑπὸ σκληρότητος καὶ ἀντιτυπίας
[1107]	μὲν οὖν Πτολεμαίῳ τῷ βασιλεῖ	προσπεφώνηται·	ἃ δ´ ἡμῖν ἐπῆλθεν εἰπεῖν
[1117]	εἰκόνα γεγραμμένην θεάσασθαι, τοῦ μὲν	προσπίπτοντος	εἰς γόνατα καὶ περιπλεκομένου τοῦ
[1121]	ὑφ´ ἑτέρων. Οἱ γὰρ εἰδώλου	προσπίπτοντος	ἡμῖν περιφεροῦς ἑτέρου δὲ κεκλασμένου
[1112]	λόγῳ καὶ τῷ φάναι καὶ	προσποιεῖσθαι	καὶ ὀνομάζειν, ἃ ταῖς ἀρχαῖς
[1124]	δ´ ἡγῶνται τούς τῷ καλῷ	προσπτύοντας,	ἂν ἡδονὴ μὴ προσῇ χλευάζωσι
[1126]	ἢ βασιλέως σύμβουλος ἢ δήμου	προστάτης	ἢ βεβασανισμένος ὑπὲρ τῶν δικαίων
[1108]	Οὐ μὴν ἀλλ´ εἰ σὺ	προστάττεις	ἑλέσθαι, Πῶς ἂν ἔπειτ´ Ὀδυσῆος
[1122]	πράξεις ἐφάνη, μὴ δεομένη τοῦ	προστίθεσθαι.	Νόμιμοι γὰρ οἱ πρὸς ἐκείνους
[1110]	ἀκολουθεῖν οἷς εἴρηκεν, αὐτὸς ἐξηπάτηται.	Προστίθησι	δ´ ὅτι Πολλάκις οὐδ´ ἦλθεν
[1123]	τῶν νενομισμένων ἀφίστησι μᾶλλον ἢ	προστίθησι	τοῖς παραλόγοις τὴν πίστιν. Ὅθεν
[1117]	καί σεβάσεις καί ἐπιθειάσεις αἷς	προστρέπεσθε	καὶ καθυμνεῖτε τὸν ἐπὶ ἡδονὰς
[1122]	ἐγκαλεῖν τοὺς τότε σοφιστάς, ~ὅτι	προστρίβεται	Σωκράτει (καὶ Πλάτωνι καὶ Παρμενίδῃ
[1124]	θηρίων βίον βιωσόμεθα καὶ ὁ	προστυχὼν	τὸν ἐντυχόντα μονονοὺ κατέδεται Τοῦτο
[1109]	τῆς πολυμιξίας ἑκάστη λαμβάνουσα τὸ	πρόσφορον	καὶ οἰκεῖον) ὅλου δὲ μὴ
[1119]	σωτήρια; πῶς δὲ φωσφόρεια, βακχεῖα,	προτέλεια	γάμων ἄξομεν, μὴ ἀπολιπόντες μηδὲ
[1119]	μυστήρια πομπὰς ἑορτάς. Τίνι γὰρ	προτέλεια	θύσομεν, τίνι σωτήρια; πῶς δὲ
[1108]	Δημόκριτον ὑπ´ Ἐπικούρου διὰ τὸ	πρότερον	ἅψασθαι τῆς ὀρθῆς γνώσεως, καὶ
[1113]	ἐκφορικὸν ὁ Ἐμπεδοκλῆς ἀλλ´, ὡς	πρότερον	εἴρηται, πραγματικῶς διαφέρεσθαι περὶ τῆς
[1108]	προσαγορεύεσθαι διὰ τὸ περιπεσεῖν αὐτὸν	πρότερον	ταῖς ἀρχαῖς. Ὁ δὲ Μητρόδωρος
[1126]	ἐλευθερῶσαι τυραννουμένην; οὐκ ἐπιλιπεῖν ἔδει	πρότερον	φέροντα βύβλους τὸν Νεῖλον ἢ
[1114]	καὶ Πλάτωνος καὶ Σωκράτους ἔτι	πρότερος	συνεῖδεν, ὡς ἔχει τι δοξαστὸν
[1120]	κρείττοσιν οὐκ ἔνειμε. Βούλεται δὲ	προτέρους	μέν, ὡς ὑπονοῶ, τοὺς Κυρηναϊκοὺς
[1119]	γέλωτι πρὸς τοὺς σοφιστὰς λογαρίων	προύβαλλεν	αὐτοῖς, ἑνὸς μνησθεὶς καὶ πρὸς
[1111]	γὰρ ἀμετάβλητα μὴ θέσθαι τὰ	πρῶτα,	θέμενον δὲ δὴ συνορᾶν ὅτι
[1109]	τοῖον τῶν πραγμάτων ἕκαστον, ὥστε	Πρωταγόρᾳ	τῷ σοφιστῇ τοῦτ´ εἰπόντι μεμαχῆσθαι
[1111]	τὸ δόγμα καὶ καλλωπισαμένῳ ταῖς	πρώταις	πιθανότησιν αὐτοῦ προσεκποτέον ἐστὶ τὸ
[1125]	καὶ δι´ αἰνιγμάτων, ἀλλὰ τὴν	πρώτην	τῶν κυριωτάτων δοξῶν προσβαλόντες εὐθὺς
[1113]	διὰ τὸ μᾶλλον ἀκολουθεῖν τοῖς	πρώτοις	ἐγκλήμασιν αὐτοῦ, ἀναλάβωμεν τὸν Παρμενίδην.
[1120]	τοιχοῦσθαι καὶ ἱπποῦσθαι καὶ ἀνθρωποῦσθαι	πρῶτον	αὐτὸς ὥσπερ οἱ συκοφάνται κακούργως
[1115]	δοκεῖ μοι λαβεῖν ἐφεξῆς. ~Καὶ	πρῶτόν	γε τὴν ἐπιμέλειαν καὶ πολυμάθειαν
[1117]	μετὰ τὰς σεβάσεις ἐκείνας, ἐρωτάτω	πρῶτον	ἑαυτὸν ἐκεῖνα τὰ ἐρωτήματα, πῶς
[1125]	Κωλώτης ἐπαινεῖ διατάξεως τῶν νόμων	πρῶτόν	ἐστιν ἡ περὶ θεῶν δόξα
[1108]	ὁ Ἐπίκουρος. Ἐγκαλεῖ δ´ αὐτῷ	πρῶτον,	ὅτι τῶν πραγμάτων ἕκαστον εἰπὼν
[1127]	δὲ πράττουσιν ἀπεχθανόμενοι τοὺς δὲ	πρώτους	καὶ σοφωτάτους τῶν νομοθετῶν κακῶς
[1126]	νόμοις· Ἐμπεδοκλῆς δὲ τούς τε	πρώτους	τῶν πολιτῶν ὑβρίζοντας καὶ διαφοροῦντας
[1111]	γεννᾶν ἐκ τεσσάρων ἁπλῶν καὶ	πρώτων	ἅπαντα; πάνυ μὲν οὖν. Ἀλλ´
[1107]	ζῆν ἔστιν Ἐκεῖνο μὲν οὖν	Πτολεμαίῳ	τῷ βασιλεῖ προσπεφώνηται· ἃ δ´
[1124]	λαμυρίαν ἐμποιεῖ νέοις ὁ περὶ	Πυθοκλέους	οὔπω γεγονότος ὀκτωκαίδεκα ἔτη γράφων
[1117]	μέγιστα καὶ πλεῖστα τῶν ἱερῶν	πυθόχρηστα	καθιστάντες. Εἰ τοίνυν ὁ περὶ
[1126]	Δίωνος ἠλευθεροῦτο καὶ Θρᾴκη διὰ	Πύθωνος	καὶ Ἡρακλείδου Κότυν ἀνελόντων, Ἀθηναίων
[1117]	ἐπὶ ἡδονὰς παρακαλοῦντα συνεχεῖς καὶ	πυκνάς;	ὃς ἐν τῇ πρὸς Ἀνάξαρχον
[1127]	δέ σιδηροῦν σπλάγχνον ἀποκαλοῦντες καὶ	πυνθανόμενοι,	τί παθὼν ἐβάδιζε διὰ τῆς
[1120]	οἳ τοὺς χαρακτῆρας ἐν τοῖς	πυξίοις	ἐθιζόμενοι λέγειν, ὅταν ἔξω γεγραμμένους
[1114]	Ἀλλ´ ὅ γε Παρμενίδης οὔτε	πῦρ	ἀνῄρηκεν οὔθ´ ὕδωρ οὔτε κρημνὸν
[1116]	γενέσει προσαγορεύοντες. Οὐδὲ γὰρ ὁ	πῦρ	μὴ λέγων εἶναι τὸν πεπυρωμένον
[1111]	τὸ μὲν ὕδωρ τὸ δὲ	πῦρ	τὸ δὲ φυτὸν τὸ δ´
[1115]	καὶ τὸν ἵππον ἵππον καὶ	πῦρ	τὸ πῦρ ὑπ´ αὐτοῦ δοξαζόμενον·
[1115]	ἵππον ἵππον καὶ πῦρ τὸ	πῦρ	ὑπ´ αὐτοῦ δοξαζόμενον· ᾗ καὶ
[1121]	τούτοις τὴν κώπην καὶ τὸν	πύργον	λέγειν· τὸ γὰρ εἴδωλον, ὑφ´
[1121]	οὐκ ἐῶντες ὅτι στρογγύλος ὁ	πύργος	ἐστὶν ἡ δὲ κώπη κέκλασται,
[1121]	φήσει τις, ἀλλ´ ἐγὼ τῷ	πύργῳ	προσελθὼν καὶ τῆς κώπης ἁψάμενος
[1126]	δυστυχήσας περὶ τὴν πρᾶξιν ἐν	πυρὶ	τὸν Παρμενίδου λόγον ὥσπερ χρυσὸν
[1123]	δέ με δᾳδοφόροι μελανείμονες ὄμμα	πυροῦσι·	καί Μητέρ´ ἀγκάλαις ἐμὴν ἔχουσα
[1126]	Ἠλείοις δὲ Φορμίωνα, Μενέδημον δὲ	Πυρραίοις.	Εὔδοξος δὲ Κνιδίοις καὶ Ἀριστοτέλης
[1110]	παρέσχον ὑπὸ πλήθους θερμότητα καὶ	πύρωσιν	τῷ σώματι, νῦν δ´ ἐκπεσοῦσαι
[1108]	λαθοίμην; Ὅρα δὴ καὶ σκόπει,	πῶς	ἀμυνῇ τὸν ἄνδρα. Καὶ ὁ
[1125]	ἐγκαλεῖν ἑτέροις ἅπερ αὐτοὶ πράττουσι	πῶς	ἄν τις εἴποι φειδόμενος τῶν
[1114]	ἀνομοιότητας δεχομένοις ὁμιλεῖν πράγμασι. Καίτοι	πῶς	ἂν ἀπέλιπεν αἴσθησιν καὶ δόξαν,
[1108]	ἀλλ´ εἰ σὺ προστάττεις ἑλέσθαι,	Πῶς	ἂν ἔπειτ´ Ὀδυσῆος ἐγὼ θείοιο
[1125]	αὐταῖς λέξεσιν, ὅτι Λέγειν δεῖ,	πῶς	ἄριστα τὸ τῆς φύσεως τέλος
[1119]	λέγοντος ἕτερον ἑτέρου μὴ κατηγορεῖσθαι.	Πῶς	γὰρ βιωσόμεθα μὴ λέγοντες ἄνθρωπον
[1117]	τοῖς ἐντυγχάνουσιν ἕτερα δ´ ἔπραττες.	Πῶς	γὰρ οὐκ ἀλαζόνες οἱ Σωκράτους
[1119]	γὰρ προτέλεια θύσομεν, τίνι σωτήρια;	πῶς	δὲ φωσφόρεια, βακχεῖα, προτέλεια γάμων
[1108]	τινὰ προβάλλοντος ήσεως Σωκράτει καί,	πῶς	εἰς τὸ στόμα τὸ σιτίον
[1119]	τοῦ βίου σύγχυσίς ἐστιν ἢ	πῶς	ἐν τῷ ζῆν οὐ δύναται
[1111]	θερμὸν ὑμῖν πόθεν ἀφῖκται καὶ	πῶς	ἐπιγέγονε ταῖς ἀτόμοις, αἳ μήτ´
[1112]	Μὰ Δία φήσει, νενόμισται δέ	πως	ἡ τοιαύτη τῶν ὀνομάτων ὁμιλία,
[1120]	καὶ τῷ ἵππῳ τὸ τρέχειν,	πῶς	καὶ σιτίου καὶ φαρμάκου τὸ
[1113]	νοσήσειν ἡμᾶς οὐδὲ τραυματισθήσεσθαι. Καὶ	πῶς	ὁ πρὸ τοῦ βίου καὶ
[1122]	κάμπτεσθαι καὶ μαλάσσεσθαι τούτοις. Ἀλλὰ	πῶς	οὐκ εἰς ὄρος ἄπεισι τρέχων
[1112]	ἀμίκτους καὶ ἀσυγκράτους ἀρχὰς ὑποτιθεμένοις.	Πῶς	οὖν ἀπολείπουσι φύσιν καὶ ψυχὴν
[1117]	πρῶτον ἑαυτὸν ἐκεῖνα τὰ ἐρωτήματα,	πῶς	σιτία προσάγεται καὶ οὐ χόρτον
[1125]	τῆς φύσεως τέλος συντηρήσει καὶ	πῶς	τις ἑκὼν εἶναι μὴ πρόσεισιν