Chapitre
[21]	Ποδάργου τὴν εὐφυΐαν {ἢ} Αἴθης	τῆς	Ἀγαμεμνονέης’ καὶ θηρατικὸς οὐ τοῖς
[13]	περὶ τοῦ Διὸς δόξαν ἢ	τῆς	Ἀθηνᾶς ἢ τοῦ Ἔρωτος εἰς
[20]	καὶ λογισμὸν εἴτε σὺν θεῷ	τῆς	ἀληθείας ἁψαμένοις· ὧν ἕν ἐστι
[17]	λεπταί τινες ἀπόρροιαι καὶ ἀμυδραὶ	τῆς	ἀληθείας ἔνεισι ταῖς Αἰγυπτίων ἐνδιεσπαρμέναι
[13]	νῦν γέγραπται Ζεύς, ὡς λέλεκται	τῆς	ἀληθείας ὕπο. τί οὖν διαφέρει
[11]	ὦ θεοί, τί πέρας ἔσται	τῆς	ἀνατρεπούσης τὴν πόλιν ἡμῶν ἐλευθερίας;
[4]	ἔνεστι τῇ φύσει τὸ δεῖσθαι	τῆς	ἀπ´ ἀλλήλων ἡδονῆς γυναῖκας καὶ
[3]	τοιαύτη τις αἰτία τῷ Πρωτογένει	τῆς	ἀποδημίας. ~Γενομένου δὲ γέλωτος ὁ
[18]	ἄρχοντα καὶ νομοθέτην, ὃς ἔδοξε	τῆς	ἀρετῆς ἔχειν ἀδηρίτως τὸ πρωτεῖον,
[9]	ἀποκτεῖναι· πραχθέντων δὲ πάντων, ἐβασίλευσε	τῆς	Ἀσίας ἐπιφανῶς πολὺν χρόνον. ἡ
[19]	ἐφ´ ἑαυτῶν τὰ νοητὰ μυηθῆναι	τῆς	ἀσωμάτου καὶ ἀπαθοῦς οὐσίας εἴδη
[11]	εἰς ἀνομίαν τὰ πράγματα διὰ	τῆς	αὐτονομίας βαδίζει. καίτοι γελοῖον ἴσως
[13]	νενομισμένων τιμῶν ἐκβάλλωμεν, οὐδ´ αἱ	τῆς	Ἀφροδίτης κατὰ χώραν μενοῦσιν. Οὐδὲ
[16]	εἴδη. σκοπῶμεν οὖν εὐθύς, ὅτι	τῆς	Ἀφροδίτης τὸ ἔργον ἔρωτος ὤνιόν
[16]	ἀσθενὴς καὶ ἁψίκορός ἐστιν ἡ	τῆς	Ἀφροδίτης χάρις Ἔρωτος μὴ ἐπιπνεύσαντος.
[25]	αἰρόμενον καὶ ἀναπιμπλάμενον ἀπέκρυπτε τὸν	τῆς	γαστρὸς ὄγκον. τὰς δ´ ὠδῖνας
[20]	ἕν ἐστι καὶ τὸ περὶ	τῆς	γενέσεως· δεινότατον θέων τὸν γέννατ´
[2]	τὴν μητέρα νεωστὶ κεκομισμένος ἐκ	τῆς	γενομένης τοῖς γονεῦσιν αὐτῶν διαφορᾶς
[16]	τῶν Ταντάλου λεγομένων ταλάντων καὶ	τῆς	Γύγου ἀρχῆς ἀντάξιον ἐποίησεν. οὕτως
[25]	ἐβούλετο γὰρ τῷ πένθει χρῆσθαι	τῆς	γυναικὸς ἀληθινῷ πρὸς πίστιν τῆς
[25]	τὰ μὲν οὖν ἄλλα παρὰ	τῆς	γυναικὸς ἐναγωνίως συνετραγῳδεῖτο τῇ δόξῃ
[17]	Ἀδμήτῳ χαριζόμενος, ἐρῶντι μὲν αὐτῷ	τῆς	γυναικός, ἐρωμένου δ´ αὐτοῦ γενομένου·
[7]	πάσαις γυναιξὶν ἂν ἐραστήν, ὅτι	τῆς	γυναικὸς ὁ πλοῦτός ἐστι φυλακτέος
[16]	τοῦ βασιλέως, ἐπίδοξος ἦν διὰ	τῆς	γυναικὸς ὁ Φάυλλος ἐκπρεποῦς οὔσης,
[16]	κακῶς‘ ἀποσχέσθαι καὶ μὴ θιγεῖν	τῆς	γυναικός. ~Σκόπει τοίνυν αὖθις’ ἔφη
[18]	λόγῳ πίστιν ἐξ ἀρχῆς ἔσχηκε·	τῆς	δ´ οὖν περὶ θεῶν δόξης
[20]	παρακύψασα τὸν ἐραστὴν ἰδεῖν ἐκκομιζόμενον·	τῆς	δὲ Γοργοῦς Ἄσανδρός τις ἠράσθη,
[17]	ὅθεν ἀγαθὸν μέν, ὦ ἑταῖρε,	τῆς	ἐν Ἐλευσῖνι τελετῆς μετασχεῖν, ἐγὼ
[6]	ἐκ γυμνασίων καὶ περιπάτων καὶ	τῆς	ἐν ἡλίῳ καθαρᾶς καὶ ἀναπεπταμένης
[13]	παρεισγραφῆς δίκην φεύγειν καὶ νοθείας	τῆς	ἐν θεοῖς. Ἀλλ´ ὅταν Ἐμπεδοκλέους
[16]	τ´ ἔνδημον ἐξοπλίζουσα‘ λείπεται δὲ	τῆς	ἐξαλλαγῆς ἐν ἀνθρώπῳ καὶ παρατροπῆς
[21]	κάλλος, ἀμφιδέξιος, ἔδοξεν οἰκείως ἀποκρίνασθαι	τῆς	ἐπιθυμίας, ὁ δὲ φιλόκαλος καὶ
[18]	οἷς ἡ καλὴ Σαπφὼ λέγει	τῆς	ἐρωμένης ἐπιφανείσης τήν τε φωνὴν
[18]	ἄνθρωπον ὡς ἔοικε φαιδρότερον ὑπὸ	τῆς	ἐρωτικῆς θερμότητος. ἀλλ´ οἱ πολλοὶ
[6]	ἄμοιρον ἐνθέου φιλίας κοινωνίαν, ἣν	τῆς	ἐρωτικῆς πειθοῦς καὶ χάριτος ἀπολιπούσης
[6]	αὐτοῦ καταλιπόντος ὦ Ἡράκλεις’ ἔφη	τῆς	εὐχερείας καὶ θρασύτητος, ἀνθρώπους ὁμολογοῦντας
[23]	ἱερῶν μεγάλων κοινωνήματα. καὶ τὸ	τῆς	ἡδονῆς μικρόν, ἡ δ´ ἀπὸ
[13]	θεὸς Ἔρωτι τὸν κόρον ἀφαιροῦσα	τῆς	ἡδονῆς φιλότητα ποιεῖ καὶ σύγκρασιν.
[5]	τὸν Ἥφαιστον ἄνευ χαρίτων‘ ἐκ	τῆς	Ἥρας γενέσθαι· καὶ τὴν οὔπω
[22]	δεξιωσαμένη καὶ προσαγαγοῦσα τῷ βωμῷ	τῆς	θεᾶς ἔσπεισεν ἐκ φιάλης μελίκρατον,
[26]	καὶ προάξετε θᾶσσον, ὡς ὑμᾶς	τῆς	θυσίας περιμενούσης; πάντας μὲν οὖν
[10]	τὰς θύρας οὐ μόνον τὰς	τῆς	Ἰσμηνοδώρας ἀλλὰ καὶ τὰς τοῦ
[11]	τε τούτοις ὁρῶν προθυμότατον ὄντα	τῆς	Ἰσμηνοδώρας βοηθόν· Ἔρωτι δὲ μάχεσθαι
[2]	συγκυνηγοὶ τῷ μὴ καθ´ ἡλικίαν	τῆς	Ἰσμηνοδώρας δεδιττόμενοι τὸν Βάκχωνα καὶ
[10]	τὸ θέατρον ἐπὶ τῶν θυρῶν	τῆς	Ἰσμηνοδώρας ἐν λόγοις ἦσαν καὶ
[13]	ἐκ πόλεως, τὸν Ἀνθεμίωνα μεταπεμπομένης	τῆς	Ἰσμηνοδώρας· ἐπέτεινε γὰρ ἡ ταραχή,
[18]	τῶν μελῶν ἀναφέρει τὴν ἀπὸ	τῆς	καρδίας θερμότητα Μούσαις εὐφώνοις ἰωμένη
[25]	ἐσθῆτι καὶ κουρᾷ καὶ καταδέσει	τῆς	κεφαλῆς ἄγνωστον εἰς Ῥώμην ἐκόμισε
[20]	Γοργοῦς ἴσως ποινὴν οὐκ ἀκηκόατε	τῆς	Κρήσσης, παραπλήσια τῇ Παρακυπτούσῃ παθούσης·
[23]	ὁ ἀνὴρ ἀναγκάζηται τὰς ἐκ	τῆς	κωμῳδίας λέγειν φωνάς οἵαν ἀδικῶ
[25]	τῆς γυναικὸς ἀληθινῷ πρὸς πίστιν	τῆς	λεγομένης τελευτῆς. ὃ καὶ συνέβη·
[13]	Εὐριπίδην ὡς ἐθορυβήθη ποιησάμενος ἀρχὴν	τῆς	Μελανίππης ἐκείνην Ζεύς, ὅστις ὁ
[17]	ἐραστής, κἂν γλίσχρος ᾖ πρότερον,	τῆς	μικρολογίας καὶ φιλαργυρίας δίκην σιδήρου
[20]	καὶ φιλοκάλους ψυχάς· ἀνάκλασιν ποιεῖ	τῆς	μνήμης ἀπὸ τῶν ἐνταῦθα φαινομένων
[20]	καὶ χρώμενος οἷον ὀργάνῳ τινὶ	τῆς	μνήμης ἀσπάζεται καὶ ἀγαπᾷ, καὶ
[11]	ἢ πράξεως ὑπόνοια φαύλης ἔθιγε	τῆς	οἰκίας; ἀλλ´ ἔοικε θεία τις
[16]	τοῦτο καὶ παρὰ τὰς θύρας	τῆς	οἰκίας περιπατούντων, ὁ Φάυλλος ὑποδήσας
[14]	οὔτε δαίμων ἀπευθύνει καὶ συνεφάπτεται	τῆς	ὁρμῆς; ἐγὼ μὲν γὰρ οὐδὲ
[9]	καθορῶσαν γὰρ ἑκάστην τὴν εἰκόνα	τῆς	ὄψεως ἀκαλλῆ καὶ ἄμορφον ἀφιέναι
[19]	τὴν διάνοιαν, χάριτι καὶ λαμπρότητι	τῆς	ὄψεως γοητεύων καὶ ἀναπείθων ἐν
[20]	τὸ περὶ τὴν ἶρίν ἐστι	τῆς	ὄψεως πάθος, ὅταν ἡσυχῆ νοτερῷ
[3]	Λαΐῳ πέντε μόνον ἡμερῶν ἀπέχοντι	τῆς	πατρίδος; βραδὺς γὰρ ὁ ἐκείνου
[13]	δ´ ὅλως τὰ ἀκίνητα κινεῖν	τῆς	περὶ θεῶν δόξης ἣν ἔχομεν,
[21]	καὶ ἐπιπνεύσῃ, πρῶτον μὲν ἐκ	τῆς	Πλατωνικῆς πόλεως τὸ ἐμὸν’ ἕξει
[16]	στρατιώτης τὰ ὅπλα θεὶς πέπαυται	τῆς	πολεμικῆς μανίας, τοῦ μὲν ἔπειτα
[2]	Δαφναῖον τὸν Ἀρχιδάμου, Λυσάνδρας ἐρῶντα	τῆς	Σίμωνος καὶ μάλιστα τῶν μνωμένων
[25]	παρώξυνε τὸν Οὐεσπασιανόν, ὡς ἀπέγνω	τῆς	σωτηρίας πρὸς αὐτὸν ἀλλαγὴν κελεύουσα·
[17]	ὁ Ἀλκιβιάδης καὶ λαβὼν ἀπὸ	τῆς	τραπέζης εἰς ἥμισυ τῶν ἐκπωμάτων
[16]	ἄτοπον’ εἶπεν, εἰ τέσσαρα γένη	τῆς	φιλίας ἐχούσης, ὥσπερ οἱ παλαιοὶ
[10]	θύρας ἀπήντησεν ἡ Ἰσμηνοδώρα καὶ	τῆς	χλαμύδος ἔθιγε μόνον, οἱ δὲ
[18]	ἐκκέκλασται καὶ κατακέκοπται οἱ τὸ	τῆς	ψυχῆς γαῦρον. Ἄξιον δὲ Σαπφοῦς
[19]	ἀληθῶς ἐκεῖ καὶ περὶ ἐκεῖνα	τῆς	ψυχῆς ἐστι, δευρὶ δὲ τῶν
[19]	καὶ λαμπρὸν ἀνεγρομένων ἐξοίχεται πάντα	τῆς	ψυχῆς τὰ καθ´ ὕπνους φανέντα
[18]	καταφανής; οὗτος οὐ δαιμόνιος σάλος	τῆς	ψυχῆς; τί τοσοῦτον ἡ Πυθία

 

UCL |FLTR |Itinera Electronica |Bibliotheca Classica Selecta (BCS) | Responsable académique : Alain Meurant Analyse, design et réalisation informatiques : B. Maroutaeff - J. Schumacher Dernière mise à jour : 8/06/2005