Chapitre |
[15] |
καὶ
Χαρίτων
καὶ
Ἀφροδίτης
ἑταῖρον
|
Ἔρωτα. |
γλυκὺ
γὰρ
θέρος
ἀνδρὸς
ὑποσπείρων |
[19] |
ἕτερον,
ὥσπερ
ἥλιον
μὲν
ὁρατὸν
|
Ἔρωτα |
δὲ
νοητόν.
Εἰ
δὲ
μὴ |
[21] |
καὶ
βασιλίδων
ὑπερορῶντας
ἰδιώτας,
ὅταν
|
Ἔρωτα |
δεσπότην
ἐν
ψυχῇ
κτήσωνται·
καθάπερ |
[19] |
σώματος
ἀγύμναστος
ἕξις
ἥλιον
οὔτ´
|
Ἔρωτα |
δύναται
φέρειν
ἀλύπως
τρόπος
ἀπαιδεύτου |
[12] |
πρὸς
τί
βλέψαντες
ἀπεφήναντο
τὸν
|
Ἔρωτα
|
θεὸν
οἱ
πρῶτοι
τοῦτο
λέξαντες. |
[13] |
τῇ
κοσμογονίᾳ
γράφων
πρώτιστον
μὲν
|
Ἔρωτα |
θεῶν
μητίσατο
πάντων‘
Ἡσίοδος
δὲ |
[4] |
τοῦτο
τὸ
πάθος
δεῖ
καλεῖν
|
Ἔρωτα, |
θῆλυν
καὶ
νόθον
ὥσπερ
εἰς |
[3] |
παιδιὰ
πᾶσα
καὶ
σπουδὴ
περὶ
|
Ἔρωτα |
καὶ
δι´
Ἔρωτος,
λήθη
δὲ |
[5] |
καὶ
σκότιος
ἐξελαύνειν
τὸν
γνήσιον
|
Ἔρωτα |
καὶ
πρεσβύτερον.
ἐχθὲς
γάρ,
ὦ
|
[4] |
πολλὴν
καὶ
δυσκάθεκτον
οὐ
προσηκόντως
|
Ἔρωτα |
καλοῦσιν.
Ἔρως
γὰρ
εὐφυοῦς
καὶ
|
[13] |
δὲ
φυσικώτερον
ἐμοὶ
δοκεῖ
ποιεῖν
|
Ἔρωτα |
πάντων
προγενέστατον,
ἵνα
πάντα
δι´ |
[18] |
βεβαίως
ὁμογνωμονοῦσι
καὶ
κοινῇ
τὸν
|
Ἔρωτα |
συνεγγράφουσιν
εἰς
θεοὺς
ποιητῶν
οἱ |
[21] |
Ζεύξιππος
ἀρτίως
διῆλθεν,
ἐπιθυμίᾳ
τὸν
|
Ἔρωτα
|
ταὐτὸ
ποιῶν
ἀκαταστάτῳ
καὶ
πρὸς |
[19] |
οὐράνιον,
ἴσασι,
τρίτον
δὲ
νομίζουσιν
|
Ἔρωτα |
τὸν
ἥλιον,
Ἀφροδίτην
ἔχουσι
μάλα |
[12] |
εἰς
τὴν
ἀνδρωνῖτιν
ἕλκοντας
τὸν
|
Ἔρωτα |
τοὺς
δ´
εἰς
τὴν
γυναικωνῖτιν, |
[13] |
διὸ
Παρμενίδης
μὲν
ἀποφαίνει
τὸν
|
Ἔρωτα
|
τῶν
Ἀφροδίτης
ἔργων
πρεσβύτατον
ἐν |
[13] |
μετάσχῃ
γενέσεως.
ἂν
οὖν
τὸν
|
Ἔρωτα |
τῶν
νενομισμένων
τιμῶν
ἐκβάλλωμεν,
οὐδ´ |