Ennéade, livre, chap.
[4, 7, 5]	νῦν δὲ πολλά. ~Τὰς δὲ	δὴ	κινήσεις πῶς διαφόρους, ἀλλ´ οὐ
[4, 7, 9]	ἄρα ἔχομεν ψυχήν. Τὸ δὲ	δὴ	σῶμα ὂν σώματι κεκρᾶσθαι ὅλον
[4, 7, 8]	αἱ ἄλλαι; Πνεῦμά τι γὰρ	ἢ	αἷμά τι ἂν τὸ σωφρονεῖν
[4, 7, 8]	ἀσωμάτους εἶναι; Μή, διότι πνεύματος	ἢ	αἵματος ἀποστάντων ἀποθνῄσκει τὰ ζῷα,
[4, 7, 6]	αὐτὸ πάλιν, οἷον τὸ μέσον,	ἢ	ἄλλο, τὸ δὲ ἄλλο, ἑκάτερον
[4, 7, 3]	τις μὴ οὕτως, ἀλλὰ ἀτόμους	ἢ	ἀμερῆ συνελθόντα ψυχὴν ποιεῖν τῇ
[4, 7, 6]	καὶ τοῖς μορίοις αὐτοῦ αἰσθήσεται.	Ἢ	ἀναίσθητα τὰ μέρη τῶν μορίων
[4, 7, 11]	ψυχή καὶ τοῦτο ἀθάνατον ὁμολογοῦσιν,	ἢ	ἀναλύσουσιν ὡς σύνθετον καὶ τοῦτο
[4, 7, 8]	τὸ σωφρονεῖν εἴη ἢ δικαιότης	ἢ	ἀνδρία, εἰ μὴ ἄρα ἡ
[4, 7, 14]	τι εἶδος ψυχῆς, οὐκ ἄλλοθεν	ἢ	ἀπὸ τῆς ζώσης φύσεως δεῖ
[4, 7, 5]	ἢ ψυχὴ ἔσται τὸ προστιθέμενον	ἢ	ἄψυχον σῶμα. Καὶ εἰ μὲν
[4, 7, 4]	τὴν ψυχὴν εἶναι σῶμα ὁτιοῦν.	Ἢ	γὰρ θερμόν ἐστιν ἢ ψυχρόν,
[4, 7, 11]	αὐτῇ γενομένην τὴν ψυχὴν ἀποδεῖξαι.	Ἢ	γὰρ οὐσία ἐστὶν ἡ ζωή,
[4, 7, 8]	τὸ νοοῦν σώματος καθαρὸν ὂν	ἢ	γιγνόμενον γινώσκειν. Εἰ δὲ τῶν
[4, 7, 8]	τῶν νοητῶν ἡ ψυχὴ ἐφάπτεται,	ἢ	γίνεταί τῳ ἡ ἀρετή, ὠφελεῖ
[4, 7, 6]	ὥστε ἄλλαι αἰσθήσεις οὐκ ἔσονται,	ἢ	γινομένων ἄλλων ἐκεῖνοι οἱ πρότεροι
[4, 7, 10]	σώματα οὖσα ποία τίς ἐστιν;	Ἢ	δῆλον ὅτι ἥν φαμεν ὄντως
[4, 7, 8]	τι ἂν τὸ σωφρονεῖν εἴη	ἢ	δικαιότης ἢ ἀνδρία, εἰ μὴ
[4, 7, 10]	ἀπὸ τῆς ψυχῆς δηλονότι γενόμενος.	Ἢ	εἰ πρὸ πάντων νοῦς, ἐφεξῆς
[4, 7, 10]	δὴ πάντα ἐπακτῷ ζωῇ χρῆται·	ἢ	εἰς ἄπειρον εἶσιν· ἀλλὰ δεῖ
[4, 7, 6]	εἴη τὸ αἴσθημα, οἷον πρόσωπον,	ἢ	εἰς ἓν συναιρεθήσεται ὅπερ καὶ
[4, 7, 10]	Πόθεν γὰρ ἂν καὶ γένοιτο,	ἢ	εἰς τί ἀπόλοιτο; Καὶ εἰ
[4, 7, 6]	Κατὰ πηλίκα οὖν ἡ διαίρεσις;	Ἢ	εἰς τοσαῦτα διαιρεθήσεται, καθόσον ἂν
[4, 7, 2]	πλειόνων εἴη, ἤτοι ἑκάτερον αὐτῶν	ἢ	ἕκαστον ζωὴν σύμφυτον ἔχειν, ἢ
[4, 7, 5]	ὡρισμένον ἔσται, οὐδὲ ἐφ´ ἑκάτερα	ἢ	ἐπὶ τὸ ἔλαττόν γε ἢ
[4, 7, 5]	ἢ ἐπὶ τὸ ἔλαττόν γε	ἢ	ἐπὶ τὸ μεῖζον ψυχὴ οὐκ
[4, 7, 8]	περιπτύξεσι καὶ ἁφαῖς εὐπαθεῖν, ὅπου	ἢ	θερμανθήσεται ἢ συμμέτρως ψύχεος ἱμείροιἢ
[4, 7, 5]	ἐνὸς σπέρματος δίδυμα γένηται γεννήματα,	ἢ	καί, ὥσπερ καὶ ἐν τοῖς
[4, 7, 2]	κἀκείνην ἢ τὸν αὐτὸν τρόπον	ἢ	κατ´ ἄλλον σκεπτέον. Πρῶτον δὲ
[4, 7, 1]	ὡς πρὸς ὕλην τὸ σῶμα	ἢ	κατὰ τὸ χρώμενον ὡς πρὸς
[4, 7, 4]	τε ἢ πεπηγός, μέλαν τε	ἢ	λευκόν, καὶ πάντα ὅσα ποιότητες
[4, 7, 3]	πνεύματι δεομένῳ παρὰ ψυχῆς τάξεως	ἢ	λόγος ἢ νοῦς; Ἀλλὰ ψυχῆς
[4, 7, 4]	ἐστιν ἢ ψυχρόν, ἢ σκληρὸν	ἢ	μαλακόν, ὑγρόν τε ἢ πεπηγός,
[4, 7, 6]	γίγνεσθαι καὶ ἔσται ἀμερὲς τοῦτο·	ἢ	μεγέθει ὄντι τούτῳ συμμερίζοιτο ἄν,
[4, 7, 8]	ἔχουσι τὰς δυνάμεις, ἄλλῳ τινὶ	ἢ	μεγέθει τὸ ποιεῖν ἀναθετέον· ἀμεγέθει
[4, 7, 8]	μεριστῷ τὸ μὴ μεριστὸν νοήσει;	Ἢ	μέρει τινὶ ἀμερεῖ αὐτοῦ. Εἰ
[4, 7, 4]	ἢ τῶν ὄντων τι φήσουσιν	ἢ	μηδέν. Ἀλλ´ εἰ μὲν μηδέν,
[4, 7, 2]	τὸ δὲ μή, ἢ μηδέτερον	ἢ	μηδὲν ἔχειν. Εἰ μὲν δὴ
[4, 7, 2]	μὲν ἔχειν, τὸ δὲ μή,	ἢ	μηδέτερον ἢ μηδὲν ἔχειν. Εἰ
[4, 7, 10]	Διὸ καὶ αὐτοὶ ἄλλην ψυχὴν	ἢ	νοῦν εἰσάγουσιν, ὃν ἀθάνατον τίθενται.
[4, 7, 3]	παρὰ ψυχῆς τάξεως ἢ λόγος	ἢ	νοῦς; Ἀλλὰ ψυχῆς μὲν οὔσης
[4, 7, 10]	ὂν οὐχὶ νεκρόν, ὥσπερ λίθον	ἢ	ξύλον, ἀλλὰ ζῶν εἶναι δεῖ,
[4, 7, 6]	ἄλλον τρόπον γένοιτο τὸ αἰσθάνεσθαι	ἢ	οἷον ἐν κηρῷ ἐνσημανθεῖσαι ἀπὸ
[4, 7, 8]	Οὐ γὰρ δὴ μετὰ σαρκῶν	ἢ	ὅλως ὕλης ὁ χωρισμὸς κύκλου
[4, 7, 5]	δὲ ἀμοίρῳ τοῦ αὔξειν εἶναι,	ἢ	ὅσον παραληφθείη ἂν ἐν ὕλης
[4, 7, 5]	μετὸν αὐτῷ τοιούτου γε λόγου,	ἢ	ὅσος δέδοται αὐτῷ παρὰ τοῦ
[4, 7, 6]	εἰ δὲ μένουσιν οἱ τύποι,	ἢ	οὐκ ἔστιν ἄλλους ἐνσημαίνεσθαι ἐκείνων
[4, 7, 11]	μὴ θέμις θανάτου μοῖραν δέχεσθαι.	Ἢ	πάθος ἐπακτὸν τῇ ὕλῃ λέγοντες
[4, 7, 3]	γὰρ ἐξ ὕλης καὶ τοῦτο,	ἢ	πάλιν τὸν αὐτὸν τρόπον ἀναλύσομεν.
[4, 7, 2]	οὐδαμόθεν δ´ ἂν προσέλθοι λόγος	ἢ	παρὰ ψυχῆς. ~Εἰ δέ τις
[4, 7, 4]	σκληρὸν ἢ μαλακόν, ὑγρόν τε	ἢ	πεπηγός, μέλαν τε ἢ λευκόν,
[4, 7, 2]	εἰ μὲν ἐκ δύο σωμάτων	ἢ	πλειόνων εἴη, ἤτοι ἑκάτερον αὐτῶν
[4, 7, 10]	εἰ πᾶς ἄνθρωπος τοιοῦτος ἦν,	ἢ	πλῆθός τι τοιαύταις ψυχαῖς κεχρημένον,
[4, 7, 6]	αἰσθητηρίων πλείω τὰ εἰσιόντα εἴη	ἢ	πολλαὶ περὶ ἓν ποιότητες, κἂν
[4, 7, 6]	δεῖ εἶναι, εἰς ὃ ἄμφω.	Ἢ	πῶς ἂν εἴποι, ὅτι ἕτερα
[4, 7, 6]	καὶ ἐν αὐταῖς ταῖς κόραις·	ἢ	πῶς ἂν τὰ μέγιστα διὰ
[4, 7, 4]	γὰρ θερμόν ἐστιν ἢ ψυχρόν,	ἢ	σκληρὸν ἢ μαλακόν, ὑγρόν τε
[4, 7, 8]	ἁφαῖς εὐπαθεῖν, ὅπου ἢ θερμανθήσεται	ἢ	συμμέτρως ψύχεος ἱμείροιἢ μαλακοῖς τισι
[4, 7, 6]	τὰ πέρατα αἱ αἰσθήσεις προσβάλλοιεν,	ἢ	συνδραμεῖται εἰς ἓν καὶ τὸ
[4, 7, 2]	~Τοῦτο οὖν τίνα φύσιν ἔχει;	Ἢ	σῶμα μὲν ὂν πάντως ἀναλυτέον·
[4, 7, 7]	δὲ ἄλλῳ τινὶ τῶν ὄντων	ἢ	σώματι ποιεῖν προσήκει. ~Ὅτι δὲ
[4, 7, 10]	ὃ οὔτε γίνεται οὔτε ἀπόλλυται·	ἢ	τὰ ἄλλα πάντα οἰχήσεται, καὶ
[4, 7, 1]	ἕκαστος ἡμῶν, ἢ φθείρεται πᾶς,	ἢ	τὰ μὲν αὐτοῦ ἄπεισιν εἰς
[4, 7, 8]	νοεῖν τὸ διὰ σώματος καταλαμβάνειν,	ἢ	ταὐτὸν ἔσται τῷ αἰσθάνεσθαι. Εἰ
[4, 7, 4]	οὐδὲ ἄλλο οὐδὲν εἶναι λέγειν	ἢ	τὴν ὕλην καὶ ψυχὴν καὶ
[4, 7, 2]	ἢ ἕκαστον ζωὴν σύμφυτον ἔχειν,	ἢ	τὸ μὲν ἔχειν, τὸ δὲ
[4, 7, 2]	εἴη, ἀλλὰ φύσεως ἄλλης, κἀκείνην	ἢ	τὸν αὐτὸν τρόπον ἢ κατ´
[4, 7, 10]	οὖν λογιζομένην ψυχὴν ἄλλως ἐντελέχειαν	ἢ	τοῦτον τὸν τρόπον ἀνάγκη εἶναι,
[4, 7, 4]	τοῦτο καὶ ταύτην τὴν σχέσιν	ἢ	τῶν ὄντων τι φήσουσιν ἢ
[4, 7, 1]	δέ ἐστιν ἀθάνατος ἕκαστος ἡμῶν,	ἢ	φθείρεται πᾶς, ἢ τὰ μὲν
[4, 7, 5]	τῷ αὐξομένῳ ὑπ´ αὐτῆς. Καὶ	ἢ	ψυχὴ ἔσται τὸ προστιθέμενον ἢ
[4, 7, 5]	παρὰ τοῦ ποιήσαντος θερμὸν αὐτὸ	ἢ	ψυχρὸν εἶναι. Τὸ δὲ καὶ
[4, 7, 4]	ὁτιοῦν. Ἢ γὰρ θερμόν ἐστιν	ἢ	ψυχρόν, ἢ σκληρὸν ἢ μαλακόν,
[4, 7, 10]	τοῦτον τὸν τρόπον ἐντελέχεια ἀχώριστος	ᾖ.	Ἀλλ´ οὐδὲ τοῦτο φαίνεται οὕτως
[4, 7, 9]	δι´ ὅλων, ὡς ὅπου ἂν	ᾖ	θάτερον, καὶ θάτερον εἶναι, ἴσον
[4, 7, 14]	οὐδὲ αὐτὸ ἀπολεῖσθαι, ἕως ἂν	ᾖ,	ὅθεν ἔχει τὴν ἀρχήν. Οὐδὲν
[4, 7, 10]	Ὧι δ´ ἂν τὸ ὂν	ᾖ	παρὸν παρ´ αὐτοῦ καὶ πρώτως,
[4, 7, 5]	μέγεθος ψυχή, ὃ ἐὰν ἔλαττον	ᾖ	ψυχὴ οὐκ ἔσται, ὥσπερ πᾶν
[4, 7, 7]	δευτέρου εἶναι, εἰ κατὰ διάδοσιν	ἡ	αἴσθησις, καὶ τοῦ τρίτου ἄλλην
[4, 7, 8]	εἶναι. Ἔτι εἰ αἰσθητῶν μὲν	ἡ	αἴσθησις, νοητῶν δὲ ἡ νόησις
[4, 7, 10]	τῷ ὀνόματι τούτῳ χρῆσθαι. Οὐδ´	ἡ	αἰσθητική, εἴπερ καὶ αὕτη τῶν
[4, 7, 10]	ἐνυπάρχει τὰ ἄριστα, φρόνησις καὶ	ἡ	ἄλλη ἀρετή, οἰκεῖα ὄντα. Εἰ
[4, 7, 12]	ἀλλοιωθεῖσα ἥξει εἰς φθοράν. Ἀλλ´	ἡ	ἀλλοίωσις φθείρουσα τὸ εἶδος ἀφαιρεῖ,
[4, 7, 8]	ἢ ἀνδρία, εἰ μὴ ἄρα	ἡ	ἀνδρία τὸ δυσπαθὲς τοῦ πνεύματος
[4, 7, 8]	ψυχὴ ἐφάπτεται, ἢ γίνεταί τῳ	ἡ	ἀρετή, ὠφελεῖ καὶ πάλιν φθείρεται;
[4, 7, 10]	φαίνεται οὕτως ἔχον. Εἰ γὰρ	ἡ	ἀρχὴ παντὸς φυτοῦ περὶ τὴν
[4, 7, 8]	τοῦ σώματος ἐφ´ ἑκάστῳ μέρει	ἡ	αὐτὴ ὅλη ποιότης μένει, οἷον
[4, 7, 8]	ἑκάστῳ, οὐκ ἂν εἴη σῶμα	ἡ	γλυκύτης. Ὁμοίως καὶ αἱ ἄλλαι.
[4, 7, 5]	ἡμῖν αἱ μνῆμαι, πῶς δὲ	ἡ	γνώρισις οἰκείων οὐδέποτε τῇ αὐτῇ
[4, 7, 7]	ὀδύνη περὶ τὸν δάκτυλον δήπουθεν,	ἡ	δ´ αἴσθησις τοῦ ἀλγεῖν δῆλον
[4, 7, 10]	καὶ ὡς τὸ μὲν οὐσία,	ἡ	δ´ ἁρμονία οὐκ οὐσία, καὶ
[4, 7, 10]	τὸ μὲν πρότερον ἡ ψυχή,	ἡ	δ´ ἁρμονία ὕστερον, καὶ ὡς
[4, 7, 10]	σῳζόμενον, καθόσον ἂν αὐτοῦ μεταλαμβάνῃ.	{Ἡ	δὲ ἑτέρα φύσις, ἡ παρ´
[4, 7, 9]	ὅλου χωρεῖν δυνατὸν τὸ σῶμα·	ἡ	δὲ ψυχὴ δι´ ὅλων· ἀσώματος
[4, 7, 11]	γὰρ καὶ διαλύεται τὸ πῦρ.	Ἡ	δὲ ψυχὴ οὐχ οὕτω τὴν
[4, 7, 6]	παντὶ αἰσθητῷ. Κατὰ πηλίκα οὖν	ἡ	διαίρεσις; Ἢ εἰς τοσαῦτα διαιρεθήσεται,
[4, 7, 5]	αὕτη ἐν ἀγνοίᾳ ἔσται ὧν	ἡ	ἑτέρα; Εἰ δὲ καί, ὥσπερ
[4, 7, 8]	πνεύματος εἴη, καὶ ἡ σωφροσύνη	ἡ	εὐκρασία, τὸ δὲ κάλλος εὐμορφία
[4, 7, 8]	μέλιτος οὐδὲν ἔλαττον γλυκύτης ἐστὶν	ἡ	ἐφ´ ἑκάστῳ, οὐκ ἂν εἴη
[4, 7, 3]	ἀφ´ οὗ τὸ πάθημα καὶ	ἡ	ζωὴ εἰς τὴν ὕλην ἐλήλυθε,
[4, 7, 11]	ἀποδεῖξαι. Ἢ γὰρ οὐσία ἐστὶν	ἡ	ζωή, καὶ ἔστιν οὐσία ἡ
[4, 7, 11]	οὕτως ἔχουσαν, ὡς τῷ πυρὶ	ἡ	θερμότης πάρεστι; Λέγω δὲ οὐχ
[4, 7, 11]	Λέγω δὲ οὐχ ὡς ἐπακτὸν	ἡ	θερμότης τῷ πυρί, ἀλλ´ ὅτι,
[4, 7, 10]	αὐτὸ ὁμοιότητα ἀτενίσας. Εἰ δ´	ἡ	κάθαρσις ποιεῖ ἐν γνώσει τῶν
[4, 7, 9]	ὃν τρόπον τοῖς ἄλλοις σώμασιν	ἡ	κρᾶσις. Εἰ δὲ ἡ τῶν
[4, 7, 9]	γὰρ κατὰ μεγάλα μέρη παραλλὰξ	ἡ	κρᾶσις οὕτω γάρ φησι παράθεσινἔσεσθαι
[4, 7, 10]	ἁρμονία οὐκ οὐσία, καὶ ὅτι	ἡ	κρᾶσις τῶν σωμάτων, ἐξ ὧν
[4, 7, 7]	Ὅταν δάκτυλον λέγηται ἀλγεῖν ἄνθρωπος,	ἡ	μὲν ὀδύνη περὶ τὸν δάκτυλον
[4, 7, 8]	μὲν ἡ αἴσθησις, νοητῶν δὲ	ἡ	νόησις εἰ δὲ μὴ βούλονται,
[4, 7, 5]	ἕκαστον ψυχήν, οἵα ἐστὶ καὶ	ἡ	ὅλη; Καὶ πάλιν τοῦ μέρους
[4, 7, 10]	μεταλαμβάνῃ. {Ἡ δὲ ἑτέρα φύσις,	ἡ	παρ´ αὐτῆς ἔχουσα τὸ εἶναι,
[4, 7, 10]	τοιοῦτόν τι εἶναι οἷον καὶ	ἡ	περὶ χορδὰς ἁρμονία. Ὡς γὰρ
[4, 7, 5]	μὲν τοῦτο· ἀλλ´ οὐ σώματος	ἡ	προαίρεσις οὐδὲ οἱ λόγοι διάφοροί
[4, 7, 2]	δὲ μηδενὸς αὐτῶν ζωὴν ἔχοντος	ἡ	σύνοδος πεποίηκε ζωήν, ἄτοπον· εἰ
[4, 7, 4]	μόνον. Εἰ δὲ τῶν ὄντων	ἡ	σχέσις καὶ ἄλλο παρὰ τὸ
[4, 7, 8]	Οὐ γὰρ μένει, ἀλλὰ ῥεῖ	ἡ	σώματος φύσις πᾶσα. {Εἰ δὲ
[4, 7, 8]	δυσπαθὲς τοῦ πνεύματος εἴη, καὶ	ἡ	σωφροσύνη ἡ εὐκρασία, τὸ δὲ
[4, 7, 11]	ἡ ζωή, καὶ ἔστιν οὐσία	ἡ	τοιαύτη παρ´ αὐτῆς ζῶσα ὅπερ
[4, 7, 8]	ὅλη ποιότης μένει, οἷον γλυκύτης	ἡ	τοῦ μέλιτος οὐδὲν ἔλαττον γλυκύτης
[4, 7, 10]	ζῴου ἄλλου γίνεται· πῶς οὖν	ἡ	τοῦ προτέρου τοῦ ἐφεξῆς ἂν
[4, 7, 8]	καλὸν καὶ τὸ δίκαιον· καὶ	ἡ	τούτων ἄρα νόησις. Ὥστε καὶ
[4, 7, 9]	σώμασιν ἡ κρᾶσις. Εἰ δὲ	ἡ	τῶν σωμάτων κρᾶσις οὐδὲν ἐνεργείᾳ
[4, 7, 3]	λεκτέον αὐτοῖς. Οὐ γὰρ δὴ	ἡ	ὕλη αὐτὴν μορφοῖ οὐδὲ αὐτὴ
[4, 7, 3]	Τάχα δ´ ἂν οὐδ´ ἂν	ἡ	ὕλη τὸ παράπαν εἴη. Λυθήσεταί
[4, 7, 1]	ἀπολλύντος, καὶ μάλιστα ὅταν ψυχὴ	ἡ	φίλα ποιοῦσα μὴ παρῇ τοῖς
[4, 7, 3]	γάρ, καὶ ἐν φορᾷ αὐτοῦ	ἡ	φύσις, καὶ ἀπόλοιτο ἂν ὡς
[4, 7, 3]	τῆς ζωῆς, εἴτε τῇ ὕλῃ	ἡ	χορηγία, εἴθ´ ὁτῳοῦν τῶν σωμάτων,
[4, 7, 12]	τις οὐδὲ ποσόν, ὡς ἐδείχθη,	ἡ	ψυχή. Ἀλλ´ ἀλλοιωθεῖσα ἥξει εἰς
[4, 7, 10]	ἄλλοις δυνατὸν γενέσθαι. Οὐκ ἄρα	ἡ	ψυχὴ ἁρμονία. {Τὸ δὲ τῆς
[4, 7, 1]	ὡς πρὸς ὄργανον· ἑκατέρως δὲ	ἡ	ψυχὴ αὐτός. ~Τοῦτο οὖν τίνα
[4, 7, 10]	κάτω ἐν πολλοῖς τῶν φυτῶν	ἡ	ψυχή, δῆλον ὅτι ἀπολιποῦσα τὰ
[4, 7, 9]	δέ. ~Ἔτι εἰ σῶμα οὖσα	ἡ	ψυχὴ διῆλθε διὰ παντός, κἂν
[4, 7, 8]	πολλῶν ἄλλων, ὧν οὐδὲν ἂν	ἡ	ψυχὴ εἴη. Καὶ μὴν οὔτε
[4, 7, 9]	εἶναι τῶν κραθέντων, οὐδ´ ἂν	ἡ	ψυχὴ ἔτι ἐνεργείᾳ ἐνείη τοῖς
[4, 7, 8]	καὶ τῶν ἄλλων τῶν νοητῶν	ἡ	ψυχὴ ἐφάπτεται, ἢ γίνεταί τῳ
[4, 7, 10]	γάρ, ὅτι τὸ μὲν πρότερον	ἡ	ψυχή, ἡ δ´ ἁρμονία ὕστερον,
[4, 7, 5]	ἕτερόν τι οὔσης. Ἄποσον ἄρα	ἡ	ψυχὴ καὶ οἱ λόγοι. ~Ὅτι
[4, 7, 10]	δὲ τῇ θειοτέρᾳ φύσει συγγενὴς	ἡ	ψυχὴ καὶ τῇ ἀιδίῳ, δῆλον
[4, 7, 11]	ζῶσα ὅπερ ἐστίν, ὃ ζητοῦμεν,	ἡ	ψυχή καὶ τοῦτο ἀθάνατον ὁμολογοῦσιν,
[4, 7, 3]	συναμφότερον, θάτερον δὲ τούτων ἔσται	ἡ	ψυχή· ὃ οὐκέτ´ ἂν σῶμα·
[4, 7, 10]	οἰκεῖα ὄντα. Εἰ οὖν τοιοῦτον	ἡ	ψυχή, ὅταν ἐφ´ ἑαυτὴν ἀνέλθῃ,
[4, 7, 8]	νοεῖν οἷόν τε, εἰ σῶμα	ἡ	ψυχὴ ὁτιοῦν εἴη, δεικτέον ἐκ
[4, 7, 6]	~Ὅτι δέ, εἰ σῶμα εἴη	ἡ	ψυχή, οὔτε τὸ αἰσθάνεσθαι οὔτε
[4, 7, 5]	αὔξην ἐργαζομένῳ; Καὶ γὰρ εἰ	ἡ	ψυχὴ σῶμα οὖσα αὔξοι, ἀνάγκη
[4, 7, 10]	γὰρ δὴ ἔξω που δραμοῦσα	ἡ	ψυχὴ σωφροσύνην καθορᾷ καὶ δικαιοσύνην,
[4, 7, 7]	τὸ ἡγεμονοῦν αἰσθάνεται, καὶ ὅλη	ἡ	ψυχὴ τὸ αὐτὸ πάσχει. Πῶς
[4, 7, 4]	τοῦ ψυχροῦ θερμὰ ποιεῖν. Ἀλλ´	ἥ	γε ψυχὴ καὶ ἐν ἄλλοις
[4, 7, 1]	παρὰ τοῦ λόγου δύναται μένειν,	ἥ	τε αἴσθησις ὁρᾷ λυόμενόν τε
[4, 7, 10]	μεριστοῦ τοῦ σώματος ἐντελέχεια γένοιτο;	Ἥ	τε αὐτὴ ψυχὴ ἐξ ἄλλου
[4, 7, 12]	μέχρι τῆς πρώτης ἀρχῆς ἀναβαίνουσα.	Ἥ	τε δὴ παρ´ αὐτῆς ἐκ
[4, 7, 5]	ἐλαττωθὲν τῇ ποιότητι ταὐτὸν μένοι,	ᾗ	μὲν σῶμα ἕτερόν ἐστι, καὶ
[4, 7, 10]	δυνάμει ζωὴν ἔχοντοςΕἰ μὲν οὖν	ᾗ	παραβέβληται ὡμοίωται, ὡς μορφὴ ἀνδριάντος
[4, 7, 5]	μὲν σῶμα ἕτερόν ἐστι, καὶ	ᾗ	ποσόν, τῇ δὲ ποιότητι ἑτέρᾳ
[4, 7, 12]	εἶναι εἰληφὸς ταύτῃ διαλύεσθαι πέφυκεν,	ᾗ	συνετέθη. Ψυχὴ δὲ μία καὶ
[4, 7, 10]	δὲ οὐ παντὸς εἶδος οὐδὲ	ᾗ	σῶμα, ἀλλὰ φυσικοῦ ὀργανικοῦ δυνάμει
[4, 7, 13]	ὄρεξις ὃ δ´ ἂν ὄρεξιν	προσλάβῃ	ἐφεξῆς ἐκείνῳ τῷ νῷ ὄν,
[4, 7, 2]	καὶ ἀὴρ καὶ ὕδωρ καὶ	γῆ	ἄψυχα παρ´ αὐτῶν· καὶ ὅτῳ
[4, 7, 10]	ὅτι μὴ χρυσὸν ἑώρα, τότε	δὴ	αὐτὸν ἤδη τοῦ χρήματος θαυμάσειεν
[4, 7, 10]	τοῦ ᾧ προσετέθη γίγνεται. Σκόπει	δὴ	ἀφελών, μᾶλλον δὲ ὁ ἀφελὼν
[4, 7, 5]	εἰς πολλοὺς τόπους μεριζομένου, οὗ	δὴ	ἕκαστον ὅλον ἐστί, πῶς οὐ
[4, 7, 6]	τὸ εἰσιὸν αἴσθημα; Καὶ ἕκαστον	δὴ	ἐκείνων τῶν μερῶν τῆς ψυχῆς
[4, 7, 2]	ἢ μηδὲν ἔχειν. Εἰ μὲν	δὴ	ἑνὶ αὐτῶν προσείη τὸ ζῆν,
[4, 7, 10]	ὄντως ἐπιστῆμαί εἰσιν. Οὐ γὰρ	δὴ	ἔξω που δραμοῦσα ἡ ψυχὴ
[4, 7, 3]	ἐλήλυθε, λεκτέον αὐτοῖς. Οὐ γὰρ	δὴ	ἡ ὕλη αὐτὴν μορφοῖ οὐδὲ
[4, 7, 10]	ἐκ τῶνδε ἔστι δεικνύναι. Ὁμολογουμένου	δὴ	ἡμῖν παντὸς τοῦ θείου καὶ
[4, 7, 10]	λεπτοτέραν ἐν ψυχρῷ γιγνομένην ὃ	δὴ	καὶ αὐτὸ ἄτοπον· πολλὰ γὰρ
[4, 7, 15]	ἀπέστησαν τοῦ εὐεργετεῖν ἀνθρώπους· αἳ	δὴ	καὶ μαντεῖα ἀποδειξάμεναι εἴς τε
[4, 7, 10]	ἐπιστῆμαι ἔνδον οὖσαι ἀναφαίνονται, αἳ	δὴ	καὶ ὄντως ἐπιστῆμαί εἰσιν. Οὐ
[4, 7, 2]	νοῦν γεννᾶν τὰ ἀνόητα. Καὶ	δὴ	καὶ οὐχ ὁπωσοῦν κραθέντα ταῦτα
[4, 7, 14]	ζωῆς τοῖς ζῴοις αἰτίαν, καὶ	δὴ	καὶ τὴν ἐν τοῖς φυτοῖς·
[4, 7, 10]	καὶ τοῖς ἄλλοις οὖσαν. Ἔνθα	δὴ	καὶ τὸ θεῖον ἅπαν καὶ
[4, 7, 4]	ποιότητά τε τὴν ἄλλην καὶ	δὴ	καὶ χρόαν· νῦν δὲ πολλά.
[4, 7, 10]	ὡς πολλάκις αὐτῷ δόξαι τοῦτο	δὴ	καλῶς εἰρῆσθαι· χαίρετ´, ἐγὼ δ´
[4, 7, 10]	ὥστε πολλὰς εἶναι, καὶ τὸ	δὴ	μέγιστον, ὡς ἀνάγκη πρὸ τῆς
[4, 7, 8]	τοῦ νοῦ χωρίζοντος. Οὐ γὰρ	δὴ	μετὰ σαρκῶν ἢ ὅλως ὕλης
[4, 7, 7]	περὶ τὸ ἡγεμονοῦν γίγνεται. Ἄλλου	δὴ	ὄντος τοῦ πονοῦντος μέρους τοῦ
[4, 7, 10]	παρ´ ἑαυτῆς ἔχουσα. Οὐ γὰρ	δὴ	πάντα ἐπακτῷ ζωῇ χρῆται· ἢ
[4, 7, 12]	πρώτης ἀρχῆς ἀναβαίνουσα. Ἥ τε	δὴ	παρ´ αὐτῆς ἐκ τῶν ἐν
[4, 7, 1]	καὶ οὐσίαν καταθεατέον. Τὸ μὲν	δὴ	σῶμα καὶ αὐτὸ συγκείμενον οὔτε
[4, 7, 1]	κατὰ φύσιν ἐπισκοπούμενος. Ἁπλοῦν μὲν	δή	τι οὐκ ἂν εἴη ἄνθρωπος,
[4, 7, 6]	ἂν καὶ διαιροῖτο; Οὐ γὰρ	δὴ	τὸ ἴσον τῷ ἴσῳ ἐφαρμόσει,
[4, 7, 8]	ἔσται τὸ νοῆσον· οὐ γὰρ	δὴ	τοῦ ὅλου χρεία πρὸς τὸ
[4, 7, 13]	προσθήκῃ τῆς ὀρέξεως οἷον πρόεισιν	ἤδη	ἐπιπλέον καὶ κοσμεῖν ὀρεγόμενον καθὰ
[4, 7, 10]	πάθημα. Ὅτι δὲ ἀδύνατον, πολλὰ	ἤδη	πρὸς ταύτην τὴν δόξαν εἴρηται·
[4, 7, 10]	χρυσὸν ἑώρα, τότε δὴ αὐτὸν	ἤδη	τοῦ χρήματος θαυμάσειεν ὁρῶν μεμονωμένον,
[4, 7, 13]	σπεύδει καὶ δημιουργεῖ. Καὶ τῇ	σπουδῇ	ταύτῃ περὶ τὸ αἰσθητὸν τεταμένη,
[4, 7, 12]	τε γὰρ κινήσεως ἑκατέρα, καὶ	ζῇ	παρ´ αὑτῆς ἑκατέρα, καὶ τῶν
[4, 7, 10]	καὶ τοῦ ὄντως ὄντος ζωῇ	ἀγαθῇ	κεχρῆσθαι καὶ ἔμφρονι, σκοπεῖν δεῖ
[4, 7, 10]	ἀλόγους καὶ θυμοὺς προσλαβοῦσαν καὶ	πάθη	ἄλλα ἀναδεξαμένην, ἀλλὰ τὴν ταῦτα
[4, 7, 12]	εἰληφὸς ταύτῃ διαλύεσθαι πέφυκεν, ᾗ	συνετέθη.	Ψυχὴ δὲ μία καὶ ἁπλῆ
[4, 7, 10]	ἀεὶ πρὸς γνῶσιν τοῦ ᾧ	προσετέθη	γίγνεται. Σκόπει δὴ ἀφελών, μᾶλλον
[4, 7, 10]	ἡ ψυχή, ὅταν ἐφ´ ἑαυτὴν	ἀνέλθῃ,	πῶς οὐ τῆς φύσεως ἐκείνης,
[4, 7, 12]	ὄγκος τις οὐδὲ ποσόν, ὡς	ἐδείχθη,	ἡ ψυχή. Ἀλλ´ ἀλλοιωθεῖσα ἥξει
[4, 7, 10]	μένῃ μόνον· ὃ δ´ ἂν	συμμιχθῇ	χείρονι, ἐμπόδιον μὲν ἔχειν πρὸς
[4, 7, 1]	μὴ παρῇ τοῖς ὄγκοις. Κἂν	μονωθῇ	δὲ ἕκαστον γενόμενον ἓν οὐκ
[4, 7, 2]	σῶμα. Εἰ δὲ μὴ σῶμα	εἴη,	ἀλλὰ φύσεως ἄλλης, κἀκείνην ἢ
[4, 7, 10]	καθ´ ἕκαστον μέρος ἄλλως κραθὲν	εἴη	ἂν ψυχὴ ἑτέρα, ὥστε πολλὰς
[4, 7, 1]	μὲν δή τι οὐκ ἂν	εἴη	ἄνθρωπος, ἀλλ´ ἔστιν ἐν αὐτῷ
[4, 7, 8]	εἰ σῶμα ἡ ψυχὴ ὁτιοῦν	εἴη,	δεικτέον ἐκ τῶνδε. Εἰ γὰρ
[4, 7, 10]	ποιησαμένη· οἷον εἰ χρυσὸς ἔμψυχος	εἴη,	εἶτα ἀποκρουσάμενος ὅσον γεηρὸν ἐν
[4, 7, 8]	αἷμά τι ἂν τὸ σωφρονεῖν	εἴη	ἢ δικαιότης ἢ ἀνδρία, εἰ
[4, 7, 6]	πολλῶν αἰσθητηρίων πλείω τὰ εἰσιόντα	εἴη	ἢ πολλαὶ περὶ ἓν ποιότητες,
[4, 7, 6]	λόγοι. ~Ὅτι δέ, εἰ σῶμα	εἴη	ἡ ψυχή, οὔτε τὸ αἰσθάνεσθαι
[4, 7, 2]	ἐκ δύο σωμάτων ἢ πλειόνων	εἴη,	ἤτοι ἑκάτερον αὐτῶν ἢ ἕκαστον
[4, 7, 8]	ἀνδρία τὸ δυσπαθὲς τοῦ πνεύματος	εἴη,	καὶ ἡ σωφροσύνη ἡ εὐκρασία,
[4, 7, 8]	ὧν οὐδὲν ἂν ἡ ψυχὴ	εἴη.	Καὶ μὴν οὔτε πνεῦμα διὰ
[4, 7, 10]	ἐν λόγῳ οὖσα ὑγεία ἂν	εἴη,	καὶ ὅτι καθ´ ἕκαστον μέρος
[4, 7, 8]	ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν αἰσθητῶν, οὐκ ἂν	εἴη	καὶ τὸ νοεῖν τὸ διὰ
[4, 7, 3]	ὡς τάχιστα, εἰ πάντα σώματα	εἴη,	κἂν εἰ ὄνομα ἑνὶ αὐτῶν
[4, 7, 3]	ἂν ἡ ὕλη τὸ παράπαν	εἴη.	Λυθήσεταί τε καὶ τόδε τὸ
[4, 7, 4]	εἰ μὲν μηδέν, πνεῦμα ἂν	εἴη	μόνον, τὸ δέ πως ἔχον
[4, 7, 10]	Λοιπὸν δὲ τὸ φυτικὸν ἂν	εἴη,	ὃ ἀμφισβήτησιν ἂν δόξειεν ἔχειν,
[4, 7, 9]	διῆλθε διὰ παντός, κἂν κραθεῖσα	εἴη,	ὃν τρόπον τοῖς ἄλλοις σώμασιν
[4, 7, 2]	σύνθετον, ἀλλ´ οὐδὲ ἁπλοῦν ἂν	εἴη	σῶμα ἐν τοῖς οὖσιν ἄνευ
[4, 7, 2]	εἴη ψυχή. Τί ἂν οὖν	εἴη	σῶμα ζωὴν παρ´ αὐτοῦ ἔχον;
[4, 7, 8]	ἡ ἐφ´ ἑκάστῳ, οὐκ ἂν	εἴη	σῶμα ἡ γλυκύτης. Ὁμοίως καὶ
[4, 7, 3]	φύσεως ἁπάσης. Ἐπεὶ οὐδ´ ἂν	εἴη	σῶμα οὐδὲν ψυχικῆς δυνάμεως οὐκ
[4, 7, 3]	ἐν τοῖς ὅλοις οὐδὲν ἂν	εἴη	ταῦτα, οὐχ ὅτι ἐν τάξει.
[4, 7, 4]	συγκεῖσθαι ἐξ ὕλης, λόγος ἂν	εἴη	τις καὶ οὐ σῶμα καὶ
[4, 7, 6]	ἄλλου αἴσθοιο. Καὶ εἰ ἓν	εἴη	τὸ αἴσθημα, οἷον πρόσωπον, ἢ
[4, 7, 2]	τὸ ζῆν, αὐτὸ τοῦτο ἂν	εἴη	ψυχή. Τί ἂν οὖν εἴη
[4, 7, 9]	ὥσπερ, εἰ γλυκὺ καὶ πικρὸν	κραθείη,	τὸ γλυκὺ οὐκ ἔστιν· οὐκ
[4, 7, 5]	τοῦ αὔξειν εἶναι, ἢ ὅσον	παραληφθείη	ἂν ἐν ὕλης ὄγκῳ ὑπηρετοῦν
[4, 7, 9]	ἂν ἡ ψυχὴ ἔτι ἐνεργείᾳ	ἐνείη	τοῖς σώμασιν, ἀλλὰ δυνάμει μόνον
[4, 7, 2]	Εἰ μὲν δὴ ἑνὶ αὐτῶν	προσείη	τὸ ζῆν, αὐτὸ τοῦτο ἂν
[4, 7, 8]	ἢ θερμανθήσεται ἢ συμμέτρως ψύχεος	ἱμείροιἢ	μαλακοῖς τισι καὶ ἁπαλοῖς καὶ
[4, 7, 11]	~Περὶ τοιούτου χρήματος τίς ἂν	ἀμφισβητοίη	νοῦν ἔχων, ὡς οὐκ ἀθάνατον;
[4, 7, 10]	ἐντελέχειαν ἢ τοῦτον τὸν τρόπον	ἀνάγκη	εἶναι, εἰ δεῖ τῷ ὀνόματι
[4, 7, 10]	τινὶ καὶ θνητῷ πράγματι, ἀλλ´	ἀνάγκη	θεῖον τὸ τοιοῦτον εἶναι, ἅτε
[4, 7, 5]	ἡ ψυχὴ σῶμα οὖσα αὔξοι,	ἀνάγκη	καὶ αὐτὴν αὔξεσθαι, προσθήκῃ δηλονότι
[4, 7, 1]	μορφὴν καὶ ὕλην, ἐξ ὧν	ἀνάγκη	καὶ τὰ ἁπλᾶ τῶν σωμάτων
[4, 7, 14]	καὶ μέχρι θηρίων ἧκον σωμάτων,	ἀνάγκη	καὶ ταύτας ἀθανάτους εἶναι. Εἰ
[4, 7, 8]	τῶν πάντη σώματος καθαρωτάτων αὐτοεκάστου,	ἀνάγκη	καὶ τὸ νοοῦν σώματος καθαρὸν
[4, 7, 10]	καὶ τὸ δὴ μέγιστον, ὡς	ἀνάγκη	πρὸ τῆς ψυχῆς ταύτης ἄλλην
[4, 7, 12]	οἷόν τε φθείρεσθαι, ἄφθαρτον εἶναι	ἀνάγκη.	~Πῶς οὖν τοῦ νοητοῦ χωριστοῦ
[4, 7, 9]	διεληλυθὸς πᾶν τέμοι κατὰ πᾶν·	ἀνάγκη	τοίνυν, εἰ καθ´ ὁτιοῦν σημεῖον
[4, 7, 7]	ἕως πρὸς τὸ ἡγεμονοῦν ἀφίκοιτο.	Ἀνάγκη	τοίνυν, εἰ τὸ πρῶτον πονοῦν
[4, 7, 2]	γὰρ ζωὴ ψυχῇ πάρεστιν ἐξανάγκης,	ἀνάγκη	τοῦτο τὸ σῶμα, τὴν ψυχήν,
[4, 7, 5]	αὔξοι, ἀνάγκη καὶ αὐτὴν αὔξεσθαι,	προσθήκῃ	δηλονότι ὁμοίου σώματος, εἰ μέλλει
[4, 7, 13]	ἐκείνῳ τῷ νῷ ὄν, τῇ	προσθήκῃ	τῆς ὀρέξεως οἷον πρόεισιν ἤδη
[4, 7, 3]	οὐκ ἀνόητόν τε καὶ φερόμενον	εἰκῆ	ποιήσει; Τίς γὰρ τάξις ἐν
[4, 7, 10]	ὀνόματι τούτῳ χρῆσθαι. Οὐδ´ ἡ	αἰσθητική,	εἴπερ καὶ αὕτη τῶν αἰσθητῶν
[4, 7, 10]	ἄλλα μέρη εἰς ἕν τι	συνεστάλη·	οὐκ ἄρα ἦν ἐν τῷ
[4, 7, 10]	τὰ ἄριστα, φρόνησις καὶ ἡ	ἄλλη	ἀρετή, οἰκεῖα ὄντα. Εἰ οὖν
[4, 7, 7]	πνεύματος τὸ ἡγεμονοῦν αἰσθάνεται, καὶ	ὅλη	ἡ ψυχὴ τὸ αὐτὸ πάσχει.
[4, 7, 5]	ψυχήν, οἵα ἐστὶ καὶ ἡ	ὅλη;	Καὶ πάλιν τοῦ μέρους τὸ
[4, 7, 13]	γιγνομένη, ἐν ᾧ ἐστιν, οὐχ	ὅλη	οὐδὲ πᾶσα τοῦ σώματος γενομένη,
[4, 7, 8]	ἐφ´ ἑκάστῳ μέρει ἡ αὐτὴ	ὅλη	ποιότης μένει, οἷον γλυκύτης ἡ
[4, 7, 12]	συνετέθη. Ψυχὴ δὲ μία καὶ	ἁπλῆ	ἐνεργείᾳ οὖσα ἐν τῷ ζῆν
[4, 7, 3]	αὐτοῖς. Οὐ γὰρ δὴ ἡ	ὕλη	αὐτὴν μορφοῖ οὐδὲ αὐτὴ ψυχὴν
[4, 7, 3]	αὐτοῦ ζωὴν ἔχειν οὐ φήσουσιν	ὕλη	γὰρ ἄποιον τὸ δὲ κατὰ
[4, 7, 8]	γινώσκειν. Εἰ δὲ τῶν ἐν	ὕλῃ	εἰδῶν τὰς νοήσεις φήσουσιν εἶναι,
[4, 7, 3]	χορηγὸν τῆς ζωῆς, εἴτε τῇ	ὕλῃ	ἡ χορηγία, εἴθ´ ὁτῳοῦν τῶν
[4, 7, 11]	δέχεσθαι. Ἢ πάθος ἐπακτὸν τῇ	ὕλῃ	λέγοντες τὴν ζωήν, παρ´ ὅτου
[4, 7, 4]	ὑποκείμενον καὶ τὴν ὕλην, ἐν	ὕλῃ	μέν, ἄυλον δὲ αὐτὸ τῷ
[4, 7, 2]	παντί, εἴπερ λόγος προσελθὼν τῇ	ὕλῃ	σῶμα ποιεῖ, οὐδαμόθεν δ´ ἂν
[4, 7, 3]	ἂν γένοιτο, ἀλλὰ στήσεται ἐν	ὕλῃ	τὰ πάντα, μὴ ὄντος τοῦ
[4, 7, 11]	ἀλλὰ τῇ ὑποκειμένῃ τῷ πυρὶ	ὕλῃ.	Ταύτῃ γὰρ καὶ διαλύεται τὸ
[4, 7, 3]	δ´ ἂν οὐδ´ ἂν ἡ	ὕλη	τὸ παράπαν εἴη. Λυθήσεταί τε
[4, 7, 8]	ἢ δικαιότης ἢ ἀνδρία, εἰ	μὴ	ἄρα ἡ ἀνδρία τὸ δυσπαθὲς
[4, 7, 8]	δὲ ἡ νόησις εἰ δὲ	μὴ	βούλονται, ἀλλ´ οὖν ἔσονταί γε
[4, 7, 10]	τε ἐν τοῖς ὕπνοις ἀναχώρησιν	μὴ	γίνεσθαι, εἴπερ δεῖ προσφυᾶ τὴν
[4, 7, 3]	ἐλέγχοιτ´ ἂν καὶ τῇ παραθέσει	μὴ	δι´ ὅλου δέ, οὐ γιγνομένου
[4, 7, 8]	λόγους ἀύλους καὶ ἀσωμάτους εἶναι;	Μή,	διότι πνεύματος ἢ αἵματος ἀποστάντων
[4, 7, 6]	ἂν εἴποι, ὅτι ἕτερα ταῦτα,	μὴ	εἰς τὸ αὐτὸ ὁμοῦ τῶν
[4, 7, 15]	περὶ τῶν ἄλλων ψυχῶν, ὅτι	μή	εἰσιν ἀπολωλυῖαι.
[4, 7, 3]	οὐδὲ συμπαθοῦς ἐξ ἀπαθῶν καὶ	μὴ	ἑνοῦσθαι δυναμένων σωμάτων· ψυχὴ δὲ
[4, 7, 7]	τὰ δ´ ἄλλα χαίρειν ἐᾶν	μὴ	ἐπιστάμενον, ὅτι ἀλγεῖ ὁ δάκτυλος.
[4, 7, 2]	τὸ μὲν ἔχειν, τὸ δὲ	μή,	ἢ μηδέτερον ἢ μηδὲν ἔχειν.
[4, 7, 11]	ἔλθωσι παρ´ αὐτοῦ κινούμενον, ᾧ	μὴ	θέμις θανάτου μοῖραν δέχεσθαι. Ἢ
[4, 7, 10]	ἀποτριψαμένην καὶ καθόσον οἷόν τε	μὴ	κοινωνοῦσαν τῷ σώματι. Ἥτις καὶ
[4, 7, 12]	ἀθάνατον εἶναι, τὴν δ´ ἡμετέραν	μή,	λεκτέον αὐτοῖς τὴν αἰτίαν. Ἀρχή
[4, 7, 8]	πῶς οὖν μέγεθος ὂν τὸ	μὴ	μέγεθος νοήσει καὶ τῷ μεριστῷ
[4, 7, 5]	αὐτὸ τοῦ ποσοῦ κλεπτομένου, ἅτε	μὴ	μέλον αὐτῷ ποσότητος καὶ ὄγκου,
[4, 7, 8]	νοήσει καὶ τῷ μεριστῷ τὸ	μὴ	μεριστὸν νοήσει; Ἢ μέρει τινὶ
[4, 7, 9]	εἰ καθ´ ὁτιοῦν σημεῖον καὶ	μὴ	μεταξὺ σῶμα ἔσται ὃ μὴ
[4, 7, 10]	Τί γὰρ ἔσται τὸ ἄγον	μὴ	ὄντος ἑτέρου παρ´ αὐτὸ προτέρου;
[4, 7, 10]	θεὸν εἶναι. Εἰ τὸ δυνάμει,	μὴ	ὄντος πρότερον τοῦ ἐνεργείᾳ καὶ
[4, 7, 3]	στήσεται ἐν ὕλῃ τὰ πάντα,	μὴ	ὄντος τοῦ μορφοῦντος αὐτήν. Τάχα
[4, 7, 3]	παρὰ ψυχῆς. ~Εἰ δέ τις	μὴ	οὕτως, ἀλλὰ ἀτόμους ἢ ἀμερῆ
[4, 7, 10]	σώματος ἄρα ἕξει· εἰ δὲ	μὴ	οὕτως, ἐνέσονται ὡς μορφαὶ καὶ
[4, 7, 4]	μέν, ἄυλον δὲ αὐτὸ τῷ	μὴ	πάλιν αὖ συγκεῖσθαι ἐξ ὕλης,
[4, 7, 1]	ὅταν ψυχὴ ἡ φίλα ποιοῦσα	μὴ	παρῇ τοῖς ὄγκοις. Κἂν μονωθῇ
[4, 7, 3]	τὸ ὅλον συντελούσης· ταύτης δὲ	μὴ	παρούσης ἐν τοῖς ὅλοις οὐδὲν
[4, 7, 10]	οὐδεὶς οὕτως ἦν ἄπιστος, ὡς	μὴ	πιστεύειν τὸ τῆς ψυχῆς αὐτοῖς
[4, 7, 8]	ἕτερον σώματος εἶναι. Πῶς γὰρ	μὴ	ποσὸν οὖσα σῶμα ἔσται, εἴπερ
[4, 7, 10]	Καὶ μὴν οὐδὲ τὸ ἐπιθυμοῦν,	μὴ	σιτίων μηδὲ ποτῶν ἀλλ´ ἄλλων
[4, 7, 10]	δῆλον μὲν ποιεῖ καὶ τὸ	μὴ	σῶμα αὐτὴν δεδεῖχθαι. Καὶ μὴν
[4, 7, 8]	σώματος ἀντιλαμβάνεσθαι, πολὺ πρότερον δεῖ	μὴ	σῶμα αὐτὸ τὸ νοῆσον εἶναι.
[4, 7, 2]	πᾶν γε σῶμα. Εἰ δὲ	μὴ	σῶμα εἴη, ἀλλὰ φύσεως ἄλλης,
[4, 7, 8]	ἔσται τοιοῦτον εἶναι· δεῖ ἄρα	μὴ	σῶμα εἶναι. Οὐ γὰρ μένει,
[4, 7, 10]	ὡς σῶμα. Ἀλλ´ ὅτι μὲν	μὴ	σῶμα λέγοιτ´ ἂν, καὶ εἴρηται
[4, 7, 9]	τοῦ ἑτέρου, οὐδὲν ἀπολείψει ὃ	μὴ	τέμῃ. Οὐ γὰρ κατὰ μεγάλα
[4, 7, 9]	μὴ μεταξὺ σῶμα ἔσται ὃ	μὴ	τέτμηται, εἰς σημεῖα τὴν διαίρεσιν
[4, 7, 10]	τὴν φύσιν. Λάβωμεν δὲ ψυχὴν	μὴ	τὴν ἐν σώματι ἐπιθυμίας ἀλόγους
[4, 7, 5]	σώματος μεριζόμενον εἰς πλείω ἕκαστον	μὴ	τὸ αὐτὸ εἶναι τῶν μερῶν
[4, 7, 7]	Τὸ δὲ ἀληθὲς ἑκάστην ἐκείνων	μὴ	τοῦ ἐν τῷ δακτύλῳ ἀλγήματος,
[4, 7, 7]	εἶναι ἀλγηδόνας, τό τε ἡγεμονοῦν	μὴ	τοῦ πρὸς τῷ δακτύλῳ ἀλγήματος
[4, 7, 10]	ὃ ἀμφισβήτησιν ἂν δόξειεν ἔχειν,	μὴ	τοῦτον τὸν τρόπον ἐντελέχεια ἀχώριστος
[4, 7, 11]	πυρί, ἀλλ´ ὅτι, εἰ καὶ	μὴ	τῷ πυρί, ἀλλὰ τῇ ὑποκειμένῃ
[4, 7, 10]	ἀγνοίᾳ πρότερον ἑαυτοῦ ὤν, ὅτι	μὴ	χρυσὸν ἑώρα, τότε δὴ αὐτὸν
[4, 7, 9]	ἑτέρου, οὐδὲν ἀπολείψει ὃ μὴ	τέμῃ.	Οὐ γὰρ κατὰ μεγάλα μέρη
[4, 7, 6]	ὕδωρ συγχυθήσεται, καὶ οὐκ ἔσται	μνήμη·	εἰ δὲ μένουσιν οἱ τύποι,
[4, 7, 13]	ἀεὶ μένει οὐ γὰρ ἔνι	ὁρμὴ	οὐδ´ ὄρεξις ὃ δ´ ἂν
[4, 7, 10]	ὄντος σῳζόμενον, καθόσον ἂν αὐτοῦ	μεταλαμβάνῃ.	{Ἡ δὲ ἑτέρα φύσις, ἡ
[4, 7, 10]	καθαρᾷ κεχρῆσθαι, ὅσον ἂν αὐτοῦ	μένῃ	μόνον· ὃ δ´ ἂν συμμιχθῇ
[4, 7, 10]	κακὰ τῇ ψυχῇ καὶ ἄλλοθεν,	καθηραμένῃ	δὲ αὐτῇ ἐνυπάρχει τὰ ἄριστα,
[4, 7, 10]	ὑπὸ χρόνου ἰοῦ πεπληρωμένα καθαρὰ	ποιησαμένη·	οἷον εἰ χρυσὸς ἔμψυχος εἴη,
[4, 7, 13]	σπουδῇ ταύτῃ περὶ τὸ αἰσθητὸν	τεταμένη,	μετὰ μὲν πάσης τῆς τῶν
[4, 7, 11]	μὴ τῷ πυρί, ἀλλὰ τῇ	ὑποκειμένῃ	τῷ πυρὶ ὕλῃ. Ταύτῃ γὰρ
[4, 7, 12]	ταύτῃ φθαρήσεται. Ἀλλ´ ἄρα μερισθεῖσα	κερματιζομένη	ἀπόλοιτο ἄν. Ἀλλ´ οὐκ ὄγκος
[4, 7, 13]	βουληθεῖσα μονουμένη καὶ ἐν ἐκείνῳ	γιγνομένη,	ἐν ᾧ ἐστιν, οὐχ ὅλη
[4, 7, 12]	κατανόησις αὐτοεκάστου καὶ ἐξ ἀναμνήσεως	γιγνομένη	πρὸ σώματός τε αὐτῇ δίδωσι
[4, 7, 13]	ὅλη οὐδὲ πᾶσα τοῦ σώματος	γενομένη,	ἀλλά τι καὶ ἔξω σώματος
[4, 7, 13]	τὸ ἔξω καὶ τοῦ παντὸς	συνεπιμελουμένη,	μέρος δὲ διοικεῖν βουληθεῖσα μονουμένη
[4, 7, 10]	κίνησιν, αὐτὴ δὲ ἐξ ἑαυτῆς	κινουμένη,	καὶ ζωὴν τῷ ἐμψύχῳ σώματι
[4, 7, 13]	συνεπιμελουμένη, μέρος δὲ διοικεῖν βουληθεῖσα	μονουμένη	καὶ ἐν ἐκείνῳ γιγνομένη, ἐν
[4, 7, 5]	πρόσθεν μεταλήψεται, ἀλλ´ οὐχ ὥσπερ	ξένη	ψυχὴ αὕτη ἐν ἀγνοίᾳ ἔσται
[4, 7, 7]	λέγηται ἀλγεῖν ἄνθρωπος, ἡ μὲν	ὀδύνη	περὶ τὸν δάκτυλον δήπουθεν, ἡ
[4, 7, 8]	ψυχῆς ἀρεταὶ αὐτῆς, σωφροσύνη καὶ	δικαιοσύνη	ἀνδρία τε καὶ αἱ ἄλλαι;
[4, 7, 8]	τοῦ πνεύματος εἴη, καὶ ἡ	σωφροσύνη	ἡ εὐκρασία, τὸ δὲ κάλλος
[4, 7, 8]	ὄντος τῆς ψυχῆς ἀρεταὶ αὐτῆς,	σωφροσύνη	καὶ δικαιοσύνη ἀνδρία τε καὶ
[4, 7, 1]	ψυχὴ ἡ φίλα ποιοῦσα μὴ	παρῇ	τοῖς ὄγκοις. Κἂν μονωθῇ δὲ
[4, 7, 10]	δῆλον ὅτι ἀπολιποῦσα τὰ ἄλλα	μέρη	εἰς ἕν τι συνεστάλη· οὐκ
[4, 7, 9]	τέμῃ. Οὐ γὰρ κατὰ μεγάλα	μέρη	παραλλὰξ ἡ κρᾶσις οὕτω γάρ
[4, 7, 6]	αὐτοῦ αἰσθήσεται. Ἢ ἀναίσθητα τὰ	μέρη	τῶν μορίων ἔσται; Ἀλλὰ ἀδύνατον.
[4, 7, 6]	εἰς τὸ ἡγεμονοῦν ἰόντα οἷον	ἀμερῆ	νοήματα γίγνεσθαι καὶ ἔσται ἀμερὲς
[4, 7, 3]	μὴ οὕτως, ἀλλὰ ἀτόμους ἢ	ἀμερῆ	συνελθόντα ψυχὴν ποιεῖν τῇ ἑνώσει
[4, 7, 14]	Εἰ δὲ τὴν ἀνθρώπου ψυχὴν	τριμερῆ	οὖσαν τῷ συνθέτῳ λυθήσεσθαι λέγεται〉
[4, 7, 5]	δὲ ποιότητι ἑτέρᾳ τῆς ποσότητος	οὔσῃ	τὸ ταὐτὸν ἀποσῴζειν δύναται τί
[4, 7, 10]	φύσει συγγενὴς ἡ ψυχὴ καὶ	τῇ	ἀιδίῳ, δῆλον μὲν ποιεῖ καὶ
[4, 7, 5]	δὲ ἡ γνώρισις οἰκείων οὐδέποτε	τῇ	αὐτῇ ψυχῇ χρωμένων; Καὶ μὴν
[4, 7, 5]	ἐστι τῷ ὅλῳ, τοῦτο ἐν	τῇ	αὐτοῦ οὐσίᾳ τὸ ποσὸν εἶναι
[4, 7, 14]	καθαρὰς ἀπαλλαττομένας τὸ προσπλασθὲν ἐν	τῇ	γενέσει ἀφήσειν, τὰς δὲ τούτῳ
[4, 7, 5]	ἕτερόν ἐστι, καὶ ᾗ ποσόν,	τῇ	δὲ ποιότητι ἑτέρᾳ τῆς ποσότητος
[4, 7, 3]	ἢ ἀμερῆ συνελθόντα ψυχὴν ποιεῖν	τῇ	ἑνώσει λέγοι καὶ ὁμοπαθείᾳ, ἐλέγχοιτ´
[4, 7, 2]	τούτων ψυχή, τοῦτο ἐπακτῷ κέχρηται	τῇ	ζωῇ, ἄλλα δὲ παρὰ ταῦτα
[4, 7, 10]	τὰ αὑτοῦ ἀναδραμόν. {Ὅτι δὲ	τῇ	θειοτέρᾳ φύσει συγγενὴς ἡ ψυχὴ
[4, 7, 10]	ἀλλ´ αὐτὴ παρ´ αὐτῇ ἐν	τῇ	κατανοήσει ἑαυτῆς καὶ τοῦ ὃ
[4, 7, 10]	καὶ ψυχὴν οὖσαν τὸ ἐπὶ	τῇ	κράσει πάθημα. Ὅτι δὲ ἀδύνατον,
[4, 7, 5]	Οὐδὲν ἄρα τὸ μέγεθος συνεβάλλετο	τῇ	οὐσίᾳ αὐτῆς· καίτοι ἔδει γε
[4, 7, 10]	καὶ φωτεινὸν γεγενημένον, ἀληθείᾳ καταλαμπόμενον	τῇ	παρὰ τοῦ ἀγαθοῦ, ὃ πᾶσιν
[4, 7, 3]	καὶ ὁμοπαθείᾳ, ἐλέγχοιτ´ ἂν καὶ	τῇ	παραθέσει μὴ δι´ ὅλου δέ,
[4, 7, 5]	μέγεθος ἐχόντων τὸν ὄγκον ἐλαττωθὲν	τῇ	ποιότητι ταὐτὸν μένοι, ᾗ μὲν
[4, 7, 5]	ἔσται καὶ τῶν αὐτῶν δοξῶν	τῇ	πρόσθεν μεταλήψεται, ἀλλ´ οὐχ ὥσπερ
[4, 7, 13]	ἐφεξῆς ἐκείνῳ τῷ νῷ ὄν,	τῇ	προσθήκῃ τῆς ὀρέξεως οἷον πρόεισιν
[4, 7, 13]	ποιεῖν σπεύδει καὶ δημιουργεῖ. Καὶ	τῇ	σπουδῇ ταύτῃ περὶ τὸ αἰσθητὸν
[4, 7, 3]	τὸ χορηγὸν τῆς ζωῆς, εἴτε	τῇ	ὕλῃ ἡ χορηγία, εἴθ´ ὁτῳοῦν
[4, 7, 11]	μοῖραν δέχεσθαι. Ἢ πάθος ἐπακτὸν	τῇ	ὕλῃ λέγοντες τὴν ζωήν, παρ´
[4, 7, 2]	τῷ παντί, εἴπερ λόγος προσελθὼν	τῇ	ὕλῃ σῶμα ποιεῖ, οὐδαμόθεν δ´
[4, 7, 11]	καὶ μὴ τῷ πυρί, ἀλλὰ	τῇ	ὑποκειμένῃ τῷ πυρὶ ὕλῃ. Ταύτῃ
[4, 7, 10]	ὀλίγον ἂν παραλλάττοι τῶν ἄνω	τῇ	ψυχῇ αὐτῇ μόνον τοῦτο, ὅσον
[4, 7, 10]	ποιεῖ, ὡς προσθῆκαι τὰ κακὰ	τῇ	ψυχῇ καὶ ἄλλοθεν, καθηραμένῃ δὲ
[4, 7, 10]	παντὸς εἶναι; Φρόνησις γὰρ καὶ	ἀρετὴ	ἀληθὴς θεῖα ὄντα οὐκ ἂν
[4, 7, 10]	ἄριστα, φρόνησις καὶ ἡ ἄλλη	ἀρετή,	οἰκεῖα ὄντα. Εἰ οὖν τοιοῦτον
[4, 7, 6]	νοεῖν οὔτε τὸ ἐπίστασθαι οὔτε	ἀρετὴ	οὔτε τι τῶν καλῶν ἔσται,
[4, 7, 8]	ἐφάπτεται, ἢ γίνεταί τῳ ἡ	ἀρετή,	ὠφελεῖ καὶ πάλιν φθείρεται; Ἀλλὰ
[4, 7, 10]	πιστεύειν τὸ τῆς ψυχῆς αὐτοῖς	πάντη	ἀθάνατον εἶναι. Νῦν δὲ πολλαχοῦ
[4, 7, 8]	ὅπερ ἀληθές ἐστιν, εἶναι τῶν	πάντη	σώματος καθαρωτάτων αὐτοεκάστου, ἀνάγκη καὶ
[4, 7, 11]	οὖσαν ὑποκεῖσθαι, ζωὴν δὲ ἐπ´	αὐτῇ	γενομένην τὴν ψυχὴν ἀποδεῖξαι. Ἢ
[4, 7, 10]	κινήσεωςἥδε χορηγοῦσα τοῖς ἄλλοις κίνησιν,	αὐτὴ	δὲ ἐξ ἑαυτῆς κινουμένη, καὶ
[4, 7, 10]	ζωὴν τῷ ἐμψύχῳ σώματι διδοῦσα,	αὐτὴ	δὲ παρ´ ἑαυτῆς ἔχουσα, ἣν
[4, 7, 12]	ἀναμνήσεως γιγνομένη πρὸ σώματός τε	αὐτῇ	δίδωσι τὸ εἶναι καὶ ἀιδίοις
[4, 7, 3]	μὲν οὔσης ὑπουργὰ ταῦτα πάντα	αὐτῇ	εἰς σύστασιν κόσμου καὶ ζῴου
[4, 7, 8]	ἀμερεῖ αὐτῆς ὑποδέξεται καὶ ἐν	αὐτῇ	ἐν ἀμερεῖ κείσεται. Πῶς δ´
[4, 7, 10]	καὶ δικαιοσύνην, ἀλλ´ αὐτὴ παρ´	αὐτῇ	ἐν τῇ κατανοήσει ἑαυτῆς καὶ
[4, 7, 10]	ψυχῇ καὶ ἄλλοθεν, καθηραμένῃ δὲ	αὐτῇ	ἐνυπάρχει τὰ ἄριστα, φρόνησις καὶ
[4, 7, 12]	παρ´ αὐτῆς ἐκ τῶν ἐν	αὐτῇ	θεαμάτων κατανόησις αὐτοεκάστου καὶ ἐξ
[4, 7, 10]	πρότερον ἦν ὥσπερ ἀγάλματα ἐν	αὐτῇ	ἱδρυμένα ὁρῶσα οἷα ὑπὸ χρόνου
[4, 7, 10]	ποίησις, καὶ πολλὰ καὶ ἐν	αὐτῇ	καὶ ἐξ αὐτῆς, οὐσία παρὰ
[4, 7, 10]	παραλλάττοι τῶν ἄνω τῇ ψυχῇ	αὐτῇ	μόνον τοῦτο, ὅσον ἐστὶν ἐν
[4, 7, 8]	σώματος ἐφ´ ἑκάστῳ μέρει ἡ	αὐτὴ	ὅλη ποιότης μένει, οἷον γλυκύτης
[4, 7, 10]	σωφροσύνην καθορᾷ καὶ δικαιοσύνην, ἀλλ´	αὐτὴ	παρ´ αὐτῇ ἐν τῇ κατανοήσει
[4, 7, 10]	σώματος ἐντελέχεια γένοιτο; Ἥ τε	αὐτὴ	ψυχὴ ἐξ ἄλλου ζῴου ἄλλου
[4, 7, 5]	ἡ γνώρισις οἰκείων οὐδέποτε τῇ	αὐτῇ	ψυχῇ χρωμένων; Καὶ μὴν εἰ
[4, 7, 3]	ἡ ὕλη αὐτὴν μορφοῖ οὐδὲ	αὐτὴ	ψυχὴν ἐντίθησι. Δεῖ ἄρα τι
[4, 7, 3]	ἑνοῦσθαι δυναμένων σωμάτων· ψυχὴ δὲ	αὑτῇ	συμπαθής. Ἐκ δὲ ἀμερῶν σῶμα
[4, 7, 10]	ἄλλης φύσεως, δεῖ ζητεῖν, τίς	αὕτη.	Ἆρ´ οὖν ἕτερον μὲν σώματος,
[4, 7, 13]	οὐδὲ ὁ ταύτης νοῦς ἐμπαθής·	αὕτη	δὲ ὁτὲ μὲν ἐν σώματι,
[4, 7, 5]	ἀλλ´ οὐχ ὥσπερ ξένη ψυχὴ	αὕτη	ἐν ἀγνοίᾳ ἔσται ὧν ἡ
[4, 7, 10]	Οὐδ´ ἡ αἰσθητική, εἴπερ καὶ	αὕτη	τῶν αἰσθητῶν ἀπόντων τοὺς τύπους
[4, 7, 11]	ζωή, καὶ ἔστιν οὐσία ἡ	τοιαύτη	παρ´ αὐτῆς ζῶσα ὅπερ ἐστίν,
[4, 7, 11]	τῇ ὑποκειμένῃ τῷ πυρὶ ὕλῃ.	Ταύτῃ	γὰρ καὶ διαλύεται τὸ πῦρ.
[4, 7, 12]	σύνθεσιν εἰς τὸ εἶναι εἰληφὸς	ταύτῃ	διαλύεσθαι πέφυκεν, ᾗ συνετέθη. Ψυχὴ
[4, 7, 1]	προσηρτημένον. Ἀλλ´ οὖν διῃρήσθω τε	ταύτῃ	καὶ ἑκατέρου τὴν φύσιν τε
[4, 7, 13]	καὶ δημιουργεῖ. Καὶ τῇ σπουδῇ	ταύτῃ	περὶ τὸ αἰσθητὸν τεταμένη, μετὰ
[4, 7, 12]	τῷ ζῆν φύσις· οὐ τοίνυν	ταύτῃ	φθαρήσεται. Ἀλλ´ ἄρα μερισθεῖσα κερματιζομένη
[4, 7, 1]	καὶ εἰς μικρὰ θραυόμενα καὶ	ταύτῃ	φθορὰν ἂν ὑπομένοι. Ὥστ´ εἰ
[4, 7, 10]	οὖν ᾗ παραβέβληται ὡμοίωται, ὡς	μορφὴ	ἀνδριάντος πρὸς χαλκόν, καὶ διαιρουμένου
[4, 7, 10]	ἐπιστατεῖ τῷ σώματι καὶ μάχεται	πολλαχῇ,	ἁρμονία δὲ οὐκ ἂν οὖσα
[4, 7, 5]	ποσοῦ τινος ὄντος· καὶ ὅλον	πολλαχῇ,	ὅπερ σώματι παρεῖναι ἀδύνατον ἐν
[4, 7, 10]	οὕτως ἔχον. Εἰ γὰρ ἡ	ἀρχὴ	παντὸς φυτοῦ περὶ τὴν ῥίζαν
[4, 7, 12]	μή, λεκτέον αὐτοῖς τὴν αἰτίαν.	Ἀρχή	τε γὰρ κινήσεως ἑκατέρα, καὶ
[4, 7, 12]	οὐδὲ ποσόν, ὡς ἐδείχθη, ἡ	ψυχή.	Ἀλλ´ ἀλλοιωθεῖσα ἥξει εἰς φθοράν.
[4, 7, 10]	δυνατὸν γενέσθαι. Οὐκ ἄρα ἡ	ψυχὴ	ἁρμονία. {Τὸ δὲ τῆς ἐντελεχείας
[4, 7, 10]	ἂν παραλλάττοι τῶν ἄνω τῇ	ψυχῇ	αὐτῇ μόνον τοῦτο, ὅσον ἐστὶν
[4, 7, 5]	μεταλήψεται, ἀλλ´ οὐχ ὥσπερ ξένη	ψυχὴ	αὕτη ἐν ἀγνοίᾳ ἔσται ὧν
[4, 7, 5]	οὐ ψυχὴν φήσουσιν, ἐξ ἀψύχων	ψυχὴ	αὐτοῖς ὑπάρξει. Καὶ προσέτι ψυχῆς
[4, 7, 1]	πρὸς ὄργανον· ἑκατέρως δὲ ἡ	ψυχὴ	αὐτός. ~Τοῦτο οὖν τίνα φύσιν
[4, 7, 3]	καὶ μὴ ἑνοῦσθαι δυναμένων σωμάτων·	ψυχὴ	δὲ αὑτῇ συμπαθής. Ἐκ δὲ
[4, 7, 8]	πνεῦμα διὰ πάντων οὔτε αἷμα,	ψυχὴ	δέ. ~Ἔτι εἰ σῶμα οὖσα
[4, 7, 12]	ταύτῃ διαλύεσθαι πέφυκεν, ᾗ συνετέθη.	Ψυχὴ	δὲ μία καὶ ἁπλῆ ἐνεργείᾳ
[4, 7, 10]	ἐν πολλοῖς τῶν φυτῶν ἡ	ψυχή,	δῆλον ὅτι ἀπολιποῦσα τὰ ἄλλα
[4, 7, 9]	δυνατὸν τὸ σῶμα· ἡ δὲ	ψυχὴ	δι´ ὅλων· ἀσώματος ἄρα. ~Τὸ
[4, 7, 9]	~Ἔτι εἰ σῶμα οὖσα ἡ	ψυχὴ	διῆλθε διὰ παντός, κἂν κραθεῖσα
[4, 7, 8]	ἄλλων, ὧν οὐδὲν ἂν ἡ	ψυχὴ	εἴη. Καὶ μὴν οὔτε πνεῦμα
[4, 7, 10]	ἐντελέχεια γένοιτο; Ἥ τε αὐτὴ	ψυχὴ	ἐξ ἄλλου ζῴου ἄλλου γίνεται·
[4, 7, 5]	αὐξομένῳ ὑπ´ αὐτῆς. Καὶ ἢ	ψυχὴ	ἔσται τὸ προστιθέμενον ἢ ἄψυχον
[4, 7, 10]	μέρος ἄλλως κραθὲν εἴη ἂν	ψυχὴ	ἑτέρα, ὥστε πολλὰς εἶναι, καὶ
[4, 7, 9]	τῶν κραθέντων, οὐδ´ ἂν ἡ	ψυχὴ	ἔτι ἐνεργείᾳ ἐνείη τοῖς σώμασιν,
[4, 7, 8]	τῶν ἄλλων τῶν νοητῶν ἡ	ψυχὴ	ἐφάπτεται, ἢ γίνεταί τῳ ἡ
[4, 7, 1]	ἄνθρωπος, ἀλλ´ ἔστιν ἐν αὐτῷ	ψυχή,	ἔχει δὲ καὶ σῶμα εἴτ´
[4, 7, 10]	ὅτι τὸ μὲν πρότερον ἡ	ψυχή,	ἡ δ´ ἁρμονία ὕστερον, καὶ
[4, 7, 1]	καὶ ἀπολλύντος, καὶ μάλιστα ὅταν	ψυχὴ	ἡ φίλα ποιοῦσα μὴ παρῇ
[4, 7, 10]	ὡς προσθῆκαι τὰ κακὰ τῇ	ψυχῇ	καὶ ἄλλοθεν, καθηραμένῃ δὲ αὐτῇ
[4, 7, 4]	θερμὰ ποιεῖν. Ἀλλ´ ἥ γε	ψυχὴ	καὶ ἐν ἄλλοις μὲν ζῴοις
[4, 7, 5]	τι οὔσης. Ἄποσον ἄρα ἡ	ψυχὴ	καὶ οἱ λόγοι. ~Ὅτι δέ,
[4, 7, 10]	τῇ θειοτέρᾳ φύσει συγγενὴς ἡ	ψυχὴ	καὶ τῇ ἀιδίῳ, δῆλον μὲν
[4, 7, 11]	ὅπερ ἐστίν, ὃ ζητοῦμεν, ἡ	ψυχή	καὶ τοῦτο ἀθάνατον ὁμολογοῦσιν, ἢ
[4, 7, 5]	ὅλῳ, εἰ τὸ τοσόνδε μέγεθος	ψυχή,	ὃ ἐὰν ἔλαττον ᾖ ψυχὴ
[4, 7, 3]	θάτερον δὲ τούτων ἔσται ἡ	ψυχή·	ὃ οὐκέτ´ ἂν σῶμα· οὐ
[4, 7, 10]	ὄντα. Εἰ οὖν τοιοῦτον ἡ	ψυχή,	ὅταν ἐφ´ ἑαυτὴν ἀνέλθῃ, πῶς
[4, 7, 4]	οὖν οὐ πᾶν μὲν πνεῦμα	ψυχή,	ὅτι μυρία πνεύματα ἄψυχα, τὸ
[4, 7, 8]	οἷόν τε, εἰ σῶμα ἡ	ψυχὴ	ὁτιοῦν εἴη, δεικτέον ἐκ τῶνδε.
[4, 7, 5]	γε ἢ ἐπὶ τὸ μεῖζον	ψυχὴ	οὐκ ἔσται. Ὅταν τοίνυν ἐκ
[4, 7, 5]	ψυχή, ὃ ἐὰν ἔλαττον ᾖ	ψυχὴ	οὐκ ἔσται, ὥσπερ πᾶν ποσὸν
[4, 7, 6]	δέ, εἰ σῶμα εἴη ἡ	ψυχή,	οὔτε τὸ αἰσθάνεσθαι οὔτε τὸ
[4, 7, 11]	διαλύεται τὸ πῦρ. Ἡ δὲ	ψυχὴ	οὐχ οὕτω τὴν ζωὴν ἔχει,
[4, 7, 2]	ψυχήν, ἀναλύειν. Ἐπεὶ γὰρ ζωὴ	ψυχῇ	πάρεστιν ἐξανάγκης, ἀνάγκη τοῦτο τὸ
[4, 7, 5]	ἄψυχον σῶμα. Καὶ εἰ μὲν	ψυχή,	πόθεν καὶ πῶς εἰσιούσης, καὶ
[4, 7, 5]	ἐργαζομένῳ; Καὶ γὰρ εἰ ἡ	ψυχὴ	σῶμα οὖσα αὔξοι, ἀνάγκη καὶ
[4, 7, 10]	δὴ ἔξω που δραμοῦσα ἡ	ψυχὴ	σωφροσύνην καθορᾷ καὶ δικαιοσύνην, ἀλλ´
[4, 7, 2]	ζῆν, αὐτὸ τοῦτο ἂν εἴη	ψυχή.	Τί ἂν οὖν εἴη σῶμα
[4, 7, 7]	ἡγεμονοῦν αἰσθάνεται, καὶ ὅλη ἡ	ψυχὴ	τὸ αὐτὸ πάσχει. Πῶς οὖν
[4, 7, 2]	αὐτῶν· καὶ ὅτῳ πάρεστι τούτων	ψυχή,	τοῦτο ἐπακτῷ κέχρηται τῇ ζωῇ,
[4, 7, 10]	πρότερον ἄρα καὶ νοῦς καὶ	ψυχὴ	φύσεως. Οὐκ ἄρα οὕτως ψυχὴ
[4, 7, 5]	γνώρισις οἰκείων οὐδέποτε τῇ αὐτῇ	ψυχῇ	χρωμένων; Καὶ μὴν εἰ σῶμά
[4, 7, 10]	ψυχὴ φύσεως. Οὐκ ἄρα οὕτως	ψυχὴ	ὡς πνεῦμα οὐδ´ ὡς σῶμα.
[4, 7, 9]	δυνάμει μόνον ἀπολέσασα τὸ εἶναι	ψυχή·	ὥσπερ, εἰ γλυκὺ καὶ πικρὸν
[4, 7, 10]	εἴ τις αὐτὸν ἐφ´ ἑαυτοῦ	ἐῴη	εἶναι. ~Περὶ τοιούτου χρήματος τίς
[4, 7, 10]	θείου καὶ τοῦ ὄντως ὄντος	ζωῇ	ἀγαθῇ κεχρῆσθαι καὶ ἔμφρονι, σκοπεῖν
[4, 7, 2]	ψυχή, τοῦτο ἐπακτῷ κέχρηται τῇ	ζωῇ,	ἄλλα δὲ παρὰ ταῦτα σώματα
[4, 7, 3]	οὗ τὸ πάθημα καὶ ἡ	ζωὴ	εἰς τὴν ὕλην ἐλήλυθε, λεκτέον
[4, 7, 11]	Ὧι πάρεστι μὲν ἐξ ἑαυτοῦ	ζωή,	ἣν οὐχ οἷόν τε ἀπολέσθαι·
[4, 7, 10]	ἀλλὰ ζῶν εἶναι δεῖ, καὶ	ζωῇ	καθαρᾷ κεχρῆσθαι, ὅσον ἂν αὐτοῦ
[4, 7, 11]	Ἢ γὰρ οὐσία ἐστὶν ἡ	ζωή,	καὶ ἔστιν οὐσία ἡ τοιαύτη
[4, 7, 10]	Οὐ γὰρ δὴ πάντα ἐπακτῷ	ζωῇ	χρῆται· ἢ εἰς ἄπειρον εἶσιν·
[4, 7, 2]	λέγουσι ψυχήν, ἀναλύειν. Ἐπεὶ γὰρ	ζωὴ	ψυχῇ πάρεστιν ἐξανάγκης, ἀνάγκη τοῦτο