Ennéade, livre, chap. |
[4, 6, 3] |
μνημονεύομεν
τῆς
ψυχῆς
ὡς
ῥωσθεῖσαν
|
ἢ |
ἁπλῶς
ἢ
πρὸς
τοῦτο.
Ὅταν |
[4, 6, 1] |
οἶμαι,
τύπου
ἐν
αὐτῆι
γενομένου
|
ἢ |
γιγνομένου
οὐδὲ
τῶι
σφραγῖδα
λαμβάνειν, |
[4, 6, 3] |
ἀπατῶσαι.
Οἷον
γὰρ
ἐν
πίναξιν
|
ἢ |
δέλτοις
γεγραμμένων
γραμμάτων,
οὕτως
περὶ |
[4, 6, 3] |
τί
γὰρ
ἅπαξ
μὲν
ἀκούσας
|
ἢ |
δεύτερον
οὐ
μέμνηται,
ὅταν
δὲ |
[4, 6, 3] |
γὰρ
τύποι
μένοντες
ἀσθένειαν
μᾶλλον
|
ἢ |
δύναμιν
κατηγοροῖεν·
τὸ
γὰρ
ἐντυπώτατον |
[4, 6, 1] |
αὐτοῦ
λόγου
ἂν
εἴη
ἄμφω,
|
ἢ |
ἐγγίγνεσθαί
τε
ἐν
τῆι
ψυχῆι |
[4, 6, 2] |
μὴ
οὕτως,
τίς
ὁ
τρόπος;
|
Ἢ |
λέγει
περὶ
ὧν
οὐκ
ἔχει· |
[4, 6, 3] |
ἔκ
τινος
{τῆς}
ὑστέρας
ἀκροάσεως
|
ἢ |
μελέτης.
Ταῦτα
γὰρ
μαρτυρεῖ
πρόκλησιν |
[4, 6, 1] |
πῶς
ἂν
ὅσον
ἐστὶ
λέγοι,
|
ἢ |
ὅτι
μέγα,
οἷον
τὸ
τοῦ |
[4, 6, 3] |
εἰς
ἀναπόλησιν
τῶν
αὐτῶν
ἐρχόμεθα;
|
Ἢ |
ὅτι
τὴν
δύναμιν
δεῖ
οἷον |
[4, 6, 3] |
τὸ
γινόμενον
ὑπάρχον,
ὥσπερ
χειρῶν
|
ἢ |
ποδῶν
τὰ
γυμνάσια
εἰς
τὸ |
[4, 6, 3] |
ἃ
μὴ
ἐν
ταῖς
χερσὶν
|
ἢ |
ποσὶ
κεῖται,
ἀλλὰ
πρὸς
ἃ |
[4, 6, 3] |
ψυχῆς
ὡς
ῥωσθεῖσαν
ἢ
ἁπλῶς
|
ἢ |
πρὸς
τοῦτο.
Ὅταν
δὲ
μὴ |
[4, 6, 3] |
ἄν
τις
ἐπαιτιῶιτο
τῆς
μνήμης
|
ἢ |
τὴν
δύναμιν
τὴν
ῥωσθεῖσαν
εἶναι; |
[4, 6, 1] |
ψυχῆι
καὶ
μένειν,
εἰ
μνημονεύοιτο,
|
ἢ |
τὸ
ἕτερον
ὁποτερονοῦν
μὴ
διδόντα |
[4, 6, 3] |
ὑπὸ
τοῦ
μὴ
ἐξετάζειν
ἄνθρωποι,
|
ἢ |
ὡς
πρόχειροι
αὐτοῖς
ἐπιβολαὶ
ἐξ |
[4, 6, 3] |
οὐ
θαυμαστὸν
ἄλλον
τρόπον
ἔχειν,
|
ἢ |
ὡς
ὑπειλήφασιν
ὑπὸ
τοῦ
μὴ |
[4, 6, 3] |
ὡσαύτως.
Ἰσχὺς
ἄρα
τις
καὶ
|
ἡ |
αἴσθησις
καὶ
ἡ
μνήμη.
Ἔτι |
[4, 6, 3] |
καὶ
ἀγχίνοι
{πολλάκις}
ὅτι
οὐχ
|
ἡ |
αὐτὴ
δύναμις
ἑκατέρου,
ὥσπερ
οὐδ᾽ |
[4, 6, 2] |
παθῶν
οὖσαι.
Τῶν
δὲ
νοητῶν
|
ἡ |
γνῶσις
ἀπαθὴς
καὶ
ἀτύπωτός
ἐστι |
[4, 6, 3] |
ὀλίγα·
οἷς
δὲ
ἐπὶ
πολλὰ
|
ἡ |
διάνοια
καὶ
ἡ
δύναμις,
ὥσπερ |
[4, 6, 3] |
ἐπὶ
πολλὰ
ἡ
διάνοια
καὶ
|
ἡ |
δύναμις,
ὥσπερ
παραθέουσι
καὶ
οὐ |
[4, 6, 1] |
τῶι
ὁράματι
καὶ
ἐξ
ὅσου
|
ἡ |
θέα
ἡ
ψυχὴ
λέγουσα
οὕτως |
[4, 6, 3] |
τις
καὶ
ἡ
αἴσθησις
καὶ
|
ἡ |
μνήμη.
Ἔτι
τῶν
αἰσθήσεων
τυπώσεων |
[4, 6, 3] |
τοὐναντίον
φαίνεται
συμβαῖνον·
οὐδαμοῦ
γὰρ
|
ἡ |
πρὸς
ὁτιοῦν
γυμνασία
εὐπαθὲς
τὸ |
[4, 6, 2] |
ἕκαστον.
Πότερα
δὲ
αὑτὴν
μὲν
|
ἡ |
ψυχὴ
δύο
καὶ
ὡς
ἕτερον |
[4, 6, 1] |
καὶ
ἐξ
ὅσου
ἡ
θέα
|
ἡ |
ψυχὴ
λέγουσα
οὕτως
ἂν
τὸ |
[4, 6, 3] |
καὶ
τῶν
ἐν
τῶι
νοητῶι
|
ἡ |
ψυχῆς
φύσις,
πρῶτος
δὲ
τῶν |
[4, 6, 1] |
ἂν
ἐδεήθη
τοῦ
ἔξω
βλέπειν,
|
ἤδη |
ἔχουσα
παρ᾽
ἑαυτῆς
εἶδος
τοῦ |
[4, 6, 3] |
τοῦ
εἰθίσθαι
ἀπαγγελίαις
χρῆσθαι,
ῥαιδίας
|
ἤδη |
καὶ
τῶν
ἄλλων
τὰς
λεγομένας |
[4, 6, 3] |
ἔσχε,
πολλῶι
ὕστερον
χρόνωι
μέμνηται
|
ἤδη; |
Οὐ
γὰρ
δὴ
τῶι
μέρη |
[4, 6, 1] |
ἀλλὰ
μὴ
κειμένου
εἶναι,
ἵνα
|
ἦι |
ὅρασις.
~Εἰ
οὖν
μὴ
οὕτως, |
[4, 6, 2] |
ἐνέργειαι
περὶ
ὃ
ἔπεισι
πεφύκασιν.
|
Ἡμεῖς |
δὲ
ἀπιστοῦντες,
μὴ
οὐ
δύνηται, |
[4, 6, 1] |
τὰ
πράγματα,
ἄλλα
δὲ
τὰ
|
ἡμῖν |
ὁρώμενα.
Ὅλως
δέ,
ὥσπερ
λέγεται, |
[4, 6, 3] |
ἃ
ἐμελετήσαμεν
τὸ
τῆς
μνήμης
|
ἡμῖν |
παρῆι,
ἀλλ᾽
οἵπερ
πολλὰ
ἀνειλήφασιν |
[4, 6, 3] |
μαρτυρεῖ
πρόκλησιν
τῆς
δυνάμεως
καθ᾽
|
ἣν |
μνημονεύομεν
τῆς
ψυχῆς
ὡς
ῥωσθεῖσαν |
[4, 6, 3] |
ἀλλὰ
πρὸς
ἃ
τῆι
συνεχείαι
|
ἡτοίμασται. |
Διὰ
τί
γὰρ
ἅπαξ
μὲν |
[4, 6, 3] |
οὐκ
ἂν
ἐποίησε
τὸ
πλῆθος
|
ἧττον |
μνήμας.
Ἔτι,
εἰ
τύποι
μένοντες, |