Pages
[340]	Σώκρατες, μεῖζον ἁμάρτημα ἔχει ἢ	ὃ	ἐπανορθοῖς. Καὶ ἐγὼ εἶπον· Κακὸν
[334]	(ἐπιλανθάνομαι περὶ οὗ ἂν ᾖ	ὁ	λόγος. ὥσπερ οὖν εἰ ἐτύγχανον
[314]	θάτερα Καλλίας ὁ Ἱππονίκου καὶ	ὁ	ἀδελφὸς αὐτοῦ ~(ὁ ὁμομήτριος, Πάραλος
[338]	εἴτε γὰρ χείρων ἔσται ἡμῶν	ὁ	αἱρεθείς, οὐκ ὀρθῶς ἂν ἔχοι
[315]	ἐκάθηντο ἐπὶ βάθρων Ἐρυξίμαχός τε	ὁ	Ἀκουμενοῦ καὶ Φαῖδρος ὁ Μυρρινούσιος
[347]	ὑμῖν ἐπιδείξω, ἂν βούλησθε. Καὶ	ὁ	Ἀλκιβιάδης, Ναί, ἔφη, ὦ Ἱππία,
[336]	αὖ σὺ βούλῃ. Ὑπολαβὼν οὖν	ὁ	Ἀλκιβιάδης, Οὐ καλῶς λέγεις, ἔφη,
[348]	Πρωταγόρας ὁπότερα ποιήσοι. εἶπεν οὖν	ὁ	Ἀλκιβιάδης πρὸς τὸν Καλλίαν βλέψας,
[360]	τὰς ἔμπροσθεν ὁμολογίας. Τί δ´	ὁ	ἀνδρεῖος; οὐκ ἐπὶ τὸ κάλλιόν
[315]	Φαῖδρος ὁ Μυρρινούσιος καὶ Ἄνδρων	ὁ	Ἀνδροτίωνος καὶ τῶν ξένων πολῖταί
[322]	κλοπῆς δίκη μετῆλθεν. Ἐπειδὴ δὲ	ὁ	ἄνθρωπος θείας μετέσχε μοίρας, πρῶτον
[355]	δὴ οὕτω λέγωμεν ὅτι Γιγνώσκων	ὁ	ἄνθρωπος τὰ κακὰ ὅτι κακά
[355]	αὖθις αὖ λέγετε ὅτι γιγνώσκων	ὁ	ἄνθρωπος τἀγαθὰ πράττειν οὐκ ἐθέλει
[335]	ἐποίουν ὃ σὺ κελεύεις, ὡς	ὁ	ἀντιλέγων ἐκέλευέν με διαλέγεσθαι, οὕτω
[310]	ταυτησί, ἔτι βαθέος ὄρθρου, Ἱπποκράτης,	ὁ	Ἀπολλοδώρου ὑὸς Φάσωνος δὲ ἀδελφός,
[320]	Ἀλκιβιάδου τουτουῒ νεώτερον ἀδελφόν, ἐπιτροπεύων	ὁ	αὐτὸς οὗτος ἀνὴρ Περικλῆς, δεδιὼς
[339]	φάτ´ ἐσθλὸν ἔμμεναι. ἐννοεῖς ὅτι	ὁ	αὐτὸς οὗτος καὶ τάδε λέγει
[354]	καὶ περὶ αὐτοῦ τοῦ λυπεῖσθαι	ὁ	αὐτὸς τρόπος; τότε καλεῖτε αὐτὸ
[326]	τε καὶ πράττειν· πᾶς γὰρ	ὁ	βίος τοῦ ἀνθρώπου εὐρυθμίας τε
[338]	εἴτε ὅμοιος, οὐδ´ οὕτως ὀρθῶς·	ὁ	γὰρ ὅμοιος ἡμῖν ὅμοια καὶ
[310]	γε ὀψὲ ἀφικόμενος ἐξ Οἰνόης.	ὁ	γάρ τοι παῖς με ὁ
[315]	Πάραλος ὁ Περικλέους, καὶ Χαρμίδης	ὁ	Γλαύκωνος, ἐκ δὲ τοῦ ἐπὶ
[315]	ἀστρονομικὰ ἄττα διερωτᾶν τὸν Ἱππίαν,	ὁ	δ´ ἐν θρόνῳ καθήμενος ἑκάστοις
[312]	κιθαρίσεως· ἦ γάρ; Ναί. Εἶεν·	ὁ	δὲ δὴ σοφιστὴς περὶ τίνος
[359]	εἰ τοὺς ἀνδρείους λέγοι θαρραλέους·	ὁ	δέ, Καὶ (ἴτας γ´, ἔφη.
[345]	ἐστὶ κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι—	ὁ	δὲ κακὸς ἀνὴρ οὐκ ἄν
[324]	(μὴ ὥσπερ θηρίον ἀλογίστως τιμωρεῖται·	ὁ	δὲ μετὰ λόγου ἐπιχειρῶν κολάζειν
[337]	τῷ ὁμοίῳ φύσει συγγενές ἐστιν,	ὁ	δὲ νόμος, τύραννος ὢν τῶν
[342]	σὺ βούλει, ἔφη, ὦ Σώκρατες·	ὁ	δὲ Πρόδικός τε καὶ ὁ
[340]	Πρόδικος ἀκούσας ταῦτα ἐπῄνεσέν με·	ὁ	δὲ Πρωταγόρας, Τὸ ἐπανόρθωμά σοι,
[312]	εἰ δέ τις ἐκεῖνο ἔροιτο,	Ὁ	δὲ σοφιστὴς τῶν τί σοφῶν
[336]	Ἀλκιβιάδην, ὡς ἐγᾦμαι, Κριτίας ἦν	ὁ	εἰπών· Ὦ Πρόδικε καὶ Ἱππία,
[315]	ταῖς πλησίον κλίναις Παυσανίας τε	ὁ	ἐκ Κεραμέων καὶ μετὰ Παυσανίου
[313]	περὶ τὴν τοῦ σώματος τροφήν,	ὁ	(ἔμπορός τε καὶ κάπηλος. καὶ
[361]	μὴ διδακτόν, μὴ πολλάκις ἡμᾶς	ὁ	Ἐπιμηθεὺς ἐκεῖνος καὶ ἐν τῇ
[321]	οὐ πάνυ τι σοφὸς ὢν	ὁ	Ἐπιμηθεὺς ἔλαθεν αὑτὸν (καταναλώσας τὰς
[319]	ἕως ἂν ἢ αὐτὸς ἀποστῇ	ὁ	ἐπιχειρῶν λέγειν καταθορυβηθείς, ἢ οἱ
[355]	νὴ Δία. ἂν οὖν τύχῃ	ὁ	ἐρόμενος ἡμᾶς ὑβριστὴς ὤν, γελάσεται
[315]	ἐκ δὲ τοῦ ἐπὶ θάτερα	ὁ	ἕτερος τῶν Περικλέους Ξάνθιππος, καὶ
[318]	τί ἐπιδώσειν; εἴποι ἂν αὐτῷ	ὁ	Ζεύξιππος ὅτι πρὸς γραφικήν· κἂν
[322]	πάντας νείμω; Ἐπὶ πάντας, ἔφη	ὁ	Ζεύς, καὶ πάντες μετεχόντων· οὐ
[329]	ψυχῇ ἀποπλήρωσον. ἔλεγες γὰρ ὅτι	ὁ	Ζεὺς τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν
[314]	αὐτόθι ἐστίν, (ἀλλὰ καὶ Ἱππίας	ὁ	Ἠλεῖος— οἶμαι δὲ καὶ Πρόδικον
[343]	Βίας ὁ Πριηνεὺς καὶ Σόλων	ὁ	ἡμέτερος καὶ Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος
[314]	συνωμολογήσαμεν ἀλλήλοις. δοκεῖ οὖν μοι,	ὁ	θυρωρός, εὐνοῦχός τις, κατήκουεν ἡμῶν,
[342]	ὁ δὲ Πρόδικός τε καὶ	ὁ	Ἱππίας ἐκελευέτην πάνυ, καὶ οἱ
[347]	πεποιηκέναι τοῦτο τὸ ᾆσμα. Καὶ	ὁ	Ἱππίας, Εὖ μέν μοι δοκεῖς,
[314]	μὲν τοῦ ἐπὶ θάτερα Καλλίας	ὁ	Ἱππονίκου καὶ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ
[316]	καὶ ἐγὼ πείθομαι, καὶ Κριτίας	ὁ	Καλλαίσχρου. Ἡμεῖς οὖν ὡς εἰσήλθομεν,
[317]	ἔφη ὁ Πρωταγόρας. Βούλεσθε οὖν,	ὁ	Καλλίας ἔφη, συνέδριον κατασκευάσωμεν, ἵνα
[315]	ὑπὸ τοῦ πλήθους τῶν καταλυόντων	ὁ	Καλλίας καὶ τοῦτο ἐκκενώσας ξένοις
[338]	πάντες ἐπῄνεσαν, καὶ ἐμέ τε	ὁ	Καλλίας οὐκ ἔφη ἀφήσειν καὶ
[335]	ἀπιών· καί μου ἀνισταμένου ἐπιλαμβάνεται	ὁ	Καλλίας τῆς χειρὸς τῇ δεξιᾷ,
[316]	δὲ ἡμῶν ἐπεισῆλθον Ἀλκιβιάδης τε	ὁ	καλός, ὡς φῂς σὺ καὶ
[315]	ἐπεδήμει (γὰρ ἄρα καὶ Πρόδικος	ὁ	Κεῖος— ἦν δὲ ἐν οἰκήματί
[316]	μέγας ὢν σοφιστής, καὶ Πυθοκλείδης	ὁ	Κεῖος καὶ ἄλλοι πολλοί. οὗτοι
[312]	σοφιστὴς δεινὸν ποιεῖ λέγειν· ὥσπερ	ὁ	κιθαριστὴς (δεινὸν δήπου ποιεῖ λέγειν
[314]	ἐν τῇ ὠνῇ οὐ μέγας	ὁ	(κίνδυνος. μαθήματα δὲ οὐκ ἔστιν
[315]	ἀμφοτέρω, ὅ τε Κήπιδος καὶ	ὁ	Λευκολοφίδου, καὶ ἄλλοι τινὲς ἐφαίνοντο·
[343]	Σόλων ὁ ἡμέτερος καὶ Κλεόβουλος	ὁ	Λίνδιος καὶ Μύσων ὁ Χηνεύς,
[331]	τῶν τῆς ἀρετῆς; σὸς οὗτος	ὁ	λόγος ἐστίν; τί ἂν αὐτῷ
[358]	(κοινὸς γὰρ δὴ ἔστω ὑμῖν	ὁ	λόγος) πότερον δοκῶ ὑμῖν ἀληθῆ
[345]	οὐδὲ κακὸς ἰατρός. οὕτω καὶ	ὁ	μὲν ἀγαθὸς ἀνὴρ γένοιτ´ ἄν
[344]	δῆλον ὅτι οὐ τὸν ἰδιώτην·	ὁ	μὲν γὰρ ἰδιώτης ἀεὶ καθῄρηται.
[340]	πέλειν, χαλεπήν περ ἐοῦσαν, ἐκτῆσθαι.	Ὁ	μὲν οὖν Πρόδικος ἀκούσας ταῦτα
[315]	τοῦτο ἐκκενώσας ξένοις κατάλυσιν πεποίηκεν.	ὁ	μὲν οὖν Πρόδικος ἔτι κατέκειτο,
[342]	ἐὰν δὲ βούλῃ, σοῦ ἀκούσομαι.	Ὁ	μὲν οὖν Πρωταγόρας ἀκούσας μου
[315]	Φιλιππίδης ὁ Φιλομήλου καὶ Ἀντίμοιρος	ὁ	Μενδαῖος, ὅσπερ εὐδοκιμεῖ μάλιστα τῶν
[343]	ἀνθρώπου. τούτων ἦν καὶ Θαλῆς	ὁ	Μιλήσιος καὶ Πιττακὸς ὁ Μυτιληναῖος
[315]	τε ὁ Ἀκουμενοῦ καὶ Φαῖδρος	ὁ	Μυρρινούσιος καὶ Ἄνδρων ὁ Ἀνδροτίωνος
[343]	Θαλῆς ὁ Μιλήσιος καὶ Πιττακὸς	ὁ	Μυτιληναῖος καὶ Βίας ὁ Πριηνεὺς
[309]	φαίνῃ; καὶ πῶς πρός σε	ὁ	νεανίας διάκειται; (ΣΩ. Εὖ, ἔμοιγε
[316]	Ἴκκος τε ὁ Ταραντῖνος καὶ	ὁ	νῦν ἔτι ὢν οὐδενὸς ἥττων
[309]	(ΕΤ. Καὶ οὕτω καλός τις	ὁ	ξένος ἔδοξέν σοι εἶναι, ὥστε
[315]	Ἱππονίκου καὶ ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ	~(ὁ	ὁμομήτριος, Πάραλος ὁ Περικλέους, καὶ
[343]	σοφῶν, τὸ Χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι.	ὁ	οὖν Σιμωνίδης, (ἅτε φιλότιμος ὢν
[326]	ἐγκώμια παλαιῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν, ἵνα	ὁ	παῖς ζηλῶν μιμῆται καὶ ὀρέγηται
[325]	διαμάχονται, ὅπως ὡς βέλτιστος ἔσται	ὁ	παῖς, παρ´ ἕκαστον καὶ ἔργον
[328]	καθ´ ὅσον οἷός τ´ ἦν	ὁ	πατὴρ καὶ οἱ τοῦ πατρὸς
[325]	μήτηρ καὶ παιδαγωγὸς καὶ αὐτὸς	(ὁ	πατὴρ περὶ τούτου διαμάχονται, ὅπως
[315]	ἀδελφὸς αὐτοῦ ~(ὁ ὁμομήτριος, Πάραλος	ὁ	Περικλέους, καὶ Χαρμίδης ὁ Γλαύκωνος,
[340]	ἀλλ´ ἄλλο. οὐ γὰρ τοῦτο	ὁ	Πιττακὸς ἔλεγεν τὸ χαλεπόν, γενέσθαι
[327]	τινες οἷοίπερ οὓς πέρυσιν Φερεκράτης	ὁ	ποιητὴς ἐδίδαξεν ἐπὶ Ληναίῳ. ἦ
[339]	εἰ ἐναντία λέγει αὐτὸς αὑτῷ	ὁ	ποιητής; Οὐ καλῶς, ἦν δ´
[339]	ἐγγένηται τῇ σκέψει τί λέγοι	ὁ	ποιητής— τρέπομαι πρὸς τὸν Πρόδικον,
[343]	Πιττακὸς ὁ Μυτιληναῖος καὶ Βίας	ὁ	Πριηνεὺς καὶ Σόλων ὁ ἡμέτερος
[341]	γὰρ ἄν τινα λέγοι Σιμωνίδην	ὁ	Πρόδικος καὶ οὐδαμῶς Κεῖον. ἀλλ´
[337]	συνουσίαν. ~(Εἰπόντος δὲ αὐτοῦ ταῦτα,	ὁ	Πρόδικος, Καλῶς μοι, ἔφη, δοκεῖς
[340]	ἄλλο; Ἄλλο νὴ Δί´, ἔφη	ὁ	Πρόδικος. Οὐκοῦν, ἔφην ἐγώ, ἐν
[358]	ὃ βούλομαι ἀπόκριναι. Γελάσας οὖν	ὁ	Πρόδικος συνωμολόγησε, καὶ οἱ ἄλλοι.
[340]	χαλεπὸν εἴη; Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη	ὁ	Πρόδικος. Τὸν δέ γε Πιττακόν,
[321]	εἰς φῶς. ἀπορίᾳ οὖν σχόμενος	ὁ	Προμηθεὺς ἥντινα σωτηρίαν τῷ ἀνθρώπῳ
[361]	μοι καὶ ἐν τῷ μύθῳ	ὁ	Προμηθεὺς μᾶλλον τοῦ Ἐπιμηθέως· ᾧ
[348]	ὅστις ἂν βούληται ἄλλῳ. (Καὶ	ὁ	Πρωταγόρας αἰσχυνθείς, ὥς γέ μοι
[354]	ἕξετε. Οὐδ´ ἐμοὶ δοκοῦσιν, ἔφη	ὁ	Πρωταγόρας. Ἄλλο τι οὖν πάλιν
[317]	ἡμῶν; Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη	ὁ	Πρωταγόρας. Βούλεσθε οὖν, ὁ Καλλίας
[315]	ἄγει ἐξ ἑκάστων τῶν πόλεων	ὁ	Πρωταγόρας, δι´ ὧν διεξέρχεται, κηλῶν
[361]	ἂν ἥδιστα ταῦτα συνδιασκοποίην. Καὶ	ὁ	Πρωταγόρας, Ἐγὼ μέν, ἔφη, ὦ
[318]	γε ἡμέτερος λόγος. Ὑπολαβὼν οὖν	ὁ	Πρωταγόρας εἶπεν· Ὦ νεανίσκε, ἔσται
[318]	Πρωταγόρα, καὶ περὶ τοῦ; Καὶ	ὁ	Πρωταγόρας ἐμοῦ ταῦτα ἀκούσας, Σύ
[333]	καλῶ ἀγαθά. Καί μοι ἐδόκει	ὁ	Πρωταγόρας ἤδη τετραχύνθαι τε καὶ
[317]	Προδίκου. Ἐπεὶ δὲ πάντες συνεκαθεζόμεθα,	ὁ	Πρωταγόρας, Νῦν δὴ ἄν, ἔφη,
[348]	καὶ τοιαῦτα ἄλλα οὐδὲν ἀπεσάφει	ὁ	Πρωταγόρας ὁπότερα ποιήσοι. εἶπεν οὖν
[354]	ἐγᾦμαι. Οὐδ´ ἐμοὶ δοκεῖ, ἔφη	ὁ	Πρωταγόρας. Οὐκοῦν τὴν μὲν ἡδονὴν
[353]	Ὁμολογοῖεν ἄν, ὡς ἐγᾦμαι. Συνέφη	ὁ	Πρωταγόρας. Οὐκοῦν φαίνεται, ὦ ἄνθρωποι,
[354]	οὐχ ἕξετε. Ἀληθῆ, ἔφη, λέγεις,	ὁ	Πρωταγόρας. Πάλιν τοίνυν, ἔφην ἐγώ,
[338]	πᾶσιν οὕτω ποιητέον εἶναι· καὶ	ὁ	Πρωταγόρας πάνυ μὲν οὐκ ἤθελεν,
[341]	τι πρὸς ταῦτα λέγειν; Καὶ	ὁ	Πρωταγόρας, Πολλοῦ γε δεῖ, ἔφη,
[333]	μὲν οὖν πρῶτον ἐκαλλωπίζετο ἡμῖν	ὁ	Πρωταγόρας— τὸν γὰρ λόγον ᾐτιᾶτο
[340]	ἐγὼ σὲ παρακαλῶ, μὴ ἡμῖν	ὁ	Πρωταγόρας τὸν Σιμωνίδην ἐκπέρσῃ. καὶ
[353]	τἆλλα. Ἐγὼ μὲν οἶμαι, ἔφη	ὁ	Πρωταγόρας, τοὺς πολλοὺς ἂν ταῦτα
[310]	ὁ γάρ τοι παῖς με	ὁ	Σάτυρος ἀπέδρα· καὶ δῆτα μέλλων
[316]	ὢν οὐδενὸς ἥττων σοφιστὴς (Ἡρόδικος	ὁ	Σηλυμβριανός, τὸ δὲ ἀρχαῖον Μεγαρεύς·
[340]	τὸ χαλεπόν, γενέσθαι ἐσθλόν, ὥσπερ	ὁ	Σιμωνίδης, ἀλλὰ τὸ ἔμμεναι· ἔστιν
[340]	τῷ γενέσθαι, οὐκ ἐναντία λέγει	ὁ	Σιμωνίδης αὐτὸς αὑτῷ. καὶ ἴσως
[341]	χαλεπὸν" αὖ οἱ Κεῖοι καὶ	ὁ	Σιμωνίδης ἢ κακὸν ὑπολαμβάνουσι ἢ
[345]	ἄκοντες ποιοῦσιν· καὶ δὴ καὶ	ὁ	Σιμωνίδης οὐχ ὃς ἂν μὴ
[340]	ἐν μὲν τοῖς πρώτοις αὐτὸς	ὁ	Σιμωνίδης τὴν ἑαυτοῦ γνώμην ἀπεφήνατο,
[312]	ἀπόκρισις ἡμῖν δεῖται, περὶ ὅτου	ὁ	σοφιστὴς δεινὸν ποιεῖ λέγειν· ὥσπερ
[313]	ὅπως γε μή, ὦ ἑταῖρε,	ὁ	σοφιστὴς ἐπαινῶν ἃ πωλεῖ ἐξαπατήσῃ
[312]	φῄς, σοφιστῇ· ὅτι δέ ποτε	ὁ	σοφιστής ἐστιν, θαυμάζοιμ´ ἂν εἰ
[312]	οὗ αὐτός τε ἐπιστήμων ἐστὶν	ὁ	σοφιστὴς καὶ τὸν μαθητὴν ποιεῖ;
[313]	λέγεις. Ἆρ´ οὖν, ὦ Ἱππόκρατες,	ὁ	σοφιστὴς τυγχάνει ὢν ἔμπορός τις
[337]	μετὰ δὲ τὸν Πρόδικον Ἱππίας	ὁ	σοφὸς εἶπεν, Ὦ ἄνδρες, ἔφη,
[316]	καὶ γυμναστικήν, οἷον Ἴκκος τε	ὁ	Ταραντῖνος καὶ ὁ νῦν ἔτι
[339]	ἂν (φαίνοιτο ὁμολογεῖν αὐτὸς ἑαυτῷ	ὁ	ταῦτα ἀμφότερα λέγων, ὅς γε
[324]	μήτε αὐτὸς οὗτος μήτε ἄλλος	ὁ	τοῦτον ἰδὼν κολασθέντα. καὶ τοιαύτην
[319]	τε ἄλλοις παραδιδόναι· ἐπεὶ Περικλῆς,	ὁ	τουτωνὶ τῶν νεανίσκων πατήρ, τούτους
[336]	ἀποκρίνεσθαι· (εἰ δὲ μή, τίς	ὁ	τρόπος ἔσται τῶν διαλόγων; χωρὶς
[343]	ἕνεκα ταῦτα λέγω; ὅτι οὗτος	ὁ	τρόπος ἦν τῶν παλαιῶν τῆς
[316]	Μεγαρεύς· μουσικὴν δὲ Ἀγαθοκλῆς τε	ὁ	ὑμέτερος πρόσχημα ἐποιήσατο, μέγας ὢν
[327]	μὲν οὔ, ἀλλὰ ὅτου ἔτυχεν	ὁ	ὑὸς εὐφυέστατος γενόμενος εἰς αὔλησιν,
[310]	τάχιστά με ἐκ τοῦ κόπου	ὁ	ὕπνος ἀνῆκεν, εὐθὺς ἀναστὰς οὕτω
[315]	τῶν Περικλέους Ξάνθιππος, καὶ Φιλιππίδης	ὁ	Φιλομήλου καὶ Ἀντίμοιρος ὁ Μενδαῖος,
[343]	Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος καὶ Μύσων	ὁ	Χηνεύς, καὶ ἕβδομος ἐν τούτοις
[318]	ἡδέως ἄν φησι πυθέσθαι. τοσοῦτος	ὅ	γε ἡμέτερος λόγος. Ὑπολαβὼν οὖν
[352]	πείθειν τοὺς ἀνθρώπους καὶ διδάσκειν	ὅ	ἐστιν αὐτοῖς τοῦτο τὸ πάθος,
[340]	φησιν εἶναι τὴν ἀρετὴν ἐκτῆσθαι,	ὅ	ἐστιν πάντων χαλεπώτατον, ὡς ἅπασιν
[315]	μειράκιον, καὶ τὼ Ἀδειμάντω ἀμφοτέρω,	ὅ	τε Κήπιδος καὶ ὁ Λευκολοφίδου,
[353]	ἐστιν αὐτοῖς τοῦτο τὸ πάθος,	~ὅ	φασιν ὑπὸ (τῶν ἡδονῶν ἡττᾶσθαι
[347]	δ´ ἕτερα, περὶ πράγματος διαλεγόμενοι	ὃ	ἀδυνατοῦσι ἐξελέγξαι· ~ἀλλὰ τὰς μὲν
[332]	Ἔφη. Ὡμολογήκαμεν δὲ ἐναντίως πράττεσθαι	ὃ	ἂν ἀφρόνως πράττηται τῷ σωφρόνως
[341]	ἄλλοι, οὐ τὸ κακόν, ἀλλ´	ὃ	ἂν μὴ ῥᾴδιον ᾖ ἀλλὰ
[336]	δὲ ἀεὶ φιλόνικός ἐστι πρὸς	ὃ	ἂν ὁρμήσῃ· ἡμᾶς δὲ οὐδὲν
[354]	τι ἄλλο τέλος (λέγειν, εἰς	ὃ	ἀποβλέψαντες αὐτὰ ἀγαθὰ καλεῖτε, ἀλλ´
[358]	βέλτιστε Πρόδικε, τοῦτό μοι πρὸς	ὃ	βούλομαι ἀπόκριναι. Γελάσας οὖν ὁ
[329]	πειθοίμην ἄν, καὶ σοὶ πείθομαι·	(ὃ	δ´ ἐθαύμασά σου λέγοντος, τοῦτό
[360]	ἀμαθίαν δειλοί εἰσιν; Ὡμολόγει. Δι´	ὃ	δὲ δειλοί εἰσιν, δειλία ὁμολογεῖται
[313]	τοὺς οἰκείους σκοπούμενος ἡμέρας συχνάς·	ὃ	δὲ περὶ πλείονος τοῦ σώματος
[360]	ἔφη. Τί οὖν; τοῦτο δι´	ὃ	δειλοί εἰσιν οἱ δειλοί, δειλίαν
[328]	πλὴν σμικρόν τί μοι ἐμποδών,	ὃ	δῆλον ὅτι Πρωταγόρας ῥᾳδίως ἐπεκδιδάξει,
[317]	γὰρ αὐτοὺς οὔ τι διαπράξασθαι	ὃ	ἐβουλήθησαν— οὐ γὰρ λαθεῖν τῶν
[354]	τὸ λυπεῖσθαι (ἀγαθόν, ἢ πρὸς	ὃ	ἐγὼ λέγω, ἔχετε ἡμῖν εἰπεῖν·
[328]	μάθῃ, ἐὰν μὲν βούληται, ἀποδέδωκεν	ὃ	ἐγὼ πράττομαι ἀργύριον· (ἐὰν δὲ
[323]	αὑτοῦ τἀληθῆ λέγῃ ἐναντίον πολλῶν,	ὃ	ἐκεῖ σωφροσύνην ἡγοῦντο εἶναι, τἀληθῆ
[319]	ἔφη, ὦ Σώκρατες, τὸ ἐπάγγελμα	ὃ	ἐπαγγέλλομαι. Ἦ καλόν, ἦν δ´
[329]	αὐτοῦ ἑνὸς ὄντος. τοῦτ´ ἐστὶν	ὃ	ἔτι ἐπιποθῶ. Ἀλλὰ ῥᾴδιον τοῦτό
[351]	ἀγαθά; ἐγὼ γὰρ λέγω, καθ´	ὃ	ἡδέα ἐστίν, ἆρα κατὰ τοῦτο
[353]	Τί οὖν φατε τοῦτο εἶναι,	ὃ	ἡμεῖς ἥττω εἶναι τῶν ἡδονῶν
[349]	ἐγώ· ἄξιον γάρ τοι ἐπισκέψασθαι	ὃ	λέγεις. πότερον τοὺς ἀνδρείους θαρραλέους
[327]	δεῖ ἰδιωτεύειν. εἰ γὰρ δὴ	ὃ	λέγω οὕτως ἔχει— ἔχει δὲ
[312]	παρὰ Πρωταγόρου μάθησις. Οἶσθα οὖν	ὃ	μέλλεις νῦν πράττειν, ἤ σε
[355]	φάναι εἶναι ἀγαθὸν ἢ κακὸν	ὃ	μὴ εἰς ταῦτα τελευτᾷ, τὸ
[318]	σοφός, εἴ τίς σε διδάξειεν	ὃ	μὴ τυγχάνοις ἐπιστάμενος, βελτίων ἂν
[338]	ἀλλ´ οὑτωσὶ ἐθέλω ποιῆσαι, ἵν´	ὃ	προθυμεῖσθε συνουσία τε καὶ διάλογοι
[335]	ἀνθρώποις, καὶ εἰ τοῦτο ἐποίουν	ὃ	σὺ κελεύεις, ὡς ὁ ἀντιλέγων
[342]	λαβεῖν μου πεῖραν ὅπως ἔχω,	ὃ	σὺ λέγεις τοῦτο, περὶ ἐπῶν·
[341]	κακὸν ὑπολαμβάνουσι ἢ ἄλλο τι	ὃ	σὺ οὐ μανθάνεις· ἐρώμεθα οὖν
[348]	δύ´ ἐρχομένω, καί τε πρὸ	ὃ	τοῦ ἐνόησεν. εὐπορώτεροι γάρ πως
[354]	ἀποδεῖξαι τί ἐστίν ποτε τοῦτο	ὃ	ὑμεῖς καλεῖτε τῶν ἡδονῶν ἥττω
[330]	δή μοι, τοῦτο τὸ πρᾶγμα	ὃ	ὠνομάσατε ἄρτι, ἡ δικαιοσύνη, αὐτὸ
[331]	λόγος ἐστίν; τί ἂν αὐτῷ	ἀποκρίναιο;	Ἀνάγκη, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὁμολογεῖν.
[330]	δὲ σύ; οὐχ οὕτως ἂν	ἀποκρίναιο;	Πάνυ μὲν οὖν, ἔφη. Εἰ
[329]	εἰμι πάντ´ ἔχειν, εἴ μοι	ἀποκρίναιο	τόδε. τὴν ἀρετὴν φῂς διδακτὸν
[330]	σὺ δὲ τίν´ ἂν ψῆφον	θεῖο;	τὴν αὐτὴν ἐμοὶ ἢ ἄλλην;
[335]	δ´ ἐστὶν ὥσπερ ἂν εἰ	δέοιό	μου Κρίσωνι τῷ Ἱμεραίῳ δρομεῖ
[335]	χαρίζεσθαί σοι, εἴ μου δυνατὰ	δέοιο·	νῦν δ´ ἐστὶν ὥσπερ ἂν
[331]	τρόπῳ (κἂν ταῦτα ἐλέγχοις, εἰ	βούλοιο,	ὡς ἅπαντά ἐστιν ὅμοια ἀλλήλοις.
[318]	μὴ τυγχάνοις ἐπιστάμενος, βελτίων ἂν	γένοιο.	ἀλλὰ μὴ οὕτως, ἀλλ´ ὥσπερ
[361]	ἂν θαυμάζοιμι εἰ τῶν ἐλλογίμων	γένοιο	ἀνδρῶν ἐπὶ σοφίᾳ. καὶ περὶ
[312]	ἐγώ, πρὸς θεῶν, οὐκ ἂν	αἰσχύνοιο	εἰς τοὺς Ἕλληνας σαυτὸν σοφιστὴν
[350]	μὲν γὰρ εἰ οὕτω μετιὼν	ἔροιό	με εἰ οἱ ἰσχυροὶ (δυνατοί
[340]	γενέσθαι καὶ τὸ εἶναι, ἢ	ἄλλο;	Ἄλλο νὴ Δί´, ἔφη ὁ
[325]	πάντ´ ἄνδρα, ἐάν τι καὶ	ἄλλο	βούληται μανθάνειν ἢ πράττειν, οὕτω
[355]	μὲν ἡδονῆς οὐκέτι ἔξεστιν εἰπεῖν—	ἄλλο	γὰρ ὄνομα μετείληφεν ἀντὶ τῆς
[311]	ἂν αὐτῷ (ἀποκριναίμεθα; τί ὄνομα	ἄλλο	γε λεγόμενον περὶ Πρωταγόρου ἀκούομεν;
[329]	οἱ μὲν ἄλλο, οἱ δὲ	ἄλλο,	ἢ ἀνάγκη, ἐάνπερ τις ἓν
[355]	ἐλάττω ᾖ; οὐχ ἕξομεν εἰπεῖν	ἄλλο	ἢ τοῦτο. Δῆλον ἄρα, φήσει,
[341]	ἔφη, λέγειν, ὦ Σώκρατες, Σιμωνίδην	ἄλλο	ἢ τοῦτο, καὶ ὀνειδίζειν τῷ
[337]	ἥδεσθαι δὲ ἐσθίοντά τι ἢ	ἄλλο	ἡδὺ πάσχοντα αὐτῷ τῷ σώματι.
[351]	εἴ τι ἀπ´ αὐτῶν ἀποβήσεται	ἄλλο;	καὶ αὖθις αὖ τὰ ἀνιαρὰ
[330]	δ´ ἐγώ, ἄλλο, τὸ δὲ	ἄλλο;	Ναί. Ἦ καὶ δύναμιν αὐτῶν
[340]	καὶ τὸ εἶναι, ἢ ἄλλο;	Ἄλλο	νὴ Δί´, ἔφη ὁ Πρόδικος.
[329]	τῆς ἀρετῆς μορίων οἱ μὲν	ἄλλο,	οἱ δὲ ἄλλο, ἢ ἀνάγκη,
[330]	ἐστὶν τῶν τῆς ἀρετῆς μορίων	ἄλλο	οἷον ἐπιστήμη, οὐδ´ οἷον δικαιοσύνη,
[330]	ὦ ἄνθρωπε· σχολῇ μεντἄν τι	ἄλλο	ὅσιον εἴη, εἰ μὴ αὐτή
[340]	Πρωταγόρας, ταὐτὸν ἑαυτῷ λέγοντα, ἀλλ´	ἄλλο.	οὐ γὰρ τοῦτο ὁ Πιττακὸς
[345]	οὔτε ἰατροὶ οὔτε τέκτονες οὔτε	(ἄλλο	οὐδὲν τῶν τοιούτων· ὅστις δὲ
[332]	Τούτῳ μὴ ἔστιν τι ἐναντίον	ἄλλο	πλὴν τὸ βαρύ; Οὐκ ἔφη.
[319]	εἴπερ κέκτησαι· οὐ γάρ τι	ἄλλο	πρός γε σὲ εἰρήσεται ἢ
[353]	τε καὶ Πρωταγόρας, δι´ οὐδὲν	ἄλλο	ταῦτα κακὰ ὄντα ἢ διότι
[354]	καὶ ἀποτροπάς; ἢ ἔχετέ τι	ἄλλο	τέλος (λέγειν, εἰς ὃ ἀποβλέψαντες
[353]	οἰόμεθ´ ἂν αὐτούς, ὦ Πρωταγόρα,	ἄλλο	τι ἀποκρίνασθαι ἢ ὅτι οὐ
[354]	(αὐτῷ ἡδονῶν· ἐπεὶ εἰ κατ´	ἄλλο	τι αὐτὸ τὸ χαίρειν κακὸν
[348]	μὴ οἴου διαλέγεσθαί μέ σοι	ἄλλο	τι βουλόμενον ἢ ἃ αὐτὸς
[353]	ἐγώ τε καὶ Πρωταγόρας φράσαι.	ἄλλο	τι γάρ, ὦ ἄνθρωποι, φατὲ
[357]	ὑμεῖς δὲ διὰ τὸ οἴεσθαι	ἄλλο	τι ἢ ἀμαθίαν εἶναι οὔτε
[360]	τὰ αἰσχρὰ καὶ κακὰ δι´	ἄλλο	τι ἢ δι´ ἄγνοιαν καὶ
[355]	κακὰ τῶν ἀγαθῶν; ἢ κατ´	ἄλλο	τι ἢ ὅταν τὰ μὲν
[354]	Ταῦτα δὲ ἀγαθά ἐστι δι´	ἄλλο	τι ἢ ὅτι εἰς ἡδονὰς
[358]	ἢ ἀμαθία, οὐδὲ κρείττω ἑαυτοῦ	ἄλλο	τι ἢ σοφία. Συνεδόκει πᾶσιν.
[355]	τὴν ἡδονήν, ἢ τὸ κακὸν	ἄλλο	τι ἢ τὴν ἀνίαν· ἢ
[361]	ἡ ἀρετή. εἰ μὲν γὰρ	ἄλλο	τι ἦν ἢ ἐπιστήμη ἡ
[349]	τοὺς ἀνδρείους θαρραλέους λέγεις ἢ	ἄλλο	τι; Καὶ ἴτας γε, ἔφη,
[341]	Σιμωνίδης ἢ κακὸν ὑπολαμβάνουσι ἢ	ἄλλο	τι ὃ σὺ οὐ μανθάνεις·
[350]	Πότερον διότι ἐπίστανται ἢ δι´	ἄλλο	τι; Ὅτι ἐπίστανται. Τίνες δὲ
[358]	ἀξίων; Καὶ τοῦτο πᾶσι συνεδόκει.	Ἄλλο	τι οὖν, ἔφην ἐγώ, ἐπί
[354]	ἐμοὶ δοκοῦσιν, ἔφη ὁ Πρωταγόρας.	Ἄλλο	τι οὖν πάλιν καὶ περὶ
[354]	λυπῶν παρασκευάζῃ; ἐπεὶ εἰ πρὸς	ἄλλο	τι τέλος ἀποβλέπετε, ὅταν καλῆτε
[354]	χαίρειν κακὸν καλεῖτε καὶ εἰς	ἄλλο	τι τέλος ἀποβλέψαντες, ἔχοιτε ἂν
[352]	τὴν ἐπιστήμην αὐτοῦ ἄρχειν ἀλλ´	ἄλλο	τι, τοτὲ μὲν θυμόν, τοτὲ
[358]	οὐδὲ τὸ ἥττω εἶναι αὑτοῦ	ἄλλο	τι τοῦτ´ ἐστὶν ἢ ἀμαθία,
[361]	δ´ ὥρα ἤδη καὶ ἐπ´	ἄλλο	τι τρέπεσθαι. ~(Ἀλλ´, ἦν δ´
[346]	πατέρα ἀλλόκοτον ἢ πατρίδα ἢ	ἄλλο	τι τῶν τοιούτων. τοὺς μὲν
[352]	ἢ πρὸς ὑγίειαν ἢ πρὸς	ἄλλο	τι τῶν τοῦ σώματος ἔργων,
[355]	ἀναθέσθαι ἔξεστιν, ~(εἴ πῃ ἔχετε	ἄλλο	τι φάναι εἶναι τὸ ἀγαθὸν
[330]	αὐτῶν ἐστιν, ἦν δ´ ἐγώ,	ἄλλο,	τὸ δὲ ἄλλο; Ναί. Ἦ
[327]	δὲ μάλιστα πάντων οὕτως— ἐνθυμήθητι	ἄλλο	τῶν ἐπιτηδευμάτων ὁτιοῦν καὶ μαθημάτων
[355]	ἀρκεῖ καὶ μὴ ἔχετε μηδὲν	ἄλλο	φάναι εἶναι ἀγαθὸν ἢ κακὸν
[332]	τοῦτο μὲν ἐάσωμεν, τόδε δὲ	ἄλλο	ὧν ἔλεγες ἐπισκεψώμεθα. ἀφροσύνην τι
[342]	τὴν σοφίαν. νῦν δὲ ἀποκρυψάμενοι	ἐκεῖνο	ἐξηπατήκασιν τοὺς ἐν ταῖς πόλεσι
[312]	τἆλλα οὕτως. εἰ δέ τις	ἐκεῖνο	ἔροιτο, Ὁ δὲ σοφιστὴς τῶν
[361]	(γενομένου μάλιστ´ ἂν κατάδηλον γένοιτο	ἐκεῖνο	περὶ οὗ ἐγώ τε καὶ
[351]	ἰσχύν, ἀλλὰ τὸ μὲν καὶ	ἀπὸ	ἐπιστήμης γίγνεσθαι, τὴν δύναμιν, καὶ
[351]	ἀπὸ τέχνης γίγνεται ἀνθρώποις καὶ	(ἀπὸ	θυμοῦ γε καὶ ἀπὸ μανίας,
[309]	φαίνῃ; ἢ δῆλα δὴ ὅτι	ἀπὸ	κυνηγεσίου τοῦ περὶ τὴν Ἀλκιβιάδου
[351]	ἐπιστήμης γίγνεσθαι, τὴν δύναμιν, καὶ	ἀπὸ	μανίας γε καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν
[351]	καὶ (ἀπὸ θυμοῦ γε καὶ	ἀπὸ	μανίας, ὥσπερ ἡ δύναμις, ἀνδρεία
[341]	θεία τις εἶναι πάλαι, ἤτοι	ἀπὸ	Σιμωνίδου ἀρξαμένη, ἢ καὶ ἔτι
[351]	πάντας· θάρσος μὲν γὰρ καὶ	ἀπὸ	τέχνης γίγνεται ἀνθρώποις καὶ (ἀπὸ
[323]	οὐ φύσει ἡγοῦνται εἶναι οὐδ´	ἀπὸ	τοῦ αὐτομάτου, ἀλλὰ διδακτόν τε
[320]	διαφθαρῇ δὴ ὑπὸ Ἀλκιβιάδου, ἀποσπάσας	ἀπὸ	τούτου, καταθέμενος ἐν Ἀρίφρονος ἐπαίδευε·
[350]	τι; Ὅτι ἐπίστανται. Τίνες δὲ	ἀπὸ	τῶν ἵππων πολεμεῖν θαρραλέοι εἰσίν;
[351]	γε καὶ θυμοῦ, ἰσχὺν δὲ	ἀπὸ	φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν σωμάτων.
[351]	ὥσπερ ἡ δύναμις, ἀνδρεία δὲ	ἀπὸ	φύσεως καὶ εὐτροφίας τῶν ψυχῶν
[339]	ἐγὼ τὸ μὲν πρῶτον, ὡσπερεὶ	ὑπὸ	ἀγαθοῦ πύκτου πληγείς, ἐσκοτώθην τε
[320]	περὶ αὐτοῦ μὴ διαφθαρῇ δὴ	ὑπὸ	Ἀλκιβιάδου, ἀποσπάσας ἀπὸ τούτου, καταθέμενος
[345]	πόνου ἢ ὑπὸ νόσου ἢ	ὑπὸ	ἄλλου τινὸς περιπτώματος— αὕτη γὰρ
[347]	καὶ τῶν λόγων τῶν ἑαυτῶν	ὑπὸ	ἀπαιδευσίας, τιμίας ποιοῦσι (τὰς αὐλητρίδας,
[332]	μὲν ὑπὸ σωφροσύνης, τὸ δὲ	ὑπὸ	ἀφροσύνης; Ναί. Ἐναντίως; Πάνυ γε.
[332]	σωφροσύνης πράττεσθαι, τὸ δὲ ἀφρόνως	ὑπὸ	ἀφροσύνης; (Συνεχώρει. Οὐκοῦν εἴπερ ἐναντίως
[337]	καὶ Σώκρατες, συμβῆναι ὑμᾶς ὥσπερ	ὑπὸ	διαιτητῶν ἡμῶν συμβιβαζόντων ~(εἰς τὸ
[332]	(Συνεχώρει. Οὐκοῦν εἴπερ ἐναντίως πράττεται,	ὑπὸ	ἐναντίου πράττοιτ´ ἄν; Ναί. Πράττεται
[332]	Ναί. Ἐναντίως; Πάνυ γε. Οὐκοῦν	ὑπὸ	ἐναντίων ὄντων; Ναί. Ἐναντίον ἄρ´
[332]	Ὡμολογήκαμεν. Τὸ δὲ ἐναντίως πραττόμενον	ὑπὸ	ἐναντίων πράττεσθαι; Ἔφη. Ὡμολογήκαμεν δὲ
[352]	ὅτι ποτε αἴτιόν ἐστι τούτου,	ὑπὸ	ἡδονῆς φασιν (ἡττωμένους ἢ λύπης
[355]	ἐκεῖνος ἐρήσεται ἡμᾶς· ἡμῖν δὲ	ὑπὸ	μὲν ἡδονῆς οὐκέτι ἔξεστιν εἰπεῖν—
[352]	τὰ κακά, μὴ ἂν κρατηθῆναι	ὑπὸ	μηδενὸς ὥστε ἄλλ´ ἄττα πράττειν
[345]	χρόνου ἢ ὑπὸ πόνου ἢ	ὑπὸ	νόσου ἢ ὑπὸ ἄλλου τινὸς
[345]	κακὸς ἢ ὑπὸ χρόνου ἢ	ὑπὸ	πόνου ἢ ὑπὸ νόσου ἢ
[353]	γίγνεσθαι ἐν τοῖσδε, οἷον πολλάκις	ὑπὸ	σίτων καὶ ποτῶν καὶ ἀφροδισίων
[350]	καὶ ἀπεκρινόμην σοι. ἔγωγε ἐρωτηθεὶς	ὑπὸ	σοῦ εἰ οἱ ἀνδρεῖοι θαρραλέοι
[329]	πολλαχοῦ ἐν τοῖς λόγοις ἐλέγετο	ὑπὸ	σοῦ ἡ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη
[332]	Ἔφη. Τὸ δὲ σωφρόνως πραττόμενον	ὑπὸ	σωφροσύνης πράττεσθαι, τὸ δὲ ἀφρόνως
[332]	Ναί. Πράττεται δὲ τὸ μὲν	ὑπὸ	σωφροσύνης, τὸ δὲ ὑπὸ ἀφροσύνης;
[310]	σοι φράζειν ὅτι διωξοίμην αὐτόν,	ὑπό	τινος ἄλλου ἐπελαθόμην. ἐπειδὴ δὲ
[352]	ἢ ὧν νυνδὴ ἐγὼ ἔλεγον	ὑπό	τινος τούτων κρατουμένους ταῦτα ποιεῖν
[355]	ἀποκρινώμεθα καὶ λέγωμεν ὅτι Ἡττώμενος	Ὑπὸ	τίνος; φήσει. Τοῦ ἀγαθοῦ, φήσομεν
[332]	εἴ τι δὴ ὡσαύτως πράττεται,	ὑπὸ	τοῦ αὐτοῦ πράττεται, καὶ εἴ
[340]	ἔφη Ὅμηρος τὸν Σκάμανδρον πολιορκούμενον	ὑπὸ	τοῦ Ἀχιλλέως τὸν Σιμόεντα παρακαλεῖν,
[355]	ἔρηται, Διὰ τί; Ἡττώμενος, φήσομεν·	Ὑπὸ	τοῦ; ἐκεῖνος ἐρήσεται ἡμᾶς· ἡμῖν
[332]	πράττεται, καὶ εἴ τι ἐναντίως,	ὑπὸ	τοῦ ἐναντίου; Συνέφη. Φέρε δή,
[315]	ταμιείῳ ἐχρῆτο Ἱππόνικος, νῦν δὲ	ὑπὸ	τοῦ πλήθους τῶν καταλυόντων ὁ
[355]	ἐθέλει διὰ τὰς παραχρῆμα ἡδονάς,	ὑπὸ	τούτων ἡττώμενος. ὡς δὲ ταῦτα
[321]	ὀλιγογονίαν προσῆψε, τοῖς δ´ ἀναλισκομένοις	ὑπὸ	τούτων πολυγονίαν, σωτηρίαν τῷ γένει
[355]	οὐ δέον αὐτὸν πράττειν, ἡττώμενος	ὑπὸ	τῶν ἀγαθῶν. ἆρα, φήσει, οὐκ
[352]	ἐπιστήμης ὥσπερ περὶ ἀνδραπόδου, περιελκομένης	ὑπὸ	τῶν ἄλλων ἁπάντων. ἆρ´ οὖν
[359]	Λέγεται δή, ὦ Σώκρατες, οὕτως	ὑπὸ	τῶν ἀνθρώπων. Ἀληθῆ, ἔφην ἐγώ,
[356]	ἐνῇ· ἐὰν (δὲ τὰ ἡδέα	ὑπὸ	τῶν ἀνιαρῶν, οὐ πρακτέα. μή
[356]	τῶν πόρρω ἐάντε τὰ πόρρω	ὑπὸ	τῶν ἐγγύς, ταύτην τὴν πρᾶξιν
[356]	γιγνώσκων ὅτι ἀνιαρά ἐστιν, ~ἡττώμενος	(ὑπὸ	τῶν ἡδέων, δῆλον ὅτι ἀναξίων
[356]	ἐὰν μὲν τὰ ἀνιαρὰ ὑπερβάλληται	ὑπὸ	τῶν ἡδέων, ἐάντε τὰ ἐγγὺς
[355]	πράττει αὐτά, ἐξὸν μὴ πράττειν,	ὑπὸ	τῶν ἡδονῶν (ἀγόμενος καὶ ἐκπληττόμενος·
[353]	τοῦτο τὸ πάθος, ~ὅ φασιν	ὑπὸ	(τῶν ἡδονῶν ἡττᾶσθαι καὶ οὐ
[322]	δὲ οὐκ ἦσαν· ἀπώλλυντο οὖν	ὑπὸ	τῶν θηρίων διὰ τὸ πανταχῇ
[354]	καὶ τὰς στρατείας καὶ τὰς	ὑπὸ	τῶν ἰατρῶν θεραπείας τὰς διὰ
[339]	εἶναι· ἔστιν δὲ τοῦτο τὰ	ὑπὸ	τῶν ποιητῶν λεγόμενα οἷόν τ´
[356]	τῶν ἡδέων, ἐάντε τὰ ἐγγὺς	ὑπὸ	τῶν πόρρω ἐάντε τὰ πόρρω
[343]	περιεφέρετο τοῦτο τὸ ῥῆμα ἐγκωμιαζόμενον	ὑπὸ	τῶν σοφῶν, τὸ Χαλεπὸν ἐσθλὸν
[345]	ἄν ποτε καὶ κακὸς ἢ	ὑπὸ	χρόνου ἢ ὑπὸ πόνου ἢ
[348]	τε δύ´ ἐρχομένω, καί τε	πρὸ	ὃ τοῦ ἐνόησεν. εὐπορώτεροι γάρ
[315]	δὲ ἐν οἰκήματί τινι, ᾧ	πρὸ	τοῦ μὲν ὡς ταμιείῳ ἐχρῆτο
[311]	ἴωμεν— πρῲ γάρ ἐστιν— ἀλλὰ	δεῦρο	ἐξαναστῶμεν εἰς τὴν αὐλήν, καὶ
[310]	ὕπνος ἀνῆκεν, εὐθὺς ἀναστὰς οὕτω	δεῦρο	ἐπορευόμην. Καὶ ἐγὼ γιγνώσκων αὐτοῦ
[355]	ὄνομα μετείληφεν ἀντὶ τῆς ἡδονῆς	τὸ	ἀγαθόν— ἐκείνῳ δὴ ἀποκρινώμεθα καὶ
[355]	ἔχετε ἄλλο τι φάναι εἶναι	τὸ	ἀγαθὸν ἢ τὴν ἡδονήν, ἢ
[334]	οὕτω δὲ ποικίλον τί ἐστιν	τὸ	ἀγαθὸν καὶ παντοδαπόν, ὥστε καὶ
[352]	θεασάμενος ὅτι οὕτως ἔχεις πρὸς	τὸ	ἀγαθὸν καὶ τὸ ἡδὺ ὡς
[332]	Τούτῳ ἔστιν τι ἐναντίον πλὴν	τὸ	αἰσχρόν; Οὐκ ἔστιν. Τί δέ;
[338]	τὸ μέσον, καὶ μήτε σὲ	τὸ	ἀκριβὲς τοῦτο εἶδος τῶν διαλόγων
[344]	λόγον τὸ μέν ἐμβεβλημένον καὶ	τὸ	ἀλαθέως ὀρθῶς ἐπ´ ἐσχάτῳ κείμενον·
[343]	δεῖ θεῖναι ἐν τῷ ᾄσματι	τὸ	ἀλαθέως, οὑτωσί πως ὑπειπόντα τὸ
[356]	τοῦτο τὸ φάντασμα, δηλώσασα (δὲ	τὸ	ἀληθὲς ἡσυχίαν ἂν ἐποίησεν ἔχειν
[321]	δὴ ἀκόσμητον ἔτι αὐτῷ ἦν	τὸ	ἀνθρώπων γένος, καὶ ἠπόρει ὅτι
[333]	καὶ ἀγωνιᾶν καὶ παρατετάχθαι πρὸς	τὸ	ἀποκρίνεσθαι· ἐπειδὴ οὖν ἑώρων αὐτὸν
[311]	τίς σε ἤρετο· Τελεῖν τοῦτο	τὸ	ἀργύριον ὡς τίνι ὄντι ἐν
[339]	ἄνευ ψόγου τετυγμένον. τοῦτο ἐπίστασαι	τὸ	ᾆσμα, ἢ πᾶν σοι διεξέλθω;
[347]	ἐγώ, Σιμωνίδης διανοούμενος πεποιηκέναι τοῦτο	τὸ	ᾆσμα. Καὶ ὁ Ἱππίας, Εὖ
[343]	τούτῳ ἐπιβουλεύων κολοῦσαι αὐτὸ ἅπαν	τὸ	ᾆσμα πεποίηκεν, ὥς μοι φαίνεται.
[340]	τὸ γενέσθαι. εἰ δὲ μὴ	τὸ	αὐτό ἐστιν τὸ εἶναι τῷ
[345]	μάχονται· καὶ τοῦτ´ ἐστὶ πρὸς	τὸ	αὐτὸ τοῦτο εἰρημένον. οὐ γὰρ
[351]	δοκῇ εἶναι τὸ σκέμμα καὶ	τὸ	αὐτὸ φαίνηται ἡδύ τε καὶ
[332]	μοι, ἔφη. Τοὐναντίον ἄρα ἐστὶν	τὸ	ἀφρόνως πράττειν τῷ σωφρόνως; Ἔφη.
[332]	ἔστιν τι ἐναντίον ἄλλο πλὴν	τὸ	βαρύ; Οὐκ ἔφη. Οὐκοῦν, ἦν
[318]	καὶ ἑκάστης ἡμέρας ἀεὶ ἐπὶ	τὸ	βέλτιον ἐπιδιδόναι. (Καὶ ἐγὼ ἀκούσας
[338]	φαύλῳ ἀνθρώπῳ ἐπιστάτην αἱρεῖσθαι, ἐπεὶ	τό	γ´ ἐμὸν οὐδέν μοι διαφέρει.
[341]	οὐκ αἰσχύνομαι τἀγαθὰ δεινὰ καλῶν.	τὸ	γὰρ δεινόν, φησίν, κακόν ἐστιν·
[331]	ὁτῳοῦν ἁμῇ γέ πῃ προσέοικεν.	τὸ	γὰρ λευκὸν τῷ μέλανι ἔστιν
[337]	ἅπαντας εἶναι— (φύσει, οὐ νόμῳ·	τὸ	γὰρ ὅμοιον τῷ ὁμοίῳ φύσει
[359]	ἀλλ´ ἃ τὸ ὕστερον εἶπεν.	τὸ	γὰρ ὕστερον ἔφη τὰ μὲν
[324]	ἀδικήματος τιμωρεῖται— οὐ γὰρ ἂν	τό	γε πραχθὲν ἀγένητον θείη— ἀλλὰ
[340]	Πρόδικος ὅδε, τὸ εἶναι καὶ	τὸ	γενέσθαι. εἰ δὲ μὴ τὸ
[340]	γνώμην· ταὐτόν σοι δοκεῖ εἶναι	τὸ	γενέσθαι καὶ τὸ εἶναι, ἢ
[344]	θεὸς ἂν μόνος τοῦτο ἔχοι	τὸ	γέρας, ἄνδρα δ´ οὐκ ἔστι
[326]	ὑπογράψαντες γραμμὰς τῇ γραφίδι οὕτω	τὸ	γραμματεῖον διδόασιν καὶ ἀναγκάζουσι γράφειν
[351]	μὲν ἄρα (ἡδέως ζῆν ἀγαθόν,	τὸ	δ´ ἀηδῶς κακόν. Εἴπερ τοῖς
[331]	ἀλλ´ ἐμέ τε καὶ σέ·	τὸ	δ´ ἐμέ τε καὶ σέ"
[344]	ὦ Πιττακέ, χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι·	τὸ	δ´ ἐστὶ γενέσθαι μὲν χαλεπόν,
[333]	σωφρονεῖν λέγεις εὖ φρονεῖν; Ἔφη.	Τὸ	δ´ εὖ φρονεῖν εὖ βουλεύεσθαι,
[325]	ἐνδεικνύμενοι ὅτι τὸ μὲν δίκαιον,	τὸ	δὲ ἄδικον, καὶ τόδε μὲν
[330]	ἐστιν, ἦν δ´ ἐγώ, ἄλλο,	τὸ	δὲ ἄλλο; Ναί. Ἦ καὶ
[358]	τὸ μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν εἶναι,	τὸ	δὲ ἀνιαρὸν κακόν. τὴν δὲ
[331]	μὴ δίκαιον, ἀλλ´ ἄδικον (ἄρα,	τὸ	δὲ ἀνόσιον; τί αὐτῷ ἀποκρινούμεθα;
[316]	ἥττων σοφιστὴς (Ἡρόδικος ὁ Σηλυμβριανός,	τὸ	δὲ ἀρχαῖον Μεγαρεύς· μουσικὴν δὲ
[332]	σωφρόνως πραττόμενον ὑπὸ σωφροσύνης πράττεσθαι,	τὸ	δὲ ἀφρόνως ὑπὸ ἀφροσύνης; (Συνεχώρει.
[359]	τέτταρα ἐπιεικῶς παραπλήσια ἀλλήλοις (εἶναι,	τὸ	δὲ ἓν πάνυ πολὺ διαφέρειν
[332]	εἶναι, πλείω δὲ μή; Ὡμολογήκαμεν.	Τὸ	δὲ ἐναντίως πραττόμενον ὑπὸ ἐναντίων
[318]	του ἢ περὶ οὗ ἥκει.	τὸ	δὲ μάθημά ἐστιν εὐβουλία περὶ
[333]	ἡ σωφροσύνη καὶ ἡ σοφία;	τὸ	δὲ πρότερον αὖ ἐφάνη ἡμῖν
[333]	σοι σωφρονεῖν ἀδικοῦντες; Ἔστω, ἔφη.	Τὸ	δὲ σωφρονεῖν λέγεις εὖ φρονεῖν;
[332]	πράττηται τῷ σωφρόνως πραττομένῳ; Ἔφη.	Τὸ	δὲ σωφρόνως πραττόμενον ὑπὸ σωφροσύνης
[349]	τὸ μέν τι αὐτοῦ αἰσχρόν,	τὸ	δέ τι καλόν, ἢ ὅλον
[332]	δὲ τὸ μὲν ὑπὸ σωφροσύνης,	τὸ	δὲ ὑπὸ ἀφροσύνης; Ναί. Ἐναντίως;
[336]	συνεῖναί τε ἀλλήλοις διαλεγομένους καὶ	τὸ	δημηγορεῖν. Ἀλλ´— ὁρᾷς; ἔφη, ὦ
[348]	τῶν παρόντων, μόγις προυτράπετο εἰς	τὸ	διαλέγεσθαι καὶ ἐκέλευεν ἐρωτᾶν αὑτὸν
[331]	αὐτόν· Ἦ γὰρ οὕτω σοι	τὸ	δίκαιον καὶ τὸ ὅσιον πρὸς
[356]	καὶ συνθεὶς τὰ λυπηρά, καὶ	τὸ	ἐγγὺς καὶ τὸ πόρρω στήσας
[331]	δ´ ἐγώ· οὐδὲν γὰρ δέομαι	τὸ	εἰ βούλει" τοῦτο καὶ εἴ
[331]	βέλτιστ´ (ἂν ἐλέγχεσθαι, εἴ τις	τὸ	εἴ" ἀφέλοι αὐτοῦ. Ἀλλὰ μέντοι,
[311]	ὥστε, θάρρει, καταληψόμεθα αὐτόν, ὡς	τὸ	εἰκός, ἔνδον. Μετὰ ταῦτα ἀναστάντες
[340]	δοκεῖ εἶναι τὸ γενέσθαι καὶ	τὸ	εἶναι, ἢ ἄλλο; Ἄλλο νὴ
[340]	Πρωταγόρα, ὥς φησιν Πρόδικος ὅδε,	τὸ	εἶναι καὶ τὸ γενέσθαι. εἰ
[340]	δὲ μὴ τὸ αὐτό ἐστιν	τὸ	εἶναι τῷ γενέσθαι, οὐκ ἐναντία
[345]	ἀλλὰ περὶ ἑαυτοῦ λέγει τοῦτο	τὸ	ἑκών. ἡγεῖτο γὰρ ἄνδρα καλὸν
[334]	ἐπιβάλλειν, πάντα ἀπόλλυσιν· ἐπεὶ καὶ	τὸ	ἔλαιον τοῖς μὲν φυτοῖς ἅπασίν
[358]	οὐδεὶς τὸ μεῖζον αἱρήσεται ἐξὸν	τὸ	ἔλαττον; Ἅπαντα ταῦτα συνεδόκει ἅπασιν
[356]	ὀρθῶς ἔδει ἑλέσθαι καὶ ὁπότε	τὸ	ἔλαττον, ἢ αὐτὸ πρὸς ἑαυτὸ
[360]	μοι, ἔφη, δοκεῖς, ὦ Σώκρατες,	τὸ	ἐμὲ εἶναι τὸν ἀποκρινόμενον· χαριοῦμαι
[340]	ἐσθλόν, ὥσπερ ὁ Σιμωνίδης, ἀλλὰ	τὸ	ἔμμεναι· ἔστιν δὲ οὐ ταὐτόν,
[350]	ἀνδρείους ὡς οὐ θαρραλέοι εἰσίν,	τὸ	ἐμὸν ὁμολόγημα οὐδαμοῦ ἐπέδειξας ὡς
[333]	ὦ Πρωταγόρα, λύσωμεν τῶν λόγων;	τὸ	ἓν ἑνὶ μόνον ἐναντίον εἶναι,
[324]	γὰρ ἔστιν, καὶ τοῦτό ἐστιν	τὸ	ἓν οὐ τεκτονικὴ οὐδὲ χαλκεία
[354]	ἀμφοῖν. Οὐκοῦν πάλιν ἂν αὐτοὺς	τὸ	ἐναντίον εἰ ἐροίμεθα· Ὦ ἄνθρωποι
[324]	ἡ ἀσέβεια καὶ ~(συλλήβδην πᾶν	τὸ	ἐναντίον τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς· ἔνθα
[353]	εἶναί τι ἡμῖν τοῦτο πρὸς	τὸ	ἐξευρεῖν περὶ ἀνδρείας, πρὸς τἆλλα
[319]	τοῦτό ἐστιν, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	τὸ	ἐπάγγελμα ὃ ἐπαγγέλλομαι. Ἦ καλόν,
[340]	ἐπῄνεσέν με· ὁ δὲ Πρωταγόρας,	Τὸ	ἐπανόρθωμά σοι, ἔφη, ὦ Σώκρατες,
[316]	αὐτὴν τῶν παλαιῶν ἀνδρῶν, φοβουμένους	τὸ	ἐπαχθὲς αὐτῆς, πρόσχημα ποιεῖσθαι καὶ
[336]	ἕως ἂν ἐπιλάθωνται περὶ ὅτου	τὸ	ἐρώτημα ἦν οἱ πολλοὶ τῶν
[339]	καὶ δὴ καὶ νῦν ἔσται	τὸ	ἐρώτημα περὶ τοῦ αὐτοῦ μὲν
[349]	συνδιασκέψασθαι. ἦν δέ, (ὡς ἐγᾦμαι,	τὸ	ἐρώτημα τόδε· σοφία καὶ σωφροσύνη
[338]	δοκῇ πρόθυμος εἶναι πρὸς αὐτὸ	τὸ	ἐρωτώμενον ἀποκρίνεσθαι, καὶ ἐγὼ καὶ
[358]	ὅταν τε ἀναγκασθῇ δυοῖν κακοῖν	τὸ	ἕτερον αἱρεῖσθαι, οὐδεὶς τὸ μεῖζον
[330]	πρὸς ἄλληλα, ὡς οὐκ εἶναι	τὸ	ἕτερον αὐτῶν οἷον τὸ ἕτερον·
[349]	δύναμιν ἕκαστον, οὐκ ὂν οἷον	τὸ	ἕτερον αὐτῶν τὸ ἕτερον; ἔφησθα
[330]	εἶναι τὸ ἕτερον αὐτῶν οἷον	τὸ	ἕτερον· εἴποιμ´ ἂν ἔγωγε ὅτι
[356]	ἑαυτὸ ἢ τὸ ἕτερον πρὸς	τὸ	ἕτερον, εἴτ´ ἐγγὺς εἴτε πόρρω
[349]	ὂν οἷον τὸ ἕτερον αὐτῶν	τὸ	ἕτερον; ἔφησθα οὖν σὺ οὐκ
[359]	ἔφη εἶναι τὸ ἕτερον οἷον	τὸ	ἕτερον, ἰδίαν δὲ αὑτοῦ ἕκαστον
[331]	Πρωταγόρα; σὺ φῂς οὐκ εἶναι	τὸ	ἕτερον μόριον οἷον τὸ ἕτερον
[359]	τῆς ἀρετῆς οὐδὲν ἔφη εἶναι	τὸ	ἕτερον οἷον τὸ ἕτερον, ἰδίαν
[330]	τῆς ἀρετῆς μόρια οὐκ ἔστιν	τὸ	ἕτερον οἷον τὸ (ἕτερον, οὔτε
[331]	δύναμιν ἔχειν καὶ οὐκ εἶναι	τὸ	ἕτερον οἷον τὸ ἕτερον, τὰ
[331]	γέ πῃ προσέοικεν καὶ ἔστιν	τὸ	ἕτερον οἷον τὸ ἕτερον. ὥστε
[330]	οὐκ ἔστιν τὸ ἕτερον οἷον	τὸ	(ἕτερον, οὔτε αὐτὸ οὔτε ἡ
[330]	τῶν ἄλλων οὐδέν ἐστιν οἷον	τὸ	ἕτερον οὔτε κατὰ τὴν δύναμιν
[356]	ἢ αὐτὸ πρὸς ἑαυτὸ ἢ	τὸ	ἕτερον πρὸς τὸ ἕτερον, εἴτ´
[331]	οὐκ εἶναι τὸ ἕτερον οἷον	τὸ	ἕτερον, τὰ τοῦ προσώπου μόρια,
[331]	εἶναι τὸ ἕτερον μόριον οἷον	τὸ	ἕτερον τῶν τῆς ἀρετῆς; σὸς
[331]	καὶ ἔστιν τὸ ἕτερον οἷον	τὸ	ἕτερον. ὥστε τούτῳ γε τῷ
[356]	οὖν (ἐν τούτῳ ἡμῖν ἦν	τὸ	εὖ πράττειν, ἐν τῷ τὰ
[323]	ταύτης τῆς ἀρετῆς σύμβουλον διὰ	τὸ	ἡγεῖσθαι παντὶ μετεῖναι αὐτῆς, ταῦτα
[320]	οἶμαί τί σε λέγειν διὰ	τὸ	ἡγεῖσθαί σε πολλῶν μὲν ἔμπειρον
[355]	τὴν ἀνίαν· ἢ ἀρκεῖ ὑμῖν	τὸ	ἡδέως καταβιῶναι τὸν βίον ἄνευ
[357]	ἀμαθίᾳ πράττεται. ὥστε τοῦτ´ ἐστὶν	τὸ	ἡδονῆς ἥττω εἶναι, ἀμαθία ἡ
[358]	Συνεδόκει. Εἰ ἄρα, ἔφην ἐγώ,	τὸ	ἡδὺ ἀγαθόν ἐστιν, οὐδεὶς οὔτε
[355]	μεταλάβωμεν δὴ τὰ ὀνόματα πάλιν	τὸ	ἡδύ τε καὶ ἀνιαρὸν ἐπὶ
[352]	ἔχεις πρὸς τὸ ἀγαθὸν καὶ	τὸ	ἡδὺ ὡς φῄς, δέομαι τοιοῦτόν
[355]	τοῦτο. Δῆλον ἄρα, φήσει, ὅτι	τὸ	ἡττᾶσθαι τοῦτο λέγετε, ἀντὶ ἐλαττόνων
[358]	ταῦτα, ἐξὸν τὰ βελτίω· οὐδὲ	τὸ	ἥττω εἶναι αὑτοῦ ἄλλο τι
[359]	ἡγεῖται εἶναι οὐδεὶς ἔρχεται, ἐπειδὴ	τὸ	ἥττω εἶναι ἑαυτοῦ ηὑρέθη ἀμαθία
[341]	ὅπερ ἡμεῖς οἱ ἄλλοι, οὐ	τὸ	κακόν, ἀλλ´ ὃ ἂν μὴ
[355]	ἀγαθὸν ἢ τὴν ἡδονήν, ἢ	τὸ	κακὸν ἄλλο τι ἢ τὴν
[332]	Τούτῳ ἔστιν τι ἐναντίον πλὴν	τὸ	κακόν; Οὐκ ἔστιν. Τί δέ;
[360]	δ´ ὁ ἀνδρεῖος; οὐκ ἐπὶ	τὸ	κάλλιόν τε καὶ ἄμεινον καὶ
[360]	δειλοὶ οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι ἐπὶ	τὸ	κάλλιόν τε καὶ ἄμεινον καὶ
[358]	οὐ καλαί {καὶ ὠφέλιμοι} καὶ	τὸ	καλὸν ἔργον ἀγαθόν τε καὶ
[328]	ἄλλων ἀνθρώπων ὀνῆσαί τινα πρὸς	τὸ	καλὸν καὶ ἀγαθὸν γενέσθαι, καὶ
[338]	τοῦτο εἶδος τῶν διαλόγων ζητεῖν	τὸ	κατὰ βραχὺ λίαν, εἰ μὴ
[321]	τῆς Ἀθηνᾶς καὶ Ἡφαίστου οἴκημα	τὸ	κοινόν, ἐν ᾧ (ἐφιλοτεχνείτην, λαθὼν
[319]	διδακτὸν εἶναι. μὴ τοίνυν ὅτι	τὸ	κοινὸν τῆς πόλεως οὕτως ἔχει,
[324]	οὔσης. εἰ γὰρ ἐθέλεις ἐννοῆσαι	τὸ	κολάζειν, ὦ Σώκρατες, τοὺς ἀδικοῦντας
[342]	κατανενοήκασι καὶ τῶν πάλαι, ὅτι	τὸ	λακωνίζειν πολὺ μᾶλλόν ἐστιν φιλοσοφεῖν
[326]	εὐαρμοστότεροι γιγνόμενοι χρήσιμοι ὦσιν εἰς	τὸ	λέγειν τε καὶ πράττειν· πᾶς
[354]	τέλος ἀποβλέπετε, ὅταν καλῆτε αὐτὸ	τὸ	λυπεῖσθαι (ἀγαθόν, ἢ πρὸς ὃ
[354]	αὐτὸς τρόπος; τότε καλεῖτε αὐτὸ	τὸ	λυπεῖσθαι ἀγαθόν, ὅταν ἢ μείζους
[314]	ἀλλ´ ἀνάγκη καταθέντα τὴν τιμὴν	τὸ	μάθημα ἐν αὐτῇ τῇ ψυχῇ
[341]	οὐχ ὥσπερ ἐγὼ ἔμπειρος διὰ	τὸ	μαθητὴς εἶναι Προδίκου τουτουΐ· καὶ
[358]	κακοῖν τὸ ἕτερον αἱρεῖσθαι, οὐδεὶς	τὸ	μεῖζον αἱρήσεται ἐξὸν τὸ ἔλαττον;
[315]	τυγχάνει ὤν. τοῦτό τ´ ἦν	τὸ	μειράκιον, καὶ τὼ Ἀδειμάντω ἀμφοτέρω,
[351]	δοκεῖ οὕτως βεβιωκέναι; Ἔμοιγ´, ἔφη.	Τὸ	μὲν ἄρα (ἡδέως ζῆν ἀγαθόν,
[325]	λόγον διδάσκοντες καὶ ἐνδεικνύμενοι ὅτι	τὸ	μὲν δίκαιον, τὸ δὲ ἄδικον,
[344]	οὕτω φαίνεται {τὸ} πρὸς λόγον	τὸ	μέν ἐμβεβλημένον καὶ τὸ ἀλαθέως
[358]	Ὁμολογεῖτε ἄρα, ἦν δ´ ἐγώ,	τὸ	μὲν ἡδὺ ἀγαθὸν εἶναι, τὸ
[351]	δύναμίν τε καὶ ἰσχύν, ἀλλὰ	τὸ	μὲν καὶ ἀπὸ ἐπιστήμης γίγνεσθαι,
[333]	ἐρωτῶντα καὶ τὸν ἀποκρινόμενον ἐξετάζεσθαι.	(Τὸ	μὲν οὖν πρῶτον ἐκαλλωπίζετο ἡμῖν
[315]	ὄπισθεν ἠκολούθουν ἐπακούοντες τῶν λεγομένων	τὸ	μὲν πολὺ ξένοι ἐφαίνοντο— οὓς
[339]	ταῦτα ἀμφότερα λέγων, ὅς γε	τὸ	μὲν πρῶτον αὐτὸς ὑπέθετο χαλεπὸν
[339]	ἔπαινον (τῶν ἀκουόντων· καὶ ἐγὼ	τὸ	μὲν πρῶτον, ὡσπερεὶ ὑπὸ ἀγαθοῦ
[349]	Πότερον οὖν, ἦν δ´ ἐγώ,	τὸ	μέν τι αὐτοῦ αἰσχρόν, τὸ
[343]	ἀγαθὸν γενέσθαι χαλεπόν, (ἔπειτα ἐνέβαλε	τὸ	μέν. τοῦτο γὰρ οὐδὲ πρὸς
[332]	πράττοιτ´ ἄν; Ναί. Πράττεται δὲ	τὸ	μὲν ὑπὸ σωφροσύνης, τὸ δὲ
[338]	ὑπὸ διαιτητῶν ἡμῶν συμβιβαζόντων ~(εἰς	τὸ	μέσον, καὶ μήτε σὲ τὸ
[355]	ὃ μὴ εἰς ταῦτα τελευτᾷ,	τὸ	μετὰ τοῦτο ἀκούετε. φημὶ γὰρ
[341]	(κακόν, μέγα τεκμήριόν ἐστιν εὐθὺς	τὸ	μετὰ τοῦτο ῥῆμα· λέγει γὰρ
[352]	ἀποκαλύψας καὶ τὰ στήθη καὶ	τὸ	μετάφρενον ἐπίδειξον, ἵνα ἐπισκέψωμαι σαφέστερον,
[338]	πρύτανιν ἑλέσθαι ὃς ὑμῖν (φυλάξει	τὸ	μέτριον μῆκος τῶν λόγων ἑκατέρου.
[345]	γάρ— τοὔνεκεν οὔ ποτ´ ἐγὼ	τὸ	μὴ γενέσθαι δυνατὸν διζήμενος κενεὰν
[347]	ἀνθρώπων. καὶ γὰρ οὗτοι, διὰ	τὸ	μὴ δύνασθαι ἀλλήλοις δι´ ἑαυτῶν
[340]	τις γελοῖος ἰατρός· ἰώμενος μεῖζον	τὸ	νόσημα ποιῶ. Ἀλλ´ οὕτως ἔχει,
[357]	καὶ Ἱππίας· ὑμεῖς δὲ διὰ	τὸ	οἴεσθαι ἄλλο τι ἢ ἀμαθίαν
[329]	τοῦ προσώπου μόρια ἔχει πρὸς	τὸ	ὅλον πρόσωπον. Πότερον οὖν, ἦν
[331]	ἀνόμοια, κἂν πάνυ σμικρὸν ἔχῃ	τὸ	ὅμοιον. Καὶ ἐγὼ θαυμάσας εἶπον
[317]	ταύτην οἶμαι βελτίω ἐκείνης εἶναι,	τὸ	ὁμολογεῖν μᾶλλον ἢ ἔξαρνον εἶναι·
[317]	εἰπεῖν, μηδὲν δεινὸν πάσχειν διὰ	(τὸ	ὁμολογεῖν σοφιστὴς εἶναι. καίτοι πολλά
[315]	ἐν κύκλῳ περιιόντες ἀεὶ εἰς	τὸ	ὄπισθεν καθίσταντο κάλλιστα. Τὸν δὲ
[325]	~(ἀλλὰ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη καὶ	τὸ	ὅσιον εἶναι, καὶ συλλήβδην ἓν
[331]	οὕτω σοι τὸ δίκαιον καὶ	τὸ	ὅσιον πρὸς ἄλληλα ἔχει, ὥστε
[317]	ἂν οὗτοι διαγγέλλωσι, ταῦτα ὑμνοῦσιν—	τὸ	οὖν ἀποδιδράσκοντα μὴ δύνασθαι ἀποδρᾶναι,
[357]	Σώκρατες, εἰ μὴ ἔστι τοῦτο	τὸ	πάθημα ἡδονῆς ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί
[353]	Σώκρατες, εἰ μὴ ἔστιν τοῦτο	τὸ	πάθημα ἡδονῆς ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ τί
[352]	διδάσκειν ὅ ἐστιν αὐτοῖς τοῦτο	τὸ	πάθος, ~ὅ φασιν ὑπὸ (τῶν
[346]	Μυτιληναίων, ὡς πρὸς Πιττακὸν λέγων	τὸ	πάντας δὲ ἐπαίνημι καὶ φιλέω
[322]	οὖν ὑπὸ τῶν θηρίων διὰ	τὸ	πανταχῇ αὐτῶν ἀσθενέστεροι εἶναι, καὶ
[334]	ὠφέλιμά ἐστιν, ἢ ἃ μηδὲ	τὸ	παράπαν ὠφέλιμα; καὶ τὰ τοιαῦτα
[356]	Ἀλλὰ πολὺ διαφέρει, ὦ Σώκρατες,	τὸ	παραχρῆμα ἡδὺ τοῦ εἰς τὸν
[338]	ἐκτείναντα, οὐρίᾳ ἐφέντα, φεύγειν εἰς	τὸ	πέλαγος τῶν λόγων ἀποκρύψαντα γῆν,
[347]	σκοπούμενος. καὶ γὰρ δοκεῖ μοι	τὸ	περὶ ποιήσεως διαλέγεσθαι ὁμοιότατον εἶναι
[339]	λέγει που— οὐδέ μοι ἐμμελέως	τὸ	Πιττάκειον νέμεται, καίτοι σοφοῦ παρὰ
[356]	ἡ σωτηρία τοῦ βίου, ὁπότε	τὸ	πλέον ὀρθῶς ἔδει ἑλέσθαι καὶ
[314]	κατήκουεν ἡμῶν, κινδυνεύει δὲ (διὰ	τὸ	πλῆθος τῶν σοφιστῶν ἄχθεσθαι τοῖς
[356]	λυπηρά, καὶ τὸ ἐγγὺς καὶ	τὸ	πόρρω στήσας ἐν τῷ ζυγῷ,
[330]	Σώκρατες, εἴπετον δή μοι, τοῦτο	τὸ	πρᾶγμα ὃ ὠνομάσατε ἄρτι, ἡ
[330]	συνέφη. Πότερον δὲ τοῦτο αὐτὸ	τὸ	πρᾶγμά φατε τοιοῦτον πεφυκέναι οἷον
[344]	τετυγμένον, χαλεπὸν ἀλαθέως. οὕτω φαίνεται	{τὸ}	πρὸς λόγον τὸ μέν ἐμβεβλημένον
[357]	μόνον ἐπιστήμης, ἀλλὰ καὶ ἧς	τὸ	πρόσθεν ἔτι ὡμολογήκατε ὅτι μετρητικῆς·
[339]	ὀλίγον δὲ τοῦ ποιήματος εἰς	τὸ	πρόσθεν προελθὼν ἐπελάθετο, καὶ Πιττακὸν
[352]	τῶν τοῦ σώματος ἔργων, ἰδὼν	τὸ	πρόσωπον καὶ τὰς χεῖρας ἄκρας
[310]	ἔτι γὰρ παῖς ἦ ὅτε	τὸ	πρότερον ἐπεδήμησε. ἀλλὰ γάρ, ὦ
[339]	καὶ ἑαυτὸν μέμφεται, ὥστε ἤτοι	τὸ	πρότερον ἢ ὕστερον οὐκ ὀρθῶς
[337]	τῆς τε Ἑλλάδος εἰς αὐτὸ	τὸ	πρυτανεῖον τῆς σοφίας καὶ αὐτῆς
[359]	ἀπολογείσθω ἡμῖν Πρωταγόρας ὅδε ἃ	τὸ	πρῶτον ἀπεκρίνατο πῶς ὀρθῶς ἔχει—
[347]	ἐπῶν (ἐάσωμεν, περὶ δὲ ὧν	τὸ	πρῶτον ἐγώ σε ἠρώτησα, ὦ
[360]	ἔτι σέ, εἴ σοι ὥσπερ	τὸ	πρῶτον ἔτι δοκοῦσιν εἶναί τινες
[349]	νῦν δὴ ἐγὼ ἐκεῖνα, ἅπερ	τὸ	πρῶτον ἠρώτων περὶ τούτων, πάλιν
[336]	Πρωταγόρου ἀκούειν, τούτου δέου, ὥσπερ	τὸ	πρῶτόν μοι ἀπεκρίνατο διὰ βραχέων
[359]	πῶς ὀρθῶς ἔχει— μὴ ἃ	τὸ	πρῶτον παντάπασι· τότε μὲν γὰρ
[343]	ἐγὼ ἀληθῆ λέγω. εὐθὺς γὰρ	τὸ	πρῶτον τοῦ ᾄσματος μανικὸν ἂν
[343]	τοῦ Πιττακοῦ ἰδίᾳ περιεφέρετο τοῦτο	τὸ	ῥῆμα ἐγκωμιαζόμενον ὑπὸ τῶν σοφῶν,
[343]	τότε ἀνθρώποις. εἰς τοῦτο οὖν	τὸ	ῥῆμα καὶ τούτου ἕνεκα τούτῳ
[343]	ἔγνω ὅτι εἰ καθέλοι τοῦτο	τὸ	ῥῆμα ὥσπερ εὐδοκιμοῦντα ἀθλητὴν καὶ
[351]	μὲν πρὸς λόγον δοκῇ εἶναι	τὸ	σκέμμα καὶ τὸ αὐτὸ φαίνηται
[331]	μέλανι ἔστιν ὅπῃ προσέοικεν, καὶ	τὸ	σκληρὸν τῷ μαλακῷ, καὶ τἆλλα
[309]	δ´ οὐ μέλλει, ὦ μακάριε,	τὸ	σοφώτατον κάλλιον φαίνεσθαι; (ΕΤ. Ἀλλ´
[348]	πάνυ λέγειν τι τὸν Ὅμηρον	τὸ—	(σύν τε δύ´ ἐρχομένω, καί
[336]	χωρὶς γὰρ ἔγωγ´ ᾤμην εἶναι	τὸ	συνεῖναί τε ἀλλήλοις διαλεγομένους καὶ
[313]	ὅτι χρηστὸν ἢ πονηρὸν περὶ	τὸ	σῶμα, ἐπαινοῦσιν δὲ πάντα πωλοῦντες,
[313]	τὴν ψυχήν; ἢ εἰ μὲν	τὸ	σῶμα ἐπιτρέπειν σε ἔδει τῳ
[314]	καὶ πρὶν δέξασθαι αὐτὰ εἰς	τὸ	σῶμα πιόντα ἢ φαγόντα, καταθέμενον
[340]	ἐπανόρθωμα τῆς σῆς μουσικῆς, ᾗ	τό	τε βούλεσθαι καὶ (ἐπιθυμεῖν διαιρεῖς
[321]	φυλακαὶ φοβεραὶ ἦσαν— εἰς δὲ	τὸ	τῆς Ἀθηνᾶς καὶ Ἡφαίστου οἴκημα
[358]	δή, ὦ ἄνδρες, ἔφην ἐγώ,	τὸ	τοιόνδε; αἱ ἐπὶ τούτου πράξεις
[330]	αὐτῶν ἐστιν ἕκαστον. πρῶτον μὲν	τὸ	τοιόνδε· (ἡ δικαιοσύνη πρᾶγμά τί
[358]	Τί δὲ δή; ἀμαθίαν ἆρα	τὸ	τοιόνδε λέγετε, τὸ ψευδῆ ἔχειν
[343]	ἐὰν μή τις ὑπολάβῃ πρὸς	τὸ	τοῦ Πιττακοῦ ῥῆμα ὥσπερ ἐρίζοντα
[343]	τὸ ἀλαθέως, οὑτωσί πως ὑπειπόντα	τὸ	τοῦ Πιττακοῦ, ὥσπερ ἂν εἰ
[340]	καὶ γὰρ οὖν καὶ δεῖται	τὸ	ὑπὲρ Σιμωνίδου ἐπανόρθωμα τῆς σῆς
[359]	οὐ ταῦτα λέγω, ἀλλ´ ἃ	τὸ	ὕστερον εἶπεν. τὸ γὰρ ὕστερον
[353]	κἂν εἴ τι τούτων εἰς	τὸ	ὕστερον μηδὲν παρασκευάζει, χαίρειν δὲ
[356]	ἄκυρον μὲν ἂν ἐποίησε τοῦτο	τὸ	φάντασμα, δηλώσασα (δὲ τὸ ἀληθὲς
[354]	εἰ κατ´ ἄλλο τι αὐτὸ	τὸ	χαίρειν κακὸν καλεῖτε καὶ εἰς
[354]	τὴν ἡδονήν, ἐπεὶ καὶ αὐτὸ	τὸ	χαίρειν τότε λέγετε κακὸν εἶναι,
[341]	κακοῦ ὄντος. ἴσως οὖν καὶ	τὸ	χαλεπὸν" αὖ οἱ Κεῖοι καὶ
[340]	γὰρ τοῦτο ὁ Πιττακὸς ἔλεγεν	τὸ	χαλεπόν, γενέσθαι ἐσθλόν, ὥσπερ ὁ
[341]	εὖ οἶδ´ ὅτι καὶ Σιμωνίδης	τὸ	χαλεπὸν" ἔλεγεν ὅπερ ἡμεῖς οἱ
[343]	ῥῆμα ἐγκωμιαζόμενον ὑπὸ τῶν σοφῶν,	τὸ	Χαλεπὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι. ὁ οὖν
[341]	ὅτι γε Σιμωνίδης οὐ λέγει	τὸ	χαλεπὸν (κακόν, μέγα τεκμήριόν ἐστιν
[341]	ἐρωτᾶν— τί ἔλεγεν, ὦ Πρόδικε,	τὸ	(χαλεπὸν" Σιμωνίδης; Κακόν, ἔφη. Διὰ
[341]	δοκεῖς οὐ μανθάνειν ὅτι καὶ	τὸ	χαλεπὸν" τοῦτο ἴσως οὐχ οὕτως
[358]	ἀμαθίαν ἆρα τὸ τοιόνδε λέγετε,	τὸ	ψευδῆ ἔχειν δόξαν καὶ ἐψεῦσθαι
[333]	ὁ Πρωταγόρας— τὸν γὰρ λόγον	ᾐτιᾶτο	δυσχερῆ εἶναι— ἔπειτα μέντοι συνεχώρησεν
[321]	τὰς ἐκ Διὸς ὥρας εὐμάρειαν	ἐμηχανᾶτο	ἀμφιεννὺς αὐτὰ πυκναῖς τε θριξὶν
[320]	διδοὺς φύσιν ἄλλην τιν´ αὐτοῖς	ἐμηχανᾶτο	δύναμιν εἰς σωτηρίαν. ἃ μὲν
[321]	οὕτως ἐπανισῶν ἔνεμεν. ταῦτα δὲ	ἐμηχανᾶτο	εὐλάβειαν ἔχων μή τι γένος
[340]	ὁ Σιμωνίδης τὴν ἑαυτοῦ γνώμην	ἀπεφήνατο,	ὅτι ἄνδρα (ἀγαθὸν ἀληθείᾳ γενέσθαι
[336]	δέου, ὥσπερ τὸ πρῶτόν μοι	ἀπεκρίνατο	διὰ βραχέων τε καὶ αὐτὰ
[331]	παρήκουσας· ~Πρωταγόρας γὰρ (ὅδε ταῦτα	ἀπεκρίνατο,	ἐγὼ δὲ ἠρώτων. εἰ οὖν
[359]	Πρωταγόρας ὅδε ἃ τὸ πρῶτον	ἀπεκρίνατο	πῶς ὀρθῶς ἔχει— μὴ ἃ
[327]	πάντες αὐληταὶ ἦμεν ὁποῖός τις	ἐδύνατο	ἕκαστος, καὶ τοῦτο καὶ ἰδίᾳ
[338]	δώσειν λόγον κατὰ σμικρὸν ἀποκρινόμενος.	Ἤρξατο	οὖν ἐρωτᾶν οὑτωσί πως· Ἡγοῦμαι,
[346]	πολλάκις δὲ οἶμαι καὶ Σιμωνίδης	ἡγήσατο	καὶ αὐτὸς ἢ τύραννον ἢ
[316]	Ἀγαθοκλῆς τε ὁ ὑμέτερος πρόσχημα	ἐποιήσατο,	μέγας ὢν σοφιστής, καὶ Πυθοκλείδης
[328]	μὲν τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα ἐπιδειξάμενος	ἀπεπαύσατο	τοῦ λόγου. καὶ ἐγὼ ἐπὶ
[322]	ἔπειτα φωνὴν καὶ ὀνόματα ταχὺ	διηρθρώσατο	τῇ τέχνῃ, καὶ οἰκήσεις καὶ
[341]	Πιττακῷ ὅτι τὰ ὀνόματα οὐκ	ἠπίστατο	ὀρθῶς διαιρεῖν ἅτε Λέσβιος ὢν
[335]	τῇ δεξιᾷ, (τῇ δ´ ἀριστερᾷ	ἀντελάβετο	τοῦ τρίβωνος τουτουΐ, καὶ εἶπεν·
[333]	εἶναι, ἢ ἐκεῖνον ἐν ᾧ	ἐλέγετο	ἕτερον εἶναι σωφροσύνης σοφία, μόριον
[343]	Χηνεύς, καὶ ἕβδομος ἐν τούτοις	ἐλέγετο	Λακεδαιμόνιος Χίλων. οὗτοι πάντες ζηλωταὶ
[329]	αὖ πολλαχοῦ ἐν τοῖς λόγοις	ἐλέγετο	ὑπὸ σοῦ ἡ δικαιοσύνη καὶ
[310]	(Καὶ ἅμα ἐπιψηλαφήσας τοῦ σκίμποδος	ἐκαθέζετο	παρὰ τοὺς πόδας μου, καὶ
[333]	ἐξετάζεσθαι. (Τὸ μὲν οὖν πρῶτον	ἐκαλλωπίζετο	ἡμῖν ὁ Πρωταγόρας— τὸν γὰρ
[339]	ποιήματος εἰς τὸ πρόσθεν προελθὼν	ἐπελάθετο,	καὶ Πιττακὸν τὸν ταὐτὰ λέγοντα
[339]	γε τὸ μὲν πρῶτον αὐτὸς	ὑπέθετο	χαλεπὸν εἶναι ἄνδρα ἀγαθὸν γενέσθαι
[335]	ἀμφότερα δυνάμενον, ἵνα ἡ συνουσία	ἐγίγνετο·	νῦν δὲ ἐπειδὴ οὐκ ἐθέλεις
[312]	οἵαπερ ἡ παρὰ τοῦ γραμματιστοῦ	ἐγένετο	καὶ κιθαριστοῦ καὶ παιδοτρίβου; τούτων
[335]	ἂν βελτίων ἐφαινόμην οὐδ´ ἂν	ἐγένετο	Πρωταγόρου ὄνομα ἐν τοῖς Ἕλλησιν.
[309]	καὶ πρῴην ἰδόντι καλὸς μὲν	ἐφαίνετο	ἀνὴρ ἔτι, ἀνὴρ μέντοι, ὦ
[315]	στρώμασιν καὶ μάλα πολλοῖς, ὡς	ἐφαίνετο·	παρεκάθηντο δὲ αὐτῷ ἐπὶ ταῖς
[348]	σχεδόν τι τῶν παρόντων, μόγις	προυτράπετο	εἰς τὸ διαλέγεσθαι καὶ ἐκέλευεν
[343]	δὴ καὶ τοῦ Πιττακοῦ ἰδίᾳ	περιεφέρετο	τοῦτο τὸ ῥῆμα ἐγκωμιαζόμενον ὑπὸ
[311]	μισθὸν ἐκείνῳ, εἴ τίς σε	ἤρετο·	Εἰπέ μοι, μέλλεις τελεῖν, ὦ
[311]	τελεῖν ἐκείνοις, εἴ τίς σε	ἤρετο·	Τελεῖν τοῦτο τὸ ἀργύριον ὡς
[322]	καὶ τὰς ἐκ γῆς τροφὰς	ηὕρετο.	οὕτω δὴ παρεσκευασμένοι κατ´ ἀρχὰς
[319]	πατήρ, τούτους ἃ μὲν διδασκάλων	εἴχετο	καλῶς καὶ εὖ ἐπαίδευσεν, ~(ἃ
[315]	πρὸ τοῦ μὲν ὡς ταμιείῳ	ἐχρῆτο	Ἱππόνικος, νῦν δὲ ὑπὸ τοῦ
[321]	ἀνθρώπων γένος, καὶ ἠπόρει ὅτι	χρήσαιτο.	ἀποροῦντι δὲ αὐτῷ ἔρχεται Προμηθεὺς
[320]	(ἀπέδωκε τούτῳ οὐκ ἔχων ὅτι	χρήσαιτο	αὐτῷ. καὶ ἄλλους σοι παμπόλλους
[345]	ἑαυτοῦ λέγει τοῦτο τὸ ἑκών.	ἡγεῖτο	γὰρ ἄνδρα καλὸν κἀγαθὸν πολλάκις
[315]	ὁ μὲν οὖν Πρόδικος ἔτι	κατέκειτο,	ἐγκεκαλυμμένος ἐν κῳδίοις τισὶν καὶ
[322]	περὶ τῷ γένει ἡμῶν μὴ	ἀπόλοιτο	πᾶν, Ἑρμῆν πέμπει ἄγοντα εἰς
[320]	αὐτῷ ὑπέλαβον τῶν παρακαθημένων ὁποτέρως	βούλοιτο	οὕτως διεξιέναι. Δοκεῖ τοίνυν μοι,
[337]	ἂν καλλίστη ἡμῖν ἡ συνουσία	γίγνοιτο·	ὑμεῖς τε γὰρ οἱ λέγοντες
[314]	ἐνέπεσεν· ἵν´ οὖν μὴ ἀτελὴς	γένοιτο,	ἀλλὰ διαπερανάμενοι οὕτως ἐσίοιμεν, στάντες
[345]	τίς οὖν ἂν κακὸς ἰατρὸς	γένοιτο;	δῆλον ὅτι ᾧ πρῶτον μὲν
[361]	φανεροῦ (γενομένου μάλιστ´ ἂν κατάδηλον	γένοιτο	ἐκεῖνο περὶ οὗ ἐγώ τε
[345]	οὗτος γὰρ ἂν καὶ κακὸς	γένοιτο—	ἡμεῖς δὲ οἱ ἰατρικῆς ἰδιῶται
[345]	κακὸς ἀνὴρ οὐκ ἄν ποτε	γένοιτο	κακός— ἔστιν γὰρ ἀεί— ἀλλ´
[345]	ὅστις δὲ μὴ ἰατρὸς ἂν	γένοιτο	κακῶς πράξας, δῆλον ὅτι οὐδὲ
[352]	τῇδέ πῃ καταφανὲς ἂν ἡμῖν	γένοιτο;	ὥσπερ εἴ τις ἄνθρωπον σκοπῶν
[328]	μέν τις περὶ αὐτῶν τούτων	συγγένοιτο	ὁτῳοῦν τῶν ~(δημηγόρων, τάχ´ ἂν
[316]	μάλιστ´ ἂν γενέσθαι, εἰ σοὶ	συγγένοιτο·	ταῦτ´ οὖν ἤδη σὺ σκόπει,
[343]	ῥῆμα ὥσπερ εὐδοκιμοῦντα ἀθλητὴν καὶ	περιγένοιτο	αὐτοῦ, αὐτὸς εὐδοκιμήσει ἐν τοῖς
[339]	οὐ φαίνεται; Πῶς γὰρ ἂν	(φαίνοιτο	ὁμολογεῖν αὐτὸς ἑαυτῷ ὁ ταῦτα
[311]	περὶ ταῦτα οὕτω σφόδρα σπουδάζοντας	ἔροιτο·	Εἰπέ μοι, ὦ Σώκρατές τε
[330]	ἔφη. Τί οὖν; εἴ τις	ἔροιτο	ἐμέ τε καὶ σέ· Ὦ
[312]	σοφῶν ἐπιστήμονες· ἀλλ´ (εἴ τις	ἔροιτο	ἡμᾶς, Τῶν τί σοφῶν εἰσιν
[312]	οὕτως. εἰ δέ τις ἐκεῖνο	ἔροιτο,	Ὁ δὲ σοφιστὴς τῶν τί
[330]	Εἰ οὖν μετὰ τοῦτο ἡμᾶς	ἔροιτο·	Οὐκοῦν καὶ ὁσιότητά τινά φατε
[318]	ἐκείνου ταὐτὰ ταῦτα ἅπερ σοῦ,	ἐπανέροιτο	αὐτὸν εἰς ὅτι βελτίων καθ´
[318]	ἔσται καὶ ἐπιδώσει, εἰ αὐτὸν	ἐπανέροιτο·	Τί δὴ φῂς βελτίω ἔσεσθαι
[329]	τῶν ἱκανῶν εἰπεῖν· εἰ δὲ	ἐπανέροιτό	τινά τι, ὥσπερ βιβλία οὐδὲν
[311]	οὖν καὶ τοῦτό τίς σε	προσέροιτο·	~(Αὐτὸς δὲ δὴ ὡς τίς
[337]	Προδίκου πολλοὶ πάνυ τῶν παρόντων	ἀπεδέξαντο·	μετὰ δὲ τὸν Πρόδικον Ἱππίας
[316]	φθόνον ταῖς τέχναις ταύταις παραπετάσμασιν	ἐχρήσαντο.	~ἐγὼ δὲ τούτοις (ἅπασιν κατὰ
[315]	περιιόντες ἀεὶ εἰς τὸ ὄπισθεν	καθίσταντο	κάλλιστα. Τὸν δὲ μετ´ εἰσενόησα,
[315]	ἐν θρόνῳ· περὶ αὐτὸν δ´	ἐκάθηντο	ἐπὶ βάθρων Ἐρυξίμαχός τε ὁ
[315]	καὶ μάλα πολλοῖς, ὡς ἐφαίνετο·	παρεκάθηντο	δὲ αὐτῷ ἐπὶ ταῖς πλησίον
[322]	πάντες μετεχόντων· οὐ γὰρ ἂν	γένοιντο	πόλεις, εἰ ὀλίγοι αὐτῶν μετέχοιεν
[353]	(Πάλιν τοίνυν, ἔφην ἐγώ, εἰ	ἔροιντο	ἡμᾶς· Τί οὖν φατε τοῦτο
[315]	τινὲς ἐφαίνοντο· περὶ δὲ ὧν	διελέγοντο	οὐκ ἐδυνάμην ἔγωγε μαθεῖν ἔξωθεν,
[338]	οὐκ ἔφη ἀφήσειν καὶ ἑλέσθαι	ἐδέοντο	ἐπιστάτην. εἶπον οὖν ἐγὼ ὅτι
[315]	εὖ πως καὶ ἐν κόσμῳ	περιεσχίζοντο	οὗτοι οἱ ἐπήκοοι ἔνθεν καὶ
[315]	τε αὐτοῦ καὶ ἄλλοι τινές.	ἐφαίνοντο	δὲ περὶ φύσεώς τε καὶ
[315]	λεγομένων τὸ μὲν πολὺ ξένοι	ἐφαίνοντο—	οὓς ἄγει ἐξ ἑκάστων τῶν
[315]	ὁ Λευκολοφίδου, καὶ ἄλλοι τινὲς	ἐφαίνοντο·	περὶ δὲ ὧν διελέγοντο οὐκ
[322]	πολιτικὴν τέχνην, ὥστε πάλιν σκεδαννύμενοι	διεφθείροντο.	(Ζεὺς οὖν δείσας περὶ τῷ
[322]	σποράδην, πόλεις δὲ οὐκ ἦσαν·	ἀπώλλυντο	οὖν ὑπὸ τῶν θηρίων διὰ
[315]	ἔγωγε ἰδὼν ἥσθην, ὡς καλῶς	ηὐλαβοῦντο	μηδέποτε ἐμποδὼν ἐν τῷ πρόσθεν
[323]	ἐναντίον πολλῶν, ὃ ἐκεῖ σωφροσύνην	ἡγοῦντο	εἶναι, τἀληθῆ λέγειν, ἐνταῦθα μανίαν,
[343]	τούτου ἕνεκα τούτῳ ἐπιβουλεύων κολοῦσαι	αὐτὸ	ἅπαν τὸ ᾆσμα πεποίηκεν, ὥς
[313]	ἔδει τῳ διακινδυνεύοντα ἢ χρηστὸν	αὐτὸ	γενέσθαι ἢ πονηρόν, πολλὰ ἂν
[340]	γενέσθαι. εἰ δὲ μὴ τὸ	αὐτό	ἐστιν τὸ εἶναι τῷ γενέσθαι,
[354]	μειζόνων ἡδονῶν ἀποστερῇ ἢ ὅσας	αὐτὸ	ἔχει, ἢ λύπας μείζους παρασκευάζῃ
[361]	σπεύδοντι ὀλίγου πάντα (μᾶλλον φανῆναι	αὐτὸ	ἢ ἐπιστήμην· καὶ οὕτως ἂν
[360]	ἀρετῆς καὶ τί ποτ´ ἐστὶν	αὐτό,	ἡ ἀρετή. ~οἶδα γὰρ ὅτι
[319]	ὅπως {ἂν} ἀπιστῶ. ὅθεν δὲ	αὐτὸ	ἡγοῦμαι οὐ διδακτὸν εἶναι μηδ´
[325]	ἀγαθοί. ὅτι μὲν γὰρ διδακτὸν	αὐτὸ	ἡγοῦνται καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ,
[351]	ἔφη, ἑκάστοτε, ὦ Σώκρατες, σκοπώμεθα	αὐτό,	καὶ ἐὰν μὲν πρὸς λόγον
[342]	παιδὸς μηδὲν βελτίω. τοῦτο οὖν	αὐτὸ	καὶ τῶν νῦν εἰσὶν οἳ
[343]	ὥς μοι φαίνεται. Ἐπισκεψώμεθα δὴ	αὐτὸ	κοινῇ ἅπαντες, εἰ ἄρα ἐγὼ
[319]	ὑπισχνεῖσθαι ποιεῖν ἄνδρας ἀγαθοὺς πολίτας.	Αὐτὸ	μὲν οὖν τοῦτό ἐστιν, ἔφη,
[330]	ἕτερον οἷον τὸ (ἕτερον, οὔτε	αὐτὸ	οὔτε ἡ δύναμις αὐτοῦ; ἢ
[344]	ἔχει— ἀλλὰ μακρὸν ἂν εἴη	αὐτὸ	οὕτω διελθεῖν· ἀλλὰ τὸν τύπον
[356]	καὶ ὁπότε τὸ ἔλαττον, ἢ	αὐτὸ	πρὸς ἑαυτὸ ἢ τὸ ἕτερον
[325]	ὅσιον εἶναι, καὶ συλλήβδην ἓν	αὐτὸ	προσαγορεύω εἶναι ἀνδρὸς ἀρετήν— εἰ
[324]	τοὺς ἀδικοῦντας τί ποτε δύναται,	αὐτό	σε διδάξει ὅτι οἵ γε
[338]	μὴ δοκῇ πρόθυμος εἶναι πρὸς	αὐτὸ	τὸ ἐρωτώμενον ἀποκρίνεσθαι, καὶ ἐγὼ
[354]	τι τέλος ἀποβλέπετε, ὅταν καλῆτε	αὐτὸ	τὸ λυπεῖσθαι (ἀγαθόν, ἢ πρὸς
[354]	ὁ αὐτὸς τρόπος; τότε καλεῖτε	αὐτὸ	τὸ λυπεῖσθαι ἀγαθόν, ὅταν ἢ
[330]	τοῦτο συνέφη. Πότερον δὲ τοῦτο	αὐτὸ	τὸ πρᾶγμά φατε τοιοῦτον πεφυκέναι
[337]	συνεληλυθότας τῆς τε Ἑλλάδος εἰς	αὐτὸ	τὸ πρυτανεῖον τῆς σοφίας καὶ
[354]	ἐπεὶ εἰ κατ´ ἄλλο τι	αὐτὸ	τὸ χαίρειν κακὸν καλεῖτε καὶ
[354]	ἀγαθὸν τὴν ἡδονήν, ἐπεὶ καὶ	αὐτὸ	τὸ χαίρειν τότε λέγετε κακὸν
[330]	ὃ ὠνομάσατε ἄρτι, ἡ δικαιοσύνη,	αὐτὸ	τοῦτο δίκαιόν ἐστιν ἢ ἄδικον;
[345]	καὶ τοῦτ´ ἐστὶ πρὸς τὸ	αὐτὸ	τοῦτο εἰρημένον. οὐ γὰρ οὕτως
[337]	ὄντας τῶν Ἑλλήνων, καὶ κατ´	αὐτὸ	τοῦτο νῦν συνεληλυθότας τῆς τε
[351]	εἶναι τὸ σκέμμα καὶ τὸ	αὐτὸ	φαίνηται ἡδύ τε καὶ ἀγαθόν,
[357]	ποτ´ ἐστὶν καὶ τί ὑμεῖς	αὐτό	φατε εἶναι; εἴπατε (ἡμῖν. εἰ
[353]	ποτ´ ἐστίν, καὶ τί ὑμεῖς	αὐτό	φατε εἶναι; εἴπατον ἡμῖν. Τί
[356]	τὸ ἔλαττον, ἢ αὐτὸ πρὸς	ἑαυτὸ	ἢ τὸ ἕτερον πρὸς τὸ
[357]	ἐπιστήμης μηδὲν εἶναι κρεῖττον, ἀλλὰ	τοῦτο	ἀεὶ κρατεῖν, ὅπου ἂν ἐνῇ,
[355]	εἰς ταῦτα τελευτᾷ, τὸ μετὰ	τοῦτο	ἀκούετε. φημὶ γὰρ ὑμῖν τούτου
[341]	εἶτα τὸν θεόν φησιν μόνον	τοῦτο	ἂν ἔχειν καὶ τῷ θεῷ
[342]	εἰ γνωσθεῖεν ᾧ περίεισιν, πάντας	τοῦτο	ἀσκήσειν, τὴν σοφίαν. νῦν δὲ
[326]	πατέρων πολλοὶ ὑεῖς φαῦλοι γίγνονται;	τοῦτο	αὖ μάθε· οὐδὲν γὰρ θαυμαστόν,
[330]	Καὶ τοῦτο συνέφη. Πότερον δὲ	τοῦτο	αὐτὸ τὸ πρᾶγμά φατε τοιοῦτον
[359]	ἢ ἐπὶ τὰ μή; Ἀλλὰ	τοῦτό	γ´, ἔφη, ἐν οἷς σὺ
[329]	ὃ ἔτι ἐπιποθῶ. Ἀλλὰ ῥᾴδιον	τοῦτό	γ´, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ἀποκρίνασθαι,
[343]	χαλεπόν, (ἔπειτα ἐνέβαλε τὸ μέν.	τοῦτο	γὰρ οὐδὲ πρὸς ἕνα λόγον
[341]	τοῦτ´ ἔχοι γέρας, οὐ δήπου	τοῦτό	γε λέγων, κακὸν ἐσθλὸν ἔμμεναι,
[343]	οὐ μέντοι ἀληθῶς— εὔηθες γὰρ	τοῦτό	γε φανείη ἂν καὶ οὐ
[341]	ἂν ἔχειν καὶ τῷ θεῷ	τοῦτο	γέρας ἀπένειμε μόνῳ· ἀκόλαστον γὰρ
[353]	γάρ, ὦ ἄνθρωποι, φατὲ ὑμῖν	τοῦτο	γίγνεσθαι ἐν τοῖσδε, οἷον πολλάκις
[325]	μὲν ἄλλα διδάσκονται τοὺς ὑεῖς,	τοῦτο	δὲ μή, σκέψαι ὡς θαυμασίως
[316]	ἐλλόγιμος γενέσθαι ἐν τῇ πόλει,	τοῦτο	δὲ οἴεταί οἱ μάλιστ´ ἂν
[355]	οὐχ ἕξομεν εἰπεῖν ἄλλο ἢ	τοῦτο.	Δῆλον ἄρα, φήσει, ὅτι τὸ
[360]	Οὕτως (ἔχει, ἔφη. Τί οὖν;	τοῦτο	δι´ ὃ δειλοί εἰσιν οἱ
[331]	αὐτῷ διάφορον εἶναι. ἀλλὰ τί	τοῦτο	διαφέρει; ἔφη· εἰ γὰρ βούλει,
[330]	ὠνομάσατε ἄρτι, ἡ δικαιοσύνη, αὐτὸ	τοῦτο	δίκαιόν ἐστιν ἢ ἄδικον; ἐγὼ
[349]	φάθι· εἰ δὲ ἄλλως πως,	τοῦτο	διόρισαι, ὡς ἔγωγε οὐδέν σοι
[360]	ἄμεινον καὶ ἥδιον; Ἀλλὰ καὶ	τοῦτο	ἐὰν ὁμολογῶμεν, ἔφη, διαφθεροῦμεν τὰς
[338]	καὶ μήτε σὲ τὸ ἀκριβὲς	τοῦτο	εἶδος τῶν διαλόγων ζητεῖν τὸ
[353]	ἔροιντο ἡμᾶς· Τί οὖν φατε	τοῦτο	εἶναι, ὃ ἡμεῖς ἥττω εἶναι
[317]	~ἐγὼ δὲ τούτοις (ἅπασιν κατὰ	τοῦτο	εἶναι οὐ συμφέρομαι· ἡγοῦμαι γὰρ
[330]	οὖν, ἔφη. Εἰ οὖν μετὰ	τοῦτο	εἴποι ἐρωτῶν ἡμᾶς· Πῶς οὖν
[345]	τοῦτ´ ἐστὶ πρὸς τὸ αὐτὸ	τοῦτο	εἰρημένον. οὐ γὰρ οὕτως ἀπαίδευτος
[358]	Πρόδικε) προσδοκίαν τινὰ λέγω κακοῦ	τοῦτο,	εἴτε φόβον εἴτε δέος καλεῖτε.
[315]	τῶν καταλυόντων ὁ Καλλίας καὶ	τοῦτο	ἐκκενώσας ξένοις κατάλυσιν πεποίηκεν. ὁ
[319]	γενναῖος ἀγεννής, καὶ τούτοις οὐδεὶς	τοῦτο	ἐπιπλήττει ὥσπερ τοῖς πρότερον, ὅτι
[339]	νόῳ τετράγωνον, ἄνευ ψόγου τετυγμένον.	τοῦτο	ἐπίστασαι τὸ ᾆσμα, ἢ πᾶν
[335]	λόγων ἀφικόμην ἀνθρώποις, καὶ εἰ	τοῦτο	ἐποίουν ὃ σὺ κελεύεις, ὡς
[359]	ἔφην ἐγώ, λέγεις· ἀλλ´ οὐ	τοῦτο	(ἐρωτῶ, ἀλλὰ σὺ ἐπὶ τί
[319]	ἀγαθοὺς πολίτας. Αὐτὸ μὲν οὖν	τοῦτό	ἐστιν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, τὸ
[324]	εἰ μὲν γὰρ ἔστιν, καὶ	τοῦτό	ἐστιν τὸ ἓν οὐ τεκτονικὴ
[359]	ἀπεδείχθη ἄρτι ὅτι ἀδύνατον. Καὶ	τοῦτο,	ἔφην ἐγώ, ἀληθὲς λέγεις· ὥστ´
[344]	ἀνθρώπειον, ἀλλὰ θεὸς ἂν μόνος	τοῦτο	ἔχοι τὸ γέρας, ἄνδρα δ´
[350]	τὰ ἄλλα γε πάντα, εἰ	τοῦτο	ζητεῖς, ἔφη, οἱ ἐπιστήμονες τῶν
[330]	Ναί, ἔφη. Εἰ οὖν μετὰ	τοῦτο	ἡμᾶς ἔροιτο· Οὐκοῦν καὶ ὁσιότητά
[357]	δὲ ὑμῖν οὐχ ὡμολογοῦμεν, μετὰ	τοῦτο	ἤρεσθε ἡμᾶς· Ὦ Πρωταγόρα τε
[341]	μανθάνειν ὅτι καὶ τὸ χαλεπὸν"	τοῦτο	ἴσως οὐχ οὕτως Σιμωνίδης ὑπελάμβανεν
[331]	γὰρ δέομαι τὸ εἰ βούλει"	τοῦτο	καὶ εἴ σοι δοκεῖ" ἐλέγχεσθαι,
[327]	ὁποῖός τις ἐδύνατο ἕκαστος, καὶ	τοῦτο	καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ πᾶς
[341]	ὦ Σώκρατες, Σιμωνίδην ἄλλο ἢ	τοῦτο,	καὶ ὀνειδίζειν τῷ Πιττακῷ ὅτι
[334]	ἀνθρώπῳ, τοῖς δ´ ἐντὸς ταὐτὸν	τοῦτο	κάκιστον· καὶ διὰ τοῦτο οἱ
[328]	δημιουργῶν. τῶνδε δὲ (οὔπω ἄξιον	τοῦτο	κατηγορεῖν· ἔτι γὰρ ἐν αὐτοῖς
[346]	τ´ αἰσχρὰ μὴ μέμεικται. (οὐ	τοῦτο	λέγει, ὥσπερ ἂν εἰ ἔλεγε
[341]	ἐγὼ οἶμαι, ἔφην, ὦ Πρωταγόρα,	τοῦτο	λέγειν Σιμωνίδην, καὶ Πρόδικόν γε
[355]	ἄρα, φήσει, ὅτι τὸ ἡττᾶσθαι	τοῦτο	λέγετε, ἀντὶ ἐλαττόνων ἀγαθῶν μείζω
[353]	ἀνθρώπων, οἳ ὅτι ἂν τύχωσι	τοῦτο	λέγουσιν; (Οἶμαι, ἦν δ´ ἐγώ,
[331]	δ´ ἐμέ τε καὶ σέ"	τοῦτο	λέγω, οἰόμενος οὕτω τὸν λόγον
[332]	δοκεῖς μοι ἔχειν πρὸς τοῦτο,	τοῦτο	μὲν ἐάσωμεν, τόδε δὲ ἄλλο
[312]	ἐπιστήμονα. Οὐκοῦν, ἦν δ´ ἐγώ,	τοῦτο	μὲν ἔξεστι λέγειν καὶ περὶ
[318]	ἐγὼ ἀκούσας εἶπον· Ὦ Πρωταγόρα,	τοῦτο	μὲν οὐδὲν θαυμαστὸν λέγεις, ἀλλὰ
[329]	(ὃ δ´ ἐθαύμασά σου λέγοντος,	τοῦτό	μοι ἐν τῇ ψυχῇ ἀποπλήρωσον.
[358]	τοιαῦτα (ὀνομάζων, ὦ βέλτιστε Πρόδικε,	τοῦτό	μοι πρὸς ὃ βούλομαι ἀπόκριναι.
[310]	οὖν σοι, ἦν δ´ ἐγώ,	τοῦτο;	μῶν τί σε ἀδικεῖ Πρωταγόρας;
[337]	τῶν Ἑλλήνων, καὶ κατ´ αὐτὸ	τοῦτο	νῦν συνεληλυθότας τῆς τε Ἑλλάδος
[340]	λέγοντα, ἀλλ´ ἄλλο. οὐ γὰρ	τοῦτο	ὁ Πιττακὸς ἔλεγεν τὸ χαλεπόν,
[354]	ῥᾴδιον ἀποδεῖξαι τί ἐστίν ποτε	τοῦτο	ὃ ὑμεῖς καλεῖτε τῶν ἡδονῶν
[334]	ταὐτὸν τοῦτο κάκιστον· καὶ διὰ	τοῦτο	οἱ ἰατροὶ πάντες ἀπαγορεύουσιν τοῖς
[344]	τοῦ ᾄσματος. Λέγει γὰρ μετὰ	τοῦτο	ὀλίγα διελθών, ὡς ἂν εἰ
[333]	ἂν ἔγωγ´, ἔφη, ὦ Σώκρατες,	τοῦτο	ὁμολογεῖν, ἐπεὶ πολλοί γέ φασιν
[359]	ἐγώ, ἀληθὲς λέγεις· ὥστ´ εἰ	τοῦτο	ὀρθῶς ἀπεδείχθη, ἐπὶ μὲν ἃ
[345]	ἐγὼ γὰρ σχεδόν τι οἶμαι	τοῦτο,	ὅτι οὐδεὶς τῶν (σοφῶν ἀνδρῶν
[309]	ἤδη ὑποπιμπλάμενος. (ΣΩ. Εἶτα τί	τοῦτο;	οὐ σὺ μέντοι Ὁμήρου ἐπαινέτης
[351]	ὃ ἡδέα ἐστίν, ἆρα κατὰ	τοῦτο	οὐκ ἀγαθά, μὴ εἴ τι
[342]	τὸν προσδιαλεγόμενον παιδὸς μηδὲν βελτίω.	τοῦτο	οὖν αὐτὸ καὶ τῶν νῦν
[343]	ἐν τοῖς τότε ἀνθρώποις. εἰς	τοῦτο	οὖν τὸ ῥῆμα καὶ τούτου
[356]	Συνεδόκει καὶ ἐκείνῳ. Ὅτε δὴ	τοῦτο	οὕτως ἔχει, τόδε μοι ἀποκρίνασθε,
[330]	δὲ καὶ ἐμὲ οἴει εἰπεῖν	τοῦτο,	παρήκουσας· ~Πρωταγόρας γὰρ (ὅδε ταῦτα
[358]	πραγμάτων τῶν πολλοῦ ἀξίων; Καὶ	τοῦτο	πᾶσι συνεδόκει. Ἄλλο τι οὖν,
[323]	ἂν παραγίγνηται, τοῦτό σοι μετὰ	τοῦτο	πειράσομαι ἀποδεῖξαι. ὅσα γὰρ ἡγοῦνται
[342]	ὅπως ἔχω, ὃ σὺ λέγεις	τοῦτο,	περὶ ἐπῶν· ἐὰν δὲ βούλῃ,
[312]	Εἰκός γε. τί δή ἐστιν	τοῦτο	περὶ οὗ αὐτός τε ἐπιστήμων
[330]	δ´ ὅς. Οὐκοῦν φατε καὶ	τοῦτο	πρᾶγμά τι εἶναι; φαῖμεν ἄν·
[358]	δέος τε καὶ φόβος εἶναι	τοῦτο,	(Προδίκῳ δὲ δέος, φόβος δ´
[353]	δ´ ἐγώ, εἶναί τι ἡμῖν	τοῦτο	πρὸς τὸ ἐξευρεῖν περὶ ἀνδρείας,
[341]	τεκμήριόν ἐστιν εὐθὺς τὸ μετὰ	τοῦτο	ῥῆμα· λέγει γὰρ ὅτι— θεὸς
[352]	ἔχεις πρὸς ἐπιστήμην; πότερον καὶ	τοῦτό	σοι δοκεῖ ὥσπερ τοῖς πολλοῖς
[323]	ἐπιμελείας παραγίγνεσθαι ᾧ ἂν παραγίγνηται,	τοῦτό	σοι μετὰ τοῦτο πειράσομαι ἀποδεῖξαι.
[330]	φαῖμεν ἄν· ἢ οὔ; Καὶ	τοῦτο	συνέφη. Πότερον δὲ τοῦτο αὐτὸ
[315]	εἰ παιδικὰ Παυσανίου τυγχάνει ὤν.	τοῦτό	τ´ ἦν τὸ μειράκιον, καὶ
[339]	ἐπῶν (δεινὸν εἶναι· ἔστιν δὲ	τοῦτο	τὰ ὑπὸ τῶν ποιητῶν λεγόμενα
[345]	καὶ τοῦτο τοῦ ᾄσματος πρὸς	τοῦτο	τείνει, (ὅτι εἶναι μὲν ἄνδρα
[313]	λέγειν. ~(Καὶ ἐγὼ εἶπον μετὰ	τοῦτο·	Τί οὖν; οἶσθα εἰς οἷόν
[311]	χρήματα; Μάλιστα. Εἰ οὖν καὶ	τοῦτό	τίς σε προσέροιτο· ~(Αὐτὸς δὲ
[311]	εἴ τίς σε ἤρετο· Τελεῖν	τοῦτο	τὸ ἀργύριον ὡς τίνι ὄντι
[347]	δ´ ἐγώ, Σιμωνίδης διανοούμενος πεποιηκέναι	τοῦτο	τὸ ᾆσμα. Καὶ ὁ Ἱππίας,
[345]	εἶναι, ἀλλὰ περὶ ἑαυτοῦ λέγει	τοῦτο	τὸ ἑκών. ἡγεῖτο γὰρ ἄνδρα
[357]	καὶ Σώκρατες, εἰ μὴ ἔστι	τοῦτο	τὸ πάθημα ἡδονῆς ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ
[353]	καὶ Σώκρατες, εἰ μὴ ἔστιν	τοῦτο	τὸ πάθημα ἡδονῆς ἡττᾶσθαι, ἀλλὰ
[352]	καὶ διδάσκειν ὅ ἐστιν αὐτοῖς	τοῦτο	τὸ πάθος, ~ὅ φασιν ὑπὸ
[330]	καὶ Σώκρατες, εἴπετον δή μοι,	τοῦτο	τὸ πρᾶγμα ὃ ὠνομάσατε ἄρτι,
[343]	καὶ τοῦ Πιττακοῦ ἰδίᾳ περιεφέρετο	τοῦτο	τὸ ῥῆμα ἐγκωμιαζόμενον ὑπὸ τῶν
[343]	σοφίᾳ, ἔγνω ὅτι εἰ καθέλοι	τοῦτο	τὸ ῥῆμα ὥσπερ εὐδοκιμοῦντα ἀθλητὴν
[356]	μετρητικὴ ἄκυρον μὲν ἂν ἐποίησε	τοῦτο	τὸ φάντασμα, δηλώσασα (δὲ τὸ
[351]	ποιοῦντα ἡδονήν; Πάνυ γ´, ἔφη.	Τοῦτο	τοίνυν λέγω, καθ´ ὅσον ἡδέα
[345]	πρότερον ἀγαθὸν γενέσθαι. ὥστε καὶ	τοῦτο	τοῦ ᾄσματος πρὸς τοῦτο τείνει,
[332]	δυσχερῶς δοκεῖς μοι ἔχειν πρὸς	τοῦτο,	τοῦτο μὲν ἐάσωμεν, τόδε δὲ
[338]	βελτίω, φήσετε δέ, αἰσχρὸν καὶ	τοῦτο	τῷδε γίγνεται, ὥσπερ φαύλῳ ἀνθρώπῳ
[319]	ἢ ἅπερ νοῶ. ἐγὼ γὰρ	τοῦτο,	ὦ Πρωταγόρα, οὐκ ᾤμην διδακτὸν
[358]	οἴεται κακὰ εἶναι, οὐδ´ (ἔστι	τοῦτο,	ὡς ἔοικεν, ἐν ἀνθρώπου φύσει,
[355]	ἀγαθῷ καὶ κακῷ, ἀλλ´ ἐπειδὴ	δύο	ἐφάνη ταῦτα, δυοῖν καὶ ὀνόμασιν